Αναδημοσιεύουμε παλιότερο (2013) άρθρο της σ.Κατερίνας Παρδάλη, με αφορμή την επέτειο της σφαγής της Τιενανμέν στην Κίνα, που ακολούθησε την εργατική και νεολαιίστικη εξέγερση του 1989.

Η Κίνα παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια ως μια ανερχόμενη μεγάλη δύναμη. Αναλυτές, καπιταλιστές, πολιτικοί όλων των αποχρώσεων θαυμάζουν τα επιτεύγματα ενός «κομμουνιστικού καθεστώτος» που απέφυγε την κατάρρευση και κατάφερε να προσαρμοστεί αγκαλιάζοντας την «αγορά». Μιλούν για οικονομικό θαύμα, ενώ το λεγόμενο «κινέζικο μοντέλο» είναι ζηλευτό για τους απανταχού εκμεταλλευτές.   Για όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι η αγορά και η δημοκρατία πάνε χέρι-χέρι, η εξέγερση και η σφαγή της Τιενανμέν είναι ένα ισχυρό χαστούκι. Γιατί εκεί η είσοδος της αγοράς -ως επιλογή από το ΚΚ Κίνας- πυροδότησε την εξέγερση και τη σφαγή. «Αν και η στροφή του Ντενγκ προς την οικονομία της αγοράς υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχής, πυροδοτώντας την κινεζική οικονομία και διευκολύνοντας την είσοδο της χώρας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις γύρω από τις ανισότητες που γεννούσε το νέο σύστημα. Οι αντιδράσεις αυτές ήλθαν στην επιφάνεια το 1989». («The Guardian» 4/6/08).

Η  έκρηξη του 1989 είχε τις ρίζες της σε ένα συνδυασμό πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Από το 1979 ο νέος ηγέτης του ΚΚ, Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, είχε αρχίσει τα ανοίγματα στην αγορά και στις ξένες επιχειρήσεις. Ομως, 120 εκατομύρια αγρότες «περίσσευαν» μετά την αποκολεκτιβοποίηση- εκ των οποίων μόνο τα 70 προσλήφθηκαν σαν εργάτες. Στις πόλεις οι τιμές είχαν τιναχθεί στα ύψη. Ο πληθωρισμός έφτανε το 35%. Οι εργάτες/τριες που δούλευαν στα ιδιωτικά εργοστάσια αντιμετώπιζαν μια φοβερή εκμετάλλευση. Ο ιδιωτικός τομέας, που ανήκε σε ξένες εταιρίες και σε μια καινούργια κάστα Κινέζων εκατομμυριούχων, συνεχώς μεγάλωνε. Από την άλλη η καταστολή και η έλλειψη δημοκρατίας –που ούτως ή άλλως υπήρχε- και αυτή μεγάλωνε για να εξυπηρετήσει τις καινούργιες επιλογές του καθεστώτος. Από τις αρχές του 1989 στα πανεπιστήμια του Πεκίνου είχαν αρχίσει να γίνονται συγκεντρώσεις φοιτητών, που ζητούσαν περισσότερη δημοκρατία. Η σπίθα που άναψε τη φωτιά ήταν οι φήμες για το θάνατο του Χου –μετριοπαθούς ηγέτη του ΚΚΚ που υποτίθεται πως ήταν υπέρ κάποιων δημοκρατικών μεταρυθμισεων. Στις 17 Απρίλη, μερικές εκατοντάδες φοιτητές πήραν την πρωτοβουλία να συγκεντρωθούν στην πλατεία Τιενανμέν. Την επόμενη μέρα έγιναν χιλιάδες και στις 20 Απρίλη εκατοντάδες χιλιάδες. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν το δικαίωμα συγκέντρωσης και λόγου, το σταμάτημα της λογοκρισίας, το δικαίωμα για ίδρυση ανεξάρτητων συνδικάτων, το κτύπημα των προνομίων και της διαφθοράς στην κρατική και κομματική ιεραρχία. Εκατομμύρια ανθρώπων –κατά κύματα που παρέσυρε το ένα το άλλο-πήραν μέρος στις αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις τόσο στο Πεκίνο, όσο και σε άλλες 120 πόλεις σε όλη την Κίνα. Καθ’ όλη τη διάρκεια των διαδηλώσεων και μέχρι το αιματοβαμένο τέλος, οι διαδηλωτές τραγουδούσαν τη Διεθνή, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του καθεστώτος ότι αποτελούσαν ένα αστικό αντεπαναστατικό κίνημα. Στις 22 Απρίλη, μέρα της κηδείας του Χου, παρά την απαγόρευση των συγκεντρώσεων, 200.000 διαδηλωτές κατέλαβαν την πλατεία Τιενανμέν. Μια «φοιτητική απεργία» καλέστηκε σε 20 πανεπιστήμια του Πεκίνου, ενώ οι φοιτητές προχώρησαν στην ίδρυση μιας «Αυτόνομης ομοσπονδίας», για να οργανώσει τον αγώνα.

Ντενγκ Χσιάο Πινγκ

Στις 26 Απρίλη ο Ντενγκ δηλώνει στον κρατικό Τύπο ότι οι διαδηλώσεις θα σταματήσουν «έστω και με αιματοχυσία». Η απάντηση του κινήματος ήταν η κλιμάκωση της οργάνωσής του και η αναζήτηση κοινωνικών συμμαχιών. Στις 27 Απρίλη, οι φοιτητές του πανεπιστημίου του Πεκίνου, σε μια μεγαλειώδη συνέλευση, αποφασίζουν να στείλουν ομάδες στους χώρους δουλειάς για να ζητήσουν συμπαράσταση. Η διαδήλωση, που έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας, έκανε 15 ώρες να διασχίσει το κέντρο της πόλης. Δυο γεγονότα αναζωπυρώνουν το κίνημα. Το πρώτο ήταν η απόφαση 3.000 φοιτητών στις 14 Μάη για κήρυξη απεργίας πείνας.   Το δεύτερο και πιο αποφασιστικό ήταν η μαζική πλέον συμμετοχή της εργατικής τάξης στην εξέγερση. Στις 17 Μάη γίνεται μια τεράστια διαδήλωση ενός εκατομμυρίου που στην συντριπτική της πλειοψηφία αποτελείται από εργάτες. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες από όλο το Πεκίνο, με πανό που το καθένα γράφει το εργοστάσιο που συμμετέχει, μαζεύονται και κάνουν πορεία στην έδρα των κρατικών συνδικάτων. Το αίτημα, που κυριαρχεί, είναι η ίδρυση ανεξάρτητων συνδικάτων. Τις επόμενες μέρες ιδρύεται, από μια μειοψηφία εργατών, το πρώτο ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο, κατά το πρότυπο της «Αλληλεγγύης» στην Πολωνία.   Αυτή η εξέλιξη, δηλ. ο φόβος μήπως υπάρξει επανάληψη των γεγονότων της Πολωνίας (τεράστιο και ανεξάρτητο εργατικό κίνημα), επιδείνωσε τον τρόμο της κινέζικης ηγεσίας που κήρυξε στις 20 Μάη στρατιωτικό νόμο. Πάνω από 200.000 στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στα περίχωρα του Πεκίνου. Από την άλλη, φοιτητές και εργάτες μαζεύονται κατά χιλιάδες και σταματούν τα λεωφορεία απαιτώντας να τους μεταφέρουν στις συνοικίες όπου φτιάχνουν οδοφράγματα με τα ίδια λεωφορεία και με μπουλντόζες. Οι εργαζόμενοι στο μετρό κόβουν την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος για να εμποδίσουν το στρατό να φτάσει στο κέντρο της πόλης.
Φορτηγά γεμάτα με κόσμο πάνε στο ένα ή το άλλο οδόφραγμα. Όλα τα οχήματα έχουν κόκκινες σημαίες. Και όλοι τραγουδάνε τη Διεθνή…Το σαββατοκύριακο 21 και 22 Μάη του 1989, η εξέγερση κορυφώνεται. Όπως έγραφε η προκήρυξη της Ανεξάρτητης Εργατικής Ομοσπονδίας που μοιραζόταν τη μέρα που τα οδοφράγματα απελευθέρωσαν το Πεκίνο: «Η εργατική τάξη είναι η πιο πρωτοπόρα τάξη κι εμείς, το Δημοκρατικό Κίνημα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διακηρύξουμε την τεράστια δύναμή της. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας υποτίθεται ότι είναι κράτος των εργατών, άρα έχουμε όλο το δικαίωμα να ανατρέψουμε τους δικτάτορες… Το να τους ανατρέψουμε είναι το αδιαφιλονίκητο καθήκον μας. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πέρα από τις αλυσίδες μας. Έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε»!

Συναδέλφωση

Πολλοί στρατιώτες συναδελφώνονται με τους φοιτητές και τους εργάτες και η κυβέρνηση μοιάζει ανήμπορη να ελέγξει την κατάσταση. Από τις 25 Μάη η άρχουσα τάξη, κάνοντας πια έναν αγώνα επιβίωσης, συσπειρώνεται γύρω από τους «σκληρούς» του κόμματος και τον Ντενγκ και αποφασίζουν τη σφαγή. Τη νύχτα 3 προς 4 του Ιούνη 1989 δίνεται εντολή για ένοπλη επίθεση. Τα τανκς εισέβαλαν στην πλατεία της Τιενανμέν. Οι διαδηλωτές κράτησαν μέχρι την τελευταία στιγμή τις «αλυσίδες», τραγουδώντας τη Διεθνή. Σιώπησαν μόνο από τα πολυβόλα… Στις επόμενες μέρες υπήρξε ηρωική, αλλά άνιση μάχη των φοιτητών και εργατών ενάντια στα τανκς. Μερικές χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στις συνοικίες και συνέχισαν να συγκρούονται με το στρατό. Τα ξημερώματα της 6 Ιούνη, ένας δεκαεννιάχρονος εργοστασιακός εργάτης, ο Βανγκ Βεϊλίν, στάθηκε μπροστά σε μια φάλαγγα από τανκς, τα ανάγκασε να σταματήσουν την πορεία τους, ανέβηκε πάνω σε ένα από αυτά και έκανε το σήμα της νίκης. Το φιλμ έκανε το γύρο του κόσμου και έγινε σύμβολο της γενναιότητας των εξεγερμένων. Ο Βανγκ Βεϊλίν εκτελέστηκε μυστικά δυο βδομάδες αργότερα. Σε λίγες μέρες η τρομοκρατία κυριάρχησε σε ολόκληρη την Κίνα. Ο κινεζικός Ερυθρός Σταυρός υπολόγισε τους νεκρούς στη διάρκεια της καταστολής στην Τιενανμέν σε 2.600 μόνο στην πρωτεύουσα. Στο Πεκίνο εκτελέστηκαν μεταξύ 17 και 22 Ιούνη 400 από τους συλληφθέντες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που εκτελέστηκαν, ήσαν τρεις εργάτες στη Σαγκάη. Στα τέλη του 1989 πάνω από 30.000 εργάτες βρίσκονταν στις φυλακές.

Σήμερα, ο εορτασμός της επετείου απαγορεύεται, με το καθεστώς να παρουσιάζει το γεγονός ως υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων από το στρατό, ενώ οι «νέοι» (καπιταλιστές και μη) φίλοι της Κίνας μιλάν για «Περιστατικό της Τιενανμέν». Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς, αν πριν 24 χρόνια υπήρχαν –ακόμα και μέσα σε κάποιους από τους εξεγερμένους- κάποιες ψευδαισθήσεις για το ρόλο και τη δημοκρατία της αγοράς, σήμερα δεν υπάρχουν πια. Μετά και την τελευταία οικονομική κρίση, το «εύφλεκτο υλικό» (εργαζομενοι/ες, νεολαία, καταπιεσμένοι) που πρωτοστάτησε στη εξέγερση της Τιενανμέν, εξαπλώνεται σήμερα σε όλο τον πλανήτη…

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2016/03/12/4-iouniou-1989-i-sfagi-stin-tienanmen/?fbclid=IwAR25opAcjEKH0icWH_MNGjHU4ZNO5inXHqmHtQUOQIu1Jo1OX1LKq3_BzN8

Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσαν δυο μέλη του Κόκκινου Νήματος στο site “newmilitant” των ΗΠΑ, το οποίο διαχειρίζεται  σύντροφος-πρώην μέλος της οργάνωσης ISO.

An Interview with Members of Kokkino Nima (Ex DEA)

We interviewed Alexis Liossatos and Vasilis Morelas of Kokkino Nima (Red Thread), a revolutionary organization composed mainly of comrades who left the DEA (International Workers Left) last year.  The DEA was a sister organization of the ISO in Greece which had itself split from the SEK (the Greek affiliate of the UK’s SWP) and the International Socialist Tendency in 2001.

Much like in the case of the ISO however the split from the IST did not produce a break from bureaucratic organizational practices. Their experience has shown that the DEA suffers from many of the same problems as the ISO: a bureaucratic party driven by an opportunist tailing of reformist political forces.

The DEA participated in SYRIZA from 2004 to 2015. After SYRIZA took office and subsequently capitulated in 2015 DEA joined with a large part of the “broad party” split and helped create LAE (Popular Unity), another front dominated by reformists. DEA participated in and still participates within the LAE.

The comrades note that there is no homogeneity inside Kokkino Nima concerning the questions we have asked. They have not yet fully discussed them at a conference and therefore responses reflect their personal views, though they share many ideas.

The main website (In Greek) for Kokkino Nima is Redtopia.gr

Your organization started as part of the DEA, what were some of the key political debates in the lead up to your break/expulsion?

VM: There were two basic points: political line and internal democracy.

Concerning the first, there was the complete ineffectiveness of the DEA’s politics over many years, through periods of both crisis and capitalist development. There was the utter distortion of the United Front tactic into an entryism-like policy, one which resulted in a long-term fusion – electoral, organizational and finally political – with the reformists.

Apart from the line’s theoretical inconsistency (one combined with a total lack of theoretical training for the members for many years), this entryism-like policy failed completely at growing the organization. On the contrary there were significant examples of members leaving us for the reformist camp or for political retirement. Even many who remained with DEA found themselves initially deluded – and later bitterly disappointed – about SYRIZA’s potential.

When the split was provoked by the leadership there were 202-205 members – the same number as before SYRIZA’s ascension and its collapse.

Basically the organization started in 2001 as a theoretically and organizationally weak one, investing in a strategy with two pillars: working its own political initiatives (mainly in a few workplaces, anti-racist work and campus work) and close collaboration with reformists. However that collaboration quickly turned away from mass actions (the Social Forum and demonstrations). As soon as the antiwar movement receded the United Front was re-interpreted as being an electoral alliance.

The DEA had inherited a bad antidemocratic tradition from the IS, though it was less apparent and formalized. From the beginning it neglected to take balance of its own inadequacies and political mistakes (for instance, why did our most prominent trade-unionists leave us and join the reformists?) and never acquired a definite plan. Put all this together, you get an organization which abandoned the first pillar (building itself with its own specific initiatives) and which based its existence only on collaboration and fusion with the reformists.

Apart from the temptation and impatience of a shortcut to political influence, the financial factor was also an important component of the degeneration. Especially after 2012, when SYRIZA came second in the parliamentary elections, the DEA received great amounts of cash from parliamentary grants and also increased the number of paid organizers. The ratio reached close to one professional paid organizer per ten members. So an apparatus formed which failed to gain support among the working class and which was increasingly dependent on money from other sources.

Political disorientation and the anti-democratic gap between the leadership and rank-and-file had various symptoms. The Sunday Migrant School was an antiracist initiative of DEA from 2003. However more and more during the last years, all anti-racist work was neglected or dissolved. In the end, the only interest the DEA’s leadership found in anti-racism was the money involved: it used to “borrow” or pilfer money constantly from the Sunday School for the DEA’s treasury. Another telling financial scandal was the chronic embezzlement of around 250.000 euros by the DEA’s main founder and respected leader GH, something exposed in 2013. He was never prosecuted in court and his expulsion coincided with the DEA’s political turn in favor of the slogans of the “Left Government” and the “unification” with SYRIZA. While they were previously against these for years, the CC’s majority was somehow convinced otherwise. Of course this 180-degree turn was never discussed on the base level apart from a fast-track discussion in a 2013 Conference (which was filled with unanswered written questions, a rally around the leadership in the aftermath of the embezzlement scandal, etc).

The final result was gradual political decline. As a caricature, the internationalist DEA ended up fusing with the LAE (Popular Unity), an electoral “front” with nationalist left forces (and other social-democratic or even right-wing forces) and a capitalist-protectionist economic program. They have not gained anything but paid professionals out of it. (Our guess is that if the LAE doesn’t manage to enter the european parliament or the national parliament, the DEA will eventually leave it. It seems they are now preparing for this.)

AL: Many comrades were raising concerns for years about the United Front (UF) tactics and the way the organization was being built. In 2015, when Tsipras had already signed the 3rd memorandum and DEA had split with SYRIZA and joined Popular Unity (LAE), the disagreements within us had grown bigger as the goal of building a stronger and bigger organization after the betrayal of SYRIZA was not accomplished. On the contrary, the DEA had lost many members as it was considered to be P.Lafazanis’ (the reformist leader of LAE) partner, who meanwhile is trying to survive electorally by joining or trying to join forces with former social democratic, non-political or even right wing forces.

The balance of both SYRIZA and the LAE was definitely negative. Not only were there fewer members than in 2008, there was also a collapse of our union work and the Red Net (a hopeful initiative of the DEA, a network of non-integrated SYRIZA members that supported the DEA and the left wing of SYRIZA, which had reached a membership of 150). Many local branches weakened significantly. There was a conscious undermining of the “Deport Racism” initiative which went from a significant force in the Greek antiracist movement to a mere “brandname” since it was allegedly controlled by cadre disloyal to the leadership.

There was also the loss of political and organization skills like those involved in building a group in a workplace or university, dealing with peoples’ daily or local issues, speaking in public for non-electoral issues, discussions about ideology linked with the present conjuncture, etc. DEA membership supposedly exceeded 250 people back in 2014. In the 2018 congress we were officially informed by the bulletin that there were 202 members, half of which were practically inactive, and only 1/3 of them helped to sell the paper. Today we can estimate that they are around 100 members. In 2013-2014, we started demonstrating as Red Net (instead of demonstrating as the DEA like before) and demonstrating was not considered to be as important as it used to be. All this is backed by official bulletins and documents. Most rallies were a matter for one branch or a group of branches and not of the entire body of the organization (in Athens where there is more than one branch). The CC bulletin can prove this and because of this there were very small DEA blocks of 20 to 50 people in most cases.

Although between 2004 to 2009 DEA combined unity in action with the reformist forces alongside having independent activity in the workers’, students’ and anti-racist/anti-fascist movement, the turn towards centering around electoral politics as the focus of their work lead DEA’s fronts and initiatives (like “Deport Racism”, trade union groups etc.) to shrink or collapse. The focus was on building SYRIZA branches under “our example”. This had a major effect on the DEA’s composition, leading the above mentioned groups into becoming part of SYRIZA’s organizations or abandoning them. The organization itself lost its power and confidence throughout this.

In our minds, the United Front tactic is not a by-any-means, exclusive, long-term alliance with a certain reformist current. It is definitely not a transformation of joint platforms into political parties co-built with the reformists. As the reformist side was not being criticized sufficiently and openly, we were led to the struggle against the system under a reformist leadership. In addition by building the same party with the reformists it forced us to abide by the discipline of the majority. Thus reformism was falsely re-emerging as the leadership and strategy for the working class to struggle against the system. Revolutionaries were confined to an auxiliary role.

The “United front” does not mean working together with reformists in general, and is not long term. It is a tactic with two aspects: uniting around specific battles against the system with a simultaneous struggle (not “cooperation”) against reformism; with a clear position that the reformist leadership and the reformist program will lead to painful defeats.

The concept of a “broad party” in the DEA became synonymous with a gradualist and poorly thought out application of the united front. In the DEA collective procedures would only put their stamp on pre-made resolutions of the CC. The only meaningful debate about the resolutions was confined to the CC sessions. Illusions were cultivated that the “broad party” could alter its course “due to our work”, “if we put pressure on their members” and win the battle for the correlation of forces inside SYRIZA. Illusions were fostered about forcing the reformists to move in the right direction and thus become an appropriate instrument for our class. The political independence of our own organisation was undermined, specifically our right to public differentiation and confrontation, both in theory and in practice. If today, that is to say in this historical context, the needs of the struggle are covered by the “broad party”, than the need for revolutionary construction is undermined. How can a revolutionary left be built when it “signs on” to the reformist program and the suitability of the reformist (broad party) leadership?

After leaving SYRIZA, the DEA waited for approval from the LAE to organize any action instead of addressing the rest of the left-wing organizations (the LAE included) and attempting to pressure the LAE to follow a certain direction. The mistake became a crime particularly over the Macedonian case.

SYRIZA recently imposed an imperialist agreement to the detriment of Macedonia’s state, changing the small neighbor state’s name (“North Macedonia” from now on), its constitution, etc. The Right and the Far Right criticized this “national betrayal” (because they did not want the term “Macedonia” as part of the new name at all) and organized nationalistic rallies. The LAE as well as the Communist Party (KKE, still by far the largest left party with many thousands of members rooted in the working class, but stalinist and reformist) criticized SYRIZA from the right. They held a friendly attitude towards the “patriotic” rallies (organized by right and far-right parties) and some sectors of the LAE worked towards co-operation with and participation in these rallies.

Around such an issue which went to the core of the internationalist “identity” of DEA (its position on the self-determination of the Macedonian people had previously led it to be targeted by fascists), there was an explicit absence of initiatives around the question and no attempt to work together with other organizations to stop this. The justification was “in order not to publicize disagreements within the LAE”. The DEA in practice submitted to Lafazanis, the main leader of the LAE who is firmly on the reformist, right wing of the party. They accepted acting as a submissive and unchallenging minority with this great reformist “ally.” Even worse, in the National Committee of the LAE they voted for the LAE’s resolutions which they allegedly disagreed with – without even trying to organize a left wing – arguing that “we should not be isolated like leftists”.

About the democratic question now. The principle of democratic centralism and the autonomy of local branches includes and presupposes full freedom of criticism, even publicly, as long as unity is not disturbed in a particular action. The Stalinist distortion of democratic centralism has often influenced Trotskyist organizations. This is the case with the IST from which the DEA originates. Common action in organizations of the revolutionary left (where engagement is voluntary) depends on persuasion and the prestige of the leadership must depend on political persuasion and practical verification. However persuasion presupposes the free expression of disagreements and the intra-party struggle. This is the reason why as part of the DEA in the texts that we published in 2013 Chris Harman’s statement that: “Intra-Party Democracy is not an optional luxury … The concept of the monolithic party is Stalinist. Homogeneity and democracy are mutually incompatible.” Trotsky, concentrating on years of experience around the issue, writes in the Betrayed Revolution (1937) on Democratic Centralism that “In fact, the history of Bolshevism is a story of struggle between factions”.

Democratic centralism is not “unified thought”, nor unity in terms of tactical issues, but unity in action. Members’ rights are not limited to speaking and voting at the conference (once a year, in the best case) but involve controlling the leadership and shaping policy through open debate.

In the DEA, Stalinist bureaucratic centralism was being implemented. It is no coincidence that most of our members were relatively new to the organization: it took a few years for a member to gather enough evidence of the organization’s politics and practice to develop more general disagreements beyond narrow local issues and try to articulate them. The member would than face a mentality in the party that tended to prohibit disagreements beyond the limits of a personal network or a local branch. The combination of – objectively – failed political tactics and deficient democratic structures, results in the frequent disillusionment of more experienced members and an ever shrinking final sum…. In the DEA most of the old members had left, while most of the current members had less than five years of membership in the Organisation.

The DEA did not recognize the right of a minority to communicate its views even internally, except in the pre-congress period. Not even when it concerned a minority within the CC. No confrontation was allowed either in the newspaper or in the magazine. Horizontal communication between members of various local branches was not allowed. Although there were always many disagreements within the CC, they were never disclosed to the members. The fact that all members of the CC had accepted that the leadership must be “fortified” and that they should appear to be totally homogeneous to the outside meant that unfortunately no member of the CC took on the responsibility of testing their different views among the base of the Organization. Something which would have enriched the discussion and helped members to become more politicized and gain independence.

Members were often excluded from the decision-making process around vital issues (e.g. our participation in the Regional Elections of 2010 or our participation in LAE in 2015, when we changed our attitude towards supporting the slogan of a “left government”, and when it was decided to unify with SYRIZA) or were limited to a passive role in Conferences where the CC always proposed a pre-agreed line that was effectively impossible to change. The decisions of the Conferences were unclear; without measurable objectives, they could fit any interpretation and so avoided concrete reporting and accountability. For example, there was some ambiguity around crucial issues like our participation in the LAE and the electoral alliances. The leadership wasn’t committed to anything politically… In the absence of a political line, the members lost control over the CC and had to content themselves with voting that they trusted it in the CC’s decisions. In this environment, the leadership was increasingly unable to mobilize the base of the organisation or to inspire members beyond the paid organisers to take over duties and responsibilities.

So we result in dealing with the IST Heritage: Leadership is declared to be the essence of the organization as its most stable base, paradoxically it is emphasized even more when its own failures drive members out from the organization. Especially its most fatal mistakes should not be recognized because recognizing those errors would negatively affect the leadership’s prestige. This is an outlook which undermines political debate while preventing members from being politicized and controlling their leadership.

The IST imposed and inherited an organizational model characterized by a large divide between leadership and the base, and multiple tracks of members (those who “guide” and spend most of their time in the party office, those who “run” and “implement the party directions”, and those who just follow and pay dues to the organization). The “renewal” of the leadership was based only on the “reproduction” of the influence of “historical leaders” and organizational structures. Meanwhile there was a lack of substantial democratic debate or serious responses to any disputes, combined with suspicion towards disagreement. Political differences were not addressed openly, honestly in front of all the members, but either secretly within the leadership bodies (so the minority was forbidden to say its opinion to the members, so as to express a “united” leadership to the “outside”) or with some minor minorities in the pre-conferences (marginalized by the leadership or excluded from the congresses).

However, political differences continued to exist, to act underground and to force each leader to attempt to build personal influence on long term cadre and the broader membership. This logic created “courtyards”, “feuds” and a sort of “personalism” – there was isolated maneuvering by parts of the Central Committee and the leaders of the organization instead of truly collective leadership.

Bureaucratic distortions and professional dependencies were observed particularly around the creation of paid organizer roles. Long term and experienced members of ours estimated that in the DEA there were between 30 to 40 professional organizers (of varying levels of duties and salaries) in a group of 200-250 members. We say estimated because such details (number of members or professionals) were never revealed. So a kind of “caste” was created gradually, a caste that had material privileges to maintain its leadership, to ensure its survival and to fulfill its ambitions (prestige, office amenities, personal influence, etc.).

The Leadership evaded accountability and balances of serious failures of the Organization such as the loss of important trade unionists and the loss of many members who were active and devoted to the aim of building the organization…As far as the experiences of the Organization and the whole IST is concerned, the insufficient assimilation of their conclusions was dominant,  if not total lack of them. For example, the ISO as a whole (“old” and “new” leaders and many more members) seems to completely ignore the experience of Greece, the failure of the work within SYRIZA and of its sister organization DEA. It is one reason why after the Greek experience, so many ISO members concluded that they should be “reconstituted” within the DSA, despite the DSA’s close relationship with the Democrats in the United States.

These characteristics shaped a leadership prone to all sorts of Machiavellianism and arbitrariness, as we have seen again and again in organizations of this type.

We must not believe that long-term membership in revolutionary organizations, nor the talent to memorize political and theoretical positions, are safe criterion for the character of the political commitment of whichever member is within them. All this without the presumption of real trials in the class struggle will prove to be insignificant. To some extent, the above problems reflect the global crisis of the world revolutionary left, which is weak and isolated from the working class. At the same time it lays about half a century since the last revolutionary attempt in Europe, having largely distanced itself from the trials of the class struggle that forged the revolutionary left as such. It is now much more of a “revolutionary left” in words, because it proclaims so, and not in practice, acting in conditions that make it difficult to prove. In such circumstances it is easy to have bureaucratic phenomena, deviations from the original declared goal and shifts rightwards.

How did the expulsion itself unfold? Was there a contested convention?

VL: Yes there was a convention, in late February 2018. It was the first time in the last 14 years that a significant disagreement appeared in the DEA in an organized fashion. It gained, despite adverse intra-party conditions, the support of 37% of the delegates of the convention. The leadership’s anti-democratic attitude skyrocketed after the formation of our opposition (just in 11-12/2018), the creation of our “faction” around the aforementioned issues.

There are dozens of examples: attempts of electoral fraud;arbitrary removal of members from the lists (that meant their expulsion); biased changes in the electoral regulations during the Conference process; bullying, threats and physical violence during a session of the CC itself; the official internal bulletins advising the members not to talk to each other, but only to their local organizers; annulling decisions of the plenary meetings of local branches “because the CC had not been informed of the meeting” etc. It was the first time that half of the members were excluded from the hall of the Conference, the first time ever that a delegate only conference was held in order to limit criticisms against the leadership.

After all, the same CC used to describe as a “sample of political health” the absence of an Internal Dialogue bulletin for fourteen years. The CC grudgingly accepted the opening of the internal dialogue under the pressure of a member of the CC (myself), and immediately interrupted it when other members appeared eager to discuss the matters raised. Therefore the CC majority organized a conference to “restore order” and prevent the opposition from organizing. The leadership prevented signing and decision-making by local  base organizations on the issue of the Conference of Delegates and publicly declared its refusal to change these decisions “even if all members of the organization would sign against these decisions”! They used the Special Internal Bulletins to attack the faction, to conspire about “entryists and a faction motivated by external factors”, they even unofficially accused members of the faction as being “pawns” of the resurrected embezzler from 2013! Sadly, some young members mistook all this for bolshevism.

The climax was the expulsion of the 3 opposition members out of the 9 member CC. They were accused of … sending documents with the opposition’s views to other members! And this just two months AFTER the Conference had decided NOT to dissolve our “faction” and therefore to keep the discussion going! All this, lasting from late November 2017 and the formation of the opposition (the first ever in DEA) until early April 2018, was making clearer and clearer for all of us that the DEA could not be reformed. Of course, after the expulsion of the 3 comrades, another 65 members (out of DEA’s total 205) publicly announced their withdrawal from the DEA. Soon afterwards, most of these founded our present small organization (keeping the most precious lasting initiative, the Sunday Migrant School, now flourishing with migrants and youth volunteers, open to radical politicization).

You can read our split declaration, translated to english and sent to Socialist Worker (no response though) in 2018.

AL: The need to form a faction was proved in practice, otherwise no disagreement would even reach the members’ ears, let alone be understood by them. The four months that the faction lasted showed that it could push the leadership to the left, but the leadership could not tolerate this pressure. In hindsight, it turns out that the leadership’s tolerance had two hard limites: The policy of tailism towards the reformists and its conception of democratic centralism.

Already in the pre-congress dialogue, the majority of the CC threatened to violently break up the faction after a “dialogue” of two and a half months. In the conference itself, they knew that they did not have the required ⅔ majority (according to the statute they themselves had voted for) so they presented themselves as relatively democratic – it was a relatively quiet conference despite the verbal challenges on their part. When their proposal for dissolution of the faction was finally voted against in the conference, they tried to dissolve the faction in practice by imposing silence. The faction did not obey. Then, breaching their own statute, they caused the split with the expulsion of 3 CC members.

Much of this disease is similar or identical to what you described in your article about the arbitrariness and lack of democracy in the old ISO leadership.

How do you relate to the “International Socialist” tradition now?

VM: We have no real contacts with organizations abroad, although we would be very interested. The IS tradition is in question, there are opinions that we should revise almost everything using as our reference just the classics of Marxism, relating them to present problems and struggles. While other comrades maintain a more devoted approach to the IS tradition. Honestly, while there are different opinions, we do not prioritize this issue over more demanding problems our tiny forces face.

AL: The tradition of the IST (including ISO and DEA) has offered a great and important theoretical body (state capitalism, socialism from below etc.), important lessons on projecting ourselves, in re-establishing the newspaper as a tool of intervention and party building, etc. The contribution of the trend of Tony Cliff and IS (International Socialists) remains important politically and ideologically, both to understand capitalism and imperialism today as well as to restore socialism as a society of emancipation for workers and the oppressed; getting rid of the stigma created by stalinism.

We have already begun some international contacts, and we seek to expand and deepen them. We do not want to limit them to the tradition of IS, every revolutionary current has its own positive elements, we can all gain and give. Besides, the left’s forces are small and the tasks are great. We do not have to build such tall walls between us. We are looking for ways to keep the good and dispose of the bad elements of our tradition by interacting with other revolutionary traditions.

What has your group’s position been in relationship to Syriza?

AL: Most of us had “slipped” into a logic that accepted SYRIZA as a United Front, although we had occasional objections to greater or lesser degrees. In retrospect, we found that SYRIZA had nothing to do with the United Front. Our ex-leadership had been submerged in the logic of assimilation into or “reconstitution” with reformism, tailing the reformists.

VM: I do not believe SYRIZA was a United Front of any kind except for a farcical distortion. For many reasons like timeframe, it being electoral and not in action, DEA’s lack of a plan and DEA’s gradual assimilation into Syriza). It also was not planned entryism. The DEA constantly denied that entryism was the plan from the beginning. SYRIZA is another example of a “Broad Party”, a project which international experience highlights continued failures leading to defeats for both the movement and the (wannabe) revolutionaries. The LAE is a caricature of this same “tactic” since it is not even “broad”. There are comradely opinions that one would be allowed to enter such a Broad Party, on strict conditions of a) a definite plan (basically of entryism) with specific target-groups (and not “the broad audiences” or “masses”, b) a short stay (e.g. a year), c) the preservation of an organizational structure (organs, publications, meeting etc), d) a democratic organizational structure able to highlight inadequacies and rally people together, e) financial independence, f) the preservation of a political structure and autonomy from the reformists on the grounds of constantly monitoring and criticizing knowing that your split is unavoidable, g) the relative political and organizational slackness of the reformists in such a Broad Party, allowed by a period of radicalization in its base. The DEA’s intervention only met one of those conditions, c).

AL: The debate around “broad parties” is no longer in the phase of ascent but rather is in the phase of decadence; strategic defeats, concessions and betrayals. The reformist strategy of class compromise was defeated. There is the defeat of SYRIZA (a political example of international significance and influence) and the Latin American models (equally important international references), for which the bankruptcy of reformism is responsible as the leadership of both models. This is the main reason for the international retreat of both the movement and the Left. However, the failure of the revolutionary Left itself is also responsible for this defeat, because with its right and left mistakes it has failed to defeat reformism.

For example: How and why did the left wing inside and outside SYRIZA fail to stop Tsipras? How and why was the left wing inside SYRIZA locked in its crib at the most crucial moments? It was paralyzed by illusions and indecision, it failed to prepare an alternative for the movement to stop the betrayal of Tsipras.

The general failure of DEA (and large sections of the revolutionary left internationally) is, at least in part, due precisely to the fact that the united front was not being practiced; rather it was abandoned in favor of the tactic of a “broad” party.

Today, SYRIZA has been transformed into a basic party of the bourgeoisie, trying to substitute traditional social democracy (which had collapsed after 2012), governing until the present by implementing the memorandums successfully without encountering serious social resistance. The Left is in a period of crisis and looking for ways to rebuild.

In our opinion, hope is mainly found in the existing social resistance and the parts of the left that are more actively involved with them. Also, in the parts of the Left trying to generalize conclusions from the struggle, recognizing on the Left a role as a workshop of ideas rather than dogmas. For our part, we are already trying to respond to both tasks, the particular struggles and the left-wing dialogue. We are willing to work for a left-wing partnership in action, ie an effort much closer to the logic of the United Front, as we have shown with our initiatives and our response to anti-war efforts. The goal remains: to build an organization that will properly combine the United Front for action with the building of a revolutionary organization.

How did your group view the efforts of the left opposition within Syriza and the attempt to construct Popular Unity?

VM: The only consistent left opposition would be a revolutionary and pragmatic one. That is an opposition consciously on its way to split, an opposition not allowing any rightward turn by SYRIZA’s leadership BEFORE 2015 to pass unnoticed for the sake of “SYRIZA’s unity”. Although DEA was on the far-left wing of the existing opposition in SYRIZA, it was neither sufficient nor effective, as described above. In 2015, the DEA vacillated many times. For instance, its MP correctly refused to vote for the conservative President of the Republic whom Tsipras had proposed; but soon afterwards DEA’s MP wrongfully voted FOR the confiscation of the treasuries of public organizations by the government to service the public debt, rebuffing any guilt with a simple critical statement.

At the end of that 11-year course (2004-2015) the DEA did not have the organizational or political confidence to start a split, therefore they (we all) waited for the Left Current reformists (the organization of P.Lafazanis, leading LAE) to do it. When the latter did so, they did so belatedly and erroneously -and comically placing DEA at their tail (they didn’t even ask DEA to co-organize the initiative in its beginning).

During its first year, LAE had managed to gather people from different left trends of SYRIZA together with others having split from ANTARSYA. This potential, for whatever it was worth, was wasted after the LAE’s first Congress. The Left Current showed no willingness to cooperate but rather sought to impose on “allies” both its views as well as its permanent rightward political characteristics (seeking alliances with “patriotic”, non-left organizations, a capitalist protectionist program entrenched in currency-devaluation development etc.). It was the breaking point for many of the people that had participated in the Congress. But not for the DEA…

AL: The leadership of DEA succumbed to a logic of retreat before Tsipras in order “not to be isolated and let him drive us off”. A logic of alignment, awaiting initiatives by Lafazanis in SYRIZA and avoiding the promotion of our own initiatives “not to show that there are disagreements within SYRIZA’s Left Platform”. Eventually, there was a lack of public opposition to Tsipras, a failure to prevent the memorandum, Tsipras got rid of us easily and sowed mass disappointment, while the LAE did not even enter parliament despite having been the 3rd largest parliamentary group with a daily TV presence before the election. The most modest left people charged LAE with a lack of a realistic reformist plan (as Lafazanis “played football in Tsipras’s home arena”, the one of capitalist management and governmentalism), while the most radicalized left comrades blamed the Left Platform (“You knew and did not speak, you did nothing to prevent this”).

The left wing inside SYRIZA was too late to distance itself from Tsipras, it reached consensus on memorandums, began to broadcast contradictory messages that prompted indecisiveness (“we vote for the government, but do not support it”, “we support, but do not vote” etc) and showed that it stayed with SYRIZA for the parliamentary privileges, waiting for Tsipras to drive them out. The DEA missed many opportunities to claim the Left Wing, to push the left wing of SYRIZA to the left, and to determine the composition of the LAE because it did not want to clash with Lafazanis.

The problems became more entrenched later on in the LAE, with LAE’s leadership expressing more right-wing views and becoming more authoritarian even than the SYRIZA of 2012.  SYRIZA had a line of opposition rather than a line for governing before 2012. Yet as SYRIZA moved to the right the DEA became much more submissive to the reformist leadership!

The LAE choices were made in the name of “national-patriotic resistance” to the memorandums of “foreign powers”. It is a sketch of the old Stalinist analysis of a stage theory that eliminates local bourgeoisie and class analysis, aspiring to manage Greek capitalism, to “consult the bourgeoisie for its sake”, to make “productive reconstruction” and much later to see “socialist transformation” (a version of “socialism from above”). This logic has led them to bankruptcy, as they are expected to get 1% at the next elections and in the recent European elections only achieved 0.56%. The DEA was fully subordinated to this right wing leadership of the LAE by Lafazanis.

What is your view of and relationship to Antarsya?

AL: ANTARSYA is a front of the far left. It was formed under the pressure of SYRIZA, its main organizations are constantly in conflict with each other, arrive to make different ANTARSYA printed material and participate in different factions in workplaces and universities, hold separate demonstrations, and now they also participate separately in the local elections, eg in Athens and Thessaloniki. ANTARSYA was more of an occasional bind to organizations than a real front. It suffered from problems of ultra-leftism, sectarianism, mistaken political emphases (eg anti-EU instead of anti-capitalist central slogan-project) and failed to connect adequately with the left-wing people who had illusions in SYRIZA. The left wing of SYRIZA, despite its serious problems, proved to be the most important opposition to Tsipras. In September 2015, ANTARSYA gained 0.7% and failed to emerge as a serious opposition to SYRIZA (LAE took 2.9%) and two of its four main organizations joined LAE. ANTARSYA has also had problems around a lack of democracy and respect for minority views inside the left front.

Both the LAE and ANTARSYA are responsible for the fact that there was no common electoral front in September 2015, otherwise now there would be a left front with parliamentary representation in the Greek Parliament. In recent years, ANTARSYA’s crisis has deepened, and it is now considered to be an abortive force, like LAE, while most left-wing people are not organized in communist organizations. Parts of ANTARSYA have left it. Many organizations within LAE, ANTARSYA and beyond, agree that a new wider front must be built, based on and with emphasis on democracy, the transitional program and the United Front, with comradely criticism, without injustice against any member or organization, with pluralist representation etc. Nevertheless, ANTARSYA remains today by far the most important pole of the far left and has maintained an internationalist stance on the Macedonian problem.

VM: We are open to co-operation with EVERYBODY (including LAE and DEA), but on practical matters, concerning an action or campaign. With ANTARSYA (and LAE and others) we have already done this a few times, in anti-imperialist or anti-racist demonstrations. We are inclined to vote for ANTARSYA in the coming elections, but we cannot participate in it for the reasons mentioned above, but also because of our reservations against all kinds of makeshift electoral combinations of quite different organizations. By the way, almost all of the greek organizations seeking a new alternative “front”, imply a primarily electoral one. This is the same logic that led to the failures by revolutionaries in SYRIZA and LAE…

What relationships do you have with other communist and trotskyist organizations in Greece?

AL: In the movement we are working with all the left-wing organizations, we want even the KKE, LAE and the anarchists to collaborate against the fascists, for example.

VM: Our criteria is the same for all organizations. From time to time we cooperate in distinct activities with the organizations of ANTARSYA (NAR, OKDE-Spartacus etc), autonomists (Diktyo-Network), OKDE, Ksekinima (CWI), Anasidaxi,ex-SYRIZAns (ARK, DIRIZA etc) and others. We have also held joint events with some of these organizations. There are a few municipal lists that will have campaigns in the coming local elections that these organizations support and we will participate in.

Syriza’s victory and subsequent betrayal of the expectations of millions has clearly had a major demoralizing impact on the Greek working class and what was once a vibrant resistance movement. How do you see this demoralization being overcome? Is it possible to return to the kind of militancy which distinguished many of the General Strikes that brought down PASOK?

VM: That is a dual matter. First, when is the crisis going to strike again? That depends on the international situation as well as domestic financial problems (bank insolvency). Second, the level of organization of the working class and the revolutionary left. These are both far worse than 4 years ago. There are rare and visible efforts to build or rebuild unions in the private sector (eg, courier / delivery services) or the public sector (eg teachers) but with no definite results until now, as far as I know. Of course, another financial fallout may provoke some massive spontaneous movements (again!), but its direction depends mostly on what is happening today in the working class Left.

AL: The defeat looks too heavy, but the attacks of capital and the class struggle continue. Moreover, the escalation of fascist attacks and the growth of the fascists in turn rallies the left and activists.

At the moment, the anti-fascist movement is the most powerful, there are signs of strengthening the feminist and anti-homophobic movement (especially as rapes, beatings, murders of LGBT people, are spreading), as well as scattered labor struggles. They are small but real resistances. Unfortunately, there is no longer a political force that plays a role in parliament and in the media as a “loudspeaker” of the struggles (as SYRIZA did until 2012) but mass struggles can break out independently of it.

It will be necessary for ordinary people to gradually generalize their experience against the new bipartisanism, to realize the mockery that is SYRIZA and the Right, and to turn to the claim of social justice rather than against immigrants or against neighboring peoples. The threat of war persists (in particular with Turkey), and it is not clear whether the extended or even growing rage and depreciation of the political system (because of the large or even growing poverty) will push people to the left rather than the far-right. At the current moment, the far right is better positioned than the left. Nevertheless, the Left still has serious organizational forces despite SYRIZA’s betrayal. We need to build on this. The possibility of massive labor resistance, such as that in 2010-2012, cannot be ruled out theoretically. It would be quite a long-term process, presupposing a series of new important class struggles and the accumulation of experience for our class in parallel with a crucial role for the Left in these struggles. Individual movements (anti-fascism, anti-nationalism, anti-sexism, etc.) must be directed from the Left towards strengthening the labor movement.

But we must emphasize that, along with the support in every class and movement’s struggle, we must strengthen the revolutionary Left at the expense of the reformists – in the direction of creating a revolutionary party. The next time that there will be a rise in class struggle, the revolutionaries will have to be much more ready to fight and learn from their mistakes. Otherwise, we will repeat the mistakes of the Trotskyists who participated in the broad parties and – without realizing it – reinforced reformism, undermined their own growth and, at the same time, the possibility of defeating reformism when it would prepare the capitulation.

What sectors of the Greek working class and what social movements do you see as the key strategic focus for the left right now?

VM: For a small organization like us, it is inconsistent to answer such grand questions. We focus on the workplaces where we already exist (the public sector, social security workers, teachers) and on anti-racist work. We also have in mind the anti-war issues and we try to take initiative when possible, since the situation in the eastern Mediterranean greatly concerns us.

AL: The old public sector and the very few private sector industries that still have unions are fields where the revolutionary left should build roots. New parts of working class are building unions (eg couriers) and launch struggles, these efforts must be strengthened consciously. Larger sections of workers remain unorganized- without unions. It is an emergency to rebuild the working class and give some examples of victorious combat and revolutionary unionism to reverse the situation. At the moment the concept of trade unionism has been skewed by employers-reformist leaderships in existing unions. It’s not an easy job, but if we don’t do it, there can be neither a strong labor movement nor a seriously strengthened revolutionary Left able to play a role in the class war.

The anti-fascist movement is central today, it is rallying the most of the movement of the movement and still achieves some successes against the fascists. Anti-racist, feminist, LGTBQI +, anti-nationalist movements are important in trying to politicize workers and orient their anger left against the far right.

What is your view of the current state of Greek Fascism, organizations like the Golden Dawn, etc.? What have been the most effective left strategies to combat them?

AL: For both“fascists with boots” and “fascists with ties”, the forthcoming European elections are an important opportunity. Due to a large international section of the radical left integrating and retreating after the SYRIZA’s betrayal after 2015 as well as the defeats and breakdowns of the “pink” governments in Latin America, all Europeans, nationalists and extreme right-wing racists, have found the opportunity and they are selling false anti-system rhetoric in order to politically benefit from “Euro-skepticism” ( a current that expands its influence within popular classes throughout Europe as a form of disorientated reaction to the right and social democracy).

The fact that most extreme right-wing politicians succeed in avoiding identification with Nazi paramilitary battalions and posing as major political forces does not make them less dangerous. On the contrary, they enhance Nazism in the medium term as they broaden the impact of nationalism and racism on national audiences. After all, the racist policies that use fascists with a tie like Salvini in Italy encourage pure neo-nazis like Casa Pound to go to city streets and attempt pogroms. Nor does anything exclude the conversion of extremist parties or their parts into fascist organizations with paramilitary battalions at the “appropriate” juncture if they think they will increase their political dynamics. Finally, in a possible collapse of the far-right versions due to their identification with system choices, it is very likely that their political audiences will be shifted to “pure” fascist powers. This happened in Greece with the disappearance of LAOS of G.Karatzaferis and the strengthening of Golden Dawn from 2010-2012 onwards.

In Greece, the far-right has hopes of reconstruction and counter-attack, mainly due to disappointment and devaluation of the left, with SYRIZA treachery, KKE depredation, LAE tragedy, the weakness of the revolutionary left. Nevertheless, it has not done well until now.

The forces of the movement and the left therefore need to take the threat seriously and form a broad united front against the right-wing and fascist response.

The fascists face difficulties at the level of international co-ordination. The main reason is that the far right-wing represenst the interests of a part of their bourgeoisie in each country and so do not share perspectives around basic economic and political issues. These contradictions can be exploited by the anti-capitalist left, as long as it attempts to take root in society and the popular classes; advancing our perspective against the austerity of Brussels from a class conscious workers and internationalist point of view.

Golden Dawn in Greece is currently debilitated by the criminal organization’s trial and is decimated by the continued withdrawal of its leading members; there is a break-up of groups of members into scattered fascist groups.

VM: After the first wave of the crisis was overcome, the fascists have been preserving their electoral forces. They cautiously try to reemerge, taking advantage of the government’s rightward policies (anti-turkish and anti-macedonian imperialism and nationalism, racism, concentration camps, deportations, turning a blind eye to torture and murders of refugees, the preservation of austerity). It is of great importance that the GD is convicted in the ongoing trial, but even this will be a result of pressure from below: anti-racist campaigns and anti-fascist responses where fascist attacks occur. In case another wave of economic crisis arrives given the present state of the Left, the far-right will have the potential to grow.

AL: On the eve of the May elections, they attempt to reactivate the paramilitary battalions and escalate their fascist attacks. To stop them, a precondition is the activation of the forces of the movement and the left, so as not to give public space to the fascists, as well as our unity in action to move forward. Such a mobilization is able to marginalize neo-Nazis in the neighborhoods and lead to their weakening at the May ballots. The Left must highlight the criminal nature of the Nazis, but we cannot limit ourselves to just this. We must prove the systemic character of the extreme right-wing, of their nature as hostile forces to the interests of the working class and the poor. Above all, they are the forces of capitalism, system, capital. It is no coincidence that the Golden Dawn members  are working with the shipowners in Perama, setting up a strikebreaking “union” of henchmen and at the same time a job-finding agency with poor pay and no rights.  They also have been against environmental movements and in support of business interests, e.g. supporting mining operations οf the “Eldorado” multinational company in Halkidiki. Their only concern is criminality- they blame this on immigrants, refugees and Roma in an attempt to awaken the most reactionary forces.

In Greece a significant disadvantage for the fascists is their identification and the co-operation of their ancestors with Hitler, which alters the image of the “patriots” (Hitler conquered Greece and ruled it from 1941 to 1944, leading workers and the poor to their impoverishment and death, while the Left played the leading role in the resistance movement that expelled Hitler). The rise of fascism can not be countered by the xenophobic screams of the right-wing executives. The co-operation of local right-wing, right-wing, junist, former and current members of Golden Dawn, as in the town of Ptolemaida, is also something which must be denounced. We must also denounce the close relationship of mutual support between them and the  armed forces (e.g. Police).

But the left also needs to face a front against the Social Democrats’ airways about creating a “progressive pole” against the far right. No anti-fascist pole can depend on inhumane concentration camps for refugees in the Aegean islands, the operations of the police against refugees or closed borders, as the SYRIZA government does. No anti-fascist front can be made with those who evict refugees from apartments and throw them in the street. SYRIZA’s leaders have strengthened their relations with priests friendly towards the Golden Dawn and have made common appearances with Golden Dawn deputies,  especially around “national issues.” The only progressive pole that can be set up against the far-right is the one of solidarity towards refugees, resistance to the racist policies of Greece and European Union and the demand for open borders and the free movement of victims of poverty and war. Such a pole needs to be set up urgently.

The work of the anti-fascist movement is important and effective as it does not let the fascists impose their law in the neighborhoods. An example is the riot following the assassination of P. Fyssas in 2013 that led to the Golden Dawn’s trial, to its crisis and to its eradication in areas such as Saint Panteleimonas (which they had once fully controlled and practiced terrorism there). There are examples of cities that have recalled permits for the events of Golden Dawn due to a general outcry of society and the mobilization of the Left.

There are attempts in Greece to re-articulate the Right and Far-Right, initiatives to create a “serious Golden Dawn” by the rest of Europe’s standards. The small town of Ptolemaida (close to the border with the state of Macedonia, where the system has consciously cultivated nationalism against the neighboring state) provides an example of how to deal with it: after targeting a member of our organization “Red Thread”by the block of right and far right, we moved forward addressing organisations, movements and unions, and we received 23 resolutions of sympathy, calling all the Left and antifascists for united action in the streets to break right wing terrorism. The result was a very massive event for the town’s size. This campaign led to the far-right (of Right-Far Right) front to be marginalized and ultimately to shrinking, crisis and splits. The big party of the Right (New Democracy) and institutional pillars (Media-Municipality-Church) were forced to withdraw from the common front leaving a handful of Fascists and the Nazis shouting but no longer having a chance of success in their goal of dominating the city.

The pro-Syriza political position has been reflected internationally throughout the left by efforts to construct or to liquidate into broad political parties; Podemos in Spain is one of the major and most influential examples. What lessons from Greece’s experience with Syriza do you see as the most important for leftists facing similar phenomenon in their own countries?”

AL: Surely SYRIZA acted as a “broad party” model. The debate on broad parties was generalized with the new anti-globalization movement when revolutionary and reformist organizations were found on the same road together, so it was thought that this could be generalized at a political level to rally forces. In Greece, SYN (the reformist party in SYRIZA) made a left turn after 2004 and favored such a project. It had very good moments, such as the very substantial support of the winning occupations of 2006-7 in universities or the wild revolt of youth in 2008, that SYRIZA supported and which the system didn’t compel it to suppress seriously. Lastly, SYRIZA played a positive role in the widening of the workers revolt in 2010-2012 and in the decline of PASOK (the main party of Social Democracy, then shrunk in favor of SYRIZA) and the Right in the first phase of the movement.

However, SYRIZA from the middle of 2011 began to “water down” its program and to orientate itself on the electoral expansion of this movement through a “left government”, but not in the direction of escalating the class struggle which would bring it into conflict with the system. Then the treachery was launched, the one we saw later. The left wing of SYRIZA (and us together with them) did not have a clear mind then to find and on that basis to organize the opposition or even the split much earlier, leaving the venture to degenerate and left-wing political assets and possibilities to be exhausted.

Mistakes were made by other organizations internationally too. The SWP with Respect, the NPA (where the LCR was mistakenly dissolved), while the comrades of Anticapitalistas followed DEA’s model and seemed to be in stagnation at best following the Crisis and right retreat of a Podemos that is rapidly social-democratizing itself in the way SYRIZA did. Finally, it seems that ISO comrades had confused views on the united front, and in combination with the fact that the conclusions of the defeat of the DEA were transferred insufficiently or in the wrong way, this led to the prevalence of opinions that support diffusion into the DSA and the dissolution of the organization. Such views, in our opinion, will prove catastrophic in the next period.

The Far Left has tried both right-wing dissolution within the broad parties and ultra-leftism, but despite its mistakes it is bound to march ahead. For our part, we see our big mistakes in retrospect, as we have experienced SYRIZA and LAE for 15 years. The key is to build revolutionary organizations, not to build reformist broad parties, however radical they seem to be in the “era of their youth”. The dilemma of «reformism or revolution” will never be abolished no matter how left wing and promising  the messages that reformism is sending are: at some point it will betray, turn right and comply with the demands of the capitalists. So we must be ready, must have built connections and the base to grow in numbers, so that the workers will not to be disappointed. This is the debate about the United Front, for which neither we nor anyone has prefabricated recipes. We are in a constant search for how this is applied in small and big battles of the movement but also at a political level. We know what was NOT a United Front (SYRIZA, LAE) but the “right” tactic must be shown in the future.

VM: I’m afraid I have to contest the importance of SYRIZA’s support for the occupations of the 2006-7 student movement, where both Alexis and myself were present. SYRIZA had never had any substantial politics and forces in universities and workplaces to critically influence the struggle; rather it would support it politically and earn electoral gains afterwards. The usual left-reformist way! The same applies for -probably all of the- other struggles of that period (except for the struggle against the privatization of water services in 2014 in Thessaloniki, where they indeed played a significant role as far as I can remember). On the other hand, there were increasing betrayals of workers’ struggles, starting from 2012 and onwards, that DEA did not condemn, but on the contrary neglected or even advocated! (So it happens that my old local branch had protested against our leadership’s support for the betrayal of the 2013 teachers’ strike by SYRIZA’s majority). These cases offered serious reasoning for the revolutionaries to raise a rebellion and eventually split from SYRIZA, affecting parts of its membership. But DEA was already too assimilated to attempt such… “leftist immaturities”.

Anyway, I think the short lesson is: United Front “Yes”, Broad Party “No”. Stay away from any kind of Left Broad Party, except if you meet the prerequisites I outlined above for entryism – and just that. We do not know of A SINGLE example of that “tactic” (or should I say “tailism”) which ended positively for either the movement or the revolutionaries, from Brazil to Italy to Greece, from the 1920’s to the present…

https://newmilitant.com/rebuilding-a-revolutionary-left-in-greece/

του Δημήτρη Τσίρκα

1) Τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές αντιπροσωπεύοντας την ελπίδα για σταμάτημα των μνημονιακών πολιτικών. Φυσικά, η πλειοψηφία του κόσμου δεν περίμενε το «σκίσιμο» των μνημονίων και την επιστροφή στο 2009, ήλπιζε όμως στη χαλάρωση της λιτότητας. Είναι ενδεικτική η αποστροφή εκείνης της περιόδου προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: και δύο από τα δέκα που υπόσχεστε να κάνετε, θα είμαστε ικανοποιημένοι.

2) Τον Σεπτέμβρη του 2015 και παρά τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, ο κόσμος ψήφισε ξανά ΣΥΡΙΖΑ, αφενός γιατί όλα τα υπόλοιπα κόμματα (πλην Αριστεράς) είχαν προκλητικά ταχθεί με τους δανειστές στη μεγάλη σύγκρουση του πρώτου εξαμήνου, αφετέρου, γιατί υποσχόταν μια πιο ήπια εφαρμογή των μνημονίων με έμφαση στην κοινωνική συνοχή.

3) Πράγματι, η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ακραία φτώχεια και να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (ΚΕΑ, σχολικά γεύματα, πρόσβαση ανασφάλιστων στο ΕΣΥ κλπ). Το κόστος όμως του τρίτου μνημονίου πήγε στα μικρά και μεσαία εισοδήματα συνολικά και όχι μόνο στους επαγγελματίες.

4) Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι με μισθό από 550 ευρώ και άνω δεν δικαιούνται κανένα βοήθημα: ούτε επίδομα ενοικίου, ούτε ΚΕΑ, ούτε μέρισμα. Αντίθετα επιβαρύνθηκαν με την αύξηση της φορολογίας, ιδίως της έμμεσης. Το ίδιο και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται λόγω περικοπής του ΕΚΑΣ και αύξησης της εισφοράς υγείας κατά 2%. Μια συμπαγής λοιπόν μάζα δύο με τριών εκατομμυρίων ανθρώπων είδε το εισόδημά της να περιορίζεται και επί ΣΥΡΙΖΑ.

5) Η αφήγηση της κυβέρνησης τον πρώτο καιρό ήταν ότι υποχρεώθηκε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό και εφαρμόζει πολιτικές που δεν είναι δικές της, τις οποίες όμως προσπαθεί να λειάνει, προστατεύοντας τους πιο αδύναμους. Σταδιακά ωστόσο, πέρασε σε μια άρρητη λογική «ιδιοκτησίας του προγράμματος»: πανηγυρισμοί για το κλείσιμο των αξιολογήσεων, την έξοδο στις αγορές, τα υπερπλεονάσματα, την επιβράβευση από τους δανειστές.

6) Εκεί που πριν λίγα χρόνια η κυβέρνηση ήταν το μαύρο πρόβατο των ευρωπαϊκών ηγεσιών, τώρα έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε υπόδειγμα κρατουμένου, με αρκετά στελέχη της, μάλιστα, να απολαμβάνουν την ξαφνική αποδοχή από τους άλλοτε αντιπάλους τους.

7) Έργω και λόγω, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε τη σχέση εκπροσώπησης με τη μεγάλη μάζα των λαϊκών στρωμάτων που είχε οικοδομήσει από το 2012. Πουθενά δεν αποτυπώνεται αυτό πιο έντονα από την ψήφο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 8,8%, ενώ το 2015 είχε κερδίσει με 14,1%, μια διαφορά δηλαδή, σχεδόν 23 μονάδων.

8) Σε αυτό το κενό κατάφερε να πλασαριστεί η ΝΔ ανανεώνοντας ηγεσία και μήνυμα, αξιοποιώντας τις παραπάνω αντιφάσεις της αφήγησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τη μηντιακή της υπεροπλία. Εκεί που το 2015 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συμβόλιζε την ελπίδα, τώρα έδωσε τη σκυτάλη στη ΝΔ, εν μέσω ακόμη χαμηλότερων προσδοκιών από τον κόσμο μετά και την κατίσχυση του μνημονιακού πλαισίου ως νέα κανονικότητα για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως θα το αναλύσουμε σε επόμενο σημείωμα.

του Σπύρου Σκαμνέλου

Toυ Πάνου Πέτρου

Από ένα πικρό-σατυρικό άρθρο («Οι συμμετοχές στη Γιουροβίζιον που αξίζουν το τίμημα της σφαγής Παλαιστινίων») μάθαμε ότι το τραγούδι της Φιλανδίας λεγόταν «Look away» («κοίτα αλλού»). Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού λέει –άθελά του– όλη την αλήθεια της σκοπιμότητας του φετινού μουσικού διαγωνισμού στο Ισραήλ.

Μια πρόταση για το από δω και πέρα

προς τα όργανα και τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Παραδοχή 1: Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά και των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών (με δημάρχους – ντίλερ επιχειρηματικών συμφερόντων να καταγράφουν αυτοδυναμία από τον πρώτο γύρο) αποτύπωσαν μια συντηρητική στροφή σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Μια συντηρητική στροφή που φαίνεται και στην απουσία στιβαρού κινήματος απέναντι στα νεοφιλελεύθερα μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Δέκα χρόνια κρίσης και η ήττα του αντι-μνημονιακού κινήματος, όπως αυτή «ρίζωσε» ακόμη χειρότερα από την «ΤΙΝΑ» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθε στην εξουσία με το πρόταγμα του «αντιμνημονιακού αγώνα», η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών πρακτικών στους χώρους δουλειάς, η εμπέδωση σε πολύ κόσμο του «δεν μπορεί να πάει αλλιώς» και της ιδιώτευσης, μαζί με την διεθνή κατάσταση, έχουν παράξει αποτελέσματα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να την αντικρύσουμε κατάματα για να την αντιστρέψουμε –και μπορούμε να την αντιστρέψουμε.

Παραδοχή 2: Η μεγάλη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ είτε από ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν σε άλλα κόμματα είτε από ψηφοφόρους που απείχαν, τόσο τον Σεπτέμβρη του 2015 όσο και τον Μάη 2019, δεν μετακινήθηκε προς καμία από τις δυνάμεις της Αριστεράς, μεγαλύτερες ή μικρότερες, που αναφέρονται σε αγώνες και κινήματα. Αυτό είναι απόρροια της αδυναμίας τόσο της ρεφορμιστικής όσο και της επαναστατικής αριστεράς να πείσει ότι υπάρχει ένα άλλο σχέδιο, μια πραγματική εναλλακτική που μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε μια διαφορετική κατεύθυνση, είτε μέσα από τους μαζικούς αγώνες (όπως λέει η επαναστατική αριστερά) είτε μέσα από την ενίσχυση του κόμματος (όπως λέει το ΚΚΕ). Και σίγουρα ότι δεν πείθεις λέγοντας σε κάθε συγκυρία τα ίδια πράγματα –πόσο μάλλον αν αυτά δεν τα κάνεις καν πράξη. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντικρύσουμε κατάματα, για να την αντιστρέψουμε.

Παραδοχή 3: Για να αντιμετωπιστεί η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επελαύνει, τόσο με τα μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και με αυτά που «υπόσχεται» η ΝΔ, χρειάζεται άμεσα μια οργανωτική και πολιτική αναδιάταξη της μαχόμενης αριστεράς στο κοινωνικό επίπεδο: πρώτα και κύρια σε επίπεδο εργασιακών χώρων, χώρων νεολαίας (σχολεία, πανεπιστήμια), αλλά και σε επίπεδο γειτονιάς, αντιφασιστικού κινήματος, οικολογικού κινήματος, κινήματος κατά του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας, του σεξισμού και των διακρίσεων. Χρειάζεται μια παρέμβαση με βάθος που να στήσει σωματεία, να ενεργοποιήσει ήδη υπάρχοντα, να αναπτύξει βαθείς δεσμούς με κόσμο της επισφάλειας, τους νέους, τους συνταξιούχους, με γείωση στην τάξη. Δεσμούς κινηματικούς, δεσμούς συλλογικής αυτοοργάνωσης, δεσμούς αλληλεγγύης. Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον για το επόμενο διάστημα, για να μπορέσουμε να οργανώσουμε ξανά μαζικό και ανατρεπτικό κίνημα. Και σε αυτή τη μάχη δεν έχουμε την πολυτέλεια να μας περισσεύει κανείς και καμία.

Παραδοχή 4: Το δυναμικό της μαχόμενης και της επαναστατικής αριστεράς δεν έχει απομειωθεί. Χιλιάδες άνθρωποι που έχουν φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ (ή από το ΚΚΕ λόγω της αδιέξοδης γραμμής του) βρίσκονται σε διάφορες συλλογικότητες ή ιδιωτεύουν, γιατί δεν τους εμπνέει καμία από τις υπάρχουσες συλλογικότητες και τα μέτωπα. Το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκπροσωπεί πλέον τμήμα αυτού του δυναμικού: χιλιάδες αγωνιστές, που έδωσαν με αυταπάρνηση τον αγώνα, όμως, παραμένουν ένα υποσύνολο του κόσμου της μαχόμενης και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Κι εδώ πρέπει να κάνουμε μια παραδοχή: όσο κι αν θα θέλαμε τα πράγματα να είναι αλλιώς, η πραγματικότητα είναι ότι το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως είναι σήμερα, έχει αποδειχθεί ότι δεν εμπνέει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δυναμικού, ώστε να μπορέσει να το επαναστρατεύσει.Αντιθέτως, έχουμε φτάσει στο σημείο η ενότητα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι πλέον οριακή: έγινε δημόσιο με τα διπλά κατεβάσματα σε βασικούς δήμους, αλλά και με το ότι αυτή τη στιγμή η δεύτερη σε δύναμη συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει δημόσια το αδιανόητο και διαλυτικό για το μέτωπο, να υπερψηφιστούν παρατάξεις του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ στον δεύτερο γύρο των εκλογών! Δεν θα μπούμε σε ανάλυση του πώς φτάσαμε ως εδώ, όμως μια τέτοια ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να εμπνεύσει καλά καλά τα ίδια τα μέλη της, πόσο μάλλον τον υπόλοιπο κόσμο της μαχόμενης αριστεράς για να επαναστρατευτεί. Και καλό θα ήταν σε μια πορεία να βγουν μπροστά και νέοι άνθρωποι, νέες δυνάμεις και αγωνιστές-στριες.

Παραδοχή 5: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει ο μεγαλύτερος πόλος στον χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και με αυτή την έννοια έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη αυτή τη στιγμή να μπορέσει να πάρει μια πρωτοβουλία που θα οδηγήσει σε μια άλλη κατεύθυνση, που θα βλέπει στην επόμενη μέρα και τις μάχες με τις οποίες θα κληθούμε να αναμετρηθούμε.

Πρόταση: Με βάση τα παραπάνω προτείνουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει τώρα, αμέσως μετά από αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών, την πρωτοβουλία για ένα κάλεσμα προς όλους και όλες, δυνάμεις και αγωνιστές. Σε όλες τις δυνάμεις με τους οποίους δώσαμε μαζί τη μάχη των εκλογών, είτε σε επίπεδο ευρωεκλογών (όπως το Ξεκίνημα), είτε σε επίπεδο τοπικών εκλογών (Συνάντηση-Δικτύωση, Ένωση Δικαίων, Κόκκινο Νήμα, ΕΕΚ, δυνάμεις της ΛΑΕ κ.ά.) και τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που βοήθησαν στη μάχη αυτή σε όλη την Ελλάδα.

Ένα κάλεσμα που θα αφορά πρώτα την κοινωνική ανασυγκρότηση της μαχόμενης και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους κοινωνικούς χώρους και μαζί το άνοιγμα της συζήτησης για ένα πολιτικό μέτωπο που θα μπορούσε να υποστηρίζει, να εμπνέει και να συνολικοποιεί την αναγκαία κοινωνική ανασυγκρότηση. Μια πρόταση που θα αφορά την επόμενη μέρα των εκλογών, την κοινή δράση στα κινήματα, την από κοινού δράση για το στήσιμο σωματείων και συλλογικοτήτων, την ενοποίηση σχημάτων και παρεμβάσεων. Στη βάση του πολιτικού πλαισίου πάνω στο οποίο ενοποιήθηκαν δυνάμεις για να δώσουν τη μάχη των εκλογών: ταξικό, αντιΕΕ, αντιδιαχειριστικό, αντιγραφειοκρατικό, αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό. Προφανώς ένα πλαίσιο μάχιμο και αντικαπιταλιστικό που δεν χωράει ούτε «πατριωτικά μέτωπα», ούτε θολά αντιμνημονιακά, ούτε «αρχηγούς», ούτε επαμφοτερίζουσες στάσεις απέναντι σε οποιονδήποτε πόλο του νέου αστικού συστήματος. Χωρίς διάθεση ρεβανσισμού, αλλά με αναγνώριση ότι αυτές οι κατευθύνσεις δεν έχουν θέση στην μαχόμενη αριστερά.

Ένα κάλεσμα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια ανοιχτή συζήτηση, σαν ένα νέο Σπόρτιγκ, είναι κάτι που μπορεί να είναι το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: Σε ένα μήνα έχουμε πάλι εκλογές. Προφανώς αυτές δεν μπορούν να αποτελέσουν ούτε αφετηρία ούτε τέρμα για την παραπάνω πρόταση. Στο βαθμό όμως που μπορεί να προχωρήσει μια τέτοια πρόταση για την επόμενη μέρα, θα μπορούσε να συμπεριλάβει και μια ενιαία εκλογική λίστα-εκλογική συνεργασία για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, όχι ως ξαναζεσταμένη σούπα «εκλογικών συμπράξεων» ή ως κάτι που πραγματικά θα εμπνεύσει κόσμο, αλλά περισσότερο ως εκδήλωση πρόθεσης για την κοινή πορεία την επόμενη μέρα και ως σημάδι ότι ο χώρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς «πήρε το μήνυμα».

Μάρκος Κλωνιζάκης, μέλος ΤΕ 7^ου διαμερίσματος

Δέσποινα Κουτσούμπα, μέλος ΠΣΟ

Δημήτρης Πολυχρονιάδης, μέλος ΤΕ Αμαρουσίου-Βορείων Αττικής

http://antarsya.gr/node/5345?fbclid=IwAR2j1SOjlm4ccVnhCuYH2A5CaRWTnA5jJ-Raax8NvTq4oRvkRKSs5-rma2E

Την ώρα που ο πλανήτης ασφυκτιά από την άνοδο της θερμοκρασίας και τη μαζική χρήση ορυκτών καυσίμων, ο «πόλεμος» της κλιματικής αλλαγής μαίνεται και σε άλλα επίπεδα.

Όσο αυξάνονται οι άνθρωποι παγκόσμια που ανησυχούν για το περιβάλλον, όσο δυναμώνουν τα περιβαλλοντικά κινήματα όπως αυτό των μαθητών στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο και οι εταιρείες που ευθύνονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος «επενδύουν» στην επικοινωνιακή τους «αντεπίθεση».

Οι μεγάλες πολυεθνικές ενέργειας, κατασκευών, τροφίμων, η αυτοκινητοβιομηχανία κ.α., θέλουν να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να βγάζουν τεράστια κέρδη ρυπαίνοντας σα να μην υπάρχει αύριο. Στο πλευρό τους λοιπόν έχουν «στρατολογήσει» μια σειρά συντηρητικούς πολιτικούς και ιδρύματα, και ξοδεύουν τεράστια ποσά προκειμένου να προωθήσουν την άποψη ότι η κλιματική αλλαγή είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ή έστω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο προειδοποιούν οι επιστήμονες (ή τουλάχιστον αυτοί που δεν βρίσκονται στη λίστα μισθοδοσίας αυτών των εταιρειών).

Τεράστια ποσά για τεράστια ψέματα

Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι καινούργιο. Οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής έχουν ξεκινήσει την προετοιμασία τους εδώ και χρόνια. Σύμφωνα με μελέτη του κοινωνιολόγου Robert Brulle του Πανεπιστημίου Ντέξελ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian το 2013, κάθε χρόνο δαπανάται στις ΗΠΑ σχεδόν ένα δισεκατομμύριο (!) δολάρια για να υποστηριχθεί δημόσια η άποψη ότι η κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει, αλλά και για να μπει φρένο στην προσπάθεια μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Ο καθηγητής Brulle συνέταξε μια λίστα με τους 91 κύριους οργανισμούς που ανέλαβαν να διαδώσουν την ιδέα ότι η κλιματική αλλαγή είναι μύθος. Βασικοί χρηματοδότες τους σύμφωνα με την έρευνα, είναι συντηρητικοί δισεκατομμυριούχοι, που έχουν λόγους να μη θέλουν να παρθούν μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μια και σχετίζονται με τις ρυπογόνες βιομηχανίες. Το 79% των οργανισμών αυτών ήταν καταγεγραμμένοι ως «φιλανθρωπικές οργανώσεις», απολαμβάνοντας έτσι και σημαντικές φοροαπαλλαγές! Η χρηματοδότηση που λάμβαναν κατά μέσο όρο ήταν 900 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, δηλαδή συνολικά 7 δις δολάρια κατά τη διάρκεια οκτώ χρόνων (2003 – 2010, όσο δηλαδή διήρκεσε η έρευνα). Σύμφωνα με τον Brulle:

«Κάπως έτσι πλούσιοι άνθρωποι, ή επιχειρήσεις μεταφράζουν την οικονομική τους δύναμη σε πολιτική και πολιτισμική δύναμη. Έχουν τα κέρδη τους και με αυτά προσλαμβάνουν κόσμο για να γράψει βιβλία που λένε ότι η κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει. Προσλαμβάνουν κόσμο για να βγαίνει στην τηλεόραση και να λέει ότι η κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει».

Η κλιματική αλλαγή με ονοματεπώνυμα

Δεν είναι πλέον «νέο» ότι εκατό εταιρείες παγκοσμίως ευθύνονται για τι 70% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από το 1988 και μετά. Ένα από τα τελευταία νέα όμως, είναι το άρθρο – παρουσίαση από την ιστοσελίδα «The Colonial Atlas» μιας σειράς ονομάτων μεγάλων επιχειρηματιών από ολόκληρο τον κόσμο, που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών για την κλιματική αλλαγή.

Ανάμεσά τους βρίσκονται οι ιδιοκτήτες εταιρειών εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου όπως η Total, η BP, η Repsol, η Shell, η Chevron, η Gazprom, η Lukoil, η Petrobras, κα. Βρίσκονται επίσης ιδιοκτήτες εξορυκτικών εταιρειών όπως η Glencore και η Rio Tinto, εταιρειών μεταφορών όπως η Maersk και εταιρειών παραγωγής ενέργειας όπως η RWE. Τα ονόματα των εταιρειών και των ιδιοκτητών τους παρουσιάζονται πάνω στον παγκόσμιο χάρτη, ο οποίος είναι αρκετά διαφορετικός από αυτόν που ξέρουμε. Κάθε χώρα παρουσιάζεται με μέγεθος αντίστοιχο της «συμβολής» των εταιρειών της στην κλιματική αλλαγή. Έτσι, ήπειροι όπως η Αφρική και η Νότια Αμερική δείχνουν συρρικνωμένες, ενώ οι ΗΠΑ και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καταλαμβάνουν έκταση μεγαλύτερη από την πραγματική.

Οι «100 άνθρωποι που σκοτώνουν τον πλανήτη», όπως παρουσιάζονται στο δημοσίευμα, εκτός των άλλων ελέγχουν σχεδόν το σύνολο των δικαιωμάτων εξόρυξης των ανεκμετάλλευτων μέχρι σήμερα πηγών ορυκτών καυσίμων του πλανήτη. Και εφόσον δεν έχουν σκοπό να παραιτηθούν από αυτά τα δικαιώματα, την ώρα που οι φωνές που απαιτούν μέτρα ενάντια στην κλιματική αλλαγή πληθαίνουν, αυτοί οι σεβαστοί επιχειρηματίες έχουν κάθε λόγο να διαστρέφουν την αλήθεια.

«Μόρια αμερικανικής ελευθερίας»

Μέσα σε αυτό το κλίμα «απενοχοποίησης» των ορυκτών καυσίμων, ανακαλύπτονται διαρκώς νέοι, ευφάνταστοι και συνάμα γελοίοι τρόποι να παρουσιαστούν οι εξορύξεις σαν κάτι όχι μόνο απαραίτητο, αλλά και σωτήριο. Το φυσικό αέριο μάλιστα, παίρνει πλέον στις ΗΠΑ του Τράμπ μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Πρόσφατα, αξιωματούχοι του τομέα ενέργειας της χώρας, σε ανακοίνωση για την αύξηση των εξαγωγών φυσικού αερίου, το αποκάλεσαν «αέριο της ελευθερίας»… Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, η επέκταση των εγκαταστάσεων εξόρυξης φυσικού αερίου στο Τέξας, σημαίνει ότι περισσότερα «μόρια αμερικανικής ελευθερίας» μπορούν να παραχθούν και να κυκλοφορήσουν στην παγκόσμια αγορά! Για την ελευθερία των πολιτών να αναπνέουν καθαρό αέρα βέβαια δεν γίνεται ούτε λόγος…

Μεγάλα κέρδη, μεγάλη υποκρισία

Η λογική «ρυπαίνω και δεν πληρώνω» δεν είναι κάτι καινούριο για τον καπιταλισμό. Όλες τις τελευταίες δεκαετίες, οι εταιρείες ενέργειας καταστρέφουν τον πλανήτη και παριστάνουν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η λογική «ρυπαίνω αλλά πληρώνω» έχει επίσης αποτύχει παγκόσμια, μια και οι εταιρείες βρήκαν απλά ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας, και συνέχιζαν να ρυπαίνουν κανονίζοντας να πληρώνουν ελάχιστα. Φαίνεται ότι σήμερα επικρατεί η λογική «ρυπαίνω και πουλάω τρέλα», που φέρνει τη μάχη της κλιματικής αλλαγής σε νέα επίπεδα.

Οι ίδιοι επιχειρηματίες, πολιτικοί, ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, προσπαθούν να μας πείσουν είτε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, είτε ότι για το πρόβλημα φταίμε όλοι εμείς. Έτσι, οι ευθύνες των 100 εταιρειών που ευθύνονται για το 70% της εκπομπής αερίων το θερμοκηπίου εξισώνονται με τα 6 δις κατοίκων του πλανήτη που ευθύνονται για το 30%. Τόσοι καλοί να υπολογίζουν τα κέρδη τους, τόσο κακοί να υπολογίζουν το κόστος τους

Ο μόνος τρόπος να γίνουν άμεσα οι επείγουσες κινήσεις που χρειάζεται για να αναστραφεί η καταστροφική πορεία για το περιβάλλον είναι να περάσουν στα χέρια της κοινωνίας κατ’ αρχήν αυτές οι 100 εταιρείες κολοσσοί, να γίνουν δημόσια ιδιοκτησία και να λειτουργήσουν κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση. Μόνο έτσι μπορεί να επιβληθεί η άμεση και ριζική στροφή του συνόλου της βιομηχανικής παραγωγής, με εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων και στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Έτσι μπορεί να επιβληθεί η ριζική στροφή στους τρόπους μετακίνησης με εισαγωγή επαρκών, πράσινων και δωρεάν δικτύων ΜΜΜ σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Μόνο έτσι μπορεί να οργανωθεί ο ριζικός ανασχεδιασμός της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, με στροφή στις οικολογικές καλλιέργειες και στις κτηνοτροφικές μονάδες τοπικής κλίμακας και βασισμένες στα παραδοσιακά είδη σπόρων και κτηνοτροφικών ζώων. Όλα αυτά όχι απλά δεν θα μειώσουν τις θέσεις εργασίας (όπως λένε προπαγανδιστικά οι εχθροί των μέτρων αυτών), αλλά θα δημιουργήσουν νέες.

Η ελίτ των πλουσίων αυτού του πλανήτη και το σύστημα τους, έχουν αποδείξει ότι για να βγάλουν και την τελευταία ρανίδα κέρδους είναι διατεθειμένοι να καταστρέψουν τη γη. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να τους ανατρέψουμε προκειμένου να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος.

http://net.xekinima.org/oi-100-anthropoi-pou-skotonoun-ton-planiti-kai-oi-meletes-tous/?fbclid=IwAR2KiD8pE144KNzlIKc2Mzoxiv1WJkKH3A6wfiutrKKwWjHEppRPQhFfheI

Αθωώθηκε η καθαρίστρια που είχε παραποιήσει το απολυτήριο Δημοτικού από την αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου

Η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου πρότεινε την αθώωση της καθαρίστριας που είχε παραποιήσει το απολυτήριο δημοτικού για την πρόσληψή της, κατά την εκδίκαση της αίτησης αναίρεσης της απόφασης του Δικαστηρίου που είχε εκδώσει την καταδικαστική απόφαση. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης «ως χρόνο τέλεσης της κακουργηματικής απάτης δέχθηκε το δικαστήριο την περίοδο 1996-2015 που ήταν ο χρόνος που φέρεται να προκάλεσε ζημιά στο Δημόσιο λαμβάνοντας τους μισθούς της. Ο αληθής χρόνος τέλεσης όμως, είναι το 1996 που προσκόμισε νοθευμένα πιστοποιητικά με αποτέλεσμα την παραπλάνηση της αρμόδιας επιτροπής. Η απατηλή συμπεριφορά ήταν άπαξ και όχι εξακολουθητικά, όσο λάμβανε μηνιαίες αποδοχές της. Δεν υπήρχε υποχρέωση να ανακοινώσει κάθε μήνα την απάτη, αφού δεν μπορεί να αυτοενοχοποιηθεί». Η 53χρονη γυναίκα από το Βόλο μετά το άκουσμα της πρότασης αισθάνθηκε ανακουφισμένη και δήλωσε στους δημοσιογράφους «Είχα ανάγκη, είχα δύο παιδιά να μεγαλώσω και έπρεπε να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια όλο αυτό μου στοίχισε.. Αναγνωρίζω το λάθος μου ωστόσο τα δούλεψα τα λεφτά δεν τα πήρα κι έφυγα».

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/02/06/athoothike-i-katharistria-poy-eiche-parapoiisei-to-apolytirio-dimotikoy-apo-tin-anteisaggelea-toy-areioy-pagoy/

Εργοδοτική αυθαιρεσία ιδιωτικού ομίλου γνωστής εταιρίας διαγνωστικών μονάδων

Ο ιδιωτικός όμιλος Βιοϊατρική, παρά την 3μερη απεργία και αναστολή λειτουργίας που έχει οριστεί για τις ημέρες Πεμπτη 23, Παρασκ. 24 και Σαββατο 25 Μαΐου 2019 για ΟΛΑ τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, έδωσε εντολή στους εργαζομένους στο κεντρικό κατάστημα των Αμπελοκήπων να εργαστούν 8ωρο και υποχρεωτικά και μάλιστα «χωρίς όμως να φορούν την εργασιακή ενδυμασία ώστε να μην φαίνεται ότι είναι υπάλληλοι στο χώρο σε περίπτωση ελέγχου» και ότι παρανόμως θα πραγματοποιηθούν οι βάρδιες (αν και με μειωμένο προσωπικό για να «μοιάζει» ότι το διαγνωστικό κέντρο δεν λειτουργεί), εξυπηρετώντας έτσι «κρυφά» όσους «εκλεκτούς» πελάτες τύχει να έχουν αυτήν την απαίτηση (μιας και από το τηλέφωνο έχουν εντολή να ψεύδονται οι υπάλληλοι ότι το κέντρο δε λειτουργεί για να μην εκτεθεί η εταιρία). Εκτός του ότι αυτό είναι εντελώς παράνομο, πώς θα εξασφαλισθεί π.χ. κάποιος εργαζόμενος αν τύχει κάποιο ατύχημα μέσα στο χώρο εργασίας εάν είναι δηλωμένος ως εκτός εργασίας από την εργοδοσία; Τα σωματεία έδωσαν ως μόνη έγκυρη και νόμιμη λύση την επώνυμη καταγγελία επιτροπής υπαλλήλων στην επιθεώρηση εργασίας, πράγμα που φυσικά δεν είναι εφικτό στον ιδιωτικό τομέα όπου οι υπάλληλοι εργάζονται υπό τη μόνιμη απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Όποιος μπορεί να επέμβει ή να πάρει δημοσιότητα το ζήτημα ώστε να μην αποσιωπηθεί η αδικία και ασυδοσία των εργοδοτών που δρουν μονίμως αυθαίρετα και χωρίς ποτέ να υφίστανται συνέπειες.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/05/22/ergodotiki-aythairesia-idiotikoy-omiloy-gnostis-etairias-diagnostikon-monadon/

Αυτοκτόνησε επειδή τον ανάγκασαν να υπογράψει την παραίτηση του

Ο 49χρονος Σ.Β, υπάλληλος του πολυκαταστήματος Praktiker στο Αιγάλεω, εξαναγκάστηκε να υπογράψει την παραίτησή του, ώστε να μη φανεί ως απόλυση, σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων του. Δύο μέρες μετά, βρέθηκε απαγχονισμένος στο διαμέρισμά του. Όπως τόνισαν, η αναγκαστική παραίτηση ήταν ο τρόπος να τιμωρηθεί ο άτυχος εργαζόμενος για μια ανοιχτή συσκευασία που βρέθηκε στον χώρο ευθύνης του. Η ομάδα σεκιούριτι τον οδήγησε στο γραφείο της διεύθυνσης, αφήνοντας υπόνοια ότι μπορεί και να έκλεψε. Ο ΣΒ ένιωσε ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του, έπειτα από 12 χρόνια εργασίας, στη διάρκεια των οποίων δεν είχε δώσει καμία αφορμή να τον κατηγορήσουν. Η παραίτηση, κάτω από πιεστικές και αδιευκρίνιστες συνθήκες, υπεγράφη .. Oι γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία, γιατί από το διαμέρισμά τους αναδυόταν δυσοσμία. Η κηδεία του έγινε με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τους συναδέλφους του. H διοίκηση απέφυγε να καλύψει τα έξοδα (ζήτησε από το σωματείο να υποβάλει επίσημο αίτημα), για να μην φανεί ότι αισθάνεται τύψεις για την εξέλιξη της υπόθεσης.Οι συνάδελφοί του και κυρίως η ομάδα σεκιούριτι περιμένουν να κληθούν για κατάθεση από τους αστυνομικούς του ΑΤ Κορυδαλλού, που έχουν αναλάβει την υπόθεση. Με αφορμή την αυτοκτονία, εκπρόσωποι σωματείων στον ιδιωτικό τομέα καταγγέλλουν ότι το σκηνικό στη συγκεκριμένη πολυεθνική εταιρεία θυμίζει κάτεργο, στο οποίο μοχθούν οι εργαζόμενοι έναντι 600 και 700 ευρώ. Πολλές φορές δουλεύουν με ημιαπασχόληση, με αποτέλεσμα να εισπράττουν τα μισά. Εργαζόμενοι καταγγέλλουν την Praktiker Hellas για τις αντεργατικές της πρακτικές, την ώρα που η μητρική Praktiker Γερμανίας βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης, λόγω έλλειψης ρευστότητας και υψηλών χρεών. Η ελληνική διοίκηση απολύει με το παραμικρό (γιατί κάποιος μίλησε, γιατί κάποιος δεν ήξερε με λεπτομέρειες όλες τις προσφορές), καθώς απ’ έξω περιμένουν στρατιές ανέργων. Μάλιστα, πρόσφατα προχώρησε σε μονομερή μείωση μισθών κατά 7%, στις περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι δεν υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις με την προβλεπόμενη μείωση.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/02/03/aytoktonise-epeidi-ton-anagkasan-na-ypograpsei-tin-paraitisi-toy/

«Γενοκτονία» οι δολοφονίες αυτοχθόνων γυναικών στον Καναδά

Περίπου 4.000 γυναίκες και κορίτσια από τις κοινότητες των αυτοχθόνων του Καναδά, αλλά και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έχουν δολοφονηθεί ή εξαφανιστεί, γεγονός που σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε ανεξάρτητη αρχή συνιστά «καναδική γενοκτονία». Η έρευνα που αναμένεται να δοθεί πλήρως στη δημοσιότητα την ερχόμενη Δευτέρα, σε ειδική τελετή, διέρρευσε στο δίκτυο CBC και έχει επιβεβαιωθεί από τον Guardian διήρκεσε δυόμισι χρόνια. Σύμφωνα με τα ευρήματα της Εθνικής Έρευνας για Δολοφονίες και Εξαφανίσεις Αυτοχθόνων Γυναικών και Κοριτσιών, πρόκειται για «κρατικές ενέργειες ή κρατική αδράνεια που είναι εδράζονται στον αποικισμό και την αποικιοκρατική ιδεολογία» η οποία έχει ρόλο-κλειδί στις εξαφανίσεις αυτών των προσώπων, αλλά και μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας του Καναδά. «Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι χιλιάδες γυναίκες, κορίτσια και ΛΟΑΤΚΙ άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους σε μια καναδική γενοκτονία που διαρκεί μέχρι σήμερα», αναφέρει συγκεκριμένα η έκθεση. Επίσης σημειώνει ότι αν και οι επίσημοι αριθμοί μιλούν για 4.000 ανθρώπους, αυτό μπορεί να είναι πλασματικό και να υπάρχουν πολλά περισσότερα περιστατικά. Μέλη των κοινοτήτων των αυτοχθόνων και ακτιβιστές προσπαθούσαν πολλά χρόνια να πείσουν την προηγούμενη κυβέρνηση των Συντηρητικών να πραγματοποιήσει έρευνα για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων, ωστόσο μόνο η κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Κόμματος του Τζάστιν Τριντό προχώρησε στην έρευνα, εξασφαλίζοντας και τους αναγκαίους πόρους. Αν και οι συγγραφείς της έκθεσης αναφέρουν ότι είναι πολύ δύσκολο να δώσει κανείς έναν διεθνώς αποδεκτό ορισμό του όρου γενοκτονία, αναφέρουν ότι οι νομικοί που εξέτασαν τα ευρήματα της έρευνας οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γενοκτονία μέσα στη χώρα. «Γενοκτονία είναι το σύνολο των κοινωνικών πρακτικών, παραδοχών και ενεργειών που περιγράφονται μέσα στην έκθεση», αναφέρεται. «Τα ευρήματα της εθνικής έρευνας ενισχύουν τον ισχυρισμό μας περί γενοκτονίας, λόγω της βίας που ασκήθηκε σε γυναίκες και κορίτσια και ΛΟΑΤΚΙ πρόσωπα». Δεν είναι η πρώτη φορά που στον Καναδά γίνεται λόγος για γενοκτονία. Το 2015, έπειτα από έρευνα για την πολιτική του σχολικού συστήματος έναντι των παιδιών των αυτοχθόνων, τα οποία συχνά εξαναγκάζονταν να ζουν σε σχολικά συγκροτήματα μακριά από τις οικογένειές τους, ο γερουσιαστής Μάρεϊ Σίκλερ, που ήταν επικεφαλής της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης, είχε μιλήσει για «πολιτιστική γενοκτονία». Τον όρο τότε είχε δεχθεί και η πρώην επικεφαλής του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, Μπέβερλι ΜακΛάχλιν.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/06/02/genoktonia-oi-dolofonies-aytochthonon-gynaikon-ston-kanada/

Έκοψαν τη Sma Rag Da από το Star γιατί φορούσε T-shirt ενάντια στις εξορύξεις

Η γνωστή μουσικός έκανε πρόσφατα μια διασκευή σε ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι και γι’ αυτό την κάλεσαν στην εκπομπή που παρουσιάζουν ο Κρατερός Κατσούλης και η Κατερίνα Καραβάτου Καλεσμένη στη «Φωλιά των Κου Κου» ήταν η Sma Rag Da, αλλά τελικά δεν βγήκε ποτέ. Πιο συγκεκριμένα, η νεαρή τραγουδίστρια, Σμαράγδα Αλεξανδρή, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, είχε προαναγγείλει την εμφάνισή της στην εκπομπή που παρουσιάζουν ο Κρατερός Κατσούλης και η Κατερίνα Καραβάτου, αλλά λίγες ώρες μετά κατήγγειλε πως δεν βγήκε στον αέρα επειδή λογοκρίθηκε η μπλούζα της. «Επειδή σας χρωστάω μια εξήγηση για την ξαφνική ακύρωση της σημερινής μου εμφάνισης στο star, please keep reading. Πριν μπω στο θέμα, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πρόσκληση καθώς και για τη σύντομη φιλοξενία στο κανάλι – όλοι όσοι γνώρισα ήταν ευγενέστατοι και με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα. Και η Κατερίνα και ο Κρατερός και όλοι οι παρουσιαστές και η ομάδα με υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και μεγάλα χαμόγελα backstage. Το πρόβλημα που προέκυψε είναι πως εγώ χωρίς να έχω προειδοποιήσει το σταθμό (δεν σκέφτηκα καν ότι έπρεπε, δεν είχα κάποια οδηγία εξάλλου) πήγα φορώντας αυτή την μπλούζα, που γράφει «οι εξορύξεις στην Ήπειρο είναι πολύ κακή ιδέα» (μιας και με κάλεσαν λόγω της διασκευής μου στο παραδοσιακό τραγούδι Τσοπανάκος Ήμουνα, του οποίου το βίντεο γυρίστηκε στα Τζουμέρκα). Αν σκεφτήκατε «ποιες εξορύξεις στην Ήπειρο;» μην νιώθετε άσχημα που δεν ξέρετε τίποτα. Σχεδόν κανείς δεν ξέρει. Γι’ αυτό θεώρησα σημαντικό να αξιοποιήσω την τηλεοπτική μου εμφάνιση να θίξω ένα απίστευτα σημαντικό θέμα. Ψάξτε να δείτε για τις συμφωνίες που καθόλου κερδοφόρες δε θα είναι για την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα θα ναι πολύ πολύ βολικές για τις εταιρίες που έρχονται από το εξωτερικό, για το περιβαλλοντικό ρίσκο που ενδεχομένως να πλήξει ανεπανόρθωτα τον τουρισμό, την οικολογική καταστροφή που θα προκαλέσει όλη αυτή η ιστορία σε παρθένα εδάφη κλπ. Μην σας πείσει κανένας ότι αυτά τα έργα θα φέρουν «ανάπτυξη» και θα μας ανεβάσουν στο «γεωπολιτικό ranking» – μια γρήγορη έρευνα αρκεί για να καταλάβει μέχρι κι ο πιο άσχετος ότι το ρίσκο είναι τόσο μεγάλο και το κέρδος τόσο μικρό, που μια μικρή μικρή ομάδα ατόμων θα επωφεληθεί στην πραγματικότητα. Εξάλλου αν ήταν τόσο σπουδαίο σχέδιο, θα γνωρίζαμε ότι συμβαίνει και θα πανηγυρίζαμε όλοι μαζί για την γαμάτη ανάπτυξη που πρόκειται να έρθει. Δεν είχα σκοπό καν να μιλήσω γι’ αυτό, απλά θα φορούσα την μπλούζα. Δυστυχώς για να συμβεί αυτό έπρεπε να ληφθεί κάποια έγκριση από κάποιον ανώτερο και επειδή η φάση έγινε τελευταία στιγμή κι η εκπομπή είναι λάιβ δεν προλάβαμε να την πάρουμε. Προς υπεράσπιση των υπέροχων κι ευγενέστατων (πραγματικά) εργαζομένων του σταρ θέλω να πω πως μου δόθηκε η επιλογή να ανεβάσουμε φωτό με την μπλούζα στα σόσιαλ μίντια του σταθμού, αλλά δεν το δέχτηκα. Εκτιμώ τα παιδιά που γρήγορα πρότειναν μια λύση αλλά ξέρω πως μέσα μου δεν θα ένιωθα εντάξει με αυτόν τον συμβιβασμό. Δεν ήξερα ότι θα υπήρχε τόσο πρόβλημα για μια μπλούζα με οικολογικό μήνυμα. Αυτά από μένα. Φιλιά σε όλους κι ευχαριστώ το σταρ για την πρόσκληση και για την πρωτοβουλία να στηρίζει λώκαλ καλλιτέχνες εντός κι εκτός του εμπορικού φάσματος καθώς και για το ότι έπαιξε τον Τσοπάνακο μου δύο φορές αυτή την εβδομάδα», έγραψε η Sma Rag Da στο Facebook. Ποια είναι η Sma Rag Da H Sma Rag Da το 2013, σε ηλικία δεκαεπτά ετών κυκλοφόρησε το πρώτο της single «Take Your Time» από τη «Mahayana Records», που έγινε αμέσως η αγαπημένη του indie κοινού, θυμίζοντας κάτι από Alex Turner, λίγο από Kate Nash αλλά και κάτι εντελώς νέο και ανεπιτήδευτο. Από τότε ακολούθησαν ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος της με τίτλο «Wisdom Tooth», το Broken Greek EP με τον Άγγλο παραγωγό Brodsky, ένα 2-track EP με διασκευές στα ηπειρώτικα τραγούδια «Αθαμανία όμορφη» και «Τσοπανάκος ήμουνα» καθώς και τα singles «2017 was such a f*cking crappy year» και «Too sad to function». Αυτή την περίοδο, επιστρέφει στη δισκογραφία με τον προπομπό του νέου της άλμπουμ με τίτλο «Air Sickness Bag», που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Το «If you were a bird» είναι το πρώτο κομμάτι που έγραψε μετά από ενάμιση χρόνο δημιουργικής παράλυσης. Τα κουπλέ γράφτηκαν λίγους μήνες πριν χωρίσει από μία δυνατή σχέση που είχε, ενώ τα ρεφρέν λίγες μέρες αφού χώρισε. «Η δημιουργία του ήταν για μένα μια λυτρωτική διαδικασία», αποκαλύπτει στη Lifo. Όσοι την ακολουθούν στα social media, γνωρίζουν πως υπάρχουν πολλοί παραπάνω λόγοι να την αγαπήσουν πέραν της μουσική της. Εκτός από την αφοπλιστική ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό της, η Sma Rag Da ξεχωρίζει για το ενδιαφέρον της να ανοίγει συνεχώς διάλογο μέσα από τα μουσικά της projects και να μπλέκει μουσικά είδη κι επιρροές. Παράλληλα, θεωρεί τον εαυτός της επαναστάτρια. «Για μένα, ναι, είμαι. Έκανα την προσωπική μου επανάσταση. Δεν ήταν εύκολο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια μπορώ να πω ότι ήμουν ένα πολύ προβληματικό άτομο κι είχα τόσα να λύσω που δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι δεν είσαι καλά. Κάπως όμως ήρθαν τα πράγματα που τη βρήκα τη δύναμη κι άρχισα να λύνω. Ένα-ένα, σιγά-σιγά. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό καθώς πλέον ζω πιο όμορφα και ξέρω καλύτερα ποια είμαι και τι θέλω. Άμα με κάποιον μαγικό τρόπο όλοι οι άνθρωποι άρχιζαν να ασχολούνται περισσότερο με την ‘προσωπική επανάσταση’ τους, τότε πιστεύω πως όλες οι άλλες ‘σημαντικές’ επαναστάσεις θα έρχονταν από μόνες τους», τονίζει στο avmag.gr.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/06/02/ekopsan-ti-sma-rag-da-apo-to-star-giati-foroyse-t-shirt-enantia-stis-exoryxeis/

Μεγάλη αλυσίδα ταχυφαγείου απέλυσε δύο διανομείς επειδή απέργησαν στις 11 Απριλίου

Δύο εργαζόμενους διανομείς -έναν στο κατάστημα της Αγίας Παρασκευής και έναν στο κατάστημα της Λ. Αλεξάνδρας, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην πετυχημένη απεργία της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλων στις 11/4 απέλυσε προηγούμενη εβδομάδα η διεύθυνση των Goody’s. Με αφορμή αυτή την εξέλιξη, η δημοτική κίνηση «Φυσάει Κόντρα» στην Αγία Παρασκευή, σε σχετική ανακοίνωσή της τονίζει οτι «λίγο καιρό πριν από την απόλυση, ο ένας από τους δύο εργαζόμενους, γείτονάς μας, είχε διεκδικήσει με επιτυχία εταιρικό μηχανάκι. Η απεργία, εξάλλου, ήταν κομμάτι του αγώνα που γίνεται από τους οδηγούς δικύκλου για να τους παρασχεθούν από τους εργοδότες μέτρα ατομικής προστασίας και εταιρικό μηχανάκι, καθώς και για να ενταχθούν σε ενιαία ειδικότητα και στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά – διεκδικούν αξιοπρεπείς όρους εργασίας, δώρα και επιδόματα, πλήρη ασφάλιση, και συμπεριφορά που δικαιούται κάθε άνθρωπος, μακριά από τα σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια τα οποία έχουν γίνει «καθημερινότητα». Η «απάντηση» των εργοδοτών, είναι απολύσεις. Οι προφάσεις, γνωστές -«χαμηλή παραγωγικότητα» ή «έλλειψη ευγένειας προς τους πελάτες». Να σημειωθεί ότι η εταιρία Goody’s ανήκει στον επιχειρηματικό όμιλο Vivartia – ο οποίος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και τα Everest, Flocafe, La Pasteria.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/05/26/megali-alysida-tachyfageioy-apelyse-dyo-dianomeis-epeidi-apergisan-stis-11-aprilioy/

Θίσβη: Εργατικό ατύχημα με 39χρονο εργάτη, έπειτα από πτώση του σε αμπάρι πλοίου

Ένας 39χρονος εργάτης τραυματίστηκε στο κεφάλι έπειτα από πτώση του στο αμπάρι του φορτηγού πλοίου, σημαίας Παναμά, που ήταν ελλιμενισμένο σε λιμενική εγκατάσταση της Θίσβης. Ο 39χρονος αρχικά μεταφέρθηκε χωρίς τις αισθήσεις του με ιδιωτικό ασθενοφόρο όχημα στο Γενικό Νοσοκομείο Θηβών και στη συνέχεια στον Ερυθρό Σταυρό Αθηνών, όπου παραμένει νοσηλευόμενος. Προανάκριση για το περιστατικό διενεργείται από το Β΄ Λιμενικό Τμήμα Θίσβης του Λιμεναρχείου Ιτέας.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/05/29/thisvi-ergatiko-atychima-me-39chrono-ergati-epeita-apo-ptosi-toy-se-ampari-ploioy/

Οι εκπαιδευτικοί της Ν. Ζηλανδίας πραγματοποιούν τη μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της χώρας

Ζητούν μισθολογικές αυξήσεις και μείωση του ωράριου εργασίας – Σχεδόν 50.000 δάσκαλοι και καθηγητές στους δρόμους Δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές στη Νέα Ζηλανδία απεργούν σήμερα –μια ημέρα πριν από την ανακοίνωση της κυβέρνησης του «προϋπολογισμού για την ευημερία των πολιτών»– ζητώντας υψηλότερους μισθούς και λιγότερες ώρες εργασίας στη μεγαλύτερη απεργία που έχει σημειωθεί μέχρι σήμερα στην ιστορία της χώρας στον χώρο της εκπαίδευσης. Σχεδόν 50.000 δάσκαλοι και καθηγητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συμμετέχουν στην απεργία σε όλη την επικράτεια της χώρας, σύμφωνα με τα σωματεία τους, με αποτέλεσμα να παραμείνουν πολλά σχολεία κλειστά. Η κυβέρνηση της Άρντερν θα καταθέσει αύριο τον πρώτο της «προϋπολογισμό για την ευημερία των πολιτών», ο οποίος παρουσιάστηκε παγκοσμίως ως μια νέα προσέγγιση στη δημοσιονομική διαδικασία αποφάσεων καθοδηγούμενος από ένα ευρύτερο φάσμα δεικτών με στόχο την βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των πολιτών.Τα συνδικάτα των δασκάλων και καθηγητών διαπραγματεύονται επί μήνες με την κυβέρνηση για μισθολογικές αυξήσεις και μέτρα μείωσης του ωράριου εργασίας, αλλά μέχρι στιγμής βρίσκονται σε αδιέξοδο. Ο υπουργός Παιδείας Κρις Χίπκινς δήλωσε νωρίτερα αυτόν τον μήνα όταν προαναγγέλθηκαν οι απεργίες ότι η κυβερνητική πρόταση για άλλα 703 εκατομμύρια ευρώ σε αυξήσεις μισθών μέσα σε μια τετραετία είναι «η καλύτερη προσφορά που δέχτηκε ο κλάδος την τελευταία δεκαετία» και όπως δήλωσε σήμερα στον σταθμό Radio New Zealand δεν υπάρχουν περισσότερα χρήματα για τον συγκεκριμένο κλάδο στον φετινό προϋπολογισμό. Η απεργία υπογραμμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Άρντερν στη διαδικασία υλοποίησης της δέσμευσής της όταν ανέλαβε καθήκοντα το 2017 να διοχετεύσει χρήματα στις κοινωνικές υπηρεσίες και να καταπολεμήσει τις οικονομικές ανισότητες. Παράλληλα η πρωθυπουργός κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι διέρρευσε στα μέσα ενημέρωσης έγγραφα που απέσπασε με υποκλοπές και αφορούν τον προϋπολογισμό. Το υπουργείο Οικονομικών μάλιστα ανακοίνωσε ότι κάποιες από τις διαρροές περιέχουν ανακριβείς πληροφορίες.Η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα αλλά το αντιπολιτευόμενο συντηρητικό Εθνικό Κόμμα αρνείται ότι εμπλέκεται σε οποιαδήποτε παράνομη δραστηριότητα. Ο «προϋπολογισμός για την ευημερία των πολιτών» αναμένεται ότι θα είναι ορόσημο για την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Άρντερν και παρακολουθείται διεθνώς από τους προοδευτικούς πολιτικούς που επιθυμούν να διαπιστώσουν αν θα έχει τα αποτελέσματα που επιδιώκει με το να εστιάζει στην «ευγένεια, την ενσυναίσθηση και την ευημερία». Η κυβέρνηση της Άρντερν έχει ήδη αποκαλύψει κάποια βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού όπως η επένδυση εκατομμυρίων για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής και της σεξουαλικής βίας, η δημιουργία περισσότερων χώρων στέγασης για τους άστεγους και η μείωση του αριθμού των φυλακισμένων Μαορί.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/05/29/oi-ekpaideytikoi-tis-n-zilandias-pragmatopoioyn-ti-megalyteri-apergia-stin-istoria-tis-choras/

Νέες διαδηλώσεις φοιτητών εναντίον του Μπολσονάρου στη Βραζιλία

«Βρίσκομαι εδώ διότι όλοι οι άνθρωποι φτωχικής καταγωγής αξίζουν μια ποιοτική εκπαίδευση» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Κάιο Ντουάρτε, που σπουδάζει κοινωνικός λειτουργός, ενώ διαδήλωνε στη Μπραζίλια, όπου τουλάχιστον 2000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην εμβληματική πλατεία των υπουργείων. «Ανησυχώ για τις επόμενες γενιές, που μπορεί να μην επωφεληθούν από την ίδια εκπαίδευση με εμένα» υπογράμμισε ο νέος. Σύμφωνα με τον ενημερωτικό ιστότοπο G1, διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε περίπου 50 πόλεις στις 18 από τις 26 πολιτείες της Βραζιλίας. Την 15η Μαΐου, 1,5 εκατομμύριo άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί σε περισσότερες από 200 πόλεις σε όλες τις πολιτείες της χώρας. Ο ακροδεξιός πρόεδρος Ζαΐχ Μπολσονάρου είχε τότε αντιμετωπίσει τους φοιτητές με περιφρόνηση, χαρακτηρίζοντάς τους «ηλίθια εργαλεία που χειραγωγούνται από μια μειοψηφία ειδικών, η οποία συνθέτει την καρδιά των ομοσπονδιακών πανεπιστημίων στη Βραζιλία». Δηλώσεις που φαίνεται πως μετάνιωσε αργότερα, προτιμώντας να μιλάει για «αθώα εργαλεία». Την Κυριακή, δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές του Ζαΐχ Μπολσονάρου κατέβηκαν στους δρόμους της Βραζιλίας για να δηλώσουν τη στήριξή τους στον επικεφαλής του κράτους και να ζητήσουν από το Κοινοβούλιο μεγαλύτερη ταχύτητα στην έγκριση των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων. Τις φοιτητικές κινητοποιήσεις πυροδότησε η ανακοίνωση του παγώματος του ποσού των 5,1 δισεκατομμυρίων ρεάλ (περίπου 1,16 δισεκ. ευρώ) στον προϋπολογισμό για την εκπαίδευση.
Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/06/01/nees-diadiloseis-foititon-enantion-toy-mpolsonaroy-sti-vrazilia/

Γενική απεργία κατά των μέτρων λιτότητας στην Αργεντινή

Οι διαδηλώσεις εναντιώνονται επίσης στην αύξηση των τελών των υπηρεσιών, αποτέλεσμα των κυβερνητικών προσπαθειών που υπέγραψε με το ΔΝΤ Μεγάλες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αργεντινή, καθώς τα μεγαλύτερα συνδικάτα κάλεσαν σε γενική απεργία εναντίον των μέτρων λιτότητας που έλαβε ο πρόεδρος Μαουρίτσιο Μάκρι. «Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση επιδεινώνεται μέρα τη μέρα και ο πληθωρισμός καταστρέφει την αγοραστική δύναμη των μισθωτών», αναφέρει η ισχυρή εργατική συνομοσπονδία CGT. Οι διαδηλώσεις, σήμερα Τετάρτη, εναντιώνονται επίσης στην αύξηση των τελών των υπηρεσιών, αποτέλεσμα των κυβερνητικών προσπαθειών να μειωθεί το έλλειμμα βάσει μιας χρηματοδοτικής συμφωνίας που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα υψηλά τέλη επέτειναν τα επίπεδα φτώχειας. (AP Photo/Gustavo Garello) Η οικονομική κρίση έχει πλήξει σοβαρά τις πιθανότητες επανεκλογής του Μάκρι, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Οκτωβρίου, με τη δημοτικότητά του να πλήττεται από τον υψηλό πληθωρισμό, τις απώλειες θέσεων εργασίας και το αδύναμο πέσο. Η γενική απεργία προκάλεσε χάος στα αεροδρόμια και είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εργασίες σε σημαντικά λιμάνια εξαγωγής σιτηρών, ενώ δεν λειτούργησαν τα μέσα μεταφοράς και πολλά σχολεία, γραφεία και τράπεζες.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2019/05/30/geniki-apergia-kata-ton-metron-litotitas-stin-argentini/

Οι Φιλιππίνες έστειλαν πίσω στον Καναδά τόνους απορριμμάτων

Η Μανίλα έστειλε στον Καναδά τόνους απορριμμάτων που είχε δεχθεί πριν από πολλά χρόνια και τα οποία ήταν στο επίκεντρο σφοδρής διμερούς αντιπαράθεσης, την ώρα που πολλές χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας τονίζουν ότι δεν είναι διατεθειμένες να γίνουν οι χωματερές του δυτικού κόσμου.

Επειτα από μια μακρά εκστρατεία που είχε στόχο να πείσει τον Καναδά να πάρει πίσω τα απορρίμματα αυτά που βρίσκονται σε διαδικασία αποσύνθεσης, ο Φιλιππινέζος πρόεδρος Ροντρίγο Ντουτέρτε ζήτησε την προηγούμενη εβδομάδα την άμεση αναχώρηση του φορτηγού πλοίου στο οποίο βρίσκονται.

Σήμερα το ιδιωτικό πλοίο που ναύλωσε η κυβέρνηση των Φιλιππίνων, το MV Bavaria με σημαία Λιβερίας, αναχώρησε από λιμάνι Σούμπικ Μπέι για το Βανκούβερ με 69 εμπορευματοκιβώτια χωρητικότητας 20 τόνων. Το πλοίο θα χρειαστεί περισσότερες από 20 ημέρες για να φτάσει στον Καναδά.

Από το 2013 ως το 2014 περισσότερα από 100 εμπορευματοκιβώτια από τον Καναδά γεμάτα απορρίμματα (οικιακά σκουπίδια, πλαστικά μπουκάλια και σακούλες, εφημερίδες και χρησιμοποιημένες πάνες ενηλίκων) μεταφέρθηκαν στις Φιλιππίνες αφού χαρακτηρίστηκαν ψευδώς πλαστικά απορρίμματα.

Ο Καναδάς επέμεινε ότι η μεταφορά των απορριμμάτων στις Φιλιππίνες δεν ήταν απόφαση της κυβέρνησης, αλλά μια ιδιωτική συναλλαγή.

Οι Φιλιππίνες έχουν ζητήσει επανειλημμένα από την Οτάβα να δεχθεί πίσω τα απορρίμματα, με τον Καναδά να δεσμεύεται μεν να τα πάρει, χωρίς όμως να τηρεί τη διορία που έθεσε η Μανίλα, ως τις 15 Μαΐου. Σε απάντηση οι Φιλιππίνες ανακάλεσαν τον πρεσβευτή τους στην Οτάβα και τους γενικούς τους πρόξενους.

Η ένταση οξύνθηκε περαιτέρω όταν ο εκπρόσωπος του Ντουτέρτε, ο Σαλβαδόρ Πανέλο, απείλησε ότι η χώρα θα στείλει αμέσως πίσω το φορτίο με τα απορρίμματα και θα το πετάξει στα καναδικά χωρικά ύδατα.

Ωστόσο σήμερα ο Φιλιππινέζος υπουργός Εξωτερικών Τεοντόρο Λόκσιν Τζούνιορ δήλωσε ότι η επιστροφή των απορριμμάτων «είναι το τέλος του ζητήματος». «Προς τους απεσταλμένους που έχουν ανακληθεί: ανεβείτε στο αεροπλάνο!», πρόσθεσε.

Από την πλευρά τους ακτιβιστές υπέρ του περιβάλλοντος χαιρέτισαν την κίνηση της Μανίλας ως «ένα ισχυρό μήνυμα» στη διεθνή κοινότητα ότι οι Φιλιππίνες δεν είναι «ο παγκόσμιος κάδος απορριμμάτων».

Η Greenpeace επεσήμανε ότι η υπόθεση αυτή έφερε στο προσκήνιο τον τρόπο με τον οποίο ανεπτυγμένες χώρες εκμεταλλεύονται χαλαρές εθνικές νομοθεσίες και παραθυράκια του διεθνούς δικαίου για να στέλνουν τα απορρίμματά τους σε φτωχές χώρες.

«Πρέπει επίσης να κλείσουμε τα παραθυράκια», τόνισε η Λία Γκερέρο εκπρόσωπος της Greenpeace.

Πριν μερικές ημέρες η Μαλαισία ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει 450 τόνους πλαστικών απορριμμάτων σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους η Αυστραλία, το Μπανγκλαντές, ο Καναδάς, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Σαουδική Αραβία και οι ΗΠΑ.

«Η Μαλαισία δεν θα γίνει η χωματερή του κόσμου», είχε τονίσει ο Μαλαίσιος υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος. «Δεν θα αφήσουμε να μας τρομοκρατήσουν οι ανεπτυγμένες χώρες».

Η Κίνα δεχόταν επί πολλά χρόνια πλαστικά απορρίμματα από όλο τον κόσμο, προτού σταματήσει ξαφνικά πέρυσι επικαλούμενη περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Πολλές χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας που θα έπαιρναν τη θέση της Κίνας σιγά σιγά αρχίζουν να υπαναχωρούν. Παρόλα αυτά μεγάλες ποσότητες απορριμμάτων έχουν σταλεί στη Μαλαισία, την Ινδονησία και σε μικρότερο βαθμό τις Φιλιππίνες.

«Εχουμε δει παρθένα χωριά να μετατρέπονται σε χωματερές εξαιτίας του τσουνάμι φορτίων με απορρίμματα από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Αυστραλία μετά την κινέζικη απαγόρευση», δήλωσε ο Φον Ερνάντες συντονιστής της MKO Break Free From Plastic.

http://www.kathimerini.gr/1026789/article/epikairothta/perivallon/oi-filippines-esteilan-pisw-ston-kanada-tonoys-aporrimmatwn?fbclid=IwAR3hQupjqVmXh9dhtJuRMovFTPEUr4p7pfAfirZMcROxDsYgbX4tbQvmObU

Η έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ σχετικά με το δικαίωμα του ανθρώπου στην τροφή προειδοποιεί ότι η σημερινή γεωργία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά για το περιβάλλον προβλήματα στο μέλλον.

Η 24σέλιδη έκθεση-καταπέλτης, θεωρεί ότι το ισχύον οικονομικό σύστημα, με τις ιδιωτικές εταιρείες και τα φυτοφάρμακα, οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και τους ανθρώπους.

Για να καταπολεμηθεί η πείνα και να εξασφαλιστεί ο εφοδιασμός του πληθυσμού με τρόφιμα απαιτείται ένα εντελώς νέο σύστημα, καταλήγει η έκθεση.

200.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τα φυτοφάρμακα

Οι ειδικοί που συνέταξαν την έκθεση προειδοποιούν για την χρήση των φυτοφαρμάκων. Η έκθεση εκτιμά ότι περίπου 200.000 άτομα ετησίως πεθαίνουν, αποτέλεσμα της χρήσης φυτοφαρμάκων. Στην χειρότερη μοίρα βρίσκονται οι χώρες με ανεξέλεγκτα ελεύθερο εμπόριο και λιγότερους κανόνες γύρω από τα φυτοφάρμακα. Η πλειοψηφία αυτών των χωρών είναι αναπτυσσόμενες. Οι διαφορές στους κανονισμούς μεταξύ των χωρών σε όλο τον κόσμο είναι μεγάλες. Οι χώρες της ΕΕ είναι εκείνες που έχουν τους αυστηρότερους κανονισμούς και το λιγότερο αντίκτυπο στο περιβάλλον και στην ανθρώπινη υγεία. Αυτό όμως δεν βοηθάει τους καταναλωτές, αφού η πλειοψηφία των αγροτικών προϊόντων προέρχονται από εισαγωγές από τις αναπτυσσόμενες χώρες!

Το οικονομικό σύστημα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο

Η έκθεση αναφέρει ότι το οικονομικό σύστημα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να θρέψει τον πληθυσμό του κόσμου και να αναπτύξει μια αειφόρο γεωργία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις ισχυρίζονται ότι τα φυτοφάρμακα και οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες(αυτές δηλαδή που παράγουν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα) θα οδηγήσουν στην παραγωγή επαρκών προϊόντων για τον επισιτισμό του παγκόσμιου πληθυσμού. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι αυτά είναι μύθος και αποδεικνύει ότι τα φυτοφάρμακα δεν οδηγούν σε μεγαλύτερη παραγωγή προϊόντων στην γεωργία. Άλλωστε παράγονται σήμερα τρόφιμα που επαρκούν για 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους, περισσότερο δηλαδή από αρκετά για να θρέψουν τον πληθυσμό των περίπου 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων της γης. Η χρήση των φυτοφαρμάκων οδηγεί αντιθέτως σε καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και ιδιαιτέρως για τα άτομα που εργάζονται στον τομέα της γεωργίας. Προκαλεί καρκίνους, υπογονιμότητα, τερατογεννέσεις και άλλες αρρώστιες.

Παιδιά και έγκυες γυναίκες διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο

Τα παιδιά και οι έγκυες γυναίκες υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες των φυτοφαρμάκων. Είτε λόγω της κατανάλωσης τροφίμων που καλλιεργούνται με ισχυρά φυτοφάρμακα είτε λόγω κατοίκησης κοντά στις καλλιέργειες. Υπάρχουν παραδείγματα θανάτων παιδιών που καταναλώνουν τρόφιμα με υψηλά επίπεδα παρασιτοκτόνων. Τα παραδείγματα που αναφέρονται είναι ότι 23 παιδιά πέθαναν στην Ινδία το 2014 και 39 στην Κίνα το 2013, λόγω των υψηλών επιπέδων των φυτοφαρμάκων στα τρόφιμα.

Δεν βοηθά το πλύσιμο των τροφίμων

Η έκθεση δείχνει επίσης ότι τις περισσότερες φορές δεν βοηθά το πλύσιμο των τροφίμων πριν από το μαγείρεμα για να μειώσει τα επίπεδα των φυτοφαρμάκων. Η πλειοψηφία των φυτοφαρμάκων εισχωρεί στο φυτό από τις ρίζες, και άρα το πλύσιμο στην επιφάνεια δεν έχει νόημα. Οι καλλιέργειες που βρίσκονται εκτεθειμένες σε περισσότερα φυτοφάρμακα δεν είναι αυτές που καταναλώνονται από τον ίδιο τον παραγωγό και την τοπική κοινωνία, αλλά κυρίως αυτές που καλλιεργούνται για εμπορική χρήση και εξαγωγές. Το φοινικέλαιο και η σόγια είναι τα προϊόντα ψεκάζονται με πιο ισχυρά φάρμακα από όλες τις καλλιέργειες.Τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που παράγονται από τις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες προβάλλονται από τις μεγάλες εταιρείες σαν μια πιο φιλική περιβαλλοντική επιλογή, αλλά η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα μελέτες δεν υπάρχει καμία υποστήριξη για αυτό τον ισχυρισμό και ότι αντίθετα υπάρχει ανάγκη για περισσότερη έρευνα.

Τα γενετικά τροποποιημένα φυτά παράγουν φυτοφάρμακα από μόνα τους!

Ο λόγος που οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες θεωρούνται φιλικότερες για το περιβάλλον είναι ότι δεν ψεκάζονται με φυτοφάρμακα. Τα φυτά όμως είναι τροποποιημένα σε βαθμό που να μπορούν να παράγουν τα ίδια φυτοφάρμακα τα οποία έχουν αρνητικό αντίκτυπο στο περιβάλλον, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις καθορίζουν την νομοθεσία των χωρών

Ένα παράδειγμα που αναφέρεται στην έκθεση είναι οι φυτείες μπανάνας στην περιφέρεια Νταβάο των Φιλιππίνων στη δεκαετία του 1980. Το φυτοφάρμακο DCBP που χρησιμοποιήθηκε στην περιοχή προκάλεσε καρκίνο, αυξημένη στειρότητα και άλλες ασθένειες. Οι τοπικές αρχές επέλεξαν να απαγορεύσουν το DCBP. Οι μεγάλες εταιρείες όμως πίεσαν την κυβέρνηση, η οποία επέλεξε να ακυρώσει την απαγόρευση..

Τρία μονοπώλια κατέχουν το 65% της αγοράς φυτοφαρμάκων

Στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, υπάρχουν τρεις εταιρείες που αντιπροσωπεύουν το 65% της παγκόσμιας παραγωγής των φυτοφαρμάκων: Η Monsanto–Bayer, η Dow–Dupont και η Syngenta & ChemChina. Οι εκπρόσωποι αυτών των μεγάλων εταιριών χρησιμοποιούν δικές τους μελέτες με εξαγορασμένους επιστήμονες για να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις ώστε να αποφύγουν την απαγόρευση ή την θέσπιση πιο αυστηρών κανονισμών για την χρήση των φυτοφαρμάκων. Πιέζουν τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα των αναπτυσσόμενων χωρών, να αποφύγουν την απαγόρευση ή και κανονισμούς γύρω από τα φυτοφάρμακα. Είναι εύλογο, αφού τα προϊόντα τους θα εξαχθούν στις αναπτυγμένες χώρες. Οι μελέτες αυτές αμφισβητούνται συχνά από την επιστημονική κοινότητα

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί και δεν θέλει

Τα συμπεράσματα των ειδικών επιστημόνων επαναλαμβάνονται αρκετές φορές στo κείμενo της έκθεσης και καταλήγουν πως το υπάρχουν σύστημα δεν μπορεί να λύσει ούτε το πρόβλημα της πείνας ούτε να προστατεύσει το περιβάλλον. Αντίθετα επιδεινώνει την υγεία και φέρνει σε κίνδυνο την ζωή των ανθρώπων, καταστρέφει το περιβάλλον και καταδικάζει, παρά την πληθώρα παραγωγής τροφίμων, δισεκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση. Ο θεός του είναι το κέρδος και μπροστά σε αυτό όλα τα άλλα δεν έχουν καμιά αξία, ούτε η ζωή και η υγεία των ανθρώπων ούτε και το περιβάλλον.

https://atexnos.gr/%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B7%CE%B5-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83/?utm_campaign=shareaholic&fbclid=IwAR2jkIx0JIPKN_SihANDxtiiFiu0HBZ4CuHms_a_XpoU33sD20o8MBfIjw4