Η εξέγερση της 17 Νοέμβρη 1973: Αυτό που ήταν, αυτά που συμβολίζει, ο λόγος που τη μισούν

Του Βαγγέλη Λιγάση*

Κάθε σηµαντικό ιστορικό γεγονός έχει εθνική έδραση (είναι προϊόν κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών που ωριµάζουν στο πλαίσιο του έθνους κράτους) και διεθνή διάσταση (αλληλεπιδρά και «προσανατολίζεται», ακόµη και ασυνείδητα, από διεθνή γεγονότα της ίδιας περιόδου και κοινούς παρονοµαστές). Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 στην Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. 

Το διεθνές πλαίσιο

Ο «ψυχρός πόλεµος» και οι «διά αντιπροσώπων» πολεµικές αντιπαραθέσεις των δύο ιµπεριαλιστικών πόλων (ΗΠΑ και ΕΣΣ∆) εµπεριέχουν πάντα το (αποδεκτό για τους κρατούντες) ενδεχόµενο του πυρηνικού ολέθρου. Οι ΗΠΑ έχουν µπει ήδη στην διαδικασία διαχείρισης της ήττας στον πόλεµο του Βιετνάµ. Η ΕΣΣ∆ µε τη σειρά της έχει χάσει την επιρροή της σε κράτη-«δορυφόρους» (µε πιο τρανταχτό την Κίνα) και µε αφορµή την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το ’68, βλέπει µια σειρά από σταλινικά ΚΚ που έλεγχε απόλυτα να αποµακρύνονται ή να διασπώνται για πρώτη φορά µαζικά (ευρωκοµµουνιστές, µαοϊκοί κ.λπ.). Η 30ετία συνεχούς ανάπτυξης µετά τον πόλεµο ασθµαίνει. Από το 1971 οι ΗΠΑ καταργούν µονοµερώς την συµφωνία του Bretton Woods και πλέον το χρήµα που µπαίνει σε κυκλοφορία δεν αντιστοιχεί πραγµατικά σε οιοδήποτε υλικό. Πριν ακόµη το ξέσπασµα της «πετρελαϊκής κρίσης» το ’73, εµφανίζεται για πρώτη φορά το φαινόµενο του «στασιµοπληθωρισµού». Θα διαρκέσει περισσότερο από µία 10ετία… 

Τα πολύχρωµα κινήµατα στις ΗΠΑ (για τα δικαιώµατα των µαύρων, γυναικών, οµοφυλόφιλων, ενάντια στον πόλεµο του Βιετνάµ κ.λπ.), ο Μάης του ’68 στην Γαλλία, ο «καθυστερηµένος» Μάης το ’69-’71 στην υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως Ιταλία), έχουν ταρακουνήσει – τροποποιήσει την διακυβέρνηση στις «µητροπόλεις». Παρά τον πολιτικό εκφυλισµό της Αριστεράς εξαιτίας της κυριαρχίας του σταλινισµού (στρατηγική αδυναµία των κινηµάτων) και τις σκληρές ήττες του Μεσοπολέµου, όσοι µετέχουν  είναι νέοι και συνεχίζουν να διεκδικούν. Μια «νέα» αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά έχει έρθει στο φως.

Επιπλέον, στο πολιτιστικό «εποικοδόµηµα» (µουσική, σινεµά, λογοτεχνία κ.λπ.) αντιστοιχεί σε όλη την προηγούµενη 10ετία µια διαρκής έκρηξη του καινούριου και των καταπιεσµένων.

Η κατάσταση στην Ελλάδα

Στη χουντική Ελλάδα όλα τα παραπάνω συνυπάρχουν λάθρα (σε «κλειστές» συζητήσεις, δίσκους βινυλίου κ.λπ.) µαζί µε τις γιορτές «πολεµικής αρετής των Ελλήνων», τον νόµο «περί τεντιµποϊσµού», τις ποδιές στις µαθήτριες, επίσηµη γλώσσα τη «µυξοκαθαρεύουσα» και το αρχαϊκό χουντικό µότο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια».

Μόνο νόµιµο κόµµα είναι αυτό της «4ης Αυγούστου» του πατέρα Πλεύρη, µε νεολαίο σε αυτό τον Ν. Μιχαλολιάκο (για να µην αδικούµε την συνέχεια και του παρα-κράτους). Τα συνδικάτα, οι συγκεντρώσεις κ.λπ. είναι απαγορευµένα διά ροπάλου και οι φοιτητικές εκλογές του ’72 καταλήγουν πάλι σε διορισµένους συλλόγους (όπου π.χ. στο Πολυτεχνείο βρίσκουµε γραµµατέα κάποιον Φιλιππακόπουλο, δ/ντή γραµµατείας µέχρι πριν λίγα χρόνια στη Ν∆, για να βλέπουµε και τη συνέχεια του «καθώς πρέπει» κράτους)…

Ωστόσο, η επέλευση της οικονοµικής κρίσης φέρνει τις πρώτες αγροτικές (στην Ελευθερούπολη Καβάλας ενάντια στα ορυχεία, στους Αγ. Θεοδώρους για την ιδιοποίηση του νερού από την Motor Oil, στον Σκαραµαγκά για την επέκταση του διυλιστηρίου Ανδρεάδη, στην Ελευσίνα ενάντια στον όµιλο Πετρόλα, στα Μέγαρα ενάντια στις απαλλοτριώσεις στη µία περίπτωση για το διυλιστήριο και στην άλλη για το εργοστάσιο αλουµίνας) και εργατικές κινητοποιήσεις (Αγρίνιο, αλιεργάτες Καβάλας, τυπογράφοι, Ολυµπιακή, Τρόλεϊ, Εµποροϋπάλληλοι, ∆ΕΗ σε Μεγαλόπολη και Λεκανοπέδιο). Μάλιστα, οι εργατικές κινητοποιήσεις στην πλειονότητά τους οδηγούν στην ικανοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων.

Το καθεστώς µετά από 6 χρόνια που έβαλε την κοινωνία «στον γύψο» έχει πρακτικά µηδαµινή υποστήριξη. Η Ελλάδα, πρωταθλητής ανάπτυξης την δεκαετία του ’60 ανάµεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ («αναπτυγµένη ∆ύση») µε µέσο ετήσιο ρυθµό ανάπτυξης 8,4%, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στα παιδιά της από όλο αυτό τον πλούτο. Παρά τον 3πλασιασµό των κρατικών δαπανών (κυρίως µε δανεισµό), δεν µπορούµε να µιλάµε π.χ. για καθολική εκπαίδευση ή για δηµόσια υγεία. Οι δαπάνες κατευθύνθηκαν στις επιδοτήσεις για έργα και «έργα» (όπως η Εγνατία οδός και ο ναός-τάµα στα Τουρκοβούνια, που ποτέ δεν έγιναν) και στην (παχυλή) µισθοδοσία ηµετέρων και λογής χαφιέδων και χωροφυλάκων (µόνο η «κληρωτή» ΕΣΑ είχε δύναµη 25.000 ανδρών). ∆ιάφορα δοσίµατα – χαρίσµατα σε ηµετέρους (το τραπεζικό σύστηµα κεντρικό στην διαδικασία), χαρίσµατα αγροτικών χρεών µόνο στους ελάχιστους τότε αγροτικούς συλλόγους που είχαν βέβαια διορισµένες και αµαρτωλές – υπόλογες διοικήσεις, δωρεάν προσφορά δηµόσιας (και ιδιωτικής) γης σε ντόπια και ξένα τσακάλια για επενδύσεις και «επενδύσεις» και ένα φορολογικό σύστηµα που οι έµµεσοι φόροι συνεισέφεραν το 55% του συνόλου των φορολογικών εσόδων, οι επιχειρήσεις συνεισέφεραν το 9% και οι εισφορές των εφοπλιστών µειώθηκαν περισσότερο από 4 φορές. Στο τέλος της 7ετίας, η χώρα είχε περίπου 1.000.000 µετανάστες (τα εισερχόµενα εµβάσµατα για παιδιά – γονείς 3πλασιάστηκαν σε αξία), το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών από οριακά πλεονασµατικό ήταν βαριά ελλειµµατικό, το αγροτικό εισόδηµα είχε µείνει στο 1960 και ο πραγµατικός µισθός είχε µειωθεί κατά 4% (ονοµαστικά, δηλαδή ενσωµατώνοντας και τον πληθωρισµό, τα κέρδη είχαν αυξηθεί κατά 250% και οι µισθοί κατά 40%).  

Ο «εκδηµοκρατισµός» της χούντας

Ο εκδηµοκρατισµός – εξωραϊσµός της χούντας ξεκινάει το ’72 µε τις ψευτοεκλογές στα πανεπιστήµια και «συµβουλευτική επιτροπή» στο Κοινοβούλιο (κάτι σαν την… ∆ούµα τον καιρό των τσάρων στη Ρωσία). Ντάλα καλοκαίρι του ’73, γίνεται το δηµοψήφισµα «ναι – όχι», όπου µε 78,5% (!) εγκρίθηκε το σύνταγµα προεδρευοµένης δηµοκρατίας και εκλέχτηκε πρόεδρος µε 8ετή θητεία (και υπερεξουσίες, όχι σαν τους σηµερινούς) ο αρχι-πραξικοπηµατίας Γ. Παπαδόπουλος. 

Ο «πρωθυπουργός» Μαρκεζίνης συνοµιλεί µε πολιτικά πρόσωπα, ο Καραµανλής στο Παρίσι συνεχίζει να τηρεί αιδήµονα σιωπή… και οι πιο ένθερµοι υποστηρικτές του χουντικού εκδηµοκρατισµού (οι εκλογές είχαν σχεδιαστεί για τον ∆εκέµβρη του ’74) ήταν το κυρίαρχο τότε (παράνοµο) κόµµα της Αριστεράς ΚΚΕ (εσωτερικού) – οργανωτικός και πολιτικός πρόγονος του Συνασπισµού και µε µία έννοια του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα του µνηµονιακού µετά το 2015. Συστήνει µάλιστα και την Ενιαία Αντιδικτατορική Παράταξη στην οποία καλεί να συσπειρωθούν δεξιοί κι αριστεροί, του… έκπτωτου βασιλιά προεξάρχοντος. Το ΚΚΕ (σκέτο) συζητά συµµαχίες και διαδικασίες εκδηµοκρατισµού µε πρωταρχικό όρο τη νοµιµοποίησή του (ήταν στην παρανοµία από το 1947).

Στις 20/8/73 καταργείται ο στρατιωτικός νόµος στο Λεκανοπέδιο και απελευθερώνονται περίπου 400 πολιτικοί κρατούµενοι. 39 κρατούµενοι φοιτητές στην ΕΣΑ απελευθερώνονται, για να σταλούν σε στρατιωτικές µονάδες την ίδια µέρα.

Βλέπετε, οι αντιδράσεις των φοιτητών για τις ψευτοεκλογές στα πανεπιστήµια από την αρχή του ’73 είχαν ως απάντηση στα µέσα Φλεβάρη τη «νοµοθέτηση» διακοπής της αναβολής στράτευσης για τους πιο «ζωηρούς», µε υποχρεωτική τότε στράτευση 88 «ταραξιών», για να έχουµε νέες και επαναλαµβανόµενες κινητοποιήσεις στις σχολές, µε πιο κεντρική (λόγω της µαζικής συµπαράστασης του κόσµου) την δεύτερη κατάληψη της Νοµικής Αθηνών στις 20-21 Φλεβάρη του 1973.

Η εξέγερση

Σε αυτό το περιβάλλον, το µεσηµέρι της 14/11/73, στη γενική συνέλευση των φοιτητών της Νοµικής, «πέφτει» η λάθος πληροφορία ότι στο Πολυτεχνείο αστυνοµικοί δέρνουν φοιτητές. Υιοθετείται αµέσως πρόταση για πορεία στο Πολυτεχνείο. 1.500 φοιτητές πορεύονται από την Σόλωνος στο Πολυτεχνείο, συγκρούονται µε αστυνοµικούς στην διαδροµή και καταλήγουν µέσα στο Πολυτεχνείο, όπου µέχρι τις 7 το απόγευµα αποφασίζεται από όλες τις συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου η κατάληψη.

Τα γεγονότα διαδίδονται και εξελίσσονται µε ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ήδη από το 1ο βράδυ στο κτήριο Γκίνη, µε πρωτοβουλία µιας µικρής τροτσκιστικής οµάδας, γίνεται εργατική συνέλευση µε 500 άτοµα. Οι επικεφαλής φοιτητές των δυο ΚΚ, ενώ αντιτάχθηκαν στην κατ’ αρχήν πορεία από τη Νοµική στο Πολυτεχνείο, στη συνέχεια στην κατάληψη και καθ’ όλη την διάρκειά της στην «πολιτικοποίηση» των συνθηµάτων (επέµεναν σε αµιγώς φοιτητικά – ακαδηµαϊκά), µπαίνουν στην κατάληψη και αναλαµβάνουν αρµοδιότητες – ευθύνες. Την επόµενη µέρα, µε πανεπιστηµιακά κτήρια κατειληµµένα και σε Θεσσαλονίκη – Πάτρα, εκατοντάδες χιλιάδες λαού να συµπαραστέκεται έξω από το Πολυτεχνείο σπάζοντας τα µπλόκα της αστυνοµίας (διαδήλωση χιλίων ατόµων έγινε µέχρι στο Αιγάλεω) κι ενώ τον πρόχειρο ραδιοσταθµό της κατάληψης τον αναµεταδίδουν δεκάδες ραδιοπειρατές σε όλη την Αττική, νέες συνελεύσεις όλων των σχολών εκλέγουν αντιπροσωπευτική Συντονιστική Επιτροπή: 17 µέλη είναι οργανωτικά ανένταχτοι αλλά στην πλειονότητά τους προσκείµενοι στην Επαναστατική Αριστερά, 1 ανήκει στο ΠΑΚ- ΠΑΣΟΚ, 7 είναι του «Ρήγα Φεραίου» (νεολαία ΚΚΕ-εσ.), 5 στην Αντι-ΕΦΕΕ (παράταξη ΚΚΕ) και 5 στην επαναστατική αριστερά (δύο της Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένας της ΟΜΛΕ – ΚΚΕ µ-λ, ένας της Ένωσης ∆ιεθνιστών – τροτσκιστές και ένας της οργάνωσης «Μπολσεβίκος»). Ο µύθος πως όλοι οι «δηµοκράτες», δεξιοί κι αριστεροί, ήταν µε την εξέγερση καταρρέει, καθώς σε περίπου 35 εκλεγµένους και εκατοντάδες πρωτεργάτες δεν βρέθηκε ποτέ ένας εκπρόσωπος του τότε αστικού πολιτικού κόσµου.

Η κατάληψη και η Αριστερά

Τον άλλο µύθο ότι όλη η αριστερά στήριξε την κατάληψη και την εξέγερση, τον κατέρριψαν τα δύο ΚΚ από µόνα τους, όταν σε γραπτά κείµενα µήνες (Πανσπουδαστική Νο 8), ακόµα και χρόνια µετά (θέσεις Π.Γ. ΚΚΕ το ’75), είτε αναθεµάτιζαν τους πορευθέντες από την Νοµική στο Πολυτεχνείο σαν 350 πράκτορες της ΚΥΠ είτε κάκιζαν τα στελέχη τους που δεν κατάφεραν να περιορίσουν τα αιτήµατα σε ακαδηµαϊκά και εξελίχθηκε η εξέγερση σε «ανώριµες» συνθήκες. Σταλινικοί και ρεφορµιστές ό,τι δεν ελέγχουν, το φοβούνται στην καλύτερη περίπτωση, το συκοφαντούν στη συνηθέστερη, το καταστέλλουν όταν και όπου µπορούν. Ο ∆ιονύσης Μαυρογένης, φοιτητής της ΦΜΣ και εκλεγµένος πρωτοπόρος στην κατάληψη, µέλος του ΕΚΚΕ, έζησε σχεδόν ένα χρόνο µετά την µεταπολίτευση συνεχίζοντας να κρύβεται, γιατί το ΚΚΕ διέδιδε όσο µπορούσε ότι ήταν αποδεδειγµένα χαφιές… 

Η εξέγερση γενικεύεται

Την 3η µέρα, Παρασκευή 16 Νοέµβρη το πρωί, µπαίνει στο Πολυτεχνείο πορεία οικοδόµων µε πανό και το µεσηµέρι φτάνουν τρακτέρ αγροτών από τα Μέγαρα που κινητοποιούνταν ενάντια στις απαλλοτριώσεις των χωραφιών τους. Τα περισσότερα γυµνάσια (6τάξια τότε) και οι τεχνικές σχολές είτε δεν λειτουργούν καθόλου είτε υπολειτουργούν λόγω συµµετοχής των µαθητών στις διαδηλώσεις. 150.000 υπολογίζονται οι συµπαραστάτες µόνο στους δρόµους γύρω από το Πολυτεχνείο. Από το πρωί οι περισσότεροι δρόµοι είναι κλεισµένοι από τις διαδηλώσεις. Το κυρίαρχο πλέον σύνθηµα είναι Γενική Απεργία, ενώ όλο και πιο πολύ ακούγεται ένα ξεχασµένο από τον ∆εκέµβρη του ’44, αόριστο αλλά «τροµοκρατικό» σύνθηµα: «λαοκρατία»! Στις 4:30 το απόγευµα κατά την διάρκεια της 3ης στην σειρά εργατικής συνέλευσης, αποφασίζεται µαζί µε µαθητές η αποχή από τα µαθήµατα την εποµένη, Σάββατο (τότε τα σχολεία λειτουργούσαν και το Σάββατο) στο πλαίσιο προετοιµασίας της Γενικής Απεργίας. Στις 5:00 το απόγευµα το µέγεθος του πλήθους κάνει µη διαχειρίσιµη την κατάσταση από την αστυνοµία και αποφασίζεται η στρατιωτική καταστολή. Τολµηρές οµάδες διαδηλωτών επιχειρούν να εισβάλουν στα υπουργεία Παιδείας, Γεωργίας, ∆ικαιοσύνης, Κοινωνικών Υπηρεσιών και ∆ηµοσίων Έργων. Άλλοι διαδηλωτές επιτίθενται στη Νοµαρχία Αττικής στην Αιόλου, την οποία και καταλαµβάνουν.

Σωρηδόν πέφτουν κορµιά από πυρά ελεύθερων σκοπευτών (κάποιοι αποδείχτηκαν «ιδιώτες») από την ταράτσα του υπουργείου ∆ηµόσιας Τάξης και του κτηρίου του ΟΤΕ στην πλατεία Αιγύπτου. Στις 9:00 το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας επικρατούν οδοφράγµατα µε τρόλεϊ, αυτοκίνητα κ.λπ. και φωτιές για να µετριάσουν τα δακρυγόνα. Ένα τεράστιο οδόφραγµα στην διασταύρωση Σολωµού και Πατησίων το υπερασπίζεται µε µολότοφ η άοπλη λαοθάλασσα, που δεν υποχωρεί. 

Τα τανκς, η καταστολή και η κατάρριψη του τελευταίου µύθου

Τα µεσάνυχτα καταφθάνουν τα άρµατα µάχης και ως τις 3:00 το πρωί της 17 Νοέµβρη η κατάληψη «εκκενώνεται». Η εξέγερση θα λήξει το µεσηµέρι του Σαββάτου 17 Νοέµβρη µε αποτυχηµένες απόπειρες συγκρότησης διαδηλώσεων στις συνοικίες.

Οι 24 ονοµατισµένοι νεκροί, όπως θα καταλήξουν µετά τις παλινωδίες του πορίσµατος ∆ηµήτρη Τσεβά (ο «έντιµος» δικαστής που θα χρηµατίσει και επικεφαλής της «αντιτροµοκρατικής» την 10ετία του ’90…) µαζί µε τους «βεβαιωµένους» 16 ανώνυµους (π.χ. για τους 3 καταπλακωθέντες από την πύλη που έριξε το άρµα, «υπάρχουν µαρτυρίες που το κάνουν λίαν πιθανόν, αλλά είναι ανεπιβεβαίωτο από νοσοκοµειακές πηγές») καταρρίπτουν και τον τελευταίο διαδεδοµένο µύθο για το Πολυτεχνείο, ότι ήταν κατά βάση φοιτητική εξέγερση. Από τους 24 νεκρούς µε ονοµατεπώνυµο, µόνο 2 ήταν φοιτητές-τριες, 

1 ήταν Νορβηγίδα φοιτήτρια, 2 «ηλεκρολόγοι», 2 «οικοδόµοι», 2 «εργάτες», 3 «µαθητές», 2 «δηµόσιοι υπάλληλοι», 4 «ιδιωτικοί υπάλληλοι» και 7 που εµφανώς σκοτώθηκαν κατά λάθος (είτε λόγω εµφράγµατος από τα δακρυγόνα είτε από πυρά µέσα στο αυτοκίνητό τους ή στο σπίτι τους): 2 δικηγόροι, 1 βιοτέχνης, ένας… Αφγανός ταχυδακτυλουργός, µία γιαγιά κι ένα νήπιο 5,5 χρονών (από πυρά, αλλά το αρχικό ιατροδικαστικό πόρισµα έγραφε κατάγµατα από πτώση). Άλλη χρήσιµη λεπτοµέρεια για τον χαραχτήρα της εξέγερσης είναι ότι από τους 24 ονοµατισµένους νεκρούς οι 18 σκοτώνονται τις ώρες της καταστολής της κατάληψης 16-17 Νοέµβρη, αλλά οι 5 την επόµενη ηµέρα Κυριακή και 1 τη µεθεποµένη ηµέρα ∆ευτέρα (από το ξύλο)…

Άξιζε η θυσία;
(Αξίζει η υποταγή;)

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε προσωπικό κόστος – ευθύνη ενός εκάστου των συµµετεχόντων, και αυτοί και µόνο δικαιούνται την όποια απάντηση. 

Το Πολυτεχνείο ηττήθηκε κατά κράτος στρατιωτικά το βράδυ 16 προς 17 Νοέµβρη του ’73. Ωστόσο, σ’ ένα 3ήµερο κατάφερε: α) να ανατρέψει και να αποµυθοποιήσει τη «φιλελευθεροποίηση», β) να ανατρέψει την κυρίαρχη γραµµή των αστών πολιτικών για συνδιαλλαγή µε τη χούντα, γ) να επανατοποθετήσει µε υλικούς όρους το πρόβληµα της στρατηγικής, σε ορίζοντες πολύ ευρύτερους από την «αποκατάσταση της δηµοκρατίας». 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου «έδειξε τον βασιλιά γυµνό», απονοµιµοποίησε πλήρως το καθεστώς, οδήγησε στο «µπάχαλο» της επιστράτευσης (και στον φόβο των αξιωµατικών) 8 µήνες µετά, µετέτρεψε τη µεταπολίτευση στην Ελλάδα σε περιπέτεια για το αστικό καθεστώς και ευκαιρία για την Αριστερά (σε αντίθεση µε την Ισπανία, για παράδειγµα, που έγινε σχεδιασµένα από τα πάνω και µε όρους «ασφάλειας» του καθεστώτος).

Γι’ αυτό µισούν το Πολυτεχνείο…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέµβρη του 1973, ως αυθόρµητο ξέσπασµα µε παλλαϊκό χαραχτήρα, καταγράφτηκε στην συλλογική συνείδηση δύο γενιών τουλάχιστον, σαν η δίκαιη απάντηση στην καταπίεση. Συµβολίζει την δυνατότητα των «απλών» ανθρώπων να παρεµβαίνουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις πέρα και ανεξάρτητα από τις βουλές των «από πάνω» και τις «συµβουλές» των φρονίµων. Συµβολίζει την προσπάθεια για αλλαγή των όρων διαβίωσης µε συλλογικό – εξεγερσιακό και όχι ατοµικό τρόπο. 

Γι’ αυτό ο Καραµανλής έκανε τις πρώτες µεταχουντικές εκλογές στην επέτειο της εξέγερσης το ’74· γι’ αυτό απαγορεύτηκε το ’77 (και οι «φρόνιµοι» συµµορφώθηκαν)· γι’ αυτό δολοφονήθηκαν οι Κουµής – Κανελλοπούλου το ’80·γι’ αυτό επιχαίρει ο κ. Βορίδης ότι «οι ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν»· γι’ αυτό απειλεί ο κ. ∆ένδιας ότι «ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασµούς που µένουν ανοιχτοί από το 1974»· γι’ αυτό ο κ. Χρυσοχοΐδης ζητάει «λευτεριά από τη Μεταπολίτευση»· γι’ αυτό οι υµνητές της Χούντας και αρνητές των νεκρών της εξέγερσης Γεωργιάδης, Πλεύρης κ.λπ. είναι πρωτοκλασάτοι υπουργοί· γι’ αυτό από τους πρώτους νόµους της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν η κατάργηση του πανεπιστηµιακού ασύλου και γι’ αυτό σήµερα επιµένουν (παρά τις παλινωδίες στις οποίες υποχρεώνονται από το κίνηµα) στην «πανεπιστηµιακή» αστυνοµία… 

Οι απόγονοι των µαυραγοριτών- ταγµαταλητών -χιτών-ρουφιάνων-«νοικοκυραίων» συνεχίζουν να µας λένε «τι θέλετε τα Πολυτεχνεία και κουραφέξαλα. Καθίστε στην τρύπα σας µην φάτε το κεφάλι σας», αλλά εµείς δεν θα τους κάνουµε την χάρη να απολαύσουν «Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια».