Του Ελισαίου Φάκαρου*
Sumud σηµαίνει στα αραβικά αντοχή, υποµονή και επιµονή .Πλέον είναι η έννοια της άκαµπτης αντίστασης του φαινοµενικά αδύναµου µπροστά σε έναν παντοδύναµο εχθρό. Μόνο µε αυτή την έννοια µπορεί να εξηγηθεί πως µετά από 18 χρόνια αποκλεισµού, 2 χρόνια βάρβαρου πολέµου στην Γάζα και συνεχών δολοφονικών επιθέσεων και εκτοπισµών-εποικισµών στην ∆υτική Όχθη , η παλαιστινιακή αντίσταση συνεχίζει να υπάρχει, να καταφέρνει πλήγµατα σε βάρος του φασιστικού ισραηλινού στρατού IDF ,να αναγνωρίζεται διεθνώς η υπόσταση της και να φτάνει σε συµφωνίες εκεχειρίας.
Global Sumud Flotilla ονοµάστηκε ο διεθνής στολίσκος µε 42 σκάφη στο πρώτο κύµα και 9 στο δεύτερο που προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισµό της Γάζας. Η αναχαίτιση των πλοίων και σύλληψη των πληρωµάτων µεταξύ τους και 27 ελληνικής υπηκοότητας έγινε µε πειρατικές µεθόδους από πάνοπλους ισραηλινούς κοµάντος, µε τις κάµερες των ειρηνικών ακτιβιστών να µοιράζουν τις εικόνες σε όλο τον κόσµο. Η συνέχεια ήταν φυλάκιση, βασανιστήρια, εξευτελισµός και απέλαση που σε καµία περίπτωση δεν αγγίζουν τα µαρτύρια των χιλιάδων Παλαιστινίων αιχµαλώτων όπως ανέφεραν και τα ίδια µέλη της αποστολής.
Γιατί είναι νίκη
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι σε καµία περίπτωση ήττα. Ούτε ήττες είναι οι αποτυχηµένες απόπειρες να σπάσει ο χερσαίος αποκλεισµός στα σύνορα της Ράφα από την διεθνή πρωτοβουλία March to Gaza και το Sumud προερχόµενο από τις βόρειες αφρικανικές αραβικές χώρες στα µέσα του περασµένου Ιούνη ούτε η πρόσφατη προσπάθεια από την οµάδα «Μέχρι την νίκη» απαρτιζόµενη από Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες της Ευρώπης. Όλες αυτές οι προσπάθειες µπλοκαριστήκαν από της αιγυπτιακές αρχές µε συλλήψεις, φυλακίσεις και απελάσεις.
Όλες αυτές οι ενέργειες είναι νίκες στον βαθµό που καταφέραν να επιβάλουν σαν διεθνές θέµα τον τερµατισµό της σφαγής στην Γάζα, την αποµόνωση και την καταδίκη του Ισραήλ και την στήριξη του παλαιστινιακού αγώνα για ζωή αξιοπρέπεια και ελευθερία. Στην προσπάθεια αυτή τεράστια συµβολή έχει η διεθνής πρωτοβουλία March to Gaza όχι γιατί «έφτιαξε « το κίνηµα αλληλεγγύης αλλά γιατί πήρε την πρωτοβουλία να συντονίσει όλα τα κινήµατα αλληλεγγύης. Την προσοχή και την αναγνώριση στον ρόλο αυτό τον πήρε γιατί και οι δύο απόπειρες σπασίµατος του αποκλεισµού από στεριά και θάλασσα έγιναν µε µαζικούς όρους σε σχέση µε προηγούµενες προσπάθειες. Όσοι και όσες συµµετείχαν εκπροσωπούσαν όλα τα κοµµάτια των κινηµάτων που στέκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης.
Το ότι τα µέλη και των δύο αποστολών πήραν το ρίσκο να αντιµετωπίσουν τους φονιάδες του ισραηλινού στρατού, στην λογική κάνουµε τα πάντα για να φτάσουµε δίπλα στα αδέρφια µας στην Γάζα είναι που κινητοποίησε τον κόσµο ακόµη περισσότερο. Σηµαντικός ήταν ο συµβολισµός που έκανε η ελληνική αποστολή µε τα ονόµατα που έδωσε στα σκάφη της (Οξυγόνο, Φύσσας, Πισσίας, Tamimi)έδεσε όλους τους πρόσφατους κοινωνικούς αγώνες της χώρας µας µε το κίνηµα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη και τίµησε την συµβολή σηµαντικών ανθρώπων στην προσπάθεια αυτή.
Κίνηµα αλληλεγγύης και παλαιστινιακή αντίσταση: µια αµφίδροµη σχέση
Το πιο σηµαντικό και ελπιδοφόρο συµβαίνει αυτή την περίοδο είναι όµως η αµφίδροµη σχέση του διεθνούς κινήµατος αλληλεγγύης και της παλαιστινιακή αντίστασης.
Σε χώρες όπου για χρόνια επικρατούσε κινηµατική απραξία προέκυψαν διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων . Χαρακτηριστικότερο παράδειγµα η Ιταλία, όπου η Μελόνι και η ακροδεξιά έπαιζε χωρίς αντίπαλο , βγήκε ένα εργατικό κίνηµα µε δύο πανεργατικές απεργίες και αιτήµατα πέρα του να σταµατήσει η σφαγή, να σταµατήσουν οι στρατιωτικοί εξοπλισµοί και οι λιτότητα που συνεπάγονται. Το παλαιστινιακό τελικά, για τις δυτικές χώρες, έγινε η αφορµή να φανερωθούν κοινωνικές αντιθέσεις που δεν θα ήταν σε θέση οι εργαζόµενοι να αντιληφθούν.
Η ανάγκη να υποστηριχθεί ο καταζητούµενος εγκληµατίας πολέµου Νετανιάχου επιβάλλει στους περιθωριακούς φασίστες µέχρι και στους Ευρωπαίους δεξιούς πολιτικούς να αναµασήσουν τις ίδιες κουταµάρες Τραµπ και αναγκάζει την δεξιά και την ακροδεξιά σε µεγαλύτερο πολιτικό εναγκαλισµό. Ενώ ακόµη και κινήσεις αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους από κυβερνήσεις κεντρώων και σοσιαλδηµοκρατών όπως της Αγγλίας, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Γαλλίας είναι αντιληπτό ότι υποκριτικές όσο δεν καταδικάζουν στην πράξη το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.
Τελικά δεν όλος ο κόσµος που βοηθά για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης αλλά η Παλαιστίνη που βοηθά όλο τον κόσµο.
* εκπαιδευτικός
Υποβολή απάντησης