του Βασίλη Μορέλλα

Το δημοψήφισμα στην Δημοκρατία της Μακεδονίας απέτυχε: είχε συμμετοχή 37% (υπέρ 91,5%), πολύ χαμηλότερη από το αντίστοιχης εθνικής βαρύτητας δημοψήφισμα ίδρυσης της χώρας το 1991 με το συνταγματικό της όνομα (συμμετοχή 76%, υπέρ 96%) ή από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2014 και 2016 (63% και 67% συμμετοχή αντίστοιχα). Οι ποικίλοι ιμπεριαλιστές πολιτικοί που προπαγάνδιζαν επί μήνες για το ΝΑΙ και τη συμμετοχή, από τη Μέρκελ και τον Πομπέο μέχρι τον Κοτζιά, «έπεισαν» τους Μακεδόνες για το ακριβώς αντίθετο. Υπερτίμησαν τη… δημοφιλία τους, επαναλαμβάνοντας παλιά λάθη.
Η μεγάλη αποχή προέκυψε χωρίς συνεπή στήριξη από κανένα μεγάλο κόμμα. Τα στελέχη της δεξιάς αντιπολίτευσης του VMRO εξέπεμπαν συνεχώς αντιφατικά μηνύματα, όπως ο πρόεδρός του που την τελευταία κρίσιμη βδομάδα έκλεισε το μάτι στην συμμετοχή -υπέρ του ΟΧΙ. Όπως έχουμε ξαναπεί, η μεγάλη πλειοψηφία των μακεδόνων πολιτών εγκρίνουν την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σαν (ουτοπικό) μέσο οικονομικής ανέλιξης. Ίσως κανείς αντικρούσει ότι τα σχετικά γκάλοπ δεν είναι αξιόπιστα, αφού π.χ. εκείνα για το δημοψήφισμα προέβλεπαν συμμετοχή πάνω από το 50%. Όμως παραμένει γεγονός ότι μιλάμε για μια χώρα με υψηλή επίσημη ανεργία, πάνω από 20%, αλλά με καθαρό μέσο μισθό στα μισά του ελληνικού (580 έναντι 1080 ευρώ), με 21% να ζει με λιγότερο από 2 δολάρια τη μέρα και σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού να έχει μεταναστεύσει τα τελευταία 15 χρόνια. Πώς ένας τέτοιος φτωχός και ταλαιπωρημένος λαός απέρριψε τα «δώρα των Δαναών»;
Καταρχάς, αν και δεν επικρατεί κάποια αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση στην γείτονα, η έκταση της αποδοχής ΕΕ-ΝΑΤΟ στην κοινή γνώμη δεν έχει το αντίστοιχο βάθος. Το μαρτυρά η αξιοσημείωτη αποχή και της αλβανικής μειονότητας στο δημοψήφισμα, παρά τη διαφορετική της εθνική συνείδηση και παρά την ωμή παρέμβαση του αλβανού πρωθυπουργού υπέρ του ΝΑΙ. Άλλωστε, το καλοκαίρι, Γαλλία, Ολλανδία και Δανία είχαν παραπέμψει την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στις καλένδες, αποκαλύπτοντας ότι και μετά από μια πιθανή άρση του ελληνικού βέτο ο δρόμος δεν θα ήταν ανθόσπαρτος για τους μακεδόνες ευρωπαϊστές…
Το πρώτιστο λοιπόν είναι άλλο. Η Συμφωνία εκβιάζει οικονομικά την ΔτΜ να αλλάξει όνομα, σαν να ήταν αποικία του 19ου αιώνα, αλλά και να αναγνωρίσει μόνιμα παρεμβατικά δικαιώματα της Ελλάδας στα εσωτερικά της (άρθρα 4,6,8). Η μακεδονική άρχουσα τάξη, που προσδοκά να δρέψει τα οφέλη των ιμπεριαλιστικών συνεργασιών, φάνηκε πρόθυμη για τέτοιες παραχωρήσεις. Αλλά για το λαό, τους εθνικά μακεδόνες που αναγνωρίζονταν ως κράτος ακόμη και απ’την Ελλάδα ως το 1991, η βαριά αίσθηση εθνικής αδικίας που έφεραν οι Πρέσπες δεν αντισταθμιζόταν από θολές ιμπεριαλιστικές υποσχέσεις για… ευημερία στο αόριστο μέλλον. Μπορεί κάποιος έλληνας να φανταστεί τις εδώ αντιδράσεις, αν π.χ. η Γερμανία έβαζε τέτοιους όρους στην Ελλάδα για την συμμετοχή της στην ΕΕ; Γιατί να μην είναι το όνομα της πατρίδας το ίδιο σημαντικό εκεί (Μακεδονία) όσο και εδώ (Ελλάδα); Εκτός αν τα δήθεν «αρχαία» έθνη έχουν περισσότερα δικαιώματα από τα νεοπαγή… Όσοι δεν καταλαβαίνουν αυτή τη στοιχειώδη αλήθεια, ότι οι Πρέσπες αποτελούν άλλο ένα επεισόδιο ελληνικής επιβολής στη γειτονική χώρα, δεν θα αποφύγουν να τσουβαλιάσουν όλον το μακεδονικό λαό ως ακραίο εθνικιστή. Αυτοί θα μπορούσαν να θυμηθούν το δημοψήφισμα του Brexit, όπου το ΟΧΙ στηρίχτηκε περισσότερο από την ακροδεξιά παρά από την αδύναμη αριστερά, αλλά δεν ισοδυναμούσε με ακροδεξιά στροφή της κοινωνίας. Όχι τυχαία, το σύνθημα του αριστερού κόμματος Λέβιτσα ήταν «Στο ΝΑΤΟ ούτε με το συνταγματικό μας όνομα»: όσο αντι-εθνικιστές και αν είναι οι σύντροφοι, επικέντρωναν στον αντι-ιμπεριαλισμό, αφού το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και η εθνική ταυτότητα τίθενται εν αμφιβόλω σήμερα από τον δυτικό ιμπεριαλισμό (όπου περιλαμβάνεται και η Ελλάδα) και όχι από κάποιο επαναστατικό, διεθνιστικό, κομμουνιστικό κίνημα…
Βάσει των άρθρων 1 και 2 της Συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, το δημοψήφισμα ήταν προαιρετικό, μα απ’τη στιγμή που έγινε και την απέρριψε, αυτή θα έπρεπε να θεωρείται νεκρή. Όμως, για άλλη μια φορά, δρομολογείται η παράκαμψη της λαϊκής βούλησης από μακεδόνες, έλληνες και νατοϊκούς πολιτικούς, που θέλουν να προχωρήσουν κανονικά την αλλαγή ονόματος και την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Το βιολί τους συνεχίζουν και οι έλληνες εθνικιστές. Επέμεναν ότι οι Πρέσπες βλάπτουν τα εθνικά «μας» συμφέροντα και τώρα μετέρχονται κάθε απίθανη δικαιολογία για να μην παραδεχτούν ότι η Συμφωνία ταπείνωνε τους εθνικά μακεδόνες.
Η μακεδονική άρχουσα τάξη, με ήδη μειωμένη πολιτική αξιοπιστία, θα επιχειρήσει τη δύσκολη ακροβασία να αποδεχτεί τις Πρέσπες, κόντρα στο δημοψήφισμα, ενώ ένα από τα δυο βασικά της κόμματα τις έχει καταδικάσει. Έτσι η ΔτΜ θα ξαναπεράσει περίοδο πολιτικής έντασης, βάσει και των κοινωνικών αδιεξόδων που αντιμετωπίζει, σε μια στιγμή που η απειλή σύρραξης υποφώσκει στο διπλανό Κόσοβο. Σε τέτοιες συνθήκες, με δεδομένη την αδυναμία της μακεδονικής αριστεράς, είναι συνηθισμένο να αναδεικνύεται η ακροδεξιά, αναζητώντας τα ανάλογα εξιλαστήρια θύματα (π.χ. μειονότητες).
Οι σκανδαλώδεις αντιφάσεις των από πάνω ίσως δώσουν ευκαιρίες στην αριστερά. Αλλά αυτή δεν ευνοείται να επιβάλει μια ταξική ατζέντα και να παραμερίσει τις πατριωτικές σαπουνόφουσκες, όσο ο ελληνικός εθνικισμός και οι σύμμαχοί του επιτίθενται στην εθνική υπόσταση του γειτονικού λαού. Εξάλλου ο επικρατών ελληνικός εθνικισμός είναι βασικός υπαίτιος για την εξ αντανακλάσεως ενίσχυση της δεξιάς από την άλλη μεριά των συνόρων, τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό το μοτίβο επανέλαβαν για πολλοστή φορά, οι τελευταίες δηλώσεις ελλήνων πολιτικών, αστών (π.χ. ΝΔ) και ρεφορμιστών (π.χ. ΚΚΕ), ότι οι γείτονες δεν έχουν εθνική υπόσταση ούτε γλώσσα. Αν δεν χτυπηθεί η αντίληψη -που επικυρώνει και η Συμφωνία- ότι η Ελλάδα είναι «πιο ίση» από πιο αδύναμα κράτη, στα οποία παρεμβαίνει κατά τα συμφέροντά της, οι καταδίκες κατά του εθνικισμού και της ελληνικής ακροδεξιάς και οι όρκοι υπέρ της ειρήνης συνιστούν αερολογίες και πολιτική απάτη. Η διεθνιστική αριστερά στην Ελλάδα οφείλει να αποκηρύξει κάθε παρέμβαση του ελληνικού καπιταλισμού στη γείτονα, περιλαμβανομένης και της Συμφωνίας, υπερασπιζόμενη την ισότητα των εθνών και αποκαλύπτοντας πώς η άρνηση του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού υπηρετεί εδώ και τρεις δεκαετίες την επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια.
Όσο επιβεβαιώνεται ότι η Συμφωνία δεν «ενισχύει την ομαλότητα», αλλά αποσταθεροποιεί την ΔτΜ, τόσο πιο αναγκαίες γίνονται οι κοινές πρωτοβουλίες των διεθνιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Απέναντι στους μονοφωνικούς, επικίνδυνους αλλά κυρίαρχους εθνικούς μύθους, οι οποίοι διχάζουν δυο λαούς που θα έπρεπε να δίνουν μαζί τις μάχες ενάντια στις πολιτικές που τους φτωχοποιούν.

της Δανάης Μανωλέσου

Αυτή την Κυριακή διεξάγονται προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία σε κλίμα έντονης πόλωσης. Η εκλογή ενός «Τραμπ του Τροπικού» – αν και ίσως ο χαρακτηρισμός είναι αρκετά ελαφρύς – είναι αρκετά πιθανή, καθώς οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ακροδεξιό και δημόσια δηλωμένο νοσταλγό της χούντας, υποψήφιο του Σοσιαλφιλελεύθερου Κόμματος (PSL), Ζαΐρ Μπολσονάρο, να προηγείται έναντι του υποψηφίου του Εργατικού κόμματος (PT), Φερνάντο Χαντάντ. Aν και ο Μπολσονάρο δεν φαίνεται προς το παρόν να συγκεντρώνει την απαραίτητη πλειοψηφία, κάτι που σημαίνει ότι ενδεχομένως να υπάρξει και δεύτερος εκλογικός γύρος, η κατάσταση στη χώρα φαντάζει σκοτεινή. Μοναδικό φως αυτή τη στιγμή αποτελούν οι μαζικές κινητοποιήσεις που έχουν ξεσπάσει και στις οποίες πρωταγωνιστούν γυναίκες.

Της σημερινής κατάστασης έχει προηγηθεί μια εξαιρετικά ταραχώδης περίοδος: η μετάλλαξη του PT, ένα δικαστικό «πραξικόπημα» που καθαίρεσε την πρωθυπουργό της κυβέρνησης PT Ντίλµα Ρούσεφ, μια διετία κυβέρνησης από τη Δεξιά με κατά μέτωπο επίθεση στα εργατικά δικαιώματα από τον Τέμερ, η δολοφονία της δηµοτικής συµβούλου του PSOL Μαριέλε Φράνκο, οι μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου οι οποίες δέχθηκαν άγρια καταστολή, η πτώση της δημοτικότητας τόσο της Δεξιάς όσο και του PT, η ποινική δίωξη και φυλάκιση του Λούλα. Αρκετές φωνές στην αντικαπιταλιστική αριστερά διεθνώς κάνουν λόγο για μια περίοδο που η δημοκρατία είναι σε κίνδυνο, καθώς η αστική τάξη αποσύρει τη στήριξη της από το μεταλλαγμένο PT ψάχνοντας για πιο αποτελεσματικά εργαλεία σε περίοδο οικονομικής ύφεσης.

Ο ακροδεξιός Μπολσονάρο, ο οποίος δήλωσε ανοιχτά την ικανοποίηση του για τα βασανιστήρια που υπέστη επί χούντας η Ντίλμα ή ότι, αν είχε παιδί ομοφυλόφιλο, θα το έδερνε μέχρι να «γιατρευτεί» ή ότι οι γυναίκες πρέπει να πληρώνονται λιγότερο, και -μόνο αν είναι αρκετά όμορφες- να βιάζονται, έρχεται στα πλαίσια αυτής της ταραχώδους κατάστασης και παρουσιάζεται ως κάτι φαινομενικά «καινούριο», «μη δοκιμασμένο» και για μια μερίδα του κόσμου γίνεται αποδεκτός.

Το φωτεινό σημείο ωστόσο είναι ότι για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, αυτή η πιθανότητα εκλογής ενός πολιτικού τέρατος χτύπησε συναγερμό. Στα τέλη του Σεπτέμβρη ξεκίνησε μια πρωτοβουλία στο facebook η οποία ονομάστηκε «Γυναίκες ενωμένες ενάντια στον Μπολσονάρο» και μέσα σε δύο-τρεις μέρες συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες μέλη (σήμερα έχει 3.8 εκατομμύρια). Πριν μια εβδομάδα, το σαββατοκύριακο 27-28 Σεπτέμβρη, η πρωτοβουλία αυτή εκφράστηκε στο δρόμο: σε όλες τις πολιτείες της Βραζιλίας ξέσπασαν μαζικές συγκεντρώσεις ενάντια στον ακροδεξιό υποψήφιο, οι οποίες σε πόλεις όπως το Σαο Πάολο εκτιμάται ότι έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο κόσμου.

Οι ίδιες οι γυναίκες της διαδικτυακής πρωτοβουλίας δηλώνουν στην ιδρυτική τους διακήρυξη ότι είναι εκατομμύρια και είναι διαφορετικές μεταξύ τους: είναι νέες, έχουν άσπρα μαλλιά, είναι μαύρες, άσπρες, αυτόχθονες, τρανς, σις, ΛΟΑΤΚΙ+, αγαπούν τους άντρες, τις γυναίκες, ή και άντρες και γυναίκες, είναι παντρεμένες, είναι μόνες τους, είναι μητέρες, κόρες, γιαγιάδες, είναι σκληρά εργαζόμενες, δουλεύουν στο σπίτι, είναι φοιτήτριες, είναι καλλιτέχνιδες, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι μικρές επιχειρηματίες, είναι πωλήτριες στο δρόμο, είναι άστεγες, είναι χωρίς δική τους γη, είναι εργαζόμενες και είναι και άνεργες, έχουν διάφορες θρησκείες αλλά και καμία. Επίσης, ξεκαθαρίζουν τη θέση τους απέναντι στον Μπολσονάρο και την πρόθεση του για εφαρμογή μιας χειρότερης εκδοχής του νεοφιλελεύθερου προγράμματος του Τέμερ: με περικοπές δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική πρόνοια για 20 χρόνια, με φοροαπαλλαγή των πλουσίων, με μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις, με άρνηση υγειονομικής περίθαλψης γυναικών που έχουν υποστεί βιασμό και περικοπές δικαιωμάτων των εγκύων γυναικών. Το πρόγραμμά του συνοψίζεται στη φράση του ίδιου «Οι εργάτες θα πρέπει να διαλέξουν ένα από τα δύο, είτε θα έχουν δουλειά είτε δικαιώματα». Παράλληλα, και για να μπορέσει να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα οραματίζεται μια ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της Βραζιλίας και απελευθέρωση της χρήσης όπλων. Τέλος, η διακήρυξη των γυναικών αυτών κλείνει με ένα μεγάλο «Όχι στο Φασισμό!» και με αυτά που οι ίδιες διεκδικούν. Κάνουν λόγο για σεβασμό στη διαφορετικότητα, για το δικαίωμα των γυναικών στην ασφάλεια και στο να αποφασίζουν για το σώμα τους, για ίσους μισθούς μεταξύ γυναικών και αντρών, μεταξύ μαύρων και λευκών, για κοινωνική πρόνοια στις φτωχές γυναίκες και τα παιδιά τους.

Οι εικόνες από τις διαδηλώσεις του σαββατοκύριακου ενάντια στο ακροδεξιό τέρας Μπολσονάρο είναι συγκλονιστικές. Και η προσπάθεια αυτών των γυναικών να οργανώσουν μια σθεναρή αντίσταση σε αυτήν την τεράστια επίθεση που εξελίσσεται ενάντια στον κόσμο της εργασίας, και με την επαναστατική αριστερά να έχει αρκετά περιορισμένη εμβέλεια ώστε να συμβάλει στην πολιτική στήριξη του κινήματος αυτού, είναι κι αυτή συγκλονιστική. Μένει να δούμε το αποτύπωμα της Κυριακής, και κυρίως την εξέλιξη αυτού του αγώνα.

του Βασίλη Μορέλλα

Στις 10 Αυγούστου η τουρκική λίρα κατέγραψε ραγδαία πτώση, που εξελίχθηκε σε αργή πτώση µετά τις 17. Τους τελευταίους έξι µήνες έχει χάσει το 40% της διεθνούς αξίας της (έναντι δολαρίου και ευρώ, στα οποία διενεργείται το 75% των παγκόσµιων συναλλαγών) και µέσα σε µια βδοµάδα το 20%. Η πτώση έχει τεράστια επίπτωση στην τουρκική οικονοµία συνολικά. Εκτός από τη σοβαρή ανατίµηση όλων των εισαγόµενων ειδών, δηµιουργεί επίσης πιστωτική ασφυξία στο τουρκικό κεφάλαιο. Φέρνει πολλές τουρκικές επιχειρήσεις µπροστά στη χρεοκοπία, αφού η αποπληρωµή των χρεών τους σε δολάρια γίνεται πολύ πιο ακριβή ως αδύνατη. Στους επόµενους 11 µήνες, ο µη χρηµατοπιστωτικός ιδιωτικός τοµέας της Τουρκίας θα πρέπει να ξεπληρώνει χρέη 66 δισ. δολαρίων και ο χρηµατοπιστωτικός άλλα 76 δισ. – σύνολο 142 δισ. δολάρια. Αν προσθέσουµε και το κρατικό χρέος, ο λογαριασµός ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ύψη, κοντά στα 180 δισ. δολάρια!

Έχουν ήδη παρατηρηθεί µικρές ελλείψεις σε τρόφιµα, η οικοδοµική δραστηριότητα (19% της οικονοµίας!) έχει παγώσει και έξι ηλεκτροπαραγωγά εργοστάσια σταµάτησαν λόγω αυξηµένης τιµής του εισαγόµενου αερίου. Παράλληλα, η πιστωτική ασφυξία άνοιξε το χορό των χρεοκοπιών. Στις 30 Αυγούστου χρεοκόπησε και πέρασε στον έλεγχο των τραπεζών η λιβανέζικων συµφερόντων Turk Telecom, ενώ αναµένεται να ακολουθήσουν και άλλες επιχειρήσεις, µεγάλες και µικρές.

Αίτια και αφορµές

Υπάρχουν αφορµές και αιτίες που οδήγησαν την Τουρκία στη στενωπό. Αφορµή ήταν η πολιτική κόντρα µε τον Τραµπ, γύρω από τον πάστορα Μπράνσον, που κρατείται σε κατ’ οίκον περιορισµό, κατηγορούµενος για συνεργία στο πραξικόπηµα του 2016. Μετά την άρνηση της Τουρκίας να τον απελευθερώσει, ο Τραµπ επέβαλε οικονοµικές κυρώσεις στους τούρκους υπουργούς Γκιουλ και Σοϊλού (1/8) και αύξησε τους δασµούς στον τουρκικό χάλυβα και το αλουµίνιο (10/8). Στις 15/8 η Τουρκία απάντησε διπλασιάζοντας τους δασµούς σε 22 εισαγόµενα αµερικανικά προϊόντα αξίας περίπου µισού δισ. (αυτοκίνητα, καπνός κ.λπ.) και στις 21/8 προστέθηκε στη λίστα των χωρών που έχουν προσφύγει κατά των αµερικανικών δασµών στον ΠΟΕ (µαζί µε Καναδά, Μεξικό, ΕΕ, Ιαπωνία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Ελβετία κ.λπ.). Από τη χειρονοµία µε τους δύο Έλληνες αξιωµατικούς µέχρι την προσφορά για τον Μπράνσον που απέρριψε ο Τραµπ στις 20/8 ^[1], φαίνεται ότι ο Ερντογάν πιέζεται σοβαρά από την πτώση της λίρας και αναζητεί συµβιβασµό. Χωρίς να ξεχνάµε ότι η διάσταση µε τις ΗΠΑ έχει βαθύτερες -και πιο αξεπέραστες- αιτίες από τον Μπράνσον: τα συγκρουόµενα συµφέροντα στη Μ. Ανατολή και τη σχέση µε τη Ρωσία.

Όµως, η οικονοµική δυσχέρεια της Τουρκίας δεν έχει βασική αιτία ούτε τους λεονταρισµούς του Τραµπ ούτε καν τα αντίρροπα γεωπολιτικά συµφέροντα ΗΠΑ-Τουρκίας. Η ρίζα βρίσκεται στον οικονοµικό ανταγωνισµό που εντείνει η διεθνής οικονοµική επισφάλεια. Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισµού, είναι αναπόφευκτο οι ισχυρές ΗΠΑ να φορτώνουν τις συνέπειες στους πιο αδύναµους παίκτες. Με αυτήν την έννοια, η τουρκική κρίση δείχνει το δρόµο για πολλές αναπτυσσόµενες οικονοµίες. Ο ανταγωνισµός και τα αδιέξοδα αντικατοπτρίζονται στην ανοδική πορεία του δολαρίου. Αυτοί είναι οι λόγοι που η τουρκική λίρα πέφτει αργά µα σταθερά από το 2010. Η πτώση επιταχύνεται µετά το 2016, όταν η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) άρχισε να ανεβάζει τα επιτόκιά της, ανατιµώντας έτσι το δολάριο έναντι των άλλων νοµισµάτων. Γιατί συµβαίνει αυτό;

Η σκληρή ρίζα των προβληµάτων

Εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι ξεπέρασαν την κρίση του 2008 καλύτερα από τα άλλα δυτικά κράτη, µε σταθερή ανάπτυξη (από το 2010) και χαµηλή ανεργία. Όµως, αυτό το ξεπέρασµα δεν βασίστηκε κυρίως στην εισροή νέας υπεραξίας στο σύστηµα, αλλά (πέρα από τους καθηλωµένους µισθούς) στο φτηνό κρατικό χρήµα που έπεσε στις αγορές, ουσιαστικά στο τύπωµα δολαρίων µέσα από τον εκµηδενισµό του τραπεζικού επιτοκίου της FED (από 5% στο 0,25%). ^[2] Έτσι, οι επιχειρηµατίες, αφενός, µπορούσαν να δανείζονται «τσάµπα», ώστε να επενδύουν στην πραγµατική (;) οικονοµία ή τουλάχιστον να µην αποεπενδύουν, να µην αυξάνουν την ανεργία ^[3]. Αφετέρου, αποθαρρύνονταν να αποθησαυρίζουν σε αµερικανικά οµόλογα, διότι πλήρωναν ελάχιστο τόκο – λόγω των πολύ χαµηλών επιτοκίων.

Ο Τραµπ πρόσφερε νέα δώρα στους καπιταλιστές: αύξησε τις δαπάνες για τη στρατιωτική βιοµηχανία στα 750 δισ. και έκοψε πάνω από 2 τρισ. φόρων. Ωστόσο, η πολιτική των δανεικών και των ενισχύσεων προς το κεφάλαιο επέφερε κρατικά ελλείµµατα τρισεκατοµµυρίων (πάνω από ένα τρισ. κάθε χρόνο ως το 2028). Πώς µπορούν αυτά να αποπληρώνονται, να αναχρηµατοδοτούνται; Μα… µε δανεικά που θα (ξανα)πάρουν οι ΗΠΑ από τον υπόλοιπο κόσµο!

Για να χρηµατοδοτήσουν τα ελλείµµατά τους οι ΗΠΑ πρέπει να προσελκύσουν το παγκόσµιο χρήµα. Γι’ αυτό ανεβάσουν τα επιτόκιά τους, ισχυροποιώντας έτσι το εθνικό τους νόµισµα. Το επιτόκιο της FED άρχισε να ανεβαίνει από το 2016, φέτος έχει ανέβει δύο φορές (Μάρτη και Ιούνη), βρίσκεται πια στο 2% και αναµένονται άλλες δυο αυξήσεις ως το τέλος της χρονιάς. Τα αµερικανικά οµόλογα ήταν ούτως ή άλλως τα πιο αξιόπιστα στον κόσµο, άσχετα αν άλλα κράτη, από το Ιράν και την Τουρκία µέχρι την Ελλάδα, υπόσχονταν πιο πολλούς τόκους. Τώρα που τα αµερικανικά οµόλογα δίνουν 2% (αντί για 0,25%), έχουν γίνει πολύ ελκυστικά: σιγά-σιγά ρουφούν, σαν ηλεκτρική σκούπα, τα κεφάλαια από όλον τον αναπτυσσόµενο κόσµο.

Αλλά οι αναπτυσσόµενες χώρες χρειάζονταν αυτά τα κεφάλαια περισσότερο! Το φτηνό χρήµα της «ποσοτικής χαλάρωσης» σε ΗΠΑ και ΕΕ δεν διαιώνισε την οικονοµία του χρέους µόνο στη ∆ύση. Γενικά, τα φτηνά δάνεια των ΗΠΑ και της ΕΕ έδωσαν τη δυνατότητα να χρεωθούν και οι αναπτυσσόµενες οικονοµίες. Οι σπεκουλαδόροι αποσπούσαν φτηνά ευρώ ή δολάρια και τα επένδυαν σε οµόλογα πιο αδύναµων χωρών µε µεγαλύτερες αποδόσεις (τούρκικα, ελληνικά, αργεντίνικα κ.ά.). Σύµφωνα µε την Τράπεζα ∆ιεθνών ∆ιακανονισµών (BIS) µεταξύ 2009 και 2017 ο όγκος οµολόγων της Λατινικής Αµερικής αυξήθηκε από 297 σε 757 δισ. και της Ασίας-Ωκεανίας από 253 σε 637 δισ. δολάρια.

Η Τουρκία αναπτυσσόταν για πολλά χρόνια έτσι: αυξάνοντας το έλλειµµα και το εξωτερικό χρέος και ξαναδανείζοντας αυτά τα χρήµατα στην εσωτερική οικονοµία, σε επιχειρήσεις που δεν έβρισκαν απαραίτητα αγοραστές για τα προϊόντα τους (π.χ. πολυτελείς κατοικίες στην Ιστανµπούλ). Η κατάσταση αυτή διαιωνιζόταν µόνο µε την εισροή δυτικών επενδύσεων (π.χ. νέων δανείων). Σήµερα, µε το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης και την άνοδο των δυτικών επιτοκίων, αφού οι επενδυτές αποτραβιούνται από τις αναπτυσσόµενες χώρες, αρκετές βρίσκονται εκτεθειµένες µε χρέη και ελλείµµατα που παύουν να αναχρηµατοδοτούνται. Το πρόβληµα είναι πιο έντονο για χώρες µε χαµηλά συναλλαγµατικά διαθέσιµα (όπως η Τουρκία) και µε υψηλό χρέος ή έλλειµµα ως προς το ΑΕΠ (Τουρκία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, Αργεντινή κ.ά.). Γι’ αυτό δεν είναι µόνο η τουρκική λίρα που χάνει αξία εδώ και µήνες ή χρόνια. Η ινδική και η ινδονησιακή ρουπία, το αργεντίνικο πέσο, το κινεζικό γουάν, το βραζιλιάνικο ριάλι, το ρούβλι, δέχονται παρόµοιες πιέσεις.

Πολλοί τέτοιοι καπιταλισµοί θα αναγκαστούν είτε να (ξανα)µπουν στην εποπτεία του ∆ΝΤ (όπως ήδη η Αργεντινή), εκχωρώντας περιουσιακά τους στοιχεία στα δυτικά ιµπεριαλιστικά κέντρα, είτε να αναζητήσουν αντίστοιχη στήριξη από την Κίνα και άλλους «συµµάχους», πάλι µε το αζηµίωτο.

Μια άλλη λύση, η διαγραφή χρεών εις βάρος του κεφαλαίου, χωρίς… µνηµόνια, εννοείται ότι δεν θα προκριθεί από καµία άρχουσα τάξη…

∆ύση και Τουρκία

Αναµενόµενα, η ∆ύση προσπαθεί να εκµεταλλευτεί την αδυναµία της Τουρκίας. Στο πλαίσιο της ευρύτερης γεωπολιτικής κόντρας, ο Τραµπ επέλεξε την ιστορία του Μπράνσον για προεκλογικούς λόγους: θέλει να διακριθεί ως υπερασπιστής ενός πάστορα (που κρατείται εδώ και δυο χρόνια…) στο θρησκόληπτο, ευαγγελικό ακροατήριο που πρέπει να τον στηρίξει στις εκλογές του Κογκρέσου, το Νοέµβρη. Από την άλλη, το «στρατιωτικό-βιοµηχανικό σύµπλεγµα» και το Πεντάγωνο δεν θέλουν να φτάσει η Τουρκία να διακόψει την παραγωγή εξαρτηµάτων για τα F-35, πράγµα που θα καθυστερούσε την παραγωγή για 1,5-2 χρόνια. Και ο λόγος τους µετράει…

Συνολικότερα, µε αφορµή την κρίση, η ∆ύση ασκεί διάφορες πιέσεις στον Ερντογάν, τον οποίο δεν κατάφερε να ξεφορτωθεί µε το αιµατηρό πραξικόπηµα του 2016. Να µπει στην εποπτεία του ∆ΝΤ, να µην αγοράσει τους ρωσικούς S400 ^[4], να… απελευθερώσει «πολιτικούς κρατούµενους»… Όχι βέβαια τους αριστερούς, αλλά δυτικόφιλους ή και πραγµατικούς πραξικοπηµατίες. Επίσης, «συµβουλεύει» τον Ερντογάν να αφήσει την Κεντρική Τράπεζα της χώρας να ανεβάσει τα τραπεζικά επιτόκια και να «περικόψει» δαπάνες. Πράγµα που θα τερµάτιζε τη «δανεική» ανάπτυξη (6,8% ανά έτος, κατά µέσο όρο τα τελευταία δέκα χρόνια, µε ατµοµηχανή τις κατασκευές), θα αύξανε την ανεργία και θα ροκάνιζε µε άλλον τρόπο την πολιτική επιρροή του Ερντογάν. Μόνον ΕΕ και ΗΠΑ έχουν δικαίωµα να αναπτύσσονται µε δανεικά, όχι η Τουρκία!

Φυσικά, ούτε το κράτηµα των επιτοκίων χαµηλά δεν θα σώσει τον Ερντογάν. Αυτό, µε δεδοµένη την έλλειψη νέας υπεραξίας λόγω διεθνούς δυσπραγίας, έχει ανεβάσει τον πληθωρισµό ^[5], την ακρίβεια της ζωής και τις εργατικές διαµαρτυρίες για αυξήσεις. Μόνο φέτος, ο πραγµατικός ετήσιος πληθωρισµός έχει ξεπεράσει το 100%, µε ανοδικές τάσεις. Ο Ερντογάν ως τώρα κάνει ακριβώς τα αντίθετα από όσα παροτρύνουν οι ΗΠΑ και αναζητεί εναλλακτικές πηγές χρηµατοδότησης και εξαγωγών, όπως ανακοίνωνε και στο «πρόγραµµα των 100 ηµερών» στις αρχές Αυγούστου. Τέτοιες προσπάθειες δεν θα έχουν άµεσα σοβαρά αποτελέσµατα. Η Γερµανία έχει απορρίψει τη σκέψη να «βοηθήσει» την Τουρκία µε κάποιο δάνειο και το αντίστοιχο Μνηµόνιο. Οι επενδύσεις ύψους 15 δισ. που συµφώνησε ο Ερντογάν µε το Κατάρ είναι πολύ µικρές για να προκαλέσουν κάτι παραπάνω από προσωρινή ανακούφιση στη λίρα. Η Κίνα κατέχει ήδη το 65% του τρίτου µεγαλύτερου τουρκικού λιµανιού από το 2015 και φαίνεται ότι θα προβεί και σε άλλα «ψώνια» εκµεταλλευόµενη την τουρκική στενότητα. Αλλά οι κινεζικές επενδύσεις έχουν πολύ δρόµο να διανύσουν: είναι µόνο το 1,1% των άµεσων ξένων επενδύσεων στην Τουρκία, ενώ οι ευρωπαϊκές το 72,1% και οι αµερικανικές το 7,6%. ^[6] Ταυτόχρονα, η Κίνα προσπαθεί να περιορίσει τα ανοίγµατά της σε διεθνή δάνεια και να εξοικονοµήσει πόρους, όσο µαίνεται ο εµπορικός πόλεµος µε τις ΗΠΑ. Ειδικά µετά τις καθυστερήσεις στην αποπληρωµή του δανείου που είχε δώσει στη Βενεζουέλα. Αντίστοιχα ισχύουν για την αναβάθµιση των σχέσεων µε τη Ρωσία ή άλλες χώρες.

Άρα είναι πιθανό ο Ερντογάν να κάνει κι άλλες υποχωρήσεις, µπαλώνοντας προσωρινά την εικόνα της λίρας. Στην κατεύθυνση ενός συµβιβασµού σπρώχνουν αµφότερους τους µονοµάχους τα επιχειρηµατικά λόµπι, όπως το Αµερικανοτουρκικό Συµβούλιο και το Τουρκο-αµερικανικό Επιχειρηµατικό Συµβούλιο, που διαπιστώνουν ανησυχητική αναστολή επενδύσεων εκατέρωθεν. Αλλά κανείς δεν µπορεί να λύσει το βασικό πρόβληµα µιας βιώσιµης ανάπτυξης, που άλλωστε αφορά τη διεθνή οικονοµία.

Αναπτυσσόµενοι… κίνδυνοι

Καταλαβαίνουµε λοιπόν ότι η πτώση της τουρκικής λίρας και των άλλων νοµισµάτων δεν συνιστά αµερικανική συνωµοσία εναντίον τους, αλλά συνέπεια της «αναγκαστικής» πολιτικής των ΗΠΑ ώστε να µη βουλιάξουν στη θάλασσα του χρέους που έχουν δηµιουργήσει για να ξεπεράσουν όπως-όπως την Κρίση του 2008. Σε τελική ανάλυση, είναι ένα αυθόρµητος τρόπος να µοιραστούν τα αδιέξοδα της παγκόσµιας οικονοµίας στους πιο αδύναµους παίχτες. Προφανώς, το πρόβληµα που κατ’ αυτόν τον τρόπο η ∆ύση διώχνει από την πόρτα θα ξαναµπεί απ’ το παράθυρο, λόγω της διασύνδεσης όλων των οικονοµιών. Για παράδειγµα, µια σοβαρή κρίση χρεοκοπιών των τουρκικών τραπεζών θα επηρεάσει ισπανικές και ιταλικές τράπεζες που έχουν επενδύσει στις πρώτες, αλλά και τις ελληνικές εξαγωγές συνολικά ^[7].

Εξάλλου, η στρεβλή απάντηση στην κρίση του 2008 επωάζει διάφορες φούσκες στη διεθνή οικονοµία. Στα ακίνητα (Κίνα, Σουηδία, Καναδάς κ.ά.), στο bitcoin, στα σκιώδη κρατικά χρέη της Κίνας… Τα επίσηµα κρατικά χρέη και ελλείµµατα αποτελούν άλλη µια µεγάλη φούσκα.

Το πότε θα σκάσει το τουρκικό χρέος είναι θέµα και πολιτικών αποφάσεων, π.χ. το αν αποκλιµακωθεί η κόντρα Τραµπ-Ερντογάν. Όµως, οι αναπτυσσόµενες χώρες θα βρίσκουν όλο και πιο δύσκολα κεφάλαια όσο δεν παύει η ανάγκη των ΗΠΑ να αυξήσουν τα τραπεζικά τους επιτόκια, δηλαδή όσο δεν παύει η αδυναµία τους να βρουν πραγµατικά κέρδη εκτός δανεικών (άρα όσο δεν καταστρέφονται µαζικά κεφάλαια, ανταγωνιστών και φίλων, για να αποσυµφορηθεί η αγορά). Παρεµπιπτόντως, η Βραζιλία είναι υποψήφια για την επόµενη κρίση, µε µεγαλύτερη διεθνή βαρύτητα από της Τουρκίας, συνδυάζοντας µεγάλο έλλειµµα και χρέος, αδύναµο νόµισµα, ανεργία 15%, 24% ανενεργό παραγωγικό δυναµικό, χαµηλή ζήτηση και πολιτική αστάθεια. Εν τω µεταξύ, τα τζαρτζαρίσµατα, σήµερα ΗΠΑ-Τουρκίας, χτες µε το Ιράν, αύριο πάλι µε την Κίνα κ.ο.κ. έχουν επιπρόσθετη επίπτωση στο επενδυτικό κλίµα. Το ∆ΝΤ προειδοποίησε ότι οι εµπορικές διαµάχες των ΗΠΑ µε τον υπόλοιπο κόσµο επιβραδύνουν την παγκόσµια ανάπτυξη κατά 430 δισ. δολάρια.

Πολιτικές επιπτώσεις

Το σφίξιµο της δανειακής στρόφιγγας για τις αναπτυσσόµενες χώρες θα φέρει κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις, όπως έφερε στην Ελλάδα του 2010-2015. Αυτό έχει ήδη δροµολογηθεί στην Αργεντινή, που ξαναµπήκε στην εποπτεία του ∆ΝΤ τον Ιούνιο. ^[8]

Η δύσκολη θέση της τουρκικής οικονοµίας θα σηµάνει ευκαιρίες και κινδύνους και για το τουρκικό κίνηµα. Οι πιέσεις στο βιοτικό επίπεδο είναι µονόδροµος να ενταθούν. Η καταστολή και η πολεµοκαπηλία, επίσης. Ήδη τα προηγούµενα χρόνια ο πληθωρισµός ξεπερνούσε τις αυξήσεις που πετύχαιναν οι αγώνες και το αστυνοµικό κράτος εκµεταλλεύτηκε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης µετά το 2016 για να βγάζει παράνοµες όλες τις απεργίες (που συχνά δεν υπάκουαν και παραβίαζαν δικαστικές και κυβερνητικές αποφάσεις). Απ’ την άλλη, η αντικυβερνητική δυσαρέσκεια θα επεκταθεί σε κοµµάτια µεσαίων ή εργατικών στρωµάτων που ως τώρα ήταν ικανοποιηµένα µε τα ψίχουλα της ανάπτυξης ή διατηρούσαν ελπίδες ανέλιξης.

Μια αδυνατισµένη Τουρκία πιθανά να ανοίξει -κι άλλο!- την όρεξη στον ελληνικό υποϊµπεριαλισµό για νέες διεκδικήσεις. Για παράδειγµα, µια τουρκική οικονοµική κρίση θα έχει µεγαλύτερο αντίκτυπο στη Βόρεια Κύπρο, µε πολλαπλές πολιτικές επιπτώσεις. Στις ΑΟΖ και το Αιγαίο, γεωτρήσεις και ποντίσεις αγωγών θα µπορούσαν να επιταχυνθούν, υπολογίζοντας στην τουρκική αδυναµία και τη διεύρυνση του ρήγµατος µε τη ∆ύση. Αλλά το αντιδυτικό αίσθηµα µέσα στην Τουρκία (αυξηµένο µετά τις προκλήσεις Τραµπ) όσο και µια επιλογή εθνικής συσπείρωσης του Ερντογάν θα µπορούσαν να οδηγήσουν σε τουρκική απάντηση και πολεµικές περιπέτειες.

Όπως και να εξελιχτούν τα πράγµατα, η ελληνική διεθνιστική αριστερά θα πρέπει να απορρίψει κάθε αναβάθµιση της ελληνικής διεκδικητικότητας που θα καλλιεργήσει καχυποψία και µίσος µεταξύ των λαών και θα προβοκάρει µια βίαιη ανατροπή των όποιων ελληνικών «κατακτήσεων» στην επόµενη αλλαγή των συσχετισµών. Η αριστερά έχει να οργανώσει τις δικές της απαντήσεις απέναντι στον ελληνικό καπιταλισµό, για τον οποίο, στο σηµερινό διεθνές περιβάλλον, µια νέα κρισιακή υποτροπή φαίνεται να είναι µόνο θέµα χρόνου…

Σηµειώσεις

[1]  Ο Ερντογάν προσφέρθηκε να απελευθερώσει τον Μπράνσον µε αντάλλαγµα την απαλλαγή της τουρκικής τράπεζας Halkbank από βαριά πρόστιµα που της έχουν επιβληθεί για συναλλαγές µε το Ιράν.

[2] Επειδή οι ΗΠΑ είναι η παγκόσµια υπερδύναµη, το φτηνό χρήµα που εξέδιδε σήµανε µια µικρή υποχώρηση (µέχρι να εδραιωθεί η αµερικάνικη επαναφορά το 2013) αλλά όχι κατάρρευση του δολαρίου, π.χ. έναντι του ευρώ και του γεν.

[3] Σύµφωνα µε πρόσφατη έκθεση της Moody’s, τα δάνεια εκείνων των αµερικάνικων επιχειρήσεων που ήταν ούτως ή άλλως χρεωµένες σηµαντικά έχουν σηµειώσει ρεκόρ στα 1,4 τρισ. δολάρια. Οι ίδιες «δείχνουν» να πηγαίνουν πολύ καλά κατά τα άλλα, αλλά τα θεµέλια τρίζουν…

[4] Τον Ιούλιο, Κογκρέσο και Γερουσία είχαν αποφασίσει να παγώσουν την παράδοση των F35 στην Τουρκία, πιέζοντας σε αυτήν την κατεύθυνση.

[5] Ο επίσηµος πληθωρισµός ήταν από πριν υψηλός, 8% µε 10% τα τελευταία δέκα χρόνια.

[6] Και το σινοτουρκικό εµπόριο είναι µόλις το ένα τρίτο του τουρκο-αµερικάνικου και το ένα πέµπτο του τουρκο-γερµανικού: µόνο πολύ µακροπρόθεσµα µπορεί να τα αντικαταστήσει.

[7] Η Τουρκία είναι ο δεύτερος εµπορικός εταίρος της Ελλάδας.

[8] Βλ https://www.redtopia.gr/η-αργεντινή-ξανά-στα-νύχια-των-αγορώ/

Με την τουρκική κρίση, η Αργεντινή ζήτησε επίσπευση καταβολής της «βοήθειας» των 50 δισ. που περιµένει από το ∆ΝΤ.

Σε συμφωνία με τους ιρλανδούς πιλότους για νέα σύμβαση εργασίας κατέληξε η Ryanair, ύστερα από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, σε μία εξέλιξη, η οποία θα μπορούσε να δώσει τέλος σε μία διαμάχη, που είχε επηρεάσει χιλιάδες επιβάτες ανά την Ευρώπη. Η συμφωνία στην Ιρλανδία θεωρείται το κλειδί προκειμένου να βρεθεί λύση στην ευρύτερη αντιπαράθεση της Ryanair με τα εργατικά συνδικάτα. Και τούτο γιατί εκεί άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες των πιλότων για καλύτερους όρους εργασίας.

Η τελευταία απεργιακή κινητοποίηση των Ιρλανδών πιλότων ήταν στις 10 Αυγούστου, ενώ συμμετείχαν και πληρώματα στη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία και την Ολλανδία, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν περισσότερες από 400 πτήσεις.

Η ιρλανδική συμφωνία φέρνει την πρώτη συλλογική σύμβαση εργασίας για τους εργαζομένους της Ryanair, από τότε που η εταιρεία συμφώνησε πέρυσι να αναγνωρίσει τα συνδικάτα. Εστιάζει σε μισθολογικά ζητήματα, θέματα προαγωγής, ετήσιας άδειας και δυνατότητας για αλλαγή πιλότων σε διαφορετικές βάσεις.

Πηγή: ergasianet.gr

Άλλο ένα γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στη δημοκρατία

Του Γιώργου Μητραλιά

Τα αποκαλυπτήρια του μακρονικού (παρα)κράτους είναι εντυπωσιακά και βυθίζουν ήδη το καθεστώς Μακρόν και συνάμα τη Γαλλία σε μια κρίση που ίσως δεν έχει προηγούμενο. Φυσικά, δεν είναι μόνον ότι ο “άνθρωπος για όλες τις δουλειές” του προέδρου και Νο 2 του προεδρικού του γραφείου αρεσκόταν να κακοποιεί αγρίως με τα ίδια τα χέρια του νεαρούς διαδηλωτές (που τυχαίνει να ήταν Έλληνες), ούτε ότι ντυνόταν μπάτσος και διηύθυνε τις επιχειρήσεις των γαλλικών ΜΑΤ. Είναι κυρίως και πριν απ’όλα ότι ο πανταχού παρών 26χρονος Αλεξάντρ Μπεναλλά έκανε όλες αυτές και πολλές άλλες καραμπινάτες παρανομίες ολκής με τις ευλογίες και την κάλυψη του Γάλλου προέδρου καθότι ετύγχανε -τουλάχιστον- ευνοούμενος, κολλητός και μυστικοσύμβουλός του υπεράνω νόμων, ιεραρχιών, θεσμών και λοιπών παραδόσεων της Γαλλικής Δημοκρατίας!(1)

Προς το παρόν, ο συνήθως λαλίστατος κ. Μακρόν που αρέσκεται να συγκρίνεται με τον…Δία, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλός ενώ οι κάθε λογής επιβαρυντικές αποκαλύψεις (βίντεο, φωτογραφίες, μαρτυρίες,…) πέφτουν σαν το χαλάζι, διαψεύδοντας ακαριαία και συνεχώς τα αλλεπάλληλα χονδροειδή ψέμματα των αμήχανων κυβερνητικών αξιωματούχων με τα οποία ο Γάλλος προέδρος προσπαθεί απλώς να κερδίσει χρόνο. Στη γαλλική κυβέρνηση επικρατεί πανικός, τα μέχρι χτες φιλο-μακρονικά ΜΜΕ δείχνουν να μην ποντάρουν πια στη μακροημέρευση του “καθεστώτος-Μακρόν” και τα κόμματα της γαλλικής αντιπολίτευσης πυροβολούν ακατάσχετα τον ένοικο των Ηλυσίων προσβλέποντας ίσως ακόμα και στην πρόωρη έξωσή του! Με άλλα λόγια και κατά κοινή ομολογία, δεν είμαστε ακόμα παρά στην αρχή ενός πολιτικού σεισμού και μιας πρωτόγνωρης θεσμικής κρίσης που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος της…

Όμως, τι συνέβη και φτάσαμε, μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε αυτό το πελώριο πολιτικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστές ένα τυχάρπαστο νεαρό επίδοξο Ρασπούτιν και τον προστάτη του πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας; Πολλά απομένουν να γίνουν γνωστά και σίγουρα, οι επόμενες βδομάδες επιφυλλάσσουν πάμπολλες ακόμα αποκαλύψεις για το πώς και το γιατί αυτής της σπάνιας υπόθεσης παρακρατικής διολίσθησης μιας από τις αρχαιότερες αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης και του κόσμου. Όμως, ορισμένες διαπιστώσεις και γενικεύσεις είναι ήδη δυνατές καθώς βγάζουν μάλιστα μάτια. Και η πρώτη από αυτές είναι ότι ο κ. Μακρόν έρχεται πια να προστεθεί στους ήδη πάμπολλους αυταρχικούς πολιτικούς ηγέτες και αρχηγούς κρατών που διακρίνονται τόσο για τον ναρκισισμό και την μεγαλομανία τους όσο και για την παντελή έλλειψη ηθικών φραγμών και ενδοιασμών όταν πρόκειται να ποδοπατήσουν τους αδύναμους και να φτωχύνουν τους ήδη πάμφτωχους.

Για να γίνουμε σαφέστεροι, δεν είναι ότι τέτοιου είδους πολιτικοί ηγέτες δεν υπήρχαν άλλοτε ή ότι είναι αποκλειστικότητα μόνον των καιρών μας. Υπήρξαν και μάλιστα πολλοί από αυτούς έμειναν στην ιστορία για τα εγκλήματα και τα άλλα αρνητικά τους “επιτεύγματα”. Αν λοιπόν υπάρχει τώρα κάτι καινούργιο αυτό είναι ο μεγάλος αριθμός των ηγετών αυτού του είδους, το γεγονός ότι αυτοί αυξάνονται συνεχώς και ότι τείνουν να “δημιουργήσουν σχολή” και να γίνουν “μόδα” σε παγκόσμιο επίπεδο. Λοιπόν, απλή σύμπτωση ή μήπως κάτι άλλο, πολύ πιο ανησυχητικό; Ή με πιο απλά λόγια, τι τρέχει και “ξαφνικά” έχουμε γεμίσει από Τραμπ, Ερντογκάν, Ντουτέρτε (Φιλιππίνες) και δεκάδες άλλους αδίστακτους τυράννους και τυραννίσκους που θεωρούν ότι είναι περίπου θεόσταλτοι για να μας αλλάξουν -κυριολεκτικά- τα φώτα;

Ήταν αρχές του χρόνου όταν επιλέγαμε για τίτλο ενός κειμένου μας το σημαδιακό και εύγλωττο “Το εξάμβλωμα Τραμπ ως ανώτατο στάδιο του πιο θανατερού νεοφιλελευθερισμού” (2) Σήμερα, δεν θα είχαμε τον παραμικρό δισταγμό να πούμε ακριβώς το ίδιο και για τον Γάλλο πρόεδρο ή για οποιονδήποτε άλλο όμοιό του απανταχού γης. Τόσο ο “πολύ μεγάλος” Τραμπ και ο “απλός μεγάλος” Μακρόν, όσο και ο “μεσαίος” Ερντογκάν ή ο “μικρός” Ντουτέρτε ξεχωρίζουν για ένα βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό: Θεωρούν ότι όλα τους επιτρέπονται και εκτιμούν ότι κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει! Ταυτόχρονα, πιστεύουν ακράδαντα ότι τα πάντα, χωρίς καμιά εξαίρεση, αγοράζονται και πωλούνται και κατά συνέπεια, σέβονται και εξυπηρετούν (με τις πολιτικές τους) μόνον εκείνους -τους ελάχιστους- που βολεύονται με αυτή την εφιαλτική “πραγματικότητα”.

Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ούτε ότι όλα αυτά τα κοινά γνωρίσματά τους είναι και γνωρίσματα του θριαμβεύοντα νεοφιλελευθερισμού, ούτε ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες -και οι δεκάδες άλλοι ανερχόμενοι αστέρες της πολιτικής που ακολουθούν τα χνάρια τους σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο- ταυτίζονται και υπηρετούν το νεοφιλελευθερισμό. Στην πραγματικότητα, είναι όλοι τους γνήσια τέκνα τόσο του νεοφιλελευθερισμού όσο και των καταστροφικών συνεπειών του! Αδίστακτοι, κυνικοί, μεγαλομανείς και συχνά βίαιοι, ρατσιστές, σεξιστές και ρέποντες προς μια “μοναρχική” και “μυστικοπαθή” θεώρηση της εξουσίας, οι διάφοροι Τραμπ, Μακρόν ή Ερντογκάν είναι, παρά τις όποιες άλλες ιδεολογικές ή θρησκευτικές διαφορές τους, όλοι τους λίγο ή πολύ “ανισόρροποι” νάρκισοι που θεωρούν τουλάχιστον περιττούς αν όχι εντελώς άχρηστους τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και περιφρονούν ό,τι έχει σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των “υπηκόων” τους!

Το συμπέρασμα είναι προφανές… και διπλό: Κατ’αρχή, αυτοί οι ηγέτες είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι επειδή, χωρίς κανένα συνειδησιακό πρόβλημα, είναι ικανοί να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Και κατόπιν, για να είναι στοιχειωδώς αποτελεσματική, η αντιμετωπίσή τους πρέπει να στοχεύσει -ευθύς εξ αρχής- την κοινή μήτρα που τους γέννησε και θα συνεχίσει να τους γεννάει. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι τουλαχιστον αφελές να αντιμετωπίζονται είτε ως …θεοπάλαβοι που χρήζουν ψυχιατρικής περίθαλψης, είτε ως μεμονωμένες “ειδικές περιπτώσεις” που αποτελούν απλές εξαιρέσεις του δημοκρατικού μας κανόνα. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη και τείνει να γίνει εφιαλτική καθώς μάλιστα, με εξαίρεση την Καταλονία και τον αδάμαστο λαό της, οι μαζικές δημοκρατικές και κοινωνικές αντιστάσεις αποτελούν δυσεύρετο αγαθό στη σημερινή πολύπαθη Ευρώπη μας. Όμως, σφαίρα είναι και γυρίζει και κατακλυσμικά σκάνδαλα σαν κι αυτό του που συγκλονίζει αυτές τις μέρες τη Γαλλία, μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στο σύστημα των από πάνω και λεωφόρους δράσης στη κοινωνία των από κάτω. Στο χέρι όλων μας να επωφεληθούμε…

Σημειώσεις

1. Φυσικά, ο Μπεναλλά δεν ήταν απλός “φρουρός” ή “σωματοφύλακας” του Μακρόν, όπως επιμένουν να μας “πληροφορούν” τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά μάλλον κάτι σαν …ισχυρός άνδρας του γαλλικού προεδρικού μεγάρου. Το κακό με τα ελληνικά ΜΜΕ έχει παραγίνει καθώς δεν αρκούνται πια να κακοποιούν τις ειδήσεις αλλά φτάνουν εσχάτως να μεταδίδουν εντελώς ψευδείς -δηλαδή κατασκευασμένες- ειδήσεις που είναι διαμετρικά αντίθετες από τις πραγματικές. Όπως π.χ. συνέβη στις 19 Ιουλίου, όταν αντί για την είδηση της ημέρας που ήταν η πανωλεθρία των ισπανικών αρχών που σήμαινε η απόσυρση από την Μαδρίτη του διεθνούς εντάλματος έκδοσης του Καταλανού ηγέτη Κάρλες Πουτσντεμόντ, η ιστοσελίδα in.gr μετέδωσε μεγάλη “ανάλυση” της επικείμενης… έκδοσης του Πουτσντεμόντ από τη Γερμανία στην Ισπανία, με τίτλο το κατάπτυστο “Πουτζδεμόντ : Αποσχιστής εκ Γερμανίας”. Και για του λόγου μας το αληθές, ιδού το link αυτής της άθλιας (παρα)πληροφόρησης:
http://www.in.gr/2018/07/19/world/deutsche-welle/poutzdemont-aposxistis-ek-germanias/

2. https://www.contra-xreos.gr/arthra/1272-2018-01-06-18-47-32.html

Πηγή: http://www.contra-xreos.gr

Η επιστολή ενός Μακεδόνα εργάτη προς το συνδικαλιστικό τομέα της οργάνωσης Levica, η διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, τα κοινά βάσανα και η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων στην Ελλάδα και τη γειτονική χώρα

Του Αλέξη Λιοσάτου

Κι όμως υπάρχει… εργατική τάξη στη γειτονική μας χώρα, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Που όχι μόνο έχει κοινά βάσανα και κοινά συμφέροντα με την εργατική τάξη στην Ελλάδα, αλλά σε σημαντικό βαθμό και… κοινά αφεντικά, Έλληνες καπιταλιστές. Αναδημοσιεύουμε την επιστολή που έστειλε εργαζόμενος από εργοστάσιο στη Δημοκρατία της Μακεδονίας προς το συνδικαλιστικό τομέα της οργάνωσης Levica. Την επιστολή αλιεύσαμε από το pandiera.gr. Όπως εξηγούν οι σύντροφοι του pandiera, «η εταιρία Mak Progres-Vinchini-Svit Donia έχει περισσότερους από 400 εργαζόμενους σε 5 εργοστάσια που παράγουν φαγητό και έχουν διάφορες μάρκες/φίρμες (Vincini, Soncheva dolina, Amonia). Αρχικά ήταν μέρος μιας κρατικής εταιρίας της γιουγκοσλαβικής περιόδου που ονομαζόταν «Progress» (Πρόοδος), η οποία κατά τη διάρκεια της μετάβασης διασπάστηκε και εξαγοράστηκε από κερδοσκόπους.»

Πολιτική κερδοσκοπία και καπιταλιστική εκμετάλλευση

Οι άρχουσες τάξεις, οι κυβερνήσεις, οι κρατικοί μηχανισμοί και η ακροδεξιά που αβγατίζουν τα κέρδη τους πάνω στις πλάτες μας, έχουν συμφέρον να καλλιεργήσουν την έχθρα και την απομόνωση των φτωχών στις διάφορες χώρες, να τους πουλήσουν πατριωτικά φούμαρα για να τους χειραγωγήσουν για τα δικά τους συμφέροντα, να νομιμοποιήσουν την ιμπεριαλιστική επιβολή και την ιεραρχία μεταξύ των κρατών και την αστική διπλωματία, να τους βάλουν με την πρώτη ευκαιρία να πολεμήσουν για να κατακτήσουν νέες αγορές ή νέα δικαιώματα για τους πετρελαιάδες τους.

Μέσα στο γενικευμένο αντιμακεδονικό «μακεδονομάχο» παροξυσμό, ακόμα και η Αριστερά σε μεγάλο βαθμό ξεχνά ποιο είναι το βασικό καθήκον στα «εθνικά θέματα»: να χτυπήσουμε το δικό μας εθνικισμό, να σηκώσουμε ψηλά την αντιπολεμική σημαία και να χτίσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργάτες, τις εργάτριες και τον φτωχό λαό των άλλων χωρών, ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μικρασιατικής χερσονήσου.

Για να γκρεμίσουμε τα ψεύτικα τείχη και να αναδείξουμε τα κοινά συμφέροντα των εργατών πέρα από τα σύνορα, πρέπει να εστιάσουμε στους αγώνες, τα βάσανα και τα προβλήματα των γειτονικών χωρών, να θυμίσουμε ότι και σε αυτές τις χώρες έχει αφεντικά και εργάτες, που μάλιστα υποφέρουν περισσότερο από εμάς, ακόμα και στην εποχή των μνημονίων.

Με τους εργάτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας τα αφεντικά μας είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά. Είναι Έλληνες καπιταλιστές, από τα ΕΛΠΕ, τη ΣΙΔΕΝΟΡ, την ΤΙΤΑΝ, την ΑΚΤΩΡ, τον Βερόπουλο και τους τραπεζίτες μέχρι βιοτεχνίες ενδυμάτων και υποδημάτων, που επενδύουν στη γειτονική χώρα και ξεζουμίζουν τους Μακεδόνες εργαζόμενους με μισθούς 160-200 ευρώ.

Όχι μόνο κοινά συμφέροντα,  αλλά και κοινά αφεντικά!

Το 2017 η Ελλάδα αποτέλεσε τον τρίτο σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της ΠΓΔΜ μετά τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Στο σύνολό τους, 335 εταιρείες ελληνικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται στη γειτονική χώρα, με εκτεταμένο κύκλο εργασιών στον κατασκευαστικό και το μεταλλευτικό κλάδο, τα πετρελαιοειδή, τα καλλυντικά και τα τρόφιμα.

Στη λίστα με τις 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην ΠΓΔΜ για το 2016, περιλαμβάνονταν πολλές εταιρείες ελληνικών ή μικτών συμφερόντων. Στην τρίτη θέση των πιο δυναμικών εταιρειών κατατάχθηκε η Οkta Rafinery, θυγατρική του Ομίλου Ελληνικά Πετρέλαια, καταλαμβάνοντας το 75% της αγοράς πετρελαιοειδών. Ψηλά στη λίστα βρέθηκαν -μεταξύ άλλων- ο Ομιλος ΤΙΤΑΝ με τη θυγατρική του Usje Cementarnica, η κατασκευαστική Aktor, θυγατρική του Ομίλου ΑΚΤΩΡ, η οποία μάλιστα παρέδωσε πρόσφατα το τελευταίο κομμάτι του μεγάλου αυτοκινητόδρομου των Σκοπίων, και η Dojran Steel, θυγατρική της ΣΙΔΕΝΟΡ. Επίσης, η Mermeren Kombinat, εταιρεία εξόρυξης μαρμάρου, η οποία έχει εξαγοραστεί από τη Μάρμαρα Παυλίδης, η Pivara Skopje (Coca Cola HBC – Heineken), και η Zito Luks (Elbisco).

Συνολικά, ο κύκλος εργασιών των παραπάνω ελληνικών εταιρειών αντιστοιχούσε στο 7% του κύκλου εργασιών των διακοσίων μεγαλύτερων εταιρειών της ΠΓΔΜ. Η USJE-TITAN είχε κέρδη 19,5 εκατ. ευρώ, η Pivara Skopje 12,4 εκατ. ευρώ και η Veropoulos 8,9 εκατ. ευρώ.

Η Veropoulos έχει αναπτύξει ευρεία αλυσίδα καταστημάτων σούπερ μάρκετ στα Σκόπια, το Μοναστήρι και το Τέτοβο, καλύπτοντας τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Επίσης, η Zito Luks, θυγατρική της Elbisco του Κυριάκου Φιλίππου, είναι η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής ψωμιού στη γείτονα. Στη συγκεκριμένη εταιρεία ανήκει μεγάλο εμπορικό κέντρο στην πόλη των Σκοπίων, εντός του οποίου έχει εμφανή παρουσία franchise κατάστημα παιχνιδιών της Jumbo του Απόστολου Βακάκη.

Στη μακρά λίστα σημαντική θέση έχουν επίσης η Sarantis Group στον τομέα των καλλυντικών, πολλές εταιρείες κλωστοϋφαντουργίας και ένδυσης αλλά και δεκάδες άλλες μικρότερης εμβέλειας, αλλά όχι αμελητέας δραστηριότητας.

Στην τραπεζική αγορά της γειτονικής χώρας κορυφαία παρουσία κατέχει η Stopanska Banka, η οποία είναι θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας. Προέκυψε από εξαγορά τοπικής τράπεζας και πλέον αποτελεί την ισχυρότερη τράπεζα, κατέχοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομικής ζωής της χώρας.^1,2 Μεταξύ 2016 και 2017 τριπλασιάστηκαν οι ελληνικές επενδύσεις στη ΔτΜ,³ ο δε βασικός εργατικός μισθός στη γειτονική χώρα έπιασε τα προηγούμενα χρόνια την τελευταία θέση στην Ευρώπη, 143 ευρώ το μήνα.⁴

Η συμφωνία για το όνομα,

στην υπηρεσία των Ελλήνων καπιταλιστών

Με τις διαπραγματεύσεις και τελικά τη συμφωνία για το όνομα μεταξύ των δυο χωρών η διείσδυση στη γειτονική χώρα και οι φιλοδοξίες του ελληνικού υποϊμπεριαλισμού αναβαθμίστηκαν.Επιχειρηματικοί κύκλοι στην Ελλάδα θεωρούν πώς μέσα από τη συμφωνία αδυνατίζει η επιρροή της Τουρκίας στα Βαλκάνια και περισσεύει μεγαλύτερο τμήμα της πίτας για τους ίδιους,⁵ ανοίγει ο δρόμος για τον ΔΕΣΦΑ και τα ΕΛΠΕ να ενισχύσουν την κερδοφορία τους διά της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεδεμένων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου⁶ ενώ η ΔΕΗ στα τέλη Απριλίου ήδη εξαγόρασε τo 100% της EDS (μεγάλης εταιρείας ενέργειας στη ΔτΜ) και όλων των θυγατρικών της στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (Σερβία, Σλοβακία και Κόσοβο), με τον διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ Εμμανουήλ Παναγιωτάκη να δηλώνει πως «η ΔΕΗ εισέρχεται με τον καλύτερο τρόπο στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας της γειτονικής χώρας», αποκτώντας σημαντικό μερίδιο στην εμπορία και προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας στη γειτονική χώρα.^7,8,9

Τέλος, όπως έχουμε ξαναναφέρει, η ΔτΜ διαθέτει το 1/20 του ΑΕΠ της Ελλάδας, το 1/60 των στρατιωτικών δαπανών της και το 1/30 των πολεμικών αεροσκαφών της.^10,11,12

Τα παραπάνω εξηγούν αφενός το γιατί η Ελλάδα πετυχαίνει μια πρωτοφανή διπλωματική επιτυχία για τα διεθνή δεδομένα, επιβαλλόμενη ιμπεριαλιστικά στη ΔτΜακεδονίας, αλλάζοντας το όνομα μιας χώρας που είχαν αναγνωρίσει πάνω από 140 χώρες στον πλανήτη. Αφετέρου αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το γιατί «ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του κάθε απατεώνα», ένα ρητό που αφιερώνουμε στην κυβέρνηση κι ακόμα περισσότερο σε όσους της κάνουν κριτική από τα δεξιά για… εθνική μειοδοσία.

Η επιστολή του εργαζόμενου είναι αυτή:

«Η κατάσταση στο Mak Progres-Vinchini-Svit Donia-Prilep έχει ως εξής.

Καταρχήν, δεν παίρνουμε ούτε τον κατώτατο μισθό των 12.000 δηναρίων (λιγότερο από 200 ευρώ) – τα αφεντικά δε μας δίνουν 400 δηνάρια λέγοντας ότι τα χρειάζονται για τα έξοδα μετακίνησής μας (τα οποία συχνά πληρώνουμε μόνοι μας και τις περισσότερες φορές δεν τα χρησιμοποιούμε, επειδή αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε υπερωρίες για να εκπληρώνουμε τα στάνταρντς που είναι επίτηδες πολύ υψηλά – τα ίδια στάνταρντς είναι υποχρεωτικά και για τους ανάπηρους εργαζομένους επίσης).

Όλοι οι εργάτες δουλεύουν τα Σάββατα, ακόμα και οι ανάπηροι και οι έγκυες.

Τα Σάββατα δεν πληρώνονται, ούτε και οι υπερωρίες, και είναι υποχρεωτικά. Αν δε δουλέψουμε, τιμωρούμαστε. Μερικές φορές δουλεύουμε και Κυριακές.

Δικαιούμαστε ένα 20λεπτο διάλειμμα, αλλά χρησιμοποιούμε μόνο ένα 10λεπτο, επειδή η κουζίνα είναι πολύ μικρή, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, όλοι βιάζονται να τελειώσουν τη δουλειά τους για να γλιτώσουν την υπερωρία.

Πιστεύαμε ότι μόλις το εργοστάσιο μεταφερόταν από το Vincini, η κατάσταση θα άλλαζε δραματικά, το οποίο συνέβη τους πρώτους δύο μήνες. Τώρα όλα είναι όπως ήταν πριν. Με ποια δικαιολογία κρατάνε τα χρήματά μας; Γιατί πληρωνόμαστε 11.000 δηνάρια αντί για 12.000, παρόλο που δουλεύουμε και τα Σάββατα;

Δε μας δίνουν πρόσβαση στους οικονομικούς υπολογισμούς τους, επομένως δε γνωρίζουμε. Θέλουμε να έχουμε πρόσβαση στους οικονομικούς υπολογισμούς. Θέλουμε να μην δουλεύουμε τα Σάββατα και τις Κυριακές, ή αν δουλεύουμε όταν είναι απαραίτητο, θέλουμε να πληρωνόμαστε τον μισθό του Σαββατοκύριακου (που είναι υψηλότερος από αυτόν των καθημερινών).

Δε θέλουμε να δουλεύουμε στις εθνικές γιορτές, γιατί δεν πληρωνόμαστε για αυτές τις μέρες, ενώ θα έπρεπε.

Την εβδομάδα πριν το Πάσχα δουλεύουμε διπλές βάρδιες μόνο και μόνο για να μην δουλέψουμε τη μέρα πριν το Πάσχα. Πιστεύαμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν με τη νέα κυβέρνηση, αλλά όλα παρέμειναν ακριβώς τα ίδια. Πριν τρεις μήνες ένα Σάββατο ένας επιθεωρητής εργασίας ήρθε και μαζί με έναν διευθυντή/υπεύθυνο/προϊστάμενο και ρώτησαν μια εργάτρια αν δουλεύει το Σάββατο –παρόλο που ήταν Σάββατο- και φοβήθηκε και απάντησε ότι δούλευε μόνο όποτε ήταν απαραίτητο. Πιθανόν ο επιθεωρητής εργασίας δεν ήθελε να κάνει τίποτα, αλλά και να ήθελε να κάνει κάτι, δε θα μπορούσε, επειδή φοβάται για τη δουλειά του.

Ποιος θα μας βοηθήσει; Είναι αυτή ζωή για όλους;*

Ζητήσαμε μια συνάντηση με την εταιρία, αλλά αρνήθηκαν και είπαν ότι ο κάθε εργαζόμενος μπορεί να πάει και να ρωτήσει ό,τι θέλει μόνος του/της.

Θέλουμε μισάωρο διάλειμμα, ρεπό και πληρωμένη την εργασία του Σαββατοκύριακου.

Θέλουμε, επίσης, να πληρωνόμαστε όταν δουλεύουμε τις εθνικές γιορτές. Και θέλουμε να γνωρίζουμε τι δύναμη έχουν τα αφεντικά πάνω μας, επειδή μας απειλούν και μας τιμωρούν. Αλλά όλοι φοβούνται να τα καταγγείλουν αυτά στην Επιθεώρηση Εργασίας. Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς πώς απειλούν τους αναπήρους. Είναι σωματικά και πνευματικά ανάπηροι άνθρωποι που γελοιοποιούνται από τους ανωτέρους τους και εξαναγκάζονται να κάνουν πράγματα τα οποία δεν μπορούν. Και παίρνουν και τον κατώτατο μισθό.

Δουλέψαμε σε αυτή την εταιρία για πάνω από 15 χρόνια, αλλά μόνο 5 χρόνια αναγνωρίζονται επίσημα από την κυβέρνηση για να υπολογιστεί η σύνταξη. Απαίσιο και λυπηρό.»

*«Ζωή για όλους» ήταν το επίσημο σύνθημα των εκλογών για το Social-Democratic Union of Macedonia’s (το κόμμα του Ζάεφ).

(Στη φωτο κινητοποίηση του περασμένου χειμώνα στα Σκόπια, έξω απ’ το super-market Vero -ο γνωστός Βερόπουλος- για την παράνομη απόλυση μητέρας άρρωστου παιδιού)

Πηγή επιστολής: pandiera.gr

1. https://neaselida.gr/efimerida/mpiznes-sta-skopia-i-elliniki-oikonomiki-epelasi/

2. http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=919057

3.http://www.economy365.gr/article/50251/triplasiastikan-oi-ellinikes-ependyseis-sta-skopia-se-ena-hrono

4.https://zenithmag.wordpress.com/2014/09/20/%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%81/

5.http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1587944/ti-ofelh-vlepoyn-oi-epiheirhmaties-apo-mia-symfoni.html

6.https://banks.com.gr/pos-kerdizei-desfa-apo-symfonia-voreia-makedonia/

7.https://left.gr/news/i–nea–thygatriki–tis–dei–stin–pgdm–enishyei–ti–thesi–tis–etaireias–stin–periohi

8.http://www.zougla.gr/money/etairika-nea/article/dei-epesan-i-ipografes-gia-tin-eksagora-tis-eds-sta-skopia

9.https://neaselida.gr/efimerida/mpiznes-sta-skopia-i-elliniki-oikonomiki-epelasi/

10https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal),

11.https://www.globalfirepower.com/defense-spending-budget.asp,

12.https://www.globalfirepower.com/aircraft–total.asp

Σύμφωνα με την Έκθεση της «Ομάδας για τη Δράση του Κόσμου της Εργασίας», σημειώθηκε αύξηση 1,8% στις εργατικές κινητοποιήσεις σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Το 2017 πραγματοποιήθηκαν 1313 δράσεις εργατών και δημοσίων υπαλλήλων που κατέγραψε ο Τύπος. Οι δράσεις αυτές καλύπτουν περίπου 77.000 εργαζομένους. Από τους 77.000 το 44% είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι, 24% δημόσιοι υπάλληλοι, 13% ελαστικά εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και 11% επισφαλώς εργαζόμενοι στο δημόσιο. Το 64% των δράσεων αφορούσε συνεντεύξεις Τύπου, το 23% απεργίες και το 11% «κινητοποιήσεις διαρκείας».

Αν συγκριθούν με το προηγούμενο έτος, το 2017 στην Τουρκία σημειώθηκε αύξηση 11% στις συνεντεύξεις Τύπου και 4% στις απεργίες.

Ο μέσος όρος του χρόνου των εργατικών κινητοποιήσεων του 2017 ήταν 21,8 μέρες, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μ.ό. του 2016 που ανήλθε στις 10 μέρες. Κινητοποιήσεις που αφορούσαν πάγωμα ή επιβράδυνση της παραγωγής αποτέλεσαν το 33% των εργατικών δράσεων, κάτι που δείχνει αύξηση 4% του αντίστοιχου περσινού ποσοστού του 2016.

Το 49% των κινητοποιήσεων διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες εργασίας ενώ οι υπόλοιπες κινητοποιήσεις είχαν αμυντικό χαρακτήρα, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα.

Το 2017, 857 εργαζόμενοι απολύθηκαν από εργοδότες λόγω της συμμετοχής τους σε εργατικές κινητοποιήσεις, με βάση τα στοιχεία που διατέθηκαν στον Τύπο. 519 είναι ο αριθμός των εργαζομένων που απολύθηκαν για τη συνδικαλιστική τους δράση. Συνολικά δηλαδή απολύθηκαν 1376 εργαζόμενοι, επειδή προσπάθησαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του κλάδου και της τάξης τους.

Πηγή: http://marksist.org/icerik/Yazar/9795/mobileRedirect

Μετάφραση: Α.Λ.

Στην περιοχή της Μπόλου, 160 εργάτες στην Barilla – μέλη του συνδικάτου Τροφίμων Tek Gida-IS, κατέβηκαν σε απεργία εφόσον δεν κατέληξαν σε συμφωνία οι συλλογικές διαπραγματεύσεις που διήρκεσαν επί ένα εξάμηνο ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά της επιχείρησης. Στις διαπραγματεύσεις τα αφεντικά επέμεναν στην αύξηση μισθού κατά 15% έναντι του 20% που διεκδικούσαν οι εργάτες.

Στο εργοστάσιο που βρίσκεται στην Οργανωμένη Βιομηχανική Ζώνη της Μπόλου, οι εργάτες συγκεντρώθηκαν στις 8 το πρωί και κρέμασαν πανώ «Σε αυτό τον χώρο εργασίας γίνεται απεργία» και στις δύο εισόδους του εργοστασίου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αστυνομία έφερε στο χώρο της απεργίας την ΤΟΜΑ, δηλαδή μονάδες καταστολής με τις δολοφονικές «αύρες» που χρησιμοποιήθηκαν κατά του αγωνιζόμενου πλήθους στην εξέγερση του Γκεζί και αλλού.

Έξω από το εργοστάσιο ακούστηκαν τα συνθήματα «Ενωμένοι θα νικήσουμε», «Η νίκη θα είναι των εργατών που αντιστέκονται» και μετά την ομιλία του Turkel, πρόεδρου της ομοσπονδίας Turk-IS, οι απεργοί έστησαν χορό, ενώ μέλη της Turk Metal επισκέφτηκαν τους εργάτες της Barilla για να τους μεταφέρουν την συμπαράστασή τους.

Η Turk-IS  είναι συντηρητική εργατική Ομοσπονδία στην οποία ανήκει το Tek Gida, με τον Πρόεδρό της να απολογείται στα αφεντικά πως η απεργία ήταν το «ύστατο μέσο» μετά από 6 μήνες διαπραγματεύσεων. Αυτό σημαίνει ότι η απεργία σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από την εργατική πίεση της βάσης του συνδικάτου. Η δυναμική της απεργίας μένει να φανεί. Από τώρα όμως πρέπει να έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας, από τώρα πρέπει να αντλήσει η ελληνική εργατική τάξη από το αγωνιστικό παράδειγμα των Τούρκων απεργών, ενάντια στους Έλληνες καπιταλιστές που ξεσαλώνουν και τις επερχόμενες νέες μνημονιακές (της …”εξόδου από τα μνημόνια”) κυβερνητικές επιθέσεις.

Πηγή: https://www.evrensel.net/haber/356306/barilla-iscileri-greve-cikti

Ένας υποδειγματικός αγώνας εργατριών:
η ταξική πάλη συνεχίζεται και… στην Τουρκία

του Αλέξη Λιοσάτου

Όπως είδαμε και το τελευταίο διάστημα με το Μακεδονικό και την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι πιο διαδεδομένες αριστερές αναλύσεις στην Ελλάδα, με πιο χαρακτηριστικές αυτές του ΚΚΕ και του Αρ. Ρεύματος-ΛΑΕ, χάνουν τα ταξικά γυαλιά τους όταν αφορά τα «εθνικά θέματα». Στο Μακεδονικό απαίτησαν ακόμα μεγαλύτερη «εθνική» πυγμή από την κυβέρνηση Τσίπρα που επέβαλε ταπεινωτική συμφωνία στο κράτος και τους κατοίκους της Δ.τ.Μακεδονίας. Απέναντι στην Τουρκία επιδόθηκαν στην υποστήριξη διαχρονικών θέσεων του ελληνικού αστικού κράτους, όπως στην υπεράσπιση βραχονησίδων, ΑΟΖ και -επί της ουσίας- πολυεθνικών γεωτρυπάνων. Στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού παρακάμπτουν την ελληνική αστική τάξη που απολαμβάνει τις πλάτες ΕΕ, ΗΠΑ και Ισραήλ, και μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του «πατριωτισμού» βλέπουν μόνο «σουλτάνο φασίστα Ερντογάν», «Γκρίζους λύκους», νεοθωμανισμό και τουρκικό ιμπεριαλισμό. Είναι αναλύσεις που καθιστούν την ελληνική Αριστερά ουρά του ελληνικού εθνικισμού και επεκτατισμού, δεν συγκρούονται με τις εθνικές-αστικές προκαταλήψεις που διαπερνούν και τα λαϊκά στρώματα και δυσκολεύουν περισσότερο αντί να διευκολύνουν τη σύνδεση με την τουρκική εργατική τάξη.

Την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία στην Τουρκία και επαναλήφθηκε το ίδιο φαινόμενο. Οι δυο μεγάλες δυνάμεις της Αριστεράς υποβάθμισαν τη μεγάλη επιτυχία του HDP να ξεπεράσει το 10% κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες καταστολής και αυταρχισμού. Για την Iskra και τον Π. Λαφαζάνη αυτό που είχε σημασία είναι η νίκη Ερντογάν, που αποτελεί «πρόκληση για την Ελλάδα» και που απαιτεί «προοδευτική ανατροπή» για να προστατευτεί η «χώρα» από τους «δουλόφρονες» πολιτικούς,¹ ενώ και το ΚΚΕ περιορίζεται να σχολιάσει τη νίκη του AKP (βλέπε σχετικά ρεπορτάζ σε 902 και Ριζοσπάστη) και όχι την επιτυχία HDP, και να εστιάσει στα συγχαρητήρια ευρωπαϊκών χωρών και ΗΠΑ στον Ερντογάν – υπονοώντας βεβαίως τη στήριξη αυτών των χωρών στον «σουλτάνο».

Η μεγαλύτερη ίσως υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει η διεθνιστική Αριστερά γύρω από τα «εθνικά θέματα» (ελληνοτουρκικά-μακεδονικό) αυτή τη στιγμή στην ελληνική εργατική τάξη είναι να δημοσιεύει τις μάχες της τουρκικής εργατικής τάξης. Για να θυμίσει ότι και στην Τουρκία υπάρχει καπιταλισμός, εργάτες, αφεντικά και ταξική πάλη, να εξηγήσει ότι η μάχη είναι «τάξη εναντίον τάξης» εδώ και στην Τουρκία, ότι εδώ και στη γειτονική χώρα απευθυνόμαστε στις εργατικές τάξεις και όχι σε κυβερνήσεις και αφεντικά, ότι ο δικός μας «πόλεμος» δεν αφορά τον ανταγωνισμό Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά Ελλήνων και Τούρκων εργατών σε αλληλεγγύη μεταξύ τους κόντρα στους Έλληνες και Τούρκους καπιταλιστές και το διεθνή ιμπεριαλισμό.

Ως RedTopia-Kόκκινο Νήμα μένουμε ανοιχτοί στη δημοσίευση κάθε σχετικής πληροφορίας για να υπηρετήσουμε όπως μπορούμε αυτή την υπόθεση οικοδόμησης δεσμών μεταξύ των λαών στην ευρύτερη περιοχή.

Στην προκείμενη περίπτωση, εδώ και πάνω από 40 μέρες (από τις 15 Μαΐου) μαίνεται καθημερινά ένας μικρός αλλά σημαντικός ταξικός αγώνας εργατριών σε εργοστάσιο στην Τουρκία, κι ακόμα δεν έχει πάρει δημοσιότητα στην Ελλάδα. Οι εργάτριες σε έναν σκληρό χώρο του ιδιωτικού βιομηχανικού τομέα -και μάλιστα σε έναν πολυεθνικό κολοσσό- τόλμησαν να γραφτούν στο συνδικάτο και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής κι εργασίας, αποπειράθηκαν να οργανώσουν απεργιακή κινητοποίηση με τη βοήθεια του συνδικάτου τους, απολύθηκαν, προσπάθησαν να βρουν τρόπους επικοινωνίας και να χτίσουν την αλληλεγγύη με τις εργαζόμενες μέσα στο εργοστάσιο, επιχείρησαν να πάρουν με το μέρος τους τις εργολαβικές εργαζόμενες που μετέφεραν στο εργοστάσιο τα αφεντικά προς αντικατάσταση των απολυμένων. Συγκεντρώνονται καθημερινά έξω από το εργοστάσιο και διεκδικούν συμπαράσταση στον αγώνα τους. Η αφορμή είναι η απόλυση εργαζομένων γιατί έκαναν το «έγκλημα» να γραφτούν στο συνδικάτο. Τα αιτήματά τους να επαναπροσληφθούν οι απολυμένες εργάτριες, να αυξηθούν οι μισθοί, να βελτιωθούν οι εργασιακές συνθήκες. Τα συνθήματά τους: «Το συνδικάτο θα μπει σε αυτό το εργοστάσιο», «Η ενότητα των εργατών θα νικήσει το κεφάλαιο», «Ζήτω η ταξική αλληλεγγύη», «Ενωμένες θα νικήσουμε».

Οι εργάτριες στη Flormar αγωνίζονται με τις μαντίλες τους, χτυπώντας τα ισλαμοφοβικά στερεότυπα που αγγίζουν συχνά και αριστερές αναλύσεις: πίσω από τις μαντίλες και τις προσευχές στα τεμένη, βρίσκεται η εργατική τάξη που δίνει τους δικούς της αγώνες απέναντι στα αφεντικά. Γυναίκες εργάτριες με μαντίλες μπαίνουν σε κίνηση για να διεκδικήσουν ίση αμοιβή για ίση εργασία με τους άντρες συναδέλφους τους. Ο δρόμος του αγώνα είναι ο μόνος τρόπος να χειραφετηθεί η μουσουλμανική (όπως και η χριστιανική) εργατική τάξη, να πετάξει τις μαντίλες και να σταματήσει τις προσευχές. Η ενότητα των καταπιεσμένων των δυο φύλων και η χειραφέτηση των γυναικών περνάνε μέσα από αγώνες τέτοιου είδους.

Οι αγωνιζόμενες στη Flormar δίνουν μια μάχη που πρέπει να έχει και τη δική μας υποστήριξη, για να τα καταφέρουν καλύτερα. Αν δεν νικήσει η εργατική τάξη στην Ανατολή, δυσκολεύουν οι όροι για να νικήσει και στη Δύση – και το αντίστροφο.

Οι εργάτριες καλούν σε μποϊκοτάζ των προϊόντων της πολυεθνικής Flormar και ήδη έχουν πετύχει πλήγμα στις πωλήσεις της.

Μια ενωτική καμπάνια ενημέρωσης έξω από τα καταστήματα της Flormar και ένα κάλεσμα σε μποϊκοτάζ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Στην πραγματικότητα ένας τέτοιος ταξικός προσανατολισμός είναι πιο αποτελεσματικός, τόσο ενάντια στον Τσίπρα όσο κι ενάντια στον Ερντογάν…

Ακολουθεί μεταφρασμένο άρθρο από την International Socialist League.

«Οι γυναίκες μπορούν να νικήσουν μόνο αν θέλουν!»,
Υποστηρίξτε τις εργάτριες στην τουρκική Flormar, μποϊκοτάρετε τα προϊόντα της Flormar και της Yves Rocher (Canan Sagar, 14/6/2018)

Η διάσημη εταιρεία καλλυντικών Flormar απέλυσε 120 (κυρίως) γυναίκες εργάτριες από τις δουλειές τους στην περιοχή Kocaeli Gebze της Τουρκίας. Οι εργαζόμενες είχαν αρχίσει να συνδικαλίζονται, εντασσόμενες στο Petrol–IS, το συνδικάτο Εργατών σε εργοστάσια Χημικών και Καουτσούκ στις αρχές του 2018, για να παλέψουν για καλύτερο μισθό και εργασιακές συνθήκες και για να καταργηθεί η μισθολογική διαφορά μεταξύ των δυο φύλων. Όταν το συνδικάτο «έπιασε» τον απαιτούμενο αριθμό μελών, αναγνωρίστηκε επίσημα από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά τότε η Flormar άρχισε να απολύει τους εργαζόμενους που εντάχθηκαν στο συνδικάτο. Αρχικά απέλυσαν 85 εργαζόμενες, και έπειτα ο αριθμός τους έφθασε τους 115, καθώς απολύθηκαν κι άλλοι για την υποστήριξη των απολυμένων συναδέλφων τους! Οι ιδιοκτήτες περιέφραξαν με συρματόπλεγμα το εργοστάσιο και από τη δεύτερη εβδομάδα αντίστασης έφεραν 50 εργολαβικούς εργαζόμενους για να δουλέψουν εκεί.

Οι εργαζόμενες ξεκίνησαν να διαδηλώνουν μπροστά στο εργοστάσιο και οι πράξεις τους έγιναν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, ενώ οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν και σε άλλα εργοστάσια. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων στα social media στήριξε την αντίσταση της Flormar, ενώ πολλοί καλλιτέχνες επισκέφθηκαν επίσης τους διαδηλωτές και εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους μέσω των σελίδων τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πολλές εργάτριες μίλησαν για την σκληρή εκμετάλλευσή τους, για το γεγονός ότι δεν έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Η εργάτρια Zuhal Aktas μίλησε στο τουρκικό BBC και είπε: «Έγινα μέλος του συνδικάτου λόγω των αδικιών που βιώναμε στο εργοστάσιο».

Άλλη εργάτρια, η Ayse Ozturk, εξήγησε ότι εντάχθηκαν στο συνδικάτο λόγω του χαμηλού μισθού που λαμβάνουν. «Όταν τους παραδώσαμε τα αιτήματά μας, μας είπαν«Τότε να φύγετε! Αν βρείτε καλύτερη αμοιβή, να πάτε εκεί!» Μόλις ανακάλυψαν ότι 120 εργαζόμενες έγιναν μέλη του συνδικάτου, μας έδειξαν την πόρτα».

Η Ayse Guldal είπε: “Εργάζομαι εδώ επί 11 χρόνια και κερδίζω 1900 τουρκικές λίρες (στΜ περίπου 400 ευρώ). Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, αλλά ζητάμε από τις γυναίκες να μην αγοράζουν προϊόντα της Flormar για να μας στηρίξουν“.

Η Νurhan Guler, που εργάζεται εδώ και 15 χρόνια στη Flormar, δήλωσε: «Όταν άρχισα να δουλεύω εδώ, η εταιρεία είχε μόλις ανοίξει … η θέρμανση δεν είχε ακόμα εγκατασταθεί και η οροφή του εργοστασίου ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί … Τότε είχαμε διοργανώσει εκστρατεία και συλλογή υπογραφών καθώς κρυώναμε και θέλαμε να λυθεί το θέμα. Τότε η διεύθυνση μας κατηγόρησε ότι είμαστε τρομοκράτες! Αυτά πριν από 15 χρόνια … Θέλουν να κουβαλάμε κιβώτια που ζυγίζουν 100 κιλά και αυτό έχει προκαλέσει δισκοκήλες σε πολλούς συναδέλφους»

Ένας εργάτης, οTuncay Sonmez, δήλωσε: “Η καταπίεση αυξήθηκε όταν έμαθαν ότι οργανωνόμαστε. Προσπάθησαν να μας διώξουν». Ο Sonmez ανέφερε ότι οι εργοστασιάρχες περιέφραξαν με πανιά το σημείο που πραγματοποιούνται οι συγκεντρώσεις (σ.τ.Μ. πιθανότατα για να αποκόψουν τους διαδηλωτές από το οπτικό πεδίο των εργατών μέσα στο εργοστάσιο καθώς και από τον «έξω κόσμο») και διέταξαν τα οχήματα υπηρεσίας να κινηθούν πάνω στους διαδηλωτές!

“Οι εργοδότες μας φοβούνται και γι αυτό μας προκαλούνε. Έχουν βάλει ακόμη και κάμερες στα δέντρα και μας παρακολουθούν από παντού. Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε οτιδήποτε, θα το κομίσουν στο δικαστήριο ως απόδειξη. Ξέρουμε πολύ καλά τι προσπαθούν να κάνουν.”

Η Kosan Cosmetics, στην οποία ανήκει η Flormar, αρνήθηκε να δώσει συνέντευξη στο τουρκικό BBC. Σε μια γραπτή απάντηση στο BBC, η εταιρεία εξήγησε: “Χωρίς καμία νομική βάση και σε αντίθεση με όσα προβλέπει το εργατικό δίκαιο, οι εργαζόμενοι σταμάτησαν να εργάζονται, σταμάτησαν την παραγωγή, ενθάρρυναν τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο να προχωρήσουν σε παράνομες ενέργειες και ακόμη και να χρησιμοποιήσουν βία”. Η εταιρεία κατέθεσε επιπλέον ότι “Επιτέθηκαν και χτύπησαν τους συναδέλφους τους κατά τη διάρκεια της απεργιακής κινητοποίησης, και τα γεγονότα αυτά έχουν βιντεοσκοπηθεί”. Ωστόσο, η εταιρεία δεν έχει ακόμα ανταποκριθεί στο αίτημα του BBC να παραλάβει αυτά τα βίντεο-αποδεικτικά στοιχεία.

Το κύριο σύνθημα της διάσημης εταιρείας καλλυντικών Flormar είναι: “Οι γυναίκες μπορούν να κερδίσουν μόνο αν θέλουν!” Είναι ένα ισχυρό μήνυμα που ενθαρρύνει τις γυναίκες να αγοράζουν καλλυντικά προϊόντα της εταιρείας. Η Flormar είναι μια εταιρεία καλλυντικών με εργοστάσια σε όλο τον κόσμο. Στην Τουρκία ξεκίνησε την παραγωγή το 1970. Είναι πλέον μια από τις κορυφαίες εταιρείες καλλυντικών στον κόσμο. Διαθέτει 650 εργοστάσια σε 250 πόλεις και 104 χώρες και 40.000 καταστήματα λιανικής πώλησης. Ωστόσο, αυτό το άρθρο δεν αφορά τα μεγάλα κέρδη της εταιρείας, αλλά τους εργαζόμενους που έχουν απολυθεί από την εργασία τους και αγωνίζονται εδώ και σχεδόν έναν μήνα (στΜ το άρθρο είναι γραμμένο στις 14/6/2018).

Οι στοχοποιημένες εργάτριες της Flormar χρειάζονται την υποστήριξή σας. Σας παρακαλούμε στείλτε κείμενα αλληλεγγύης και μποϊκοτάρετε τα προϊόντα της Flormar.

Kείμενα αλληλεγγύης αποστείλετε εδώ: #FlormarDeğilDirenişGüzelleştirir

1. Για παράδειγμα, https://iskra.gr/%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-erdogan-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BF/

Πηγές

https://internationalsocialistleague.org/women–can–win–only–if–they–want–to/

https://www.youtube.com/watch?v=MKGy_gVBugU

https://www.evrensel.net/haber/355419/flormarda-direnis-suruyor-dayanisma-buyuyor

https://news.sol.org.tr/flormar-tries-prevent-workers-seeing-each-other-174746

https://news.sol.org.tr/flormar-yves-rocher-workers-continue-struggle-174893

Η Λέγκα ήδη πρώτο κόμμα στην Ιταλία…

Του Γιώργου Μητραλιά

Λίγες μέρες στο υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας ήταν αρκετές στον Ματέο Σαλβίνι για να φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη και να επαληθεύσει τις πιο απαισιόδοξες προβέψεις μας: Ο θριαμβευτής των ιταλικών εκλογών που ήταν ο Σαλβίνι, σίγουρα θα εκμεταλλευόταν το πλεονέκτημά του για να μαδήσει όχι μόνο τον Μπερλουσκόνι αλλά επίσης και κυρίως τον κυβερνητικό του εταίρο, το Κίνημα Πέντε Αστέρων! Και με τη φόρα που είχε, αναπόφευκτα θα επωφελείτο από τις περιστάσεις για να αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της ρατσιστικής και νοσταλγικής άλλων εποχών ακροδεξιάς όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ευρώπη!

Ας αρχίσουμε από τα “κατορθώματα” του Σαλβίνι και της Λέγκα του στην ίδια την Ιταλία. Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις -αλλά και τα αποτελέσματα τοπικών εκλογών- συμφωνούν ότι η Λέγκα εκτοξεύεται στα ύψη σε χρόνο ρεκόρ ενώ τα Πέντε Αστέρια υποχωρούν συνεχώς σε βαθμό που οι πιο πρόσφατες σφυγμομετρήσεις δίνουν για πρώτη φορά τη Λέγκα να προηγείται του Κινήματος Πέντε Αστέρων και να είναι επικεφαλής των προτιμήσεων των Ιταλών πολιτών! Πρόκειται για ένα επίτευγμα διαστάσεων που αξίζει να σκύψουμε πάνω του καθώς το να περνάει η Λέγκα μέσα σε μόλις τρεις μήνες από το ήδη θριαμβευτικό 17,4% των εκλογών στο 29% ή 30% των τελευταίων δημοσκοπήσεων, συνιστά ένα γεγονός ιστορικής σημασίας που προοιωνίζεται προσεχείς ανατροπές του ιταλικού πολιτικού τοπίου!…

Πράγματι, ο σχεδόν διπλασιασμός της επιρροής της Λέγκα του Σαλβίνι μετά από τις εκλογές, προστιθέμενη εξάλλου στο σχεδόν τετραπλασιασμό (!) του εκλογικού της αποτέλεσματος, είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας σε αναβρασμό, στην οποία σημειώνονται τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών από το ένα στο άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη. Και στην παρούσα περίπτωση της Λέγκα του Σαλβίνι, όλες οι έρευνες συμφωνούν ότι αυτό το κόμμα κερδίζει υποστηρικτές που προέρχονται όχι μόνο από την πρώην σύμμαχό του Forza Italia (του Μπερλουσκόνι), αλλά από παντού, συμπεριλαμβανομένου του Κινήματος Πέντε Αστέρων καθώς και από τους πολυάριθμους πρώην αριοστερούς που είχαν απόσχει από τις τελευταίες εκλογές! Πρόκειται για ένα πραγματικό τσουνάμι και, δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι αυτό θα συνεχιστεί ή και θα διευρυνθεί, προκαλώντας έναν αληθινό πολιτικό σεισμό όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στην Ευρώπη!

Οι ίδιες έρευνες συμφωνούν απoδίδοντας τους θριάμβους της Λέγκα στον ηγέτη της Ματέο Σαλβίνι και στις αλλεπάλληλες ρατσιστικές εκρήξεις του. Η τελευταία από αυτές είναι εξάλλου ιδιαίτερα αποκαλυπτική των πραγματικών προθέσεων του Σαλβίνι, που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ότι κρύβει τα σχέδιά του. Τασσόμενος υπέρ της απογραφής (και άρα, του φακελώματος) των Ρομά, πράγμα που δίκαια καταγγέλθηκε ως αναβίωση των ρατσιστικών νόμων (Leggi Razziali) του φασιστικού καθεστώτος το 1938, ο Σαλβίνι ξέρει προκαταβολικά ότι πετυχαίνει με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Γιατί; Επειδή υποχρεώνει τους πάντες, και πριν από όλους τους κυβερνητικούς του εταίρους, να παίξουν στο δικό του γήπεδο. Και επίσης, επειδή είναι τώρα χρόνια που ο Σαλβίνι κάνει ατιμώρητα καριέρα με τις ρατσιστικές του προκλήσεις ενάντια στους Ρομά, τους οποίους αρέσκεται να συγκρίνει δημόσια με “αρουραίους”, γεγονός που έχει οδηγήσει στο να κάνει περίπου κοινά αποδεκτό αυτό το ρατσισμό, που αποκτά πλέον τις διαστάσεις ενός μαζικού φαινομένου.Συμπέρασμα: Ο Σαλβίνι προχωρά ακάθεκτος και, προς το παρόν, δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να σταματήσει την ασυγκράτητη πορεία του προς την κορυφή -και όχι μόνο- της εξουσίας…

Όμως, υπάρχει και ακόμα χειρότερη συνέχεια: Ο Σαλβίνι επιβάλει εφεξής τις επιλογές του όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Τρανή απόδειξη η χιονοστιβάδα καταστροφικών αντιδράσεων που προκάλεσε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της ηπείρου μας, η άρνησή του να δεχτεί στην Ιταλία τους 630 μετανάστες του πλοίου Ακουάριους. Επωφελούμενος του γενικού κλίματος που έχει δημιουργήσει η άνοδος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς αλλά και η ύπαρξη όλο και περισσότερων ρατσιστικών και ακραίων αντιδραστικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη, ο Σαλβίνι μπορεί ήδη να περηφανευτεί ότι επέβαλε ντε φάκτο την ημερήσια διάταξή του σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καθώς και ότι έχει φτάσει να απειλήσει άμεσα την ίδια τη καγκελάριο της Γερμανίας! Ο απολογισμός είναι εντυπωσιακός αλλά η συνέχεια προβλέπεται να είναι ακόμα χειρότερη μια και ο Σαλβίνι διαθέτει όλα τα ατού για να γίνει σύντομα το σημείο αναφοράς αν όχι ο αναμφισβήτητος αρχηγός όλων των σκληρών ρατσιστών, αντικομμουνιστών, πογκρομιστών, σκοταδιστών και νεοφασιστών στην Ευρώπη!

Συμπερασματικά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ενώ η μετεκλογική κατακόρυφη άνοδος του Σαλβίνι και του κόμματός του δεν μας εξέπληξε καθόλου καθώς την είχαμε προβλέψει σε άρθρο μας [1] που είχε γραφτεί την επομένη των ιταλικών εκλογών, αυτό που ξεπέρασε όλους τους φόβους μας είναι η έκταση και η ταχύτητα αυτής της της ανόδου, δηλαδή ο σχεδόν διπλασιασμός της επιρροής της Λέγκα μέσα σε μόλις τρεις μήνες. Και αν αναφερόμαστε τώρα σε αυτό το προηγούμενο άρθρο μας, το κάνουμε για δυό λόγους: Κατ’αρχήν, επειδή χαρακτηρίστηκε από κάποιους (στο εξωτερικό) ως υπερβολικά απαισιόδοξο ή ακόμα και εκτός πραγματικότητας μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να ισχυριστεί πως πραγματική θριαμβεύτρια των ιταλικών εκλογών δεν ήταν το Κίνημα Πέντε Αστέρων που είχε συγκεντρώσει τον σαφώς μεγαλύτερο αριθμό ψήφων αλλά η Λέγκα του Σαλβίνι, αλλά και ότι ο Σαλβίνι θα έδειχνε σύντομα τα δόντια του και πέρα από την Ιταλία. Και κατόπιν, επειδή σε αυτό προειδοποιούσαμε ήδη ότι τώρα “στην Ιταλία επωάζονται εξελίξεις που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα!”.

Καθώς η διατύπωση επιδεχόταν διάφορες ερμηνείες, ας μας επιτραπεί να γίνουμε τώρα σαφέστεροι εξηγώντας τι ενοούσαμε και ενοούμε κάνοντας λόγο για παρούσες ιταλικές εξελίξεις “που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα”. Αναφερόμαστε προφανώς στην έλξη που ασκεί ήδη ο Σαλβίνι στη χώρα μας, και πιο συγκεκριμένα στη διάχυτη συμπάθεια, αν όχι κάτι παραπάνω, που του εκφράζει ακόμα και ένα καθόλου αμελητέο τμήμα της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, αποδίδοντάς του “αντισυστημικές”, “αντιμπεριαλιστικές”, “αντι-νεοφιλελεύθερες” και άλλες αρετές. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο (με ανάλογη “συμπάθεια” αντιμετωπίστηκε και -ίσως- εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ο Όρμπαν αλλά και ο Τραμπ) αλλά θα μπορούσε τώρα να πάρει μεγάλες διαστάσεις καθώς ο Σαλβίνι είναι κυβέρνηση και κάνει πια πράξη τις υποσχέσεις του. Θα προτιμούσαμε να μην είμαστε μάντης κακών και να μας διαψεύσουν οι εξελίξεις, αλλά ο κίνδυνος βγάζει πια μάτια για να μην μπορεί να αγνοηθεί: Ο φασίζων “αντισυστημικός” εθνικιστής, πογκρομιστής και ακραίος ρατσιστής Σαλβίνι και τα εμφυλιοπολεμικά του οράματα μπορούν να κάνει θραύση στη σημερινή ελληνική κοινωνία και, δυστυχώς, η ελληνική αριστερά δεν δείχνει ικανή να (τους) αντισταθεί αποτελεσματικά…

Κλείνουμε λοιπόν αυτό το άρθρο όπως αρχίζαμε το προηγούμενο, με την απλή επισήμανση ότι, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις, οι παρακάτω εισαγωγικές προειδοποιήσεις φαίνονται τώρα πολύ λιγότερο “υπερβολικές”, “κινδυνολογικές” και ”εξωπραγματικές” από ό,τι ίσως φαίνονταν πριν από τρεις μήνες: “Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”…

Σημείωση

1. Βλέπε το άρθρο μας “Μια ιταλική τραγωδία από τα παλιά – Η Λέγκα του Σαλβίνι θριαμβεύτρια των ιταλικών εκλογών” (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1294-italiki-tragodia.html) στο οποίο εξηγείται το πώς και το γιατί των εφιαλτικών επιτυχιών του τρομερά επικίνδυνου Ματέο Σαλβίνι.

Πηγή: www.contra-xreos.gr