της Λ.Π.
Οι γυναίκες στο Ιράν έχουν ανοίξει ένα µεγάλο κεφάλαιο στις διεκδικήσεις τους για ίσα δικαιώµατα και στην αυτοδιάθεση του σώµατος τους. Αρχές Νοέµβρη, στο Ισλαµικό Πανεπιστήµιο Azad της Τεχεράνης συλλαµβάνεται από την αστυνοµία Ηθών µια νεαρή φοιτήτρια η οποία διαµαρτυρόµενη, πετά τα ρούχα της αντιδρώντας έτσι δηµόσια στις παρατηρήσεις αλλά και την επίθεση που της έγιναν από τις αστυνοµικές αρχές για τη λάθος χρήση του υποχρεωτικού χιτζαµπ.
Στα πλάνα που ήρθαν στο φως της δηµοσιότητας φαίνεται πως τη φοιτήτρια έχουν περικυκλώσει 10 φρουροί ασφαλείας αναγκάζοντας της να µπει σε ένα αυτοκίνητο ενώ φοιτητικές πηγές αναφέρουν ότι η φοιτήτρια υπέστη τραυµατισµό στο κεφάλι καθώς βρέθηκαν ίχνη αίµατος στο δρόµο. Η φοιτήτρια οδηγήθηκε σε ψυχιατρική κλινική καθώς ο εγκλεισµός σε τέτοια ιδρύµατα είναι συνηθισµένος τρόπος διαχείρισης ανυπάκουων διαδηλωτών. Επιπλέον, η ∆ιεθνής Αµνηστία κάλεσε τις ιρανικές αρχές να απελευθερώσουν το κορίτσι “αµέσως και άνευ όρων”. Το περιστατικό αυτό ξυπνά πρόσφατες µνήµες άλλων ιρανών γυναικών που έδειξαν αντίσταση και ανυπακοή σε κάθε επιβολή στο σώµα τους. το 2017 το κορίτσι της οδού Enghelab” όπως έγινε γνωστή αφαίρεσε τη και την κράτησε ψηλά στην άκρη ενός ραβδιού διαµαρτυρόµενη. η λαική όµως αγανάκτηση εκδηλώθηκε µε διαρκείς αγώνες όταν η νεαρή ιρανή Μαχσά Αµίνι ξυλοκοπήθηκε και κατέληξε µετά από τη σύλληψη της από τις ίδιες αρχές για µη σωστή χρήση του χιτζάµπ. Μετά το θάνατο της τον Σεπτέµβριο του 2022 ακολούθησαν πολύµηνες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα µε το σύνθηµα και την έκρηξη του κινήµατος “Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία”. Έκτοτε τα ιρανικά πανεπιστήµια αντιµετώπισαν αυξηµένη καταστολή και εντατικοποιηµένο έλεγχο των ηθών καθώς οι διαµαρτυρίες οδήγησαν σε πράξεις πολιτικής ανυπακοής των Ιρανών γυναικών και κοριτσιών κατά του υποχρεωτικού χιτζάµπ, αποτελώντας καίριες στιγµές στον συνεχιζόµενο αγώνα των Ιρανών γυναικών για προσωπικές ελευθερίες. Το ιρανικό κοινοβούλιο ετοιµάζει σκληρότερους νόµους κατά των γυναικείων ελευθεριών και δικαιωµάτων σχετικά τρόπο µε τον οποίο οι γυναίκες και οι άνδρες µπορούν να ντύνονται δηµοσίως, αλλά οι αρχές έχουν αρχίσει να το εφαρµόζουν πριν από την επίσηµη έγκρισή του.
Υπήρχαν ελεύθερες γυναίκες στο Ιράν
Οι γυναίκες στο Ιράν ψήφισαν πρώτη φορά το 1963 ενώ ήδη από το 1937 σπούδαζαν στα ιρανικά πανεπιστήµια. Οι ελευθερίες και τα δικαιώµατα των γυναικών στην κοινωνική και πολιτική ζωή άλλαξαν κυρίως µετά την Εργατική Επανάσταση του 1979. Τον Φεβρουάριο του 1979 οι γενικές απεργίες των εργατών να ανέτρεψαν το µοναρχικό καθεστώς του δικτάτορα Σάχη καθώς εκατοµµύρια διαδηλωτές κατέκλεισαν την Τεχεράνη και άλλες πόλεις. Παρόλη τη µαζικότητα του κινήµατος, δεν υπήρχε όµως ένα επαναστατικό κόµµα µε σοσιαλιστικό πρόγραµµα που θα µπορούσε να συσπειρώσει αποφασιστικά τον επαναστατικό κόσµο ανοίγοντας το δρόµο για την ανατροπή του καπιταλισµού. Αυτή την συνθήκη φαίνεται να «εκµεταλλεύτηκε» το θρησκευτικό ρεύµα παίρνοντας ουσιαστικά την εξουσία µετά την πτώση του Σάχη.
Η αποτυχία των αριστερών αραβικών κινηµάτων άνοιξε το δρόµο για το πολιτικό Ισλάµ και ταυτόχρονα η «Λευκή Επανάσταση» του Σάχη επεκτάθηκε στους κλήρους της ισλαµικής εκκλησίας, εκείνη στράφηκε ενάντια στο καθεστώς και σύντοµα ο κλήρος κατάφερε να κυριαρχήσει. Οι πολιτικές οργανώσεις και οι απεργίες είχαν απαγορευτεί το σώµα των «φρουρών της επανάστασης» διέλυσε τα εργατικά συµβούλια όλα τα εργοστάσια οπότε όσοι ήταν ενάντια στο καθεστώς άρχισαν να µαζεύονται στα τζαµιά όπου δηµιουργήθηκαν τα πρώτα κοινωνικά κέντρα παρέχοντας υποστήριξη και τροφή στους φτωχούς αγρότες που είχαν χάσει τη γη τους και κατέκλυζαν τις πόλεις. Ο Χοµεϊνί εκµεταλλεύτηκε αυτή την κατάσταση για να κερδίσει την υποστήριξή τους. και κατάφερε να τεθεί επικεφαλής της επανάστασης, µε το νεοϊδρυθέν «Ισλαµικό Ρεπουµπλικανικό Κόµµα» του έχοντας υπό την καθοδήγησή του κλήρου, τη µοναδική δύναµη που είχε ξεκάθαρα πολιτικά αιτήµατα, οργάνωση και στρατηγική. Παράλληλα όµως αναπτύσσονταν «ισλαµικά συµβούλια» δίπλα στα εργατικά, κάτω όµως από τον αυστηρό έλεγχο της κεντρικής εξουσίας. Ο Χοµεϊνί κατέστειλε κάθε διαφορετική φωνή ως «προδοσία ενάντια στην επανάσταση» και µέχρι 1983 το κοµµουνιστικό κόµµα και οι νεολαία του είχαν συντριβεί πλήρως οδηγώντας στην άνοδο του δεξιού πολιτικού Ισλάµ, επιβάλλοντας συν τις άλλοις το χιτζάµπ.
Το εργατικό, το φοιτητικό και το γυναικείο κίνηµα στο Ιράν έχουν µεγάλη ιστορία
Η εργατική τάξη του Ιράν δίνει συνεχείς αγώνες στιγµατίζονται σε κάθε σελίδα της ιστορίας. Το 1921 η Σοβιετική ∆ηµοκρατία καταλύθηκε πραξικοπηµατικά από τον πατέρα του Σάχη. Υπό την ανεπάρκειας της ηγεσίας του, ιδρύεται το 1941 το Κοµµουνιστικό Κόµµα (Τουντέχ) το οποίο µέσω των µαζικών απεργιών επιβάλλεται στο Βόρειο Ιράν. Λίγα χρόνια αργότερα το 1946, οι εργάτες των πετρελαιοβιοµηχανιών ξεκίνησαν τη µεγαλύτερη βιοµηχανική απεργία της Μ. Ανατολής µετατρέποντας τα ιρανικά συνδικάτα στη µεγαλύτερη εργατική οµοσπονδία. Ακολουθώντας την εργατική επανάσταση του Φεβρουαρίου, την πρωτοµαγιά του 1979 οργανώθηκε µια µαζική διαδήλωση µε εκπροσώπους των εργατών από όλη τη χώρα χωρίς ωστόσο να υπάρχει πραγµατικός συντονισµός σε πανεθνικό επίπεδο. Εκείνη την περίοδο οι φτωχές και άστεγες οικογένειες κατέλαβαν πολυτελή ξενοδοχεία ενώ σε πολλές επαρχίες οι αγρότες ανακατέλαβαν τη γη. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 1999 χαρακτηρίζονται από τις πιο µαζικές και βίαιες διαµαρτυρίες συγκρινόµενες µε αυτές τις Ιρανικής επανάστασης. Οι φοιτητές του πανεπιστηµίου της Τεχεράνης ξεκινούν τις διαµαρτυρίες όµως σύντοµα επεκτείνονται σε όλη τη χώρα. Τα αιτήµατα τους είναι η ρεφορµιστική αλλαγή και η ελευθερία του τύπου µε αφορµή το κλείσιµο της εφηµερίδας “Salam”. Ο απολογισµός της φοιτητικής εξέγερσης είναι τουλάχιστον 5 νεκροί, εκατοντάδες τραυµατίες και χιλιάδες συλληφθέντες. Ο µατωµένος Νοέµβρης του 2019 ξεκίνησε µε µαζικές διαµαρτυρίες για την εκτόξευση των τιµών του πετρελαίου κατηγορώντας την κυβέρνηση για διαφθορά, γρήγορα οι διαµαρτυρίες επεκτάθηκαν σε περισσότερες από 20 πόλεις και χαρακτηρίστηκες ως η πιο βίαιη και αιµατηρή αντικυβερνητική αναταραχή από την Ιρανική Επανάσταση. Χιλιάδες ήταν οι νεκροί από τα όπλα της κυβέρνησης σύµφωνα µε τα στοιχεία της ∆ιεθνούς Αµνηστίας, στρατιωτικές βάσεις χτυπήθηκαν από τους διαδηλωτές, ισλαµικά κέντρα και τράπεζες έκλεισαν. Σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις οι γυναίκες είχαν ενεργό ρόλο καθώς ήταν αναπόσπαστο κοµµάτι των συµβουλίων, των απεργιακών επιτροπών και ένα µεγάλο µέρος της επαναστατικής οργάνωσης, ιδίως γύρω από τις καθηµερινές ανάγκες, πραγµατοποιήθηκε µέσω των γυναικείων δικτύων.
Σήµερα
Η στάση της νεαρής φοιτήτριας στο Πανεπιστήµιο της Τεχεράνης ήταν µια ατοµική απάντηση αντίστασης αντικατοπτρίζοντας τον αγώνα κατά της γυναικείας καταπίεσης η οποία παίρνει διάφορες µορφές τόσο στα Ισλαµικά κράτη αλλά και στο δυτικό κόσµο.
Υποστηρίζουµε τις γυναίκες σε κάθε γωνιά της γης, στις γυναίκες Αµερική που δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλείς µεθόδους άµβλωσης, στις γυναίκες της πολιτισµένης ∆ύσης που είναι θύµατα ενδοοικογενειακής βίας, όπου οι γυναικτονονίες µετρούν περισσότερες από 6500* τη δεκαετία 2011-2021 ενώ υπάρχουν ακόµα χώρες όπως και η Ελλάδα που δεν έχει αναγνωρίσει ακόµα τον όρο γυναικοκτονία. Στεκόµαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στους αγώνες που δίνουν οι γυναίκες της Μέσης Ανατολής ενάντια στις έµφυλες καταπιέσεις, στη γενοκτονία και αποικιοκρατία της ∆ύσης καταδικάζοντας κάθε µορφή Ισλαµοφοβίας που περιθωριοποιεί αυτές τις γυναίκες σε φανατισµένους θρησκευτικά λαούς. Τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήµατα των λαών της Μ. Ανατολής για ελευθερία και δικαιοσύνη έχουν ανοίξει το δρόµο και παραδειγµατίζουν τους τωρινούς αγώνες για δικαιώµατα και ειρήνη. Η Αριστερά εκεί και οι εργαζόµενοι/ες που έχουν τη δύναµη στα χέρια τους πρέπει να απαιτήσουν την δικαίωση της φοιτήτριας αλλά και όλων των γυναικών και καταπιεσµένων στο Ιραν.
*https://www.europeandatajournalism. eu/
Υποβολή απάντησης