Κεφάλαιο 11- Η σοβαρή ανάπτυξη των IS και οι αυθαιρεσίες του Κλιφ

Με αυτόν εδώ το φάκελο, το Redtopia ανοίγει τη συζήτηση γύρω από την κριτική ανασκόπηση της ιστορίας του ''τροτσκιστικού'' ρεύματος, δημοσιεύοντας κείμενα που θεωρούμε ότι συμβάλλουν στη συζήτηση, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ' ανάγκη την πλήρη συμφωνία μαζί τους ή ακόμη και με τον προλογικό σχολιασμό τους από τον/την εκάστοτε μεταφραστή/στρια.
image_pdfimage_print

Πηγή: https://www.marxists.org/archive/higgins/1997/locust/

Kεφάλαιο 11 του βιβλίου του Τζιμ Χίγκινς “More Υears for the Locust-The origins of SWP” («Κι άλλα χρόνια για την ακρίδα-η καταγωγή του SWP»).

Mετάφραση A.Λ.

Κεφάλαιο 11

Ποιος αγοράζει τη χαρά ενός λεπτού για να κλαίει μια βδομάδα; Ή πουλά την αιωνιότητα γιια να αγοράσει ένα παιχνίδι; Για μια γλυκιά ρώγα σταφύλι ποιος θα καταστρέψει το αμπέλι;

Σέξπιρ, Ο βιασμός της Λουκρητίας

Η ανάπτυξη των IS μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια με την αύξηση του αριθμού των κλαδικών οργανώσεων μεταξύ των συνδιασκέψεων του 1971 και του 1972. Τον Απρίλιο του 1971, ο αριθμός των κλαδικών ήταν 87 και τον επόμενο Απρίλιο είχε αυξηθεί σε 113. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι μέσα σε αυτούς τους δώδεκα μήνες οι δυο κλαδικές του Μάντσεστερ είχαν συγχωνευθεί, μετά την αποχώρηση της Τροτσκιστικής Τάσης. Ήταν επίσης προφανές ότι η οργανωτική σύσταση της Εκτελεστικής Επιτροπής και του Εθνικής Επιτροπής, με τις διάφορες υποεπιτροπές, αποδεικνυόταν αρκετά αποτελεσματική.

Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, τα μέλη του Εθν. Επιτροπής είχαν πετύχει ένα εντυπωσιακό ρεκόρ συμμετοχής και εάν, ιδανικά, θα μπορούσαν να έχουν ακόμα περισσότερα μέλη-εργάτες, αν μην τι άλλο είχαν κάποιους εργάτες. Είχαν εκδώσει 11 πολιτικές ανακοινώσεις για διάφορα θέματα που αφορούσαν από πολιτικές και οργανωτικές προοπτικές μέχρι την καμπάνια κατά του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, τους IS και το Εργατικό Κόμμα, την Ενότητα και πολλά άλλα θέματα.

Η εκτελεστική επιτροπή απαρτιζόταν από τον Ίαν Μπέρτσαλ, υπεύθυνο για τις διεθνείς σχέσεις, τον Τόνι Κλιφ, τον Ντ. Χάλας-Εθν. Γραμματέα, τον Νάιτζελ Χάρις, τον Τζιμ Χίγκινς- Προεδρεύοντα, τον Τζιμ Νάιτσολ- ταμία, τον Φρανκ Κάμπελ, οικοδόμο-εργάτη, τον Τζον Πάλμερ, τον Ρότζερ Προτζ- εκδότη της εφημερίδας Σοσιαλιστής Εργάτης, τον Ρότζερ Ρόουζγουελ- Υπεύθυνο Βιομηχανικού τομέα και τον Κρις Χάρμαν-εκδότη του περιοδικού ISJ.

Ήταν μια λογικά ισορροπημένη επιτροπή, ο Χάρμαν πάντοτε ψήφιζε ό,τι και ο Κλιφ, όπως και ο Τζ. Νάιτσολ ο οποίος, τουλάχιστον επί παρουσίας μου, ποτέ δεν διατύπωσε πολιτικά άποψη, αλλά φαινόταν να κατανοεί ποιος του δίνει μεροκάματο. Ο Ίαν Μπέρτσαλ είχε τη δική του σκέψη όταν είχε διάθεση και μια τάση να παραιτηθεί από τους IS, όταν ήταν τελείως δυσαρεστημένος. Το πιο δύσκολο πράγμα, και κάτι που κανείς δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει, ήταν να πείσει τον Κλιφ ότι η καινούρια του ιδέα δεν ήταν κάποια μεγάλη αποκάλυψη, για χάρη της οποίας θα έπρεπε να παραμεριστούν όλα τα άλλα. Το να προσπεραστεί το απλό γεγονός ότι το εργατικό κίνημα έχει ορισμένους κανόνες συμπεριφοράς και συγκεκριμένες διαδικασίες που υπάρχουν ακριβώς επειδή συνιστά ένα συλλογικό κίνημα, που φτάνει στο καλύτερο σημείο του όταν συμμετέχουν όλα τα μέλη της συλλογικότητας, αποδείχθηκε αδύνατο. Για τον Κλιφ οι “λαμπρές” ιδέες ενός ατόμου (του ίδιου) θα μπορούσαν να περάσουν  από λαϊκή έγκριση υπό δύο όρους: πρώτον ότι συμφωνούσαν με την ιδέα του δύο φορές πιο γρήγορα και δεύτερον ότι αν δεν συμφωνούσαν αυτός θα κέρδιζε ούτως ή άλλως. Τον ίδιο τρόπο σκέψης (με τον Κλιφ) είχαν και μερικοί ηγέτες των συνδικάτων. Οδηγούσαν έτσι τους περισσότερους αγωνιστές σε παροξυσμούς οργής και γι’ αυτό, κάθε φορά που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθούσε να τους εξαπατήσει , οι συζητήσεις που γίνονταν στην Οργανωτική Επιτροπή των συνδικαλιστικών συνεδρίων αποτελούσαν πάντα τις πιο παθιασμένες συζητήσεις. Η ύπαρξη αυτού του φαινομένου είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το αυθεντικό επαναστατικό κόμμα έχει καθήκον, εξ ορισμού, να συμπεριλάβει πολλούς έμπειρους αγωνιστές στις τάξεις του, διότι, μεταξύ άλλων, είναι η καλύτερη εγγύηση κατά των γραφειοκρατικών χειρισμών και της ιδιόρρυθμης, ελιτίστικης αλαζονείας. Η αποτυχία να κατανοήσουμε αυτό το απλό γεγονός της ζωής της εργατικής τάξης είναι απόδειξη μιας θεμελιώδους και καταβλητικής άγνοιας και το απόλυτο εμπόδιο στον δρόμο προς την επαναστατική επιτυχία.

Το 1971, μια συγκέντρωση που διοργάνωσε η Jenny Davidson, συσπείρωσε 550 άτομα στην πόλη Skegness. Η εκδήλωση είχε εισηγητές τους Κλιφ, Πάλμερ και Χάλας που μίλησαν αντίστοιχα αντίστοιχα για:  το Διεθνές Κίνημα, την Αναπτυσσόμενη Κρίση του Καπιταλισμού και για τον Δρόμο Προς ένα Επαναστατικό Κόμμα. Αυτή ήταν μια εντυπωσιακή προσέλευση από όλες τις πλευρές και παρόλο που περιελάμβανε επίσης και κοινωνικά δρώμενα με χορούς, ταινίες και διασκεδαστικό ιβέντ με τον Alex Glasgow – μέλος των IS – οι περισσότεροι άνθρωποι ήρθαν για το σοβαρό πολιτικό περιεχόμενο του Σαββατοκύριακου. Εκπαιδευτικές εκδρομές με θέμα τον ιμπεριαλισμό και τον Τρίτο Κόσμο και την επαναστατική δουλειά στα συνδικάτα ήταν δημοφιλείς όπως ήταν και οι αντίστοιχες για τον κρατικό καπιταλισμό και το Επαναστατικό Κόμμα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1971 πραγματοποιήθηκε ένα βδομαδιάτικο εκπαιδευτικό σεμινάριο διάρκειας μιας βδομάδας για νέα και σχετικά νέα μέλη, με 37 συμμετέχοντες να μαθαίνουν για τον τρόπο που μιλάμε σε μπροστά σε ακροατήρια, για τον μαρξισμό, τον τροτσκισμό, τις παραδόσεις του IS, την πολιτική και τη βιομηχανική στρατηγική. Το Εσωτερικό Δελτίο, όπως και το ISJ, γραφόταν από τον Ντ. Χάλας και κυκλοφορούσε κάθε μήνα, σε τόσα περίπου αντίτυπα όσα χρειάζονταν για να έχει κάθε μέλος από ένα (1350 αντίτυπα διανέμονταν).

Η αύξηση του ποσοστού των μελών εργατών στους IS, προκάλεσε κάποιο πρόβλημα στον Ταμία. Επειδή υπήρχε μεγάλο ποσοστό μελών- μισθωτών υπαλλήλων και μικροαστών, οι περισσότερες συνδρομές πληρώνονταν με τραπεζική εντολή, γεγονός που οδηγούσε σε μια αρκετά χαλαρή στάση απέναντι στη συλλογή συνδρομών στις κλαδικές. Οι χειρωνακτικοί εργαζόμενοι, εντούτοις, ήταν γενικά “εξωτραπεζικοί” και πλήρωναν συνδρομές σε μετρητά, με εξαίρεση τις κλαδικές που δεν οργάνωναν τη συλλογή των συνδρομών.  Αυτό οδήγησε σε κάποιες σπαραξικάρδιες εκκλήσεις του Τζ. Νάιτσολ. Η μόνη φορά που τον λυπήθηκα ήταν όταν τον πάτησε με αυτοκίνητο μια αφηρημένη νοσοκόμα – ορκίζομαι ότι δεν ήξερα τη γυναίκα – έξω από το νοσοκομείο του St Leonard στην οδό Kingsland.

Υπήρχαν βιομηχανικές παρατάξεις σε δέκα συνδικάτα και έξι βιομηχανικούς τομείς. Υπήρχαν τέσσερις εφημερίδες βάσης, με συνολικό τιράζ μόλις 12.000 φύλλα. Ήταν ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο της μαχητικής συνδικαλιστικής δραστηριότητας και τον εντεινόμενο αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, αλλά μπορεί να φταίει που ο Ρόουζγουελ, που ήταν μαλωμένος με την οργανωτικότητα, έφτανε στο τέλος της θητείας του στο συγκεκριμένο γραφείο και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του με υπνάκο και απογευματινή τηλεόραση.

Η πραγματική επιτυχία του έτους 1971-72 ήταν ο Σοσιαλιστής Εργάτης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το μέσο τιράζ αυξήθηκε από 13.000 σε 28.000, πουλώντας και παίρνοντας χρήματα από το περίπου 70% (του τιράζ). Υπολογίστηκε ότι οι αναγνώστες ξεπερνούσαν τις 50.000.

Πιο ικανοποιητικά ήταν κάποια δείγματα επιτυχίας, όπως το γεγονός ότι η εθνική συνδικαλιστική επιτροπή των λιμενεργατών αποφάσισε να δημοσιεύει ανακοινώσεις στον Τύπο μόνο στην Morning Star (στΜ του ΚΚ) και τον Σοσιαλιστή Εργάτη και το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της απεργίας των ανθρακωρύχων εκείνου του έτους η εφημερίδα αγοραζόταν και πουλιόταν με ενθουσιασμό από τους ανθρακωρύχους. Ο Σοσιαλιστής Εργάτης απασχολούσε (επαγγελματικά) τους Laurie Flynn, Κρις Χάρμαν, Peter Marsden και Ρότζερ Προτζ με πλήρη απασχόληση, και τους Nigel Fountain, Dave Widgery και Chris Hitchens με μερική απασχόληση. Πέρα από τον χαρακτηριστικό φιλισταϊσμό των επαναστατών σοσιαλιστών, τα περισσότερα μέλη ήταν αρκετά περήφανα για το γεγονός ότι η εφημερίδα φαινόταν καλοσχεδιασμένη με επαγγελματική εκτύπωση. Η εφημερίδα ήταν το δημόσιο πρόσωπο της οργάνωσης, το οποίο αναγνώριζε ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων και ένας μικρός αλλά αυξανόμενος αριθμός θεωρούσε αναγκαία την ανάγνωσή της.

Ένα μικρό γεγονός που ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το 1971, ήταν ότι ο Χάρι Γουίκς εντάχθηκε στον Όμιλο. Φυσικά ήταν μόνο ένας από τους εκατοντάδες, αλλά ήταν ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και ενεργό μέλος σε αυτό. Σιδηροδρομικός εργάτης και συνδικαλιστής, το 1927 στάλθηκε στη Σχολή Λένιν της Μόσχας για τρίχρονη εκπαίδευση επί της επανάστασης. Όντας στη Μόσχα άκουσε τα επιχειρήματα του Τρότσκι και με την επιστροφή του στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1931 συναντήθηκε με άλλους αντιπολιτευόμενους όπως ο Reg Groves και ο Stuart Purkes. Σύντομα σχημάτισαν τον όμιλο Balham, εκδιώχθηκαν από το ΚΚ και εξέδωσαν την εφημερίδα «Κόκκινη Σημαία». Το 1932, ο Χάρι πήγε στην Κοπεγχάγη, όπου ο Τρότσκι θα μιλούσε στη Σοσιαλδημοκρατική Νεολαία για την επέτειο της Ρωσικής Επανάστασης. Ο Χάρι επρόκειτο να αναλάβει τον διπλό ρόλο του σωματοφύλακα στη συνάντηση και του εκπροσώπου σε μια άτυπη διεθνή συνάντηση της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Ο Χάρι πήρε μαζί του ως δώρο για τον Τρότσκι μια μινιατούρα του Αμβούργου, που χρησιμοποιούταν στη Σχολή Λένιν για να δίνει οδηγίες για οδομαχίες στους μαθητές της. Ο Τρότσκι ήταν, προφανώς, πολύ ευχαριστημένος από αυτό το δώρο και, αγκαλιάζοντας τον Χάρι, φώναξε “Αγαπητέ σύντροφέ μου Γουίκς” και τον φίλησε. Αυτό  ευχαρίστησε κρυφά τον Χάρι, αλλά και τον έκανε να ντραπεί και όταν τον ρώτησα σε ποιο μάγουλο τον φίλησε, για να μπορώ κι εγώ να φιλήσω το σημείο που φίλησε ο Λεον Τρότσκι, χρειάστηκε αρκετή ώρα για να παραδεχτεί ότι τον φίλησε και στα δύο μάγουλα και ότι δεν ήθελε να το συνεχίσει όλο αυτό. Η απόφασή του να συμμετάσχει στους IS ήταν, για μένα, μια ένδειξη ότι ο Όμιλος γίνεται μια υπολογίσιμη οργάνωση.

Αργότερα, το 1972, ο Ντ. Χάλας έγινε Πολιτικός Γραμματέας, πέρα από εκδότης του ISJ, και εγώ διορίστηκα Εθνικός Γραμματέας. Η ιδέα ήταν να βελτιωθεί η επικοινωνία μέσα στον όμιλο, να καθοδηγηθεί ο αυξανόμενος αριθμός επαγγελματικών στελεχών με πλήρες ωράριο και να μπορεί η οργάνωση να ανταποκρίνεται περισσότερο στην μεταβαλλόμενη κατάσταση όπου ο Ντάνκαν κι εγώ θα αλληλοσυμπληρωνόμασταν στο εθνικό γραφείο. Όπως μπορεί να υποθέσει κανείς, η ιδέα αυτή ήταν του Κλιφ και υποθέτω ότι, γνωρίζοντάς με επί 13 χρόνια, είχε μια ιδέα για μένα, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μου, με τον ίδιο τρόπο που είχα κι εγώ μια αρκετά καλή εικόνα γι αυτόν. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης σχετικά με τα καθήκοντά μου μαζί του, ένιωσα ότι, τουλάχιστον ήταν πεπεισμένος ότι άξιζε να με απομακρύνει από μια δουλειά που είχα εδώ και 25 χρόνια και από το συνδικάτο μου, όπου ήμουν γραμματέας τοπικού σωματείου, στην Εκτελεστική Επιτροπή (στΜ πανεθνικό όργανο του συνδικάτου) και αρκετά γνωστός εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας (της ΕΕ του συνδικάτου) περιοδεύοντας σε όλη τη χώρα. Μόνο ένας ηλίθιος, σκεφτόμουν, θα περίμενε να παρατήσω αυτό που στην πραγματικότητα αποτελούσε καρπό του μισού των εργάσιμών μου χρόνων για μια ιδιοτροπία.  Με τη απομάκρυνσή μου, φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε ποιος ήταν ο ηλίθιος και ποιος ο ιδιότροπος γεροδολοπλόκος.

Από τον Μάρτιο του 1972 έως τον Μάρτιο του 1974 τα μέλη των ΙS αυξήθηκαν από 2.351 σε 3.310. Ο αριθμός των χειρωνακτικών εργατών αυξήθηκε από 613 σε 1.155 κατά την ίδια περίοδο. Αυτή η ευπρόσδεκτη βελτίωση στην κοινωνική σύνθεση του Ομίλου δεν ήταν η μόνη επιτυχία: κατά τη διάρκεια των καμπανιών στρατολογιών του 1973 περίπου 750 επιπλέον εργάτες στρατολογήθηκαν αλλά δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν στους IS. Κατά την ίδια περίοδο, ο Όμιλος προσπάθησε πολύ σκληρά να αναπτύξει μια δομή με εργοστασιακές κλαδικές οργανώσεις. Μέχρι τον Ιούλιο του 1974, υπήρχαν συνολικά 38 εργοστασιακές κλαδικές, που αριθμούσαν περίπου 300 μέλη. Ένα μέτρο των δυσκολιών και της απειρίας των IS σε αυτή την προσπάθεια είναι ότι μεταξύ Μαρτίου ’73 και Ιουλίου ’74 είχαν αναγνωριστεί συνολικά 56 εργοστασιακές κλαδικές οργανώσεις, αλλά 18 από αυτές εξαφανίστηκαν ή διαλύθηκαν. Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι, ενώ οι IS κατανοούσαν τη θεωρία των εργοστασιακών κλαδικών – ο Κλιφ είχε γράψει ένα Εσωτερικό Δελτίο 24 σελίδων (σελίδες μεγέθους Α4 σε τύπο 8/10) που εξαντλούσε το θέμα και παριστάναμε ότι διαβάσαμε υπομονετικά και  δώσαμε βάση – η εμπειρία στον τομέα ήταν μηδέν.

Στην πράξη, η δουλειά εκβιάστηκε και ο μισός χρόνος χαραμίστηκε. Το στήσιμο τέτοιων κλαδικών με πολιτικά άπειρους εργάτες, πολλοί από τους οποίους ήταν νέοι, απαιτεί τόσο  υπομονή όσο και αφιέρωση πόρων που απλώς δεν υπήρχαν. Το έξυπνο πράγμα που έχετε να κάνετε σε τέτοιες περιστάσεις είναι να επιβραδύνετε τη διαδικασία και να κάνετε καλή δουλειά εκεί όπου μπορείτε. Όπως είπε ο Λένιν, “Καλύτερα λιγότερο, αλλά καλύτερα”. Το εξαιρετικό «Βιομηχανικό Ραπόρτο» στον προσυνδιασκεψιακό διάλογο του 1974, που φαίνεται σαφώς ότι  έχει γραφτεί από τον Στιβ Τζέφρις, αναφέρει λεπτομερώς την εμπειρία αρκετών εργοστασιακών κλαδικών:  “Η κλαδική A αναφέρει  ‘Η κλαδική σχηματίστηκε από 11 μέλη. Αυτά αυξήθηκαν σε 14 μέλη. Τρεις ή τέσσερις έφυγαν μετά από περίπου ενάμιση μήνα. Άλλοι έφυγαν αργότερα. Η κλαδική έχει πλέον 7 μέλη. Η πλειοψηφία τους έφυγε επειδή σκέφτηκαν ότι οι IS ήταν κάτι άλλο από αυτό που νόμιζαν. Δεν υπήρχε πραγματική συζήτηση ή εκπαίδευση. Η κλαδική δημιουργήθηκε (κατά τη γνώμη των μελών που είχαν απομείνει) υπερβολικά βιαστικά. Γνωρίζαμε ελάχιστα για τον μαρξισμό και ακόμα λιγότερο για την επαναστατική πολιτική. Πιστεύουμε λοιπόν ότι θα ήταν καλύτερο να είχαμε ενταχθεί στην τοπική οργάνωση,  να γνωρίσουμε τη δουλειά της τοπικής και να εκπαιδευτούμε στον Μαρξ και τον Λένιν …’   Η κλαδική J γράφει: ‘Έχουμε πέντε μέλη τώρα και είχαμε οκτώ κάποτε. Οι τρεις δεν ενδιαφέρονταν για συνδικαλιστική δουλειά. Ήταν γεμάτοι επικρίσεις, αλλά αρνούνταν να διεκδικήσουν θέσεις στο εργοστάσιο ή στο συνδικάτο …’    Η Κλαδική D ανέφερε: « …Για να είμαστε ειλικρινείς οι συνεδριάσεις μας είναι τραγικές».  Πρακτικά όλα τα ραπόρτα υποδήλωναν μεγάλες ελπίδες στην αρχή, που ακολουθούνταν αρκετά γρήγορα από απώλειες μελών, από χαμηλό επίπεδο στράτευσης και εκπαίδευσης.

Αυτό είναι το είδος μιας εικόνας που απαιτεί προσοχή και διορθωτική δράση.

Καμία σχέση όμως, το ραπόρτο συνέχιζε: “Να διατηρήσουμε την επαναστατική παρουσία στο εργοστάσιο, να εκπαιδεύσουμε νέους ηλικιακά και πολιτικά σοσιαλιστές στην επαναστατική πολιτική της εργατικής τάξης, να συνεχίσουμε να γινόμαστε σταθερά η πραγματική ηγεσία της αριστεράς στον χώρο εργασίας – αυτά είναι τα είδη των στόχων που αν επιτευχθούν φέτος στις 40 πρώτες εργοστασιακές κλαδικές και το επόμενο έτος σε άλλα 80 εργοστάσια, θα σημαίνει ότι μπορούμε να παρέχουμε πραγματική ηγεσία σε σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Θα έχουμε γίνει ένα κόμμα της εργατικής τάξης. ”

Αυτό είναι το είδος της ματαιοδοξίας που κάνει κάποιον να αναδιπλώνεται αναδρομικά. Από στοιχεία που δείχνουν αρκετά ξεκάθαρα ότι οι εργοστασιακές κλαδικές το μόνο που κατάφεραν αυτή τη χρονιά ήταν να επιβιώσουν, εμείς πηδούσαμε στα 40 εργοστάσια με μια πλήρως εξοπλισμένη επαναστατική ηγεσία,  με μια προοπτική για άλλα 80 τέτοια παραδείγματα, και στο να καθοδηγούμε την εργατική τάξη σε 18 μήνες.

Πιθανότατα ισχύει ότι οι εργοστασιακές κλαδικές ήταν μια προκαθορισμένη αποτυχία, ότι ό,τι και να κάναμε δεν θα είχαν επιτύχει, επειδή οι IS δεν είχαν αρκετά μέλη στα εργοστάσια. Πιο σημαντικό ωστόσο είναι να σημειώσουμε ότι, οι IS δεν διέθεταν και δεν γνώριζαν το είδος της υποδομής που χρειαζόταν και που θα της επέτρεπε να καθοδηγήσει αυτές τους νεοσύστατες κλαδικές να εξελιχθούν σε λειτουργικές βιομηχανικές και πολιτικές οντότητες. Η μέθοδος υπομονετικής ανάπτυξης που απαιτούταν αποκλείστηκε επειδή η πολιτική των IS βασιζόταν σε μια αρκετά λανθασμένη προοπτική μιας άμεσης γενικής κρίσης του συστήματος. Η τυχερή συγκυρία περιστάσεων είχε δώσει στην ομάδα την ευκαιρία να αυξηθεί σε χιλιάδες, αντί των εκατοντάδων που είχε πριν από μερικά χρόνια και τις δεκάδες πριν από λίγο περισσότερα χρόνια, αλλά αυτό δεν έπρεπε να θεωρείται ως υπόσχεση για αδιάκοπη ανάπτυξη. Είναι πάρα πολύ εύκολο για τους σοσιαλιστές να πιστέψουν ότι το πράγμα που επιθυμούν πιο σοβαρά απ’ όλα είναι μόνο ένα μεγάλο βήμα μακριά τους – ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε το άλμα αν πασχίζαμε σκληρά να τεντώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε τα λουριά στις μπότες μας, παραλείποντας να παρατηρήσουμε ότι δεν φοράμε καν μπότες.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, πολύ κοντά στα γραφεία μας ήταν η καφετέρια Tina, ένα μικρό αλλά ευχάριστο βραδινό μαγαζί. Ήταν εδώ που σύντροφοι του (ηγετικού) «κέντρου» θα έρχονταν για ένα αναψυκτικό. Όπως είναι αυτονόητο, οι σύντροφοι συζητούσαν για την πολιτική καθώς  τρώγανε. Συχνά αυτό που ξεκινούσε ως εξωφρενική πρόταση μετατρεπόταν μέσα από τη συζήτηση σε μια εξαιρετικά λογική και πρακτική πρόταση, στον χρόνο που χρειαζόταν για να πιουν ένα φλιτζάνι τσάι και να καταναλώσουν ένα πιάτο λουκάνικα, αυγά και τσιπς. Μεγάλη έρευνα αποκαλύπτει ότι το σύνδρομο της καφετέριας Tina προσβάλλει τους επαναστάτες με θανατηφόρο αποτέλεσμα, κάθε φορά που αρχίζουν να πιστεύουν σε αυτά που λένε, ακόμη και χωρίς δίαιτα υψηλή σε χοληστερόλη.

Ένα άλλο αρκετά φθοροποιό νόσημα είναι ο ιός που μολύνει τους ανθρώπους που έχουν τα Διαλεκτά Έργα του Λένιν στα ράφια τους. Αυτή η συγκεκριμένη ασθένεια εκδηλώνεται με την ανικανότητα του ασθενούς να παρατηρήσει οποιαδήποτε σημερινή κατάσταση χωρίς να προσπαθεί να βρει μια αναλογία από την ιστορία του μπολσεβικισμού. Στη χρόνια φάση (της ασθένειας), της οποίας ο Κλιφ αποτελεί το τέλειο παράδειγμα, ο πάσχων μετατρέπεται σε έναν κοσμικό Thomas A Kempis που γράφει για τη λατρεία του Λένιν. Εάν διαβάσετε την ιστορία της ρωσικής επανάστασης, θα παρατηρήσετε ότι οι μπολσεβίκοι ήταν ισχυροί στις εργοστασιακές περιοχές της Πετρούπολης, ιδιαίτερα στο Εργοστάσιο Πουτίλοφ, το μεγαλύτερο εργοστάσιο στον κόσμο το 1917. Διαβάζοντας περαιτέρω (για τη ρωσική επανάσταση), θα παρατηρήσουμε περιστατικά όπως το να συζητά η κεντρική επιτροπή των μπολσεβίκων σχέδια για ένοπλη δράση στους δρόμους. Λαμβάνεται η απόφαση και άμεσα οι αγκιτάτορες ξεχύνονται στα εργοστάσια. Και σύντομα  ακριβώς μια τέτοια δράση πραγματοποιείται. Επρόκειτο για επίδειξη δύναμης και σε λίγες σύντομες εβδομάδες τα κατέκτησαν πράγματι όλα. Στη Βρετανία, βέβαια, δεν είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε ένοπλες διαδηλώσεις, αλλά θα μπορούσαμε να έχουμε εργοστασιακές κλαδικές και θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε ότι, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, θα μπορούσαμε να στείλουμε τους αγκιτάτορες για μια επίθεση στα δικά μας χειμερινά ανάκτορα. Αυτό ωστόσο που δεν μπορούσε να κρυφτεί, παρά το αστάρι του Ρόουζγουελ, τα τρία βερνίκια του Στιβ Τζέφρις και το λούστρο 24 σελίδων του Κλιφ, ήταν ότι μερικές εργοστασιακές κλαδικές δεν σήμαιναν απαραιτήτως το πρελούδιο για να κάνουμε έφοδο και να κατακτήσουμε οτιδήποτε. Μια δραστηριότητα που θα ήταν σε σωστή κατεύθυνση εάν γινόταν με προσεκτικό και δομημένο τρόπο πραγματοποιήθηκε τελικά με μια ανόητη ατσούμπαλη βιασύνη. Οι εργοστασιακές κλαδικές πρέπει να διαθέτουν μια βάση  πολιτικής εμπειρίας και μια οργάνωση (στΜ στην προκειμένη περίπτωση οι IS) με την κατάλληλη υποδομή. Ένα κίνημα βάσης είναι απολύτως απαραίτητο, αλλά δεν μπορεί να χτιστεί με διατάγματα και με μια δομή εργοστασιακών κλαδικών σε εμβρυικό στάδιο.

Αυτό που υπήρχε ήταν ελπιδοφόρο αλλά υπό δοκιμή, κάτι που θα μπορούσε με φροντίδα και αγάπη να αναπτυχθεί, αλλά θα μπορούσε εξίσου εύκολα να μαραθεί και να πεθάνει. Πάνω από όλα αυτά υπήρχε η υπερβολική φιλοδοξία και η απίστευτα ζωηρή φαντασία του Κλιφ-τα δύο στοιχεία συνυπήρχαν σε μια διαλεκτική σχέση όπου η φιλοδοξία τροφοδοτούσε τη φαντασία και το αντίστροφο. Εάν υπήρχαν προβλήματα, αποκλειόταν να αποτελούν μέρος αντικειμενικής πραγματικότητας, υπήρχε πάντα ένας άνθρωπος ένοχος, ή ένοχοι, που κρύβονται στο παρασκήνιο. Η ανησυχία του Κλιφ για τον ρυθμό στρατολογιών που δεν ταίριαζε ούτε με τις φιλοδοξίες του ούτε, όπως το έβλεπε, με τις υπαρκτές ευκαιρίες  εκφράστηκε με μια σειρά από μισοψημένα σχέδια για το βιαστικό χτίσιμο του ομίλου. Ο Κλιφ αποφάσισε να στήσει ένα οργανωτικό γραφείο στρατολογιών. Οι πρώτοι καρποί αυτής της ιδιοφυούς σκέψης ήταν να ορίσει στις τοπικές οργανώσεις επαγγελματικά στελέχη με πλήρη απασχόληση για να δημιουργήσει μια μικρή σοσιαλιστική άμιλλα στους ρυθμούς στρατολογίας. Σε κάθε Εθνική Επιτροπή, φτιαχνόταν ένας πίνακας πρωταθλήματος στελεχών με τους μεγάλους στρατολόγους στις πρώτες θέσεις και τους αποτυχημένους στις τελευταίες. Αυτό που κατάφερε να δημιουργήσει αυτή η κίνηση, πέρα από αναστάτωση και οργή, ήταν ο επιταχυνόμενος ρυθμός μετατροπής νέων μελών σε πρώην μέλη και κάποια «δημιουργική λογιστική» από τα στελέχη. Ένας πρωταθλητής στρατολογιών και πουλήματος εφημερίδων ήταν ο Τζον Τσάρλτον, από το Γιορκσάιρ. Ο Τζον ήταν ένας συμπαθητικός τυπάκος, με μια αρκετά συγκινητική πίστη στο αλάθητο του Κλιφ, του οποίου η φιλική διάθεση φαίνεται να προσέλκυε τους ανθρώπους στους IS. Σε ένα αρκετά εξευτελιστικό περιστατικό, κατόπιν αιτήματος του Κλιφ, ο Τζον παρέδωσε ένα αρκετά εκτενές ραπόρτο στην Εθνική Επιτροπή, για το πώς να πουλάμε εύκολα Σοσιαλιστή Εργάτη. (Οι οδηγίες έλεγαν ότι) καταρχάς έπρεπε να είσαι περιποιημένος στην εξωτερική σου εμφάνιση, ήταν επίσης πολύ ζωτικής σημασίας να κλείνεις την πόρτα του κήπου (στΜ στο σπίτι που έμπαινε ο πωλητής), οι πωλητές δεν έπρεπε να χτυπούν πολύ δυνατά την πόρτα,  όταν άνοιγε η πόρτα ήταν υποχρεωτικό ένα χαμόγελο, όπως υποχρεωτικό ήταν να κάνεις χειραψία και να δώσεις το όνομά σου. Έχοντας τηρήσει όλες τις κοινωνικές αβρότητες, μόνο τότε μπορούσε να πουληθεί ο Σοσιαλιστής Εργάτης και να ακολουθήσει μια μικρή κουβέντα. Τα λεγόμενα του Τζον έμοιαζαν μάλλον με σεμινάριο πωλητών της Kleenezee (στΜ γνωστή εταιρεία που πουλάει τα προϊόντα της πόρτα-πόρτα), το οποίο παραδόθηκε με όλο τον ενθουσιασμό και τη σιγουριά ενός Χιλιαστή της Έβδομης Ημέρας. Ήταν, ωστόσο, ένας πολύ σοβαρός και αφοσιωμένος σύντροφος που, λόγω της πρώτης θέσης του στο πρωτάθλημα στρατολογιών, κέρδισε το δικαίωμα να ψιθυρίζει στο πιο ευαίσθητο αυτί του Κλιφ – όταν βέβαια ο χώρος αυτός δεν είχε καταληφθεί ήδη από τη διχαλωτή γλώσσα του Ρότζερ Ρόουζγουελ.

Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα αυτοί οι δυο έξοχοι στρατολόγοι ήταν αυτοί που ασκούσαν τη μέγιστη επιρροή στον Κλιφ και ήταν από το παράδειγμά τους που ο Κλιφ εφηύρε τη θεωρία «Τομείς-Οδηγοί» της οργάνωσης (“Leading Areas”). Ήταν από μερικές απόψεις μια ενδιαφέρουσα θεωρία, που παρείχε έναν πρώτο σκελετό στις ιδέες της Μάργκαρετ Θάτσερ- δεν την είδα ποτέ να αναγνωρίζει το χρέος της, αλλά έτσι ξηγούνται οι Τόρις- ήταν θεωρία απλή, βασιζόταν σε προκαταλήψεις και όχι αποδείξεις και ήταν, στην πράξη, αρκετά αναποτελεσματική. Σύμφωνα με αυτή τη διατριβή, αφιερώνετε τη μέγιστη προσπάθεια και τους πόρους σας στους τομείς-οδηγούς (στΜ δηλαδή στις πιο “πετυχημένες” τοπικές ή κλαδικές οργανώσεις-“πρότυπα”), αφήνοντας τους μικρότερους και λιγότερο ελπιδοφόρους τομείς να βιώσουν την απόλυτη αποτυχία. Η αποτυχία να εκτιμήσετε την βαθιά μαγεία αυτής της στρατηγικής σας καταδίκαζε ως συντηρητικό στοιχείο που δεν  μπορεί να αποκτήσει την οποιαδήποτε ελπίδα λενινιστικής δικαίωσης. Ο δάκτυλος της κατηγορίας εδώ έδειχνε αδιάκοπα την Εκτελεστική Επιτροπή. Εδώ εντοπιζόταν για τον Κλιφ η ρίζα του προβλήματος, μια επιτροπή αδιόρθωτα εμμονική με το σύνολο της οργάνωσης, μια επιτροπή που ενδιαφερόταν και το τελευταίο μέλος να παίρνει την προσοχή που του αναλογεί. Αυτή η αρνητική στάση έπεισε τελικά τον Κλιφ ότι τα επαγγελματικά στελέχη του (ηγετικού) κέντρου έπρεπε να προχωρήσουν από μόνα τους. Απουσίασε από τις συνεδριάσεις (της ΕΕ) για  πολλές συνεχόμενες εβδομάδες και πήρε πρωτοβουλίες στους «τομείς-οδηγούς», χωρίς καν να περάσουν από την έγκριση του γραφείου που είχε στήσει ειδικά για το σκοπό αυτό. Όταν τελικά κλήθηκε να λογοδοτήσει, η απάντηση του Κλιφ ήταν ότι δεν ήταν σίγουρος αν οι πρωτοβουλίες του θα είχαν επιτυχία. Στην πραγματικότητα, είχαν μικρό μόνο βαθμό επιτυχίας και ο Κλιφ φοβόταν ότι η Εκτελεστική Επιτροπή θα αντιτασσόταν σε αυτό που εκείνος θεωρούσε σωστή πορεία. Μια στιγμή αν σκεφτεί κανείς πάνω σε όλα αυτά αρκεί για να δείξει ότι αυτό που βλέπουμε εδώ δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά σε κάτι παρόμοιο με τον αναρχισμό. Σε όλα αυτά, για κάποιους από μας, δεν υπήρχε πολύς Λένιν αλλά υπήρχε μπόλικος Λουδοβίκος 14ος στη φάση του «το κράτος είμαι εγώ».

Η συζήτηση που προέκυψε στην Εκτελεστική Επιτροπή αφορούσε το ζήτημα του κινήματος βάσης. Στη συνδιάσκεψη του Απρίλη 1973, ο Όμιλος επιβεβαίωσε την πρόθεσή του να εργαστεί για τη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος. Η ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του Κλιφ, ήταν πεπεισμένη ότι η ευνοϊκή στιγμή πλησίαζε και όλοι συμφωνούσαν ότι ένα τέτοιο κίνημα αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός μαζικού εργατικού κόμματος. Δεν ήταν κάτι που μπορούσαν ή έπρεπε να ελέγξουν οι IS αλλά χρειαζόταν να αφιερώσουν τους πόρους και τις δυνάμεις τους για να το δημιουργήσουν. Ήταν η μέθοδος της μεταβατικής πολιτικής που αναμέναμε να αποτελέσει τη γέφυρα προς το κόμμα. Με τις εργοστασιακές κλαδικές, τις βιομηχανικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις, τις οργανώσεις βάσης και τα έντυπά τους, μας φαινόταν ότι μπορούσαμε, με μεγάλη προσπάθεια, να παίξουμε ρόλο στο πεδίο της βάσης. Η αισιόδοξη ελπίδα μας ήταν ότι το κίνημα βάσης, μετά την αρχική εκκίνησή του θα μεγάλωνε και οι IS θα γίνονταν μέσα σε αυτό η κυρίαρχη, αλλά όχι η μόνη, πολιτική τάση.

Αυτή η ευχάριστα ομόφωνη άποψη πάνω στο ζήτημα της οργάνωσης μιας συνδιάσκεψης  βάσης δεν μπόρεσε να υπερβεί την αντίθεση που εξέφρασαν οι Ρόουζγουελ και Τσάρλτον στη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής (στΜ που ακολούθησε). Τα επιχειρήματά τους δεν ήταν καθόλου πειστικά και η Εθν. Ε.  απέρριψε την άποψή τους. Ο Κλιφ κατέφτασε στην επόμενη συνεδρίαση της Εκτ. Ε. με πρόταση για την κατάργηση της απόφασης για συνδιάσκεψη βάσης και την αντικατάστασή της από μια εκδήλωση για νέες στρατολογίες στο Bellvue του Μάντσεστερ. Μετά από μια μακρά και εξαντλητική συζήτηση, η Εκτ. Ε. καταψήφισε την πρόταση με ψήφους υπέρ, νομίζω, μόνο του Κλιφ και του Χάρμαν. Μπροστά σε αυτή την αποτυχία, ο Κλιφ απαίτησε να πάρει άδεια να απουσιάσει για τρεις μήνες (από την ΕΕ). Προτίθετο να αποσυρθεί στο εξοχικό σπίτι του Νάιτζελ Χάρις και να τελειώσει το βιβλίο του για τον Λένιν.

Κανένας από εμάς, φυσικά, δεν φαντάστηκε ότι η άδεια του Κλιφ ήταν μια ευγενής παραδοχή της ήττας, που θα συνοδευόταν από τρεις μήνες επαγγελματικής ενασχόλησης με τη επιλογή αποσπασμάτων από τα Διαλεκτά Έργα του Λένιν στο δασικό περιβάλλον του εξοχικού του Νάιτζελ. Ούτε καν. Επρόκειτο να είναι τρεις μήνες φρενήρους δραστηριότητας, καθώς το τηλέφωνο του Νάιτζελ είχε πάρει φωτιά μέσα στον καύσωνα χρονοβόρας παρασκηνιακής δράσης εξ αποστάσεως, καθώς ο Κλιφ παρενοχλούσε, σφυροκοπούσε και έπειθε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσε για να ανατρέψει την απόφαση της Εθν. Ε. Φοβούμενος για το αν θα μπορούσε να ανταποκριθεί ο Νάιτζελ Χάρις οικονομικά όταν θα ερχόταν ο τηλεφωνικός λογαριασμός και επίσης για να αποφύγω μια περιττή (εσωκομματική) μάχη, κατάφερα να πείσω την πλειοψηφία της Εκτ. Ε να συμφωνήσει σε έναν συμβιβασμό: ο Κλιφ θα έπρεπε να πάρει τη εκδήλωση για νέες στρατολογίες που ζητούσε τον Νοέμβριο του 1973 και η συνδιάσκεψη Βάσης θα πραγματοποιούταν στις αρχές του 1974.

Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, εφ ‘όσον ο Κλιφ είχε εξασφαλίσει την εκδήλωσή του, πλέον δεν χρειαζόταν την άδεια να απουσιάζει από την ΕΕ, αλλά η έχθρα του απέναντι στη «συντηρητική» ΕΕ παρέμεινε αμείωτη: η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» πλησίαζε γρήγορα. Το πραξικόπημα, όταν τελικά ήρθε, βάσισε την αιτιολόγησή του στη θεωρία των «Τομέων-Οδηγών». Σε αυτή την περίπτωση, αφού η ΕΕ δεν πήγαινε στους Τομείς-Οδηγούς, έπρεπε να έρθουν οι Τομείς-Οδηγοί στην ΕΕ. Σε μια πρόταση που ήταν σχεδόν βαρετή όσον αφορά την προβλεψιμότητα και την ανοησία της, η παλιά ΕΕ έπρεπε να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από ένα σώμα που περιλάμβανε τους Κλιφ, Τσάρλτον, Ρόουζγουελ, Ρότζερ Κλάιν, Χίγκινς-Εθνικό Γραμματέα, τον Ρότζερ Προτζ- εκδότη του Σοσιαλιστή Εργάτη και του Αντρέας Ναλιάττι, Υπεύθυνου Βιομηχανικού Τομέα. Θέσεις παρατηρητή χωρίς δικαίωμα ψήφου προσφέρθηκαν στον Κρις Χάρμαν- εκδότη του ISJ, τον Τζιμ Νάιτσολ-ταμία και τον Νάιτζελ Χάρις, πρόεδρο της Περιφέρειας του Λονδίνου. Ο Νάιτζελ αρνήθηκε αυτή την αμφίβολη τιμή. Οι Τζον Πάλμερ, Ίαν Μπέρτσαλ και Κρις Ντέιβιντσον αποκλείστηκαν επειδή δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται στις συνεδριάσεις σε εργάσιμες ώρες, δηλαδή κατά τη διεξαγωγή των ΕΕ.

Οι αναγνώστες που διάβασαν αυτή την ιστορία με προσοχή θα παρατήρησαν ότι κάποιος λείπει από τη λίστα. Ο Ντάνκαν Χάλας είχε πέσει σε δυσμένεια. Αυτό φαινόταν περίεργο: ο Ντάνκαν ήταν ένας από τους πιο έμπειρους και ταλαντούχους συντρόφους των IS, ήταν ο βασικός αρθρογράφος του Σοσιαλιστή Εργάτη και, τουλάχιστον στα χαρτιά, ο Πολιτικός Γραμματέας του Ομίλου. Παρά τα προφανή του προσόντα, ωστόσο, είχε εκδηλώσει ένα σοβαρό μειονέκτημα – ενεργούσε συχνά σαν να μην έχει έρθει κάθε λέξη του Κλιφ από τον Θεό και δεν του έδινε πάντα δίκιο 100%.  Καθώς ο Ρότζερ Προτζ και εγώ είχαμε μια παρόμοια βλάσφημη στάση, η παρουσία του Ντάνκαν στην επιτροπή θα περιέπλεκε τα πράγματα στις ψηφοφορίες της ΕΕ. Ο Ναλιάττι γενικά απηχούσε τις απόψεις του Κλιφ, αλλά μπορεί να αποδεικνυόταν επικίνδυνα ανεξέλεγκτος στο ζήτημα του κινήματος βάσης.  Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι και οι υπόλοιποι, πέρα από τον Κλιφ και την κλίκα του, συμπεριφέρονταν με φραξιονιστικό τρόπο. Ο Ντάνκαν ήταν πιθανό να διαφωνήσει μαζί μου όπως και με τον Κλιφ και παρόμοια συμπεριφορά είχε και ο Ρότζερ Προτζ. Παρ ‘όλα αυτά, όταν έθεσα το ζήτημα της ένταξης του Ντάνκαν στην ΕΕ, με εντυπωσίασε το μέγεθος της αντιπολίτευσης και η σφοδρότητα με την οποία εκφράστηκε. Η παρουσία του, όπως μου είπαν, θα κατέστρεφε κάθε πιθανότητα να δουλέψουν οι αλλαγές και θα οδηγούσε σε απογοήτευση και σε απώλεια αποτελεσματικότητας. Ήταν τόση η έκταση της απογοήτευσης του με τον Ντάνκαν που ο Κλιφ πρότεινε να τον απολύσει από επαγγελματία πλήρους απασχόλησης. Ένιωσα ότι αυτή ήταν λιγότερο μια περίπτωση που πετούσε το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα και περισσότερο το τσαλαπάτημα ενός κακομοίρη που βρίσκεται ήδη εξουδετερωμένος στο έδαφος. Πρότεινα, και η Εθν.Ε. δέχτηκε, ότι ο Ντάνκαν έπρεπε να οριστεί Αναπληρωτής Εθνικός Γραμματέας. Αυτή η κίνηση μικρού βαθμού ανεξαρτησίας μοιάζει να ήταν κάτι σαν την παράδοση ενός υπογεγραμμένου σημειώματος αυτοκτονίας προς ασφαλή φύλαξη. Οι Κλιφ και Ρόουζγουελ άρχισαν να σχεδιάζουν την εκλογή νέου Εθνικού Γραμματέα, προτείνοντας για τη δουλειά τον Τζον Τάλτον κι έπειτα τον Ντέιβ Πιρς. Καθώς κλιμακωνόταν αυτή η καμπάνια, ένα είδος παράλληλου κέντρου εγκαταστάθηκε στο σπίτι του Κλιφ, ενώ το Εθνικό γραφείο παραμερίστηκε και περιθωριοποιήθηκε.

Τα καθοδηγητικά καθήκοντα σε μια ομάδα που μεγαλώνει, ή έστω σε μια ομάδα που θέλει να μεγαλώσει και να παρακολουθήσει τον βαθμό επιτυχίας του, ή έστω σε μια ομάδα που θέλει να εκτιμήσει το πόσο «οδηγοί» είναι οι τομείς-οδηγοί, απαιτούν κάποιο είδος καθοδηγητή. Για τον Κλιφ σε ρόλο Νετσάγιεφ, όλα αυτά ήταν ανάθεμα: “συντρίψτε όποιον προκαλεί ντουμπλάρισμα” ήταν η χαρούμενη κραυγή του. Σύμφωνα με αυτή τη σχολή σκέψης, ή μάλλον μη σκέψης, τα μέλη δεν χρειάζονταν πρακτικά ή εσωτερικά δελτία, χρειαζόταν απλά κάποιος να τους πει τι να κάνουν- ή ακόμα καλύτερα απλά να ακολουθούν χαρούμενα το παράδειγμα των «τομέων-οδηγών».

Μετά από κάποιους μήνες παράκαμψής μου, περιθωριοποίησής μου και φθοράς μου από ένα διαρκές σφυροκόπημα με συκοφαντίες, άρχισα να αποκτώ την ξεκάθαρη εντύπωση ότι βρισκόμουν σε ένα πάρτι όπου οι προσκλήσεις θα μπορούσαν να ανακληθούν αναδρομικά και πως η δική μου είχε ήδη ξεπεράσει κατά πολύ την ημερομηνία λήξης. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν οι συναντήσεις της ΕΕ άρχισαν να συνεδριάζουν πάντα με καθυστέρηση,  επειδή ο Κλιφ και η ομάδα του έπρεπε πρώτα να συναντηθούν  στην καφετέρια Tina, για να αποφασίσουν ποιες αποφάσεις θα μου επιβληθούν χωρίς συζήτηση. Έτσι παραιτήθηκα (στΜ από την ηγετική ομάδα) και έπιασα δουλειά ως δημοσιογράφος στον Σοσιαλιστή Εργάτη.

Στο πέρασμα των χρόνων αρκετοί άνθρωποι με έχουν ρωτήσει γιατί, δεδομένου του ακήρυχτου φραξιονισμού του Κλιφ και των τραμπούκων του, δεν αξιοποίησα τη θέση μου ως Εθνικός Γραμματέας για να οργανώσω μια πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση. Οργανώνοντας  τη δράση (της αντιπολίτευσης στΜ) από το (ηγετικό) Κέντρο θα ήταν ασφαλώς δυνατό να οργανωθούν αρκετοί από τους παραμελημένους «μη οδηγούς τομείς» και, στην πραγματικότητα, και κανά-δυο «τομείς-οδηγοί». Ο λόγος που δεν έκανα αυτό που σήμερα αναγνωρίζω ως παραμέληση καθήκοντος είναι ότι ήμουν πεισμένος ότι το κλίμα ευνοούσε την ανάπτυξη των ΙS  και ότι αυτό (στΜ η ανάπτυξη της οργάνωσης) θα βοηθούσε τον Όμιλο να ξεπεράσει τις απογοητεύσεις και τις ηλιθιότητες που οφείλονταν στις πολιτικές  μιας σέχτας.

Μια σοβαρή φραξιονιστική μάχη θα έθετε σε κίνδυνο, νόμιζα, τα προχωρήματα που κατακτήθηκαν με κόπο τα τελευταία δυο χρόνια. Το να εγκαθιδρυθούν ουσιαστικά δύο ανταγωνιστικά εθνικά γραφεία ήταν συνταγή για διάσπαση και αποτραβήχτηκα από μια τέτοια προοπτική. Σε αντίθεση με τον Κλιφ, δεν ήμουν διατεθειμένος να αφιερώσω κάθε ώρα της μέρας μου για να αποκτήσω ένα ποταπό πλεονέκτημα για να παραποιώ το παρελθόν και να ψευδολογώ για το παρόν. Η θεωρία των “τομέων-οδηγών”, συνειδητοποιώ τώρα, δεν έγινε ποτέ προσπάθεια στα σοβαρά να υλοποιηθεί,  αλλά αποτελούσε ένα διάτρητο φύλλο συκής που ο Κλιφ έλπιζε ότι θα συγκαλύψει τις χαμερπείς μανούβρες του. (Η θεωρία) πέτυχε αυτόν τον περιορισμένο στόχο και στη συνέχεια εξαφανίστηκε και δεν ακούστηκε ποτέ ξανά, πέρα από κάποιους οργισμένους και απογοητευμένους (στΜ από τους τακτικισμούς της ηγεσίας).

Τόσο λίγο ενδιαφερόμουν να αποκτήσω φραξιονιστικό πλεονέκτημα, τόσο πολύ νοιαζόμουν γι αυτό που θεωρούσα εγώ καλό για τον Όμιλο, που έπαιξα κεντρικό ρόλο στο να έρθει στο Λονδίνο και να κερδίσει θέση στην ΕΕ ο Στιβ Τζέφρις, τότε οργανωτικός υπεύθυνος της Γλασκόβης και πολύ καλός μάλιστα, προς αντικατάσταση του Αντρέας Ναλιάττι, που είχε παραιτηθεί από Υπεύθυνος Βιομηχανικού Τομέα.  Αυτό ήταν λάθος μου γιατί τα οργανωτικά του ταλέντα αξιοποιήθηκαν πλήρως εναντίον μας στην (εσωκομματική) μάχη που θα προέκυπτε αργότερα.

Σε όλους τους άλλους υπολογισμούς έπεσα επίσης έξω. Υπήρχε πολύ περισσότερη δυσαρέσκεια από ό, τι είχα συνειδητοποιήσει και ήταν λάθος να παραχωρήσει κανείς το όποιο πλεονέκτημα μπορούσε να έχει.  Μπορούσαμε να υποθέσουμε κάλλιστα, όπως πάντα έκανε ο Κλιφ, ότι θα υπήρχαν παράπλευρες απώλειες, αλλά αυτό είναι στη φύση τέτοιων (εσωκομματικών) μαχών και μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν αντισταθμιζόμενες από άλλες πιο ισορροπημένες δυνάμεις. Στην πράξη, η φραξιονιστική πάλη που τελικά ξέσπασε οδήγησε σε μικρότερη μειοψηφία από αυτή  που διαφορετικά θα προέκυπτε. Ακόμη και τότε, η πλειοψηφία θεώρησε απαραίτητο να αξιοποιήσει τον έλεγχο του Κέντρου για να νοθεύσει τα αποτελέσματα της αποφασιστικής συνδιάσκεψης. Η αντιπολίτευση νόμιζε ότι αγωνίζεται για την ψυχή του κόμματος, ενώ ο Κλιφ αγωνιζόταν για το μόνιμο διευθυντικό του δικαίωμα.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.