Στις 9 Ιανουαρίου του 1991, πάγωνε όλη η Ελλάδα, διαβάζοντας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ότι ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας είχε πέσει νεκρός στην Πάτρα το προηγούμενο βράδυ. Οι Κένταυροι, που μαζί με τους “Rangers” συγκροτούσαν τα παρακρατικά τραμπούκικα τάγματα εφόδου της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της ΝΔ, από το πρωί της 8ης Ιανουαρίου περιφέρονται στα σχολεία της Πάτρας και επιχειρούν ανακατάληψη των σχολείων. Τα καταφέρνουν το βράδυ στο 3ο-7ο Γυμνάσιο – Λύκειο, στο σχολικό συγκρότημα «Βουδ». Καθηγητές και γονείς έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους μαθητές. Οι τραμπούκοι επιτίθενται εκσφενδονίζοντας τσιμεντόλιθους και άλλα αντικείμενα. Από επίθεση με σιδερολοστό των ΟΝΝΕΔιτών Καλαμπόκα και Μαραγκού, χτυπιέται θανάσιμα στο κεφάλι ο μαθηματικός, μέλος της οργάνωσης Εργατικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, Νίκος Τεμπονέρας.
Χειμώνας του 1990. Ο υπουργός Παιδείας της ΝΔ Κοντογιαννόπουλος φέρνει στη βουλή ένα αντιδραστικό, νεοφιλελεύθερο και οπισθοδρομικό νομοσχέδιο, που αναστατώνει όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Ήταν ο «πρωτοπόρος» της μεγάλης προσπάθειας όλων των κυβερνήσεων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, που άνοιξε την πόρτα του νεοφιλελευθερισμού στην εκπαίδευση, των ταξικών φίλτρων επιλογής, αλλά και της περικοπής των μέχρι τότε δημοκρατικών κατακτήσεων του μαχόμενου εκπαιδευτικού κινήματος στην παιδεία. Ταυτόχρονα, επιδίωξε την εγκαθίδρυση ενός νέου ολοκληρωτισμού στη μαθητική νεολαία και το κίνημά της, με απόπειρες ελέγχου, πειθάρχησης και «ελληνοχριστιανικής αγωγής» της νεολαίας.
Στο νομοσχέδιο προβλέπονταν: εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, κατάργηση των 15μελών συμβουλίων, πειθαρχικός έλεγχος της εξωσχολικής ζωής με pointsystem, επανακαθιέρωση της πρωινής προσευχής, της έπαρσης της σημαίας και του υποχρεωτικού εκκλησιασμού 3 φορές τον χρόνο, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και των δωρεάν συγγραμμάτων, χρονικό όριο στις πανεπιστημιακές σπουδές, λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ και εξίσωση των ΑΕΙ με τα κολέγια, περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές κ.ά.
Αρχικά οι φοιτητές και στη συνέχεια και οι μαθητές ξεσηκώνονται. Το 70% των σχολείων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, 1800 σχολεία, τελούσαν υπό κατάληψη! Τα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα ήταν μαζικά και ενθουσιώδη. Η κυβέρνηση ευελπιστούσε ότι μετά τις γιορτές οι καταλήψεις θα εκτονώνονταν, αλλά έπεσε έξω. Το πανεκπαιδευτικό κίνημα συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση. Οι καθηγητές με στάσεις εργασίας βρίσκονται έξω από τα σχολεία και συμπαρίστανται στις/στους μαθήτριες/ές. Αρνούνται να βάλουν απουσίες στις/στους καταληψίες μαθητ(ρι)ες και διώκονται πειθαρχικά από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας!
Η κοινοβουλευτική αριστερά – ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ και ΕΑΡ) – δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την βαθιά αντίθεση του πανεκπαιδευτικού κινήματος προς την κυβερνητική πολιτική, το μέγεθος και το μεγαλείο του κινήματος και δεν δίνει απλόχερα την υποστήριξή της. Μετά την συνάντηση με τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη, ο Γρηγόρης Φαράκος, Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ, ζητάει απλά «μια κάποια αναστολή της εφαρμογής των ΠΔ», καθώς «τα σχολεία πρέπει να λειτουργούν» ενώ ο Ριζοσπάστης, μετά την απόσυρση επιμέρους άρθρων του ΠΔ, κυκλοφορεί στις 16/12/90 με πρωτοσέλιδο «ο αγώνας δικαιώνεται»!
Τη δολοφονία του Τεμπονέρα ακολούθησε μεγάλη πολυήμερη λαϊκή εξέγερση σε Πάτρα, Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή, η πρόκληση πυρκαγιάς από δακρυγόνα στο κατάστημα Κ. Μαρούσης και ο θάνατος 4 ανθρώπων, αφού η αστυνομία παρεμπόδιζε την πυροσβεστική να πλησιάσει, η παραίτηση του υπουργού και η αντικατάστασή του από τον Γ. Σουφλιά που του ανατέθηκε το έργο της “πυρόσβεσης” και η απόσυρση όλου του νομοσχεδίου. Οι δολοφόνοι σχεδόν αθωώνονται εκτός από τον Καλαμπόκα που «καθαρίζει» με εφτά χρόνια στη φυλακή και μετέπειτα γίνεται διευθυντικό στέλεχος στην Εθνική Τράπεζα Βόλου.
Οι νεολαιίστικες κινητοποιήσεις του ‘90-‘91 ήταν κομμάτι των μεγάλων αγώνων εκείνης της περιόδου ενάντια στην κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη που προέκυψε από τις εκλογές του Απρίλη του 1990. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση βρέθηκε γρήγορα αντιμέτωπη με τις απεργίες των εκπαιδευτικών, που τους επόμενους μήνες αμέσως μετά την εκλογή της βγαίνουν σε κινητοποιήσεις για αυξήσεις διορισμών και μισθών και την αναγκάζουν να αναβάλει τις γενικές εξετάσεις και να παρατείνει το διδακτικό έτος μέχρι τις 31 Ιούλη. Ακολουθούν μεγαλειώδεις αγώνες μέχρι το ’93, όπως αυτοί ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ και την απόλυση 8.500 χιλιάδων εργαζομένων, ενάντια στο κλείσιμο της Πειραϊκής Πατραϊκής κ.α
34 χρόνια μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ, μαζί με ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και σε άμεση σύμπνοια με την ακροδεξιά, με σύμμαχο τα συστημικά ΜΜΕ, επιχειρεί να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, την πολιτική της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του κεφαλαίου. Με έναν καταιγισμό νομοσχεδίων, η κυβέρνηση επιδιώκει να αλλάξει τον χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου και η εκπαίδευση να λειτουργεί με όρους ιδιωτικού τομέα, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, με σχολεία πολλών ταχυτήτων, με απευθείας παρέμβαση των ιδιωτών. Και αυτά προσπαθεί να τα πετύχει με μέσο επιβολής την αξιολόγηση και τις διώξεις.
34 χρόνια μετά δεν καλούμε σε μνημόσυνο. Ο Νίκος Τεμπονέρας είναι το σύμβολο του συλλογικού ανθρώπου που υπερασπίζεται χωρίς όρους και προϋποθέσεις το δικαίωμα του αγώνα για την ανατροπή της κοινωνικής βαρβαρότητας και την επικράτηση του δίκιου. Είναι ο εργαζόμενος που υπερασπίστηκε τον συλλογικό αγώνα, που δε φοβήθηκε και δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν λογοδότησε στη διοίκηση, στην εξουσία, στους νοικοκυραίους της εποχής και στους φασίστες, δίνοντας την ίδια τη ζωή του. Είναι ο Δάσκαλος που «υπερασπίστηκε το παιδί για να υπάρχει ελπίδα», ξεπερνώντας τους τοίχους της σχολικής αίθουσας και μιας δημοσιοϋπαλληλικής διδασκαλίας.
Σήμερα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιτίθεται με μίσος σε κατακτημένα με αγώνες εργατικά δικαιώματα αλλά και σε όσους και όσες αντιστέκονται, να εμπνευστούμε από εκείνο το κύμα αγώνων για να ανατρέψουμε τα σχέδια όσων μας κλέβουν ζωή και όνειρα. Ο Τεμπονέρας θα ζει πάντα στις καρδιές και στις υψωμένες γροθιές μας. Τιμάμε την μνήμη του οργανώνοντας τους αγώνες του σήμερα, για ένα δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις, για την ανατροπή των πολιτικών κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΟΟΣΑ, για αύξηση των δαπανών για την παιδεία, για μόνιμους μαζικούς διορισμούς, για μόρφωση, δουλειά και ζωή με δικαιώματα.
Ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ !!!
34 Χρόνια από την δολοφονία του κομμουνιστή – καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τραμπούκικη ομάδα της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα, στα πλαίσια του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος και καταλήψεων ενάντια στο νομοσχέδιο της ΝΔ, με υπουργό τον Κοντογιαννόπουλο. Η αλληλεγγύη και η θυσία ενός αγωνιζόμενου καθηγητή που σφράγισε και σφραγίζει την μαχόμενη νεολαία μαζί με Πέτρουλα – Λαμπράκη…
34 χρόνια, σε μια περίοδο που τότε οι αστοί αναλυτές μίλαγαν για το “τέλος της ιστορίας” για την “νίκη του καπιταλισμού”, η νεολαία μαζί με τους εκπαιδευτικούς βγήκαν στους δρόμους και νίκησαν την κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη, αποσύροντας τα σχέδια της στην εκπαίδευση.
Πολύ νερό κύλησε από τότε, και σήμερα σε μια πολλαπλή καπιταλιστική κρίση οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι αντιμέτωπη και πρέπει και μπορεί να βρουν το δρόμο του αγώνα, την ανατροπή μιας ζοφερής κατάστασης. Μιας κατάστασης που καταστρέφει τον άνθρωπο – εργαζόμενο και τον πλανήτη.
Όλοι και όλες γνωρίζουμε την πραγματικότητα (αυτοί βέβαια που την νιώθουν…) το ζήτημα είναι τι κάνουμε ;
Και το τι κάνουμε ξεκινά με την ενεργή συμμετοχή στο σωματείο, στην οργάνωση της πρωτοπορίας, την διεκδίκηση στην γειτονιά… για να αλλάξουμε συνειδήσεις και συσχετισμούς. Με το ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για να αλλάξει πορεία η χώρα προς κατεύθυνση σοσιαλιστική – κομμουνιστική. Είμαστε βέβαια με την εργατική τάξη και με τα αδέλφια μας στην Παλαιστίνη, Λίβανο, Συρία, για την ήττα του ΝΑΤΟ στις εμπόλεμες περιοχές που πολέμα….