O Π.Λαφαζάνης στην Κοζάνη

image_pdfimage_print

 του Αλέξη Λιοσάτου

Ο Π.Λαφαζάνης επισκέφτηκε το διήμερο 28-29/4 τον νομό Κοζάνης , στα πλαίσια επετειακής εκδήλωσης τιμής στα θύματα του ναζιστικού ολοκαυτώματος του χωριού Πύργων Εορδαίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που για την επίσκεψή του τα μέλη του τοπικού και του νομαρχιακού οργάνου της ΛΑΕ ενημερώθηκαν από τα ΜΜΕ. Εφόσον η ΛΑΕ αποτελεί ντε φάκτο κόμμα και όχι μέτωπο οργανώσεων (με τον υπογράφοντα να δηλώνει ότι διαφωνεί με την επιλογή «κόμμα»), θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να τηρούνται οι στοιχειώδεις κομματικές διαδικασίες.

Πολύ πιο σημαντικές ήταν πολιτικές αστοχίες που συνόδευαν την τοποθέτησή του. Θεώρησε δε ο γ.γ. , και πάλι ως είθισται, να αλλοιώνει καθοριστικά και επί το συντηρικότερον όσα (σε ορισμένες περιπτώσεις ήδη αρκετά συντηρητικά) συνομολογούν τα επίσημα κεντρικά όργανα της ΛΑΕ στις κομματικές αποφάσεις τους.

 

Πατριωτισμός που φλερτάρει με τον εθνικισμό

Ο Π.Λ. πλειοδότησε σε ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή, απέναντι στην οποία απαιτείται μια νέα απελευθέρωση και ένα νέο 1821 (ούτε καν ένα νέο ΕΑΜ δηλαδή), ότιo πλούτος της χώρας παραδίδεται σε ξένα συμφέροντα,ότι οι μονάδες της ΔΕΗ μπορεί να πουληθούν μέχρι και στην τουρκική BOTAS, και πως έτσι κινδυνεύει η ασφάλεια , η άμυνα και τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.«Ούτε η χειρότερη αποικία δεν εχει υποστεί τέτοια βασανιστήρια» είπε για την Ελλάδα των μνημονίων, ενώ οι κάτοικοι του νομού Κοζάνης θα μετατραπούν σε δουλοπάροικους και ραγιάδες. Στην πραγματικότητα, πάρα πολλοί εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν ήδη μετατραπεί σε «δούλους», δουλεύοντας ως συμβασιούχοι σε ελληνικότατους εργολάβους για ψίχουλα ,και συχνά καθυστερούν να πληρωθούν για μήνες. Όσο για την «εθνική ασφάλεια», ας θυμίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει παρέμβει κατά καιρούς για να αποτρέψει πωλήσεις κρατικών επιχειρήσεων σε συμφέροντα που δεν ανήκουν εις την Δύσιν όπως ανήκουν οι επιλογές της ελληνικής άρχουσας τάξης. Αν και αυτή η «εθνική ασφάλεια» που αφορά τις λυκοσυμμαχίες με ΕΕ, Ισραήλ και ΝΑΤΟ δεν μας αφορά, μας αφορά πάντως και ανεξαρτήτως εθνικότητας οι συνθήκες γαλέρας που από χρόνια σημαίνουν τα ιδιωτικονομικά κριτήρια που έχει υιοθετήσει η μετοχοποιημένη ΔΕΗ. Η πλήρης ιδιωτικοποίηση θα επιδεινώσει βέβαια την κατάσταση. Αυτή είναι μια ταξική θεώρηση του ξεπουλήματος της ΔΕΗ και ας κατηγορηθεί ότι δεν είναι καθόλου «εθνική» ή «πατριωτική» και άρα δεν απευθύνεται τόσο πολύ σε αντίστοιχους ψηφοφόρους.

Σε ένα σημείο, παραδεχόμενος ότι το ξεπούλημα του 40% των λιγνιτικών αποθεμάτων της ΔΕΗ δεν αποτελεί καν μνημονιακή υποχρέωση, έρχεται μπροστά στο ενδεχόμενο να προβληματιστεί μήπως τελικά ο ελληνικός καπιταλισμός έχει τα ιδιαίτερα δικά του συμφέροντα, αλλά στο τέλος καταλήγει πάλι σε κορώνες περί εθνικής απιστίας και ανθρώπων που πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί (σ.σ. αν ο ίδιος ο σ. Λαφαζάνης γίνει πρωθυπουργός προφανώς).

Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει ο επικεφαλής του Αρ.Ρεύματος και της ΛΑΕ την τελευταία τριετία σχεδόν σε όλες του τις δηλώσεις. Συχνά αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα από αταξική σκοπιά, που δεν συνάδει με τα ιδρυτικά κείμενα ούτε της ΛΑΕ ούτε του Αριστερού Ρεύματος. Την πάλη των τάξεων έχει αντικαταστήσει η πάλη των εθνών, και το σχήμα είναι γνώριμο από την κλασική σταλινική παράδοση, προσαρμοσμένο στην σημερινή υποχώρηση της κομμουνιστικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος:

  1. φτωχή και εξαρτημένη ψωροκώσταινα Ελλάδα- ο καλός της υπόθεσης.
  2. Κακοί δυτικοί που επιβουλεύονται την καλή Ελλάδα
  3. Κακοί έλληνες πολιτικοί και οικονομικοί μεσάζοντες που εξυπηρετούν τους κακούς ξένους.
  4. Κακοί ξένοι γείτονες –Τουρκία, «Σκόπια» κ.ο.κ. – που γίνονται υποχείρια των μεγάλων κακών δυτικών και είναι έτοιμοι να απειλήσουν το «έθνος».

Πρόκειται για την ακριβώς ίδια ιδεολογία που διαμορφώνει διαχρονικά η ελληνική αστική τάξη στις υποτελείς τάξεις του έθνους-κράτους.

Έχουν εξαφανιστεί έννοιες όπως αστική τάξη, εργατική τάξη, ανατροπή του καπιταλισμού, αλλαγή συσχετισμών υπέρ των εργαζόμενων, απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, διεθνιστική ταξική ενότητα της εργατικής τάξης των χωρών από τα Βαλκάνια ως τη Γερμανία.Έννοιες που πριν 100 χρόνια θα ήταν αυτονόητες ακόμα και για την … ρεφορμιστική Β’ Διεθνή, πολύ περισσότερο για το κομμουνιστικό κίνημα. Τη θέση τους έχει πάρει ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας. Αυτό που υπονοείται είναι ότι ο αγώνας είναι σε αυτή τη φάση (και για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα) εθνικός, άρα πρωτίστως αγώνας (όλων μαζί , καπιταλιστών κι εργατών) Ελλήνων κατά (επίσης όλων μαζί) Ξένων.

Μήπως όμως κάνουμε δίκη προθέσεων και δεν εννοεί αυτό ακριβώς ο Π.Λ.; Μήπως στις υπόλοιπες δηλώσεις του διαβάζει κανείς την ασυμβίβαστη πρόθεση ρήξης με τον καπιταλισμό;

 

Η μάχη για την ανάπτυξη: μια συντηρητική εκδοχή του ρεφορμισμού

Πέρα από τη σωστή στάση του Π.Λ. ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, σε κάποιο σημείο προτείνει ποια θα ήταν μια σωστή εθνικά στάση στο ζήτημα της ΔΕΗ: να αξιοποιηθεί (από τους ιδιώτες, την τρόικα και τους …κακούς ξένους) το λιγνιτορυχείο της Βεύης, να μπει σε διαγωνισμό και να την πάρει όποιος δώσει τα περισσότερα. Κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προχωρά σε φωτογραφική διάταξη.

Ώστε εθνικά σωστή στάση είναι ένας «αγνός καπιταλισμός», όπου οι ντόπιοι και ξένοι επενδυτές με την ευλογία της τρόικας θα αγοράζουν τα δημόσια ορυχεία, δίνοντας κάτι παραπάνω; Ένας λίγο καλύτερος καπιταλισμός, με ένα λίγο καλύτερο deal;

Η πρόταση της ΛΑΕ για έξοδο από την κρίση, συνεχίζει ο γ.γ. , είναι «η Ελλάδα να αλλάξει ριζικά πορεία, με ένα νέο σχέδιο επαναθεμελίωσης της χώρας με στήριξη της παραγωγικής μας βάσης, … να ανακτήσουμε αυτά που ξεπουλάνε… Εθνικό νόμισμα για να στηρίξει μια παραγωγική ανασυγκρότηση, …ευρεία σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη».

Για άλλη μια φορά επανέρχεται (η αυταπάτη πως δίνει συμβουλές στους Έλληνες καπιταλιστές για) το πρόγραμμα αναστήλωσης του ελληνικού καπιταλισμού, όχι για την ανατροπή του, ούτε καν για την υπέρβαση ή μεταρρύθμισή του προς τον σοσιαλισμό! Όλοι μαζί θα ανασυγκροτηθούμε, καπιταλιστές κι εργάτες. Όλα τα ιδιωτικά χρέη θα διαγραφούν , καπιταλιστών κι εργατών, όλων των Ελλήνων. Να ανακτήσουμε όσα ξεπουλάνε, αλλά «όλοι μαζί». Επί της ουσίας πρόκειται για πρόταση διαχείρισης του καπιταλισμού παίρνοντας στη θέση του Τσίπρα, αλλά με διαφορετική δοσολογία σε επιμέρους θέματα, πχ στο νόμισμα ή τις ιδιωτικοποιήσεις. Πρόταση συντηρητική με αριστερά κριτήρια, αλλά και ανέφικτη:Το κράτος και οι καπιταλιστές ξέρουν καλύτερα το συμφέρον τους και δεν θα αφήσουν καμία κυβέρνηση από τα πάνω να το «διορθώσει», χωρίς διάθεση αντικαπιταλιστικών ρήξεων. Τέλος, πρόταση υπερφίαλη, με τη ΛΑΕ να βρίσκεται δημοσκοπικά κοντά στο 1%, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη μεγάλου τμήματος των αγωνιστών-αγωνιστριών που έλπισαν σε αυτήν το 2015.

 

Αμετροέπεια, λαϊκισμός και παπανδρεϊσμός

  1. «Οι μόνοι που δεν το ψηφίσαμε το τρίτο μνημόνιο είμαστε εμείς». Δεν είναι αλήθεια. Το τρίτο μνημόνιο δεν το ψήφισαν οι Ναζί της ΧΑ (για να κρύψουν ότι είναι ρουφιάνοι των αφεντικών, ενώ προγραμματικά συμφωνούνε με τα αντεργατικά μέτρα). Κυρίως, δεν το ψήφισε το ΚΚΕ. Όταν η ΛΑΕ ιδρυτικά όμνυε στο «ενωτικό μέτωπο αριστερών δυνάμεων», είναι τουλάχιστον άτοπο να «εξαφανίζεται» η μακράν μαζικότερη αριστερή δύναμη.
  2. « Η σημερινή βουλή δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση».Και πάλι εξαφανίζεται το ΚΚΕ, που για την πλειοψηφία της προοδευτικής κοινής γνώμης, αυτή τη στιγμή ασκεί πιο ενεργή και ουσιαστική αντιπολίτευση τόσο στη Βουλή όσο και στους δρόμους. Όποιος θέλει να αμφισβητήσει την ουσιαστικότητα της αντιπολίτευσης του ΚΚΕ οφείλει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο πεζοδρόμιο αντί να τη δίνει στα ΜΜΕ, στην οργάνωση του απλού κόσμου από τα κάτω αντί να προχωρά σε αρχηγικές εμφανίσεις, να προτάξει την ταξική απέναντι στην εθνική ενότητα, να αποδείξει με τους λόγους και τη δράση του ότι είναι πιο χρήσιμος στην εργατική τάξη , στην πάλη της ενάντια στα μνημόνια και τα αφεντικά.
  3. «Εμείς είμασταν η ψυχή της αντίδρασης ΔΕΗ. Οι μόνοι που είμασταν στην πρώτη γραμμή, και εγώ προσωπικά.» Και πάλι το ίδιο λάθος και αναπόδεικτοι ισχυρισμοί .
  4. (Στη μάχη των πλειστηριασμών) «πιστεύω ότι έχουμε την ευρύτατη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας.» Δυστυχώς δεν έχει προκύψει ακόμη αυτή η ευρύτατη στήριξη και για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί.
  5. «Και να υπαρξει αγοραστής (για τη ΔΕΗ) δεν θα έρθει, θα υπαρξει αντίδραση από τους εργαζόμενους, τους κατοίκους …Δεν θα περάσουν.Απο δω , από την Κοζάνη, το λεω καθαρά, δεν θα περάσουν, αντιδρά όλος ο ελληνικός λαός.» Πάλι δυστυχώς, δεν ξεπερνιούνται με βαρύγδουπες δηλώσεις τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού εργατικού κινήματος, που πλην εξαιρέσεων (πχ πλειστηριασμοί ή αξιολόγηση στο Δημόσιο) παραμένει υποτονικό, υπό το σαμποτάζ και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.Τη στιγμή που μόλις ελάχιστες μέρες πριν η ΓΕΝΟΠ ανέστειλε ακόμα και αυτές τις ξεψυχισμένες απεργίες της και ψηφίστηκε η ιδιωτικοποίηση, τη στιγμή που η κινητοποίηση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της ΛΑΕ μετρά λίγες χιλιάδες πανελλαδικά.
  6. (Για τα αποτελέσματα των εκλογών που άφησαν τη ΛΑΕ εκτός βουλής) «Δεν ξερω αν μεσολαβησε και λίγη νοθεία.» Δεν χρειάζεται καν να το σχολιάσουμε. Η αμετροέπεια γίνεται ακόμα πιο προκλητική , όταν αποτελεί ερώτημα αν έχει αυξηθεί ή μειωθεί η αναγνωρισιμότητα της ΛΑΕ μετά από 3 χρόνια ύπαρξης, σε μια περίοδο που ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί τα μνημόνια στο όνομα της Αριστεράς.

 

Κατά τα άλλα…

-Ο Π.Λ. είπε και σωστά πράγματα. Εκτίμησε πως τα μέτρα των μνημονίων και η σκληρή επιτήρηση θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται , διαψεύδοντας ορθά τις απατεωνιές του Τσίπρα. Εκτίμησε πως έρχεται 4ο μνημόνιο, θύμισε πως η λιτότητα δεσμεύει τις ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι το 2060, προειδοποίησε για τις νέες περικοπές που έρχονται σε λίγους μήνες σε αφορολόγητο και συντάξεις . Αντιτάχθηκε στους πλειστηριασμούς της λαϊκής περιουσίας.

-Θεώρησε υπαρκτό και απευκταίο το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου με την Τουρκία.Αλλά η αντιπολίτευση «επί το εθνικότερον» στην ήδη εθνικιστική κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου φέρνει πιο κοντά, δεν απομακρύνει τα θερμά επεισόδια. Στην κυβέρνηση πρέπει να κάνουμε κριτική ότι δεν έχει την ειρήνη σαν πρώτη προτεραιότητα, ότι προχωρά σε επιθετικές συμμαχίες (Ισραήλ, Αίγυπτος, ΝΑΤΟ) και ενέργειες (άσκηση Ηνίοχος, πυρά λιμενικού κατά τουρκικών πλοίων κ.α.)απέναντι στην Τουρκία, και όχι να κάνουμε ακόμα περισσότερη κριτική στην -υπαρκτή- τουρκική επιθετικότητα, πλασαριζόμενοι ως συντηρητική συμπολίτευση του ελληνικού αστισμού που διεκδικεί ΑΟΖ για τους Λάτσηδες.

-Η βάφτιση της Μακεδονίας ως «Σκόπια» δεν διευκολύνει την ειρήνη με τους γείτονες στα Βαλκάνια. Και κάτι σημαντικόπου πρέπει να σημειώσει ογ.γ. της ΛΑΕ : Η κριτική στον Τσίπρα να μη δεχτεί «συμβιβασμό» για το όνομα, τη στιγμή που ο Τσίπρας έχει ήδη εξασφαλίσει τον ρόλο νονού-νταβατζή στη Δ.Μακεδονίας, δεν προσθέτει ψήφους από το κέντρο ή τη δεξιά, αφαιρεί όμως σίγουρα από τα αριστερά. Μάλλον σε συντηρητικά εκλογικά ακροατήρια και όχι σε ταξικά κριτήρια λογοδοτούσε και η προειδοποίηση για εκλογές αμέσως μετά από μια συμφωνία με τα «Σκόπια», ώστε αυτή να εγκρινόταν από το λαό.Πέρα από την διάψευση της προσδοκίας για μια τέτοια συμφωνία, γύρω από το μακεδονικό ζήτημα είναι γνωστή η αντιπαράθεση της κυρίαρχης άποψης μέσα στη ΛΑΕ με την διεθνιστική αντίληψη που αναγνωρίζει σε κάθε λαό όλα τα δικαιώματα που έχει και ο ελληνικός.

– Γι’ αυτό και μαζί με αυτές τις αυταπάτες της ηγεσίας της ΛΑΕ περί διαχείρισης, διόρθωσης και αλλαγής πορείας του ελληνικού καπιταλισμού, πηγαίνουνε και οι αυταπάτες για την ίδια τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ και η πλήρης αδυναμία αυτοκριτικής για τα λάθη της Αριστερής Πλατφόρμας εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, ισχυρίζεται από την Κοζάνη ο Π. Λαφαζάνης πως « Ο λόγος που τα συμφέροντα θέλανε να απομακρύνουν εμένα από το ΣΥΡΙΖΑ και να εκτρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακή κατεύθυνση, ήταν η θέση μου για την ενέργεια.» Άλλη μια αμετροεπής δήλωση, που δείχνει όμως ταυτόχρονα και το βάθος του προβλήματος. Γιατί τη στιγμή που αναφέρεται ο Π. Λαφαζάνης (πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, άνοιξη-καλοκαίρι 2015) , ο ΣΥΡΙΖΑ είχε γίνει προ πολλού μνημονιακός στην ουσία του, αφού είχε έρθει ήδη σε συνεννόηση με την άρχουσα τάξη την προηγούμενη τριετία, είχε ήδη σοσιαλδημοκρατικοποιήσει το κόμμα, είχε ήδη υπουργοποιήσει Καμμένους, Σημιτανθρώπους και λοιπούς ΠΑΣΟΚους, είχε ήδη χρίσει ΠτΔ τον Πάκη, είχε ήδη υπογράψει τη συνέχιση των μνημονίων 1 και 2 (20/2/2015),ενώ η Αριστερή Πλατφόρμα διατηρούσε υπουργικές θέσεις . Και προφανώς αφού είχαν γίνει όλα αυτά, η θέση του Λαφαζάνη για την ενέργεια το πολύ-πολύ να αποτελούσε παρωνυχίδα για τους δανειστές.

 

Τι Αριστερά χρειαζόμαστε;

Σήμερα χρειαζόμαστε ενότητα της Αριστεράς στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στον δρόμο. Ενάντια στα μνημόνια και τα αφεντικά, διεκδικώντας ψωμί-δουλειά-καλύτερη ζωή για την εργατική τάξη, προσπαθώντας να ξαναμαζικοποιήσουμε τις αντιστάσεις. Ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τους εξοπλισμούς, τον φασισμό, ενάντια στην ελληνική επιθετικότητα και τις διεκδικήσεις υδρογονανθράκων. Την Αριστερά που θα χτίζει συνειδήσεις ταξικές και γέφυρες διεθνιστικές με τους γύρω λαούς, που θα οργανώνει το ταξικό στρατόπεδο, θα ανεβάζει τη συλλογική αυτοπεποίθηση των εργαζομένων και θα την μετασχηματίζει σε δύναμη κρούσης ενάντια στον καπιταλισμό. Την Αριστερά που θα ζητά την ανατροπή της κυβέρνησης από το «πεζοδρόμιο» και όχι από τη Βουλή. Που θα οραματίζεται την ανάδυση της νέας κοινωνίας μέσα από απεργίες και καταλήψεις, όχι μέσα από «αφ’ υψηλού» διαχείριση σαν παλαιάς κοπής αστικό προσωπικό. Χρειαζόμαστε τέλος πολιτικά μέτωπα και απαντήσεις που να οδηγούν τους φτωχούς σε αυτή την κατεύθυνση.

Με την κατάρρευση του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερή ανατρεπτική δύναμη το καλοκαίρι του 2015, κατάρρευσαν και οι αυταπάτες τουλάχιστον σε ένα τμήμα της κοινωνίας ότι υπάρχουν τα περιθώρια να αλλάξει η ελληνική οικονομία, να εξημερωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός ή να συγκινηθεί ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός με την ψήφο και την αλλαγή πρωθυπουργού. Σε μαζικό επίπεδο ο κόσμος απλά βυθίστηκε στην απελπισία και εμπέδωσε το «Τ.Ι.Ν.Α.» κάνουμε (ThereIsNoAlternative) του Τσίπρα. Μια μικρή μόνο αριστερή πρωτοπορία προχώρησε τη συνείδησή της και έβγαλε το συμπέρασμα ότι αν προσπαθήσεις να ξεδοντιάσεις ένα-ένα τα δόντια του τίγρη, θα σε κατασπαράξει, ότι πρέπει συνεπώς πρώτα να τον σκοτώσεις. Αυτά τα προχωρήματα εγκυμονούνται υπόγεια στη συνείδηση ευρύτερων τμημάτων της κοινωνίας, αλλά για να αποκρυσταλλωθούν χρειάζεται και μια Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων. Αντίστροφα, αν κι όταν αυτές οι αλλαγές συμβούν στις λαϊκές συνειδήσεις, θα προσπεράσουν μια Αριστερά που έχει προσφέρει πολύ λίγα στην αλλαγή τους.

Κακέκτυπα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ελπίδα να μακροημερεύσουν , γιατί οι μνήμες από την περασμένη κατραπακιά είναι νωπές. Η ζήτηση σήμερα αφορά ένα εγχείρημα που να πείθει ότι αποτελεί ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι η ΛΑΕ , παρ’ όλες τις φαινομενικές διαφορές («πατριωτικό» στίγμα, φιλία με Ρωσία, ανάπτυξη με δραχμή κλπ) θυμίζει απλά το αντεστραμμένο είδωλό του σε ακόμα πιο κεϊνσιανή εκδοχή. Μια πρόταση κεϊνσιανής ανάπτυξης μπορούσε να δίνει πειστικές απαντήσεις υπό την πίεση του εργατικού κινήματοςτη δεκαετία του ’50 ή ακόμα και τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80. Τη δεκαετία του ’90 και του 2000 ωστόσο, κάθε απόπειρα κεϊνσιανισμού προσχώρησε στο νεοφιλελευθερισμό , η σοσιαλδημοκρατία κι ο ρεφορμισμός βυθίστηκαν στην κρίση. Αυτό ήταν το υπόβαθρο στην Ελλάδα τόσο για την κρίση του ΠΑΣΟΚ όσο και την «μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την παράδοση ξόρκιζε ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της συγκρότησής του, γι αυτό και κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο των αγώνων ως το 2012. Το να ξαναζεσταίνεται σήμερα άλλη μια μπαγιάτικη κεϊνσιανή σούπα ανάπτυξης από την Αριστερά μπορεί να εκληφθεί μόνο ως κακόγουστο αστείο. Κι όμως, αυτό είναι το στίγμα που επιμένει αδιαλείπτως να εκπέμπει η ηγεσία της ΛΑΕ: παραπομπή στις κάλπες για κοινοβουλευτική ενίσχυση της ΛΑΕ, για να μπει στη Βουλή, να γίνει κυβέρνηση, να κάνει παραγωγική ανασυγκρότηση με εθνικό νόμισμα, με τον «ηγέτη» Λαφαζάνη που έχει το σωστό «πρόγραμμα» και δεν θα «προδώσει» όπως ο Τσίπρας.

Όσο αυτά τα χαρακτηριστικά της ΛΑΕ επιμένουν σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο, η ιδέα του μετώπου της Αριστεράς θα απομακρύνεται, η ΛΑΕ θα συνεχίζει να μην συσπειρώνει κόσμο της Αριστεράς και να μην εμπνέει για κάποια ανατροπή υπέρ των εργαζομένων και κατά της άρχουσας τάξης.

Αν λοιπόν όλα αυτά τα προσπερνά ο γ.γ. της ΛΑΕ, απλά προσφέρει μια φωτογραφία της εξήγησης του γιατί η ΛΑΕ δεν μπήκε στη Βουλή το 2015. Και του γιατί παραμένει δύσκολο – φοβόμαστε- να μπει στη Βουλή και στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αν και το ζητούμενο δεν είναι απλώς να μπει η ΛΑΕ στη Βουλή. Αλλά να μπει συμβάλλοντας στο να συγκροτηθεί μια μαζική Αριστερά που θα εμπνέει τις μάχες των εργατών και συμβάλλει σε νίκες κατά των αφεντικών τους.

Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς εξακολουθεί να απαιτεί την μέγιστη προσπάθεια ενότητας των αριστερών-εργατικών οργανώσεων στους υπαρκτούς αγώνες, παράλληλα όμως απαιτεί την προσπάθεια να ενισχυθεί η επαναστατική Αριστερά. Δηλαδή η Αριστερά που δεν πιστεύει στην κοινοβουλευτική διαχείριση του καπιταλισμού αλλά στην επαναστατική ανατροπή του από την εργατική τάξη.

https://goo.gl/PTA4Up

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.