Στις 28 Φλεβάρη ο κόσμος της εργασίας και  η νεολαία με την μαζική συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις και στα απεργιακά συλλαλητήρια, δείξαμε τη δύναμη μας και την επιμονή μας στις διεκδικήσεις και στα δικαιώματα μας.

Επίσης διατρανώσαμε ότι το έγκλημα στα Τέμπη δεν πρόκειται να ξεχαστεί και να συγκαλυφθεί. Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όσο ψηλά και αν βρίσκονται και όσο και να προσπαθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να κουκουλώσει την υπόθεση μαζί με την “Δικαιοσύνη”, τα ΜΜΕ και την Εκκλησία.  Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με τον ΟΣΕ και την ιδιωτικοποιημένη ΤΡΑΙΝΟΣΕ (Hellenic Train), είναι οι βασικοί αυτουργοί αυτής της μαζικής δολοφονίας αθώων ανθρώπων, με συνεργάτες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα, που συνέβαλαν στη διάλυση των σιδηροδρόμων και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις τις βιώνουμε όλο και περισσότερο στον ΕΦΚΑ με τις μηχανογραφικές εφαρμογές από ιδιωτικές εταιρίες, τους ιδιώτες γενικούς, τα ιδιωτικά τηλεφωνικά κέντρα των εκατομμυρίων ευρώ, τις εταιρίες για την ψηφιοποίηση του ασφαλιστικού βίου, τους “πύργους ελέγχου” και τους “πιστοποιημένους” ιδιώτες στην απονομή των συντάξεων και άλλες τέτοιες ευκαιρίες μόνο για αρπαχτές.

Γι’ αυτό και συμμετείχαμε χιλιάδες εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ στην απεργία και εκατοντάδες στα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Ενάντια σε όλα αυτά που μας καταπιέζουν και μας αδικούν.

Κεντρική θέση στις διεκδικήσεις κατείχαν τα μέτρα κατά της ακρίβειας, που λεηλατεί το εισόδημα μας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης.

Το ξεχαρβάλωμα στις Διευθύνσεις και τα Τμήματα του ΕΦΚΑ εντείνεται όλο και περισσότερο.  Τελευταίο δείγμα η απόφαση για την ανανέωση της ασφαλιστικής ικανότητας με δυσβάστακτες προϋποθέσεις των ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων, που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες στις υπηρεσίες του Φορέα, με ή χωρίς ραντεβού. Η προχειρότητα και η αναλγησία στα ύψη, με τους\τις εργαζόμενους\ες να πληρώνουμε τα λάθη Κυβέρνησης και Διοίκησης!

Οι εργαζόμενοι\ες στον ΕΦΚΑ πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και το επόμενο διάστημα με μαζικούς όρους ενάντια στη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ακρίβεια.

Συμμετέχουμε στις επόμενες κινητοποιήσεις:

• Παρασκευή 8 Μάρτη, στάση εργασίας ΑΔΕΔΥ για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας & Πανελλαδικό Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια
• Σάββατο 16 Μάρτη, συλλαλητήριο για την Παγκόσμια Μέρα Κατά του ρατσισμού
• Τετάρτη 17 Απρίλη, απεργία της ΓΣΕΕ που με την εξεταζόμενη συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ θα γίνει πανεργατική.

Είναι απαραίτητο να μπούμε σε μια διαρκή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και σαν εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ για τις διεκδικήσεις μας.

Η Ομοσπονδία και τα συνδικάτα πρέπει να δρομολογήσουν ένα αγωνιστικό πλάνο, όπως έχουμε προτείνει σαν Ρ.Α.Κ. από το Νοέμβρη και το έχουν αποδεχθεί οι παρατάξεις, με παραστάσεις διαμαρτυρίας, καταλήψεις, διαδηλώσεις και κλαδικές απεργίες.

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε δεκάδες συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα την Τετάρτη 28 Φλεβάρη έστειλαν μήνυμα: Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί και όλοι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν!

Όσες προσπάθειες και να κάνει η λαομίσητη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που λειτουργεί ξεκάθαρα πλέον σαν εγκληματική συμμορία, για να κουκουλώσει την υπόθεση.

Όσες προσπάθειες και να κάνει η εντελώς άπρακτη και αδιάφορη Δικαιοσύνη, να μην αποδίδει ευθύνες ένα χρόνο μετά το έγκλημα (παρά μονάχα σε δύο φυσικούς αυτουργούς) δεν θα τα καταφέρει.

Όσο και να προσπαθούν τα ΜΜΕ και η Εκκλησία να καθησυχάζουν τον κόσμο, δεν θα μπορέσουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις ευθύνες των πραγματικών υπευθύνων εκείνης της βραδιάς.

Γιατί τι έγκλημα στα Τέμπη είναι αποτέλεσμα της συστηματικής διάλυσης των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών, προκειμένου να ιδιωτικοποιηθούν και να έχουν μοναδικό σκοπό το κέρδος, αδιαφορώντας παντελώς για την ασφάλεια και τις ζωές μας.

Το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ακόρεστης δίψας του κεφαλαίου για κέρδη, που δεν υπολογίζει ούτε εγκλήματα, προκειμένου να τα επιτύχει.

Κυβέρνηση δολοφόνων

Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λειτουργεί όλο και περισσότερο με χαρακτηριστικά της Ουγγαρίας του Όρμπαν και της Ρωσίας του Πούτιν. Ακραίος νεοφιλελευθερισμός, καταστολή, αυταρχισμός είναι βασικά χαρακτηριστικά της και πλέον δρα σαν οργανωμένη Μαφία, προκειμένου να συγκαλύψει τις ευθύνες της και των εκλεκτών της. Και όλα αυτά με βασικό σχεδιαστή και ενορχηστρωτή τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Αυτός ξεκίνησε πρώτος τις απόπειρες συγκάλυψης ρίχνοντας την ευθύνη στο σταθμάρχη, αυτός μίλησε πρώτος για τηλεδιοίκηση, αυτός έδωσε εντολή για μπάζωμα της περιοχής του εγκλήματος, ώστε να καλύψει τυχόν στοιχεία, που θα μας έδιναν περισσότερες πληροφορίες για τα αίτια του εγκλήματος. Αυτός κατέβασε ξανά υποψήφιο στις Σέρρες τον αχαρακτήριστο και ξεδιάντροπο  δολοφόνο Κώστα Καραμανλή, που ήδη έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή.

Ελλάδα: Η χώρα Μπανανία & Κολομβία των Βαλκανίων

Η διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών και του κοινωνικού κράτους δολοφονεί καθημερινά ανθρώπους σε αυτή την χώρα. Από την έλλειψη χειρουργείων, νοσοκομείων, ΜΕΘ και υγειονομικού προσωπικού μέχρι τις φωτιές από τα μαγκάλια και τους 57 νεκρούς των Τεμπών.

Η διάλυση και το ξεπούλημα του ΟΣΕ συντελείται εδώ και χρόνια: από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας του Καραμανλή και του ΣΥΡΙΖΑ, με μόνιμους κατηγορούμενους και στοχοποιημένους τους εργαζόμενους. Που βέβαια προειδοποιούσαν διαρκώς, αλλά κανείς δεν τους άκουσε.

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού

Στις 28 Φλεβάρη προκήρυξαν 24ωρη Απεργία η ΑΔΕΔΥ, τα περισσότερα Εργατικά Κέντρα της χώρας, δεκάδες ομοσπονδίες και συνδικάτα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Μόνο οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ έλλειπαν για άλλη μια φορά. Αυτή η απεργία στην ΑΔΕΔΥβγήκε μετά την συνεχή πίεση των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ενώ ΠΑΣΚΕ & ΔΑΚΕ την καταψήφισαν.

Τα απεργιακά συλλαλητήρια είχαν και σαν επιπλέον αιτήματα το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και να παρθούν μέτρα κατά της ακρίβειας-κερδοσκοπίας. Μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες έγιναν εκτός από την Αθήνα, σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο, Γιάννενα, Χανιά κ.α.

Σε πολλές πόλεις οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν και προς ΟΣΕ-ΤΡΑΙΝΟΣΕ (Hellenic Train), ενώ αλγεινή εντύπωση άφησε το σβήσιμο των ονομάτων των 57 νεκρών, που έγινε στο Σύνταγμα κατά την διαδήλωση της Αθήνας. Τα ονόματα ξαναγράφτηκαν την Πέμπτη 29 Φλεβάρη από τους φοιτητές στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που έγινε.

Δεν ξεμπερδεύουν εύκολα μαζί μας!

Η εργατική τάξη σε αυτή την κινητοποίηση έδειξε ότι έχει αστείρευτες δυνάμεις και ότι μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα και ανατροπές στη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Χρειάζεται να οργανωθεί αγωνιστική συνέχεια ενάντια σε όλα αυτά που μας καταπιέζουν.

Ακολουθούν οι κινητοποιήσεις για την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μάρτη (με στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ), καθώς και η Αντιρατσιστική Διαδήλωση στις 16 Μάρτη. Συνεχίζονται οι φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια για 8η τουλάχιστον εβδομάδα, ενώ στις 17 Απρίλη έχει προγραμματίσει απεργία η ΓΣΕΕ.

Πέρα από τα αδιέξοδα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, η εργατική τάξη μπορεί κινηματικά μαζί με τις δυνάμεις της Επαναστατικής Αριστεράς να δώσει λύσεις και διέξοδο.

Χρ. Βαγενάς – Μέλος στο ΔΣ της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ

Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο και πορεία στη Βουλή

Σάββατο 16 Μάρτη 2024, πλατεία Κοτζιά, 2,30 μ.μ.

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ – ΣΥΝΤΑΞΗ, ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ-ΕΣ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΑ PUSHBACKS – ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Το Σάββατο 16 Μάρτη, στις 2 μ.μ. στην Πλατεία Κοτζιά, ενώνουμε τις φωνές μας ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό. Λίγες μέρες πριν από την παγκόσμια μέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων (21 Μάρτη) και οκτώ χρόνια από την ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, προσφυγικές και μεταναστευτικές κοινότητες, σωματεία, τοπικές συλλογικότητες και κινήσεις αλληλεγγύης, καλούμε σε μια μεγάλη κινητοποίηση ενότητας και αντίστασης.

Αγωνιζόμαστε για την νομιμοποίηση όλων των μεταναστ(ρι)ών χωρίς αποκλεισμούς και ρατσιστικές προϋποθέσεις. Για να σταματήσει η ομηρία από τους εργοδότες που εισήγαγε η  τροπολογία “Καιρίδη”. Για κατάργηση της απάνθρωπης νομοθεσίας Κατρούγκαλου που, όταν οι διαχρονικές πολιτικές του ελληνικού κράτους στερούσαν για χρόνια τη δυνατότητα να λάβουν άδεια διαμονής και κλείνουν το μάτι στους εργοδότες για την εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών, θέτει προϋποθέσεις πέρα από τα 20 χρόνια ασφαλιστικού βίου και τη νόμιμη διαμονή 40 ετών στην χώρα, με σκοπό την περικοπή ή πλήρη στέρηση από το δικαίωμα στη σύνταξη των μεταναστών. Για ίσα κοινωνικά, εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Οι μετανάστ(ρι)ες που ζουν στην Ελλάδα είναι ταξικά μας αδέλφια. Η ενότητα των εργαζομένων και η απαίτηση από τα συνδικάτα να εντάξουν κάθε εργάτη και εργάτρια στις τάξεις τους είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για να ζούμε από τον μισθό μας, για να μην υπονομεύονται τα εργασιακά μας δικαιώματα, για να στηρίζονται τα ασφαλιστικά μας ταμεία και για να παίρνουμε αξιοπρεπείς συντάξεις.

Απαιτούμε να σταματήσουν οι παράνομες επαναπροωθήσεις (pushbacks) στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα και να δοθεί άσυλο και στέγη σε κάθε κατατρεγμένο/η προσφυγ(ισσ)α που αναζητά καταφύγιο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ενάντια στο ρατσιστικό σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου που νομιμοποιεί την άρνηση υποδοχής προσφύγων από χώρες της ΕΕ και την αντικαθιστά με οικονομική ενίσχυση των χωρών πρώτης υποδοχής που θα τους κρατούν φυλακισμένους. Ενώ αρνείται ακόμα και την παροχή διεθνούς προστασίας στα θύματα του πολέμου μέσω της επίκλησης “ανωτέρας βίας” από κυβερνήσεις όπως της Ελλάδας. Από συμπολιτευόμενους (ΝΔ) και αντιπολιτευόμενους πολιτικούς (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) που ακόμη περηφανεύονται και δικαιολογούν ρατσιστικά εγκλήματα όπως το περίφημο “έπος του Έβρου” του 2020. Ενώ παρόλες τις καταγγελίες και τα αδιάσειστα στοιχεία αρνούνται την εγκληματική κρατική τους ευθύνη σε μαζικές δολοφονίες ανθρώπων όπως στην περίπτωση των εκατοντάδων πνιγμένων προσφύγων της Πύλου. Στις 16 Μάρτη διαδηλώνουμε για ανοιχτά σύνορα για την προσφυγιά με δημιουργία ασφαλών διόδων εισόδου στην ΕΕ, ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων στις χώρες που εκείνοι/ες επιθυμούν, παροχή ασύλου και στέγης και κλείσιμο των απάνθρωπων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Την ώρα που η σιωνιστική κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει με τις πλάτες ΗΠΑ-ΕΕ την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα με δεκάδες χιλιάδες καταγεγραμμένους νεκρούς, απαιτούμε την άμεση και πλήρη κατάπαυση του πυρός, την απόσυρση των Ισραηλινών δυνάμεων από την Γάζα και το άνοιγμα των συνόρων της ΕΕ για κάθε κατατρεγμένο πρόσφυγα πολέμου.

Τέλος στις 16 Μάρτη απαιτούμε να παραμείνουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη φυλακή και να τεθούν εκτός νόμου όλες οι φασιστικές συμμορίες. Να μην έχουν οι φασίστες καμία θέση στη δημόσια σφαίρα, την πολιτική ζωή και τον δημόσιο χώρο. Να κλείσουν οι γιάφκες, οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες των φασιστικών συμμοριών, να απαγορευτεί η διαδικτυακή φασιστική προπαγάνδα μέσα από τη φυλακή.  Να τιμωρηθούν οι φασίστες δολοφόνοι του Μιχάλη Κατσούρη στην Φιλαδέλφεια και του Σιζάρ Σαφτάρ στη Ριζούπολη.

Ενώνουμε τις φωνές μας με μετανάστες/τριες και πρόσφυγες/ισσες. Με τα σωματεία των εκπαιδευτικών και των νοσοκομειακών που αντιστέκονται στις πολιτικές εξαίρεσης ανθρώπων από την δημόσια υγεία και παιδεία. Με κάθε φοιτητή/τρια και μαθητή/τρια που διαδηλώνει αυτές τις μέρες για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και ολους.

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΙ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

Συνδιοργανώνουν (ο κατάλογος της διοργάνωσης παραμένει ανοιχτός):

Antinazi Zone – ΥRE, Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, Δίκτυο Δράσης Κοινωνικών Λειτουργών, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών/τριών, Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, ΚΑΠΑ (Κέντρο Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης των λαών Ελλάδας και Τουρκίας), Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Ομάδα Δασκάλων “Τα Πίσω Θρανία”, Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν, Πρόσφυγες από στρατόπεδα της Αττικής, Πρωτοβουλία Αλβανών μεταναστών/τριών και Αλληλέγγυων, Στέκι Μεταναστών-τριών, ΣΥΠΡΟΜΕ (ΣΥντονισμός για το ΠΡΟσφυγικό – Μεταναστευτικό).

Στηρίζουν:

Αναμέτρηση, Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση «Ξεκίνημα», Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Λαϊκή Ενότητα – ΑΑ, ΜΕΡΑ 25, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, Πολιτική Οργάνωση «Κόκκινο Νήμα», ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση.

Του Βαγγέλη Λιγάση

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σύσσωμη η ακροδεξιά (τα «ορφανά» της Χρυσής Αυγής κ.λπ.) στήνει φιέστες αντιτουρκισμού στην πλατεία Ρηγίλλης, όπου βρίσκεται το μνημείο των Ιμίων. Πρόκειται για φασιστοσυνάξεις, οι οποίες λειτουργούν σαν εκκολαπτήρια «μακεδονομάχων», «τουρκοφάγων» κ.λπ. Το πέρασμα των χρόνων, καθώς και το γεγονός ότι η ακροδεξιά έχει αναγάγει τα Ίμια σε σημείο αναφοράς, δεν αναιρούν την βαρύτητα που είχε η εν λόγω κρίση το 1996. Οι δυο χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο παραλίγο να βρεθούν σε πόλεμο, με αφορμή το ανεβοκατέβασμα σημαιών της Ελλάδας και της Τουρκίας από δημοσιογράφους και πρακτορίσκους σε αυτές τις βραχονησίδες.

Η κρίση των Ιμίων υπήρξε στην πραγματικότητα η προσπάθεια ενσάρκωσης των μιλιταριστικών φαντασιώσεων της στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδας. Τελικά, οι μόνοι που πλήρωσαν με την ζωή τους αυτές τις φαντασιώσεις ήταν οι τρεις στρατιωτικοί, μέλη του πληρώματος ενός ελικοπτέρου που κατέπεσε στην θάλασσα μετά από κάτοψη των Ιμίων κατά τη διάρκεια της κρίσης. Η άκρα δεξιά ηρωοποίησε τα επόμενα χρόνια τους νεκρούς σαν σύμβολα εθνικής υπερηφάνειας και έχτισε διάφορους ανεξακρίβωτους μύθους γύρω από τα αίτια της πτώσης του ελικοπτέρου. Ωστόσο, οι τρεις νεκροί των Ιμίων δεν αποτελούν τίποτε άλλο από θύματα της ανθρωποφάγας πολεμικής μηχανής.

Η κρίση εκτονώθηκε τότε μετά από παρέμβαση των ΗΠΑ, στις οποίες οι αστικές τάξεις τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας δήλωσαν πιστοί σύμμαχοι. Ο «πατριωτισμός» των πολιτικών – στρατιωτικών ηγεσιών τελειώνει εκεί που αρχίζει ο συσχετισμός δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Επειδή οι σημερινές νέες-νέοι 25-45 εκπαιδεύτηκαν σε αποσπασματική – πρόχειρη πληροφόρηση και δεν έχουν καθαρή εικόνα ακόμη και για σχετικά πρόσφατα γεγονότα και επειδή η ευρύτερη περιοχή μας (τουλάχιστον) από την Βοσνία έως την Ερυθρά θάλασσα ήδη «βράζει», θεωρήσαμε επίκαιρη μια αναδρομή στο χρονικό και τα συμπεράσματα της «κρίσης των Ιμίων».

Πηγές μας οι (απολογητικές) μαρτυρίες των πρωταγωνιστών μέσα από μεταγενέστερες συνεντεύξεις και βιβλία (ναύαρχος Λυμπέρης, πρωθυπουργός Σημίτης, υπουργός Εξωτερικών Πάγκαλος), αποχαρακτηρισμένα στρατιωτικά έγγραφα σχετικά με την κρίση, τεχνικο-στρατιωτικές αναλύσεις σε σχετικές ιστοσελίδες (defencepoint κ.λπ.) και οι σχετικές δημόσιες τοποθετήσεις των πολιτικών δυνάμεων.

Το χρονικό των γεγονότων

Τα Ίμια (Καρντάκ στα τουρκικά) είναι δύο μικρές ακατοίκητες βραχονησίδες μεταξύ του νησιωτικού συμπλέγματος των Δωδεκανήσων και των νοτιοδυτικών ακτών της Τουρκίας. Απέχουν 3,8 ναυτικά μίλια από το Μποντρούμ (Αλικαρνασσός) της Τουρκίας και 5,5 ν.μ. από την Κάλυμνο. Η συνολική τους έκταση δεν ξεπερνά τα 40 στρέμματα και τον χειμώνα κατά διαστήματα σκεπάζονται από το «χειμέριο κύμα», με αποτέλεσμα να είναι κυριολεκτικά 2 «κωλόβραχοι» (σύμφωνα με τον αστικό μύθο που θέλει τον Κλίντον να αναφωνεί «war for a fucking rock whith a goat?»).

Στις 25 Δεκεμβρίου 1995 το τουρκικό φορτηγό πλοίο προσάραξε σε αβαθή ύδατα κοντά στην Μικρή Ίμια (Ανατολική) και εξέπεμψε σήμα κινδύνου. Το Λιμεναρχείο Καλύμνου διέθεσε ρυμουλκό για να αποκολλήσει το τουρκικό πλοίο, αλλά ο πλοίαρχος αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και άρα οι τουρκικές αρχές είχαν την αρμοδιότητα να του προσφέρουν βοήθεια. Τελικά, στις 28 Δεκεμβρίου δύο ελληνικά ρυμουλκά αποκόλλησαν το τουρκικό φορτηγό και το οδήγησαν στο λιμάνι Κιουλούκ της Τουρκίας.

Το πρωί της ίδιας μέρας ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος συντρίβεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, στην περιοχή της Λέσβου, ύστερα από εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά.

Στις 29 Δεκεμβρίου το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επέδωσε διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, στην οποία αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο του νομού Μπόντρουμ (Αλικαρνασσού) και ανήκουν στην Τουρκία.

Η ελληνική πολιτική ηγεσία θεωρούσε ότι οι νησίδες είχαν παραχωρηθεί από την Ιταλία το 1947, ακολουθώντας την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Τουρκία προσπάθησε (για πρώτη φορά) να εφαρμόσει για την περίσταση δική της ερμηνεία στη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), με την οποία είχαν παραχωρηθεί τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία στο σύνολό τους και όχι ονομαστικά.

H Ελλάδα απάντησε με αντίστοιχη ρηματική διακοίνωση στις 8 Ιανουαρίου του 1996, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν τίθεται κανένα θέμα αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή. Συμφωνείται, ωστόσο, μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών να μην υπάρξει διαρροή των ανωτέρω στον Τύπο.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε το momentum της εποχής. Μετά την επικύρωση από την Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1994 της νέας σύμβασης για το δίκαιο της θαλάσσης, η Ελλάδα νομιμοποιήθηκε τυπικά να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Τα διπλωματικά επεισόδια κορυφώθηκαν στις 8 Ιουνίου 1995. Τότε, η τουρκική Βουλή εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να λάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία, συμπεριλαμβανόμενης και της κήρυξης πολέμου, αν η Ελλάδα επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα (casus belli). Το θολό και ασταθές πολιτικό τοπίο σε Ελλάδα (ενδοκυβερνητική κρίση στην Ελλάδα λόγω της ασθένειας του Ανδρέα Παπανδρέου) και Τουρκία (αδυναμία της πρωθυπουργού Tansu Çiller να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση) θα διευκολύνουν την κρίση.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1996 παραιτείται επίσημα από πρωθυπουργός ο βαριά άρρωστος στο Ωνάσειο Ανδρέας Παπανδρέου.

Στις 22 Ιανουαρίου η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκλέγει τον Κώστα Σημίτη πρωθυπουργό, που ακολούθως σχηματίζει νέα κυβέρνηση με τον Γερ. Αρσένη υπουργό Άμυνας και τον Θεόδ. Πάγκαλο Εξωτερικών.

Ο «εκσυγχρονιστικός», φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός της νέας κυβέρνησης είναι ολοφάνερος, σε αντίθεση με την «ανδρεϊκή» ρεβανσιστική ηγεσία Στρατού και ΕΥΠ (ναύαρχος Χρ. Λυμπέρης Α/ΓΓΕΘΑ, πτέραρχος Κουρής υφυπουργός Άμυνας και οι 2 εκ των εμπνευστών της αγοράς του «αιώνα», της στρατιωτικοποίησης του ανατολικού Αιγαίου και του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδας – Κύπρου, Βασιλικόπουλος ΕΥΠ).

Στις 24 Ιανουαρίου ο ANT1 και ο δημοσιογράφος Αντ. Φουρλής θα δημοσιοποιήσουν την ανταλλαγή ρηματικών διακοινώσεων και θα παρουσιάσουν στην ελληνική κοινή γνώμη ότι η Τουρκία αξιώνει ελληνική γη. Εκ των πρωταγωνιστών του «πατριωτικού παροξυσμού» θα αναδειχθεί ο Αργ. Ντινόπουλος, μετέπειτα βουλευτής της ΝΔ. Μία ημέρα αργότερα, ο δήμαρχος Καλύμνου Δημ. Διακομιχάλης (ΠΑΣΟΚ), συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διοικητή του νησιού, έναν παπά και τον ψαρά που τους μετέφερε, αποβιβάζονται στην ανατολική Ίμια και τοποθετούν μέσα σε μία στοίβα από πέτρες την ελληνική σημαία σε ένα σκουπόξυλο.

Την σκυτάλη παίρνουν στις 27 Ιανουαρίου δύο δημοσιογράφοι της φιλοκυβερνητικής Hurryet, που προσεγγίζουν την ανατολική Ίμια με ελικόπτερο και τοποθετούν στη θέση της ελληνικής την τουρκική σημαία. Η τηλεοπτική μετάδοση των παραπάνω έχει μόλις κατασκευάσει την κρίση των Ιμίων…

Την ίδια μέρα, ο Α/ΓΕΕΘΑ παίρνει την πρωτοβουλία να θέσει υπό τον άμεσο έλεγχό του την ΑΣΔΕΝ, την Α΄ Στρατιά, τις εφεδρείες ΓΕΣ (Ειδικές Δυνάμεις) κ.λπ. μονάδες «εμπροσθοφυλακής», θέτοντάς τες σε κατάσταση προετοιμασίας «εμπλοκής» (αναστολή αδειών, προετοιμασία για μεταφορά σε χώρους διασποράς κ.λπ.). Ταυτόχρονα, κυκλοφορούν «πληροφορίες» από την ΕΥΠ για επικείμενη καταδρομική επιχείρηση των Τούρκων στη Μυτιλήνη, όπου υποτίθεται ότι η Άγκυρα θεωρούσε ότι κρυβόταν ο αρχηγός του PKK Αμπντουλά Οτσαλάν …

Την Κυριακή το πρωί στις 28 Ιανουαρίου 1996 το περιπολικό του Π.Ν. «Αντωνίου» κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική, παραβαίνοντας την πολιτική εντολή, η οποία ήταν μόνο να υποσταλεί η τουρκική σημαία. Το βράδυ Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάστηκαν στη Μικρή Ίμια προκειμένου να φυλάξουν τη σημαία.

Τη Δευτέρα το απόγευμα στις 29 Ιανουαρίου, ο νέος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, έστειλε μήνυμα προς την Τουρκία ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά. Την Τρίτη στις 30 Ιανουαρίου, η πρωθυπουργός της Τουρκίας Tansu Çiller δήλωσε κατηγορηματικά μέσα στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση ότι την επόμενη μέρα η ελληνική σημαία και ο ελληνικός στρατός θα απομακρυνθούν από τα Kardak…

Το ίδιο κιόλας απόγευμα τα ελληνικά κανάλια μεταδίδουν απευθείας την έξοδο του στόλου μας από τον δίαυλο του ναυστάθμου της Σαλαμίνας. Αποπλέουν πάνοπλα τα 4/5 των μεγάλων πλοίων μας και κατευθύνονται ταχέως στο νοτιοανατολικό Αιγαίο για να αντιμετωπίσουν τα τουρκικά που την ίδια ώρα αποπλέουν από την Σμύρνη. Στον Έβρο και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου κηρύσσεται επιστράτευση τοπικών εφεδρειών.

Το ίδιο βράδυ ο Λυμπέρης διατάσσει στις 23.20’ την διασπορά μονάδων Έβρου και Νήσων Αν. Αιγαίου σε νέες θέσεις για την ανάληψη στρατιωτικών αποστολών, στις 23.41’ τον απόπλου του συνόλου του ελληνικού στόλου, στις 23.48’ τις Ειδικές Δυνάμεις για την εφαρμογή άκρως απόρρητων σχεδίων («Ερινύς» και «Κίρκη») και στις 23.57’ διατάζει την Πολεμική Αεροπορία να τεθεί σε διάταξη μάχης.

Τα μεσάνυχτα και αφού έχει λήξει η κοινοβουλευτική συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση Σημίτη, συγκαλείται στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή σύσκεψη της κυβερνητικής επιτροπής στην οποία συμμετείχαν οι: Τσοχατζόπουλος, Πάγκαλος, Αρσένης, Παπαντωνίου, Ρέππας και ο ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης.

Ο Σημίτης ζητάει ενημέρωση. Ο Λυμπέρης έχει απλώσει τους χάρτες του Αιγαίου πάνω στο τραπέζι των συσκέψεων και προσκομίζει δακτυλογραφημένο κείμενο με το οποίο ζητείται η άδεια αποδέσμευσης κανόνων εμπλοκής. «Αν πάμε σε σύγκρουση, θα νικήσουμε;» ρωτά ο πρωθυπουργός. «Σε αυτή τη φάση, του απαντά ο ναύαρχος, έχουμε τακτικό πλεονέκτημα. Θα τους καταφέρουμε γερό χτύπημα. Ο στόλος μας έχει λάβει καλύτερες θέσεις. Δώστε μου την άδεια να χτυπήσουμε πρώτοι». Στην επιμονή Λυμπέρη να του δοθούν κανόνες εμπλοκής, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Γεράσιμος Αρσένης παρατηρεί: «Αρχηγέ, άφησε τώρα αυτά, εδώ έχουμε διαπραγματεύσεις», εξηγώντας ότι είχε συνομιλήσει νωρίτερα με τον Αμερικανό αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων John Shalikashvili, ο οποίος φέρεται να του είχε εξηγήσει ότι γι’ αυτόν δεν υπήρχε πρόβλημα εάν ένα άγημα αποχωρώντας έπαιρνε μαζί του και τη σημαία.

Ο Λυμπέρης, όπως έχει αναφέρει μεταγενέστερα στο βιβλίο του (1999), υποστήριζε τη «στρατηγική του πρώτου πλήγματος». Εξηγούσε ότι η Ελλάδα μπορούσε να επιφέρει αποφασιστικό πλήγμα στην Τουρκία, που θα ακύρωνε τον σχεδιασμό της για το Αιγαίο, έστω κι αν η αναμενόμενη τουρκική απάντηση θα οδηγούσε επίσης σε κάποιες ελληνικές απώλειες. Ο Σημίτης εξηγεί ότι ανάμεσα στο δίλημμα «διμερή διαπραγμάτευση για τα θέματα του Αιγαίου ή πόλεμο, η Ελλάδα μπορεί, εάν θέλει, να επιλέξει το δεύτερο, αλλά θα καταλήξει στο πρώτο»…

Ο πόλεμος ante portas

Ξημερώματα Τετάρτης 31 Ιανουαρίου 1996. Ο Σημίτης έχει τηλεφωνηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο Κλίντον δηλώνοντας έτοιμος να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την ελληνική σημαία. Ο Υπ.Εξ. Πάγκαλος εντέλλεται να συνεννοηθεί με τον Ρ. Χόλμπρουκ (αν. Υπ.Εξ. για την Ευρώπη) για τη διαδικασία απεμπλοκής. Την στιγμή που ελληνική και τουρκική πολιτική ηγεσία έχουν συμφωνήσει για αποκλιμάκωση, οι καραβανάδες παίζουν με τη φωτιά…

Στη 1.00 π.μ. η ΕΥΠ ενημερώνει ότι επίκειται εχθρική επίθεση. Λίγο πριν από τη 1 π.μ. της 31ης Ιανουαρίου, οι Τούρκοι έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο απόβασης των κομάντος τους στα Δυτικά Ιμια. Την ίδια ώρα που η φρεγάτα «Γιαβούζ» πλησίαζε πολύ κοντά στην επίμαχη βραχονησίδα, οπότε και πιστεύεται ότι άφησε τη λαστιχένια βάρκα με τους κομάντος, δύο τουρκικά ελικόπτερα «Μπλακ Χοκ» πετούσαν από πάνω. Οι επιτελείς του ΓΕΝ πίστευαν ότι τα δύο ελικόπτερα θα αποβίβαζαν εκείνα κομάντος, ενώ στην πραγματικότητα επιχείρησαν να παραπλανήσουν τις ελληνικές δυνάμεις.

00.55’ ΓΕΝ προς Ναυαρίνο: Δεν θα πατήσει Τούρκος στα νησιά. Να βληθούν προειδοποιητικές βολές και αν συνεχίσουν, να καταρριφθούν. Να προστατευθούν τα Ίμια και το Φαρμακονήσι (σ.σ. το νησί στο οποίο το Ελληνικό Λιμενικό έπνιξε μαζικά πρόσφυγες τον Δεκέμβρη του 2014).

01.25’ ΓΕΝ προς Ναυ: Εξασφαλίσατε την ετοιμότητα ημετέρων μονάδων. Στοχοποιήσατε κάθε τουρκική μονάδα. Να ευρίσκεσθε σε ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο.

01:40’ στο ΓΕΕΘΑ καταφθάνουν πληροφορίες ότι μέλη των τουρκικών ειδικών δυνάμεων αποβιβάζονται στη μικρή Ίμια, που περιέργως (…) έχει μείνει αφύλακτη.

2.04’ Αρχηγός ΓΕΝ (Αντιν/ρχος Ι. Στάγκας) προς όλες τις μονάδες του Στόλου: «Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όλοι σας θα φανείτε αντάξιοι της ενδόξου ιστορίας του ΠΝ. Καλή τύχη και ο Θεός μαζί σας».

03.00’ Μεταδίδεται από την Τουρκική τηλεόραση (!) πως οι Τούρκοι έχουν καταλάβει τα Δυτικά Ιμια.

03.30’ ΓΕΝ προς Ναυ.: Υπάρχει πληροφορία ότι έχουν ανέβει άτομα στο δυτικό νησί Ιμια. Να πάει ο «Πολεμιστής» να ελέγξει με προβολέα και στη συνέχεια να αποβιβάσει MYK (βατραχανθρώπους).

Η εκτέλεση της εντολής καθυστερεί, επειδή πέρασαν πρώτα από τα Ανατολικά Ιμια για να πάρουν φορτισμένες μπαταρίες ασυρμάτων. Για 45 λεπτά της ώρας Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν πολύ κοντά στο να έχουν κομάντος τους πρόσωπο με πρόσωπο στα Δυτικά Ιμια.

04.10’ ο Σημίτης συγκαλεί το ΚΥΣΕΑ.

04.25’ Η πληροφορία για κατάληψη των δυτικών Ιμίων επιβεβαιώθηκε από την ΑΣΔΕΝ και από το ΓΕΝ.

04.40’ Μετά την απώλεια επαφής με το ελικόπτερο που επιβεβαίωσε την κατάληψη της βραχονησίδας, ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Ν. Κουρής από το Κέντρο Επιχειρήσεων στο Πεντάγωνο δίνει εντολή για την προετοιμασία επιχείρησης ανακατάληψης της δυτικής νήσου των Ιμίων από Ειδικές Δυνάμεις.

05.02’ Ακυρώνεται από το ΚΥΣΕΑ η εντολή ανακατάληψης της νησίδας. Δεν εισακούεται πρόταση του Λυμπέρη για βομβαρδισμό της…

06:10’ Οι Αμερικανοί διά του Υφ. Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ επιβάλλουν και στις δύο πλευρές τη θέλησή τους. «No ships, no troops, no table-flags» διαμηνύουν. Ή, σε πιο κομψή διπλωματική γλώσσα, να ισχύσει το status quo ante. Μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου 1996 τα πλοία, οι κομάντος και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια, υπό την επίβλεψη αεροσκαφών του 6ου Αμερικανικού Στόλου.

Συμπέρασμα 1

Από τα γεγονότα γίνεται φανερό ότι η κρίση των Ιμίων δημιουργήθηκε και κλιμακώθηκε από την ελληνική στρατιωτική ηγεσία εν αγνοία της πολιτικής. Οι δημόσιες τοποθετήσεις του Χρ. Λυμπέρη για «ευκαιρία που χάθηκε» δεν αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης. Τα τεχνικο-στρατιωτικά επιχειρήματα για ναυτική υπεροχή στο πεδίο επιβεβαιώνονται εκ των υστέρων και από άλλους απόστρατους (αντιναύαρχος Ι. Λιούλης, τακτικός διοικητής της περιοχής και κυβερνήτης της φρεγάτας «Ναυαρίνον») αλλά αμφισβητούνται από άλλους «διακλαδικούς» αναλυτές των συσχετισμών (π.χ. η τουρκική αεροπορία είχε ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι της ελληνικής). Σε κάθε περίπτωση, «παρά τρίχα» αποφύγαμε ένα πολεμικό επεισόδιο με οδυνηρές συνέπειες και για τους δύο λαούς.

Ο Χρήστος Λυμπέρης δεν ήταν κάποιος «τρελός» καραβανάς. Προσωπικός φίλος (και υπάλληλος) του Βαρδή Βαρδινογιάννη, ναυτικός ακόλουθος επί Ράλλη στην πρεσβεία μας στην Ουάσιγκτον, φίλος του εφοπλιστή Γιώργου Λιβανού και του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν/είναι η «πατριωτική» όψη εξυπηρέτησης των εθνικών, δηλαδή των μεγαλοαστικών συμφερόντων. Η άλλη όψη ήταν/είναι οι «φιλειρηνικές… ενδοτικές φωνές» τύπου Σημίτη – Πάγκαλου κ.λπ.

Οι δύο αυτές γραμμές (που κατά περίπτωση αξιοποιούν προς όφελός τους τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά συμφέροντα και στη βάση του ανταγωνισμού τους) ούτε ασυμβίβαστες ούτε απόλυτα εχθρικές μεταξύ τους είναι. Κοινός παρονομαστής είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού καπιταλισμού για τη διείσδυσή του στην περιοχή και η μεταφορά των συνεπειών των όποιων τυχοδιωκτισμών του στις πλάτες του λαού, με το κλίμα του μιλιταρισμού και εθνικοφροσύνης που καλλιεργείται και εξαπλώνεται.

Οι εξοπλισμοί δεν περιορίζονται στην απόκτηση κάποιων «σκληρών» προϊόντων (των όπλων), καθώς ο μιλιταρισμός επεκτείνεται αποφασιστικά στη «σοφτ πάουερ», δημιουργεί δίκτυα και σχέσεις που μπορούν να επεμβαίνουν (εν δυνάμει και καθοριστικά) στις πολιτικές εξελίξεις.

Για να μείνουμε μόνο στην εγχώρια ιστορία, δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οργανωμένα από τα πάνω δίκτυα αποκτούν την δική τους δυναμική και επιχειρούν να πάρουν «εξωθεσμικές» πρωτοβουλίες. Από τον ΙΔΕΑ και τη χούντα του ’67, στον ναύαρχο Λυμπέρη έως τον Αρχηγό ΓΕΣ στρατηγό Φράγκο Φραγκούλη (ο κεντρικός ομιλητής της συγκέντρωσης των «μακεδονομάχων») που καρατομήθηκε την 1/11/2011, μαζί με όλο του το επιτελείο από την καταρρέουσα τότε κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Είχε προηγηθεί η απόφαση του στρατηγού, να οργανώσει εκτεταμένες ασκήσεις («σχέδιο Καλλίμαχος») καταδρομέων και άλλων ειδικών δυνάμεων του στρατού, με σενάριο δράσης την καταστολή ταραχών στις πόλεις, που περιλάμβανε την «είσοδο» στην Αθήνα (με στόχο, λέει, να αντιμετωπιστούν «οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ»…). Οι ασκήσεις αυτές, όπως και μεταθέσεις «έμπιστων» αξιωματικών προς την Αθήνα, είχαν κρατηθεί μυστικές από την κυβέρνηση! Όταν η ΝΔ του Σαμαρά ξεσήκωσε θόρυβο για τις μαζικές αποστρατεύσεις, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Παναγιώτης Μπεγλίτης είχε δηλώσει ότι η υπόθεση ήταν «σοβαρή» και όποιος επιθυμούσε ας έφερνε το θέμα στη Βουλή. Όλα τα κόμματα προτίμησαν τελικά μια «σεμνή» τακτική σιωπής.

Ακόμη και ο «μετά βαΐων και κλάδων» πρόσφατα αποστρατευθείς Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κ. Φλώρος κατηγορήθηκε (από το in gr. ιδιοκτησίας Μαρινάκη, εν μέσω σκανδάλου υποκλοπών και πιθανώς για αιτιολόγησή του), ως οργανωτής μυστικών ασκήσεων προσομοίωσης κατάληψης αμφισβητούμενων βραχονησίδων εν αγνοία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Υποτίθεται πως ο καθ’ ύλη τότε αρμόδιος υπουργός (Δένδιας) το έμαθε από τον Τούρκο ομόλογό του!..

Όσοι θεωρούν ότι «η ανάμιξη του στρατού στις πολιτικές εξελίξεις» ανήκει στο παρελθόν, ας αλλάξουν πλευρό… Κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Πρόσφατα, στη Γερμανία έγιναν συλλήψεις ακροδεξιών στελεχών, με την κατηγορία προετοιμασίας πραξικοπήματος. Στη Γαλλία, μετά την «επιχείρηση Σεντινέλ» (την αντιμετώπιση, τάχα, μιας εκτεταμένης «επίθεσης τρομοκρατών» με βάση στους ισλαμιστές μετανάστες), ο στρατός έχει θεσμικά κατοχυρώσει τη δυνατότητα δράσης στο εσωτερικό της χώρας, κατά του «ισλαμο-αριστερισμού», κατά των απειλών «διάσπασης» του γαλλικού κράτους (σεπαρατισμός) και, τελικά, κατά διευρυμένων «ταραχών» στις πόλεις και ειδικά στα εργατικά-λαϊκά προάστια.

Συμπέρασμα 2

Τα Ίμια έδωσαν το πάτημα μαζικότερης απεύθυνσης από την ακροδεξιά στα πατριωτικά ακροατήρια, αφήνοντας πίσω τους μια πολιτική κληρονομιά ιδιαίτερα επικίνδυνη. Πέραν των νεοναζί, ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» κατάφερε να ανασυνταχθεί γύρω από τα γεγονότα του 1996, χτίζοντας ανεξάρτητα πολιτικά μορφώματα ή δημιουργώντας εθνικιστικά ρήγματα στα μεγάλα συστημικά κόμματα της εποχής. Αποτελούν πολιτικό κεφάλαιο για τον «πατριωτικό χώρο», είτε μιλάμε για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής είτε για τους Κρανιδιώτηδες που υπήρξαν σύμβουλοι πρωθυπουργού, είτε για τους Καμμένους που αποτέλεσαν κυβερνητικούς εταίρους σε κυβέρνηση «Αριστεράς».

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια του αντιφασιστικού κινήματος να απαντηθούν οι φασιστοσυνάξεις για τα Ίμια σε επίπεδο δρόμου.

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για απάντηση που δεν είναι αρκετή. Το τσάκισμα τόσο της φιλοπόλεμης θεσμικής πολιτικής όσο και των εθνικιστικών ιαχών του πεζοδρομίου, απαιτεί ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα που θα βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, θέτοντας δικά του επίδικα και στόχους και δεν θα απαντά απλώς στην ατζέντα των εθνικιστών.

Ένα κίνημα που θα δίνει έκφραση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και τους κινδύνους της φιλοπόλεμης ρητορικής και της όξυνσης των ανταγωνισμών.

Είναι ανήκουστο η Ελλάδα να είναι η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ εντός του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες δαπάνες επί του ΑΕΠ της για στρατιωτικούς εξοπλισμούς λόγω των ανταγωνισμών με την Τουρκία.

Συμπέρασμα 3

Όλα τα παραπάνω αποκτούν πρόσθετη βαρύτητα σήμερα, που οξύνονται οι πολεμικοί ανταγωνισμοί στα Βαλκάνια και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Την περίοδο της κρίσης των Ιμίων η τότε γενική γραμματέας Αλέκα Παπαρήγα δήλωνε εκ μέρους του ΚΚΕ πως «οι ευχαριστίες της κυβέρνησης του Κ. Σημίτη προς τις ΗΠΑ, η παρέμβαση των οποίων, ουσιαστικά, έθεσε σε διαδικασία αμφισβήτησης τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο, δείχνει το μέγεθος της πρωτοφανούς υποτέλειας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που, όχι μόνο δε βγάζει τα κατάλληλα συμπεράσματα από την κρίση των τελευταίων ημερών, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να δίνει τα διαπιστευτήριά της προς τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους».

Η υπόκλιση στα υποτιθέμενα «εθνικά δίκαια», η στοίχιση πίσω από τον διαγκωνισμό και τους πολέμους των «εθνικών», «εξαρτημένων» ή «διεθνοποιημένων» αστικών τάξεων για επέκταση, αγορές, κοιτάσματα, αγωγούς κ.λπ. είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της «επίσημης» Αριστεράς, σταλινικής ρεφορμιστικής ή «μεταπολιτικής» κοπής (για να θυμίσουμε και τις πατριωτικές κορώνες του Κασσελάκη) από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο ελληνο-τουρκικός ανταγωνισμός έρχεται από μακριά, έχει συγκεκριμένο υλικό (και όχι φυλετικό) υπόβαθρο και θα «παιχτεί» και σε επόμενες σεζόν…

Ωστόσο, τα συμφέροντα της τάξης μας, αυτής των μισθωτών σκλάβων, είναι διαμετρικά αντίθετα με τα κατασκευασμένα συμφέροντα μιας υποτίθεται ουδέτερης «πατρίδας».

Απέναντι στον δεξιό και αριστερό «πατριωτισμό», εμείς προτάσσουμε την ταξική αλληλεγγύη και τον διεθνισμό. Και δεν είμαστε μόνοι.

M.E.

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 αποτελεί την τελευταία πράξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μετά από σειρά νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που αφορούν την Παιδεία. Η αναθεώρηση αυτή θα στηριχτεί στο άρθρο 28 του Συντάγματος, όπου αναφέρεται με ιδιαίτερα ασαφή -μέχρι και για τους νομικούς- τρόπο, ότι το διεθνές δίκαιο είναι ανώτερο του εγχωρίου. 

Το άρθρο 16 εντάσσεται στο μέρος του Συντάγματος που αναφέρεται στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και θεσμοποιεί προστασίες γύρω από την εκπαίδευση, τις τέχνες και την επιστήμη. Αποτελεί τη μοναδική πλέον δικλίδα ασφαλείας για τη δημόσια εκπαίδευση, και αυτό γιατί η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μακροχρόνια στόχευση. Ξεκινά από το μακρινό 1997 με τις μεταρρυθμίσεις του Αρσένη, ισχυροποιείται τα τελευταία 13 και ακόμη περισσότερο τα τελευταία 5 χρόνια. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής, που έχει μειώσει κατακόρυφα τον αριθμό των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η τράπεζα θεμάτων που μεταξύ άλλων μηχανοποιεί μαθητές/τριες και καθηγητές/τριες της δευτεροβάθμιας, το ΠΔ 85 που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με το απολυτήριο λυκείου, η κατάργηση βασικών επαγγελματικών δικαιωμάτων από τις καθηγητικές σχολές, η ιδιωτιτικοποιηση ουσιαστικά της σίτισης των πανεπιστημίων και ο αυστηρότατος έλεγχος που επιβάλλεται σε αυτές, η συνεργασία των σχολών με ιδιωτικές επιχειρήσεις ή και με τους ίδιους τους ιδιώτες, η υποχρηματοδότηση πανεπιστημίων που αναγκαστικά οδηγεί στην συγχώνευση ή και την κατάργησή τους (όπως χαρακτηριστικά αποδείχτηκε και με την πρόσφατη ανακοίνωση της κατάργησης 36 Τμημάτων), όλα αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα των αποφάσεων που πάρθηκαν τα τελευταία μόνο χρόνια, για την επίτευξη του σκοπού της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. 

Διττή στόχευση

Φυσικά πρόκειται για διττή στόχευση. Η ιδιωτικοποίηση δεν αποσκοπεί μόνο στην προσαρμογή των πανεπιστημίων στα συμφέροντα της αγοράς, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, την όξυνση των ταξικών φραγμών, αλλά και στην αποπολιτικοποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση των σχολών, οι οποίες ανέκαθεν υπήρξαν χώροι διακίνησης ριζοσπαστικών ιδεών αλλά και «φιλοξενίας» αγώνων και κινημάτων. Αγώνες συνεχείς που δεν επιδίωκαν απλώς και μόνο θεσμικές κατακτήσεις, αλλά ουσιαστική κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση. Το φοιτητικό κίνημα έχει αμέτρητες φορές αναδείξει την κοινωνική και αγωνιστική δυναμική του. Γι’ αυτό, ακόμη και αν η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνοδεύεται με πολλές ακόμη αναδιαρθρώσεις, σε ποικίλα πεδία (μεταναστευτικό, υγεία, εργασία), έχει ως ειδοποιό της διαφορά με όλες αυτές το γεγονός πως το φοιτητικό κίνημα ποτέ δεν υποτάχτηκε σε θεσμικές καταπιέσεις, αλλά αποδεδειγμένα κατακτά κάθε του σχεδόν διεκδίκηση με συνεχείς και αδιάκοπους αγώνες, δείχνοντας τον δρόμο και στην υπόλοιπη κοινωνία για τους αγώνες του αύριο.

Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι με την ιδιωτικοποίηση των πάντων, δεν μειώνεται η κρατική παρέμβαση, αντιθέτως αυξάνεται. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ολοφάνερα μειώνονται οι παροχές του κράτους για όλα αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται «κοινά αγαθά». Φυσικά η ιδιωτικοποίηση, η εντατικοποίηση και η εμπορευματοποίηση του πανεπιστημίου, εντάσσεται στα κρατικά και κυβερνητικά μέσα ελέγχου, παρέμβασης και καταστολής, πέραν των ΟΠΙΙ, των ασφαλιτών, των πειθαρχικών και των διώξεων στις σχολές. 

Ο στόχος δεν είναι απλώς «να μην περάσει» η απαγόρευση της εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για τα κατώτερα στρώματα και η αποπνευματοποίηση της ελίτ που θα μετέχει σε αυτή στον βωμό του καριερισμού και του προτύπου των «νυκοκυραίων», αλλά ο αγώνας για το άρθρο 16 να αποτελέσει έναυσμα για ενδυνάμωση των αγώνων του αύριο. 

Φοιτήτριες και φοιτητές, καλούμε ολόκληρη την κοινωνία σε δρόμους και καταλήψεις, για να εναντιωθούμε όχι μόνο στην εκπαιδευτική, αλλά και σε κάθε είδους νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Για έναν κόσμο και μια κοινωνία που θα λαμβάνει από τον καθένα και την καθεμιά «σύμφωνα με τις δυνατότητές του» και θα προσφέρει στην καθεμιά και στον καθένα «σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Του Μάριου Αυγουστάτου

Η θητεία του νέου προέδρου της Αργεντινής Javier Milei (Χαβιέ Μιλέι) ξεκινάει τόσο επιθετική όσο είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Ο Μιλέι αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του έχει εξαπολύσει ολική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των κατώτερων στρωμάτων της Αργεντινής, με ένα οικονομικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Προβλέπεται μια πολύ έντονη περίοδος ταξικής πάλης, που το αποτέλεσμά της δεν έχει κριθεί ακόμα.

Η οικονομική του πολιτική είναι ένα παράδειγμα για σεμινάριο βίαιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Περιλαμβάνει τεράστιες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, δραστική υποτίμηση του νομίσματος, με τη συνεπαγόμενη υποτίμηση των μισθών, μείωση των επιδοτήσεων στην ενέργεια και τις μεταφορές και απελευθέρωση των τιμών. Και το κερασάκι είναι η εφαρμογή ενός νέου «πρωτοκόλλου ασφαλείας» με στόχο την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων, τιμωρώντας όσους κινητοποιούνται ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, μια μαζική κινητοποίηση στην Plaza de Mayo στις 20 Δεκέμβρη, ακολουθούμενη από αυθόρμητες διαδηλώσεις των πικετέρος, με κατσαρόλες (cacerolazos) μπροστά από το Κογκρέσο, ήταν η πρώτη σπίθα αντίστασης στην επίθεση. Ακόμα και η μετριοπαθής, αλλά και μεγαλύτερη, CGT (ελεγχόμενη από τους περονιστές) ομοσπονδία εργαζόμενων κάλεσε Γενική Απεργία ενάντια στο διάταγμα για τις 24 Γενάρη.

Χωρίς αναισθητικό…

Η επίθεση κατά των εργαζομένων ξεκίνησε με το οικονομικό σχέδιο που αποκάλυψε ο υπουργός Οικονομικών Luis Caputo λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του Milei. Σύμφωνα με τις συστάσεις του ΔΝΤ, ο Caputo παρουσίασε ένα σχέδιο μηδενικού δημοσιονομικού ελλείμματος (η Αργεντινή έχει τρέχον έλλειμμα 5% του ΑΕΠ) μέσω σκληρής μείωσης των δημόσιων δαπανών, της συνολικής αναστολής δημόσιων έργων, της μείωσης των επιδοτήσεων στην ενέργεια και τις μεταφορές και το πάγωμα όλων των άλλων στοιχείων στον κρατικό προϋπολογισμό (που ουσιαστικά σημαίνει μείωση, λόγω του τεράστιου πληθωρισμού).

Ήδη απολύθηκαν 5.000 συμβασιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ το νομοσχέδιο για την «υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας των Αργεντινών» προβλέπει την «αξιολόγηση» άλλων 65.000, με προοπτική απόλυσης. Προβλέπονται επίσης αλλαγές στις συντάξεις, που θα υπολογίζονται αυτόματα με «οικονομικά βιώσιμο» τρόπο. 41 δημόσιες επιχειρήσεις, ανάμεσά τους η δημόσια επιχείρηση πετρελαίου YPF, ο εθνικός αερομεταφορέας, η δημόσια σιδηροδρομική επιχείρηση, θα ιδιωτικοποιηθούν.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση υποτίμησε το εθνικό νόμισμα κατά 50% έναντι του δολαρίου ΗΠΑ – μια από τις μεγαλύτερες υποτιμήσεις στην ιστορία της Αργεντινής. Σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό (ο οποίος ξεπέρασε κατά πολύ το 200% το 2023 και διαμορφώθηκε τελικά στο 211,4%, φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990), αυτή η απότομη υποτίμηση θα μεταφραστεί σε τεράστιες αυξήσεις τιμών των προϊόντων. Με την διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων δραστικά υπονομευμένη, ελέω υψηλών ποσοστών ανεργίας και φτώχειας και χάρη στη χαλάρωση της προστασίας της απασχόλησης, οι μισθοί αναπόφευκτα υστερούν και θα υστερούν απέναντι στον πληθωρισμό, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του εισοδήματος για τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού, ειδικότερα των φτωχότερων στρωμάτων.

Μια εβδομάδα μετά την παρουσίαση αυτού του οικονομικού σχεδίου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε το DNU («Διάταγμα για την αντιμετώπιση ζητημάτων επείγουσας ανάγκης» , Decreto de Necesidad y Urgencia) για διάφορα θέματα όπως το εργατικό δίκαιο, η υγειονομική περίθαλψη, το εξωτερικό εμπόριο, η γη και η εξόρυξη.ⁱ

Το γενικό πνεύμα του διατάγματος είναι σαφέστατο: Επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, στα εργατικά συνδικάτα και στις αντιστάσεις, «απελευθέρωση» της οικονομίας, μείωση της προστασίας των ενοικιαστών, του περιβάλλοντος και ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων μέσω της απορρύθμισης της αγοράς και των πολυάριθμων κινήτρων.

Ας δούμε μερικές από τις διατάξεις:

Ένα από τα βασικά στοιχεία είναι μια εργασιακή (αντι-)μεταρρύθμιση που χαλαρώνει μια σειρά κανονισμών. Μεταξύ άλλων, καταργεί πρόστιμα και κυρώσεις για αδήλωτη εργασία, παρατείνει τη δοκιμαστική περίοδο για τους νέους εργαζόμενους από 3 σε 8 (!) μήνες και περιορίζει τις συνδικαλιστικές συνελεύσεις κατά τις ώρες εργασίας.

Και το πιο σημαντικό, περιορίζει σοβαρά το δικαίωμα στην απεργία, απαιτώντας τη διατήρηση του 75% των λειτουργιών σε τομείς που θεωρούνται «ουσιώδεις», συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της διανομής νερού, φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού, της εναέριας κυκλοφορίας και των επικοινωνιών. Επιπλέον, απαιτεί να διατηρηθούν οι λειτουργίες στο 50% σε μια τεράστια γκάμα άλλων τομέων που θεωρούνται «κρίσιμοι» (trascendentales), συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών, της επεξεργασίας τροφίμων, της εφοδιαστικής αλυσίδας, των εξόρυξης, των ταχυδρομικών υπηρεσιών, της εστίασης και άλλα.

Το δικαίωμα στην απεργία θα υπονομευτεί περαιτέρω δίνοντας στους εργοδότες τη δυνατότητα να απολύουν οποιονδήποτε κάνει κατάληψη στο χώρο εργασίας ή φράζει την είσοδο σε απεργοσπάστες.

Τέλος, δύο σημαντικές πηγές χρηματοδότησης για τα συνδικάτα μπαίνουν στο στόχαστρο. Η μία είναι τα άμεσα έσοδα. Σύμφωνα με την ισχύουσα εργατική νομοθεσία, από όλους τους εργαζόμενους αφαιρούνται αυτόματα οι συνδικαλιστικές εισφορές τους από τον μισθό τους. Το διάταγμα θα απαιτεί από τους εργαζόμενους να δίνουν τη συγκατάθεσή τους για τέτοιες κρατήσεις. Αυτό από μόνο του, σε συνδυασμό με την κλιμακούμενη φτώχεια, θα μειώσει τη χρηματοδότηση των συνδικάτων. Η δεύτερη είναι η ασφάλιση υγείας που διαχειρίζονται τα συνδικάτα. Είναι μια μορφή κοινωνικής ασφάλισης που ωφελεί όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Από τη δεκαετία του 1960, οι εισφορές μισθοδοσίας γι’ αυτή την ασφάλιση διαχειρίζονται από το σωματείο που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στον εκάστοτε κλάδο. Το διάταγμα επιτρέπει σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες υγείας να εισέλθουν στο χώρο, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Ένα άλλο μέτρο που θα επηρεάσει άμεσα την εργατική τάξη είναι η κατάργηση του νόμου για τα ενοίκια. Πρόκειται για νομοθεσία που θεσπίστηκε αρχικά το 2020 και πρόσφατα αναθεωρήθηκε, η οποία αν και ήταν πολύ χλιαρή, ρύθμιζε σε ένα βαθμό τις μισθώσεις. Επέβαλλε ελάχιστη διάρκεια τριών ετών για οποιαδήποτε ενοικίαση ακινήτου και όριζε ανώτατα όρια στις αυξήσεις ενοικίων. Η πρόταση καταργεί τόσο τα όρια μίσθωσης όσο και τα όρια αύξησης του ενοικίου και μάλιστα δίνει το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες να απαιτούν πληρωμές σε δολάρια ΗΠΑ!

Όλοι οι έλεγχοι και οι ρυθμίσεις τιμών καταργούνται επίσης. Ένας σημαντικός κλάδος που απαιτούσε την άρση των ελέγχων των τιμών είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες υγείας, οι οποίες, μόλις μία ημέρα μετά τη δημοσίευση του διατάγματος, ανακοίνωσαν αυξήσεις των ασφαλίστρων κατά… 40%!

Ο «αντικαθεστωτικός»… σκύλος του καθεστώτος

«Η Patricia Bullrich ανακοινώνει ένα βάναυσο κατασταλτικό σχέδιο, ο μόνος τρόπος για να εφαρμοστούν τα μέτρα σχεδιασμένης δυστυχίας του Milei. Η μόνη ελευθερία που σου επιτρέπουν είναι να πεινάς. Θα υπερασπιστούμε το συνταγματικό και νόμιμο δικαίωμα διαμαρτυρίας.», είπε η βουλεύτρια του FIT-U, Alexandrina Barry. Προβλέποντας εκτεταμένη δυσαρέσκεια, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή ένα νέο «πρωτόκολλο ασφαλείας» («Protocolo de Orden Público»)ⁱⁱ για να καταστείλει τις διαδηλώσεις στους δρόμους. Επικεφαλής του υπουργείου Ασφάλειας βρίσκεται η Patricia Bullrich, πρώην υποψήφια για την προεδρία του Juntos por el Cambio (της δεξιάς συμμαχίας που περιλαμβάνει από κεντροδεξιά έως ακροδεξιά). Το νέο πρωτόκολλο στοχεύει, συγκεκριμένα, κάθε είδους διαμαρτυρίες που επηρεάζουν την «ελεύθερη κυκλοφορία» των ατόμων (αποκλεισμούς δρόμων, ακόμα και διαδηλώσεις), μεθόδους αντίστασης που έχουν γίνει βασικός μηχανισμός πίεσης για τις αντιστεκόμενες δυνάμεις στην Αργεντινή από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Επιπλέον, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αφαιρέσει τιμωρητικά από όσους συμμετέχουν σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες κάθε επίδομα κοινωνικής βοήθειας που μπορεί να λάβουν!

Κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκστρατείας, ο Milei τάχθηκε κατά της «πολιτικής κάστας», έναν όρο που έγινε δημοφιλής κατά το κίνημα των indignados (αγανακτισμένων, κάτι σαν το «Όχι στα κόμματα» που είδαμε και στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα). Αναφέρθηκε σε «πολιτικούς καριέρας κατεστημένων κομμάτων».

Ουσιαστικά χρησιμοποιεί τη ρητορική κατά του κατεστημένου ως δημαγωγικό τέχνασμα για να κεφαλαιοποιήσει τη ευρεία απόρριψη των δύο κομμάτων που κυριαρχούν στην πολιτική της Αργεντινής τα τελευταία χρόνια: του συνασπισμού Κιρχνεριστών/Περονιστών, και της δεξιάς, Juntos por el Cambio. Αν και αυτό ήταν η μεγαλύτερη αιχμή της υποψηφιότητάς του, η δημόσια ομιλία του περιλάμβανε επίσης «ριζοσπαστικές» προτάσεις για την ελεύθερη αγορά και μια υπερσυντηρητική ατζέντα που, μεταξύ άλλων, χλεύαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αντιτάχθηκε στο δικαίωμα στην άμβλωση και υποσχέθηκε δραστική αναστολή των πολιτικών πρόνοιας.

Όταν ο Milei όμως ήρθε δεύτερος απέναντι στον περονιστή Sergio Massa στον πρώτο γύρο των εκλογών, συναντήθηκε με τον πρώην πρόεδρο Mauricio Macri και έκλεισε μια συμφωνία που επαναπροσδιόρισε το πρόγραμμά του. Πλέον δεν μιλούσε για την «πολιτική κάστα» – αφού συνεργαζόταν με έναν από τους κύριους εκπροσώπους της. Στην πραγματικότητα, ο Macri απλώς ανέλαβε την εκστρατεία του μετά τις γενικές εκλογές. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν και αφού κέρδισε τον δεύτερο γύρο, ο Milei μετατόπισε τον λόγο του, απορρίπτοντας τις πιο ακραίες ιδέες (όπως π.χ. το κλείσιμο της κεντρικής τράπεζας της χώρας).

Εκτός από την επιρροή του Macri, οι αυτόκλητες συμβουλές συστημικών αρθρογράφων εκτός Αργεντινής, όπως του Foreign Affairs ή του The Economist, συνέβαλαν στο να τον ωθήσουν προς την ίδια κατεύθυνση: ξεχάστε τους πολιτισμικούς πολέμους, εγκαταλείψτε την περιθωριακή ρητορική και επικεντρωθείτε στο (νεοφιλ-)ελεύθερο πρόγραμμα αγοράς.

Η στροφή ήταν ευπρόσδεκτη από την αγορά. Όπως ανέφερε η Wall Street Journal: «Τα σημάδια της μετεκλογικής μετριοπάθειας του Milei είναι ευπρόσδεκτα από τους επενδυτές της Wall Street που ανησυχούν για την ικανότητά του να κυβερνά. Ο εκλεγμένος πρόεδρος αναμένεται να διορίσει στο υπουργικό του συμβούλιο αρκετούς πρώην υπουργούς του Mauricio Macri». Η μεταμόρφωση από «υποψήφιος κατά του κατεστημένου» (αν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο), σε πρόεδρο της ελεύθερης αγοράς που συμμάχησε με τον Μάκρι στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, είχε ολοκληρωθεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, αμέσως μετά τη δημοσίευση του Διατάγματος, όλοι οι μεγάλες επιχειρηματικές ενώσεις (Union Industrial Argentina, Asociación Empresaria Argentina και άλλοι) τάχθηκαν υπέρ του.ⁱⁱⁱ

Μια πρώτη απάντηση

Αρχικά οι εργατικές ομοσπονδίες και η περονική αντιπολίτευση τήρησαν στάση αναμονής μετά την ανακοίνωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού σχεδίου την πρώτη εβδομάδα. Τα πολιτικά κόμματα γύρω από το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο (FIT-U), μαζί με εργατικές οργανώσεις ανέργων και μαχητικά συνδικάτα κάλεσαν σε διαδήλωση προς την Plaza de Mayo, την πλατεία μπροστά στο προεδρικό μ’εγαρο. Χιλιάδες αψήφησαν το αυστηρό πρωτόκολλο που επιβάλλει στους διαδηλωτές να «βαδίσουν στο πεζοδρόμιο», αντιστάθηκαν στις δυνάμεις καταστολής και, σε πολλά σημεία, έσπασαν τη γραμμή της αστυνομίας για να πλημμυρίσουν στους δρόμους και να φτάσουν στην πλατεία.^iv

Το ίδιο βράδυ στις 9 μ.μ., ο Javier Milei ανακοίνωσε το διάταγμα DNU 70/23 στο εθνικό δίκτυο. Η λαϊκή αντίδραση ήταν άμεση και αυθόρμητη: στην πόλη του Μπουένος Άιρες, κατσαρόλες και τηγάνια ξέσπασαν πρώτα στα σπίτια και τα μπαλκόνια, μετά οι πολίτες στράφηκαν στις γωνίες και τελικά ένα πλήθος κινήθηκε προς τα κέντρα πολιτικής εξουσίας για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους.. Πραγματοποιήθηκε μαζική διαδήλωση στην Plaza de los dos Congresos, μέχρι τις 3 τα ξημερώματα.^v

Η Carola Gómez, ιστορικός, 55 ετών, έφερε μια σπάτουλα και μια κατσαρόλα καθώς κατευθυνόταν μέσω του Entre Ríos προς το Κογκρέσο. Είχε ήδη σκεφτεί τη δικαιολογία σε περίπτωση που συλληφθεί με το πρωτόκολλο Bullrich: «Θα πω ότι φτιάχνω κέικ». Ο κόσμος κρεμόταν από τα κάγκελα της Βουλής, συνωστίστηκε στην εσπλανάδα, σκαρφάλωσε στύλους και περίπτερα. Ακούστηκαν νέα τραγούδια και ρεμίξ των κλασικών: «Η χώρα δεν πωλείται», «Μιλέι, σκουπίδια, είσαι η δικτατορία» και «Γενική απεργία».

Ο Τζον Πινέντα, με ένα σακίδιο PedidosYa (αλυσίδα delivery) στην πλάτη του και το πρόσωπό του καλυμμένο με κράνος ποδηλάτου, κινηματογράφησε όλη τη σκηνή ενώ στεκόταν σε έναν φράχτη στην οδό Yrigoyen. Αυτός ο 39χρονος Βενεζουελάνος που ζει στην Αργεντινή για οκτώ χρόνια δεν είχε δει ποτέ μια πορεία σαν αυτή. Δεν θέλει να καταργηθεί ο Νόμος για τις μισθώσεις. «Σκοτώνει τους μετανάστες», λέει. «Οι ιδιοκτήτες μας χρεώνουν ό,τι θέλουν και σε δολάρια».

Η Amparo, η οποία είναι 25 ετών και εργάζεται σε μια εταιρεία ανθρώπινου δυναμικού, φώναζε ενώ χτυπούσε ένα μπουκάλι νερό με το χέρι της: «Έχω μόνο αυτό το μπουκάλι, τα χέρια μου και τη φωνή μου, τα οποία σχεδόν έχασα εντελώς». «Και το έκανα με ευχαρίστηση, ακόμα κι αν η δουλειά μου είναι βασικά να μιλάω στο τηλέφωνο. Δε με νοιάζει». Υποστηρίζει ότι το Διάταγμα είναι αντισυνταγματικό, ότι επιτίθεται στα πιο βασικά δικαιώματα και ότι ο Milei είναι βίαιος. «Το να σκοτώνεις ανθρώπους από την πείνα και να αφαιρείς τα σπίτια τους και η παράλογη και επαίσχυντη ανάπτυξη της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας σήμερα είναι παράδειγμα βίας».

Ο Ezequiel Adamovsky (αντικαπιταλιστής ιστορικός) ήταν στις κινητοποιήσεις των cacerolazos τον Δεκέμβριο του 2001 και ενώθηκε μαζί τους, 22 χρόνια αργότερα. Την επόμενη μέρα δημοσίευσε τις εντυπώσεις του σε ένα άρθρο με τίτλο «Η επιστροφή των κατσαρολών»: «Μόλις κέρδισε ένας υποψήφιος που δημιούργησε ελπίδες σε σημαντικό τμήμα του πληθυσμού και στο βαθμό που αυτές οι ελπίδες ματαιώνονται, κάτι που προφανώς πρόκειται να συμβεί σύντομα, το χτύπημα των κατσαρολών θα είναι η έκφραση ενός τμήματος του πληθυσμού, αν και δεν έχουν ακόμα το ανατρεπτικό χαρακτηριστικό που είχαν το 2001».

Κατά τη διάρκεια της νυχτερινής διαμαρτυρίας δεν υπήρξε συγκεκριμένη αστυνομική απάντηση. Μερικά περιπολικά περιπολούσαν την περιοχή και κάποιοι της τροχαίας απέκλεισαν τους δρόμους λίγα τετράγωνα από το Κογκρέσο για να εμποδίσουν τα οχήματα να προχωρήσουν προς την περιοχή. Το πρωτόκολλο της καταστολής απέτυχε στην πράξη την ίδια ημέρα της παρουσίασής του.

Η διαδήλωση και η απεργία του CGT

Μετά από αυτές τις κινητοποιήσεις τα εργατικά συνδικάτα άρχισαν να πιέζονται. Η «κινητοποίηση της κατσαρόλας» και οι αποκλεισμοί δρόμων ξεμπλόκαραν την αδράνεια των συνδικάτων. Στις 27 Δεκέμβρη, η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT) κάλεσε σε κινητοποίηση στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης του Έθνους, συνοδεύοντάς την με την απαίτηση να κηρυχθεί το Διάταγμα αντισυνταγματικό. Αυτή τη φορά όντως κινητοποιήθηκαν τα πλειοψηφικά κοινωνικά κινήματα, αλλά το έκαναν χωρίς ιδιαίτερο παλμό. Οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων (αρκετές από αυτές εν μέσω διαδικασιών και διαπραγματεύσεων) ζήτησαν από τα μέλη τους να πάνε χωρίς ρούχα εργασίας και κάλεσαν κυρίως τους αντιπροσώπους. Μια διαδήλωση που έγινε χωρίς ομιλητές. Διαβάστηκε ένα συναινετικό κείμενο και έφυγαν γρήγορα. Κατά τη διάρκεια της πορείας δεν υπήρξε καταστολή των διαδηλωτών, αλλά κατά τη διάρκεια της αποχώρησης σημειώθηκαν κάποιες συγκρούσεις και τέσσερα άτομα συνελήφθησαν μακριά από το σημείο της εκδήλωσης.

Την επόμενη μέρα, μετά από μια μακρά συνεδρίαση της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής, του ανώτατου εκτελεστικού οργάνου της, η CGT κάλεσε Γενική Απεργία ενάντια στο Διάταγμα για τις 24 Γενάρη. Η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία στην Αργεντινή αποφάσισε να εασκήσει πίεση στο Κοινοβούλιο, το οποίο εκείνες τις ημέρες θα συζητούσε το Διάταγμα. Σημειωτέον ότι η τελευταία γενική απεργία της CGT ήταν τον Μάιο του 2019, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Mauricio Macri.^vi

Θα ισχύσει το Διάταγμα;

Παρόλο που το Διάταγμα έχει τεθεί σε ισχύ οκτώ ημέρες μετά την επίσημη δημοσίευσή του, η υλοποίησή του θα αντιμετωπίσει θεσμικά εμπόδια. Από τη μία, μπορεί να εγείρει αντιρρήσεις από το δικαστικό σύστημα. Το Διάταγμα προορίζεται για την αντιμετώπιση ζητημάτων επείγουσας ανάγκης (το πλήρες όνομά του είναι Decreto de Necesidad y Urgencia). Πολλοί συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το περιεχόμενο του Διατάγματος δεν πληροί τις απαιτήσεις για ένα τέτοιο μέσο. Ο Javier Milei και το επιτελείο του το παρουσίασαν σαν απαραίτητο μέτρο για να αποφευχθεί μια οικονομική καταστροφή και να σταθεί ξανά η οικονομία της χώρας στα πόδια της. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δύσκολα μπορούν να εξηγήσουν γιατί πολλές από τις διατάξεις, όπως η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων ή η άρση των περιορισμών για την αγορά γης από αλλοδαπούς, είναι «επειγόντως απαραίτητες» και ως εκ τούτου «δεν μπορούν να προωθηθούν μέσω της συνήθους νομοθετικής διαδικασίας».

Επιπλέον, το Διάταγμα χρειάζεται την υποστήριξη τουλάχιστον ενός εκ των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου. Το La Libertad Avanza (ο συνασπισμός που ο Milei είναι επικεφαλής) δεν έχει πλειοψηφία σε κανένα από τα δύο σώματα, επομένως θα χρειαστεί τις ψήφους άλλων κομμάτων και συνασπισμών. Ωστόσο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι περισσότεροι νομοθέτες από το κεντροδεξιό Juntos por el Cambio θα υπερψηφίσουν. Εξάλλου, πολλά από τα σημαντικά υπουργεία του Milei, όπως η Ασφάλεια (Bullrich), τα Οικονομικά (Caputo) και η Άμυνα (Petri) δεν καταλαμβάνονται από μέλη του δικού του κόμματος, αλλά από στελέχη του Juntos por el Cambio. Ο πήχης για να περάσει το Διάταγμα στο Κογκρέσο είναι χαμηλός: με μόνο ένα Σώμα να το εγκρίνει, το Διάταγμα ισχύει.

Εν ολίγοις, το Διάταγμα είναι άνευ προηγουμένου ως προς το εύρος του και αντιπροσωπεύει μια βίαιη επίθεση στα δικαιώματα, αλλά τα δεδομένα δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία όσον αφορά τους θεσμούς. Κανένα Διάταγμα δεν καταργήθηκε ποτέ από το Κογκρέσο από τότε που αυτό το προεδρικό όργανο θεσπίστηκε.

Η μαζική κινητοποίηση είναι ο κρίσιμος παράγοντας…

Ενώ πολλοί παράγοντες εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε νομικές, κοινοβουλευτικές και γενικά θεσμικές απαντήσεις, οι πιο μαχητικές φωνές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν τα συνδικάτα και τις κοινωνικές οργανώσεις να απαντήσουν με κινητοποιήσεις τώρα. Μέλη του Κογκρέσου από το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο απαίτησαν από τις εργατικές ομοσπονδίες να καλέσουν σε γενική απεργία για να ξεκινήσει μια στρατηγική μάχης για «να νικήσουν το Διάταγμα στους δρόμους».

Η επόμενη περίοδος θα σημαδευτεί αναμφίβολα από έντονη ταξική αντιπαράθεση. Όμως η ολική επίθεση ανοίγει μια ευκαιρία για την Αριστερά και τις εργατικές οργανώσεις να συσπειρωθούν γύρω από την υπεράσπιση ιστορικών κεκτημένων και δικαιωμάτων, σε ένα μέτωπο που μπορεί να ενώσει στον δρόμο και να εκφραστεί με μαζικές κινητοποιήσεις. Ήδη άσκησαν συντριπτική πίεση στην ηγεσία των (συμβιβασμένων) συνδικάτων και των εργατικών ομοσπονδιών να καλέσουν σε γενική απεργία και το πέτυχαν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αργεντινή αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση. Αν και το πρόγραμμα του Milei λοξοκοιτάζει αυτό του Carlos Menem της δεκαετίας του 1990, η οικονομική και πολιτική κατάσταση σήμερα μοιάζει με εκείνη του τέλους της δεκαετίας ‘90, με ποσοστά ρεκόρ φτώχειας και ανεργίας, στο πλαίσιο μιας παρατεταμένης κρίσης της οικονομίας. Το 2001, δύο χρόνια αφότου ο Fernando De la Rúa ανέλαβε την εξουσία, ένα «ορθόδοξο» οικονομικό σχέδιο αντιμετωπίστηκε με μαζικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις εργοστασίων και οδοφράγματα σε όλη τη χώρα. Η κατάσταση γρήγορα εξελίχθηκε σε εκτεταμένο εξεγερσιακό κλίμα, στο οποίο μια απελπισμένη κήρυξη «κατάστασης πολιορκίας» δεν μπόρεσε να θέσει υπό έλεγχο, αναγκάζοντας τον De la Rúa να παραιτηθεί. Το μαζικό κίνημα πίσω από την εξέγερση του 2001 επανεκίνησε στην πράξη το πολιτικό σύστημα, αλλά η απουσία μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς με επιρροή σε αυτό το κίνημα, διαλύθηκε από «προοδευτικές» κυβερνήσεις που ήταν αναγκασμένες να δώσουν σημαντικές παραχωρήσεις.

Βαριά καθήκοντα για την Αριστερά

Η κατάσταση σήμερα είναι αρκετά διαφορετική. Από τη μια, ο Περονισμός/Κιρχνερισμός, παρ’ όλα τα αρκετά ψηλά ποσοστά στις εκλογές, δεν πείθουν ότι μπορούν να παίξουν ρόλο αντίστασης (ή έστω «αναχώματος») στην ολομέτωπη επίθεση του Milei. Η συλλογική εμπειρία της «προοδευτικής» διαχείρισης έχει δείξει στον λαό της Αργεντινής ότι και αυτή είναι κομμάτι του αστικού μπλοκ. Μοιράζεται την ευθύνη όχι μόνο για τη μαζική φτωχοποίηση αλλά και για την πολιτική απόγνωση που οδήγησε στην εκλογική νίκη του Milei.

Όμως, υπάρχει σήμερα μια ορατή αντικαπιταλιστική Αριστερά που έχει εισέλθει δυναμικά στην πολιτική σκηνή με 722.061 ψήφους (2,7% στην επικράτεια και 3,6% σε μεγάλα αστικά κέντρα) στις εκλογές, ένα εκλογικό ποσοστό που πολλά αντικαπιταλιστικά μέτωπα θα ζήλευαν παγκοσμίως… Με ριζοσπαστικό πρόγραμμα, μαχητικές δράσεις και συμμετοχή σε πολυάριθμες μάχες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, το Εργατικό Αριστερό Μέτωπο (Frente de Izquierda y de los Trabajadores – Unidad, FIT-U), με εκλεγμένους αντιπροσώπους στην Cámara de Diputados de la Nación (Κάτω Εθνικό Κοινοβούλιο σε ελεύθερη μετάφραση), αλλά και στο τοπικό Κοινοβούλιο του Μπουένος Άιρες. Με παρουσία σε εξήντα εθνικά συνδικάτα, μέλη του έχουν διεισδύσει σε εργατικές οργανώσεις, με εκλεγμένα μέλη σε βασικούς κλάδους του εργατικού κινήματος, όπως στο μετρό στο Μπουένος Άιρες, τη βιομηχανία τροφίμων, τη δημόσια εκπαίδευση και τον τομέα της υγείας. Η γυναικεία οργάνωση Pan y Rosas (Ψωμί και τριαντάφυλλα), συνδεδεμένη με το PTS (η κύρια συνιστώσα του FIT-U), έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον αγώνα για το δικαίωμα της άμβλωσης και ενάντια στις διάφορες μορφές καταπίεσης των γυναικών και είναι έτοιμη να παίξει τον ρόλο της στην οργάνωση ενάντια στη συντηρητική αντίδραση της κυβέρνησης.

Το PTS έχει επίσης μια ισχυρή μηχανή προπαγάνδας, το La Izquierda Diario («Η ημερήσια Αριστερά»). Μία διαδικτυακή εφημερίδα που είναι στα τοπ 100 σάιτ της Αργρντινής, αλλά και δικτυωμένη διεθνώς, που προσεγγίζει εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά με ραδιοφωνικές εκπομπές, podcast, εβδομαδιαίες εκπομπές, ιδεολογικά αλλά και πολιτισμικά περιοδικά, με έναν εκδοτικό οίκο (IPS) που εκδίδει πολλά νέα βιβλία κάθε χρόνο και πολλά άλλα.^vii

Η συνέχεια στους δρόμους

Ο Milei έχει κηρύξει πόλεμο στους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το περιβάλλον. Ο στόχος είναι να γίνει μια βίαιη εκκαθάριση όλων των προηγούμενων παραχωρήσεων προς την εργατική τάξη και να επαναπροσδιοριστούν τα όρια των εργασιακών σχέσεων στη χώρα σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, χέρι χέρι με αδυσώπητη καταστολή. Στόχος είναι να εξαλειφθεί κάθε περιορισμός στην εκμετάλλευση της εργασίας, προς όφελος των αφεντικών. Η απάντηση των ηγεσιών των συνδικάτων και της περονιστικής αντιπολίτευσης ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, χλιαρή.

Θα χρειαστεί μια μαζική, οργανωμένη και αποφασιστική αντίσταση για να διατηρηθούν όλα τα δικαιώματα που υφίστανται σήμερα επίθεση. Η επαναστατική Αριστερά καλείται να κάνει αυτό που μπορεί καλύτερα: να συμμετάσχει στην ταξική πάλη, να ενοποιήσει και να κινητοποιήσει τις δοκιμαζόμενες λαϊκές μάζες (που μια χαρά έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια, αυθόρμητα και μη, διάθεση για να αντισταθούν) σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής. Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή για την Αργεντινή (και όχι μόνο…) οι πιέσεις του κινήματος θα είναι καθοριστικές.^viii

Παραπομπές

Της Ελένης Αναστασιάδου

Ως τα μέσα Φεβρουαρίου η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα καταθέσει στη Βουλή το νομοσχέδιο που θα επιτρέπει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Το νομοσχέδιο θα περιλαμβάνει επίσης ρύθμιση και για το ζήτημα της τεκνοθεσίας. Συγκεκριμένα, δεν θα αναγνωρίζεται ως δικαίωμα η ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στα ομόφυλα ζευγάρια ανδρών μέσω παρένθετης  κύησης, αλλά θα αναγνωρίζονται τα παιδιά που γεννήθηκαν στο εξωτερικό και όσα θα γεννηθούν και με παρένθετη κύηση. Οι γονείς θα δηλώνονται ως «πατέρας» ή «μητέρα» και όχι με τους προσδιορισμούς «γονέας 1» και «γονέας 2». Τέλος, στο νομοσχέδιο θα εξαιρούνται τα διεμφυλικά άτομα ή όσα δηλώνουν «τρίτο φύλο», ενώ θα αναγνωρίζεται αυτόματα ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών που παντρεύτηκαν στο εξωτερικό, αν και θα κληθούν να επιλέξουν αν θα κρατήσουν το γάμο τους ή το σύμφωνο συμβίωσης που θα κάνουν στην Ελλάδα. 

Η κυβερνητική προπαγάνδα καθημερινώς επισημαίνει πως δεν τίθεται θέμα «διάλυσης» της παραδοσιακής οικογένειας και πως στόχος είναι να αναγνωριστεί η γονεϊκότητα του μη βιολογικού γονέα. 

Σκοταδιστικές αντιδράσεις

Ο Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος επιβεβαίωσαν τη συντηρητική άποψη που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας σχετικά με τα ζητήματα που αφορούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα αλλά και σε άλλα ζητήματα όπως ο πολιτικός γάμος (ακόμα και σε ετερόφυλα ζευγάρια) και έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι είναι κατά της τεκνοθεσίας, υπογραμμίζοντας και επαναφέροντας τα βασικά σκοταδιστικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν πολλοί από εκείνους που αντιτίθενται, ανάμεσά τους και κεντρικά κυβερνητικά στελέχη. 

«Η εκκλησία πάντοτε πιστεύει στην ελευθερία του ανθρώπου, δεν θα επιτρέψουμε όμως να αλλάξει η σύνθεση της κοινωνίας. Πώς θα γίνει ένα παιδί που θα κάνει την κοινωνία μου αύριο; Εκεί είναι η διαφωνία. Ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα έχει ένα παιδί (ενός ομόφυλου ζευγαριού); Ποια είναι η μαμά του, ποιος ο μπαμπάς του; Θα έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες. Την ελευθερία τη σεβόμαστε για τον κάθε άνθρωπο, το να μου αλλάξει όμως τον τρόπο ζωής δεν το επιτρέπω. Στο θέμα της τεκνοθεσίας διαφωνώ προσωπικά.». Επιπλέον, η Ιερά Σύνοδος εκφράζει την αντίθεσή της και με τον ομόφυλο γάμο, με το επιχείρημα ότι οδηγεί σε ομόφυλη γονεϊκότητα και πως «τα παιδιά δεν είναι ούτε κατοικίδια ζώα συντροφιάς για όποιον θέλει να νιώσει κηδεμόνας ούτε αξεσουάρ, που θα επισημοποιήσουν ή θα καταστήσουν κοινωνικά αποδεκτή μια ομόφυλη συμβίωση». 

Πρόκειται για επιχείρημα που δεν έχει καμία σύνδεση με τα ομόφυλα ζευγάρια και για μια άποψη που υποστηρίζει πως όσα παιδιά δεν μεγαλώνουν σε μια οικογένεια δύο γονέων δομημένη ετεροκανονικά στη συνήθη στερεοτυπική μορφή της πυρηνικής στρέιτ οικογένειας, αντιμετωπίζουν εμπόδια στην ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη, εξαιτίας της δομής της οικογένειάς τους. Σε αυτό το σημείο, δεν πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός πως τα επιστημονικά δεδομένα γύρω από την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών είναι ξεκάθαρα τις τελευταίες δεκαετίες ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου των γονέων δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, δεν επηρεάζουν αρνητικά στην κατάκτηση του μέγιστου των δυνατοτήτων τους και δεν επιβαρύνουν την ικανότητα προσαρμογής τους σε κανένα επίπεδο. 

«Υπάρχει και η αποχή: Αναδοχή και τεκνοθεσία»

Οι αντιδράσεις, ωστόσο, δεν περιορίζονται στην Εκκλησία. Καθημερινά, φανερώνεται πως το νομοσχέδιο αυτό έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε βουλευτές και ιδιαίτερα σε εκείνους που έχουν ισχυρά ερείσματα στην Εκκλησία και σε ακροδεξιούς βουλευτές και στηρίζονται στις ψήφους του εκκλησιαστικού ακροατηρίου. Ωστόσο, ο Κ. Μητσοτάκης δεν παρέλειψε να τονίσει στους βουλευτές της ΝΔ πως «υπάρχει και η αποχή», υποτιμώντας την ιστορικότητα ενός νομοσχεδίου που αφορά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Μάλιστα, δεν παρέλειψε να περάσει το μήνυμα ότι «ακούει» την Εκκλησία, λέγοντας ουσιαστικά πως σε όλες τις συνεργασίες υπάρχουν πού και πού διαφωνίες. Συγκεκριμένα, η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη: 

«Σέβομαι απόλυτα και τους συμπολίτες μας που έχουν διαφορετική άποψη, όπως σέβομαι και την άποψη της Εκκλησίας. Εξάλλου, θέλω να σας θυμίσω ότι η Εκκλησία ήταν απέναντι στον πολιτικό γάμο, η Εκκλησία ήταν απέναντι στην καύση των νεκρών και η Πολιτεία προχώρησε και νομοθέτησε σεβόμενη τον ρόλο της Εκκλησίας και μην υπαγορεύοντας στην Εκκλησία να κάνει κάτι το οποίο αντίκειται στον πυρήνα της θεολογικής προσέγγισής της στα ζητήματα αυτά. Άρα, προφανώς και θα ακούσουμε τις απόψεις της Εκκλησίας, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε, θα σεβαστούμε τη διαφορετική άποψη, αλλά νομοθετεί η Πολιτεία, δεν συνομοθετεί με την Εκκλησία, όπως έχει συμβεί και πολλές φορές στο παρελθόν.». 

Ο Κ. Μητσοτάκης υπογράμμισε, επίσης, ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν επί της ουσίας αντίρρηση στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και εκεί που υπάρχει πάντα μια επιφύλαξη είναι για το τι θα γίνει με τα παιδιά και το ζήτημα της τεκνοθεσίας. Παρ’ όλα αυτά, είναι γεγονός πως για την υγιή ανάπτυξη ενός παιδιού το παιδί χρειάζεται να μεγαλώνει με γονείς που το αγαπάνε και σέβονται τις ανάγκες του, που του παρέχουν τα απαραίτητα συναισθηματικά και υλικά εφόδια. Το φύλο δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Γι’ αυτό, η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά, τόσο για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα όσο και για τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν χωρίς οικογένειες. Επιπλέον, το δικαίωμα στην αναδοχή παιδιών δεν αποτελεί κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων στην τεκνοθεσία. Η αναδοχή είναι μια μορφή παιδικής προστασίας, κάποιες φορές προσωρινή, όπου το παιδί νομικά δεν ανήκει στους ανάδοχους γονείς. Στην τεκνοθεσία ο θετός γονιός αντικαθιστά τον βιολογικό γονέα πλήρως ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση θεωρεί τα ομόφυλα ζευγάρια ικανά να γίνουν ανάδοχοι γονείς αλλά όχι ικανά για τεκνοθεσία; Γιατί ενώ μιλάμε για ίσα δικαιώματα, τα στερούμε από ένα τμήμα του πληθυσμού; 

Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

Το νομοσχέδιο θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μόνο σε ομόφυλα ζευγάρια γυναικών και θα το απαγορεύσει στους άνδρες με το επιχείρημα ότι «οι γυναίκες μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής παιδιών κατά παραγγελία» όπως υποστηρίζει και τμήμα της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ), με το ΚΚΕ μάλιστα να φέρει ως επιχείρημα ότι το θέμα της παρένθετης κύησης είναι ταξικό και πως μόνο οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν παιδιά μέσω παρένθετης κύησης. Αν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση απαγορεύσει μόνο στους άνδρες να έχουν πρόσβαση στην εν λόγω ρύθμιση, με στόχο να προστατευθούν οι γυναίκες, μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα επιχείρημα αντιεπιστημονικό, αβάσιμο και αντισυνταγματικό. Η απόφαση της κυβέρνησης να περάσει ο γάμος για όλους και το δικαίωμα στην τεκνοθεσία, χωρίς όμως να δοθεί στα ομόφυλα ζευγάρια ανδρών το δικαίωμα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μέσω παρένθετης κύησης αποτελεί ξεκάθαρη διάκριση, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Άρθρο 4 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει μεταξύ άλλων ότι «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». 

Παράλληλα, η μορφή που επιτρέπεται στην Ελλάδα είναι αυτή της αλτρουιστικής παρένθετης μητρότητας. Δηλαδή, δεν υπάρχει αμοιβή. Ο νόμος προβλέπει ένα ποσό της τάξεως των 15.000 ευρώ που αντιστοιχεί σε αποζημίωση, τα ιατρικά έξοδα και όποια άλλα εύλογα έξοδα προκύπτουν, κατά την εγκυμοσύνη και τη γέννηση του παιδιού. Επιπλέον, η «παραγωγή» αυτή έχει επιτραπεί από το 2002. Μήπως η έγνοια του πρωθυπουργού δεν είναι να προστατευθούν οι γυναίκες αλλά να μην μπορεί να πει κάποιος πως ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που επέτρεψε στα γκέι ζευγάρια ανδρών «να κάνουν παιδιά»; Πρόκειται, λοιπόν, για δηλώσεις που θέλουν να  «καθησυχάσουν» και να «αγκαλιάσουν» τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του, τους ακροδεξιούς βουλευτές και το συντηρητικό ακροατήριό του, λέγοντας στην ουσία ότι εμείς δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαστε Κασσελάκης…

Επίσης, δεν πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός πως δεν γίνεται καμία αναφορά στα τρανς άτομα και στους τρανς γονείς, για τα οποία υπάρχουν επίσης πολλά νομικά κενά που τους ταλαιπωρούν στα δικαστήρια μετά από ψυχοφθόρες και δαπανηρές διαδικασίες προκειμένου να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην οικογένεια. 

«Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, η κοινωνία είναι»

Η προπαγάνδα ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχει ιστορία πολλών δεκαετιών και έχει καταφέρει να ριζώσει στη συνείδηση της κοινωνίας. Η προπαγάνδα αυτή θέλει τα ομόφυλα ζευγάρια ακατάλληλα να μεγαλώσουν παιδιά. Ένα από τα επιχειρήματα είναι ότι ένα παιδί που μεγαλώνει με δύο ομόφυλους γονείς δεν παίρνει τα πρότυπα και των δύο φύλων, αφήνοντας στην άκρη ότι γενικά οι ρόλοι που έχουν επιβληθεί από το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στα δύο φύλα κάθε άλλο παρά υγιείς είναι (άντρες κυρίαρχοι, οι δουλειές του σπιτιού είναι καθήκον της γυναίκας κ.ά.). Μήπως λοιπόν να απαγορεύσουμε και στις μονογονεϊκές οικογένειες να έχουν παιδιά γιατί δεν είναι φυσιολογικό να μην έχουν και τα δύο πρότυπα; 

Παράλληλα, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως τα παιδιά δεν έχουν μόνο την οικογένεια ως μοναδική τους επαφή, αλλά παίρνουν παραδείγματα από το γενικότερο περιβάλλον τους όπως οι υπόλοιποι συγγενείς, το σχολείο, η γειτονιά, η κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν ομοφυλόφιλοι γονείς που μπορεί να μην είναι θετικά πρότυπα για παιδιά τους, αλλά αυτό ισχύει και για τους ετεροφυλόφιλους γονείς. Αν τα παιδιά των ομόφιλων ζευγαριών θα γίνουν ομοφυλόφιλα, αντίστοιχα θα έπρεπε τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων να είναι όλα ετεροφυλόφιλα. Αλλά τότε, οι ομοφυλόφιλοι πώς μεγάλωσαν; Όλα τα παιδιά θα πρέπει να είναι ελεύθερα να εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους όταν είναι έτοιμα, όχι να τους επιβάλλεται από τον γονέα. 

Άλλο ένα προβληματικό επιχείρημα που πατάει πάνω σε ανησυχίες ακόμα και προοδευτικών ανθρώπων είναι ο ενδεχόμενος ρατσισμός που μπορεί να βιώσουν τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών επειδή «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη». Πότε ακριβώς θα είναι «έτοιμη» η κοινωνία;  Πώς και πότε ακριβώς θα «ετοιμαστεί» η κοινωνία αν εξακολουθήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας με περιορισμένα δικαιώματα και ανίκανους/ες να μεγαλώσουν παιδιά; 

Το να προεξοφλείς ότι μια οικογένεια λόγω της σεξουαλικότητας των γονέων δεν μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί ή «επειδή η κοινωνία δεν είναι έτοιμη», είναι προβληματικό. Η πρόοδος της κοινωνίας άλλωστε πάντα προέκυπτε από ριζοσπαστικές αλλαγές, από επαναστάσεις και από την επιστήμη, που δημιουργούσαν νέα δεδομένα και ανάγκαζαν τα πιο συντηρητικά στρώματα να προχωρήσουν. 

Παλιότερα η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τα ίσα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ, το δικαίωμα να ψηφίζουν οι γυναίκες, το δικαίωμα οι εργαζόμενοι να αντιδρούν στις διαταγές των εργοδοτών. Τελικά όμως η κοινωνία, μέσα από αγώνες, προχώρησε και φάνηκε πως αυτή που τελικά δεν ήταν έτοιμη να αποδεχτεί αυτές τις αλλαγές ήταν η εξουσία, γιατί η ανισότητα, οι διακρίσεις και ο ρατσισμός αποτελούν ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά του συστήματος. 

Ο αγώνας για ίσα δικαιώματα συνεχίζεται

Σε κάθε περίπτωση δεν υφίσταται κανένα ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση με τη βοήθεια μέρους της αντιπολίτευσης θα καταφέρει να περάσει ένα νομοσχέδιο που, παρ’ όλα τα σημαντικά προβλήματα, θα αποτελέσει τομή για την ελληνική κοινωνία. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στους αγώνες των ΛΟΑΤΚΙ+ κινημάτων στην Ελλάδα και διεθνώς και αυτοί οι αγώνες έχουν αποτελέσματα. Η Πολιτεία είναι απαραίτητο να λάβει όλα τα απαραίτητα νομοθετικά και θεσμικά μέτρα για την καταπολέμηση της άνισης μεταχείρισης και των διακρίσεων για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, έκφρασης, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. 

Σε ανταπόκριση τόσο στις σύγχρονες εξελίξεις όσο και στην ανάγκη για πλήρη ισότητα, το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να πιέσουν ώστε να προχωρήσει άμεσα η νομοθέτηση της επέκτασης του γάμου καθώς και η επέκταση της δυνατότητας από κοινού γονικής μέριμνας, τεκνοθεσίας και υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Κάθε πολίτης του ελληνικού κράτους θα πρέπει να έχει ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στις διαδικασίες τεκνοθεσίας και αναδοχής, ανεξαρτήτως φύλου και χαρακτηριστικών φύλου. Το αντίθετο συνιστά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να συνεχίσουμε για μια κοινωνία απαλλαγμένη από ομοφοβία και οποιουδήποτε άλλου είδους ρατσισμό.

Του Αλέξη Λιοσάτου

Πολιτική απομόνωση του Ισραήλ και των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο αλλά και στον ΟΗΕ, ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στην αντίσταση και αναβάθμιση της σύγκρουσης σε περιφερειακή, ενώ το Ισραήλ έχει μεγάλες απώλειες και δεν μπορεί να πετύχει μια γρήγορη νίκη.

Παρά το γεγονός ότι η προβολή των γενοκτονικών εγκλημάτων του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους έχει ατονήσει κατά πολύ στα δυτικά ΜΜΕ, για ευνόητους λόγους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζονται. 3 μήνες μετά την 7η Οκτώβρη, την επίθεση της Χαμάς και την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, καταγράφονται περίπου 24.000 νεκροί (με στοιχεία μέχρι τις 13/1/2024), με το 70% αυτών γυναίκες και παιδιά (με περίπου 10.000 παιδιά), πολύ περισσότεροι τραυματίες και αγνοούμενοι, έχουν καταστραφεί οι περισσότερες υποδομές, ενώ το 85% του πληθυσμού έχει εκτοπιστεί και ως επί το πλείστον ζει σε καταυλισμούς του ΟΗΕ, λιμοκτονεί και μαστίζεται από αρρώστιες. Οι Ισραηλινοί γκεμπελίσκοι στρατιωτικοί, βέβαια, ισχυρίζονταν ότι έχουν δολοφονήσει περίπου 8.000 μαχητές της Χαμάς. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θεωρούν μέλος της Χαμάς οποιονδήποτε ενήλικο άντρα, κάτι που λέει πολλά για τους πραγματικούς στόχους τους.

Μέσα σε μόλις δύο μήνες, η καταστροφή στη Γάζα ξεπέρασε αυτήν του Χαλεπίου της Συρίας μεταξύ 2012 και 2016 ή της Μαριούπολης της Ουκρανίας, έχουν πέσει ήδη περισσότερες βόμβες στη Λωρίδα από ό,τι στη Δρέσδη το 1945 και οι σιωνιστικές θηριωδίες χαρακτηρίζονται από όλο και περισσότερους ως πρωτοφανείς μετά τον Β’ ΠΠ.

Έχει ήδη δολοφονηθεί πάνω από το 1% του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας. Φυσικά κανένα δάκρυ δεν θα δείτε από τα κατακάθια που κυβερνάνε τη Δύση και τα τσιράκια τους στα ΜΜΕ, γι’ αυτό το απαύγασμα της τρομοκρατίας, γι’ αυτό το διαρκές έγκλημα των εγκλημάτων.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλάψουμε, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της απογοήτευσης και της παραίτησης. Αυτό είναι που θέλουν οι «από πάνω» να κάνουμε, αποκρύπτοντας συστηματικά τις αποτυχίες και τις απώλειες του Ισραήλ, τον κίνδυνο άλλης μιας στρατιωτικής ήττας, την αποτυχία των προβλέψεων για έναν γρήγορο και φρικιαστικό πόλεμο που όμως θα τελείωνε «γρήγορα τη δουλειά» στη Γάζα, την πιθανότατη σύντομα καρατόμηση του χασάπη Νετανιάχου και τη φυλάκισή του είτε για σκάνδαλα βαριάς διαφθοράς είτε για εγκλήματα πολέμου, αλλά και τον κίνδυνο γενικής ανάφλεξης στην περιοχή, που πιθανότερο είναι να απειλήσει με διάλυση το Ισραήλ παρά την Παλαιστίνη…

Συντριβή της Χαμάς; Όχι ακριβώς…

Αν ο στόχος των Σιωνιστών να διαλύσουν τους «τρομοκράτες της Χαμάς» (στην πραγματικότητα βέβαια στόχος είναι να εξοντώσουν ή να διώξουν όλο τον ντόπιο πληθυσμό εκτός Παλαιστίνης), Το Ισραήλ έχει αποτύχει και είναι σχεδόν απίθανο να πετύχει στο εγγύς μέλλον. Ήδη όπως γράφουν αστοί αναλυτές, η καταστροφή της Γάζας έχει εξασφαλίσει ακόμα 50 χρόνια πολέμου στη Μ. Ανατολή. Από ιστορικά προηγούμενα αναφέρεται ο πόλεμος των Γάλλων στην Αλγερία, όπου εξοντώθηκε το 5 έως 15% του πληθυσμού μεταξύ 1954 και 1962, και στο τέλος ηττήθηκαν.

Η Χαμάς, όπως φαίνεται, κάθε άλλο παρά έχει εξουδετερωθεί. Αντίθετα, ακόμα και κορυφαίοι εμπειρογνώμονες της Δύσης και στρατιωτικοί του Ισραήλ άρχισαν να ισχυρίζονται ότι το αποτέλεσμα της τρέχουσας ισοπέδωσης της Γάζας είναι η αποδυνάμωση του μύθου του παντοδύναμου στρατού του Ισραήλ. Επίσης αν ένας στόχος είναι να απελευθερωθούν οι Ισραηλινοί όμηροι, η τρέχουσα κατάσταση μάλλον εξασφαλίζει ότι θα εξοντωθούν όλοι μέχρις ενός. Για του λόγου το αληθές, ήδη 3 σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά…

H Χαμάς πολεμά στο έδαφός της με χιλιάδες νέους μαχητές προετοιμασμένους και έτοιμους να πεθάνουν, καθιστώντας «εξαιρετικά δύσκολο» να ηττηθεί από έναν όχι τόσο «μαθημένο» στις αυτοθυσίες τακτικό στρατό κατοχής. Θα μπορούσαμε εμπειρικά να το επιβεβαιώσουμε με τους λόγους που οι ΗΠΑ ηττήθηκαν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή το Βιετνάμ και ο λόγος που τσακίζονται οι στρατοί κατοχής ιστορικά και διεθνώς. Επιπλέον, μέσα στο περιβάλλον θηριωδιών που χτίζει το Ισραήλ, εξελίσσεται μια ριζοσπαστικοποίηση, τροφοδοτούμενη από το μίσος, την καταπίεση και τη δίψα για εκδίκηση, από την οποία η Χαμάς αντλεί συνεχώς καινούριους μαχητές. Αμερικανοί αναλυτές εκτιμούν ότι η Χαμάς είναι σήμερα ακόμα πιο ισχυρή από πριν!

Το δίκτυο των τούνελ της Χαμάς, είναι πολύ πιο εκτεταμένο και πιο οργανωμένο από ό,τι υπέθεταν οι Ισραηλινοί και παραμένει σε μεγάλο βαθμό άθικτο, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η Χαμάς έχει καταφέρει να κρύψει ομήρους παρά το πολύ υψηλό επίπεδο παρακολούθησης και πληροφοριών από την ισραηλινή πλευρά. Η αεροπορική υπεροπλία και οι χιλιάδες χιλιάδων βομβαρδισμοί δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικοί απέναντι στον ανταρτοπόλεμο, ενώ οι χερσαίες επιχειρήσεις είναι πολυδάπανες, με μεγάλο πολιτικό κόστος και πολύ επικίνδυνες για τους «καλομαθημένους» wannabe κατακτητές.

Επιπλέον, υπήρξαν στρατιωτικές επιτυχίες της Χαμάς, με τον ισραηλινό στρατό να αποχωρεί στις αρχές Δεκέμβρη από το Βόρειο Τμήμα της Γάζας και τη Χαμάς να απαντά συνεχώς στα στρατιωτικά χτυπήματα των δυνάμεων κατοχής της Γάζας. Αντίσταση συνάντησε ο ισραηλινός στρατός και στη Δυτική Όχθη, ιδιαίτερα στην πόλη Nablus, αλλά και στην ανατολική Ιερουσαλήμ, παρά τη βαρβαρότητα των Σιωνιστών και παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ θεωρούσε «του χεριού του» τη Δ. Όχθη όπου ηγείται η «καλή και υπάκουη» Φατάχ. Καταλαβαίνουν πολύ καλά οι Παλαιστίνιοι εκτός Λωρίδας της Γάζας πως αν δεν αντισταθούν, θα έρθει η σειρά τους.

Η σιωνιστική και δυτική προπαγανδιστική μηχανή αποκρύπτει τα πραγματικά στοιχεία για τις βαριές (ακόμα και σύμφωνα με δυτικά μέσα) απώλειες Ισραηλινών στρατιωτών, που αφορά χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και με σοβαρές αναπηρίες, μέχρι και τριπλάσιους σε σχέση με τα επίσημα ανακοινωμένα στοιχεία. Για την αδυναμία, άλλωστε, του «ανίκητου» στρατού να νικήσει τα «ζώα» της Χαμάς χωρίς τη συνδρομή χερσαίας επέμβασης των ΗΠΑ, είχαν προειδοποιήσει από καιρό υψηλόβαθμα στελέχη του ισραηλινού στρατού.

Πολιτική ενίσχυση της Χαμάς

Μήπως όμως η βαρβαρότητα του Ισραήλ αποδυνάμωσε τους δεσμούς των τρομοκρατών με τον «απλό λαό»; Ακριβώς αντίθετα, πέτυχε την υποστήριξη του λαού στους «τρομοκράτες» που αντιστέκονται στις ναζιστικού τύπου θηριωδίες του. Ακόμα και στη Δ. Όχθη, το 82% υποστηρίζει τη Χαμάς ενώ η υποστήριξη προς την Παλαιστινιακή Αρχή (Φατάχ και συνεργαζόμενες δυνάμεις) έχει καταρρεύσει, με το 60% μάλιστα να επιθυμεί τη διάλυσή της και το 70% πλέον να πιστεύει ότι ο ένοπλος αγώνας είναι το μόνο μέσο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Όχι τυχαία, μόνο τον Nοέμβριο καταγράφηκαν 2.000 πράξεις αντίστασης στη Δ. Όχθη, οι 600 από αυτές ένοπλες.

Η βιαιότητα της ισραηλινής επίθεσης επέφερε άνοδο της δημοφιλίας της Χαμάς στον αραβικό κόσμο. Στη Σαουδική Αραβία, το 91% πιστεύει ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι μια νίκη για τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες και τους μουσουλμάνους και το 40% έχει θετική στάση απέναντι στη Χαμάς. Παρόμοια στοιχεία υπάρχουν για την Ιορδανία.

Στην Τυνησία σχετική έρευνα έδειξε πριν την 7/10 ότι το 40% των Τυνήσιων είχε θετική άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε σύγκριση με το 56% που είχε αρνητική, αλλά μετά την 7/10 μόνο το 10% των Τυνήσιων είχαν θετική άποψη για τις ΗΠΑ και το 87% αρνητική. Ομοίως, τα ποσοστά δημοτικότητας των ηγετών Σ. Αραβίας και ΗΑΕ στην Τυνησία κατέρρευσαν, όπως και το ποσοστό υποστήριξης στο σχέδιο «ομαλοποίησης» των σχέσεων αυτών των χωρών με το Ισραήλ (από 12% σε 1%). Το Ιράν αύξησε τη δημοτικότητά του μεταξύ των Τυνήσιων από 29% σε 41%. Πριν από τις 7 Οκτωβρίου, το 66% των Τυνήσιων προτιμούσε μια λύση δύο κρατών και μόλις το 6% ένοπλη αντίσταση στην κατοχή του Ισραήλ, αλλά μετά τις 7/10 μόνο το 50% των Τυνήσίων υποστήριζε τη λύση των δύο κρατών και το 36% τασσόταν υπέρ της ένοπλης αντίστασης.

Με βάση αυτή την έρευνα, αμερικανικό think tank σχολίαζε ανήσυχο: «Σε μόλις 20 ημέρες, οι απόψεις των Τυνήσιων για τον κόσμο άλλαξαν με τρόπους που σπάνια συμβαίνουν ακόμη και μέσα σε λίγα χρόνια». Υπέθεταν βάσιμα ότι «οι απόψεις των ανθρώπων σε άλλα μέρη της περιοχής έχουν μετατοπιστεί με τρόπους παρόμοιους με τις πρόσφατες αλλαγές που συνέβησαν στην Τυνησία» και εξέφραζαν φόβους ότι οι ΗΠΑ έχουν υποστεί στρατηγική οπισθοδρόμηση στην παγκόσμια επιρροή τους, ιδιαίτερα στον αραβικό κόσμο. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι περιφερειακοί σύμμαχοί τους θα έχουν μεγάλη δυσκολία να επεκτείνουν τις Συμφωνίες του Αβραάμ, οι οποίες εξομαλύνουν τους δεσμούς μεταξύ πολλών αραβικών κρατών και του Ισραήλ. Η Ουάσιγκτον μπορεί επίσης να χάσει το πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό της με την Κίνα και τη Ρωσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ακόμη και ότι πολλοί παραδοσιακοί σύμμαχοι, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, γίνονται λιγότερο φιλικοί προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και πιο δεκτικοί προς τους αντιπάλους τους»…

Τέλος, η έρευνα ολοκληρώθηκε στα τέλη Οκτωβρίου, που σημαίνει ότι πιθανότατα αυτά τα στατιστικά δεδομένα έχουν γίνει (πολύ) χειρότερα για το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

Εν ολίγοις, η Χαμάς έχει μεγαλύτερο κύρος από ποτέ στον αραβικό κόσμο και τον έχει συσπειρώσει περισσότερο ακόμα κι από την πρώτη και δεύτερη Ιντιφάντα.

Είναι τόσο «αποτελεσματικό» το Ισραήλ στην πολεμική του επιχείρηση στην «εξάρθρωση της Χαμάς», ώστε απεύθυνε έκκληση στη Χαμάς για εκεχειρία στα τέλη Δεκεμβρίου, με τη Χαμάς να αρνείται ορθά-κοφτά αν δεν απελευθερωθούν και οι 10.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι.

Διεθνής αλληλεγγύη στην αντίσταση

Η Χαμάς έχει στο πλευρό της επιπλέον πολλές κυβερνήσεις χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας αλλά και τις ανταρτικές οργανώσεις του Λιβάνου (Χεζμπολάχ), των Χούθι της Υεμένης, τις Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης στο Ιράκ, τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν.

Στην αλληλεγγύη προς την παλαιστινιακή αντίσταση προστίθεται ένα άνευ προηγουμένου διεθνές και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης σε όλες τις ηπείρους, που μεταφέρει πίεση και στις κυβερνήσεις. Οι ψηφοφορίες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έδειξαν ότι ποτέ στο παρελθόν οι ΗΠΑ δεν ήταν τόσο απομονωμένες σε ένα κρίσιμο ζήτημα της παγκόσμιας πολιτικής. Διαδηλώσεις δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων σε όλο τον κόσμο, σε ορισμένες περιπτώσεις από τις μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών, ακόμα και στις δυτικές χώρες που η προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ αγγίζει επίπεδα γκεμπελισμού, μαζικότατες διαδηλώσεις ακόμα και σε χώρες της Μ. Ανατολής και της Ασίας, όπου οι διαδηλώσεις είχαν απαγορευτεί. Γενικές απεργίες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη (Δυτική Όχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ), τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Τουρκία και άλλες χώρες.

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις είτε να αποσύρουν τη στήριξή τους στο Ισραήλ είτε να στηρίξουν πιο αποφασιστικά την Παλαιστίνη. Στη μητρόπολη π.χ. της φιλοσιωνιστικής προπαγάνδας, τις ΗΠΑ, εκεί όπου οι φιλοπαλαιστινιακές θέσεις και δράσεις λογοκρίνονται και καταστέλλονται, το 51% της αμερικανικής νεολαίας σήμερα υποστηρίζει το τέλος του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους… από το ποτάμι ως τη θάλασσα.

Στην κατακραυγή κατά του Ισραήλ συνέβαλε και η προσφυγή του κράτους της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο, που συνυπέγραψαν 88 κράτη και 1.000 οργανώσεις διεθνώς (μέσα στις οποίες ΚΚΕ και ΜΕΡΑ-25 από την Ελλάδα).

Έτσι αυξήθηκαν οι εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός στη συνέλευση του ΟΗΕ τον Δεκέμβρη. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας ανέβηκαν οι τόνοι από τις δυτικές κυβερνήσεις απέναντι στο Ισραήλ, ενώ ακόμα και οι ΗΠΑ ζήτησαν περιορισμό των αδιάκριτων βομβαρδισμών για να μη χάνουν οι Σιωνιστές σε «διεθνή υποστήριξη» αλλά και για να μην επεκταθεί η σύγκρουση με τα γύρω από το Ισραήλ κράτη.

Και όντως υπάρχει τέτοιος κίνδυνος.

Κίνδυνος γενικευμένης αραβικής απάντησης

Μέσα στον Γενάρη κλιμακώθηκαν οι επιθέσεις της Χεζμπολάχ στο Ισραήλ (με αρκετούς νεκρούς Ισραηλινούς) και στη συνέχεια ανταλλάγησαν απειλές γενικευμένου πολέμου Ισραήλ-Λιβάνου, ενώ σημειώθηκε και επίθεση στην πόλη Κερμάν του Ιράν (3/1/2024).

Η ηγεσία της Χεζμπολάχ ανακοίνωσε ως στρατιωτική επιτυχία πως εκτόπισε ισραηλινούς εποίκους από το νότιο μέτωπο του Λιβάνου και πως το μέτωπο με το Ισραήλ στόχο έχει τη συνδρομή στην αντίσταση των Παλαιστινίων.

Στη Συρία και στο Ιράκ, οι επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ αυξήθηκαν αλματωδώς από τη 17η Οκτωβρίου, ενώ στην Υεμένη οι αντάρτες Χούθι, επίσης σύμμαχοι του Ιράν, πολλαπλασίασαν τα πλήγματα με drones και πυραύλους εναντίον εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, σε ένδειξη υποστήριξης στους Παλαιστίνιους, αλλά και απέναντι σε αμερικανικά πλοία. Στις 12/1 ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί ΗΠΑ και Βρετανίας σε βάσεις των Χούθι στην Υεμένη. Ο ανώτατος διοικητής της Χεζμπολάχ επαίνεσε την κυβέρνηση των ανταρτών Χούθι στη Σαναά για την αντίστασή τους στις ΗΠΑ, ενώ και ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης στο Ιράν δεσμεύθηκε να πλήξει το Ισραήλ.

Ο Νετανιάχου έχει ήδη χάσει

Η πίεση του κινήματος και ο κίνδυνος γενίκευσης της σύρραξης συνδυάζεται με το πολιτικό κόστος που προκαλεί στο εσωτερικό του Ισραήλ ο αριθμός των στρατιωτών που σκοτώνονται. Ήδη διατυπώνονται προβλέψεις από Ισραηλινούς και Αμερικανούς αξιωματούχους για συνέχιση του πολέμου μέχρι τα τέλη του 2024 ή και «για χρόνια». Το Ισραήλ δεν μπορεί στο διηνεκές να ζει σε εμπόλεμη κατάσταση με τους νεκρούς Ισραηλινούς να αυξάνονται. Διαθέτει μόνο 1,5 εκατ. μάχιμους άντρες και δεν αντέχει για πολύ καιρό μια τόσο μεγάλη επιστράτευση (500.000) εφέδρων ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά. Μόνο μέσα σε 3 μήνες ο πόλεμος κόστισε 20 δισ. δολάρια. Έτσι εξηγείται η απόσυρση ήδη αρκετών χιλιάδων εφέδρων από τη Λωρίδα και η διαφαινόμενη μετάβαση σε έναν πόλεμο χαμηλότερης έντασης.

Στις 13/1/2024 120.000 Ισραηλινοί διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ, ζητώντας την παραίτηση του Νετανιάχου, ενώ προ του πολέμου είχε εκδηλωθεί κύμα μαζικών διαδηλώσεων εναντίον της προωθούμενης δικαστικής μεταρρύθμισης, όπου ο πρωθυπουργός συγκρούστηκε και με τη δικαστική εξουσία, προσθέτοντας λόγους για να θεωρείται το μέλλον του εξαιρετικά δυσοίωνο. Ήδη μόνο το 15% των Ισραηλινών επιθυμεί την παραμονή του Νετανιάχου στην ηγεσία της χώρας μετά το τέλος του πολέμου στη Γάζα.

Ο ακροδεξιός τυχοδιώκτης Νετανιάχου ωστόσο εξαρτά την παραμονή του στην ηγεσία από τη συνέχιση του πολέμου και όχι μόνο στη Γάζα και τη Δ. Όχθη, αλλά και στον Λίβανο, την Υεμένη, στο Ιράν και αλλού, επιδιώκοντας να παρασύρει και τις ΗΠΑ σε πιο ενεργό εμπλοκή. Η δολοφονία του Ιρανού ταξίαρχου στη Δαμασκό και ενός ηγέτη της Χαμάς στον Λίβανο, έχουν αυτόν τον στόχο, ενώ το Ιράν πίσω από τις πολύνεκρες εκρήξεις στα εδάφη του βλέπει επίσης το Ισραήλ. Ωστόσο, αυτός ο κίνδυνος γενικής ανάφλεξης είναι κάτι που επιδιώκουν να αποφύγουν οι ΗΠΑ, γιατί ανατρέπει τα ευρύτερα σχέδιά τους στη Μ. Ανατολή για σταθερότητα, σε συνδυασμό με τη σχετική μείωση ισχύος τους, την κάθετη πτώση της δημοτικότητάς τους στις αραβικές μάζες, την πολιτική πίεση του κινήματος αλληλεγγύης και το ανοιχτό μέτωπο στην Ουκρανία. Γι’ αυτό προσπαθούν να θέσουν όρια στην επιθετικότητα του Ισραήλ και να συντομεύουν τον πόλεμο πριν γενικευθεί και αποσταθεροποιηθεί όλη η περιοχή (μια προοπτική που πέρα από το απρόβλεπτο μιας σύρραξης με άγνωστες διαστάσεις, εγκυμονεί βραχυμεσοπρόθεσμα και την περαιτέρω ενίσχυση της Κίνας και της Ρωσίας στην περιοχή).

Η αλληλεγγύη «μετράει»!

Η πίεση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης λοιπόν παράγει αποτελέσματα. Πρέπει να ενισχύσουμε το ηθικό των Παλαιστινίων, να δείχνουμε όπως μπορούμε ότι δεν είναι μόνοι, να απομονώσουμε και να φθείρουμε την ισραηλινή κυβέρνηση ακόμα περισσότερο, να εντείνουμε την πίεση στις δυτικές κυβερνήσεις.

Η ισραηλινή ηγεσία έχει διάφορα σχέδια και υποσχέδια, που κυμαίνονται από την προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας και πλήρη εκτόπιση των Παλαιστινίων στα σύνορα με την Αίγυπτο ή σε χώρες της… Αφρικής, μέχρι στρατιωτική κατοχή, εγκαθίδρυση ουδέτερων ζωνών στη Λωρίδα της Γάζας, την επέκταση εκεί των εποικισμών, πλήρη εξανδραποδισμό της περιοχής με εγκαθίδρυση κυβέρνησης-μαριονέτας και πλήρη προσάρτηση της Δ. Όχθης. Το διεθνές κίνημα μπορεί να γίνει σοβαρός παράγοντας που θα αχρηστεύσει όλα αυτά τα σχέδια και θα οδηγήσει την ισραηλινή αστική τάξη σε αναδίπλωση και τον Νετανιάχου στη φυλακή.