Lily MacTaggart  – 30 Μάη 2018

μετάφραση: Δανάη Μανωλέσου

Πενήντα χρόνια από τον Μάη του ’68, η Γαλλία βρίσκεται σε ένα κύμα έντονων κινητοποιήσεων, τα πανεπιστήμια να έχουν σταματήσει τη λειτουργία τους εδώ και μήνες, μαζικές συλλήψεις την Πρωτομαγιά και συχνές απεργίες στους σιδηρόδρομους. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες είναι στην καρδιά αυτών των κινητοποιήσεων, αλλά με τι είναι θυμωμένοι και γιατί;

Η αριστερά στη Γαλλία βάζει στην άκρη τις διαφορές της για να παλέψει ένα κοινό εχθρό. Υποστηρικτές του Jean–Luc Mélenchon, αναρχικοί, δικηγόροι, κοινότητες υποστήριξης μεταναστών, μέλη της UNICEF και αριστερά φοιτητικά σχήματα έχουν κινητοποιηθεί ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του προέδρου Emmanuel Macron. Παρά την φήμη του Macron ως υποτιθέμενο πρότυπο ελευθεριών, το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και έντασης των αντιμεταναστευτικών διώξεων αποτελεί μέρος ενός νεοφιλελεύθερου και νεοαποικιακού σχεδίου. Ως απάντηση σε μια ενορχηστρωμένη επίθεση σε πολλά μέτωπα, φοιτητές και εργαζόμενοι έχουν ενώσει τους αγώνες τους. Συχνά, βλέπει κανείς φοιτητές και φοιτήτριες σε διαμαρτυρίες των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, καθώς και αναρχικές ομάδες σε αντιρατσιστικές πορείες.

Ωστόσο, είναι συγκεκριμένοι οι νόμοι στους οποίους αντιτίθενται. Ο νόμος για την Φοιτητική Κατάρτιση και Επιτυχία (Loi d’Orientation et Réussite des Etudiants) έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των φοιτητών, καθώς και μαθητών στο τελευταίο έτος του λυκείου. Αυτό που ισχύει μέχρι τώρα είναι ότι αν κάποιος πάρει το απολυτήριο λυκείου, διασφαλίζει αμέσως μια θέση στο πανεπιστήμιο, κάτι που σημαίνει ότι είναι θέμα τύχης ποια πανεπιστήμια θα γνωρίζουν υπερπληρότητα και υποχρηματοδότηση, ώστε πολλοί φοιτητές κόβονται στις ενδοπανεπιστημιακές εξετάσεις μετά το πρώτο έτος. Αν και αυτό το σύστημα έχει τα μειονεκτήματα του, η προτεινόμενη «λύση» είναι ένα σύστημα το οποίο θα βασίζεται στους βαθμούς του μαθητή για την είσοδο του στο πανεπιστήμιο, περιορίζοντας έτσι την πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση. Δεδομένης της σύνδεσης του οικονομικού περιβάλλοντος ενός μαθητή και της εκπαιδευτικής εξέλιξης του, το σύστημα που προτείνεται θέλει να τιμωρήσει αυτούς από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα και να διαιωνίσει τον ελιτισμό. Αν και στο ισχύον σύστημα υπάρχει μια μορφή διάκρισης μέσα από τις σκληρές εξετάσεις του πρώτου έτους του πανεπιστημίου, ωστόσο το γεγονός ότι δίνεται ένα έτος ακόμα εκπαίδευσης επιτρέπει μεγαλύτερη ισότητα ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά, η κίνηση αυτή προς την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης συναντάται και στο Ηνωμένο Βασίλειο [και σε όλη την Ευρώπη, ΣτΜ], με τους φοιτητές να αντιμετωπίζονται ως καταναλωτές σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Όπως και σε άλλους τομείς, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα είναι η βασική έγνοια της κυβέρνησης: η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων ανοίγεται σε ιδιώτες, κάτι που πολλοί από τους διαδηλωτές φοβούνται ότι θα οδηγήσει στην απώλεια της ανεξαρτησίας των πανεπιστημίων.

Ένας άλλος νόμος που έχει προκαλέσει αντιδράσεις είναι ο Νόμος για τη Μετανάστευση και το Άσυλο (Loi d’Asile et de Migration), για το οποίο έχουν εκφράσει κριτικές πολλές οργανώσεις δικαιωμάτων διεθνώς. Ο βασικός στόχος του νόμου αυτού είναι να «καθαρίσει» μεγάλο αριθμό μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, μέσα από τη μείωση των ημερών αίτησης για άσυλο από 120 σε 90 και αυξάνοντας το χρόνο που κάποιος μπορεί να κρατηθεί σε 90 μέρες. Στην πράξη, αυτό θα σημάνει αύξηση των συλλήψεων και των απελάσεων σε χώρες επικίνδυνες για τη ζωή των μεταναστών. Αυτό που αποκαλούν ως «μεταναστευτική κρίση» δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί βραχυπρόθεσμα και με τέτοιο αντιδραστικό τρόπο. Ομάδες μεταναστών στο Παρίσι έχουν αρχίσει και οργανώνονται ενάντια στο νόμο αυτό, όπως η ομάδα μεταναστών που συμμετέχει στην κατάληψη του πανεπιστημίου 8 του Παρισιού μαζί με τους φοιτητές. Αν και ο νόμος έχει κάποια θετικά στοιχεία που δίνονται μετά την παροχή ασύλου, περιέχει περισσότερα εμπόδια στο να φτάσει κάποιος στο να του δοθεί το άσυλο.

Οι μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα είναι το βασικό στοιχείο αυτών των κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο βάλλονται περισσότερο, λόγω και της ιστορίας τους στους συνδικαλιστικούς αγώνες. Οι απεργίες έχουν αρχίσει εδώ και μήνες, και βρίσκουν υποστήριξη από αρκετές αριστερές οργανώσεις. Οι περικοπές στα δικαιώματα των εργαζομένων και τα βήματα προς την ιδιωτικοποίηση φέρνουν το σιδηρόδρομο όλο και πιο κοντά στο Βρετανικό μοντέλο. Το πρόγραμμα του Μακρόν μπορεί να είναι φιλόδοξο, αλλά συναντά αντιστάσεις σε κάθε γωνία.

Καταλήψεις, διαδηλώσεις, πικετοφορίες: ήταν σίγουρα ριζοσπαστικοί αυτοί οι μήνες, και σίγουρα ο Μάης, ο οποίος ξεκίνησε με μια μαζική πορεία της Πρωτομαγιάς. Κλείνοντας 50 χρόνια από το Μάη του 68’, οι εικόνες από το κίνημα αυτών των μηνών μοιάζουν με εικόνες από το κίνημα τότε. Νιώθει κανείς ότι η μνήμη των επαναστατικών γεγονότων επί της προεδρίας του Charles de Gaulles εμπνέει αυτούς που διαδηλώνουν σήμερα. Ωστόσο, δεν υπάρχουν τα ίδια επίπεδα αναταραχής και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως μπορεί να προχωρήσει το κίνημα σχετικά με αυτό. Μια ομοιότητα που υπάρχει είναι η καταστολή της αστυνομίας: οι καταλήψεις που γίνονται από τους διαδηλωτές εκκενώνονται από τα πιο ισχυρά τμήματα της Γαλλικής αστυνομίας και η χρήση δακρυγόνων για την αναχαίτιση των διαδηλωτών είναι δεδομένη ακόμα και σε πλήθη που έχουν παιδιά. Κατά την εκκένωση της κατάληψης του πανεπιστημίου Tolbiac, η αστυνομία έστειλε στο νοσοκομείο τρεις φοιτητές. Είναι δύσκολο κάτω από αυτές τις συνθήκες να συνεχίσει κανείς να παλεύει, ωστόσο χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν τον αγώνα τους για να διατηρήσουν το δημόσιο χαρακτήρα βασικών υπηρεσιών και για μια καλύτερη κοινωνία, που θα εξαλείψει τον ελιτισμό και θα ανοίγει την αγκαλιά της σε όποιον προσέρχεται ζητώντας ασφάλεια.

αναδημοσίευση από

https://www.rs21.org.uk/2018/05/30/50-years-from-may-68-students-in-france-are-mobilising-again/

του Αλέξη Λιοσάτου

Από τη στάση πληρωμών, στην Κίρχνερ, κι από κει ξανά στη Δεξιά και το ΔΝΤ : πολύτιμα συμπεράσματα για τους/τις αγωνιστές/στριες του κινήματος και της Αριστεράς

Στις αρχές Μαΐου ο πρόεδρος της Αργεντινής Μαουρίσιο Μάκρι ανακοίνωσε ότι η χώρα προσφεύγει εκ νέου, μετά από 17 χρόνια και για 20ή φορά στην ιστορία της, στο ΔΝΤ, ζητώντας δάνειο 30 δισ. δολαρίων με προβαλλόμενους στόχους τους γνωστούς και από την ελληνική -και όχι μόνο- εμπειρία: να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, να σταθεροποιηθεί η οικονομία και το νόμισμα, να αποφευχθεί η κατάρρευση των τραπεζών και μια νέα χρεοκοπία. «Δεν μπορούμε να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ ότι διαθέτουμε, κι εξαρτώμαστε από τα δάνεια για να το πετύχουμε αυτό», δήλωσε ο Μάκρι. Οι ΗΠΑ ανταποκρίθηκαν άμεσα εκδηλώνοντας την πρόθεση να «βοηθήσουν». Όσο για το ΔΝΤ, δεν κρύβει την ευχαρίστησή του που ο παλιός του «πελάτης» γύρισε στη… στοργική του αγκαλιά κλείνοντας την παρένθεση της ολιγόχρονης και ανολοκλήρωτης «ανταρσίας» του. Για τις εργαζόμενες τάξεις και το λαό της Αργεντινής, όμως, αρχίζει μια νέα οδυνηρή περιπέτεια…
Τα τελευταία 2,5 χρόνια που κυβέρνησε ο μεγαλοεπιχειρηματίας Μάκρι, εξαπέλυσε νέα νεοφιλελεύθερη θεραπεία-σοκ ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς της Αργεντινής. Έσπευσε την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του να αποπληρώσει δάνεια ύψους 9,3 δισ. δολαρίων σε κερδοσκοπικά κεφάλαια για να κλείσει εκκρεμμότητες από τη στάση πληρωμών του 2003 – με διακηρυγμένο στόχο «να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών». Δανείστηκε πάνω από 50 δισεκατομμύρια από τις διεθνείς αγορές. Εξήγγειλε και άρχισε να υλοποιεί αντεργατικές δημοσιονομικές «μεταρρυθμίσεις », φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, μαζικές περικοπές δημόσιων δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων, περικοπές στην υγεία, την παιδεία και τα εργασιακά δικαιώματα. Η ανεργία εκτοξεύτηκε, οι εργοδότες αποθρασύνθηκαν και κλιμάκωσαν τις απολύσεις, η φτώχεια εκτινάχτηκε, η ακρίβεια κάλπασε. Το Bloomberg δήλωνε το 2016 σε άρθρο του: «Η Wall Street κάνει κουμάντο στην Αργεντινή (ξανά)».
Γνώριμα μέτρα, γνώριμες δηλώσεις, γνωστά αποτελέσματα. Ο δανεισμός, η αύξηση του ποσοστού των κρατικών εσόδων που κατευθύνονταν στην αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων και τα μέτρα λιτότητας βάθυναν την ύφεση της οικονομίας οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές, το δημόσιο έλλειμμα αυξήθηκε, το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 50% του ΑΕΠ, φτάνοντας στα επίπεδα που είχε φτάσει πριν την πρόσκληση του ΔΝΤ και χρεοκοπία του 2001-2, το πέσος υποτιμήθηκε κατά 20% μόνο τις τελευταίες 3 βδομάδες πριν την πρόσκληση του ΔΝΤ κι ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε εκ νέου, φτάνοντας στο 25,5%. Η κλασική νεοφιλελεύθερη διαδρομή οδήγησε περίπου νομοτελειακά στο ΔΝΤ. Η συμφωνία θα έρθει «πακέτο» με κλιμάκωση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων ξηλώνοντας ό,τι παρέμεινε ως τώρα από δομές κοινωνικού κράτους και προστασίας των φτωχών.

Η κατάρρευση του 2001

Είναι διδακτικό να θυμηθούμε πώς προέκυψε η προηγούμενη κατάρρευση της Αργεντινής. Ο περονιστής Κάρλος Μένεμ ανέλαβε πρόεδρος της χώρας το 1989 και εφάρμοσε το νεοφιλελεύθερο δόγμα του σοκ: σύνδεση του πέσος με το «σκληρό» δολάριο, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, ξεχαρβάλωμα κοινωνικού κράτους, μαζικές απολύσεις και διάλυση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση ασφαλιστικού συστήματος, φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα και φοροασυδοσία για το κεφάλαιο.Η αγοραστική δύναμη μειώθηκε, η ανεργία αυξήθηκε, τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης άρχισαν να συρρικνώνονται. Η Αργεντινή διαφημιζόταν σαν παράδειγμα «ανάπτυξης» από το διεθνή καπιταλισμό αλλά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘90 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε. Μετά το 1999 η χώρα ωθήθηκε σε όλο και μεγαλύτερο δανεισμό από ιδιώτες και τελικά κατέφυγε στο ΔΝΤ, συνάπτοντας συμφωνία για 22 δισ., με «εγγύηση» νέες ιδιωτικοποιήσεις, 150.000 απολύσεις από το Δημόσιο, αυξήσεις των λαϊκών φόρων, μείωση μισθών και συντάξεων. Τα λεφτά που «έδινε» το ΔΝΤ επέστρεφαν στη μαύρη τρύπα του χρέους που μεγάλωνε, τα κρατικά έσοδα συνέχισαν να συρρικνώνονται, η ύφεση έπιασε επίπεδα-ρεκόρ (16%) και ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στα ύψη εξανεμίζοντας το εργατικό εισόδημα. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν μεταξύ 1999-2001, οι εργαζόμενοι μαζικά σπρώχτηκαν στη φτώχεια και την ανεργία, χιλιάδες έχασαν τα σπίτια τους από τις τράπεζες.
Τον Δεκέμβρη 2001, η κυβέρνηση βρέθηκε σε αδυναμία να αποπληρώσει το χρέος προς το ΔΝΤ, κι αυτό αρνήθηκε να εκταμιεύσει την επόμενη δόση. Οι καταθέτες έσπευσαν να βγάλουν τα χρήματά τους από τις αργεντίνικες τράπεζες και η κυβέρνηση απάντησε αρχικά με απαγόρευση ανάληψης καταθέσεων και έπειτα με ασφυκτικά κάπιταλ κοντρόλ «για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες», ενώ κατασχέθηκαν τα λεφτά από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Στις 19 Δεκέμβρη ο πρόεδρος Ντε Λα Ρούα κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και τελικά οι λαϊκές κινητοποιήσεις, που κλιμακώνονταν ήδη, ξέσπασαν σε μαζική εξέγερση που οδήγησε σε 35 νεκρούς, στην παραίτηση του προέδρου και στη διαφυγή του από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο.
Η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος 132 δισ. δολαρίων και το ΑΕΠ στο χειρότερο σημείο από το 1930.
Οι περονικοί διάδοχοι του Ντε Λα Ρούα επιχείρησαν να κυβερνήσουν με παρόμοιο τρόπο. Το 2001-2002 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 21%, η επίσημη ανεργία ανήλθε στο 23% του εργατικού δυναμικού κι η φτώχεια αυξήθηκε από 35% σε 54%. Η πτώση του πραγματικού μισθού έφτασε το 30%-60%. Η κατάσταση λαϊκού εξεγερσιακού αναβρασμού κλιμακώθηκε κι οδήγησε στην πτώση 6 προέδρων σε 1,5 χρόνο. Οι εργάτες δημιούργησαν ένα κίνημα που κατέληξε σε 1.800 καταλήψεις επιχειρήσεων, θέτοντάς τες σε λειτουργία υπό εργατικό έλεγχο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι «μπορούνε να κινούνε την οικονομία χωρίς αφεντικά».

Η κυβέρνηση Κίρχνερ

Αυτή η κατάσταση κατέστησε «υποχρεωτική» την ανάληψη της κυβέρνησης από τον «αριστερό περονικό» Νέστορ Κίρχνερ, με καθήκον την τιθάσευση της εργατικής οργής, τη σωτηρία και τη σταθεροποίηση του αργεντίνικου καπιταλισμού. Ο περονικός πρόεδρος πάτησε στην εξαιρετικά υποτιμημένη εργατική δύναμη των Αργεντίνων, το υποτιμημένο νόμισμα που ευνοούσε τις φτηνές εξαγωγές και την ευνοϊκή συγκυρία στη Λ. Αμερική (κύμα εργατικών αγώνων, «κεϊνσιανή στροφή» στις οικονομίες κάτω από κεντροαριστερές κυβερνήσεις, περιορισμός ισχύος των ΗΠΑ) και διεθνώς (κυρίως ο καλπασμός και η αύξηση της ζήτησης της κινέζικης οικονομίας) και υλοποίησε ένα «κεϊνσιανό πρόγραμμα», οδηγώντας την αργεντίνικη οικονομία σε ανάκαμψη και ταυτόχρονα βελτιώνοντας και το βιοτικό επίπεδο των μαζών.

Επιπλέον, κήρυξε μονομερή στάση πληρωμών και πέτυχε δραστική διαγραφή του χρέους σε ιδιώτες και ΔΝΤ, απελευθερώνοντας ακόμα περισσότερο οικονομικούς πόρους για κοινωνική πολιτική.
Οι Κίρχνερ (ο Νέστορ και στη συνέχεια η σύζυγός του, που τον διαδέχθηκε και κυβέρνησε μέχρι το 2015) προχώρησαν σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις χρηματοδοτούμενες από τις εξαγωγές: κάποιες κρατικοποιήσεις, ενίσχυση πτυχών του κοινωνικού κράτους και της απασχόλησης, αύξηση μισθών. Το ποσοστό της φτώχειας μειώθηκε σε 18% στα μέσα του 2008, από 54% έξι χρόνια πριν.
Η στάση πληρωμών και η διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους προς το ΔΝΤ, αλλά και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης χάρη στη διεθνή ευνοϊκή συγκυρία μείωσαν το δημόσιο χρέος από 160% του ΑΕΠ σε 44% και οδήγησαν μέχρι το 2008 σε ετήσια ανάπτυξη 8-9%. Όμως, η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 προκάλεσε μείωση της ανάπτυξης (0,9%), η κυβέρνηση απάντησε με ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων βασισμένο στα αποθεματικά του επανεθνικοποιημένου ασφαλιστικού συστήματος αλλά από το 2012 κι έπειτα οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν μπόρεσαν να επανέλθουν στα προηγούμενα υψηλά επίπεδα. Το κεϊνσιανό πείραμα έφτασε στα όριά του με τη μεταβολή της διεθνούς συγκυρίας κι οι καπιταλιστές απαιτούσαν στροφή και πάλι στην «απελευθέρωση των αγορών», δηλαδή στο νεοφιλελευθερισμό. Καθώς οι επιτυχίες της πολιτικής της Κίρχνερ δεν οφειλόταν σε ένα σχέδιο σύγκρουσης με το ντόπιο και διεθεές κεφάλαιο αλλά στη θετική επίδραση της διαγραφής σημαντικού μέρους του χρέους και στην ευνοϊκή διεθνή συγκυρία που ευνόησε το δυναμισμό των εξαγωγών, ήταν η ίδια που από το 2012 οδηγήθηκε σε μέτρα λιτότητας , συμβιβασμό με τα ντόπια (π.χ. υποτίμηση νομίσματος κατ’ απαίτηση των εξαγωγέων, που οδήγησε στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των φτωχών) και πολυεθνικά συμφέροντα (π.χ. την ισπανική Repsol) και μετατόπιση σε θέσεις «στήριξης της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων ».
Ενθαρρυμένο από την αναδίπλωση, το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο αύξησε τις πιέσεις. Το καλοκαίρι του 2014 η Αργεντινή δέχτηκε κερδοσκοπική επίθεση από ξένα funds και η χώρα αποκλείστηκε μερικώς από τις «αγορές». Σε αυτό το φόντο ο κιρχνερισμός φθάρθηκε εκλογικά, διασπάστηκε από τα δεξιά (2013) κι έστρωσε τον δρόμο στον Μάκρι, τον πιο αυθεντικό εκφραστή των αγορών, να «ολοκληρώσει τη δουλειά». Ο οποίος όπως είδαμε, σαν σε χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, την ολοκλήρωσε με την νέα εισβολή του ΔΝΤ στη ζωή της Αργεντινής.

Προς νέο Αργεντινάσο;

Μετά την τελευταία περίοδο της Κίρχνερ και ιδιαίτερα μετά τη διετία Μάκρι, ο βασικός μισθός δεν επαρκεί ούτε για το 1/3 του κόστους ζωής για βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Έτσι, η Αργεντινή έχει εισέλθει ξανά σε εποχή διογκούμενων εργατικών αγώνων, που αντιμετωπίζονται με σκληρή καταστολή και σφαίρες από καουτσούκ, ενώ έχει πέσει ήδη η πρόταση για εκ νέου κήρυξη «έκτακτης ανάγκης» στη χώρα. Την προηγούμενη διετία βγήκαν στους δρόμους εκπαιδευτικοί, τραπεζοϋπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες σε διάφορους κλάδους κι οργάνωσαν δυναμικές κινητοποιήσεις , ενώ άρχισε να επανεμφανίζεται το σύνθημα του 2001 «Να φύγουν όλοι». Τις τελευταίες εβδομάδες απεργίες ξέσπασαν από τους τραπεζοϋπαλλήλους και τους εργαζόμενους στο μετρό, ενώ στις 5 Μαΐου 20.000 εργάτες στον χάλυβα μέσα από απεργία διαρκείας νίκησαν σε μισθολογική διαμάχη με την εργοδοσία. Οι εκπαιδευτικοί, μετά την αναγγελία συμφωνίας με το ΔΝΤ, έχουν μπει σε διαδικασία να πάρουν αποφάσεις για τη διοργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων. Το 75% του πληθυσμού είναι αντίθετο στην εμπλοκή του ΔΝΤ στη χώρα, έχοντας μνήμες και γνώση από το παρελθόν.
Χαρακτηριστική είναι η δεξιά μετατόπιση των περονιστών-κιρχνερικών, παρόλο που διατυμπανίζουν τη διαφωνία τους με το ΔΝΤ: τα συνδικάτα που ελέγχουν καλούν σε αυτοσυγκράτηση, ενώ στις 9 Μαΐου στη Γερουσία (όπου πλειοψηφούν) ψήφισαν την άρση περιορισμών στην επιχειρηματική εκμετάλλευση των πόρων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των τομέων των ακινήτων και της γεωργικής γης. Ωστόσο, φαίνεται πως η Αργεντινή βαδίζει προς μια νέα μεγάλη ταξική σύγκρουση: ένα νέο «Αργεντινάτσο» (η εξέγερση του 2001-2) είναι ένα ενδεχόμενο που εγγράφεται στις προοπτικές της νέας αργεντίνικης κρίσης.

«Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή»
…μέχρι τη σοσιαλιστική ανατροπή!

Τα προηγούμενα χρόνια, μεγάλο τμήμα της Αριστεράς έκανε σημαία του την Αργεντινή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015 μιλούσε για την «ανάπτυξη» και τον άνεμο «αριστερών κυβερνήσεων» και κεϊνσιανών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων στη Λ. Αμερική, για να πείσει ότι «η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί». Ακόμα περισσότερο, η αντι-ΕΕ Αριστερά, με προεξάρχοντα τον Κώστα Λαπαβίτσα και τμήμα της ΛΑΕ, χρησιμοποιούσαν την Αργεντινή ως υπόδειγμα για το τι ευεργετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (με το σχήμα αριστερή ή πατριωτική κυβέρνηση -> υποτίμηση εθνικού νομίσματος -> αύξηση εξαγωγών -> ανάπτυξη -> αύξηση βιοτικού επιπέδου). Είχαν όλοι άδικο, κι αυτό αποδεικνύει η σημερινή παλινδρόμηση της Αργεντινής σε μια νέα σοβαρή κρίση.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν οφείλεται σε κάποιου είδους «προδοτικά» ή «εθελόδουλα» ή «οσφυοκαμπτικά» χαρακτηριστικά του Μάκρι: είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να λειτουργήσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός στην εποχή της κρίσης, με το κούρεμα του εργασιακού κόστους και την αναζήτηση ισχυρότερων οικονομικών συμμαχιών.
Από την άλλη μεριά, οι κεϊνσιανές λύσεις μπορούν μόνο υπό προϋποθέσεις να αναβάλουν το ερώτημα «ποια τάξη θα πληρώσει το μάρμαρο», όταν η διεθνής συγκυρία ευνοεί για παράδειγμα τις εξαγωγές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να το απαντήσουν oύτε να επιτρέψουν μακροπρόθεσμες στρατηγικές υπέρ των εργαζόμενων τάξεων, πολύ περισσότερο στο έδαφος της κρίσης.
Στην Αργεντινή η «κεϊνσιανή» κυβερνητική διαχείριση του καπιταλισμού οδήγησε υποχρεωτικά στην προσαρμογή στις ανάγκες των ντόπιων καπιταλιστών και των διεθνών «αγορών», κι έτσι μετατράπηκε σε νεοφιλελεύθερη διαχείριση και επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Τον πρώτο καιρό ήταν δυνατά κάποια φιλολαϊκά μέτρα που ενίσχυσαν τη λαϊκή στήριξη στις «ροζ» κυβερνήσεις (που μάλιστα είχαν προκύψει μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις, που σε σημαντικό βαθμό επέβαλλαν την ατζέντα). Οι απαιτήσεις των ντόπιων αφεντικών, το «αδύναμο» νόμισμα και η διεθνής συγκυρία (επιβράδυνση Κίνας, μείωση τιμών πετρελαίου για τη Βενεζουέλα κ.ο.κ.) οδήγησαν σε σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές εναντίον των φτωχών, έτσι η λαϊκή στήριξη (που θα μπορούσε να αποτελέσει το μόνο όπλο απέναντι στα αφεντικά, αν έμπαινε σε κίνηση) πριονίστηκε, με αποτέλεσμα όλα τα «ροζ» πειράματα της Λ. Αμερικής να είναι σε κρίση. Στην Αργεντινή επανήλθε η Δεξιά, στη Βραζιλία καθαιρούνται ή μπαίνουν στη φυλακή οι κεντροαριστεροί πρόεδροι, στη Βενεζουέλα μαίνεται η λυσσασμένη αντεπίθεση της Δεξιάς κ.λπ.

Σε αντίθεση με την αστική παπαγαλία στις δυτικές χώρες, η «στάση πληρωμών» δεν είναι «καταστροφή». Η Αργεντινή επιβίωσε και το 2003 και το 2014, άρα η χώρα «μπορούσε» και χωρίς τη δέσμευση στους διεθνείς τοκογλύφους. Όμως καμία χώρα μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να επιβιώσει με καπιταλιστικούς όρους χωρίς να συσσωρεύσει εκ νέου χρέος, ακόμα κι αν προχωρήσει σε στάση πληρωμών, και καμία χώρα δεν μπορεί να αποφύγει το δίλημμα «ποια τάξη θα πληρώσει». Η στάση πληρωμών με ρεφορμιστικούς-κεϊνσιανούς όρους αναπόφευκτα οδηγεί σε μια νέα κρίση χρέους, ανάγκες νέου δανεισμού, νέων αντιλαϊκών μέτρων, νέα κρίση.

Έτσι, οποιαδήποτε κυβέρνηση θα επανέλθει στο δίλημμα «νεοφιλελευθερισμός ή χρεοκοπία», και τελικά θα τα υποστεί και τα δυο. Τέτοιες αυταπάτες είτε του ενός είτε του άλλου είδους πληρώνονται ακριβά, με την ήττα των κινημάτων, το τσάκισμα των κοινωνικών κατακτήσεων και την ανασύνταξη της Δεξιάς, με το εργατικό κίνημα και την Αριστερά να πισωγυρίζουν (όπως έγινε στην Αργεντινή) ή και δέχονται σοβαρές ήττες (όπως έγινε στην Ελλάδα).

Το πρόβλημα της Αργεντινής του Κίρχνερ δεν ήταν ότι «Η χώρα βούλιαξε στη δίνη των λαϊκιστών που επί χρόνια κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα κάνοντας αθρόες προσλήψεις και διογκώνοντας το δημόσιο χρέος», όπως έγραφε λίγες μέρες πριν προπαγανδιστικά το ΒΗΜΑ, που στηρίζει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ στην Ελλάδα, στην Αργεντινή και… όλο τον πλανήτη. Ήταν ότι δεν υπήρχε επαναστατική Αριστερά να διεμβολίσει τον περονισμό και να πάει την επαναστατική διαδικασία της Αργεντινής μέχρι το τέλος. Αυτό το καθήκον συνεχίζει να είναι αναγκαίο και σήμερα.

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Οι μαζικές δολοφονίες και τραυματισμοί Παλαιστινίων από το σιωνιστικό κράτος, η ευρωπαϊκή υποκρισία και ο ταρτούφος Νίκος Κοτζιάς.

Σε κάθε πολεμική σύγκρουση, όποιος κι αν είναι ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα, υπάρχει πάντα μια σχετική αναλογία στα μέσα που χρησιμοποιούνται. Μπορεί η μία πλευρά να χρησιμοποιεί υπερσύχρονα αεροπλάνα που σπάνε το φράγμα του ήχου και η άλλη να διαθέτει μόνο λ ιανοντούφεκα, αλλά έστω κι έτσι και οι δυο αντίπαλοι μπορούν να καταφέρουν ορισμένες απώλειες ο ένας στον άλλο.
Δεν μπορεί να υπάρξει πόλεμος, όταν η μία πλευρά κατεβάζει στη μάχη τα τανκς και η άλλη απαντά με προκηρύξεις και συνθήματα. Δε ν μπορεί, όλες μα όλες οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες, να ανήκουν αποκλειστικά στη μία μόνο πλευρά. Και η άλλη πλευρά, που προκαλεί όλες τις εκατόμβες, να εμφανίζεται σαν αμυνόμενη και υπερασπιζόμενη τον εαυτό της.

Κι όμως, σήμερα το Ισραήλ αυτή τη βασική πολεμική συνθήκη επιχειρεί να παραβιάσει: την αρχή της αναλογικότητας των μέσων. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες δολοφόνησαν μαζικά τους άοπλους διαδηλωτές που προσέγγισαν (και δεν παραβίασαν καν) τα συρματοπλέγματα των συνόρων της Γάζας με το Ισραήλ. Επιπλέον, η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε τιμωρητικά την πόλη της Γάζας από όπου εξόρμησαν οι διαδηλωτές.

Η λεγόμενη «νεκρή ζώνη», στην οποία μπήκαν οι διαδηλωτές, είναι εδάφη της Γάζας που βαφτίστηκαν «νεκρή ζώνη» από τον ισραηλινό στρατό. Δεν πρόκειται όμως για λίγα μέτρα γης σε ελάχιστη απόσταση από τα σύνορα: η, κατά το Ισραήλ, «νεκρή ζώνη» είναι συνολικά το 13% των καλλιεργήσιμων εδαφών που έχει στη διάθεσή της η πόλη της Γάζας για να τραφεί ο πληθυσμός της!

Φυσικά, ο ισραηλινός στρατός δεν διαθέτει καμία «νεκρή ζώνη» από τη δική του πλευρά των συνόρων. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπορούν να στήσουν φονικό καρτέρι στην άκρη ακριβώς του συνοριακού συρματοπλέγματος. Αλλά και ο «άμαχος» όχλος που φέρνει μαζί του τα καθίσματά του, κιάλια και αναψυκτικά, μπορεί να κάθεται και να παρακολουθεί τη σφαγή των αθώων σαν να βλέπει χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Η Ύβρις του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστίνιων διαπράττεται σε μέγεθος ελληνικής τραγωδίας.

Η συνενοχή της «πολιτισμένης» Δύσης

Ακόμη και για τα πιο κραυγαλέα εγκλήματα του Ισραήλ, η απάντηση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ είναι βλακώδεις παραινέσεις για αυτοσυγκράτηση, που απευθύνονται ταυτόχρονα στο φονιά και στο θύμα. Έτσι ακριβώς συνέβη και αυτή τη φορά. Μόνο που ένα πράγμα άλλαξε στο φετινό ρεσιτάλ ευήθειας και υποκρισίας της ευρωπαϊκής διπλωματίας: το ότι κέρδισε διάκριση στον ταρτουφισμό ο Νίκος Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών της -υποτίθεται- αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας.

Όμως η πιο χαρακτηριστική επιβράβευση του εγκλήματος και του ολέθρου που συνεπάγεται η ύπαρξη του Ισραήλ, στάθηκε ένα εμβληματικό γεγονός όχι της πολιτικής, αλλά της μιντιακής υποκουλτούρας της Ευρώπης: Ο διαγωνισμός σκουπιδοτραγουδιού της Γιουροβίζιον. Εκεί, πήρε το πρώτο βραβείο το τραγούδι που εκπροσωπούσε το Ισραήλ, το οποίο είχε θέμα… την καταδίκη του μπούλινγκ! Ήταν σαν να βραβεύεται ο Κασιδιάρης για έκθεση ιδεών «υπέρ της ανοχής και της εγκαρτέρησης απέναντι στο συνομιλητή μας»…

Δεν έπαιξε κανένα ρόλο που το Ισραήλ δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν στο διαγωνισμό, επειδή απλά δεν ανήκει γεωγραφικά στην Ευρώπη. Ούτε βεβαίως υπήρξε η ελάχιστη ευαισθησία για τις δολοφονίες δεκάδων Παλαιστίνιων διαδηλωτών που είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες πριν τον τελικό. Και, εννοείται, ούτε σκέψη πως η στέψη του Ισραήλ γινόταν δύο μέρες πριν τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ και τρεις μέρες πριν την 70ή επέτειο της Νάκμπα, της «ημέρας της καταστροφής», της μέρας που οι Παλαιστίνιοι έμειναν πρόσφυγες χωρίς πατρίδα από το σιωνιστικό στρατό.

Όσο για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, θυμίζει την ατάκα του ελληνικού σινεμά: «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!». Δεν γίνεται να χαλάσουν οι δουλειές μας με το στρατηγικό σύμμαχο, το Ισραήλ, τώρα που η Ελλάδα και η (Νότια) Κύπρος διεκδικούμε όλους σχεδόν τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα που απομονώνουμε την Τουρκία και κλείνουμε συμβόλαια με την Exxon Mobil, δεν είναι ώρες για ηθικές αναστολές.

Έτσι, οι υδρογονάνθρακες έκαναν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να βλέπει Παλαιστίνιους διαδηλωτές να πέφτουν, χωρίς αυτοσυγκράτηση και με δική τους ευθύνη, κατευθείαν πάνω στις σφαίρες του Ισραήλ. Και ο φαρισαϊσμός ανέβηκε ακόμη ένα επίπεδο.

Η ιδιαιτερότητα και ο ρόλος του Ισραήλ

Αν η Ευρώπη έκλεισε τα μάτια στο έγκλημα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ το ενορχήστρωσε. Η έξαρση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου, όταν διεξαγόταν το μακελειό στη Γάζα,ενώ ο ίδιος εγκαινίαζε την αμερικανική πρεσβεία στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ, τα λέει όλα: «Δεν έχουμε καλύτερους φίλους στον πλανήτη, στέκεστε υπέρ του Ισραήλ και υπέρ της Ιερουσαλήμ (…) Πρόεδρε Τραμπ, αναγνωρίζοντας την Ιστορία, γράψατε Ιστορία (…) Είμαστε στην Ιερουσαλήμ και ήρθαμε για να μείνουμε».

Ο Νετανιάχου ήταν ενθουσιώδης, αλλά καθόλου υπερβολικός. Το κράτος του Ισραήλ δεν δέχεται απλώς πλουσιοπάροχα τη βοήθεια των ΗΠΑ, αλλά, κυριολεκτικά, υφίσταται ως οντότητα χάρη στις ΗΠΑ. Το Ισραήλ δεν αποτελεί μονάχα μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή, που πιέζει σαν ξιφολόγχη τα πλευρά των αραβικών λαών. Ως κοινωνία, το Ισραήλ κρατά ένα υψηλό επίπεδο ζωής, παρά τους απίστευτους πολεμικούς εξοπλισμούς, χάρη στην αρωγή των ΗΠΑ. Πρακτικά για κάθε αξία ενός δολαρίου που παράγεται στο ισραηλινό κράτος έρχονται άλλα έξι δολάρια από το εξωτερικό για να προστεθούν στη συνολική παραγόμενη αξία.

Η ισραηλινή κοινωνία δεν είναι ένα «κανονικό» καπιταλιστικό κράτος όπου οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται το ντόπιο και ξένο προλεταριάτο – υπάρχει ασφαλώς κι αυτή η πλευρά, αλλά είναι δευτερεύουσα.

Το Ισραήλ είναι το τελευταίο αποικιακό κράτος: διατηρείται και εξοπλίζεται για να συνεπικουρεί τον ιμπεριαλισμό στο να παραμένουν οι αραβικοί λαοί υπόδουλοι και καταπιεσμένοι και να εκμεταλλεύεται πολύ φτηνά το πετρέλαιό τους η Δύση.

Το Ισραήλ αποτελεί ένα παράσιτο στη Μέση Ανατολή που συντηρείται στη ζωή όσο μένει χωρίς δικαιώματα στο περιθώριο το αραβικό προλεταριάτο. Η αναγνώριση από την κυβέρνηση του Τραμπ πως η κατεχόμενη Ιερουσαλήμ είναι η πραγματική πρωτεύουσα του Ισραήλ, δείχνει πως οι ΗΠΑ απομακρύνονται πια από τη συζήτηση ύπαρξης δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, πάνω περίπου στα εδάφη των δύο κρατών που είχε αποφασίσει ο ΟΗΕ το 1947. Έτσι κι αλλιώς, τέτοια «συνύπαρξη» θα μπορούσε να υπάρξει μόνο εφόσον το κρατίδιο της Παλαιστίνης αποτελούσε ένα είδος «μπαντουστάν», ολοκληρωτικά υπόδουλου κράτους. Και οι Παλαιστίνιοι με την αντίστασή τους έχουν ακυρώσει αυτό το σενάριο.

Υπάρχει λύση στο δράμα της Παλαιστίνης;

Μια νικηφόρα εργατική επανάσταση π.χ. στο Κάιρο, πρωτεύουσα του αραβικού προλεταριάτου, πέρα από τις άλλες ανατροπές, θα έφερνε ολέθρια κρίση στο ίδιο το Ισραήλ. Αυτό φανέρωνε η εχθρική στάση του Ισραήλ απέναντι στις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, δυστυχώς ηττημένες σήμερα.

Μ’ άλλα λόγια, όσο ηρωισμό και αυτοθυσία και αν επιδείξουν οι Παλαιστίνιοι απέναντι στον ισραηλινό Γολιάθ, δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Ο αγώνας στη Γάζα και στα Κατεχόμενα θα μπορεί μονάχα να δείχνει την ανάγκη να συντριβεί το θηρίο, όχι το συγκεκριμένο δρόμο για τη νίκη. Ο πόλεμος κατά των σιωνιστών θα κριθεί τελικά στο Κάιρο, τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη. Το Ισραήλ στηρίχτηκε από τις ΗΠΑ για να κρατά απρόσκοπτα ψηλά τα κέρδη από το πετρέλαιο για τους διεθνείς κολοσσούς. Το Ισραήλ είναι το μαντρόσκυλο που θα εξαφανιστεί από την αυλή όταν αποχωρήσει ηττημένο το αφεντικό του. 

Ως τότε, μαντρόσκυλο και αφεντικό μοιράζονται την ψευδαίσθηση πως «ήρθαν για να μείνουν». Οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίσουν, όσο αθώο αίμα και να χυθεί στη Γάζα. Αλλά θα σβήσουν απότομα, όταν πάρουν το λόγο οι Άραβες εργάτες και εργάτριες.

του Βασίλη Μορέλλα

Στις 8 Μάη ο Τραμπ ανακοίνωσε την μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συμφωνία που είχαν υπογράψει (7/2015) με το Ιράν αυτές και άλλοι έξι εταίροι (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Κίνα, Ρωσία και ΕΕ) για τον περιορισμό του πυρηνικού του προγράμματος σε ειρηνικούς σκοπούς. Η Συμφωνία ήρε σε αντάλλαγμα τις οικονομικές κυρώσεις που σωρεύονταν επί δεκαετίες εις βάρος του [1]. Ο Τραμπ και τα γεράκια του υπόσχονται ένα είδος σταδιακού [2] χρηματοπιστωτικού και ενεργειακού εμπάργκο στο Ιράν αλλά και σε όσες επιχειρήσεις δεν διακόψουν τις δοσοληψίες με το καθεστώς των αγιατολάχ. Η απάντηση της κυβέρνησης Ρουχανί ήταν απειλές για επανέναρξη του εμπλουτισμού ουρανίου για στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά κυρίως διπλωματικές επαφές ώστε καμία άλλη χώρα να μην υιοθετήσει την αμερικάνικη θέση. Θα χρειαστούν 3-6 μήνες για να εφαρμοστούν οι κυρώσεις των ΗΠΑ, όπως και τα αντίποινά τους για τις εταιρείες-παραβάτες.

Μια ώρα μετά την ανακοίνωση, το Ισραήλ ξαναβομβάρδισε ιρανική βάση στη Συρία. Το Ιράν απάντησε με πυραυλικές επιθέσεις στα κατεχόμενα από το Ισραήλ υψίπεδα του Γκολάν. Την επόμενη μέρα (9/5), ο Νετανιάχου επισκέφτηκε το Κρεμλίνο, από όπου απέσπασε την έγκριση του Πούτιν για τους βομβαρδισμούς της 10^ης Μάη. Την πιο εκτεταμένη ως τώρα ισραηλινή επίθεση κατά δεκάδων ιρανικών και ασαντικών στρατιωτικών στόχων στη Συρία.

Η στάση της Ρωσίας είναι ο ορισμός της λυκοφιλίας. Από τη μία, το Ιράν ήταν σύμμαχος στις μάχες της Συρίας για τη διάσωση του τυράννου Άσαντ. Δεν ξεχνάμε ούτε τις ρωσικές πωλήσεις όπλων και τις επενδύσεις σε αέριο και πετρέλαιο που ο Πούτιν υποσχέθηκε να… ενισχύσει το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, ο ίδιος έδωσε την άδεια στο Ισραήλ να βομβαρδίσει τις ιρανικές δυνάμεις στη Συρία. Ο Πούτιν δεν είναι έτοιμος για μια ευθεία στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Δύση, αλλά γνωρίζει ότι η κόντρα Ιράν-ΗΠΑ μπορεί να αποδυναμώσει και τους δυο, ευνοώντας μακροπρόθεσμα τη δική του παρέμβαση στην περιοχή.

Αναμενόμενη εξέλιξη

Είχαμε επισημάνει ότι η αύξηση της πίεσης στο Ιράν προετοιμάζεται από καιρό. Οι ΗΠΑ είχαν επιβάλει από πέρσι αντι-ιρανικές οικονομικές κυρώσεις, μιλώντας για συνολική ανατροπή της Συμφωνίας του 2015. Μάλιστα, εκείνες τις κυρώσεις (κατά των μη-πυρηνικών βαλλιστικών πυραύλων) τις είχαν υπερψηφίσει ομόφωνα και οι Δημοκρατικοί βουλευτές (28/10/17). Τον Δεκέμβρη οι ΗΠΑ είχαν καταλήξει σε μυστική συμφωνία με το Ισραήλ για τα επόμενα βήματα της ίδιας στρατηγικής. Πριν δυο βδομάδες (29/4) ο αμερικανός ΥΠΕΞ Μ.Πομπέο, κατά την επίσκεψή του στη Σ.Αραβία, χαρακτήριζε τρομοκράτη το Ιράν και συμβούλευε τους σύμμαχους δικτάτορες να παραμερίσουν τις διαφορές τους με το Κατάρ, για να επικεντρωθούν στο μέτωπο που θα άνοιγε οσονούπω. (Η διοίκηση Τραμπ χαρακτήριζε το Κατάρ «χορηγό τρομοκρατών» μόλις πέρσι, στηρίζοντας τον σαουδαραβικό τσαμπουκά εναντίον του.)

Αυτή η πίεση δεν έχει να κάνει με τα πυρηνικά. Τόσο οι επιθεωρητές του ΟΗΕ όσο και οι υπόλοιπες χώρες, θεωρούν ότι η Συμφωνία έχει αποτρέψει αποτελεσματικά την κατασκευή πυρηνικών όπλων και ότι το Ιράν σέβεται τους όρους της ως σήμερα. Το πρόβλημα για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ είναι η επέκταση της επιρροής του Ιράν στη Μ. Ανατολή (Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Υεμένη). Αυτό λεγόταν και λέγεται ρητά από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Η επίκληση του ιρανικού προγράμματος μη-πυρηνικών, βαλλιστικών πυραύλων προφανώς είναι δικαιολογία. Ισραήλ και Σ.Αραβία διαθέτουν πληθώρα βαλλιστικών πυραύλων που το Ιράν προσπαθεί να ισοφαρίσει, ενώ το Ισραήλ διαθέτει και πυρηνικά. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ (στο οποίο ανήκει και ο μεγάλος χορηγός του Τραμπ, ο ζάπλουτος Σέλντον Άντελσον) θέλουν μέσω των κυρώσεων είτε να ξεδοντιάσουν τον ιρανικό υποϊμπεριαλισμό διευκολύνοντας μια επόμενη στρατιωτική επέμβασή τους. Είτε να τον αποσταθεροποιήσουν επιφέροντας κάποια «αλλαγή καθεστώτος». Όχι τυχαία, ο πιο πιστός εισηγητής αυτής της ανάλυσης, διορίστηκε αρχές Απρίλη ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Τραμπ. Ο Τζ. Μπόλτον πέρσι έβαζε προθεσμία ως το 2019 για να… αντικατασταθεί το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης με κάποιο φιλοδυτικό δικτάτορα, στα πρότυπα του Σάχη που είχε εκδιώξει η Ιρανική Επανάσταση του ‘79. Αλλά το καθεστώς δεν θα δεχτεί να πεθάνει χωρίς πόλεμο, ακόμη και αν σημειώσει προσωρινές υποχωρήσεις.

Οικονομικές συνέπειες

Το εμπάργκο στο Ιράν θα συνεισφέρει στην μεγάλη ανατίμηση του πετρελαίου, που θα οφείλεται όμως και σε άλλους άσχετους παράγοντες (π.χ. αύξηση ζήτησης σε ναυσιπλοΐα). Αναφορικά με το ιρανικό καθεστώς, οι κυρώσεις δεν θα αφορούν μόνο το πετρέλαιο αλλά κάθε συναλλαγή. Οι κυρώσεις πριν το 2015, έχοντας τη συμφωνία όλων των μεγάλων δυνάμεων, όντως είχαν στριμώξει το καθεστώς, ρίχνοντας τις εξαγωγές πετρελαίου κατά 1-1,5 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα [3]. Αντίθετα σήμερα οι περισσότερες χώρες (ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Ιαπωνία κ.α.), δεν συντάσσονται με τις ΗΠΑ. Με αυτό το δεδομένο, κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι κυρώσεις δεν θα έχουν τόσο μεγάλη επίπτωση, πλήττοντας το πολύ 500.000 βαρέλια την ημέρα σε βάθος εξαμήνου, κάπου το 20% των συνολικών ιρανικών εξαγωγών. Όμως, δεν είναι αυτονόητο ότι η ΕΕ θα μπορέσει να διαφοροποιηθεί από τις ΗΠΑ. Για την ώρα οι ευρωπαίοι ηγέτες ανακοινώνουν ότι θα συνεχίσουν τις συναλλαγές με το Ιράν σε ευρώ αντί δολαρίων (δρομολογείται ειδική ιρανική τράπεζα) και απειλούν τις ΗΠΑ με αντι-κυρώσεις, αν αυτές τιμωρήσουν όσες ευρωπαϊκές εταιρείες συνεχίσουν να κάνουν μπίζνες στο Ιράν. Απειλούν επίσης με ποινές όσες ευρωπαϊκές εταιρείες συμμορφωθούν με τις διαταγές Τραμπ. Το αντίστοιχο νομοθέτημα θα εφαρμοστεί πριν τις κυρώσεις Τραμπ στις αρχές Αυγούστου. Το 1996 παρόμοιες διακηρύξεις, που δεν έφτασαν όμως να εφαρμοστούν, είχαν οδηγήσει σε οπισθοχώρηση τον Πρόεδρο Κλίντον, που σχεδίαζε κυρώσεις εις βάρος ευρωπαίων επενδυτών σε Ιράν, Λιβύη και Κούβα. Όμως, σήμερα οι περισσότερες ευρωπαϊκές εταιρείες που δουλεύουν με το Ιράν (Total, BP, Maersk, Renault, Saga, Airbus κλπ) δεν θα θυσίαζαν τις πολύ μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν μέσα στις ΗΠΑ. Για να μην επηρεαστούν από τις κυρώσεις θα έπρεπε να πάψουν να χρησιμοποιούν δολάρια (μέσο για το 90% των παγκόσμιων συναλλαγών) και να κλείσουν τις αμερικάνικες θυγατρικές τους. Έτσι, παρόλο που θα συνεχίσει να εμπορεύεται με την Κίνα ή τη Ρωσία, το Ιράν κινδυνεύει να μη βρίσκει τραπεζικό λογαριασμό για να πουλά το πετρέλαιό του στη Δύση. Μόνη λύση θα ήταν η ΕΕ να αποζημιώνει τις εταιρείες της για όσα λεφτά χάνουν από την ανυπακοή στις ΗΠΑ και να υποκαταστήσει λειτουργίες που διεκπεραίωναν ως τώρα ιδιώτες, όπως είχαν κάνει Κίνα και Ινδία πριν το 2015 (π.χ. κρατική ασφάλιση των τάνκερ). Χωρίς τέτοια μέτρα, που όμως προοιωνίζουν έναν εμπορικό πόλεμο με τον υπερατλαντικό σύμμαχο, θα επικρατήσει η πολιτική του Λευκού Οίκου. Και η ΕΕ θα χάσει 11+10 δισ. ιρανικών εξαγωγών και εισαγωγών με ισχυρά ανοδική τάση [4], όπως και πολλά δισεκατομμύρια επενδυτικών σχεδίων.

Μέλλον

Σε ευρύτερο πλαίσιο, η αμερικάνικη επιθετικότητα των τελευταίων μηνών (Κίνα, Β. Κορέα, Ιράν), δεν έχει βέβαιη κατάληξη. Σε έναν βαθμό αποσκοπεί να εκβιάσει υποχωρήσεις. Στην περίπτωση του Ιράν, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί επιθυμούν μια νέα Συμφωνία που θα περιόριζε ταπεινωτικά και τα μη-πυρηνικά του όπλα. Όμως θέλοντας και μη, οι επιθετικές κινήσεις προκαλούν εχθρούς και φίλους να οχυρωθούν απέναντι στην αμερικάνικη αυθαιρεσία. Η ΕΕ κατανοεί καλύτερα ότι για να μπορεί να απαντά στις απειλές κατά των επιχειρήσεών της με το ίδιο «νόμισμα», θα πρέπει να αναπτύξει δικούς της μηχανισμούς παγκόσμιας οικονομικής κατασκοπείας/πληροφόρησης (ανάλυση, καταγραφή, καθημερινή παρακολούθηση κινήσεων και εξαρτήσεων ανταγωνιστικών και εθνικών επιχειρήσεων κλπ), όπως διαθέτουν οι ΗΠΑ και Ιαπωνία. Το Ιράν θα πρέπει να εξοπλιστεί καλύτερα ώστε να είναι πιο αποτελεσματικές οι επόμενες επιθέσεις κατά του Ισραήλ. Η Κίνα θα πρέπει να επιταχύνει στρατιωτικά και οικονομικά προγράμματα, η ΕΕ να αντιμετωπίσει τους δασμούς του Τραμπ στο χάλυβα. Μετά τη διπλωματική, η οικονομική κλιμάκωση κατά του Ιράν έχει πια δρομολογηθεί. Αν και αυτή αποτύχει να επιβάλλει τους αμερικάνικους όρους, η στρατιωτική λύση θα φαντάζει για την αμερικάνικη ακροδεξιά ως μόνη εναλλακτική.

Αλλαγή καθεστώτος;

Ότι το Ιράν είναι ένα σκληρό, αστυνομοκρατούμενο, καπιταλιστικό κράτος το γνωρίζουν καλύτερα οι πολίτες του, που τους τελευταίους μήνες συμμετέχουν σε αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις με ενίοτε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Οι διαδηλώσεις έχουν αποκτήσει μεγάλη γεωγραφική έκταση και θρηνούν ήδη πολλούς νεκρούς. Πρόκειται για σεισμοπαθείς που παραμένουν άστεγοι, αγρότες που διαμαρτύρονται για την κρίση νερού, φοιτητές κατά της καταστολής και κυρίως εργάτες απεργοί κατά την ακρίβειας, των απολύσεων και της μη καταβολής δεδουλευμένων μηνών. Με αιτήματα που κάποιες φορές αμφισβητούν ευθέως το πολίτευμα και τις ιμπεριαλιστικές του παρεμβάσεις στη Μ. Ανατολή και ταρακουνούν την θεοκρατία από τον Δεκέμβρη [5]. Μια δημοκρατική αλλαγή από τα κάτω, με κυρίαρχα τα κοινωνικά και εργατικά αιτήματα, είναι κάτι που δεν θέλουν ούτε οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, αφού για πρώτη φορά μετά την ήττα της Αραβικής Άνοιξης το 2013, θα ανόρθωνε την αυτοπεποίθηση των λαών της περιοχής που έχουν παρόμοια προβλήματα και αναζητήσεις. Μια δεύτερη, αλλά νικηφόρα Άνοιξη είναι η μόνη που μπορεί να διακόψει τα σταθερά βήματα που κάνουν διεθνείς και ντόπιοι ιμπεριαλιστές προς άλλον έναν μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή.

Αντίθετα, μια φιλοδυτική ανατροπή του καθεστώτος μέσω των κυρώσεων είναι αμερικάνικος ευσεβής πόθος. Αυταρχικά, ακόμη και δικτατορικά καθεστώτα (το ιρανικό δεν είναι καν το χειρότερο της περιοχής) ενισχύονται πολιτικά όταν δέχονται ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Παράδειγμα, οι κυρώσεις του ΟΗΕ εις βάρος του Σαντάμ Χουσεΐν από το 1990 δεν κατάφεραν να τον ανατρέψουν μέχρι την κήρυξη πολέμου εναντίον του το 2003. Το καθεστώς Κάστρο, αν και τελείως διαφορετικού τύπου από του Σαντάμ ή του Χαμενεΐ, άντεξε σε κυρώσεις 50 ετών -και σε ένα βαθμό εξαιτίας των κυρώσεων, που του έδιναν αντι-ιμπεριαλιστικούς τίτλους και απήχηση. Είναι αλήθεια ότι οι αποτυχίες της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής δημιουργούν τριβές μέσα στην άρχουσα τάξη και δυνατότητες λαϊκής αντίδρασης. Π.χ. η εμπλοκή στη Συρία έχει εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος, με οφέλη μετέωρα. Όμως, μια δημοκρατική ανατροπή από τα κάτω δεν θα άρεσε καθόλου στις ΗΠΑ, που θα αποκτούσαν επιπρόσθετο κίνητρο για στρατιωτική επέμβαση. Αφετέρου, η πίεση των ιμπεριαλιστών ήδη δίνει πάτημα να κατηγορούνται οι απεργοί σαν «πράκτορες των σιωνιστών» και αντιπαρατάσσει στο εργατικό κίνημα μαζικές πατριωτικές διαδηλώσεις.

Η Ελλάδα είναι συνένοχη σε όλες τις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μ.Ανατολή και την Β.Αφρική τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ στηρίζει απεχθή, τυραννικά καθεστώτα για χάρη των ελλήνων επενδυτών. Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία στην περιοχή, τόσο η ελληνική Αριστερά πρέπει να ξεπεράσει τις σπασμωδικές ή συμβολικές διαδηλώσεις στενής απεύθυνσης και να ανοίξει με επιμονή και διάρκεια στην κοινωνία το ζήτημα του πολέμου με όρους συνενοχής και συμφερόντων του ελληνικού υπο-ιμπεριαλισμού. Μαζί με την εδώ ταξική πάλη, αυτή θα είναι η καλύτερη υπηρεσία για την ειρήνη και το κίνημα στην περιοχή.

Σημειώσεις

[1] Η Συμφωνία προέβλεπε, ως το 2023 το αργότερο, πλήρη άρση των περιορισμών πώλησης υλικών στην ιρανική αμυντική και αεροναυτική βιομηχανία, τουλάχιστον εκ μέρους της ΕΕ.

[2] Οι κυρώσεις θα εφαρμόζονται κατά κύματα. Στις 6 Αυγούστου θα επηρεαστούν η αγορά δολαρίων και χρυσού και κάποιες βιομηχανίες του Ιράν (αεροπλοΐα, αυτοκίνητα). Στις 4 Νοέμβρη οι πετρελαϊκοί και χρηματοπιστωτικοί θεσμοί, όπως και άτομα που συναλλάσσονται με το Ιράν.

[3] Βλ. και διαγράμματα. Οι εξαγωγές πετρελαιοειδών αποδίδουν τα μισά κρατικά έσοδα. Το 60% των εξαγωγών κατευθύνεται προς την Ασία και το 40% στην Ευρώπη.

[4] Το εμπόριο με το Ιράν είναι μόνο το 0,6% του συνολικού ευρωπαϊκού εμπορίου.

[5] Οι κινητοποιήσεις διαφοροποιούνται ως προς τη σύνθεση και τα αιτήματα από το «πράσινο κίνημα» του 2009, το οποίο τελικά διοχετεύτηκε στις εκλογές και την αντιπαράθεση πτερύγων του ίδιου καθεστώτος. Βλ. και «Ιράν – Μετά τη σεισμική δόνηση έρχεται η κοινωνική» στο redtopia.gr

Γιάννης Νικολόπουλος

Δεν υπάρχει ένας κάποιος νεφελώδης «ευρωσκεπτικισμός» που είναι νεοφιλελευθερισμός και φασισμός με αιδημοσύνη για το όνομά του.

Η ταραντέλα είναι ένας χορός της Ιταλίας, ο οποίος χορεύεται σε γρήγορο ρυθμό και με την συνοδεία κρουστών οργάνων, ενώ οι χορευτές κρατούν και χτυπούν ντέφια στη διάρκεια των βημάτων και μπερδεύονται αναμεταξύ τους, μιμούμενοι τους σπασμούς κάποιου που βρίσκεται σε διονυσιακή έκσταση.

Η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία θυμίζει έναν τέτοιο χορό – η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση αλληλομπερδέματος και έκστασης, μόνο που αυτή τη φορά τα ντέφια, τα κρατούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, η Φρανκφούρτη και το Στρασβούργο. Τα γεγονότα είναι φαντάζομαι γνωστά οπότε θα προχωρήσουμε σε ορισμένες παρατηρήσεις.

Παρατήρηση 1η : Δεν υπάρχει κάποιος νεφελώδης «ευρωσκεπτικισμός» που θα οδηγήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τις υποτελείς τάξεις έξω από την κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης, πολεμικού καπιταλισμού και κινεζοποίησης των εργαζομένων. Δεν υφίσταται τέτοια πολιτική πρόταση – υφίστανται οι αντικατοπτρισμοί των χρεοκοπημένων αστικών κομμάτων της δεξιάς και της ακροδεξιάς που ντρέπονται να πουν το όνομά τους.

Ντρέπονται να πουν ανοικτά και καθαρά ότι είναι κομμάτι του προβλήματος, κομμάτι της προηγούμενης κατάστασης, τμήμα της διαφθοράς και της βίας και στην περίπτωση της Ιταλίας, τμήμα της μαφίας του παρασκηνίου. Ντρέπονται να πουν ότι είναι νεοφιλελεύθεροι και ρατσιστές ή ανοικτά φασίστες. Και η όποια Αριστερά πολεμάει εναντίον του καπιταλισμού και της ΕΕ δεν έχει καμιά δουλειά είτε να συνδιαλέγεται είτε να υποστηρίζει τέτοιες κυβερνήσεις και κομματικούς σχηματισμούς, συντηρώντας στα μάτια και τα αυτιά των εκλογικών σωμάτων και των μαζών έναν φαύλο κύκλο πολιτικής εκπροσώπησης και τις βολικές για το σύστημα αυταπάτες ότι η λύση στην καπιταλιστική κρίση θα έρθει (πάλι!;μπουχτίσαμε!) από τα δεξιά – που βαφτίζονται ρεαλιστές και κέντρο – και τα άκρα δεξιά – που βαφτίζονται «αντισυστημικοί» και «ευρωσκεπτικιστές».

Παρατήρηση 2η : Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και σε δεύτερο χρόνο, η Ευρωζώνη) έμαθαν όχι μόνο να ζουν αλλά να πριμοδοτούν κυβερνήσεις με ακροδεξιές συνιστώσες και εκατοντάδες σκελετούς στο ντουλάπι. Παραδείγματα; Άφθονα – η Ελλάδα του 2011, όταν ο ΛάΟΣ του Καρατζαφέρη έγινε δεκανίκι του τραπεζίτη Παπαδήμου στην πρωθυπουργία. Νωρίτερα, και έως σήμερα, η Ουγγαρία του Όρμπαν. Αργότερα, ξανά η Ελλάδα, με τους ΑΝΕΛ στη συγκυβέρνηση προ και κυρίως μετά του τρίτου μνημονίου. Στο μεσοδιάστημα, η Αυστρία του αριστούχου χωρίς πτυχίο επαγγελματία σκιέρ Κουρτς (καγκελάριος όνομα και πράμα, μιας και στα γερμανικά το επίθετο σημαίνει Μικρούλης) με τους νοσταλγούς του Άνσλους σε καίρια υπουργεία. Σχεδόν σταθερά, η Ισπανία της κομματικής συμμορίας του Λαϊκού Κόμματος που καταδικάζεται για διαφθορά στις δικαστικές αίθουσες. Η ίδια η κήρυκας της αγίας διαφάνειας και της καθαγιαστικής λιτότητας Γερμανία που ΄χε υπουργό Οικονομικών και τώρα πρόεδρο της Μπούντενσταγκ, τον υπεύθυνο για τα μαύρα ταμεία των Χριστιανοδημοκρατών επί Κολ – ναι, ο Σόιμπλε είναι αυτός. Ακόμη και το Μπρέξιτ θα έρθει να κουμπώσει στις μεθοδεύσεις και τις προτεραιότητες των αντιδραστικών πτερύγων του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας.

Τι μύγα τσε-τσε τσίμπησε τον Ματαρέλα και τις Βρυξέλλες,όταν μάλιστα ο προτεινόμενος Κόντε (όχι ο προπονητής της Τσέλσι, ο άλλος, ο κύριος καθηγητής με το μισό βιογραφικό, πλαστό και ατεκμηρίωτο, ένα ακόμη δείγμα της…αξιοπιστίας του «ευρωσκεπτικισμού») διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν ετίθετο θέμα σύγκρουσης μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών – πολλώ δε μάλλον Ρώμης – Βερολίνου – μόλις θα σχημάτιζε κυβέρνηση; Τι δεν άντεχαν στον άξονα Βρυξέλλες – Βερολίνο, που άντεξαν σε άλλες περιπτώσεις; Την προδιαγεγραμμένη ιταλική kolotoumba;

Παρατήρηση 3η : Η κίνηση Ματαρέλα να μην δεχθεί τον «ευρωσκεπτικιστή» Σαβόνα στο υπουργείο Οικονομικών, παρά τα όσα λέγονται, είναι μέσα στις αυξημένες αρμοδιότητες της ιταλικής Προεδρίας,στο «ημιπροεδρικό» μοντέλο που ακολουθείται στη γείτονα. Τραβηγμένη, από τα μαλλιά, εφαρμογή του ιταλικού συντάγματος, αλλά υπαρκτή διάστασή του. Ακόμη και πρωθυπουργό μπορεί να απορρίψει, αν εκτιμά ότι δεν απολαμβάνει (προκαταβολικά) την εμπιστοσύνη της ιταλικής Βουλής. Ακόμη και πρωθυπουργό μπορεί να διαλέξει όπως τώρα με τον Κοταρέλι. Όπως απολύτως υπαρκτή είναι και η συνταγματοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που πρώτη η Ιταλία έβαλε στον καταστατικό της χάρτη. Με άλλα λόγια, δημοκρατία δεν το λες, δικτατορία δεν είναι ακριβώς, τι στο διάολο είναι αυτό το υβρίδιο, και μάλιστα με εμφανείς τις προθέσεις να επεκταθεί το μοντελάκι αυτό και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που θέλουν να αναθεωρήσουν τα συντάγματά τους (για ποιον χτυπά η καμπάνα;) μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Παρατήρηση 4η : Από την άλλη, ο Ματαρέλα έκανε «ήρωες» κατά λάθος τους «ευρωσκεπτικιστές», που θα κατέβουν στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν, με σημαία την ακύρωση της κυβερνητικής τους συνεργασίας. Λεγκαλιστές Λομβαρδοί και πεντάστεροι αντισυστημικοί καβάλα στο κύμα της… τρέλας του Ματαρέλα. Δεν μας άφησε ο πρόεδρος να σώσουμε την Ιταλία «μας», κάτι τέτοιο! Οπότε ας προετοιμαζόμαστε για το επόμενο «σοκ» στις επόμενες κάλπες.

Παρατήρηση 5η : Αν είσαι πρώην διευθυντής, πρώην στέλεχος, πρώην κάτι σε τράπεζα, την ΕΚΤ ή το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα, και έχεις θέσει εαυτόν πρώτα σε αργία ή διδασκαλία σε πανεπιστήμιο – από αυτά που έχουν συνδεθεί με την αγορά… – και μετά στην διάθεση της ΕΕ για τη διάσωσή της, έχεις κάνει την τύχη σου στην Ευρώπη του σήμερα – τουλάχιστον βουλευτής Επικρατείας, όπως η «δικιά μας», Έλενα Παναρίτη. Πρωθυπουργός, πάντως είναι, και μετά τον Κοταρέλι, μια σίγουρη δουλειά, για το ευρώ και την Ευρώπη, ρε γαμώτο!

Παρατήρηση 6η και τελευταία : Ορισμένοι ευρώπληκτοι, κρατικοδίαιτοι και ΕΣΠΑτρεφόμενοι νεοφιλελεύθεροι της Ελλάδας, γνωστοί επί χρήμασι ευρωπαϊστές, έσπευσαν να υποκλιθούν στον Ματαρέλα και το…μεγαλείο της κίνησής του. Να είχαμε έναν το 2015!, λένε και κολλάει η γλώσσα τους. Προφανώς εννοούν πριν το δημοψήφισμα, που ακόμη τους καίει τα σωθικά, τους τσουρουφλίζει το μυαλό και τους έχει κάνει τεράστια ζημιά στην ψυχολογία.

Γιατί μετά το δημοψήφισμα είχαν όχι έναν αλλά τουλάχιστον τρεις «Ματαρέλα» κατά δήλωσή τους – τον ίδιο τον Παυλόπουλο, τον Στουρνάρα (που είχε, λέει, και έτοιμο το… τείχος προστασίας, το firewall, για να μην βγει η Ελλάδα από το ευρώ) και βέβαια τον ίδιο τον Τσίπρα. Άρα, προς τί αυτή η ξαφνική λατρεία προς Κυρηνάλιο μεριά; Ας έκαναν μια βόλτα στην Ηρώδου Αττικού για να δούν τα είδωλά τους, που χορεύουν σαν αρκούδες στα ντέφια και τις προσταγές του ευρώ.

Ποιος ευθύνεται και πώς μπορεί να απομακρυνθεί ο κίνδυνος πυρηνικής πανωλεθρίας;

του Χάρη Παπαδόπουλου

Τι καθεστώς διαθέτει η Βόρεια Κορέα;

Το «να πάτε στη Βόρεια Κορέα, άμα σας αρέσει ο Κομμουνισμός» είναι η πιο συνηθισμένη ατάκα κάθε δεξιού για να κλείσει την κουβέντα, σε οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο, στην απεργία, κάποτε – κάποτε και στη Βουλή.

Πράγματι, δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί περισσότερο αποκρουστική εκδοχή του σταλινικού κρατικού καπιταλισμού από αυτή της Βόρειας Κορέας. Ο ηγέτης της χώρας όχι μόνο θεοποιείται σαν τον Στάλιν, αλλά ανέρχεται στην εξουσία κληρονομικώ δικαιώματι: Ο σημερινός επικεφαλής Κιμ Γιονγκ Ουν είναι εγγονός του πρώτου ισόβιου ιδρυτή της «δυναστείας» Κιμ Ιλ Σουνγκ. Φυσικά, κάθε φορά η «εκλογή» του επικυρώνεται παμψηφεί από το Συνέδριο του κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας. Πομπώδεις δηλώσεις σε επιδεικτικές μιλιταριστικές παρελάσεις, ένα αμίμητο βαρύγδουπο ύφος στις κρατικές ειδήσεις, κακογουστιά και αίσθηση ασφυξίας. Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας ονομάζεται «λαϊκή δημοκρατία» και πείθει μεμιάς πως είναι η απόλυτη άρνηση και των δύο εννοιών. Πραγματικά, μοιάζει σαν να υλοποιήθηκε στο βόρειο κομμάτι της κορεατικής χερσονήσου η χειρότερη και πιο απλοϊκή αντικομμουνιστική καρικατούρα.

Οι πληροφορίες από τους φυγάδες του καθεστώτος αναφέρουν πως η καθημερινότητα μεγάλων μερίδων του πληθυσμού της χώρας είναι ο υποσιτισμός και η αστυνομική τρομοκρατία. Σίγουρα το καθεστώς της Βόρειας Κορέας δεν έχει την παραμικρή συνάφεια με τον κομμουνισμό και τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, όσο και να προσπαθεί να ντυθεί την αίγλη των επαναστατικών συμβόλων.

Απειλεί η Βόρεια Κορέα την ειρήνη;

Όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι η Βόρεια Κορέα που αποτελεί την κύρια απειλή του πολέμου στην Άπω Ανατολή. Όχι μόνο είναι οι ΗΠΑ που τραβούν το σχοινί οδηγώντας τα πράγματα στο παρά πέντε πριν πατηθεί το κόκκινο κουμπί, αλλά έχουν κυριολεκτικά περικυκλώσει τη Βόρεια Κορέα με ένα πολύ σφιχτό δίχτυ πολεμικών βάσεων, αεροπλανοφόρων και πυρηνικών υποβρυχίων, έτοιμες κάθε στιγμή για να ανοίξουν πυρ. Είναι γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα διαθέτει πυρηνικά όπλα. Αλλά τα έχει αποκτήσει στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα πολύ περισσότερα και άπειρα πιο προηγμένα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που έχει πράγματι χρησιμοποιήσει το πυρηνικό οπλοστάσιό της ενάντια σε αντίπαλη χώρα, το 1945, βομβαρδίζοντας τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι της Ιαπωνίας. Οι ηγέτες των ΗΠΑ προκάλεσαν με αυτές τις δύο επιθέσεις συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αποκλειστικά και μόνο ως επίδειξη δύναμης απέναντι στη σύμμαχό τους, τη σταλινική Ρωσία.

Το έγκλημα πολέμου της ρίψης των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία έλαβε χώρα πολύ κοντά στην κορεατική χερσόνησο. Όμως η πολεμική καταστροφή που χτύπησε την Κορέα το 1950 με την επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Δύσης, παρόλο που πραγματοποιήθηκε με συμβατικά και όχι πυρηνικά όπλα, προκάλεσε τελικά πολύ μεγαλύτερη καταστροφή.

Σημειώνουμε την παρακάτω δήλωση του πτέραρχου των ΗΠΑ Κέρτις Λεμέι, επικεφαλής της Στρατηγικής Αεροπορικής Δύναμης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας: «σε ένα διάστημα τριών ετών περίπου, σκοτώσαμε το 20% του πληθυσμού»ⁱ. Ανάμεσα στο 1950 και το 1953 η Βόρεια Κορέα μεταμορφώθηκε σε κρανίου τόπο από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.

Η ελληνική συμμετοχή στην ανθρωποσφαγή

Μία από τις συμμαχικές χώρες των ΗΠΑ που πολεμούσε στο πλευρό της ήταν και η Ελλάδα. Περίπου 200 Έλληνες στρατιωτικοί έπεσαν στην Κορέα, ενώ τέσσερα από τα ελληνικά αεροπλάνα που συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς, καταρρίφθηκαν από τους Βορειοκορεάτες. Τον χαρακτήρα και την ποιότητα της ελληνικής συμμετοχής στον κορεατικό αφανισμό, αποδίδει σε όλο του το μεγαλείο το πανηγυρικό εμβατήριο του Ελληνικού Στρατού:

«Και ο Στρατός μας που πήγε στην Κορέα

να πολεμήσει για υψηλά ιδανικά

έβαψε τους κίτρινους στο αίμα

δείχνοντάς τους τι θα πει λευτεριά!»

Σημειώνουμε πως το εμβατήριο αυτό ήταν υποχρεωτικό να τραγουδηθεί από κάθε Έλληνα φαντάρο ως το 1974.ⁱⁱ

Το λουτρό αίματος στη Βόρεια Κορέα είχε ένα μόνο νόημα: Να αποδείξουν οι ΗΠΑ και οι δυτικές χώρες εν γένει πως μπορούσαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», δηλαδή τη Ρωσία και την τότε σύμμαχό της Κίνα, στα πεδία των μαχών. Ίσως ήταν η πρώτη παγκόσμιας σημασίας στρατιωτική σύρραξη, καθαρά για λόγους γοήτρου. Και κόστισε εκατομμύρια νεκρούς.

Μπορεί να είναι αίτημα του αντιπολεμικού και του εργατικού κινήματος ο μονομερής αφοπλισμός της Βόρειας Κορέας;

Ο μιλιταριστικός χαρακτήρας του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι παιδί της επέμβασης της Δύσης το 1950-53 και των μαζικών εγκλημάτων πολέμου που αυτή διέπραξε. Η Βόρεια Κορέα δεν είναι μονάχα από παντού περικυκλωμένη από τρομακτική δύναμη πυρός των ΗΠΑ αλλά και διαρκώς υπό την πίεση ενός ασφυκτικού εμπάργκο ειδών πρώτης ανάγκης, εμπάργκο που προκαλεί κατά καιρούς λιμό στο Βορρά της Κορέας.

Η μόνη δυνατότητα να διαλυθούν τα σύννεφα του πολέμου στην Άπω Ανατολή δεν είναι το «να συνετιστεί ο δικτάτορας της Πιονγκ Γιανγκ», όπως μας λένε τα ΜΜΕ, αλλά να λύσουν οι ΗΠΑ την ασφυκτική πυραυλική και εμπορική πολιορκία της Βόρειας Κορέας.

Δεν είναι δυνατόν να ακυρώνονται διασκέψεις κορυφής και να εκτοξεύονται απειλές πολέμου από τις ΗΠΑ με δικαιολογία το ανέβασμα των τόνων στις διακηρύξεις του Κιμ Γιονγκ Ουν. Οι αντίστοιχες δηλώσεις της πλευράς της ηγεσίας των ΗΠΑ είναι απίστευτα πιο εμπρηστικές και υπερφίαλες.

Το αντιπολεμικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει τα γεράκια της Ουάσιγκτον μέσα στις ΗΠΑ, αλλά και στις αμερικάνικες βάσεις και συμφέροντα σε όλον τον πλανήτη. Ο εχθρός δεν μπορεί να είναι ο «τρελός της Πιονγκ Γιανγκ» επειδή το μόνο ενεργητικό πράγμα που μπορεί να κάνει το κίνημα ενάντια σ’ αυτόν τον «τρελό» θα ήταν να ταυτιστεί με την ηγεσία των ΗΠΑ και τους τυχοδιωκτισμούς της.

Ο δρόμος για την ειρήνη περνά μέσα από τον αντιπολεμικό ξεσηκωμό στις ΗΠΑ και τη Δύση.

Για ποιο λόγο αυξήθηκε κατακόρυφα με την εκλογή Τραμπ ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου;

Οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες βρίσκονται σε διαρκή μείωση της οικονομικής τους υπεροχής, απέναντι στους υπόλοιπους καπιταλιστικούς κολοσσούς του πλανήτη.

Όμως, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να σταθεί καμία χώρα, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στο σημείο να συγκριθεί έστω, σε στρατιωτική δύναμη, με τις ΗΠΑ. Αντίθετα, οι ΗΠΑ διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη πυρός από τις 10 μικρότερες από αυτήν στρατιωτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, αν ενωθούν Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βραζιλία, Ινδία και μια σειρά άλλες χώρες, όλες μαζί δεν κατορθώνουν να αγγίξουν τη στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ.

Τι συμφέρει περισσότερο τις ΗΠΑ; Να μειώσουν τις στρατιωτικές δαπάνες για να επιχειρήσουν να ξανακερδίσουν την παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία; Ή, μήπως, να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους υπεροχή για να επιβάλουν τους οικονομικούς τους όρους σε κάθε εμπορικό αντίπαλο;

Ενώ η προεδρία Ομπάμα έδειχνε ένα άτολμο φλερτ με την πρώτη επιλογή, η εκλογή Τραμπ μοιάζει να έστρεψε τις πολιτικές προτεραιότητες της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ αποφασιστικά προς τον δεύτερο δρόμο. Από τότε που ανέλαβε πρόεδρος ο Τραμπ, φαίνεται πως ψάχνει να βρει την αφορμή για να χρησιμοποιήσει επιδεικτικά το πολεμικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ, πότε στη Συρία, πότε στη Βενεζουέλα. Αλλά η πιο επικίνδυνη πιθανότητα μοιάζει να είναι μια πυρηνική αντιπαράθεση στην περιοχή της Βόρειας Κορέας.

Και, εξάλλου, μια επίδειξη μαζικής καταστροφής τόσο κοντά στα κινεζικά σύνορα, φαίνεται να υπογραμμίζει καλύτερα το μήνυμα των ΗΠΑ προς τον βασικό παραλήπτη, την κρατικοκαπιταλιστική γραφειοκρατία της Κίνας.

Και η ανάγκη για αντιπολεμικό ξεσηκωμό μέσα στην «καρδιά του κτήνους», των ΗΠΑ, μοιάζει επιτακτικότερη από ποτέ.

Του Γιώργου Μητραλιά

Tα αμερικανικά ΜΜΕ δεν λένε περίπου λέξη, τα ευρωπαϊκά την αγνοούν πλήρως αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων δεν βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με δράσεις που υπόσχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Και αυτές οι δράσεις που άρχισαν στις 13 Μαίου, θα κρατήσουν 40 ολάκερες μέρες, σε τουλάχιστον 41 αμερικανικές Πολιτείες, καλύπτοντας όλο το φάσμα των καταπιεσμένων και των αγώνων τους που διαμορφώνουν ένα συνολικό διεκδικητικό πρόγραμμα εντελώς γειωμένο στη σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα και συνάμα αρκούντως ριζοσπαστικό για να ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή του ίδιου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας!

Θα μπορούσαμε να πούμε πως όλα άρχισαν πριν ακριβώς από μισό αιώνα, το 1968, όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ολοκλήρωνε τη ριζοσπαστικοποίησή του αναδεικνύοντας την ταξική διάσταση του ρατσισμού και καλώντας στη συστράτευση όλων των καταπιεσμένων ανεξάρτητα από φύλο, θρησκεία, χρώμα δέρματος, σεξουαλική προτίμηση ή εθνικότητα. Και έτσι εγένετο η πρώτη Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων που έμελλε όμως να διακοπεί βίαια και να βρει άδοξο τέλος όταν ο εμπνευστής και ηγέτης της Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε λίγο αργότερα νεκρός, δολοφονημένος από εκείνους ακριβώς που πανικοβάλλε η προοπτική μιας εξέγερσης των “φτωχών ανθρώπων” στη μητρόπολη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σήμερα, δηλαδή πενήντα χρόνια αργότερα, η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων αναβιώνει και, κατά κοινή ομολογία, αυτό συμβαίνει την πιο κατάλληλη στιγμή. Τρανή απόδειξη, η τεράστια υποστήριξή της και η ενεργός συμμετοχή σε αυτήν εκατοντάδων κινημάτων και οργανώσεων κάθε λογής, σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ: Μεγάλα και μικρά εργατικά αλλά και αγροτικά συνδικάτα (επισιτισμός, τηλεπικοινωνίες, μέταλλο, …), διεκδικητικά κινήματα από το μαζικότατο και μαχητικό Fight fot 15 $ (για τα 15 $ κατώτατη ωριαία αμοιβή) μέχρι το επίσης μαζικό και ριζοσπαστικόBlack Lives Matter, σχεδόν όλα τα φεμινιστικά και LGBT κινήματα, μεγάλες και μικρές, παλιές και νέες αντιρατσιστικές οργανώσεις και ιθαγενικά κινήματα μαζί με τις οργανώσεις των μεταναστών και των υποστηρικτών τους, και φυσικά το σύνολο των κινημάτων και δικτύων που παλεύουν ενάντια στην κλιματική και περιβαλλοντική καταστροφή. Και επίσης, αντιπολεμικά και αντιμιλιταριστικά κινήματα και εκατοντάδες θρησκευτικές (χριστιανικές, εβραϊκές, μουσουλμανικές, ινδουϊστικές, σιχ,…) και άλλες συλλογικότητες και κοινότητες που εκφράζουν την ποικιλότητα των καταπιεσμένων και των αντιστάσεών τους…

Τι είναι λοιπόν και τι θέλει η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων; Η απάντηση που δίνει ή ίδια σε αυτό το ερώτημα είναι εύγλωττη και διαφωτιστική: Είναι “Ένα πανεθνικό κάλεσμα για ηθική αναγέννηση (που)ενώνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε ολάκερη τη χώρα για να πολεμήσουν τα κακά που είναι ο συστημικός ρατσισμός, η φτώχεια, η πολεμική οικονομία, η οικολογική καταστροφή και η στρεβλή ηθική του έθνους”! Είναι ένα κάλεσμα για πάλη με έμφαση στην άμεση δράση, που ενώνει τις κατακερματισμένες διεκδικήσεις και αγώνες σε μια ενιαία πάλη όλων των καταπιεσμένων ακριβώς επειδή όλες αυτές οι καταπιέσεις και όλοι αυτοί οι αγώνες έχουν ένα κοινό παρονομαστή, σε πείσμα των “από πάνω” που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το… να διαιρούν για να βασιλεύουν.

Η (νέα) Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων δεν πέφτει όμως από τον ουρανό. Για να φτάσουμε σε αυτήν, χρειάστηκε πρώτα να δοκιμαστούν στην πράξη οι ιδέες και προτάσεις που ο πρωτεργάτης της Αφροαμερικανός αιδεσιμότατος Γουίλιαμ Μπάρμπερ (William Barber) εφάρμοσε (με επιτυχία) στα τελευταία δώδεκα χρόνια στην πολιτεία του, στην αντιδραστική και ρατσιστική Βόρεια Καρολίνα. Φτάνοντας να συσπειρώσει τελικά στο ενιαίο κίνημα Μαζί Προς Τα Εμπρός (Forward Together Movement) 145 οργανώσεις Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Εβραίων, άθεων, μαύρων, Λατίνος, φτωχών λευκών, εργατών, αντιρατσιστών, φεμινιστριών, άνεργων, μεταναστών με και χωρίς χαρτιά, ομοφυλόφιλων, ανασφάλιστων, οικολόγων, νέων και ηλικιωμένων, ο φοβερός και τρομερός αγκιτάτορας Γ. Μπάρμπερ πέτυχε τελικά το μέχρι τότε αδιανόητο: Να ενώσει και να κινητοποιήσει τους διαιρεμένους και απογοητευμένους “από κάτω”, να αλλάξει δραστικά τους συσχετισμούς δυνάμεων, να πετύχει πολλές επί μέρους νίκες και τελικά, να ανατρέψει το αντιδραστικό πολιτικό κατεστημένο της Β. Καρολίνας! Και επιπλέον, να αρχίσει την “εξαγωγή” του του κινήματος σε μια ντουζίνα άλλες πολιτείες…

Ο αιδεσιμότατος Μπάρμπερ δεν μασάει τα λόγια του: “Ζούμε, λέει, σε μια φτωχοποιημένη δημοκρατία. Άνθρωποι από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της χώρας υψώνουν το ανάστημά τους ενάντια στο ψέμμα ότι όσα έχουμε δεν φτάνουν για όλους. Ξέρουμε ότι στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, δεν υπάρχει λόγος παιδιά να πεινάνε, άρρωστοι να μην έχουν περίθαλψη και πολίτες να εμποδίζονται να ψηφίσουν. Και πρέπει να πολεμηθούν και τα δυο πολιτικά κόμματα, το ένα για αυτά που κάνει και το άλλο για αυτά που δεν κάνει”. Όμως, ο Μπάρμπερ δεν είναι μόνος. Δίπλα και μαζί του είναι η συν-πρόεδρος της Εκστρατείας, η αιδεσιμότατη (της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας) Δρ. Liz Theoharis (Λιζ Θεοχάρης),νεαρή μητέρα δυο παιδιών, με πλούσιο συγγραφικό έργο αλλά και με εικοσάχρονη πείρα έντονης δράσης δίπλα στους εργάτες, στους άστεγους, στους φτωχούς και στις κάθε λογής καταπιεσμένες μειονότητες. Για την ελληνικής καταγωγής Liz Theoharis (1) στόχος της Εκστρατείας είναι “να ακουστεί η φωνή μας. Να πούμε στο έθνος ότι υπάρχουν 140 εκατομμύρια φτωχοί που ζούνε σε αυτό. Ότι σήμερα, το 2018, έχουμε λιγότερα δικαιώματα ψήφου από ό,τι πριν από 50 χρόνια. Ότι υπάρχουν 11 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν υπό την απειλή να φυλακιστούν ή να εκτοπιστούν. Ότι έχουμε μεγάλη οικολογική καταστροφή με 4 εκατομμύρια νοικοκυριά που αντί για νερό βλέπουν να βγαίνει από τις βρύσες τους δηλητηριώδης μόλυβδος. Έρχεται η στιγμή που η σιωπή είναι προδοσία. Έρχεται η ώρα που δεν μπορούμε να το αντέξουμε άλλο. Η ώρα που πρέπει να κατέβουμε στους δρόμους, που πρέπει να φωνάξουμε δυνατά, που πρέπει να διαμαρτυρηθούμε και να οργανωθούμε…Αμερική, έχεις πάρει λάθος κατεύθυνση!”

Η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων πουπροτάσσει την πάλη ενάντια στην κοινωνική ανισότητα, τη φτώχεια, το ρατσισμό, το μιλιταρισμό και την κλιματική καταστροφή,δεν περιορίζεται όμως μόνο στην πολιτική ανυπακοή, στην άμεση δράση και στις παραδειγματικές καταλήψεις (όπως π.χ.πριν από λίγες μέρες, της έδρας του δεύτερου μεγαλύτερου παγκόσμιου εργοδότη που είναι τα φαστφουντάδικα ΜακΝτόναλντς ή των Πολιτειακών κοινοβουλίων). Επεξεργάζεται και προτείνει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα των καιρών μας και ταυτόχρονα κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει δίκτυα αυτοοργανωμένων πολιτών που συντονίζουν τις δράσεις τους σε τοπικό, περιφερειακό, πολιτειακό και εθνικό επίπεδο.Σίγουρα, το έργο της δεν είναι καθόλου εύκολο καθώς έχει να αντιμετωπίσει το τερατώδες πλανητικό κτήνος στη φωλιά του, αλλά και μόνο η εμφάνισή της στο κοινωνικό προσκήνιο των ΗΠΑ προσφέρει ελπίδα, έμπνευση και αγωνιστικό προσανατολισμό σε δεκάδες εκατομμύρια πολίτες μέσα αλλά και έξω από τη χώρα. Και ας μην το κρύβουμε, μια ενδεχόμενη επιτυχία της θα άλλαζε δραστικά τα δεδομένα του αγώνα των “από κάτω” την ώρα ακριβώς που οι “από πάνω” παίζουν -σχεδόν ανενόχλητοι – στα ζάρια τους την τύχη του πλανήτη και της ανθρωπότητας…(2)

Σημειώσεις

1. Η οικογένεια Theoharis δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους γνωστούς μας “μπρούκληδες” που το ελληνικό κατεστημένο αρέσκεται να ταυτίζει με όλους τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική. Ο πολυγραφότατος πατέρας καθηγητής Athan Theoharis θεωρείται ότι είναι ίσως ο σημαντικότερος αμερικανός ιστορικός του βορειοαμερικανικού αντικομμουνισμού, και κυρίως, του FBI, των μυστικών υπηρεσιών και της παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των αμερικανών πολιτών από μέρους του κράτους και των υπηρεσιών του. Τόσο μάλιστα σημαντικός ώστε να είναι ο μόνος στον οποίο άνοιξαν τα προσωπικά αρχεία πολλών αμερικανών προέδρων με απόφαση της Γερουσίας. Η αδελφήJeanne Theoharis είναι μια λαμπρή καθηγήτρια, ερευνήτρια και συγγραφέας στην οποία μάλιστα απονεμήθηκε το 2014 το ετήσιο βραβείο της παλαιότερης μεγάλης αντιρατσιστικής οργάνωσης NAACP των Αφροαμερικανών για τη βιογραφία της πρωτοπόρας του αγώνα των Μαύρων Ρόζα Παρκς (The Rebellious Life of Mrs. Rosa Parks). Τέλος, η μητέρα της Nancy Theoharis, προκάλεσε στα 80 της, την οργή του σιωνιστικού κύκλου του Harvard εκθέτοντας στο πανεπιστήμιο τις φωτογραφίες της με στιγμιότυπα από την τελευταία Ιντιφάντα του Παλαιστινιακού λαού για την ελευθερία του.
“Φυσικά”, η οικογένεια Theoharis και τα επιτεύγματά της παραμένουν εντελώς άγνωστα στη χώρα καταγωγής της που είναι η Ελλάδα!…

2. Άρθρα, αναλύσεις, τοποθετήσεις και βίντεο από πρώτο χέρι για τις καθημερινές επιτυχίες και περιπέτειες της Εκστρατείας των Φτωχών Ανθρώπων, καθώς και για ό,τι σημαντικό συμβαίνει στην κορυφή και κυρίως, στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Facebook που ανανεώνεται ανά δίωρο :
https://www.facebook.com/GreeksForBerniesMassMovement/

​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​

του Houshang Sepehr

μεταφραση: Λίνα Παλλάκη

Η εργατική τάξη στο Ιραν, που υφίσταται για καιρό καταστολή και βίαιη εκμετάλλευση, έκανε έφοδο στη σκηνή στις αρχές Ιανουρίου του 2018, ταρακουνώντας το ιρανικό αστικο-κληρικό καθεστώς. Το Ιράν δονείται από διαμαρτυρίες κατά της αύξησης των τιμών στα τρόφιμα, της μαζικής ανεργίας, των συνεχώς αυξανόμενων κοινωνικών ανισοτήτων, των βίαιων μέτρων λιτότητας, καθώς επίσης και της πολιτικής καταστολής. Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ξεκίνησαν την Πέμπτη (28 Δεκέμβρη) στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν, Μασάντ (ιερή πόλη, τόπο του ιερού του Ιμάμη Reza) και εξαπλώθηκαν στη συνέχεια σε σαράντα πόλεις και χωριά σε όλη τη χώρα όπως επίσης και στην πρωτεύουσα, την Τεχεράνη.

Η έκταση και ένταση αυτού του κινήματος, η ραγδαία υιοθέτηση συνθημάτων ενάντια στην κυβέρνηση και το αυταρχικό πολιτικό σύστημα, άφησε έκπληκτες τις Ιρανικές αρχές και τους δυτικούς παρατηρητές. Ωστόσο, αυτής της έκρηξης προηγήθηκαν μήνες εργατικών διαμαρτυριών ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας, το κλείσιμο εργοστασίων και τη μη καταβολή μισθών και επιδομάτων. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, 21 άτομα σκοτώθηκαν και συνελήφθησαν περίπου 2000 κατά τη διάρκεια συγκρούσεων των διαμαρτυρόμενων και της αστυνομίας.

Από την αρχή αυτού του κινήματος, η κυβέρνηση μείωσε ή και μπλόκαρε τελείως τις εφαρμογές του Telegram και Instagram προκειμένου να αφαιρέσει πληροφορίες για μελλοντικές εκδηλώσεις και το μέγεθος του κινήματος.

Η κλίμακα και η ένταση των διαδηλώσεων σόκαραν το αστικο-κληρικό καθεστώς και οι αντίπαλιες φατρίες του αναγκάστηκαν να συσπειρωθούν προκειμένου να τις καταστείλουν. Κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου 30-31 Δεκεμβρίου 2017, ο Ιρανός Πρόεδρος Hassan Rouhani δήλωσε ότι οι Ιρανοί είχαν το δικαίωμα να διαδηλώνουν ειρηνικά και ότι η δική του κυβέρνηση θα δρομολογούσε λύσεις για τα κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα των διαμαρτυρόμενων, προσθέτοντας: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από την ανεργία». Παρά ταύτα, υπουργοί της κυβέρνησης και υπηρεσίες ασφαλείας ορκίστηκαν να εκριζώσουν το κίνημα διαμαρτυρίας, ενώ οι φρουροί της Ισλαμικής επανάστασης δήλωναν έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν «σιδηρά πυγμή».

Οι αρχηγοί του καθεστώτος –από τον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Ali Khamenei ως τον στρατηγό Sanayee και τον πρώην «μεταρρυθμιστή» πρόεδρο και σύμμαχο του κινήματος του 2009, Mohammad Khatami– «δικαιολόγησαν» την βάναυση καταστολή τους κατηγορώντας ψευδώς τους διαμαρτυρόμενους ότι υποκινούνται από την Washington και τους τοπικούς συμμάχους της, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, ως τμήμα μιας εμπρηστικής καμπάνιας ώστε να προκαλέσει καθεστωτικές αλλαγές στην Τεχεράνη.

Όμως, το κύμα των διαδηλώσεων έχει ταξικό χαρακτήρα πολύ διαφορετικό από αυτό του 2009, τότε υπό το λάβαρο του αποκαλούμενου «πράσινου κινήματος». Το 2009 το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην νοθευμένη επανεκλογή του πρώην υπερ-συντηρητικού Προέδρου Mahmoud Ahmadinejad κατεστάλη βίαια.

Στη βάση των καλύτερων διαθέσιμων αναφορών που έχουν φιλτραριστεί από τη λογοκρισία του Ιρανικού καθεστώτος ή εμφανίστηκαν στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, είναι προφανές ότι αυτό το κύμα διαμαρτυριών αποτελεί βασικά αρχόμενη ανταρσία της εργατικής τάξης. Προφανώς, οι διαμαρτυρίες είναι κοινωνικά ετερογενείς και υπάρχει μεγάλη πολιτική σύγχυση μεταξύ των συμμετεχόντων. Επιπλέον, όπως είναι αναμενόμενο, μοναρχικοί και άλλα δεξιά στοιχεία σε συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό ψάχνουν να το εκτρέψουν προς όφελος τους.

Αλλά οι διαδηλώσεις, αν και δεν είναι μαζικό κίνημα, αποτελούνταν κυρίως από εργάτες, φτωχούς, άνεργους, νέες και φτωχές γυναίκες. Εκφράζουν την ενσταλαγμένη ταξική οργή σε μία χώρα όπου 3.2 εκατομμύρια άνθρωποι ή 12.7% της εργατικής δύναμης, είναι επίσημα άνεργοι. Η ανεργία στους νέους φτάνει το 40% και περισσότερο από το 50% ζουν σε συνθήκες φτώχιας. Παρά ταύτα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων Πλούτου και Εισοδήματος, το 1% των πιο πλούσιων Ιρανών κατέχουν το 16.3% του πλούτου που αντιστοιχεί στο 50% του συνολικού πλυθησμού. Το πλουσιότερο 10% κρατά το 48.5% του εθνικού πλούτου (δεδομένα του 2013).

Άνοδος της εργατικής αντιπολίτευση

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Το κύμα των διαμαρτυριών στις αρχές του Γενάρη ξέσπασε μετά από μήνες εργατικής αναταραχής και λαϊκών διαδηλώσεων ειδικά εναντίον των περικοπών στις θέσεις εργασίας, την μη-πληρωμή μισθών, καθώς και την αδιαφορία των αρχών προς τα εκατομμύρια αποταμιευτών που καταστράφηκαν από την δόλια κατάρρευση πολλών αρρύθμιστων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Η πλήρης εγκατάλειψη των θυμάτων των πρόσφατων θανατηφόρων σεισμών, καθώς επίσης και τα αστρονομικά ποσοστά διαφθοράς διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην πυροδότηση του κινήματος. Τον Σεπτέμβρη του 2017, για παράδειγμα, στο Arak, οι εργάτες δύο εργοστασίων, που ιδιωτικοποιήθηκαν στα 2000, συγκρούονταν με την αστυνομία για δύο μέρες, αφότου δυνάμεις ασφαλείας είχαν παρέμβει για να διαλύσουν όσους διαμαρτύρονταν για τη μη καταβολή των μισθών. Σύμφωνα με μια αναφορά του πρακτορείου France-Presse «μικρές διαδηλώσεις άρχισαν να αναδεύουν την κατάσταση τις εβδομάδες πριν τη σημερινή αναταραχή», με «εκατοντάδες εργάτες στα πετρέλαια και τα φορτηγά να διαμαρτύρονται για καθυστερημένες πληρωμές, στα εργοστάσια τρακτέρ να αντιδρούν στο κλείσιμο του εργοστασίου τους στο Tabriz και εργάτες στα ελαστικά, στην Τεχεράνη, να απαιτούν την καταβολή των μισθών τους». Αυτές οι εκδηώσεις διαμαρτυρίας αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, ενώ οι Ιρανικές αρχές προσπάθησαν όσο μπορούσαν να τις αποκρύψουν.

Τις μέρες που ακολούθησαν ως τις διαμαρτυρίες του Ιανουρίου, μία έντονη και πλατιά δημόσια συζήτηση μαινόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες. Το ερέθισμα για το συγκεκριμένο κύμα οργής ήταν η δημοσιοποίηση του τελευταίου κυβερνητικού προϋπολογισμού λιτότητας. Τα μέτρα περιελάμβαναν 50% αύξηση της τιμής της βενζίνης, ενώ μείωναν περεταίρω τις επιδοτήσεις για την ενέργεια. Οι επιδοτήσεις για βασικά τρόφιμα και ουσιώδεις υπηρεσίες είχαν καταργηθεί μεταξύ 2010-2014, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ahamadinejad και του Rouhani.

Το κίνημα του 2009 επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην Τεχεράνη και ειδικά στις πλούσιες γειτονιές στα βόρεια. Αντίθετα, οι διαδηλώσεις του Ιανουαρίου ήταν πιο εκτεταμένες γεωγραφικά. Εξίσου επηρεασμένες στάθηκαν οι μικρότερες και φτωχότερες πόλεις που αποτελούσαν πολιτικές βάσεις του Ahmadinejad και της αποκαλούμενης «σκληρής» φράξιας της πολιτικής ελίτ του καθεστώτος, που συνδυάζει την σιιτική ορθοδοξία με τις λαϊκίστικες εκκλήσεις στα πληβειακά στοιχεία του καθεστώτος.

Μεγαλύτερης σημασίας και αντίθετο με το κίνημα του 2009, το γεγονός ότι αυτή η κινητοποίηση υποκινήθηκε από την εναντίωση στις κοινωνικές ανισότητες. Οι «Πράσινοι» που υποστήριξαν συντριπτικά την εκλογή του Rouhani το 2013 καθώς και την επανεκλογή του τον περασμένο Μάιο, απέφυγαν αυτές τις διαδηλώσεις. Διακεκριμένοι εκπρόσωποι των «Πράσινων» εξέφρασαν τη βαθιά ανησυχία τους για τις «ακέφαλες», «βίαιες και μη-δημοκρατικές» διαδηλώσεις! Από την πλευρά τους, οι διαδηλωτές δεν απευθύνθηκαν στους Πράσινους ηγέτες και τους ηττημένους προεδρικούς υποψήφιους του 2009, τους Mir-Hossein Moussavi και Mehdi Karroubi, που βρίσκονται ακόμη υπό κατ’οίκον περιορισμό. Αντίθετα, έθεσαν συνθήματα εχθρικά προς το κληρικο-καπιταλιστικό καθεστώς συνολικά.

Η προσέγγιση του Rouhani με την Ουάσιγκτον και η λιτότητα

Η οξεία κοινωνική κρίση στο Ιράν είναι προϊον της οικονομικής και της στρατιωτικής-στρατηγικής πίεσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπως και των οικονομικών κυρώσεων, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και πάνω από όλα της κατάρρευσης της τιμής του πετρελαίου, παράλληλα με την αποτυχία των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών και ειδικά των βάναυσων μέτρων λιτότητας που ο Rouhani εφάρμοσε ώστε να προσελκύσει δυτικές επενδύσεις. Για χρόνια ο Rouhani, ακολουθώντας τον πολιτικό μέντορά του, τον αποθανόντα Πρόεδρο Hashemi Rafsanjani, ήταν συνήγορος της προσέγγισης με τις Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το 2013, υπογραμμίζοντας τις εκρηκτικές κοινωνικές επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων, των ΗΠΑ και της Ευρώπης στο Ιράν, έπεισαν τον Αγιατολάχ Khamenei και άλλα άτομα-κλειδιά του καθεστώτος για την ανάγκη αλλαγής πορείας. Εξού μία νέα προσπάθεια για συμβιβασμό με την Ουάσιγκτον και την ΕΕ.

Όπως και στην περίπτωση των αρχηγών του πράσινου κινήματος, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αυτή η πολιτική συνδέθηκε με μια νέα προσπάθεια εξολόθρευσης όσων είχαν απομείνει από τις κοινωνικές παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη μετά την Επανάσταση του 1979. Κατα τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων χρόνων, η κυβέρνηση του Rouhani συνέχισε τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απορρυθμίσεις, όπως έκανε ο Ahamadinejad νωρίτερα. Ακολούθησε τις συνταγές του Διεθνούς Νοσμιματικού ταμείου για τη λιτότητα και επίσης ξανασχεδίασε τους κανόνες που διέπουν τα δικαιώματα πετρελαίου, ώστε να δελεάσει ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους πετρελαϊκούς κολοσσούς. Τέλος, τον Ιανουάριο του 2016, οι πιο δριμείες αμερικάνικες και ευρωπαϊκές κυρώσεις αναιρέθηκαν ή ανεστάλησαν, σαν αντάλλαγμα για την διάλυση του μεγαλύτερου μέρους του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης. Στο βαθμό όμως που η αναίρεση των κυρώσεων θέρμανε την οικονομία, επωφελήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά και μόνο τα προνομιούχα κομμάτια του πληθυσμού. Η απάντηση του Rouhani, όπως μαρτυρά ο τελευταίος προϋπολογισμός, ήταν να οξύνει τα μέτρα λιτότητας για τις μάζες, αυξάνοντας τους προϋπολογισμούς των θρησκευτικών οργανισμών και του κλήρου.

Νέα βαθμίδα της πάλης

Οι διαδηλώσεις της πρώτης εβδομάδας του Ιανουαρίου σηματοδοτούν μία νέα βαθμίδα στην ταξική πάλη στο Ιράν. Σε όλη τη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ, υπάρχουν σημάδια αυξανόμενης αντίστασης της εργατικής τάξης. Το κρίσιμο ερώτημα είναι η πάλη να εξοπλιστεί η νεογέννητη εργατική αντίσταση με μία διεθνιστική σοσιαλιστική στρατηγική. Οι Ιρανοί εργάτες και οι νέοι άνθρωποι πρέπει να αγωνιστούν για την κινητοποίηση της εργατικής τάξης ως ανεξάρτητης πολιτικής δύναμης, εναντιώμενης στον ιμπεριαλισμό και σε όλες τις φατρίες της εθνικής αστικής τάξης.

Όλες οι δεξιές δυνάμεις που στηρίζουν τον προσανατολισμό προς την Ουάσιγκτον και/ή τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στο αντικυβερνητικό κίνημα θα πρέπει να νικηθούν και να απομονωθούν πολιτικά. Ο ιμπεριαλισμός είναι αυτός που καταπνίγει τα δημοκρατικά και κοινωνικά ιδανικά των λαών της Μέσης Ανατολής τον τελευταίο αιώνα. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι αυτές που έχουν καταστρέψει την περιοχή με τον πόλεμο επί ένα τέταρτο του αιώνα και οι ίδιες δυνάμεις που σήμερα απειλούν να βυθίσουν τον ιρανικό λαό κα όλη την περιοχή σε μια ακόμη πιο αιματηρή ανάφλεξη.

Η ιρανική αστική τάξη, όπως αποδεικνύεται από περισσότερο από έναν αιώνα ιστορίας από τον καιρό της συνταγματικής επανάστασης του 1906, είναι πλήρως ανίκανη να εδραιώσει μία πραγματική δημοκρατία και να απελευθερωθεί από τον ιμπεριαλισμό. Αφού αυτό θα απαιτούσε επαναστατική κινητοποίηση των μαζών σε τέτοιο μέγεθος που θα διακινδύνευε συμφέροντα και ταξικές φιλοδοξίες της αστικής τάξης.

Οι εργάτες και οι νέοι πρέπει επίσης να απορρίψουν αυτούς που υποστηρίζουν ότι η άνοδος των μαζών θα λύσει τα πάντα, επειδή στην πραγματικότητα δυσφημούν τη μάχη που δίνεται για το επαναστατικό πρόγραμμα και την ηγεσία. Η ιστορία πρέπει να διδάσκει μαθήματα, από την «Αραβική Άνοιξη» του 2011 ως την Ιρανικής Επανάστασης του 1979.

Η Ιρανική επανάσταση το 1979, η οποία 40 χρόνια πριν ανέτρεψε το τυρρανικό καθεστώς του αμερικανο-θρεμμένου Σάχη, ήταν μία μαζική αντι-ιμπεριαλιστική κοινωνική έκρηξη. Ήταν όντως η εργατική τάξη που είχε καταφέρει το θανάσιμο χτύπημα. Ήταν ένα εντεινόμενο κύμα πολιτικών απεργιών που τσάκισε τη σπονδυλική στήλη του καθεστώτος του Shah. Και τους μήνες που ακολούθησαν οι εργάτες καταλάμβαναν τα εργοστάσια, θέτοντάς τα υπό τον έλεγχο των εργατικών συμβουλίων. Αλλά η εργατική τάξη βρέθηκε χωρίς ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και πολιτικά υποταγμένη στο σταλινικό κόμμα Τουντέχ, καθώς και σε ποικίλες μικροαστικές αριστερές δυνάμεις. Δυστυχώς, οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις στοιχήθηκαν πίσω από την αποκαλούμενη αντι-ιμπεριαλιστική παράταξη της εθνικής μπουρζουαζίας υπό την ηγεσία του Αγιατολάχ Χομεϊνί και του σιιτικού κλήρου. Αυτοί, αφού πήραν τον έλεγχο της κρατικής μηχανής, κατέστειλλαν βίαια όλες τις ανεξάρτητες μορφές έκφρασης και ταξικής οργάνωσης. Οι ίδιοι σταθεροποίησαν την καπιταλιστική τάξη εντός του πλαισίου ενός νέου θεοκρατικού συστήματος.

Σήμερα στο Ιράν, η άνοδος της εργατικής τάξης μπορεί και πρέπει να διευθετήσει τους λογαριασμούς με το ισλαμικό πολιτικό σύστημα, την ιρανική αστική τάξη ως σύνολο και τον ιμπεριαλισμό, αλλά με την προϋπόθεση ότι αποτελεί τμήμα της προοπτικής μιας διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το έργο των επαναστατών σοσιαλιστών είναι να στραφούν προς αυτό το κίνημα και να αγωνιστούν να εξοπλίσουν τη διεθνή εργατική τάξη με μια κατανόηση της λογικής των αναγκών, των στόχων και των αγώνων του. Ο καπιταλισμός είναι ασύμβατος με τις ανάγκες της κοινωνίας. Οι εργάτες, η τάξη που παράγει τον παγκόσμιο πλούτο, πρέπει να ενώσει τους αγώνες της πέρα από σύνορα και ηπείρους ώστε να εδραιωθεί η πολιτική εξουσία των εργατών, να αναλάβουν τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας και να τερματίσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

αναδημοσίευση από internationalviewpoint.org

Γιάννης Νικολόπουλος

Κεφάλαιο 1ο : Ένας πρόεδρος, ένας μύθος και οι «χρυσές» πίτσες.

Αναδημοσίευση από rproject.gr

Σχόλιο με αφορμή την επίσκεψη Λαφαζάνη στο Λίβανο

Tου Χάρη Παπαδόπουλου

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η αντιπροσωπεία της ΛΑΕ που τον συνοδεύει, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά συναντήσεις στην επίσκεψή τους στο Λίβανο: με τον Σύριο πρέσβη, με αντιπροσωπείες της Χεσμπολάχ και του Κ.Κ. Λιβάνου, και τέλος με υπουργό της Λιβανέζικης κυβέρνησης.

Είναι σαφές πως ο Π. Λαφαζάνης επέλεξε για συνομιλητές του αποκλειστικά οργανώσεις και φορείς που ανήκουν στο τόξο των θερμών υποστηρικτών του Σύριου δικτάτορα Άσαντ.

Τι καθεστώς εκπροσωπούσε ο κύριος πρέσβης; Εκπροσωπούσε τη δυναστεία των Άσαντ, που είχε επιβάλλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα από το… 1963, ένα καθεστώς που διέπρεπε σε δολοφονίες συνδικαλιστών, την σφαγή της Αριστεράς και των Παλαιστινίων στον εμφύλιο του Λιβάνου (αλλά και το 2011) και την φυλάκιση χιλιάδων πολιτικών κρατούμενων ΠΡΙΝ την εξέγερση του 2011, σε συνδυασμό με την απόλυτη διαφθορά και το νεποτισμό του. Ένα καθεστώς που με την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης είχε αναγκάσει στην προσφυγιά εκατομμύρια πολίτες της χώρας πριν την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους, πριν το 2013.

Είναι γνωστή η εξιδανίκευση της δυναστείας των Άσαντ από την ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος. Ελπίζουμε κάποια στιγμή οι σ. να συναντήσουν την πραγματικότητα. Ωστόσο, είναι απαράδεκτο να χρεώνονται οι όποιες αυταπάτες σε όλη τη ΛΑΕ.

Φυσικά, η Χεσμπολάχ είναι μια σημαντική πολιτική δύναμη στο Λίβανο και την περιοχή, η πρώτη οργάνωση που αντιμετώπισε νικηφόρα το Ισραήλ στον πόλεμο του 2006. Όσο για το Κ.Κ. Λιβάνου, οργάνωση που διαθέτει σχετικά μικρές αλλά μάχιμες δυνάμεις, είναι το μοναδικό κόμμα αυτής της χώρας που στρατολογεί μέλη από κάθε καταγωγή και θρησκευτική ομάδα.

Ο Π. Λαφαζάνης πήρε ξεκάθαρα θέση υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ, καταγγέλλοντας με ιδιαίτερα σαφή λόγο την κυβέρνηση Τσίπρα που έχει επιλέξει ως στρατηγικό εταίρο το Ισραήλ στο κυνήγι των υδρογονανθράκων.

Όμως, οι προτάσεις του Π. Λαφαζάνη για το πώς προχωράμε παρακάτω, δεν είναι το ίδιο ξεκάθαρες. Ο πρόεδρος της ΛΑΕ αναλώθηκε στο να πείσει πως μια «αντιιμπεριαλιστική» διάσκεψη το ερχόμενο φθινόπωρο στην Αθήνα για να «καλύψει την ανάγκη συνάντησης και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων που μάχονται τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό» θα είναι σημαντική εξέλιξη.

Τι το κακό υπάρχει στην πρωτοβουλία για ένα αντιιμπεριαλιστικό συνέδριο;

Ένα συνέδριο, μια διεθνής συνάντηση, έχουν νόημα όταν βοηθούν τους καταπιεσμένους και τις πρωτοπορίες τους να ξεκαθαρίσουν ζητήματα και να οργανωθούν καλύτερα στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.

Στις αραβικές χώρες, όπου η εργατική τάξη και η Αριστερά βιώνουν άγρια καταστολή, ο κύριος εχθρός των μαζών είναι η τριπλή συμμαχία που κερδοσκοπεί με το πετρέλαιο: οι ιμπεριαλιστές, οι σιωνιστές και μαζί τους οι αντιδραστικές αραβικές κυβερνήσεις και άρχουσες τάξεις που καταπιέζουν βάρβαρα τους λαούς τους.

Την ίδια ώρα, τα κινήματα στις αραβικές χώρες βρίσκονται σε άμπωτη, μετά την καταστροφή των εξεγέρσεων της αραβικής άνοιξης του 2011.

Για να αλλάξει η κατάσταση δεν θα βοηθήσουν τα συνέδρια, αλλά κάποιες χειροπιαστές νίκες ενάντια στον τριπλό εχθρό. Νίκες και μυρμηγκίσια δουλειά από τα κάτω.

Αντίθετα, μια διεθνής συνάντηση των δυνάμεων στις οποίες προσανατολίζεται ο Π. Λαφαζάνης, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να συσπειρώσει οργανώσεις και παράγοντες που, παρά το ηρωικό παρελθόν τους, έχουν εδώ και χρόνια ξεγράψει από τις προτεραιότητές τους την ταξική πάλη. Είναι δυνάμεις που θεωρούν πως μόνη δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στο δυτικό ιμπεριαλισμό είναι οι δικτατορίσκοι τύπου Άσαντ.

Τέτοια συνέδρια είναι σχετικά εύκολο να οργανωθούν. Μα μόνο για να επιβεβαιώσουν τη ρήση του Τρότσκι: «Τα πτώματα είναι ανίκανα για μάχη, αλλά είναι ό,τι πρέπει για να εμποδίζουν τους ζωντανούς να πολεμήσουν».

Ο χαρακτήρας της Χεσμπολάχ

Η Χεσμπολάχ (το “Κόμμα του Θεού“), εδώ και δεκαετίες και μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιεί αντικαπιταλιστική ρητορική (ενάντια στον “άγριο καπιταλισμό” απευθυνόμενη “στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου“). Πραγματικά έχει συσπειρώσει τα πιο φτωχά στρώματα του Λιβάνου και ιδιαίτερα τους παρίες της Λιβανέζικης κοινωνίας, τους σιίτες αγρότες και εργάτες. Το κάστρο της ακόμη και σήμερα είναι η Χάι Σέλομ, η φαβέλα της Βηρυτού.

Όμως, εδώ και καιρό οι πιο πλούσιες σιιτικές οικογένειες στο Λίβανο είναι επίσης υποστηρικτές της Χεσμπολάχ και το κόμμα αυτό από το 2005 που συμμετέχει στις κυβερνήσεις του Λιβάνου, υποστηρίζει σταθερά τις ιδιωτικοποιήσεις. Η επί 13 χρόνια κυβερνητική συμμετοχή της Χεσμπολάχ δεν πρόσφερε στους εργαζόμενους του Λιβάνου ούτε το ελάχιστο σε αυξήσεις για υγεία και παιδεία και για τις λαϊκές ανάγκες. Η Χεσμπολάχ για τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους είναι ο νικητής ενάντια στη σιωνιστική επίθεση, αλλά ταυτόχρονα είναι η οργάνωση που έχει στείλει χιλιάδες μαχητών να πολεμήσουν επί οχτώ χρόνια υπέρ του Άσαντ στη Συρία. Οι νεκροί μαχητές της Χεσμπολάχ στο συριακό έδαφος είναι της τάξης των 2.500.

Η Χεσμπολάχ υπήρξε η πλέον προοδευτική εκδοχή του ισλαμικού ριζοσπαστισμού και από τις πιο μαζικές οργανώσεις του χώρου. Παρόλα αυτά, έχει δείξει τα όριά της και σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί αριστερή ή αντιιμπεριαλιστική πρόταση. Η Αριστερά οφείλει να συσπειρώσει τους εργαζόμενους για τα δικά τους συμφέροντα και όχι για να στηρίξουν καλύτερα το σύστημα με “αντιιμπεριαλιστική” ρητορεία.

«Αντιαμερικανισμός» και Υδρογονάνθρακες

Στη συνάντησή του με τον υπουργό του Λιβάνου ο Π. Λαφαζάνης συζήτησε το ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Ελλάδας, της (Νότιας) Κύπρου και του Λιβάνου, και για το πώς να γίνει αυτό χωρίς τη συνεργασία με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, αλλά με εναλλακτικούς εταίρους, όπως τη Συρία και την Αίγυπτο.

Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε πως η Αίγυπτος του Σίσι είναι ο άλλος στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ στην τετραπλή συμμαχία για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων; Πως και ο Σίσι και ο Άσαντ είναι πρωταθλητές στη σφαγή των λαών τους;

Όμως, τα πράγματα γίνονται χειρότερα αν θυμηθούμε πως οι υδρογονάνθρακες και το πετρέλαιο στη θάλασσα είναι πρακτικά αδύνατο να αντληθούν χωρίς την τεχνική συνδρομή των τεράστιων πολυεθνικών κολοσσών, τύπου Exxon Mobil.

Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να αναζητά διεξόδους από την κρίση στην εκμετάλλευση θαλάσσιων υδρογονανθράκων. Αυτό μπορεί να σημαίνει μονάχα πρόσδεση σε μια ιμπεριαλιστική συμμαχία και, τελικά, μονάχα πολεμικούς κινδύνους για τον κόσμο και τρελά κέρδη για τις πολυεθνικές του πετρελαίου και των όπλων.

Η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, όταν μπορεί και συσπειρώνει τον κόσμο της εργασίας ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και των λυκοσυμμαχιών του πολέμου.

Κάθε άλλη πολυπραγμοσύνη είναι άχρηστη και επικίνδυνη.