1

Για ακόμη μία φορά το αντιφασιστικό κίνημα ακύρωσε τη φασιστική συνάθροιση !

Κάθε χρόνο, στα τέλη Ιανουαρίου, οι φασιστικές και εθνικιστικές ομάδες, κάνουν μια σύναξη, λέγοντας πως τιμούν τα θύματα από τα γεγονότα των Ιμίων (συνδυάζοντας το και με την ανάληψη της καγκελαρίας από τον Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου του 1933). Η συγκέντρωση τους δεν είναι παρά μια σύναξη όπου οι φασίστες βρίσκουν μια αφορμή να αναδείξουν τις “ιδέες” τους και, πολλές φορές, να κάνουν προγκρόμ και επιθέσεις σε μετανάστες.

Κάθε χρόνο, με μεγάλη επιτυχία, το Αντιφασιστικό Κίνημα, κάνει μια αντισυγκέντρωση στην Πλατεία Ρηγίλλης, όπου βρίσκεται το Μνημείο για τους νεκρούς των Ιμίων, ακυρώνοντας αυτές τις φασιστικές εκδηλώσεις, μη δίνοντας χώρο στο Φασισμό και τους οπαδούς του.

Και φέτος, πραγματοποιήθηκε μια δυναμική αντιφασιστική συγκέντρωση στην Πλατεία Ρηγίλλης, ακυρώνοντας και τη φετινή σύναξη των Φασιστών . Πολλές αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις και συλλογικότητες, μαζεμένες, από νωρίς κατέλαβαν την πλατεία γεμίζοντας την με αντιφασιστικά συνθήματα.

Πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Κινήματος και συμμετείχε στην κινητοποίηση, δίνοντας δύναμη στην πάλη ενάντια στο Φασισμό και τον Εθνικισμό. Συνθήματα, όπως “Ποτέ ξανά, Φασισμός” “Ο Παύλος ζει!” έδωσαν ένα ισχυρό μήνυμα απέναντι στις φασιστικές ομάδες, που φαίνεται να θέλουν να ανακάμψουν, χωρίς όμως επιτυχία αφού ελάχιστα χρυσαύγουλα μαζεύτηκαν άρον – άρον στην παλιά βουλή χωρίς να τολμήσουν καν να κάνουν κάλεσμα και με άκρα μυστικότητα.

Είναι σίγουρο πως τον κόσμο των κινημάτων θα τον βρουν απέναντί τους, να τους φράζει το δρόμο απέναντι στην αναβίωση της βίας και των πρακτικών τους.

Ο Φασισμός και ο Ρατσισμός δεν έχει χώρο στις ζωές και τις γειτονιές μας!

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

 

φωτο Αριστότελ Νικόλλι




Kαταγγελία του σωματείου εργαζομένων δήμου Ν.Φιλαδέλφειας – Ν.Χαλκηδόνας

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ-Ν.ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Αγαπητοί Συνάδελφοι/Συναδέλφισσες,

Η Διοίκηση του κ. Βούρου:

1. Επιχείρησε τη Δευτέρα, την ώρα που άρχισε να χιονίζει να βγάλει εργαζόμενους της καθαριότητας σε πλατείες.

2. Επέβαλε στους εργαζόμενους καθαριότητας αυστηρή τήρηση ωραρίου, ενώ δεν ήταν πολιτική προστασία, με αποτέλεσμα να συγχρωτιστούν στ’ αποδυτήρια (κοντέινερ) στον χώρο του γκαράζ χωρίς νερό και αποχέτευση ή να περιμένουν έξω στο κρύο, βάζοντας σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα και με πιθανότητα αποκλεισμού στους οδικούς άξονες.

3. Άφησε για άλλη μια φορά οχήματα ασυντήρητα, που παρουσίασαν προβλήματα (ελαστικά, μπαταρίες, λάμπες, θέρμανση, χωρίς προστατευτικό παρμπρίζ το φορτωτάκι κ.λ.π.) δυσχεραίνοντας το έργο των συναδέλφων και ήρθαν αντιμέτωποι με το ψύχος.

4. Άφησε το Τμ. Ηλεκτροφωτισμού χωρίς υπηρεσιακό αυτοκίνητο από τη Δευτέρα το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ καθώς και την Τρίτη, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί ιδιωτικό αυτοκίνητο συναδέλφου, με ότι αυτό συνεπάγεται.

5. Αρνήθηκε ουσιαστικό συντονισμό μεταξύ Διοίκησης και Σωματείου (δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά μας ο Δήμαρχος) με τον Γεν. Γραμματέα να λέει: “Δεν είναι δουλειά του Σωματείου να κάνει κριτική στην απόφαση Δημάρχου για τη διαχείριση της κακοκαιρίας» .

6. Δεν σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει έναν κεντρικό προσβάσιμο χώρο με θέρμανση, νερό, τροφή (π.χ. Α΄ ΚΑΠΗ Δεκελείας) για τους εργαζόμενους που είναι επιφυλακή, πολιτική προστασία ως κέντρο συντονισμού και επιχείρησης.

7. Μέσω του κ. Κουτσάκη, Αντιδημάρχου Καθαριότητας, σε τηλεφωνική επικοινωνία, απείλησε τον πρόεδρο του Σωματείου ότι θα εισηγηθεί την απόλυσή του αν παρεμποδίσει το έργο του.

8. Μέσω του κ. Σαραντόπουλου, Γεν. Γραμματέα, ερμήνευσε λανθασμένα και επιλεκτικά τοΦΕΚ για την αντιμετώπιση των καιρικών φαινομένων και την επίσημη κρατική αργία της Τετάρτης, δίνοντας κατ’ επιλογή τηλεφωνική εντολή σε διευθυντές και προϊσταμένους να προσέλθουν οι υπάλληλοι κανονικά στην εργασία τους.

Για τους παραπάνω λόγους το Σωματείο καταγγέλλει την Διοίκηση για τις ενέργειες που όφειλε να είχε κάνει και δεν έκανε, καθώς επίσης και για τις αντεργατικές ενέργειες που εφάρμοσε και έφεραν σε κίνδυνο τους συναδέλφους μας.

Η αντιμετώπιση του ισχυρού χιονιά έγινε αποκλειστικά και μόνο από τους εργαζόμενους/ες με πολύ φιλότιμο και υπερβάλλοντα ζήλο, όμως με ελλείψειςκαι κινδύνους για τις ζωές τους.

Το σχέδιο Βορέας που απέστειλε την Παρασκευή 21/01/2022 σε κάποιες από τις εμπλεκόμενες Δ/νσεις δεν σημαίνει ότι αυτό είναι πρακτικά διαχείριση της κακοκαιρίας αλλά θεωρητικά. Χωρίς συγκρότηση σχεδίου πολιτικής προστασίας που συνοδεύεται ,με απόφαση Δημάρχου με ονόματα τηλέφωνα υπευθύνων, καθώς και πρόγραμμα εργαζομένων και βαρδιών ΠΡΑΚΤΙΚΌΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ. Κάτι το οποίο ζητούσαμε να υπάρξει εγκαίρως.

Ως Σωματείο τονίζουμε για ακόμη μια φορά ότι τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όλες τις υπηρεσίες είναι πολλά, μεγάλα και χρόνια. Οι συνθήκες εργασίας, με ελλείψεις υλικοτεχνικού και μηχανολογικού εξοπλισμού, ελλείψεις προσωπικού και εντατικοποίηση, συνεπάγονται με προβλήματα υγείας και ατυχήματα. Η μείωση της χρηματοδότησης των ΟΤΑ απαξιώνει όλο και περισσότερο τις υπηρεσίες και μία-μία τις σερβίρει στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Τονίζουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι το Σωματείο μας θα είναι απέναντι και ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της “ανάπτυξης” και των ιδιωτικών συμφερόντων που ρημάζουν τις ζωές όλων μας. Δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και χρηματοδότηση, ώστε οι δημότες να έχουν περισσότερες, φθηνότερες και ποιοτικότερες παροχές, αυτές που τους αξίζουν.

Τονίζουμε προς τη Διοίκηση του Δήμου πως το σιγοντάρισμα που κάνουν στην υποβάθμιση των υπηρεσιών μας, στην απαξίωση του υλικοτεχνικού εξοπλισμού του συνεργείο και του στόλου των οχημάτων, μας βρίσκει απέναντι και πως αφού δεν δίνουν απαντήσεις για το πώς θα διαχειριστούν τις ελλείψεις αυτές, θα διαχειριστούμε και εμείς την κατάσταση πιο δυναμικά με γνώμονα το δίκιο των συναδέλφων μας και το συμφέρον των δημοτών!

Το Δ.Σ.




Η «επέτειος» των Ιμίων και οι φασίστες

Του Μάριου Αυγουστάτου

Από το 1997, οι -καταδικασμένοι πλέον- νεοναζί της Χρυσής Αυγής οργανώνουν κάθε χρόνο στα τέλη Γενάρη ή αρχές Φλεβάρη πανελλαδική φασιστοσύναξη στην πλατεία Ρηγίλλης, στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την τραγική νύκτα της κρίσης των Ιμίων το 1996 και τον θάνατο 3 αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Οι αξιωματικοί ήταν, ουσιαστικά, θύματα του εθνικισμού και των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, όμως οι νεοναζί προσπαθούν να καπηλευτούν την απώλεια τριών ζωών για να ενδυναμώσουν τον εθνικισμό και να ντύσουν με «πατριωτισμό» τα κηρύγματα μίσους.

Το ιστορικό

Η ακροδεξιά και οι φασίστες έχουν αναγάγει τα γεγονότα στα Ίμια σε κεντρικό γεγονός, αλλά σαφώς και είχαν πολιτική βαρύτητα τη χρονική στιγμή που έγιναν. Με αφορμή το ανεβοκατέβασμα σημαιών της Ελλάδας και της Τουρκίας από δημάρχους, ψαράδες και δημοσιογράφους σε μια βραχονησίδα που τον χειμώνα καλύπτεται ολόκληρη από τα κύματα, οι ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις παραλίγο να έρθουν σε θερμή σύγκρουση, υλοποιώντας τα πιο ακραία μιλιταριστικά και εθνικιστικά σχέδια των ηγεσιών τους.

 

Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει ένα ελληνικό πολεμικό ελικόπτερο μετά από απώλεια ελέγχου και να σκοτωθεί το τριμελές πλήρωμά του. Οι φασίστες, κατά τη γνωστή τους τακτική, ηρωοποίησαν τους νεκρούς σαν «σύμβολα εθνικής υπερηφάνειας», κατασκευάζοντας ψεύτικους μύθους γύρω από τα αίτια της πτώσης.

Οι τρεις νεκροί των Ιμίων αποτελούν ξεκάθαρα θύματα της κλιμάκωσης των εθνικισμών.

Η σύγκρουση αποφεύχθηκε με την παρέμβαση των συμμάχων της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, κυρίως των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον δήλωσε ότι είναι αδιανόητο να γίνει ελληνο-τουρκικός πόλεμος «επειδή δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι και κάποιοι Έλληνες βαρκάρηδες συνεπλάκησαν σε έναν βράχο που κατοικούσε μία κατσίκα». Το όριο τού εθνικισμού των ηγεσιών είναι ο συσχετισμός δύναμης, όχι μόνο ο στρατιωτικός αλλά και ο πολιτικός.

 

Ακροδεξιά – φασίστες…

Τα γεγονότα στα Ίμια ήταν η αφορμή για διεκδικήσουν μαζική απεύθυνση σε «πατριωτικά» ακροατήρια διάφορα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα. Οι νεοναζί της ΧΑ παλιότερα, αλλά και μικρότερες γκρούπες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, κατάφεραν να (ανα)συγκροτηθούν, αλλά και να δημιουργήσουν ακροδεξιές πτέρυγες στα μεγάλα κόμματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο ακροδεξιός Φαήλος Κρανιδιώτης, που ίδρυσε τότε το Δίκτυο 21 και διετέλεσε σύμβουλος του Σαμαρά , ή ο Πάνος Καμμένος, που «αποχαιρετώντας» τον υπουργικό θώκο και τη συγκυβέρνηση με τον Τσίπρα, είχε πραγματοποιήσει πτήση πάνω από τα Ίμια με ρίψη στεφάνου και twittαρε μεταξύ άλλων «στα Ιμια, εκεί όπου ξεκίνησε το ταξίδι».

Για τους νεοναζί της ΧΑ έχουν ειπωθεί (και αποκαλυφθεί στη δίκη) τα περισσότερα. Από την πρώτη επέτειο διοργανώνουν φασιστοσυνάξεις, που πάντα ακολουθούνταν από ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο και σε γειτονιές της Αθήνας. Από το 2016 το αντιφασιστικό κίνημα με δυναμική παρουσία στην πλατεία Ρηγίλλης καταφέρνει να ματαιώνει τις δημόσια ανακοινωμένες φασιστικές φιέστες.

Να προσθέσουμε ένα, όχι τόσο γνωστό, συμβάν. Επί μία 10ετία τουλάχιστον, βασιλικοί και χρυσαυγίτες συνυπήρχαν στο ίδιο κτήριο. Η συγκάτοικος ήταν η ΒΕΟ («Βυζαντινή Εθνική Οργάνωση», αρχικά «Βασιλική Εθνική Οργάνωση», ονομασία που απαγορεύτηκε τελικά από τα δικαστήρια εν μέσω Μεταπολίτευσης) με επικεφαλής το Αλέξανδρο Κουντουρά, από τους γνωστότερους βασιλόφρονες.

Όσοι τη δεκαετία ’90 επισκέπτονταν τη ΒΕΟ παραξενεύονταν όταν έβλεπαν να περνάνε την πόρτα «προλετάριοι με ξυρισμένα κεφάλια και πλαστικά μπουφάν» (κατά δήλωσή τους) αλλά μικρή σημασία είχαν αυτές οι λεπτομέρειες μπροστά στον κοινό αγώνα, κατά της δημοκρατίας, του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Για το πώς πληρώνονταν τα νοίκια είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Κουντουράς, σε ένα πάνελ στο κανάλι του Καρατζαφέρη: Εν μέσω πολλών βασιλοχουντικών, σε μια συζήτηση για τα τεκταινόμενα στον ακροδεξιό χώρο, είχε πει ότι τα ποσά για το ενοίκιο των γραφείων της ΧΑ στην Σολωμού 74 «χαρίζονταν στα παιδιά».

Ο Κουντουράς, λοιπόν, ήταν ο πρώτος ομιλητής στην δεύτερη εκδήλωση της ΧΑ για τα Ίμια, τον Ιανουάριο του 1998, μαζί με τον Σπύρο Σταθόπουλο, τον Περίανδρο και τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο. Και, όπως διαβάζουμε, «κάλεσε με την δεξιά χείρα υψωμένη όλους να επαναλάβουν τον όρκο και να υποσχεθούν ότι θα παραδώσουν την πατρίδα μεγαλύτερη». Ένα από τα πολλά επεισόδια της «ακροδεξιάς πολυκατοικίας».

 

Η κυβέρνηση

Η κλιμάκωση των εθνικισμών, οι συγκρούσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, η κούρσα των εξοπλισμών, τα πολεμικά τύμπανα από την Ουκρανία (και όχι μόνο) απειλούν να αιματοκυλήσουν την περιοχή. Παράλληλα και από κοινού, Ελλάδα, Τουρκία και ΕΕ με τις αντιπροσφυγικές τους πολιτικές πνίγουν ανθρώπους σε Αιγαίο και Μεσόγειο καθημερινά. Η κυβέρνηση της ΝΔ με τις συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, πετώντας δισεκατομμύρια που θα έπρεπε να δοθούν για κοινωνικές ανάγκες (τουλάχιστον για υγεία – παιδεία) πολλαπλασιάζει τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα και μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου εμπλέκοντάς την άμεσα σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλη την περιοχή, μέχρι και στην Αφρική.

Η ΝΔ επιλέγει να περικόψει 800 εκατ. ευρώ κονδύλια από το δημόσιο σύστημα υγείας και δαπανά δεκάδες δισ. ευρώ σε αγορές όπλων και προσλήψεις μισθοφόρων στρατιωτών. Έχοντας ουσιαστικά ευρύτερη συναίνεση σε αυτά τα σχέδια και από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.

 

…και τα καθήκοντα του κινήματος

Την ίδια ώρα, δικαστικές αποφάσεις αποφυλακίζουν ηγετικά στελέχη της ΧΑ, όπως ο πρώην βουλευτής Μίχος και ο πυρηνάρχης Νίκαιας Πατέλης, ενώ ακροδεξιοί και φασίστες επιχειρούν να ανασυγκροτηθούν μέσα στα θολά νερά και τον ανορθολογισμό του «κινήματος» των αντιεμβολιαστών.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Σταυρούπολη, τον Εύοσμο, το Νέο Ηράκλειο, την Κοκκινιά, η έκρηξη στον λατρευτικό χώρο στον Άγιο Παντελεήμονα, η επίθεση από φασίστα σε μετανάστη στον ΗΣΑΠ, έδειξαν πως η Χρυσή Αυγή και τα απομεινάρια της (κόμματα Κασιδιάρη, Λαγού, Propatria κ.ά.) επιχειρούν να επανακάμψουν και στον δρόμο αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Σε αυτές τις συνθήκες το αντιφασιστικό κίνημα το Σάββατο 29 Γενάρη στις 5μ.μ. για μια ακόμη χρονιά θα βρίσκεται στην πλατεία Ρηγίλλης,  για να τους εμποδίσει, όπως το έκανε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τις μέρες που συμπληρωνόταν 1 χρόνος από την καταδίκη της ΧΑ.  

Πέρα από την αντιφασιστική κινητοποίηση του Σαββάτου, που είναι αναμφίβολο καθήκον μας να είμαστε εκεί, τα αντανακλαστικά μας επιβάλλεται να είναι αυξημένα.

Απέναντι σε κάθε είδους νεοναζί σε κάθε γειτονιά αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που (εκτός του ότι κορυφαίοι της υπουργοί είναι ξεκάθαρα ακροδεξιοί) υλοποιεί συνολικά μια ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική που πλήττει τα δικαιώματά μας. Με πάνω από 22.000 νεκρούς από την πανδημία, η μόνη της «μέριμνα» είναι η καταστολή, ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός, τα δολοφονικά pushbacks και με απουσία ουσιαστικής στήριξης στα λαϊκά νοικοκυριά για την ακρίβεια, με αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και εξαθλίωσή τους.

Απέναντι σε όλα αυτά να αντιπαραθέσουμε τις δικές μας αξίες, την αλληλεγγύη και αντίσταση, τους δικούς μας αγώνες ενάντια στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στον πόλεμο και στη φτώχεια.




Φτάνει πια με την τηλεκπαίδευση – Κυβέρνηση, ΥΠΑΙΘ να απολογηθούν για την εγκληματική πολιτική τους

Η κατρακύλα του υπουργείου παιδείας και της κυβέρνησης δεν έχει τέλος.

Ενώ χιλιάδες πολίτες ήταν εγκλωβισμένοι στον πιο ακριβό δρόμο της Ευρώπης και σε πολλές κεντρικές αρτηρίες της Αθήνας, ενώ χιλιάδες οικογένειες έμειναν για μια ακόμη φορά χωρίς ρεύμα και θέρμανση, ο γενικός γραμματέας έστελνε ξανά «φιρμάνια» για τηλεκπαίδευση.

Τι κι αν γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές δήλωναν πως η τηλεκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση, τι κι αν πρωτοβάθμια σωματεία δήλωναν πως οι εκπαιδευτικοί δεν βάζουν πλάτη στην κοροϊδία, δεν είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν τηλεκπαιδευση από πουθενά. Τι και αν διδακτικές ώρες χάνονται ακόμα λόγω ελλείψεων προσωπικού και κανένα μέτρο για τον εξοπλισμό και την ασφάλεια των σχολείων δεν πάρθηκε.

Με θράσσος ο γ.γ. εξήγγελλε τηλεκπαίδευση, ενώ άλλος υπουργός της κυβέρνησης του επιτελικού μπάχαλου, κήρυττε διήμερη αργία και ανακοίνωνε ότι δεν θα γίνει τηλεκπαίδευση.

Με θράσσος από το υπουργείο παιδείας έφευγε οδηγία προς τους/τις διευθυντές/ντριες των σχολείων να δώσουν ονόματα εκπαιδευτικών τη στιγμή που η κυβέρνηση επιδίωκε να εξευτελίσει και εμπαίξει έναν ολόκληρο κλάδο, ονόματα συναδέλφων ισών που με αξιοπρέπεια πήραν αποφάσεις μη συμμετοχής στη τηλεκπαίδευση. 

Η αξιοπρεπής στάση των εκπαιδευτικών απέναντι στις αφόρητες πιέσεις και παράνομες οδηγίες υποχρέωσε το Υπουργείο να άρει τις οδηγίες για την τηλεκπαίδευση με δικαιολογία την αργία της Τρίτης και της Τετάρτης, ώστε να μην αποκαλυφθεί πως η εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και οι γονείς και μαθητές, τους γύρισαν την πλάτη. Μεγάλο μέρος του κλάδου κράτησε ενιαία στάση, πράγμα που αποδόμησε την άθλια προπαγάνδα του Υπουργείου – παρά τα ψεύδη περί 46.000 λειτουργούντων ψηφιακών τάξεων την Δευτέρα.

Συνάδελφοι και συναδέλφισες δεν πτοήθηκαν από το όργιο των παράνομων οδηγιών, μηνυμάτων, πιέσεων, απειλών και εκβιασμών που έστησε ο ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας με τη συμμετοχή και στελεχών εκπαίδευσης, για το άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι στις πλάτες μας για την παροχή τηλεκπαίδευσης, την ώρα μάλιστα που η κοινωνία όλη ζούσε εφιαλτικές ώρες στην κακοκαιρία κάτω από τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες.

Δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα για το ότι ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ τηλεκπαίδευση.  Κυβέρνηση, ΥΠΑΙΘ και τα πρόθυμα στελέχη πρέπει να απολογηθούν στα παιδιά, τους γονείς και σε όλους τους εκπαιδευτικούς για την εγκληματική τους πολιτική. Δε θα υποχωρήσουμε στους άθλιους εκβιασμούς για παροχή τηλεκπαίδευσης από τα σπίτια και δε θα διακινδυνεύσουμε την υγεία μας στους παγωμένους δρόμους και προαύλια. Δεν καλύπτουμε τις ευθύνες κανενός, δεν υποκύπτουμε, δεν συμμετέχουμε στην άθλια επικοινωνιακή προπαγάνδα της κυβέρνησης, που θέλει να φορτώσει όλες τις ευθύνες επάνω μας.

Η παρωδία της τηλεκπαίδευσης να λάβει τέλος. Τονίζουμε για μια ακόμη φορά:

Η τηλεκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση. Το σχολείο είναι ο φυσικός χώρος που παρέχει εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς και διακρίσεις.

Η παροχή εκπαίδευσης είναι ευθύνη του κράτους και όχι ατομική ευθύνη.

Η τηλεκπαίδευση χρησιμοποιείται ως μέσο καταστολής αγώνων, τώρα της μαθητικής κοινότητας, αργότερα των αγώνων των εκπαιδευτικών.

Η τηλεκπαίδευση καταπατά κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και νομιμοποιεί τις ελλείψεις σε προσωπικό στα σχολεία.

Η χρήση της σε περιστάσεις πανδημίας ή κακών καιρικών συνθηκών είναι πρόφαση για την επέκτασή της σε καιρούς συρρίκνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεν νομιμοποιούμε, δεν μονιμοποιούμε την τηλεκπαίδευση, συντασσόμαστε με τις αποφάσεις των σωματείων μας.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΙΡΑΙΑ




Πακτωλός κερδών και επιδοτήσεων για το κεφάλαιο, «μνημόνιο» για την εργασία

Πάνος Κοσμάς

Άμεση επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε «δεύτερη αύξηση» του κατώτατου μισθού το 2022, από τις αρχές Μαΐου. Η πρώτη ισχύει ήδη από 1ης Ιανουαρίου και ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ύψος των… 7 ευρώ (2%)! Η δεύτερη προεξοφλείται ότι θα είναι πιο… πλουσιοπάροχη, καθώς σύμφωνα με κατευθυνόμενες από την κυβέρνηση πληροφορίες θα ανέρχεται σε 5-5,5% στον μικτό μισθό. Εάν αυτές οι πληροφορίες επαληθευτούν, ο μικτός κατώτατος μισθός θα αυξηθεί κατά 33 έως 36,5 ευρώ και θα ανέλθει στα 696 έως 699,5 ευρώ. Εάν ισχύσει αυτό το σενάριο (που δεν πρέπει να θεωρείται εντελώς βέβαιο, καθώς μπορεί να ανατραπεί από μια οικονομική συγκυρία που δεν εμπνέει ασφάλεια για τις οικονομικές εξελίξεις), ο κατώτατος μισθός θα διαμορφωθεί σε επίπεδα που θα εξακολουθούν να είναι πολύ κάτω από τα προ του Φεβρουαρίου του 2012 επίπεδα των 751 ευρώ.

Ταυτόχρονα, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων μακροημερεύει και η όλη διαδικασία καθορισμού του κατώτατου μισθού από το υπουργικό συμβούλιο «κανονικοποιείται», κατ’ απομίμηση μιας διαδικασίας «κοινωνικής διαβούλευσης» όπου διαβουλεύονται οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου (ΣΕΒ και επιμελητήρια εργοδοτών, ΚΕΠΕ, ΙΟΒΕ) με τη διακοσμητική συμμετοχή της ΓΣΕΕ, για να διαμορφώσουν -μη δεσμευτική καν- πρόταση που θα υποβληθεί στο υπουργείο Εργασίας, το οποίο με τη σειρά του θα εισηγηθεί στο υπουργικό συμβούλιο για να αποφασίσει!1 Ήδη η κυβέρνηση ανακοίνωσε το χρονοδιάγραμμα αυτής της διαδικασίας προκειμένου να καταλήξει σε απόφαση για τη νέα αύξηση του κατώτατου μισθού από τον Μάιο του 2022.2

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά έχουν λοιπόν να τοποθετηθούν σε δύο θεμελιώδη δεδομένα: Πρώτο, ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ο κατώτατος μισθός εξακολουθεί να είναι όχι μόνο κάτω αλλά και πολύ μακριά από τα επίπεδα του 2012, και δεύτερο, ότι έχει καταργηθεί η συλλογική διαπραγμάτευση μεταξύ των οργανώσεων των εργαζομένων και των εργοδοτών και πιθανότατα εξετάζεται η μονιμοποίηση της κατάργησής της.

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά έχουν λοιπόν να τοποθετηθούν σε δύο θεμελιώδη δεδομένα: Πρώτο, ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ο κατώτατος μισθός εξακολουθεί να είναι όχι μόνο κάτω αλλά και πολύ μακριά από τα επίπεδα του 2012, και δεύτερο, ότι έχει καταργηθεί η συλλογική διαπραγμάτευση μεταξύ των οργανώσεων των εργαζομένων και των εργοδοτών και πιθανότατα εξετάζεται η μονιμοποίηση της κατάργησής της. Είναι τα δύο θεμελιώδη βάθρα του μνημονιακού καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας, και παραμένουν άθικτα.

Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο»


Η πολιτική οικονομία είναι (επιμελημένα) στρυφνή, η κριτική της πολιτικής οικονομίας δυσεύρετη – κι ακόμη πιο δυσεύρετη η μαρξιστική της εκδοχή. Το αποτέλεσμα είναι η ιδεολογία (με τον μαρξιστικό της ορισμό ως ψευδής συνείδηση) να κατακλύζει τα μυαλά των ανθρώπων και να αποκρύβει ταχυδακτυλουργικά τις αλήθειες που διαμορφώνονται μπρος στα μάτια τους, ακόμη και τις πιο προφανείς. Μια ιδιάζουσα τέτοια περίπτωση είναι η οξεία και έκδηλη αντίθεση ανάμεσα στην ευημερία των κερδών και στον πακτωλό επιδοτήσεων στο κεφάλαιο, από τη μια, και τη μακροχρόνια καθήλωση του εργατικού εισοδήματος απ’ την άλλη, που έχει αναπόφευκτο αποτέλεσμα την διευρυμένη αναπαραγωγή ποικίλων εκδοχών κοινωνικής δυστυχίας.

Ωστόσο, πλέον δεν πρόκειται καν μόνο γι’ αυτό: το κύμα ακρίβειας που έχει ξεσπάσει απαξιώνει ακόμη περισσότερο τον εργατικό μισθό, καθώς θεμελιώδη προϊόντα (αγαθά και υπηρεσίες) που είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή των εργαζόμενων τάξεων έχουν ακριβύνει πάρα πολύ. Η εξαγγελθείσα από την κυβέρνηση… δεύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού μέσα στο 2022 δεν επαρκεί καν για να καλύψει τις απώλειες από την ακρίβεια.3

Με αυτά δεδομένα, είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» και να μην κάνουμε τίποτε γι’ αυτό; Όταν μάλιστα η ελληνική περίπτωση όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, αλλά μία από τις πιο εμφατικές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επιβεβαιώσεις του;

Τα κέρδη ανακάμπτουν γρήγορα και θεαματικά


Αυτό ισχύει γενικά και διεθνώς, αλλά και συγκεκριμένα όσον αφορά τον ελληνικό καπιταλισμό. Στον πίνακα 1 βλέπουμε την πορεία του δείκτη των κερδών για το σύνολο του επιχειρηματικού τομέα την τελευταία ενδεκαετία (από το 2012 έως το 2022). Τι βλέπουμε εκεί;

  1. Ότι ενώ από την κρίση του 2008 τα κέρδη ανέκαμψαν σταδιακά, από την κρίση του 2020 τα κέρδη ανέκαμψαν «ακαριαία», τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται τόσο στις ιδιαιτερότητες της κρίσης του 2020 καθαυτής (η πτώση της κατανάλωσης, των επενδύσεων και της κερδοφορίας σε μεγάλο βαθμό ανεστάλη με τα λοκντάουν αλλά δεν ματαιώθηκε) όσο και στην ιδιαιτερότητα των απαντήσεων στην κρίση του 2020 σε σχέση με αυτή του 2008 (στην κρίση του 2020 οι κυβερνήσεις δεν επιστράτευσαν μόνο νομισματικά μέσα, όπως μετά το 2008, αλλά και τις δημοσιονομικές δαπάνες, δημιουργώντας ελλείμματα και επιδοτώντας τόσο τις επενδύσεις όσο και την εξυπηρέτηση των δανείων των επιχειρήσεων).
  2. Στην ελληνική περίπτωση, τα κέρδη ανέκαμψαν πολύ πιο θεαματικά μεταξύ 2020 και 2021 και μάλιστα αναμένεται ότι το 2022 θα ξεπεράσουν τα επίπεδα του 2019 (κάτι που δεν προβλέπεται να ισχύσει για την Ευρωζώνη των 19). Το γεγονός αυτό οφείλεται -μεταξύ άλλων- στην καθήλωση του εργατικού κόστους και στην εμπέδωση-μακροημέρευση του μνημονιακού καθεστώτος συσσώρευσης που στηρίζεται στην ακραία εκμετάλλευση της εργασίας. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θωράκισε περαιτέρω αυτό το καθεστώς (νόμος Χατζηδάκη), διαλύοντας κάθε θεσμική πρόνοια που θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο στην εργοδοτική αυθαιρεσία και το εργοδοτικό «διευθυντικό δικαίωμα» (νόμος Χατζηδάκη, διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών του εργατικού δικαίου).

Πίνακας 1. Δείκτης κερδών1 Ελλάδα – Ευρωζώνη των 19

 

Έτος Ελλάδα Ευρωζώνη
2012 82,6 93,7
2013 88,3 93,7
2014 91,1 95,9
2015 100,0 100,0
2016 101,5 101,9
2017 106,2 104,0
2018 111,5 103,0
2019 117,9 101,7
2020 90,6 84,3
2021 107,62 93,82
2022 120,63 101,33
  1. Δεν είναι το ποσοστό κέρδους, αλλά δείκτης που αποδίδει την αυξομείωση των κερδών από έτος σε έτος, με έτος αναφοράς (δείκτης=100) το 2015. Τα κέρδη, στο σύνολο του επιχειρηματικού τομέα και σε τρέχουσες τιμές.
  2. Για το 2021, εκτιμήσεις
  3. Για το 2022, προβλέψεις

Ακόμη πιο θεαματική είναι η ανάκαμψη των κερδών για τις ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, για τις οποίες έχουμε τα πιο πρόσφατα στοιχεία. Τα κέρδη των εισηγμένων εταιρειών ανέκαμψαν ήδη στο εξάμηνο του 2021 και μάλιστα σε επίπεδα πάνω από το αντίστοιχο εξάμηνο του 2019! Η τάση αυτή επιβεβαιώθηκε -και μάλιστα ακόμη εμφατικότερα- με τα αποτελέσματα του 9μήνου. Η αύξηση των κερδών το 9μηνο του 2021 σε σχέση με το εξάμηνο του 2021 ήταν επίσης εντυπωσιακή.

Ακόμη πιο θεαματική είναι η ανάκαμψη των κερδών για τις ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, για τις οποίες έχουμε τα πιο πρόσφατα στοιχεία. Τα κέρδη των εισηγμένων εταιρειών ανέκαμψαν ήδη στο εξάμηνο του 2021 και μάλιστα σε επίπεδα πάνω από το αντίστοιχο εξάμηνο του 2019! Η τάση αυτή επιβεβαιώθηκε -και μάλιστα ακόμη εμφατικότερα- με τα αποτελέσματα του 9μήνου. Η αύξηση των κερδών το 9μηνο του 2021 σε σχέση με το εξάμηνο του 2021 ήταν επίσης εντυπωσιακή. Η τάση είναι γενική, οι δε εξαιρέσεις (κυρίως στον χώρο των κατασκευών και των ναυτιλιακών) απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.4

Πακτωλός επιδοτήσεων στο κεφάλαιο


Το ελληνικό κεφάλαιο αναμένεται να επωφεληθεί πακτωλού ευρωπαϊκών επιδοτήσεων την επόμενη εξαετία-επταετία, συνολικού ύψους πάνω από 70 δισ. ευρώ, τόσο από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF) μέχρι και το 2026 όσο και στο πλαίσιο της νέας προγραμματικής περιόδου του ΕΣΠΑ 2021-2027. Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι οι επενδύσεις αυτές θα αφορούν σε σημαντικό βαθμό τη λεγόμενη «πράσινη» και φηφιακή «μετάβαση» (περισσότερο αυστηρά οι επιδοτήσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, λιγότερο αυστηρά του ΕΣΠΑ), αλλά και τη γενική στρατηγική της «εξωστρέφειας», δηλαδή του προσανατολισμού στη διεθνή ανταγωνιστικότητα (δηλαδή στις εξαγωγές, δηλαδή στη διεθνή ζήτηση). Είναι ο «μεγάλος μετασχηματισμός» στον οποίο ομνύουν η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ˙ ο μετασχηματισμός σε εξαγωγικής μιας οικονομίας που μέχρι τώρα στηρίζεται κυρίως στην εσωτερική αγορά. Ανεξάρτητα από τον βαθμό επιτυχίας, είναι βέβαιο ότι ο στόχος αυτός, σε κάποιον βαθμό που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, θα επιτευχθεί. Ανεξάρτητα επίσης από την έκταση της επιτυχίας και τις όποιες άλλες συνέπειές της, αυτό θα σημάνει μεγαλύτερη απεξάρτηση του ελληνικού κεφαλαίου από την εσωτερική ζήτηση, άρα και περαιτέρω μείωση του ενδιαφέροντος για τα προβλήματα αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων (φτώχεια και ποικίλες μορφές κοινωνικής δυστυχίας). Εξάλλου, το καθηλωμένο εργατικό εισόδημα και η υψηλή ανεργία είναι τα βάθρα του μοντέλου συσσώρευσης που στηρίζεται στην ακραία εκμετάλλευση της εργασίας. Επίσης -κάτι που δεν είναι ο χώρος για να το αναπτύξουμε εδώ- ο νέος κύκλος λιτότητας (στις κρατικές δαπάνες και όχι μόνο), που άρχισε ήδη αλλά θα κλιμακωθεί και θα αποκτήσει θεσμικό μανδύα με το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας από το 2023, απαιτεί περικοπές δαπανών, και όπως έδειξε ήδη ο κρατικός προϋπολογισμός του 2022, αυτές οι περικοπές θα εστιαστούν στις παντός είδους κοινωνικές μεταβιβάσεις (χρηματικές ή σε είδος).

Το ελληνικό κεφάλαιο αναμένεται να επωφεληθεί πακτωλού ευρωπαϊκών επιδοτήσεων την επόμενη εξαετία-επταετία, συνολικού ύψους πάνω από 70 δισ. ευρώ, τόσο από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF) μέχρι και το 2026 όσο και στο πλαίσιο της νέας προγραμματικής περιόδου του ΕΣΠΑ 2021-2027.

Αναλυτές στα συστημικά οικονομικά σάιτ, αλλά και στελέχη του ΣΕΒ και των επιμελητηρίων των εργοδοτών, μας προϊδεάζουν με δηλώσεις τους για τις προοπτικές: το στάτους και το μοντέλο της ελληνικής οικονομίας αλλάζουν (θρίαμβος!), οι προοπτικές για την «ανάπτυξη» (και για τα κέρδη βεβαίως-βεβαίως) είναι λαμπρές, αλλά απαιτείται περίσσια προσοχή και «υπευθυνότητα»: επιστροφή στη δημοσιονομική ορθοδοξία (νέος κύκλος λιτότητας), εμβάθυνση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (να γίνει το μοντέλο συσσώρευσης ακόμη πιο ληστρικό απέναντι στη φύση και τον άνθρωπο), συνέχιση της στήριξης στο κεφάλαιο τώρα που ανοίγει τα φτερά του στον διεθνή ανταγωνισμό…

Καθήλωση μισθών, επέκταση της φτώχειας


Ενώ λοιπόν ο ελληνικός καπιταλισμός (εξ)ωθείται βαθιά στο νέο προσανατολισμό της «εξωστρέφειας», ενώ τα κέρδη ανακάμπτουν θεαματικά, ενώ έρχεται πακτωλός ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, όλα αυτά όχι μόνο δεν συνοδεύονται με κάποιο «μέρισμα» της εργατικής τάξης στην «ανάπτυξη», αλλά αντίθετα στηρίζονται και προϋποθέτουν την καθήλωσή της. Το γεγονός μαρτυρούν ξανά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία και δεδομένα, που αποκαλύπτουν ότι:

  • Ο κατώτατος μισθός εξακολουθεί να είναι, 10 χρόνια ύστερα από την μείωσή του κατά 22% την 1η Μαρτίου 2012 επί πρωθυπουργίας Λουκά Παπαδήμου, κάτω από τα επίπεδα του Φεβρουαρίου 2012. Η πρώτη θλιβερή ευρωπαϊκή πρωτιά της Ελλάδας είναι αυτή: είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ο κατώτατος μισθός παραμένει κάτω από τα επίπεδα των αρχών του 2012!
  • Η δεύτερη θλιβερή πρωτιά είναι απόρροια της πρώτης: η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία το όριο της φτώχειας είναι πολύ κάτω από τα επίπεδα του 2009 (αφού αντιστοιχεί στο 60% του ισοδύναμου διάμεσου μισθού). Το γεγονός αυτό έχει δύο συνέπειες:

Πρώτο, ότι… καλλωπίζει τους δείκτες της φτώχειας. Το ποσοστό φτώχειας, υπολογιζόμενο σε βάση πολύ μειωμένη σε σχέση με τον χρόνο έναρξης της κρίσης (2008-2009), καταγράφεται πολύ χαμηλότερο του πραγματικού. Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, το ποσοστό φτώχειας υπολογισμένο με βάση το 60% του διάμεσου μισθού του 2008, ήταν το 2015 48% και το 2019 42%!!! Μπορεί να εικάσει κανείς την ανάλογη εκτίναξη των αριθμών σε άλλους δείκτες της φτώχειας αν πάρουμε ως βάση τα προ της κρίσης επίπεδα…

Στα προηγούμενα θα πρέπει να προσθέσουμε τη μεγάλη έκταση των παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας, που τα κυβερνητικά νομοθετήματα διευκολύνουν ή και να νομιμοποιούν (όπως οι προβλέψεις του «νόμου Χατζηδάκη»), που επιδεινώνουν την κατάσταση και πιέζουν συνολικά την κλίμακα των μισθών προς τα κάτω, με αποτέλεσμα υψηλό ποσοστό εργαζομένων να αμείβεται με μισθό στο φάσμα από -10% έως +10% του κατώτατου.

Πίνακας 3. Ελλάδα: κατώτατος μισθός*

29η Φεβρουαρίου 1η Μαρτίου 1η Φεβρουαρίου 20193 1η Ιανουαρίου
20121 20122 20224
876,62 (751,39) 683,76 (586,1) 758,33 (650) 773,5 (663)

* Για 12 μηνιαίες πληρωμές τον χρόνο. Σε παρένθεση, για 14 πληρωμές τον χρόνο. Σε ευρώ. Όπως είχε διαμορφωθεί από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις του 2011

  1. Με απόφαση της υπό τον Λουκά Παπαδήμο κυβέρνησης
  2. Με απόφαση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ
  3. Η αύξηση κατά 2% από την κυβέρνηση Μητσοτάκη

Πίνακας 4. Ελλάδα: όριο κινδύνου φτώχειας*

2009 2014 2019
7.521 (626,75) 5.204 (433,66) 5.859 (488,25)

* Ετήσιο εισόδημα σε ευρώ. Σε παρένθεση το μέσο μηνιαίο εισόδημα

Πίνακας 5. Ελλάδα – Δείκτες φτώχειας

2009 2014 2015 2016 2017 2018 2019
Κίνδυνος φτώχειας ή

κοινωνικού αποκλεισμού1

 

 

27,6

 

 

 

36,0

 

 

 

35,7

 

 

 

35,6

 

 

 

34,8

 

 

 

31,8

 

 

 

30,0

 

Ποσοστό

φτώχειας α2

 

19,7

 

22,1

 

21,4

 

21,2

 

20,2

 

18,5

 

17,9

Ποσοστό φτώχειας β3  

 

 

48,0

 

 

46,3

 

 

42,0

Άτομα κάτω ή

πολύ κοντά

στο όριο

της φτώχειας4

 

 

25,4

 

 

 

28,9

 

 

 

27,9

 

 

 

28,1

 

 

 

26,5

 

 

 

26,4

 

 

 

25,3

 

Πηγή: Eurostat

  1. Το ποσοστό των ατόμων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας ή σε σοβαρή υλική στέρηση ή ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλή ένταση εργασίας. Τα άτομα μετρώνται μία φορά ακόμη και αν είναι παρόντα σε περισσότερους από έναν εξ αυτών των τριών υποδεικτών.
  2. Ποσοστό των ατόμων στο σύνολο του πληθυσμού που έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού διάμεσου εισοδήματος του τρέχοντος έτους μετά από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις
  3. Ποσοστό των ατόμων στο σύνολο του πληθυσμού που έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού διάμεσου εισοδήματος με έτος αναφοράς το 2008 (δηλαδή με βάση το εθνικό διάμεσο ισοδύναμο εισόδημα του 2008) μετά από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις
  4. Άτομα με εισόδημα έως και 10% πάνω από το όριο της φτώχειας

[…] για να παραφράσουμε τον Τραμπ, «ο ΣΕΒ δεν φτιάχτηκε για να επιδεικνύει ευαισθησία για το εισόδημα των εργαζόμενων τάξεων». Η Αριστερά όμως και το εργατικό κίνημα «φτιάχτηκαν» γι’ αυτό -μεταξύ άλλων- και είναι αδιανόητο να μην το θέτουν στο επίκεντρο.

Τι να κάνουμε;


Μια καλή και πάντα χρήσιμη «άσκηση» είναι να παραδειγματιζόμαστε από την ταξική προσήλωση και ιδιοτέλεια που επιδεικνύουν οι οργανώσεις των εργοδοτών και γενικά οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Όπως ο ΣΕΒ, για παράδειγμα, το «συνδικάτο των εισηγμένων», που δεν αρκείται σε αυτά, αλλά διατυπώνει διαρκώς προς την κυβέρνηση παραινέσεις, προτάσεις αλλά και απαιτήσεις. Η πλέον πρόσφατη απαίτησή του, διατυπωμένη διά χειλέων του προέδρου του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου, είναι να στηρίξει η κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις για να αντισταθμίσουν το αυξημένο ενεργειακό κόστος, για να παραμείνουν ανταγωνιστικές διεθνώς! Ωστόσο, το αυξημένο ενεργειακό κόστος αφενός είναι γενικευμένη κατάσταση διεθνώς και αφετέρου μετακυλίεται από τις επιχειρήσεις στις τιμές των προϊόντων. Ιδιαίτερα οι εισηγμένες, έχουν τη δυνατότητα να απορροφήσουν μεγάλο μέρος του χωρίς να ανεβάσουν τις τιμές αν συμβιβαστούν με ένα μικρότερο ποσοστό κέρδους. Πέραν τούτου όμως, οι επιχειρήσεις έχουν πολλαπλώς και γενναία επιδοτηθεί τα τελευταία χρόνια, οπότε οι διαρκείς εκκλήσεις τους προς το κράτος για βοήθεια αποτελούν πρόκληση. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αξιολογήσουμε την απλόχερη στήριξη που τους έχει παράσχει το κράτος σε πλήρη αντίστιξη με την απουσία στήριξης στην εργασία. Αλλά, για να παραφράσουμε τον Τραμπ, «ο ΣΕΒ δεν φτιάχτηκε για να επιδεικνύει ευαισθησία για το εισόδημα των εργαζόμενων τάξεων». Η Αριστερά όμως και το εργατικό κίνημα «φτιάχτηκαν» γι’ αυτό -μεταξύ άλλων- και είναι αδιανόητο να μην το θέτουν στο επίκεντρο. Μια κοινή καμπάνια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για την άμεση επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ της… προηγούμενης κρίσης επίπεδα (στα 751 ευρώ), την οποία θα στηρίξουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, είναι υπερεπείγουσα και έχει κεντρική πολιτική σημασία.


Σημειώσεις και παραπομπές:

  1. Υπενθυμίζεται ότι η διαπραγμάτευση του ύψους του κατώτατου μισθού μεταξύ των τριτοβάθμιων συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) και των οργανώσεων των εργοδοτών έχει καταργηθεί στα μνημονιακά χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν την αποκατάστησε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει έκδηλη την πρόθεσή της να μονιμοποιήσει την κατάργησή της.
Για τη διαδικασία
  1. https://www.capital.gr/oikonomia/3608857/to-neo-xronodiagramma-gia-tin-thespisi-tou-katotatou-misthou
  2. Βλέπε ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για τον πληθωρισμό Δεκεμβρίου 2021, που εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022: https://www.statistics.gr/el/statistics?p_p_id=documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN&p_p_lifecycle=2&p_p_state=normal&p_p_mode=view&p_p_cacheability=cacheLevelPage&p_p_col_id=column-2&p_p_col_count=4&p_p_col_pos=1&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_javax.faces.resource=document&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_ln=downloadResources&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_documentID=455139&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_locale=el)
Εκεί καταγράφονται αυξήσεις σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2020 όπως στις κατηγορίες: Ηλεκτρισμός 45%, Φυσικό Αέριο 135,7%, Πετρέλαιο θέρμανσης 34,1%, Ελαιόλαδο 17%, Άλλα βρώσιμα έλαια 17,1%, Αρνί και κατσίκι 19,7%.   
  1. «Εφημερίδα των Συντακτών» 3/12/2021, σελ. 12, «Βοήθεια… έχουμε υψηλά κέρδη»

 

Πηγή: commune.org.gr




Αλληλεγγύη στους/στις προσφυγ(ισ)σες της Aφγανικής Κοινότητας

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό” συνεχίζουμε την αλληλεγγύη στους ανθρώπους που πλήττονται περισσότερο και σας καλούμε να μας στηρίξετε για ακόμη μια φορά. Κατόπιν έκκλησης για βοήθεια των προσφυγ(ισ)σων της Αφγανικής Κοινότητας συλλέγουμε την ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 10:00π.μ. – 18:00μ.μ., στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Γιατράκου 22 & Μ. Αλεξάνδρου, Μεταξουργείο, τα παρακάτω είδη:

• Παιδικές πάνες (για παιδιά από 1-3 ετών) & Μωρομάντηλα
• Τρόφιμα μακράς διάρκειας, ρύζι, μακαρόνια, όσπρια, λάδι, πελτέ ντομάτας-σάλτσες, αλεύρι, αλάτι-πιπέρι, καφέ, τσάι, ζάχαρη, φρυγανιές, γάλα σε κουτί (για παιδιά-ενήλικες)
• Είδη προσωπικής υγιεινής και προστασίας όπως σαπούνια, σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, σερβιέτες, αντισηπτικά, γάντια, μάσκες
• Υγρό για τα πιάτα, υγρό γενικού καθαρισμού, και σκόνη ή υγρό πλυσίματος ρούχων
Η παραλαβή θα γίνει με την τήρηση όλων των απαιτούμενων μέτρων υγειονομικής προστασίας. Εναλλακτικά για όσους-ες δεν μπορούν να μετακινηθούν, για αγορά ειδών πρώτης ανάγκης ισχύει το ΙΒΑΝ στην Τράπεζα Πειραιώς της Κίνησης “Απελάστε τον Ρατσισμό”: GR25 0172 0180 0050 1803 1163 603, με την αιτιολογία COVID-19
[email protected] Tηλ: 6974486368 Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών – Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”



Στην ΕΣΗΕΑ της υποταγής, ρίξε ψήφο ανυπακοής!

Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, των μελών του Μεικτού Συμβουλίου και τους αντιπροσώπους για το επόμενο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ έφτασαν. Εύλογα θα ρωτήσει κανείς, από τους χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου μας: Και γιατί να νοιαστώ; Μήπως νοιάστηκε μέχρι σήμερα το ΔΣ για εμένα; Δεν θα έχει άδικο. Άλλωστε, η πλειοψηφία του απερχόμενου ΔΣ – ναι, αυτή η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που, κατά τα άλλα, μισιούνται θανάσιμα… – όχι απλώς δεν οργάνωσε αγώνες και δεν βρέθηκε στο πλευρό των συναδέλφων που είχαν ανάγκη, αλλά έγινε συνένοχος στα πολλαπλά εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί και διαπράττονται. Σε βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και της ενημέρωσης του λαού.
Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε από πού πρέπει να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς, άλλωστε, έχει πολλά παραδείγματα να αναφέρει και οδυνηρές εμπειρίες να διηγηθεί. Την ώρα που αλωνίζουν τα φερέφωνα των αφεντικών και της πολιτικής εξουσίας, οι «εκπρόσωποι» έχουν μετατρέψει την Ένωση Συντακτών σε ένα άνευρο και άοσμο γραφειοκρατικό μόρφωμα, που διοικείται με πελατειακές ισορροπίες υποταγής σε πολιτική, εργοδοτική και οικονομική εξουσία. Αυτό που έχει, όμως, νόημα είναι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μαζί της και μαζί τους. Θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε; Θα συνεχίσουμε, αδιαφορώντας ή με την ανοχή μας, να τους δίνουμε τη δυνατότητα να μιλούν για εμάς και να μας ντροπιάζουν;
Θα τους δώσουμε, για άλλα δύο χρόνια, το πράσινο φως να αφήσουν τους εργαζόμενους στον κλάδο χωρίς συλλογικές συμβάσεις; Έρμαια των εκβιαστικών ατομικών συμφωνιών, χωρίς φωνή απέναντι στους εργοδότες, που μπορούν να προσλαμβάνουν, να απολύουν και να αλλάζουν εργασιακές σχέσεις όπως τους αρέσει και με βάση τις προτεραιότητές τους; Να μας ξεζουμίζουν για ένα κομμάτι ψωμί – συχνά χωρίς καν να το δίνουν στην ώρα του; Θα παραμείνουμε, εμείς οι πολλοί, βουβοί απέναντι στον συστηματικό βιασμό του δικαιώματος του λαού για αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση; Θα είμαστε απέναντι ή στο πλευρό των εργαζομένων στην υγεία και την εκπαίδευση, στον πολιτισμό, τον επισιτισμό-τουρισμό και τη ναυτιλία, όπως και σε άλλους κλάδους; Θα ανεχτούμε να σιωπούμε ή να δουλεύουμε όπως εκείνοι θέλουν – ρωτώντας, γράφοντας και μιλώντας όχι «ευθέως», αλλά «γλείφοντάς» τους, όπως επιτάσσουν τα εκατομμύρια των κυβερνητικών μποναμάδων; Θα δεχτούμε να γίνουμε αντικείμενο διαρκούς λογοκρισίας και απειλών για διώξεις, όπως προβλέπουν οι παλιότεροι τυποκτόνοι νόμοι και ο τελευταίος που ψηφίστηκε στη βουλή;
Δεν έχουμε αυταπάτες. Οι μηχανισμοί της συγκυβέρνησης είναι ισχυροί και πολυπλόκαμοι, ενώ η «απομόνωση» της πανδημίας τους ενίσχυσε περισσότερο. Οι εκλογές μπορεί να μην αλλάξουν τους συσχετισμούς ούτε, πολύ περισσότερο, τον χαρακτήρα της ΕΣΗΕΑ. Μπορούμε, όμως, εμείς να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα! Να αποκτήσει και ο «τελευταίος» εργαζόμενος φωνή στο ΔΣ και, κυρίως, να μαθαίνει συνεχώς και με διαφάνεια αυτά που συμβαίνουν και αυτά που σχεδιάζονται πίσω από την πλάτη του από τις καιροσκοπικές συμμαχίες. Κι αυτό είναι σημαντικό:
• Για να μπορέσουμε να οργανώσουμε την αναγκαία, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αντεπίθεσή μας.
• Για να διεκδικήσουμε και να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν, από αυτούς που μας τα κλέβουν.
• Για το δικαίωμά μας σε αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και αμοιβές, σε ανθρώπινες παροχές υγείας και συντάξεις.
• Για κατοχύρωση των αναγκών μας μέσα από μια νέα, ολοκληρωμένη συλλογική σύμβαση που να καλύπτει όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ.
• Για να γίνουμε η φωνή της υπόλοιπης κοινωνίας και των συναδέλφων μας που αγωνίζονται σε άλλους κλάδους, μέσα και κυρίως έξω από το ΔΣ.
• Για να συμβάλλουμε ώστε η ενημέρωση να γίνει πάλι αυτό που είναι: Ένα κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα των πολλών, όχι ένα μάτσο από προκάτ ανακοινώσεις, δελτία τύπου και non paper, ένα προνόμιο των λίγων.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμη, δεσμευόμαστε να είμαστε πάντα «αγενείς» και «προκλητικοί» απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Να παραμείνουμε, με όποιο κόστος, στη μεριά της ανυπακοής και του αγώνα.
Για όλους αυτούς και για πολλούς ακόμη, σας καλούμε να στηρίξετε, να δώσετε μαχητική φωνή στην Πρωτοβουλία για την Ανατροπή.




Θέλουμε αγώνες πραγματικούς και όχι ενέργειες ανέξοδες και άνευ αιτίας

Διανύουμε την πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων σαράντα ετών τουλάχιστον στον εργασιακό χώρο της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Η πανδημία του κορωνοϊού με την απροκάλυπτη αδιαφορία της κυβέρνησης για την υγεία των πολιτών, αλλά και η μεγάλη αντεργατική επίθεση που εξελίσσεται, έχουν επηρεάσει δραματικά τις ζωές μας. Σαν εργαζόμενοι επίσης βιώνουμε τα τελευταία χρόνια την καταστροφική ενοποίηση του ΕΦΚΑ, που έχει υποβαθμίσει δραματικά το εργασιακό μας επίπεδο, ταυτόχρονα με την στοχοποίηση μας από τον γκεμπελίσκο Χατζηδάκη, ως υπεύθυνους για όλα τα δεινά των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων.
Απέναντι σε αυτές τις προκλητικές ενέργειες εναντίον μας βρεθήκαμε με μια συνδικαλιστική ηγεσία πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Ειδικά η ΠΟΣΕ-ΙΚΑ, η οποία μονομερώς και προτού ολοκληρωθεί ο διάλογος με την ΠΟΠΟΚΠ, μετονομάστηκε σε ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ, όπου το προεδρείο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ εκφράζει τις χειρότερες και πιο συμβιβασμένες τάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αρνείται να οργανώσει και να πάρει απόφαση για την οποιαδήποτε κινητοποίηση και όταν κάποιες φορές αποφασίζει να κάνει κάτι, όπως για το νέο νομοσχέδιο του Χατζηδάκη (ιδιώτες σε θέσεις ευθύνης, ΑΕ στην ακίνητη περιουσία κλπ), το αναβάλλει διαρκώς. Και αυτό για να γίνει μια συνηθισμένη ντουφεκιά στον αέρα, για να πουν ότι κάτι έκαναν και ότι φταίει ο κόσμος που δεν απεργεί.
Αυτές τις μέρες με αφορμή τη διενέργεια των εκλογών για τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, η πλειοψηφία της ΠΟΣΕ πήρε μια απόφαση που δεν έχει υπάρξει άλλη στο χώρο του Δημοσίου: να απέχουν τα μέλη της από τις εκλογές, όχι γιατί θα έχουμε ηλεκτρονικές εκλογές, αλλά για το αντίθετο!
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι τα συνδικάτα και οι ομοσπονδίες του Δημοσίου έχουν πάρει απόφαση να απέχουμε από τις εκλογικές διαδικασίες για τους αιρετούς στα Υ.Σ., όταν θα γίνονται με ηλεκτρονικές διαδικασίες από τις Διοικήσεις. Αυτό για λόγους διασφάλισης της μυστικότητας της ψήφου, αλλά και για συνέχιση της λειτουργίας συλλογικών και ζωντανών διαδικασιών, ζύμωσης και ενεργοποίησης των συναδέλφων.
Η ΠΟΣΕ σαν δικαιολογία αυτής της απόφασης, επικαλείται υγειονομικούς λόγους σε σχέση με τον κορωνοϊό και την προστασία των εργαζομένων και ειδικά των μελών των εφορευτικών επιτροπών. Σαν δεύτερο λόγο χρησιμοποιεί την μη επικαιροποίηση των ψηφοδελτίων, καθώς είχαν κατατεθεί από το καλοκαίρι του 2020. Την απόφαση αυτή ακολούθησε και η παράταξη “Συναδελφική Αλληλεγγύη” (φίλα προσκείμενη στο Σύριζα).
Ο κορωνοϊός και η προστασία της υγείας των εργαζομένων του ΕΦΚΑ είναι πολύ σοβαρά ζητήματα, όμως η ΠΟΣΕ δεν έδειξε ανάλογο ζήλο και αντίστοιχες δράσεις δύο χρόνια τώρα που χιλιάδες συνάδελφοι συγχρωτίζονται στα γραφεία, στη συνεχόμενη συναλλαγή με το κοινό στα ραντεβού και στα γκισέ. Δουλεύουμε στην πανδημία σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, σε όλο και χειρότερες εργασιακές και υγειονομικές συνθήκες και δεν έχει οργανωθεί καμία δράση ή κινητοποίηση για την προστασία των εργαζομένων. Η τηλεργασία είναι σε πραγματικό ποσοστό στο 1,5%, ενώ η εκ περιτροπής εργασία είναι άγνωστη λέξη.
Όσο για τη μη επικαιροποίηση των ψηφοδελτίων, είναι κυριολεκτικά διύλιση του κώνωπα, μπροστά στη σημασία της λειτουργίας των δημοκρατικών και εκλογικών διαδικασιών εντός του χώρου του Δημοσίου.
Αντί να αξιοποιηθεί η οργή στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ (και του ίδιου του Χατζηδάκη) που εκφράστηκε στην μαζική απεργία του Δεκεμβρίου, η ΠΟΣΕ-ΙΚΑ επιχειρεί να την εκτονώσει αποφασίζοντας αιφνιδιαστικά την αποχή από τις εκλογές των Υπηρεσιακών Συμβουλίων επικαλούμενη υγειονομικούς λόγους…
Αν η αποχή ήταν η έναρξη αγώνων κατά των νομοσχεδίων, τότε θα είχε αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις από την ημερομηνία των εκλογών για τα υπηρεσιακά στις 27/1 και δεν θα διέδιδαν ότι ο νέος νόμος θα νικηθεί στα ..δικαστήρια αφού δηλ. έχει ψηφιστεί ή ότι θα γίνει απεργία στην κατάθεση και την ψήφιση του νομοσχεδίου ιδιωτικοποίησης του ΕΦΚΑ θεωρώντας δεδομένη την ψήφισή του!
Μπορούν να γίνουν ασφαλείς εκλογές και στην Αθήνα με επιμήκυνση των ημερών ψηφοφορίας, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν σε Ασφαλιστικά Ταμεία και φορείς του Δημοσίου. Η Διοίκηση πρέπει να ενεργήσει άμεσα σε αυτό το θέμα, η οποία έχει ευθύνες σε αυτή τη συνολική προσπάθεια υποβάθμισης των εκλογικών διαδικασιών. Οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν να είχαν γίνει από τον Μάιο που ήταν καλύτερες οι υγειονομικές συνθήκες, αλλά αδιαφόρησαν.
Άλλωστε κυβερνητικός στόχος αποτελεί η απαξίωση της λειτουργίας των Υ.Σ., οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και η μη συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων. Βιώνουμε ήδη την προσπάθεια του υπουργού Εργασίας με το νέο νομοσχέδιο, όπου αποκλείει τη συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων από τα Πειθαρχικά Συμβούλια του ΕΦΚΑ, καθώς θέλουν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό επιβολής ποινών και τρομοκράτησης του προσωπικού.
Θέση μας είναι ότι οι συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες πρέπει να γίνονται κανονικά, ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και ήδη γίνεται σε μια σειρά από συνδικάτα σε χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή και οι συνελεύσεις και περιοδείες και εκλογές πρέπει να διεξάγονται, γιατί η διαρκής αναβολή τους δημιουργεί προβλήματα δημοκρατίας, νομιμοποίησης των εκλεγμένων, αλλά και συνθήκες καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Η διαφορετική θέση των Ομοσπονδιών μας (όπως και στην απεργία του Δεκεμβρίου) προκαλεί σύγχυση και παράλυση.Η αποχή από τις εκλογές χωρίς κανένα άλλο σχέδιο δράσης, δεν είναι η έναρξη αγώνων αλλά το σιωπητήριο τους. Η μη ενοποίηση των Ομοσπονδιών και των σωματείων μας, ο επιλεκτικός αποκλεισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, η έλλειψη οποιασδήποτε συνεννόησης και διαλόγου μεταξύ τους (με κύρια την ευθύνη της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ), η έλλειψη ενός κοινού σχεδίου δράσης, υπονομεύουν τον αγώνα για την στοιχειώδη υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων
Σαν παράταξη προτείνουμε στους\στις εργαζόμενους\ες του ΕΦΚΑ να συμμετάσχουν κανονικά στις εκλογές για τα Υ.Σ. Ταυτόχρονα δεν θέλουμε να διχάσουμε, ούτε να φέρουμε το προσωπικό σε δύσκολη θέση σε σχέση με τη συμμετοχή ή όχι στις εκλογές, ακολουθώντας την πρόταση των συλλογικών οργάνων στα οποία ανήκουν.
Καλούμε όλες και όλους να συμμετάσχουμε στις κινητοποιήσεις και τις δράσεις που θα υπάρξουν το επόμενο διάστημα. Σαν παράταξη ήμασταν και είμαστε σε όλους τους αγώνες και έχουμε αποδείξει επανειλημμένως ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι θέσεις και οι καρέκλες, αλλά ο δύσκολος δρόμος των συλλογικών αγώνων για δικαιοσύνη, ισότητα και τη βελτίωση της ζωής όλων!
Στόχος μας τα νομοσχέδια διάλυσης του ΕΦΚΑ και των σωματείων μας
ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΤΑΞΙΚΑ – ΌΧΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ



#με_την_Γεωργία Χιλιάδες στο δρόμο για την Γεωργία!

Στο δρόμο βγήκαμε χτες χιλιάδες άτομα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην Γεωργία, η οποία βρίσκοντας το θάρρος να καταγγείλει το βιασμό της έβγαλε στην επιφάνεια σωρεία σχετικών υποθέσεων και ένα ολόκληρο κύκλωμα βιαστών.

Κι ενώ στην αρχή η κυβέρνηση προσπάθησε να περιορίσει την συγκέντρωση, κατά την προσφιλή της τακτική στο …πεζοδρόμιο, έκανε όπισθεν ολοταχώς αφού ένα ποτάμι δέκα χιλιάδων διαδηλωτριών και διαδηλωτών πλημμύρισε το δρόμο, φωνάζοντας συνθήματα όπως:Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή”, «Τέρμα η βία, τέρμα ο σεξισμός, ούτε μία λιγότερη από εδώ και μπρος» ή «Μονάδες υποστήριξης δομές φιλοξενίας, εδώ και τώρα στήριξη στα θύματα της βίας».

Η πορεία ξεκίνησε από το Σύνταγμα, κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια και πέρασε από την Κλαυθμώνος για να καταλήξει πάλι στη βουλή δίνοντας το μήνυμα ότι η κυβερνητική πολιτική είναι υπεύθυνη για τη συγκάλυψη των βιαστών, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Γεωργία περίμενε τρεις ολόκληρες μέρες λόγω της καθυστέρησης στη διαδικασία της ιατροδικαστικής εξέτασης κι επομένως εκ μέρους του κράτους δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόνοια για τις επιζώσες!

Απαιτούμε να τιμωρηθούν ΟΛΟΙ οι ένοχοι!

Ποτέ καμία Μόνη!

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

φωτο Αριστότλ Νικόλι

Πηγή: kar.org.gr




«Χωρίς τη “γενική πρόβα” του 1905, η νίκη του Οκτώβρη θα ήταν αδύνατη»

του Βασίλη Μορέλλα
Mια αναφορά στην Πρώτη Ρώσικη Επανάσταση, την Επανάσταση του 1905, που η επέτειός της ήταν στις 9 Γενάρη.
 
Πριν το 1905

Το 1856 η φεουδαρχική Ρωσική Αυτοκρατορία γνώρισε οδυνηρή ήττα στον Κριμαϊκό Πόλεμο από τη συμμαχία Οθωμανών-Γαλλίας-Αγγλίας. Η πολυπληθέστερη αυτοκρατορία της Ευρώπης με τον μεγαλύτερο στρατό, έπασχε από τεχνολογικό, στρατιωτικό και οικονομικό πρωτογονισμό, διέθετε ασήμαντη βιομηχανία και υποτυπώδες δίκτυο μεταφορών. Έπρεπε επειγόντως να εκσυγχρονιστεί, χτίζοντας σιδηροδρόμους, δεκαπλασιάζοντας την παραγωγή σε δέκα χρόνια, προσλαμβάνοντας εμπειρογνώμονες και τεχνικούς, αγοράζοντας νέα πυροβόλα, θωρηκτά κι ολόκληρα εργοστάσια από τη Δύση, ιδρύοντας την Κρατική Τράπεζα, καταργώντας τη δουλοπαροικία ώστε οι αγρότες να μπορούν να δουλέψουν στις πόλεις, επιβάλλοντας τη γενική επιστράτευση και φέρνοντας το Χρηματιστήριο… Για όλα αυτά δανείστηκε δισεκατομμύρια από τις ξένες τράπεζες, άρα χρειάστηκε να εξοντώσει με συνεχείς φοροεπιδρομές τους αγρότες και να καταστέλλει άγρια κάθε εργατική διεκδίκηση. Έτσι όμως διέλυε κάθε ελπίδα δημιουργίας εσωτερικής αγοράς, ενώ ένας προϋπολογισμός που ξοδευόταν κατά 40% για το στρατό και το χρέος, στένευε τα περιθώρια ανάπτυξης της διαμορφούμενης μεγαλοαστικής και μεσαίας τάξης. Η πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού είχε δημιουργήσει ένα κρατικό τέρας που έβαζε τις βάσεις για και ταυτόχρονα εμπόδιζε την καπιταλιστική συσσώρευση, που έκανε εκσυγχρονιστικά ανοίγματα (στο δίκαιο, στην εκπαίδευση) για οικονομικούς λόγους και μετά τα έπαιρνε πίσω επειδή φοβόταν την αστική δημοκρατία. Που συνέθλιβε τους αγρότες (το 90% του πληθυσμού) και τους εργάτες, ενώ ταυτόχρονα τους συγκέντρωνε στις μεγαλύτερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις του κόσμου. Που καταπίεζε τις δεκάδες εθνότητες της επικράτειας και διοργάνωνε αντισημιτικά πογκρόμ. Κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος με την ρωσική αριστοκρατία και την πολιτεία της.

 
1904, τα προεόρτια
 
Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε με τους εξευτελισμούς και της ήττες της Ρωσίας στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο, από το Γενάρη 1904. Τους τελευταίους μήνες της χρονιάς οι απεργίες στην πετρελαιοβιομηχανία του Μπακού έπιαναν το νήμα μεγάλων απεργιών του 1903, που η «πατριωτική» έξαρση είχε διακόψει. Στην σκηνή κυριάρχησε όμως ένα νέο στοιχείο: η ανώτερη και μεσαία αστική τάξη άρχισε να εκφράζει δημόσια τη δυσαρέσκειά της με την τσαρική δικτατορία, πιέζοντας για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις (Βουλή, Σύνταγμα, θρησκευτική ελευθερία κλπ). Με τη λογοκρισία του Τύπου και την σκληρή καταστολή των δημόσιων συγκεντρώσεων, η δυσαρέσκεια κρύφτηκε μέσα σε δεξιώσεις αστών, όπου διανοούμενοι, φιλελεύθεροι πολιτικοί, φοιτητές, λίγες φορές και εργάτες, καλούνταν και έβγαζαν πύρινους δημοκρατικούς λόγους. Ήταν η «καμπάνια των συμποσίων». Χείμαρρος ψηφισμάτων άρχισε να δημοσιεύεται από τέτοιες συνάξεις και κάθε λογής επιστημονικά και αυτοδιοικητικά συνέδρια. Η αστική διανόηση φαντασιωνόταν κάποιον ειρηνικό συμβιβασμό με τον ηττημένο Τσάρο. Το πιο ριζοσπαστικό τμήμα των φιλελεύθερων αστών ήταν οι… γιοι τους, οι φοιτητές που προχώρησαν σε μεγάλες διαδηλώσεις (Μόσχα και Πετρούπολη, 11-12/1904). Τότε η απολυταρχία έδωσε την ειλικρινή της απάντηση στο φιλελευθερισμό: άγρια καταστολή, συλλήψεις, αναίρεση ως και των υποσχέσεων για μεταρρυθμίσεις. Αυτά έπεισαν εύκολα την αστική τάξη να υποχωρήσει στα παρασκήνια. Στο πάλκο θα ανέβαινε νέος πρωταγωνιστής.
 
1905
 
Στις 3 Γενάρη ξεκίνησε μια απεργία μεταλλεργατών στην Πετρούπολη με αφορμή τέσσερις απολύσεις. Σε λίγες μέρες η απεργία έγινε γενική και αγκάλιασε 380 εργοστάσια, η πόλη έμεινε χωρίς ρεύμα. Δεν ήταν μόνο οι απολύσεις: ο κόσμος ξαναζητούσε το ψωμί, που στερούνταν και πριν τον πόλεμο. Την Κυριακή 9 Γενάρη κάπου 200.000 εργάτες με τα γυναικόπαιδά τους, φορώντας τα καλά τους, έκαναν ειρηνική πορεία, «πομπή», μέσα στην πόλη. Κατευθύνονταν στο παλάτι του Τσάρου για να καταθέσουν υπόμνημα: «Κύριε! Εμείς οι εργάτες, τα παιδιά κι οι γυναίκες μας, οι αβοήθητοι γέροι άνθρωποι που είναι γονείς μας, έχουμε έρθει σε σας, Κύριε, αναζητώντας δικαιοσύνη και προστασία…» Επικεφαλής, ο ιερέας Γκαπόν, ιδρυτής του Συνδέσμου Εργατών, ενός συνδικάτου που είχε φτιάξει η αστυνομία το 1903 για να αποθαρρύνει την πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων. Παρά τον πράκτορα Γκαπόν, το καθεστώς δεν μπορούσε να χαριστεί στην πορεία: οι στρατιώτες πυροβολούσαν το άοπλο πλήθος ολημερίς. Εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες τραυματίες. Ούτε αυτοί δεν ήξεραν ότι η Ματωμένη Κυριακή θα επιτάχυνε την επανάσταση.
 
Σε όλη τη χώρα ξέσπασαν γενικές απεργίες κατακραυγής. Τα αιτήματα έγιναν πολιτικά: αλληλεγγύη στα θύματα, να φύγει ο Τσάρος, ελευθερία. Τις περισσότερες φορές δεν προλάβαιναν καν να διατυπωθούν: πρώτα η απεργία και ύστερα τα αιτήματα! Η οικονομία παρέλυσε για δυο μήνες, πράγμα που έστειλε, προς ώρας, μέχρι και το χρηματιστικό κεφάλαιο στην αντιπολίτευση: η τσαρική καταστολή ήταν μια ανόητη, απαρχαιωμένη τακτική, έπρεπε να έρθει η δημοκρατία, αυτό θα αποκαθιστούσε την τάξη. Την άνοιξη, οι αγροτικές εξεγέρσεις γνωρίζουν την πρώτη κορύφωσή τους, με απαλλοτριώσεις γαιών της εκκλησίας και των τσιφλικάδων, επιτάξεις, πυρπολήσεις και φόνους.
 
Η κυβέρνηση απάντησε με καρότο και μαστίγιο. Από την μία, υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις, ένα κοινοβούλιο πλουσίων πολιτών και χωρίς εξουσίες. Από την άλλη, χτυπούσε αλύπητα τους διαδηλωτές, οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι παρέμεναν, το ψωμί, το οχτάωρο, η γη για τους αγρότες έλειπαν. Η καταστολή άρχιζε να εξαγριώνει τους ίδιους τους φαντάρους, αγροτικής ή εργατικής καταγωγής άλλωστε. Τον Ιούνη εκδηλώνεται η μεγάλη ανταρσία του θωρηκτού Ποτέμκιν Ταβριτσέφσκι που μεταδίδεται στον πληθυσμό της Οδησσού, μαίνεται επί δέκα μέρες και πνίγεται στο αίμα χιλιάδων. Σε απάντηση η κυβέρνηση και το παρακράτος οργάνωσαν τον Ιούλη αντισημιτικό πογκρόμ στην Ουκρανία. Τα θύματα δεν μπορούσαν να αρκούνται σε υποσχέσεις, ούτε στις πιο ριζοσπαστικές, σαν το τσαρικό Μανιφέστο της 17/10, που δεσμεύτηκε για πολλά αστικά δικαιώματα. Επανάσταση και αντεπανάσταση δεν μπορούσαν παρά να κλιμακώσουν τη σύγκρουση.
 
Ο συντονισμός της πάλης ήταν ολοφάνερη ανάγκη. Οι δομές θα προέκυπταν με απίθανη ταχύτητα. Αφενός, ιδρύονται αυτή την περίοδο χιλιάδες σωματεία, αλλά και συνδικάτα με πανρωσική εμβέλεια, όπως το μεσοαστικό «Συνδικάτο των Συνδικάτων» ή το Συνδικάτο των Σιδηροδρομικών. Αφετέρου, από το Σεπτέμβρη ξεκινά μια αυθόρμητη διαδικασία συζήτησης για την τακτική και τη στρατηγική: είναι οι λαϊκές συνελεύσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια, πριν σκεφτεί η κυβέρνηση να καταργήσει το άσυλο. Στις συγκεντρώσεις των πανεπιστημίων ομιλητές από όλα τα κόμματα, αστικά, αγροτικά ή εργατικά, απευθύνονται σε χιλιάδες φοιτητές, αστούς και κυρίως εργάτες που αφήνουν τις δουλειές τους για να ακούσουν, να καταλάβουν και να μεταφέρουν. Οι σοσιαλδημοκράτες ρήτορες εδώ θα «σφυρηλατούσαν αδιάλυτους, ζωτικούς πολιτικούς δεσμούς για να ενώσουν αναρίθμητους ανθρώπους».
 
Οκτώβρης
 
Σε τέτοιες συνθήκες θα ξαναξεκινήσει η απεργία, με τους μοσχοβίτες τυπογράφους να ζητάνε αυξήσεις. Μετά από δυο βδομάδες η Οκτωβριανή Γενική Απεργία θα απλωθεί σε όλη τη χώρα. Μέχρι να καταλαγιάσει στις 21 Οκτώβρη, είχε κερδίσει άρση της λογοκρισίας, πολιτική αμνηστία και το Μανιφέστο της 17ης Οκτώβρη. Το πιο ανεξίτηλο ιστορικό προϊόν της όμως ήταν το Σοβιέτ των Εργατών Αντιπροσώπων (13/10). Το Σοβιέτ ξεκίνησε ως απεργιακή επιτροπή αντιπροσώπων από διάφορους χώρους δουλειάς. Όλοι έψαχναν ένα όργανο συντονισμού κι όλη η πόλη τραβήχτηκε γρήγορα γύρω του. Μέσα από αυτό η Επανάσταση μπορούσε να ανοιγοκλείνει τα τυπογραφεία, να επιλέγει ποια κτίρια θα ηλεκτροδοτούνταν, πού θα κόβεται ο τηλέγραφος, πότε θα καλεστεί και πότε θα ακυρωθεί μια διαδήλωση αλληλεγγύης, μπορούσε να κηρύσσει οικονομικό πόλεμο στην κυβέρνηση καλώντας το λαό να μην αναγνωρίζει τα χρεόγραφά της και να αποσύρει τις καταθέσεις του από τις τράπεζες. Στις τελευταίες μέρες του προσπάθησε να οργανώσει τον εξοπλισμό της εξέγερσης. Οι συνελεύσεις της ολομέλειας ή της Εκτελεστικής του Επιτροπής, συζητούσαν για τα αιτήματα και την τακτική μιας απεργίας, αλλά και την κεντρική πολιτική, τους κυβερνητικούς ή εργοδοτικούς χειρισμούς.
 
Το επισκέπτονταν ως και αγρότες μακρινών χωριών νομίζοντας ότι μπορούσε να τους δικαιώσει στη διαμάχη με έναν τσιφλικά, ή εργάτες που ζητούσαν συμβουλές για τα γραμμάτια που τους έδινε το αφεντικό έναντι. Αν και μισοπαράνομο, τους αντιπροσώπους του δεχόταν για διαπραγματεύσεις μέχρι κι ο τσαρικός Πρωθυπουργός. Ως όργανο συντονισμού της πάλης στο ανώτερό της επίπεδο, το Σοβιέτ διαφαινόταν ως όργανο πραγματικής λαϊκής εξουσίας, στα μάτια φίλων και εχθρών. Σοβιέτ άρχισαν να δημιουργούνται και αλλού, μάλιστα το πρώτο στρατιωτικό Σοβιέτ σχηματίστηκε στην Κροστάνδη δυο βδομάδες μετά.
 
Στο Σοβιέτ συμφωνήθηκε να μπει πρώτος πρόεδρος ο ακομμάτιστος δικηγόρος Νοσάρ-Χρουσταλιόφ, αν και οι σοσιαλδημοκράτες και ειδικά ο αντιπρόεδρος Τρότσκι είχαν σαφή πολιτική ηγεμονία. Δεν ήταν τυχαίο: το Σοβιέτ έπρεπε να συγκεντρώνει το σύνολο των εργατών ασχέτως κομμάτων, σαν ένα είδος αγωνιστικού και πολιτικού ενιαίου μετώπου. Αυτό δεν ήταν αυτονόητο για πολλούς μπολσεβίκους που ο Λένιν εγκαλούσε τότε ότι έπρεπε να πάψουν να το αντιμετωπίζουν σεχταριστικά, ξεπερνώντας τη συνήθεια της παρανομίας να ιδρύουν σωματεία και εργατικές ομάδες αυστηρά σοσιαλδημοκρατικές.
 
Η συγκρότηση του Σοβιέτ, όπως και η γενική πολιτική απεργία πιο πριν, απέδειξε οριστικά την πολιτική υπεροχή του μαζικού εργατικού κινήματος, σε κόντρα με τις θεωρίες των Σοσιαλεπαναστατών για την υπεροχή των… τρομοκρατικών ενεργειών ή των αγροτών. Μόνο εκείνο μπορούσε να ηγηθεί ανυποχώρητα στην επανάσταση, ακόμη και για στοιχειώδη, δημοκρατικά, «αστικά» αιτήματα, σε αντίθεση με τους κρατικοδίαιτους βιομήχανους και διανοούμενους, αλλά και τους διασπαρμένους αγρότες. Αυτή η υπεροχή σήμαινε ότι οι δυνητικοί σύμμαχοι θα μιμούνταν ως και την ορολογία του. Οι αγρότες ίδρυσαν ένα «Αγροτικό Σωματείο» και όταν έκαιγαν τον πύργο ενός τσιφλικά ή τον φόνευαν, έλεγαν ότι τον «απεργούσαν».
 
Όμως, από τον Οκτώβρη του 1905 και στο εξής για όλη την ρωσική ιστορία, η αστική τάξη κατανοεί ότι το προλεταριάτο αμφισβητεί όχι μόνο τον Τσάρο αλλά και τη δική της θέση. Πλέον δεν θα της φταίει ο Τσάρος για το χάος, αλλά η τρέλα των επαναστατών, το εργοδοτικό λοκάουτ και η κρατική καταστολή θα πρέπει να συνεργάζονται για την τήρηση της τάξης, η δημοκρατία θα πρέπει να έρθει μόνο με την άδεια του Τσάρου, σαν συνταγματική μοναρχία. Η Επανάσταση δίδαξε όλες τις τάξεις…
 
Κατάπνιξη
 
Το Νοέμβριο θα ξεσπάσει η τελευταία μεγάλη γενική απεργία, με πολιτικά αιτήματα για την υπεράσπιση των στασιαστών φαντάρων από τα στρατοδικεία και την άρση του στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία. Τον Δεκέμβρη η επανάσταση θα ξεπεράσει το στάδιο της απεργίας, της αποδιοργάνωσης του αντιπάλου. Μετά τις συλλήψεις της ηγεσίας του Σοβιέτ της Πετρούπολης (26/11 και 3/12) κι ενώ ήταν φανερό ότι ο Τσάρος προετοίμαζε μαζικό κύμα τρόμου (κηρύξεις στρατιωτικού νόμου, πογκρόμ κλπ), αποκαλύπτεται το ζήτημα της επαναστατικής στρατιωτικής άμυνας. Τα Σοβιέτ προσπάθησαν για τον συνδυασμό προσεταιρισμού των φαντάρων και ένοπλης αντίστασης, αλλά αποδείχτηκαν ανώριμα. Η συντριβή του 1905 θα έδινε τα απαραίτητα μαθήματα, οργανωτικά για τους σοσιαλδημοκράτες και πολιτικά για τους αγρότες στρατιώτες, ώστε αυτό το έργο να ολοκληρωνόταν 12 χρόνια μετά. Στις 17 Δεκέμβρη 1905, παρά την αλληλεγγύη της φρουράς της πόλης, στρατεύματα από αλλού θα συντρίψουν με το πυροβολικό την γενική απεργία της Μόσχας. Παρόλο που οι αγροτικές ταραχές και οι απεργίες θα κρατήσουν πολλούς μήνες ακόμα, η Επανάσταση είχε ήδη καμφθεί.
 
Το φοβισμένο καθεστώς θα υλοποιήσει όντως την υπόσχεση των εκλογών και της συγκρότησης κοινοβουλίου (4/1906). Τις εκλογές θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο οι επαναστάτες για να παρουσιάσουν μέσα στα ίδια τα εργοστάσια, κατ’αντιπαράσταση με τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το πρόγραμμά τους. Πάντως, με την οριστική υποχώρηση του κινήματος ως τα τέλη του 1906, κάθε δημοκρατική κατάκτηση θα δώσει τη θέση στα έκτακτα στρατοδικεία του Τσάρου που θα εκτελέσουν ή εξορίσουν 60.000 επαναστάτες τα επόμενα τρία χρόνια. Θυμίζοντας ότι τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με αγώνες και διατηρούνται με τον φόβο τους.
 
Κληρονομιά
 
Το 1905 αποτέλεσε την Πράξη που επιβεβαίωσε τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης του Τρότσκι για την ηγεμονία του προλεταριάτου ακόμη και σε αγώνες για «αστικά» αιτήματα. Επίσης, βοήθησε την Ρόζα στην πάλη με τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό του SPD. Περισσότερο, βοήθησε τους Μπολσεβίκους να υπερισχύσουν των Μενσεβίκων: μετά την ήττα οι Μενσεβίκοι έχασαν την πίστη τους στην αυτενέργεια των μαζών και επιζήτησαν συμμαχίες με την αστική τάξη. Για να χάσουν οριστικά την επιρροή τους μέσα στους εργάτες και την πλειοψηφία μέσα στο κόμμα.
 
Το 1905 έδειξε ότι η τσαρική Ρωσία, που έμοιαζε με απόρθητο φρούριο της αντεπανάστασης, ήταν εξαιρετικά ασταθής. Κατέδειξε ακόμη το πώς συνδυάζεται στην πραγματική ζωή ο οικονομικός και πολιτικός αγώνας, όπως και ο εξωκοινοβουλευτικός με τον κοινοβουλευτικό (μετά την ήττα, από το 1906 κι έπειτα). Αποκάλυψε τις συμμαχίες και τους ασυμφιλίωτους ανταγωνισμούς των κοινωνικών τάξεων, κομμάτων και κράτους. Κυρίως, ανέδειξε τα όργανα της εργατικής και λαϊκής εξουσίας, τα Σοβιέτ των Εργατών και των Στρατιωτών. Για να νικήσουν το 1917, οι εργάτες και αγρότες θα θυμούνταν και τα Σοβιέτ και την εκδίκηση του Τσάρου και το ρόλο του κάθε κόμματος και φράξιας. Το 1920, ο Λένιν θα συνόψιζε το συμπέρασμα: «Χωρίς τη “γενική πρόβα” του 1905, η νίκη του Οκτώβρη θα ήταν αδύνατη».