Η πρόταση Τραµπ δεν αποτελεί λύση
Στην επέτειο της συµπλήρωσης των δύο ετών από την έναρξη της σιωνιστικής επίθεσης στη Γάζα, βρισκόµαστε σε ένα ιδιαίτερα κρίσιµο ιστορικό σταυροδρόµι: είτε θα αναγκαστεί το Ισραήλ υπό την πίεση της διεθνούς κατακραυγής να αναδιπλωθεί, προσωρινά βέβαια, είτε θα γίνουµε θιασώτες του µεγαλύτερου εγκλήµατος της σύγχρονης ιστορίας, της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού.
Αγώνας για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια
H Παλαιστίνη είναι εδώ και δεκαετίες θύµα κατοχής, εκτοπισµών και βίας. Σήµερα όµως βλέπουµε ειδικά την Γάζα να έχει µετατραπεί σε ένα ανοικτό πεδίο ανθρωπιστικής καταστροφής· όλα σχεδόν τα νοσοκοµεία και σχολεία κατεστραµµένα, οι περισσότερες πόλεις ισοπεδωµένες, δεκάδες χιλιάδες νεκροί — το 1/3 από αυτούς παιδιά — και ο λαός να λιµοκτονεί υπό ασφυκτικό αποκλεισµό. ∆εν µιλάµε για µια «σύγκρουση δύο πλευρών», όπως συχνά παρουσιάζεται. Μιλάµε για µια κατοχή από ένα ισχυρό στρατιωτικό κράτος και έναν λαό που παλεύει να επιβιώσει. Ο ίδιος ο ΟΗΕ έχει διατυπώσει λόγους που οδηγούν στην εκτίµηση πως όσα συµβαίνουν συστήνουν το έγκληµα της γενοκτονίας — και αυτό το γεγονός επιβάλλει ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές και όχι ευφηµισµούς.
Η αφήγηση που εξισώνει θύτη και θύµα έχει πλέον απορριφθεί από την ίδια την πραγµατικότητα. Το σύνθηµα που µας ενώνει σήµερα, «Με την Παλαιστίνη µέχρι τη λευτεριά», δεν είναι ένα απλό σύνθηµα αλληλεγγύης. Είναι κραυγή δικαιοσύνης. Γιατί η Παλαιστίνη δεν είναι µια µακρινή υπόθεση που δεν µας αφορά. Είναι ένας αγώνας που αφορά την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώµατα και την ίδια την έννοια της ελευθερίας σε όλο τον κόσµο.
∆ιεθνής διάσταση
Το παλαιστινιακό είναι υπόθεση διεθνούς δικαιοσύνης. Οι λαοί σε όλο τον κόσµο ξεσηκώνονται ενάντια στο έγκληµα του σιωνιστικού κράτος. Κι όµως, βλέπουµε τις ισχυρές χώρες της ∆ύσης να συνεχίζουν να εξοπλίζουν το Ισραήλ, να του δίνουν πολιτική κάλυψη και να απορρίπτουν τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Στην Ε.Ε. την ίδια στιγµή που επιβάλλουν το 19ο πακέτο κυρώσεων στη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία, δεν έχουν το σθένος ούτε να αποβάλουν, για τους ίδιους λόγους, το Ισραήλ από την Γιουροβίζιον.
Την ίδια στιγµή, το παγκόσµιο κίνηµα αλληλεγγύης – αντλώντας δύναµη από την απαράµιλλη γενναιότητα των Παλαιστινίων που αντιστέκονται στον βάρβαρο κατακτητή – φουντώνει όλο και περισσότερο, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να «κονταίνουν» µεν την στήριξη στον φασίστα Νετανιάχου, αλλά να µην προβαίνουν σε κινήσεις για να τον αποτρέψουν.
Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Από τους πιο ακραιφνείς συµµάχους των σιωνιστών, η ελληνική κυβέρνηση διατυµπανίζει σε κάθε τόνο ότι η Ελλάδα διατηρεί στρατηγική σχέση µε το Ισραήλ και ότι αυτή η σχέση «δεν εµποδίζει» κριτική για την κατάσταση στη Γάζα. Βέβαια ο Μητσοτάκης όταν του ζητήθηκε να χαρακτηρίσει τα γεγονότα στη Γάζα ως γενοκτονία, απέφυγε τον όρο, λέγοντάς τον «πολύ βαρύ». Ενώ δήλωσε ότι η Ελλάδα «θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης», ξεκαθάρισε ότι το πότε και το πώς θα γίνει εξαρτάται από «την κατάλληλη συγκυρία». Αλλά η καθυστέρηση και η υποσηµείωση δεν είναι ουδέτερη στάση· είναι συνενοχή. Η διατήρηση της στρατηγικής σχέσης µε το Ισραήλ — παρά τις καταγγελίες για ανθρωπιστικές θηριωδίες — δεν µπορεί να δικαιολογείται µε «διπλωµατική ισορροπία».
Ο δε Άδωνις, το γνωστό κατακάθι της Ν∆, έχει προχωρήσει σε δηλώσεις που δείχνουν ξεκάθαρα ποια πλευρά επιλέγει η κυβέρνηση, αναφέροντας πως «σεβασµό στην ανθρώπινη ύπαρξη δείχνει το Ισραήλ, καθώς και ότι η κυβέρνηση θαυµάζει το Ισραήλ και «µακάρι να τους µοιάσουµε». Αυτές οι δηλώσεις δεν είναι απλώς ρητορική. ∆ιαµορφώνουν την κρατική αφήγηση — ποιον στηρίζουµε, ποιον αγνοούµε.
Το σχέδιο Τραµπ – «ειρήνευση» ή συνθηκολόγηση άνευ όρων
Την αντίφαση µεταξύ της διάθεσης των λαών να σταµατήσουν τον αφανισµό των Παλαιστινίων και την στήριξη των κυβερνήσεων προς τους σιωνιστές, προσπαθεί να «καλύψει» ο – προαλειφόµενος και για νόµπελ Ειρήνης (τροµάρα µας …) – Τραµπ. Με ένα σχέδιο 20 σηµείων, όπου δεν υπάρχει λέξη για την ∆υτική Όχθη (όπου συντελείται αντίστοιχο µε την Γάζα έγκληµα) ενταφιάζεται η προοπτική του Παλαιστινιακού κράτους. Επιδιώκει να διαµορφώσει τη µεταπολεµική αρχιτεκτονική στη Γάζα υπό αµερικανική επιτήρηση. Απαιτεί την αποδοχή του αφοπλισµού και συνθηκολόγηση της Χαµάζ, την απελευθέρωση των σιωνιστών οµήρων και το πέρασµα της διοίκησης της Γάζας σε διεθνές όργανο µε πρόεδρο τον Τραµπ (!), ενώ δεν υπάρχει χρονοδιάγραµµα για την αποχώρηση του IDF από τη Γάζα. Το αντάλλαγµα θα είναι η διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε µια προσωρινή και καθόλου εγγυηµένη ειρήνευση. Και για να µην απορούµε αν παραιτήθηκε του σχεδίου του για την «Ριβιέρα της Μ. Ανατολής, το σχέδιο προβλέπει την δηµιουργία «ειδικής οικονοµικής ζώνης» µε διάφορα προνόµια για τους συµµετέχοντες.
Εκτός από τον Νετανιάχου και τους δυτικούς ιµπεριαλιστές, το σχέδιο έτυχε υποστήριξης από αραβικές χώρες και από τον Αµπάς της παλαιστινιακής αρχής, που πάντα αναζητούσε τη λύση από τους Αµερικανούς. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασµό µε τους συνεχιζόµενους βοµβαρδισµούς, δηµιουργεί ιδιαίτερη πίεση στη Χαµάζ και τους µαχόµενους Παλαιστινίους, που εξέφρασαν µια αρχική αποδοχή, σεβόµενοι την ανάγκη του λαού τους να σταµατήσουν τα ακραία µαρτύρια, αλλά και αρνούµενοι βέβαια την απόλυτη συνθηκολόγηση.
Η ηθική & πολιτική διάσταση – τι σηµαίνει «µέχρι τη λευτεριά»
Η τελική κατάληξη του σχεδίου Τραµπ, στο σταυροδρόµι που βρισκόµαστε, δεν είναι βέβαιη. Από την πλευρά µας και χωρίς να σταθούµε στο πως θα κινηθεί ο παλαιστινιακός λαός, πρέπει να γνωρίζουµε ότι ο αγώνας τους είναι κοµµάτι του παγκόσµιου αγώνα ενάντια στον ιµπεριαλισµό και την αποικιοκρατία, τον ρατσισµό και την καταπίεση. Η ελευθερία της Παλαιστίνης είναι προϋπόθεση για έναν πιο δίκαιο κόσµο.
Το σύνθηµα «Μέχρι τη λευτεριά» σηµαίνει κάτι πολύ συγκεκριµένο: δεν αρκεί µια παύση πυρός ή λίγη ανθρωπιστική βοήθεια. Η λευτεριά σηµαίνει: τερµατισµό της κατοχής, άρση του αποκλεισµού της Γάζας, τερµατισµό του καθεστώτος απαρτχάιντ, επιστροφή των προσφύγων αποκατάσταση των δικαιωµάτων των Παλαιστινίων στη γη τους και τελικά ελεύθερο Παλαιστινιακό Κράτος.
Στο παγκόσµιο κίνηµα αλληλεγγύης των λαών θα κριθεί ώς ένα βαθµό και το σχέδιο Τραµπ και η πάλη για να βρεθεί ο παλαιστινιακός λαός ελεύθερος στον τόπο του, σε ένα κράτος ενιαίο από τη θάλασσα ώς τον ποταµό, όπου θα ζουν ειρηνικά όλοι οι λαοί της περιοχής.
Τι σηµαίνουν όλα αυτά για εµάς
Όσο η κυβέρνηση επενδύει σε φιλοϊσραηλινή στάση, αρνείται να ενισχύσει διεθνώς τις πιέσεις για ασκήσεις κυρώσεων ή για επίσηµες καταδίκες. Η γραµµή «θα αναγνωρίσουµε στο σωστό χρόνο» αφήνει το παλαιστινιακό στην αναµονή — σε µια κατάσταση κατοχής, αυτό ισοδυναµεί µε συνεχιζόµενη ανοχή. Στην Ελλάδα, όσοι εκφράζουν αλληλεγγύη αντιµετωπίζουν κατηγορίες για «αντισηµιτισµό» ή καταστέλλονται βάναυσα (όπως έγινε στην πορεία της 7/10), ενώ η κυβέρνηση αποµακρύνει το βάρος από τη δική της ευθύνη.
Στόχος στην Ελλάδα δεν είναι απλώς να εκφράζουµε αλληλεγγύη — είναι να δράσουµε. Να απαιτήσουµε από την κυβέρνηση:
• Άµεση αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, χωρίς διαπραγµατεύσεις περί χρονικής στιγµής.
• Καταδίκη της γενοκτονίας στη Γάζα — χρήση του όρου χωρίς δισταγµό.
• Να διακόψει η Ελλάδα πολιτικές και στρατιωτικές σχέσεις που ενισχύουν το Ισραήλ στην κατοχική του δράση.
• Να στηρίξει κυρώσεις, διεθνή πίεση και να συµµετάσχει ενεργά σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
Η πολιτική στάση δεν είναι ουδέτερη. Όταν οι εκτελεστές των εγκληµάτων απολαµβάνουν πολιτική κάλυψη, το έγκληµα ενθαρρύνεται. Κάθε φορά που ένας λαός αγωνίζεται για την ελευθερία του, ανοίγει δρόµο και για τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό λέµε και θα συνεχίσουµε να λέµε: Με την Παλαιστίνη µέχρι τη λευτεριά – γιατί η φωνή της Παλαιστίνης είναι η φωνή κάθε λαού που αρνείται να ζήσει γονατιστός.
Υποβολή απάντησης