Jaime Pastor
ΠΗΓΗ: https://www.europe-solidaire.org/
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Ακολουθεί μια πρώτη εκτίμηση των αποτελεσμάτων των ισπανικών εκλογών που διεξήχθησαν την Κυριακή 23 Ιουλίου. Ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλες, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και στις διάφορες περιφέρειες, για να καταγράψουμε τον σφυγμό της πολιτικής κατάστασης.
Το “γαλάζιο καλοκαίρι” που υποσχέθηκε ο Φεϊχό δεν έφτασε, αλλά, πέρα από την ανακούφιση που προκάλεσε η ήττα των προσδοκιών της Δεξιάς, δεν φαίνεται ούτε ότι μας περιμένει ένα ελπιδοφόρο μέλλον υπό μια νέα προοδευτική κυβέρνηση που, εν μέσω μιας αυξανόμενης πολλαπλής κρίσης και με την απειλή μιας νέας φάσης λιτότητας να διαφαίνεται στον ορίζοντα, περιορίζεται στο να είναι ένας απλός διαχειριστής της ήδη υπάρχουσας κατάστασης.
Με ποσοστό συμμετοχής 70,4% (4,2% υψηλότερο από τις προηγούμενες εκλογές του 2019) και με φόντο την ενίσχυση του δικομματισμού (από 48% το 2019 [1] σε 64,8% [2] ), η αυξημένη κινητοποίηση των ανθρώπων της Αριστεράς κατάφερε να αποτρέψει την άνοδο του δεξιού μπλοκ που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είχε προαναγγελθεί ως αναπόφευκτη, από το να μεταφραστεί σε επαρκή πλειοψηφία ώστε να αποτελέσει κυβερνητική εναλλακτική λύση.
Πράγματι, με 33,1% των ψήφων και 136 έδρες (47 περισσότερες από το 2019) για το PP [Στμ. Λαϊκό Κόμμα] και 12,4% και 31 έδρες (19 λιγότερες) για το Vox, οι δύο δυνάμεις δεν κατάφεραν να φτάσουν συνολικά τις 176 έδρες που απαιτούνται [για την απόλυτη πλειοψηφία] και θα είναι αδύνατο να προσθέσουν άλλες ψήφους πέραν του Coalición Canarias [3] και του UPN [4]
Η υποχώρηση του Vox είναι αναμφίβολα μια καλή είδηση, αλλά δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι δέχτηκε πίεση από την αυξανόμενη υιοθέτηση από την ηγεσία του PP του πλαισίου της ρητορικής που το κόμμα αυτό έχει επιβάλει το τελευταίο διάστημα, και το οποίο μπορεί ακόμη και να ενισχυθεί υπό την πίεση της Ισαμπέλ Ντίαθ Αγιούσο, η οποία σύντομα θα εμφανιστεί ως εναλλακτική λύση στον Φεϊχό, όπως φάνηκε ήδη τη νύχτα των εκλογών.
Το PSOE [Στμ. Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα] του Πέδρο Σάντσεθ (με 31,7% των ψήφων και 122 έδρες) ήταν ο κύριος αποδέκτης της χρήσιμης ψήφου ενάντια σε αυτή την απειλή – που θεωρείται πολύ πραγματική μετά τις δημοτικές και περιφερειακές συμφωνίες του PP με το Vox, ακόμη και σε αυτόνομες περιφέρειες όπως η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων, παρά το γεγονός ότι δυνάμεις όπως το Euskal Herria Bildu (Επανένωση της Χώρας των Βάσκων) [5] με 6 εκλεγμένα μέλη, το PNV-Partido Nacionalista Vasco [6] με 5 εκλεγμένα μέλη, το ERC-Esquerra Republicana de Catalunya [7] (7), το Junts per Catalunya [8] (7) και το BNG-Bloque Nacionalista Galego [9] (1) θα είναι καθοριστικές για την επανάληψη της εμπειρίας μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνασπισμού. Από την πλευρά του, το Sumar έλαβε το 12,31% των ψήφων και 31 έδρες (3.014.006 ψήφοι), κάτω από το ποσοστό που έλαβε το Unidas Podemos το 2019, αν και κατάφερε να ανακόψει την πτώση που υπέστη το κόμμα αυτό στις τελευταίες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της 28ης Μαΐου. Όσον αφορά τις άλλες δυνάμεις στα αριστερά του, το CUP (Candidatura de Unidad Popular [10]) δεν κατάφερε να διατηρήσει τις δύο έδρες που κέρδισε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (πέφτοντας από το 6,37% στο 2,81%), ενώ το Adelante Andalucía [11], το οποίο κατέβηκε μόνο στο Κάντιθ, δεν πέτυχε τον στόχο της μίας έδρας, λαμβάνοντας 1,42% των ψήφων.
Αυτά ήταν τα κύρια αποτελέσματα μιας εκλογικής αναμέτρησης που σηματοδότησε το τέλος μιας έντονης προεκλογικής εκστρατείας που ξεκίνησε αμέσως μετά τις περιφερειακές εκλογές της 28Μ [28 Μαΐου], η οποία χαρακτηρίστηκε από μια συνεχή αλλαγή του σκηνικού υπό τον αντίκτυπο των συμφώνων που διαπραγματεύτηκαν το PP και το Vox σε πολλά δημοτικά συμβούλια και αυτόνομες περιφέρειες, και κατά τη διάρκεια της οποίας ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος συνειδητοποίησε την απειλή για τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες που θα αντιπροσώπευε ο σχηματισμός κυβέρνησης από αυτά τα δύο κόμματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ψήφος της κοινωνικής αριστεράς ήταν ουσιαστικά αμυντική, “υπεύθυνη” όπως την έχουν περιγράψει ορισμένοι, προκειμένου να διατηρηθούν τα κεκτημένα μπροστά σε αυτό που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πραγματικά ιστορική οπισθοδρόμηση.
Ωστόσο, παρά την ενίσχυση του δικομματισμού, το κλειδί για τη δυνατότητα σχηματισμού μιας νέας προοδευτικής κυβέρνησης θα συνεχίσει να βρίσκεται στους περιφερειακούς πολιτικούς σχηματισμούς και, ειδικότερα, στην EH Bildu, στο ERC και, κυρίως, στο Junts. Θα διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά ότι, χωρίς τη δημοκρατική επίλυση του εθνικο-εδαφικού ρήγματος που διαπερνά το (Ισπανικό) Κράτος, δεν θα υπάρξει ποτέ σταθερότητα και κυβερνησιμότητα. Ένας λόγος παραπάνω να αγωνιστούμε για τον τερματισμό των κατασταλτικών πολιτικών και να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την αναγνώριση της πολυεθνικής πραγματικότητας και του δικαιώματος των λαών μας να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους, συμπεριλαμβανομένης της ανεξαρτησίας τους.
Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι αν ξεπεραστεί ο κίνδυνος αδιεξόδου [στο σχηματισμό μιας λεγόμενης προοδευτικής κυβέρνησης], θα υπάρξει αλλαγή πορείας από αυτή που διατηρούσαν μέχρι σήμερα οι κύριοι σχηματισμοί ενός προοδευτικού μπλοκ. Στο εσωτερικό του, άλλωστε, το PSOE εμφανίζεται ενισχυμένο, ενώ το Sumar, το οποίο έχει δείξει την προθυμία του να κάνει περαιτέρω βήματα προς τα εμπρός στην προγραμματική μετριοπάθεια [12] και την υποταγή του στην ηγεσία του Πέδρο Σάντσεθ, φαίνεται να βρίσκεται σε ασθενέστερη θέση από ό,τι στο παρελθόν. Εάν αυτή η δυνητική κυβέρνηση συνεχίσει τις πολιτικές -που είναι και οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ευρωπαϊκή Ένωση- βάσει των οποίων έχουν αναπτυχθεί η δεξιά και η ακροδεξιά, πρέπει να φοβόμαστε ότι η προηγούμενη δυναμική θα συνεχίσει να τροφοδοτείται, με τον επιβαρυντικό παράγοντα ότι αυτές οι δυνάμεις (PP και Vox) έχουν περισσότερους θεσμικούς μοχλούς (συμπεριλαμβανομένης πλέον μιας Γερουσίας με απόλυτη πλειοψηφία του PP [13]) από ό,τι πριν .
Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να δοθεί ξανά έμφαση στην επανενεργοποίηση της λαϊκής κινητοποίησης, πέρα από τις εκλογές, γύρω από στόχους και αιτήματα ικανά να ξεπεράσουν το κυρίαρχο προοδευτικό πλαίσιο, προκειμένου να ωθηθεί το δεξιό μπλοκ από τις θέσεις του. Οι τελευταίοι, όπως ήδη βλέπουμε, δεν θα το βάλουν κάτω και δεν θα διστάσουν να κινητοποιηθούν στους δρόμους και από τους χώρους εξουσίας τους, προετοιμαζόμενοι για το ενδεχόμενο νέων εκλογών.
Πέρα από τις εκλογικές αναλύσεις της 28Μ και της 23J [23 Ιουλίου], πρέπει να ανοίξουμε μια διαδικασία συλλογικού προβληματισμού στο εσωτερικό της Αριστεράς σχετικά με τις θεμελιώδεις τάσεις που αναπτύσσονται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να ανοίξουμε μια νέα φάση ανασύνθεσης που θα υπερβαίνει την πολιτική του μικρότερου κακού και την κουλτούρα της διακυβέρνησης.
Τέλος, πρέπει να εργαστούμε προς ένα ευρύ οικοσοσιαλιστικό σχέδιο που δεν θα διαχειρίζεται απλώς αυτό που ήδη υπάρχει και θα επιδιώκει να διευρύνει το πεδίο των δυνατοτήτων. Ένα σχέδιο που θα μας επιτρέπει να οραματιστούμε ότι αυτό που δεν είναι δυνατό σήμερα, ούτε καν φαίνεται δυνατό σήμερα, θα μπορούσε να αρχίσει να είναι δυνατό, συλλογικά, αύριο” [14]
Jaime Pastor
https://vientosur.info/freno-al-bloque-reaccionario-y-futuro-ingobernable/
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] PP 20.81%, PSOE 28%.
[2] PP 33.05%, PSOE 31.7
[3] 114,718 votes, 7.5% in the Canary Islands
[4] 51,764 votes
[5] https://es.wikipedia.org/wiki/Euskal_Herria_Bildu
[6] https://es.wikipedia.org/wiki/Partido_Nacionalista_Vasco
[7] https://www.esquerra.cat/ca
[8] https://en.wikipedia.org/wiki/Together_for_Catalonia_(2020)
[9] https://en.wikipedia.org/wiki/Galician_Nationalist_Bloc
[10] https://es.wikipedia.org/wiki/Candidatura_de_Unidad_Popular
[11] https://adelanteandalucia.org
[12] Manuel Garí, “Las debilidades de la izquierda en tiempos de cólera”, viento sur, 19/07/23, https://vientosur.info/las-debilidades-de-la-izquierda-en-tiempos-de-colera/
[13] 120 sénateurs et 72 pour le PSOE, 1 pour Sumar
[14] Miguel Urbán, »Zapatero y la restauración del bipartidismo”, viento sur, 19/07/23, https://vientosur.info/zapatero-y-la-restauracion-del-bipartidismo/
Υποβολή απάντησης