του Χρήστου Λάσκου
Αυτή είναι η διατύπωση που χρησιμοποιεί ο Μπαράκ Ομπάμα προκειμένου να φτάσει την αφήγησή του στα δικά μας. Η αυτοβιογραφία του, που φαίνεται πως προκαλεί μεγάλο διεθνές ενδιαφέρον, αφιερώνει ένα σημαντικό τμήμα της στο ελληνικό ζήτημα.
Και όχι χωρίς λόγο. Όπως γλαφυρά εξηγεί, ενώ η αμερικανική οικονομία το 2010, 3 χρόνια σχεδόν μετά από το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης, αγκομαχούσε για να βρει έναν κάποιο βηματισμό και η απασχόληση έδειχνε τα πρώτα εξαιρετικά αδύναμα σημάδια ανάκαμψης, όλα στράβωσαν και πάλι, «όταν [η κρίση] στην Ελλάδα άρχισε να απειλεί να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση».
«Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας μπορούσαν εύκολα να διαδοθούν παντού». «Ο Τιμ [Γκάιτνερ, τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ] φοβόταν ότι μια ελληνική χρεοκοπία και η έξοδος από την Ευρωζώνη θα μπορούσε να κάνει τις ανήσυχες χρηματαγορές ουσιαστικά να αποκλείσουν πλήρως από τη χρηματοδότηση τις άλλες, μεγαλύτερες, οικονομίες, προκαλώντας ένα σοκ εξίσου άσχημο ή και χειρότερο από εκείνο που είχαμε μόλις περάσει».
«Κι έτσι, στα καλά καθούμενα, η σταθεροποίηση της Ελλάδας έγινε από τις κορυφαίες προτεραιότητες της οικονομικής και της εξωτερικής μας πολιτικής».
Η απολογιστική τοποθέτηση του Ομπάμα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία: Η Ελλάδα αντιπροσώπευσε, για μια σημαντική χρονική περίοδο μετά το 2010, τον μείζονα συστημικό κίνδυνο σε παγκόσμιο επίπεδο και κορυφαία προτεραιότητα της διεθνούς πολιτικής. Για να το πούμε αλλιώς, κάτι πολύ σημαντικό για τον παγκόσμιο καπιταλισμό παίχτηκε εδώ.
Και παίχτηκε με τους χειρότερους όρους για την κοινωνική πλειοψηφία. Η τοποθέτηση του Ομπάμα δείχνει πως, και δεδομένου του εκρηκτικού περιεχομένου της κατάστασης, οι δυνατότητες για την άσκηση μιας πολύ διαφορετικής πολιτικής ήταν πολλές.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, όμως, επέλεξε να χρεώσει (στην κυριολεξία!) όλο το βάρος στην εργατική τάξη προκειμένου να διασφαλιστεί η δική της θέση, έστω και σημαντικά υποβαθμισμένη.
Ξέρουμε όλοι πώς πληρώθηκε αυτή η επιλογή. Με πραγματική κοινωνική καταστροφή, με τεράστια υποβάθμιση και φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας και, μαζί, με την εγχώρια οικονομία εξαιρετικά ευάλωτη και το κράτος πολύ κοντά στην κατάσταση του «αποτυχημένου».
Έτσι μας βρήκε η τέλεια καταιγίδα, στην οποία εξελίσσεται η πανδημική κρίση. Σε αυτό το υπόστρωμα διαμορφώνονται οι προοπτικές σήμερα, πράγμα που κάνει την κατάσταση αληθινά οριακή.
Και δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο. Ή θα επιλεγούν ριζοσπαστικές απαντήσεις, πειστικές και αληθοφανείς, από τη μεγάλη πλειονότητα ή τα πράγματα θα τείνουν να αποκτήσουν έναν αναντίστρεπτα καταστροφικό χαρακτήρα.
Η ελληνική Αριστερά, για άλλη μια φορά, βρίσκεται μπροστά σε καθήκοντα που φαίνεται να την ξεπερνούν. Δεν έχει περιθώρια για πολιτικές επιλογές «μακράς» (και μικράς) «νομίμου υπάρξεως». Είναι υποχρέωση όλων των ριζοσπαστικών τάσεων στο εσωτερικό της να πάρουν τις αναγκαίες πρωτοβουλίες.
Πριν να είναι εντελώς αργά.
Πηγή: commune.org.gr
Υποβολή απάντησης