Του Ελισαίου Φάκαρου
Για άλλη μια φορά η υπουργός Παιδείας έστειλε τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών στα δικαστήρια. Ποια ήταν η «κολάσιμη» πράξη; η απεργία-αποχή που είχε προκηρύξει η ΔΟΕ προκειμένου να καλύψει τους εκπαιδευτικούς να μην συμμετάσχουν στην διαδικασία ορισμού μεντόρων και ενδοσχολικών συντονιστών-επιθεωρητών μέσα στις σχολικές μονάδες, που αποτελεί κομμάτι της αξιολόγησης.
Για να μην υπάρχει βέβαια οποιαδήποτε αυταπάτη για τον ρόλο της Δικαιοσύνης, ενώ η απεργία-αποχή έχει κηρυχθεί από τις 9 Σεπτέμβρη, επιδόθηκε κλήτευση στις 22 Σεπτέμβρη και ώρα 11.30’ στα γραφεία της ΔΟΕ για δικάσιμο στις 13.15’ της ίδιας μέρας! Το γεγονός ότι δόθηκε τελικά αναβολή για τη Δευτέρα 26/9 δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι κυβερνητικές μέθοδοι έχουν χαρακτήρα παρακρατικό και καταργούν κάθε νομικό πολιτισμό με την ωμή δικαστική αστυνόμευση και την καθολική απαγόρευση των αγώνων.
Η συμμετοχή και σε αυτή την απεργία-αποχή της ΔΟΕ είναι μαζικότατη˙ μπορεί να κηρύχθηκε παράνομη, αλλά συνεχίζεται αφού κηρύχθηκε ξανά από την ΑΔΕΔΥ.
Φέτος πάλι διαμορφώνεται η ίδια κατάσταση με πέρσι, όταν το κέντρο ήταν η αντίσταση στην αυτο-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και μία μέρα πριν την κήρυξη της απεργίας-αποχής σαν παράνομης από το δικαστήριο, η ΔΟΕ πρότεινε σαν μορφή αντίστασης τα ενιαία κείμενα, τα οποία το υπουργείο δέχτηκε σαν συμμετοχή στην αξιολόγηση…
Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών τάσσεται ενάντια σε κάθε μορφή αξιολόγησης, και θέλει να δώσει τον αγώνα με πραγματικές μορφές δράσης όπως η απεργία-αποχή και οι οργανωμένες διεκδικητικές απεργίες. Το πρόβλημα είναι ότι ξανά η ηγεσία της ΔΟΕ είναι πολύ πίσω από τις διαθέσεις του κλάδου και δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε πραγματική σύγκρουση ούτε να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή. Η συνέχιση μιας τέτοιας στάσης ισοδυναμεί με αποδοχή του νόμου Χατζηδάκη και διάλυση του συνδικάτου. Επομένως, στην πρώτη γραμμή της μάχης με το υπουργείο Παιδείας και την κυβερνητική πολιτική βρίσκονται ξανά τα πρωτοβάθμια σωματεία που ανταποκρίνονται στις αγωνιστικές διαθέσεις των συναδέλφων και παίρνουν πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση.
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό ζήτημα: αυτή η πρωτοπόρα δράση, για να μην είναι σκέτος βερμπαλισμός, πρέπει να συνδυάζεται με την λογική του συντονισμού ακόμη και με δυνάμεις και σωματεία που το προηγούμενο διάστημα ήταν κάποια βήματα πίσω και ταυτίζονταν ακόμη και με τη συμβιβασμένη ηγεσία της ΔΟΕ.
Εδώ βέβαια να σημειώσουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν έχει πάρει καμία θέση για τους μέντορες συντονιστές ενώ απομένουν λίγες τοπικές ΕΛΜΕ να προκηρύσσουν απεργία-αποχή.
«Μητέρα των μαχών»
Είναι κοινή πεποίθηση στον κόσμο της εκπαίδευσης ότι κύριο πρόβλημα δεν είναι μόνο οι μέντορες και οι συντονιστές ούτε αυτή καθεαυτή η αξιολόγηση, αλλά η συνολική επίθεση εναντίον της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της. Είναι αντιληπτό από όλους και όλες που έχουν σχέση με την εκπαίδευση -εκπαιδευτικούς, μαθητές, φοιτητές και γονείς- ότι δεν υπάρχει απλώς απαξίωση της δημόσιας Παιδείας αλλά συντονισμένο σχέδιο διάλυσής της προς όφελος των ιδιωτών. Είναι επίσης κοινή πεποίθηση ότι για να ματαιωθεί αυτό το σχέδιο, κεντρική μάχη στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι αυτή της αξιολόγησης.
Η συμπυκνωμένη πείρα των εργατικών αγώνων μάς διδάσκει ότι όταν οι εργαζόμενοι δίνουν νικηφόρες μάχες με την εργοδοσία, τότε μπορούν να διεκδικούν περισσότερα. Το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς: αν δώσουν μαζικά και μαχητικά τη μάχη της αξιολόγησης, τότε και μόνο τότε θα μπορούν να διεκδικήσουν τα πιο σημαντικά αιτήματά τους, που είναι η παύση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και η μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών χωρίς ΑΣΕΠ και προσοντολόγιο, οι πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς με μισθολογική αναπλήρωση και των απωλειών της περιόδου των μνημονίων, η ανατροπή όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων και η πραγματική βελτίωση της δημόσιας παιδείας.
Υποβολή απάντησης