Του Βαγγέλη Λιγάση
Γιατί «γιορτάζουμε το «Πολυτεχνείο»; 47 χρόνια μετά την 3ήμερη εξέγερση του Νοέμβρη με κάποιους να έχουν εξαργυρώσει τη συμμετοχή τους σε υπουργιλίκια, μερσεντές και βίλες (Λαλιώτης, Σκανδαλίδης, Δαμανάκη κ.λπ.) και με τους δεκάδες χιλιάδες που συμμετείχαν συνταξιούχους πλέον, δεν είναι πια «πολύ παλιά ιστορία» για να γίνονται πορείες κ.λπ.; Αφού η κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν απειλείται, ποιος είναι τέλος πάντων ο «δρόμος του Νοέμβρη»; Αυτά και άλλα ερωτήματα, άλλα προφανή και άλλα λιγότερο «αθώα», μπαίνουμε στον κόπο να εξηγούμε κάθε χρόνο σε νέους ή «λιγότερο νέους» ανθρώπους.
Η απάντηση είναι ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, ως αυθόρμητο ξέσπασμα με παλλαϊκό χαραχτήρα, καταγράφτηκε στην συλλογική συνείδηση, μιας γενιάς τουλάχιστον, σαν η δίκαιη απάντηση στην καταπίεση. Καταγράφηκε στην συλλογική συνείδηση σαν ο καταλύτης που ξεγύμνωσε το σκληρό πρόσωπο του ελεγχόμενου «μετασχηματισμού»/«εκδημοκρατισμού» της χούντας σε μισοκοινοβουλευτική αυταρχία που μεθόδευε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και προσέβλεπαν οι «ρεαλιστές» αστοί πολιτικοί αλλά και τμήματα της Αριστεράς, σαν ο καταλύτης για την «περιπετειώδη» ελληνική μεταπολίτευση.
Κι όμως, αντέχει…
Το «Πολυτεχνείο» συμβολίζει την δυνατότητα των «απλών» ανθρώπων να παρεμβαίνουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις πέρα και ανεξάρτητα από τις «βουλές» των από πάνω και τις «συμβουλές» των φρονίμων. Συμβολίζει την προσπάθεια για αλλαγή των όρων διαβίωσης με συλλογικό – εξεγερσιακό και όχι ατομικό τρόπο. Το «Πολυτεχνείο» λοιπόν είναι ένα σύμβολο του αγώνα των καταπιεσμένων για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία». Και αναγνωρίζεται σαν τέτοιο σύμβολο και σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια μετά, από μεγάλη μάζα ανθρώπων. Με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζεται σχεδόν 140 χρόνια μετά σαν σύμβολο ο αγώνας των εργατών του Σικάγο για 8ωρο την 1η Μάη. Δεν διαδηλώνουμε την Πρωτομαγιά για να αποδώσουμε δίκαιο στον Αύγουστο Σπάιζ π.χ., αλλά γιατί η παγκόσμια διαδήλωση των εργαζομένων την 1η Μάη δίνει στην συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που μισθώνουν την εργατική τους δύναμη για να ψευτοεπιβιώσουν, την συναίσθηση της τάξης «καθεαυτής» και την προοπτική της τάξης «για τον εαυτό της».
Η μάχη των συμβόλων και των αξιών
Πάνω στα σύμβολα και στις λέξεις μαίνεται αδιάκοπτα η μάχη της ιδεολογίας – συνείδησης (ατομικής και συλλογικής). Η κυρίαρχη αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά την σημασία αυτής της μάχης. Έτσι, για να συνεχίσει μια παρασιτική μειοψηφία να κυριαρχεί πάνω στους σύγχρονους προλετάριους, είναι πάντα πρόθυμη να συντηρεί «καλολαδωμένη» μια μικρή στρατιά από «ακαδημαϊκούς», παπάδες, δημοσιογράφους, πολιτικάντηδες και λοιπούς «πνευματικούς ποιμένες», για να προσφέρουν πάντα τα ιδανικά («εθνικά», lifestyle κ.ά.) που μας εντάσσουν σε ψευδοκοινότητες – ψευδοταυτότητες και μας αποξενώνουν από την ουσία της ύπαρξής μας.
Έτσι, όπως φροντίζουν να μας «θυμίζουν» ότι η Πρωτομαγιά είναι αργία (κατά πώς τους βολεύει) για ευκαιρία να εκδράμουμε στις εξοχές, έτσι και το «Πολυτεχνείο» που δεν περιορίζεται σε μια ομιλία για τους «ιδεαλιστές» φοιτητές και την (κοινοβουλευτική) «δημοκρατία» σε μια σχολική αίθουσα είναι κάπως «δυσκολοχώνευτο», θεωρείται αναχρονισμός.
Επιχαίρει ο κ. Βορίδης επειδή «οι ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν». Απειλεί ο κ. Δένδιας: «Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974». Και ως καλός ποιμένας που δεν αφήνει το κοπάδι να παραστρατήσει από το πνεύμα της «ατομικής ευθύνης» για την υγεία «μας», ο κ. Χρυσοχοΐδης απαγορεύει την διαδήλωση…
Και από κοντά οι Γεωργιάδης, Μπογδάνος, Πλεύρης, Φιλιππακόπουλος (διορισμένος από την χούντα γραμματέας του Συλ. Φοιτητών Πολυτεχνείου και σήμερα δ/ντής Γραμματείας της ΝΔ) κ.λπ. να ωραιοποιούν την χούντα, να αμφισβητούν τους νεκρούς, να ζητούν «επιτέλους λευτεριά από την Μεταπολίτευση»…
Η συγκέντρωση του εσμού των «αρίστων»
της ακροδεξιάς και της «ανάπτυξης» στη ΝΔ
Είναι εντυπωσιακό, πως όλοι αυτοί με την πλούσια διαδρομή ανάμεσα σε ΝΔ- ΕΠΕΝ-ΠΟΛΑΝ-ΛΑΟΣ-ΑΝΕΛ (μαζί και τα «ορφανά» της Χρυσής Αυγής) συγκεντρώνονται πάλι στην φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη των «αρίστων».
Από την άλλη, είναι εντυπωσιακό που και η οικονομική «αριστεία» σε πλήρη απαρτία (Λάτσης, Βαρδινογιάννης, απόγονοι του Μποδοσάκη κ.λπ.) στηρίζει την κυβέρνηση αυτής της παράταξης, τόσο ομόψυχα όσο σχεδόν και την χούντα των συνταγματαρχών. Τους τάιζαν ασυδοσία και θαλασσοδάνεια ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, ο Μακαρέζος και ο …Ρουφογάλης (στον γάμο του είχαν παρελάσει οι γονείς των ίδιων ζάμπλουτων), τους ταΐζει ασυδοσία και συμμετοχή σε κονσόρτσιουμ ευρωπαϊκών, εξορυκτικών κ.λπ. «αναπτυξιακών» πρότζεκτς (για να μιλήσουμε την γλώσσα της… αγοράς) η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αν ο υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας της Χούντας Χολέβας έγινε ξαφνικά εφοπλιστής με 40 πλοία (!) πού να δείτε τους «άριστους» δαπίτες πώς εξελίσσονται… Βέβαια, θα ήταν φρόνιμο οι (μικροαστοί) σταρτάπτερς να μη νομίσουν ότι αφορά πολλούς το πανηγύρι (πρέπει πάντα να μεγαλώσει πρώτα η πίτα) και πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Άλλωστε, και η (πραγματική και όχι φέικ) ανάπτυξη της χούντας αφορούσε πολύ συγκεκριμένους. Το περιβόητο «χάρισμα χρεών» της χούντας στους αγρότες αφορούσε συνεταιρισμούς με διορισμένες διοικήσεις, στους φτωχούς χαρίστηκαν 7,5 εκατομμύρια (δραχμούλες) από τα 400 περίπου συνολικά, το δε αγροτικό εισόδημα το 1974 ήταν στο επίπεδο του 1960. Όσο για τους «προνομιούχους» εργαζόμενους των πόλεων (όσοι δεν φεύγανε στην ξενιτιά) είδαν το πραγματικό τους εισόδημα να έχει μειωθεί στην «χρυσή» 7ετία της χούντας κατά 4%.
Όλοι αυτοί οι απόγονοι των μαυραγοριτών (τα αφεντικά), των ταγματαλητών -χιτών-ρουφιάνων-«νοικοκυραίων» (οι υπάλληλοι) μοιάζουν σαν να μας λένε: «τι θέλετε τα Πολυτεχνεία και κουραφέξαλα. Καθίστε στην τρύπα σας μην φάτε το κεφάλι σας».
Μισούσαν ανέκαθεν θανάσιμα το Πολυτεχνείο και ό,τι συμβόλιζε και συμβολίζει. Γι’ αυτό ο Καραμανλής έκανε τις πρώτες μεταχουντικές εκλογές στην επέτειο της εξέγερσης το ’74, γι’ αυτό απαγορεύτηκε το ’77 (και οι «φρόνιμοι» συμμορφώθηκαν), γι’ αυτό δολοφονήθηκαν οι Κουμής – Κανελλοπούλου το ’80, γι’ αυτό σήμερα καταργούν το «φοιτητικό άσυλο»…
Το έγκλημα της άκρας δεξιάς
και το «έγκλημα» της εξέγερσης
Αν η καταστολή της εξέγερσης ήταν το έγκλημα της άκρας δεξιάς (γιατί η άκρα δεξιά είναι η παράταξη των πραξικοπημάτων και της ωμής καταστολής, όχι απλώς μια πιο «ριζοσπαστική» εκδοχή της «συνταγματικής» δεξιάς), ποιο ήταν το «έγκλημα» της εξέγερσης ώστε να την μισούν τόσο θανάσιμα; Ήταν ετούτο: ότι έθεσε με πραγματικούς υλικούς όρους την επαναστατική στρατηγική και επικαιρότητα, πολύ πέρα από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», πολύ πέρα ακόμη από τις προθέσεις των αριστερών κομμάτων (που ή περιόριζαν τα αιτήματα στα «φοιτητικά» ή κατήγγελλαν τους «προβοκάτορες»).
Η «ανολοκλήρωτη νίκη» του «Πολυτεχνείου», όπως κατέληξε μετά τις περιπέτειες της επιστράτευσης, του «Καραμανλής ή τανκς» και της κυβερνητικής αλλαγής του 1981, δεν είχε να κάνει μόνο με δημοκρατικές ελευθερίες (πρωτοφανείς στα ελληνικά χρονικά). Από την καθυστέρηση (το 1/6 του πληθυσμού αναλφάβητο) περάσαμε στην καθολική υποχρεωτική εκπαίδευση. Από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, την αυθαιρεσία του χωροφύλακα, την απαγόρευση των κομμάτων και των απεργιών, περάσαμε στην άνθηση των αγώνων και της αριστεράς. Από τον νόμο «περί τεντυμποϊσμού», την λογοκρισία και το διαχρονικό αξιακό πρόταγμα των αφεντικών «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» (για την πλέμπα βεβαίως, όχι για τους ίδιους που έχουν μόνο ένα: το κέρδος), επιβλήθηκε μια ποικιλόμορφη αριστερολαϊκή κουλτούρα (παρά τις στρεβλώσεις του σταλινισμού και του μικροαστικού λαϊκισμού). Από «προνοιακό» μη σύστημα υγείας, περάσαμε στο ΕΣΥ και σε στοιχειώδες κράτος πρόνοιας (παρά την μετέπειτα 25ετή αποδόμηση των κυβερνήσεων νεοφιλελευθερισμού). Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά 10 χρόνια και η παιδική θνησιμότητα μηδενίστηκε. Ιδού τι «αγαπούν να μισούν» στο «Πολυτεχνείο» και τη Μεταπολίτευση η Δεξιά, οι κονδυλοφόροι των αστικών μίντια και οι προπαγανδιστές του συστήματος.
Δεν άρκεσαν η ΕΣΑ και η Χωροφυλακή,
δεν θα αρκέσουν τα ΜΑΤ και η ΔΕΛΤΑ…
Και αν τα στρατοδικεία, τα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, οι «ανθρωποφύλακες», οι 25.000 ΕΣΑτζήδες, η Χωροφυλακή κ.λπ. δεν στάθηκαν αρκετά για να σταματήσουν το «Πολυτεχνείο» και χρειάστηκαν επίλεκτα σώματα του στρατού και πιο σκληρός «γύψος» για να αναστείλουν την εξέλιξή του, για τους ίδιους λόγους δεν θα φανούν «αρκετοί» οι 70.000 πραιτωριανοί που έχει στρατολογήσει το αστικό κράτος στην Ελλάδα στα «σώματα ασφαλείας» (η μεγαλύτερη αναλογία μπάτσων προς πληθυσμό στην Ευρώπη). Θα αποδειχτούν πολύ λίγοι για να επιβάλουν το (άλλο αγαπημένο πρόταγμα των αφεντικών) Ησυχία – Τάξη – Ασφάλεια. Και αυτό γιατί, όταν το δίκαιο ποτάμι της οργής απέναντι σε αυτούς που μας «δουλεύουνε» (κυριολεκτικά) βρει τον δρόμο προς την επιφάνεια, γίνεται ασταμάτητο αν έχει εμβαπτίσει μέσα του ένα σημαντικό κομμάτι από την συλλογική εμπειρία των προλετάριων (των πολλών ηττών και των λίγων νικών).
Υποβολή απάντησης