Τη στιγµή που γράφεται το άρθρο, η σφαγή στη Γάζα συνεχίζεται µε αµείωτο ρυθµό, µε τον τραγικό απολογισµό να ξεπερνάει τους 37.500 δολοφονηµένους Παλαιστινίους (µε το µεγαλύτερο ποσοστό να είναι γυναίκες και παιδιά). Οι βοµβαρδισµοί των καταυλισµών, των «ασφαλών» ζωνών, όπου οι ίδιοι οι σιωνιστές οδήγησαν πάνω από 1,7 εκ. πρόσφυγες από την αρχή του µακελειού, γίνονται σε καθηµερινή σχεδόν βάση – µε ανοικτό πάντα και το ενδεχόµενο µιας µαζικής χερσαίας εισβολής στη Ράφα.
Σε συνδυασµό µε τον ατελείωτο κατάλογο των συνεχιζόµενων θηριωδιών και των εγκληµάτων πολέµου των σιωνιστών στη Γάζα, δεν υπάρχει πλέον καµιά αµφιβολία ότι η στόχευση του Ισραήλ δεν είναι η επιστροφή των αιχµαλώτων που κρατάει η Χαµάς, αλλά η εξάλειψή των Παλαιστινίων από τη Γάζα (τυπικός ορισµός της εθνοκάθαρσης). Είναι ενδεικτικό της κατάρριψης κάθε έννοιας «αναλογικότητας», η πρόσφατη επιχείρηση του Ισραηλινού στρατού για την απελευθέρωση 4 αιχµαλώτων, που άφησε πίσω της σχεδόν 250 άµαχους νεκρούς και πάνω από 750 τραυµατίες. Παράλληλα, η χρήση της πείνας ως όπλου, µε το κλείσιµο των οδικών περασµάτων από την Αίγυπτο, αλλά και τις επιθέσεις στις αποστολές βοήθειας, ενισχύουν και επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες για γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από τους σιωνιστές.
Η Παλαιστινιακή αντίσταση αντέχει
Μια παράµετρος επιβαρυντικής της κατάστασης των Παλαιστινίων, που συχνά υποτιµάται, είναι το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει γι’ αυτούς διέξοδος διαφυγής, αφού η Αίγυπτος και η Ιορδανία αρνήθηκαν την ιδέα του εκτοπισµού τους στο Σινά ή στην έρηµο της Ιορδανίας. Και ακόµη και η περιβόητη αποβάθρα (κόστους 320 εκ. δολαρίων) στα ανοικτά της Γάζας, που έφτιαξαν οι ΗΠΑ µε σκοπό δήθεν τη µεταφορά “ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα” και κρυφή στόχευση την εξασφάλιση ενός διαδρόµου για τον εκτοπισµό του παλαιστινιακού πληθυσµού σε άλλες χώρες, λειτούργησε επί 11 ηµέρες και καταστράφηκε από τα κύµατα.
Όµως αυτή η τεράστια πολεµική µηχανή του κράτους – δολοφόνου απέχει πολύ από το να έχει συντρίψει την Παλαιστινιακή αντίσταση, παρά την τεράστια οικονοµική και στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ (µε πρόσφατη την έγκριση από το Κογκρέσο πρόσθετης βοήθεια 24 δις. και την συµφωνία για πρόσθετα 25 µαχητικά αεροσκάφη νέας γενιάς F-35) και τους λοιπούς συµµάχους. Οι µάχες στην Τζαµπαλία αλλά και σε άλλες περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Γάζας φανερώνουν ότι οι Παλαιστίνιοι αντέχουν και συνεχίζουν να προκαλούν απώλειες στους σιωνιστές εισβολείς. Είναι χαρακτηριστική πρόσφατη δήλωση (συνέντευξή στο Channel 13) του εκπροσώπου των ισραηλινών ενόπλων δυνάµεων, Ντάνιελ Χαγκάρι: «Η Χαµάς δεν µπορεί να εξαλειφθεί και ο µόνος τρόπος απελευθέρωσης των οµήρων που κρατούνται στη Γάζα είναι µέσω συµφωνίας ανταλλαγής αιχµαλώτων».
Και είναι αυτή η πρωτόγνωρη αντίσταση, ενός κατατρεγµένου λαού που αρνείται την υποταγή, η οποία καταφέρνει µια σειρά από πολιτικές επιτυχίες: Αρχικά κρατάει άσβεστο το διεθνές κίνηµα αλληλεγγύης, που έχει αρχίζει πλέον να θυµίζει αντιπολεµικό κίνηµα άλλων εποχών. Παράλληλα δηµιουργεί ρωγµές στη συνοχή των σιωνιστών, δηµιουργώντας πρόσθετα προβλήµατα στον Ντετανιάχου, όπως η παραίτηση του «κεντρώου» Μπένι Γκαντζ αλλά και οι αντιδράσεις των υπερ-ορθόδοξων «Χαρεντίµ», ενώ ταυτόχρονα είχαµε τις µεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις από την αρχή του πολέµου.
Συνεπαγόµενο αυτών (σε συνδυασµό µε την αναποτελεσµατικότητα του στρατού του Ισραήλ, αλλά και τις συνεχείς αποκαλύψεις των εγκληµάτων του), αυξάνεται η πίεση στις κυβερνήσεις των δυτικών συµµάχων για να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την βαρβαρότητα. Ακόµη και ο Μπάιντεν αναγκάστηκε να παρουσιάσει ένα σχέδιο για «διαρκή κατάπαυση του πυρός» χωρίς να έχει τη συναίνεση των φονιάδων που στηρίζει. Ευρωπαϊκές χώρες ετοιµάζονται για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους, ενώ το ∆ιεθνές Ποινικό ∆ικαστήριο προχωράει στην έκδοση ενταλµάτων σύλληψης για Νετανιάχου και του Υπ. Αµύνας Γκαλάντ. Βέβαια, η διακοπή συνεργασίας και οι κυρώσεις, που θα είχαν πιο απτά αποτελέσµατα, είναι εκτός κάδρου και καταδεικνύουν την εξοργιστική υποκρισία της ∆ύσης.
Η αδυναµία του Ισραήλ να νικήσει την παλαιστινιακή αντίσταση στην Γάζα, µε την συνακόλουθη σε πολιτική κρίση και (σχετική) διεθνή αποµόνωση, δυστυχώς εξωθεί την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου σε µεγαλύτερη επιθετικότητα και νέους τυχοδιωκτισµούς, ανακατεύοντας τις διεθνείς ισορροπίες και εκβιάζοντας µεγαλύτερη στήριξη. Έτσι έχουµε αύξηση των επιθέσεων στη ∆υτική όχθη και στο νότιο Λίβανο, οι οποίες συνοδεύονται από ανοικτές εξαγγελίες πολέµου εναντίον του Λιβάνου, αυτή τη φορά µε το πρόσχηµα της εξουδετέρωσης της Χεζµπολάχ, προµηνύοντας ακόµη µεγαλύτερη ανάφλεξη στην περιοχή – ανησυχίες που είναι παραπάνω από βάσιµες, δεδοµένου ότι οι ΗΠΑ έδωσαν το πράσινο φως µε τις διαβεβαιώσεις «για πλήρη υποστήριξη στο Ισραήλ σε περίπτωση πολέµου µε την Χεζµπολάχ». Βέβαια πρόκειται για υψηλού ρίσκου κίνηση, που µπορεί να ανατρέψει την πρόσκαιρη ισορροπία επιδιώξεων µε τις ΗΠΑ (µε την «περιορισµένης» εισβολής στη Ράφα), αλλά ενέχει και τον κίνδυνο αλλαγής στάσης των αραβικών καθεστώτων της περιοχής, υπό τον φόβο των απρόβλεπτων καταστάσεων που µπορεί να δηµιουργηθούν στις χώρες τους.
Σηµείο καµπής
Γίνεται ορατό ότι βρισκόµαστε πλέον ένα σηµείο καµπής των εξελίξεων, που σηµατοδοτείται από το πέρασµα του γενοκτονικού πολέµου του Ισραήλ κατά του Παλαιστινιακού λαού, σε µια νέα φάση. Το προκεχωρηµένο φυλάκιο της ∆ύσης στη Μέση Ανατολή, 76 χρόνια µετά την Νάκµπα, προσπαθεί να αποφύγει την ήττα, οδηγώντας τους Παλαιστινίους στην πλήρη καταστροφή και εξαφάνιση, διαπράττοντας ένα από τα µεγαλύτερα ανθρωπιστικά εγκλήµατα στη σύγχρονη εποχή.
Είναι δεδοµένη η αδυναµία του δυτικού καπιταλισµού να δώσει εφικτή λύση στο πρόβληµα Ισραήλ – Παλαιστίνης (που οι ίδιοι δηµιούργησαν). Το σιωνιστικό κράτος βασίζεται δοµικά στην εκδίωξη και καταπίεση των Παλαιστίνιων. Είναι ανέφικτη η ειρηνική συνύπαρξη µαζί τους, αντίθετα είτε θα είναι σε διαρκή πόλεµο εναντίον τους, είτε θα επιδιώκει, όπως η ακροδεξιά κυβέρνησή του, την εξαφάνιση ή εκδίωξή τους. Αυτή η σταθερά είναι γνωστή στις ΗΠΑ και τους λοιπούς συµµάχους των σιωνιστών, που παράλληλα, όµως, έχουν να αντιµετωπίσουν την ανάγκη συγκράτησης την επιρροής τους στη Μ. Ανατολή (που λοξο-περπατάει µε αυξανόµενο βηµατισµό προς Ιράν και Κίνα), καθώς και τις αντιδράσεις των κινηµάτων στο εσωτερικό τους, που πυροδοτούνται από τα εγκλήµατα του Ισραήλ, αλλά και τις αποκαλύψεις για την επιρροή των σιωνιστών στο πολιτικό τους σύστηµα (βλ. σχετικά µε το λόµπυ της Αµερικανοϊσραηλινής Επιτροπής ∆ηµοσίων Υποθέσεων – AIPAC). Αυτά λοιπόν, στην σηµερινή συγκυρία της πολυεπίπεδης κρίσης που αντιµετωπίζει παγκόσµια ο καπιταλισµός, αλλά και της πολεµικής οικονοµίας που βλέπουµε να επιλέγεται ως διέξοδος, αυξάνουν την πιθανότητα της µεγαλύτερης κλίµακας ανάφλεξης.
Μόνο το κίνηµα αλληλεγγύης στο Παλαιστινιακό λαό και η υπεράσπιση του δίκαιου αγώνα τους – ενάντια στη δυτική προπαγάνδα – µπορούν να βάλουν φραγµό τόσο στα σχέδια πολέµου, όσο και στις επιδιώξεις των σιωνιστών για εξαφάνιση αυτού του ηρωικού λαού. Είναι αυτή η διεθνής αλληλεγγύη που αποτελεί το απαραίτητο εφόδιο για την αντίσταση των Παλαιστινίων, αλλά και η µόνη που µπορεί να πυροδοτήσει ένα µεγάλο ξέσπασµα αγώνων στον αραβικό κόσµο το µόνο ικανό να ανατρέψει τους σχεδιασµούς των ιµπεριαλιστών και των προδοτικών αραβικών καθεστώτων. Η λύση βρίσκεται στην ανάπτυξη του κινήµατος ενάντια και σε κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, που συµµετέχει και στηρίζει την σφαγή στη Γάζα, που διεκδικούν να σταµατήσει η γενοκτονία και Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Η ανατρεπτική αριστερά πρέπει να µείνει σταθερή στις αντιπολεµικές παραδόσεις, στους ιστορικούς αγωνιστικούς δεσµούς µε τους παλαιστινίους, να ενδυναµώσει τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αλλά και να καταγγείλει ως συνένοχους για το έγκληµα στη Γάζα όσους δεν αντιδρούν …
Κ.Μ.
Υποβολή απάντησης