του Βασίλη Μορέλλα

«Ειδικοί» υπάρχουν διαφόρων ειδών, ανάλογα με το σε ποια κυβέρνηση είναι προσδεμένοι. Ωστόσο, οι ειδικοί του ΠΟΥ και των χωρών που νίκησαν τον κορωνοϊό, είναι πιο αξιόπιστοι από τα μίσθαρνα όργανα της ελληνικής κυβέρνησης, ασχέτως ψαλτικών προσόντων. Έτσι κι εμείς οι απλοί εγγράμματοι πολίτες έχουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουμε και καμιά αλήθεια μέσα από την μιντιακή προπαγάνδα, ειδικά αν ξέρουμε και ξένες γλώσσες.

Η λύση για τον κορωνοϊό είναι διεθνώς αποδεδειγμένη

1) Η Σιγκαπούρη έχει πληθυσμό κάτι λιγότερο από 6.000.000 κατοίκους. Μολύνθηκε από τον κορωνοϊό νωρίς, στις 23 Γενάρη. Είναι πυκνοκατοικημένη, αλλά ο συνολικός αριθμός των νεκρών ως σήμερα, 24/3, είναι… 2 (δύο). Επίσης, ο αριθμός των νοσηλευόμενων κρουσμάτων δεν ξεπέρασε καμιά μέρα τα 55 ως τώρα. Σωρευτικό σύνολο κρουσμάτων 509 (23/3/2020). Και αυτός ο αριθμός είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, μιας που εκεί τα κρούσματα ανιχνεύονται συστηματικά. Σε αντίθεση με ό,τι ομολόγησε η κυβέρνηση μέσω του Τσιόδρα για την Ελλάδα, όπου τα πραγματικά κρούσματα εκτιμώνται (από την κυβέρνηση!) έξι φορές παραπάνω από τα καταγεγραμμένα…

Η Ταϊβάν έχει πληθυσμό 23.000.000. Από αυτούς, 400.000 δουλεύουν απέναντι, σε απόσταση 130 χιλιομέτρων, δηλαδή στην… Κίνα, όπου πρωτοκαταγράφηκε η πανδημία. Τη χώρα επισκέπτονται  2,7 εκατομμύρια Κινέζοι κάθε χρόνο! Μολύνθηκε νωρίς από τον ιό, στις 21/1. Αλλά ο αριθμός των νεκρών ως τώρα είναι… 2 (δύο). Τα σωρευτικά κρούσματα είναι 215 (23/3/20).

Η Νότια Κορέα, με κάπως «χειρότερες» επιδόσεις, έχει πληθυσμό σχεδόν 52.000.000. Μολύνθηκε νωρίς από τον ιό, στις 20/1. Εμφάνισε πάνω από 9.000 κρούσματα και 120 νεκρούς. Νούμερα όμως κατά πολύ μικρότερα –είτε αναλογικά είτε και απόλυτα- από ό,τι συμβαίνει στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Ευρώπη γενικά.

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα τα 2-3.000 συνολικά κρούσματα που είχε εκτιμήσει ο Τσιόδρας πριν μια βδομάδα, όταν τα καταγεγραμμένα ήταν 418, σήμερα που τα καταγεγραμμένα είναι κάτω από 700 αντιστοιχούν σε πάνω από 4.000. Σε σύγκριση με την Κορέα, αυτά θα έπρεπε να είναι μόνο 1800. Αν δε συγκριθούμε με την Σιγκαπούρη ή την Ταϊβάν, τα ελληνικά κρούσματα θα έπρεπε να είναι… μόνο 850 και μόνο 500 αντίστοιχα. Αυτά για το σήμερα! Χωρίς να λάβουμε καν υπόψη ότι στην Ελλάδα το πρώτο κρούσμα εμφανίστηκε στις 26/2, δηλαδή πάνω από μήνα μετά τις τρεις χώρες-υποδείγματα… Κάθε σύγκριση είναι αντικειμενικά, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, καταπέλτης για την πολιτική απέναντι στην πανδημία και γενικότερα για τη διάλυση του ΕΣΥ στην Ελλάδα.

2) Πού πατάει ο ισχυρισμός ότι η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας (ας την πούμε γενική καραντίνα) πρέπει να σπάσει, επειδή βλάπτει την Δημόσια Υγεία; Αυτές οι τρεις χώρες της Ανατολικής Ασίας αντιμετώπισαν με τον καλύτερο τρόπο την πανδημία, όπως καταγράφεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και όπως κανένας «ειδικός» δεν μπορεί να αρνηθεί. (Απλά αν είναι «μνημονιακός», ο «ειδικός» προτιμά να μην πολυασχολείται με τα γεγονότα.) Αλλά καμία από τις τρεις δεν επέβαλε γενική καραντίνα! Δεν έκλεισαν ούτε τους κατοίκους στα σπίτια τους, ούτε καν όλα τα σχολεία, τις υπηρεσίες, τις επιχειρήσεις κλπ. Ο τρόπος να αντιμετωπιστεί πετυχημένα ο κορωνοϊός, δηλαδή με τους ελάχιστους νεκρούς, όσους περίπου θα είχε και μια επιδημία «κανονικής» γρίπης, δεν είναι η γενική καραντίνα. Αυτό προκύπτει από τα γεγονότα, από τη διεθνή πείρα. Αυτό βεβαιώνει μέχρι και ο ΠΟΥ. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος; Τι έκαναν αυτές οι τρεις χώρες;

Έκαναν πολλά*, αλλά τα πιο βασικά συνοψίζονται στο τρίπτυχο δυνατά νοσοκομεία-μαζικός εντοπισμός των φορέων-καραντίνα μόνο των φορέων. Ο μαζικός εντοπισμός των φορέων του ιού έγινε με μαζικά τεστ ανίχνευσης σε όλον τον πληθυσμό και ταυτόχρονη, γρήγορη ιχνηλάτηση των επαφών αυτών των φορέων για να βρεθούν και άλλοι πιθανοί φορείς. Για παράδειγμα, η Κορέα έφτασε να παράγει 100.000 τεστ κάθε μέρα! Λειτουργεί 600 κέντρα ανίχνευσης εκτός νοσοκομείων (για να μην μολύνονται οι νοσοκομειακοί). Σε 50 από αυτά, το τεστ γίνεται χωρίς οι οδηγοί να βγαίνουν από το αμάξι τους! Η δε Σιγκαπούρη, όταν είχαν περάσει δυο μήνες από το πρώτο της κρούσμα, είχε ήδη διεξαγάγει 38.000 τεστ, άρα κάπου 6.500 ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Αυτά σημαίνουν ότι στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχουν γίνει, αντίστοιχα, πάνω από 60.000 τεστ. (Ψάξτε να βρείτε πόσα έχουν γίνει…) Βέβαια, μαζικά τεστ σημαίνει δωρεάν τεστ. Όχι κόστος 150-300 ευρώ για τους λίγους προνομιούχους… Αφετέρου, γρήγορη ιχνηλάτηση σήμαινε ότι σε αυτές τις χώρες λειτουργούσε συντονιστικό κέντρο παρακολούθησης των φορέων, που μπορούσε να βρει γρήγορα μέχρι και σε ποια θέση του θεάτρου καθόταν ο φορέας, ώστε να γίνουν τεστ στους άλλους θεατές της τάδε παράστασης.

Επιπρόσθετα, στις χώρες αυτές το Σύστημα Υγείας ήταν πολύ πιο ισχυρό. Π.χ. σε σχέση με τις ΜΕΘ, η Ταϊβάν (μαζί της και η Γερμανία) κατατάσσεται στις χώρες με την καλύτερη αναλογία ανά 100.000 κατοίκους, γύρω στο 30. Κορέα και Σιγκαπούρη έχουν πάνω από 10, ενώ η Ελλάδα με τις 567 ΜΕΘ βρίσκεται κοντά στο 6. Ο αριθμός νοσοκομειακών κλινών ανά 1000 κατοίκους δεν είναι καλύτερος. Περίπου 4,2 για την Ελλάδα, 12,5 για την Κορέα, 8 για τη Γερμανία. Και ούτω καθεξής. Αν και η πλήρης περιγραφή των ΕΣΥ αυτών των χωρών είναι πιο πολύπλοκη και δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου, δεν είναι τυχαίο πως στις τρεις ασιατικές χώρες τα συστήματα υγείας είναι «εθνικοποιημένα» (κατά την έκφραση που χρησιμοποιούν αναγκαστικά οι New York Times), όχι ιδιωτικοποιημένα…

Πάντως, πρέπει να πούμε ότι η εκτεταμένη ανίχνευση, ιχνηλάτηση και απομόνωση των φορέων, με όλους τους πόρους και το υγειονομικό και διοικητικό προσωπικό που αυτά χρειάστηκαν, μάλλον φέρνουν σε δεύτερη μοίρα την αναλογία των ΜΕΘ. Η Ιταλία κατέγραφε επίσης 12 ΜΕΘ ανά 100.000 κατοίκους, αλλά η ανυπαρξία τεστ και περιορισμού των κρουσμάτων έφερε τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα (πάνω από 6000 νεκροί σε κάτω από δυο μήνες).

Δεν ξέρουμε αν έστω τώρα η εφαρμογή του τρίπτυχου μπορέσει να περιορίσει την επέκταση του ιού. Υπάρχουν απόψεις ένθεν και ένθεν επ’αυτού, αν και η περίπτωση της Κορέας μάλλον δείχνει ότι ακόμα και μετά από μια εκτόξευση των κρουσμάτων, τα μέτρα αυτά μπορούν να τα μειώσουν. Σίγουρα όμως το τρίπτυχο θα μπορεί πάντα να κάνει το πιο σημαντικό: να περιορίσει τους νεκρούς, με αρκετές ΜΕΘ (είτε νέες είτε επιταγμένες από τους ιδιώτες) και αντίστοιχο μόνιμο νοσοκομειακό προσωπικό.

Πολιτική στάση

Η στάση των περισσότερων αριστερών οργανώσεων, του ΚΚΕ περιλαμβανομένου, για την πανδημία και τα κυβερνητικά μέτρα, δεν είναι ικανοποιητική. Με μια φράση θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι περισσότεροι περιορίζονται να ζητούν μεν ενίσχυση του ΕΣΥ, αλλά δηλώνουν ότι είναι στρατευμένοι στην υπόθεση της καραντίνας (ή και άλλων κυβερνητικών μέτρων) αναγνωρίζοντας τη δήθεν αναγκαιότητα των μέτρων για να προστατευτεί η δημόσια υγεία. Ένδειξη (όχι απόδειξη) της προβληματικότητας αυτής της στάσης, ότι αυτά τα λέει μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιρέσεις προφανώς υπάρχουν. Επικεντρωνόμαστε στο βασικότερο ζήτημα, αυτό της καραντίνας (της απαγόρευσης κυκλοφορίας), που είναι το βασικότερο πολιτικά, όχι επειδή σύμφωνα με νομικούς είναι αντισυνταγματικό, αλλά κυρίως επειδή προβάλλεται ως το βασικότερο και πιο αποτελεσματικό μέτρο κατά της πανδημίας. Στην πραγματικότητα η γενική καραντίνα είναι ο τρόπος να αντιμετωπιστεί μη επιτυχημένα η πανδημία, να αντιμετωπιστεί επικοινωνιακά.

1) Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που αντίθετα με τις τρεις ασιατικές χώρες αντιστέκονται σθεναρά στην ενίσχυση των ΕΣΥ και των μέτρων κατά της διάδοσης του COVID-19, υιοθετούν η μια μετά την άλλη μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Το κάνουν κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους. Μιας που είναι αποφασισμένες να κινηθούν σε άλλη κατεύθυνση από αυτή των χωρών-υποδειγμάτων, που είναι η μόνη αποδεδειγμένα αποτελεσματική ως σήμερα, θέλουν να παριστάνουν ότι παίρνουν «ριζοσπαστικά» μέτρα και ότι νοιάζονται για τα… ποίμνιά τους. Πρόκειται για ριζοσπαστισμό εις βάρος θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και όχι εις βάρος των ιδιωτικών κλινικών (δεν κάνουν επιτάξεις, αλλά συνάπτουν πλουσιοπάροχες συμβάσεις με τους κλινικάρχες), ούτε εις βάρος του μεγάλου κεφαλαίου (που η έκτακτη φορολόγησή του θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την αντιμετώπιση 50 πανδημιών). Οι έλληνες υπουργοί δεν δέχονται να πληρώσει το Δημόσιο περίπου 5 (πέντε) ευρώ για κάθε τεστ ανίχνευσης για να τα παρέχουν δωρεάν (ή έστω στο κόστος) σε όλον τον πληθυσμό. Ίσως για να αποφύγουν τον διορισμό του αντίστοιχου προσωπικού που θα χρειαστεί, ίσως για να μην καταγραφεί άλλη μια φορά η αναξιοπιστία του ιδιωτικού και η αναγκαστικότητα του δημόσιου συστήματος υγείας. Προτιμούν να χαρίσουν πολλαπλάσια στον δικό τους κόσμο. Στις φιέστες της Αγγελοπούλου, στις ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, στις ποικιλόμορφες επιδοτήσεις των βιομηχάνων, στις φοροαπαλλαγές και κόντρα-φοροαπαλλαγές των «επιχειρηματιών» κλπ κλπ.

2) Παρόλα αυτά, θα έλεγε κανείς, μήπως με τέτοιο διαλυμένο ΕΣΥ η απαγόρευση της κυκλοφορίας είναι αναγκαία; Το αντίθετο. Τα σωστά μέτρα κατά της πανδημίας, όπως τα περιγράφει η ΟΕΝΓΕ και η πείρα των χωρών-υποδειγμάτων, θα μπορούσαν να δρομολογηθούν ανά πάσα στιγμή και να αρχίσουν να τελεσφορούν σε 10 μέρες. Μετά από λίγο θα μπορούσαν να ξανανοίγουν μέχρι και τα σχολεία, αφού όλα τα κρούσματα θα καταγράφονταν και μόνο οι φορείς θα έμπαιναν σε καραντίνα. Αυτό θα συνέφερε και τους καπιταλιστές, αφού έτσι, όπως έγινε και στις τρεις ασιατικές χώρες, δεν «κατεβαίνουν ρολά στην οικονομία». Αλλά το πολύ μεγάλο κεφάλαιο, κρατικοδίαιτο όντας, μάλλον προτιμά κάποια προσωρινά προβλήματα στην οικονομία, παρά να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου με ξήλωμα των Μνημονίων στην Υγεία –και ποιος ξέρει πού αλλού μετά. Έτσι, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η αποδοχή της απαγόρευσης κυκλοφορίας επιβραβεύει τις επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία αυθαιρεσίες της κυβέρνησης και διαιωνίζει μια κατάσταση που θα φέρει περισσότερους νεκρούς από ό,τι η «κανονική» γρίπη. Και αυτό είναι το επόμενο σημείο.

3) Η γενική καραντίνα δεν αντιμετωπίζει την πανδημία. Αφενός, όπως είπε ο εκπρόσωπος του ΠΟΥ, αυτή κάποτε θα λήξει. Και τότε η πανδημία θα ξαναεξαπλωθεί. Αφετέρου, η καραντίνα δεν είναι πλήρης. Είναι «γενική» από την άποψη ότι αφορά όλους, αλλά δεν είναι γενική από την άποψη ότι δεν εφαρμόζεται ουσιαστικά, όταν εξακολουθεί να συνωστίζεται κόσμος σε μεγάλες επιχειρήσεις και ΜΜΜ. Εδώ να πούμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πλήρης γενική καραντίνα για πολύ καιρό. Όσοι σπεύδουν να υπερθεματίσουν ότι δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί ούτε κουνούπι και να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση από τέτοια μεριά, θα πρέπει να εξηγήσουν για πόσο θα γινόταν αυτό και πώς ακριβώς θα εξακολουθούσαν να λειτουργούν π.χ. τα εργοστάσια ρεύματος και τροφίμων. Η ανθρώπινη εργασία δεν έχει αντικατασταθεί ακόμα με ρομποτική. Δεν είναι θέμα μόνο δικαιωμάτων (που είναι και τέτοιο), αλλά και πρακτικής εφαρμογής.

Αυτά σημαίνουν ότι η εξάπλωση του ιού συνεχίζεται και τώρα. Το κακόγουστο ανέκδοτο με την δήλωση ατομικής άσκησης, βόλτας κατοικιδίου κλπ, απλά επιβεβαιώνει ότι τα μόνα πράγματα που άλλαξαν σε σχέση με πριν είναι: α) το παραμύθι ότι η κυβέρνηση πήρε ριζοσπαστικά μέτρα, β) το κεκτημένο ότι το σύστημα (κυβέρνηση, ΜΜΕ, κεφάλαιο γενικά) μπορεί να παραβιάζει το Σύνταγμα (ξανά) και να βάζει αρκετό κόσμο να του δίνει λογαριασμό για την ιδιωτική του ζωή.

4) Μήπως όμως, αν και η εξάπλωση συνεχίζεται και τώρα, είναι ωστόσο αρκετά πιο μετριασμένη ώστε να βοηθηθεί το ΕΣΥ να αντιμετωπίσει την πανδημία; ΟΧΙ! Η εξάπλωση όντως μετριάζεται μεν με τα κλειστά σχολεία-ΚΑΠΗ-σπίτια, αλλά το ΕΣΥ δεν μπορεί ούτε έτσι να αντιμετωπίσει την πανδημία. Η Καστοριά, με το άρρωστο ιατρικό προσωπικό χωρίς μέτρα ασφαλείας, την σχετικά μεγάλη μερίδα  νοσούντος πληθυσμού και τον νεκρό που καταγεγραμμένα (μιας που υπάρχουν και μη καταγεγραμμένοι θάνατοι) πέθανε στο σπίτι του λόγω των ελλείψεων στο ΕΣΥ, δείχνει το δρόμο για όλη τη χώρα.

Εν κατακλείδι, με τα σωστά μέτρα η γενική καραντίνα απλά δεν χρειάζεται. Με τα λάθος μέτρα (ή με καθόλου), η γενική καραντίνα πάλι δεν προσφέρει. Όπως και να το δεις, το κόστος σε ζωές (φτωχών και μεσαίων) μεγαλώνει και δεν μικραίνει όσο αποδεχόμαστε και ριζώνει το μέτρο της καραντίνας και η πολιτική που αυτό υπερασπίζεται. Που αποκρύπτει τα πραγματικά μέτρα αντιμετώπισης και πλασάρεται σαν φτηνή «εναλλακτική». Δεν είναι εναλλακτική. Δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον αργό και το γρήγορο θάνατο χιλιάδων. Πολύ περισσότερο, που οι ίδιοι οι κυβερνώντες αργά ή γρήγορα θα αναιρέσουν μέχρι και την σαπουνόφουσκα της απαγόρευσης κυκλοφορίας –επειδή όντως κοστίζει στην οικονομία και των καπιταλιστών.

Έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση εγκληματιών, ενός εγκληματικού συστήματος. Μην απορεί κανείς και καμιά. Όποιος μπορεί να σκοτώνει πρόσφυγες στα σύνορα, μπορεί να σκοτώνει και «ντόπιους» ανθρώπους από κορωνοϊό. Άλλωστε, οι γιατροί έχουν καταγγείλει ότι και αυτό ακόμα έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Χιλιάδες έλληνες πέθαναν πρόωρα, από την Κρίση και ύστερα, εξαιτίας της διάλυσης του ΕΣΥ τα χρόνια των Μνημονίων. Ε, τώρα, γιατί να μην πεθάνουν και λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες συνταξιούχων, που ήταν πρόβλημα για τους ληστές των Ταμείων, αφού ζούσαν τόσο πολύ; Δεν είναι καν «παραγωγικοί». «Ανοσία της αγέλης», ήτοι ο αγνός κανιβαλισμός είναι η λύση για την κρίση. (Αν και πολύ περιορισμένος, είναι κι αυτό ένας τρόπος καταστροφής κεφαλαίου…)

Εν ολίγοις, η στάση που αναγνωρίζει τη ΝΔ ως αναγκαστική ηγεσία στον «πόλεμο» (γίνονται και τέτοιες «πατριωτικές» παρομοιώσεις από ορισμένους) κατά του κορωνοϊού, περνά από την αναγνώριση των κάποιων κακών μέτρων ως αναγκαίων, παραπέμπει την πρακτική (όχι στα λόγια) αντιπολίτευση στις καλένδες («σας παρακολουθούμε, θα σας δείξουμε “μετά”») και καταλήγει να κάνει κακό στη Δημόσια Υγεία. Τώρα. Παρά τις καλές προθέσεις.

Τι να κάνουμε;

Θεωρητικά, επειδή ο περισσότερος κόσμος είτε συμφωνεί είτε φοβάται να διαφωνήσει με το μέτρο, ένα μεγάλο κόμμα (όπως το ΚΚΕ) θα μπορούσε να σηκώσει το οργανωτικό και πολιτικό κόστος για να σπάσει την καραντίνα και να εκθέσει την κυβερνητική εγκληματική υποκρισία. Να δώσει π.χ. τελεσίγραφο στην κυβέρνηση ότι άμα δεν υλοποιήσει τόσους διορισμούς γιατρών και δεν αρχίσει τα δωρεάν τεστ για τον πληθυσμό με τόσον ρυθμό σε μια βδομάδα, θα αρχίσει τις κινητοποιήσεις στην πλατεία Συντάγματος. Το σπάσιμο (με τέτοιους όρους) πρέπει να γίνει αργά ή γρήγορα. Κι όσο πιο γρήγορα, τόσο λιγότεροι θα πεθάνουν. Βέβαια, η μορφή των κινητοποιήσεων θα λαμβάνει υπόψη και τον κίνδυνο του ίδιου του ιού και τον κίνδυνο της καταστολής σε περιβάλλον εξαναγκασμένης συναίνεσης. Θα μπορούσε π.χ. να υπάρχει μια κλιμάκωση, αρχικά με πανό από τα μπαλκόνια, έπειτα με συγκεντρώσεις μικρές, όπως των γιατρών στις 19/3, ύστερα με συγκέντρωση λίγων διαδηλωτών στις πλατείες που θα αντικαθίστανται από άλλους διαδηλωτές κάθε λίγα λεπτά σε μια διαμαρτυρία που θα κρατά πολλές ώρες. Με τους συμμετέχοντας να μπαίνουν σε ατομική καραντίνα οικειοθελώς τις επόμενες μέρες. Τα Κίτρινα Γιλέκα έδειξαν έναν δρόμο στις 14 και στις 21 Μάρτη. Όσο το κλίμα αλλάζει και συσσωρεύεται κοινωνική οργή, ίσως και μια συμμαχία μικρότερων από το ΚΚΕ οργανώσεων ή σωματείων να μπορέσει να κάνει τέτοιες κινήσεις.

Αυτά τώρα μπορεί να μοιάζουν (ή να είναι) υπερβολικές φαντασίες. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, την ώρα που άνθρωποι εξακολουθούν αναγκαστικά να πηγαίνουν στις δουλειές τους, χρησιμοποιώντας και τα ΜΜΜ, είναι εξίσου αναγκαστικό να διαδηλώσουν. Αλλιώς θα απολύονται, θα χάνουν μηνιάτικα ή και θα πεθαίνουν -σιωπηλά. Την καραντίνα μπορεί να την ξεπεράσει η ίδια η κυβέρνηση (ή να την «βελτιώσει», απαγορεύοντας μόνο τις… διαδηλώσεις, όπως πρόσφατα προετοίμασε νομοθετικά!), μπορεί να την ξεπεράσει και η ίδια η ζωή, αν η κοινωνική αγανάκτηση περάσει ένα όριο. Αλλά αν οι οργανώσεις και τα κόμματα δεν έχουν από πριν σαφές θεωρητικά ποιο είναι το σωστό, τι πρέπει να γίνει και με ποιους, ούτε τότε δεν θα παίξουν κάποιο ρόλο. Η αδυναμία να αντιμετωπίσεις την καταστολή δεν πρέπει να μετατρέπεται σε «φιλοτιμία» και συναίνεση.

Υποσημειώσεις:

*Κάποια τέτοια είναι: η μαζική παραγωγή και η διατίμηση των προστατευτικών μασκών, βαριά πρόστιμα σε όσους αποκρύπτουν συμπτώματα, δημιουργία εξωνοσοκομειακών (ας πούμε πρωτοβάθμιων) δομών για τα μη σοβαρά περιστατικά ώστε να μην επιβαρύνονται τα νοσοκομεία, τηλεφωνικές γραμμές αναφοράς ύποπτων κρουσμάτων, παρακολούθηση της κίνησης των φορέων ή και άλλων πολιτών μέσω κινητών και ενημέρωση με SMS αν από τις κινήσεις τους ήρθαν σε επαφή με φορέα, απαγόρευση μετακινήσεων από και προς διάφορες άλλες χώρες κλπ

Ενδεικτικές πηγές

Για τις χώρες-υποδείγματα

 HYPERLINK “https://www.ft.com/content/ca4e0db0-6aaa-11ea-800d-da70cff6e4d3?fbclid=IwAR1T99-ldKZWcaFyx8Qqnxj2PSU–Vyfm6U_ap7KiWGN-Uo-J4QNYryjUdY” https://www.ft.com/content/ca4e0db0-6aaa-11ea-800d-da70cff6e4d3?fbclid=IwAR1T99-ldKZWcaFyx8Qqnxj2PSU–Vyfm6U_ap7KiWGN-Uo-J4QNYryjUdY

 HYPERLINK “https://healthpolicy.fsi.stanford.edu/news/how-taiwan-used-big-data-transparency-central-command-protect-its-people-coronavirus?fbclid=IwAR1crNFOqoMPN8unpVZqBB2uMurbDtawr9Um0HgtWHhlkxSRRyn8z4t-STM” https://healthpolicy.fsi.stanford.edu/news/how-taiwan-used-big-data-transparency-central-command-protect-its-people-coronavirus?fbclid=IwAR1crNFOqoMPN8unpVZqBB2uMurbDtawr9Um0HgtWHhlkxSRRyn8z4t-STM

 HYPERLINK “https://www.nytimes.com/2020/03/23/world/asia/coronavirus-south-korea-flatten-curve.html?fbclid=IwAR3auoq5tfb4Qmryv3n8RSCgQALhx4wPVT0CuFGLI3CgiUAIh7UcTkjmmt4” https://www.nytimes.com/2020/03/23/world/asia/coronavirus-south-korea-flatten-curve.html?fbclid=IwAR3auoq5tfb4Qmryv3n8RSCgQALhx4wPVT0CuFGLI3CgiUAIh7UcTkjmmt4

Στατιστικά

 HYPERLINK “https://www.researchgate.net/publication/338520008_Critical_Care_Bed_Capacity_in_Asian_Countries_and_Regions” https://www.researchgate.net/publication/338520008_Critical_Care_Bed_Capacity_in_Asian_Countries_and_Regions

 HYPERLINK “https://data.worldbank.org/indicator/sh.med.beds.zs” https://data.worldbank.org/indicator/sh.med.beds.zs

του Αλέξη Λιοσάτου

Μένουμε σπίτι άπραγοι, άφραγκοι, απλήρωτοι, απολυμένοι, απομονωμένοι, τρομοκρατημένοι, υποταγμένοι. Είμαστε περίπου αναγκασμένοι να περνάμε ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση που μας βομβαρδίζει με μηνύματα του τύπου «Μείνε σπίτι, μην μιλάς σε άνθρωπο, εσύ φταις για την εξάπλωση του κορωνοϊού». Η κατάθλιψη είναι εξασφαλισμένη. Οι δυο βδομάδες έγιναν περίπου τέσσερις- και είναι πιθανό αυτή η περίοδος να παραταθεί αρκετά. Η επιχειρηματολογία υπάρχει: Κορωνοϊός. Αλλά πού τελειώνει το «επιχείρημα» και πού αρχίζει η δικαιολογία; Μια τέτοια συγκυρία θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα των αφεντικών. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν, οικονομικά και ψυχολογικά; Η κατάσταση διεθνώς θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως ένα μαζικό πείραμα πειθάρχησης, εξατομικοποίησης, οικονομικής και ψυχολογικής εξόντωσης, «διαπαιδαγώγησης» στον κανιβαλισμό σε μαζική κλίμακα.

Όχι, δεν είναι παγκόσμια συνωμοσία η πανδημία, είναι πραγματικός κίνδυνος για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.  Ναι, πρέπει να προσέχουμε στις μετακινήσεις και τις συναναστροφές μας. Αλλά είναι μια κατάσταση που έχει βολέψει πολιτικά τις κυβερνήσεις, το σύστημα, τα αφεντικά αν και βέβαια, επειδή ακριβώς κι αυτοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κρίση θα διαρκέσει περισσότερο από ότι υπολόγιζαν έχουν αρχίσει να τα γυρίζουν… Απαγορεύονται, λοιπόν, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, οι συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων και σε περιπτώσεις γενικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας απαγορεύεται να πας στον φίλο σου, στον αδερφό σου, στο στο κορίτσι/αγόρι σου αν δεν συγκατοικείτε. Απαγορεύεται η παρέα. Βγάλτε τον σκασμό, σκύψτε το κεφάλι, μπείτε σε ψυχική και πνευματική καραντίνα. Τα σημάδια νέου κραχ για τον παγκόσμιο καπιταλισμό είχαν ξεκινήσει προ κορωνοϊού και έχουν πυκνώσει για τα καλά. Άρα η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μπορεί να αξιοποιηθεί και ως «προετοιμασία» για τα μέτρα που θα επιβάλουν πάνω στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ως πρόβα και ως μέσο για (ακόμα πιο) αυταρχικούς μετασχηματισμούς του κράτους. Κάποιες κυβερνήσεις μπορούν να παίρνουν αυτά τα μέτρα προληπτικά, για να πλασαριστούν καλύτερα στη μάχη απέναντι στους ανταγωνιστές τους όταν θα γίνει το μπαμ. Άλλωστε η τάση για αυταρχικοποίηση των κυβερνήσεων έχει διαγραφεί ήδη από τον Τραμπ και τον Μπολσονάρου έως τον Τζόνσον, τον Σαλβίνι, τον Ορμπάν… Άλλωστε η κήρυξη απαγόρευσης της κυκλοφορίας από τον Μητσοτάκη δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία αλλά δένει αρμονικά με τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης: στοχοποίηση πανεπιστημίων, ασύλου, Εξαρχείων, καταλήψεων, ασυδοσία και ρεβανσισμός της αστυνομίας και η παραχώρηση του ελεύθερου να βασανίζουν και να εξευτελίζουν πολίτες, καταστολή, αντιτουρκική και αντιμεταναστευτική υστερία, φιλοπόλεμο και εθνικιστικό κλίμα, πυροβολισμοί και πνιγμοί μεταναστών, νομοσχέδιο για περιορισμό διαδηλώσεων… Η δημοκρατία έχει σχεδόν εκλείψει. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι της Ευρώπης πιθανολογούν πως αυτά τα μέτρα θα κρατήσουν μήνες. Τα κράτη ελέγχουν τα κινητά και τις μετακινήσεις των πολιτών, επιβάλλεται γενική επιτήρηση των μετακινήσεων του κάθε πολίτη που για να περπατήσει ένα οικοδομικό τετράγωνο πρέπει να δίνει λογαριασμό στον μπάτσο.  Μπορεί όλο αυτό να ιδωθεί και ως μια γενική προετοιμασία των μεγάλων και των μεσαίων δυνάμεων του πλανήτη απέναντι στην κλιμάκωση των ανταγωνισμών και τις ακόμα οξύτερες (ίσως και στρατιωτικές) συγκρούσεις μεταξύ τους, άρα πρέπει πρώτα να πάρουν μέτρα για να ξεμπερδέψουν με τον «εσωτερικό εχθρό», να βάλουνε τις κοινωνίες στον σύγχρονο γύψο.

Στην Ελλάδα ο κόσμος είχε ήδη πειθαρχήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό σε ό,τι αφορά τον αυτό-εγκλεισμό/αυτοπεριορισμό του. Η κυβέρνηση έστησε πρώτα ψεύτικα ρεπορτάζ για τον συνωστισμό στα διόδια και τις παραλίες, για να επιβάλει γενική απαγόρευση κυκλοφορίας, ένα μέτρο που από νομικής σκοπιάς είναι αντισυνταγματικό. Δεν υπήρχε κανένας αντικειμενικός λόγος που επέβαλλε ένα τέτοιο μέτρο, και όπως φάνηκε και από άλλες χώρες αυτό το μέτρο δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω. Ήδη οι πολίτες έβγαιναν σχεδόν αποκλειστικά για να ψωνίσουν ή να γυμναστούν, να δούνε και να βοηθήσουν (λαμβάνοντας τις αναγκαίες αποστάσεις) τους δικούς τους ανθρώπους. Οι λίγες εξαιρέσεις δεν αναιρούσαν τον κανόνα. Η βασική πηγή συνωστισμού παρέμεναν οι Εκκλησίες, που η κυβέρνηση φοβήθηκε να κλείσει τελείως, επιβάλλοντας απλά περιορισμούς. Τελικά ο συνωστισμός στις Εκκλησίες συνεχίστηκε, αρκετοί παππάδες αψήφισαν τους περιορισμούς κι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να λειτουργούν εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας. Από πλευράς αποτελεσματικότητας θα ήταν πιο αποτελεσματικό ένα γενικό λουκέτο στις Εκκλησίες, παρά η γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας. 

Υπάρχουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φυλακές, όπου εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται σε άθλιες συνθήκες χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Είμαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους εξοντώσει μαζικά σαν σε σύγχρονους θαλάμους αερίων. Το έχει αποδείξει. Αλλά δεν σκέφτεται τους ντόπιους εργαζόμενους που δουλεύουν εκεί και θα διασπείρουν τον ιό στις κοινωνίες τους; Ήδη υπάρχουν καταγγελίες από αστυνομικούς που τώρα θυμήθηκαν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων!1

Πολύ σημαντικότερο είναι ότι δεν επιβάλλεται κανένα μέτρο πάνω στα εργοστάσια, τα εργοτάξια, τις επιχειρήσεις που συνεχίζουν να δουλεύουν. Υπάρχουν ήδη πολυάριθμες καταγγελίες ότι δεν τηρείται κανένα μέτρο ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους που συνεχίζουν να λειτουργούν και ότι συνωστίζονται οι εργαζόμενοι σε πολύ μικρές αποστάσεις και χώρους. Όπως στο εργοτάξιο της Μονάδας 5 της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα, όπου εργάζονται 2000 εργάτ(ρι)ες. Όταν η κυβέρνηση δεν θέλει να βάλει χέρι στο κεφάλαιο και στην Εκκλησία που ήταν ως τώρα οι βασικές πηγές διασποράς του ιού, τι ακριβώς πιστεύει ότι καταφέρνει με το να απαγορεύσει τον καφέ ενός κατοίκου στο σπίτι του γείτονά του σε μέτρα απόσταση;

Από την άλλη διακρίνει κανείς τον πανικό στα μάτια των κυβερνητικών εκπροσώπων. Έχοντας αφήσει ένα εθνικό σύστημα Υγείας παντελώς ανοχύρωτο και αποδιοργανωμένο από την έλλειψη προσωπικού (45.000) και υλικοτεχνικών υποδομών (ΜΕΘ2, μέσα προφύλαξης-αντισηψίας κλπ), με τις δαπάνες υγείας να παραμένουν καθηλωμένες στον πάτο της ΕΕ ως ποσοστό του ΑΕΠ. Δελτίο της ΠΟΕΔΗΝ από τον Νοέμβριο του 2019 προειδοποιούσε ότι η Ελλάδα είναι παντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ακόμα και επιδημία απλής γρίπης. Οι αναλύσεις στις πρωινές εκπομπές ανέφεραν ότι οι ρυθμοί εξάπλωσης του ιού πολλαπλασιάστηκαν. Προχθες η Ελλάδα βρισκόταν στην 32^η θέση παγκοσμίως και χτες στην 24^η! Και ισχυρίστηκαν ότι με αυτούς τους ρυθμούς σε 4-5 μέρες το ΕΣΥ θα καταρρεύσει. Αυτά τα ανέφεραν για να δικαιολογήσουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Όμως είναι παραπάνω από προφανές ότι οι ρυθμοί αυτοί θα συνεχιστούν ανεξαρτήτως απαγόρευσης κυκλοφορίας. (Ειδικά αν συνεχίσουν να δουλεύουν οι Εκκλησίες!) Η κυκλοφορία είχε ήδη περιοριστεί σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Μήπως λοιπόν πέρα από μέτρο για ακόμα μεγαλύτερο αυτοπεριορισμό (που αμφισβητείται ήδη από την πρώτη μέρα ακόμα και από συστημικούς) η απαγόρευση κυκλοφορίας αποσκοπεί κυρίως στο να περιοριστούν οι αντιδράσεις –κι ακόμα περισσότερο οι συλλογικές μαζικές αντιδράσεις- απέναντι σε έναν τυφώνα νοσούντων και νεκρών τις ερχόμενες εβδομάδες, που θα αναδείξουν τις ευθύνες της κυβέρνησης (και των προηγούμενων), θα στραπατσάρουν το προφίλ του Μητσοτάκη (που γελοιωδώς φιλοτεχνούν ως «προφίλ στιβαρού κι αποτελεσματικού ηγέτη» όλα τα ΜΜΕ) και θα χρεώσουν με ασήκωτο πολιτικό κόστος τη Δεξιά του Κυρίου; Πιστεύω πως ναι. Τις επόμενες μέρες και βδομάδες οι νεκροί θα πολλαπλασιαστούν. Ήδη (από την TV!) αρχίζουν και συζητούν για ενδεχόμενο να γίνουμε Ιταλία. Στην Ιταλία ξέσπασε μεγάλο απεργιακό κύμα για να επιβάλει στα αφεντικά τήρηση των κανόνων υγιεινής ή ακόμα και παύση της λειτουργίας τους. Επίσης στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη δεκάδες χιλιάδες απολυμένοι (40.000 πριν μια βδομάδα) και σήμερα αναγγέλθηκε από το Βρούτση η μείωση των μισθών κατα 50%! Επίσης υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες «μαύροι» εργαζόμενοι που θα δυσκολευτούν σοβαρά με την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν θα τους φτάσουν 800 ευρώ για δυο μήνες ούτε για «ζήτω». Με 400 ευρώ τον μήνα θα πληρώσουμε το νοίκι; Τους λογαριασμούς; Το σούπερ μάρκετ; Τα πανάκριβα αντισηπτικά; Τις μετακινήσεις; Τις όποιες δαπάνες υγείας στον ιδιωτικό τομέα; Άλλες ανάγκες; Αν ανεβούν κι άλλο οι τιμές και σε περισσότερα προϊόντα; Για να μην μιλήσουμε για μικρά μαγαζιά που 800 ευρώ δεν τους φτάνουν ούτε για κοινόχρηστα ή για το ρεύμα.  Ή νομίζουν ότι όλοι έχουμε χιλιάρικα κρυμμένα στα παπλώματα και στις τράπεζες;

Είναι πιθανό το επόμενο διάστημα να ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο το κουβάρι από τις δυσμενείς συνέπειες που έχει αυτό το «lockdown» στη ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχότερων της κοινωνίας. Και είναι πιθανό επίσης να ξεσπάσουν διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις διαφόρων ειδών που θα στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση ανθρώπων που θα διεκδικούν το ελάχιστο-έναν τρόπο να επιβιώσουν. Αυτά είναι πιθανό να προσπαθεί να προλάβει η κυβέρνηση-και πάντως σίγουρα τη βολεύουν παρεμπιπτόντως. Κι αν γίνει τέτοια προσπάθεια από εργαζόμενους και φτωχούς να σπάσουν την απαγόρευση, τι θα κάνει η Αριστερά; Θα συνεχίσει να καλεί σε σεβασμό της απαγόρευσης (ουσιαστικά δικαιώνοντας τον Μητσοτάκη αποσβολωμένη), θα κουνάει το δάχτυλο στους φτωχούς και στους πεινασμένους εξηγώντας τους πόσο ανεύθυνοι είναι ή θα σταθεί στο πλευρό των κολασμένων της γης; Τάσσομαι με το δεύτερο. 

1 https://www.anexartitos.gr/enosi-astynomikon-ypallilon-serron-kataggelia-kleisti-domi-fylaxis-metanaston-stin-periochi-kleidi-serron-i-procheirotita-se-olo-tis-to-megaleio?fbclid=IwAR0ZOVfhGxMeCNwRjejj1LsbOxqeyqeNGra8Zvkg0SAkAeCoVQQKA-2Bb08

2 Στην Ελλάδα αντιστοιχούν 6 ΜΕΘ ανά 100000 κατοίκους

του Giorgio Cremaschi (Potere Al Popolo)

Χθες (17/3) η εφημερίδα Il Giornale di Brescia κυκλοφόρησε με ένα τίτλο που δεν θα τον φανταζόταν κανείς, με  δηλώσεις από κάποιον που δεν θα το περιμένατε.

Σε συνέντευξη για την επιδημία του κορωνοϊού, ο δήμαρχος της πόλης δεν μάσησε τα λόγια του: η εξάπλωση και η μολυσματικότητα της λοίμωξης, ο μεγάλος αριθμός θανάτων , μια πραγματική σφαγή, στην περιοχή της Μπρέσια οφείλεται και  στα  «αφεντικά των βιομηχανιών».
Από μόνες τους οι δύο επαρχίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια έχουν το ένα τέταρτο όλων των κρουσμάτων και σχεδόν το τριάντα τοις εκατό των θανάτων σε ολόκληρη τη χώρα.

Η εξήγηση είναι απλή. Το Μπέργκαμο και η Μπρέσια είναι οι δύο πιο βιομηχανοποιημένες επαρχίες στην Ιταλία, το να ζητείται να παραμείνει ο κόσμος στο σπίτι και να αφήνουν τα εργοστάσια ανοιχτά, στην περίπτωση αυτή σημαίνει ότι δεν κλείνει τίποτα και ότι  ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων υποχρεώνονται να μένουν συγκεντρωμένοι σε κλειστούς χώρους για ώρες και ώρες.

Τα εργοστάσια στο Μπέργκαμο και τη Μπρέσια ήταν επομένως η κύρια πηγή της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της μετάδοσης της νόσου, και της βίαιης και ξαφνικής πίεσης στις δομές υγείας που σχεδόν κατέρρευσαν.
Ο δήμαρχος Del Bono κάνει μια σοβαρότατη καταγγελία ότι δηλαδή αυτή η καταστροφή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ή τουλάχιστον να είχε περιοριστεί αν όλα είχαν σταματήσει νωρίτερα.

Ο δήμαρχος ισχυρίζεται ότι είχε ήδη ζητήσει να κλείσει οποιαδήποτε μη βασική παραγωγική δραστηριότητα από τις 7 Μαρτίου, αλλά ότι το αίτημά του, μαζί με άλλων συναδέλφων του της Λομβαρδίας, η κυβέρνηση το απέρριψε. Και το συμβούλιο της Περιφέρειας, ούτε αυτό, έκανε τίποτα διαφορετικό.

Οι πιέσεις της Confindustria (στμ. ο ΣΕΒ της Ιταλίας ) είχαν αποτέλεσμα στη Ρώμη και το Μιλάνο, λέει ο δήμαρχος, της οποίας στη Λομβαρδία επικεφαλής είναι βιομήχανος από τη Μπρέσια. Ο Μάρκο Μπονομέτι.
Τώρα, όλα σχεδόν τα εργοστάσια στο Μπέργκαμο και τη Μπρέσια σταματούν τη δραστηριότητά τους, παρά το επαίσχυντο «πρωτόκολλο των κοινωνικών εταίρων» που τους επέτρεψε να προχωρήσουν.

Τα εργοστάσια έκλεισαν ή κλείνουν επειδή οι εργάτες επαναστάτησαν  ή απήργησαν εκεί που είχαν τη δύναμη ή πολύ απλά δηλώνοντας ασθένεια και σε κάθε περίπτωση προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην παραγωγή.
Τα εργοστάσια έκλεισαν επειδή ορισμένοι βιομηχανικοί εργάτες φάνηκε ότι είχαν μεγαλύτερη επίγνωση της κατάστασης από τα αφεντικά που τους εκπροσωπούν.

Και τελικά έκλεισαν επειδή τα κρούσματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται στα εργοστάσια. Κρούσματα, σε άτομα που εμφάνισαν σοβαρά συμπτώματα, επειδή τα τεστ στη Λομβαρδία γίνονται μόνο σε όσους είναι πολύ άρρωστοι και σε κανέναν άλλο.

Στις επαρχίες  Μπέργκαμο και Μπρέσια,μέχρι σήμερα , τα επιβεβαιωμένα κρούσματα είναι περίπου 8000 , ενώ ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερος, και σχεδόν 800 οι νεκροί, σε κάτι περισσότερο από 2 εκατομμύρια κατοίκους. Πρόκειται για μια από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις παγκοσμίως και σίγουρα δεν βρισκόμαστε στο τέλος.

Αν το κλείσιμό τους είχε αποφασισθεί πριν από δέκα ημέρες, όταν η κατάσταση ήταν ήδη σοβαρή, θα είχαμε λιγότερα κρούσματα και νεκρούς και το σύστημα υγείας θα άντεχε περισσότερο στην επιδημία. Όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα πρέπει να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν προκειμένου τα αφεντικά της βιομηχανίας να πληρώσουν ένα βαρύ τίμημα για το κακό που προκάλεσαν οι  βρώμικες συνειδήσεις τους.

Πηγή: Contropiano.org Μετάφραση από περγάδι (το) μέσω http://www.attack.org.gr

Μετάφραση αποσπασμάτων από κείμενο της Οργάνωσης RKO BEFREIUNG στην Αυστρία

Η αυστριακή κυβέρνηση επέβαλε στις 15 Μαρτίου κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Χώρα. Oι άνθρωποι ενθαρρύνθηκαν να μην αφήσουν τα σπίτια τους παρά μόνο για έκτακτες περιπτώσεις και τα περισσότερα μαγαζιά έκλεισαν. Η αστυνομία άρχισε να κάνει περιπολίες και να τιμωρεί τους παραβάτες. Ο καγκελάριος Κουρτς ανακοίνωσε ότι αυτά τα μέτρα μπορεί να κρατήσουν πολλές βδομάδες ή και μήνες. Αυτά τα υποχρεωτικά μέτρα τα αποφάσισε η κυβέρνηση OVP (στΜ Δεξιά)-Πρασίνων μέσα σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας με την υποστήριξη των SPO, FPO και NEOS (στΜ σοσιαλδημοκρατία, ακροδεξιά και Φιλελεύθεροι αντίστοιχα).

Mέσα από επίσημες ανακοινώσεις και με τη βοήθεια των ΜΜΕ οι από πάνω προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον εργαζόμενο πληθυσμό : «μη βγαίνετε από το σπίτι, μην πλησιάζετε άλλους ανθρώπους, ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε γωνία» κλπ- με αυτή τη μέθοδο καλλιεργείται ένα κλίμα φόβου και οι άνθρωποι οδηγούνται σε πανικό.

H κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτά τα μέτρα λαμβάνονται για την ασφάλεια του πληθυσμού. Ψέμα! Κανείς δεν πρέπει να πιστέψει αυτή την απάτη.

Αυτή τη στιγμή έχουν πεθάνει στην Αυστρία 3 άνθρωποι από κορωνοϊό. Λυπόμαστε βαθιά για τον θάνατο κάθε ανθρώπου. Αλλά είναι περισσότερο από προφανές ότι η κυβέρνηση παίρνει αστυνομικά μέτρα όχι από ενδιαφέρον για τη ζωή των ανθρώπων. Για να μειωθεί ο αριθμός των θυμάτων είναι αναγκαία η ενίσχυση του συστήματος υγείας σε όλη τη χώρα και γενικευμένες δωρεάν εξετάσεις. Αντίθετα η κυβέρνηση προχώρησε σε περικοπές του συστήματος υγείας και έδωσε περισσότερα από 2 εκατομμύρια ευρώ για την υλοποίηση ενός σχεδίου για την ενίσχυση της αστυνομίας. Η Νότια Κορέα μπόρεσε να ανταποκριθεί επιτυχώς στις συνέπειες του κορωνοϊού.

Η χώρα απέφυγε σε μεγάλο βαθμό τα δρακόντεια μέτρα καταναγκασμού που έλαβαν η Ιταλία, η Αυστρία και η Ισπανία. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα εξετάζονταν δωρεάν και, εάν χρειαζόταν, περιθάλπονταν στα νοσοκομεία. Eπίσης εκεί τα τελευταία χρόνια και δεκαετίες ενισχύθηκε o δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος υγείας. Αντίθετα εδώ (στΜ στην Ευρώπη) οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ανεξαρτήτως κόμματος προχώρησαν σε περικοπές στην Υγεία για να μπορούν να κάνουν φοροελαφρύνσεις στις πολυεθνικές και τους πλούσιους, να αγοράζουν πολεμικά αεροπλάνα. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι η Νότια Κορέα τα πήγε πολύ καλύτερα στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού από την Ιταλία.

Η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται από το 2^ο μισό του 2019 σε σοβαρή κρίση. Αυτή η κρίση είναι σαφώς πιο μεγάλης κλίμακας από αυτή του 2008-9 ή των προηγούμενων δεκαετιών. Πραγματικά βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας παρατεταμένης βαθιάς ύφεσης της έκτασης του 1929-33.

Οι πραγματικές αιτίες της κρίσης δεν είναι ο κορωνοϊός αλλά το ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τους καπιταλιστές να πετύχουν υψηλά ποσοστά κέρδους και γι‘ αυτό οξύνονται οι συγκρούσεις μεταξύ πολυεθνικών και μεγάλων δυνάμεων. Φυσικά το κόστος της κρίσης θέλουν να το φορτώσουν στους εργαζόμενους. Επιτίθενται σε μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές παροχές κλπ. Σε τέτοιες περιόδους είναι χρήσιμο να βρίσκονται τεχνικές που να αποπροσανατολίζουν από τα αληθινά αίτια της κρίσης. Καλλιεργούν το αίσθημα του φόβου για το άγνωστο, κλείνουν τα σύνορα και ισχυρίζονται ότι το κάνουν για τη δημόσια υγεία. Οι επιθέσεις στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα προκαλούν κοινωνική δυσαρέσκεια. Γι’ αυτό ακριβώς απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις.

Χαιρετίζουμε τα Κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία που το Σάββατο 14 Μαρτίου σπάσανε τις απαγορεύσεις Μακρόν στο Παρίσι και διαδηλώσανε. Εξίσου χαιρετίζουμε τους εργάτες και εργάτριες και νεολαίους στη Χιλή, απέναντι στις απαγορεύσεις του ακροδεξιού Πινέρα.

Είναι ντροπή που οι ηγεσίες των συνδικάτων κι άλλων μαζικών οργανώσεων υποστηρίζουν άφωνες τα υποχρεωτικά μέτρα της κυβέρνησης.

Αγωνιζόμαστε για: άμεση κατάργηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και της απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Δωρεάν εξετάσεις για όλους σε ότι αφορά τις νόσους του κορωνοϊού και της γρίπης. Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους.  Βαριά φορολογία στους πλούσιους και τις πολυεθνικές. 

https://www.thecommunists.net/home/deutsch/covid-19-nieder-mit-dem-ausnahmezustand/ 

Γράφτηκε από Super User

Paola Tamma

Ο κορονοϊός προκαλεί πανεθνικές απεργίες στην Ιταλία

Η επιδημία του κορονοϊού στην Ιταλία προκάλεσε πανεθνικές απεργίες που εξαπλώθηκαν από τους εργάτες των ναυπηγείων στη Λιγουρία στο βορρά μέχρι χαλυβουργούς στην Απουλία στο νότο, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά των συνδικάτων.

Ενώ οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη καλούν τους εργαζόμενους να εργάζονται από το σπίτι, υπάρχουν πολλοί Ιταλοί εργάτες των οποίων οι εργασίας μπορούν να γίνουν μόνο σε σούπερ μάρκετ, εργοστάσια, αποβάθρες και χαλυβουργεία.

Οι αυθόρμητες απεργίες άρχισαν την Πέμπτη και τώρα ξεφυτρώνουν σε ολόκληρη την Ιταλία¹, με τους εργαζόμενους που ανησυχούν ότι οι εργοδότες τους δεν εξασφαλίζουν προστασία από την εξάπλωση του ιού.

Την Παρασκευή, ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε πραγματοποίησε μια τηλεδιάσκεψη² παράλληλα με τους υπουργούς υγείας, οικονομίας, εργασίας και οικονομικής ανάπτυξης, προκειμένου να μεσολαβήσει μεταξύ των δύο πλευρών.

Μετά από 18 ώρες διαπραγματεύσεων, τα συνδικάτα και οι εργοδότες υπέγραψαν πρωτόκολλο ασφάλειας.

«Για το καλό της χώρας, για την προστασία της υγείας των εργαζομένων. Η Ιταλία δεν σταματά», ανέφερε ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε.

Το πρωτόκολλο «θα επιτρέψει σε επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς, μέσω της χρήσης δικτύων κοινωνικής ασφάλειας και μείωσης ή αναστολής της εργασίας, να εξασφαλίσει την ασφάλεια του χώρου εργασίας», ανέφεραν τα συνδικάτα Cgil, Cisl και Uil. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της La Repubblica³.

Οι φόβοι των εργαζομένων

Η Ρώμη εξέδωσε την Τετάρτη ένα διάταγμα⁴ με το οποίο ζητά να δουλεύουν οι εργαζόμενοι από απόσταση και να λαμβάνουν άδεια μετ’ αποδοχών, συμβουλεύοντας το κλείσιμο «μη ουσιαστικών» γραμμών παραγωγής και ενθαρρύνοντας την κοινωνική απομόνωση και τήρηση κανόνων υγιεινής σε βιομηχανικούς χώρους. Ωστόσο, δεν διέταξε ένα πλήρες κλείσιμο της παραγωγής και άφησε τις εταιρείες να «αυτο-ρυθμιστούν».

Ορισμένα εργοστάσια, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία Fiat Chrysler, ανακοίνωσαν προσωρινό κλείσιμο των χώρων για να επιτρέψουν την εφαρμογή κανόνων υγιεινής και την αναδιοργάνωση της παραγωγής⁵. Άλλα έχουν εξοπλίσει τους εργαζόμενους με μάσκες και γάντια.

Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για πολλούς εργοστασιακούς εργάτες, οι οποίοι παραπονούνται ότι οι εργοδότες τους δεν ήταν σε θέση να εγγυηθούν τα μέτρα «κοινωνικής απομόνωσης».

«Οι εργοστασιακοί εργάτες δεν είναι πολίτες για 24 ώρες μείον οκτώ. Δεν είναι ανεκτό να βλέπουν την καθημερινή τους ζωή προστατευμένη και εγγυημένη από πολλούς κανόνες, αλλά μόλις περάσουν τις πύλες του εργοστασίου βρίσκονται σε μια νεκρή ζώνη», δήλωσε η Φραντσέσκα Ρε Νταβίντ, εκπρόσωπος των εργοστασιακών εργατών του συνδικάτου Fiom-Cgil, στην καθημερινή εφημερίδα La Repubblica⁶.

Οι εργάτες στο ναυπηγείο Fincantieri στη Λιγουρία, όπου ένας εργάτης βρέθηκε θετικός στις εξετάσεις κοροναϊό, κήρυξε απεργία την Πέμπτη, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει εξαπλωθεί σε άλλα ναυπηγεία της εταιρείας στη χερσόνησο. Οι εργαζόμενοι στην Ilva, χαλυβουργείο στη νότια περιοχή της Πούλια, κήρυξαν απεργία 10 ημερών εξαιτίας έλλειψης προστατευτικού εξοπλισμού.

Οι τρεις κύριες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας, η Cgil, η Cisl και η Uil, ζήτησαν το κλείσιμο όλων των εργοστασίων μέχρι τις 22 Μαρτίου⁷, εκτός από εκείνα που παρέχουν «βασικές δημόσιες υπηρεσίες» και στον τομέα της υγείας, προκειμένου να «απολυμάνουν, να ασφαλίσουν και να αναδιοργανώσουν τους χώρους εργασίας» και κήρυξαν απεργία εκτός εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές.

Αυξανόμενη ανησυχία

Στο απέναντι μέτωπο, οι ηγέτες των επιχειρήσεων αντιτίθενται στην παύση της παραγωγής, ζητώντας αντ’ αυτού μια «ισορροπημένη λύση στη σοβαρή κατάσταση της στιγμής, συμβιβάζοντας τις διαφορετικές ανάγκες και αποφεύγοντας να προκληθούν ζημιές που θα μπορούσαν να αποδειχθούν ανεπανόρθωτες». Η Confindustria, το λόμπι της ιταλικής βιομηχανίας, πρόσθεσε σε ανακοίνωση νωρίτερα αυτή την εβδομάδα⁸ ότι οποιοιδήποτε περαιτέρω περιορισμοί θα έχουν «αναπόφευκτα αντίκτυπο στον κύκλο εργασιών και στην απασχόληση».

Ο εκπρόσωπος της Confindustria της Λομβαρδίας, Μάρκο Μπονομέττι, αποκάλεσε την Πέμπτη τις απεργίες «ανεύθυνες», κατηγορώντας τα συνδικάτα ότι «εκμεταλλεύονται αυτό το φαινόμενο»⁹.

Οι εργαζόμενοι θα πρέπει «να σκεφτούν πρώτα απ’ όλα την υγεία τους», δήλωσε η εκπρόσωπος της Cgil στην Λομβαρδία Έλενα Λαττουάντα, μιλώντας την Παρασκευή στο Radio Popolare.

Ζητούν το κλείσιμο μη σημαντικών εργοστασίων παραγωγής και την προστασία όλων των εκτεθειμένων εργαζομένων, όπως είναιοι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ και οι εργαζόμενοι στο χώρο των αποστολών.

«Τα σούπερ μάρκετ μπορούν να κλείσουν και να απολυμανθούν τις Κυριακές, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα αγορών σε καλύτερες συνθήκες… Η παράδοση στο σπίτι μπορεί να είναι απαραίτητη για την παροχή πρώτων βοηθειών, αλλά θα πρέπει να αποφύγουμε τις υπερβολικές αγορές», δήλωσε η Λαττουάντα.

«Δεν πρόκειται μόνο για τα εργοστάσια».

Μετάφραση: e la libertà

Paola Tamma, «Coronavirus sparks nationwide strikes in Italy», Politico, 15 Μαρτίου 2020· Europe Solidaire Sans Frontières.

Πηγή: https://www.elaliberta.gr

Ανακοίνωση του Γραφείου της 4ης Διεθνούς, 17/3/2020

Η πανδημία του κορονοϊού αποτελεί ένα δραματικό πρόβλημα δημόσιας υγείας και τα ανθρώπινα δεινά που προκαλεί θα είναι τεράστια. Ήδη, στη Δυτική Ευρώπη, τα συστήματα υγείας είναι στο χείλος της ασφυξίας. Αν διαδοθεί μαζικά σε χώρες του Παγκόσμιου Νότου, των οποίων τα ήδη αδύναμα ή πολύ εύθραυστα συστήματα δημόσιας υγείας έχουν υπονομευθεί τρομερά από 40 χρόνια νειφιλελεύθερων πολιτικών, οι θάνατοι θα είναι πάρα πολλοί.

Πρόκειται ήδη για την πιο σοβαρή πανδημία εδώ και ένα αιώνα. Ο αριθμός των θανάτων που οφείλονταν στην επονομαζόμενη “Ισπανική γρίπη” το 1918-1919, παρόλο που είναι δύσκολο να υπολογιστεί, ήταν σημαντικός, πλήττοντας κυρίως νέους ενήλικες. Οι συνέπειές της ήταν εξαιρετικά σοβαρές, καθώς ερχόταν αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γρήγορη διάδοση της πανδημίας του Covid-19 μπορεί να εξηγηθεί ειδικότερα από την αποδυνάμωση της λαϊκής ικανότητας για αντίσταση που έχει προκαλέσει η νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων και από την αύξηση της επισφάλειας, μέσα στο πλαίσιο αύξησης του διεθνούς εμπορίου που προκάλεσε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η γενικευμένη εμπορευματοποίηση και η πρωτοκαθεδρία του νόμου του κέρδους.

Αυτός ο νέος κορονοϊός εντοπίστηκε νωρίς το Νοέμβρη του 2019 στην Κίνα. Οι γιατροί και οι επιστήμονες που προσπάθησαν να σημάνουν συναγερμό αρχικά καταστάλθηκαν και υποχρεώθηκαν να σιωπήσουν. Αν το ΚΚ Κίνας είχε αντιδράσει αμέσως, τότε ο κίνδυνος της επιδημίας θα μπορούσε να είχε χτυπηθεί στη ρίζα του.

Η πολιτική της άρνησης του κινδύνου δεν αφορά μόνο το κινεζικό καθεστώς. Ο Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες κορόιδευε τον “ξένο ιό”. Ο Ζαΐρ Μπολοσονάρο, με τη Βραζιλία να είναι ήδη βυθισμένη στην πανδημία, δήλωνε ότι “η απαγόρευση των αγώνων ποδοσφαίρου είναι υστερία” και, παρά τις οδηγίες των υγειονομικών αρχών, οργανώνει διαδηλώσεις υπέρ του. Ο Μπόρις Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο, αρχικά πρέσβευε την “ανοσία της αγέλης” (που επιτρέπει να διαδοθεί ο ιός ώστε να φτάσει η πανδημία στα εγγενή της όρια, όταν περίπου το 70% του πληθυσμού θα έχει μολυνθεί). Αναγκάστηκε να αλλάξει αυτή την ανάλγητη και επικίνδυνη προσέγγιση. Η Σοφί Βιλμές, πρωθυπουργός του Βελγίου, αγνόησε για πολύ καιρό κάθε προειδοποίηση. Η Γαλλική Προεδρία δεν ανανέωσε τα στρατηγικά αποθέματα (προστατευτικών ενδυμάτων και προϊόντων…) με την εμφάνιση των πρώτων κρουσμάτων τον Ιανουάριο του 2020. Οι κυβερνήσεις των λιγότερο πληττόμενων χωρών στην Ανατολική Ευρώπη δεν διδάσκονται από τα μαθήματα της υγειονομικής κρίσης στα δυτικά της ηπείρου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δε στάθηκε ικανή να οργανώσει την πιο στοιχειώδη αλληλεγγύη με την σκληρά δοκιμαζόμενη Ιταλία, παρόλο που δεν παράγονται μάσκες σε αυτή τη χώρα… Ο κύριος λόγος για αυτή την καθυστέρηση είναι ότι οι κυβερνήσεις δε θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο την οικονομική δραστηριότητα και τη διακίνηση των αγαθών, και αφιερώνουν μόνο τους ελάχιστους δυνατούς πόρους στην προστασία των πληθυσμών. Η θέληση να συνεχίσουν τις πολιτικές λιτότητας της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και ο φόβος τους για ύφεση υπήρξαν ισχυρότερα από τη διατήρηση της υγείας του πληθυσμού.

Παρά την πολύ γρήγορη πρόοδο στην ιατρική και επιστημονική έρευνα, είναι πολύ νωρίς ακόμα να προβλέψουμε την εξέλιξη του ιού SARS-Cov-2: θα είναι άραγε ευαίσθητος στην έλευση της καλοκαιρίας στο βόρειο ημισφαίριο για να υποχωρήσει η ασθένεια; Μήπως μεταλλαχθεί και, σε τέτοια περίπτωση, θα ενισχυθεί ή θα αποδυναμωθεί; Η διάδοση από την Κίνα ακολούθησε τον άξονα ανατολή-δύση (όπου περιλαμβάνεται η Ευρώπη, το Ιράν και οι ΗΠΑ), όπου οι συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές. Ωστόσο, ο ιός βρίσκεται πλέον και στο Νότο, όπου θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πολλαπλασιαστεί κατά την ερχόμενη χειμερινή περίοδο, πριν επανέλθει στο Βορρά. Ένα εμβόλιο θα χρειαστεί χρόνο για να αναπτυχθεί. Θα ήταν ανεύθυνο να περιμένει κανείς την ασθένεια του Covid-19 να εξαφανιστεί με φυσιολογικό τρόπο σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ο ιός διαδίδεται πολύ γρήγορα. Η αναλογία των αποδεδειγμένων περιπτώσεων μόλυνσης προς τον πραγματικό αριθμό ανθρώπων που έχουν μολυνθεί παραμένει άγνωστη, καθώς δεν υπάρχουν επαρκή εργαστηριακά τεστ, αλλά η επικινδυνότητά του έχει σαφώς διαπιστωθεί. Η θνητότητα της ασθένειας μπορεί να ποικίλει από χώρα σε χώρα. Λέγεται ότι είναι ανώδυνη στις 80% των περιπτώσεων και σοβαρή στο 20%, στο οποίο περιλαμβάνεται και ένα 5% όπου είναι πολύ σοβαρή, ενώ είναι θανατηφόρα στο 2% των περιπτώσεων. Οι πιο ηλικιωμένοι και πιο άρρωστοι δεν είναι οι μόνοι που κινδυνεύουν. Πιο νέοι καθώς και νεαρά άτομα έχουν βρεθεί στην εντατική, εκεί όπου εμφανίζεται η επιδημία.

Τα κύρια ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις επικεντρώνονται στις διαφορετικές αναλογίες θνητότητας ανάλογα με την ηλικία, όμως προσέχουν να μην αναφερθούν σε ταξικές διαφοροποιήσεις και στο πώς η θνητότητα εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού πλήττει τους ανθρώπους ανάλογα με το εισόδημα και τον πλούτο τους. Καραντίνα και πρόσβαση σε εντατική περίθαλψη, όταν είστε 70 χρονών και φτωχός, δεν είναι καθόλου τα ίδια με το αν είστε πλούσιος.

Δεν υπάρχουν αντισώματα απέναντι στο νέο κορονοϊό μέσα στον πληθυσμό. Η περίθαλψη των σοβαρά άρρωστων είναι βαριά, απαιτεί υψηλό εξοπλισμό και ειδικά εκπαιδευμένο ιατρικό προσωπικό. Χωρίς αυτά, ή αν το νοσοκομειακό σύστημα είναι υπερπλήρες, πολλοί ασθενείς που θα μπορούσαν να γιατρευτούν πεθαίνουν. Εάν δεν παρθούν δραστικά μέτρα και προσβληθούν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, τότε 80 εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν.

Η πανδημία του Covid-19 πρέπει επομένως να παρθεί στα σοβαρά από όλα τα προοδευτικά αγωνιστικά δίκτυα και τις δικές μας οργανώσεις. Όπου αναπτύσσεται η επιδημία, πρέπει να παίρνονται πολύ αυστηρά μέτρα για να περιοριστεί και να προστατευτεί ο πληθυσμός, καθιστώντας αυτό προτεραιότητα πάνω από τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας. Για όλες τις χώρες, τα διδάγματα που εξάγονται από τις πρώτες χώρες που την υπέστησαν πρέπει να ληφθούν υπόψη ώστε να προετοιμαστούν για μια ενδεχόμενη ανάπτυξή της και να επιβληθούν στις κυβερνήσεις ουσιαστικά μέτρα πρόληψης.

Προληπτικά προγράμματα, επειγόντως

Στις περισσότερες χώρες, εξαιτίας της έλλειψης προετοιμασίας, οι κυβερνήσεις απλώς διαχειρίζονται τις ελλείψεις, μερικές φορές κάνοντας την αρετή ανάγκη. Όπου υπάρχουν, προγράμματα πρόληψης θα πρέπει να ενισχυθούν και όπου δεν υπάρχουν πρέπει να δημιουργηθούν.

Τα προγράμματα αυτά πρέπει να προετοιμάσουν την αναδιοργάνωση του συστήματος υγείας, ως συνόλου, και την κινητοποίηση όλων των απαραίτητων πόρων, για την περίπτωση επιδημίας ιδιαίτερα με άμεση αύξηση του προσωπικού των υγειονομικών υπηρεσιών, που είναι ήδη υπερβολικά υποστελεχωμένα.

Τα νοσοκομεία έχουν υποστεί διαδοχικές χρηματοδοτικές περικοπές, έχουν αποδυναμωθεί ή και ιδιωτικοποιηθεί, παρόλο που αποτελούν τον έναν από τους πυλώνες της πάλης ενάντια σε επιδημίες, καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν τις βαριές περιπτώσεις. Οι ιδιωτικές υπηρεσίες περίθαλψης, παραγωγής φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού πρέπει να επιταχθούν, κάτω από δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Η ισπανική κεντρική κυβέρνηση έκανε το βήμα να επιτάξει κλίνες από ιδιωτικά νοσοκομεία.

Τα στρατηγικά αποθέματα προστασίας, σε ρούχα, υδρο-αλκοολούχα ζελ και σε κιτς εργαστηριακών ελέγχων πρέπει να διοχετευτούν κατά προτεραιότητα στους εργαζόμενους στην υγεία και στους άλλους ευαίσθητους κλάδους, καθώς και στους τομείς του πληθυσμού που βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο.

Προγράμματα πρόληψης περιλαμβάνουν επίσης και την ιατρική και επιστημονική έρευνα. Και εδώ, ωστόσο, εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας, η χρηματοδότηση της έρευνας είχε περιοριστεί ή περικοπεί, ιδιαίτερα για τους κορονοϊούς. Όλες οι ιδιωτικές εταιρείες που εργάζονται σε αυτό τον τομέα πρέπει να εθνικοποιηθούν κάτω από δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο.

Η Νότια Κορέα έδειξε τη χρησιμότητα των μαζικών τεστ για την κατανόηση της δυναμικής της επιδημίας και της παρέμβασης το ταχύτερο δυνατό. Ωστόσο, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί είχαν για συνέπεια ότι τα αποθέματα τέτοιων τεστ δεν διατηρήθηκαν, ακόμα και όταν υπήρχαν, δημιουργώντας δραματικές καταστάσεις. Σε κατάσταση ελλείψεων, τα μέσα προστασίας πρέπει να κρατηθούν κατά προτεραιότητα για το προσωπικό υγείας, που είναι το ίδιο υπο-εξοπλισμένο, και τις οικογένειές τους.

Πρέπει να εξασφαλιστούν οι όροι διαβίωσης με τη διακοπή της πληρωμής ενοικίων, στεγαστικών δανείων και κοινωφελών υπηρεσιών. Πρέπει να σταματήσει κάθε έξωση, να στεγαστούν όλοι οι άστεγοι, να κατασχεθούν τα άδεια σπίτια, καθώς και να μην αφεθούν άνθρωποι σε ακατάλληλα κτίρια. Όσοι ζουν στους δρόμους δεν μπορούν να αυτο-απομονωθούν ή να κρατήσουν τις αποστάσεις.

Η αναμενόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση, η οποία προκαλείται από την πανδημία αλλά έχει ετοιμαστεί από τη συσσώρευση προβλημάτων στην καπιταλιστική οικονομία, δεν πρέπει να αποτελέσει την ευκαιρία για περαιτέρω συγκέντρωση πλούτου και καταστροφή κοινωνικών δικαιωμάτων. Αντίστροφα, οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να σπρώξουν προς λύσεις που να βασίζονται στην αναδιανομή πόρων και στο κοινό καλό.

Τέλος, δεδομένης της διασποράς της επιδημίας, πρέπει να παρθούν αυστηρά μέτρα για περιορισμό των κοινωνικών επαφών και μετακινήσεων, πράγμα που σημαίνει τη δραστική μείωση της οικονομικής δραστηριότητας. Κατά συνέπεια, τα σχέδια πρέπει να περιλαμβάνουν μαζική βοήθεια προς τον πληθυσμό, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την αύξηση της φτώχειας, και να εξασφαλίσουν ότι κανείς δεν αφήνεται στο περιθώριο σε καιρούς υγειονομικής κρίσης. Αυτό πρέπει να εφαρμοστεί τόσο για τους μισθωτούς όσο και για τους ανεξάρτητους εργαζόμενους. Το κόστος αυτών των περιορισμών θα πρέπει να καλυφθεί από αυξημένους φόρους στα κέρδη και στα εισοδήματα των εταιρειών, καθώς και στις μεγάλες περιουσίες.

Η ζωτική σημασία της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης

Πρέπει να απαιτήσουμε οι αρχές να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για να προστατεύσουν την υγειονομική και κοινωνική ευημερία του πληθυσμού, ωστόσο τίποτα δε θα ήταν πιο επικίνδυνο από το να βασιστούμε σε αυτές μόνο. Η ανεξάρτητη κινητοποίηση των κοινωνικών υποκειμένων είναι απαραίτητη.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να αγωνιστεί για να σταματήσει κάθε παραγωγή και συγκοινωνία που δεν είναι απαραίτητη, να εξασφαλίσει το σεβασμό των μέγιστων προϋποθέσεων ασφάλειας στους βασικούς εργασιακούς χώρους και ότι τα εισοδήματα και οι συμβάσεις εργασίας θα διατηρηθούν στο ακέραιο στην περίπτωση πλήρους ή μερικής ανεργίας. Ήδη έχουν γίνει απεργίες, που ζητάνε να σταματήσει η παραγωγή σε χώρους που δεν είναι απολύτως απαραίτητοι, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία, και να κλείσουν τα εργοστάσια π.χ. στην Mercedes Benz, στη Vitoria στη Χώρα των Βάσκων. Αλλού, εργαζόμενοι σε ζωτικούς χώρους, όπως στα νοσοκομεία στη Γαλλία ή στη συλλογή απορριμμάτων στη Σκωτία, ανέλαβαν δράση ζητώντας καλύτερες συνθήκες ασφάλειας.

Οι τοπικές οργανώσεις έχουν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο σε πολλά επίπεδα. Μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει η απομόνωση στην οποία θα βρεθούν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι γυναίκες, που θα βρεθούν αναγκασμένες να αναλάβουν το υψηλότερο βάρος στα καθήκοντα οικιακής και παιδικής φροντίδας κατά την περίοδο της απομόνωσης στο σπίτι. Καταπολεμώντας τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την LGBT-φοβία, μπορούν να βοηθήσουν να μην αποκλειστούν από την προστασία που δικαιούνται οι επισφαλείς, οι μετανάστες, οι χωρίς χαρτιά και οι μειονότητες που υφίστανται διακρίσεις. Μπορούν να βοηθήσουν τις γυναίκες για τις οποίες τα περιοριστικά μέτρα σημαίνουν κατ’οίκον απομόνωση με έναν βίαιο σύζυγο. Μπορούν να εξασφαλίσουν ότι οι “κινήσεις κοινωνικής αποστασιοποίησης” γίνονται σεβαστές.

Υπάρχουν σε διάφορες χώρες, στη Μ. Βρετανία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, πολλά παραδείγματα οργανώσεων βάσης στο επίπεδο της γειτονιάς, της πολυκατοικίας, που προτείνουν βοήθεια σε ανθρώπους που την χρειάζονται (ηλικιωμένους, ανάπηρους, σε καραντίνα), και οι οποίες πλέκουν επαφές, συχνά για πρώτη φορά. Στην Ιταλία, μαζί με την πρακτική βοήθεια, κοινότητες ολόκληρες ήρθαν πιο κοντά για να σπάσουν την κοινωνική απομόνωση και να δείξουν την αλληλεγγύη τους μέσα από μαζικά τραγούδια από τα μπαλκόνια τους.

Τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να είναι σε θέση να βασιστούν σε ανεξάρτητη ιατρική και επιστημονική πραγματογνωμοσύνη, για να ξέρουν ποια μέτρα είναι αποτελεσματικά και ποια αναγκαία, και να ενθαρρύνουν και τις διεθνείς ανταλλαγές. Οι γιατροί και οι ερευνητές πρέπει να στρατευτούν μαζί τους.

Τέλος, η αυτενέργεια του κοινωνικού κινήματος αποτελεί αναντικατάστατη δημοκρατική εγγύηση. Ο αυταρχισμός των εξουσιών μπορεί να ενισχυθεί σε καιρούς επείγουσας υγειονομικής κατάστασης, στο όνομα της αποτελεσματικότητας. Το πλατύτερο δυνατόν ενωτικό μέτωπο κινητοποίησης πρέπει να αντιταχθεί σε αυτή τη κυρίαρχη τάση.

Μια παγκόσμια κρίση της καπιταλιστικής κοινωνίας

Μια πανδημία αποτελεί κρίσιμη δοκιμασία για μια κοινωνία. Η κατάσταση στη Λομβαρδία, στη βόρεια Ιταλία, αποτελεί δραματικό παράδειγμα της κατάστασης στην οποία μπορεί να περιέλθει η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Η Λομβαρδία είναι μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρώπης, με ένα από τα καλύτερα νοσοκομειακά συστήματα. Αυτό, βέβαια, έχει αποδυναμωθεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τώρα πνίγεται από την πλημμυρίδα ασθενών σε σοβαρή κατάσταση, σε βαθμό που ο Σύνδεσμος Αναισθησιολόγων σε Εντατική έδωσε εντολή να επιλέγονται οι ασθενείς και να αντιμετωπίζονται μόνο αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη προσδοκία ζωής, αφήνοντας τους άλλους να πεθάνουν.

Αυτό δεν αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση, όπως στην περίπτωση μεγάλων ατυχημάτων με πολλά θύματα, όπου οι εργαζόμενοι στην πρώτη βοήθεια έχουν να αποφασίσουν ποιόν να πάρουν πρώτα: εδώ πρόκειται για συστημική αποτυχία, η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η πολιτική υγείας ήταν διαφορετική. Σε καιρούς ειρήνης, οι ελλείψεις καθιστούν αναγκαία την προσφυγή στην ιατρική πολέμου που αναγκάζεται να παραιτείται από το καθήκον να σώζει τους πάντες! Αυτό που αποτελεί τρομερή ρήξη στην αλληλεγγύη, και συμβαίνει σε μια από τις πιο αναπτυγμένες, οικονομικά και υγειονομικά, περιοχές του κόσμου – θα μπορούσε αύριο να συμβεί και αλλού στην Ευρώπη.

Μια σαφής καταδίκη της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης

Το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο η πανδημία του Covid-19 θα μπορέσει να “τακτοποιηθεί” αύριο, αλλά με ποιο κόστος, με πόσους θανάτους και πόση κοινωνική αποδιοργάνωση. Είναι ένα ερώτημα που επανέρχεται, επειδή ζούμε σε μια εποχή επιστροφής μεγάλων επιδημιών (SARS, AIDS, H1N1, Zika, Ebola, …). Η χρόνια κατάσταση υγειονομικής κρίσης συνδυάζεται σήμερα με την παγκόσμια οικολογική κρίση (η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας είναι μια από τις πτυχές της), τη διαρκή κατάσταση πολέμου, την κρίση χρέους, την άνοδο της επισφάλειας και την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, την άνοδο όλο και πιο αυταρχικών καθεστώτων, διακρίσεων, ρατσισμού και ξενοφοβίας…

Η καταπολέμηση της υγειονομικής κρίσης απαιτεί συγκεκριμένα την καταπολέμηση της δικτατορίας των πολυεθνικών και φαρμακευτικών λόμπι και της αγροτο-βιομηχανίας, αντιπαρατάσσοντάς τους την αγροτο-οικολογία και την αγροτο-δασοπονία των αγροτών, που επιτρέπουν την αποκατάσταση ισορροπημένων οικοσυστημάτων. Απαιτεί να επιβληθεί μια πολεοδομική μεταρρύθμιση για να μπει τέλος στις ανθυγιεινές μεγαπόλεις. Γενικότερα, πρέπει να αντιτάξουμε στη λογική του κέρδους τη δωρεάν περίθαλψη: ο κάθε άρρωστος πρέπει να περιθάλπεται δωρεάν, όποια κοινωνική θέση και να έχει… Οι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα κέρδη τους.

Ο οικοσοσιαλισμός αντιπροσωπεύει την εναλλακτική λύση σε αυτή την παγκόσμια κρίση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η απάντηση στην υγειονομική κρίση θα πρέπει να είναι η κινητοποίηση σε σύγκλιση και με τα άλλα πεδία πάλης, ώστε να επιτευχθεί αυτή η εναλλακτική λύση. Μια τέτοια σύγκλιση οικοσοσιαλιστικών, φεμινιστικών, εργατικών αγώνων πρέπει να έχει ως στόχο της να απαλλαγούμε από το καπιταλιστικό σύστημα που σκοτώνει και εμάς και τον πλανήτη, και να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία.

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

17 Μαρτίου 2020

Μετάφραση: Περιοδικό “4” και http://contra-xreos.gr

Το κείμενο στα αγγλικά: http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6457

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

των Κλαιρ Ροντιέ – Κατρίν Πορτβέν

«Μετανάστης» δεν αποτελεί νομική κατηγορία· ο όρος προσδιορίζει απλώς τα πρόσωπα τα οποία, από επιλογή, από ανάγκη ή από καταναγκασμό, φεύγουν από τη χώρα τους για να εγκατασταθούν σε μία άλλη. «Πρόσφυγας», αντιθέτως, είναι νομικό καθεστώς πλαισιωμένο από τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951, η οποία επιπλέον ορίζει τις νομικές υποχρεώσεις των κρατών που την έχουν κυρώσει (όπως συμβαίνει με όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Τα συστήματα ασύλου των χωρών που την έχουν υπογράψει οργανώνονται σε αναφορά προς αυτή τη σύμβαση. Κατά το γράμμα της, κάθε πρόσωπο που προσκομίζει την απόδειξη ότι υπέστη ή φοβάται πως θα υποστεί διώξεις στη χώρα του μπορεί να τύχει προστασίας από το κράτος στο οποίο κάνει τη σχετική αίτηση. Η Σύμβαση της Γενεύης δεν μιλά μόνο για «πολιτικό» άσυλο, το πεδίο της είναι ευρύτερο: αποσκοπεί να προστατεύσει τα πρόσωπα που απειλούνται με διώξεις λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, αλλά επίσης της φυλής τους, της θρησκείας τους, της εθνικότητάς τους ή της ένταξής τους σε κάποια κοινωνική ομάδα. Σημαδεμένη από τις περιστάσεις της υιοθέτησής της, εκείνες της μεταπολεμικής περιόδου, την ανάμνηση του Ολοκαυτώματος, των εκατομμυρίων απατρίδων και των μαζικότερων μετακινήσεων πληθυσμών που είχε ποτέ γνωρίσει η Ευρώπη, είχε αρχικά σχεδιαστεί για να προστατεύσει τα θύματα των όσων συνέβησαν προ του 1951. Αλλά, στην καρδιά του ψυχρού πολέμου, η Σύμβαση της Γενεύης υπήρξε επίσης ιδεολογικό εργαλείο, εκείνο του ελεύθερου κόσμου που είχε αποστολή να υποδέχεται τους καταδιωκόμενους της άλλης πλευράς.

Το 1967, ένα πρόσθετο πρωτόκολλο διεύρυνε τη δυνατότητα αναγνώρισης της προσφυγικής ιδιότητας στο σύνολο του κόσμου, όχι πλέον μόνο στην Ευρώπη. Το πρωτόκολλο αυτό το κύρωσαν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όχι όμως η Τουρκία). Από τη δεκαετία του 70, λοιπόν, αρχίσαμε να βλέπουμε κύματα ανθρώπων που έφευγαν από τη νότιο Αμερική και, κυρίως, από τη νοτιοανατολική Ασία. Αν και δεν είμαστε πλέον στο στενό πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, η σύλληψη του πρόσφυγα βασίζεται ακόμα σε μία διπολική θέαση του κόσμου, στη βάση της οποίας τα δυτικά κράτη ομονοούν για να ορίσουν ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί». Τη δεκαετία του 80, το τυπικό προφίλ του αιτητή ασύλου άρχισε να αλλάζει: λιγότερο διανοούμενος, λιγότερο «λευκός», ριγμένος στο δρόμο της εξορίας από αιτίες πιο πολύπλοκες απ’ ό,τι οι προκάτοχοί του· και κυρίως, όσοι ζητούσαν προστασία ήταν ολοένα και περισσότεροι. Καθώς την εποχή εκείνη άρχισε να τίθεται επίσης ένα φρένο στην εργατική μετανάστευση από αρκετά ευρωπαϊκά κράτη (για τη Γαλλία το 1974), άρχισε μία απαξίωση πολλών από αυτούς τους πρόσφυγες, που κατηγορούνταν ότι είναι «ψευδοπρόσφυγες» και καταχρώνται τις διαδικασίες ασύλου για οικονομικούς σκοπούς. Η χορήγηση του καθεστώτος του πρόσφυγα άρχισε να γίνεται όλο και πιο περιοριστική, με ένα πολύ υψηλό ποσοστό απορρίψεων, βάσει διαδικασιών που ήταν προσανατολισμένες προς τον εντοπισμό όσων κάνουν απάτες, παρά προς ένα στόχο προστασίας και υποδοχής.

Η σημερινή χρήση των όρων «μετανάστες» και «πρόσφυγες» προεκτείνει αυτή τη λογική καχυποψίας, στην οποία προστίθεται μία αρνητική συνδήλωση έναντι του «μετανάστη», (του «οικονομικού», όπως υπονοείται), λες και είναι καταδικαστέο να ψάχνεις σε μια χώρα άλλη από τη δική σου τις ευκαιρίες μιας καλύτερης ζωής –για να μην πούμε τη μόνη δυνατότητα επιβίωσης. Κατά έναν τρόπο, η άφιξη των Σύρων, από το 2011 και μετά, είχε ως αποτέλεσμα να αναβιώσει, στην Ευρώπη, η διάκριση μεταξύ των δύο κατηγοριών: εξαιτίας της εγγύτητας και της ορατότητας της συριακής κρίσης στα ΜΜΕ, είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι «φοβούνται ευλόγως» διώξεις, όπως απαιτεί η Σύμβαση της Γενεύης. Πρόκειται, κατά κάποιο τρόπο, για την επιστροφή της φιγούρας τού, αν όχι ηρωικού, πάντως έντιμου πρόσφυγα. Αλλά, την ίδια στιγμή, έχουμε την τάση, εξ αντιδιαστολής, να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι (οι «μετανάστες») δεν έχουν ανάγκη προστασίας, άρα δεν δικαιούνται να ζητάν να εγκατασταθούν. Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά πολυπλοκότερα.

Πώς ξέρουμε αν φεύγουν για λόγους οικονομικούς ή πολιτικούς;

Όσο δεν έχουν έρθει ακόμα, δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε τον ακριβή λόγο της μετακίνησής τους: προς τούτο, θα πρέπει να εξετάσουμε την κατάστασή τους, να τους ακούσουμε· θα ήταν λοιπόν δικαιότερο να τους αποκαλούμε όλους «μετανάστες», ή όλους «πρόσφυγες», εν πάση περιπτώσει με την ίδια ονομασία. Εξ ορισμού, ένας πρόσφυγας δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιος παρά μόνο αφού έχει μπορέσει να καταθέσει αίτηση ασύλου, και αφού αυτή έχει γίνει δεκτή, σε μια χώρα όπου, κατ’ ανάγκην, έχει εισέλθει παράτυπα (η Σύμβαση της Γενεύης προβλέπει ότι αυτή η παρατυπία δεν μπορεί να του αντιταχθεί). Αλλά, για να μπορέσει να υποβάλει την αίτησή του, θα πρέπει και πάλι να έχει φτάσει στο έδαφος αυτής της χώρας. Οι μηχανισμοί επιτήρησης –όπως οι περιπολίες της ευρωπαϊκής υπηρεσίας Frontex, οι οποίες αποτρέπουν τις βάρκες με μετανάστες να προσεγγίσουν τις ακτές, ή όπως τα τείχη που εγείρονται σε κάποια σύνορα- εμποδίζουν αυτή την πρόσβαση στο όνομα της καταπολέμησης της παράτυπης μετανάστευσης και, άρα, αντιβαίνουν στα δικαιώματα των προσφύγων. Οι ευρωπαϊκοί νόμοι υποχρεώνουν τις χώρες να θεσπίσουν διαδικασίες που να εξασφαλίζουν σε όλους όσους καταφέρνουν να διασχίσουν τα σύνορά τους τη δυνατότητα να εξεταστεί η αίτησή τους. Οι διαδικασίες αυτές συχνά, και ιδίως στην περίπτωση πολλών ταυτόχρονων αφίξεων, προσομοιάζουν με ένα σύντομο ξεδιάλεγμα ανάμεσα σε όσους κρίνονται άξιοι ασύλου και τους άλλους, που προσδιορίζονται ως «οικονομικοί μετανάστες» και άρα ξαποστέλνονται. Για το ξεδιάλεγμα ακριβώς αυτό προορίζονται τα λεγόμενα hotspot που έχουν φτιαχτεί από το 2015 στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Το θέμα είναι ότι αυτό το ξεδιάλεγμα είναι προβληματικό, όχι μόνο για λόγους υλικοτεχνικούς ή υπερφόρτωσης των εξειδικευμένων υπηρεσιών, αλλά επειδή η διάκριση των μεταναστών ανάλογα με τα κίνητρα που τους ώθησαν να φύγουν είναι κάθε άλλο παρά απλή. Οι ανθρώπινες κινητικότητες αυξάνονται (και θα συνεχίσουν να αυξάνονται) επειδή οι λόγοι για τους οποίους κάποιος παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης ολοένα και περισσότερο διαπλέκονται, οι πολιτικές, οικονομικές, κλιματικές αστάθειες κάνουν τις μετακινήσεις πιο συχνές και αναγκαίες, επίσης πιο προσιτές εφόσον η πληροφορία κυκλοφορεί, ο κόσμος είναι γνωστός, τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν, οι άνθρωποι ξέρουν όλο και περισσότερο πού θέλουν να πάνε. Η κινητικότητα, σε πλανητική κλίμακα, είναι ένας τρόπος ζωής και συχνά επιβίωσης.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες χρησιμοποιεί από καιρό την έννοια των «μικτών ροών» για να χαρακτηρίζει τις αφίξεις εξορίστων στις πύλες της Ευρώπης. Πράγματι, στο ίδιο πλοίο μπορεί να βρεθούν μετανάστες που φεύγουν για να γλιτώσουν έναν πόλεμο, ένα δικτατορικό καθεστώς, ή που αναχωρούν για οικονομικούς λόγους, ενώ ο καθένας απ’ αυτούς τους λόγους δεν αποκλείει πάντα το άλλο. Η ΥΑ η ίδια αναγνωρίζει ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να διακρίνεις κατηγορηματικά κάποια κριτήρια μέσα σε αυτή τη μικτή κατάσταση. Δεν μπορεί κανείς να αρκεστεί σε προϋποθέσεις βασισμένες στην εθνικότητα ή την εθνοτική ομάδα στην οποία ανήκει ο καθένας. Οι μετανάστες που διασχίζουν τη Μεσόγειο έρχονται ταυτόχρονα από την ανατολική Αφρική, τη δυτική Αφρική και τη Μέση Ανατολή, και απευθύνονται στα ίδια δίκτυα διακινητών. Αν απωθήσουμε ένα σκάφος, θέλοντας να φράξουμε την είσοδο στους οικονομικούς μετανάστες, αυτό θα είχε τον κίνδυνο να απελάσουμε πρόσφυγες που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να τους δοθεί άσυλο. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι, όλο και περισσότερο, οι οικονομικοί, πολιτικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες που ωθούν τους ανθρώπους να ξενιτευτούν διαπλέκονται στενά: όταν μια συνθήκη μεγάλης ξηρασίας προκαλεί αγώνες για την εξουσία με σκοπό την οικειοποίηση των λίγων καλλιεργήσιμων γαιών, ο φόβος διώξεων μπορεί να συνδέεται με οικονομικούς λόγους: η δίωξη ίσως να μην προέρχεται άμεσα από κάποιο κράτος αλλά, για παράδειγμα, από αντίπαλες ομάδες που αξιοποιούν την υπεροχή τους για να αποσπάσουν από τους αγρότες τη γη τους, χωρίς το κράτος να είναι ικανό να τους προστατεύσει. Οι αγρότες, διωγμένοι από αυτές τις συγκρούσεις, καταφεύγουν στην πιο κοντινή πόλη, όπου δεν βρίσκουν τα προς το ζην, πράγμα που τους οδηγεί να δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός της χώρας. Εκ πρώτης όψεως, ξενιτεύονται για οικονομικούς λόγους εφόσον δεν μπορούν πια να βγάλουν το ψωμί τους, αλλά, αν ανατρέξουμε στην πρωταρχική αιτία, εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν επειδή υπέστησαν διώξεις στο χωριό τους από τον τάδε αρχινονό που κατέλαβε την εξουσία. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να καταδιώξεις τον άλλο στις πολιτικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές συγκρούσεις: η οικονομική δίωξη είναι ένας απ’ αυτούς. Για καιρό, πιστεύαμε ότι ένας πρόσφυγας μπορεί να προέρχεται μόνο από ένα κράτος διωκτικό. Χρειάστηκε να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα των πολύπλοκων συγκρούσεων της εποχής μας.

Και τι να πούμε για τους κλιματικούς πρόσφυγες, που δεν καταδιώκονται από κανέναν αλλά που, στην πράξη, πετιούνται έξω από τα σπίτια τους από μη αντιστρέψιμες καταστροφές; Το ζήτημα των περιβαλλοντικών εξορίστων θα είναι το ζήτημα του 21^ου αιώνα και η ΥΑ προβληματίζεται σχετικά ώστε να αναδιατυπώσει τους λόγους ασύλου, λαμβάνοντας υπόψη και άλλες αιτίες αναχώρησης πέραν της δίωξης.

Όλα αυτά δείχνουν πώς η έννοια του πρόσφυγα εξελίσσεται και πώς η Σύμβαση της Γενεύης, μολονότι προέκυψε κάποια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, υπήρξε ικανή να προσαρμοστεί προοδευτικά σε νέα διεθνή πλαίσια, που δεν ήταν προβλέψιμα όταν καταρτιζόταν. Στο κάτω κάτω, αυτή η ικανότητα προσαρμογής είναι κάτι που δικαιούμαστε να αναμένουμε από τους νόμους και τα δικαιικά κείμενα. Ωστόσο, τα ευρωπαϊκά νομοθετικά συστήματα διαχείρισης της μετανάστευσης και ελέγχου των συνόρων, από τη μεριά τους, ουδόλως προσαρμόστηκαν στις εξελίξεις που συνέβησαν στον κόσμο. Αν από το 2015 και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για «προσφυγική κρίση», πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η κρίση είναι επίσης η κρίση μιας λογικής ελέγχου που αποχαλινώνεται όσο αποδεικνύεται ότι είναι αναποτελεσματική απέναντι στη μεταναστευτική πραγματικότητα της εποχής μας. Ίσως γι’ αυτό θα έπρεπε επιτέλους να προβληματιστούμε.

To παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο που έγραψε η Claire Rodier, με τη συνεργασία της Catherine Portevin, Migrants & réfugiés : réponse aux indécis, aux inquiets et aux réticents [Πρόσφυγες και μετανάστες: απάντηση στους αναποφάσιστους, τους ανησυχούντες και τους διστακτικούς], La Découverte, Παρίσι 2018, σελίδες 13 έως 19. Μετάφραση: Α.Γ.

Πηγή: https://nomadicuniversality.com

της Σόνιας Μητραλιά

12,5 δισεκατομμύρια ώρες εργασίας κάθε μέρα.  Αόρατες! Απλήρωτες! Ανασφάλιστες! Και σε άθλιες συνθήκες! Τόσες δουλεύουν εντελώς τζάμπα οι γυναίκες του πλανήτη μας σε αυτό που, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Βάλτε τώρα όποια ωρομίσθια αμοιβή θέλετε, ακόμα και την πιο μικρή και ασήμαντη, και πολλαπλασιάστε επί τις 12,5 δισεκατομμύρια ώρες απλήρωτης γυναικείας εργασίας: Το ποσό που θα βγει θα είναι παραπάνω από αστρονομικό. Και αυτό για μια μόνο μέρα, όταν ξέρουμε πως η απλήρωτη γυναικεία δουλειά δεν έχει ούτε αργίες, ούτε ωράριο, 365 μέρες το χρόνο!

Η ετήσια έκθεση της OXFAM (1) στην οποία οφείλεται αυτός ο υπολογισμός της απλήρωτης γυναικείας εργασίας, ανεβάζει στα 10.800 χιλιάδες δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο το ποσό που θα έπρεπε να πληρώνουν στις απανταχού γης γυναίκες εκείνοι που επωφελούνται από την εργασία τους. ‘Η πιο σωστά, το ποσό που… δεν πληρώνουν και το βάζουν στην τσέπη τους με αποτέλεσμα να γιγαντώνονται οι χωρίς ιστορικό προηγούμενο ανισότητες που καταλήγουν στην τωρινή -αφόρητη και εξωφρενικά σκανδαλώδη- πραγματικότητα των 2.153 δισεκατομμυριούχων που συγκεντρώνουν μεταξύ τους μεγαλύτερο πλούτο από όσο 4,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι στο σημερινό κόσμο μας. Ή ακόμα χειρότερα, των 26 πλουσιότερων που έχουν και κατέχουν όσα η μισή (50%) ανθρωπότητα!…

Ο λόγος λοιπόν για εκείνους που (επ)ωφελούνται από την απλήρωτη γυναικεία εργασία, και που δεν είναι άλλοι από εκείνους που αρμέγουν κανονικά τους κάθε λογής εργαζόμενους και τις εργαζόμενες χωρίς όμως να δίνουν δεκάρα για να συντηρούν αυτούς και τις οικογένειές τους καθημερινά. Δηλαδή, χωρίς να πληρώνουν εκείνες που τους καθαρίζουν το σπίτι, τους ντύνουν και τους μαγειρεύουν, τους φροντίζουν, τους στηρίζουν συναισθηματικά, τους περιποιούνται όταν αρρωσταίνουν, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και προσέχουν τους πατεράδες και τους παππούδες τους και κάνουν τις χίλιες δυο εργασίες που απαιτεί αυτό που λέμε …”αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης” στην εποχή του θριαμβεύοντα καπιταλισμού! Γιατί αν δεν έκαναν όλα αυτά και πολλά άλλα, θα ήταν το ίδιο το (καπιταλιστικό) σύστημα που θα κατέρρεε σε χρόνο ρεκόρ και τα κέρδη των καπιταλιστών του που θα γίνονταν καπνός…

Ωστόσο, προσοχή: Αυτή η ήδη αφόρητη κατάσταση γίνεται κιόλας ακόμα χειρότερη καθώς οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνήτες διαλύουν και εξαφανίζουν ό,τι έχει απομείνει από το Κοινωνικό Κράτος. Όπως το γράφαμε ήδη από το 2011: “Είτε με την κατάργηση, είτε με την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, το κράτος ξεφορτώνεται καθήκοντα κοινής ωφέλειας που είχε αναλάβει απέναντι στους πολίτες και τα φορτώνει -και πάλι- στην οικογένεια. Ετσι, η φροντίδα (φροντίδα σωματική και ψυχολογική) των μικρών παιδιών, των αρρώστων, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, ακόμα και των αναξιοπαθούντων νέων και ανέργων, περνάει από το κράτος στην οικογένεια, και μάλιστα εντελώς τζάμπα”. (2)

Και προσθέταμε: “Όμως, η έννοια οικογένεια είναι πολύ γενική και αφηρημένη. Στην πραγματικότητα, κι αυτό το ξέρουν όλοι, μέσα στην οικογένεια είναι οι γυναίκες που φορτώνονται σχεδόν αποκλειστικά, το βάρος -και μάλιστα απλήρωτο- όλων αυτών των βασικών κοινωνικών καθηκόντων του κράτους. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν: από τη μια, το νεοφιλελεύθερο κράτος ξεμπερδεύει οριστικά με τις ελλειμματικές κοινωνικές υποχρεώσεις του, που «διευρύνουν τα ελλείμματα και άρα το δημόσιο χρέος» κι από την άλλη μάς υποχρεώνει να τις επωμιστούμε δουλεύοντας εντελώς δωρεάν!” Πράγμα που μας έκανε να διαπιστώσουμε ότι εμείς οι γυναίκες “Όχι μόνο καταδικαζόμαστε στη φτώχεια και την ανασφάλεια, αλλά μας φορτώνουν και υποχρεώσεις που ήταν κρατικές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κούραση, νευρική υπερένταση, πρόωρα γηρατειά, ατέλειωτη απλήρωτη εργασία και πρόσθετα έξοδα..!”

Και όλα αυτά με το απαραίτητο παλιομοδίτικο σεξιστικό “ιδεολογικό” περιτύλιγμα “για τη δήθεν «γυναικεία φύση» (που) πάει χέρι-χέρι με την αντιμετώπιση της γυναίκας ως κατώτερου όντος, της οποίας το σώμα θεωρείται πάντα διαθέσιμο και στο οποίο επιτρέπεται να ξεσπάει ο (κάθε) άντρας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, που ήταν ήδη αναρίθμητα, πληθαίνουν στην εποχή του μνημονιακού καπιταλισμού…”

Και καταλήγαμε τότε με τις ίδιες ακριβώς διαπιστώσεις που κάνουμε και τώρα: “Όλη αυτή η επιστροφή στο μακρινό παρελθόν συνοδεύεται από μέτρα που αποσκοπούν στο να αφαιρέσουν από τις γυναίκες τα λίγα δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες. Η «Ιερή Συμμαχία» Κεφαλαίου και Πατριαρχίας καταργεί de facto το δικαίωμά μας στη δουλειά και άρα στην οικονομική ανεξαρτησία. Μάς σπρώχνει πάλι σε μια ζωή χωρίς αυτονομία και ελεύθερη βούληση. Μάς αντιμετωπίζει σα δούλες, στις οποίες φορτώνει καθήκοντα και λειτουργίες που είχε κάποτε το Κράτος Πρόνοιας, επειδή τάχα είναι στη «φύση» της γυναίκας να είναι ταυτόχρονα παιδικός σταθμός, ΚΑΠΗ, νοσοκομείο, εστιατόριο, πλυντήριο, ψυχιατρείο, φροντιστήριο ή ακόμα και ΟΑΕΔ για τα άνεργα μέλη της οικογένειας. Και όλα αυτά εντελώς δωρεάν, χωρίς καμιά πληρωμή, χωρίς καμιά αναγνώριση, επειδή τάχα η γυναίκα «το έχει στο αίμα της να θυσιάζεται για τους άλλους», με αποτέλεσμα να μην έχει ελεύθερο χρόνο ούτε για ν’ ανασάνει και να ολοκληρώσει τη δική της προσωπικότητα, ούτε και για να μετέχει ενεργά στα κοινά.” 

Από τότε που γράφονταν τα παραπάνω μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκμετάλλευσης και υποδούλωσης των γυναικών. Όμως, στις ίδιες τις άμεσα ενδιαφερόμενες, στις γυναίκες κάτι έχει αλλάξει, και μάλιστα κάτι πολύ σημαντικό: Η αόρατη γυναικεία εργασία τους αρχίζει να συζητιέται, να αμφισβητείται και να γίνεται… ορατή. Κι αυτό χάρη στις ίδιες, στο κίνημά τους που απλώνεται και γιγαντώνεται τελευταία όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν! Συσπειρώνοντας ένα νέο κύμα μαχητικών και ριζοσπαστικοποιημένων φεμινιστριών, κατεβάζοντας στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια διαδηλώτριες στις πέντε ηπείρους, και φτάνοντας να οργανώσει τις πρώτες παγκόσμιες απεργίες γυναικών, το νέο φεμινιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων γράφει ήδη ιστορία. Από τη Χιλή, την Αργεντινή και τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ισπανία, το Μεξικό και τη Βραζιλία, αυτή η νέα γενιά φεμινιστριών δεν κάνει απλώς αισθητή την παρουσία της αλλά εισβάλει κυριολεκτικά στο προσκήνιο της κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων βάζοντας στο στόχαστρο του αγώνα της το δίδυμο της πατριαρχίας και του καπιταλισμού. Όμως, πουθενά αλλού όσο στο μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο, δεν παλεύει τόσο μαζικά -και μάλιστα με επιτυχία- διαψεύδοντας στερεότυπα, ανατρέποντας ταμπού και χτυπώντας στη καρδιά του τον πιο βάρβαρο σκοταδισμό, σεξισμό και μισογυνισμό όσο το κάνει τον τελευταίο χρόνο στο μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο: Συγκεκριμένα, είναι στο Λίβανο και στο Ιράκ και κυρίως στο Σουδάν που οι γυναίκες και οι φεμινίστριες δεν μετέχουν απλώς αλλά φτάνουν …να ηγούνται αυτό το καιρό καθαρόαιμων λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων!

Μπαίνοντας -μαζί με το γιγάντιο παγκόσμιο νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην κλιματική καταστροφή- επικεφαλής των αγώνων όλων των καταπιεσμένων και των θυμάτων του σημερινού απάνθρωπου καπιταλιστικού και πατριαρχικού συστήματος, το μαζικό και τόσο ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα του 21ου αιώνα, ενσαρκώνει τις απελευθερωτικές ελπίδες της ανθρωπότητας στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της!…

Σημειώσεις

1. https://www.oxfam.org/en/not-all-gaps-are-created-equal-true-value-care-work

2.http://www.contra-xreos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=282:2012-02-27-12-41-17&catid=1:articles-greek&Itemid=2

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Η χρησιμοποίηση των προσφύγων ως όπλο στις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις

Άρθρο της ημερήσιας εφημερίδας της Τουρκίας Εβρενσέλ για τις νέες εξελίξεις στο προσφυγικό

Η Τουρκία ωθεί τους πρόσφυγες πέρα από τα σύνορα και η Ελλάδα τους απωθεί. Αυτό που παρακολουθούμε είναι μια κινηματογραφική ταινία ντροπής ελληνοτουρκικής παραγωγής. Με τους πρόσφυγες να πηγαινοέρχονται σαν μπαλάκι στο τραπέζι του πινγκ-πονγκ.

Ercüment AKDENİZ

Ανάλγητη απέναντι στους πρόσφυγες είναι η δεξιά κυβέρνηση στην Ελλάδα. Τι κι αν είναι γέροι, παιδιά, ή ανάπηροι, οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται στα σύνορα ψεκάζονται με δακρυγόνα και βομβαρδίζονται με χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Ο πόλεμος που ξεκίνησε εναντίον των προσφύγων ονομάζεται «απώθηση». Η Ελλάδα αρχικά τράβηξε την προσοχή λόγω των αμέτρητων περιπτώσεων βασανιστηρίων κατά μήκος του ποταμού Έβρου.

Και πώς θα αποκαλούσαμε την μέθοδο που εφαρμόζει η τουρκική κυβέρνηση; Νομίζω πως θα μπορούσε να ονομαστεί «προώθηση». Η Τουρκία προωθεί τους πρόσφυγες πέρα από τα σύνορα και η Ελλάδα τους απωθεί πίσω. Παρακολουθούμε μια κινηματογραφική ταινία ντροπής ελληνοτουρκικής παραγωγής. Με τους πρόσφυγες να πηγαινοέρχονται σαν μπαλάκι στο τραπέζι του πινγκ-πονγκ. Οι φρούδες ελπίδες και τα βάσανα δεν έχουν τέλος.

Απομονωμένη στο θέατρο των επιχειρήσεων στη Συρία, η ηγεσία του ΑΚΡ χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως πολιτικό ατού. Επιδιώκει τη διασπορά της κρίσης στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες. Σε αυτό συνοψίζεται η πολιτική της. Τον 20ο αιώνα, ο κόσμος έζησε δυο μεγάλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την αναγκαστική εκτόπιση εκατομμυρίων προσφύγων. Όμως, στον 21ο αιώνα έλαχε στο ΑΚΡ να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες ως όπλο στις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις.

Μόνο ντροπή συναντάει το βλέμμα:

Εκατομμύρια πρόσφυγες μεταφέρονται με οχήματα των δήμων, ενώ είναι γνωστό πως οι πύλες των συνόρων δεν θα ανοίξουν. Μιλώντας στο NTV, μια γυναίκα πρόσφυγας λέει, «Οι αξιωματούχοι λένε, «Η πύλη των συνόρων έκλεισε. Πάτε από τη θάλασσα. Οι διακινητές ανθρώπων καυχιούνται, «Ο Αρχηγός έδωσε την άδεια. Αρχίσαμε να μεταφέρουμε τους πρόσφυγες». Η επιβίβαση παιδιών και βρεφών σε λαστιχένιες λέμβους γίνεται σε ζωντανή μετάδοση, συμμορίες στέλνουν ανθρώπους σε ταξίδια θανάτου, κλπ.

Όλα αυτά είναι ασφαλώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όσοι κάνουν τα στραβά μάτια και διευκολύνουν αυτήν την κατάσταση, ας μην χύνουν κροκοδείλια δάκρυα με τον πρώτο πνιγμό παιδιού στο Αιγαίο, γιατί φέρουν πολιτική ευθύνη για όλη αυτή την ντροπή.

Και η κοινωνία;

Βλέπετε τα συνωστισμένα πλήθη κατά μήκος της οδού Βατάν στην Κωνσταντινούπολη να εκλιπαρούν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία. Βρέφη προσφυγάκια πετιούνται από τον έναν στον άλλο.

Μια προσφύγισσα χωρίζεται από τον άντρα της και ουρλιάζει. Και, ενώ όλο αυτό συνεχίζεται, περαστικά αυτοκίνητα κορνάρουν και βρισιές βγαίνουν από τα παράθυρα. Κάποιοι φωνάζουν, «Τσακίσου και μην ξαναγυρίσεις». Ενώ στα Άδανα, καταστήματα είναι κλειστά και άνθρωποι μένουν μέσα για να προστατεύσουν τους Σύρους από το λυντσάρισμα.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως το βουβό επί εννιά χρόνια μίσος για τους Σύρους εκδηλώνεται ως κοινωνική έκρηξη. Πώς μπορεί να υπάρξει συγχρωτισμός κάτω από τέτοιες καταστάσεις; Πού θα οδηγηθούν τα πράγματα όταν εκείνοι που φεύγουν εξαναγκαστούν να επιστρέψουν;

Είναι φανερό πως βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο όπου όλοι μας χρειάζεται να ενεργούμε με βάση την απλή λογική. Να αμφισβητήσουμε τις κυβερνητικές αποφάσεις; Μάλιστα. Να ασκήσουμε κριτική στην πολιτική εξουσία, στη λαθεμένη εξωτερική πολιτική και στη λαθεμένη πολιτική στο προσφυγικό που απορρέει από την πρώτη; Φυσικά, και αυτό επιβάλλεται. Το να στρέψουμε όμως την οργή στους πρόσφυγες δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό.

Γνωρίζετε ποιοι ήταν οι πρώτοι που θα έφευγαν όταν ανακοινώθηκε ότι τα σύνορα θα ανοίξουν; Εκείνοι που βρίσκονται στον πάτο – οι Σύροι, οι Αφγανοί, οι Ουζμπέκοι, οι Κονγκολέζοι. Εκείνοι που δεν μπορούν να αντέξουν μια ζωή δίχως στάτους, εφιαλτικές εργασιακές συνθήκες και μισούς μισθούς, με λίγα λόγια, τα γρανάζια στους τροχούς του καπιταλισμού. Μια προσφύγισσα εργάτρια υφαντουργίας στην Κωνσταντινούπολη έκανε το εξής σχόλιο: «Καλύτερα να πάω στα σύνορα παρά να ζω με τον φόβο του επαναπατρισμού και να κρύβομαι από την αστυνομία καθώς πηγαίνω στη δουλειά» .

Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν έχουν βιωθεί, κατά κάποιο τρόπο, εξαιτίας της αδυναμίας των εργατών, ντόπιων και προσφύγων, να ενώσουν τα χέρια και την αποτυχία τους να αλλάξουν από κοινού τις δίχως κανόνες εργασιακές συνθήκες;

Δείτε τι λέει ένας πατέρας στα σύνορα της Αδριανούπολης (Έντιρνε) μιλώντας στην Εβρενσέλ κρατώντας το παιδί του στα χέρια του μέσα σε ένα σύννεφο δακρυγόνων: «Αυτό είναι ένα πολιτικό παιχνίδι. Έκαναν πολλά λάθη απέναντί μας. Ούτε η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα, ούτε και η Ευρώπη μας αναγνωρίζουν ως ανθρώπους. Κερδίσατε αυτό το τόσο καλοφτιαγμένο παιχνίδι».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρει επίσης μεγάλη ευθύνη για την βασισμένη σε πολιτικές διαμάχες ανταλλαγή των προσφύγων. Ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΕ στις Βρυξέλλες ρωτήθηκε για τους πρόσφυγες που περνάνε τα ελληνικά σύνορα. Η απάντησή του ήταν ακριβώς η εξής: «Αν διαπιστώσουμε αύξηση …θα δράσουμε καταλλήλως».

Και πώς αυτές οι εξελίξεις θα αλλάξουν πορεία;

Είναι φανερό πως, όσες ιμπεριαλιστικές λύσεις και αν υποβλήθηκαν, δεν αποτέλεσαν λύση για την Συρία. Αν πρέπει η περιοχή να ανασάνει ελεύθερα, η αιματοχυσία να σταματήσει, και τα δάκρυα να πάψουν, η αδελφοσύνη των λαών και ο αγώνας για ειρήνη θα ανοίξουν τον δρόμο. Μόνο τότε οι πρόσφυγες θα πάψουν να μετατρέπονται σε όπλα στις αντιπαραθέσεις.

Μια τελική παρατήρηση:

Γιατί, απέναντι στο ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται στα σύνορα, τα σωματεία, οι συλλογικότητες και οι μαζικές δημοκρατικές οργανώσεις στη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη αδυνατούν να επιδείξουν αποτελεσματική αλληλεγγύη; Ας αναρωτηθούμε ο καθένας μας για λογαριασμό κάθε, γυναίκας, παιδιού ή ακόμα και σε σπάργανα βρέφους πρόσφυγα. Κι ό,τι βήματα είναι να κάνουμε, ας τα κάνουμε γρήγορα.

(Μετάφραση από τα αγγλικά Λ. Φρυδά)

Πηγή: http://pandiera.gr