του Στέλιου Φαζάκη
Η λέξη Νάκµπα που στα αραβικά σηµαίνει «καταστροφή», αποτελεί σηµείο καµπής στη σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής και βασικό ορόσηµο στη συλλογική µνήµη του παλαιστινιακού λαού, ένας διαρκής εκτοπισµός και παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωµάτων. Η Νάκµπα ξεκίνησε το 1948, µε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, και συνεχίζεται ως σήµερα, µέσα από την ακροδεξιά καταπιεστική και επεκτατική πολιτική του Νεντανιάχου και, ιδιαίτερα τη σηµερινή περίοδο µε την επίθεση στη Γάζα, που έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά γενοκτονίας των Παλαιστινίων.
1948
Το 1948, µε την αποχώρηση των Βρετανών από την Παλαιστίνη και την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ξέσπασε πόλεµος µεταξύ των Εβραίων και των αραβικών κρατών της περιοχής. Η ισραηλινή πλευρά κατάφερε να κερδίσει έδαφος πέρα από τα σύνορα που είχε προτείνει το σχέδιο διαµοιρασµού του ΟΗΕ το 1947. Ως αποτέλεσµα, πάνω από 750.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν ή εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και περισσότερα από 400 παλαιστινιακά χωριά καταστράφηκαν ή ερηµώθηκαν.
Η Νάκµπα δεν ήταν µια αυθόρµητη µετακίνηση πληθυσµού εν καιρώ πολέµου, όπως συχνά παρουσιάζεται, αλλά µια συστηµατική εκκαθάριση µέσω σφαγών, βιασµών και εκφοβισµού για να εξασφαλιστεί η εθνοτική οµοιογένεια του νεοϊδρυθέντος κράτους. Σφαγές όπως αυτή στο χωριό Ντεΐρ Γιασίν, όπου δεκάδες άµαχοι σκοτώθηκαν, σηµάδεψαν την εποχή και ενίσχυσαν τον πανικό που οδήγησε χιλιάδες στη φυγή.
Από τότε, η επιστροφή των προσφύγων, δικαίωµα κατοχυρωµένο από τη διεθνή νοµοθεσία αρνείται σταθερά από το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, και οι απόγονοί τους, ζουν µέχρι σήµερα σε καταυλισµούς σε χώρες όπως ο Λίβανος, η Ιορδανία και η Συρία, αλλά και στη ∆υτική Όχθη και τη Γάζα, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ µια σταθερή και αξιοπρεπή ζωή.
Συνεχιζόµενη Νάκµπα
Η Νάκµπα είναι µια συνεχιζόµενη διαδικασία, που αποτυπώνεται µε τραγικό τρόπο στη Λωρίδα της Γάζας, µια στενή λωρίδα γης έκτασης µόλις 365 τετραγωνικών χιλιοµέτρων, που φιλοξενεί πάνω από 2,3 εκατοµµύρια ανθρώπους, µεγάλο ποσοστό των οποίων είναι πρόσφυγες του 1948 και των πολέµων που ακολούθησαν. Από το 2007, ο παλαιστινιακός θύλακας βρίσκεται υπό ασφυκτικό ισραηλινό αποκλεισµό, µε περιορισµούς στην είσοδο και έξοδο ανθρώπων και αγαθών, στην παροχή βασικών υπηρεσιών, όπως ηλεκτρικό και πόσιµο νερό, και µε συχνές στρατιωτικές επιθέσεις.
Οι επιχειρήσεις «Protective Edge» (2014), «Pillar of Defense» (2012), και ιδιαίτερα η πρόσφατη πολεµική επίθεση του 2023-2024, έχουν προκαλέσει ανείπωτη καταστροφή. Νοσοκοµεία, σχολεία, καταφύγια του ΟΗΕ, κατοικίες και βασικές υποδοµές έχουν ισοπεδωθεί. Οι νεκροί είναι δεκάδες χιλιάδες, το 70% των οποίων είναι γυναίκες και παιδιά. Εκατοντάδες χιλιάδες ζουν σήµερα υπό συνθήκες λιµού, χωρίς νερό και φάρµακα, χωρίς ελπίδα. Η συστηµατική στόχευση αµάχων, η µαζική καταστροφή πολιτικής υποδοµής, και η στέρηση των βασικών µέσων επιβίωσης έχουν οδηγήσει ακόµα και το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης στο συµπέρασµα ότι η επίθεση του Ισραήλ συνιστά γενοκτονία κατά του παλαιστινιακού λαού.
Παρ’ όλα αυτά, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εξοπλίζουν το Ισραήλ και να το χρησιµοποιούν ως το «µαντρόσκυλό» τους στη Μέση Ανάτολή. Ακολούθως, κι άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα µε όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις, συνεργάζονται και ενισχύουν τις σχέσεις τους και τις οικονοµικές συµφωνίες τους µε το κράτος-τροµοκράτη.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Στα λόγια, πολλοί αναγνωρίζουν την ανάγκη δηµιουργίας ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, µε πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήµ. Όµως στην πράξη, η ειρηνευτική διαδικασία έχει παραλύσει εδώ και δεκαετίες, ενώ το Ισραήλ συνεχίζει τον παράνοµο εποικισµό, την καταπάτηση παλαιστινιακής γης και την τροµοκρατία, µε συλλήψεις ανηλίκων, βασανισµούς και την βίαιη καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης, ένοπλης ή µη. Η ύπαρξη ενός Παλαιστινιακού κράτους δεν είναι µόνο ένα ζήτηµα ηθικής και ιστορικής αποκατάστασης, αλλά κυριολεκτικά επείγον ζήτηµα ζωής και θανάτου για έναν ολόκληρο λαό που ζει υπό κατοχή και διαρκή προσπάθεια εξόντωσης.
Το διεθνές κίνηµα αλληλεγγύης, οι φοιτητικές καταλήψεις πανεπιστηµίων σε όλο τον κόσµο οι φωνές καλλιτεχνών και διανοουµένων, δείχνουν ότι η υποστήριξη στον παλαιστινιακό λαό αυξάνεται, παρά την απροσχηµάτιστα βίαιη καταστολή και την προσπάθεια να επιβληθεί απόλυτη σιωπή, στην πραγµατική και στην ψηφιακή κοινωνία. Η ιστορία έχει δείξει ότι η αλληλεγγύη µπορεί να φέρει αποτελέσµατα, όπως στην περίπτωση του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.
Η αναγνώριση της Νάκµπα, όχι µόνο ως ιστορικό γεγονός αλλά ως ζωντανή τραγωδία που διαρκεί, είναι απαραίτητη για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Η δηµιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους είναι δίκαιη και αναγκαία προϋπόθεση για τον τερµατισµό ενός από τα πιο µακρόχρονα και αιµατηρά κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας.
Η Νάκµπα δεν τελείωσε το 1948. Συνεχίζεται όσο ο παλαιστινιακός λαός στερείται πατρίδας, δικαιωµάτων και αξιοπρέπειας. Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αγώνας όλων µας ενάντια στις συµµαχίες και τους πολέµους των ιµπεριαλιστών.
Υποβολή απάντησης