Στις 14 Σεπτεµβρίου, η Dawn Wooten -νοσοκόµα που εργάζεται σε ένα κέντρο κράτησης µεταναστ(ρι)ών της Τζόρτζια- κατήγγειλε τις συνθήκες εντός των ιδιωτικής διαχείρισης εγκαταστάσεων της κοµητείας του Irwin. Πολλοί από τους µετανάστες που κρατούνται στο κέντρο βιώνουν απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, έλλειψη προστασίας από το COVID-19 και ακραία ιατρική παραµέληση. Το ιατρικό προσωπικό, καθώς και οι κρατούµενες γυναίκες, ισχυρίζονται ότι είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το υψηλό ποσοστό υστερεκτοµών που εκτελείται από τον -ιδιωτικής σύµβασης- γιατρό.
Aυτή δεν είναι η πρώτη φορά που παραβιάζονται στοιχειώδη δικαιώµατα αναπαραγωγής σε κέντρα κράτησης µεταναστών. Στο παρελθόν είχε υπάρξει απόπειρα του Γραφείου Επανεγκατάστασης Προσφύγων να απαγορεύσει σε ανήλικες µετανάστριες την πρόσβαση σε άµβλωση, γεγονός που προκάλεσε αγωγή κατά του γραφείου. Εξάλλου, η -µηδενικής ανοχής – πολιτική διαχωρισµού των οικογενειών που εφάρµοσε ο Τραµπ πρέπει επίσης να θεωρηθεί ως µια προσπάθεια να αρνηθεί στους µετανάστες/ριες που κρατούνται στα νότια σύνορα των ΗΠΑ το θεµελιώδες αναπαραγωγικό δικαίωµα να µεγαλώνουν µε ασφάλεια τις οικογένειές τους, χωρίς φόβο διώξεων.
Αν θέλουµε να διασφαλίσουµε ότι αυτές οι συγκλονιστικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων δεν θα ξανασυµβούν, τότε πρέπει να ιδωθούν όχι µόνο µέσα στο πλαίσιο της διαχείρισης του µεταναστευτικού, αλλά και ως τροµακτικές επεκτάσεις της επιθυµίας αυτής της χώρας να ελέγχει και να εκµεταλλεύεται περιθωριοποιηµένους πληθυσµούς. Η αποκάλυψη αυτής της υπόθεσης αναγκαστικής στείρωσης κρύβει όχι µόνο κρίσιµα µαθήµατα αλλά και µια ευκαιρία για συλλογική αντίσταση στην παραβίαση δικαιωµάτων αναπαραγωγής.
Αποικιοκρατία, ρατσισµός και σεξισµός
Η αναγκαστική στείρωση, που θεωρείται µορφή βασανιστηρίων από τα Ηνωµένα Έθνη, είναι ένας µόνο τρόπος τον οποίο οι κυβερνήσεις έχουν χρησιµοποιήσει ως µέσο για να υποτάξουν µειονότητες που θεωρούνται ανεπιθύµητες και «δαπανηρές» για ένα έθνος. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, χρησιµοποιήθηκε ως τρόπος γενοκτονίας και ελέγχου του πληθυσµού, για να καταπνίξει εξεγέρσεις και να υπογραµµίσει την λευκή υπεροχή, την υποταγή των µαύρων, των αυτόχθονων και των µελαµψών ανθρώπων. Στις Ηνωµένες Πολιτείες, αυτό που σήµερα αναγνωρίζουµε ως αναγκαστική στείρωση, έφτασε στο αποκορύφωµά του µε το κίνηµα της ευγονικής, που κέρδισε τεράστια δηµοτικότητα στις αρχές του 1900. Από το 1907 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι κυβερνήσεις υιοθετούσαν σκόπιµα µια πρακτική στείρωσης για να «αποτρέψουν την αναπαραγωγή ατόµων µε ανεπιθύµητα χαρακτηριστικά – αναπηρίες, φτώχεια, ποινικό µητρώο ή συγκεκριµένο φυλετικό υπόβαθρο».
Αποτέλεσµα των κρατικών προγραµµάτων στείρωσης ήταν ότι τουλάχιστον 60.000 άτοµα (σύµφωνα µε κάποιες εκτιµήσεις, έως και 70.000) στειρώθηκαν σε περισσότερες από 32 πολιτείες στις ΗΠΑ τον 20ό αιώνα. Τα κίνητρα των διαφόρων προγραµµάτων στείρωσης σε όλη τη χώρα ήταν βαθιά φυλετικά, αποικιακά και σεξιστικά. Μόνο στην Καλιφόρνια, πάνω από 20.000 άτοµα σε κρατικά ιδρύµατα στειρώθηκαν µεταξύ των αρχών της δεκαετίας του 1920 και της δεκαετίας του 1950, και υπάρχουν ενδείξεις ότι η Καλιφόρνια στόχευε συγκεκριµένα σε Λατίνες γυναίκες. Σε ένα σηµείο της δεκαετίας του 1970, τουλάχιστον ένα στα τέσσερα άτοµα του πληθυσµού των αυτοχθόνων σε ηλικίες αναπαραγωγής, µεταξύ των 15 και 44 ετών, στειρώθηκαν. Πάνω από το ένα τρίτο των γυναικών στο κατεχόµενο από τις ΗΠΑ νησί του Πουέρτο Ρίκο, ως επί το πλείστον εργατική τάξη, στειρώθηκαν µεταξύ της δεκαετίας του 1930 και του 1970. Αν και οι Μαύρες γυναίκες ήταν µόνο το 25% του πληθυσµού της Βόρειας Καρολίνας στη δεκαετία του 1960, σε αυτές αντιστοιχεί σχεδόν το 65% όλων των στειρώσεων των γυναικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Για να υπογραµµίσει πόσο κοινή ήταν αυτή η µορφή κακοποίησης, η Fannie Lou Hamer, επιζήσασα µιας µη συναινετικής υστερεκτοµής, µιλώντας σε δηµόσια ακρόαση του 1964 στην Ουάσιγκτον, DC, αποκάλεσε τις ακούσιες στειρώσεις φτωχών µαύρων γυναικών στο Νότο ως «εγχειρίσεις σκωληκοειδίτιδας του Μισισιπή».
Ποινικό σύστηµα…
Στο πλαίσιο του ποινικού νοµικού συστήµατος, η εξαναγκαστική στείρωση µε αντάλλαγµα τη µείωση των ποινών παραµένει ενεργή. Τον Νοέµβριο του 2017, η Summer Thyme Creel από την Οκλαχόµα ενθαρρύνθηκε από έναν δικαστή να στειρωθεί. Η Summer κατηγορήθηκε για χρήση πλαστής επιταγής και η στείρωση της προτάθηκε από τον δικαστή Stephen Friot, ο οποίος είπε ότι θα το εκλάµβανε ως ελαφρυντικό παράγοντα στην απόφασή του. Επίσης, το 2017 ένας δικαστής του Τενεσί επιχείρησε να υλοποιήσει µια πολιτική αναγκαστικής στείρωσης για φυλακισµένους ανθρώπους και πρόσφερε µείωση των ποινών 30 ηµερών εάν δέχονταν το εµφύτευµα ελέγχου των γεννήσεων Nexplanon (ή βασεκτοµή). Επιπλέον, υπάρχουν βάσιµες ενδείξεις ότι οι φυλακισµένοι υφίστανται παράνοµες διαδικασίες στείρωσης στη φυλακή κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Έκθεση του Κέντρου Ερευνητικών Αναφορών το 2013 αποκάλυψε ότι σχεδόν 150 γυναίκες που φυλακίστηκαν στις κρατικές φυλακές της Καλιφόρνιας στειρώθηκαν χωρίς συγκατάθεση και κατά παράβαση των σχετικών κρατικών εγκρίσεων µεταξύ 2006 και 2010.
…και άτοµα µε ειδικές ανάγκες
Τα άτοµα µε ειδικές ανάγκες είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στον αναπαραγωγικό έλεγχο στις Ηνωµένες Πολιτείες. Αν και είναι παράνοµο από το 1942 να τιµωρούν φυλακισµένους µε στείρωση, η απόφαση του Ανώτατου ∆ικαστηρίου του 1927 στην υπόθεση Buck εναντίον Bell εξακολουθεί να επιτρέπει την αναγκαστική στείρωση ατόµων σε κρατικά ιδρύµατα.
Η εξουσία λήψης αποφάσεων που εκχωρείται στους κηδεµόνες πολλές φορές έχει λειτουργήσει καταχρηστικά και σε περιπτώσεις αναγκαστικών στειρώσεων ως µέσου επιβολής κυρώσεων σε άτοµα µε ειδικές ανάγκες. Η στοχοποίηση ατόµων µε ειδικές ανάγκες οδηγούµενη από την αντίληψη ότι οι άνθρωποι µε αναπηρία δεν πρέπει να γεννήσουν ή να ασκούν τη σεξουαλική τους δραστηριότητα, δεν είναι φαινόµενο µόνο του περασµένου αιώνα, υπάρχει ακόµα. Το 2008, η 29χρονη Kirsten Johnson κέρδισε µια υπόθεση στο Ιλινόις για να αποτρέψει την στείρωσή της – ο κηδεµόνας της, εν αγνοία της, είχε συναινέσει στη διαδικασία εκ µέρους της. Εκείνη την εποχή, ήταν ακόµη νόµιµο στην πολιτεία να στειρώνουν βίαια άτοµα µε αναπηρία (απαγορεύτηκε το 2010).
Το συστηµικό µοτίβο αναπαραγωγικού ελέγχου που επιβάλλεται από το κράτος επεκτείνεται και σε άτοµα των «περιθωριοποιηµένων φύλων». Πολλά τρανς και «µη δυαδικά» άτοµα στις Ηνωµένες Πολιτείες αντιµετωπίζουν µορφές εξαναγκαστικής στείρωσης κατά τη διαδικασία αλλαγής εγγράφων αναγνώρισης για να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα του φύλου τους. Αν και δεν απαιτείται οµοσπονδιακά στις ΗΠΑ για τρανς και «µη δυαδικά» άτοµα να υποβληθούν σε διαδικασίες χειρουργικών επεµβάσεων για να αλλάξουν το φύλο τους σε έγγραφα όπως πιστοποιητικά γέννησης, ορισµένες πολιτείες απαιτούν κάποιο είδος «χειρουργικής επέµβασης αλλαγής φύλου» που µπορεί να επηρεάσει την ικανότητα ενός τρανς ατόµου για αναπαραγωγή.
Είναι σηµαντικό να κατανοήσουµε ότι όλα τα σύγχρονα περιστατικά αναπαραγωγικού ελέγχου που λαµβάνουν χώρα, είναι πρακτικές στις οποίες συναντιούνται η ξενοφοβία, η αποικιοκρατία, ο ρατσισµός, η ετεροπατριαρχία και η ταξική καταπίεση στις Ηνωµένες Πολιτείες. Η φρικτή κακοποίηση που συµβαίνει στο Κέντρο κράτησης της κοµητείας Irwin στη Γεωργία, µια πράξη βιολογικού πολέµου ενάντια στους µετανάστες/τριες, οφείλεται σε αυτή τη θλιβερή κληρονοµιά. Αυτή η πραγµατικότητα µας καλεί να αγωνιστούµε για την κατάργηση της κέντρων κράτησης µεταναστών και όλων των άλλων τέτοιου τύπου κρατικών ιδρυµάτων, τόσο δηµόσιων όσο και ιδιωτικών, που λειτουργούν για να διαιωνίσουν τη βίαιη πράξη περιορισµού της αναπαραγωγικής ελευθερίας των περιθωριοποιηµένων ανθρώπων. Η κατανόηση των ριζών της αδικίας καθιστά ξεκάθαρη την πορεία του αγώνα, πρέπει να δεσµευτούµε να επιβεβαιώσουµε το δικαίωµα στη σωµατική αυτονοµία, το δικαίωµα στην άµβλωση και το δικαίωµα αναπαραγωγής χωρίς φόβο εξαναγκασµού ή ποινικοποίησης.
Υποβολή απάντησης