Του Πάνου Κοσμά
Η Μόρια καταστράφηκε ολοσχερώς. Κανείς δεν μπορεί ούτε και θέλει να την αναστηλώσει – ίσα-ίσα, ακόμη και οι κυβέρνηση και οι Βρυξέλλες θέλουν να αναπαυθεί στη λήθη, γιατί αποτελεί μια μεγάλη «κηλίδα», κακόφημη στα πέρατα της οικουμένης, για το προφίλ της «δημοκρατικής Ευρώπης» και τις ελληνικές κυβερνήσεις. Μέχρι προχθές, το κυβερνητικό σχέδιο ήταν να μετατραπεί η Μόρια σε κλειστή δομή-φυλακή˙προς τούτο είχε υπογραφεί σύμβαση με την «Άκτωρ», ύψους 830.000 ευρώ, και είχε αναρτηθεί στη «Διαύγεια». Τώρα, το κυβερνητικό σχέδιο είναι να ξεχαστεί η Μόρια και να οικοδομηθεί κάπου αλλού -αλλά πάντως στη Λέσβο- η κλειστή δομή-φυλακή που θα τη διαδεχθεί.
Από την εκκρεμότητα, στην «τελική λύση»
Όσο υπήρχε η Μόρια, η συγκυρία στο νησί της Λέβου καθοριζόταν από την παραμένουσα εκκρεμότητα μιας κάποιας «τελικής λύσης». Ότι η Μόρια δεν ήταν η «τελική λύση», καθοριζόταν από δύο παράγοντες: α) Από τον ημι-ανοιχτό της χαρακτήρα (οι πρόσφυγες μπαινόβγαιναν στη Μόρια, ακόμη και η υποχρέωση να κοιμούνται εκεί δεν είχε πολύ αυστηρή εφαρμογή), β) από το γεγονός ότι ο πληθυσμός των προσφύγων αυξανόταν διαρκώς, εντείνοντας την αίσθηση ότι αυτή η μορφή διαχείρισης, με ένα ημι-ανοιχτό καμπ που ξεχείλιζε πέρα από κάθε μέτρο και έλεγχο, δεν ήταν σταθερή, αναγκαστικά ήταν μεταβατική. Όσο εντεινόταν η αίσθηση της προσωρινότητας και μεταβατικότητας του «καθεστώτος» της Μόριας, όλοι οι ενεργοί παράγοντες στο προσφυγικό ζήτημα (από την κυβέρνηση, τους πολιτικούς κερδοσκόπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, τις φράξιες της δεξιάς πολυκατοικίας, τους πρόσφυγες και αλληλέγγυους ή, με έναν άλλο προσδιορισμό, όλες τις τάσεις του πολιτικού φάσματος) εκπονούσαν τακτικές και στρατηγικές με βάση το πρόταγμα της «τελικής λύσης» που καθένας είχε στο μυαλό του αλλά με πλήρη άνεση χρόνου καθώς ήταν φανερό ότι αυτή θα αργούσε. Αν κάτι άλλαξε δραματικά το κάψιμο και η καταστροφή της Μόριας, είναι το γεγονός ότι αυτό που εκκρεμούσε και τοποθετούνταν στη μεσοπρόθεσμη διάρκεια, τώρα είναι υποχρεωτικό να γίνει στο επόμενο τρίμηνο, πριν την έναρξη του χειμώνα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία καλή ιδέα για κάποια «τελική λύση»: ούτε με την «ανάσχεση των ροών» ήξερε τι να κάνει ούτε με το «ξεχείλισμα» της Μόριας. Αν όμως σε κάποια χρόνια ξανακυβερνήσει (ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις αν θα το καταφέρει ποτέ ή όχι) και παραλάβει από τη ΝΔ μια κλειστή δομή-φυλακή, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι δεν θα της αλλάξει χαρακτήρα – το πολύ πολύ να κάνει κάποιες περιθωριακές προσπάθειες «εξανθρωπισμού» της φυλακής. Όλα όσα κάνει, γενικά αλλά και για το προσφυγικό ιδιαίτερα, δείχνουν ότι «δεν θα έρθει για να γκρεμίσει» αλλά για να προσθέσει πινελιές «εξανθρωπισμού»… Στελέχη του διοργάνωσαν στη Μυτιλήνη, μία μέρα πριν την καταστροφή της Μόριας, διαμαρτυρία με πλακάτ. Τα πλακάτ που κρατούσαν τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ήταν μεγέθους… Α4, που έπρεπε να πλησιάσεις στο ένα μέτρο για να δεις τι γράφουν… Το τι έγραφαν οι κόλλες Α4 που κρατούσαν τα προβεβλημένα του στελέχη είναι απολύτως ενδεικτικό: «Engalite» και «Όχι ευάλωτοι άνθρωποι έξω από το ΚΥΤ» – μια πινελιά και μια υπόμνηση ανθρωπισμού…
Δεν είναι όμως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ το θέμα μας – αρχίσαμε απ’ αυτόν για να πάμε σε αυτούς που είναι το θέμα μας. Στην κυβέρνηση της ΝΔ, που προετοιμάζει συστηματικά τη δική της «τελική λύση».
Η «τελική λύση» της κυβέρνησης…
Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι έχει καταλήξει και υπηρετεί απαρέγκλιτα την «τελική λύση» του κλειστού κέντρου-φυλακής. Που θα εξασφαλίζει τον πλήρη έλεγχο, θα στέλνει το μήνυμα ότι «αν έρθετε εδώ, θα μπείτε φυλακή» και… δεν θα καίγεται εύκολα. Όμως, φυλακή για πρόσφυγες στη Λέσβο μπορεί να φτιαχτεί μόνο μία – κι αυτή με πολύ ζόρι και πολιτικό κόστος. Θα χρειάζονταν πολλοί «Κορυδαλλοί» για να χωρέσουν 12-13.000 ανθρώπους. Μία φυλακή προσφύγων στη Λέσβο (συν άλλη μία σε Χίο και Σάμο) προϋποθέτουν ότι ο πληθυσμός των προσφύγων όχι μόνο δεν θα αυξηθεί, αλλά θα μειωθεί αποφασιστικά. Θα χρειαζόταν μια φυλακή-τέρας χωρητικότητας 5.000 ανθρώπων για να χωρέσει -και πάλι, μόνο προσωρινά- 12-13.000 ανθρώπους, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες.
Πρέπει λοιπόν να διασφαλιστεί ότι ο αριθμός θα «σταθεροποιείται προς τα κάτω» σε μόνιμη βάση. Αυτό υπό καμία προϋπόθεση δεν μπορεί να διασφαλιστεί˙ αν πάντως έχει κάποιες τύχες να υλοποιηθεί, είναι μόνο αν η πολιτική της «αποτροπής» γίνει κτηνωδώς αποτελεσματική. Ήδη η κυβέρνηση κατάφερε να μειώσει κατά πολύ τις «ροές» – και ξέρουμε πώς: με κτηνώδη πολιτική επαναπροωθήσεων. Το Λιμενικό προσδένει στα σκάφη του τις βάρκες με τις οποίες καταφτάνουν οι πρόσφυγες και τις «επιστρέφει» στα τουρκικά χωρικά ύδατα – χωρίς βενζίνη και οδηγό. Αν έκανε και η Τουρκία το ίδιο με την ίδια αποτελεσματικότητα, θα έμεναν να αρμενίζουν μεσοπέλαγα…
Είναι πολλοί οι παράγοντες που κρίνουν την αποτελεσματικότητα της πολιτικής των επαναπροωθήσεων. Είναι όμως η πρώτη επιλογή – και προς το παρόν «δουλεύει». Αν, για οποιονδήποτε λόγο, πάψει να δουλεύει, η αμέσως επόμενη επιλογή είναι η μεταφορά του «υπερβάλλοντος πληθυσμού» στην ενδοχώρα. Βάσει των προβλέψεων της συμφωνίας του 2016, ο μόνος «νόμιμος» τρόπος για να μεταφερθεί πρόσφυγας στην ενδοχώρα, είναι να κριθεί θετικά σε πρώτο βαθμό η αίτησή του για άσυλο.
Η κυβέρνηση έκανε πάνω σε αυτό δύο ενέργειες, απολύτως συμβατές με την όλη στρατηγική της: α) έκανε έξωση από δομές φιλοξενίας σε όσους είχαν πάρει άσυλο σε πρώτο βαθμό, ώστε να μην τίθεται καν ζήτημα μεταφοράς στην ενδοχώρα σε οργανωμένες δομές – ο «λαός της δεξιάς» είναι με το «όπλο παρά πόδα» σε όλη την έκταση της χώρας, οπότε η κυβέρνηση… κατάργησε το αντικείμενο της διαμάχης, τις δομές! β) εγκαθίδρυσε μια εντελώς προσχηματική διαδικασία εξέτασης των αιτήσεων ασύλου, με διαδικασίες fast truck και με κατάργηση κάθε είδους νόμιμων εγγυήσεων.
Το να είναι «αδέσποτοι» στην ενδοχώρα όσοι παίρνουν άσυλο, ανακουφίζει από την πίεση της «λαϊκής βάσης» που δεν θέλει οργανωμένες δομές πουθενά˙ γεμίζει βέβαια τις πλατείες, όπως στη Βικτωρίας, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που η ΝΔ το προτιμά – το πολύ πολύ, όταν παραζορίζει, να τους μαζεύει και να τους «αποθέτει» σε κάποια Αμυγδαλέζα. Εξάλλου, δεν θα είναι και πολλοί – οι απορριπτικές στην εξέταση ασύλου (θα) πέφτουν βροχή…
Έτσι έχει κάνει τα κουμάντα της η κυβέρνηση πάνω στη θεμελιώδη επιλογή της δημιουργίας φυλακών προσφύγων στα νησιά.
Όλο αυτό μοιάζει ένα συνεκτικό και «νοικοκυρεμένο» σχέδιο-λύση. Προς το παρόν φαίνεται να δουλεύει, έστω και αν πολλοί αστάθμητοι ή μη πλήρως ελεγχόμενοι παράγοντες μπορούν να το ανατρέψουν ως προς κάποια παράμετρο ή και στο σύνολό του.
…που είναι και ευρωπαϊκή
Η Ευρώπη του θεσμικού ρατσισμού, από την άλλη, δεν συζητάει καν οτιδήποτε θα ανέτρεπε τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας (και Ελλάδας) του 2016. Είναι θεμελιώδης όρος αυτής της συμφωνίας να μένουν οι πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στα ελληνικά νησιά -μέχρι να κριθεί σε πρώτο βαθμό η αίτηση ασύλου τους- και στην ελληνική επικράτεια στη συνέχεια. Χωρίς αυτόν τον θεμελιώδη όρο καταρρέει η αρχιτεκτονική της, καταρρέει η ίδια η συμφωνία. Η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη και στις επιμέρους χώρες, περιλαμβανομένων των ισχυρότερων (Γερμανία, Γαλλία) είναι τέτοια, ώστε είναι αδύνατο -αν όχι αδιανόητο- να τεθεί σε αμφισβήτηση ή έστω σε μερική επανεξέταση η συμφωνία του 2016. Γι’ αυτό στηρίζει την «τελική λύση» της κυβέρνησης και όλα τα προαπαιτούμενά της: την πολιτική των επαναπροωθήσεων (στην οποία «ατύπως» συμμετέχουν και μυστικοί κομάντος που δεν μιλούν την ελληνική, όπως στην Έβρο…), τις αντιπροσφυγικές αλλαγές στον νόμο για το άσυλο κ.λπ. Οι καταγγελίες διεθνών οργανισμών (όπως του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης) ή οι πιέσεις τμημάτων της σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς ή ΜΚΟ διεθνούς εμβέλειας και των αλληλέγγυων, ακόμη και οι κριτικές δηλώσεις αρμόδιων Ευρωπαίων αξιωματούχων εξισορροπούν σε έναν βαθμό τις αλγεινές εντυπώσεις αλλά δεν σηματοδοτούν κανενός είδους επανεξέταση της συμφωνίας του 2016. Οι φυλακές στη Λέσβο και τ’ άλλα νησιά θα γράφουν στην ούγια «Συμφωνία του 2016 με την ευγενική χορηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Οι «πολέμαρχοι» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
Όσο διαρκούσε η εκκρεμότητα και η «τελική λύση» δεν ήταν κοντά, ήταν όχι μόνο εφικτή αλλά και πολύ κερδοφόρα η εύκολη προπαγάνδα ή το να γίνεται πολιτική στη βάση ανέφικτων στόχων – που ισοδυναμεί επίσης με προπαγάνδα και μάλιστα ανέξοδη. Πολλοί θεωρούσαν ότι αφού «το παιχνίδι είναι ανοιχτό», είτε είναι δυνατή κάθε είδους «τελική λύση» είτε μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε και να πιστώνουμε εκ του ασφαλούς τον πολιτικό μας λογαριασμό.
Αδιαφιλονίκητοι πρωταθλητές σε αυτό ήταν οι κάθε είδους πολιτικοί κερδοσκόποι στα νησιά: περιφερειάρχης, δήμαρχοι και δημοτικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι, τοπικοί πολιτευτές της δεξιάς πολυκατοικίας. Όλα όσα έλεγαν και έπρατταν, παρέπεμπαν στην «τελική λύση» του να ξεκουμπιστούν οι πρόσφυγες από το νησί. Πώς; Δεν τους ενδιέφερε ούτε και πρότειναν κάτι. Οι πιο θερμόαιμοι (ακροδεξιοί και φασίστες) έλεγαν «να τους πνίξουμε (ή πετάξουμε) στη θάλασσα». Οι πιο θεσμικοί (δήμαρχοι και λοιποί της σχετικής συνομοταξίας) έλεγαν «αποσυμφόρηση» – πάρτε τους από εδώ, με όποιον προορισμό θέλετε, «στο καλό, αλλά μακριά από μας». Οι πιο «μαχητικοί» απ’ αυτούς (ο περιφερειάρχης Κ. Μουτζούρης και ο δήμαρχος Δυτικής Λέσβου Ταξιάρχης Βέρρος) υπέμνησκαν επικουρικά ότι χρειάζεται «πραγματική» ή «αποτελεσματική» φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων, ότι το Λιμενικό δεν μπορεί να είναι δύναμη υποδοχής αλλά δύναμη αποτροπής κ.λπ. Ως προς αυτό, τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση τους αφαίρεσε κάθε επιχείρημα…
Τώρα, καθώς η Μόρια δεν υπάρχει και η «τελική λύση» της κλειστής φυλακής επίκειται, τα μεγάλα λόγια τελείωσαν. Οι προϋποθέσεις για μαζικό αντάρτικο ενάντια στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν˙ γιατί πολύς κόσμος κουράστηκε, γιατί έχασε την εμπιστοσύνη του και απομυθοποίησε πολλούς τοπικούς πολιτευτές, γιατί η ρατσιστική στρατηγική της έντασης οδήγησε σε ακραίες καταστάσεις (εμπρησμοί ξενοδοχείων, καταστροφές αυτοκινήτων κ.λπ.) που ξενέρωσαν πολλούς.
Έχουν όμως ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα: ύστερα από το προηγούμενο της «μάχης της Καράβας», όπου βρέθηκαν από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος από την κυβέρνηση και τα ΜΑΤ, η κυβέρνηση είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένη απέναντί τους, έχει ενεργοποιήσει μοχλούς ασφυκτικής πίεσης και δεν μπορούν εύκολα να το ξαναπαίξουν «στρατηγοί του αντάρτικου». Ο περιφερειάρχης Μουτζούρης, κατεξοχήν «πολέμαρχος», είναι σε καραντίνα λόγω κορονοϊού, αλλά περιέργως πώς ο δήμαρχος Μυτιλήνης Κύτελης, που δεν είχε τέτοιον ρόλο, δεν μπήκε σε καραντίνα κι ας συμμετείχε στην ίδια σύσκεψη με τον παθόντα…
Η μεγαλύτερη απ’ όλες τους τις αδυναμίες όμως είναι τούτη: τώρα, η «αποσυμφόρηση», δηλαδή το να μεταφερθούν οι πρόσφυγες μαζικά στην ενδοχώρα, δεν μπορεί να είναι σημαία ευκαιρίας. Στις κλειστές συσκέψεις οι κυβερνητικοί απαντούν: «Γνωρίζετε πολύ καλά ότι αυτό σημαίνει να καταργηθεί η συμφωνία του 2016 και να έρθουμε σε ρήξη με τους Ευρωπαίους συμμάχους που τώρα, με την όξυνση των ελληνοτουρκικών, τους χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο». Προσθέτουν επίσης ότι «αυτό θα είναι δώρο στον Ερντογάν» – κι εκεί η συζήτηση και οι «μαγκιές» τελειώνουν.
Η ακροδεξιά «πρωτοπορία»
Τόσα χρόνια συστηματικής επένδυσης στην προοπτική «να φύγουν από ’δω», από το σύνολο της «δεξιάς πολυκατοικίας», περιλαμβανόμενης και της νέας Δημοκρατίας πριν γίνει κυβέρνηση, έχουν δημιουργήσει μαζικές κοινωνικές βάσεις για το μαύρο μέτωπο. Ακόμη χειρότερα, έχουν συγκροτήσει «στη φωτιά του αγώνα» μια υπολογίσιμη μειοψηφική μαχητική «πρωτοπορία» που εμφορείται από την αίσθηση της ασυδοσίας, έχει αναπτύξει «συντροφικούς» δεσμούς και επιχειρησιακές ικανότητες οργάνωσης, συντονισμού και δράσης, έχει υψηλή αυτοπεποίθηση. Αυτές της οι «κατακτήσεις» οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην πλήρη πολιτική κάλυψη και καθοδήγηση από τους τοπικούς πολιτικούς κερδοσκόπους και στα «στραβά μάτια» της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών. Το ζήτημα είναι αν θα έχουν και στη νέα φάση την πολιτική κάλυψη και ενθάρρυνση των «πολέμαρχων» της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και των κρατικών μηχανισμών. Το ζήτημα είναι επίσης αν οι πρωτοβουλίες της θα τύχουν μαζικής πλαισίωσης από τα κάτω, όπως για παράδειγμα έγινε στη «μάχη της Καράβας» τον Φεβρουάριο. Η εκτίμηση του γράφοντος είναι πως αυτή τη φορά και τα δύο θα συμβούν εν μέρει και ανεπαρκώς για να μπορούν να παραγάγουν πολιτικά αποτελέσματα αξιόλογης εμβέλειας – όπως, να μπλοκάρουν ξανά την κατασκευή του κλειστού κέντρου-φυλακής.
Αυτή η «μαχητική πρωτοπορία» κινητοποιήθηκε ήδη, οργάνωσε κάποια μπλόκα και κάποιες «φρουρές φύλαξης», με άμεσο στόχο να αποτραπεί η προσωρινή οργάνωση της υπαίθριας διαβίωσης των 12-13.000 προσφύγων. Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν έχουν μαζική πλαισίωση – πολύ μαζικότερη είναι βέβαια η συναίνεση-ανοχή, αλλά έχουν παθητικό και όχι ενεργητικό χαρακτήρα. Σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση, ούτε ο Μουτζούρης ούτε ο Βέρρος κάλεσαν σε «πάνδημα» συλλαλητήρια. Μόνο, για την τιμή των όπλων, ένα κλείσιμο των υπηρεσιών του δήμου Δυτικής Λέσβου και της Περιφέρειας «για αυτά που συμβαίνουν». Από πουθενά δεν ακούστηκαν οι πολεμικές ιαχές της προηγούμενης φάσης «Δεν θα επιτρέψουμε…» κ.λπ. κ.λπ.
Έτσι, η μαχητική ακροδεξιά πρωτοπορία και ένα μικρό τμήμα του «λαού της δεξιάς» εκτονώνεται σε ακτιβισμούς με μπλόκα και κινητές φρουρές όχι ενάντια στην κατασκευή της φυλακής προσφύγων, αλλά ενάντια στην τοποθέτηση των προσφύγων σε χώρους διαμονής με σκηνές στο άμεσο διάστημα. Οι «δαφνοστεφανωμένοι ήρωες» της πολιτικής κερδοσκοπίας ήρθε η ώρα να εκτεθούν πολιτικά: θα «μαζευτούν», και στο τέλος το πιθανότερο είναι ότι θα υπογράψουν και τη λύση της… Καράβας ως τοποθεσίας για τη φυλακή προσφύγων. Κι ο «εξεγερμένος λαός» θα βρεθεί χωρίς ηγεσία ή, στην καλύτερη περίπτωση, με αμφιταλαντευόμενη και αμήχανη ηγεσία…
Το άμεσο στοίχημα
Για την κυβέρνηση το κάψιμο της Μόριας ήταν ένα σοκ. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα γεγονός εμβέλειας που εκθέτει το θεσμικό ρατσισμό της. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι όλο της κυβέρνησης της ΝΔ. Μεγάλο και δυσεπίλυτο στην άμεση/μεταβατική φάση του επόμενου διμήνου, δηλαδή πώς θα αποκατασταθεί ο κυβερνητικός έλεγχος στον προσφυγικό πληθυσμό με όρους στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τα υλικά (σκηνές και τα συναφή) θα βρεθούν – με καθυστέρηση, αλλά θα βρεθούν. Χρειάζονται όμως χώροι για να στηθούν οι σκηνές. Η κυβέρνηση πέταξε το μπαλάκι στους «άρχοντες» της Τ.Α, για να υποδείξουν τέτοιους χώρους. Αυτοί αποφεύγουν να το κάνουν: μπορεί να μην τους παίρνει να οργανώσουν μαζικά συλλαλητήρια και να ηγηθούν του «αγώνος», αλλά δεν τους παίρνει επίσης να υποδείξουν χώρους για προσωρινή διαμονή των προσφύγων. Χώρους πρέπει να βρει η κυβέρνηση μόνη της και να τους προστατεύσει με τα ΜΑΤ. Έτσι, υπό την κάλυψη της 4μηνης κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην οποία έχει κηρυχθεί το νησί, συγκεντρώνει μεγάλη αστυνομική δύναμη:
· 3 διμοιρίες των ΜΑΤ, χθες το πρωί
· 6 διμοιρίες ΜΑΤ και ΥΜΕΤ αργότερα, και
· 4 Ομάδες ΟΠΚΕ
· 1 κλιμάκιο αστυνομικών από τη Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής
· 1 έκτακτη πτήση της Aegean, με αστυνομικές δυνάμεις, χθες το απόγευμα
· Κλούβες των ΜΑΤ και αύρες νερού σήμερα το πρωί
· 900 περίπου η μόνιμη αστυνομική δύναμη στο νησί (ήταν 650 περίπου + 240 οι νέοι συνοριοφύλακες).
(Το νησί τελεί επίσης σε κατάσταση αυξημένων περιοριστικών μέτρων λόγω κορονοϊού. Αλλά, πριν ήδη από το κάψιμο της Μόριας η κυβέρνηση προσέλαβε 240 συνοριοφύλακες – αλλά ούτε έναν/μία γιατρό ούτε έναν/μία νοσηλευτικό προσωπικό για το Βοστάνειο νοσοκομείο…)
Η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια για συμβιβασμούς – το σχέδιο πρέπει να υλοποιηθεί πάση θυσία «εδώ και τώρα»… Δηλαδή με σιδηρά αστυνομοκρατία.
Αν τα καταφέρει σε αυτό το στάδιο, θα είναι πιο εύκολο να ουδετεροποιήσει τους «πολέμαρχους» της Τ.Α. στο ζήτημα της κατασκευής του κέντρου-φυλακής.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο χώρος του αντιρατσισμού/αντιφασισμού και της αλληλεγγύης καλείται να σχεδιάσει και υλοποιήσει άμεσες παρεμβάσεις και να οργανώσει τον συντονισμό των δράσεων πανελλαδικά και διεθνώς. Στην κατεύθυνση και με το περιεχόμενο που υποδεικνύει το κεντρικό σύνθημα:
Όχι φυλακές προσφύγων στα νησιά – Ούτε στη Λέσβο ούτε πουθενά!
Υποβολή απάντησης