1

Ποιος θέλει να βγάλει τον Στρατό στο δρόμο με πρόσχημα τον σεισμό;

Η φωτογραφία καταγράφει την 71η Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας που η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έστειλε στην Στρατιωτική Περάλαση της Θεσσαλονίκης ενάντια στους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές.

Διαβάζουμε στο militaire.gr

Ερώτημα για τη δυνατότητα των Ενόπλων Δυνάμεων να “στείλουν δυνάμεις για περιφρούρηση” σε περιοχές που έχουν κάποιες επιπτώσεις από τη σεισμική δόνηση τέθηκε προς τα Γενικά Επιτελεία! 

Ποιες περιοχές έχουν υποστεί τόσο σοβαρές ζημιές που να χρειάζεται να βρεθεί στρατός στους δρόμους; 

Καμία απολύτως! 

Γι΄ αυτό και το ερώτημα που τέθηκε θα το χαρακτηρίσουμε ύποπτο. 

Η νέα αυτή δημοσιογραφική αποκάλυψη έρχεται να δώσει άλλη διάσταση στις αποκαλύψεις του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ για την ανοικτή κατασταλτική δράση του Στρατού που δρομολογεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Θυμίζουμε:

O Στρατός αναλαμβάνει την Εσωτερική Ασφάλεια στο πλάι της Αστυνομίας;

Μια σοβαρή τομή στην επέκταση του Επιχειρηματικού κράτους Άμυνας/Ασφάλειας σηματοδοτεί η σημερινή επίσκεψη του πρωθυπουργού Κ.Μητσοτάκη στο Υπουργείο Άμυνας. Μια τομή που εκμεταλλεύεται τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την εμπλοκή του Στρατού στην εσωτερική πολιτική και κοινωνική ζωή με βασική διάσταση την συμβολή των Ενόπλων Δυνάμεων στο Προσφυγικό ζήτημα, την είσοδο Στρατού-ΝΑΤΟ-Πολεμικής Βιομηχανίας στα ΑΕΙ, την απόπειρα Στρατιωτικοποίησης του λαού μας.

Οι αποκαλύψεις της αρθρογραφίας για ένταση και επερχόμενες αντιδραστικές τομές στην Εθνοφυλακή και στις εθνικιστικές πολεμοκάπηλες Λέσχες Εφέδρων που χρεώνονται στον Υπουργό Άμυνας Στεφανή -τον ίδιο που ως ΑΓΕΣ πρωταγωνίστησε στην αναβάθμιση τους-,  πατούν στα πεπραγμένα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπου Στρατός-Λέσχες Εφέδρων-Πολιτοφυλακή εκπαιδεύονταν και εντάσσονταν σε σχεδιασμούς Φύλαξης του ΤΑΡ.

Ο Ασύμμετρος Πόλεμος που περιέγραψε ο Κ.Μητσοτάκης εναντίον του εργαζόμενου λαού μας στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, που δίνει ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής -ΕΛΛΗΝΙΚΟ, EYROBANK, ΔEH, Ιδιωτικοποιήσεις και Απολύσεις, επίδειξη κρατικής τρομοκρατίας με ιδιαίτερη στόχευση το Πανεπιστημιακό Άσυλο, τους πρόσφυγες, την Αλληλεγγύη και τα κοινωνικά κινήματα- δίνει σήμερα μια ακόμη ολοκληρωτική διάσταση μέσω των δογμάτων Πολέμου/Καταστολής που στοχεύουν στην τρομοκράτηση των εργαζομένων εντός και εκτός συνόρων. Είναι ο Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός και το κράτος της διαρκούς έκτακτης ανάγκης.
Ο Ελληνικός Στρατός που επιδιώκει ρόλο ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ των λαών σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο, πρέπει πρώτα απ’ όλα να εξασφαλίσει την επιβολή του νέου καπιταλιστικού παραγωγικού  μοντέλου ανάπτυξης των κερδών τους- ονομάζοντας μεταρρυθμίσεις την λαίλαπα της Κινεζοποίησης των εργασιακών σχέσεων που απαιτεί η κερδοφορία τους, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, το ΕΥΡΩ και η ΟΝΕ-, τα συμφέροντα των επενδυτών-εφοπλιστών-εργολάβων, με βασικό παρανομαστή τον ενεργειακό τομέα.
Για αυτούς τους λόγους οξύνεται ο Κοινωνικός Πόλεμος και ταυτόχρονα απειλείται ο εργαζόμενος λαός μας να γίνει κρέας στα κανόνια του Ελληνοτουρκικού Ανταγωνισμού, με την πιθανότητα θερμού επεισοδίου και Διακρατικού πολέμου ορατή.
Το ρεπορτάζ της Ιωάννας Ηλιάδη στο armyvoice.gr είναι αποκαλυπτικό.
Στο άρθρο της ” Κυριάκος Μητσοτάκης: Τι αλλαγές φέρνει στην Εθνική Άμυνα” τονίζει:

Με μια συμβολική επίσκεψη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις 17 Ιουλίου νωρίς το απόγευμα ο πρωθυπουργός θα ενημερωθεί για τις εξελίξεις στην εθνική άμυνα και θα διαπιστώσει ο ίδιος πώς θα εφαρμοστεί ο φάκελος με το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρέδωσε στον υπουργό Νίκο Παναγιωτόπουλο για να εκτελέσει το επόμενο 6μηνο.

Ο τίτλος του φακέλου «Ασφάλεια στο σπίτι, στην πόλη και στη χώρα», είναι ίδιος με αυτόν του υπουργείου προστασίας του πολίτη και δείχνει ότι υπάρχει πρόθεση επέκτασης των αρμοδιοτήτων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας σε θέματα τα οποία μέχρι σήμερα θεωρούνταν αποκλειστική αρμοδιότητα του υπουργείου δημόσια τάξης, όπως η ασφάλεια στο σπίτι και στις πόλεις.

Με βάση αυτόν τον φάκελο η νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος και ΥΦΕΘΑ Αλκιβιάδης Στεφανής) θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα μεταξύ άλλων στα ακόλουθα θέματα:

Ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας. Ενθάρρυνση των συμπράξεων της αμυντικής μας βιομηχανίας με τον ιδιωτικό τομέα, και υποστήριξη της αμυντικής έρευνας και τεχνολογίας σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Ιδρύματα της χώρας.
Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κάποιος ότι πίσω από την Κατάργηση του Ασύλου κρύβεται όχι μόνο η πολιτική αυταρχική διάσταση της καταστολής του φοιτητικού κινήματος, αλλά και η Εισβολή του Στρατού, του ΝΑΤΟ και της Πολεμικής Βιομηχανίας στα Πανεπιστήμια.
Για Εμάς ως ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ο πόλεμος της αστικής τάξης και του αδίστακτου πολιτικού της προσωπικού διεξάγεται με διαφορετικούς όρους, αλλά για τους ίδιους λόγους, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων.
Η Κινητοποίηση της 10ης Ιουλίου και η δυναμική που αποκάλυψε έστειλε το πρώτο μήνυμα στην κυβέρνηση ΝΔ, αλλά και σε όλους.
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ παίρνει σαφή θέση και καλεί σε Κοινό Αγώνα:

Μας ζητούν να πάμε να σκοτωθούμε για τις ΑΟΖ, για τα πετρέλαια-φυσικό αέριο και τα κέρδη τους, για την EXXON-MOBIL, TOTAL, ENI, Kατάρ, τους Κοπελούζο, Λάτση, Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίο!

Καλούμε σε Κοινή Πάλη Έλληνες και Τούρκους φαντάρους, τον εργαζόμενο λαό και στις δύο ακτές του Αιγαίου ενάντια στον Διακρατικό Πόλεμο που μας οδηγούν.

Ενάντια στα Θερμά Επεισόδια που θα χυθεί το Δικό Μας Αίμα για τα Δικά τους Συμφέροντα

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΟΖ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ της ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑΣ τους και της ΤΡΟΜΕΡΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ για τους λαούς της περιοχής

Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι στην συγκρότηση ενός Μαζικού και Μαχητικού κινήματος Μέσα και Έξω από τον Στρατό για να Μπλοκάρουμε τους πολεμικούς σχεδιασμούς του Ελληνικού Κράτους, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ., ενάντια στις κυβερνήσεις της βάρβαρης ταξικής επίθεσης και της στυγνής κρατικής καταστολής

ΔΕΝ θα γίνουμε εμείς Κρέας στα Κανόνια για τα συμφέροντα πετρελαϊκών εταιρειών, εφοπλιστών και επενδυτών

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ για Ελληνική Ολιγαρχία-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ε.Ε. Δεν ΠΟΛΕΜΑΜΕ Πρόσφυγες-Μετανάστες

ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ τους Κοινωνικούς Αγώνες. ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ στους Πολέμους Τρομοκράτησης των λαών. ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ

ΔΕΝ θα γίνουμε εμείς ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ σε Βαλκάνια και Ανατ. Μεσόγειο

Αγωνιζόμαστε στο πλευρό του κόσμου της Εργασίας και της Νεολαίας για τα Κοινά μας Δικαιώματα σε Ελλάδα και Τουρκία

Το Αιγαίο και η Μεσόγειος, εκτός από ορυκτό πλούτο, έχουν και ανθρώπινα θύματα. Και ο υγρός αυτός τάφος έχει καρφωμένες τις σημαίες της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ιταλίας.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

 

https://diktiospartakos.blogspot.com/2019/07/blog-post_342.html?spref=fb&m=1&fbclid=IwAR35PoFWSLIjXSGhSLzvaGplW9xcJ1i8Ehbd1KESnXj4uc8KYQ2DLLKMV-o




Μπορούν οι ΑΠΕ να υποκαταστήσουν την Πτολεμαΐδα 5;

Μπορούν οι ΑΠΕ να υποκαταστήσουν την Πτολεμαΐδα 5;

Cost – benefit ανάλυση από τη ΔΕΗ: Οι ΑΠΕ δεν θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν την Πτολεμαΐδα 5

Αρκετές είναι οι φωνές που έχουν εγείρει το ερώτημα αν θα μπορούσε το όφελος που προσδοκά να έχει η ΔΕΗ από την ολοκλήρωση και εισαγωγή στο σύστημα της νέας μονάδας Πτολεμαΐδα 5 να υποκατασταθεί από τη χρήση ΑΠΕ και συστημάτων αποθήκευσης.
Μάλιστα, οι φωνές αυτές πύκνωσαν το τελευταίο διάστημα, μιας και η συζήτηση για τις λιγνιτικές μονάδες ζωήρεψε ξανά, επ’ αφορμής τόσο των αποφάσεων για την αναμόρφωση του ETS, αλλά και του Ευρωδικαστηρίου σε σχέση με τον κυρίαρχο ρόλο της ΔΕΗ στην αξιοποίηση των λιγνιτικών κοιτασμάτων, όσο και της συμφωνίας της ΔΕΗ με την CMEC για τη Μελίτη 2.

Ο αντίλογος που προβάλλεται στην εισαγωγή νέων λιγνιτικών μονάδων είναι σαφής: το περιβαλλοντικό κόστος και οι μακροχρόνιες επιπτώσεις από την εισαγωγή τους είναι επαρκής λόγος ώστε να εγκαταλειφθούν τέτοια σχέδια.


Στην έντονη αντιπαράθεση σχετικά με τη νέα λιγνιτική μονάδα της ΔΕΗ, την Πτολεμαΐδα 5, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις καταφέρονται λάβρες κατά του συγκεκριμένου έργου.
Η σχετική συζήτηση γίνεται συνήθως σε έδαφος που αποκλείει πιθανές συγκλίσεις, καθώς αμφότερες οι πλευρές εμφανίζονται προσκολλημένες σε θέσεις αρχής, υπέρ ή κατά του λιγνίτη εν γένει.
Από την άποψη αυτή, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα μπορούσε να προσφέρει στη σχετική συζήτηση μια cost-benefit ανάλυση, σαν κι αυτή που, σύμφωνα με πληροφορίες του energypress, έχουν εκπονήσει στελέχη της ΔΕΗ για την περίπτωση της Πτολεμαΐδας 5.

Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, βασικά σημεία της οποίας παρουσιάζουμε στη συνέχεια, η ΔΕΗ εκτιμά ότι το επιφερόμενο κόστος από τη χρήση ΑΠΕ και συστημάτων αποθήκευσης ως εναλλακτικής λύσης σε σχέση με την Πτολεμαΐδα 5 είναι αποτρεπτικό για την επιλογή μιας τέτοιας λύσης.
Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τη θέση της ΔΕΗ ότι ο ρόλος του λιγνίτη ως εθνικού στρατηγικού καυσίμου είναι αναντικατάστατος σε ό,τι αφορά την ασφάλεια του συστήματος, εκτιμούμε ότι έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τη συλλογιστική που αναπτύσσεται.

Οι προβλέψεις για την Πτολεμαΐδα 5
Στη βάση της προαναφερθείσας επεξεργασίας, τίθεται το εξής σκεπτικό: οι όποιες εναλλακτικές λύσεις, θα πρέπει να είναι συγκρίσιμες ως προς την ενέργεια που θα παράγεται από την Πτολεμαΐδα 5.
Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ΔΕΗ, η νέα μονάδα Πτολεμαΐδα 5 θα έχει συνολική ισχύ 800MW.
Η μονάδα πρόκειται να λειτουργεί ως μονάδα βάσης για όλο το έτος, με καθαρή ισχύ 616 MW, παράγοντας 4.620 GWh το χρόνο, λειτουργώντας για 7.500 ώρες το χρόνο σε πλήρες φορτίο.
Η παραγωγή της νέας μονάδας θα είναι συνεχής και θα ακολουθεί τη ζήτηση φορτίου.
Ως προς το κόστος, το συμβατικό κόστος υπολογίζεται στα 1,39 δισ. ευρώ.
Πιο αναλυτικά, το κόστος επένδυσης μαζί τα κόστη λειτουργίας, συντήρησης και καυσίμου της μονάδας της Πτολεμαΐδας 5, καθώς και το κόστος CO2, φτάνει τα 3,4 δισ. ευρώ, ανηγμένο σε παρούσα αξία.

Η εναλλακτική των αιολικών πάρκων
Σύμφωνα με τις αναλύσεις της ΔΕΗ, για την παραγωγή ίσης ποσότητας ενέργειας από ανεμογεννήτριες, θα χρειαζόταν να εγκατασταθεί τουλάχιστον τριπλάσια συνολική ωφέλιμη ισχύς. Κι αυτό γιατί οι ανεμογεννήτριες δεν υπερβαίνουν τις 2.500 ώρες συνεχούς λειτουργίας, με το νούμερο αυτό, μάλιστα, να αφορά τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, δηλαδή νησιά του Αιγαίου με υψηλό αιολικό δυναμικό.

Πέραν αυτού, σε περίπτωση που επιλέγονταν αιολικά πάρκα ως εναλλακτική για την Πτολεμαΐδα 5, θα υπήρχε πρόσθετη ανάγκη για συστήματα αποθήκευσης κατάλληλης ισχύος, δεδομένου ότι, για αντικειμενικούς λόγους, η παραγωγή των ανεμογεννητριών δεν μπορεί να είναι συνεχής και να ακολουθεί τη ζήτηση φορτίου.

Λαμβάνοντας όλες αυτές τις παραμέτρους υπόψη, στη σχετική μελέτη υπολογίζεται ότι η ελάχιστη συνολική αιολική ισχύς που θα απαιτούνταν είναι 2.376 MW, ενώ το σύστημα αποθήκευσης θα έπρεπε να έχει ισχύ 1.473 MW.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο στόλος των ανεμογεννητριών αυτών θα πρέπει να ανανεωθεί σε περίπου δεκαπέντε χρόνια, αφού περίπου τόσος είναι ο μέγιστος χρόνος ζωής τους, τότε, σύμφωνα με τους ίδιους υπολογισμούς, το κόστος της επένδυσης εκτινάσσεται.
Συγκεκριμένα, με μέσες τιμές 1.000 ευρώ/KW για ανεμογεννήτριες και 1.250 ευρώ/KW για αντλησιοταμιευτικό έργο, οι αναλύσεις αυτές δίνουν συνολικό κόστος άνω των 6,5 δισ. ευρώ., το οποίο ανηγμένο σε παρούσα αξία, φτάνει τα 5,9 δισ. ευρώ.

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΔΕΗ, ακόμα κι αν ληφθεί υπόψη η περιβαλλοντική επιβάρυνση που καταλογίζεται  στην Πτολεμαΐδα 5, το κόστος επένδυσης, αλλά και η συνολική τιμή κιλοβατώρας αυξάνει κατά 57% σε περίπτωση που προτιμηθεί η εναλλακτική των αιολικών.
Ως εκ τούτου, η ανάλυση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη εναλλακτική απαιτεί 6,3 φορές περισσότερη ισχύ, έχει τριπλάσιο κόστος επένδυσης και οδηγεί σε 1,6 φορές ακριβότερη παραγόμενη κιλοβατώρα σε σχέση με την Πτολεμαΐδα 5.

Η εναλλακτική των φωτοβολταϊκών
Σε σχέση με το προηγούμενο σενάριο που αφορά χρήση αιολικών, αν εξεταστεί η εναλλακτική των φωτοβολταϊκών, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι στην περίπτωση αυτή η παραγωγή είναι πιο προβλέψιμη τόσο χρονικά όσο και ποσοτικά, καθώς τα σχετικά στοιχεία της ηλιοφάνειας είναι προσδιορίσιμα.

Στην περίπτωση αυτή, οι αναλυτές της ΔΕΗ υπολογίζουν ότι  η παραγωγή αναλογεί στατιστικά σε 1.500 ισοδύναμες ώρες λειτουργίας σε πλήρες φορτίο σε ετήσια βάση, έναντι 2.500 ωρών στην περίπτωση των ανεμογεννητριών.

Σύμφωνα με τη σχετική επεξεργασία, προκειμένου η λύση των φωτοβολταϊκών να είναι συγκρίσιμη ως προς την παραγόμενη ποσότητα ενέργειας με Πτολεμαΐδα 5, θα πρέπει να εγκατασταθεί τουλάχιστον πενταπλάσια συνολικά ωφέλιμη ισχύς από φωτοβολταϊκά.

Επιπροσθέτως, όπως και στην περίπτωση των ανεμογεννητριών, απαιτείται και σε αυτό το σενάριο η πρόβλεψη για συστήματα αποθήκευσης ισχύος, δεδομένου ότι η παραγωγή των φωτοβολταϊκών δεν είναι συνεχής, αλλά εξαρτάται άμεσα από το επίπεδο ηλιοφάνειας κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους προαναφερθέντες υπολογισμούς, η συνολική ενέργεια που πρέπει να εισαχθεί στο σύστημα αποθήκευσης θα είναι 5.280 GWh, η οποία αντιστοιχεί σε πρόσθετη συνολική ισχύ 3.520 MW. Άρα η ελάχιστη συνολική ισχύς φωτοβολταϊκών που απαιτείται είναι 4.136 MW, ενώ το σύστημα αποθήκευσης πρέπει να έχει ισχύ 2.945 MW.

Αν τώρα συνυπολογίσει κανείς ότι, όπως και στην περίπτωση των ανεμογεννητριών, ο στόλος των φωτοβολταϊκών αυτών θα πρέπει να ανανεωθεί σε περίπου δεκαπέντε χρόνια, αφού περίπου τόσος είναι ο μέγιστος χρόνος ζωής τους, τότε, σύμφωνα με τους ίδιους υπολογισμούς, το κόστος της επένδυσης αυξάνεται κατά πολύ.

Εν προκειμένω,  με μέσες τιμές 1.000 €/KW για τα φωτοβολταϊκά και 1.250 €/KW για το αντλησιοταμιευτικό έργο, οι αναλύσεις αυτές δίνουν συνολικό κόστος που υπερβαίνει τα 11,5 δισ. ευρώ, το οποίο ανηγμένο σε παρούσα αξία, ανέρχεται σε 10,8 δισ. ευρώ.
Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τις παραπάνω εκτιμήσεις της ΔΕΗ, σε περίπτωση που προτιμούνταν η εναλλακτική των φωτοβολταϊκών το κόστος επένδυσης, αλλά και η συνολική τιμή κιλοβατώρας είναι185% πάνω σε σχέση με την Πτολεμαΐδα 5.

Συμπερασματικά, σύμφωνα με τις ίδιες αναλύσεις, η συγκεκριμένη εναλλακτική απαιτεί 11,5 φορές περισσότερη ισχύ, έχει 5,6 φορές υψηλότερο κόστος επένδυσης και οδηγεί σε περίπου 3 φορές ακριβότερη κιλοβατώρα.

Επιπλέον δυσκολίες για την υποκατάσταση από ΑΠΕ
Ένας ακόμα παράγοντας που θα πρέπει να συνεκτιμηθεί σε ό,τι αφορά το τελικό κόστος, είναι η αύξηση του ΕΤΜΕΑΡ.
Επίσης, σε περίπτωση που υιοθετούνταν η επιλογή μιας εξ αυτών των εναλλακτικών, θα έπρεπε να επιλυθεί το πρόβλημα της εξεύρεσης του κατάλληλου χώρου για την εγκατάσταση αυτών των συστημάτων, είτε πρόκειται για ανεμογεννήτριες, είτε για φωτοβολταϊκά, καθώς θα απαιτούνταν επαρκής έκταση με υψηλό αιολικό ή ηλιακό, κατά περίπτωση, δυναμικό. Κατάλληλη έκταση θα έπρεπε επίσης να εξασφαλιστεί και για την κατασκευή του απαιτούμενου αντλησιοταμιευτικού έργου, μαζί με τις αναγκαίες λίμνες – ταμιευτήρες.
Ως προς το δεύτερο, είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν συνολικά δύο τέτοια έργα συνολικής ισχύος 750 MW, κάθε μια εκ των δυο εναλλακτικών θα απαιτούσε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, έργα πολλαπλάσιας ισχύος.
Παράλληλα, η επιλογή οποιασδήποτε εκ των δυο αυτών εναλλακτικών θα απαιτούσε την υλοποίηση του αντίστοιχου αναγκαίου δικτύου μέσης και υψηλής τάσης, τόσο για τη σύνδεση των ανεμογεννητριών ή των φωτοβολταϊκών, όσο και του αντλησιοταμιευτικού έργου με το σύστημα της χώρας.
Ταυτόχρονα, το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του έργου θα πήγαινε αρκετά πίσω.
Μια ακόμα παράπλευρη επίπτωση αφορά την τηλεθέρμανση της Πτολεμαΐδας, αφού σε περίπτωση μη υλοποίησης της νέας μονάδας, αυτή θα μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο με την εγκατάσταση πρόσθετης θερμικής ισχύος, ενδεχομένως από βιομάζα. Μια τέτοια επιλογή, όμως, συνεπάγεται επιπρόσθετο κόστος, τόσο για την κατασκευή της σχετικής μονάδας, όσο και για την προμήθεια του αντίστοιχου καυσίμου.
Πέραν αυτών, η ανάλυση της ΔΕΗ αντιπαραβάλλει και τις συνέπειες ως προς τις θέσεις εργασίας που εκτιμά ότι θα προκύψουν. Σε σχέση με τις προβλέψεις που αφορούν την Πτολεμαΐδα 5, η κύρια διαφορά έγκειται στο ότι η επιλογή κάποιας εκ των δυο εναλλακτικών δε διασφαλίζει παρά ελάχιστες θέσεις εργασίας στην περιοχή, εν αντιθέσει με τις θέσεις εργασίας που προκύπτουν για τα προβλεπόμενα 35 χρόνια λειτουργίας της Πτολεμαϊδας 5 και αφορούν, πέραν της μονάδας παραγωγής, τα ορυχεία που την τροφοδοτούν, καθώς και αρκετές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Άλλο η θερμική παραγωγή κι άλλο η θερμική ισχύς
Βάσει των παραπάνω αναλύσεων, στελέχη της ΔΕΗ επισημαίνουν ότι η ενίσχυση των ΑΠΕ είναι επιθυμητή, αλλά και εφικτή, πάντα, όμως, μέσα στα όρια διατήρησης της αξιοπιστίας, της ασφάλειας εφοδιασμού και της λειτουργικότητας του ηλεκτρικού δικτύου, στο οποίο εντάσσονται.
Η κύρια παράμετρος που αναδεικνύει η ΔΕΗ είναι ότι οι ΑΠΕ μπορούν να λειτουργήσουν θετικά ως προς την υποκατάσταση της θερμικής παραγωγής, αλλά επ’ ουδενί δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη θερμική ισχύ, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να συνυπολογιστεί το κόστος εφεδρείας και αποθήκευσης, ώστε οι λύσεις να είναι ισοδύναμες.

Εν κατακλείδι, δηλαδή, η άποψη της ΔΕΗ είναι ότι η ύπαρξη λιγνιτικών μονάδων ενισχύει το δίκτυο και συμβάλλει στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, οι οποίες μπορούν να υποκαταστήσουν μόνο τη παραγωγή ενέργειας από το λιγνίτη και όχι να αντικαταστήσουν την ισχύ που προέρχεται από τις λιγνιτικές μονάδες.
Κι αυτό γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση προκύπτουν υπέρμετρες οικονομικές επιβαρύνσεις.
Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια της προβληματικής που προτάσσει με έντονο τρόπο η ΔΕΗ το τελευταίο διάστημα, είναι ζήτημα του εθνικού ενεργειακού σχεδιασμού να αντιμετωπίζει την κάθε πηγή ενέργειας συνολικά και σφαιρικά, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα κάθε πηγής και μειώνοντας τα μειονεκτήματα.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι ενεργειακές ανάγκες θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να καλύπτονται με αξιόπιστο, οικονομικό και περιβαλλοντικά αποδεκτό τρόπο, οι αναλύσεις της ΔΕΗ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η νέα λιγνιτική μονάδα Πτολεμαΐδα 5 καλύπτει τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, κι ανεξάρτητα από το αν κανείς συμμερίζεται εξ ολοκλήρου ή όχι τις παραπάνω αναλύσεις των στελεχών της ΔΕΗ, με βάση το πώς είναι σήμερα διαμορφωμένη η κατάσταση της ηλεκτροπαραγωγής στη χώρα, είναι ρεαλιστικός ο προβληματισμός για το αν και κατά πόσο λιγνίτης και ΑΠΕ θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια συνεργατική κι όχι ανταγωνιστική σχέση.

Δημήτρης Κοιλάκος
https://kokinokamini.blogspot.com/2018/10/5.html



STOP στην καταστολή του Αλγερινού λαού! Σεβασμός στα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Ενώ ο Αλγερινός λαός διαδηλώνει ειρηνικά εδώ και πέντε περίπου μήνες, πολλαπλασιάζονται οι αυθαίρετες συλλήψεις και η προπαγάνδα των ΜΜΕ. Οι Kader Attia, Etienne Balidar, Juliette Binoche, Said Bouamama, Souad Massi και πλήθος οργανώσεων όπως η ACDA, κάνουν έκκληση για την «άμεση διακοπή της καταστολής και των διώξεων καθώς και για την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων» Εδώ και πέντε περίπου μήνες, ο Αλγερινός λαός διαδηλώνει, με επιμονή, σταθερότητα και κουράγιο, για να τελειώσει μια για πάντα με το αυταρχικό στρατιωτικό σύστημα που του επιβλήθηκε από την εποχή της Ανεξαρτησίας. Οι διεκδικήσεις του γίνονται κάθε Παρασκευή, σε όλη την επικράτεια, με το όνειρο της θέσπισης ενός Κράτους δικαιωμάτων που θα μπορεί να εγγυηθεί τις ατομικές και τις συλλογικές ελευθερίες και θα προωθεί την κοινωνική ισότητα -όπως εκείνη μεταξύ γυναικών και ανδρών- και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος

Ο Αλγερινός λαός, χάρη στον ειρηνισμό του, που θα υμνείται σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη, μπόρεσε να ανατρέψει εδώ και τόσο διάστημα όλους τους ελιγμούς εξαπάτησης, όλες τις απόπειρες διχόνοιας, όλες τις απόπειρες χειραγώγησης της εξουσίας, που κρύβεται επιμελώς κάτω από ένα κοινωνικό προσωπείο, μίας στρατικοποιημένης δύναμη που δεν μπορεί να κοροϊδέψει ούτε τους Αλγερινούς ούτε και τη διεθνή γνώμη. Η Εξουσία τις τελευταίες αυτές εβδομάδες έβαλε στο στόχαστρό της, τις ειρηνικές διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα τις Παρασκευές. Αυθαίρετες συλλήψεις με την απλή αιτιολογία της συμμετοχής σε ειρηνική διαδήλωση ή της ύψωσης ενός λάβαρου. Περάσματα από χώρους συναθροίσεων, μιντιακή προπαγάνδα και εκστρατείες μίσους στα κοινωνικά δίκτυα, είναι μερικά μόνο από τα εργαλεία της καταστολής. Οι σκηνές της αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 5ης Ιουλίου, έκαναν το γύρο του κόσμου. Αστυνομικοί εθεάθησαν να χτυπούν διαδηλωτές στο έδαφος, ανθρώπους που δεν αποτελούσαν απειλή ούτε γι’αυτούς ούτε για τον οποιονδήποτε. Η λίστα των καταπατήσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι ήδη μακρά και δε φαίνεται ότι θα σταματήσει να μεγαλώνει επικίνδυνα. Η καταστολή αυτή δεν πρέπει να μείνει στην αφάνεια. Πρέπει να καταγγελθεί επίμονα και με θέρμη απ’όλες τις ελεύθερες συνειδήσεις. Καλούμε όλες τις ενώσεις και τις οργανώσεις να αποδοκιμάσουν αυτές τις πράξεις που προσβάλλουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Κάνουμε έκκληση για την άμεση διακοπή της καταστολής και των διώξεων, καθώς και για την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Για να ενωθείτε μαζί μας σ’αυτή την έκκληση, απευθυνθείτε στην παρακάτω ιστοσελίδα: [email protected]

Πηγή: http://ergasianet.gr

 




5,1 Ρίχτερ ήταν αρκετά για να πέσουν οι μάσκες της εργοδοσίας

Πλήθος παραβάσεων σε σχέση με τους κανόνες ασφάλειας σε χώρους εργασίας του κλάδου καταγγέλονται σήμερα από συναδέλφισσες και συναδέλφους μέτα τον σεισμό που χτύπησε την Αττική. Φαίνεται πως για την εργοδοσία η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα δεν μπορούν να περιμένουν. 5,1 Ρίχτερ ήταν αρκετά για να πέσουν οι μάσκες σε πολλές εταιρείες:

 

Cosmote e-Value (κτήριο Δάφνης)

Εν μέσω του σεισμού και ενώ κυριολεκτικά σείονταν τα πάντα, οι προϊστάμενοι φώναζαν “δεν κλείνουμε τις κλήσεις!”. Την ίδια στιγμή ψευδοροφές υποχωρούσαν και έπεφταν πάνω στα γραφεία των εργαζόμενων, ενώ ρωγμές άνοιγαν στους τοίχους του κτηρίου! Όταν δε οι εργαζόμενοι άρχισαν να κινούνται προς την έξοδο, οι προϊστάμενοι φώναζαν “ποιος σας είπε να βγείτε; δεν έχουμε εντολή εκκένωσης”. Τελικά, η εντολή εκκένωσης ήρθε 15 λεπτά μετά, και ενώ ήδη είχαν συμβεί μετασεισμοί με τους εργαζόμενους εντός του κτηρίου. Διαβάστε περισσότερα.

Vodafone 360 Connect (κτήριο Πειραιώς)

Συγχαρητήρια και στη διοίκηση της Vodafone που παρά τις εμφανείς φθορές στο κτήριο (ακόμα και σπασμένα σίδερα) και τον τραυματισμό κόσμου από αντικείμενα που έπεσαν, ανάγκασε τους εργαζόμενους να γυρίσουν πίσω και να συνεχίσουν τη δουλειά τους κανονικά! Διαβάστε περισσότερα.

Teleperformance (κτήριο Καλλιθέας)

Στην -βραβευμένη για το εργασιακό της περιβάλλον- Teleperformance, αφού ο υπεύθυνος ενός τμήματος πληροφορήθηκε για την κατάρρευση της οροφής στον τέταρτο όροφο του κτηρίου της Καλλιθέας, παρότρυνε τους εργαζόμενους να αποχωρήσουν από τα πόστα τους. Λίγα λεπτά αργότερα απολύθηκε από την κεντρική διοίκηση.

Δε θα τους περάσει!

Η τακτική των εταιρειών αυτών είναι γνωστή: να αυξήσουν τα κέρδη τους σε βάρος των εργαζομένων, ακόμα και της υγείας τους αν χρειαστεί. Εμείς από την πλευρά μας τους προειδοποιούμε: να μη διανοηθούν να βάλουν τους εργαζόμενους να δουλέψουν στα ίδια κτήρια, αν δεν επισκευάσουν πρώτα τα πάντα και δεν γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Μέτρα ασφαλείας παντού! Ασκήσεις σεισμού, μέτρα εκτάκτου ανάγκης, πυροσβεστήρες σε κάθε αίθουσα.

 

πηγή: www.radicalit.gr




Ούτε S-400 ούτε F-35: Λεφτά για την εργατική τάξη, όχι για όπλα!

(Kείμενο τμήματος της Διεθνιστικής Αριστεράς στην Τουρκία)

 

Του Emre Güntekin

Παρά την ικανοποίηση της κυβέρνησης του AKP από τη συνάντηση με τον Τραμπ στην Οσάκα, τα νέα που ακολούθησαν τη Σύνοδο Κορυφής της G-20 δεν φαίνονται πολύ καλά για την κυβέρνηση. Μετά τη συνάντηση στην Οσάκα, ο Τράμπ κατηγόρησε στην κυβέρνηση Ομπάμα, για το γεγονός ότι Τουρκία είναι δυσαρεστημένη. Επιπλέον, ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιβάλλουν κυρώσεις.

Ωστόσο, τα μηνύματα που έρχονται από τις ΗΠΑ είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το Κογκρέσο, το οποίο δεν διατηρεί θετική στάση απέναντι στην Τουρκία, είναι αυτό που αποφασίζει για τις κυρώσεις.

Σύμφωνα με αξιωματούχους των ΗΠΑ που μιλάνε στο Reuters, η κυβέρνηση Τραμπ σκοπεύει να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία και να αποσύρει την Τουρκία  το σχέδιο για τα αεροσκάφη F-35, σε περίπτωση που η Τουρκία επιμείνει στους πυραύλους S-400. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, κ. Morgan Ortagus, δήλωσε:

“Η θέση μας εδώ στο υπουργείο Εξωτερικών όσον αφορά την Τουρκία και τους S-400 δεν έχει αλλάξει. Ξέρουμε – ξαναλέω, όλοι ξέρουν – οι τουρκικές αρχές ξέρουν – τον νόμο CAATSA που ψηφίστηκε στο Κογκρέσο και αυτός δεν έχει αλλάξει. Έχουμε πει ότι η Τουρκία, όπως σημειώσατε, θα αντιμετωπίσει πραγματικές και αρνητικές συνέπειες εάν αποδεχτούν τους S-400. Αυτές οι συνέπειες περιλαμβάνουν τη συμμετοχή στο πρόγραμμα με τα  F-35. ”

Στο Πεντάγωνο, ο εκπρόσωπος της Πολεμικής Αεροπορίας, υπολοχαγός Mike Andrews, δήλωσε ότι «τίποτα δεν άλλαξε» απαντώντας στις δηλώσεις του Eρντογάν. “Η αγορά του ρωσικού συστήματος εναέριας και πυραυλικής άμυνας με τους S-400 από την Τουρκία είναι ασυμβίβαστη με το πρόγραμμα των F-35. Η Τουρκία δεν θα επιτραπεί να έχει και τα δύο συστήματα “.

Οι δηλώσεις του γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκρέιαμ την 1η Ιουλίου ήταν παρόμοιες. Ο Γκρέιαμ ανακοίνωσε ότι, αν ενεργοποιηθούν οι πύραυλοι S-400 της Τουρκίας, η Τουρκία θα αποκλειστεί από το πρόγραμμα F-35. Στη Γερουσία υπενθύμισε επίσης τις διατάξεις του σχεδίου προϋπολογισμού του Υπουργείου Άμυνας, το οποίο απαγορεύει την πώληση αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία.

Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ σχεδόν επί 70 χρόνια. Από τον δυτικό κόσμο αγορά των S-400 εκλαμβάνεται ως  αποφασιστική μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Επιπλέον, η Ινδία, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, το Μαρόκο, το Βιετνάμ και το Ιράκ ενδιαφέρονται επίσης να προμηθευτούν τους S-400. Η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να τους αποτρέψει υπό τις απειλές κυρώσεων, κάτι που βρίσκεται σταθερά στην ατζέντα των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Επομένως, εάν η Τουρκία προμηθευτεί τους S-400, προβλέπεται  να υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, στην περίπτωση που δεν εφαρμόσει κυρώσεις η αμερικανική πλευρά στην Τουρκία. Εν ολίγοις, είναι πολύ πιθανό να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, όπως έχουν τα πράγματα. Μπορούμε να προβλέψουμε ότι τέτοιου είδους κυρώσεις μπορούν να προκαλέσουν  καταστροφή στην οικονομία της Τουρκίας η οποία βρίσκεται ήδη σε πτώση.

Η κυβέρνηση του ΑΚΡ εδώ και χρόνια πορεύτηκε με ριψοκίνδυνες και περιπετειώδεις κινήσεις στην εξωτερική πολιτική, κι Ερντογάν τροφοδότησε την εξουσία του με τον εκστασιασμό που προκαλούσαν αυτές οι περιπέτειες. Στην πραγματικότητα, κάθε βήμα στις κινήσεις της εξωτερικής πολιτικής χρησιμοποιήθηκε για να εξυπηρετήσει τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα του Ερντογάν: η Συρία, η πρόκληση ενθουσιασμού με την εκλογική ατζέντα, η αναζήτηση συνταγών για την οικονομική ύφεση, η αναζήτηση διεθνών ισορροπιών για να προβληθεί ως «παγκόσμιος ηγέτης» , κλπ … Το κόστος όλων αυτών ήταν βαρύ. Οι άνθρωποι το έχουν πληρώσει πάρα πολύ ακριβά !

Στα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του ΑΚΡ, τόσο η διαίρεση μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων όσο και η δύναμη της αντιπολίτευσης στον δρόμο μπορούσαν να εμποδίσουν το AKP να επιχειρήσει ιμπεριαλιστικές περιπέτειες. Για παράδειγμα, το 2003, ήρθε στο κοινοβούλιο το μνημόνιο του Ιράκ από μια ισχυρή αντιπολεμική αντιπολίτευση προκειμένου να μη δοθεί η εξουσιοδότηση για χρησιμοποίηση της τουρκικής στρατιωτικής μηχανής στο Ιράκ και η Τουρκία εμποδίστηκε στο να είναι συνεργός πολέμου. Αλλά με την ενίσχυση του καθεστώτος του ενός ανθρώπου, η κυβέρνηση εξυπηρέτησε τους μικρούς και καθημερινούς υπολογισμούς του καθεστώτος στην εξωτερική πολιτική.

Το καθεστώς του ΑΚΡ ήταν πάντα πιστό στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο Ερντογάν, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του «χαλίφη του μουσουλμανικού κόσμου», πρόσφερε συστηματικά στρατιωτικο-υλικοτεχνική υποστήριξη σε ακραίες ισλαμιστικές συμμορίες (όπως στη Λιβύη και τη Συρία) για να γίνει ένας από τους πετυχημένους ιμπεριαλιστικούς ηγέτες. Το ISIS και η Αλ-Νούσρα αγρίεψαν ​​και πραγματοποίησαν οργανωμένες αιματηρές σφαγές στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, οι πρόσφυγες χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο εκβιασμού στις σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι σχέσεις αυτές χρησίμευαν ως μέσο για την εσωτερική πολιτική. Το ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε στη Συρία, ο Ερντογάν είπε “εγώ έδωσα τη διαταγή” και έπειτα κατάπιε τη γλώσσα του  και το τίμημα αυτής της ιμπεριαλιστικής περιπέτειας πληρώθηκε ακριβά.

Δισεκατομμύρια δολάρια μεταφέρονται στη βιομηχανία του πολέμου, ενώ οι εργάτες, οι νέοι, οι γυναίκες αυτής της χώρας παλεύουν με την ανεργία και τη φτώχεια. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση θέλει το λαό ως εταίρο των βρώμικων πολιτικών της με τον εθνικιστικό-σοβινιστικό λόγο. Ωστόσο, όταν έρθει η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός, οι μόνοι που πληρώνουν το τίμημα είναι πάντα οι φτωχοί εργαζόμενοι.

Να σταματήσουμε τις πολεμικές προκλήσεις και την επικίνδυνη εξωτερική πολιτική!

Δεν χρειαζόμαστε τις πολιτικές πολέμου, οι οποίες δεν φέρνουν τίποτα παρά δάκρυα και αιματοχυσία, ξοδεύοντας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι πόλεμοι μας φέρνουν μόνο αίμα, δάκρυα και αύξηση της κρατικής καταπίεσης και της φτώχειας. Δεν έχουμε κοινά συμφέροντα ούτε με το κεφάλαιο ούτε με την εξουσία του ΑΚΡ.

Οι άμεσες και ζωτικές ανάγκες των εργατών δεν αφορούν S-400 ή F-35! Σήμερα, χρειαζόμαστε έναν προϋπολογισμό για τα στοι δικαιώματα της εκπαίδευσης και της υγείας και για αξιοπρεπείς μισθούς αντί να πληρώνουμε δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμούς. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια άμεση λύση για την ανεργία. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι η ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Είναι πολύ σαφές ότι αυτά δεν μπορούν να εασφαλιστούν υπό  το καθεστώς του Ερντογάν, που είναι η ατμομηχανή των καπιταλιστών και ο συνεργάτης των ιμπεριαλιστών. Για μια ανθρώπινη ζωή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από το παλέψουμε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές και αστικές δυνάμεις.

http://sosyalistgundem.com/neither-s-400-nor-f-35/

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος




XIV. Ο διεθνιστικός χαρακτήρας του αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η σοσιαλ-πατριωτική φύση της σταλινικής θεωρίας του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα»

 

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος.

{ΣτΜ: Πρόκειται για το 14o κεφάλαιο του βιβλίου «O αντι-ιμπεριαλισμός στην εποχή του μεγάλου ανταγωνισμού ισχύος (-οι παράγοντες πίσω από τον επιταχυνόμενο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, ΕΕ και Ιαπωνίας-Μια κριτική στην ανάλυση της Αριστεράς και ένα περίγραμμα της μαρξιστικής προσέγγισης) » του Μίχαελ Πρόεμπσταϊν, γενικού γραμματέα της RCIT.}

                                                                                                                   

Σημείωση της συντακτικής επιτροπής: Το ακόλουθο κεφάλαιο περιέχει διάφορα στοιχεία. Για τεχνικούς λόγους, αυτά μπορούν να προβληθούν μόνο στην σε μορφή pdf έκδοση του βιβλίου που μπορείτε να κατεβάσετε εδώ.  download

Είναι επίσης απαραίτητο να επισημάνουμε επιπρόσθετους παράγοντες που καθιστούν υποχρεωτικό να βλέπουμε το προλεταριάτο ως διεθνή τάξη και ως εκ τούτου τον ταξικό αγώνα ως διεθνούς χαρακτήρα από τη φύση του. Οι μαρξιστές πάντοτε επέμεναν ότι ο καπιταλισμός γενικά και ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (δηλαδή ο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού), ειδικότερα, μπορούν να κατανοηθούν μόνο ως ένα παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Οι πολιτικές και οικονομικές σχέσεις σε κάθε χώρα δεν μπορούν, από μαρξιστική άποψη, να πηγάζουν μόνο από εσωτερικούς παράγοντες. Ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί ένα σύνολο εθνικών κρατών και οικονομιών που συνδέονται μεταξύ τους. Είναι περισσότερο η παγκόσμια οικονομία και η παγκόσμια πολιτική είναι οι καθοριστικές κινητήριες δυνάμεις. Δρουν ως χωνευτήρι για τους εθνικούς παράγοντες, σχηματίζοντας μια ανεξάρτητη ολότητα που εγείρεται πάνω από τα εθνικά κράτη και επιβάλλεται σε αυτά. Η συνδυασμένη και ανισόμερη ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού συνάδει με τις δεδομένες τοπικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας και συγχωνεύεται με την ιδιαίτερη εθνική δυναμική των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων αυτού του κράτους. [1]

Ο Μαρξ το επισήμανε ήδη στα κείμενά του «Grundrisse», την «προεργασία» του για το Κεφάλαιο:

“Στην παγκόσμια αγορά η σύνδεση της κάθε χώρας με τις άλλες, αλλά ταυτόχρονα και η ανεξαρτησία αυτής της σχέσης από αυτές, έχει εξελιχθεί σε τέτοιο σημείο ώστε η διαμόρφωσή της ήδη να εμπεριέχει τις προϋποθέσεις για την υπέρβασή της.” [ 2]

Αργότερα, ο Τρότσκι επεξεργάστηκε συστηματικά αυτές τις βασικές ιδέες και ανέπτυξε τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης. Τόνιζε ότι κανείς δεν πρέπει να ξεκινά με την εθνική οικονομία αλλά με τον κόσμο ως ολότητα. Ο Τρότσκι υπογράμμισε σωστά τη σημασία της παγκόσμιας αγοράς. Το ίδιο ισχύει και για το γήπεδο της πολιτικής.

«Ο μαρξισμός εκκινεί από την παγκόσμια οικονομία, την οποία αντιμετωπίζει όχι ως άθροισμα των εθνικών μερών, αλλά ως μια ισχυρή και ανεξάρτητη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μέσα από τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και την παγκόσμια αγορά, η οποία στην εποχή μας κυριαρχεί αγέρωχα πάνω τις εθνικές αγορές . “[3]

Αν κοιτάξουμε στις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες μπορούμε να δούμε μια πλήρη δικαίωση της μαρξιστικής πρόβλεψης του όλο και πιο κυρίαρχου ρόλου της  παγκόσμιας αγοράς. Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει στη υπερμεγέθυνση- συγκριτικά με την παγκόσμια παραγωγή – των εξαγωγών και εισαγωγών των παγκόσμιων αγαθών. Ομοίως, οι εξαγωγές κεφαλαίου αυξήθηκαν σημαντικά σε σύγκριση με τη συνολική παγκοσμίως συσσώρευση κεφαλαίου.

Όπως έχουμε επισημάνει αλλού, τα μονοπώλια οδηγούνται σε μεγαλύτερη διεθνοποίηση με τη μείωση του ποσοστού κέρδους στις εγχώριες αγορές τους και σε μια τόσο μεγάλη κεφαλαιακή συσσώρευση κεφαλαίου που οι εθνικές αγορές από μόνες τους είναι πολύ μικρές για αυτούς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι τεράστιες επενδύσεις στις ολοένα και μεγαλύτερες παραγωγικές εγκαταστάσεις που απαιτούνται από τον ίδιο τον ανταγωνισμό απαιτούν μια ολοένα και μεγαλύτερη αγορά για την πραγματοποίηση κερδών. Αυτό οδηγεί επίσης στην μεταφορά μέρους της παραγωγής στο εξωτερικό προς εύρεση φθηνότερης εργασίας στον πλανήτη. Η σύγχρονη τεχνολογία και τα φθηνά μεταφορικά έξοδα  συμβάλλουν στη διαδικασία αυτή. Το καταγκαστικό άνοιγμα  των αγορών σε ολόκληρο τον κόσμο συμβαδίζει με αυτό. Το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι ότι, τα τελευταία 25 χρόνια, η εξαγωγή κεφαλαίου έχει γίνει  πολύ πιο σημαντική τόσο για τα ιμπεριαλιστικά κράτη όσο και για τον ημιαποικιακό κόσμο ». [4]

Ας το εξηγήσουμε αυτό με δύο σχήματα.  Όπως δείχνουμε στο Σχήμα 33, η εξαγωγή κεφαλαίου (που εκφράζεται με τις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις) και η πλήρης ενιαιοποίηση της παγκόσμιας αγοράς έχουν φτάσει, μέσω αυτού του φαινομένου, σε επίπεδα χωρίς προηγούμενο ποτέ στην ιστορία του καπιταλισμού.

Σχήμα 33. Παγκόσμιες ροές Άμεσων Ξένων Επενδύσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ (%), 1880-2000 [5]

Ομοίως παρουσιάζουμε στο Σχήμα 34 τον βαθμό στον οποίο το παγκόσμιο εμπόριο έχει αυξηθεί – σε σχέση με την παγκόσμια παραγωγή – σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού από το 1820 μέχρι σήμερα.

Σχήμα 34. Οι παγκόσμιες εξαγωγές ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, 1820-2013 [6]

Από μια τέτοια παγκόσμια σκοπιά του καπιταλισμού προκύπτει ότι οι μαρξιστές βασίζονται σε μια παγκόσμια οπτική του προλεταριάτου και, ως εκ τούτου, σε μια παγκόσμια αντίληψη για τον ταξικό αγώνα. Αυτό έχει προφανή «διαταύτα» για την πολιτική της εργατικής τάξης γενικότερα και ειδικότερα για τις αντιπολεμικές και αντιιμπεριαλιστικές τακτικές της. Μια τέτοια αντίληψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ρεφορμιστική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» που αναπτύχθηκε από τους σταλινικούς, που την αντιπαραθέτουν στη διεθνιστική στρατηγική που αναπτύχθηκε από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους και αργότερα υποστηρίχθηκε από την Τέταρτη Διεθνή του Τρότσκι. Αυτή η σταλινική θεωρία ισχυριζόταν ότι ο σοσιαλισμός, δηλ. μια κοινωνία  ευημερίας με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για τον πληθυσμό από ότι μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός, μπορεί  να οικοδομηθεί σε μία χώρα χωρίς τη νίκη της εργατικής τάξης σε άλλες χώρες. Από αυτή τη θεωρία προέκυπτε ότι η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και επομένως η πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς δεν έπρεπε πλέον να εξυπηρετεί το στόχο της διεθνοποίησης της επανάστασης, αλλά να συμβάλλει στην οικοδόμηση του «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική ΕΣΣΔ.

Ο Τρότσκι συνόψισε την αντίθεση μεταξύ των δύο θεωριών στο βιβλίο του για τη διαρκή επανάσταση με τα ακόλουθα λόγια:

«Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δύο αμοιβαία αποκλειόμενες απόψεις: τη διεθνιστική επαναστατική θεωρία της διαρκούς επανάστασης και την εθνικο-ρεφορμιστική θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Όχι μόνο η καθυστέρηση της Κίνας, αλλά σε γενικές γραμμές καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό μέσα στα δικά της εθνικά όρια: οι «ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις που υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα αντιστέκονται σε αυτή τη λογική, όπως και οι δυνάμεις  που είναι ανεπαρκώς ανεπτυγμένες για την εθνικοποίηση της οικονομίας τους. Η δικτατορία του προλεταριάτου στη Βρετανία, για παράδειγμα, θα συναντήσει δυσκολίες και αντιφάσεις, διαφορετικού χαρακτήρα, είναι αλήθεια, αλλά ίσως όχι μικρότερες από εκείνες που θα αντιμετωπίσει η δικτατορία του προλεταριάτου στην Κίνα. Η υπέρβαση αυτών των αντιφάσεων είναι δυνατή και στις δύο περιπτώσεις μόνο μέσω της διεθνούς επανάστασης. Αυτή η άποψη δεν αφήνει περιθώρια για το ζήτημα της «ωριμότητας» ή της «ανωριμότητας» της Κίνας για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αυτό που παραμένει αναμφισβήτητο εδώ είναι ότι η καθυστέρηση της Κίνας καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αποστολή της προλεταριακής δικτατορίας. Αλλά επαναλαμβάνουμε: Η ιστορία δεν εξελίσσεται κατά παραγγελία και το κινεζικό προλεταριάτο δεν έχει άλλη επιλογή ». [7]

Τι σημαίνει αυτό για τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τον πόλεμο;

Οι σταλινικοί, πιστεύοντας στο ενδεχόμενο εθνικά απομονωμένων νίκων της εργατικής τάξης που διαρκούν, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, αν μόνο η εργατική τάξη κατορθώσει να αποτρέψει την ιμπεριαλιστική αστική τάξη από το να επέμβει και να επιτεθεί στη σοσιαλιστική χώρα. Αγνόησαν τη θεμελιώδη αλήθεια, που διατύπωνε ο Λένιν και πολλοί άλλοι μαρξιστές, ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος στον καπιταλισμό και ότι οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται ποτέ και δεν μπορούν ποτέ να συνυπάρχουν ειρηνικά με ένα εργατικό κράτος. Ως εκ τούτου, οι ιμπεριαλιστές προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Πόλεμο της Κορέας, τον πόλεμο του Βιετνάμ και τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ της Δύσης και της ΕΣΣΔ μέχρι την κατάρρευση του τελευταίου το 1989-91.

Ως τακτική συνέπεια της λανθασμένης θεωρίας τους, οι σταλινικοί κήρυξαν τη δυνατότητα της «εξουδετέρωσης της παγκόσμιας μπουρζουαζίας», δηλ. της δυνατότητας να ασκήσουν πίεση σε αυτήν ώστε να σταματήσει την επίθεση στο εργατικό κράτος. Αυτή η θεωρία ήταν θεωρητικά ανόητη και ιστορικά λάθος.

 

«Μια κατάσταση στην οποία το προλεταριάτο είναι ακόμα ανίκανο να εκμεταλλευτεί την εξουσία αλλά μπορεί να εμποδίσει την αστική τάξη να χρησιμοποιήσει τη δύναμή της για έναν πόλεμο, είναι μια κατάσταση ασταθούς ταξικής ισορροπίας στην υψηλότερη έκφρασή της. Μια ισορροπία ονομάζεται ασταθής ακριβώς όταν δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Πρέπει να στρέφεται προς τη μία πλευρά ή την άλλη. Είτε το προλεταριάτο έρχεται στην εξουσία είτε αλλιώς η μπουρζουαζία, με μια σειρά συντριπτικών χτυπημάτων, αποδυναμώνει την επαναστατική πίεση τόσο ώστε να ανακτήσει την ελευθερία δράσης, κυρίως στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Μόνο ένας ρεφορμιστής μπορεί να αντιμετωπίζει την πίεση του προλεταριάτου στην αστική τάξη ως έναν παράγοντα που οδηγεί σε εγγύηση κατά της επέμβασης. Ακριβώς από αυτή την αντίληψη προέκυψε η θεωρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα, με δεδομένη την ουδετεροποίηση της παγκόσμιας μπουρζουαζίας (Στάλιν). Όπως η κουκουβάγια που πετάει τα χαράματα, έτσι και η σταλινική θεωρία της ουδετεροποίησης της μπουρζουαζίας από την πίεση του προλεταριάτου ήρθε μόνο όταν οι συνθήκες που προκάλεσαν αυτή τη θεωρία είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται “[8].

Τέτοιες πασιφιστικές ανοησίες σχετικά με τη δυνατότητα να γίνει πασιφιστική η αστική μπουρζουαζία έπρεπε να καταλήγουν αναπόφευκτα σε μια ανοιχτή συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό. Ο Τρότσκι είχε ήδη προβλέψει το 1928 ότι η σταλινική εθνικιστική απόκλιση έπρεπε να οδηγήσει σε μια κοινωνικο-πατριωτική κατάρρευση και στη συνεργασία της γραφειοκρατίας με το ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο  (ενάντια στο άλλο).

«Είναι δυνατόν να οδηγήσουμε το προλεταριάτο να κρατήσει ντεφετιστική θέση σε σχέση με το αστικό κράτος μόνο μέσω ενός διεθνιστικού προσανατολισμού στο πρόγραμμα πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα και μέσω μιας καθαρής απόρριψης της σοσιαλ-πατριωτικής παραχάραξης που έρχεται μασκαρεμένη  αλλά που επιδιώκει να χτίσει μια θεωρητική φωλιά μέσα στο πρόγραμμα της Διεθνούς του Λένιν ». [9]

Θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τη σημασία αυτών των σκέψεων για σήμερα, καθώς δεν υπάρχουν πλέον εργατικά κράτη. Όμως, πρώτον, ένας σημαντικός τομέας σταλινικών και μισοσταλινικών εξακολουθεί να θεωρεί την Κίνα ως «σοσιαλιστικό κράτος» ή «παραμορφωμένο εργατικό κράτος», όπως προαναφέραμε. Άλλοι ρεφορμιστές δεν πάνε τόσο μακριά, αλλά εξακολουθούν να βλέπουν την Κίνα και τη Ρωσία ως κάτι πολιτικά- ποιοτικά ανώτερο από τα παλιά ιμπεριαλιστικά κράτη και, επομένως, καταλήγουν στην υποστήριξη στις  αναδυόμενες Μεγάλες Δυνάμεις. Επιπλέον, είναι εύκολα κατανοητό να φανταστούμε ένα σενάριο όπου οι  ρεφορμιστές θα υπερασπίζονται  μια, ας πούμε, «φιλελεύθερη», «πιο δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στις  «ημιφασιστικές», υπερ-αντιδραστικές ΗΠΑ. Ο σοσιαλ-πατριωτισμός γνωρίζει πολλούς διαφορετικούς δρόμους, αλλά όλοι καταλήγουν στο στρατόπεδο υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής πατρίδας. Ή για να το θέσουμε στη φόρμουλα του Τρότσκι: “Ο σοσιαλ-πατριωτισμός είναι μόνο μια μάσκα για τον σοσιαλ-ιμπεριαλισμό.” [10]

Η θεωρητική του ρίζα είναι η χτυπημένη από τη μοίρα θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», η οποία ακυρώνει τη διεθνή φύση της εργατικής τάξης και τη διεθνιστική ουσία της ταξικής πάλης που συμπυκνώνεται στο πρόγραμμα του επαναστατικού ντεφετισμού.

«Η θεωρία που αναγνωρίζει τη δυνατότητα πραγματοποίησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα καταστρέφει την εσωτερική σχέση ανάμεσα στον πατριωτισμό του νικηφόρου προλεταριάτου και τον ντεφετισμό του  προλεταριάτου των αστικών χωρών. Το προλεταριάτο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών εξακολουθεί να ταξιδεύει στο δρόμο προς την εξουσία ». [11]

Η καταστροφική σταλινική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» δεν σχετίζεται μόνο με το ζήτημα του επαναστατικού αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Έχει επίσης τεράστια επίδραση στα ζητήματα του προγράμματος και της οικοδόμησης κόμματος. “Σοσιαλισμός σε μια χώρα” σημαίνει να δώσουμε προτεραιότητα στην ταξική πάλη στη δική μας χώρα και να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα  τον ταξικό αγώνα σε άλλες χώρες. Κατά συνέπεια, σημαίνει επίσης να δοθεί προτεραιότητα στην οικοδόμηση ενός κόμματος στη δική του χώρα και να μπει σε δεύτερη προτεραιότητα η οικοδόμηση σε άλλες χώρες. Επιπλέον, συνήθως πηγαίνει χέρι-χέρι με την αγνόηση ή και μια σοσιαλσοβινιστική στάση απέναντι στις εθνικές μειονότητες και τους μετανάστες στη χώρα τους. Εν ολίγοις, ο «σοσιαλισμός σε μια χώρα» οδηγεί σε εθνο-επικέντρωση και σε  εθνικό- ρεφορμισμό σε θεωρητικό, προγραμματικό και οργανωτικό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα, βλέπουμε πολυάριθμες οργανώσεις που είναι πρόθυμες να ενεργήσουν ως επαναστατικές αλλά οι οποίες, ασυνείδητα, έχουν μολυνθεί από τις ιδέες του “σοσιαλισμού σε μια χώρα”, δεδομένου ότι δίνουν μεγάλη προτεραιότητα στην εθνική δουλειά σε αντίθεση με τη διεθνή δουλειά. Ως αποτέλεσμα, αρνούνται να ασχοληθούν όσο πρέπει με θέματα της διεθνούς ταξικής πάλης και της οικοδόμησης του Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος.

Ο Τρότσκι εξήγησε το 1928 στην κριτική του για το σταλινικό πρόγραμμα ότι ένα διεθνές πρόγραμμα δεν είναι σημαντικό μόνο για ένα παγκόσμιο κόμμα αλλά και για κάθε εθνικό οργανισμό, αφού η εθνική πολιτική δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς το διεθνές πλαίσιο:

«Στην εποχή μας, που είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής κάτω από την ηγεμονία του οικονομικού κεφαλαίου, κανένα κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να καταρτίσει το πρόγραμμά του, προχωρώντας μόνο ή κυρίως με βάση τις συνθήκες και τις τάσεις των εξελίξεων  στη χώρα του. Αυτό ισχύει εξίσου για το κόμμα που ασκεί την κρατική εξουσία στα όρια της ΕΣΣΔ.  Στις 4 Αυγούστου 1914, ο θάνατος σήμανε για τα εθνικά προγράμματα για πάντα. Το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου μπορεί να βασίζεται μόνο σε ένα διεθνές πρόγραμμα που αντιστοιχεί στον χαρακτήρα της σημερινής εποχής, την εποχή της υψηλότερης ανάπτυξης και κατάρρευσης του καπιταλισμού. Ένα διεθνές κομμουνιστικό πρόγραμμα δεν είναι σε καμία περίπτωση το σύνολο των εθνικών προγραμμάτων ή ένα αμάλγαμα των κοινών χαρακτηριστικών τους. Το διεθνές πρόγραμμα πρέπει να προχωρά άμεσα με βάση την ανάλυση των συνθηκών και των τάσεων της παγκόσμιας οικονομίας και του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος που γίνονται αντιληπτές στο σύνολό τους με όλες τις συνδέσεις και αντιφάσεις τους, δηλαδή με την αμοιβαία ανταγωνιστική αλληλεξάρτηση των ξεχωριστών τμημάτων του. Στην παρούσα εποχή, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι στο παρελθόν, ο εθνικός προσανατολισμός του προλεταριάτου πρέπει και μπορεί να απορρέει μόνο από έναν παγκόσμιο προσανατολισμό και όχι το αντίστροφο. Εδώ έγκειται η βασική και πρωταρχική διαφορά ανάμεσα στον κομμουνιστικό διεθνισμό και όλες τις ποικιλίες του εθνικού σοσιαλισμού ». [12]

Για τον ίδιο λόγο, μια επαναστατική οργάνωση δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στο εθνικό της έδαφος. Πρέπει να οικοδομηθεί ταυτόχρονα ως διεθνής οργάνωση.  Ο Τρότσκι απαντούσε σε εκείνους τους επαναστάτες που θεωρούσαν την κατασκευή μιας διεθνούς οργάνωσης  “πρόωρη” τα εξής:

“Η αντίληψη σας για τον διεθνισμό μου φαίνεται λανθασμένη. Σε τελική ανάλυση, παίρνετε τη Διεθνή ως σύνολο των εθνικών τμημάτων της ή ως προϊόν της αμοιβαίας επιρροής των εθνικών τμημάτων της. Αυτό είναι, τουλάχιστον, μια μονόπλευρη, αντιδιαλεκτική και ως εκ τούτου λανθασμένη αντίληψη της Διεθνούς. Αν η Κομμουνιστική Αριστερά σε όλο τον κόσμο αποτελούνταν μόνο από πέντε άτομα, και πάλι θα ήταν υποχρεωμένη να οικοδομήσει μια διεθνή οργάνωση ταυτόχρονα με την οικοδόμηση ενός ή περισσοτέρων εθνικών οργανώσεων.

Είναι λάθος να βλέπετε την εθνική οργάνωση ως το θεμέλιο και τη διεθνή ως την σκεπή. Η αλληλεξάρτηση εδώ είναι εντελώς διαφορετικού τύπου. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ξεκίνησαν το κομμουνιστικό κίνημα το 1847 με ένα διεθνές κείμενο και με τη δημιουργία μιας διεθνούς οργάνωσης. Το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε και με τη δημιουργία της Α’ Διεθνούς. Το ίδιο ακριβώς μονοπάτι ακολουθήθηκε από την Αριστερά του Τσίμερβαλντ για την προετοιμασία της Τρίτης Διεθνούς. Σήμερα ο δρόμος αυτός υπαγορεύεται πολύ πιο επιθετικά από ό, τι στις μέρες του Μαρξ. Είναι φυσικά δυνατόν στην εποχή του ιμπεριαλισμού να δημιουργηθεί μια επαναστατική προλεταριακή τάση στη μια ή την άλλη χώρα, αλλά δεν μπορεί να εξελιχθεί και να ανθήσει σε μια απομονωμένη χώρα. Την επόμενη μέρα από τη δημιουργία της, πρέπει να αναζητήσει ή να δημιουργήσει διεθνείς δεσμούς, μια διεθνή πλατφόρμα, μια διεθνή οργάνωση. Η εγγύηση της ορθότητας της εθνικής πολιτικής βρίσκεται μόνο σε αυτόν τον δρόμο. Μία τάση που παραμένει περιορισμένη σε εθνικό επίπεδο για ένα διάστημα ετών, καταδικάζεται αμετάκλητα σε εκφυλισμό.

Αρνείστε να απαντήσετε στην ερώτηση ως προς το χαρακτήρα των διαφορών σας με τη Διεθνή Αντιπολίτευση με το σκεπτικό ότι απουσιάζει ένα διεθνές κείμενο αρχών. Θεωρώ ότι μια τέτοια προσέγγιση στο ερώτημα είναι καθαρά τυπική, άψυχη, μη πολιτική και μη επαναστατική. Μια πλατφόρμα ή ένα πρόγραμμα είναι κάτι που έρχεται ως αποτέλεσμα μαζικών εμπειριών από κοινές δραστηριότητες με βάση ένα ορισμένο αριθμό κοινών ιδεών και μεθόδων. Η πλατφόρμα σας του 1925 δεν δημιουργήθηκε την πρώτη μέρα της ύπαρξής σας ως φράξια. Η Ρωσική Αντιπολίτευση δημιούργησε μια πλατφόρμα στο πέμπτο έτος του αγώνα της- και παρόλο που αυτή η πλατφόρμα εμφανίστηκε δυόμισι χρόνια μετά την δική σας, έχει ξεπεραστεί από πολλές απόψεις ». [13]

Συνοψίζοντας, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν μόνο ως ένα παγκόσμιο σύστημα. Ο αγώνας εναντίον του πρέπει να πάρει τον δρόμο της διεθνούς ταξικής πάλης και ο στόχος του πρέπει να είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής οικονομίας και μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας εργατοαγροτικών δημοκρατιών. Ένας τέτοιος αγώνας απαιτεί ένα παγκόσμιο κόμμα, δηλαδή μια διεθνή οργάνωση και όχι εθνικά απομονωμένες ομάδες.

 

[1] O καπιταλισμός σήμερα κι ο νόμος της ανισόμερης ανάπτυξης We have dealt with this issue in more detail in an essay by Michael Pröbsting: Capitalism Today and the Law of Uneven Development: The Marxist Tradition and its Application in the Present Historic Period, in: Critique: Journal of Socialist Theory, Vol. 44, Issue 4, 2016, http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/03017605.2016.1236483

[2] Καρλ Μαρξ Karl Marx: Grundrisse [Outlines of the Critique of Political Economy (Rough Draft of 1857-58)]; in: MECW 28, p. 98

[3] Η Διαρκής Επανάσταση του Τρότσκι  Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, p. 146

[4] Ο ιμπεριαλισμός κι η παρακμή του καπιταλισμού, See Michael Pröbsting: Imperialism and the Decline of Capitalism (2008), in: Richard Brenner, Michael Pröbsting, Keith Spencer: The Credit Crunch – A Marxist Analysis (2008), http://www.thecommunists.net/theory/imperialism-and-globalization/

[5] Περί παγκοσμιοποίησης,  Michael Roberts: A world rate of profit. Globalisation and the world economy (2012), p. 2, http://thenextrecession.files.wordpress.com/2012/07/roberts_michael-a_world_rate_of_profit.pdf

[6] Η ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων οικονομιών είναι το κλειδί, The super-cycle lives: EM growth is key, Standard Chartered Bank, Special Report, 06 November 2013, p. 13

[7]  Η Διαρκής Επανάσταση, Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, p. 255

[8] Όπως πριν, Leon Trotsky: The Permanent Revolution (1929), Pathfinder Press, New York 1969, pp. 267-268

[9] Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, του Τρότσκι Leon Trotsky: The Third International After Lenin. The Draft Program of the Communist International: A Criticism of Fundamentals (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p. 73

[10] Η Δεύτερη Διεθνής στο κατώφλι του νέου πολέμου, Τρότσκι, Leon Trotsky: Progressive Paralysis. The Second International on the Eve of the New War (1939), in: Writings of Leon Trotsky, 1939-40, p. 37

[11] Leon Trotsky: The Third International After Lenin. The Draft Program of the Communist International: A Criticism of Fundamentals (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p. 72

[12] Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, του Τρότσκι , Leon Trotsky: The Third International After Lenin (1928), Pathfinder Press, New York 1970, p.4

[13] Τρότσκι προς τη Συντακτική Επιτροπή του “Prometeo”  Leon Trotsky: To the Editorial Board of Prometeo (1930); in: Writings 1930, pp. 285-286

 

https://www.thecommunists.net/theory/anti-imperialism-in-the-age-of-great-power-rivalry/chapter-14

 




Συνέντευξη μέλους της Π.Ο. “Κόκκινο Νήμα” στην Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή Τάση

Interview with Kokkino Nima (Greece)

Editors’ Note: Below is an interview with Alexis Liossatos, a member of the temporary Central Committee of Kokkino NimaKokkino Nima is, as the comrade explains in the interview, a Greek Trotskyist organization which split from the Cliffite DEA (the sister organization of the now dissolved ISO in the U.S.) in 2018. The answers of comrade Alexis reflect the general outlook of his organization (to a wide extend). The website of Kokkino Nima is www.redtopia.gr.

 

For the RCIT’s analysis of the class struggle in Greece in the past decade we refer readers to various documents which are collected at the following special sub-page of our website:https://www.thecommunists.net/worldwide/europe/articles-on-greece/

 

We also refer readers to our book by Michael Pröbsting: Greece: A Modern Semi-Colony. The Contradictory Development of Greek Capitalism, Its Failed Attempts to Become a Minor Imperialist Power, and Its Present Situation as an Advanced Semi-Colonial Country with Some Specific Features, November 2015, https://www.thecommunists.net/theory/greece-semi-colony/

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Question: Hello, comrades, thanks for taking the time for this interview! Could you first tell us a bit about yourself and your organization?

 

Answer: Hello comrades! Our organization “Kokkino Nima” (it means “Red Thread”) was created after a split in DEA, the sister organization of ISO in USA. Of course it wasn’t an accident, since we saw recently that ISO, the bigger revolutionary organization in the U.S., collapsed. DEA and ISO split from IST in 2000-2001 promising that they will break with bureaucratic methods but they did not. However the major disagreements were political and not organizational.

 

DEA’s leadership was claiming that it applies a United Front tactics from 2004 while participating in SYRIZA (the current governmental party until the elections of 7 July) and after 2015 in LAE (a left split from SYRIZA in 2015, when SYRIZA capitulated to the ruling class and Western imperialism). There was an increase in DEA’s number until 2014 (reaching around 300 members), but then there was a collapse.

 

Some comrades, members of DEA then, created a faction in the end of 2017 and we made the following criticism:

 

1) that we were constantly neglecting the independent intervention of the organization and the efforts to build in workplaces and neighborhoods. There was also a collapse of the work in the trade unions and the Red Net (a promising initiative of DEA, a network of non-integrated SYRIZA members that supported DEA and the left wing of SYRIZA, which had reached a membership of 150). Moreover, the local branches weakened significantly, and there was a conscious degradation of the “Deport Racism” initiative, from a significant force in the Greek antiracist movement to a mere “brandname” as it was controlled by alleged “non-trustworthy” (in the eyes of the DEA leadership).

 

2) that we were constantly retreating against reformism, we were making less and less criticism against it, we were relying increasingly on diplomacy with reformist allies rather than on our own action. So more and more members were leaving DEA, mainly for political retirement. The problem became even larger within LAE, a left patriotic-nationalist front, against the leadership (Lafazanis) of which DEA made almost no criticism, instead they collaborated with Lafazanis harmoniously.

 

Moreover we tried to explain that this is not in any case a tactics of United Front but a tactics of fusion with reformists, a tactics of “tailing” to them. “United front” does not mean working together with reformists in general, and in the medium term. It is a tactic with two aspects: united actions in concrete battles against the system with simultaneous struggle (not “cooperation”) against reformism, with a clear position that the reformist leadership and the reformist program lead to painful defeats. Illusions were cultivated by the DEA leadership that the “broad party” could alter its course “due to our work”, “if we put pressure to their members” and win the correlation battle inside SYRIZA, thus making it an appropriate instrument for our class. But if today, that is to say in this historical context, the needs of the struggle are covered by the “broad party”, then the need for revolutionary party building is undermined.

 

Of course when the faction was created, we noticed that there was no “democratic centralism” but rather Stalinist bureaucratic centralism in DEA. Democratic centralism is not “unified thought”, nor unity in terms of tactical issues, but unity in action. DEA did not recognize the right of a minority to communicate its views even internally, except in the pre-congress period. Not even when it concerned a minority within the CC! No debate was allowed either in the newspaper or in the review. Horizontal communication between members of various local branches was also not allowed. Although there were always many disagreements within the CC, they were never disclosed to the members. This is one reason for the extremely low political level of our members (in terms of a revolutionary organization). Finally they expelled us against the statute four months after the creation of the faction. The same old history that was characteristic for the IST.

 

We must say that the financial factor was also important for this political and organizational degeneration of DEA. Especially after 2012, when SYRIZA turned second in the parliamentary elections, DEA received great amounts of cash from parliamentary grants and also increased seriously the number of paid full-time organizers, that were paid by (and inevitably accountable to) reformism.

 

Nowadays we are a small organization with many difficulties, with organizational and political weaknesses but with a willingness to use our – negative basically – experience from “broad parties”, in order to redefine the United Front’s tactic in the movement and to emphasize the independent intervention and the building of a revolutionary organization. We believe that we have the potential to answer better than other left-wing forces in Greece the question what went so wrong and while the movement was constantly going upwards from 2001 till 2012 and the left forces finally reached the government, we resulted in having the left weakened, more disintegrated and devalued than ever before.

 

We keep a small trade-unionist intervention in few areas of the public sector, and mainly we have kept the “Deport Racism” Movement and “Sunday School of Immigrants”, which we have revived today, have rallied and mobilize greater forces of dozens activists and migrant workers, precisely because we supported them more than DEA did . Besides, the anti-racist-anti-fascist movement in Greece is by far the stronger at the moment in Greece (probably because all the left forces agree that this is a serious task and can agree on minimum tasks) and we mainly work on it. We have already organized open discussions events (for “what kind of left we need”) and we are involved in various initiatives (against racism, fascism, nationalism, imperialism and war, sexism and homophobia, as well as small-labor mobilizations) along with other organizations, trying to implement “United Front” tactic instead of “broad parties”, and the messages from this action so far are positive.

 

We issue a socialist newspaper every month (Kokkino Nima) and we have a website, “redtopia.gr”. We are now trying to redefine democratic centralization by asking our members’ opinion for a number of issues and being more flexible in publishing members’ personal opinions, especially on the site. We have an 8-member temporary central committee and we do not have professional executives, our members are workers in private and public sector, students etc., which in part explains many of our weaknesses (we were educated in a quite different way in DEA). Unfortunately we have not yet been able to make a constitutive plenary and discuss about statute and a lot of issues of our physiognomy. We have organized only our founding conference and in the coming months with articles, discussions and the organization of our constitutive plenary we hope to make significant steps in this process.

 

We aspire to contribute to the dialogue in both the Greek and the international left. Besides, as we are in a period of crisis, reflection and goal-redefinition of both the Greek and the international left, we could not have all the problems dissolved. We will try to find and consolidate our position in the movement and the left, discussing and at the same time acting and contributing to the small and big battles of the movement.

 

 

 

Question: The popular masses in Greece experienced a series of attacks in the past years. Could you summarize what have been the major consequences for the social and economic situation of the workers and poor?

 

Answer: The labor and popular masses after the memorandums have lost on average about 50% of their purchasing power. There have been large wage cuts in the public and private sector, pensions have fallen considerably, retirement age limits have risen, public schools and hospitals have reached the brink of collapse, social services have shrunk, poor people’s taxes have risen seriously, many small businesses were forced to close, several public enterprises have been privatized and many people have lost their jobs. Unemployment rose to 30% and among the youth to 60%. Today, 600-700,000 people, mostly but not only young, have migrated abroad, most in the years of the crisis. SYRIZA prides itself on reducing unemployment rates, but it is a symbolic reduction. New recruitments involve flexible working relationships and part-time jobs. The only sectors that maintained their privileges and the gross state funding (also during SYRIZA government) were the church, the army, the police, the judges.

 

Against all this, the people rose up, demonstrated, stroke and strengthened the SYRIZA left, especially with their vote and mostly not with their active enlistment. They believed they could change the situation. Today, unfortunately, the climate has been reversed, the world has embraced SYRIZA’s doctrine that “there was no alternative” and faces the new state of austerity and poverty as the “new normal”.

 

Already since 2012 the working class had put most hopes in the parliamentary change via a “left-wing government“. SYRIZA attempted to strengthen this complacency between 2012 and 2015 – its strikebreaking attitude to the great strike of teachers in 2013 is characteristic. Finally, in 2015 SYRIZA signed the continuation of the memoranda and betrayed the referendum in the summer of 2015. But the ordinary people in the past years recognized Tsipras as their sole and indisputable leader and did not have as an option of a visible anti-capitalist alternative. The non-SYRIZA left largely assumed a passive role by cursing SYRIZA and waiting that its “betrayal” would show that it was “justified”, while SYRIZA’s left wing essentially functioned as Tsipras’s tail. It left SYRIZA (with 40 parliamentary deputies, 5 ministers and the President of the Parliament, as well as 3 European deputies) too late, without a plan, and after swallowing all the maneuvers of Tsipras in the past three years. Eventually the left people were disappointed but re-voted Tsipras in September of 2015 as the “lesser evil” (many also turned to abstention) and the other left-wing parties did not really get anything. LAE, of course, gained 2.9% and lost by 0,11% its entry into the Parliament, but it also lost it quickly, presenting the same pathogeneses and right adjustments with SYRIZA, as well as an excessive “left” nationalism in the name of the struggle for “national liberation” against the “European Union occupation”, that led LAE’s leadership make criticism to SYRIZA from a right-wing point of view. So they sent hundreds or even thousands of activists to the retirement, and made tens of thousands of voters even more disappointed. In any case, there was a gravestone in the resistance movement … minimal labor mobilizations took place between 2015-2019 and they were even less successful.

 

Ultimately, the world was tired of the “left” austerity and turned again to the right (as the European elections /and finally the parliamentary elections of 7 July showed, which the right won with 40%).

 

Hundreds of thousands people demonstrated in the nationalist rallies that organized parts of the bourgeois and state mechanism with the right and the far right against SYRIZA for “Macedonia”. Ultimately it seems that a conservative and reactionary wind of change in a considerable percentage of people’s consciousness prevailed – a wind that blew to the right. In miniature (or maybe let’ s say in exaggeration) it is the same “mechanics” that turns the revolution into counter-revolution. When people are disappointed by the left, it is easy to turn in a reactionary direction.

 

From what has already been said by the leader of the right (K. Mitsotakis), it will be a war machine of capital, with a revanchist character against the workers and the poor (who dared to challenge the dominant bourgeoisie plan in 2010-2015) and against anything that resembles resistance movement and left. And this is a right with a strong far-right wing within it, whatever that means for social rights, dealing with immigrants and “national issues”, social freedoms etc. Mitsotakis has already given ministries to far-right representatives and “technocrats”- which represent directly capitalists.

 

 

 

Question: Could you describe the situation of migrants and refugees in Greece? As you are heavily involved in anti-racist activities, please tell us a bit about this.

 

Answer: Before the financial crisis (2008), more than 1 million immigrants lived in Greece (about 10% of the population). Mostly economic migrants from Albania, Bulgaria and the former USSR countries, but also (mainly after 2001) refugees from Afghanistan, Iraq, Pakistan, Bangladesh and others. The Greek state has always faced migrants and refugees with racism, because they needed them as cheap workforce – and the best way to achieve this is racism. In the 1990s Albanian immigrants suffered but gradually assimilated and state racism against them moderated. However, racism against (basically Muslim) refugees from the Middle East increased in the 2000s. The refugees used Greece mainly as a passage to go to northern European countries but were trapped in Greece because of various racist European “directions”. Refugee workers were not legalized, prosecuted and imprisoned by the police, working illegally and in conditions of slavery. Legalization rates were very low and slow and Greece’s granting of asylum to refugees was the lowest in Europe. Greek employers have been enriched by the hard work of migrants and refugees, and many jobs in Greece could not exist without them (e.g. in the fields/agriculture or in the construction of buildings). After the crisis, economical immigrants have been reduced (since jobs in Greece were reduced leading them to migrate elsewhere) but Greece has welcomed new waves of refugees (mainly from Syria, from Africa and other Middle East countries) due to the crash of “Arab Spring” and imperialist interventions there. The attacks of the police and the fascists multiplied. In 2016 a huge wave of refugees from Greece passed. About 50,000 of them were found trapped in Greece after the EU-Turkey agreement (signed by the “left” Tsipras) and closed in concentration camps under terrible conditions. This agreement has led to even greater repression on Greek borders and even more deaths-drowning of refugees. SYRIZA continued to grant asylum “with the dropper” and did not allow their journey to the West, since it is a fanatical defender and ally of the EU.

 

Greek society is divided over immigrants. In the right-wing section of society, racism is exacerbated, but there is also a serious part in the centre-left section that still stands in solidarity with refugees. In 2016, a year of large-scale transit of refugees from Greece, tens of millions of portions of food and clothing were offered by Greek workers and poor, relieving a bit of the refugees’ suffering. The EU-Turkey agreement provided for large funding for the Greek state in cooperation with NGOs for the management of refugees’ lives. So SYRIZA succeeded in integrating part of the solidarity movement through professional ties. There is plenty of evidence to suggest that the largest amount of money for refugees is not directed to the needs of refugees but is subjected to speculation and misuse by state and NGOs. Even today, however, there is a large network of independent anti-racist and movement initiatives that take care of improving the lives of these people.

 

We participate in the solidarity movement through Sunday Immigrants School (SIS), which operates since 2004. SIS operates weekly, every Sunday. The idea is that migrant and refugee workers can come and learn Greek for free in order to be better integrated into Greek society, to facilitate their communication with Greek workers. The SIS has been a great success, with hundreds of migrants being taught Greek each year by dozens of volunteers, it is the most successful school of such kind in Greece, and the only one that is almost always present in every major labor mobilization. Since 2004, hundreds of volunteers and more than 10,000 refugees and immigrants have passed from its processes. SIS also has a legal support team for immigrants and refugees and in recent years it also organizes free classes for Greek poor and immigrants. Its main income is a big annual festival that it organizes and an anti-racist calendar it issues. Meetings, theoretical discussions, demonstrations, and other activities are organized in the direction of unity of foreign and Greek workers.

 

 

 

Question: There exist significant fascist forces in Greece like “Chrysi Avgi” (Golden Dawn). Could you say a few words about the latest developments of the fascist danger and about the most important anti-fascist activities?

 

Answer: Due to a large international section of the radical left integrating and retreating after the SYRIZA’s betrayal after 2015 as well as the defeats and breakdowns of the “pink” governments in Latin America, all Europeans nationalists and extreme right-wing racists have found the opportunity to claim social influence with self-confidence, enhancing logics of social cannibalism and “civil war between the poor”. In Greece LAOS was already before economical crisis in the Greek Parliament, a party of “fascists with ties” which took about 5.6% in parliamentary elections and 7.15% in the Euroelections in 2009. This party participated in the government with PASOK (centre-left/social democracy) and New Democracy (Right) and voted for the first memorandum. It was one reason that gave the criminals and paramilitary neo-Nazis of Golden Dawn the opportunity to enter the Greek Parliament with 7% in 2012.

 

The Golden Dawn immediately attempted to take advantage of its entry into the House to dominate the streets, even to claim the hegemony in the right from New Democracy. The hundreds of anti-fascist committees that sprang up in all the cities of Greece managed to limit them partially. In 2013, Golden Dawn battalions murdered an anti-fascist musician, Pavlos Fyssas. The system tried to protect the GD and conceal the crime, but a massive anti-fascist uprising broke out. For a month, tens of thousands of people were demonstrating and attacking the fascist offices all over the country, demanding that the Golden-Dawn leadership and its murderers should be imprisoned. Ultimately, the state was forced by the broad antifascist rage and mobilization to capture the leadership of the GD and partly squeeze the privileges the gang enjoyed for 35 years. The trial in the court has been deliberately delayed by the state and has not yet been completed, but it has nevertheless brought the fascists into a difficult position and has led to the reduction of their electoral influence and the creation/enhancement of new far-right groups. Golden Dawn in Greece is currently debilitated by the criminal organization’s trial and is decimated by the continued withdrawal of its leading members.

 

In the last year they tried to re-emerge, taking advantage of the government’s right-ward policies (anti-Turkish and anti-Macedonian imperialism and nationalism, concentration camps, deportations, turning a blind eye to torture and murders of refugees etc). They attempted to re-activate the paramilitary battalions and escalate their fascist attacks. They didn’t make it well. The antifascist movement answered massively in the streets, usually gaining the majority of the society, a lot of resolutions of sympathy etc.

 

In the parliamentary elections of 7 July there were good news concerning GD: They stayed out of office with 2.9%while another party of “fascists with a tie” (the party of Velopoulos, ex-LAOS and ex-NewDemocracy, friend of Golden Dawn until recently) took their place with 3.7%, after its success in the Europarliament. Also a lot of members abandoned it and the only one Europarliamentary member declared his independence from GD. There is no room for complacency. Τhe fascist far-right retains its electoral power in about 7%, a large part of society (which mostly voted for the right against Tsipras) agrees with them, there is a number of fascist groups (including G.D.) that will go on attacking with their battalions and in the next period they will have a lot of opportunities to enhance their influence and power in the streets, given the crisis of the left and the movement.

 

It is of great importance that the GD is convicted in the ongoing trial, but even this will be a result of pressure from below: anti-racist campaigns and anti-fascist responses where fascist attacks occur. In case another wave of economic crisis arrives given the present state of the left, the far-right will have the potential to grow.

 

As “Deport Racism” we say that to stop them, a precondition is the activation of the forces of the movement and the left, so as not to give public space to the fascists, as well as our unity in action to move forward. Such a mobilization is able to marginalize neo-Nazis in the neighborhoods and lead to their weakening at the ballots. The left must highlight the criminal nature of the Nazis, but we cannot limit ourselves to just this. We must prove the systemic character of the extreme right-wing, of their nature as hostile forces to the interests of the working class and the poor. It is no coincidence that the Golden Dawn members are working with the ship-owners in Perama, setting up a strikebreaking “union” of henchmen and at the same time a job-finding agency with poor pay and no rights.

 

The co-operation of systemic mechanisms, parts of New Democracy and Neonazis, as in the town of Ptolemaida (where I live), is also something which must be denounced. We must also denounce the close relationship of mutual support between them and the armed forces (e.g. police). But the left also needs to confront the Social Democrats’ attempts to create a “progressive pole” against the far right. No anti-fascist pole can depend on inhumane concentration camps for refugees in the Aegean islands, the operations of the police against refugees or closed borders, as the SYRIZA government did. No anti-fascist front can be made with those who evict refugees from apartments and throw them in the street. SYRIZA’s leaders have strengthened their relations with priests friendly towards the Golden Dawn and have made common appearances with Golden Dawn deputies, especially around “national issues.” No kind of antifascist “United Front” can be built with the chosen government of Greek capital and Western imperialism, with the oppressors of the social majority and the torturers of immigrants. United Front, though, can be built in local initials with the rank-and-file of SYRIZA. The only “progressive pole” that can be set up against the far-right is the one of the movement in the streets and workplaces, of solidarity towards refugees, resistance to the racist policies of Greece and European Union and the demand for open borders and the free movement of victims of poverty and war.

 

The antifascist movement has definitely succeeded in shrinking of G.D. via a lot of victories in the streets. There are plenty of examples of cities that have recalled permits for the events of Golden Dawn due to a general outcry of society and the mobilization-demonstrations of the left. When there is a major mobilization of G.D., antifascist mobilization is much larger and usually don’t permit them to parade militarily (because the police stops them). Moreover, after the riot following the assassination of P. Fyssas, antifascist movement succeeded to lead most of Golden Dawn’s offices-basements to close, to its crisis and to its eradication in areas such as Saint Panteleimonas (which they had once fully controlled and practiced terrorism there). The last months, in the town of Ptolemaida (close to the border with the state of Macedonia, where the system has consciously cultivated nationalism against the neighboring state) provides an example of how to deal with fascists: after targeting a member of “Kokkino Nima” by the block of right and far right, we moved forward addressing organisations, movements and unions, and we received 23 resolutions of sympathy, calling all the left and antifascists for united action in the streets to break right wing terrorism. The result was a very massive event for the town’s size. This campaign led to the far-right (of right-far right) front to be marginalized and ultimately to shrinking, crisis and splits. The big party of the right (New Democracy) and institutional pillars (Media-Municipality-Church) were forced to withdraw from the common front leaving a handful of Fascists and the Nazis shouting but no longer having a chance of success in their goal of dominating the city. In 29-30 June, we finally succeeded for the first time in Ptolemaida to organize a two-day antifascist festival, where totally 500 people participated. It is probably the most massive movement event in the town, despite the general crisis of the movement and the left.

 

The same days antiracist and antifascist festivals were organized in many cities, as it happens every year, where thousand people discuss against fascism and enjoy together. This year the participation was one of the greatest of the last years.

 

 

 

Question: The SYRIZA-led government is associated by many as a “left-wing” government since SYRIZA is part of the ex-Stalinist “Party of the European Left”. What are your characterizations of SYRIZA and the politics of the government?

 

Answer: SYRIZA was a left front that was founded in 2004 and we participated in it from the beginning. Its largest component was Synaspismos, a reformist party of the European Left. Synaspismos and SYRIZA between 2004 and 2008 made a left turn and supported the movement; it had very radical and even anti-capitalist elements in its program and was considered dangerous by the system, which accused it as a “terrorist party”. It was the period with the great movement of students’ occupations in the universities (which finally won and SYRIZA was the only force to support it) and the uprising of December 2008 (where SYRIZA broke the “national unity” and was again the only force that supported it). This period of SYRIZA’s radicalization and system targeting was vital to winning the majority of the struggling people in 2010-2012: the people chose a left-wing front that supported their struggles and was considered dangerous by the system.

 

Here is a lot of talk about what reformism is today. “Traditional” reformism is characterized by a militant and organized-trade unionized working class struggling for better working conditions within capitalism, even if it needs to go against its leadership, at least in part. SYRIZA was never in these terms a mass reformist workers’ party, although it had a very strong (mostly electoral) resonance in the world of the movement. DEA had then had the analysis for SYN about “left-wing reformism.” In general, the tradition of IST in Greece (SEK, DEA) considered even PASOK (the Social Democratic Party that ruled over Greece for 20 years before collapsing with memorandums and losing its electoral clientele to SYRIZA) until at least 10 years ago as “right reformist”,”bourgeois-labor”, degenerate social-democratic party. For PASOK, of course, this has been a basis, as PASOK was actually gathered in its lines pieces of the class that often strike and win against PASOK governments. PASOK still has a much greater power in labor unions than SYRIZA, which strength within the trade unions are weak, sometimes weaker than the revolutionary left’s, especially in the private sector, despite the fact that SYRIZA has been a government party for years. SYRIZA always had a very small labor-based base, its party base was mainly petty-bourgeois and mainly had passive members. After 2015, the overwhelming majority of SYRIZA’s labor and fighting elements was thrown out of the party, with about 10,000 members (out of a total of 35,000) abandoning it, probably its most militant and politicized members (If we want to compare with PASOK, think about that this once reached the 1 million members …).

 

SYRIZA, in order to have a reason to exist as an opponent of the “unpopular right”, is struggling to show that it is “socially sensitive”, but having accepted the whole basic framework of memorandums and neoliberalism. We call its policies “social-neoliberal” since they have nothing to do even with Keynsianism. As a government, SYRIZA has given some petty subsidies to weak social groups, while NDemocracy said it would cut them, SYRIZA is a bit more tolerant of movements and rights (e.g. LGBT), although it has also attacked several times on demonstrators, SYRIZA was by far the most pro-imperialist and pro-U.S. government in the region, there are such minor differences . In all these cases, we did not see either SYRIZA’s base-membership being revolted or any leftist tendency inside it, but whenever it was necessary, it played a reactionary and strike-breaking role.

 

On the other hand, the workers and the poor who claim to be left still vote for it massively, and they regard it as a “brake” against the right-wing counter-attack, as the “less evil”, with “greater social sensitivities.” In the elections, the left-wing people voted by an overwhelming majority for SYRIZA against the right and despite its wear it rose by about 8% compared to the European elections that had been conducted one month ago. When a movement breaks out (very likely soon, now that the right will unleash its attacks as a new government), the majority of workers on the streets will have surely voted for SYRIZA. Some say that the reformist parties today generally do not have the mass and the relationship with the trade unions they had earlier, so that SYRIZA in this sense is part of the reformist tradition, that “this is the reformism of our era.” Some other left-wing organizations say that SYRIZA is a bourgeois party.

 

So there is a discussion about the nature of SYRIZA within us. One central comrade has recently written that SYRIZA is a degenerate reformist-social democratic, “bourgeois workers party”. Other comrades have reservations, as they feel that SYRIZA has no really organized base and organic relationship with our class to press it from below and it resembles more a bourgeoisie party.

 

Personally, I have not clarified my views on this issue. It looks to me like a hybrid with elements from both types of parties, in the best case. If we make a comparison with the 1936’s Popular Front in France, I would say that SYRIZA today is more like the Radical Party and not the Socialist Party. A bourgeois party with a petty-bourgeois passive base and few possibilities for mobilization, “progressive” and a party of the “political center” but not enough to call it a workers’ party. We would also like to know your own view on this!

 

To make a comparison: the Democrats in the U.S. always appeared as a progressive counterpart to the Republicans (and Trump today). However, for ISO (our former sister organization, which 4 months ago declared its dissolution to “reconstitute” within DSA and the left-wing of the Democrats …) argued that the Democrats were traditionally a bourgeois and imperialist party, not a bourgeois workers party, although an overwhelming majority of left-wing people found shelter in it against Republicans.

 

The discussion about SYRIZA’s character matters, because it affects our tactics towards it. Today, the choice of one or another attitude must be accounted for mainly by how it will be able to connect mainly with SYRIZA’s voters, not with its members, who are inactive, petty-bourgeois or paid and rarely stand in any movement process (e.g. in Ptolemaida 4-5 leaders of SYRIZA participated as observers once or twice each in the dozens of anti-fascist meetings and actions we did, no ordinary member of its party “base” participated), so to discuss about United Front with its (party) “base” to strengthen the movement is rather funny.

 

Even if SYRIZA is a bourgeois-workers party today, this does not mean, for example, that we will ally with its central leadership. PASOK ruled since 1981, but after 1985 it has consistently applied austerity policies. Although the SEK (IST) comrades (and later also the DEA) considered it as a bourgeois-workers party, they did not call for voting it after 1996, and of course it was eliminated from central alliances (although PASOK also avoided them). Instead, they could work with PASOK’s trade union factions on various movement actions, and they did it right, when they did not undermine their criticism on PASOK. There is, therefore, a limit beyond which reformism is shifting to the right, especially when it governs with unpopular policies, so that it does not allow generalized partnerships with the leaders. This is our case now: SYRIZA’s leadership has followed its alliance with the bourgeoisie and imperialism between 2012-2015 (with secret and obvious meetings with them), abolishing piece by piece the elements of its program that led to rupture with the Greek bourgeois and the EU, pause of debts payment and deletion of public debt, “tearing” – cessation in one day of all the memorandums, striking on the rich for the redistribution of wealth etc. The Tsipras team practically drove the decision-making center off the majority of the old leadership of SYRIZA and organized a parallel center that did whatever it wanted in SYRIZA and only accounted for the bourgeoisie. Eventually, in 2015, it was a classic social-liberal government that continued with Memoranda 1 and 2 and voted third. It expelled the party’s most militant part and legitimized the “There is no alternative” in the name of the left, put a gravestone to the movement consciously, and massively disappointed the left, putting the left on the system frame, exhausting the “moral burden” of the left (in all this contributed the inability of the other left too, including ours together, but this is another discussion). It ruled un-popularly, pro-imperialist, anti-immigrant for four years. We had a slogan in 2012 that said “no truce with the government of memoranda – no tolerance to neo-Nazis”. I think it was right and it also matched the SYRIZA government period. And I think it is true today, with SYRIZA as a major opposition. On specific conditions, we could discuss an alliance with parts of its – relatively small – base, as I have said, on specific issues, in the context of United Front tactics.

 

 

 

Question: Greece has still a strong orthodox Stalinist party – the KKE. What is your view of this party?

 

Answer: It is a party of the classic Stalinist reformism, with all that this implies: until a few years ago it supported the “theory of stages” for Greece, divides every labor movement and strike, and accepts no co-operation even in single struggles, moves everywhere alone and with only guided its parliamentary support while being super-patriotic, even criticizing SYRIZ’s government from a right point of view on “national issues”, with rhetoric often reminiscent of the far right (as did LAE as well). In 1989-90 KKE ruled with PASOK and the right, although it lasted only about one year. It was near to dissolve and then did an “ultra-left turn”, so it managed to survive. It was then that the collaps in the USSR transformed the Stalinist parties all over the world into classical social democratic parties. In Greece, a split took place, and Synaspismos was the component that followed the “Euro-communist” direction. However, the KKE, at major moments of the movement, stood firmly against it: such was the case during the occupations of the universities in 2006-7, the youth rebellion in 2008, the 2011 “squares” movement, the “NO” (No to 3rd memorandum) referendum in 2015. As a consequence, several times the system congratulated KKE and recognized how much it was a “responsible” party. It is also basically a conservative party, it does not participate essentially in anti-fascist, anti-racist, anti-war, anti-nationalist or anti-sexist movements (although many feminicides have occurred in Greece in recent years). It does not fight against the church and keeps as a major representative on TV a MP (former reporter of the right and still nationalist) who maintains ties to the Church.

 

Nevertheless, it is probably the only mass reformist-workers party in Greece. It still has very deep roots in the Greek society as a result of the struggle against the German Nazis (when the KKE reached 400,000 members and Greece was on the verge of “popular power”). Today, it probably has about 10,000 members, it can mobilize up to 50,000 in its mobilizations, it gains high electoral results in universities and trade unions of public and private sector, and it succeeds in the elections steadily around 5% in recent years. It still mobilizes important forces even though these people (workers, petty bourgeoisie, youth, retired people) are usually mobilized ceremonially, controlled and without faith that the struggles can win. There is evidence that the KKE people is “communicating” with the rest of the movement, even though the KKE leadership is trying to cut communication ties in any way. In the upcoming moments of the movement, the KKE people participated in various battles against its leadership, they sometimes pressed KKE to participate in common demonstrations and strikes, many voters abandoned it after 2009 (over 8%) due to its conservatism and turned to SYRIZA, while in 2015 the people of the KKE by 80-90% voted NO in the referendum against the KKE line (which proposed “void”). However, in conditions of the fall of the movement, it usually does not have difficulty in having the first role in the left and regrouping its world in part, trapping a significant part of the fighters who could participate in the revolutionary Left.

 

Our line has traditionally been a line of unity and call to action on its base and leadership, with the prospect of linking with some KKE militants who think in terms of class unity and the accumulation of forces. And the same must be the whole left’s direction today, even though we know that the current leadership of the KKE is immovable. In addition, there are several departures from the KKE from time to time and it is important that they do not end up inactive “at their home”.

 

 

 

Question: Greece has seen a series of general strikes in the past decade. However they did fail to defeat the austerity of fensive. What have been the main reasons for this? And what are, in your opinion, the main lessons to be drawn?

 

Answer: Basically, the period you are referring to is the three-year period 2010-2012, where there were 30 (!) general strikes. These strikes were combined with enormous workers-popular demonstrations that sometimes exceeded 200-300,000 people. It was the time when PASOK collapsed, the Social Democratic prime minister resigned and a non-elected banker (!) took over, when PASOK co-governed with the right and far right, while the left enhanced greatly its forces. At that time the ordinary people showed that classical “class struggle” is far from finished. The people of work fought for their lives, against the big cuts (in salaries, pensions and social insurance, social services etc), and “spontaneously” came out on the streets. In the summer of 2011, it was estimated that 2-3 million people participated in the “squares” movement. Another highlight was the 28th of October (National Day and Parade), where large groups of citizens demonstrated booing against the rulers throughout Greece, sometimes accompanied by throwing of objects and beating against them, while in the booing-protests the students who parade were massively involved! But the “spontaneous” is never “spontaneous”, it is built on the experiences and struggles of the previous period, it is influenced by the attitude and the action of the left in the previous and the current period etc. It was therefore a period when the movement of the workers and the poor was combined with the action of the left and caused a massive left-wing electoral shift in 2012. Here, however, the good news stops.

 

Tsipras reformists had a plan to extinguish the great movement through the electoral path and organize the capitulation with the bourgeoisie. But what did the rest Left, to stop them? It failed and was overwhelmingly defeated by Tsipras.

 

The movement, through the dynamics of the workers and the poor, showed that it had the winning ground, but did not have the right leadership. Tsipras gained the leadership of these people, not a well-rooted revolutionary left that puts an anti-capitalist outlook, the prospect of “we have the power to take everything back”, to win even more and to build a society without bosses, to unfold a plan for coordination of the struggles, occupations of workplaces, moves to declare a general long-term strike, etc. The movement pointed out slogans as ” to leave everyone by helicopter” but did not have a positive project, such as the expropriation of wealth and banks, the “workers power” or the government of workers and the left and the massive meetings in the Squares. None of them ever claimed that they would constitute an alternative of power nor did they try to transfer the movement into the workplaces. Of course, we can say that the revolutionary left did not have the strength to do so, it was proved to be weak, multi-divided, without experiences, with many mistakes and pathogens that made it largely a passive observer and a “tail” of the movement, spurred by “spontaneous”. Even united and ready to drive a United Front tactic, I do not know if its power and experience would suffice to respond to such great revolutionary tasks. But it could certainly play a more serious role in the movement, it could definitely play a more important role in those and the later developments.

 

Eventually the “spontaneous” deflated, as it was reasonable that will do at some time, with Tsipras dominating with the proposal for “left-wing government – abolition of the memorandums.” And it was clear from the beginning that Tsipras did not care about a left-wing and workers government for rupture and overthrow but for consensus with the system, management, realistic negotiation (with capital and imperialism) in alliance with social-democrats. This was finally achieved by completing the right turn in 2012-2015, consciously organizing the cut-off of labor-popular expectations and the marginalization or satellification or integration of its left wing (so I refer you to the first answer), so Tsipras got the “green light” from bourgeoisie to rule. Nevertheless, even in 2015, the movement had not extinguished, yet hoped that Tsipras would collide. The referendum of the summer of ’15 (when people voted ‘No in Memorandum 3’ despite the massive terrorism of the system, the capital controls in the banks, the propaganda of local capital, all media, imperialism, and even top executives of SYRIZA itself) showed what the resistances of these people, and how much they had believed in the overthrow of the memorandums, they showed that they felt ready to “revolt” if their leader would call them to do. About half a million attended Tsipra’s speech two days before the referendum and urged him to come into conflict. Tsipras, for his part, made the referendum to lose it, and when he failed to do so, he simply cancelled the referendum and agreed to the third memorandum two days later. So we end up again on the issue of leadership.

 

Anarchists say that people or the movement does not need leadership to defeat. The reality is that in capitalism the working class always had, in one way or another, a leadership since it is an exploited class which does not participate directly in politics. Usually this leadership is reformist. If they do not have another visible alternative for leadership, i.e. a massively rooted leadership based on a revolutionary working class strategy, then reformism will prevail in one way or another and disappoint the masses. The movement does not go up or down by pressing a button. The “spontaneity” of the class struggles does not continue forever, it deflates at some point if it does not find the proper leadership. If a leadership turns against the movement and there is no real alternative to its left, then there will be a period of passivity and despair, perhaps even “counter-revolutionary despair” (this is a serious basis for today’s rise of the far right internationally).

 

The development of the revolutionaries does not automatically take place in a period of movement, but even if it comes, time of a few days or months (“the moment of the movement”) is not enough to overcome the ultra-multiple influence of the reformists who have established a correlation for decades. To do this, a “critical mass” needs to be built before the “moment” of a relatively large, rooted and recognizable organization, properly trained and oriented. As Trotsky said clearly, if the hunter arms at the moment he sees the bird in front of him, when he arms, the bird will already be gone. We must have armed before the bird passing in front of us.

 

Historical experience shows that if this revolutionary “seed” is not built, our class is condemned in times of crisis to go back again and again, to lose, to be impoverished, to be bloodshed. The real goal must be to build a revolutionary party, but we are far away from it. Is it worth trying? I answer ‘yes’. The tasks of the small (and defeated …) organizations of the revolutionary left today have to take stock of the past and their mistakes. Between 2001 and 2012, we were constantly on the rise of social-class struggles in Greece and a great political radicalization to the left. Why did we lose? Even worse: why has the revolutionary left weakened and much more divided, instead of strengthened, more resonant, with greater roots and prestige in the working class? We didn’t make it. We must now take care of our preparation for the next round of confrontation with the system by upgrading the political debate about tactics but also about revolutionary theory, modern communist strategy and plan alongside the support of existing resistances and initiatives to give these resistances a winning direction. The best thing we have to do as revolutionaries today, as Trotsky writes about the revolutionaries in France (“Once again: where is France going?“, March 28, 1935) is the effort to “state what is”. For those who understand themselves as revolutionary communists, the duty is “sowing” in periods of “lull” to “express” the maximum of dynamics from below, to organize and give political perspective to the best class moods when the “moment” comes again.

 

 

 

Question: The so-called Macedonian question has always played an important role in Greek politics and has been an issue of many chauvinist mobilizations. What is your view of this?

 

Answer: At the end of the 19th century, the geographic and then ethnic consciousness of the Macedonians began to form in territories that were later annexed by Greece. The ruling class of Greece either tried to exterminate, to evict or to assimilate (“make Greek”) the Macedonians, and by 1990 it had succeeded it in to a large extent. Most of the Macedonians fled north of the border of Greece in the decades of 1920, ‘30 & ’40 and formed the “Socialist Republic of Macedonia” within the framework of the United Yugoslavia under Tito administration. Greece did not have a problem with the name “Macedonia” at all this time. Only after 1990, the division of Yugoslavia and the declaration of an independent Macedonian state, the Greek bourgeoisie’s “appetite” woke up to conquer the neighbor state militarily and organized rallies of hundreds of thousands, threatening to invade in Macedonia with “tanks and weapons”, because “Macedonia is one and Greek” (using the “argument” that there is also a region in Greece called Macedonia, because … Alexander the Great talked about 2,000 years ago in Greek and lived in today’s Greek lands and because Macedonians …want to conquer Greek ground). “Arguments” which are ridiculous and unbeatable, but they managed to persuade the overwhelming majority of popular masses to agree with this). Finally, in the 1990s, Macedonia retreated to Greek pressure, changed its name, constitution and flag, and mostly granted much of its economy to Greek capital, which became the first “investment” force in Macedonia (succeeding in taking control of about 20% of Macedonian economy) and one of the largest in the Balkans. (Even today Greek capitalists are super-exploiting the Macedonian workers, with a salary of around 150-200 Euros.)

 

Tsipras, in the last year, wanted to close Macedonian’s pendency with a new deal. This deal concerned the better penetration of Greek capital in Macedonia, but also NATO’s aim to block Russian capital’s penetration. SYRIZA promoted this agreement as “peaceful” and “internationalist”, but in fact it was a “cosmopolitan” deal in favor of Greek capital and Western imperialism. The agreement definitively changed the name of the neighboring country (“Northern Macedonia” from now on), its constitution, street names, airports, history books, statues, gives Greece the right to interfere continuously in the internal affairs of B. Macedonia, to control its airspace, to make a series of business agreements favorable to the Greek capital (which have already begun, for example, the Greek public electricity company has acquired the largest Macedonian one) and so on. The case also concerns agreements on gas pipelines in cooperation with Western imperialism.

 

The right decided to make a nationalist opposition for electoral reasons (The right in the past has proposed similar to what Tsipras agreed). Eventually, large rallies were organized mainly in Northern Greece (the largest reached 250,000 in Thessaloniki), where the right, fascists, church, military and police organizations, cultural clubs, football hooligans etc ”fought” together “against the national betrayal of Tsipras”. Macedonia today is a small state on the northern border of Greece. Their basic “argument” was today the same: that “Macedonia is threatening Greece”. An equally ridiculous argument. While Greece is one of the most militarized states in Europe (the first in the EU in terms of military expenditure per GDP), Macedonia is one of the weakest military countries. Macedonia has 1/20 of Greece’s GDP, 1/60 of its military expenditure and 1/30 of its military aircraft. In the overall military rankings their respective positions are 28/136 versus 118/136 (according to the site “globalfirepower”).

 

The rallies gave the fascists the opportunity to escalate terrorism and violent attacks on activists, immigrants, movement spaces etc.

 

SYRIZA defended the deal with patriotic-nationalistic, pro-NATO and pro-capitalist arguments, legitimizing right-wing and far-right nationalist arguments.

 

But the worst is the attitude of the left. KKE, LAE and other forces of the left (apparently mainly belonging to Stalinist tradition) criticized SYRIZA from a right point of view, making criticism similar to that of the right and far-right, with some of them standing friendly or even openly participating in rallies with all the reactionary, fascist, state and para-state patchwork. Their argument was “anti-NATO” and that Macedonia can threaten us with the help of NATO … Full reversal of reality. It was one of the reasons why the left-wing people with anti-nationalist reflexes did not vote for this left, but for SYRIZA and Varoufakis.

 

Our opinion is internationalist, we defend the joint struggle of Macedonian and Greek workers against our bosses in both countries and Greek imperialism (our bosses in the two countries are to a great extent common, Greek businesses) against NATO and the EU, we are inspired by an old-formulated vision for a red socialist all-Balkan federation. Greek workers have nothing to gain from the super-exploitation of Macedonian workers from Greek capital. On the contrary, the escalation of nationalism and the intensification of inter-imperialist rivalries (NATO-EU on the one hand, and Russia-China on the other) bring war closer to our region, and the war always results in the slaughter of workers from all countries.

 

We recognize no “agreement” on issues concerning the neighboring people. Right to self-determination of Macedonian workers and the poor, war against our government, “our” austerity and “our” own nationalism- the enemy is in our own country. Struggle for peace, equality and friendship of the peoples in the Balkans, war on our memorandums. Stop the expansion of Greek capital and NATO. With these positions we stepped out openly, took initiatives, debated and protested alongside other left-wing organizations. One result of all this was that I was personally attacked and had my professional place vandalized by the fascists and part of the system in the town I live.

 

 

 

Question: What are the main tactics and slogans which Kokkino Nima raises in the present situation to give the workers movement a new orientation?

 

Answer: We try to strengthen the existing resistance by trying in parallel to influence politically. Today in Greece, there is a relatively powerful anti-racist and anti-fascist movement, in which we intervene with one of the most known anti-racist forces, the Movement “Deport Racism”. We support Sunday School of Immigrants who teaches Greek to immigrants and refugees as well as foreign languages to “foreign” and Greek poor.

 

Also the anti-sexist and anti-homophobic movement has become stronger, particularly in the last year that women and homosexuals were murdered. In all these interventions we try to strengthen the logic of connection with the workers’ movement, the struggle against the government, the memorandums and the austerity. The last year the Macedonian (but also the Greek-Turkish conflicts) dominated in the political agenda, and we participated in protests against war and nationalism. We stood against anti-Macedonian and anti-Turkish hysteria. Turkish and Macedonian workers are our class brothers and sisters and we don’t gain anything to turn against each other.

 

We played an active role in the mobilizations of “temporary” teachers-contractors (which work with flexible working conditions) and employees in the insurance funds (where we played a prominent role in the occupation of an central insurance funds building, resulting in prosecution of one member of Kokkino Nima by the courts, however the solidarity succeeded to acquitted the prosecuted) and we participated in most of the other central labor demonstrations or sectoral ones (with the largest probably being these of couriers in the private sector, the workers-contractors in local authorities-municipalities and the employees of one of the four big Greek banks) that were organized in the last year.

 

We organized some events-debates with other organizations and just ourselves. Much of the debate is about “which left we need”, “what went wrong and why did we loose from SYRIZA”, “why is the left in crisis”, and the attempt to bring some left-wing organizations back and find a common space on some movement and political issues in the next period, as ANTARSYA and LAE especially after the latest results are in serious crisis and possibly on the verge of dissolution. This is a necessary debate, because a new anti-popular attack is coming with the new government, so we need to response with the maximum of coordination.

 

In the elections we called for voting for the left (KKE, LAE, ANTARSYA, preferring the latter because of its internationalist position in Macedonian case) and in the local municipal elections (2 months ago) we participated with candidates in some united left fronts, where LAE and ANTARSYA gave the electoral battle together.

 

Our slogans are 1) defensive ones that have to do with the period (e.g. “Against the dissolution of the insurance”, “Not to the change of the penal code” (which led to lower penalties for fascists, tougher penalties for the movement, higher rates of acquittal for rapists – the movement withdrew the last order, which was a victory) etc, 2) transitional demands such as fighting against Memoranda, austerity, struggle for increases in pensions and wages, mass recruitment of permanent staff against unemployment and flexible working relationships, heavy capital taxation and tax exemptions for the popular classes, more money for public health and education, not for military and police equipment etc., against nationalism, war and fascism, for open borders and asylum, equal rights for refugees and immigrants etc, tough penalties for killers of Golden Dawn etc. And 3) political direction slogans. Before the European elections, we had slogans such as “neither Tsipras nor Mitsotakis, for a class internationalist Left, social justice will be won in the streets, with our resistance. After the European elections and the surely coming victory of the right in 7 July, the cover of our newspaper came out with a slogan: “Black” (it means something like “no way vote”) on the right and the far right. The response will be given by a resistance movement, not by the memorandum centre left. We explained that a revengeful counter-attack of the Right and escalation of the attack on capital is coming (after 9 years of constant questioning of the “traditional” bourgeois political forces) and that the reconstruction of the anti-capitalist left and the movement is urgent.

https://www.thecommunists.net/forum/interview-with-kokkino-nima-greece/




Ελλάδα : Η ανύπαρκτη «επιστροφή στη κανονικότητα» με φόντο την ιστορική χρεοκοπία της αριστεράς της!

του Γιώργου Μητραλιά*

Σχεδόν ομόφωνα, τόσο τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ όσο και οι ηγέτες των κυριότερων ελληνικών κομμάτων σχολίασαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου πανηγυρίζοντας για «την επιστροφή στην κανονικότητα» της χώρας η κρίση της οποίας πρωταγωνίστησε στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα την τελευταία δεκαετία. Επιστροφή λοιπόν στην κανονικότητα καθώς το άθροισμα των αποτελεσμάτων της Νέας Δημοκρατίας (39.9%) και του Σύριζα (31,4%) δίνει ένα συντριπτικό 71,3 % υπέρ του δικομματισμού που δείχνει να επιστρέφει δριμύτερος μετά από ένα διάλειμμα που είδε μάζες πολιτών να εγκαταλείπουν τα κόμματα του παλιού παραδοσιακού τους δικομματισμού και να μεταναστεύουν από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του πολιτικού χάρτη σε χρόνους ρεκόρ! Και επίσης, τίποτα δεν συνηγορεί καλύτερα υπέρ αυτής της επιστροφής στην κανονικότητα από την απουσία βουλευτών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο νεοεκλεγμένο Κοινοβούλιο, γεγονός που θα μπορούσε να προαναγγέλλει και το τέλος(;) αυτού του γνήσιου τέκνου μιας ταραγμένης αλλά πια τελειωμένης περιόδου…

Λοιπόν, « επιστροφή στην κανονικότητα » ; Ναι, σίγουρα, αλλά μόνο φαινομενικά. Κατ’αρχή, επειδή η ιστορική (οικονομική αλλά και κοινωνική και πολιτική) κρίση που γέννησε μιαν Ελλάδα που έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερό με τη Γερμανία της Βαϊμάρης, είναι πάντα εδώ, αδιαφορώντας για τους ξορκισμούς και τους ευσεβείς πόθους που της απευθύνουν καθημερινά εκείνοι ακριβώς οι Έλληνες και οι ξένοι που την προκάλεσαν και την εξέθρεψαν. Επειδή, για παράδειγμα και πρωτίστως, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που όλοι έχουν αποκαλέσει δίκαια « μητέρα όλων των δεινών », δεν έχει εξαφανιστεί και συνεχίζει να στραγγαλίζει, να δηλητηριάζει και να εκβιάζει τη χώρα ενόσω εκείνοι που την κυβερνούν (δεξιοί και αριστεροί) δεν κάνουν τίποτα το συγκεκριμένο για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του και αρνούνται πεισματικά να ελέγξουν αυτό το χρέος προκειμένου να ακυρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του που είναι πασιφανώς άνομο.

Ωστόσο, θα μπορούσαν να μας αντικρούσουν, οι περισσότερες από τις πολιτικές συνέπειες αυτής της ιστορικής κρίσης μοιάζουν να έχουν εξαφανιστεί ή τουλάχιστον να έχουν καταστεί ακίνδυνες, με πρώτη και καλύτερη εκείνη της Χρυσής Αυγής. Ναι, βεβαίως η απειλή της Χρυσής Αυγής φαίνεται να απομακρύνεται για τα καλά και ο άμεσος ανταγωνιστής της στο ρατσιστικό και νεοφασιστικό χώρο που είναι η Ελληνική Λύση βρίσκεται ήδη σε κρίση και μοιάζει αρκετά ασήμαντη και γελοία για να την πάρουμε στα σοβαρά. Όμως, θα ήταν πολύ αφελής εκείνος που θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η ελληνική άκρα δεξιά εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Στη πραγματικότητα, είναι πάντα εδώ, παρούσα και επικίνδυνη, αλλά ίσως λιγότερο ορατή από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν επειδή κρύβεται στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας της οποίας αποτελεί μια πολύ σημαντική πτέρυγα.

Και πράγματι, αυτή ακροδεξιά πτέρυγα στο εσωτερικό της ΝΔ δεν περιορίζεται μόνο σε προσωπικότητες όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης ή ο Μάκης Βορίδης, που είναι ήδη σημαντικοί υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και των οποίων το βίαιο φασιστικό και σκληρό ρατσιστικό παρελθόν θα τους έκανε να μην είναι ευπρόσδεκτοι ούτε ακόμα και από τον Σαλβίνι, την Λε Πεν ή τον Όρμπαν. Δυστυχώς, αυτή η ακροδεξιά πτέρυγα είναι πολύ ευρύτερη και περιλαμβάνει χιλιάδες στελέχη και μέλη αυτού του κόμματος, που είχαν ήδη ευκαιρίες να δημοσιοποιήσουν θέσεις και συμπεριφορές αντάξιες μελών ακόμα και της Χρυσής Αυγής ! Κατά συνέπεια, το κρίσμο ερώτημα που μπαίνει είναι αν, πότε και πώς αυτή η ακροδεξιά « ευαισθησία » θα μπορέσει και θα θελήσει να εκδηλωθεί ανοιχτά για να βαρύνει αυτόνομα πάνω στη πολιτική ζωή της χώρας. Μια αρχή απάντησης μας δίνει το προηγούμενο του ισπανικού Λαϊκού κόμματος (ΡΡ) που, μετά το τέλος του φρανκισμού, « φιλοξένησε » το μεγαλύτερο μέρος της ισπανικής ακροδεξιάς. Ενόσω βασίλευε η « κανονικότητα » στην πολιτική ζωή του Ισπανικού Κράτους, αυτή η « φιλοξενία » μπορούσε να συνεχίζεται σχεδόν χωρίς πρόβλημα. Όμως, τα πάντα άλλαξαν όταν το γερασμένο ΡΡ έδειξε ανίκανο να αντιμετωπίσει μεγάλες κρίσεις όπως π.χ. εκείνη που δημιούργησε η πάλη του καταλανικού λαού για την ανεξαρτησία του : H νεο-φρανκική και ακροδεξιά « ευαισθησία » που μέχρι τότε παρέμενε περίπου αόρατη στο εσωτερικό του ΡΡ, αυτονομήθηκε ενισχύοντας ένα μικρό κόμμα όπως το VOX, που σε χρόνο ρεκόρ είδε τα εκλογικά του αποτελέσματα να εκτινάσσονται από το 0,4 % ή 0,5 % σε πάνω από 10 %!

2019 07 10 02 tsipras mitsotakisΛοιπόν, είναι δυνατό να υπάρξει ένα ελληνικό Vox ; Με δεδομένο το βάθος της ιστορικής κρίσης που επιμένει, τον ελάχιστο ενθουσιασμό που προκαλεί η νέα δεξιά κυβέρνηση, τα δυσεπίλυτα προβλήματα (τα λεγόμενα « εθνικά » που αφορούν τις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, το ζήτημα των μεταναστών, κλπ) που αντιμετωπίζει και τα οποία θα θέσουν σε μεγάλη δοκιμασία την -ήδη εύθραυστη- ενότητα του κόμματος, η ύπαρξη ενός ισχυρού ακροδεξιού ρεύματος στο εσωτερικό της ΝΔ αποτελεί μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα. Και αυτό την ώρα που η ευρωπαϊκή και παγκόσμια συγκυρία που σημαδεύεται από την μεγάλη άνοδο μιας επιθετικής άκρας δεξιάς, ευνοεί την αυτονόμηση αυτών των ρευμάτων και τη μετεξέλιξή τους σε κόμματα στα δεξιά της παραδοσιακής δεξιάς. Κατά συνέπεια, ένα ελληνικό Vox είναι όχι μόνο εφικτό αλλά και πιθανό…

Φυσικά, πολλά θα εξαρτηθούν από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά ο Σύριζα (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) που δεν έχει πια τίποτα το ριζοσπαστικό, ετοιμάζεται, σύμφωνα με τις πρώτες μετεκλογικές δηλώσεις του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, να αναδιοργανωθεί ριζικά για να απαντήσει σε δυό απαιτήσεις της ηγεσίας του : Κατ’αρχή, να μειώσει το χάος που χωρίζει τον αριθμό των ψηφοφόρων του, που είναι εκατομμύρια, από τον αριθμό των μελών του, που δεν ξεπερνούν τις μερικές χιλιάδες. Και κατόπιν, να κατοχυρώσει την στροφή -που ήδη έχει γίνει και προαναγγελθεί- προς τη σοσιαλδημοκρατία. (1)

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο κ. Τσίπρας θα ξεκινήσει πολύ σύντομα τη μεταλλαγή του Σύριζα, ή μάλλον την ίδρυση ενός νέου κόμματος, αλλά το εγχείρημα είναι τεράστιο και η επιτυχία του θα πάρει χρόνο και δεν είναι εξασφαλισμένη από τα πριν. Στο μεταξύ, ο Σύριζα θα παραμείνει ένα κόμμα εκλογικίστικο, χωρίς οργανωμένη βάση και στερημένο από τα υλικά μέσα που απαιτούνται για να ελέγχει τις μάζες των Ελλήνων που δεν πιστεύουν πια σε τίποτα και σε κανένα, και που θα μπορούσαν να μετατρέψουν ανά πάσα στιγμή την απογοήτευσή τους (αποτέλεσμα αλλεπάλληλων ιστορικών ηττών στα τελευταία 8-9 χρόνια) σε βίαιη οργή που ξεσπάει με χαώδη τρόπο ! Αυτό δεν σημαίνει πως ο Σύριζα δεν είναι σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι πριν από ένα, δυό ή τρία χρόνια, αφού πέτυχε ένα πραγματικό εκλογικό άθλο, βελτιώνοντας μέσα σε λίγες βδομάδες το αποτέλεσμά του κατά 8 μονάδες (!), δηλαδή μόλις 3 % λιγότερο από το θριαμβευτικό του αποτέλεσμα του 2015.

Θα αρκέσει όμως αυτός ο εκλογικός άθλος για να μπορέσει ο Σύριζα τελευταίας εσοδείας να επωμιστεί με επιτυχία το μερίδιο των ευθυνών που του αντιστοιχούν σε αυτό το αναγεννημένο δικομματισμό, που εξασφαλίζει την τόσο ποθητή « επιστροφή στη κανονικότητα », που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έσπευσε να εγκωμιάσει την επομένη των εκλογών ; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά αρνητική αν λάβουμε υπόψη ότι ο εκλογικός άθλος του Σύριζα δεν μπορεί να κρύψει τις τεράστιες αδυναμίες του που είναι : Το απίστευτο πολιτικό συνονθύλευμα της κοινοβουλευτικής του ομάδας όπου συνυπάρχουν ευρωκομμουνιστές, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι ή ακόμα και σωβινιστές εθνικιστές και ακροδεξιοί ρατσιστές. Η τρομερή έλλειψη έμπειρων στελεχών, καθώς και η ανυπαρξία συναισθηματικών και οργανωτικών δεσμών της μεγάλης πλειονότητας των ψηφοφόρων του με το κόμμα και το πρόγραμμά του. Και κυρίως, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι αυτός ο άθλος τουοφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην απουσία μιας στοιχειωδώς αξιόπιστης και ικανήςπολιτικής εναλλακτικής λύσης στα αριστερά του…

Πράγματι, μπορούμε από εδώ και πέρα δίκαια να θεωρούμε ότι οι εκλογές της 7ης Ιουλίου σφράγισαν την οριστική χρεοκοπία των σχηματισμών που δημιουργήθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια, για να διαχωρίσουν τη θέση τους από τη δεξιά στροφή του Τσίπρα και να προσφέρουν μια αριστερή εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Σύριζα. Τα εκλογικά αποτελέσματά τους -σε ελεύθερη πτώση- είναι παραπάνω από εύγλωττα : 0,28 % για τη Λαϊκή Ενότητα των υπουργών της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Ήσυχος), 1,4 % για το κόμμα της πρώην προέδρου της ελληνικής Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου. Και επίσης, μόνο 0,41 % για το συνασπισμό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς Ανταρσύα, που όμως υπάρχει από το 2009 και δεν είχε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια για τον Σύριζα. Με τη (μερική) εξαίρεση της Ανταρσύα, όλοι οι άλλοι σχηματισμοί προφανώς πλήρωσαν ακριβά το γεγονός ότι δεν αντιστάθηκαν στους σωβινιστικούς ή και ξενοφοβικούς και ρατσιστικούς πειρασμούς που σάρωσαν τη χώρα. Έτσι, ενώ η Κα Ζωή Κωνσταντοπούλου επιχειρούσε να μπεί επικεφαλής εκείνων που υπόσχονταν την « κρεμάλα στους προδότες που πουλάνε τη Μακεδονία μας στους Σκοπιανούς, τη Θράκη μας και το Αιγαίο στους Τούρκους και -ακόμα και- τη Βόρεια Ήπειρο στους Αλβανούς » και τραβούσε μέχρι τέρμα τη « λογική » της αρνούμενη εφεξής να τοποθετείται στα αριστερά (το κεντρικό της σύνθημα είναι « ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, κοιτάμε μπροστά »), η Λαϊκή Ενότητα -όπως εξάλλου και το ΚΚΕ- αναζητούσε τη σωτηρία στη προνομιακή συμμαχία « του έθνους μας με τη Ρωσία » του Πούτιν. Γεγονός που την έκανε να κατεβαίνει στους δρόμους για να υποστηρίξει…τον Άσαντ ή για να χαρακτηρίσει την κλιματική καταστροφή « μεγαλύτερη απάτη του ιμπεριαλισμού » ! Και όλα αυτά ενώ το αναρχικό κίνημα, που στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ισχυρό στη νεολαία, περνούσε το χρόνο του αναδιπλωμένο στον εαυτό του, εφευρίσκοντας λαϊκές εξεγέρσεις που υπήρχαν μόνο στη φαντασία του…(2)

Ο απολογισμός της ελληνικής αριστεράς όλων των ρευμάτων και όλων των αποχρώσεων, την επομένη των εκλογών της 7ης Ιουλίου και κυρίως, 10 χρόνια μετά από το ξέσπασμα μιας κρίσης που είδε τον ελληνικό λαό να εξεγείρεται μαζικά και να εγκαταλείπει τα παραδοσιακά του κόμματα πριν ανεβάσει στην εξουσία « την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της ιστορίας της χώρας », μπορεί να συμπυκνωθεί σε δυο λέξεις : Πήγε χαράμι !

Πήγε καταρχή χαράμι όλη αυτή η παγκοσμίως μοναδική εμπειρία της διαρκούς συμμαχίας μιας ντουζίνας οργανώσεων της άκρας αριστεράς με ένα μικρό ευρωκομμουνιστικό κόμμα για να ιδρύσουν μαζί τον Σύριζα. Και πήγε επίσης χαράμι αυτή « η πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς » η ηγεσία της οποίας πρόδωσε όχι μόνο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, μετατρέποντας το μαζικό Όχι του ελληνικού λαού στα μνημόνια των πιστωτών σε ένα δουλοπρεπές Ναι, αλλά και την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη και σε ολάκερο το πλανήτη, που είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο κόσμο, χωρίς λιτότητα, ρατσιστές και φασίστες, στους Έλληνες του Σύριζα. Παρόλο που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές εδώ και ένα αιώνα -στην Ελλάδα και παντού αλλού- η τραγωδία εκείνων των ηγεσιών της αριστεράς που σπεύδουν να υποκλιθούν στον ταξικό αντίπαλο και να παραδωθούν σε αυτόν, δεν μπορούμε τώρα να μην νοιώσουμε αγανακτισμένοι, πληγωμένοι αλλά και εξεγερμένοι μπροστά στην έκταση αυτής της καταστροφής…

Σημειώσεις

1. Βλέπε και το άρθρο μας που γράφτηκε εν θερμώ λίγες ώρες μετά από την θλιβερή μεταστροφή του κ. Τσίπρα στις 13 Ιουλίου 2015: http://www.cadtm.org/Journees-funestes-du-4-aout-1914

2. Το ΚΙΝΑΛ, το κόμμα που δημιουργήθηκε με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, πέτυχε το αξιοπρόσεκτο ποσοστό το 8,1%, αλλά η επιτυχία του Σύριζα το καταδικάζει σε ρόλο κομπάρσου, γεγονός που προκαλεί ήδη εντάσεις στο εσωτερικό του και την αποχώρηση μερικών από τους ηγέτες του.

Όσο για το ΜεΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη, πανηγύρισε δίκαια την είσοδό του στη Βουλή, αλλά θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από τις θριαμβολογίες, το προγραμματικό φλου και τις ανακολουθίες του ηγέτη του για να παίξει το ρόλο του ρυθμιστή που τόσο επιθυμεί.

* Το παραπάνω κείμενο μεταφράστηκε από τα γαλλικά (http://www.cadtm.org/Grece-L-introuvable-retour-a-la-normalite-sur-fond-de-faillite-historique-de)

 

Πηγή: www.contra-xreos.gr




Συρία: Η ντροπιαστική συμμαχία της Σαουδικής Μοναρχίας με το «αριστερό» YPG

Του Michael Pröbsting (Μίχαελ Πρόεμπστινγκ), Διεθνή Γραμματέα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάσης (RCIT), 4 Ιουλίου 2019, www.thecommunists.net

Όπως είναι γενικά γνωστό, το Κουρδικό YPG / PYD υποστηρίζεται από πολλές φιλελεύθερες, αναρχικές, σταλινικές και ψευδο-τροτσκιστικές δυνάμεις στη Δύση και την Ανατολή. Χαρακτηρίζουν αυτή την οργάνωση ως «αριστερή» και φεμινιστική και καλούν στη στήριξή της από προοδευτικές δυνάμεις.

Αυτό αποτελούσε πάντα έναν μύθο, όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα η RCIT. [1] Στη  χίμαιρα του “προοδευτικού” YPG έχει πλέον προστεθεί ένα ακόμη χτύπημα. Σύμφωνα με μια έκθεση του Thamer al-Sabhan, υπουργού Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας για θέματα Μέσης Ανατολής, επισκέφθηκε την πόλη  Deir ez-Zor στις 13 Ιουνίου. Εκεί συναντήθηκε με τους Κούρδους ηγέτες, τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών κ. Joel Rayburn, τον Πρέσβη των ΗΠΑ William Roebuck και με αρκετούς άραβες σεΐχηδες και αξιωματούχους. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, ο Sabhan κάλεσε τις αραβικές φυλές να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) υπό την ηγεσία των Κούρδων για να αποτρέψουν την επιστροφή του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) και να βάλουν τέλος στις διαδηλώσεις που ξέσπασαν στην Deir ez-Zor, αφού το SDF την απελευθέρωσε από ΙΚ τον Μάρτιο. “[2]

Πρόκειται για ένα παράδειγμα της επαίσχυντης συμμαχίας του “αριστερού” YPG με τη σαουδαραβική μοναρχία. Το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας είναι μία από τις πιο ολοκληρωτικές δικτατορίες στην περιοχή και ένας πιστός και αξιόπιστος σύμμαχος της κυβέρνησης Τραμπ  (μαζί με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Καταστέλλει τα δικαιώματα των γυναικών με τον πιο αποκρουστικό τρόπο. Χρηματοδοτεί και υποστηρίζει βίαιες δικτατορίες όπως αυτή του στρατηγού Σίσι στην Αίγυπτο ή του πολέμαρχου στρατηγού Χαφτάρ στη Λιβύη. Έχει ξεκινήσει έναν βάρβαρο επιθετικό πόλεμο εναντίον του λαού της Υεμένης, ο οποίος έχει ήδη οδηγήσει στον  θάνατο χιλιάδων πολιτών. Δολοφόνησε τον δημοσιογράφο Jamal Khashoggi με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.

Η απροκάλυπτη στήριξη αυτού του βάρβαρου καθεστώτος από το YPG καταστρέφει για μια ακόμη φορά τους σταλινικούς ισχυρισμούς σχετικά με τον προοδευτικό χαρακτήρα αυτής της πολιτοφυλακής. Επιβεβαιώνει τη δήλωση της  RCIT ότι το μικροαστικό εθνικιστικό YPG έχει παίξει, συνολικά, έναν επαίσχυντο και αντιδραστικό ρόλο από την αρχή της Συριακής Επανάστασης το 2011. [3]

Τα πρώτα χρόνια της λαϊκής εξέγερσης, το YPG απέτυχε να ενώσει τις κουρδικές μάζες με τον αραβικό λαό που εξεγείρονταν ενάντια στην αντιδραστική τυραννία του Άσαντ. Αντίθετα, του προσέφερε τη συνεργασία του. Από το 2015 συνεργάζεται στενά με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και, ουσιαστικά, έγινε το πεζικό των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων στις περιοχές της Συρίας όπου βρίσκονταν.

Είναι αλήθεια ότι το YPG υπεράσπισε νομίμως τον κουρδικό λαό ενάντια στις επιθέσεις των αντιδραστικών τρομοκρατών του Daesh / ISIS. Αλλά αυτός ο αγώνας εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από την υπηρεσία του YPG ως στρατού ξηράς για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, το YPG βοήθησε τους ιμπεριαλιστές να κατακτήσουν μεγάλα τμήματα της Ανατολικής Συρίας. Στην πραγματικότητα, έχει καταστεί μια κατοχική δύναμη σε βάρος των αραβικών πληθυσμών της Ράκκα και άλλων μη κουρδικών περιοχών. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι αυτό έχει οδηγήσει σε αυξανόμενο αριθμό τοπικών διαδηλώσεων [4]. Πιο πρόσφατα, η ηγεσία του YPG / SDF ξεκίνησε ξανά διαπραγματεύσεις με το καθεστώς Άσαντ. [5]

Εν ολίγοις, σε αντίθεση με την προπαγάνδα της μικροαστικής Αριστεράς στη Δύση και την Ανατολή, οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να υποστηρίξουν το YPG. Πρέπει μάλλον να τους καταγγείλουν ως υπαλλήλους του δυτικού ιμπεριαλισμού και της υπερ-αντιδραστικής δικτατορίας της Σαουδικής Αραβίας.

https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/shameful-alliance-of-saudi-monarchy-and-ypg-in-syria/

Μετάφραση Αλέξης Λιοσάτος




Σταλινισμός: ο παντοτινός και καλύτερος φίλος του  Άσαντ

(Σχόλιο της RCIT για την κοινή διεθνή πρωτοβουλία σταλινικών κομμάτων)

Ένας μεγάλος αριθμός μεγάλων σταλινικών κομμάτων δημοσίευσαν πρόσφατα κοινή δήλωση για τη Συρία. [1] Πρόκειται για μια απροκάλυπτη δήλωση υποστήριξης του καθεστώτος Άσαντ. Αυτή η καπιταλιστική δικτατορία που βασίζεται στο σόι του Άσαντ  και προέρχεται από μια μικρή σέχτα, κυβέρνησε τη Συρία με σιδερένια πυγμή για σχεδόν πενήντα χρόνια. Από την αρχή της λαϊκής εξέγερσης τον Μάρτιο του 2011 – βασική συνιστώσα της Αραβικής Επανάστασης – το καθεστώς έχει σφαγιάσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους για να παραμείνει στην εξουσία. [2]

Οι 50 υπογραφές στη δήλωση συμπεριλαμβάνουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, τα επίσημα Κομμουνιστικά Κόμματα σε Βραζιλία, τη Βρετανία, το Μπαγκλαντές, τη Χιλή, την Τσεχία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Πορτογαλία, την Τουρκία και τις ΗΠΑ. Άλλοι υπογράφοντες είναι το Τουντέχ του Ιράν και, κυρίως, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Συρίας και το Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα της Συρίας . Πολλά από αυτά τα κόμματα έχουν δύναμη στα εθνικά κοινοβούλια ή έχουν συμμετάσχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Ακόμη και μικρές ομάδες όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία), το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ή το Εργατικό Κόμμα της Αυστρίας φιγουράρουν μεταξύ των υπογραφόντων. [3]

Η δήλωση αυτή είναι σημαντική καθώς αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την αντεπαναστατική φύση του σταλινισμού. Η δήλωση ξεκινά με την περίεργη δήλωση: «Τα τελευταία οκτώ χρόνια, ο λαός της Συρίας έχει υπερασπιστεί την πατρίδα του αποφασιστικά και ηρωικά. Έχει εκδηλώσει μια αξιοσημείωτη και αξιέπαινη αντίσταση, η οποία δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή  αυτά τα χρόνια, παρά τα ατελείωτα βάσανα που έχει υποστεί. Έχει ήδη κερδίσει μια θέση στη μεγάλη ιστορία της ανθρωπότητας ».

Στην πραγματικότητα, ο λαός της Συρίας διαδήλωνε ειρηνικά την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2011, για να καταργήσει τη δικτατορία της οικογένειας Άσαντ. Αυτό ήταν τμήμα  μιας διαδικασίας σε ολόκληρη την περιοχή – από το Μαρόκο και την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν έως την Υεμένη. Αλλά η τυραννία του Άσαντ ήταν αποφασισμένη να πνίξει αποφασιστικά τις διαδηλώσεις στο αίμα. Ως αποτέλεσμα, η επανάσταση μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. Χαρακτηριστικό του αντιλαϊκού χαρακτήρα των σταλινικών που υπογράφουν αυτή τη δήλωση είναι ότι συκοφαντούν μαζικά τη μαζική εξέγερση και επαινούν την κρατική τρομοκρατικία και καταστολή ως «ηρωική υπεράσπιση της πατρίδας τους».

Η στήριξη του σταλινισμού στο καθεστώς Άσαντ αντανακλάται και στην ακόλουθη φράση: “Εκφράζουμε την βαθιά και άνευ όρων αλληλεγγύη μας προς τους εργαζόμενους της Συρίας και τα πρωτοπόρα κομμουνιστικά κόμματα τους.” Αυτά τα δύο “πρωτοποριακά κομμουνιστικά κόμματα”, που υπογράφουν την κοινή δήλωση – το Κομμουνιστικό Κόμμα της Συρίας (Bakdash) και το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ενιαίο), δεν έχουν καμία σχέση με τον σοσιαλισμό. Έχουν υποστηρίξει πιστά την καπιταλιστική δικτατορία του Άσαντ εδώ και δεκαετίες. Έχουν λίγες έδρες στο κοινοβούλιο, καθώς αποτελούν μέρος του κυβερνώντος “Εθνικού Προοδευτικού Μετώπου” – ενός συνασπισμού κομμάτων στον οποίο κυριαρχεί το κόμμα Μπάαθ του Άσαντ. Αυτό το κοινοβούλιο είναι, βεβαίως, μια καρικατούρα, ακόμη και για τα αστικά πρότυπα. Ο κυβερνών συνασπισμός έχει 200 ​​από τις 250 έδρες και οι υπόλοιπες καταλαμβάνονται από τους λεγόμενους “ανεξάρτητους”. Δεν υφίσταται ούτε καν μια ψευδο-αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο του Άσαντ.

Είναι αναμφισβήτητο ότι το σχέδιο των σταλινικών για αποστολή μιας “αποστολής αλληλεγγύης” στη Δαμασκό θα είναι άλλη μια ενέργεια κλακαδόρων στην τυραννία του Άσαντ.

Μια άλλη στιγμή σταλινικής υποκρισίας είναι η δήλωση: «Τα ακόλουθα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, η οποία δημιούργησε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 21ου αιώνα. (…) Ζητούμε το τέλος της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και σεβόμαστε πλήρως την ανεξαρτησία, την πλήρη εθνική κυριαρχία και  ακεραιότητα της εθνικής επικράτειας της Συρίας. Τονίζουμε για άλλη μια φορά ότι η απόφαση για το μέλλον της Συρίας αφορά μόνο τον λαό της Συρίας. ”

Πράγματι, εκδηλώνεται μια συνεχής επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του στη Συρία. Αυτή περιλαμβάνει τη στρατιωτική τους υποστήριξη για το κουρδικό YPG / SDF στην Ανατολική Συρία υπό το πρόσχημα του αγώνα κατά της «τρομοκρατίας του ISIS». Χρησιμοποιώντας σαν φύλλο συκής τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές κατέστρεψαν πολλές πόλεις στη Συρία και το Ιράκ (Μοσούλη και Ράκα έχουν σε μεγάλο βαθμό ισοπεδωθεί) και σκότωσαν χιλιάδες πολίτες. [4]

Ωστόσο, οι σταλινικοί δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για αυτή τη δυτική επιθετικότητα! Το αντίθετο, όπως και πολλοί φιλελεύθεροι, αναρχικοί και ψευδο-τροτσκιστές, στήριξαν το YPG / SDF παρά την αξιοποίησή τους ως στρατιώτες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. [5]

Όχι, για τους σταλινικούς εδώ δεν πρόκειται για «ιμπεριαλιστική επιθετικότητα». Μια τέτοια επίθεση συμβαίνει μόνο όταν ο Τραμπ καταγγέλλει το καθεστώς στη Δαμασκό και ρίχνει  κάποιες ρουκέτες που κατευθύνονται να καταστρέψουν μερικές άδειες αποθήκες του Συριακού Στρατού! [6]

Οι σταλινικοί υποστηρίζουν επίσης ότι η λαϊκή εξέγερση από το 2011 είναι μια “συνωμοσία της CIA” και ένας “ιμπεριαλιστικός πόλεμος δια αντιπροσώπων”. Όπως έχουμε δείξει επανειλημμένα, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έδωσε ποτέ καμία σημαντική υποστήριξη στους αντάρτες και δεν ενδιαφέρεται διόλου να στηρίξει μια λαϊκή επανάσταση εναντίον του καθεστώτος. [7]

Υπάρχει, ωστόσο, μια άλλη διαρκής και τεράστια ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Συρία. Αυτή είναι η ατελείωτη εκστρατεία βομβιστικής επίθεσης που διεξάγεται από τη Ρωσία κατά του εξεγερμένου συριακού λαού. Αλλά, ω του θαύματος, αυτή η στρατιωτική επίθεση δεν καταγγέλλεται από αυτούς τους «υπερασπιστές των εργαζομένων» αλλά μάλλον γίνεται δεκτή με πανηγυρισμούς και υποστηρίζεται! Όπως έχουμε δείξει σε διάφορες δημοσιεύσεις, πολλά από αυτά τα κόμματα ζητωκραυγάζουν ανοιχτά για τη στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας στη Συρία! Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς οι περισσότεροι σταλινικοί υποστηρίζουν ότι τα καθεστώτα στη Ρωσία και την Κίνα είναι «αντιιμπεριαλιστικά» και «προοδευτικά». Ως αποτέλεσμα υποστηρίζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές τους παρεμβάσεις. [8]

Η στενή σχέση των σταλινικών κομμάτων με τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά καθεστώτα είναι επίσης εμφανής από τη σύνθεση της ηγεσίας του διεθνούς δικτύου των σταλινικών. Σε μια συνεδρίαση της “Ομάδας Εργασίας της Διεθνούς Κομμουνιστικής κι Εργατική Συνάντησης” στις αρχές Ιουνίου, παρευρίσκονταν αντιπροσωπείες από τα κυβερνώντα κόμματα της Κίνας, του Βιετνάμ, της Κούβας, της Νότιας Αφρικής και της Βόρειας Κορέας μαζί έναν αριθμό κομμάτων που υπέγραψαν δήλωση για τη Συρία. [9]

Η καραμέλα του σταλινισμού για την “ανεξαρτησία και πλήρη κυριαρχία” της Συρίας αγγίζει τα όρια της παράνοιας.  Στην πραγματικότητα, το καθεστώς του Άσαντ πουλά τη χώρα στη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα. Αυτό το καθεστώς έχει φέρει εκατοντάδες χιλιάδες ιρανούς και ρώσους στρατιώτες στη χώρα και τους έχει παραδώσει στρατιωτικές, αεροπορικές και ναυτικές βάσεις κλπ.! [10]

Τελειώνουμε, δηλώνοντας για μια ακόμη φορά ότι η Συριακή Επανάσταση υπήρξε και παραμένει μια νόμιμη λαϊκή εξέγερση. Η RCIT υποστήριξε από την αρχή αυτόν τον απελευθερωτικό πόλεμο και συνεχίζει να το κάνει. [11]

Αντίθετα, η τελευταία δήλωση των σταλινικών επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τον εντελώς αντεπαναστατικό χαρακτήρα αυτού του ρεύματος. Ο σταλινισμός είναι η άρνηση του σοσιαλισμού. Τα κόμματα αυτά είναι σοσιαλιμπεριαλιστές-υποστηρικτές της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς και νεροκουβαλητές  καπιταλιστικών δικτατοριών όπως αυτή της οικογένειας Άσαντ. Ο καρκίνος του σταλινισμού από το διεθνές εργατικό κίνημα πρέπει να ξεριζωθεί επιτέλους μία για πάντα!

https://www.thecommunists.net/worldwide/africa-and-middle-east/stalinism-is-assad-s-best-friends-forever/

(Mετάφραση Αλέξης Λιοσάτος)