Είναι «βαθιά νυχτωμένοι» η κυβέρνηση και ο υπουργός Χατζηδάκης εάν νομίζουν ότι με την ψήφιση του αντεργατικού τους νόμου έκλεισαν τους λογαριασμούς τους με τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα. Το σύνθημα «αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά», που δονούσε τις απεργιακές συγκεντρώσεις και τις πορείες, ο κόσμος της εργασίας το εννοούσε, το εννοεί και τώρα ήρθε η ώρα να το κάνει πράξη. Άλλωστε, είναι γνωστό πως η ταξική πάλη δε σταματά με την ψήφιση ενός αντεργατικού νόμου, καθώς η εφαρμογή τέτοιων νομοθετημάτων, τελικώς, κρίνεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους. Εκεί που με την αξιοποίηση της εμπειρίας που αποκτήθηκε όλη αυτήν την περίοδο για την οργάνωση των εργαζομένων, τη μαζικοποίηση και ενεργοποίηση των Σωματείων, με τη συσπείρωση χιλιάδων νέων εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους και τις οποίες συμμετείχαν δυναμικά στις κινητοποιήσεις, μπορεί να ακυρωθεί το αντεργατικό τερατούργημα.
Η ακύρωση του νόμου στην πράξη περνά μέσα από συγκεκριμένα βήματα ανυπακοής απέναντι στις αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές του διατάξεις, τα οποία πρέπει να εντάσσονται σ΄ ένα καλά οργανωμένο σχέδιο δράσης των Συνδικάτων.
Ο νόμος προβλέπει ηλεκτρονική ψηφοφορία για κήρυξη απεργίας και εκλογή διοικητικών συμβουλίων στα Σωματεία. Η σκοπιμότητα της διάταξης είναι προφανής: θέλουν να αφαιρέσουν από τα Σωματεία την ικανότητα να συγκροτούν κοινότητα συμφερόντων και κοινή αντίληψη για το ρόλο των εργαζομένων στην πάλη για τα δικαιώματά τους. Γι΄ αυτό, η συγκεκριμένη διάταξη πρέπει να μείνει κενό γράμμα και οι αποφάσεις για απεργία καθώς και για εκλογή διοικήσεων των σωματείων θα πρέπει να συνεχίσουν να λαμβάνονται με ζωντανή, φυσική ψηφοφορία, που θα ακολουθεί μετά την ιδεολογική αντιπαράθεση και ζύμωση των γενικών συνελεύσεων, εκεί, δηλαδή, που μετριέται ο σφυγμός και χτυπά η καρδιά των συνδικαλιστικών αγώνων. Για την τακτική των Συνδικάτων, το επόμενο διάστημα, αποτελεί θετικό προηγούμενο το γεγονός ότι εκεί που έγινε απόπειρα επιβολής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις αρχαιρεσίες για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια στους Εκπαιδευτικούς και στην Περιφέρεια Αττικής, η αποχή ήταν συντριπτική και η απάντηση αποστομωτική.
Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις δεν πρέπει να συναινέσουν στην εφαρμογή της διάταξης για καθορισμό «προσωπικού ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας». Δεν θα αποδεχθούμε τη μετατροπή της απεργίας, σε μια συμβολική πράξη, σε «καμπάνια διαμαρτυρίας», χωρίς κανένα οικονομικό κόστος για τον εργοδότη. Το «όπλο» της απεργίας έχει ακριβώς αυτό το σκοπό, δεν γίνεται για να δηλωθεί μόνο η αντίθεση των απεργών στις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Γίνεται για να προκαλούνται – κατά το δυνατόν μεγάλα – προβλήματα στις επιχειρήσεις, υπενθυμίζοντας με αυτό τον τρόπο ότι χωρίς εργαζομένους δεν μπορούν να λειτουργήσουν, και, όταν δεν τους σέβονται, θα πρέπει να φοβούνται την οργανωμένη δράση τους.
Αντίστοιχη στάση οφείλουν να κρατήσουν τα Συνδικάτα και για τη διάταξη που προβλέπει υποχρεωτική κατάθεση αίτησης για διεξαγωγή δημόσιου διαλόγου, πριν από την έναρξη απεργίας στο Δημόσιο, απαίτηση που οδηγεί στην αναστολή της άσκησης του απεργιακού δικαιώματος. Επιπλέον, οφείλουν να αγνοήσουν την απαγόρευσης απεργίας, που έχει κριθεί παράνομη από τα δικαστήρια. Επίσης, πρέπει να ληφθούν παντού αποφάσεις για μη εγγραφή στο ΓΕΜΗΣΟΕ (Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων) με το σκεπτικό ότι τα Σωματεία δε συναινούν στη δημιουργία του μηχανισμού φακελώματος, με το αρχείο των συνδικαλισμένων να είναι στη διάθεση του υπουργείου και εργοδοσίας, για να ασκούν διώξεις και τρομοκρατία σε βάρος τους
Παράλληλα, το επόμενο διάστημα, πρέπει να οργανωθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης, σε συνδικάτα και εργαζομένους, που θα υποστούν τους εργοδοτικούς εκβιασμούς και την τρομοκρατία της απόλυσης προκειμένου να δεχθούν τη 10ωρη εργασία, χωρίς επιπλέον αμοιβή. Είναι αναγκαίο να οργανωθούν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, έξω από τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια, που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα. Αντίστοιχα, θα πρέπει να καταγγελθούν επιχειρήσεις και εργοδότες που θα θέσουν ως προϋπόθεση τις ατομικές συνεντεύξεις για πρόσληψη την αποδοχή της «διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου». Είναι δεδομένο ότι εάν αυτά εφαρμοστούν για τους νεοεισερχόμενους, πολύ σύντομα θα είναι πραγματικότητα και για τους παλαιούς εργαζομένους.
Το Σωματεία οφείλουν να σχεδιάσουν τη δυναμική τους αντίδραση απέναντι στο πογκρόμ απολύσεων, που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι εργοδότες, μέχρι τα τέλη του χρόνου, για να απαλλαγούν από εργαζομένους με πολύχρονη προϋπηρεσία, καταβάλλοντας την πενιχρή αποζημίωση που προβλέπει το ισχύον καθεστώς, αφού η εφαρμογή της νέας διάταξης, για εξομοίωση της αποζημίωσης των εργατοτεχνιτών με αυτή των υπαλλήλων μετατέθηκε για την 1η Γενάρη 2022.
Οι αγωνιστικές δυνάμεις και τα σωματεία πρέπει να πάρουν θέση μάχης για το νέο γύρο αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Οφείλουν από τώρα να συγκαλέσουν διά ζώσης μαζικές γενικές συνελεύσεις που θα εντάξουν τις παραπάνω δράσεις στο κοινό σχέδιο οργάνωσης της ανατροπής του νόμου. Παράλληλα, πρέπει να αποφασίσουν το δικό τους πλαίσιο στόχων και διεκδικήσεων, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς, για τη δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς απώλεια εισοδήματος, για κατάργηση της ελαστικής εργασίας και για την αποτροπή των σχεδιαζόμενων απολύσεων από την εργοδοσία.
Είναι φανερό ότι στη νέα κρίσιμη περίοδο γίνεται περισσότερο από ποτέ αναγκαία η κοινή δράση και συμπόρευση όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που παλεύουν εδώ και δεκαετίες ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας, των περικοπών μισθών και συντάξεων, της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων και του αυταρχισμού, μέσα στα Συνδικάτα, επιδιώκοντας τη μέγιστη δυνατή συσπείρωσης δυνάμεων για την υπεράσπιση του λόγου της ύπαρξής τους, για να μη μετατραπούν σε «λέσχες συζήτησης», για να διατηρήσουν την αυτονομία τους από το κράτος και την εργοδοσία. Όλες οι δυνάμεις καλούνται και προκαλούνται από την κυβέρνηση να πάρουν θέση, καθώς κρίνεται ο ρόλος τους αυτό το διάστημα. Πρόκειται για μάχη «ζωής ή θανάτου» των οργανωμένων εργατικών συλλογικοτήτων και αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί με μαζική ανυπακοή!
Τα συνδικάτα οφείλουν να αξιοποιήσουν την παρακαταθήκη που αφήνει το ρεύμα των λαϊκών αντιδράσεων με τις κινητοποιήσεις ενάντια στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την καταστολή, και τη μαζική συμμετοχή στα πρόσφατα πανεργατικά συλλαλητήρια. Αυτό το ρεύμα, που δείχνει να ξεπερνά την ψυχολογία της ήττας της προηγούμενης περιόδου, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, υποχρεώνει τις ριζοσπαστικές και κινηματικές δυνάμεις να αποδεχτούν την κοινή δράση απέναντι όχι μόνο στον συνδικαλισμό της ήττας και της υποταγής αλλά και απέναντι στη μοιρολατρία και ηττοπάθεια που καλλιεργούν τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τους εργαζομένους να αφήσουν τους «μάταιους» αγώνες και να «τοκίσουν» με την ψήφο τους μια «προοδευτική» κυβέρνηση ως απάντηση στην πολιτική της ΝΔ.
Οι ανατροπές που επιδιώκουν να επιβάλουν στη συνδικαλιστική δράση, φανερώνουν τον πανικό στον οποίο βρίσκονται οι κυβερνώντες, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις νέες δυνάμεις που γεννιούνται, τις νέες μορφές αγώνα που ξεσπούν και συνολικά έχουν ως «μήτρα» τους την ανάγκη για μια καλύτερη ζωή και την προοπτική της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κυβέρνηση και εργοδοσία στηρίζονται στη ξεπουλημένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Ωστόσο, «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο», τον κόσμο της εργασίας. Είναι δεδομένο ότι δύσκολα θα ξεμπερδέψουν με το δίκιο αυτού του κόσμου, γιατί δεν πρόκειται να αποδεχτούμε να ζούμε για να δουλεύουμε, και να φέρνουμε τις ζωές μας στα μέτρα και στην κερδοφορία της εργοδοσίας.
27-06-2016
Από το ΜΕΤΑ
Υποβολή απάντησης