του Αλέξη Λιοσάτου

Ενώ καθημερινά η Νέα Δημοκρατία, που στελεχοποιεί βιαστές (τρομοκράτης όμως αποκαλείται ο Κουφοντίνας και η κυβέρνηση φαίνεται να επαναφέρει τη θανατική ποινή απέναντί του) μας δείχνει καθημερινά τα δόντια της, ενώ καθημερινά προστίθεται ακόμα πιο χουντική καταστολή απέναντι στη νεολαία και σπάει ρεκόρ αντιδραστικότητας περνώντας σωρεία νόμων με παράλληλη απαγόρευση διαδηλώσεων αλλά και κυκλοφορίας, έχει έρθει και η ώρα ενός πρώτου απολογισμού στο ζήτημα της πανδημίας, καθώς ολοκληρώνεται ένας χρόνος από τα πρώτα κρούσματα στην Ελλάδα.

Το παράδειγμα της Πτολεμαΐδας:

Για όσες –όσους δεν το ξέρανε, περίπου 2,5 μήνες μετά η Πτολεμαΐδα (νομός Κοζάνης) βγαίνει από το καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ! Είναι μεταξύ των λίγων περιοχών στην Ελλάδα που εφαρμόστηκε το «σκληρότερο lockdown», μάλλον η πόλη/περιοχή με τη μακροβιότερη εφαρμογή αυτού του lockdown και ΟΧΙ, δεν σχετίζεται με ότι είχαμε πολλά κρούσματα ή ότι μετατραπήκαμε σε Γιουχάν.
Σε τι διαφέρει η Πτολεμαΐδα από τις άλλες περιοχές της Δ.Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδας; Στην Πτολεμαΐδα λειτουργεί κανονικά το εργοτάξιο κατασκευής της μονάδας 5 της ΔΕΗ, όπου συνωστίζονται 2000 (νέοι και συνήθως ασυμπτωματικοί) εργαζόμενοι, η δε εταιρεία (ΤΕΡΝΑ) στέλνει αρκετούς από αυτούς για υποχρεωτικά και δωρεάν τεστ, με αποτέλεσμα να «ανεβαίνουν» τα νούμερα των κρουσμάτων σε σχέση με άλλες πόλεις. Ωστόσο και πάλι για το περισσότερο από αυτό το διάστημα σε πολλές πόλεις καταγράφηκαν πιο πολλά κρούσματα και μάλιστα ενεργά κρούσματα ανά πληθυσμό. Γιατί δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση από την κυβέρνηση; Υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος. Η πιθανή εγκατάλειψη της Πτολεμαΐδας στους νόμους της ζούγκλας, μιας και βιώνει την περίοδο της «βίαιης απολιγνιτοποίησης», με τις προβλέψεις θεσμικών προσώπων να εκτιμούν ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια θα μεταναστεύσουν έως και τα ¾ του πληθυσμού της πόλης, με το μοντέλο «πόλη των ορυχείων» να δίνει τη θέση του στο νέο μοντέλο που της επιφυλάσσουν: «Πόλη των φωτοβολταϊκών, αιολικών πάρκων και σκουπιδιών», καθώς τεράστιες εκτάσεις δεσμεύονται για ΑΠΕ και παράλληλα σχέδια εκτυλίσσονται για να μεταφέρονται εδώ για επεξεργασία (σε μονάδες που θα φτιαχτούν στους χώρους των παλιών ορυχείων) σκουπίδια από όλη την Ελλάδα. Οπότε, ας αφήσουμε την πανδημία να κάνει τη δουλειά της μια ώρα αρχύτερα; Θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση-τουλάχιστον δεν μπορώ να βρω λογικότερο σενάριο.
Δεν αποδεικνύεται πουθενά ότι βοήθησε το αυστηρότερο lockdown την Πτολεμαΐδα στον περιορισμό των κρουσμάτων και από τις 2-3 πρώτες εβδομάδες θα μπορούσε να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο.
(Παράδειγμα 28/12 6 νέα κρούσματα κορoνοϊού στον νομό Κοζάνης, Τρίτη 5 Ιανουαρίου 32 νέα κρούσματα στον νομό ενώ βρίσκεται σε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6 μμ, 15/1 26 στην Κοζάνη, 26/1 4 σε πόλη Κοζάνης και 11 σε Πτολεμαΐδα, 27 Ιανουαρίου  11 Κοζάνη και 11 Πτολεμαΐδα, 1 Φλεβάρη 5 Κοζάνη και 1 στην Πτολεμαΐδα. Κι όμως εδώ κι έναν μήνα τα έκτακτα μέτρα άρθηκαν στην Κοζάνη από 1 Φλεβάρη και ίσχυαν για ένα σχεδόν μήνα επιπλέον μόνο για Πτολεμαΐδα.)
Η σύγκριση με άλλες πόλεις με χαλαρότερα μέτρα και η καμπύλη των κρουσμάτων της πόλης δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Ούτε η σχετική χαλάρωση των μέτρων των γιορτών εκτίναξε τα κρούσματα. Αντίθετα ο περιορισμός κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ προκάλεσε συνωστισμό και στα σούπερ μάρκετ και σίγουρα αύξησε τα κρούσματα στην πόλη. Από την άλλη οι εκκλησίες δούλευαν και οι πιστοί γλείφανε κουταλάκια σε όλη την Ελλάδα, άρα ούτε αυτή μπορεί να είναι η διαφορά. Ρόλο στην αύξηση των κρουσμάτων έπαιξε σίγουρα το άνοιγμα των σχολείων, που έγινε χωρίς να παρθεί κανένα μέτρο (προσλήψεις, νέα σχολεία, αποσυμφόρηση αιθουσών, τεστ σε όλα τα παιδιά κλπ).
Η εξήγηση της επιμονής στον τρίμηνο περιορισμό της κυκλοφορίας στις 6μμ για τη συγκεκριμένη πόλη δεν μπορεί να εξηγηθεί αν δεν συμπεριληφθούν πολιτικοί υπολογισμοί και σκοπιμότητες.
Η εικόνα της Πτολεμαΐδας συμπυκνώνει την κυβερνητική πολιτική: ψέματα με τη βοήθεια όλων των μεγάλων ΜΜΕ, κοινωνική αναλγησία, υποκρισία και δολοφονικές πολιτικές που στόχο έχουν να σώσουν όχι ανθρώπινες ζωές αλλά τα καπιταλιστικά κέρδη με το μικρότερο πολιτικό κόστος.
Στην Πτολεμαΐδα θα μπορούσαν απλώς να κλείσουν τη μονάδα 5. Για να μην χαλάσουν τα κέρδη του -κάθε- αρπακτικού Περιστέρη έκλεισαν στα σπίτια τους όλους τους υπόλοιπους. «Μα ο περιορισμός της κυκλοφορίας και οι κοινωνικές αποστάσεις» δεν βοηθάνε στον περιορισμό των κρουσμάτων;» Ναι όταν είναι καθολικός για λίγες μέρες. Όχι όταν μερικά εκατομμύρια εργαζόμενοι συνωστίζονται σε χώρους δουλειάς, ΜΜΜ, σούπερ μάρκετ, οι παππούδες στις εκκλησίες, τα σώματα ασφαλείας μεταξύ τους, οι μαθητές στα σχολεία κλπ. Μισό lockdown δεν είναι lockdown, είναι κοροϊδία, κοινωνικό καψόνι και άσκηση απολυταρχίας, όπως έδειξε και η στάση της κυβέρνησης απέναντι στις διαδηλώσεις (δεν είδαμε πχ από την άλλη να ρίχνουν πρόστιμα, να ψεκάζουν και να δέρνουν τους παπάδες στις χιλιάδες εκκλησίες που δούλεψαν κανονικά και με υπερωρίες του Σταυρού, στέλνοντας στον άλλο κόσμο αρκετούς ηλικιωμένους).
Ούτως ή άλλως ο κόσμος σε γενικές γραμμές φοβόταν, έπαιρνε τα προσωπικά μέτρα ασφαλείας/κοινωνικής αποστασιοποίησης που του αναλογούσαν χωρίς καταστολή (αυτοί που δεν ήθελαν και δεν πήραν μέτρα το έκαναν έτσι κι αλλιώς παρά τις απαγορεύσεις) και κανένα «πάρτυ» δεν γινόταν πλην εξαιρέσεων, και αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η χαλάρωση των μέτρων στις γιορτές και τα οικογενειακά τραπέζια δεν αύξησαν τα κρούσματα. Οι απαγορεύσεις στον περίπατο ήθελαν να βάλουν χαλινάρι στο μυαλό μας και όχι στα κρούσματα. Η αλήθεια είναι ότι αν οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, περιπάτων κλπ συνεισέφεραν πραγματικά στη μείωση των κρουσμάτων, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι το έκαναν ανεπαίσθητα και μη μετρήσιμα.

«Εθνικός» απολογισμός

Η πανδημία μοιάζει να έκανε το pick της στην Ελλάδα (για φέτος τουλάχιστον). Tα κρούσματα αυτές τις μέρες δείχνουν μια νέα αυξητική τάση, αλλά με τον εμβολιασμό όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού και με τον καιρό να φτιάχνει από δω και πέρα στην Ελλάδα είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει πραγματικό «τρίτο κύμα» και –ελπίζουμε όχι!- τα κρούσματα λογικά θα αρχίσουν σταδιακά να υποχωρούν. Ο καιρός και «η ολοκλήρωση του κύκλου» της πανδημίας σε κάθε χώρα φαίνεται γενικά διεθνώς να έπαιξαν σημαντικότερο ρόλο από τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας που εφαρμόστηκαν σχεδόν από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις (όχι όμως από πολλές, και ίσως στις περισσότερες, από όλες τις υπόλοιπες).
Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού, μιας και κλείνει περίπου ένας χρόνος από την έλευση του νέου κορoνοϊού στην Ελλάδα (στην Κίνα η πανδημία ξεκίνησε Δεκέμβριο, στην Ανατολική Ασία Γενάρη και στις περισσότερες χώρες της Δ.Ευρώπης και τις ΗΠΑ από μέσα Γενάρη μέχρι 15 Φλεβάρη, στην Ελλάδα 28 Φλεβάρη).
Φυσικά έχει παρέλθει πολύς καιρός και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τα κυβερνητικά παραμύθια περί «χώρας μοντέλο» και «γρήγορης και αποτελεσματικής κυβέρνησης Μητσοτάκη που εφάρμοσε γρήγορα lockdown και μας έσωσε από τις εκατόμβες».* Ψέμα που σήμερα φαντάζει γελοίο μεν, έκανε τη δουλειά του δε, καθώς ακόμα και η πλειοψηφία της Αριστεράς, θυμόμαστε, υποκλίθηκε σε αυτή την αντίληψη και αφόπλισε τους εργαζόμενους και τον κόσμο του κινήματος μπροστά στην πανδημία. Ένας κόσμος που έπρεπε να προχωρήσει σε μαζικές απεργίες και δράσεις ανυπακοής για να διεκδικήσει μέτρα πραγματικής θωράκισης απέναντι στην πανδημία –και στην ανάγκη να διώξει την κυβέρνηση της Δεξιάς με τις κλοτσιές-, πείστηκε να κλειστεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ στο σπίτι του «για να μη μεταδοθεί ο ιός». Μια υπόκλιση που σε έναν βαθμό εξακολουθεί να ισχύει και αφήνει τα ίχνη της στην εσωστρέφεια του κινήματος και της Αριστεράς, ενώ ο Μητσοτάκης φιλοδοξεί ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την πανδημία να εφαρμόσει δυστοπικά μοντέλα απαγορεύσεων που μέχρι τώρα μόνο σε βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας συναντούσαμε.
Από τότε μεσολάβησε το δεύτερο κύμα της πανδημίας, με τα ….εξίσου αποτελεσματικά μέτρα της κυβέρνησης, το εξής ένα, το (ίσως όχι και τόσο) «έγκαιρο lockdown», αφού πρώτα είχε φροντίσει να φέρει μερικά εκατομμύρια τουρίστες στην Ελλάδα χωρίς τους απαραίτητους ελέγχους διάγνωσης για COVID. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. 6000+ νεκροί στην Ελλάδα, με lockdown από τον …Οκτώβρη σε πολλές περιοχές (μέσα στις οποίες και οι Κοζάνη-Πτολεμαΐδα) και από τις 7/11 πανελλαδικά. Η Ελλάδα ήταν το φθινόπωρο-χειμώνα από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε αριθμό κρουσμάτων και νεκρούς αναλογικά με την πληθυσμό της και ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει, παρόλο που οι περισσότερες από τις άλλες χώρες έχουν καταφέρει προς το παρόν σχεδόν να οδηγήσουν την πανδημία σε πολύ χαμηλή μεταδοτικότητα.
Η Ελλάδα δεν ενίσχυσε το ΕΣΥ, δεν προχώρησε σε μαζική δημόσια και δωρεάν τεστοποίηση του πληθυσμού της, ιχνηλάτηση επαφών και απομόνωση των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων (αντί της κοινωνίας ολάκερης), δεν αποσυμφόρησε /έκλεισε εργοστάσια και μαζικούς χώρους δουλειάς, δεν έκλεισε –πραγματικά- τις εκκλησίες, άνοιξε τα σχολεία στοιβάζοντας μαθητές και καθηγητές, δεν ενίσχυσε τον στόλο και τα δρομολόγια των ΜΜΜ. (Υπάρχει γαλλική έρευνα που αποδεικνύει ότι ο περιορισμός κυκλοφορίας μετά τις 6 μμ αυξάνει τη μετάδοση των κρουσμάτων, αυτό που λέει η ίδια μας η πείρα δηλαδή με τον συνωστισμό στα σούπερ μάρκετ, ο δε Παγκόσμιος Ιατρικός Σύλλογος ένα μήνα πριν είχε βγάλει ανακοίνωση, δηλώνοντας πως διαφωνεί με τις νυχτερινές απαγορεύσεις κυκλοφορίας και ισχυριζόμενος ότι οι περισσότερες μολύνσεις συμβαίνουν στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας.)
((https://www.koutipandoras.gr/article/pagkosmios-iatrikos-syllogos-kyrios-sta-leoforeia-oi-molynseis-apo-covid))
Δεν έκανε καμπάνιες ενημέρωσης για τη χρήση μάσκας και δεν χορήγησε μαζικά και δωρεάν μάσκες (και δη υψηλής αναπνευστικής προστασίας) αλλά επιδόθηκε στην τρομοκρατία με τα πρόστιμα. Δεν έκανε καμπάνιες ενημέρωσης για τα εμβόλια αλλά άφησε να κυκλοφορούν ηλίθιες φήμες για νεκρούς και παράλυτους από τα εμβόλια. Δεν ενίσχυσε ουσιαστικά μισθωτούς εργάτ(ρι)ες και μικρές επιχειρήσεις. Θα μπορούσε ακόμα να εφαρμόσει ένα πραγματικό lockdown 2-3 εβδομάδων που θα είχε αποτέλεσμα (φυσικά με γενναίες αποζημιώσεις σε όλους τους εργαζόμενους), αλλά προτίμησε να εφαρμόσει ένα 5μηνο λοκντάουν της πυρκαγιάς, με μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας από τα αυστηρότερα στον πλανήτη. Αυτό ήταν το μόνο μέτρο που επί της ουσίας πήρε. Αν το lockdown (αυτό το συγκεκριμένο λοκντάουν της πυρκαγιάς) ήταν η απάντηση, λογικά η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει τα λιγότερα κρούσματα στον πλανήτη.
Στις 20/2/2021, η Ελλάδα σε νεκρούς ανά πληθυσμό είναι 27η στις 37 χώρες (αφαιρώντας τα μικρά κρατίδια) της Ευρώπης. Ωστόσο ανεβαίνει στην ζοφερή κατάταξη αν προσμετρηθεί μόνο η περίοδος Οκτώβρη-Φλεβάρη, δηλαδή την περίοδο της πτώσης της θερμοκρασίας κι έξαρσης της νόσου στην Ελλάδα, τα πράγματα αλλάζουν. Πχ αυτό το διάστημα η Ελλάδα έχει περίπου όσους νεκρούς είχε η Σουηδία που δεν εφάρμοσε σχεδόν καθόλου μέτρα (δεν επέβαλε καν τη χρήση μάσκας).
((https://www.efsyn.gr/node/273590))
Νορβηγία και Φινλανδία που είχαν στο πρώτο κύμα πολύ περισσότερους νεκρούς από την Ελλάδα (με πολύ πιο ήπια μέτρα από την Ελλάδα), στο 2ο κύμα έχουν φτάσει στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης σε μεταδοτικότητα και θνητότητα της νόσου. Η Ισλανδία χωρίς καθόλου περιοριστικά μέτρα επίσης βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις.
Η σύγκριση γενικά της Ελλάδας με τις βόρειες χώρες γίνεται πιο δυσμενής, καθώς στη χώρα μας υπάρχει ο παραδοσιακός ισχυρός δεσμός-θεσμός της ελληνικής οικογένειας που προστατεύει τους ηλικιωμένους. Στη Σουηδία για παράδειγμα οι μισοί σχεδόν νεκροί ήταν κάτοικοι γηροκομείων. Στην Ελλάδα το ποσοστό θανάτων σε γηροκομεία ήταν απείρως μικρότερο.
Στην παγκόσμια κατάταξη η Ελλάδα είναι 52η σε νεκρούς ανά πληθυσμό σε 220 χώρες.
Στις 20/2/2021 μόνο 70 από τις 220 χώρες καταγράφουν θανάτους από COVID, οι μισές περίπου από αυτές έχουν διψήφιο αριθμό θυμάτων και με βάση τον πληθυσμό της βρίσκεται στην πρώτη 20άδα παγκοσμίως σε νεκρούς.
Aρκετές από τις χώρες που τα πήγανε καλύτερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας πήρανε ελάχιστα και στοχευμένα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, όπως οι χώρες της Ανατολικής Ασίας. Εφάρμοσαν όμως μια πολιτική μαζικής τεστοποίησης, ιχνηλάτησης και απομόνωσης κρουσμάτων, αντί να βάλουν την εργατική τάξη στον γύψο και την πείνα.
Στο δια ταύτα, η «Ελλάδα» (δηλαδή ο Μητσοτάκης) αποτελεί πρότυπο προς αποφυγή για όποιον ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη ζωή και όχι για τα κέρδη των Αλαφουζομαρινάκηδων και των ΜελισσανιδοΣαββιδαιοκαρυπίδηδων. Τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι μέτρα υψηλής υποκριτικής για να εξυπηρετείται το κεφάλαιο και οι κολλητοί της Δεξιάς και αναποτελεσματικά, ενώ άλλα μέτρα θα μπορούσαν να είναι πολύ αποτελεσματικότερα, αλλά δεν εφαρμόστηκαν, γιατί ο ελληνικός καπιταλισμός δεν δίνει δεκάρα για τη ζωή των δούλων του και γιατί η κυβέρνηση μεριμνά μόνο για την κερδοφορία (όπως με τη μονάδα 5 της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα, τα εργοστάσια στη Δυτική Αττική κοκ, τα καθυστερημένα και ακροδεξιά ακροατήρια (εκκλησία, ασυδοσία αστυνομίας κοκ) κλπ κλπ.
Η κυβέρνηση ΝΔ φέρει ακέραια την ευθύνη για τις χιλιάδες νεκρών στην πανδημία που αβγατίζουν, παρόλο που δεν θα το ακούσετε από τα ΜΜΕ. Ο Μητσοτάκης, ο κολλητός των Λιγνάδηδων, Γεωργιάδηδων, Αδαμόπουλων φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για τους 6200+ νεκρούς. Αν αναλογιστούμε ότι η –καπιταλιστικότατη- Κίνα, από την οποία ξεκίνησε η πανδημία 15 μήνες πριν, με 1,4 δις πληθυσμού, έχει λιγότερους νεκρούς από την Ελλάδα και μηδέν νεκρούς σήμερα, με ελάχιστα ή καθόλου μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας, παρά μόνο στην αρχή της πανδημίας, διαπιστώνουμε ότι οι ευθύνες είναι εξόχως πολιτικές και οι πολιτικές της κυβέρνησης δολοφονικές. Στην κυβέρνηση ΝΔ αξίζει να φύγει με τις κλοτσιές, έστω κι αυτό για την ώρα φαντάζει μακρινό σενάριο. Και οι πολιτικές αυτές αντιμετωπίζονται-και ανατρέπονται- με μαζικούς αγώνες, με απεργίες και καταλήψεις, όχι με την κοινωνική αποστασιοποίηση.**
*Είχαμε προσπαθήσει να αποκαλύψουμε από τότε ότι αυτά αποτελούν προπαγανδιστικά παραμύθια,  https://www.redtopia.gr

** Έστω κι αν εμείς πρέπει να εξακολουθήσουμε να κρατάμε τις αποστάσεις μας και να φοράμε τις μάσκες μας, για να προστατεύουμε κι εμείς όσο μπορούμε εμάς, τους δικούς μας, τους γύρω μας και το κοινωνικό σύνολο.

Του Γιώργου Μητραλιά

Πρωτοτυπώντας έναντι των αναρίθμητων συναδέλφων τους που, εδώ και τέσσερα χρόνια, ανατέμνουν το Brexit με πολιτικούς, κοινωνιολογικούς ή ψυχολογικούς όρους, δυο νεαροί Γάλλοι κοινωνιολόγοι, η Μαρλέν Μπανκέ (Marlène Benquet) και ο Τεό Μπουρζερόν (Théo Bourgeron) είχαν μιαν απλή αλλά φαεινή ιδέα: Να ψάξουν να βρουν ποια υλικά συμφέροντα χρηματοδότησαν την καμπάνια για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα ευρήματά τους είναι ιστορικής σημασίας. Όμως, προσοχή: Όχι μόνο επειδή ρίχνουν άπλετο φως στο Brexit ανατρέποντας όλα όσα ακούγαμε και διαβάζαμε για αυτό στα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά κυρίως, επειδή μας εισάγουν σε μια νέα ιστορική πραγματικότητα που ήδη ταλαιπωρεί αφάνταστα ολάκερη την ανθρωπότητα! Μια πραγματικότητα που έχει για εμβληματικές προσωπικότητες τον Τραμπ, τον Τζόνσον ή τον Μπολσονάρο, και για πολιτική της την συστηματική καταστολή κάθε φωνής που αμφισβητεί το “δικαίωμα” όλων αυτών να λεηλατούν και να καταστρέφουν ατιμώρητα τον πλανήτη και τους κατοίκους του…(1)

Εξετάζοντας λοιπόν τα στοιχεία της Βρετανικής Εκλογικής Επιτροπής, οι δυο ερευνητές μας ανακάλυψαν ότι, αντίθετα από ό,τι λεγόταν, γραφόταν και ήταν περίπου γενικά παραδεκτό, ο χρηματοπιστωτικός τομέας όχι μόνο διχάστηκε αλλά και δεν στήριξε τόσο την παραμονή (Remain) όσο την έξοδο (Leave) της χώρας από την ΕΕ, καλύπτοντας το 57% των εσόδων της καμπάνιας του Leave, έναντι μόνο το 36% εκείνης του Remain! Όμως, τα αποκαλυπτήρια του Brexit επιφύλασσαν και άλλες εκπλήξεις. Και πριν απ’όλα, ότι τα Hedge Funds (αντισταθμιστικά αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου) έριξαν όλο το βάρος τους και σχεδόν το 90% των εισφορών τους υπέρ του Leave, με το 94% της προεκλογικής εκστρατείας του να χρηματοδοτείται από αυτό που οι δύο ερευνητές μας ονομάζουν “δεύτερη χρηματιστικοποίηση” (seconde financiarisation), την ώρα που το Remain είχε την υποστήριξη και χρηματοδότηση της “πρώτης χρηματιστικοποίησης”…

Όμως, τι είναι, τι λέει και τι θέλει αυτή η “δεύτερη χρηματιστικοποίηση”; Σε αντίθεση με την “πρώτη χρηματιστικοποίηση” (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, συμβουλευτικές εταιρίες, εταιρίες επικοινωνιών και χρηματοπιστωτικών πληροφοριών, θεσμικών επενδύσεων, συνταξιοδοτικά ταμεία,…) που επενδύει την αποταμίευση αγοράζοντας μετοχές στο χρηματιστήριο, η “δεύτερη χρηματιστικοποίηση” (hedge funds, επενδυτικές εταιρείες ιδιωτικών κεφαλαίων, τομείς εταιρειών εναλλακτικής διαχείρισης κεφαλαίων) επενδύει εκτός αγορών για την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων που παίρνει υπό τον έλεγχό της. Έτσι, σύμφωνα με τους δυο Γάλλους ερευνητές, τα μέλη αυτής της “δεύτερης χρηματιστικοποίησης” ξεχωρίζουν επειδή “η διαχείριση τους είναι σχετικά αποδεσμευμένη από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, είτε επειδή οι επενδύσεις τους είναι μη εισηγμένες, είτε επειδή γίνονται σε χρηματιστηριακούς τομείς πολύ υψηλού ρίσκου”.

Με άλλα λόγια, η “δεύτερη χρηματιστικοποίηση” απαντάται και ανθεί στις λιγότερο ρυθμισμένες παρυφές του χρηματοπιστωτικού τομέα, εκεί όπου δεν υπάρχουν ή σπανίζουν οι κάθε λογής κανόνες του παιχνιδιού. Και είναι ακριβώς για αυτό το λόγο που τα μέλη της δεν ανέχονται κανένα φραγμό στις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους και αποστρέφονται την παραμικρή ρύθμιση, επιδιώκοντας, με κάθε μέσο, να αποκτήσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων -ή μάλλον ασυδοσία- με μόνο γνώμονα την χωρίς κανένα (κοινωνικό, περιβαλλοντικό ή ηθικό) περιορισμό στην αύξηση των κερδών τους! Νάμαστε λοιπόν στην καρδιά των βαθύτερων πάγιων επιδιώξεών τους που τους έκαναν να υποστηρίξουν την άνευ όρων αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ. Μια ΕΕ, που μετά το κραχ του 2008, έστω και δειλά, επέβαλε -κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και φοβούμενη ένα ακόμα μεγαλύτερο κραχ- κάποιες ρυθμίσεις στην άγρια ζούγκλα του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καζίνο.

Φυσικά, δεν αρκεί να χρηματοδοτήσεις γενναιόδωρα μια εκλογική εκστρατεία για να τη δεις να κερδίζει στις κάλπες. Προφανώς, χρειάζεται και να πείσεις τους ψηφοφόρους, προτείνοντάς τους ένα κάποιο “πρόγραμμα” διανθισμένο από λιγότερο ή περισσότερο δελεαστικές υποσχέσεις. Και αυτό ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει ο χώρος της “δεύτερης χρηματιστικοποίησης”, που συσπειρώνεται γύρω από την ιδεολογία του ελευθερισμού (Libertarianism) που, ξεπερνώντας το νεοφιλελευθερισμό σε αντικρατισμό, δεν περιορίζεται να ζητάει λιγότερο κράτος αλλά βάζει για στόχο το ακόμα πιο ριζοσπαστικό… καθόλου κράτος! Πράγμα που μεταφράζεται στην πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων, συμπεριλαμβανομένων του στρατού, της αστυνομίας και των φυλακών, στην απόλυτη ελευθερία -ή μάλλον ασυδοσία- κινήσεων που σε απαλλάσσει εντελώς από την υποχρέωση να επενδύεις μέσα σε κάποια πλαίσια/ρυθμίσεις που προστατεύουν στοιχειωδώς το περιβάλλον, τον πολιτισμό ή τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων.

Αν όλα αυτά σας θυμίζουν τις πολιτικές του Τραμπ στις ΗΠΑ, του Μπολσονάρο στη Βραζιλία και του Τζόνσον -τουλάχιστον στην αρχή της διακυβέρνησής του- στη Βρετανία, δεν κάνετε λάθος. Εξάλλου, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι το διεθνές βαρύ πυροβολικό της “δεύτερης χρηματιστικοποίησης” –σε συνασπισμό με άλλους οικονομικούς τομείς όπως εκείνους των ορυκτών καυσίμων ή του καπνού που επίσης αποστρέφονται τις όποιες ρυθμίσεις υπέρ του περιβάλλοντος και της υγείας των ανθρώπων- βοήθησε όσο κανείς άλλος την αναρρίχηση στην εξουσία τόσο του Τραμπ, όσο και του Μπολσονάρο και του Τζόνσον, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι είναι και οι τρεις τους γνήσια τέκνα του. Και φυσικά, αυτό δεν έγινε μόνο με τη γενναία χρηματοδότησή τους αλλά και με τη προπαγάνδα των “ιδεολογικών” κέντρων του διεθνούς ελευθερισμού, που πολλές φορές ξεπέρασε τα όρια και αυτής της μαζικής πλύσης εγκεφάλου.

Ο λόγος λοιπόν για αυτά τα κέντρα του διεθνούς ελευθερισμού, το σημαντικότερο από τα οποία είναι το βρετανο-αμερικανικό δίκτυο Άτλας (Atlas Network), που συσπειρώνει πάνω από 450 think tanks σε 97 χώρες! (2) Και το οποίο χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από τους ίδιους ανθρώπους και συμφέροντα που βρέθηκαν πάντα πίσω από τον Τραμπ, όπως π.χ. τους μεγάλους πετρελαιάδες πάμπλουτους αδελφούς Koch. Όμως, όλος αυτός ο καλός κόσμος δεν προωθεί μόνο πολιτικούς σαν τον Τραμπ ή τον Μπολσονάρο. Δίνει και μάχες σε πολλά μέτωπα καθώς είναι αλλεργικός στη δημοκρατία, και διακρίνεται για το μισογυνισμό και την πεισματική του άρνηση να παραδεχτεί την καλπάζουσα κλιματική αλλαγή. Μάλιστα, σε δυο άρθρα/έρευνες μας σε ανύποπτο χρόνο (τον Μάη και τον Σεπτέμβρη του 2019), είχαμε εντοπίσει και ονοματίσει… “κατά σύμπτωση” αυτούς ακριβώς τους οικονομικούς παράγοντες των ΗΠΑ ως χρηματοδότες μέσων μαζικής επικοινωνίας, οργανώσεων και κομμάτων της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς με αποστολή να επιτίθενται στο ανερχόμενο νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην κλιματική καταστροφή και ειδικά στην κύρια εκπρόσωπό του Γκρέτα Τούνμπεργκ, ενάντια στην οποία εξαπέλυσαν μια επαίσχυντη εκστρατεία δυσφήμισης και μίσους, που είχε και πολλά φερέφωνα στη χώρα μας (https://www.contra-xreo.gr/arthra/1404-to-misos-enantia-stin-gkreta.html).

Κύριο και πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των Libertarians (ελευθεριστών) είναι όμως, η αποστροφή τους προς ό,τι μπορεί να παραπέμπει στη δημοκρατία, ακόμα και στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο λόγος απλός: Δεν την χρειάζονται! Τους είναι εντελώς περιττή καθώς δεν κάνουν καν τον κόπο (όπως το κάνουν ακόμα και οι νεοφιλελεύθεροι) να παρουσιάσουν το καπιταλισμό τους σαν το μοναδικό σύστημα που εξασφαλίζει, έστω και σε τελική ανάλυση, το γενικό καλό, τη γενική ευημερία. Οι ελευθεριστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραδεχτούν ότι ο (καπιταλιστικός) κόσμος μας δεν τα πάει και τόσο καλά, αλλά επιδεικνύοντας έναν εντελώς πρωτοφανή κυνισμό, δηλώνουν ευθαρσώς ότι μοναδική τους έγνοια είναι η δική τους ελευθερία να συσσωρεύουν και να πλουτίζουν χωρίς τον παραμικρό φραγμό! Πράγμα που σημαίνει ότι είναι κάθετα αντίθετοι και σε κάθε αναδιανεμητικό μηχανισμό που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στοιχειώδη πράγματα στους πολίτες, όπως είναι η παιδεία ή η υγεία…

Άμεση απόρροια μιας τέτοιας κυνικής και περίπου…νεκρόφιλης θεώρησης της πολιτικής και του ρόλου τους, είναι ότι για να κυβερνήσουν και να επιβάλλουν τις επιλογές τους, οι ελευθεριστές επιλέγουν τον ακραίο αντιδημοκρατικό αυταρχισμό που με τη σειρά του, οδηγεί λογικά στην ανοικτή άγρια καταστολή. Μάλιστα, το γεγονός ότι αυτή η καταστολή αποσκοπεί συνήθως στην πρόληψη -επίφοβων για αυτούς- κοινωνικών αντιδράσεων, τους κάνει να μην έχουν κανένα πρόβλημα να την “διαφημίζουν” προκαταβολικά, επισείοντάς την ως φόβητρο κάθε επίδοξου αντιπάλου τους! Δηλαδή, ακριβώς όπως έκαναν και κάνουν τα καθεστώτα του Τραμπ στις ΗΠΑ και του Μπολσονάρο στη Βραζιλία, ή όπως είχε αρχίσει να κάνει εκείνο του Τζόνσον στη Βρετανία πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αλλάξει πολιτική για να επιβιώσει. Και όλα αυτά χέρι-χέρι με την ακροδεξιά όλων των (ρατσιστικών και φασιστικών) αποχρώσεων καθώς άλλο πράγμα ο “πούρος” ιδεολογικός ελευθερισμός και άλλο οι λύσεις ανάγκης στις οποίες οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια οι διάφοροι επίδοξοι δικτάτορες τύπου Τραμπ και Μπολσονάρο…

Τελικά, οι συνταρακτικές αποκαλύψεις των δύο Γάλλων ερευνητών για τους πραγματικούς ηθικούς -και όχι μόνο- αυτουργούς του Brexit, δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου της προσφοράς τους σε εκείνους και εκείνες που επιμένουν να θέλουν να κατανοήσουν τον ταξικό αντίπαλο για να του αντισταθούν αποτελεσματικά. Κάνοντας να αποκτήσουν νόημα τα από πρώτη άποψη, “ακατανόητα” και χωρίς λογική και ειρμό γεγονότα -όπως είναι οι “τρελές” ή “παράλογες” επιλογές και πρωτοβουλίες των όχι και τόσο “ψυχοπαθών” Τραμπ, Μπολσονάρο, Τζόνσον και λοιπών απανταχού γης μιμητών τους- που διανθίζουν την πολιτική και οικονομική επικαιρότητα των χαλεπών καιρών μας και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, το δίδυμο των Γάλλων κοινωνιολόγων Μαρλέν Μπανκέ και Τεό Μπουρζερόν επιτελεί έργο ιστορικών διαστάσεων καθώς αποκαλύπτει τους μηχανισμούς και τους πρωταγωνιστές της σημερινής διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ταξικής πραγματικότητας, φωτίζοντας τα κίνητρα, τα συμφέροντα, τις μεθόδους και τους απάνθρωπους στόχους τους. Στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε τα πολύτιμα εργαλεία που μας προσφέρει η δουλειά τους…

Σημειώσεις

1. Βλέπε το βιβλίο τους La finance autoritaire – Vers la fin du néolibéralisme, Marlène Benquet, Theo Bourgeron, Raisons D’agir Eds. Θα ήταν ευχής έργο να μεταφραστεί και να εκδοθεί το συντομότερο δυνατό και στη χώρα μας.

2. Αδελφή οργάνωση στην Ελλάδα είναι -σύμφωνα με τα λεγόμενά του- το ΚΕΦΙΜ (Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών), που δηλώνει ότι θέλει “να αυξήσει την επιρροή των φιλελεύθερων προτάσεων και ιδεών στον δημόσιο διάλογο και την πολιτική”.

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Απεργία 23 Φλεβαρη – Ο αγώνας των υγειονομικών είναι και δικός μας αγώνας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοίνωσε ένα νέο lock down για να κρύψει την αποτυχία της πολιτικής της στη διαχείριση της πανδημίας. Η νεοφιλελεύθερη εμμονή να μην παρθούν μέτρα στήριξης του Συστήματος Δημόσιας Υγείας και μέτρα πρόληψης σε εργασιακούς χώρους και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των κρουσμάτων και των εισαγωγών στις ΜΕΘ στα αστικά κέντρα σε Αττική, Θεσσαλονίκη, Αχαία.

Ταυτόχρονα η αποτυχία του εμβολιαστικού σχεδιασμού του πληθυσμού, που ενισχύθηκε από τους ανταγωνισμούς και εκβιασμούς των φαρμακευτικών εταιρειών, ήρθε να θυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο, πως ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις που τον υπηρετούν, δε διστάζουν να βάζουν τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ παρά τους έξι χιλιάδες νεκρούς συνεχίζει με γρήγορους ρυθμούς την επίθεση στα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα. Όπως κυνικά ομολόγησε ο Μητσοτάκης σε συνεδρίαση του Εurogroup: “η πανδημία δεν ανέκοψε τις μεταρρυθμίσεις”.

Με τον ίδιο ζήλο που κατεδαφίζει τη Δημόσια Εκπαίδευση και Ασφάλιση, η κυβέρνηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού επενδύει στην καταστολή για να επιβάλει την πολιτική  της.

Στο όνομα της “τάξης και της ασφάλειας” η στρατηγική της είναι η βίαιη διαχείριση των αντιδράσεων, διαμαρτυριών και αγώνων που ήδη ξεδιπλώνονται σε μια σειρά από χώρους. Εκτός από την ωμή καταστολή και βία στις διαδηλώσεις στοχοποιεί όσες και όσους αντιστέκονται, απειλώντας με ποινικές διώξεις και πειθαρχικά, ακόμα και υγειονομικούς, όπως τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, την πρόεδρο της ΟΕΝΓΕ, τον πρόεδρο του σωματείου εργαζόμενων στον Α. Σάββα κ.α.

Αντίσταση από τα κάτω – Η μόνη απάντηση στο κράτος έκτακτης ανάγκης

Παρά την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας και την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, έχει αρχίσει να ξεσπάει. 

Μετά τις μεγάλες πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο για τη εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, το νήμα των κινητοποιήσεων παίρνουν οι υγειονομικοί με 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 23 Φλεβάρη.  

Ο συντονισμός των αγώνων πρέπει να γενικευτεί με Γενική Απεργία, όμως η εκφυλισμένη γραφειοκρατία δεν θέλει να την οργανώσει. Το καθήκον αυτό πέφτει στην Αριστερά και τα πρωτοβάθμια σωματεία, που πρέπει να σηκώσουν το βάρος της απεύθυνσης στον κόσμο της εργασίας με περιοδείες, Γενικές Συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα.

Χρειάζεται να σπάσουμε τις απαγορεύσεις και τα lock down, για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ – ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ 

• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, το ΣΕΠΕ και το Κοινωνικό Κράτος Πρόνοιας
• Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας
• Να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα οικονομικής ενίσχυσης των εργαζομένων και των ανέργων
• Άμεση χρηματοδότηση της Υγείας, της Παιδείας και των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς
• Να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους
• Να σταματήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία με την τηλεργασία
• Μεταφορά των προσφύγων σε αξιοπρεπή διαμερίσματα και ξενοδοχεία
• Όχι στην απαγόρευση των διαδηλώσεων

Πολιτική Οργάνωση “ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ”

Του Μάριου Αυγουστάτου

Ωμή καταστολή και απαξίωση του κοινωνικού κράτους, εν μέσω πανδημίας. Ένα εκρηκτικό μείγμα

Για πολλούς αριστερούς και ανθρώπους του κινήματος, η λέξη «Ασφάλεια» (με κεφαλαίο Α ή χωρίς) ήταν και είναι συνυφασμένη με σκοτεινές εποχές, με τα κολαστήρια της χούντας, των ΕΑΤ – ΕΣΑ αλλά όχι μόνο. Οι Τρύπες το 1994 τραγουδούσαν: «Η Ασφάλεια ξέρει στη ζωή μου τι φταίει / και όμως γουστάρει να με βλέπει να χτυπιέμαι / Η ασφάλεια ξέρει αν είμαι ή όχι gay / Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας / και όταν αρχίζει πάνω χέρι, κάτω χέρι / βρες το κουράγιο να τραγουδάς». Το κράτος έχει συνέχεια – αυτό μας είναι ξεκάθαρο. Ειδικά με την πανδημία του τελευταίου χρόνου και τα lockdown, η δεξιά της ΝΔ παίζει το (επικοινωνιακό και όχι μόνο) χαρτί της «ασφάλειας». Ποιες είναι οι συνέπειες;

Η Ασφάλεια π.C. (προ-Covid): άσυλο, καταλήψεις, «άβατο» Εξαρχείων κ.λπ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την προεκλογική περίοδο του ‘19 προέβαλε το αφήγημα «ασφάλεια – νόμος και τάξη», κόντρα στο «μπάχαλο» που προπαγάνδιζε ότι «μας είχαν φέρει οι μπολσεβίκοι του ΣΥΡΙΖΑ». Από τις πρώτες βδομάδες κιόλας της διακυβέρνησής της, εκκένωσε βίαια καταλήψεις στέγης στα Εξάρχεια και αλλού. Σε πολλές από αυτές διέμεναν πρόσφυγες, μεταξύ τους μητέρες και ανήλικα παιδιά. Άνθρωποι ξεριζωμένοι, που είχαν βρει ένα κατάλυμα και είχαν αρχίσει να οργανώνουν τις ζωές τους, τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και ζούσαν αρμονικά με τη γειτονιά και την κοινωνία. Οι πραίτορες του Χρυσοχοΐδη έφτασαν μέχρι και να καταλύσουν το άσυλο της κατοικίας (άρθρο 9 του Συντάγματος) στην εκκένωση της κατάληψης στο Κουκάκι, με τα γνωστά γεγονότα με την οικογένεια Ινδαρέ.
Τον Αύγουστο του 2019 ψήφισε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το άσυλο ήταν για πολλές δεκαετίες άγραφος νόμος, συνυφασμένο με τη μαζική πολιτικοποίηση και τους αγώνες της νεολαίας -και όχι μόνο- στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, νομοθετήθηκε δε το 1982 επί πρώιμης διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Στα χρόνια της επικράτησης του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πολλές κυβερνήσεις προσπάθησαν να το υπονομεύσουν, από τη Δεξιά επί υπουργίας Γιαννάκου αρχικά (παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τόλμησε να στείλει ΜΑΤ στις σχολές, ακόμα και στην μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008) και από το σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια επί υπουργίας Διαμαντοπούλου (ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – μια πρώτη πρόβα μνημονιακής συγκυβέρνησης). Οι σχετικοί νόμοι έμειναν στην ουσία ανεφάρμοστοι (με κάποιες -αρκετές- εξαιρέσεις) εξαιτίας των μαζικών κινητοποιήσεων από το φοιτητικό κίνημα. Από τότε άρχισε να χτίζεται το κύριο επιχείρημα της «ασφάλειας», ενάντια στα «άντρα της ανομίας» των πανεπιστημίων.

Η «Ασφάλεια» εν μέσω πανδημίας

Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστώθηκε στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών τον θετικό χειρισμό του πρώτου κύματος της πανδημίας – βοηθούντων βεβαίως των… ηθικών κινήτρων της λίστα Πέτσα ΜΜΕ και έχτισε έτσι το δόγμα της «ατομικής ευθύνης»: για την αντιμετώπιση της πανδημίας υπεύθυνοι είναι πρωτίστως οι πολίτες, ο δε ρόλος του κράτους περιορίζεται στο να επιτηρεί αυτή τη συμπεριφορά και να καταστέλλει τις όποιες αποκλίσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, στοχοποιήθηκαν οι «παραβάτες» γενικώς και ιδιαίτερα η νεολαία επειδή «συνωστίζονταν στις πλατείες».
Στη διάρκεια του πρώτου lockdown και με την ανοχή της πλειονότητας των δυνάμεων της Αριστεράς δεν έγιναν μαζικές κινητοποιήσεις που θα αμφισβητούσαν το πολιτικό μονοπώλιο της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας, παρόλο που τα καμπανάκια ήταν ξεκάθαρα: μηδενικές προσλήψεις υγειονομικών, μη διενέργεια μαζικών τεστ, ανύπαρκτα κονδύλια για τη δημόσια υγεία, κανένα μέτρο για την αποσυμφόρηση των ΜΜΜ. Το κλίμα άρχισε να αλλάζει προς το τέλος του πρώτου lockdown, όταν έγιναν κινητοποιήσεις, από τους υγειονομικούς αλλά και για την Πρωτομαγιά.
Η κυβέρνηση ψήφισε μέσα στο καλοκαίρι του 2020 το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, ένα αντισυνταγματικό και επικίνδυνο τερατούργημα χουντικής έμπνευσης! Στη συνέχεια οι πραίτορες του Χρυσοχοΐδη κατέλαβαν τους δρόμους και τις πλατείες και κάθε απόπειρα διαμαρτυρίας αντιμετωπίστηκε με ανελέητη καταστολή. Η κυβέρνηση διέλυσε μαζικές διαδηλώσεις το καλοκαίρι, την εμβληματική αντιφασιστική συγκέντρωση της 7 Οκτώβρη, τις κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο και στις 6 Δεκέμβρη, μέρα μνήμης της δολοφονίας του Αλέξη Γργορόπουλου, με μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις και με εξοντωτικά πρόστιμα στον κόσμο του κινήματος, στο όνομα της «υγειονομικής προστασίας».

Τι έρχεται;

Σε συνέχεια όλων των αντιδραστικών και κατασταλτικών κινήσεων, η κυβέρνηση έχει στα σκαριά το νέο νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση, που εκτός του ότι αλλάζει τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εισάγει όριο φοίτησης στα πανεπιστήμια, νομοθετεί την ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας, που θα υπάγεται στην ΕΛΑΣ (παρά τις μετριοπαθείς αντιδράσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων, που επιμένει στο αυτοδιοίκητο των σχολών). Μια κίνηση ΜΑΤ (τα κεφαλαία δεν είναι τυχαία) της ΝΔ για την δημιουργία ενός πανεπιστημίου αποστειρωμένου και πλήρως ασφυκτικού για την όποια φωνή αντίστασης. Ενδεικτική, η εκδικητική διακοπή της σίτισης στη ΦΕΠΑ (Φοιτητική Εστία Πανεπιστήμιου Αθηνών) στα μέσα Δεκέμβρη επειδή οι φοιτητές/τριες που διαμένουν εκεί προχώρησαν σε κατάληψη για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες.
Για το συγκεκριμένο σώμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας διέρρευσε «ανεπίσημα» και σε φιλικά ΜΜΕ ότι θα προχωρήσει σε προσλήψεις τουλάχιστον 1.000 αστυνομικών με …διαδικασίες εξπρές με εκπαίδευση 5-7 εβδομάδων, αντίστοιχη με εκείνη των ειδικών φρουρών.
Τα νέα αστυνομικά σώματα αυξάνονται και πληθύνονται, ενώ στον κρατικό προϋπολογισμό του 2021 μειώνεται το κονδύλι της δημόσιας υγείας, αλλά προβλέπεται δαπάνη 31 εκατομμυρίων ευρώ για το εξοπλιστικό πρόγραμμα της αστυνομίας!

Κυβέρνηση ΝΔ: υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και άκρας δεξιάς

Η κυβέρνηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα επενδύει –όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά- με τον ίδιο ζήλο στην καταστολή.
Στην αστυνομία, τα δικαστήρια, τον στρατό (εκτός από τα δισ. που έχουν εξαγγελθεί για τους εξοπλισμούς, 15.000 προσλήψεις ΕΠΟΠ και 2.000 ΟΒΑ σε βάθος πενταετίας), τα κολαστήρια στρατόπεδα συγκέντρωσης για πρόσφυγες και τις φυλακές. Στο όνομα της «τάξης» και της «ασφάλειας», η στρατηγική της είναι η βίαιη διαχείριση της κοινωνικής «αταξίας» που δημιουργούν οι πολιτικές της ακραίας λιτότητας και το τσάκισμα κάθε αμφισβήτησης της πολιτικής κυριαρχίας της. Η διακυβέρνησή της είναι ένα υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς: προκαλεί τη διάλυση της κοινωνίας, για να εμφανιστεί ως ο μόνος σωτήρας που μπορεί να μας προστατεύσει από τις συνέπειες αυτής της διάλυσης…
«Προέχει η υγεία, όχι η δημοκρατία!», προπαγάνδιζαν με κάθε τρόπο νυχθημερόν τα ΜΜΕ ενάντια στις κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο και το Γρηγορόπουλο. Και η κυβέρνηση πιο έτοιμη από ποτέ, αποφάσισε την πρωτοφανή απαγόρευση των συναθροίσεων σε όλη τη χώρα, με χιλιάδες αστυνομικούς να κυνηγούν διαδηλωτές στην άδεια Αθήνα. Τι κι αν τηρήθηκαν όλα τα μέτρα προστασίας από τους διαδηλωτές, τα ίδια όργανα του κράτους δεν τα τήρησαν καθόλου και μάλιστα εξέθεσαν τον κόσμο σε υγειονομικό κίνδυνο, είτε με το στρίμωγμα των διαδηλωτών, είτε με την κράτηση δεκάδων προσαχθέντων σε κλειστούς ακατάλληλους χώρους.

Και τώρα, τι;

Η υγειονομική κρίση, η παρατεταμένη οικονομική ύφεση και η κλιμακούμενη ανεργία (όπως και η αναστολή «εργασίας» των 534 ευρώ), με μόνο «φάρμακο διά πάσα νόσο» την εντεινόμενη καταστολή, αυξάνουν όλο και περισσότερο την κοινωνική δυσαρέσκεια. Η κυβέρνηση κι η «φωτισμένη ηγεσία» του Μητσοτάκη-«Μωυσή» παρόλη την χλιαρότατη (μη) αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τη σεχταριστική στάση του ΚΚΕ απέναντι στο κίνημα, έχει υποστεί πολιτικές ρωγμές και εξαναγκάζεται σε πολιτικά «αυτογκόλ» που τη φθείρουν – όπως με τις δηλώσεις του Αδ. Γεωργιάδη για τη Θεσσαλονίκη. Ο πρόσφατος μετασχηματισμός ήταν η προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η πολιτική φθορά.
Η συσσωρευμένη κοινωνική οργή απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας και τον συνδυασμό συρρίκνωσης κοινωνικών πολιτικών και καταστολής έχει αρχίσει να ξεσπάει σε πολλές χώρες. Το είδαμε και στις ΗΠΑ με το μαζικό, και σε μεγάλο βαθμό ταξικό, παρατεταμένο κίνημα BLM, αλλά και στη Γαλλία με τις κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο που θα απαγόρευε την καταγραφή της αστυνομικής βίας.
Μπροστά σε μια τέτοια προοπτική, η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι η κυβέρνηση θα ήθελε πολύ η κατάσταση εξαίρεσης να γίνει μόνιμη.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, κοινωνική και πολιτική, επιβάλλεται να αποδομήσει με κάθε τρόπο το δόγμα του «νόμου και της τάξης», προτάσσοντας την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και την αντίσταση και πρωτοστατώντας στην οργάνωση μαζικών και μαχητικών αγώνων, όχι «μετά» αλλά «χθες».

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου 23 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί”

Από την ταξική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον ταξικό ρεβανσισμό και το κράτος «έκτακτης ανάγκης» της ΝΔ

του Πάνου Κοσμά

Τα 30 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, στις 9 Ιανουαρίου του 1991, προσφέρονται για μια πολύτιμη άσκηση ιστορικής μνήμης. Η δολοφονία και τα γεγονότα πριν και μετά από αυτήν, συνέβησαν επί κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πατρός, αλλά ο ιστορικός ρόλος και τα «κατορθώματα» εκείνης της κυβέρνησης έχουν σε μεγάλο βαθμό περάσει στη λήθη. Κι όμως, εκείνη η τρίχρονη διακυβέρνηση ήταν ο πρώτος τόσο σοβαρός σπασμός ταξικού ρεβανσισμού του κεφαλαίου, η πρώτη απόπειρα να ανατραπούν με τη μέθοδο του «οδοστρωτήρα» οι κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Οι αντιστάσεις του κινήματος δεν επέτρεψαν σε κείνη την απόπειρα να ευοδωθεί. Ο ταξικός ρεβανσισμός επανήλθε, γενικευμένος και εμπλουτισμένος με σημαντικά στοιχεία κράτους «έκτακτης ανάγκης» με τα μνημόνια. Η πολυθρύλητη «έξοδος από τα μνημόνια» δεν ήταν παρά ένα μεσοδιάστημα μετάβασης από τις μνημονιακές πολιτικές της «εσωτερικής υποτίμησης» (υφεσιακού χαρακτήρα και στόχευσης, με συνεχείς περικοπές και φορο-επιβαρύνσεις), στις «αναπτυξιακές» πολιτικές, με το εγκαθιδρυμένο μνημονιακό καθεστώς ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας άθικτο και απαραβίαστο, αλλά χωρίς νέες περικοπές, με γενναίες φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και ισχνές φοροελαφρύνσεις για τις λαϊκές τάξεις. Νέος στόχος, η ανάπτυξη επί των μνημονιακών «πτωμάτων».

Ποια είναι, λοιπόν, σε αυτό το γενικό πλαίσιο, η «αποστολή» της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη του υιού; Για να απαντήσουμε ολοκληρωμένα, χρειαζόμαστε μερικά ακόμη σημαντικά δεδομένα.

Η «λύσσα» με τη Μεταπολίτευση και η ανάγκη της «πρόληψης»…

Αν είμαστε σε ένα «μετα-μνημονιακό ξέφωτο» μιας ισχνής ανάπτυξης, τότε πώς εξηγείται η ρεβανσιστική μανία της κυβέρνησης της ΝΔ και το κράτος ωμής καταστολής και «έκτακτης ανάγκης» που ασύστολα οικοδομεί; Δεν θα ταίριαζε καλύτερα στην εποχή του «μεταμνημονιακού ξέφωτου» μια λιγότερο ακροδεξιά και ρεβανσιστική, μια περισσότερο «κεντρώα» πολιτική; Όχι, για δύο βασικούς λόγους:
Πρώτο, γιατί το καπιταλιστικό κράτος και οι λειτουργίες του ή, με μια διαφορετική διατύπωση, τα κυρίαρχα πολιτικά «μοντέλα» διαχείρισης, προσαρμόζονται στις «ανάγκες» της ταξικής πάλης στη μακρά χρονική διάρκεια, με όρους μακρού πολιτικού κύματος. Συνοψίζουν με συνολικότερο, ιστορικό τρόπο τον ταξικό συσχετισμό δύναμης. Έτσι όπως οικοδομούνται, έτσι και αλλάζουν: στην κλίμακα του μακρού πολιτικού χρόνου. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός: ενώ ο ταξικός συσχετισμός δύναμης αλλάζει διαρκώς από την έκβαση μικρών και μεγαλύτερων γεγονότων της ταξικής πάλης, η συνολική του συνισταμένη δεν μετατοπίζεται ριζικά, αποφασιστικά παρά μόνο στη μεγάλη χρονική διάρκεια και μέσα από γεγονότα της ταξικής πάλης μεγάλης εμβέλειας. Εδώ «κολλάει» η ρεβανσιστική λύσσα της ελληνικής δεξιάς και των ακροκεντρώων πολιτικών και ιδεολόγων με τη Μεταπολίτευση: η Μεταπολίτευση ήταν -και παραμένει στο βαθμό που δεν εξαλείφθηκαν όλα της τα ίχνη- ένας βραχνάς για το ελληνικό κεφάλαιο, την ελληνική δεξιά, την ακροδεξιά και τους φασίστες. Διότι επέβαλε στις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές πρακτικές ένα πολιτικό και κοινωνικό «συμβόλαιο» που μόνο ευκαιριακά, όχι γενικευμένα και πάντα με μεγάλο πολιτικό κόστος (την απομάκρυνση της δεξιάς από την εξουσία) μπορούσε να παραβιαστεί. Ο βραχνάς (για το κεφάλαιο, τη δεξιά και την ακροδεξιά) της Μεταπολίτευσης ήταν μια πολιτική συνθήκη μακρού πολιτικού χρόνου. Για όσο διάστημα εσωτερικοί και διεθνείς συσχετισμοί δεν επέτρεπαν να αμφισβητηθεί ευθέως, η δεξιά, την ανάγκην φιλοτιμία ποιούσα, «εκπολιτίστηκε» αναγκαστικά για να μη χάσει την επαφή με την κυβερνητική εξουσία και την κρατική διαχείριση – ακόμη κι έτσι, την έχασε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Όταν όμως, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 διεθνώς και από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην Ελλάδα, άρχισε η «αντίστροφη μέτρηση», τότε η δεξιά, αλλού αργότερα και αλλού γρηγορότερα, άρχισε να θυμάται τον «παλιό καλό καιρό». Τα πολιτικά της «βασικά ένστικτα» άρχισαν να επιστρέφουν. Το σημείο καμπής διεθνώς ήταν η Θάτσερ και ο Ρίγκαν, ακολούθησε η στροφή της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας στον σοσιαλφιλελευθερισμό, ενώ το σημείο της μεγάλης επιτάχυνσης ήταν το 1989, με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη νίκη του δυτικού ιμπεριαλισμού στον Ψυχρό Πόλεμο.
Σε ένα τέτοιο διεθνές πλαίσιο, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του πατρός ανήλθε στην εξουσία το 1990, πλήρης ορμής από τη νίκη του δυτικού ιμπεριαλισμού, την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την αποσάθρωση του εργατικού ταξικού συσχετισμού διεθνώς. Σε τέτοιες συνθήκες, σήκωσε τη σημαία του ωμού ταξικού ρεβανσισμού και έθεσε στόχο μια σαρωτική αντεπίθεση και καταστροφή των κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης. Όπως αποδείχθηκε, το εγχείρημα ήταν πρόωρο και χαρακτηριζόταν από υπερβολική ανυπομονησία. Σωστά υπολόγισε τη μεγάλη καμπή στον διεθνή συσχετισμό δύναμης, αλλά το κρίσιμο λάθος της ήταν ότι δεν υπολόγισε σωστά τον συσχετισμό δύναμης στο εσωτερικό. Θέλοντας και μη, η Δεξιά επανήλθε στη συνέχεια για μία σχεδόν δεκαπενταετία στον «πολιτικό πολιτισμό» της σχετικής ανεκτικότητας προς τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης και, καθώς και το ΠΑΣΟΚ μετατοπιζόταν στον σοσιαλφιλελευθερισμό, στον σεβασμό του δικομματισμού.
Δεύτερο, γιατί οι αστικές πολιτικές διέπονται όχι μόνο από τις βραχυχρόνιες ανάγκες, αλλά και από τις μεσοπρόθεσμες ανάγκες του κεφαλαίου. Τα κόμματα θέλουν να επανεκλεγούν, και στον βωμό αυτόν διαπράττουν «οπορτουνισμούς» (ο περιβόητος φόβος του «πολιτικού κόστους»), αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια και η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία εδραιωνόταν, η δεξιά αναλάμβανε όλο και περισσότερο και με όλο και μεγαλύτερο «θάρρος» το πολιτικό κόστος – κι από πίσω ακολουθούσε ασθμαίνουσα σε αυτό το ζήτημα η σοσιαλδημοκρατία, που ήταν περισσότερο ευάλωτη στις «δεσμεύσεις» της απέναντι στον δικό της λαό. Στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό αντιστοιχούσε ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης και κρατικής διαχείρισης, που έπρεπε να εγκαθιδρυθεί διαλύοντας τις βάσεις του παλιού. Ύστερα ήρθε η κρίση του 2008 κι ο ορίζοντας των μεσοπρόθεσμων αναγκών του κεφαλαίου μαύρισε: από τον ήπιο και συντεταγμένο ρεβανσισμό της περιόδου της ακμής, περάσαμε άρον-άρον στις πολιτικές «έκτακτης ανάγκης» σε όλη την κλίμακα. Η νέα κρίση του 2020 μπορεί να πυροδοτήθηκε από έναν παράγοντα ο οποίος μοιάζει -χωρίς να είναι- «εξωτερικός» ως προς το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συσσώρευσης, αλλά στην ουσία είχε προαναγγελθεί και αναμενόταν. Επειδή ακριβώς αναμενόταν, γι’ αυτό η ανάκαμψη και σχετική σταθεροποίηση στα χρόνια μετά το 2010 στις ΗΠΑ και μετά το 2014 στην ΕΕ δεν άλλαξαν τις προσδοκίες και άρα όχι μόνο δεν σχετικοποίησαν αλλά αντίθετα έκαναν πιο απόλυτη την ανάγκη του κεφαλαίου για οικοδόμηση κράτους «έκτακτης ανάγκης». Αν στα χρόνια της ακμής του νεοφιλελευθερισμού ο ρεβανσισμός είχε την πολυτέλεια να οικοδομείται σταδιακά και «συντεταγμένα», σαν πολιτικό επιστέγασμα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου συσσώρευσης, στα χρόνια της κρίσης του δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Τώρα επείγει η προληπτική αντεπανάσταση χωρίς περιστροφές, πολιτικές φιοριτούρες και «δημοκρατικές ευαισθησίες».
Όσο για τον ελληνικό καπιταλισμό, διαπερνάται από αυτή την ανάγκη διπλά και τριπλά, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το «μεταμνημονιακό ξέφωτο» δεν είναι παρά μια αναλαμπή στο μακρύ κύμα της κρίσης του και ενώ η συνθήκη της ντε φάκτο χρεοκοπίας του παραμένει.

Ταξική προδοσία και ταξικός ρεβανσισμός

Σε όλη αυτή τη διαδρομή και τη μετάβαση από τη μια πολιτική «δομή» στην άλλη, δηλαδή σε όλη τη μακρά διαδρομή των μετασχηματισμών στην κατεύθυνση του ταξικού ρεβανσισμού και του κράτους «έκτακτης ανάγκης», οι εναλλαγές και ο «καταμερισμός έργου» ανάμεσα στην ταξική προδοσία και τον ταξικό ρεβανσισμό είχαν πάντα τη σημασία τους. Το πρώτο πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης προσαρμογής από το ΠΑΣΟΚ ήρθε πολύ νωρίς, το 1985. Απέτυχε για τους ίδιους λόγους που απέτυχε η διακυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990 – ’93: υποτίμησε τον συσχετισμό δύναμης – σε αυτή την περίπτωση μέσα στον ίδιο τον πολιτικο-κοινωνικό «σχηματισμό» που εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ. Ήταν η ταξική προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας – που τη διαδέχθηκε, μερικά χρόνια αργότερα, ο ταξικός ρεβανσισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Κάνοντας ένα μεγάλο χρονικό άλμα ως τον Ιούλιο του 2015, η μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια μεγάλη ταξική προδοσία, που τη διαδέχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, από τον Ιούλιο του 2019, ο ταξικός ρεβανσισμός της ΝΔ.
Γιατί όμως μιλούμε για «ταξική προδοσία» και «ταξικό ρεβανσισμό», ποια η διαφορά τους και ποια η πολιτική σημασία αυτής της διαφοράς; Για μια πλήρη απάντηση προϋποτίθενται στοιχεία πολιτικής θεωρίας που εκφεύγουν τελείως του αντικειμένου αυτού του κειμένου. Με κάπως αφοριστικό και αξιωματικό τρόπο, θα κωδικοποιούσαμε ως εξής τις διαφορές:
Πρώτο, η έννοια ταξική προδοσία παραπέμπει στην προδοσία, δηλαδή την εγκατάλειψη, άρνηση, ματαίωση, ενός προγράμματος με στοιχεία ταξικής μεροληψίας υπέρ των εργαζόμενων τάξεων. Αυτό έπραξε το ΠΑΣΟΚ το 1985, το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015 και σε όλη τη μετέπειτα περίοδο που ήταν στην κυβέρνηση. Μιλάμε για κόμματα του ρεφορμισμού, ανεξάρτητα αν είναι στη φάση της ρεφορμιστικής τους ακμής ή παρακμής.
Από την άλλη, η έννοια του ταξικού ρεβανσισμού προσιδιάζει στα κόμματα του κεφαλαίου, της δεξιάς και του ακραίου κέντρου, δηλαδή στα κόμματα της ταξικής μεροληψίας υπέρ του κεφαλαίου.
Δεύτερο, αυτός ο διαχωρισμός παραπέμπει, επομένως, σε διαφορετική ταξική βάση και, γι’ αυτό, σε διαφορετικούς πολιτικούς ρόλους μεταξύ των κομμάτων. Ο «λαός» της ΝΔ δεν είναι ίδιος με τον «λαό» του ΣΥΡΙΖΑ – τουλάχιστον σε ένα σημαντικά μεγάλο ποσοστό. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που ο ρεφορμισμός είναι «κατάλληλος» και «εκπαιδευμένος» για τον ρόλο της ταξικής προδοσίας – και άρα «ακατάλληλος» και ανίκανος να αναλάβει ένα «φιλόδοξο» πρόγραμμα ταξικού ρεβανσισμού όπως αυτό που υλοποιεί τώρα η ΝΔ. Η ανικανότητά του αυτή δεν απορρέει από προγραμματικές εμμονές ή όρια. Δεν απορρέει επίσης από πεποιθήσεις, αρχές και «αξίες» της ηγεσίας – όλα αυτά εγκαταλείφθηκαν εν μια νυκτί τον Ιούλιο του 2015. Απορρέει από το γεγονός ότι ο μηχανισμός αναπαραγωγής αυτών των κομμάτων και της ηγεσίας τους εξαρτάται από την «υποχρέωση» να κερδίζουν και συσπειρώνουν μια κοινωνική βάση που περιλαμβάνει σημαντικά τμήματα εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, και να το κάνουν στη βάση ενός προγράμματος με λιγότερο ή περισσότερο ισχυρά στοιχεία και εξαγγελίες στήριξης των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων τους.
Τρίτο, ακόμη κι αν η δομική κρίση του συστήματος δεν επιτρέπει να αναπαράγονται οι παλιές, σημαντικές προγραμματικές διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα και τα ρεφορμιστικά (έστω και σε βαθύ εκφυλισμό, αλλά πάντως όχι ακροκεντρώα, δηλαδή αστικά), θα ήταν μεγάλο πολιτικό λάθος να εξισώνουμε και να ταυτίζουμε το πρόγραμμα του ταξικού ρεβανσισμού με την ταξική προδοσία. Αν σήμερα η Αριστερά έκανε μια τέτοια ταύτιση -ή στον βαθμό που κάποιοι στην Αριστερά την κάνουν-, θα έχανε την επαφή με την πολιτική πραγματικότητα. Διότι το πρόβλημα δεν είναι η «ονομαστική σημασία» των προγραμματικών διαφορών αλλά η συνολική αρνητική δυναμική που προκαλεί η πολιτική του ταξικού ρεβανσισμού στον συνολικό συσχετισμό δύναμης και ο τρόπος που αποκρυσταλλώνεται με μονιμότερο τρόπο στις κρατικές πρακτικές, νομιμοποιείται και «κανονικοποιείται».

Κάτω η κυβέρνηση του ταξικού ρεβανσισμού!

Η μνημονιακή ταξική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραγράφεται. Ωστόσο, θα ήταν λάθος στο όνομα της λογικής του «διμέτωπου», στο όνομα της ανεδαφικής και λαθεμένης θεωρίας του «αστικού δικομματισμού», στο όνομα μιας λαθεμένης εκτίμησης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κανονικό» αστικό κόμμα όπως η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, να παραβλέπουμε ή να υποτιμούμε τον θανάσιμο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το πρόγραμμα ταξικού ρεβανσισμού που υλοποιεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η Αριστερά οφείλει να στοχοποιήσει αυτή την κυβέρνηση και να θέσει τον στόχο της ανατροπής της. Όχι με την τακτική του «ώριμου φρούτου» που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι με εκλογική αναμονή που μεταφράζεται σε δυόμισι ακόμη χρόνια ανελέητων καταστροφών, όχι με «πολιτικό πολιτισμό» και ηθικολογικές επικλήσεις, αλλά το συντομότερο δυνατόν, με το «πεζοδρόμιο», από τα κάτω και αριστερά. Η πιο ριζοσπαστική κριτική που μπορεί να γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αποτελεί εμπόδιο κι όχι εργαλείο γι’ αυτή την ανατροπή. Ότι κάνει την πιο «ξενέρωτη» και ακίνδυνη αντιπολίτευση στη ΝΔ. Ότι προδίδει ξανά και ξανά τον κόσμο του, αρνούμενος ακόμη και στην αντιπολίτευση να «πει κάτι αριστερό» και κάνοντας διαρκώς ασκήσεις υποτιθέμενης ταξικής ισορροπίας ανάμεσα στο κεφάλαιο και τις εργαζόμενες τάξεις. Ότι παραμένει ακόμη και τώρα μνημονιακός, σεβόμενος το «μεταμνημονιακό» πρόγραμμα και τα υψηλά πλεονάσματα. Ότι αντί για ενιαίο μέτωπο απ’ τα κάτω για την ανατροπή του Μητσοτάκη, επιδιώκει να συγκροτήσει, μετατοπιζόμενος ακόμη δεξιότερα, τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», μετατρεπόμενος και τυπικά σε φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Ο πολιτικός στόχος να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση με μαζικό κίνημα απ’ τα κάτω και το συντομότερο δυνατόν ξεκαθαρίζει τις γραμμές μέσα στην ίδια την Αριστερά˙ προσφέρει έναν πολιτικό στόχο που δίνει «νόημα» και προοπτική στις αντιστάσεις. Τα μεγάλα λόγια για τον κομμουνισμό του κάποτε και του άλλοτε και η γενικόλογη αντικαπιταλιστική ρητορεία χωρίς πολιτικό επίδικο, ισοδυναμούν με κέρδισμα χρόνου για τον Μητσοτάκη και την ηγεσία του… ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο αντίπαλος απειλεί να σε ισοπεδώσει, η γραμμή της «αντίστασης» και μόνο, είναι ανεπαρκής και ηττοπαθής.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!
Κάτω η κυβέρνηση του ταξικού ρεβανσισμού και του κράτους «έκτακτης ανάγκης»!

του Παναγιώτη Σωτήρη

Κάποια στιγμή πρέπει να κοπεί η βλακεία με τους “αιώνιους φοιτητές” Όποιος έχει δουλέψει έστω και μια ώρα στα πανεπιστήμια γνωρίζει ότι μέσα στα πανεπιστήμια θέμα “αιωνίων φοιτητών” δεν υπάρχει. Πώς να το πω; Κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν νοιάζεται, κανείς δεν εξοργίζεται, κανείς δεν θεωρεί ότι του γίνεται έστω και στο παραμικρό η ζωή πιο δύσκολη. Απλώς υπάρχουν στις βάσεις δεδομένων μερικές χιλιάδες ονόματα. Ε και; Και εάν τους δεις να έρχονται στις εξετάσεις τους λες και μπράβο που αποφάσισαν να πάρουν το πτυχίο τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα και προκαλώ τον οποιονδήποτε να μου φέρει την παραμικρή απόδειξη ότι αποτελούν “πρόβλημα”. Η μυθολογία με τους αιώνιους φοιτητές είναι μια ακροδεξιά κληρονομιά της μεταπολίτευσης, Τότε η Δεξιά, που μισούσε τα πανεπιστήμια γιατί ήταν κάστρα της Αριστεράς και που δεν είχε ακριβώς αποκηρύξει τη Χούντα, θεωρούσε ότι στα πανεπιστήμια γίνονταν συνελεύσεις και διαδηλώσεις και καταλήψεις και κινήματα (και καμιά φορά πετάγονταν και έξω και χουντικοί καθηγητές) γιατί κάτι κωλόπαιδα δεν διάβαζαν τα μαθήματά τους, αργούσαν να πάρουν πτυχίο και ασχολούνταν με τα πολιτικά.

Αυτή την κουλτούρα και τη μικρόνοια της φιλοχουντικής δεξιάς που έβλεπε τους φοιτητές ως κωλόπαιδα έρχονται τώρα να κάνουν νόμο η Κεραμέως και ο Χρυσοχοΐδης.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Με ξύλο και χημικά απάντησε η ΕΛ.ΑΣ στους φοιτητές/τριες που συγκεντρώθηκαν ενάντια στο αντιεκαιδευτικό σχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη για τα Πανεπιστήμια (παγκόσμια «πρωτοπορία» κοινός νόμος Υπουργείου Παιδείας + Υπουργείου «Ασφάλειας & Καταστολής”), που εκτός του ότι αλλάζει τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εισάγει όριο φοίτησης στα πανεπιστήμια, θεσμοθετεί «φοιτητοδικεία» και νομοθετεί την ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας, που θα υπάγεται στην ΕΛΑΣ.

Με προσλήψεις 1.000 ειδικών φρουρών. Με …διαδικασίες εξπρές βεβαίως βεβαίως, ενώ όπως λένε διάφορες κυβερνητικές μαριονέτες «λεφτά δεν υπάρχουν» (για πραγματική ενίσχυση της παιδείας και δημόσιας υγείας).

Αυτός ο νόμος δεν πρέπει να περάσει

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ, ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ  &

ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΦΛΕΒΑΡΗ 12 μεσημέρι στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Την Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2021, στις 12 το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε Συνέντευξη Τύπου της «Επιτροπής Αλληλεγγύης σε διωκόμενους για την ελευθερία σε κινητοποιήσεις» στα Γραφεία της ΔΟΕ στο Σύνταγμα.

Η συνέντευξη μεταδόθηκε και διαδικτυακά μέσω zoom και meet.jit.si στους δημοσιογράφους και συντονίστηκε από τη Μαρία Μπικάκη μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης.

Από το Νίκο Ζυγογιώργο, συλληφθέντα στις 6/12 στην οδ. Γραβιάς και κρατούμενο από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα στη ΓΑΔΑ μαζί με δεκάδες άλλους σε συνθήκες υπερσυνωστισμού, παρουσιάστηκε η ανάγκη που οδήγησε στην ίδρυση της ανοικτής Επιτροπής Αλληλεγγύης με τα γεγονότα της κυβερνητικής καταστολής, των απαγορεύσεων και την έξαρση της κρατικής βίας με εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις σε όλη τη χώρα με πρόσχημα την πανδημία. Ανέφερε ότι όλο αυτά εντάσσονται στο γενικότερο σχεδιασμό του συστήματος για επιβολή μέτρων ελέγχου,  παρακολούθησης, περαιτέρω περιστολής ελευθεριών.

Ο Σταύρος Σκεύος, μέλος του Δ.Σ. του Ενιαίου Σωματείου Εργαζομένων Vodaphone-Wind-Victus μίλησε για τις στοχεύσεις της κυβέρνησης με τα μέτρα ελέγχου και την αστυνομικής τρομοκρατίας που εντείνονται προκειμένου   να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τις εγκληματικές ευθύνες της για τη δημόσια υγεία και για την αντεργατική πολιτική της που εντείνει τη φτώχεια και την ανεργία, οδηγώντας το λαό στην εξαθλίωση, ώστε να καταστείλει «εν τη γενέσει» τους τις λαϊκές αντιδράσεις το επόμενο διάστημα.

Η Λυδία Καττή, φοιτήτρια, συλληφθείσα και κτυπημένη στις 17 Νοέμβρη στην επίθεση της αστυνομίας στα Σεπόλια που κρατήθηκε στη ΓΑΔΑ, αναφέρθηκε στη στοχοποίηση της νεολαίας από την κυβέρνηση και είπε ότι «καταστολή δεν είναι μόνο αυτή στις διαδηλώσεις, αλλά είναι και η αγωνία για το μέλλον μας, αυτό που βιώνουμε στις σχολές και στα σχολεία μας,  ο φόβος για την ανεργία και την επισφαλή εργασία, το άγχος για την κατάσταση που επικρατεί στην υγεία και τον εγκληματικό τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας από την κυβέρνηση, που δεν παίρνει ουσιαστικά μέτρα, ενώ την ίδια στιγμή περνά αντιδημοκρατικούς νόμους και θέλει να κλείνει και τη νεολαία από τις 9 μέσα στο σπίτι».

Ο Ερνέστο Αγγελής, αδιόριστος εκπαιδευτικός, παρουσίασε το κύμα αλληλεγγύης που έχει ξεκινήσει με δημιουργία Επιτροπών και σε άλλες πόλεις εκτός από την Αθήνα, όπως στη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, το Ηράκλειο, την Ηγουμενίτσα, κ.α. και συναντά μεγάλη ανταπόκριση από κόσμο. Την υποστήριξη όσων έχουν υποστεί πρόστιμα και έχουν διώξεις για κινητοποιήσεις από αλληλέγγυους δικηγόρους με τη νομική ομάδα που έχουν συστήσει πανελλαδικά. Επίσης, την μεγάλη στήριξη που έχουν δώσει καλλιτέχνες με τη συμμετοχή τους σε 3 διαδικτυακές συναυλίες για την ενίσχυση των διωκόμενων. Ενημέρωσε ότι ήδη έχουν συγκεντρωθεί από εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες πάνω από 130 ψηφίσματα συμπαράστασης στους διωκόμενους που απαιτούν παύση των διώξεων και διαγραφή των προστίμων (σχετικός κατάλογος στο ιστολόγιο της Επιτροπής Αλληλεγγύης εδώ).

Ο Θανάσης Κούρκουλας, καθηγητής Μ.Ε.,  τόνισε την έκταση της καταστολής και της οικονομικής τρομοκρατίας της κυβέρνησης αναφέροντας ότι οι διώξεις που γνωρίζει η Επιτροπή μέχρι τώρα είναι πάνω από 69 για 10 δίκες, ενώ τα πρόστιμα για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις για τα οποία γνωρίζουμε συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν 200 αγωνιστές και αγωνίστριες και προσεγγίζουν τις 60.000 €. Επίσης, παρουσίασε τα ονόματα  των πολιτικών οργανώσεων και μετώπων που στηρίζουν την Επιτροπή και είναι οι : Αναμέτρηση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΑ,        ΕΚΚΕ, ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ),Κόκκινο Νήμα, ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νΚΑ, Ξεκίνημα, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, ΟΚΔΕ, Συνάντηση για μια Διεθνιστική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Συντονισμός Κομμουνιστικών Δυνάμεων.

Ο Γιάννης Αναγνωσταράς, μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ, είπε ότι στην εποχή των σκληρών αντιθέσεων από τη μία είναι ο βάρβαρος κόσμος της κυβέρνησης, που με πρόσχημα την πανδημία, απαγορεύει διαδηλώσεις και από την άλλη ο πραγματικός κόσμος της ζωής που γράφει στο φως. Είναι οι γιατροί που μάχονται στα νοσοκομεία, οι εκπαιδευτικοί στα ανοχύρωτα σχολεία, όσοι διαδηλώνουν διεκδικώντας εργατικά δικαιώματα, όσοι στοιβάζονται στη ΓΑΔΑ και στο μεταγωγών για τις συγκεντρώσεις στις 17 Νοέμβρη για το Πολυτεχνείο και στις 6 Δεκέμβρη για τον Γρηγορόπουλο. Για αυτό είμαστε αλληλέγγυοι και ζητάμε απόσυρση όλων των κατηγοριών και των απαράδεκτων προστίμων.

Στη συνέχεια η Μάγια Σταυροπούλου, μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ, δήλωσε την αλληλεγγύη των μαχόμενων εκπαιδευτικών και τη στήριξη των δράσεων της Επιτροπής, ως συνέχεια της παρουσίας τους  στους αγώνες ενάντια στην εγκληματική  πολιτική που πλήττει βάναυσα την κοινωνική πλειοψηφία με την αντιμετώπιση της πανδημίας, όσο και στο επίπεδο της εργασίας με τη λήψη αντεργατικών μέτρων, με όχημα και άλλοθι την πανδημία, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα πλαίσιο ‘’έγκλειστης ‘’κοινωνίας.  Κάλεσε κάθε σωματείο, σύλλογο, φορέα και συλλογικότητα του κινήματος να στηρίξει έμπρακτα και με κάθε τρόπο τις δράσεις της Επιτροπής, ώστε να απλώσουμε ένα δίχτυ προστασίας και περιφρούρησης των αγωνιζόμενων αλλά και των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.

Ενώ, ο Κώστας Τουλγαρίδης, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Κ. Σωτηρίου και περιφερειακός σύμβουλος, που συνελήφθη στις 6/12 και κρατήθηκε στο Μεταγωγών στην Πέτρου Ράλλη σε κρατητήρια μέχρι αργά τη νύχτα μαζί με δεκάδες ακόμα που θέλησαν να τιμηθεί η μνήμη του Αλέξη,  αναφέρθηκε στη συμμετοχή του Συλλόγου τους στην Επιτροπή και κάλεσε όλους να την στηρίξουν αυτή την περίοδο που με μεγαλύτερη βαρβαρότητα εκδηλώνεται η επίθεση στα δικαιώματα, στην εργασία, την εκπαίδευση για αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Ο Θοδωρής Συμεωνίδης, δικηγόρος, από τη Νομική ομάδα, που έχει σταθεί αλληλέγγυα στην υποστήριξη όσων αγωνιστών έχουν πρόστιμα και συλλήψεις όλο αυτό το διάστημα και βρέθηκε κοντά τους σε αστυνομικά τμήματα, κρατητήρια, δικαστήρια, αναφέρθηκε στα νέα μέτρα οικονομικής καταστολής. Ο αστυνόμος νομιμοποιείται να κρίνει αν είναι άσκοπη η μετακίνηση σου αν έχεις παραβιάσει την ΚΥΑ και να σου βάζει πρόστιμο, αλλά και αυτός που κρίνει την ένσταση κατά του προστίμου είναι πάλι αστυνομικό όργανο. Εισάγονται νέες καταστάσεις με επίθεση στο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος στο δικαίωμα του συναθροίζεσθαι και στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ιδεών που δεν μπορούν να αναθεωρηθούν, αλλά η κυβέρνηση τα παραβιάζει με αφορμή έκτακτες καταστάσεις. Επειδή ταυτόχρονα η πολιτική της κυβέρνησης εξελίσσεται με νέα αντιλαϊκά μέτρα, η απάντηση δεν μπορεί να είναι περιμένουμε στο σπίτι μας πότε θα περάσει η πανδημία. Ο λαός πρέπει να εκφράσει την αγωνία του μέσω των αγώνων. Στηρίζουμε  ως μαχόμενοι δικηγόροι την Επιτροπή.

Στη συνέχεια σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για το εάν ενδιαφερόμαστε μόνο για όσους συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, έγινε σαφές ότι εμείς θέλουμε να σπάσει το κλίμα των περιορισμών και απαγορεύσεων που δεν υπαγορεύονται από κάποιο υγειονομικό λόγο, της αστυνομικής και οικονομικής τρομοκρατίας που αφορά όλους, στοχοποιεί ιδιαίτερα όσους κινητοποιούνται και το δικαίωμα των συναθροίσεων,  ενώ αναγνωρίζει το δικαίωμα της άσκησης, του περιπάτου, του να βγάλει κάποιος έξω το κατοικίδιο του. Συμπαραστεκόμαστε σε όλο τον κόσμο που έχει δεχτεί αναίτια πρόστιμα και θεωρούμε ότι ο αγώνας μας θα έχει ουσιαστική συμβολή στο σπάσιμο της τρομοκρατίας και του περιορισμού της κυκλοφορίας.

Επίσης σε ερώτηση γιατί μαζεύουμε χρήματα για τα πρόστιμα, ενώ κάνουμε καμπάνια για τη διαγραφή τους,  διασαφηνίστηκε ότι : Τα χρήματα κατευθύνονται και για τη στήριξη των υπεράσπισης των διωκομένων που απαιτεί δικαστικά έξοδα σε μία πολύ ακριβή δικαιοσύνη σήμερα, αλλά, παρότι, ο αγώνας μας για τη διαγραφή των προστίμων θα συνεχιστεί, ωστόσο δεν θα αφήσουμε όσους έχουν απειλή κατασχέσεων και τόκων υπερημερίας να μείνουν μόνοι τους μέχρι να δικαιωθούμε. Συλλογικά θα αντιμετωπίσουμε και τα πρόστιμα, και αν τα χρήματα των προστίμων καταφέρουμε με τους αγώνες μας επιστραφούν από πολιτική ή δικαστική απόφαση, τότε θα χρησιμοποιηθούν πάλι από το κίνημα για τις δράσεις αλληλεγγύης.

Τέλος, ως ανοιχτή Επιτροπή σε σωματεία, φορείς και αλληλέγγυους που έχει σκοπό την υπεράσπιση όσων αντιμετωπίζουν διώξεις και τους έχουν επιβληθεί πρόστιμα με πρόσχημα την πανδημία, γιατί συμμετείχαν ή προσπάθησαν να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείο στις 17/11, στην απεργία της 26/11, στην επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου στις 6/12 ή σε άλλες συλλογικές δράσεις, καλούμε και άλλους φορείς και αλληλέγγυους σε συμμετοχή στην Επιτροπή Αλληλεγγύης.

Συνεχίζουμε τη δράση μας και την καμπάνια μας για  με τις παρακάτω ενέργειες :   

•  Καμπάνια συλλογής υπογραφών (η φόρμα εδώ) με στόχο να μαζευτούν χιλιάδες υπογραφές που να απαιτούν την παύση των διώξεων και την διαγραφή των εξοντωτικών προστίμων ώστε να μπορέσουμε στα δικαστήρια και σε όλες μας τις κινητοποιήσεις να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας και να καταδείξουμε ότι δίπλα σε όλους όσους διώκονται είμαστε χιλιάδες.
• Συγκέντρωση ψηφισμάτων (το σχέδιο εδώ, αποστολή στο μέιλ [email protected]) από φορείς για να εκφραστεί από το κίνημα ένα μαζικό κύμα συμπαράστασης και να μπορέσουμε να συμβάλλουμε στην αθώωση των κατηγορουμένων.
• Συλλογική οικονομική στήριξη για τα έξοδα των δικών και τα πρόστιμα, ώστε παράλληλα με τον αγώνα που κάνουμε να ακυρωθούν τα πρόστιμα να μπορέσουμε να έχουμε υποστήριξη σε όσους καταλογιστούν και να αποφύγουν τις κατασχέσεις από τους λογαριασμούς τους (ο λογαριασμός εδώ)
• Μαζική κινητοποίηση το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι μπροστά στη Βουλή στο Σύνταγμα για να προασπίσουμε το δικαίωμα μας στη διαδήλωση και να απαιτήσουμε την παύση των διώξεων και την διαγραφή των εξοντωτικών προστίμων.
• Δηλώνουμε την αντίθεσή της στο νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων & στην ποινικοποίηση της πολιτικής, κινηματικής δράσης.
• Καταδικάζουμε την εκμετάλλευση της πανδημίας ως πρόσχημα για την επίθεση στα εργατικά & δημοκρατικά δικαιώματα. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα στους αγώνες.
• Απαιτούμε να διαγραφούν τα εξοντωτικά πρόστιμα και να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες από τους συλληφθέντες
• Καλούμε σε ραντεβού στους δρόμους στους δρόμους του αγώνα.

 ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ

Περισσότερες πληροφορίες και το βίντεο από τη συνέντευξη θα βρείτε στο ιστολόγιο της Επιτροπής https://mazistonagona.blogspot.com

Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2020

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

https://mazistonagona.blogspot.com         facebook / Μαζί στον αγώνα

Πηγή: mazistonagona.blogspot.com

του Μάριου Αυγουστάτου

2020, μια από τις χειρότερες χρονιές των τελευταίων δεκαετιών, ειδικά για τους μη προνομιούχους.

Παράλληλα είναι και το τέλος μιας δεκαετίας εξαιρετικά αντιφατικής: Απ’τη μία είχαμε σκληρή οικονομική ύφεση, με φτώχεια, πολέμους, ξεριζωμό και προσφυγιά και απροκάλυπτη επίθεση των από πάνω στους από κάτω.

Απ’τη μία είχαμε παγκοσμίως τρομακτική άνοδο της ακροδεξιάς και των ναζιστικών μορφωμάτων, αλλά από την άλλη τη ριζοσπαστικοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, με ξεκάθαρη αμφισβήτηση του καπιταλισμού με την έξαρση (με τα πάνω και τα κάτω του) των αγώνων και των κινημάτων σε όλο τον πλανήτη.

Οι κινητοποιήσεις κατά της λιτότητας, οι αγώνες για τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τα αντιρατσιστικά κινήματα (από το Black Lives Matter μέχρι την υπεράσπιση των -αυτονόητων (?) – δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών), το αντιφασιστικό κίνημα, η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, ο διαρκής αγώνας κατά του σεξισμού / της έμφυλης βίας και για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τα οικολογικά κινήματα έδωσαν ελπίδα σε πολύ κόσμο, που όμως η πολιτική τους εκπροσώπηση σε μεγάλο βαθμό απογοήτευσε όντας υποταγμένη σε λογικές ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

Βεβαίως και χάσαμε μάχες και τα μαντάτα από όλα τα πεδία μαχών και αντιπαραθέσεων δεν είναι και τα πιο αισιόδοξα, κερδίσαμε όμως και αρκετές και σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί στο σύνολό του.

Θα μείνουμε εδώ και θα υπάρχουμε όπως μπορούμε και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε. Και όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαστε στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, που είναι δίσεκτοι οι καιροί. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Και ναι, There Is Alternative, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον και όχι τα κέρδη, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση και τη συλλογικότητα και όχι την απομόνωση και τον ατομικισμό. Καμία μόνη, κανένας μόνος, είμαστε οι πολλές/οί και θα νικήσουμε.

 Καλή χρονιά και καλή δεκαετία σε όλες/ους!

Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή,  29/12/20

Σήμερα 29/12/20 στο νοσοκομείο «Σωτηρία» ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ κατόπιν άνωθεν εντολής της «τελευταίας στιγμής» ο προγραμματισμένος εμβολιασμός δεκάδων υγειονομικών. Στη θέση τους, εμβολιάστηκαν ισάριθμοι υπουργοί και παρατρεχάμενοι.

Αυτό, στο νοσοκομείο που υποτίθεται πως είναι από τον Μάρτιο η «ναυαρχίδα» της χώρας στην μάχη ενάντια στην επιδημία COVID19,  στο νοσοκομείο που έχει ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό κυριολεκτικά εξουθενωμένο, που επί πολλούς μήνες ρισκάρει την ίδια του την ζωή στις πτέρυγες νοσηλείας COVID και στις ΜΕΘ COVID.

Προφανώς για την κυβέρνηση έχει προτεραιότητα όσον αφορά τον εμβολιασμό η κάθε υφυπουργίσκη κυρία Κουλουμπαρδενοπούλου έναντι στην Λοιμωξιολόγο και στην Νοσηλεύτρια που ξημεροβραδιάζονται δέκα μήνες στις πτέρυγες COVID, που όταν πηγαίνουν σπίτι τους φοβούνται να φιλήσουν τα παιδιά τους και που όταν διαμαρτύρονται για ελλιπή ή σκάρτα Μέσα Ατομικής Προστασίας τις περνάνε και από … «ΕΔΕ» όπως επίσης τις απειλούν και με «ΕΔΕ» αν αρρωστήσουν.

Η κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας δίνουν άλλο ένα ηχηρό μήνυμα πως και τώρα με τον εμβολιασμό οι “VIPs” προηγούνται του λαού όσον αφορά τη ζωή και τον θάνατο. Και φυσικά προηγούνται και των υγειονομικών, των «ηρώων με τις λευκές και πράσινες μπλούζες» που οι πολιτικάντηδες υποκριτικά τους «χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια». Άλλωστε έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλες απαξιωτικές και εκδικητικές ενέργειες ενάντια στους υγειονομικούς της δημόσιας περίθαλψης (ετσιθελικές μετακινήσεις, διώξεις κλπ) ενώ οι κυβερνητικές δεσμεύσεις περί ένταξης στα Βαρέα Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, περί μονιμοποίησης των επικουρικών και περί έκτακτου επιδόματος Χριστουγέννων πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Μετά το «χειροκρότημα» ήρθε το φτύσιμο.

Πέρα από τους υγειονομικούς υπάρχουν οι ηλικιωμένοι και τα μέλη των ευπαθών ομάδων (ιδιαίτερα δε για ευνόητους λόγους στις λαϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης και γενικά στις φτωχές περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Ελλάδας). Πρώτα και κύρια η κυβέρνηση απέναντι σε αυτούς ασχημονεί,  εξασφαλίζοντας προτεραιότητα στον εμβολιασμό για τα … μέλη της και για διάφορους «αξιωματούχους». Και μάλιστα όταν οι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες κυβερνητικοί προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί για δήθεν «εκατομμύρια» εμβόλια «που θα γίνονταν κάθε μήνα από τον Δεκέμβριο και μετά» αποδείχθηκαν παραμύθια της Χαλιμάς (όπως ήταν αναμενόμενο) και τώρα ομολογείται πως στην καλύτερη περίπτωση οι ηλικιωμένοι και τα λοιπά μέλη ευπαθών ομάδων θα εμβολιαστούν ως τον … Ιούνιο και μόνο τότε θα έρθει η σειρά και του υπόλοιπου πληθυσμού.

Άλλη μία φορά, με τον εμβολιασμό COVID19 αποδεικνύεται περίτρανα πως η Υγεία, η Ζωή κι ο Θάνατος αποτελούν εργαλεία χυδαίας ταξικής  πολιτικής.  Στην Ελλάδα  χωρίς κανένα πρόσχημα:  κάποιοι θεωρούν πως είναι οι ιδιοκτήτες της χώρας.