Ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα έχει ξεσπάσει από τα μέσα Δεκέμβρη του προηγούμενου χρόνου στο Σουδάν. Αφορμή για το ξέσπασμα του κινήματος ήταν μια σειρά μέτρων λιτότητας, που υπαγορεύτηκαν από το ΔΝΤ, με κυριότερα απ’ αυτά τις περικοπές στα επιδόματα καυσίμων και ψωμιού. Το αποτέλεσμα του κινήματος αυτού ήταν η απομάκρυνση του επί σχεδόν τρεις δεκαετίες δικτάτορα της χώρας Μπασίρ, το καθεστώς του οποίου ήταν γνωστό για τη βιαιότητα και τη διαφθορά του.

Το κίνημα αυτό διαπέρασε όλη τη χώρα, με μαζικές κινητοποιήσεις στα 15 από τα 18 κρατίδια, που απαρτίζουν τη χώρα, ενώ συμμετείχαν σ’ αυτές μεγάλες μάζες των φτωχών στρωμάτων τόσο του αστικού όσο και του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Αξιοσημείωτη επίσης ήταν και η πολύ μεγάλη συμμετοχή των γυναικών. Η άγρια καταστολή που αντιμετώπισε από το καθεστώς Μπασίρ, με αρκετές δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, δεν κατάφερε να πτοήσει το κίνημα παρ’ όλα αυτά.

Την κατάσταση αυτή προσπάθησαν να «εξομαλύνουν» οι κορυφές του στρατού, που προχώρησαν σε πραξικόπημα και προσπαθούσαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μαζών ότι βρίσκονται στο πλευρό της επανάστασης. Σχηματίστηκε ένα Προσωρινό Στρατιωτικό Συμβούλιο, του οποίου υποτιθέμενος σκοπός είναι να διατηρήσει τον έλεγχο για τα επόμενα δύο χρόνια και μετά να προκηρυχθούν εκλογές. Στο μεταξύ, στη χώρα έχει κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το σύνταγμα έχει τεθεί σε αναστολή, ενώ έχει απαγορευθεί το δικαίωμα των συναθροίσεων από τις 10 το βράδυ ως και τα ξημερώματα.

Όμως, οι φτωχές λαϊκές μάζες του Σουδάν δεν μπορούν πλέον να εξαπατηθούν τόσο εύκολα από τις μανούβρες της στρατιωτικής ηγεσίας, της εγχώριας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών-πατρόνων τους, που θέλουν ένα ελεγχόμενο καθεστώς στη χώρα. Παρότι το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα δε στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και παρότι το κίνημα στερείται ηγεσίας, οργάνωσης, ξεκάθαρων αιτημάτων και, πολύ περισσότερο, προγράμματος, οι μάζες μαθαίνουν με εκπληκτική ταχύτητα από την εμπειρία τους, ενώ φαίνεται ταυτόχρονα να έχουν αφομοιώσει μεγάλο μέρος από τα μαθήματα της Αραβικής Άνοιξης. Μέσα σε διάστημα 24 ωρών, το μαζικό κίνημα κατάφερε να «εκθρονίσει» και τον Ιμπν Αούφ, που διαδέχθηκε τον Μπασίρ, βλέποντάς τον απόλυτα δίκαια σαν εκπρόσωπο του παλιού καθεστώτος. Μάλιστα, το στρατιωτικό καθεστώς φαίνεται να μην έχει κανένα υπολογίσιμο κοινωνικό έρεισμα και δεν έχει καν τον έλεγχο του ίδιου του στρατού, καθώς τα κατώτερα τμήματά του συντάσσονται υπέρ του επαναστατικού κινήματος.

Η εξουσία στο Σουδάν, ουσιαστικά βρίσκεται στους δρόμους. Το στρατιωτικό καθεστώς είναι εξαιρετικά αδύναμο, ωστόσο, αν η εργατική τάξη δεν κινηθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα να πάρει την εξουσία, η άρχουσα τάξη θα καταφέρει, αργά ή γρήγορα, να «εξομαλύνει» την κατάσταση και να περάσει στην αντεπίθεση. Οι συντονιστικές επιτροπές των απεργιών πρέπει να αποτελέσουν τα έμβρυα μιας νέας επαναστατικής, εργατικής εξουσίας και να συμπληρωθούν από επαναστατικές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς, στρατόπεδο, γειτονιά και εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας. Μόνο μια τέτοια εξουσία θα μπορέσει να λύσει τα τρομακτικά προβλήματα της δημοκρατίας, της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας και του αναλφαβητισμού στη χώρα, να ξεκινήσει τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας στο Σουδάν και να γίνει το επαναστατικό παράδειγμα, που θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη αφρικανική ήπειρος!

Η επανάσταση στο Σουδάν ανατρέπει δύο δικτάτορες

του Αλέξη Λιοσάτου

Μετά την τρίτη εκλογική αναμέτρηση στα 4 τελευταία χρόνια, που ολοκληρώθηκε στις 28/4/2019, η πολιτική σκηνή στην Ισπανία συνεχίζει να βυθίζεται στην αστάθεια. Σε μια εκλογική αναμέτρηση με πολύ μεγάλη συμμετοχή, αυξημένη συμμετοχή κατά 9,5% , οι κάλπες έδειξαν:

1. Άνοδο του παραδοσιακού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του PSOE (αντίστοιχου ΠΑΣΟΚ) που ανέβασε τα ποσοστά του σε 28,6% από 22,6%, βγαίνοντας με διαφορά πρώτη δύναμη.
2. Γιγάντια πτώση της παραδοσιακής Δεξιάς (PP) που έχασε τη μισή δύναμή της (16,7% από 33%). Ήταν η χειρότερη επίδοσή της ιστορικά.
3. Σημαντική πτώση του Podemos, αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ (14,3% από 20,1%), που βρέθηκε στην τέταρτη θέση.
4. Άνοδο της Νέας Δεξιάς των Ciudadanos (15,8% από 13%).
5. Τρομακτική πανεθνικά άνοδο της φρανκικής Ακροδεξιάς, που από 0,2% εκτινάχθηκε στο 10,3% (24 βουλευτές, 5^η δύναμη). Πρώτη φορά πετυχαίνει την είσοδο των φασιστών στη Βουλή, μετά τηνπτώσητης χούντας (1977).
6. Άνοδο των αυτονομιστικών κομμάτων, με χαρακτηριστικότερη –και θετικότερη- την άνοδο-ρεκόρ στην Καταλονία, όπου η Ρεπουμπλικανική Αριστερά ενισχύθηκε κατά πολύ και αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία πρώτη δύναμη με 15 έδρες, ενώ η Δεξιά του Πουτζδεμόν, που τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, βγαίνει τέταρτη δύναμη με 7 βουλευτές. Και οι δυο αυτές δυνάμεις είχαν στελέχη φυλακισμένα ή επικηρυγμένα και παρ’ όλα αυτά σημείωσαν εξαιρετικές επιδόσεις. Η καταστολή του ισπανικού κράτους προκάλεσε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε. Πλέον στη Χώρα των Βάσκων 10 στους 18 βουλευτές είναι αυτονομιστές και στην Καταλονία 22 στους 48. Κατά κάποιον τρόπο η παρουσία του Vox στη νέα Βουλή «αντιρροπείται» από την αύξηση των αυτονομιστών βουλευτών (που συνολικά έγιναν 38 από 25), αποτυπώνοντας ακόμα περισσότερο την εικόνα ενός πολιτικού συστήματος σε κρίση.

Τα αποτελέσματα κρίνονται ως αρνητικά στο σύνολό τους. Η παλιά Δεξιά (PP) κατέρρευσε εκλογικά κυρίως επειδή α) έφερε το κύριο βάρος ευθύνης για την εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας από τα τέλη του 2011(τα αντίστοιχα μνημόνια, τις εξώσεις φτωχών με τη βία από την πρώτη κατοικία τους, καταστολή διαδηλώσεων) β) Λόγω της σκληρής καταστολής του καταλανικού κινήματος ανεξαρτησίας και της κρίσης που επέφερε στον ισπανικό καπιταλισμό αυτή η σκληρή στάση και γ) Λόγω της προώθησης μιας ακροδεξιάς ατζέντας την τελευταία χρονιά που τελικά λειτούργησε ενισχυτικά στην αυθεντική Ακροδεξιά του Vox. Η πτώση πάντως των ποσοστών της σε σχέση με το 2016 σχετίζεται με την μετατόπιση των ψηφοφόρων της στο Vox (κυρίως) και στο Ciudadanos (δευτερευόντως), άρα μόνο «προοδευτική» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

ToVox έκανε ένα άλμα εντυπωσιακότερο κι από αυτό της Χρυσής Αυγής (το 2012), με διψήφια ποσοστά στις περισσότερες περιφέρειες της Ισπανίας (με σημαντικές –αν και αναμενόμενες- εξαιρέσεις περιοχές με ισχυρά αυτονομιστικά κινήματα, όπως η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων, λόγω έχθρας του Vox απέναντι στην οποιαδήποτε προοπτική αυτονομίας), αποδεικνύοντας πως η επιτυχία της στην Ανδαλουσία τον περασμένο Δεκέμβριο μόνο τυχαία δεν ήταν. Η Ακροδεξιά σημείωσε αυτή την επιτυχία με προτάγματα την ακόμα σκληρότερη καταστολή των Καταλανών, την πάλη κατά των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, του δικαιώματος στην έκτρωση, του Ισλάμ. Και δεν αποκλείεται να ισχυροποιηθεί κι άλλο, αν η Δεξιά (PP+Ciudadanos) ακολουθήσει την πεπατημένη των αδελφών κομμάτων της στην Ευρώπη, υιοθετώντας όλο και περισσότερο την ακροδεξιά ρητορική. Κάτι που σε εμάς φαντάζει το πιθανότερο σενάριο.

Έτσι το PSΟE βγήκε πρώτο κόμμα με διαφορά, όχι επειδή «θριάμβευσε» αλλά αφενός επειδή κατέρρευσε το PP, αφετέρου επειδή επαναπάτρισε μαζικό κομμάτι ψηφοφόρων από το Podemos (κατά τα άλλα το PSΟE σημείωσε ένα από τα χειρότερα ποσοστά του, το τρίτο χειρότερο για την ακρίβεια, μετά το 1977- και καλύτερο μόνο από 2015 και το 2016, όταν είχε χάσει μαζικά ψηφοφόρους προς το Podemos). Το PSΟE ήταν το κόμμα που εξήγγειλε πρώτο τα αντίστοιχα σκληρά μνημονιακά μέτρα (επί Θαπατέρο, το 2010), αλλά δεν πρόλαβε να φθαρεί όσο το ΠΑΣΟΚ, γιατί έφυγε από την κυβέρνηση στα τέλη του 2011, οπότε κράτησε περισσότερες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να «πληρώσει τη νύφη» το PP.

Έστω κι έτσι, για να τα καταφέρει να βγει πρώτο το PSΟE αναγκάστηκε να προχωρήσει σε κάποιες θετικές εξαγγελίες όπως η αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού από τις αρχές του 2019, γνωρίζοντας βεβαίως ότι σύντομα πλησίαζαν οι κάλπες, με δεδομένη την άρνηση των καταλανικών κομμάτων να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό (κάτι που όντως έκαναν, τον περασμένο Φλεβάρη). Ο Σάντσεθ, επικεφαλής του PSΟE, είχε συγκροτήσει κυβέρνηση μειοψηφίας μετά την πτώση του Ραχόι 11 μήνες πριν (Ιούνιος 2018), με τη στήριξη του Podemos και των Καταλανών και Βάσκων αυτονομιστών. Η κυβερνητική αστάθεια τον υποχρέωσε να παρουσιάσει ένα πιο «φιλολαϊκό» προφίλ με σκοπό τη διεύρυνση της επιρροής του και τη νίκη στις ερχόμενες εκλογές- μια στρατηγική που απέδωσε καρπούς.

Κάπως έτσι έφτασαν PSΟE και Podemos συγκεντρώνουν μαζί τις 165 από τις 176 έδρες (σε σύνολο 350) που απαιτούνται για συγκρότηση κυβέρνησης και το πιθανότερο σενάριο φαντάζει να συγκροτήσουν κυβέρνηση οι δυο τους (κυβέρνηση μειοψηφίας) ή και σε συνεργασία με κάποιες μικρές-τοπικές (κεντρο)αριστερές αυτονομιστικές δυνάμεις. Σύμφωνα με διάφορα ρεπορτάζ η αστική τάξη της Ισπανίας προτιμά κυβέρνηση PSOE–Ciudadanos, ωστόσο αυτό για την ώρα φαντάζει πιο δύσκολο σενάριο.

Εντύπωση προκαλούν οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ για … τη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων, «εκτός κι αν νιώθει πλέον ότι το αδερφό του κόμμα στην Ισπανία είναι πλέον οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ και όχι το Podemos», σχολιάζει εύστοχα το CNN.Το αδερφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το Podemos του Πάμπλο Ιγγλέσιας, καταποντίστηκε, ακριβώς επειδή ακολούθησε την κλασική δεξιόστροφη πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης, στηρίζοντας επί έναν χρόνο την κυβέρνηση Σάντσεθ, οπότε ο κόσμος επέλεξε την πρωτότυπη Σοσιαλδημοκρατική επιλογή από την απομίμηση.Επίσης το Podemos πλήρωσε την «ήξεις-αφήξεις» στάση του στο θέμα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας.

Ο Ιγγλέσιας μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, πανηγύρισε επειδή μπήκε …φρένο στη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Από όσα περιγράψαμε, κανένα τέτοιο φρένο δεν μπήκε. Ο Ιγγλέσιας πρόσθεσε επιπλέον ότι είναι έτοιμος για συγκρότηση κυβέρνησης … «Αριστεράς»- με το PSΟE, εννοείται.

Με τη χρεοκοπία του Podemos ως αριστερό ριζοσπαστικό εγχείρημα (και την ήδη υφιστάμενη εσωτερική κρίση του που αναμένεται να κλιμακωθεί μετά από αυτό το αποτέλεσμα) κλείνει οριστικά ο κύκλος των «πλατιών αριστερών κομμάτων» που άνοιξε το ξέσπασμα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη. Τις μεγάλες ελπίδες τέτοιων «πλατιών κομμάτων» αποτελούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να εφαρμόζει τα μνημόνια και τη λιτότητα ως κυβέρνηση, ολοκληρώνοντας πλέον σήμερα και «επισήμως» την ένταξη στην εκφυλισμένη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, μέσα (και) από τέτοιου τύπου δηλώσεις. Το δε Podemos μάλλον πήρε τα μαθήματα από τους «αριστερισμούς» του ΣΥΡΙΖΑ και το έριξε στην «υπευθυνότητα» (απέναντι στον καπιταλισμό) πριν προλάβει να γίνει ηγεμονική δύναμη στην Κεντροαριστερή πολυκατοικία, προτιμώντας να γίνει ένα απλό δεκανίκι στο PSΟE. Κοινό χαρακτηριστικό των δυο κομμάτων είναι η σοσιαλδημοκρατικοποίηση με στόχο τη διαχείριση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όχι την ανατροπή του. Είναι ο προσανατολισμός τους στην εφαρμογή-στήριξη ενός προγράμματος που εξυπηρετεί το κεφάλαιο με πολιτικές λιτότητας, πετώντας (αν το επιτρέπει το κεφάλαιο) μερικά ψίχουλα φιλανθρωπίας στις κατώτερες τάξεις. Στόχος τους είναι να δείξουν ότι το σύστημα μπορεί να αποκτήσει πιο «ανθρώπινο πρόσωπο», όταν κυβερνούν αυτοί.

Στην Ελλάδα ξέρουμε πολύ καλά πόσο «ανθρώπινα» ζήσαμε επί των μνημονίων του Τσίπρα και τι μας περιμένει από τα πρωτογενή πλεονάσματα που δεσμεύουν τη χώρα μέχρι το 2060. Παρομοίως, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για πραγματικά φιλολαϊκή διαχείριση του Ισπανικού καπιταλισμού. Η ισπανική οικονομία επιβραδύνεται και οι διεθνείς προβλέψεις είναι ζοφερές.«Το ποσοστό ανεργίας είναι 14,6%, το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα. Πάνω από το ένα τρίτο των Ισπανών νέων ηλικίας μεταξύ 15 και 24 ετών δεν είχε εργασία το 2017 και το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων ήταν πέρυσι 44,5%, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ» (πηγή: Καθημερινή).Την οικονομική κατάσταση επιδεινώνει η ενίσχυση των αυτονομιστικών κινημάτων και η πολιτική αστάθεια. Αστάθεια που επιμένει ακόμα και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς ούτε η Κεντροαριστερά ούτε η Κεντροδεξιά μπορούν να συγκροτήσουν ισχυρή κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο, μια κυβέρνηση PSOE–Podemos δεν θα αποτελεί κυβέρνηση «Αριστεράς» ή προοδευτικών δυνάμεων, αλλά κυβέρνηση του ισπανικού κεφαλαίου, κυβέρνηση λιτότητας, που ενδεχομένως να κληθεί να διαχειριστεί μια νέα επιδείνωση της κρίσης και νέα μνημόνια, βάζοντας τις βάσεις για περαιτέρω εκφύλιση της Σοσιαλδημοκρατίας (PSΟE+ Podemos). Σύντομα λοιπόν θα διαψευστούν οι όποιες ελπίδες των Ισπανών εργαζομένων και φτωχών για φιλολαϊκότερη διαχείριση από τη νέα κυβέρνηση, με το Vox να καραδοκεί να ψαρέψει ακόμα περισσότερο στα νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Συνοψίζοντας: κρίση του δικομματισμού και πολιτική αστάθεια, ανακοπή του αριστερόστροφου ριζοσπαστισμού, εκδήλωση ενός ακροδεξιού ριζοσπαστισμού, κρίση της Αριστεράς, αυτά συνθέτουν το μετεκλογικό σκηνικό. Η εικόνα συμπληρώνεται με την εθνική-περιφερειακή πόλωση μεταξύ ισπανικής κυβέρνησης κι αυτονομιστικών κινημάτων (που σχετίζεται εν μέρει με την συγκεντρωτική οικονομική πολιτική που καθοδηγείται από τη Μαδρίτη, μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης ), που εντείνεται και προβλέπεται να πυροδοτήσει νέες κρίσεις στο εγγύς μέλλον, μέσα σε ένα τοπίο ολοένα και πιο ασταθών κι ετερόκλητων κυβερνήσεων.

Η επαναστατική Αριστερά είναι τελείως ανέτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της περιόδου. Οι Anticapitalistas, η τροτσκιστική πτέρυγα του Podemos, παραμένουν στο «πλατύ κόμμα» έχοντας αυτοδιαλυθεί μέσα του από το 2015 και σήμερα ακόμα υφίστανται όλη αυτή την εκφυλιστική πορεία του προς τα δεξιά. Η αποχώρησή τους από το Podemos μπορεί να πλησιάζει (ήδη τον Μάρτιο πήραν την απόφαση να κατεβούν σε ξεχωριστά ψηφοδέλτια στις επόμενες τοπικές εκλογές), ενώ η προοπτική της στήριξης μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης υπό την ηγεμονία του PSOE είναι κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να στηριχτεί από την αριστερή πτέρυγα των Podemos.  Aλλά είναι ήδη αργά. Η πρόβλεψή μας είναι ότι όταν αποφασίσουν να αποχωρήσουν, οι Anticapitalistas θα βγουν αποδυναμωμένοι και με λιγότερο κύρος, καθώς θα θεωρούνται από τους αγωνιστές και αγωνίστριες των κινημάτων μέρος του προβλήματος στην κρίση της Αριστεράς και όχι μέρος της λύσης του, ακριβώς όπως έγινε και με την επαναστατική Αριστερά που συμμετείχε στο ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωσε ψοφοδεώς την αντιπολίτευση στον Τσίπρα κι αποχώρησε τελείως καθυστερημένα. Κι είναι τραγωδία πραγματικά να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα ίδια λάθη και να μην διδασκόμαστε από τα λάθη των συντρόφων στις άλλες χώρες. Όπως είναι τραγωδία και ότι η ISO το 2015 έκανε κριτική στην αυτοδιάλυση των Anticapitalistas στο Podemos και σήμερα αυτοδιαλύεται για να ανασυντεθεί με τους DSA και το κίνημα Σάντερς στις ΗΠΑ…

Η ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος στην Ισπανία και η οικοδόμηση μιας νέας μαζικής αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς πέρα και έξω από το Podemos και το PSΟE είναι επιτακτικά καθήκοντα για την υπεράσπιση των κοινωνικών κεκτημένων, για τον σεβασμό στις εθνοπολιτισμικές ιδιαιτερότητες της κάθε περιφέρειας, για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής και την αναχαίτιση του φασιστικού κινδύνου.

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η εργατική Βρετανία, είτε βγει από την ΕΕ είτε όχι, απλά «πεινάει µέχρι θανάτου»

Η Ευρώπη ζει στον αστερισµό του Μπρέξιτ. Ή τουλάχιστον στην παρωδία αυτής της κορυφαίας πολιτικής διεργασίας για το µέλλον της ΕΕ και της Βρετανίας, η οποία διάγει µέρες πλήρους συστηµικής αβεβαιότητας. Για µια ακόµη φορά αποδεικνύεται η βαθιά σήψη και η παρακµή ενός ολόκληρου αστικού συστήµατος, το οποίο αδυνατεί να βγει από τα αδιέξοδα, που το ίδιο προκάλεσε – και όχι, µια αποχώρηση από την ΕΕ δεν αποτελεί a priori αδιέξοδη διαδικασία.

Και αυτό γιατί, πολύ απλά, το σύνολο του βρετανικού αστισµού, είτε συντηρητικού είτε εργατικού είτε φιλελεύθερου, προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωµένο σκοινί: Να κρατήσει και την πίτα (της οικονοµίας) ολόκληρη και τον σκύλο (του βρετανικού κεφαλαίου, µε οικονοµικές σχέσεις και γέφυρες στις Βρυξέλλες) χορτάτο, στέλνοντας το βαρύ λογαριασµό των διαρθρωτικών προσαρµογών στη βρετανική εργατική τάξη – συµπεριλαµβανοµένων των µεταναστών, Eυρωπαίων, τρίτων χωρών ή των χωρίς χαρτιά.

Έχουν αφιερωθεί σελίδες επί σελίδων και άρθρα επί άρθρων για το Μπρέξιτ, τις διαδοχικές ήττες της Μέι, την κοινοβουλευτική αναταραχή και τις αρνητικές ψηφοφορίες καταψήφισης της συµφωνίας Μπαρνιέ, το οιονεί κοινοβουλευτικό πραξικόπηµα κόντρα στην κυβέρνηση των Συντηρητικών, µόλις το Kοινοβούλιο πήρε στα χέρια του τα ηνία της διαδικασίας, το παρασκήνιο και τις διαβουλεύσεις µε την Κοµισιόν, τις νέες διορίες και τις παρατάσεις της βρετανικής εξόδου, που εναγωνίως επιζητεί η Μέι προκειµένου να διασώσει το πρωθυπουργικό τοµάρι της και την επιβίωση των Συντηρητικών στην εξουσία.

Όµως η πραγµατική συζήτηση που όφειλε και η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά να κάνει, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για το Μπρέξιτ βρίσκεται στο γράµµα και το πνεύµα της συµφωνίας και των συνεπειών της για την εργατική τάξη εν προκειµένω της Βρετανίας και συνολικά της Ευρώπης.

Και από αυτήν την ταξική σκοπιά, η συµφωνία Μπαρνιέ, η οποία στην πραγµατικότητα δίνει ήδη µια πενταετή περίοδο «χάριτος» και αποτελεί στην ουσία «σύµφωνο διάστασης» της Βρετανίας µε την ΕΕ έως το 2024, είναι µια πάρα πολύ κακή συµφωνία.

Στις 585 σελίδες της λεγόµενης τεχνικής συµφωνίας που επικυρώθηκε το περασµένο φθινόπωρο και µε την πολιτική συµφωνία των «27», επαναλαµβάνεται αυτούσιο και χωρίς παραλείψεις ή σκιές ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο, αντεργατικό και αντικοινωνικό νοµοθετικό οικοδόµηµα της ΕΕ, το οποίο θα συνεχίσει να δρα ως οιονεί «υπερσύνταγµα» στη Βρετανία, από την πρώτη µέρα υπερψήφισης της συµφωνίας, όποτε και αν έρθει αυτή. Σε κάθε περίπτωση, ακόµη και αν το Μπρέξιτ αναβληθεί, ανασταλεί ή ενδεχοµένως ανατραπεί µε ένα νέο δηµοψήφισµα, ο αντεργατικός και ταξικά αιµατηρός λογαριασµός δεν θα αλλάξει, καθώς οι αυτοεκπληρούµενες προφητείες και προβλέψεις της συµφωνίας για την ύφεση, στην οποία θα περιέλθει η βρετανική οικονοµία της µεταβατικής περιόδου («καλύτερο» σενάριο,-4% – «χειρότερο», -8%), µε άλλα λόγια την περίοδο δηµιουργικής καταστροφής του βρετανικού καπιταλισµού, προσδιορίζουν εκείνους που θα πληρώσουν το µάρµαρο των αναταράξεων και της καθίζησης – είναι οι Bρετανοί και οι µετανάστες εργάτες. Και ας θυµηθούµε σε αυτό το σηµείο τη φρικαλέα διάταξη, που επικύρωσε και η πολιτική συµφωνία των «27» για την ίδρυση ειδικών οικονοµικών ζωνών εγκατάστασης «φυσικών προσώπων» που µέσα στα επόµενα πέντε χρόνια είτε θα εκπέσουν από κάποιο καθεστώς απασχόλησης µεταναστών στο βρετανικό έδαφος είτε θα αναζητήσουν εργασία στη Βρετανία για πρώτη φορά, µια «νεκρή ζώνη» εργατικών δικαιωµάτων και υποαπασχόλησης για δεκάδες χιλιάδες µετανάστες, είτε ευρωπαϊκών είτε τρίτων χωρών.

Και όµως, η πραγµατική συζήτηση για το ταξικά άγριο Μπρέξιτ χάθηκε και ενταφιάστηκε µπροστά στα κοινοβουλευτικά σόου στη Βουλή των Κοινοτήτων, τους διαξιφισµούς ανάµεσα στους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς για την επόµενη µέρα πιθανής συνεργασίας τους στην κυβέρνηση, τις άγονες διαπραγµατεύσεις και τα πήγαινε-έλα της Μέι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, το κατά πόσο θα είναι… φρέσκα(!) τα λουλούδια που εισάγονται από τη Γαλλία και την Ολλανδία έπειτα από την καθιέρωση τελωνειακών ελέγχων και δασµών ή τη διελκυστίνδα που άνοιξε στο θέµα της Βόρειας Ιρλανδίας.

Ειδικά στο τελευταίο ζήτηµα και παρά το ιστορικό φορτίο και το έντονο παρασκήνιο για µια ακραία, αγγλική «ρεβάνς» στις συµφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής, η αλήθεια είναι πως ελάχιστα απασχολεί και ενδιαφέρει το αγγλικό ή το ιρλανδικό πολιτικό κατεστηµένο η οµόνοια και η ειρήνευση ανάµεσα στις κοινότητες των καθολικών και των αγγλικανών προτεσταντών. Η ελευθερία του εµπορίου και το πόσοι τελωνειακοί έλεγχοι θα επιβληθούν και σε ποια προϊόντα τούς προβληµατίζουν στην κατά τα άλλα υποκριτική συζήτηση για το µέλλον της Βόρειας Ιρλανδίας και την καθιέρωση «σκληρών» συνόρων ή ενός µπακ-στοπ στη νήσο Μαν.

Στο ίδιο πνεύµα εντάσσεται και η αναζωπύρωση της συζήτησης για ένα νέο δηµοψήφισµα µε αντικείµενο την ανεξαρτησία της Σκωτίας και την παραµονή της στην ΕΕ – τα κίνητρα και τα ελατήρια αφορούν την αστική τάξη της Σκωτίας που επιζητεί να περιχαρακώσει το δικό της όσο το δυνατό µεγαλύτερο µερίδιο από τη πίτα της βρετανικής οικονοµίας – η οποία θα µπει, αυτοεκπληρούµενα, σε υφεσιακή τροχιά.

«Η Βρετανία που πεινάει»

Και από την άλλη, όπως περιγράφει ο δηµοσιογράφος Ντόουν Φόστερ σε πρόσφατο αφιέρωµά του στο περιοδικό Tribune, «υπάρχει η Βρετανία που στην κυριολεξία πεινάει, πέρα από κάθε φαντασία».

Μόνο πέρυσι οι διάφορες τράπεζες τροφίµων που εξαπλώνονται ειδικά στην Αγγλία σαν τα µανιτάρια, διέθεσαν 1.332.952 πακέτα της λεγόµενης τριήµερης επισιτιστικής βοήθειας, δηλαδή τα τρόφιµα, τα ζυµαρικά, το γάλα, το ψωµί που έχει ανάγκη µια κατά κανόνα τετραµελής οικογένεια για να τραφεί µέσα σε τρεις µέρες. Με άλλα λόγια περίπου 5.500.000 κυρίως Άγγλοι, το 10% του πληθυσµού της Αγγλίας, καταφεύγει σε τράπεζες τροφίµων για να µπορέσει να επιζήσει. Το Τράστελ Τραστ, το µεγαλύτερο δίκτυο τραπεζών τροφίµων, τονίζει πως µέσα στο 2018 ζήτησαν επισιτιστική βοήθεια, για πρώτη φορά, 664.358 Άγγλοι και µετανάστες, κυρίως νέοι υποαπασχολούµενοι, µονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι και ανάπηροι βετεράνοι των πολέµων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, µια αύξηση της τάξης του 13% µέσα σε δύο χρόνια, όλοι απόκληροι και αποκλεισµένοι του συστήµατος κοινωνικής ανασφάλειας και του ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας. «Οι αριθµοί θα ανέβουν», συνεχίζει ο δηµοσιογράφος, «γιατί πολύ απλά ένα µεγάλο κοµµάτι της Βρετανίας πεινάει-και πεινάει µέχρι θανάτου», υπενθυµίζοντας πως οι πρώτοι θάνατοι από πείνα στη σύγχρονη Αγγλία είχαν καταγραφεί το καλοκαίρι του 2013 και αφορούσαν παλαίµαχους στρατιώτες και συνταξιούχους.

Πιθανότατα, οι Μαρίες Αντουανέτες του βρετανικού Κοινοβουλίου που διχάζεται «θεαµατικά» για τους όρους, την προθεσµία και το περιεχόµενο του Μπρέξιτ, θα κουνούσαν το κεφάλι τους και απλά θα αναρωτιούνταν: «Αν δεν έχουν ψωµί, γιατί δεν τρώνε φρέσκα λουλούδια από τη Γαλλία και την Ολλανδία»;

Και αυτή είναι η πραγµατική συζήτηση για τη Βρετανία του Μπρέξιτ: µια ταξική συζήτηση εξαθλίωσης, εκµετάλλευσης, αποκλεισµών, πείνας και δυστυχίας, η οποία δεν έχει ακόµη γίνει.

Πάνε ακριβώς 25 χρόνια, από τότε που η “πολιτισμένη” ανθρωπότητα παρακολουθούσε αδιάφορη πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους στην όχι και τόσο μακρινή Ρουάντα να σφαγιάζονται μόνο και μόνο επειδή ανήκαν στη εθνότητα των Τούτσι. Τώρα, μετά από ένα τέταρτο αιώνα, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, η επέτειος αυτής της φοβερής γενοκτονίας δεν πέρασε όμως διόλου απαρατήρητη: Δεκάδες αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι, με μοναδική τρανταχτή εξαίρεση τον πρόεδρο της -συνένοχης στη σφαγή- Γαλλίας, βρέθηκαν στο Κιγκαλί για να πουν “ποτέ πιά”, ενώ τα ΜΜΕ των χωρών τους διακρίνονταν για τα ειδικά πολύωρα και πολυσέλιδα αφιερώματά τους τόσο στα θύματα όσο και στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας.

Ο λόγος αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας κατανοητός και διπλός: Από τη μια ο συσχετισμός δυνάμεων που επιβάλει η επιτυχημένη ανοικοδόμηση και ανάπτυξη της Ρουάντα, που έχει γίνει πρότυπο για τις αφρικανικές -και όχι μόνο- χώρες, και από την άλλη η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων των τελευταίων μηνών για τον καθοριστικό ρόλο του γαλλικού Κράτους, του γαλλικού στρατού και ειδικότερα της τότε κυβέρνησης Μιτεράν στη γενοκτονία, πριν, στη διάρκειά της και μετά από αυτήν.

Όμως, για μιαν ακόμα φορά, οι μόνοι που ούτε άκουσαν ούτε είδαν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά ήταν οι δύστυχοι Έλληνες πολίτες καθώς η χώρα μας παρέμεινε παγερά αδιάφορη περιοριζόμενη, καθώς φαίνεται, στη βαθυστόχαστη και αρκούντως ρατσιστική “εξήγηση” της γενοκτονίας που -θυμόμαστε καλά- ότι έδινε, μεσούσης της σφαγής πριν ακριβώς από 25 χρόνια, ο τότε παρουσιαστής της απογευματινής τηλεφημερίδας της κρατικής τηλεόρασης: “Οι κοντοί Χούτου σφάζουν τους ψηλούς Τούτσι”! Ωστόσο, καμιά έκπληξη. Στη χώρα όπου είναι πια παράδοση τα κάθε λογής ανθρωπάκια να νομίζουν ότι… “ψηλώνουν” όταν διεκτραγωδούν την κατάσταση της χώρα τους δηλώνοντας με στόμφο ότι… “ούτε στην Ουγκάντα δεν γίνονται τέτοια πράγματα”, γενοκτονίες σαν κι αυτή της Ρουάντα δεν ενδιαφέρουν κανέναν επειδή, προφανώς, αφορούν μόνον…“αγρίους”, “αράπηδες” και “υπανάπτυκτους” και όχι εμάς τους Ευρωπαίους και λοιπούς Βαλκάνιους που τις εφεύραμε και τις διδάξαμε σε ολάκερη την οικουμένη…

Ακριβώς λοιπόν επειδή έτσι έχουν τα πράγματα στον αγγελικά πλασμένο κόσμο μας και ειδικότερα στη δύσμοιρη χώρας μας, επαναπροτείνουμε στον αναγνώστη το κείμενο -του Ιουλίου 2017- που ακολουθεί για τη συμμετοχή της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας στη γενοκτονία της Ρουάντα, και ιδιαίτερα για τις εγκληματικές ευθύνες του τότε προέδρου της Φρανσουά Μιτεράν και των ανθρώπων του.

Γ.Μητραλιάς

Όταν ο Μιτεράν αποκαλύπτεται πίσω (και) από τη γενοκτονία της Ρουάντα!

Του Γιώργου Μητραλιά

Η σφαγή, την Άνοιξη του 1994, τουλάχιστον 800.000 ανθρώπων στη Ρουάντα μέσα σε λίγες εβδομάδες, δεν ήταν ένα συνηθισμένο έγκλημα και για αυτό δίκαια έμεινε στην ιστορία σαν “η μεγαλύτερη γενοκτονία της μεταπολεμικής εποχής”! Και προφανώς, η αναζήτηση των υπευθύνων για αυτό το τεράστιο “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας” δεν σταματάει ποτέ ειδικά μάλιστα όταν αυτοί οι υπεύθυνοι εντοπίζονται (και) στην κορυφή μιας χώρας σαν τη Γαλλία, και μάλιστα στην ίδια την προεδρία της Δημοκρατίας της, στον τότε πρόεδρό της Φρανσουά Μιτεράν!

Πράγματι, πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι υποψίες για κάλυψη ή ακόμα και εξοπλισμό των γενοκτόνων από μέρους της επίσημης Γαλλίας στράφηκαν προς τον τότε πρόεδρο της χώρας, σε μέλη της οικογένειάς του (στον γιό του Κριστόφ) και στους στενότερους συνεργάτες του. Μάλιστα, γράφτηκαν δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες άρθρα όχι μόνο με απλές υποψίες αλλά και με ενδείξεις ή ακόμα και με αποδείξεις για την ενεργό γαλλική εμπλοκή στο φοβερό έγκλημα. Όμως, η αποκάλυψη που έγινε μόλις πριν από 4 μέρες έπεσε σαν βόμβα και δίκαια προκάλεσε αίσθηση όσο και αν τα “πειθαρχημένα” γαλλικά ΜΜΕ φρόντισαν να μην της δώσουν την κάλυψη που της αξίζει: ο άνθρωπος που διέτασσε (γραπτώς) τους δυστροπούντες επικεφαλής του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στα σύνορα Ρουάντας-Κονγκό να (επανα)εξοπλίσουν το καθεστώς των γενοκτόνων, κατά παράβαση μάλιστα του εμπάργκο όπλων που λίγο πριν είχε επιβάλει ο ΟΗΕ, ήταν ο τότε Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατοπινός Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας και σημερινός πρόεδρος του Ιδρύματος Μιτεράν, ο και “γνωστός φίλος της Ελλάδας” κ. Υμπέρ Βεντρίν!

Την αποκάλυψη που έκανε ο καλός δημοσιογράφος Πατρίκ ντε Σεντ-Εξυπερί (μακρινός ανηψιός του διάσημου συγγραφέα) που, όπως και η σπουδαία ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος στη LiberationΜαρία Μαλαγαρδή, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξιχνίαση αυτής της γενοκτονίας και στην απονομή δικαιοσύνης για τα θύματά της, την ακολούθησαν σε διάστημα λίγων ωρών δυο διαφορετικές μηνύσεις εναντίον της (πολύ) μεγάλης τράπεζας ΒΝΡ. Μιας τράπεζας που κατηγορείται τώρα ευθέως και βάσει ντοκουμέντων ότι παραβίασε και αυτή, προφανώς κατ’εντολή πολύ υψηλά ιστάμενου προσώπου, το εμπάργκο του ΟΗΕ, χρηματοδοτώντας την παράνομη αγορά των όπλων που θα εξόπλιζαν το στρατό των γενοκτόνων. Λεπτομέρεια με ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον: Τα όπλα ήταν σερβικά, είχαν φορτωθεί σε λιμάνι του Μαυροβουνίου σε πλοίο με ελληνική σημαία, το οποίο μάλιστα άλλαζε συνεχώς όνομα (Maro, Bana 1, Maria,…) καθώς είχε “ειδικευθεί” σε τέτοιου είδους παράνομες και ανήθικες αποστολές με προορισμό πάντα τις εμπόλεμες περιοχές της Αφρικής. Χρήσιμη υπενθύμιση: Ήταν η εποχή που η “σύσφιξη” των σχέσεων της Ελλάδας με τη Σερβία των Μιλόσεβιτς-Μλάντιτς-Κάραζιτς στο όνομα του διαβόητου “Ορθόδοξου Τόξου”, είχε -μεταξύ πολλών άλλων συνεπειών- και την μάλλον ανομολόγητη συνέπεια να συμβάλει αποφασιστικά στη δημιουργία μερικών τεράστιων ελληνικών περιουσιών σε χρόνο ρεκόρ…

Όμως ας επιστρέψουμε στη Γαλλία και ειδικότερα στον μακαρίτη Φρανσουά Μιτεράν με την εξής εισαγωγική παρατήρηση: Μόνον αφελείς και απληροφόρητοι θα εξεπλάγησαν από την αποκάλυψη ότι ο εξοπλισμός των γενοκτόνων της Ρουάντα γινόταν κατ’εντολή εκείνου που ήταν έμπιστος και δεξί χέρι του προέδρου Μιτεράν. Και ο λόγος απλός: Αυτό δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το μοναδικό έγκλημα του Μιτεράν!

Συγκεκριμένα, ο και ιδρυτής του εσχάτως “αποθανόντος” γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που διετέλεσε στα νιάτα του και όταν ο φασισμός σάρωνε την Ευρώπη του μεσοπολέμου, μέλος και ακτιβιστής της τότε φασίζουσας άκρας δεξιάς (Croix de Feu), υπηρέτησε κατόπιν στην Κατοχή το δωσιλογικό καθεστώς του στρατάρχη Πεταίν από τον οποίο εξάλλου και παρασημοφορήθηκε. Αργότερα και διαβλέποντας την τελική ήττα του ναζισμού, ο Μιτεράν, όπως και αρκετοί άλλοι δωσίλογοι και όχι μόνο στη Γαλλία, φρόντισε να αποκτήσει “αντιστασιακές δάφνες” με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα κατά την απελευθέρωση.

Μέχρις εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ιστορία μας είναι μάλλον κοινότυπη επειδή στη Γαλλία η πλειοψηφία του πληθυσμού με επικεφαλής την αστική της τάξη, στήριξε μάλλον ένθερμα το καθεστώς του Βισύ τουλάχιστον μέχρι το 1943. Η “ιδιαιτερότητα” του Μιτεράν έγκειται στο γεγονός ότι όχι μόνο μετά τον πόλεμο αλλά ακόμα και όταν έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέχισε να περιστοιχίζεται από παλιά ανώτερα και ανώτατα στελέχη του γαλλικού κατοχικού δωσιλογισμού! Στην τεράστια μάλιστα πλειοψηφία τους, τα μέλη αυτής της ιδιότυπης “αδελφότητας δωσιλόγων-φίλων του προέδρου” δεν ήταν κομπάρσοι ή απλοί “ιδεολόγοι” του φασισμού αλλά πρωταγωνιστές των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων του Τρίτου Ράϊχ. Όπως π.χ. ήταν ο Ρενέ Μπουσκέ,Γενικός Γραμματέας της δωσιλογικής αστυνομίας, προσωπικός φίλος του αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος Χάϊντριχ και δήμιος των Εβραίων και των αντιστασιακών της Γαλλίας. Ο προστατευόμενος του Μιτεράν αρχιδωσίλογος Μπουσκέ, που έκανε επίδειξη ζήλου και “δώρο” στους ναζιστές και μερικές χιλιάδες εβραιόπουλα που δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα εξόντωσής τους (!), γινόταν δεκτός στο προεδρικό μέγαρο και συνέτρωγε με τον πρόεδρο και την οικογένειά του ακόμα και όταν είχε κινηθεί εναντίον η διαδικασία δίωξης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας! Μια διαδικασία που προχώρησε με απελπιστικά αργούς ρυθμούς καθώς ο Μιτεράν έκανε τα πάντα για να μην δικαστεί ο παλιόφιλός του…

Όμως, ο Μπουσκέ, που δολοφονήθηκε τελικά από έναν “ανισόρροπο” (;) πριν αρχίσει η δίκη του και οι πιθανές “ενοχλητικές” αποκαλύψεις που θα την συνόδευαν, δεν ήταν ο μόνος δωσίλογος και φασίστας με τον οποίο ο Μιτεράν διατηρούσε φιλικές έως στενές σχέσεις. Μεταξύ των διασημότερων “υποστηρικτών” και φίλων του Μιτεράν περιλαμβάνονταν κατά καιρούς ο -και χρηματοδότης της γαλλικής φασιστικής (και πραξικοπηματικής) γαλλικής ακροδεξιάς της δεκαετίας του 1930- ιδρυτής της αυτοκρατορίας καλλυντικών L’Óreal, ο ηγέτης της μεταπολεμικής γαλλικής άκρας δεξιάς και δικηγόρος του Πεταίν Τιξιέ Βινιανκούρ… ακόμα και ο πατήρ Λε Πεν στον οποίο ο Μιτεράν ανταπέδωσε αργότερα (το 1983) την “εξυπηρέτηση” ανοίγοντάς του, με προσωπικό του σημείωμα στον τότε πρόεδρό της, τις πόρτες της γαλλικής δημόσιας τηλεόρασης, με αποτέλεσμα το κόμμα του Λε Πεν να εκτοξευθεί μέσα σε μερικούς μήνες από το μόνιμό του 0,5% ή 0,7% στο…12,5% !

Αυτή η εντελώς συνοπτική και ατελέστατη προσωπογραφία του Φρανσουά Μιτεράν όχι ως “σοφού ανθρωπιστή” και “βαθειά φιλοσοφημένου ηγέτη”, όπως ο ίδιος ήθελε να παρουσιάζεται, αλλά ως κυνικού πολιτικάντη βαρυνόμενου με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς να περιλαμβάνει μια αναφορά στο “έργο” που επιτέλεσε ως υπουργός Δικαιοσύνης (1956) στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου των Αλγερινών εναντίον της γαλλικής αποικιοκρατικής τους δύναμης. Ως υπουργός Δικαιοσύνης της τότε “αριστερής” γαλλικής κυβέρνησης του Γκι Μολέ, ο Μιτεράν διακρίθηκε ιδιαίτερα για την έφεσή του να αποκεφαλίζει (με γκιλοτίνα) τους Αλγερινούς αγωνιστές, αγνοώντας συστηματικά τις εκκλήσεις για απονομή χάριτος ακόμα και όταν αυτές προέρχονταν από συναδέλφους του υπουργούς! Μπροστά στην… “ιστορική ανάγκη” -όπως ο ίδιος πίστευε ακράδαντα- να φτάσει στην κορυφή, ο Μιτεράν δεν δίστασε ποτέ να συμμαχήσει και με το διάβολο ή ακόμα και να βάψει τα χέρια του με άφθονο ανθρώπινο αίμα…

Όλα αυτά θα ήταν απλώς…ιστορία, αν ο νέος και νεαρός πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν έδειχνε από την επομένη -κυριολεκτικά- της εκλογής του (!) ότι φιλοδοξεί να συνεχίσει το “θεάρεστο” αφρικανικό έργο του Μιτεράν με τον οποίο μοιράζεται εξάλλου και τη “μοναρχική” αντιμετώπιση της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Ας έχουν και αυτό υπόψην τους εκείνοι που αφελώς ή εκ του πονηρού σπεύδουν να διαβλέψουν ανθρωπιστές και σωτήρες εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά αδίστακτοι και κυνικοί δυνάστες της δύσμοιρης ανθρωπότητας…

Πηγή: contra-xreos.gr

(*Νάγκες Ράο:Αμερικάνος αρθρογράφος και σύντροφος, ινδικής καταγωγής)

του Χάρη Παπαδόπουλου

Ένα πολύ επικίνδυνο πολεμικό επεισόδιο συνέβη τις προηγούμενες μέρες μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Πρόκειται για δύο χώρες που τα 80 χρόνια της ύπαρξής τους βρίσκονται συνέχεια σε ένταση. Ως τώρα έχουν υπάρξει μεταξύ τους 3 πολεμικές συρράξεις με επταψήφιο αριθμό νεκρών. Σήμερα, και η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Και δεν διστάζουν να απειλήσουν η μία την άλλη πως θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα μέσα, αν χρειαστεί».

Στις 26 Φλεβάρη, η πολεμική αεροπορία της Ινδίας βομβάρδισε περιοχή μέσα στο Πακιστάν. Η κυβέρνηση της Ινδίας επαίρεται πως εξόντωσε «πάνω από 300 εκπαιδευόμενους τρομοκράτες και τους εκπαιδευτές τους». Το Πακιστάν απάντησε με την κατάρριψη 2 ινδικών πολεμικών αεροσκαφών.

Η αφορμή για τον βομβαρδισμό ήταν η επίθεση αυτοκτονίας στο αρχηγείο μιας παραστρατιωτικής ομάδας μέσα στο κατεχόμενο από την Ινδία έδαφος του Κασμίρ. Στην επίθεση αυτή έχασαν τη ζωή τους 40 Ινδοί παραστρατιωτικοί. Την ευθύνη ανέλαβε ισλαμική οργάνωση του Κασμίρ, που είχε τη βάση της μέσα στο έδαφος του Πακιστάν. Και αυτή βομβάρδισαν τα ινδικά αεροπλάνα.

Αμέσως μετά την επίθεση ξεκίνησε μια εκστρατεία έξαλλου εθνικιστικού μίσους ενάντια στο Πακιστάν, αλλά και ενάντια στα 170 εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες της Ινδίας. Ενορχηστρωτής της εκστρατείας μίσους είναι η ακροδεξιά κυβέρνηση του Τζανάτα Μπαρατίγια. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κόμμα της ακροδεξιάς παγκόσμια, με τεράστια προϊστορία εγκλημάτων σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας. Ο πρωθυπουργός Ναρέντνα Μόντι, είναι ένας Ινδός Τζήμερος. Συνδυάζει τον πλέον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό (τα περίφημα «Μοντινόμικς», που πετούν στο δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους) με παραληρηματικό εθνικισμό.

Ο Μόντι αντιμετωπίζει εκλογές την άνοιξη. Και προσπαθεί να καρπωθεί ψήφους ντυμένος με τα χρώματα της εθνικής υπερηφάνειας και του θρησκευτικού μίσους κατά των μουσουλμάνων.

Όμως, στο κλίμα της εθνικής έξαρσης έχουν συνταχθεί ή προσαρμοστεί και όλα τα σημαντικά κόμματα της χώρας, ακόμα και αυτά της Αριστεράς. Τα δύο κύρια αριστερά κόμματα, το ΚΚ Ινδίας και το ΚΚ Ινδίας (μαρξιστικό), ουσιαστικά καταλήγουν να δικαιολογούν τον βομβαρδισμό του Πακιστάν ως απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις των αυτονομιστών του Κασμίρ. Έτσι όμως δεν μπορούν να κάνουν ουσιαστική αντιπολίτευση στον ακραίο εθνικιστή Μόντι, εφόσον ανακηρύσσουν ως Νο 1 εχθρό της ειρήνης την «τρομοκρατία».

Ακόμη και ο χώρος της επαναστατικής Αριστεράς στην Ινδία τοποθετεί στις ανακοινώσεις του την «τρομοκρατία» των μουσουλμάνων του Κασμίρ ως κύριο ζήτημα, το οποίο πρέπει να διευθετηθεί με πυγμή από το ινδικό κράτος.

Χαρακτηριστικά, η οργάνωση «Ριζοσπάστης Σοσιαλιστής», που συνδέεται με την Τέταρτη Διεθνή, αποδίδει στην «τρομοκρατία» την πιο μεγάλη ευθύνη για τον πολεμικό κατήφορο και ζητά από το ινδικό κράτος και τα δικαστήρια να τιμωρήσουν αυστηρά όσους βοήθησαν στο έργο του τον βομβιστή αυτοκτονίας. Και αυτή η απίστευτη ανακοίνωση αναρτήθηκε από το International Viewpoint:

http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article5952

Ήταν τρομοκρατικό το χτύπημα στο Κασμίρ;

Όσα ακριβώς χρόνια βρίσκεται κατεχόμενη από τους σιωνιστές η Παλαιστίνη, άλλα τόσα και το Κασμίρ. Και κάτω από τις ίδιες συνθήκες αιματηρής καταστολής και εκφοβισμού.

Το Κασμίρ είναι βόρεια πολιτεία της Ινδίας, στα όρια των Ιμαλάϊων. Κατακτήθηκε από τον ινδικό στρατό στον πόλεμο του 1947 ενάντια στο Πακιστάν. Από τα 13 εκατομμύρια κατοίκους του το 77% είναι μουσουλμάνοι και ζουν σε συνθήκες υποδούλωσης. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, 8.000 κάτοικοι του Κασμίρ έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία, τον στρατό και τις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες Ινδουιστών, που συνεργάζονται αρμονικότατα με τις Ινδικές δυνάμεις κατοχής. Απειράριθμοι είναι οι βιασμοί γυναικών και τα βασανιστήρια σε βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού. Μάλιστα, οι παραστρατιωτικοί επαίρονται στις ανακοινώσεις τους πως αποτελούν την «Άρια φυλή»(!), που υπερασπίζει την πατρίδα από τον ισλαμισμό. Πρόκειται για πάνοπλες ομάδες, που περιπολούν δέρνοντας και τρομοκρατώντας σε καθημερινή βάση, κατά προτίμηση παιδιά, γέρους, καθώς και κάθε αδύναμο στις γειτονιές των μουσουλμάνων.

Οι διαδηλώσεις και οι μαζικές διαμαρτυρίες στο Κασμίρ συντρίβονται με τη σιδερένια φτέρνα των δυνάμεων κατοχής. Δεν είναι παράξενο που νέοι μουσουλμάνοι, σε αυτές τις συνθήκες, στρατολογούνται σε ισλαμικές οργανώσεις που, τουλάχιστον, ανταποδίδουν κάπως τα συνεχή χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής.

Και όσες και όσοι ανήκουν στην επαναστατική Αριστερά στην Ινδία θα έπρεπε να πανηγυρίζουν κάθε φορά που μια φασιστική μονάδα «Άριων πολεμιστών» ξεκληρίζεται από την οργή των καταπιεσμένων Κασμιριανών. Όχι να απαιτούν να τιμωρηθούν τα θύματα της κατοχής που αντιστάθηκαν.

Η Αριστερά στην Ινδία, που θα αξίζει το όνομά της, είναι αυτή που θα τολμήσει να χαρακτηρίσει ως Νο 1 εχθρό τον ινδικό ιμπεριαλιστικό σωβινισμό και την κυβέρνηση της χώρας. Όχι τους ξυπόλυτους που αντιστέκονται στην κρατική καταστολή. Και που θα αποκαλύψει στην εργατική τάξη και τους εξαθλιωμένους της Ινδίας πως για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος πολέμου, πρέπει να δοθεί πλήρης αυτοδιάθεση στο Κασμίρ. Αλλιώς, τα αντιπολεμικά ευχολόγια και οι γενικόλογες διακηρύξεις υπέρ της ειρήνης δεν έχουν βάση.

Ευτυχώς, τουλάχιστον στο Πακιστάν, υπάρχουν επαναστατικές οργανώσεις που τολμούν και χρεώνουν στην ηγεσία της χώρας τους τις κύριες ευθύνες και αποκαλύπτουν την εθνικιστική υποκρισία της.

Στην Ινδία, με τη μακρά και ηρωική παράδοση της κομμουνιστικής αριστεράς. Στην Ινδία, όπου η εργατική τάξη έχει δώσει μεγαλειώδεις απεργιακές μάχες με πρόσφατη την απεργιακή κινητοποίηση εκατομμυρίων που παρέλυσε τον κρατικό μηχανισμό. Στην Ινδία, όπου το κίνημα ενάντια στους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες έχει γίνει ταξικό ζήτημα των κατώτερων καστών. Είναι κρίσιμο σε μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά να ακουστούν οι επαναστατικές διεθνιστικές φωνές και όλοι αυτοί οι αγώνες και οι παραδόσεις να μην καταλήγουν βορά στον εθνικό κορμό. Αλλιώς, το μέλλον σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, με τον εθνικισμό να κυριαρχεί και τα πυρηνικά όπλα να βρίσκονται παρά πόδα, προμηνύεται ζοφερό.

του Αντρέα Βελισσάριου

Από τον “αιώνα” του σκληρού αποικιοκρατισμού της Μεγάλης Βρετανίας, στον “αιώνα” της πολιτικής ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών της κυριαρχικής φιλοσοφίας των ΗΠΑ. Μήπως η Λατινική Αμερική είναι ιστορικά καταδικασμένη να βρίσκεται πάντοτε στη σκιά κάποιας μεγάλης δύναμης;

Από το 1824 έως και σήμερα η Λ. Αμερική βρίσκεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των προοπτικών δημιουργίας νέων ψευτό-κρίσεων τόσο οικονομικών όσο και κοινωνικών. Η ακατάπαυστη ροή εξαγωγικών πρώτων υλών και αγροτικών προϊόντων από τις εγχώριες “ανεξάρτητες” οικονομίες της Λ. Αμερικής προς την Δύση, και η μετέπειτα επιστροφή τους με την μορφή βιομηχανικών προϊόντων σε άλλο κόστος (πιο ακριβά) διαμόρφωσαν μια ετεροβαρή σχέση-εξάρτηση τόσο από την κυρίαρχη (τότε) Βρετανία όσο και από τις άλλες χώρες της αναπτυγμένης Δύσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου το 80-90% των εξαγωγών των χωρών της Λ. Αμερικής αφορούσαν αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες. Ενδεικτικά τη διετία 1929-1930 ο δείκτης αυτός για τη Βολιβία ανερχόταν στο 98,8%, και για τη Βραζιλία στο 98%. Εκτός όμως από την οικονομική διείσδυση και εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Λ. Αμερικής που κατείχε-χει το μεγαλύτερο μέρος της παρεμβατικότητας, σημειώθηκαν όπως είναι φυσικό, και πολιτικο-στρατιωτικές επεμβάσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η βίαια παρέμβαση κυρίως της Γαλλίας το 1862 στο Μεξικό υποστηριζόμενη από την Μ. Βρετανία και την Ισπανία με σκοπό την εκμετάλλευση του ασημιού ώστε η Λ. Αμερική να έχει πρόσβαση στις αγορές.

Η σφοδρότητα των πολεμικών συρράξεων συνοδεύονταν κατά καιρούς και από ναυτικούς αποκλεισμούς κάποιων χωρών από τον βρετανικό συνήθως στόλο προκειμένου να εξαναγκαστούν τα κράτη της Λ. Αμερικής να υποκύψουν στις αξιώσεις των μεγάλων δυνάμεων. Ο “αιώνας” της εμπλοκής της Γηραιάς Ηπείρου κατά βάση, στα εσωτερικά των χωρών της Λ. Αμερικής “μεταλαμπάδευσε” όλα τα απαραίτητα ιμπεριαλιστικά εφόδια της ελεύθερης αγοράς στις ΗΠΑ. Η θέση των τελευταίων στην “υποήπειρο” της Λ. Αμερικής ενισχύθηκε αποφασιστικά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τελεσίδικα μετά το Β΄ Παγκόσμιο όταν η Βρετανία απώλεσε πλέον καθαρά την πρωταγωνιστική θέση της στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Τα πρώτα βήματα των ΗΠΑ να ελέγξουν την Λ. Αμερική είχαν ως αφετηρία την Κούβα, όταν μέσα από μια τροπολογία στο Σύνταγμά της οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά το Κουβανικού κράτους όποτε θεωρούσαν ότι ετίθεντο σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους. Μια εικονική σπίθα ήταν αρκετή για να ανάψει μια φλόγα που θα οδηγούσε σε οδυνηρές επιπτώσεις για τον κουβανικό λαό. Αναλόγως, οι ΗΠΑ αξιοποιώντας διάφορα προσχήματα παρενέβησαν στρατιωτικά για να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους και σε άλλες χώρες.

• Η Αϊτή (1916)
• και ο Αγ. Δομήνικος το (1924) μετατράπηκαν ουσιαστικά σε αποικίες.
• Το 1903 ένα ολόκληρο κράτος δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα γεωοικονομικά και γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ. Με προτροπή των τελευταίων δημιουργήθηκε ο Παναμάς ο οποίος αποσχίστηκε από την Κολομβία. Ο λόγος ήταν φυσικά η διάνοιξη και ο έλεγχος της ομώνυμης διώρυγας. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ επέβαλλαν μια ολοκληρωτική επιβολή και έλεγχο στην περιοχή.
• Αντίστοιχα το Πουέρτο Ρίκο παραμένει μέχρι σήμερα, παρά την αντίθεση του πληθυσμού του, αποικιοκρατούμενο τμήμα των ΗΠΑ.

Λάμψεις αντίστασης και επαναστατικότητας στον ουρανό της Λ. Αμερικής άρχισαν να αχνοφαίνονται κυρίως τo 1959 όταν στην Κούβα μέσω των «μπαρμπούδος» ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα, με την υποστήριξη χιλιάδων αγροτών, εργατών αλλά και νεολαίας θριάμβευσαν στην Αβάνα ανατρέποντας τον δικτάτορα Μπατίστα. Ένα από τα πρώτα μέτρα που πάρθηκαν ήταν η εθνικοποίηση των μεγάλων αγροτικών εκτάσεων και των αμερικανικών επιχειρήσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που για πολλά χρόνια διαφέντευαν τις τύχες του νησιού, αντέδρασαν άμεσα και ξεκίνησαν την προσπάθεια υπονόμευσης του νέου καθεστώτος, τόσο με την αποτυχημένη «Επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων» όσο και μέσω της διακοπής των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα.

Πιο πρόσφατα (1999) ο λαός της Βολιβίας, ήταν ο νικητής στην αναμέτρηση με μια από τις πιο ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες στον κόσμο, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως «Η εξέγερση για το νερό της Cochabamba». Η προσπάθεια του αμερικανικού πολυεθνικού κολοσσού στον τομέα της μηχανικής, Bechtel, να ιδιωτικοποιήσει ολόκληρο το σύστημα ύδρευσης της περιοχής απέτυχε θεαματικά όταν οι άνθρωποι της Cochabamba ανάγκασαν μέσω του ασφυκτικού κλοιού και των έντονων πιέσεων που άσκησαν (συνεχείς κινητοποιήσεις και μάχες στους δρόμους με τις δυνάμεις καταστολής) να ακυρώσουν την “επένδυση” πάνω σε μια από τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες στον πλανήτη. Οι συνδετικοί κρίκοι που προέκυψαν μεταξύ των ριζοσπαστικών κυβερνήσεων της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Κούβας, και στην συνέχεια και άλλων έχτισαν μια εναλλακτική “οικονομική προστατευτική ζώνη” απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς γνωστή ως ΑLΒΑ. Οι τομείς συνεργασίας των κρατών μελών δίνει βάρος όχι στην απελευθέρωση των αγορών και στον περιορισμό της κυριαρχίας των κρατών αλλά στην ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων αλληλεγγύης με σεβασμό στην εθνική κυριαρχία και με έμφαση στις κρατικές επιχειρήσεις, στη διατροφική ασφάλεια των λαών, στην ανάπτυξη υποδομών για την παιδεία και την υγεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσει των συμφωνιών παρέχεται πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα στην Κούβα σε τιμές κατώτερες των διεθνών.

Στο σύγχρονο σήμερα η Λ. Αμερική βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη μέσω μιας διαφοροποιημένης εμπλοκής των ΗΠΑ, αυτή την φορά μέσω 1) ενός κεκαλυμμένου με ένα ακροδεξιό ρατσιστικό προσωπείο πολιτικού ελέγχου (βλ. Μπολσονάρο-Βραζιλία, Γκουαϊδο-Βενεζουέλα) αλλά και μέσω 2) των μηχανισμών “οικονομικής υποστήριξης” (ΔΝΤ, Αργεντινή). Αργεντινή, Βραζιλία και Βενεζουέλα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα Τραμπ και των λοιπών μισαλλόδοξων κυβερνητικών. Στην Αργεντινή το ΔΝΤ βρίσκεται για δεύτερη φορά προ των πυλών, μιας και το κεϊνσιανό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης από μεριάς Κίρχνερ μπορεί αρχικά να απέδωσε καρπούς (μονομερή στάση πληρωμών, δραστική διαγραφή του χρέους σε ιδιώτες και ΔΝΤ) μέσω της ευνοϊκής διεθνής συγκυρίας, αλλά τελμάτωσε πρόωρα. Η  μεταβολή της διεθνούς συγκυρίας εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης το 2008, και η καπιταλιστική τάξη απαιτούσαν στροφή και πάλι στην «απελευθέρωση των αγορών», δηλαδή στο νεοφιλελευθερισμό.  Παρατηρούμε δηλαδή πως όταν ο κευνσιανισμός δεν δύναται να αποδώσει τα μέγιστα στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και κερδών (βαθιά ύφεση και κρίση) ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός έρχεται να συμπληρώσει το οικονομικό παζλ. Ο θάνατος  προδιαγεγραμμένος με τη νέα εισβολή του ΔΝΤ και την βαθιά κρίση που βιώνει η Αργεντινή. Ο βασικός μισθός δεν επαρκεί ούτε για το 1/3 του κόστους ζωής για βασικά αγαθά και υπηρεσίες, ενώ ψηφίστηκε και η άρση περιορισμών στην επιχειρηματική εκμετάλλευση των πόρων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των τομέων των ακινήτων και της γεωργικής γης.

Πρόσφατα το ΔΝΤ σε έκθεση που δημοσίευσε αναφέρει πως βασική αιτία της συρρίκνωσης της ευρύτερης περιοχής της Λ. Αμερικής είναι η Κίνα, που αποτελεί τον κύριο επενδυτή και εμπορικό εταίρο της περιοχής. Πολλές χώρες της περιοχής χρηματοδοτούν την κοινωνική τους πολιτική με έσοδα από τις εξαγωγές τροφίμων και πρώτων υλών προς την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου. Σε μια άλλη χώρα της Λ. Αμερικής, την Βενεζουέλα, βαδίζουμε προς μια νέα μεγάλη ταξική σύγκρουση. Το «πρελούδιο πραξικοπήματος»  εξελίσσεται με εξοργιστικά ξεδιάντροπες μεθόδους, που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Με μπροστάρη τον Τραμπ, (ακρο) δεξιές λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, δυτικές κυβερνήσεις και το Ευρωκοινοβούλιο, σπεύδουν να «αναγνωρίσουν» τον αυτοανακηρυγμένο «πρόεδρο» Γκουαϊδό, με την Ουάσινγκτον να δηλώνει ότι θα παγώσει περιουσιακά στοιχεία της Βενεζουέλας για να τα διαθέσει στην «κυβέρνησή» του.

Η θηλιά τόσο γύρω από τον λαιμό του Μαδούρο όσο και ευρύτερα στην Βενεζουέλα φαίνεται να σφίγγει σε μεγάλο βαθμό και αυτό γιατί πέρα από  την αναγνώριση μιας «παράλληλης κυβέρνησης», επιχειρείται να προστεθεί στο «μαστίγιο» των κυρώσεων κι ένα εκβιαστικό «καρότο» αυτό του εμπάργκο και του αποκλεισμού πόρων στην κυβέρνηση Μαδούρο. Ο τελευταίος βρίσκεται αποκλεισμένος γύρω από ένα επικίνδυνο σκηνικό μιας και 1) οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποσυρθεί και συνεχίζουν να απαγκιστρώνονται από τη Μέση Ανατολή, 2) ο κολομβιανός στρατός δεν έχει πλέον να φοβάται τα «μετόπισθεν» μετά την συμφωνία ειρήνης με τις FARC, 3) ότι τη Βραζιλία κυβερνά ο «Τραμπ του Τροπικού» Ζαΐρ Μπολσονάρο, 4) κι ότι ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα ορίστηκε ο Έλιοτ Άμπραμς, με πλούσια προϋπηρεσία σε Νικαράγουα και Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του ’80, δηλαδή την εποχή των εμφυλίων, και των ταγμάτων θανάτου.

Ο Μπολσονάρο ήταν απλά μια προειδοποίηση σε μια Βραζιλία που το PT συνεργάζονταν αρμονικά επί 12 χρόνια με την αστική τάξη. Το φαινόμενο της ρεβανσιστικής παλινόρθωσης θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό κατακτήσεις και θεσμούς στην Βενεζουέλα που αποτελεί ένα από τα τελευταία “κάστρα” απειλής της αστικής τάξης αν ο Γκουαϊδο βρεθεί στην θέση του προέδρου. Η στάση του στρατού αποτελεί το σημείο καμπής για το που θα γύρει η πλάστιγγα, και που διεκδικούν και οι δύο πλευρές. Παρότι η στρατιωτική ηγεσία στηρίζει τον Μαδούρο κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει μια μεταστροφή που θα γυρίσει μπούμερανγκ στον τελευταίο. Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν πως αυτή ξέφρενη κατάσταση στην Βενεζουέλα χρεώνεται σε ένα βαθμό και στον Μαδούρο που ακολούθησε μια πορεία αυτοοχύρωσης και συνεργασίας με τους καπιταλιστές, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό που εκμεταλλεύεται συνεχώς η Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός.

Ο δρόμος για την ανεξαρτησία, σε ό,τι αφορά τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, θα συνεχιστεί αν συνδυαστεί με γενικότερους και βαθύτερους κοινωνικο-οικονομικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς που θα αφαιρούν από τις εγχώριες, στενά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ, ολιγαρχίες την οικονομική και πολιτική εξουσία υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Πηγή: 3pointmagazine.gr

Το Σάββατο, κατά την 11η Πράξη των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι, το μπλοκ του NPA δέχτηκε δύο φορές επίθεση από 50 ακροδεξιούς. Οργανωμένοι και χρησιμοποιώντας ακραία βία, η φασιστική ομάδα «Les Ζouaves» (που ανέλαβε την ευθύνη), στοχοποίησε σκόπιμα το μπλοκ μας, τραυματίζοντας πολλούς συντρόφους μας.

Nouveau Parti Anticapitaliste
26 Γενάρη 2019

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΜΠΟΛΣΟΝΑΡΟΥ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΘΕΡΜΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ «ΠΡΟΕΔΡΟ» ΧΟΥΑΝ ΓΟΥΑΪΔΟ

του Χάρη Παπαδόπουλου

Τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει για τον λαό της Βενεζουέλας από την κίνηση του Γουάϊδο, προέδρου της Εθνοσυνέλευσης της χώρας, να αυτοανακηρυχθεί «πρόεδρος» του κράτους.

Ο Χουάν Γκουάϊδο, είναι επικεφαλής της Δεξιάς της Βενεζουέλας, που προσδοκά να επανέλθει στην εξουσία και να επιβάλει το πιο σκληρό και εκδικητικό πρόγραμμα λιτότητας ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς, περικόπτοντας ριζικά κάθε κοινωνική δαπάνη. Ο Γκουάϊδο είναι ξεκάθαρα η επιλογή του κεφαλαίου της Βενεζουέλας και ο πρόεδρος που στηρίζει με ενθουσιασμό ο Τραμπ, ο φασίστας Μπολσονάρου της Βραζιλίας και οι σκληρά δεξιές κυβερνήσεις της Κολομβίας και της Χιλής. Είναι ξεκάθαρο πως πίσω από τον Γκουάϊδο συσπειρώνεται ολόκληρο το στρατόπεδο της αντεπανάστασης.

Τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Μαδούρο, σύσσωμη η παγκόσμια Δεξιά με επικεφαλής τον Τραμπ και τον Μπολσονάρου, τον κατηγορεί ως «δικτάτορα».

Όμως, ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος πρόσφατα και με ξεκάθαρη πλειοψηφία στις εκλογές του Μάη 2018. Σ΄ αυτές τις εκλογές συμμετείχε και ένα τμήμα της δεξιάς αντιπολίτευσης, ενώ ένα άλλο απείχε. Αλλά ακόμη και με βάση το συνολικό εκλογικό σώμα της χώρας, ο Μαδούρο εκλέχτηκε με τις ψήφους του 1/3 των ψηφοφόρων. Αντίστοιχα, για να κάνουμε τη σύγκριση, ο Τραμπ έχει εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ με τις ψήφους μόνο του 25% του συνολικού εκλογικού σώματος της χώρας του.

Τα επιχειρήματα της Δεξιάς για τον δήθεν αντιδημοκρατικό τρόπο εκλογής του Μαδούρο καταρρέουν αν εξετάσουμε συγκεκριμένα το ποιος κόσμος απείχε στις βενεζολάνικες πρόσφατες εκλογές. Παρά τα καλέσματα για αποχή τμήματος της Δεξιάς, είναι ξεκάθαρο πως η μεγάλη πλειοψηφία όσων δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση, δεν επιθυμούν όμως σε καμιά περίπτωση την επιστροφή της Δεξιάς. Το ίδιο ακριβώς αισθάνονται και πάρα πολλοί ψηφοφόροι που τελικά στήριξαν ακόμη μια φορά τον Μαδούρο.

Η κίνηση των ΗΠΑ και των ακολούθων τους στη Νότια Αμερική να αναγνωρίσουν ως νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας τον εκλεκτό της Δεξιάς, είναι η αρχή μιας πολύ επικίνδυνης επέμβασης των ιμπεριαλιστών στη χώρα. Οι ΗΠΑ, επί προεδρίας Μπους, ήδη είχαν στηρίξει με ενθουσιασμό το πραξικόπημα του Απρίλη 2002 στη Βενεζουέλα, όταν ανατράπηκε για λίγες μέρες και συνελήφθη από τον στρατό ο εκλεγμένος Πρόεδρος Ούγο Τσάβες. Τότε, είχε αναλάβει επικεφαλής του πραξικοπήματος ο Πέδρο Καρμόνα, βιομήχανος και πρόεδρος της Ένωσης Εργοδοτών της χώρας, ενώ το σύνολο της αστικής τάξης και της Δεξιάς τον στήριξε φανατικά, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση όλα τα ΜΜΕ της Βενεζουέλας. Τότε, το πραξικόπημα κατέρρευσε σε τρεις μέρες, κάτω από την πίεση των εξεγερμένων μαζών και ο Ούγο Τσάβες επέστρεψε ελεύθερος στο Προεδρικό Μέγαρο.

Σήμερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι δορυφόροι της προχωρούν στην αναγνώριση ως νόμιμου προέδρου του εκλεκτού της Δεξιάς και αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα για τη συνέχεια ανοιχτά, ακόμη και αυτό της στρατιωτικής επέμβασης υπέρ του Χουάν Γκουάϊδο.

Ενάντια στη Δεξιά και την επέμβαση των ΗΠΑ, αλλά ο Μαδούρο δεν αποτελεί τη σοσιαλιστική εναλλακτική

Η Δεξιά απουσιάζει 20 χρόνια από την κυβέρνηση. Βρήκε τώρα αφορμή για να επιχειρήσει ξανά την επιστροφή της, χάρη στην άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Στη Βενεζουέλα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων καταρρέει και οι μισθοί δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε την απλή επιβίωση του πληθυσμού.

Η κυβέρνηση Μαδούρο, όπως και η προηγούμενη του Ούγο Τσάβες, καλούν σε μόνιμη βάση τον λαϊκό κόσμο να στρατευτεί για την πολιτική απόκρουση της Δεξιάς.

Αλλά ποτέ αυτές οι κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να «κόψουν το κεφάλι της Δεξιάς», απαλλοτριώνοντας το μεγάλο κεφάλαιο. Αντίθετα, τα 20 χρόνια που κυβερνά η παράταξη του Τσάβες, το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν: λαϊκές παροχές, ιατρική περίθαλψη κλπ. αλλά χωρίς να πειραχθούν, κατά κανόνα, οι κεφαλαιοκράτες.

Το μοντέλο αυτό παραδόξως δούλεψε για αρκετά χρόνια, χάρη στις εξαγωγές πετρελαίου. Η Βενεζουέλα τυχαίνει να είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Περισσότερα και από τη Σαουδική Αραβία. Οι υψηλές τιμές που πετύχαινε το πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά έδωσαν την ευκαιρία στο καθεστώς Τσάβες να καταφέρει να ανεβάσει την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων, χωρίς να αγγίξει τους πλούσιους.

Όμως, οι τιμές του πετρελαίου έχουν πέσει σημαντικά, ενώ η παραγωγή της κρατικής εταιρείας πετρελαίου της Βενεζουέλας κατρακυλά: Η εταιρεία αυτή, όπως και το σύνολο κρατικού τομέα της χώρας, είναι παγκόσμια παραδείγματα -προς αποφυγήν- σε ό,τι αφορά τη γραφειοκρατική κακοδιαχείριση, τη σπατάλη και τη διαφθορά.

Στη Βενεζουέλα υπάρχουν τα τελευταία χρόνια πάρα πολλές εργατικές κινητοποιήσεις, με πολύ χαρακτηριστική περίπτωση πέρυσι τον ξεσηκωμό του προσωπικού στα νοσοκομεία, ενάντια στους μισθούς πείνας. «Θέλουμε μισθούς όπως των αξιωματούχων του στρατού» απαιτούσαν οι νοσοκόμες, επισημαίνοντας πως τα στελέχη του στρατού απολαμβάνουν αξιοσημείωτα υψηλό επίπεδο ζωής σε μια χώρα που λιμοκτονεί.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις στηρίζονται από δυνάμεις της Αριστεράς, όπως το Κομμουνιστικό κόμμα και το αντικαπιταλιστικό «Μαρέα Σοσιαλίστα». Αυτή η Αριστερά κρατά αποστάσεις από το κυβερνητικό κόμμα, το «Ενιαίο Σοσιαλιστικό», κόμμα που, πολύ συχνά, δεν ξεχωρίζει από τον κρατικό μηχανισμό και που τα στελέχη του δείχνουν πολλά δείγματα αυθαιρεσίας και αναισθησίας στις λαϊκές ανάγκες.

Όμως οι άνθρωποι που σάρωσαν το πραξικόπημα της Δεξιάς το 2002 ήταν οι εργάτες και οι εργάτριες, που πάλεψαν σώμα με σώμα με τον στρατό και την αστυνομία στο δρόμο.

Οι ίδιοι μπορούν να συντρίψουν το σημερινό πραξικόπημα και την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όχι οι χορτασμένοι στρατηγοί και οι απόμακροι γραφειοκράτες.

Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί το πραξικόπημα του ιμπεριαλισμού και της Δεξιάς είναι η ανεξάρτητη δράση και πρωτοβουλία των εργατικών μαζών. Και η μόνη έξοδος από την οικονομική κρίση για την Βενεζουέλα είναι η απαλλοτρίωση του Κεφαλαίου.

Την οικονομία της χώρας μπορούν να τη διαχειριστούν μόνο οι εργάτες και οι εργάτριες. Αυτοί και αυτές, δηλαδή, που παράγουν τον πλούτο. Ούτε οι καπιταλιστές ούτε οι γραφειοκράτες, που μονάχα παρασιτούν πάνω στην παραγωγή της εργατικής τάξης. Γι αυτό και πρέπει, αφού πρώτα συντριβεί το πραξικόπημα της Δεξιάς, να ακολουθήσει έπειτα το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών της εργατικής τάξης με την ανίκανη και παρασιτική γραφειοκρατία του Μαδούρο.

της Κικής Σταματόγιαννη

«Αν μπορούσες να δεις πώς είναι στ’ αλήθεια η Ανδαλουσία! Μόνο για να περπατήσει κανείς, πρέπει να ανοίξει λαγούμια μέσα στο χρυσό φως, όπως οι τυφλοπόντικες στο σκοτεινό τους περιβάλλον»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ωστόσο, από τον Δεκέμβρη του 2018 και τις πρώτες μέρες του Γενάρη 2019, το «χρυσό φως» του ποιητή -που δολοφονήθηκε από τους φασίστες- μοιάζει να ’χει χαθεί.

Η 40χρονη δικτατορία του Φράνκο, με τις εκατόμβες των θυμάτων, δεν στάθηκε αρκετά ισχυρό φόβητρο για να αποτρέψει την επανεμφάνιση της φαιάς σκιάς πάνω από την Ανδαλουσία. Πρώτη φορά, 36 χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ακροδεξιό κόμμα εισέρχεται σε τοπικό κοινοβούλιο. Στην Αυτόνομη Περιφέρεια της Ανδαλουσίας, με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στο ισπανικό κράτος (μετά την Καταλονία και τη Μαδρίτη), το ακροδεξιό Vox εξέλεξε 12 βουλευτές στις 109 έδρες, καταλαμβάνοντας ποσοστό 11%. Συνέτριψε όλες τις δημοσκοπήσεις, που του έδιναν μάξιμουμ 5%. Έχοντας ιδρυθεί το 2013, κατάφερε να εκτιναχθεί μέσα σε μόλις χρόνια από τις 18.000 ψήφους και το 0,5% στις 396.000 ψήφους και το 11%.

«Οι πολίτες της Ανδαλουσίας ακόμα μία φορά έγραψαν ιστορία, όπως πολλές φορές στο παρελθόν. Αποτίναξαν 36 χρόνια σοσιαλιστικών καθεστώτων ανοίγοντας τον δρόμο για τους υπόλοιπους πολίτες της Ισπανίας, λέγοντας ότι είναι εύκολο να κάνουν το ίδιο και στην υπόλοιπη χώρα» είπε στη μετεκλογική του ομιλία ο γραμματέας των ακροδεξιών, Χαβιέρ Ορτέγα Σμιτ¹. Τα πράγματα, όμως, δείχνουν ακόμα πιο δυσοίωνα. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσίευσε η ισπανική εφημερίδα El Mundo, εάν οι βουλευτικές εκλογές διοργανώνονταν αυτή τη στιγμή, το Vox θα εισερχόταν στο κοινοβούλιο της Ισπανίας με ποσοστό 13% και 43-45 έδρες². Το σενάριο μοιάζει ανατριχιαστικό.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), που κυριαρχούσε για τρεις δεκαετίες, παρότι αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, ήταν ο μεγάλος χαμένος των εκλογών στην Ανδαλουσία (όπως και η Αριστερά). Δεν κατάφερε να σχηματίσει τοπική κυβέρνηση. Αποτέλεσμα: Το Λαϊκό Κόμμα της Δεξιάς (PP) συμμάχησε με τον χώρο του ακραίου κέντρου (Σιουδαδάνος, Πολίτες) και την ακροδεξιά (Vox), αποδεχόμενο τη βαθιά αντιδραστική ατζέντα της τελευταίας. Πρόεδρος της αυτόνομης περιφέρειας της Ανδαλουσίας αναλαμβάνει ο σκληρός δεξιός Χουάνμα Μορένο (από το PP) παραμερίζοντας τους Σοσιαλιστές. «Πριν από αυτές τις εκλογές πρότεινα αλλαγή, τώρα εγγυόμαστε την αλλαγή“, ανέφερε ο Μορένο σε συγκέντρωση στη Σεβίλλη³.

Τι ακριβώς σημαίνει όμως αυτή η περίφημη «αλλαγή», για την οποία δεσμεύτηκε ο επικεφαλής των δεξιών, στηριζόμενος σε ακραία νεοφιλελεύθερους και ακροδεξιούς, με την αποδοχή 37 από τα 100 σημεία που του κατέθεσε το Vox; Σημαίνει την προσπάθεια επιστροφής στο εθνικιστικό/φασιστικό παρελθόν της Ισπανίας με τα χιλιάδες θύματα, κάνοντας δεκτό το αίτημα να μετατραπεί η «Ημέρα της Ανδαλουσίας», από επέτειος μνήμης των δολοφονημένων αντιφασιστ(ρι)ών, απλώς σε «ημέρα συμφιλίωσης». Σημαίνει να παζαρεύεις ανθρώπινες ζωές, όπως εν προκειμένω τις ζωές 52.000 μεταναστών. Τρόπος επίλυσης του «προβλήματος», σύμφωνα με το Vox; Η απέλαση όλων των μεταναστών χωρίς χαρτιά στις χώρες καταγωγής τους. «Δεν θέλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση της Άγκελα Μέρκελ που άνοιξε τις πόρτες στη μαζική μετανάστευση και που θα μετατρέψει την Ευρώπη σε κάτι άλλο». «Μαζί θα κάνουμε την Ισπανία και πάλι μεγάλη. Ζήτω η Ισπανία, ζήτω ο βασιλιάς» διακήρυσσε με πάθος ο Χαβιέρ Ορτέγα, σε ομιλία του τον Οκτώβρη 2018, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού σε 9.500 υποστηρικτές του κόμματος, ενώ άλλοι 3.000 βρίσκονταν έξω από την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα.

Η ακροδεξιά ξαναγίνεται απειλή

Το σκηνικό μοιάζει πανομοιότυπο σε μια σειρά από χώρες, στις οποίες σημειώθηκε μεγάλη άνοδος της ακροδεξιάς το τελευταίο διάστημα. Οικονομική κρίση, ανεργία, διαφθορά, σκάνδαλα, στροφή του κόσμου σε αντιδραστικές δυνάμεις με δήθεν «αντισυστημικό» λόγο, αδυναμία της Αριστεράς να δώσει απαντήσεις και να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Βραζιλία. «Αυτά που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ με όλες τις αποχρώσεις τους και όλα τα άλλα κινήματα που εμφανίζονται σε ολόκληρη την Ευρώπη θα παγιωθούν»⁴. Καθόλου τυχαίο επίσης το γεγονός ότι από τους πρώτους που έσπευσαν να συγχαρούν το Vox για την είσοδό του στο τοπικό κοινοβούλιο ήταν η Μαρίν Λεπέν, η οποία χαρακτήρισε το αποτέλεσμα «ιδιαίτερα σημαντικό για το νέο και δυναμικό κίνημα».

Παρότι οι ακροδεξιοί δηλώνουν ότι θα στηρίξουν μόνο την κυβέρνηση, χωρίς να συμμετάσχουν σε αυτήν, αρχίζει να διαμορφώνεται σιγά-σιγά η εικόνα για το σκηνικό που πρόκειται να εκτυλιχτεί. Στήριξη μιας κυβέρνησης από την ακροδεξιά μπορεί να σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Υποχώρηση σε πιο συντηρητικές θέσεις συνολικά.

Το Vox, λοιπόν, στις «100 θέσεις» του για όλη την Ισπανία, απαιτεί την κατάργηση του νόμου περί έμφυλης βίας, μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για την ενδοοικογενειακή βία, αυστηροποίηση της νομοθεσίας περί αμβλώσεων και λοατκια+ δικαιωμάτων, απόρριψη του ομόφυλου γάμου, προστασία των κυνηγών και διατήρηση της βαρβαρότητας των ταυρομαχιών. Δηλώνει υπέρ της οπλοκατοχής, ενάντια στο Ισλάμ και τους πρόσφυγες/μετανάστ(ρι)ες, ενάντια στην αυτονομία των περιφερειών, φανατικά υπέρ μιας καθαρής, ενωμένης Ισπανίας. Σαν άλλος Τραμπ, υπερθεματίζει για τον φράχτη στη Θέουτα και τη Μελίγια στο Μαρόκο «προκειμένου να αποτραπεί η είσοδος μεταναστών στη χώρα».

«Θέσαμε στο τραπέζι την ανάγκη να ελέγξουμε τα σύνορά μας και να τερματίσουμε την παράνομη μετανάστευση, να τερματίσουμε τα καταχρηστικά επίπεδα φορολογίας και την ανάγκη να θέσουμε τέλος στους ιδεολογικούς νόμους που σχετίζονται με το φύλο»⁵.

Περισσότεροι από 40.000 πρόσφυγες έχουν καταφύγει στο ισπανικό κράτος από τον Ιανουάριο ως τον Σεπτέμβριο του 2018, πολύ περισσότεροι από τις αφίξεις του 2015, 2016 και 2017 αθροιστικά. Όμως, σύμφωνα με έρευνες, οι ισπανοί και οι ισπανίδες σε ένα συντριπτικό ποσοστό 86% παραμένουν θετικοί σχετικά με την εισδοχή προσφύγων⁶.

Η ακροδεξιά θα χρειαστεί σκληρή προσπάθεια ακόμη για να ανατρέψει αυτούς τους συσχετισμούς μέσα στον κόσμο. Στο χέρι της Αριστεράς και των κινημάτων είναι να μην τα καταφέρει.

Η ακροδεξιά στοχοποιεί τις γυναίκες και τα δικαιώματά τους

Σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο των ακροδεξιών Φρανσίσκο Σεράνο «θα πρέπει να μπει ένα τέλος στην κυριαρχία των φεμινιστριών και την ηγεμονία της Αριστεράς». Περιγράφουν τον ριζοσπαστικό φεμινισμό ως την «προσπάθεια των γυναικών να καθυποτάξουν τους άνδρες». Ζητούν την αναθεώρηση της νομοθεσίας που σχεδιάστηκε για να παρέχει αποτελεσματικότερη προστασία στα θύματα έμφυλης βίας. Ζητούν τη διακοπή χρηματοδότησης φεμινιστικών οργανώσεων και δομών, τη δημιουργία μιας γραμματείας (τοπικού υπουργείου) Οικογένειας (!) στη θέση της γραμματείας έμφυλων ζητημάτων και φυσικά τη διακοπή της κρατικής υγειονομικής κάλυψης στις διαδικασίες της άμβλωσης και επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου.

«Γυναίκες της Ανδαλουσίας, καλώς ήρθατε στο ζοφερό τοπίο της Ιστορίας της Πορφυρής Δούλης» (The Handmaid’s Tale), όπως έγραφε κι ένας χρήστης στο twitter, συνδέοντας την άνοδο των φασιστών με το δυστοπικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Άτγουντ, όπου οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε αναπαραγωγικές μηχανές χωρίς καθόλου δικαιώματα.

Τη στιγμή που όλος ο πλανήτης μιλά για τη μάστιγα των γυναικοκτονιών (μόνο στο ισπανικό κράτος έχουν καταγραφεί 972 γυναικοκτονίες από το 2003), ήδη το δεξιό Λαϊκό Κόμμα έκανε την πρώτη υποχώρηση στους ακροδεξιούς του Vox κάνοντας λόγο για την ανάγκη προστασίας και των αντρών στις περιπτώσεις έμφυλης βίας. Το Vox υποδέχτηκε αυτή την κίνηση καλής θέλησης χαρακτηρίζοντάς την ως μια «καλή αρχή για να σταματήσουν να μπαίνουν άδικα στο στόχαστρο οι άντρες». Το ότι οι θύτες στις περιπτώσεις των γυναικοκτονιών είναι όλοι άντρες, είναι μια λεπτομέρεια που το Vox κρίνει μάλλον ασήμαντη για να ασχοληθεί μαζί της.

Οι νεοφιλελεύθεροι Σιουδαδάνος -για την ώρα- δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να στέκονται απέναντι στην έμφυλη βία και να στηρίζουν τη σχετική νομοθεσία, όπως επίσης και το δικαίωμα της αυτονομίας των περιφερειών στο ισπανικό κράτος. Βέβαια, παραμένει άγνωστο για πόσο ακόμα θα μένουν συνεπείς απέναντι στο «Η ελευθερία και η ισότητα είναι αδιαπραγμάτευτα». Όλα αυτά σε μια χώρα που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια πολλούς και σημαντικούς αγώνες στον αντισεξισμό με τεράστιες κινητοποιήσεις. Υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν ότι η στροφή προς το δεξιό και οπισθοδρομικό Vox ήρθε ως απάντηση στην έντονη δραστηριοποίηση του φεμινιστικού κινήματος και τα προχωρήματα που έφερε μαζί του, με τα ζητήματα έμφυλης ισότητας να ιεραρχούνται πολύ ψηλά στην ατζέντα

«Αντιμέτωποι με την άνοδο του φασισμού, καλούμαστε να κάνουμε συμμαχίες. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Ο συμπεριληπτικός, ριζοσπαστικός φεμινισμός να γίνει ένα τείχος απέναντι στη μισαλλοδοξία. Το Vox θέλει να αφανίσει γυναίκες, μετανάστες, ρομά, μαύρες, μουσουλμάνες και λοατκια+. Είναι η ώρα να ενωθούμε σχηματίζοντας ένα ενιαίο μέτωπο» (Gitanas Feministas).

Οι γυναίκες στην Ισπανία μπαίνουν στο στόχαστρο των φασιστών, ακριβώς επειδή το γυναικείο κίνημα είναι ισχυρό και με δυνατή φωνή. Είναι ένα κίνημα που για τους φασίστες αποτελεί το σύμβολο της Αριστεράς, αλλά και της πλήρους ανατροπής των παραδοσιακών αξιών.

Στις ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά συχνά τελευταία τα ακροδεξιά κόμματα εμφανίζουν ένα δήθεν «φιλικό» πρόσωπο απέναντι σε γυναίκες και λοατκια+ ανθρώπους, με τον ισχυρισμό πως «γυναίκες και γκέι απειλούνται από το Ισλάμ». Όμως στην Ισπανία, οι φασίστες δεν διαθέτουν τέτοια ευελιξία. Για αυτούς, η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι και το πρώτο και κύριο καθήκον της είναι να γεννά παιδιά. Και οι ιδέες αυτές δεν είναι μόνο το λάβαρο του Vox, αλλά κυριαρχούν και στο Λαϊκό Κόμμα της σκληρής δεξιάς.

Για κάθε αντιφασίστα, προοδευτικό και αριστερό άνθρωπο, η επανεμφάνιση της ακροδεξιάς απειλής στην Ισπανία στέκεται σαν υπενθύμιση ότι δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα με το φασιστικό τέρας, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από το τελευταίο δάγκωμά του.

«Ο θάνατος με παραμονεύει

από τους πύργους της Κόρδοβας»

Του Πάνου Κοσμά
  

Οι φήµες λένε πως η Τερέζα Μέι κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στη Γερµανία περίµενε επί ώρες στην πρωθυπουργική της λιµουζίνα στο Βερολίνο µε την ελπίδα να τη δεχτεί η Άνγκελα Μέρκελ, αλλά επί µαταίω. Η διαχείριση του Brexit εξελίσσεται σε πολιτική κρίση ολκής µε επίκεντρο το κόµµα των Τόρηδων, µε άδηλη και «σκοτεινή» συνέχεια και µε πολλές «καραµπόλες» πολύ πέρα από τα βρετανικά σύνορα. Η ίδια η Μέρκελ είναι αναµφίβολα σε καλύτερη θέση από την Τερέζα Μέι, αλλά είχε σοβαρούς λόγους για να προαναγγείλει το τέλος της πολιτικής της διαδροµής και να δροµολογήσει τις διαδικασίες της πολιτικής διαδοχής – µια εντελώς άδοξη «υποστολή σηµαίας» µπροστά στην κλαγγή των «όπλων» του ακροδεξιού AfD το οποίο δεν υπήρχε σαν πολιτική δύναµη µέχρι πριν τρία µόλις χρόνια. Η τύχη του κ. Μακρόν είναι ακόµη χειρότερη: το πολιτικό του βιογραφικό σαν επίδοξου αποτελεσµατικού διαχειριστή των υποθέσεων του γαλλικού καπιταλισµού «αµαυρώθηκε» για τα καλά από την κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων – ανεξάρτητα από το αν αυτό το κίνηµα θα έχει άµεσα κάποια συνέχεια ή όχι. Σε πλήρη αντίστιξη, στην Ιταλία ο ακροδεξιός, ρατσιστής και εθνικιστής Σαλβίνι απολαµβάνει το στάτους του πολιτικού ηγεµόνα, ενώ τα «αδέρφια» του σε όλη την Ευρώπη κατάγουν τη µία εκλογική νίκη µετά την άλλη…

Το ερώτηµα «πού βαδίζει η Ευρώπη» (και ο κόσµος…) τίθεται εν µέσω κρισιακής «ατµόσφαιρας» που δηλητηριάζει τα πάντα και παρέχει το έδαφος για κάθε είδους προφητείες.

Η προφητεία της Κριστίν Λαγκάρντ…

Η προφητεία της γενικής διευθύντριας του ∆ΝΤ διατυπώθηκε στις 4 ∆εκεµβρίου, κατά τη διάρκεια οµιλίας της στη βιβλιοθήκη του αµερικανικού Κογκρέσου στην Ουάσινγκτον. Περιλάµβανε δραµατικές εκτιµήσεις-προβλέψεις: Ότι έρχεται νέα «εποχή οργής», κατά την οποία οι ανισότητες θα ξεπερνούν τις αντίστοιχες της «χρυσής εποχής» του καπιταλισµού του 19ου αιώνα. Ότι σε αυτή τη νέα εποχή αδύναµα κράτη θα είναι αντιµέτωπα µε πανίσχυρα µονοπώλια και ότι τα προνοµιούχα κοινωνικά στρώµατα «θα µπορούν να ζουν ως τα 120 ενώ εκατοµµύρια άλλοι θα υποµένουν τη φτώχεια». Προειδοποίησε ότι «το χάσµα ανάµεσα στις επιθυµίες και την πραγµατικότητα υπάρχει κίνδυνος να δηµιουργήσει µια εποχή ‘‘οργής και πίκρας’’».

Ωστόσο, η κ. Λαγκάρντ διακρίνεται από την παράδοξη επιµονή να πιστεύει πως αυτό που είναι προφανές προϊόν της «παγκοσµιοποίησης», δηλαδή του συγκεκριµένου µοντέλου συσσώρευσης που στηρίζεται σε κάθε είδους «απελευθέρωση» (του εµπορίου, του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, των αγορών, του ανταγωνισµού κ.λπ.), µπορεί να πάψει να υπάρχει αν η παγκοσµιοποίηση λειτουργήσει καλύτερα. Έχει λοιπόν µερικές… λαµπρά ανεφάρµοστες ιδέες: ότι όλες οι «απελευθερώσεις» πρέπει να συνεχίσουν να ισχύουν και µάλιστα να ενδυναµωθούν και σε καµία περίπτωση να αποδυναµωθούν (να υπάρξει «ανανεωµένη πολυµερής συνεργασία στο εµπόριο», να µην αµφισβητηθεί η «απελευθέρωση» των αγορών, να βαθύνει η «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας κ.λπ.), αλλά ταυτόχρονα και µε κάποιο µαγικό τρόπο «τα οικονοµικά οφέλη της παγκοσµιοποίησης να τα µοιράζονται όλοι και όχι µόνο ορισµένοι», «να µειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες», να πάψουν να φοροδιαφεύγουν τα πανίσχυρα µονοπώλια κ.λπ. κ.λπ.

Και ενώ οι υποστηρικτές της παγκοσµιοποίησης όπως η κ. Λαγκάρντ θέλουν να… πατάξουν τη φοροδιαφυγή των πανίσχυρων µονοπωλίων, οι πολέµιοι της παγκοσµιοποίησης όπως ο «αντισυστηµικός» Ντόναλντ Τραµπ (αλλά και ο Σαλβίνι και ο Μπολσονάρου κ.λπ.) σηκώνουν τη σηµαία της µείωσης των φόρων για τα πανίσχυρα µονοπώλια. Μήπως όµως και ο κ. Μακρόν ή ακόµη και ο δικός µας «αριστερός» πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν είναι υπέρ της φοροελάφρυνσης του κεφαλαίου; Φοροελάφρυνση του κεφαλαίου, ναι, αλλά όχι φοροκλοπή, λένε οι υποστηρικτές της παγκοσµιοποίησης. Και φοροελάφρυνση και φοροκλοπή, λένε οι… αντισυστηµικοί πολέµιοί της.

…και τα «κίτρινα γιλέκα»

Ύστερα από το «ξέσπασµα οργής και πίκρας» µε τις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων, οφείλουµε να παραδεχτούµε ότι η προφητεία της κ. Λαγκάρντ µόνο άστοχη δεν ήταν… Η οργή και η πίκρα συσσωρεύονται σε µεγάλες ποσότητες και τροµερή έκταση στη βάση των ευρωπαϊκών -και όχι µόνο- κοινωνιών. Και είναι ο βασικός λόγος που το πολιτικό εποικοδόµηµα βρίσκεται σε συνεχή αστάθεια και παραφθορά. Υπέρµαχοι και πολέµιοι της παγκοσµιοποίησης, δηλαδή του µοντέλου συσσώρευσης που βασίζεται στη γενικευµένη «απελευθέρωση» όχι µόνο κάθε είδους οικονοµικού προστατευτισµού αλλά και κάθε είδους κοινωνικού «προστατευτισµού» (κοινωνικό κράτος στις διάφορες εκδοχές του), δεν διαφωνούν για την ανάγκη κατάργησης αυτών των προστατευτισµών. Ιδιαίτερα συµφωνούν για την κατάργηση των προστατευτισµών που αφορούν τα εργατικά δικαιώµατα και κατακτήσεις. ∆ιαφωνούν για την παγκοσµιοποίηση επειδή οι υπέρµαχοί της βλέπουν τη λύση σε µια δικαιότερη προσαρµογή της ενώ οι πολέµιοί της δεν πιστεύουν σε αυτήν αλλά αντίθετα µάχονται για µια ρεαλιστική αναθεώρησή της µε βάση τις εθνικές προτεραιότητες. «Όλοι µπορούµε να ωφεληθούµε», φωνάζουν οι µεν, «αν διορθώσουµε τα κακώς κείµενα». «Η παγκοσµιοποίηση παράγει µικρή ‘‘πίτα’’ που δεν φτάνει για να είναι όλοι ευχαριστηµένοι», λένε οι δε, σηκώνοντας τις σηµαίες των εθνικών προτεραιοτήτων. Γι’ αυτό, από όλες τις «απελευθερώσεις», διαφωνούν ρητά µόνο για την «απελευθέρωση» του παγκόσµιου εµπορίου και τους όρους «απελευθέρωσης» των συνόρων για τους πρόσφυγες και µετανάστες.

Υπάρχει και µια άλλη µεταξύ τους «ενότητα µέσα στη διαφορά»: Ενώ και οι δύο πιστεύουν και είναι έτοιµοι να χρησιµοποιήσουν όλα τα µέσα (whatever it means) για την επιβολή της «απελευθέρωσης» µε την οποία αµφότεροι συµφωνούν, δηλαδή της ακραίας λιτότητας και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, οι υπέρµαχοι της παγκοσµιοποίησης αυταπατώνται πως αυτό µπορεί να γίνει µε σχετικά ήπια µέσα, διασώζοντας κάποια ίχνη από την τιµή της αστικής δηµοκρατίας. Οι «αντισυστηµικοί» πολέµιοί της δεν διακρίνονται από τέτοιες αυταπάτες…

Οι πρώτοι, όπως ο κ. Μακρόν, είναι ικανοί να φτάσουν την πολιτική της έκτακτης ανάγκης µέχρις ενός σηµείου – περνώντας µια νοητή κόκκινη γραµµή, γίνονται απλώς «ακατάλληλοι». Ο Μακρόν πέρασε ήδη αυτή τη νοητή κόκκινη γραµµή – τον εξώθησε πέρα από τα όρια της «καταλληλότητας» η κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων. Μπορεί η Λεπέν να µην είναι (ακόµη…) η βασική επιλογή για τα ισχυρότερα τµήµατα του γαλλικού κεφαλαίου, αλλά το ίδιο δεν ίσχυε και µε τον Σαλβίνι µέχρι πριν λίγους µήνες; Το «µικρόβιο» της πολιτικής κρίσης, που υποτίθεται ότι ήταν ο Μακρόν ο οποίος το εξεδίωξε από τη γαλλική πολιτική σκηνή, τώρα επανέρχεται ακριβώς εξαιτίας του Μακρόν.

Όµως, το σηµαντικότερο που συνέβη στη Γαλλία µε τα κίτρινα γιλέκα είναι ότι εµφανίστηκε δυνητικά ένας «τρίτος δρόµος»: η εκδήλωση της «πίκρας και οργής» του σύγχρονου προλεταριάτου µε µια κοινωνική-ταξική και όχι εθνική ατζέντα.

Οι ευρωεκλογές σαν «δείκτης» των πολιτικών εξελίξεων

Οι κυρίαρχες συστηµικές δυνάµεις δείχνουν -και είναι- τροµοκρατηµένες στην προοπτική ενός ακροδεξιού εκλογικού big bang στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Οι εξακολουθητικές εκλογικές επιτυχίες της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της Ε.Ε. δείχνουν ότι αυτό είναι πλέον πολύ πιθανό. Αν κάτι τέτοιο επιβεβαιωθεί, όχι µόνο θα πάει στα αζήτητα το ήδη ηµιθανές σχέδιο «εµβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης» που θα στηριζόταν και θα προωθούνταν από τον υποτίθεται κραταιό «άξονα» Μέρκελ – Μακρόν, αλλά θα ανοίξει µια νέα σελίδα για τις ευρωπαϊκές πολιτικές -και όχι µόνο- εξελίξεις µε χαρακτηριστικά αποσύνθεσης του λεγόµενου «ευρωπαϊκού κεκτηµένου» και της µεταπολεµικής αστικής δηµοκρατίας, δηλαδή των βάθρων της «ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Μια τέτοια προοπτική µπορεί να ενισχυθεί από τη «νευρικότητα» που αυξάνεται ξανά στους κόλπους µερίδων των αρχουσών τάξεων σε όλες τις χώρες από τα προδροµικά σηµάδια της επερχόµενης οικονοµικής επιβράδυνσης.

Ενόψει µιας τέτοιας προοπτικής, ευτυχώς δεν έχουµε πλέον µόνο το success story της επελαύνουσας ακροδεξιάς, αλλά και το ζωντανό παράδειγµα του «άλλου δρόµου» που µας έδωσε η αγωνιστική κινητοποίηση του γαλλικού προλεταριάτου µε τα κίτρινα γιλέκα: η εξέγερση ενάντια στο καθεστώς της ακραίας λιτότητας και τους εκάστοτε πολιτικούς του διαχειριστές µε µια κοινωνική-ταξική και όχι εθνική ατζέντα. Οι δυνάµεις της επαναστατικής αριστεράς έχουν να κάνουν πολλή δουλειά ώστε να βοηθήσουν στη νικηφόρα επανεµφάνιση στην ιστορική σκηνή του κοινωνικά πλειοψηφικού, «πικραµένου και οργισµένου» ευρωπαϊκού προλεταριάτου, κάτω από ταξικές και διεθνιστικές σηµαίες.