Η υπόθεση Λιγνάδη και η ασέλγεια κατά ανήλικων προσφύγων

image_pdfimage_print

Του Νάσου Παπαστάθη 

Η δημοσιοποίηση υποθέσεων σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης στον χώρο του Αθλητισμού και της Τέχνης έφερε -μεταξύ άλλων- στο φως μια απίστευτη ιστορία ασέλγειας κατά ανήλικων προσφύγων από τον Δημήτρη Λιγνάδη. Η υπόθεση είναι μέρος της δικογραφίας και αφορά σειρά περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης μεαρών ατόμων – άλλες φορές ανηλίκων και άλλες φορές ενηλίκων. Με τεχνικές αποπλάνησης και εξαναγκασμού σε σεξουαλική συνεύρεση με τον σκηνοθέτη χωρίς τη συναίνεση των θυμάτων, καθώς εκείνα βίωναν καταστάσεις έντονα τραυματικές που δεν μπορούσαν να τις ομολογήσουν και να τις καταγγείλουν. 

Βίωσαν τη βία και τον εξευτελισμό τού να γίνονται αντικείμενο ικανοποίησης των σεξουαλικών ορέξεων ενός άντρα, ενός «καλλιτέχνη κύρους», ενός σημαντικού κοινωνικού προσώπου «υπεράνω υποψίας» και, κυρίως, με τέτοια θέση που δεν μπορεί κάποιος να τα βάλει μαζί του εύκολα. Ακόμα και όταν η υπόθεση έγινε γνωστή, ο Λιγνάδης καταδικάστηκε στη συνείδηση του ευαισθητοποιημένου μέρους της κοινωνίας και του καλλιτεχνικού χώρου, ακόμη και όταν το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών ανέλαβε πρωτοβουλίες και όλα αυτά υποχρέωσαν την Αστυνομία να ασχοληθεί με το θέμα και να του ασκηθεί δίωξη, εκείνος συνέχισε να ισχυρίζεται ότι τα θύματα θέλουν να του καταστρέψουν τη ζωή και ότι διώκεται με βάση ανυπόστατες φήμες. Ο γνωστός δικηγόρος Αλέξης Κούγιας, τον οποίο προσέλαβε για να τον υπερασπιστεί, δεν δίστασε να επιχειρήσει μια μεγάλη στρεψοδικία και να καταφερθεί ακόμη και κατά των δικαστών. 

Παράλληλα, τα κανάλια αποδύθηκαν σε μια επιχείρηση «ξεπλύματος» με όλα τα μέσα και με διάφορα «επιχειρήματα»: ότι τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, ότι ζει μια «περιπέτεια» (εκείνος, όχι τα θύματά του…) και πως «είναι ράκος» κ.λπ. 

Βέβαια, ο κύριος Λιγνάδης δεν ήταν κάποιος τυχαίος, αλλά πολύ φίλος με τον πρωθυπουργό, που πήρε το ελικόπτερο το καλοκαίρι να δει το έργο του στην Επίδαυρο. Ήταν, επίσης, ο καθηγητής ορθοφωνίας του. Βέβαια, ο πρωθυπουργός και η υπουργός Πολιτισμού, όταν οι αποκαλύψεις έγιναν χιονοστιβάδα αναγκάστηκαν να αποστασιοποιηθούν ισχυριζόμενοι ότι δεν ήξεραν, ότι είναι υποκριτής και ότι τους εξαπάτησε, γιατί… ξέρει να παίζει θέατρο. Μια πιο ευθεία και ωμή ρητορική μίσους βγαίνει από το στόμα του κυρίου Κούγια, προσπαθώντας να πείσει ότι κάποιοι «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» έχουν βάλει σκοπό να παγιδεύσουν τον πελάτη του. 

Ευθύνες ΜΚΟ και κράτους

Μέσα σε όλα αυτά, αποκαλύπτεται μια απίστευτη ιστορία ασέλγειας κατά ανήλικων προσφύγων, οι οποίοι πάνε στο διαμέρισμά του, στο Μεταξουργείο, για να κάνουν Θεατρική Αγωγή με τον κύριο Λιγνάδη και γίνονται θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Σύμφωνα με τις περιγραφές που είδαν το φως της δημοσιότητας,  οι φωνές των ανυπεράσπιστων παιδιών κινητοποίησαν τους γείτονες, που κάλεσαν την αστυνομία!..
Στο σημείο αυτό γεννιούνται πολλά ερωτήματα. Η ΜΚΟ που τα εντάσσει σε πρόγραμμα προστασίας ανηλίκων δεν το κατάλαβε ποτέ; Είναι δυνατόν να ζητά κάποιος ανήλικους να πάνε στο σπίτι του για μάθημα και η κοινωνική οργάνωση και οι αρμόδιοι, που είναι υπεύθυνοι για την προστασία και την υποστήριξη των δικαιωμάτων αυτών των παιδιών να το δέχονται; Τέτοιου είδους δραστηριότητες, για λόγους τέτοιας φύσεως, γίνονται σε θέατρα, σε χώρους που μπορεί να παρέχει η ΜΚΟ, σε πολιτιστικούς χώρους – σίγουρα πάντως όχι σε διαμέρισμα… 

Ύστερα, δεν συνόδευε κάποιος τους ανήλικους αυτούς, όπως έπρεπε να γίνει; Και αν τους συνέδευε, δεν είδε ή δεν άκουσε τίποτε; Κάποιος ειδικός ψυχικής υγείας, στο πρόγραμμα όπου οι ανήλικοι ήταν ωφελούμενοι, δεν πήρε κάποια ομολογία, έστω, από ένα από τα θύματα; Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι η ΜΚΟ δεν έμαθε ποτέ κάτι για τις «δραστηριότητες» του κ. Λιγνάδη – για ποιον λόγο λοιπόν συνέχιζε να στέλνει τους ανήλικους στο διαμέρισμά του; Η ευθύνη της εν λόγω ΜΚΟ είναι τεράστια, όπως και των αρμόδιων δημόσιων αρχών – στις οποίες ανήκει η κηδεμονία των παιδιών έως ότου επανασυνδεθούν με την οικογένεια ή ενηλικιωθούν. Έχει μεγάλη ευθύνη το κράτος που δεν ασκεί αποτελεσματικά τον ρόλο της εποπτείας και του ελέγχου των ΜΚΟ και των φορέων που ασχολούνται με ανήλικους πρόσφυγες, που δεν γνωρίζει για τις συνθήκες διαβίωσης στους ξενώνες, για το αν παρέχεται, όντως η κατάλληλη ψυχοκοινωνική υποστήριξη και ιατροφαρμακευτική φροντίδα. Αλλά τι να περιμένουμε από τις κυβερνήσεις και τις δημόσιες αρχές όταν εμπνέονται από την κουλτούρα της «αποτροπής»; Αδιαφορούν, όπως αδιαφορεί και η ΕΕ., για τις συνθήκες στα στρατόπεδα των προσφύγων, για το στοίβαγμα υπεράριθμων ανηλίκων προσφύγων στα Safe Zones, για το ότι πολλά από αυτά τα παδιά και τους εφήβους εξαφανίζονται μυστηριωδώς και πέφτουν θύματα trafficking είτε από εμπόρους οργάνων, είτε μπλέκουν στην πορνεία κ.λπ. κ.λπ. 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.