Του Στέλιου Φαζάκη

Εθνικισµός, «ούτε αριστερά ούτε δεξιά», συγχρωτισµός µε την άκρα δεξιά

H είσοδος στη Βουλή της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ζωής Κωνσταντοπούλου µε τις εκλογές της 25ης Ιούνη είναι το “παράπλευρο” αποτέλεσµα άλλης µίας σηµαντικής, έµπρακτης βοήθειας του µιντιακού κατεστηµένου στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της Ν∆. Η προώθηση του συγκεκριµένου κόµµατος µε προνοµιακή µεταχείριση από τα ιδιωτικά κανάλια έγινε ξεκάθαρα βάσει σχεδιασµού και σε συνεργασία µε τη Ν∆ για να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως το ΜΕΡΑ25. Το σχέδιο πέτυχε. Το ποσοστό του 2,89 των εκλογών του Μάη έφερε το σχεδόν ανύπαρκτο µέχρι πρόσφατα κόµµα κοντά στην είσοδο του στη Βουλή και τον Ιούνη, παίρνοντας πέντε χιλιάδες λιγότερες ψήφους (165.000), εξασφάλισε ένα ποσοστό 3,17% και είσοδο στη Βουλή µε 8 έδρες. Οι ψήφοι αυτοί προέρχονται κυρίως από δυσαρεστηµένους ψηφοφόρους των παραπάνω, αλλά όχι µόνο…

Η γνωστή συνταγή

Στις κρίσιµες εκλογικές αναµετρήσεις του 2015, είχε ακολουθηθεί από τους καναλάρχες µια παρόµοια µέθοδος. Τότε, για να αντιµετωπιστεί η µεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και να διοχετευθεί αλλού, µε ασφάλεια η «οργισµένη ψήφος», αναγκάστηκαν να δηµιουργήσουν το «Ποτάµι» του φερέφωνού τους Σταύρου Θεοδωράκη. Και εκείνο το εγχείρηµα είχε πετύχει. Το «Ποτάµι» µπήκε στη Βουλή τον Γενάρη του 15, µε ποσοστό 6% και 17 βουλευτές. Στην πραγµατικότητα το Ποτάµι ήταν µία πετυχηµένη διακαναλική εκποµπή µε µικρό κόστος και µεγάλη απήχηση. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το κόµµα  έπαψε να είναι χρήσιµο και διαλύθηκε τελικά το 2019, µε τα µέλη του να βολεύονται σε Ν∆ και ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, στις εκλογές του 2023, δε χρειάστηκε να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια. Επιλέχθηκε το κόµµα της Κωνσταντοπούλου. Η “Πλεύση Ελευθερίας” ενώ δεν υπήρχε πουθενά, τουλάχιστον την τελευταία τετραετία σαν να είχε αναστείλει τη λειτουργία της, ξαφνικά εµφανίζεται οριακά εκτός Βουλής τον Μάη και “ρυθµιστής” της εκλογικής αναµέτρησης της 25ης Ιούλη.

Γιατί τα ΜΜΕ «αγάπησαν» τη Ζωή;

Η Κωνσταντοπούλου αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ µετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015, ιδρύοντας λίγους µήνες αργότερα το δικό της κόµµα. Ήταν λογικό, όπως και για όσους έφυγαν τότε, η κριτική της να είναι σκληρή και να στρέφεται ενάντια στη µνηµονιακή πλέον κυβέρνηση Τσίπρα. Για την “Πλεύση Ελευθερίας”, όπως και για το “Μέρα 25” του Βαρουφάκη, η σκληρή και σχεδόν αποκλειστική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθοριστικό, ταυτοτικό ζήτηµα και παραµένει µέχρι σήµερα τέτοιο, όσο τα δύο αυτά κόµµατα παραµένουν προσωποπαγή, αδυνατώντας να γίνουν φορείς µιας ευρύτερης, συµπαγούς πολιτικής ταυτότητας. Το “Μέρα 25” έχει προχωρήσει περισσότερο, γιατί κατάφερε να έχει κοινοβουλευτική παρουσία και πρόλαβε να σχηµατήσει κοµµατικές δοµές και στελέχη. Παρ’ολα αυτά, έχει ακόµα την ανάγκη να επανέρχεται ξανά και ξανά στα αιτήµατα του ‘15 για να συσπειρώνει τους οπαδούς του, γι’ αυτό και χρησιµοποιεί στην καµπάνια του το µισο-συριζαίικο σύνθηµα “Πρώτη Φορά Ρήξη”.

Η “Πλεύση Ελευθερίας” έµεινε πίσω. Παρέµεινε το “κόµµα της Ζωής” και συνέχισε να επιτίθεται στον ίδιο “εχθρό”, τον ΣΥΡΙΖΑ, που εν τω µεταξύ έχασε την εξουσία το 2019. Μία από τις ελάχιστες παρεµβάσεις της Κωνσταντοπούλου που ακούστηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν∆ ήταν σχετικά µε το σκάνδαλο Novartis και βέβαια οι καταγγελίες της αφορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συναλλαγές του µε δικαστικούς λειτουργούς. Γι’ αυτό βρέθηκαν κανάλια για να τις εκφράσει. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους για να “θυµηθεί” το κατεστηµένο την “Πλεύση”. Η Ν∆ ήθελε να προκαλέσει διαρροή ψήφων και στον ΣΥΡΙΖΑ  και στο ΜΕΡΑ 25. Ιδανικά κρατώντας και τους δύο «µικρούς», Ζωή και Γιάνη, εκτός Βουλής. Στη χειρότερη περίπτωση µάλλον πιστεύουν ότι αν η “Πλεύση” µπει στη Βουλή, θα είναι µια αξιωµατική αντιπολίτευση απέναντι στην αξιωµατική αντιπολίτευση.

‘Οµως το σύστηµα “αγάπησε” τη Ζωή όχι µόνο για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ µένος της. Το κόµµα αυτό, µέσα από την έλλειψη πολιτικής εστίασης και έναν πανικόβλητο οπορτουνισµό, ανέπτυξε πολιτικά χαρακτηριστικά που το εντάσουν πλέον στον εθνικιστικό χώρο µε απεύθυνση σε “αγανακτισµένους και οργισµένους” πολίτες που θέλουν τη “Ζωή στη Βουλή για να τους κάνει άνω-κάτω”. Η Κωνσταντοπούλου, ακολουθώντας την αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραµµή της, πήρε µέρος το 2019 στα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”, πλάι-πλάι µε φασίστες, ακροδεξιούς και λοιπούς “πατριώτες”.

Πλέον το κόµµα της περιλαµβάνει και τέτοιο κόσµο και η επικεφαλής δεν έχει κανένα πρόβληµα µε αυτό, όσο παραµένει η ίδια στην ηγεσία. Ακόµα και σε εκδήλωση της ακροδεξιάς “Ένωσης Αποστράτων Αξιωµατικών” πήγε και µίλησε η Κωνσταντοπούλου. Στο πρόγραµµά τους µπαίνει ακίµα και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 µίλια. Μια πλεύση ελευθερίας στα βουρκόνερα µε θέση “ούτε δεξιά ούτε αριστερά, µόνο πατριωτικά” και φρασεολογία που χρησιµοποιούν ακροδεξιά κόµµατα, όπως η “Ελληνική Λύση” και η “Νίκη”.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, καµία κριτική παρέµβαση δεν έγινε από τη Ζωή για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθήθηκε. Καµία συµµετοχή σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις για ό,τι συνέβη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Θα µπορούσε αν ήθελε, έστω µόνη της, έστω ως “προσωπικότητα”. Έχει απαρνηθεί όµως πλήρως το Αριστερό της παρελθον, “κλείνοντας το µάτι” στον Μητσοτάκη και τα ΜΜΕ. Έβγαινε και έλεγε ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι µπορεί για την πανδηµία και ζητούσε την πιο ενεργή συµµετοχή της εκκλησίας. Ακολούθησε και το “κίνηµα” των αντιεµβολιαστών για να πάρει κάτι και από εκεί.

Πώς λοιπόν να µην προτιµήσει το σύστηµα την Κωνσταντοπούλου που είναι τόσο “στα µέτρα του”;

Είναι ακριβώς η γραµµή που επιδιώκουν. Μια κριτική ανώδυνη που δεν αµφισβητεί το νεοφιλελεύθερο – εθνικιστικό οικοδόµηµα. Τι θα ψήφιζε µια Κωνσταντοπούλου στη Βουλή για τον φράχτη του Έβρου, τα Rafale και τα F35; Το µεταναστευτικό; Σίγουρα πιο δεξιά και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αρχηγικός αυταρχισµός

Η συµπεριφορά της Κωνσταντοπούλου απέναντι στους υπόλοιπους-ες συνυποψηφίους του κόµµατός της δείχνει και την ιδιοκτησιακή λογική πάνω στην οποία χτίστηκε όλο αυτό. ∆ήλωσε ότι «ο προπονητής αποφασίζει για την οµάδα», αποκλείοντάς τους από εκλόγιµες θέσεις και βάζοντας ανθρώπους της αρεσκείας της και της οικογένειάς της. Ταυτόχρονα στέλνει «καρδούλες» για να φανεί και η ευαίσθητη πλευρά της…

Η συµπεριφορά αυτή, µε τις επακόλουθες καταγγελίες των µελών που αποχώρησαν (κυρίως γυνάικες υποψήφιοι που είχαν βγει πρώτες στο κόµµα) µάλλον επηρέασε αρνητικά τους ψηφοφόρους και η “δυναµική” του κόµµατος υποχώρησε. Κατέπεσε και η δήθεν φεµινιστική στάση της Κωνσταντοπούλου, που δε δίστασε να καρατοµήσει τις συνυποψήφιές της.

Η πολιτική «τερατογένεση» της «Πλεύσης Ελευθερίας» δεν αφορά µόνο αυτό το µκρό κόµµα και ένα µικρό ποσοστό ψηφοφόρων. Έχει τη βάση της στην ήττα της Αριστεράς από το 2015 και µετά και την επέλαση του νεοφιλελευθερισµού σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Πληρώνουµε την καπιταλιστική κρίση που µεταφέρεται στους λαούς και βρισκόµαστε σε κατάσταση υποχώρησης από εργατικά, κοινωνικά κεκτηµένα. Οι αστοί έχουν καταφέρει να µοιάζουν οι διεκδικήσεις µας µη ρεαλιστικές, ενώ ταυτόχονα γιγαντώνουν τον εθνικισµό και τις ιµπεριαλιστικές συγκρούσεις. Μόνη διέξοδος παραµένει η αλληλεγγύη και οι εργατικοί αγώνες.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Στις εκλογές της 25ης Ιούνη η «Νίκη» έλαβε 192.239 ψήφους, περίπου 20.000 περισσότερους από τις εκλογές του Μάη. Είναι το µοναδικό κόµµα (τουλάχιστον από όσα εξέλεξαν βουλευτές) που ανέβασε τον αριθµό των ψήφων σε απόλυτους αριθµούς και σε συνδυασµό µε τη συνολική άνοδο της αποχής αύξησε τα ποσοστά του. Είναι πλέον στη Βουλή ένα ακόµα ακροδεξιό, εθνικιστικό και οµοφοβικό κόµµα – και µάλιστα νεότευκτο και σε ελάχιστο χρόνο. Η κεντρική πολιτική σκηνή, µε τη ∆εξιά και την ακροδεξιά να έχουν συνολικά 50+%, προσλαµβάνει επικίνδυνα χαρακτηριστικά και αυτό το αντιλαµβάνεται ο κόσµος της Αριστεράς και των κινηµάτων. Είναι όµως τόσο «µαύρα» τα πράγµατα;

«Νίκη» = ήττα για τον ορθολογισµό

Το «πατριωτικό κίνηµα Νίκη» στον α’ γύρο των βουλευτικών εκλογών του Μαΐου 2023 συγκέντρωσε ποσοστό 3,69%, µε τα υψηλότερα ποσοστά του στη Βόρεια Ελλάδα (Πιερία 9,15%, Πέλλα 7,18%).

Ο πρόεδρός του ∆ηµήτρης Νατσιός είναι θεολόγος, εκπαιδευτικός και παρουσιαστής εκποµπών εκκλησιαστικού περιεχοµένου. Ίδρυσε το θρησκόληπτο και εθνικιστικπό µόρφωµα στις 17 Ιουνίου 2019 µετά από την υπογραφή της Συµφωνίας των Πρεσπών, έναν µήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2019 – στις οποίες όµως δεν συµµετείχε.

∆εν αυτοπροσδιορίζεται στο φάσµα αριστερά-δεξιά, ενώ προτείνει µια «χριστιανοκεντρική διακυβέρνηση». Σύµφωνα µε το καταστατικό του, δεν γίνονται δεκτά ως µέλη του κόµµατος πρώην πολιτικοί, κυβερνητικά στελέχη και… µασόνοι.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

«Είναι το Κίνηµα το οποίον έχει σκοπό να ενώσει όλους τους Έλληνες οι οποίοι εµφορούνται από πατριωτικό και Ορθόδοξο φρόνηµα για την υπεράσπιση των ιδανικών της Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας του συνόλου του έθνους, των αξιών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστης και του δηµοκρατικού χαρακτήρα του Έθνους-Κράτους, στα πλαίσια του ισχύοντος Συντάγµατος και της νοµοθεσίας» (από το καταστατικό).

Υποστηρίζεται, όπως φαίνεται, από παραθρησκευτικές οργανώσεις, από µονές του Αγίου Όρους και χριστιανορθόδοξες αδελφότητες (οι τελευταίες, µε µαύρη προϊστορία στήριξης από τους ναζί κατακτητές µέχρι την χούντα και τους νεοναζί της ΧΑ). Έχει από γραφικές έως άκρως επικίνδυνες θέσεις για τα έµφυλα θέµατα και τα δικαιώµατα. Προτάσσει το «η Ορθοδοξία και η εκκλησία χέρι χέρι µε την Πολιτεία», αξιοποιώντας αντίστοιχους συµβολισµούς: ανάµεσα στους υποψήφιους είναι και η ανιψιά του…  Παΐσιου, Εζνεπίδου Μαρία.

Οι θέσεις της βασίζονται σε µια γενική έννοια: «Ρωµιοσύνη». Μια µεταφυσική / ιδεαλιστική εκδοχή της θεωρίας περί «υπερτρισχιλιετούς συνέρχειας του έθνους», που θυµίζει το αντιδραστικό γερµανικό ιδεολόγηµα του «Volksgemeinschaft», του «πνεύµατος του λαού». Το αφήγηµα «εθνική ενότητα», που εξισώνει όλες τις κοινωνικές τάξεις· πλούσιοι, φτωχοί, µεσαία στρώµατα «ενώνονται» κάτω από την οµπρέλα της «ρωµιοσύνης» – κάτι που κατά περίπτωση έκανε και κάνει και τµήµα της Αριστεράς, αλλά αυτό είναι άλλο θέµα.

Μεταναστευτικό – προσφυγικό

Εννοείται πως το κόµµα «Νίκη» είναι ενάντια στην είσοδο µεταναστών και προσφύγων στη χώρα: «Το ξερίζωµα του γηγενούς πληθυσµού της πατρίδας µας και η βίαιη υποκατάστασή του από εντελώς ξένο (από απόψεως πολιτισµού, καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας) πληθυσµό δεν είναι καινούρια ιδέα. Επί δεκαετίες, κατά συρροήν παραβιάζονται τα σύνορά µας από παράνοµους απρόσκλητους εποίκους, στους οποίους επιπλέον χαρίζεται ευτελώς η ελληνική ιθαγένεια. Εγκαθιστούν, µε τη σιωπηρή συνενοχή ή και ευλογία του πολιτικού συστήµατος, σκληροπυρηνικά γκέτο στον τόπο προορισµού τους, επιβάλλοντας την ισλαµική σαρία, άκρως επικίνδυνες υγειονοµικές συνήθειες». Πρόκειται για ξενοφοβία και «mainstream» ρατσισµό που δε χρήζουν περαιτέρω σχολιασµού.

Εθνικά – ∆ιεθνή

Όπως τονίζει η «γαιοπολιτική ανάλυση» της «Νίκης»: «Το µουσουλµανικό τόξο στα Βαλκάνια της νεο-οθωµανικής Τουρκίας έχει µόνο ΜΙΑ δύναµη ανάσχεσης: την Ορθοδοξία».

Αναγνωρίζουν µόνο τον όρο «Σκόπια», στα ελληνοτουρκικά έχουν την αναµενόµενη στάση, όπως και στα ελληνοαλβανικά: «∆εν υπάρχει κάποια δήθεν ενιαία “Μακεδονική περιοχή” που τριχοτοµήθηκε, αφού η αρχαία γεωγραφική Μακεδονία συµπίπτει σχεδόν µε την απελευθερωµένη ελληνική επικράτεια. Η Μακεδονία είναι Μία, και είναι Ελληνική – εθνικά και γεωγραφικά.» /  «Η Τουρκία δεν έχει ιστορία παρά µόνο ποινικό µητρώο, και καταλαβαίνει µόνο τη γλώσσα της Ισχύος. Ας τη µιλήσουµε». / «∆ε µπορούµε να συζητούµε για φιλικές σχέσεις και ευρωπαϊκή προοπτική µε την Αλβανία, παραγνωρίζοντας τη συστηµατική εχθρική πολιτική του αλβανικού κράτους και παρακράτους απέναντι στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισµό.»

«Οι χώρες του Βίσεγκραντ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγµα ότι µπορεί µία χώρα να κοιτάζει το συµφέρον της χωρίς να βλάπτει την ευρωπαϊκή συµµετοχή της». Πρόκειται για Αντι-ΕΕ ρητορική εκ δεξιών και µε πρότυπο τις ακροδεξιές κυβερνήσεις του Βίσεγκραντ. Με δυο λόγια, οι θέσεις της «Νίκης» είναι ξεκάθαρα εθνικιστικές – ακροδεξιές.

Οικονοµία

Σύµφωνα µε τη «Νίκη», «Ο Έλληνας είναι ο στοχοποιηµένος πολίτης δεύτερης κατηγορίας. ∆εν χρειάζεται να είσαι αριστερός ή δεξιός για να έχεις ολοκληρωµένη τοποθέτηση για την πατρίδα. Για παράδειγµα, είµαστε εξίσου υποστηρικτές µίας φιλεργατικής νοµοθεσίας που σέβεται τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, όσο και µίας πολιτικής ελάφρυνσης φόρων στις επιχειρήσεις. Επίσης στηρίζουµε τόσο τη δωρεάν µεταπτυχιακή παιδεία όσο και την κατάργηση του πανεπιστηµιακού ψευτοασύλου». Φαντασιώνονται µια οικονοµία µε τα βασικά προϊόντα να είναι «made in Hellas». Για τα των τραπεζών και των δανείων: «[…] στις περιπτώσεις µη εξυπηρέτησης των δανείων (π.χ. λόγω ανεργίας), ο δανειζόµενος θα αναλαµβάνει υποχρεωτική εργασία στο ευρύτερο ∆ηµόσιο µε ειδικό καθεστώς αυξηµένων κρατήσεων, ώστε να υπάρξει υποχρεωτική µακροχρόνια εξυπηρέτηση του δανείου».

Σε κάποιο κοινό, οι win-win θέσεις φαντάζουν ελκυστικές, αλλά βεβαίως είναι ανέφικτες. ∆εν αντέχει σε οποιαδήποτε σύγχρονη ανάλυση η άρνηση των κοινωνικών τάξεων, χέρι χέρι µε εθνικισµό, το δόγµα φτωχοί – πλούσιοι  έχουµε τα ίδια συµφέροντα κάτω από τη σηµαία της νοµιµότητας, της πατρίδας και της ορθοδοξίας… Όσο για την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας για την αποπληρωµή δανείων, πρόκειται µάλλον για ιδέα ναζιστικής έµπνευσης…

Συµπεράσµατα

Η ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της, από τους υπερσυντηρητικούς, τους φιλοµοναρχικούς, τους φιλοχουντικούς µέχρι και τους νεοναζί, ήταν πάντα παρούσα στη δηµόσια σφαίρα, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με µικρότερα ή µεγαλύτερα ποσοστά και µε το µεγαλύτερο τµήµα της διαχρονικά ενσωµατωµένο στη «µεγάλη αγκαλιά» της Ν∆. Ασφαλώς υπάρχει σοβαρό  ποσοστό της κοινωνίας που έχει ακροδεξιές ή/και υπερσυντηρητικές ιδέες. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα του «Σηµείου για τη µελέτη και την αντιµετώπιση της Ακροδεξιάς»2 µας δείχνει πόσο αντιφατικές απόψεις υπάρχουν σε µεγάλα τµήµατα της κοινωνίας:

• 69,8% του πληθυσµού θεωρεί ότι ο αριθµός των µεταναστών στην Ελλάδα είναι υπερβολικός και 58,1% ότι οι µετανάστες/πρόσφυγες από µουσουλµανικές χώρες «απειλούν τον πολιτισµό µας».

• 49,2% µάλλον συµφωνεί για την επαναφορά της θανατικής ποινής.

• 22,3% ότι θα ήταν καλό να υπάρχει η ΧΑ, αρκεί να µην έκανε εγκληµατικές ενέργειες.

• 65,2% συµφωνούν ότι τα παιδιά µεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα πρέπει να έχουν δικαίωµα άµεσης απόκτησης ιθαγένειας.

• 78,1% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι υπάρχει ζήτηµα ρατσιστικής βίας στην ελληνική κοινωνία, ενώ το 16,8% θεωρεί ότι δεν υπάρχει. Από όσους θεωρούν ότι υπάρχει ρατσιστική βία, το 83,7% θεωρεί ότι δεν είναι δικαιολογηµένη, ενώ αντίθετα το 13% τη δικαιολογεί.

Οι πολιτικές θέσεις που, εν προκειµένω, πρεσβεύει η «Νίκη» πριν από κάποιες δεκαετίες θα φάνταζαν από γραφικές και οπισθοδροµικές έως επικίνδυνες. Χωρίς να έχουν πάψει να είναι τέτοιες, τις τελευταίες δεκαετίες ένα κύµα mainstream εθνικισµού, ξενοφοβίας και ρατσισµού -µε καταλυτικό τον ρόλο των ΜΜΕ- από τα µακεδονικά συλαλλητήρια της δεκαετίας του ‘90 µέχρι την άνοδο της ΧΑ στα χρόνια της κρίσης, κανονικοποίησε αυτές τις απόψεις σε ένα µέρος της κοινωνίας – µε τη συνδροµή, βεβαίως των κάθε λογής Βορίδηδων, Αδώνιδων, Κυρανάκηδων και Πλεύρηδων, που µια χαρά τους ενσωµάτωσε και έδωσε πολιτική αξία και υπουργικούς θώκους η ∆εξιά.

Με τη συµφωνία των Πρεσπών και τις προεκλογικές εξαγγελίες της Ν∆ για κατάργησή της να διαψεύδονται µετά το 2019, σε συνδυασµό µε την πανδηµία από το 2020, φούντωσαν στην ελληνική επικράτεια κάθε λογής συνοµωσιολογικά – αντιεµβολιαστικά και εθνικιστικά κινήµατα, µε τη συνδροµή µέρους της Εκκλησίας, σε µια ελληνική alt-right εκδοχή.

H «Νίκη» από το πρώτο lockdown υιοθέτησε µεγάλο µέρος των θεωριών συνοµωσίας: «Με τον γενικευµένο εµβολιασµό παρατηρούνται αναιτιολογήτως θάνατοι και σοβαρές επιπλοκές σε νέους και µεσήλικες ανθρώπους. Οι άνθρωποι χρησιµοποιούνται, ακουσίως πλέον, ως πειραµατάνθρωποι».

Με τη «Νίκη» µε 10 βουλευτές πλέον, την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου µε 12 και τους ναζί «Σπαρτιάτες» (ουσιαστικά του Κασιδιάρη) επίσης µε 12, όλοι µαζί συγκροτούν µια σκοτεινή, ακροδεξιά – φασιστική πτέρυγα στο κοινοβούλιο, απαραίτητη για το σύστηµα. Απαραίτητη απ’τη µία για την επερχόµενη καταγιστική αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης (που αισθάνεται ισχυρή µε διαφορά 20+% από τον 2ο ΣΥΡΙΖΑ), για να συγκροτήσει το µακρύ της χέρι κόντρα στο εργατικό κίνηµα και τους καταπιεσµένους (µετανάστες/πρόσφυγες/λοατκι κλπ) αλλά και για να εµφανίζεται τάχα “κεντρώα” στα πλατιά ακροατήρια η κυβέρνηση Ν∆.

Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζουν επικίνδυνα τα εκλογικά ποσοστά του συνόλου ∆εξιάς µαζί µε την ακροδεξιά/φασίστες, αλλά κατά τη γνώµη µας δεν αρκούν για να µιλήσουµε για συντηρητικοποίηση ή συνολική δεξιά στροφή της κοινωνίας. Αυτό είναι µια «εύκολη ανάγνωση» που ουσιαστικά καταλήγει στην αδράνεια περιορίζοντας τα καθήκοντα της Αριστεράς σε ηττοπαθή και εν τέλει αδρανή στάση.

Το ζήτηµα είναι αρκετά πιο σύνθετο, µε κύρια αιτία την ανεπάρκεια των µαζικών κοµµάτων της Αριστεράς (ή εκείνων που έχουν κάποια αναφορά σε αυτήν…) να προτάξουν πολιτικό λόγο και πρόγραµµα που να αντιπαρατεθεί στη δεξιά και την ακροδεξιά, πείθοντας την εργατική τάξη.

Στον αντίποδα, πρόσφατα είχαµε το «κίνηµα των Τεµπών», που κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόµους στις 8 Μάρτη, στις φοιτητικές εκλογές είχαµε νίκη των δυνάµεων της Αριστεράς (µε ταυτόχρονη άνοδο των σχηµάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) και την επόµενη µέρα από το ναυάγιο της Πύλου χιλιάδες κατέβηκαν σε δεκάδες πόλεις να διαδηλώσουν. Όλα αυτά συντείνουν στο συµπέρασµα πως οι εκλογές ήταν µια µάχη, µια από τις πολλές που δώσαµε, αλλά όχι η τελική µάχη ούτε η πιο ουσιαστική. Οι συσχετισµοί πλέον είναι αρνητικοί αλλά, ακριβώς επειδή δεν θεωρούµε ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα είναι χαµένα οριστικά και αµετάκλητα στα δίχτυα της δεξιάς και ακροδεξιάς, πρέπει να βγούµε µπροστά, απ’ τα κάτω και αριστερά και να µην αφήσουµε κάθε λογής ακροδεξιούς να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα.

Την επόµενη των εκλογών η Αριστερά και ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική Αριστερά επιβάλλεται να κάνει την αυτοκριτική της, να ανασυνταχθεί και να οργανώσει τους αγώνες, δίνοντας στο κίνηµα -που έχει δείξει ότι µπορεί να είναι µαζικό και µαχητικό- εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σας καλεί στην κεντρική ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ την  Δευτέρα 19/06 στις 7.30 μμ στ Προπύλαια και την μαχητική ΠΟΡΕΙΑ που θα ακολουθήσει στο κέντρο της Αθήνας

Για να καταγγείλουμε

–                 Το νέο κυβερνητικό έγκλημα και την πολιτικής της Ευρώπης-φρούριο.

–                 Να δώσουμε μήνυμα αντίστασης και ανατροπής στην πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και την επερχόμενη κυβέρνηση, να προβάλλουμε την αντικαπιταλιστική πρόταση απέναντι στην βαρβαρότητα του συστήματος.”

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

▸Εκδήλωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πέμπτη 1/6, Πλ.Αυδή (Μεταξουργείο)

Αναδημοσίευση από το commune.org.gr

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο της εφημερίδας “Κόκκινo Νήμα” Νο42 που κυκλοφορεί

«Μαύρο» στη Ν∆ – Καµία εµπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ

Κριτική ψήφος στην Ανταρσύα, για ένα νέο µέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

∆ύο µόλις µήνες µετά την τραγωδία στα Τέµπη και το συγκλονιστικό µαζικό κίνηµα που ξέσπασε, οι ευαισθησίες και η θεµατολογία που αυτό το κίνηµα έφερε στην κεντρική πολιτική σκηνή και στον δηµόσιο διάλογο και αντιπαράθεση φαίνεται να έχουν ξεχαστεί. Η προεκλογική ατζέντα έχει επανέλθει στις γνωστές της «συντεταγµένες». Η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέκτησαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, εκτόπισαν ευκολότερα απ’ ό,τι κι οι ίδιοι θα περίµεναν τη «θεµατολογία των Τεµπών», καθορίζουν µε άνεση την ατζέντα του δηµόσιου διαλόγου, υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να (παρ)ακολουθεί ανακλαστικά αυτή την ατζέντα και να βρίσκεται συνεχώς σε άµυνα, ενώ η µαζική-ρεφορµιστική Αριστερά έχει περιθωριοποιηθεί στον δευτερεύοντα ρόλο αριστερού σχολιασµού της επικαιρότητας. Πώς κατάφεραν η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης να βάλουν τόσο γρήγορα και εύκολα σε παρένθεση το κίνηµα των Τεµπών και όσα αυτό ανέδειξε; 

ΣΥΡΙΖΑ: µια φορά µνηµονιακός, για πάντα µνηµονιακός

Πρώτα απ’ όλα, αξιοποιώντας το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση µετά το 2019 συνέχισε ακάθεκτος στην πορεία µνηµονιακής προσαρµογής και αστικοποίησης. Η προεκλογική του στάση αποδεικνύει ότι δεν έχει καµία διάθεση να θίξει έστω και ελάχιστα τις θεµελιώδεις συντεταγµένες του καθεστώτος ακραίας εκµετάλλευσης της εργασίας και κλιµακούµενου αυταρχισµού και καταστολής που οικοδοµήθηκε µε τα µνηµόνια και σε ορισµένες όψεις του βάθυνε µε τις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη: Όχι µόνο αποφεύγει να πει και να κάνει οτιδήποτε θα συµβόλιζε έστω διαφωνία µε τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσµατα και τη «δηµοσιονοµική πειθαρχία» στο όνοµα της «βιωσιµότητας του χρέους», όχι µόνο δεν αµφισβητεί το καθεστώς της λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, όχι µόνο δεν αµφισβητεί τις ιδιωτικοποιήσεις και τους «κανόνες της αγοράς», αλλά δεν επιχειρεί καν να αντιπαραθέσει στην κυβερνητική ατζέντα του νεοφιλελεύθερου οικονοµικού success story µια κοινωνική ατζέντα για τους µισθούς, τις συντάξεις, το κοινωνικό κράτος. Απολογείται διαρκώς, για την περιβόητη επενδυτική βαθµίδα, για τις κυβερνητικής «επιτυχίες» στη µείωση του χρέους (που µειώνεται… αυξανόµενο), για το ποιος είναι καταλληλότερος να ωθήσει ψηλότερα τη ληστρική καπιταλιστική ανάπτυξη. Έφτασε να παρακολουθεί παράλυτος τον Μητσοτάκη να υπόσχεται αύξηση του κατώτατου µισθού στα 950 ευρώ και του µέσου µισθού στα 1.500 ευρώ (!) επειδή ο ίδιος δεν θέλει να διαταράξει ούτε καν µε ανέξοδη προπαγάνδα τις σχέσεις του µε τα µεγάλα αφεντικά της οικονοµίας -τους καπιταλιστές γενικά, τις τράπεζες ιδιαίτερα- ή να δυσαρεστήσει τους πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.          

Όµως ένα σηµαντικό τµήµα του κόσµου του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει υποστεί µνηµονιακή προσαρµογή όπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και θέλει µαχητική αντιπαράθεση µε ό,τι εκπροσωπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα ξαναψηφίσει τον Τσίπρα για να φύγει ο Μητσοτάκης, µε την ελπίδα ότι θα επιβραδύνει κάπως την ορµή αυτού του οδοστρωτήρα που καταστρέφει τις ζωές τους. Χωρίς το άλλοθι πως κάνει ό,τι κάνει «µε το πιστόλι στον κρόταφο», η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει περίτρανα ότι η µνηµονιακή προδοσία του Ιουλίου του 2015 δεν ήταν «τακτικός ελιγµός» αλλά αλλαγή πολιτικής ταυτότητας που εγκαινίασε µια πορεία διαρκούς αστικοποίησης και µετατόπισης στο σοσιαλδηµοκρατικό κέντρο.

Και φυσικά, δεν περίµενε κανείς από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστεί την «ατζέντα των Τεµπών», να θέσει στο επίκεντρο το αίτηµα για κρατικοποίηση του σιδηρόδροµου και να ανοίξει συνολικότερα την προεκλογική ατζέντα µε έµφαση στα ζητήµατα των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κόµµα της… ταξικής µεροληψίας αλλά για  λογαριασµό του κεφαλαίου.

ΜΕΡΑ25-Συµµαχία για τη Ρήξη: ό,τι να ’ναι, όπως να ’ναι, για να µπούµε στη Βουλή «και βλέπουµε»

Γιατί το ΜΕΡΑ25 δεν άρπαξε την ευκαιρία να θέσει στο κέντρο της συγκυρίας που δηµιουργήθηκε µε το «κίνηµα των Τεµπών» το ζήτηµα της κρατικοποίησης των σιδηροδρόµων, που µάλιστα στις δεδοµένες συνθήκες θα είχε πλειοψηφική αποδοχή; Μοιάζει περίεργο που δεν το έκανε, αλλά δεν είναι. Το ΜΕΡΑ25 «ξεχνά» επίσης να µιλήσει για τα πρωτογενή πλεονάσµατα και το χρέος, τα µεγάλα «λουκέτα» της στρατηγικής της λιτότητας, έχοντας αποδεχθεί την «πλήρη και έγκαιρη» (όπως ακριβώς έγραφε η συµφωνία µε τους δανειστές της 20ής Φεβρουαρίου 2015 που υπέγραψε ο Γ. Βαρουφάκης ως υπουργός Οικονοµικών) αποπληρωµή του χρέους, παρά τις αναφορές στη «χρεοδουλοπαροικία». Ο Γ. Βαρουφάκης πιστεύει ότι η Ελλάδα, µε ποσοστά µισθωτής εργασίας πάνω από 70%, δεν είναι µια «κανονική» καπιταλιστική χώρα όπου η διελκυστίνδα µεταξύ κερδών και µισθών είναι στο κέντρο του παραγωγικού συστήµατος, αλλά µια χώρα όπου όλες οι τάξεις χάνουν εξαιτίας του καθεστώτος της «χρεοδουλοπαροικίας» και γι’ αυτό δεν βάζει στο επίκεντρο την «κοινωνική ατζέντα» (µισθοί, συντάξεις), παρά µόνο έµµεσα, µε προτάσεις για την αντιµετώπιση της ακρίβειας (µείωση συντελεστών ΦΠΑ και ΑΤΑ) που σηµαίνει κατοχύρωση των µνηµονιακών απωλειών αλλά αποφυγή νέων. Παραπέµπει το ζήτηµα της «κοινωνικοποίησης» του ∆Ε∆∆ΗΕ, της ∆ΕΗ και του Α∆ΜΗΕ και την επανασύσταση της Ενιαίας ∆ΕΗ σε µεσοπρόθεσµο χρονικό ορίζοντα και φαντάζεται ότι άµεσα το πρόβληµα των υψηλών τιµών ενέργειας θα αντιµετωπιστεί µε έλεγχο των τιµών στην αγορά (κατάργηση του χρηµατιστηρίου ενέργειας και µείωση ΦΠΑ). ∆εν µιλάει για κρατικοποίηση τοµέων που συνδέονται µε δηµόσια αγαθά (όπως σιδηρόδροµοι και γενικά µεταφορές και παρακάµπτει το ζήτηµα της ιδιοκτησίας («ούτε κρατισµός-κοµµατισµός ούτε ιδιωτικοποίηση») ακόµη και για τοµείς όπως υγεία και παιδεία, µιλώντας για «κοινωνικοποίηση», ένα είδος κοινωνικού ελέγχου χωρίς κρατική ιδιοκτησία, που θα εξασφαλίζεται επειδή «ο σχεδιασµός και ο έλεγχος» θα γίνεται από Συµβούλια Κληρωτών και Εκλεγµένων Πολιτών (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και η διοίκησή τους θα περάσει στα χέρια των εργαζοµένων σε αυτά. Πώς θα εξασφαλιστεί η διοίκηση χωρίς κρατική ιδιοκτησία, παραµένει µυστήριο.     

Μοιραία στρέφεται σε ευφάνταστες ιδέες, είτε νοµισµατικού χαρακτήρα (όπως το σχέδιο «∆ήµητρα») είτε πολιτικού χαρακτήρα (όπως οι προτάσεις για τα Συµβούλια Κληρωτών).      

Παρ’ όλα αυτά, το ΜΕΡΑ25 και η νεότευκτη συµµαχία του µε τη ΛΑΕ («Συµµαχία για τη ρήξη») προβάλλουν όχι µόνο σαν εκλογική λύση, αλλά και σαν ένα νέο ελπιδοφόρο εγχείρηµα στα µάτια κόσµου της αριστεράς (ακόµη και της αντικαπιταλιστικής) αλλά και για τµήµα των αριστερών αντισυστηµικών διαθέσεων.

Τι είναι όµως το εκλογικό µέτωπο ΜΕΡΑ25-Συµµαχία για τη Ρήξη; Πρώτον, δεν είναι ούτε µέτωπο ούτε συµµαχία, αλλά προσχώρηση της ΛΑΕ στις εκλογικές λίστες του ΜΕΡΑ25 και υποταγή στο πρόγραµµά του. Απόδειξη; Κανένα κοινό πρόγραµµα δεν ανακοινώθηκε. Το «κοινό» πρόγραµµα είναι το πρόγραµµα του ΜΕΡΑ25! Πού βασίζεται λοιπόν αυτό το πολιτικό σχέδιο, αυτή η προβαλλόµενη σαν νέα πολιτική πρόταση στον χώρο της Αριστεράς; Στη λογική «να κάνουµε κάτι κι ας είναι ό,τι να ’ναι», να πετύχουµε ένα καλό εκλογικό ποσοστό και έτσι να δηµιουργήσουµε ένα νέο «πολιτικό σύµπαν» για τον κόσµο της Αριστεράς, που µε τον ένα ή τον άλλον τρόπο κάτι καλό θα βγάλει. Είναι η στρατηγική της απελπισίας («δεν αντέχουµε άλλο, κάτι να γίνει επιτέλους»), που όµως είναι συνταγή της καταστροφής. Ο ΣΥΡΙΖΑ µέχρι και το 2015 είχε πολύ περισσότερο ριζοσπαστικό δυναµικό σε όλα τα επίπεδα, αλλά συντρίφτηκε λόγω του στρατηγικού του ελλείµµατος (ή µάλλον της περίσσειας ρεφορµισµού στη στρατηγική του). Το ΜΕΡΑ25-Συµµαχία για τη Ρήξη υπόσχεται µια πολλαπλώς αποδυναµωµένη εκδοχή επανάληψης των παλιών λαθών, προετοιµάζοντας έτσι µια δεύτερη πανωλεθρία για τα υπολείµµατα αριστερής διαφωνίας µε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από την κατάρρευση της ΛΑΕ.   

ΚΚΕ: Στρατηγική των σοσιαλιστικών συµβόλων, συντηρητική και ηττοπαθής πολιτική στην πράξη

Γιατί το ΚΚΕ δεν έθεσε στο κέντρο της δηµόσιας αντιπαράθεσης το αίτηµα για κρατικοποίηση των σιδηροδρόµων µε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο; Γιατί δεν είχε πολιτική συντονισµού των αγώνων και συνέχειας στο «κίνηµα των Τεµπών» ώστε να πάµε σε εκλογές µε το κίνηµα στον δρόµο; Γιατί είχε πολιτική κλεισίµατος του αγώνα των καλλιτεχνών ακριβώς τη στιγµή της κορύφωσης του «κινήµατος των Τεµπών»; Σε απάντηση τέτοιων ερωτηµάτων προβάλλει έναν υπερπληθωρισµό σοσιαλιστικών και κοµµουνιστικών αναφορών, µια στρατηγική των συµβόλων, τόσο περισσότερο όσο πιο συντηρητική και ηττοπαθής είναι στην πράξη η πολιτική του. Προβάλλει επίσης θεωρητικά άλλοθι: α) Ότι τα µεταβατικά αιτήµατα µέσα στον καπιταλισµό (αλλά, δυστυχώς ζούµε ακόµη στον ιστορικό χρόνο της καπιταλιστικής κυριαρχίας) γεννούν αυταπάτες ότι µπορούν να υλοποιηθούν σε συνθήκες καπιταλισµού. Και β) Ότι µεταβατικά αιτήµατα χωρίς κοινωνικοποίηση των µέσων παραγωγής είναι λάθος. Ο καιρός για τέτοια αιτήµατα, που πρέπει απαραίτητα να τίθενται στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης των µέσων παραγωγής συνολικά, είναι όταν δηµιουργηθεί επαναστατική κατάσταση και κριθεί το ζήτηµα της εργατικής εξουσίας. Μέχρι τότε, θα αντιδρούµε στις πολιτικές των κυβερνήσεων όχι επειδή µπορεί να αλλάξει κάτι πριν τον σοσιαλισµό αλλά για να εκπαιδευόµαστε σωστά, θα διδασκόµαστε την καρτερικότητα µέσα από διαδοχικές ήττες και κυρίως θα ενισχύουµε το κόµµα ενόψει της µεγάλης αναµέτρησης, όταν µε το καλό θα πέσει από τον ουρανό σαν ώριµο φρούτο η επαναστατική κατάσταση. Έτσι και µε τα Τέµπη: ούτε κρατικοποίηση των σιδηροδρόµων ούτε εκλογές µε το κίνηµα στον δρόµο. Επιστροφή στον εκλογικό αγώνα και εκκλήσεις στον λαό να αξιοποιήσει την πείρα του και να ενισχύσει το ΚΚΕ.    

Αριστερό και σοσιαλιστικό «φλας» για δεξιά στροφή και άλλοθι για αποχή από τις διακυβεύσεις της κάθε φορά συγκυρίας στο όνοµα της αναµονής της επαναστατικής κατάστασης και της εργατικής εξουσίας στο µακρινό µέλλον: αυτή είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ στον κόσµο του κινήµατος και της Αριστεράς, και το πρόβληµα δεν είναι ο υπερβάλλων ριζοσπαστισµός της, αλλά ο υπερβάλλων συντηρητισµός της.

Ποια πολιτική πρόταση για την Αριστερά;

Στη µεγάλη εικόνα των εκλογών, δεν µας είναι αδιάφορες οι διαθέσεις του κόσµου του ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει τον δρόµο στον Μητσοτάκη ακόµη και όταν δεν εµπιστεύεται την ηγεσία Τσίπρα. Αυτό όµως δεν είναι λόγος να αναγάγουµε αυτές τις διαθέσεις σε σχέδιο για την Αριστερά. Στη µεγάλη εικόνα, επίσης, δεν µας είναι αδιάφορο το συνολικό «σκορ» που θα καταγράψουν οι δυνάµεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, Ανταρσύα) στις εκλογές, δηλαδή ο συνολικός αριστερός συσχετισµός δύναµης στις κάλπες. Όµως αυτό δεν είναι λόγος για να βάλουµε τα πολιτικά σχέδια-προτάσεις του ΜΕΡΑ25, του ΚΚΕ, της Ανταρσύα στον ίδιο παρονοµαστή, να υιοθετήσουµε µια εκλογική-πολιτική στάση που θα σήµαινε ότι η στρατηγική οικοδόµησης δεν έχει καµία, ούτε καν συµβολική σχέση µε τις εκλογές, ούτε καν µε την έννοια της σηµατοδότησης πολιτικών διαθέσεων και προθέσεων για την «επόµενη µέρα».

Η πλήρης πολιτική χρεοκοπία της ΛΑΕ και η εκλογικίστικη υπαγωγή της στο ΜΕΡΑ25 είναι ταυτόχρονα ήττα της λογικής και του πολιτικού σχεδίου «όσοι συναντιούνται στο κίνηµα να κατέβουν µαζί και στις εκλογές» και «όλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά µαζί στις εκλογές», παρακάµπτοντας κρίσιµα ζητήµατα που βρίσκονται στο κέντρο της ιστορικής αλλά και της άµεσης συγκυρίας όπως τα ζητήµατα του πολέµου, των «εθνικών θεµάτων» και της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Η ιστορική συγκυρία της γενικής κρίσης του καπιταλισµού µε τις πολλαπλές της όψεις, του «πολεµικού καπιταλισµού» της παρακµής, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σχέδια ανασυγκρότησης και οικοδόµησης που δεν θα βασίζονται σε καθαρές προγραµµατικές συγκλίσεις για όλα τα µεγάλα µέτωπα της συγκυρίας, που δεν θα είναι ουσιαστικά -κι όχι µε συµβολικούς όρους ή διακηρυκτικά- αντικαπιταλιστικά, που δεν θα είναι στην προοπτική τους «συµβατά» µε τον στόχο της οικοδόµησης µαζικού αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού κόµµατος, που δεν θα βασίζονται στο ενιαίο µέτωπο και το µεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραµµα.

Η θέση µας: Κριτική ψήφος στην Ανταρσύα, µε το βλέµµα στην «επόµενη µέρα»

Ενόψει τέτοιων ιστορικών καθηκόντων, δεν µπορεί να ανάγονται σε κριτήριο στάσης στις εκλογές οι επιµέρους προτιµήσεις συµµαχιών, η «χηµεία» µεταξύ οργανώσεων της αριστεράς ή, πολύ περισσότερο, «ιδιοσυγκρασιακές» προτιµήσεις.

Η θέση του Κόκκινου Νήµατος είναι καθαρή: κριτική υποστήριξη της Ανταρσύα στις εκλογές.

Υποστήριξη γιατί:

α) Εκπροσωπεί την πρώτη σηµαντική απόπειρα για δηµιουργία πολιτικού πόλου-µετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, µε πανελλαδική αναγνωρισιµότητα και καταγραφή.

β) Η συγκρότησή της ενίσχυσε την ενότητα στη δράση, τον συσχετισµό και την παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε κοινωνικούς χώρους και κινήµατα (φοιτητές, εκπαιδευτικοί, υγεία, δήµοι).

γ) Η συµπόρευση των δυνάµεών της χαρακτηρίστηκε από αξιόλογη και προωθητική προγραµµατική συµφωνία, µε θετικές µετατοπίσεις σε κρίσιµα και «δύσβατα» ζητήµατα («εθνικά θέµατα», εθνικισµός, ελληνο-τουρκικός ανταγωνισµός και πόλεµος – αντιρατσισµός και αντισεξισµός), στο πλαίσιο µιας αντικαπιταλιστικής-ανατρεπτικής στρατηγικής.        

Κριτική γιατί:

• ∆εν ξεκαθαρίστηκε και αντίθετα παρέµεινε ασαφές εξαρχής το κρίσιµο ζήτηµα τι εργαλείο ήταν το µέτωπο και σε ποια προοπτική εντασσόταν. Εκδηλώθηκαν έτσι, συχνά µε ανταγωνιστικό τρόπο, πολύ διαφορετικές απόψεις και πολιτικές «ιδιοσυγκρασίες»: που συνέχεαν τη µορφή µέτωπο µε τη µορφή κόµµα, που αντιµετώπιζαν το µέτωπο είτε σαν «προστάδιο» για τη δηµιουργία νέου αντικαπιταλιστικού κόµµατος είτε εργαλειακά σαν πλαίσιο παρέµβασης για την ενίσχυση των επιµέρους οργανώσεων, που ήθελαν ή δεν ήθελαν µαζικές διαδικασίες και λειτουργίες βάσης, που ήταν ευεπίφορες σε ηγεµονισµούς κ.λπ.

• Παρέµειναν σηµαντικές διαφωνίες για τον τρόπο που η Ανταρσύα ασκούσε πολιτική. Έτσι, ενώ δεν υπήρχαν σηµαντικές προγραµµατικές διαφωνίες, υπήρχαν σηµαντικές διαφωνίες στον τρόπο άσκησης πολιτικής, που σχετίζονταν µε τον τρόπο κατανόησης της τακτικής του ενιαίου µετώπου (µε τα «συµµετρικά» λάθη του σεχταρισµού και του οπορτουνισµού να αποκτούν ιδιαίτερο βάρος) και έφερναν διαρκώς σε οξεία αντίφαση την προωθηµένη προγραµµατική συµφωνία µε συγκεκριµένες πολιτικές επιλογές.   

Ωστόσο, η Ανταρσύα εκπροσωπεί θετικές παρακαταθήκες και ένα σηµαντικό στοιχείο του πολιτικού σχεδίου οικοδόµησης µαζικού αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού κόµµατος, που παραµένει και δεν παραγράφεται εξαιτίας της κρίσης της: τον «ενδιάµεσο κρίκο» του αντικαπιταλιστικού πολιτικού µετώπου-συσχετισµού.   

Με το βλέµµα στην «επόµενη µέρα» των εκλογών, η συζήτηση για ένα νέο µέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που δεν µπορεί να είναι απλώς «προέκταση» ή διεύρυνση της Ανταρσύα, γονιµοποιηµένη από την πείρα της Ανταρσύα αλλά και την πείρα από την παρέµβαση δυνάµεων της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς στον Σύριζα µέχρι και το 2015, πρέπει να ξαναρχίσει αµέσως µετά τις εκλογές.

Η κριτική µας ψήφος στην Ανταρσύα ισοδυναµεί λοιπόν µε πολιτική διαθεσιµότητα για µια τέτοια συζήτηση.

Με αμείωτη ένταση συνεχίζονται τις επόμενες ημέρες οι πολιτικές εκδηλώσεις των τοπικών επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε περιοχές όλης της χώρας.

Υπενθυμίζεται ότι η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 15 Μαΐου, στις 7:30 μ.μ. στα Προπύλαια.

Η συγκέντρωση θα καλυφθεί τηλεοπτικά από την ΕΡΤ. Στα Προπύλαια λειτουργεί και το κεντρικό περίπτερο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η κεντρική συγκέντρωση στα Προπύλαια τη Δευτέρα θα αποτελέσει μια κορύφωση των δραστηριοτήτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Αθήνα, που ήδη πραγματοποιεί πλήθος συγκεντρώσεων στις γειτονιές, περιοδείες σε εργασιακούς χώρους και ομιλίες και εξορμήσεις.

Η συγκέντρωση της Δευτέρας θα είναι ταυτόχρονα και ένας τελικός σταθμός πριν την τελική ευθεία για τις εκλογές της 21ης Μάη, με τα μηνύματα που έρχονται στις Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι ενθαρρυντικά.

Του Θανάση Κούρκουλα

Να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις κάλπες της 21ης Μάη ζητούν ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματός του από τους ψηφοφόρους. Με στόχο μια «προοδευτική κυβέρνηση» είτε με την λεγόμενη απλή αναλογική, είτε -αν χρειαστεί- με το υπερενισχυμένο εκλογικό σύστημα Μητσοτάκη που θα ισχύσει στις δεύτερες εκλογές – αν γίνουν. Η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν μονόδρομος για να φύγει η Δεξιά, αφού κάθε άλλη αντιδεξιά ψήφος τα εκλογικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως τάχα απομακρύνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την κατάκτηση της πρώτης θέσης, που ο ίδιος ο Τσίπρας έχει θέσει ως προϋπόθεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Ξεχνούν βέβαια να μας πουν ποιος φταίει που τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων ακόμα διατηρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλές πτήσεις παρά τις «δέκα πληγές» του Φαραώ που έχουν ρημάξει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη διάρκεια της τετραετίας Μητσοτάκη. Σίγουρα πάντως δεν φταίνε οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς αλλά η ίδια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και η πιο άνευρη αντιπολίτευση όλων των εποχών, που αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

«Ώριμο φρούτο»

Πρόκειται για τα τελευταία επεισόδια του σίριαλ «ώριμο φρούτο» που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως αντιπολιτευτική τακτική για να πέσει -κάποια ώρα- η Δεξιά. Ωστόσο, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα μεγάλα θέματα δεν πείθουν το φιλοθέαμον εκλογικό κοινό για… δραματικές αλλαγές: από την εξωτερική πολιτική (Ουκρανία, Ελληνοτουρκικά, εξοπλιστικά) ως τον φράχτη στον Έβρο (αποτροπή αντί για αλληλεγγύη) και από τις ιδιωτικοποιήσεις των τρένων (που εκκίνησαν, διά χειρός Σπίρτζη, από το 2017) μέχρι την προσήλωση στους δημοσιονομικούς περιορισμούς αποπληρωμής του χρέους, το συστημικό πλαίσιο πολιτικής παραμένει αλώβητο για το κόμμα που επαγγέλλεται τη «Δικαιοσύνη παντού».

Ανάθεση

Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης «αλλαγής» πάει πακέτο με τα μέσα που αντιστοιχούν  στην επίτευξή της. Όταν κατά τη διάρκεια της «πρώτης φοράς Αριστερά» όλες οι ριζοσπαστικές  δεσμεύσεις έναντι του μαζικού αντιμνημονιακού κινήματος αναιρέθηκαν και προδόθηκαν ασύστολα, τα σημερινά παχιά λόγια περί εφαρμογής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τρόικα και μνημόνια, αυτή τη φορά από μια «προοδευτική κυβέρνηση» μαζί με… το ΠΑΣΟΚ, ελάχιστα μπορούν να πείσουν. Εκτός και αν πιστέψουμε ότι δια της ανάθεσης της ψήφου θα υλοποιηθούν τώρα οι δραστικές αλλαγές που απαιτούνται κόντρα σε ντόπια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη στους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος. Όταν η διαφορά ανάμεσα στον κατώτατο μικτό μισθό που νομοθέτησε πρόσφατα ο Μητσοτάκης και στον κατώτατο μισθό που υπόσχεται ο Τσίπρας ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 100 ευρώ μικτά, καταλαβαίνει κανείς τα όρια στα οποία καλείται η «προοδευτική κυβέρνηση» να κινηθεί – στην καλύτερη περίπτωση που η Δεξιά ηττηθεί στις εκλογές. Το σενάριο μιας ήττας της Δεξιάς, όμως, φαντάζει εφικτό μόνο στον βαθμό που ο λαϊκός κόσμος και η νεολαία -που υπέφεραν από τη ΝΔ- δεν επιλέξει τελικά να απέχει από τις εκλογές εκφράζοντας έτσι την απογοήτευσή του στο σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας. Δηλαδή μόνο στον βαθμό που τελικά το «κίνημα των Τεμπών», των γενικών απεργιών, των καλλιτεχνών, των φοιτητών κ.λπ. κάνει το θαύμα του παρά και ενάντια στη συστημική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολιτικό προσωπικό

Αντίστοιχης ποιότητας είναι και οι επιλογές του πολιτικού προσωπικού της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα που καλείται να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό την επόμενη τετραετία. Φαίνεται πως η κατάντια των γκλαμουράτων «προσωπικοτήτων» τύπου Γεωργούλη δεν αρκεί για να σταματήσει την κατρακύλα των προεδρικών επιλογών, που γίνονται ολοένα και πιο… πολυσυλλεκτικές. Έτσι, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος του Καραμανλή Ευάγγελος Αντώναρος θα κοσμήσει τις λίστες των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στην Ανατολική Αττική. Ο προερχόμενος από τα σπλάχνα της «λαϊκής δεξιάς» δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης, υποστηριζόμενος σταθερά από τη ΝΔ τα τελευταία χρόνια, θα υποστηριχθεί στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο συμπαθής κατά τα άλλα μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς, στον δρόμο που χάραξαν άλλες μη πολιτικές υποψηφιότητες του χώρου, θα υποστηριχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητά του για τον κεντρικότερο Δήμο της χώρας, τον Δήμο Αθηναίων απέναντι στον Μπακογιάννη. Ακόμα και η πιο υπεύθυνη πολιτικά θέση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, εκείνη του/της εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, ανατέθηκε όχι σε κάποιο πολιτικά έμπειρο στέλεχος του κομματικού μηχανισμού, αλλά στην τηλεοπτική δημοσιογράφο Πόπη Τσαπανίδου, με μακρά θητεία στην ιδιωτική τηλεόραση. Πρόκειται για άλλη μια επιλογή με βασικό κριτήριο τις διασυνδέσεις στον χώρο του Τύπου που ταυτόχρονα «γράφει» στην κάμερα, αντί για την αναζήτηση της πολιτικής πληρότητας στη μεταφορά της συλλογικής έκφρασης της γραμμής του κόμματος, όπως θα έπρεπε να χαρακτηρίζει έναν πολιτικό φορέα της Αριστεράς.

Κόμμα οπαδών

Αυτές οι επιλογές αποτελούν συνέχεια των αλλαγών στην εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία αστικοποίησής του. Όπως για παράδειγμα η απευθείας εκλογή του προέδρου από τον… λαό κι όχι από το συνέδριο του κόμματος. Ή η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος επίσης από ένα κομματικό πλήθος δεκάδων χιλιάδων μελών-ψηφοφόρων, κι όχι από το συνέδριο – με ανανέωση μάλιστα του 20% των θέσεών της με το ζόρι από… νέα μέλη (κυρίως ΠΑΣΟΚικής προέλευσης). ‘Ολες αυτές οι τάχα «μοντέρνες» αλλαγές δεν σημαίνουν τίποτα λιγότερο από την προσαρμογή του συνόλου του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου ταυτότητα με πανίσχυρη την θέση του προέδρου και με τα μέλη να έχουν όλο και περισσότερο ρόλο χειροκροτητή. Μέλη που ελάχιστα μπορεί να συνεισφέρουν, να επιβραβεύσουν, να αλλάξουν ή να αμφισβητήσουν το σύνολο της πολιτικής και της ηγεσίας του κόμματος. Που αποτελούν εκείνο το είδος μελών που αντιστοιχεί σε πελατειακά κόμματα οπαδών αντί για ενεργά μέλη με δικαιώματα και υποχρεώσεις που καθορίζουν και παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις στην εσωτερική ζωή κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς.

Αντικαπιταλιστική Αριστερά

Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, είτε ο Μητσοτάκης καταφέρει να ξαναγίνει κυβέρνηση (κάτι που απευχόμαστε) είτε το «μαύρισμα» της κυβέρνησης της ΝΔ πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα (παρά τις δεξιές προσαρμογές και την ξενέρωτη αντιπολίτευση που ασκεί καθ’ όλη την τετραετία Μητσοτάκη), η ριζοσπαστική πρωτοπορία των κινημάτων και η αντικαπιταλιστική Αριστερά όσον αφορά τις εκλογές της 21ης Μάη 2023 μπορούν να έχουν μόνο έναν στόχο: την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για ισχυρό κίνημα και ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά μετά τις εκλογές. Κίνημα και αντικαπιταλιστική Αριστερά που από την επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι ικανοί μαχητές ενάντια στις επιλογές του συστήματος. Και που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένας ορατός αντικαπιταλιστικός πόλος. Ένα ισχυρό στήριγμα των αγώνων του επόμενου διαστήματος, μια κρίσιμη δύναμη που θα στέκεται απέναντι στο σύστημα ενεργοποιώντας τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία αντί να τους μετατρέπει σε παθητικούς πελάτες των κεντροαριστερών εκλογικών μηχανισμών.

▸Κάλεσμα στην κεντρική πολιτική εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Αθήνα

Δευτέρα 3 Απρίλη, στις 7 μ.μ., στον κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 + Πατησίων 101)

Η έκρηξη της οργής της εργατικής τάξης και της νεολαίας για το έγκλημα στα Τέμπη έκανε θρύψαλα το αφήγημα της κυβέρνησης της ΝΔ ότι «όλα προχωράνε ομαλά» προς τις εκλογές. 2,7 εκατομμύρια διαδήλωσαν στη διάρκεια αυτού του εξεγερτικού Μάρτη, περισσότεροι και από το κίνημα των «πλατειών» το 2011. Η συγκλονιστική πανεργατική Απεργία-σεισμός της 8 Μάρτη ένωσε όλα τα ρυάκια των μέχρι τώρα αγώνων με την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την κυβέρνηση. Η Πανεργατική Απεργία της 16 Μάρτη έδειξε τη διάθεση των εργαζόμενων και της νεολαίας να συνεχίσουν στον δρόμο του αγώνα μέχρι τη νίκη.

Αυτό το ποτάμι δεν θα γυρίσει πίσω!

Το φάντασμα του 2012 βασανίζει την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Τότε η «πανίσχυρη» κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου έγινε θρύψαλα από την έκρηξη της λαϊκής οργής και τη διήμερη πανεργατική απεργία εκείνου του Φλεβάρη. Έντεκα χρόνια μετά μπορούμε να κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα και να πάμε παραπέρα από εκεί που φτάσαμε τότε!

Να κλιμακώσουμε τους αγώνες και τις απεργίες μας, για να γκρεμίσουμε τη δολοφονική κυβέρνηση της φτώχειας, των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού και του σεξισμού! Για να κάνουμε ρήγματα στην πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, των μισητών αγορών και του κέρδους που δολοφονούν τους λαούς. Ενάντια στην συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και τις κυβερνητικές λύσεις που ετοιμάζουν για τις νέες επιθέσεις στον λαό.

Τα ποτάμια που βγήκαν στις πανεργατικές και τους δρόμους αυτό τον Μάρτη, να γίνουν οργάνωση από τα κάτω, απεργιακές επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνδικάτο για να οργανώσουμε εδώ και τώρα τη συνέχεια και την κλιμάκωση διεκδικώντας.

• Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του νερού κι όλα τα ξεπουλήματα στα αρπακτικά της αγοράς που προωθεί η κυβέρνηση. Γιατί η ενέργεια, το νερό, οι μεταφορές, το φάρμακο, η υγεία, η στέγη, τα τρόφιμα είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά, και παλεύουμε να εθνικοποιηθούν με εργατικό έλεγχο. Για να σταματήσουμε τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς να εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα.
• Για να κερδίσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς που θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή κόντρα στο κύμα της ακρίβειας και τα ψίχουλα της αύξησης-κοροϊδία στον βασικό μισθό. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και διατίμηση στις τιμές στα βασικά αγαθά. Προσλήψεις, μονιμοποιήσεις και όχι «αξιολογήσεις» και απολύσεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους δήμους, στις συγκοινωνίες, σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες.
• Για να δυναμώσουμε το κίνημα της νεολαίας που έδιωξε την πανεπιστημιακή αστυνομία από τις σχολές. Για να συγκρουστούμε με τη ρατσιστική πολιτική των «κλειστών συνόρων» που δολοφονεί στον Έβρο και στο Αιγαίο και θρέφει την αναβίωση της φασιστικής απειλής. Για να δώσουμε συνέχεια στους αγώνες της εργατικής τάξης με τις γυναίκες μπροστά ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις, την ανισοτιμία, τις κάθε είδους διακρίσεις.
• Για να επιβάλλουμε την απειθαρχία /ρήξη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που επιβάλλουν την απελευθέρωση των αγορών και την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, διαγραφή του χρέους στον δρόμο για την ρήξη/έξοδο από αυτή.
• Για να σταματήσουν τα δισ. για εξοπλισμούς, που μας φορτώνει η άρχουσα τάξη για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και τις δικές της φιλοδοξίες, τις πολεμικές προετοιμασίες από τη Μεσόγειο μέχρι την Ουκρανία, και να πάνε για τις κοινωνικές ανάγκες, με έξοδο από τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ

Να βάλουμε τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους, να ανοίξουμε τον δρόμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή!

Ο δρόμος που ανοίγουν οι αγώνες και οι ελπίδες μας δεν χωράει στη διαχείριση αυτού του χρεοκοπημένου συστήματος από μια «προοδευτική κυβέρνηση, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», που δεν τολμάει να υποσχεθεί ούτε καν την επαναφορά των σιδηροδρόμων στο δημόσιο μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα δίνει διαρκώς «διαπιστευτήρια» στην άρχουσα τάξη και τον «ξένο παράγοντα». Ψήφισε πάνω απ΄ τα μισά νομοσχέδια, «έβαλε πλάτη» στην επίθεση της ΝΔ ενάντια στον λαό στην περίοδο της πανδημίας με το «θα λογαριαστούμε μετά», ήταν ο αρχιτέκτονας και υποστηριχτής της επικίνδυνης για τον λαό «στρατηγικής σχέσης» με τις ΗΠΑ.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΊΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΣΤΗΝ ΡΙΖΑ ΤΟΥ.

Ο πανικός στις άρχουσες τάξεις που προκάλεσε η χρεοκοπία της Credit Suisse, της ελβετικής τράπεζας σύμβολο του πλούτου των καπιταλιστών, δείχνει ότι δεκαπέντε χρόνια μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008 το σύστημα είναι βαθιά άρρωστο στη ρίζα του. Το μόνο που προσφέρει είναι πανδημίες και φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ρατσισμό και σεξισμό.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Προοπτική μας είναι η κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η επαναστατική του αλλαγή με την οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης, που χωρίς εκείνη «γρανάζι δεν γυρνά», που μπορεί να επιβάλλει μαζί με τα λαϊκά στρώματα τον έλεγχο στον πλούτο που παράγει, στην πολιτική και σε όλη την κοινωνία.

Δυνατή αντικαπιταλιστική Αριστερά! Ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Οι αγώνες μας χρειάζονται την Αριστερά που δεν μένει στη μέση του δρόμου, την Αριστερά της ανατροπής, της σύγκρουσης με το δολοφονικό σύστημα.

Της Αριστεράς που

• από την πρώτη στιγμή δεν υποτάχθηκε στο «εθνικό πένθος» του Μητσοτάκη αλλά είπε «Δικά τους τα κέρδη-δικοί μας οι νεκροί», και έδωσε την μάχη της απάντησης στο «πεζοδρόμιο», στην απεργία, στον αγώνα.
• δεν χαμηλώνει το πήχη των αγώνων στο όνομα των «αρνητικών συσχετισμών» και δεν περιορίζει τον ορίζοντά της στην «ρεαλιστική ανυπακοή» στα πλαίσια της Ε.Ε.
• που εμπνέεται από το ξεσηκωμό της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Γαλλία, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις να θυμίζουν -και να υπόσχονται- ένα νέο Μάη του ’68.

Χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές έχουν δώσει σκληρές μάχες μαζί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από την ανυπακοή στα λοκντάουν της κυβέρνησης μέχρι τις απεργιακές φρουρές. Από τα συλλαλητήρια των φοιτητών και της νεολαίας και τις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές μάχες, που έστειλαν τους ναζί της Χρυσής Αυγής στη φυλακή, μέχρι τις μάχες ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης και των πλούσιων (εκ)βιαστών φίλων της, τις μάχες για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων και της φύσης από τη καταστροφική μανία των καπιταλιστών. Αυτό το μεγάλο ρεύμα μπορεί να συγκροτηθεί στο κίνημα και να εκφραστεί και στις κάλπες.

Να δώσουμε μαζί αυτή τη διπλή μάχη – Ενισχύουμε-Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Σελίδα της εκδήλωσης στο Facebook