Του Πάνου Κοσμά

Τραμπ, Σαλβίνι, Μπολσονάρου – ενίσχυση του εθνικισμού, ρατσισμού και της ακροδεξιάς – όξυνση ανταγωνισμών και κίνδυνος νέων πολέμων

Πρώτα ήταν ο Όρμπαν, ο Ούγγρος ρατσιστής, εθνικιστής και ακροδεξιός παλιάτσος, που ωστόσο έφτασε και παραμένει στην πρωθυπουργία για πολλά χρόνια. Ύστερα το πράγμα σοβάρεψε επικίνδυνα: Τραμπ στις ΗΠΑ, Σαλβίνι στην Ιταλία και τώρα Μπολσονάρου στη Βραζιλία. Τι φέρνει σε σημαντικές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως αυτές οι τρεις, αλλά και σε λιγότερο ισχυρούς κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, μια τέτοια ακροδεξιά στην εξουσία ή στα πρόθυρα της εξουσίας; Τι σημαίνει όλο αυτό για τις κοινωνικές και πολιτικές προοπτικές παγκόσμια και στην Ελλάδα; Κυρίως: πώς, από ποιες δυνάμεις και με ποια «μέθοδο» μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Τα ερωτήματα είναι φυσικά πολύ περισσότερα. Στις σχετικές συζητήσεις που έχουν ανοίξει διεθνώς σε όλο το φάσμα των πολιτικών χώρων (από τις συστημικές δυνάμεις μέχρι τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) οι εκτιμήσεις είναι πολύ σοβαρές, και οι αναφορές σε ιστορικές αναλογίες εξαιρετικά πυκνές: πολλοί κάνουν λόγο για έντονες και εμφανείς αναλογίες της ιστορικής συγκυρίας με το Μεσοπόλεμο (από την αντικαπιταλιστική αριστερά μέχρι τον… Μακρόν), άλλοι εκτιμούν ότι το κίνημα που έφερε τον Μπολσονάρου στην εξουσία προσομοιάζει με μαζικό φασιστικό κίνημα βάσης, στις ευρωπαϊκές συστημικές πολιτικές δυνάμεις έχει φωλιάσει ο φόβος για ένα ακροδεξιό big bang στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 που θα βάλει την «ευρωπαϊκή οικοδόμηση» σε πορεία ανεπίστρεπτου εκφυλισμού, ενώ στα καθ’ ημάς είναι εμφανές διά γυμνού οφθαλμού ότι η μονοθεματικότητα των μνημονίων και της επιτήρησης (που εδραιώθηκαν σε «καθεστώς») έχει υπερκεραστεί από έναν πολιτικό συνδυασμό ανάδειξης των «εθνικών» ζητημάτων στην αιχμή των εξελίξεων και επέκτασης της επιρροής των εθνικιστικών ιδεών και της ακροδεξιάς ατζέντας.

Η διεθνής συγκυρία με τρόπο πασιφανή, αλλά και η εγχώρια συγκυρία με πιο καλυμμένο τρόπο, «μυρίζουν μπαρούτι», και μόνο πολιτικά αφελείς ή με ανεπανόρθωτα θολωμένη κρίση λόγω της αδιαμφισβήτητης ήττας της Αριστεράς δεν μπορούν να το διακρίνουν. Η «ιστορία τρελάθηκε», αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά δεν πρόκειται για την επαναστατική «τρέλα» του Οκτώβρη του 1917 (που αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την 101η επέτειό του) ούτε για τη δημιουργική και ανατρεπτική «τρέλα» του Μάη του ’68 (που τον περασμένο Μάη γιορτάσαμε την 50ή επέτειο), αλλά για την ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική και πολεμοκάπηλη «τρέλα».

Η κατάσταση…

Το ζήτημα είναι σοβαρό και πρέπει να εξετάσουμε αιτίες και τρόπους αντιμετώπισης κατεπειγόντως! Θα το επιχειρήσουμε σε αδρές γραμμές μέσα από τα παρακάτω πολιτικά σημεία-θέσεις.

1. Καπιταλιστική κρίση: μια ασταθής, ανασφαλής και ανταγωνιστική «ανάπαυλα».

Η αίσθηση μιας «ανάπαυλας» ύστερα από την κρίση του 2008 που δεν επουλώνει ουσιαστικά καμία «πληγή» και δεν εμπνέει σε κανέναν (ούτε στις εργαζόμενες τάξεις ούτε στις συστημικές δυνάμεις ούτε στα κράτη) την παραμικρή ασφάλεια, αλλά αντίθετα γενικεύει πρακτικές «ανταγωνιστικής» μετάθεσης των συνεπειών της κρίσης και γενικής προετοιμασίας για μια ακόμη ανταγωνιστικότερη διαχείριση της αναπόφευκτα επερχόμενης νέας κρίσης, γενικεύεται. Το γεγονός ότι μια τέτοια ανασφάλεια έχει κυριεύσει ισχυρές συστημικές δυνάμεις (εξ ου και οι Τραμπ, Σαλβίνι, Μπολσονάρου κ.λπ.), το γεγονός ότι η εκτίμηση πως διάγουμε τη σχετικά ήρεμη (!) περίοδο μιας ανάπαυλας ανάμεσα στην κρίση του 2008 και τη νέα κρίση που επωάζεται γίνεται κυρίαρχη στους ιδεολόγους και αναλυτές της «παγκοσμιοποίησης», το γεγονός ότι οι «εθνικές προτεραιότητες» κερδίζουν παντού έδαφος σε βάρος των συναινετικών ρυθμίσεων μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το γεγονός ότι όλοι (ανεξαιρέτως!) εκτιμούν πως η επερχόμενη νέα κρίση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να αντιμετωπιστεί συναινετικά και συντονισμένα από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις κεντρικές τράπεζές τους, το γεγονός ότι όλοι επίσης εκτιμούν πως η αντιμετώπισή της θα είναι ούτως ή άλλως πολύ δυσκολότερη υπόθεση σε σχέση με το 2008, όλα μαρτυρούν πως όλοι έχουν μπει σε περίοδο γενικής προετοιμασίας για ένα νέο «ξέσπασμα» κρίσης και για τις σκληρές και ανταγωνιστικές καταστάσεις που αυτό θα δημιουργήσει.

Αυτή είναι η πρώτη και βασική αιτία που εξηγεί γιατί η ισχνή, ασταθής και χωρίς δυναμική έξοδος από την κρίση του 2008 δεν δρομολογεί καταστάσεις σταθεροποίησης, συναίνεσης και ισχυροποίησης των παραδοσιακών συστημικών δυνάμεων, αλλά γενικεύει τη στροφή στις εθνικές προτεραιότητες, οξύνει κάθε είδους αντιθέσεις και αναδεικνύει σε «σταρ» του αστικού πολιτικού σκηνικού διεθνώς τους ομοϊδεάτες του Ντόναλντ Τραμπ.

2. Υπάρχει όμως και μια άλλη βασική αιτία, που δεν είναι μόνο παραπροϊόν της κρίσης του 2008 ή της ανασφάλειας για τη νέα κρίση, αλλά προϊόν μακροχρόνιας επίδρασης του «νόμου» της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης: ότι για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσεγγίζουμε το ιστορικό σημείο της ανατροπής των συσχετισμών στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας: η Κίνα απειλεί ευθέως την οικονομική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ (ήδη τις έχει ξεπεράσει αν υπολογίσουμε το εθνικό της προϊόν σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης, και θα τις ξεπεράσει σε περίπου 10 χρόνια και σε τρέχουσες τιμές του ΑΕΠ) και η Ανατολή (Κίνα, Ινδία κ.λπ.) ανέρχεται σε βάρος της Δύσης.

Τους δύο Παγκόσμιους πολέμους τους γέννησαν συγκυρίες τέτοιας ανατροπής συσχετισμών, και αυτό θα έπρεπε να κάνει την Αριστερά πιο σοφή και πιο ευαίσθητη όσον αφορά τους κινδύνους που συσσωρεύονται. Ο εμπορικός πόλεμος (που έχει και μια αναπόφευκτη, αν και κρυμμένη ή δευτερεύουσα μέχρι τώρα, πλευρά νομισματικού πολέμου), η κατάρρευση της μιας μετά την άλλη διεθνών συμφωνιών (για το εμπόριο, για το περιβάλλον, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, για τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς με πυρηνικές κεφαλές), η κατάρρευση μέσα από ένα όργιο διεθνών παραβιάσεων της μιας μετά την άλλη όλων των συνθηκών του ΟΗΕ (μαζί και του ρόλου του ίδιου του ΟΗΕ) για τους πρόσφυγες, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ., όλα μαρτυρούν πως για μία ακόμη φορά στην Ιστορία η ανατροπή των συσχετισμών στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας δεν πρόκειται να είναι ούτε ειρηνική ούτε «συναινετική».

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που πρωταγωνιστεί στην τακτική του «νταή», εκμεταλλευόμενος τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό: την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροπλία και το ρόλο του δολαρίου σαν παγκόσμιου νομίσματος σε πολύ ανώτερη κλίμακα ισχύος σε σχέση με το ευρώ, το ρεμινμπί κ.λπ.

3. Οι δύο προαναφερθείσες θεμελιώδεις αιτίες, που πρέπει να τις δούμε στη συνδυαστική τους λειτουργία, δεν είναι οι μόνες. Ο καπιταλισμός φαίνεται να διάγει περίοδο ιστορικού βαλτώματος, χωρίς δυναμική, χωρίς «ξεπετάγματα», χωρίς τα αναπτυξιακά «θαύματα» παρελθουσών φάσεων, με μια σειρά ιστορικούς περιορισμούς να ξεπροβάλλουν καθαρά. Το γεγονός αυτό δίνει στην ιστορική συγκυρία που περνάμε τα χαρακτηριστικά «εποχής των τεράτων», με παρακμιακά και «ακραία πολιτικά φαινόμενα», με γενική παρακμή της μεταπολεμικής αστικής δημοκρατίας, με άνοδο στην ιστορική σκηνή πολιτικών «τεράτων». Το σκοτείνιασμα του ορίζοντα του καπιταλισμού, ελλείψει μιας ανταγωνιστικής-επαναστατικής αριστεράς, μετατρέπεται σε σκοτείνιασμα του κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό, τα κρίσιμα ερωτήματα για την Αριστερά και το κίνημα είναι: Είμαστε πράγματι σε περίοδο όπως το Μεσοπόλεμο; Είμαστε στην ανάπαυλα πριν μια νέα κρίση, εξίσου αν όχι περισσότερο καταστροφική με αυτή του 2008; Ο φασισμός καλπάζει αναπότρεπτα προς την εξουσία και ο κόσμος βαδίζει αναπότρεπτα προς νέα πολεμικά ολοκαυτώματα; Η Αριστερά είναι ηττημένη και «εκτός παιχνιδιού»; Το μόνο που μας αντιστοιχεί είναι η μάταιη πλην ηρωική υπεράσπιση βωμών και εστιών και η «αριστερή μελαγχολία»;

Ο καπιταλισμός διάγει πράγματι περίοδο ασταθούς και ισχνού ξεπεράσματος της κρίσης του 2008 (η άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι αδιάλειπτα σε κρίση από το 1972-’73 ή ότι συνεχίζεται αδιαλείπτως η κρίση του 2008 δεν βοηθάει σε κανενός είδους συγκεκριμένη ανάλυση και καθορισμό συγκεκριμένων πολιτικών καθηκόντων – στο πλαίσιο μιας τέτοιας θέσης, «όλες οι αγελάδες είναι μαύρες» όπως στη νύχτα). Και πράγματι ζούμε την ανάπαυλα πριν μια νέα κρίση. Η ανταγωνιστική διαχείριση αυτής της ανάπαυλας, αλλά και η γενική πεποίθηση ότι η διαχείριση μιας νέας κρίσης θα είναι επίσης ανταγωνιστική, μαζί με τις τάσεις ανατροπής στους παγκόσμιους συσχετισμούς, οξύνει τους ανταγωνισμούς, φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο, ακόμη και τη «στοχευμένη» και «ελεγχόμενη» χρήση πυρηνικών όπλων. Εξαιτίας αυτών, τα βάθρα της παγκοσμιοποίησης τρίζουν και η ακροδεξιά αναπτύσσει επικίνδυνη δυναμική.

Εδώ υπάρχουν πράγματι ομοιότητες με το Μεσοπόλεμο, με βασικές τρεις: Πρώτο, ότι είμαστε μεταξύ μιας κρίσης που έχουμε πίσω μας και μιας που προσεγγίζει, σε μια ανάπαυλα ανάμεσα στις δύο.

Δεύτερο, ότι είμαστε σε φάση ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών και όξυνσης των ανταγωνισμών.

Τρίτο, ότι έχει εγκατασταθεί η πολιτική «μηχανική» μιας δεξιάς μετατόπισης με ηγεμονικό το ρόλο της ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας.

Όμως και αυτές οι ομοιότητες ισχύουν μόνο εν μέρει:

Η κρίση του 1929 είχε πολύ πιο βαθιές και εκτεταμένες «παρενέργειες» και επιπτώσεις, καθώς η «εκκαθαριστική διαδικασία» που ενεργοποίησε στις μητροπόλεις του καπιταλισμού ήταν πολύ βαθύτερη και εκτεταμένη σε σχέση με την κρίση του 2008.

Η ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών και η εξ αυτών όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών υπάρχει, αλλά πλέον ο γενικευμένος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι εύκολη επιλογή, ούτε καν τα «στοχευμένα» πυρηνικά πλήγματα. Επιπλέον, η «παγκοσμιοποίηση» είναι μεν σε κρίση, αλλά ένας πυλώνας της, η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση (η μόνη πραγματική παγκοσμιοποίηση), είναι σχεδόν ανέφικτο να «εθνικοποιηθεί» – η κατάρρευσή του μπορεί να σημάνει μια γενικευμένη οικονομική κατάρρευση απίστευτων ιστορικών διαστάσεων.

Στο Μεσοπόλεμο δεν είχαμε να κάνουμε «απλώς» με μια ρατσιστική και εθνικιστική ακροδεξιά, αλλά με μαζικό φασιστικό φαινόμενο, εγκαθίδρυση φασιστικών δικτατοριών και επίθεση με στρατιωτικά μέσα κατά των χωρών της αστικής δημοκρατίας. Τώρα, μια τέτοια προοπτική δεν είναι παρούσα, και για να υπάρξει, θα χρειαστεί μια ποιοτική μεταβολή κι όχι μια απλή «προέκταση»: ο Τραμπ δεν θα γίνει έτσι απλά ο Χίτλερ των ΗΠΑ, ο Σαλβίνι δεν θα γίνει έτσι απλά δικτάτορας τύπου Μπερλουσκόνι, η Μαρίν Λεπέν, ακόμη και αν κερδίσει τη γαλλική προεδρία, δεν θα εγκαθιδρύσει έτσι αυτονόητα φασιστική δικτατορία στη Γαλλία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει το «μαχαίρι στο κόκαλο» όπως ένας Χίτλερ ή να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο όπως αυτός. Ακόμη και αν όλες οι διεθνείς συναινέσεις καταρρεύσουν ή εκφυλιστούν, ακόμη και η ακροδεξιά θα είναι αναγκασμένη να σέβεται τα βάθρα της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτό μπορεί να εκλύσει καπιταλιστική παρακμή σε απίστευτες ποσότητες, αλλά κάνει πολύ δύσκολο το έργο ενός «οριστικού ξεκαθαρίσματος» μέσω της φασιστικής δικτατορίας και του πολέμου.

Από τη μια λοιπόν, θα παραμένει η ανάγκη για ξεπέρασμα της κρίσης με τη «φωτιά και το σίδερο» της ακραίας λιτότητας, κι εκεί οι υπηρεσίες της ακροδεξιάς στην καταστολή των αντιστάσεων και της Αριστεράς θα είναι πολύτιμες και θα αξιοποιηθούν με ενθουσιασμό από σημαντικές μερίδες των αστικών τάξεων και του συστήματος.

Από την άλλη, ο καπιταλισμός δεν μπορεί με την ίδια «ευκολία» να «καθαρίσει» με έναν Χίτλερ και ένα παγκόσμιο πόλεμο. Η ίδια η ακροδεξιά στην κοινοβουλευτική εξουσία θα φθαρεί στα γρανάζια της και στον «πόλεμο θέσεων» με την «παγκοσμιοποίηση».

Αυτοί είναι οι λόγοι που μέχρι τώρα δεν έχουμε μαζικό φασιστικό φαινόμενο, που η ακροδεξιά κερδίζει εκλογές αλλά δεν στρατεύει μαζικά με όρους κινήματος από τα κάτω.

Τι θα συμβεί ωστόσο όταν τελειώσει η «ανάπαυλα» και έρθει μια νέα κρίση; Τότε τα πράγματα θα είναι τρομακτικά επικίνδυνα και κανείς δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις. Αλλά τότε, επίσης, κανένας από τους σημερινούς πρωταγωνιστές δεν θα έχει κάποιο καταλυτικό προβάδισμα. Από πολιτική άποψη, η ιστορική συγκυρία είναι μεν «βαριά» και εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους για την Αριστερά και τα κινήματα, αλλά «ανοιχτή» στις προοπτικές της. Δεν ζούμε μια «επανάληψη» του Μεσοπόλεμου ούτε είμαστε στο… 1933, λίγο πριν την εγκαθίδρυση φασιστικών δικτατοριών σε βασικές ιμπεριαλιστικές χώρες.

…και τα καθήκοντα

1. Είναι αναμφίβολο ότι οι εξελίξεις αυτές προετοιμάστηκαν από την ήττα της Αριστεράς διεθνώς. Βασική αιτία αυτής της ήττας ήταν η κατάρρευση της ρεφορμιστικής πρότασης διαχείρισης του συστήματος μέσω της φόρμουλας (που δεν είναι νέα, αλλά πάγια ρεφορμιστική φόρμουλα) της «κυβέρνησης της Αριστεράς» (ακόμη και αν, σε χώρες της Λ. Αμερικής, δεν ονομάστηκε έτσι) που διαχειρίζεται «φιλολαϊκά» το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο χτυπητό παράδειγμα, αφού η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα δεν επέτρεψε την ύπαρξη μιας πρώτης φάσης όπου το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο λειτούργησε έστω υποτυπωδώς (όπως στη Βραζιλία, τη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό, την Αργεντινή). Όμως, η Λατινική Αμερική είναι το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό «εργαστήρι» της συγκυρίας. Η κατάρρευση του ρεφορμιστικού σχεδίου είναι πλήρης, και η διάδοχη κατάσταση είναι αλλού μια σκληρή και ρεβανσιστική δεξιά και αλλού (όπως στη Βραζιλία) μια ημιφασιστική ακροδεξιά.

Όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία, σε τέτοιες περιπτώσεις ο ρεβανσισμός της δεξιάς και της άκρας δεξιάς δεν στρέφεται μόνο κατά της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης κινηματικής αριστεράς αλλά και κατά του ρεφορμισμού – παρ’ όλες τις υπηρεσίες που πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στο σύστημα. Ο καπιταλισμός χρειάζεται μεγάλα ξεκαθαρίσματα με τη φωτιά και το σίδερο της ακραίας λιτότητας, γι’ αυτό χρειάζεται να αναβαθμίσει τα κατασταλτικά μέσα κατά του κινήματος και ό,τι θυμίζει ή συμβολίζει αριστερά, ανάλογα με τις ανάγκες: από τα όρια μιας «δημοκρατικής αυταρχίας» μέχρι και τα όρια μιας κοινοβουλευτικής ημιδικτατορίας με επιστράτευση και παρακρατικών και δολοφονικών μηχανισμών. Η πολιτική κατάσταση στη Λ. Αμερική πάντα ήταν πιο «άγρια» και «οριακή», γι’ αυτό και εξελίσσεται πιο γοργά προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά, έστω και με πιο αργούς ρυθμούς ή μέσα από μια μεγάλη ποικιλία ρυθμών, τα πράγματα εξελίσσονται στην ίδια κατεύθυνση διεθνώς.

2. Από όλα τα προηγούμενα απορρέουν συγκεκριμένα καθήκοντα:

α. Η κατάσταση όπως εξελίσσεται, απαιτεί την κατεπείγουσα (ανα)συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς. Θα ήταν εγκληματικό η επαναστατική αριστερά να συνεχίσει να κάνει «δωρεά σώματος» μέσα από θολά πολιτικά «υβρίδια», όπου λαθροβιούν και προσπαθούν να ανανήψουν από τις ήττες και καταστροφές που έχουν προκαλέσει τμήματα του ρεφορμισμού. Ο στόχος της συγκρότησης μαζικής επαναστατικής αριστεράς -της μόνης αριστεράς που θέλουμε και αξίζει να χτίσουμε με τα ίδια μας τα χέρια- είναι θεμελιώδης και πρωταρχικός! Η εποχή των πολιτικών «υβριδίων» και της συνοικοδόμησης με το ρεφορμισμό δήθεν «μαζικών πολιτικών εργαλείων», που στο μεγάλα τεστ αποδείχτηκαν μαζικά ρεφορμιστικά εργαλεία της ήττας, πρέπει να τελειώσει… χθες.

β. Την ίδια στιγμή, το ενιαίο μέτωπο αναδεικνύεται σε εξίσου θεμελιώδη πυλώνα. Η κλίμακα των κινδύνων και των πολιτικών διακυβεύσεων είναι τέτοια και οι συνέπειες της ήττας της Αριστεράς τόσο βαριές, ώστε πρέπει να μάθουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται το «μάθημα» χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χώρια. Η οικοδόμηση επαναστατικής αριστεράς και το ενιαίο μέτωπο δεν είναι «δύο σε ένα»: τα πολιτικά μέτωπα -και μάλιστα με τη μορφή κομματικών υβριδίων- θολώνουν και εξασθενίζουν την επίτευξη και των δύο στόχων, που για να υπηρετηθούν σωστά -και ταυτόχρονα, όπως απαιτείται- πρέπει να διαχωριστούν, δηλαδή να υπηρετηθούν συνδυαστικά μεν, μέσα από ενιαίο σχέδιο, αλλά μέσα από ξεχωριστούς «σχηματισμούς μάχης» και διαδικασίες.

Ήδη τα καθήκοντα όπου οι δυνάμεις της αριστεράς που ακόμη θέλουν να παλέψουν ενάντια στο σύστημα εφαρμόζοντας το «χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χώρια» είναι πολλά και κρίσιμα: αντιρατσιστικό, αντιπολεμικό, αντιεθνικιστικό, αντικατασταλτικό-αντιαυταρχικό (που αποτελούν μια μεγάλη «ενότητα»), ενάντια στη λιτότητα (που είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορεί να «αυτονομηθεί» ή να υπηρετηθεί χωριστά από την πάλη ενάντια στα μέτωπα της προηγούμενης «ενότητας»).

Στη βάση αυτή, πρέπει να γίνουν συστηματικές προσπάθειες χωρίς οικονομία δυνάμεων για τη συγκρότηση κινημάτων αντίστασης σε όλα αυτά τα μέτωπα.

γ. Πρέπει να ξεσκονίσουμε και να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ετοιμοπόλεμα αυτά τα βασικά «όπλα» στην περίοδο της «ανάπαυλας», ώστε να έχουμε ελπίδες να «σηκώσουμε» τα τρομερά καθήκοντα που μας περιμένουν και τις τρομερές «επιταχύνσεις» και κινδύνους που θα φέρει το τέλος της «ανάπαυλας» και το ξέσπασμα μιας νέας κρίσης.

Του Αλέξη Λιοσάτου

Το ελληνικό κράτος, παρά την ίδρυση του αλβανικού κράτους (1913) και τη διεθνή του αναγνώριση, δεν σταμάτησε να έχει επεκτατικές βλέψεις στις περιοχές της Νότιας Αλβανίας, στις οποίες κατοικούσαν ελληνόφωνοι πληθυσμοί. Με το ξέσπασμα του Β’ Βαλκανικού Πολέμου απέστειλε στη «Βόρεια Ήπειρο» στρατιωτική δύναμη, το 1916 την προσάρτησε μονομερώς και το 1919 υπέγραψε συμφωνία προσάρτησης Κορυτσάς και Αργυρόκαστρου με την Ιταλία. Το 1925-‘26 καθορίστηκαν τελικά τα σημερινά ελληνο-αλβανικά σύνορα. Η φιλοδοξία της ελληνικής αστικής τάξης ήταν να εκμεταλλευτεί την ιστορική καθυστέρηση της αλβανικής εθνογένεσης και να προσεταιριστεί τους αλβανόφωνους πληθυσμούς μαζί με τις περιοχές που κατοικούσαν (όπως στην περίπτωση της ιστορικής καθυστέρησης της μακεδονικής εθνογένεσης, που οδήγησε την Ελλάδα στη μη αναγνώριση μακεδονικού έθνους, μέχρι σήμερα).

Ακόμα και μετά τον Β’ ΠΠ, το ελληνικό κράτος συνέχισε να διεκδικεί τη «Βόρεια Ήπειρο» (έναν όρο έκφρασης του ελληνικού επεκτατισμού και αλυτρωτισμού), φουσκώνοντας τις εκτιμήσεις για το ελληνικό στοιχείο και βαφτίζοντας συλλήβδην Έλληνες τον ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής (που περιλάμβανε επίσης Αλβανούς, Βλάχους κ.λπ.). Για τελευταία φορά η Ελλάδα διεκδίκησε επίσημα να προσαρτήσει την επίμαχη περιοχή το 1946, η δε αλυτρωτική ρητορική από επίσημα χείλη συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1970 τουλάχιστον. Στελέχη στον κρατικό μηχανισμό συνέχισαν να επεξεργάζονται στρατιωτική επέμβαση στην Αλβανία, σε συνεννόηση είτε με το ΝΑΤΟ είτε με τις Γιουγκοσλαβία – Ιταλία. Επιπρόσθετα, το ελληνικό κράτος ενίσχυε οικονομικά οργανώσεις και έντυπα διάφορων «βορειοηπειρωτικών συλλόγων» που είχαν στόχο την ένωση της «Βορείου Ηπείρου» με την Ελλάδα.

Οι «απελευθερωτικές» δυνάμεις και η ΜΑΒΗ

Η αλήθεια είναι ότι το έντονο ελληνικό στοιχείο στη Νότια Αλβανία απολάμβανε εξαρχής σημαντικά μειονοτικά δικαιώματα, ενώ μεγάλο τμήμα των ελληνόφωνων σταδιακά αφομοιώθηκε στην αλβανική κοινωνία ή μετανάστευσε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωσή τους – πραγματικότητες που δυσκόλευαν τον ελληνικό εθνικισμό. Παρ’ όλα αυτά, το ελληνικό κράτος δεν περιόρισε τις επεκτατικές φιλοδοξίες του, που ενισχύθηκαν μετά την κατάρρευση του «Ανατολικού Μπλοκ». Ίδρυσε, χρηματοδότησε και στήριξε πολιτικά το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα «Ομόνοια», επιστράτευσε μέχρι και ακροδεξιούς παππάδες, ενίσχυσε την ίδρυση και τη χρηματοδότηση διάφορων παραστρατιωτικών και εθνικιστικών «βορειοηπειρωτικών σωματείων». Ένα από αυτά είναι η Eθνική Nεολαία Bορείου Hπείρου, μέλος της οποίας δήλωνε ο Κ. Κατσίφας.

Καθώς το ελληνικό στοιχείο είχε συρρικνωθεί, το ελληνικό κράτος δαπάνησε μεγάλα ποσά για να στήσει ένα πελατειακό δίκτυο στρατολόγησης Βλάχων και Αλβανών και να δημιουργήσει «Έλληνες ομογενείς», ώστε να συνεχίσει να διεκδικεί ρόλο στην περιοχή. Η σχεδόν καθολική χρήση του όρου «ομογένεια» από την ελληνική και μειονοτική πλευρά, εννοούσε ότι το ζητούμενο δεν είναι κάποιος να νιώθει Έλληνας, αλλά να «είναι».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (ΕΥΠ) φρόντισαν να δημιουργήσουν τη δεκαετία του ’90 την παραστρατιωτική οργάνωση ΜΑΒΗ (Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Βορείας Ηπείρου). Η ένοπλη φασιστική συμμορία δρούσε με κεντρικά διακηρυγμένο στόχο την «απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου» και προχώρησε σε σειρά επιθέσεων σε Ελλάδα και Αλβανία. Το ελληνικό κράτος αρνούνταν την ύπαρξή της, μέχρι που το 1994 προχώρησε σε ένοπλη επίθεση στο αλβανικό στρατόπεδο νεοσυλλέκτων στην Επισκοπή (στα σύνορα με την Ελλάδα), όπου σκοτώθηκαν δύο Αλβανοί στρατιώτες και τραυματίστηκαν έξι, ενώ παράλληλα έκλεψε και τον οπλισμό του στρατοπέδου. Η κίνηση αυτή, που είχε στόχο να προκληθεί πολεμική σύρραξη με την Αλβανία, αγκαλιάστηκε και από την ελληνική ακροδεξιά (π.χ. τον παρακρατικό Στόχο), που υπερασπίστηκε την «εθνικά δίκαιη» ενέργεια της ΜΑΒΗ. Έναν χρόνο μετά, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα συνελήφθησαν επτά μέλη της οπλισμένα με 6 καλάσνικοφ και 878 σφαίρες, αποκαλύφθηκε η σχέση τους με το ΜΑΒΗ και προφυλακίστηκαν. Όχι τυχαία, οι συλληφθέντες αποδείχθηκαν μέλη των προαναφερθέντων «σωματείων» αλλά και απόστρατοι στρατιωτικοί, αστυνομικοί και καταδρομείς. Ενώ αρχικά οι ένοπλοι κατηγορήθηκαν για φόνους και πολλά άλλα αδικήματα, το κατηγορητήριο τελικά μετατράπηκε το 1996 από τον ακροδεξιό εισαγγελέα Ελ. Πατσή σε λαθρεμπόριο όπλων από… αγνούς πατριώτες και τελικά σε… απλή οπλοκατοχή, με αποτέλεσμα την αποφυλάκισή τους. Ο εισαγγελέας εκθείασε τον πατριωτισμό των «λεβεντών της πατρίδας», αξιοποίησε «πληροφορίες» της… ΕΥΠ και έκανε δεκτό το άλλοθι των φασιστών πως «τη μέρα του εγκλήματος παραβρίσκονταν στο ιδρυτικό συνέδριο του Ελληνικού Μετώπου», του επίσης φασιστικού κόμματος του Μ. Βορίδη (σήμερα επιφανές στέλεχος της ΝΔ). Εννοείται πως οι Αλβανοί στρατιώτες που δέχτηκαν την επίθεση δεν λήφθηκαν υπόψη στη διάρκεια της δικαστικής έρευνας. (Ο ίδιος εισαγγελέας, το 2004 στη δίκη του ΕΛΑ, χρησιμοποιούσε 100% διαφορετικά νομικά κριτήρια, την ώρα που επικαλούνταν τον Μπερλουσκόνι και τον Μουσολίνι…)

«Εθνικό κουκούλωμα» και συγκάλυψη

Το κουκούλωμα αυτό είχε την κάλυψη όλου του «δημοκρατικού τόξου». Ένα τσούρμο μεγαλοδικηγόρων όλου του πολιτικού φάσματος, από το ΔΗΚΚΙ ως τη ΝΔ και την ακροδεξιά, υπερασπίστηκε τους δολοφόνους για τα ευγενή εθνικά τους κίνητρα, ακόμα και με επιχειρήματα όπως «γυμνάζεται… είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του για την πατρίδα» (Α. Λώρας, ΝΔ).Τα ΝΕΑ αρθρογραφούσαν υπέρ των συλληφθέντων γράφοντας ότι οι φασίστες στα αλβανικά εδάφη έκαναν απλώς… πεζοπορία. Ο Σ. Παπαθεμελής, «επίσημα» ακροδεξιός σήμερα, τότε όμως υπουργός Δημοσίας Τάξης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, 3 μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση της ΜΑΒΗ απειλούσε την Αλβανία με πόλεμο, ενώ ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν σταμάτησε να του αναγνωρίζει την «υπεύθυνη στάση» που οδήγησε στην αποσιώπηση του ρόλου της ΕΥΠ. Χουντοβασιλικοί και μητροπολίτες όπως ο Χριστόδουλος (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος), έσκουζαν ζητώντας εισβολή για την «απελευθέρωση της Β. Ηπείρου» – εννοείται ατιμώρητα. (Ο «εγκωμιασμός διαπραχθέντος κακουργήματος» και η προσπάθεια «διατάραξης των διεθνών σχέσεων της χώρας» συνιστούν ποινικά αδικήματα).

Έχει σημασία η «προφητική» αναφορά του χουντικού «Στόχου» στο φύλλο του της 29/10/93 («Κάτω από το άγρυπνο μάτι των ελληνικών ομάδων ανταρτών, όλες οι μονάδες των Αλβανικών κατοχικών στρατευμάτων. Η στιγμή των χτυπημάτων πλησιάζει, αλλά φυσικά δεν είναι δυνατόν να γράψουμε τίποτα…»), που δείχνει ότι -έστω μερικές φορές- πρέπει να παίρνουμε τα φασιστοέντυπα στα σοβαρά.

Ο αξιότιμος πρόεδρος της «Ομόνοιας», μέλος της ΜΑΒΗ…

Παρ’ όλα αυτά, η ΜΑΒΗ συνέχισε να υπάρχει με κρατική (συγ)κάλυψη. Το 2001 πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων μια χειροβομβίδα που έσκασε στην είσοδο κέντρου διασκέδασης. Στο συγκεκριμένο χώρο βρισκόταν εκείνη την ώρα σε εξέλιξη εκδήλωση Bορειοηπειρωτών που πρόσκεινται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας, Αλβανών συνδικαλιστών και πολιτικών, τους οποίους η «Ομόνοια» και κυρίως τα ακροδεξιά «βορειοηπειρωτικά σωματεία» θεωρούν «προδότες». Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε η -κατά τα άλλα «εξαρθρωμένη»- οργάνωση ΜΑΒΗ. Τέλος, είναι ενδεικτικό της επιβίωσης του ελληνικού αλυτρωτισμού το γεγονός ότι από τα χείλη του ανώτατου πολιτικού ηγέτη της χώρας, του «μετριοπαθούς» Κ. Στεφανόπουλου, λίγο πριν τη λήξη της θητείας του (Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέχρι το 2005) έγινε λόγος για τη «σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο».

Και το 2008 -ω του θαύματος- σε εκδήλωση στην Πάντειο για τους Τσάμηδες υπήρξε παρέμβαση του Διονύση Μπελέρη, ενός από τους οπλοφόρους συλληφθέντες της ΜΑΒΗ, ο οποίος πλέον έδινε συνεντεύξεις σε αστικά έντυπα (όπως το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ) και απευθυνόμενος σε δημοσιογράφο του «Ιού», υποστήριξε μεγαλόφωνα: «Το λάθος μας ήταν ένα. Ότι, όταν ήρθατε στη Χειμάρρα, σας αφήσαμε να φύγετε ζωντανοί και δεν σας κόψαμε τα κεφάλια». Αυτός ο άνθρωπος σήμερα είναι Πρόεδρος της «Ομόνοιας» και ήταν υποψήφιος δήμαρχος Χειμάρρας (δήμος της Νότιας Αλβανίας) το 2015! Τόσο «καταπιεστικό» είναι το αλβανικό κράτος απέναντι στην ελληνική μειονότητα. (Στην εκδήλωση της Παντείου παρενέβη και η Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ και απέσπασε τα εύσημα από δεξιούς κι ακροδεξιούς, ενώ στους διοργανωτές επιτέθηκε κατόπιν ο ακροδεξιός Λεωνίδας Αποσκίτης, που εσχάτως διαφημιζότανε και στην Iskra της ΛΑΕ).

Σήμερα ένοπλες εγκληματικές ναζιστικές οργανώσεις όπως οι Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές δηλώνουν θαυμαστές του ΜΑΒΗ. Εξάλλου, είτε μιλάμε για ελληνικό φασισμό είτε για βορειοηπειρωτικό, αιμοδότης τους είναι η ΕΥΠ και σωματοφύλακάς τους η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της.

Η διατήρηση του εμπόλεμου με την Αλβανία και ο διακαής πόθος του ελληνικού εθνικισμού

Εν ολίγοις, η «Βόρεια Ήπειρος» παραμένει διακαής πόθος του ελληνικού εθνικισμού κι αυτός είναι βασικός λόγος διατήρησης του «εμπόλεμου» καθεστώτος απέναντι στην Αλβανία. Σε αυτό το φόντο το ελληνικό κράτος κατά καιρούς κλιμακώνει την ένταση με την Αλβανία, με όχημα το ακροδεξιό μωσαϊκό που επηρεάζει την ελληνική μειονότητα. Η περίοδος είναι ούτως ή άλλως επικίνδυνη, στο έδαφος όξυνσης των εθνικών ανταγωνισμών. Η Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμιστεί σε νταβατζή των Βαλκανίων και να στριμώξει το τουρκικό κράτος με τις πλάτες των μεγάλων δυνάμεων. Σε αυτή την προσπάθεια, οι επιχειρήσεις επίδοξων «απελευθερωτών» λειτουργούν ενισχυτικά. Η ΜΑΒΗ είναι άγνωστο αν συνεχίζει τη λειτουργία της, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Οι λογικές και τα δίκτυα που την έθρεψαν, ζουν και βασιλεύουν. Οι μηχανισμοί που επιθυμούν πολέμους για «αλύτρωτες» πατρίδες (από αυτούς που έχουν το θράσος να κατηγορούν για αλυτρωτισμό τους… Τσάμηδες ή τους Μακεδόνες) είναι αυτοί που όπλισαν το καλάσνικοφ του Κ. Κατσίφα – ο οποίος δήλωνε άλλωστε θαυμαστής του ΜΑΒΗ. Η ηρωοποίηση του ακροδεξιού «Ράμπο» αποτελεί ουσιαστικά τον καθαγιασμό των επιδιώξεων εκείνου και της ΜΑΒΗ, που «οφείλουν» να είναι «επιδιώξεις του έθνους»: της κατάκτησης τμήματος της γειτονικής χώρας. Η γραμμή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και των ΜΜΕ «είμαστε όλοι Κατσίφες» ακριβώς αυτό εκφράζει. Προδίδει τη δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού και υπόσχεται νέα δάκρυα και αίμα για την εργατική τάξη των Βαλκανίων, αν αυτή δεν ξεσηκωθεί ενωμένη απέναντι στα αφεντικά της για να ανατρέψει την κατάσταση.

Πηγές:

H EΛΛΗΝΙΚΗ MΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ AΛΒΑΝΙΑΣ Λάμπρος Μπαλτσιώτης, Τάσος Τέλλογλου,Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, Δημήτρης Χριστόπουλος. Περίληψη έκθεσης που συντάχθηκε ύστερα από πρόταση και για λογαριασμό του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, 2001.
http://www.iospress.gr/mikro2008/mikro20080301.htm

http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040627a.htm http://www.iospress.gr/mikro2001/mikro20010120.htm

Συνέχειες και ασυνέχειες στις ελληνοαλβανικές σχέσεις: η ελληνική πολιτική σε περιφερειακές εντάσεις, Ηλίας Γ. Σκουλίδας, Ιστορικός, ΤΕΙ Ηπείρου, 2014

Λάμπρος Μπαλτσιώτης, «Per Camerine»: Για την Τσαμουριά, ιστορικός, εφημερίδα «Αυγή», 2005

http://www.iospress.gr/ios2000/ios20001112a.htm

http://www.iospress.gr/mikro1999/mikro19991211.htm

https://www.documentonews.gr/article/o-thanatos-toy-katsifa-to-mabh-h-xrysh-aygh-kai-to-kako-synapanthma

του Χάρη Παπαδόπουλου

 Αναφορά στην τηλεοπτική εμφάνιση Λαφαζάνη στο ναζιστοκάναλο του Πλεύρη

Την Παρασκευή 2 Νοέμβρη, ο κ. Λαφαζάνης εμφανίστηκε για μια συνέντευξη στο κανάλι «Επανελλήνισις» του Κωνσταντίνου Πλεύρη, κεντρικής φιγούρας του ναζιστικού ρεύματος στην Ελλάδα, αρνητή του Ολοκαυτώματος και ιδρυτή της «4^ης Αυγούστου», μητρικής οργάνωσης όλων των πολιτικών μορφωμάτων της ακροδεξιάς στη χώρα.

Ο επικεφαλής της ΛΑΕ έκανε την παρουσία του συγκεκριμένα στην εκπομπή του «Κόμματος Σπαρτιατών». Το φόντο της εκπομπής περιλάμβανε μια περικεφαλαία, τον ήλιο της Βεργίνας, την ελληνική σημαία, τον Παρθενώνα, τον Λευκό Πύργο και έναν δακρυσμένο εύζωνο. Θα μπορούσε να είναι ένα σατιρικό κολλάζ «Ελληνοφρένειας». Αλλά εδώ η πραγματικότητα ξεπέρασε σε αυτοσαρκασμό την τέχνη.

Ο κ. Λαφαζάνης στη σχεδόν ωριαίας διάρκειας συνέντευξή του ξεκίνησε κολακεύοντας τους οικοδεσπότες του: Ο επικεφαλής της ΛΑΕ βρήκε πως «το όνομα “Σπαρτιάτες” είναι ένα ιστορικό όνομα, μια μεγάλη ιστορική παρακαταθήκη, αρκετά ίσως παρεξηγημένη από κάποιους, αλλά με μεγάλο πολιτισμό, μεγάλη ιστορία και μεγάλο ηρωισμό, πράγματα που τα χρειαζόμαστε τώρα στην εποχή μας πάρα πολύ». Και ο φασίστας συνομιλητής του κ. Λαφαζάνη απλώς επαναλάμβανε ικανοποιημένος το τέλος κάθε φράσης του ηγέτη της ΛΑΕ. Δείτε στο βίντεο από το 2.26 ως το 2.59 (στο τέλος του άρθρου το βίντεο).

Νιώθοντας προφανώς άνετα με τον συνομιλητή του, ο κ. Λαφαζάνης σχεδόν σε όλα τα ζητήματα που άνοιξαν στη συνέντευξη βρέθηκε να συμφωνεί απόλυτα με τον φασίστα δημοσιογράφο. Έτσι, ο εκπρόσωπος της ΛΑΕ θεώρησε σωστό να επιτεθεί από το χουντοκάναλο όχι μόνο στον πρωθυπουργό Τσίπρα, αλλά και ενάντια στον πρώην σύμμαχό του Γιάνη Βαρουφάκη, με επιθετικό τρόπο.

Ο ναζιστής οικοδεσπότης δεν παρέλειψε να ζητήσει τη γνώμη του κ. Λαφαζάνη για την κυβέρνηση της Ιταλίας που πρακτικά ελέγχεται από τον φασίστα Σαλβίνι. Όμως ο κ. Λαφαζάνης σχολίασε μόνο πως όλα θα κριθούν από το πόσο σθεναρή αντίσταση θα προβάλει η ιταλική κυβέρνηση στην Κομισιόν. Το ότι ο Σαλβίνι είναι κυνηγός κεφαλών μεταναστών, μάλλον δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για τον επικεφαλής της ΛΑΕ.

Μεγάλο μέρος της συνέντευξης Λαφαζάνη αναλώθηκε στο «Μακεδονικό. «Δεν υπάρχει στην Ελλάδα εθνική σλαβομακεδονική μειονότητα» δήλωνε ο κ. Λαφαζάνης, όσο μπορούσε πιο αργά και επιγραμματικά. Ο ναζιστής παρουσιαστής τον κοιτούσε με το βλέμμα που κοιτάει κανείς μόνο τον άνθρωπο της ζωής του. Επί ώρα ο επικεφαλής της ΛΑΕ «ανέλυε» το Μακεδονικό λέγοντας όλα όσα τα αυτιά των φασιστών αρέσκονται να ακούνε.

Ναι, αλλά ο Λαφαζάνης δεν επανέλαβε, και στο κανάλι του Πλεύρη, τις πάγιες θέσεις της ΛΑΕ;

Καταρχάς, ο κ. Λαφαζάνης περισσότερο προσαρμόστηκε στο περιβάλλον του καναλιού, παρά υπεράσπισε τις θέσεις του.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το Μακεδονικό. Όπως βλέπουμε χαρακτηριστικά στο βίντεο της εκπομπής, ο κ. Λαφαζάνης αναφέρεται στην πίεση που «μπορεί και πρέπει», κατά την άποψή του, να ασκήσει η Ελλάδα με το ζήτημα του ΝΑΤΟ πάνω στο μακεδονικό κράτος. Όμως, είναι ποτέ δυνατόν ένας ηγέτης της Αριστεράς να προτείνει να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση της χώρας του το γεγονός της ένταξης στο ΝΑΤΟ για να εκβιάσει μια άλλη χώρα; Και μάλιστα με την έκφραση «το ΝΑΤΟ είναι ισχυρό χαρτί για την Ελλάδα»;

Για του λόγου το αληθές, δείτε το βίντεο από το 27.58 μέχρι και το 28.40. Τη συγκεκριμένη αναφορά πως το ΝΑΤΟ είναι “ισχυρό χαρτί για την Ελλάδα“, ο κ. Λαφαζάνης την κάνει στο 28.24.

Το μένος του κ. Λαφαζάνη απέναντι και στο μακεδονικό κράτος και στην εθνική μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα τον οδηγεί στο θλιβερό μονοπάτι της στοίχισης πίσω από το ΝΑΤΟ… Και δεν πρόκειται απλώς για μια άτυχη διατύπωση. Ο κ. Λαφαζάνης, όπως όλοι σχεδόν οι ανιαροί ομιλητές, συνηθίζει στις συνεντεύξεις του να επαναλαμβάνει συνεχώς τις διατυπώσεις του διορθώνοντάς τες επί τόπου, ξανά και ξανά. Όμως ο ηγέτης της ΛΑΕ δεν ένιωσε καμιά στιγμή την ανάγκη να ανασκευάσει τη διατύπωση «το ΝΑΤΟ είναι ισχυρό χαρτί για την Ελλάδα».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο κ. Λαφαζάνης θα εξομολογηθεί μια άλλη βαθιά σκέψη του στον ναζιστή κονφερασιέ: «Η δημοκρατία έχει τελειώσει στην Ελλάδα», εισπράττοντας για απάντηση ένα πονηρό και γεμάτο σημασία χαμόγελο από τον συνομιλητή του.

Σε όλη τη συνέντευξη Λαφαζάνη δεν υπήρξε η παραμικρή αναφορά σε εργατικούς αγώνες, σε πάλη για το δίκιο των καταπιεσμένων, για τα δικαιώματα των εθνικών και κοινωνικών μειονοτήτων, ενάντια στο φασισμό και υπέρ του σοσιαλισμού. Πουθενά σχεδόν δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει το φασιστικό ακροατήριο του χουντοκάναλου του Πλεύρη. Η μόνη εξαίρεση ήταν η απάντηση του κ. Λαφαζάνη για το τζαμί στο Βοτανικό.

Πράγματι ο ηγέτης της ΛΑΕ υπεράσπισε το δημοκρατικό δικαίωμα των μουσουλμάνων, ντόπιων και ξένων, στο να ασκούν απρόσκοπτα τη θρησκευτική τους λατρεία. Όμως η συγκεκριμένη χυδαία ερώτηση του ναζιστή οικοδεσπότη έπιανε το μεταναστευτικό (τους «λαθρομετανάστες» όπως τους αποκάλεσε ο φασίστας), τα δικαιώματα των γκέι και το τζαμί του Βοτανικού. Ο κ. Λαφαζάνης προτίμησε να απαντήσει μόνο στο θέμα του τζαμιού, κάνοντας γαργάρα όλα τα υπόλοιπα θέματα.

Τι ανάγκη υπήρχε για αυτόν τον εξευτελισμό της εμφάνισης στο φασιστοκάναλο; Τι λόγο είχε ο κ. Λαφαζάνης να χαριεντιστεί με φασίστες και να τους νομιμοποιήσει ως συνομιλητές; Γιατί να καταντήσει ένας ηγέτης της Αριστεράς να περιφέρεται σε όποιο κανάλι τού δίνει λίγο τηλεοπτικό χρόνο για να εμφανιστεί, μετακινούμενος όλο και πιο δεξιά, ψάχνοντας κοινά σημεία με τα «εθνικιστικά» δηλαδή τα ακροδεξιά ακροατήρια;

«Αχ που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»

Κι όμως, πριν οχτώ μόλις χρόνια, ήταν ο ίδιος ο κ. Λαφαζάνης που συναντούσε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας τον Μακεδόνα πολιτικό πρόσφυγα του εμφύλιου Κατζούρωφ, που κατάγεται από χωριό της περιοχής του Λερίν (Φλώρινας).

Ο Κατζούρωφ μίλησε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ για τους πολιτικούς πρόσφυγες πρώην μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, τους «μη Έλληνες το γένος» – δηλαδή τους εθνικά Μακεδόνες- που τόσες δεκαετίες μετά τον εμφύλιο το ελληνικό κράτος δεν τους επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους. Και ο Λαφαζάνης όχι μόνο είχε συναντηθεί σε πολύ φιλικό κλίμα μαζί του αλλά και μπήκε επικεφαλής των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν ερώτηση για το πότε επιτέλους θα επιτραπεί στους (Μακεδόνες) πολιτικούς πρόσφυγες και τους απογόνους τους η επιστροφή στις εστίες τουςⁱ.

Και τώρα, ο κ. Λαφαζάνης φιλοξενούμενος των ναζιστών, έφτυνε και μουντζούρωνε τον παλιό εαυτό του, με την άρνησή του να δεχτεί πως υπάρχουν οι άνθρωποι της μακεδονικής μειονότητας, για τα δικαιώματα των οποίων είχε κάνει ερώτηση στη Βουλή, οχτώ μόλις χρόνια πριν.

Και οι συλλογικότητες της Επαναστατικής Αριστεράς μέσα στη ΛΑΕ, για ποιο λόγο κρατούν χαμηλούς τόνους;

Όταν ξεκίνησε την ύπαρξή της η ΛΑΕ, το Σεπτέμβρη του 2015, συγκέντρωσε στις γραμμές της αρκετές χιλιάδες ενεργούς αγωνιστές και αγωνίστριες, είτε που είχαν σπάσει από τα αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ ή που είχαν προσχωρήσει στο νέο σχήμα από την Ανταρσύα. Η ΛΑΕ, πέρα από τα περίπου 5.000 οργανωμένα μέλη της, διέθετε την αίγλη των αγωνιστών που προτίμησαν να χάσουν τα υπουργεία και τις βουλευτικές τους έδρες, παρά να προδώσουν το λαό που στήριξε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015. Η ΛΑΕ δεν κατάφερε για λίγες ψήφους να εκλεγεί στη Βουλή, όμως διέθετε μια μαγιά στελεχών και μαχητών/τριών και μπορούσε να διεκδικήσει μια θέση στην πρωτοπορία του εργατικού και αντιμνημονιακού κινήματος.

Από όλο αυτό το δυναμικό, πολύς κόσμος έχει ήδη απογοητευτεί και έχει πάει σπίτι του και άλλος έχει αποχωρήσει για να συνεχίσει την πάλη του οργανωμένα έξω από τη ΛΑΕ. Ο μηχανισμός της ΛΑΕ έχει σε γενικές γραμμές παραλύσει. Συνελεύσεις στη βάση δεν γίνονται. Αλλά και τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα πολύ σπάνια συνεδριάζουν.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα μια σειρά οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς που επιμένουν και παραμένουν στη ΛΑΕ. Πρόκειται για συντρόφους και συντρόφισσες που είναι ενεργοί/ές στα κινήματα και που πραγματικά πονάνε την υπόθεση της Αριστεράς και της επαναστατικής ανατροπής. Μπροστά στα μάτια τους η ΛΑΕ από τη μια κατρακυλά όλο και πιο δεξιά και από την άλλη φυλλοροεί από οργανωμένες δυνάμεις, χάνει κάθε μέρα σε παλμό και συσπείρωση.

Το ερώτημα είναι: Αυτές οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, γιατί δεν δίνουν μάχη ενάντια στο δεξιό εκφυλισμό, την ανοιχτή κατρακύλα της ΛΑΕ; Γιατί δεν ξεκινούν καμπάνιες, γιατί δεν τολμούν να ανοίξουν ζητήματα στο εσωτερικό της;

Ο Λένιν στο έργο του «Χρεωκοπία της Β’ Διεθνούς», δεν ζητά από τα μέλη της επαναστατικής αριστεράς να επιδείξουν διακριτικότητα απέναντι στα πολιτικά ολισθήματα των ηγεσιών, αλλά να μιλήσουν ανοιχτά και ξάστερα στην εργατική τάξη για το τι πάει στραβά. Δεν προτείνει στρογγυλεμένες αναφορές και διατυπώσεις – συγχωροχάρτια για το «σοβαρό πολιτικό λάθος», αλλά ανοιχτή πολιτική πάλη. Δεν ζητά κάποιες «αναγκαίες διορθώσεις στην πολιτική της ΛΑΕ και με μια λειτουργία που να γίνεται πειστική… πιο συλλογική, πιο πλουραλιστική, πιο ανανεωμένη, περισσότερο στηριγμένη στη βάση του εγχειρήματος». Αυτές οι διατυπώσεις που προσπαθούν να απαλύνουν την κατάσταση σήψης στη ΛΑΕ, δύσκολα ταιριάζουν στους πολιτικούς αγωνιστές του σοσιαλισμού και της επανάστασης!

Παραθέτουμε τα λόγια του Λένιν: α ι «Μα όσο και αν είναι δυσάρεστο στις διάφορες “αυθεντίες” της Δεύτερης Διεθνούς, πρέπει να δούμε τα πράγματα κατά πρόσωπο, να τα πούμε με το όνομά τους, να δείξουμε στους εργάτες την αλήθεια… Τα σοσιαλιστικά κόμματα δεν είναι λέσχες συζητήσεων, αλλά οργανώσεις του μαχόμενου προλεταριάτου, και όταν μια σειρά τάγματα περνούν με το μέρος του εχθρού πρέπει να τα κατονομάσουμε ως προδοτικά».

Και παρακάτω: «η πείρα του πολέμου, όπως και η πείρα κάθε κρίσης στην Ιστορία, κάθε μεγάλης συμφοράς και κάθε στροφής στη ζωή του ανθρώπου, αποβλακώνει ορισμένους και τους κάνει να λυγίζουν, σε αντάλλαγμα όμως διαφωτίζει και ατσαλώνει άλλους».

Πόσο πιο ξάστερα έβλεπε ο Λένιν από κάποιους επιγόνους του!

Εδώ η εν λόγω εκπομπή:

Του Αλέξη Λιοσάτου

Τα γεγονότα όπως μας παρουσιάστηκαν αρχικά: 35χρονος Έλληνας ομογενής (Βορειοηπειρώτης δηλαδή), ονόματι Κώστας Κατσίφας, ανοίγει πυρ με καλάσνικοφ κατά Αλβανών αστυνομικών στο Αργυρόκαστρο Αλβανίας, και τελικά πέφτει νεκρός από τις σφαίρες τους.Η υπεράσπιση του νεκρού κάνει λόγο για «προσπάθεια υπεράσπισης» μιας ελληνικής σημαίας που είχε υψώσει ο ίδιος στο χωριό Βουλιαράτες. Αστικά κόμματα και ΜΜΕ στην Ελλάδα αξιοποιούν την ευκαιρία για να εξαπολύσουν αντι-αλβανική προπαγάνδα και να εντάξουν το περιστατικό στην ελληνική διπλωματία συνολικά γύρω από τις ελληνο-αλβανικές σχέσεις ή διαφορές.

Στη συνέχεια μαθαίνουμε πως ο Κ.Κ. -που έφερε στην κατοχή του, προφανώς παράνομα, «ένα τροποποιημένο Καλάσνικοφ για να στοχεύει με μεγάλη ακρίβεια» και «περίπου 100 σφαίρες καλάσνικοφ, μαχαίρι στρατιωτικού τύπου και μια θηλιά στρατιωτικού τύπου»- άρχισε να πυροβολεί τους Αλβανούς αστυνομικούς.

Ποιος θυμάται τη ΜΑΒΗ;

Τελικά αποδεικνύεται μπλεγμένος α) με υποθέσεις ναρκωτικών, β) με την ακροδεξιά οργάνωση «Νεολαία Βορείας Ηπείρου», δια της οποίας ο Κ.Κ. απειλεί να ακυρώσει τα… καταχθόνια σχέδια Τσίπρα και Ράμα,

γ) με την παραστρατιωτική οργάνωση ΜΑΒΗ που έκανε ένοπλες επιθέσεις σε Ελλάδα κι Αλβανία και δολοφονούσε Αλβανούς τη δεκαετία του ’80-’90. Οι ΜΑΒΗτες, όπως συνηθίζεται (βλέπε Χρυσή Αυγή και λοιπές παρακρατικές οργανώσεις) αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια, ενώ όταν χρειάστηκε τελικά να τους «μαζέψουν» (ένοπλη επίθεση στην Επισκοπή Ιωαννίνων, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, με 2 νεκρούς και 6 τραυματίες Αλβανούς) έπεσαν στα μαλακά (φυλάκιση 8 ΜΑΒΗτών για λίγους μήνες με μόνη κατηγορία την… οπλοκατοχή. Οι συλληφθέντες ήταν όλοι τους «μέλη εθνικιστικών σωματείων, ανάμεσα τους και δυο πρώην αξιωματικοί του στρατού και της αστυνομίας»¹). Το… ελαφρυντικό των δραστών ήταν ότι την ώρα της επίθεσης βρίσκονταν στο ιδρυτικό συνέδριο του «Ελληνικού Μετώπου», πράγμα που επιβεβαίωσε και ο ηγέτης του συγκεκριμένου ακροδεξιού κόμματος, Μάκης Βορίδης, σημερινό σημαίνον στέλεχος της ΝΔ. Στην υπεράσπισή τους είχαν «σταρ δικηγόρους της εποχής στην υπεράσπιση… Σύσσωμο το φασιστικό κι εθνικιστικό μπλοκ και μεγάλο μέρος της πατριωτικής δεξιάς, κυρίως, υπερασπίστηκαν τους συλληφθέντες…»¹

δ) Στο Facebook ο ΚΚ ανέβαζε φωτογραφίες με όπλα, εικόνες αγίων και του γέροντα Παΐσιου, μηνύματα όπως «Μολών λαβέ» και καλέσματα για την ένωση της Βόρειας Ηπείρου με την υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς και «μήνυμα» του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

ε) Αντί να παραδοθεί, μετά τους πυροβολισμούς του προς την Αλβανική αστυνομία, φώναζε προς τους διώκτες του «Οι Ελληνες δεν παραδίδονται» και «Ζήτω η Ελλάδα» και συνέχισε να τους πυροβολεί.

«Ήρωας» ή προβοκάτορας;

Δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για να συνθέσουμε το προφίλ του νεκρού: ένας επικίνδυνος ένοπλος φασίστας, ένας εν δυνάμει δολοφόνος, που θα μπορούσε να σκοτώσει είτε αλβανούς πολίτες είτε Έλληνες που ο ίδιος θεωρεί «προδότες», π.χ. επειδή παλεύουν για την ελληνο-αλβανική φιλία.

Όπως εύστοχα σημειώνει στο λογαριασμό του στο fb ο Πέτρος Τσάγκαρης: «Αν το περιστατικό είχε γίνει στις ΗΠΑ, τα ελληνικά ΜΜΕ θα μιλούσαν για εξουδετέρωση επικίνδυνου ένοπλου ακροδεξιού. Αν, χειρότερα, είχε κάνει τα ίδια Τούρκος στη Δ. Θράκη, θα μιλούσαν για τρομοκράτη και πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Άγκυρας. Τώρα, ωστόσο, στην περίπτωση της Αλβανίας ζητούν μαζί με την ελληνική κυβέρνηση εξηγήσεις για το συμβάν από τις αλβανικές αρχές.» Αντίθετα βέβαια, όταν ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα χαρακτηρίζει τον νεκρό Βορειοηπειρώτη «τρελό εξτρεμιστή», όλα τα ελληνικά ΜΜΕ εξανέστησαν. Οποία «ελληνική» υποκρισία.

Ως διά μαγείας, όλα τα παραπάνω στοιχεία και γεγονότα περνάνε στα «ψιλά» κάποιων συστημικών σάιτ. Σε επίπεδο μαζικής προπαγάνδας, η ελληνική άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει κι αυτό το περιστατικό με μαεστρία, με το γνωστό συνδυασμό:

Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά κόμματα, σχετικά «ψύχραιμα» βεβαίως, παίρνουν διακριτικά το μέρος του επιτιθέμενου στη γειτονική χώρα φασίστα: Από τον υπουργό Εσωτερικών Αλ. Χαρίτση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέχρι τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ, όλοι απαιτούν να «διερευνηθεί πλήρως η υπόθεση». Μάλιστα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Δρίτσας κάνει λόγο για πιθανά ρατσιστικά κίνητρα της δολοφονίας…

Δεύτερον, τα κανάλια της τηλεόρασης κλιμακώνουν την εθνικιστική ένταση: Μας καλούν να εξοργιστούμε και να αγανακτήσουμε με τους υπότιτλους στα ρεπορτάζ (τύπου «οργή και θλίψη για τον άδικο χαμό του Έλληνα ομογενή», ακόμα και τη στιγμή που μεταδίδουν την τρομοκρατική επίθεση με μολότοφ στην αλβανική πρεσβεία (η οποία βεβαίως βαφτίζεται απλή «επίθεση» και όχι «ακροδεξιά επίθεση», σε αντίθεση π.χ. με τα ρεπορτάζ για τις μολότοφ των «αναρχικών», των «μπαχαλάκηδων», των «Εξαρχείων» κ.λπ.). Εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουμε να κάνουμε με μια άτυπη έγκριση της επίθεσης με μολότοφ από τα ΜΜΕ – αρκεί να υπηρετεί «εθνικούς» στόχους.

H μάνα του νεκρού φασίστα αξιοποιείται από όλα τα κανάλια, μιλώντας για τον «λεβέντη της» που «δεν φοβόταν» και της έλεγε πάντα ότι «θα την πάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο, μάνα» και «της έφαγαν το παιδί οι Αλβανοί» και ότι «επίτηδες (;) εκτέλεσαν το γιο της», με το σιγοντάρισμα των δημοσιογράφων-παρουσιαστών (π.χ. ΑΝΤ1, Παπαδάκης, πρωί της 30/10/2018). Σε σάιτ και κανάλια ανθεί κάθε είδους συνωμοσιολογία, για αναίτια και προσχεδιασμένη εκτέλεση μέχρι και εξ επαφής, κατηγορούν τις αρχές και τους ιατροδικαστές της Αλβανίας για παραποίηση και απόκρυψη στοιχείων γύρω από τη δολοφονία, μεταδίδουν μέχρι και «μούφα»-ρεπορτάζ που υπονοούν ότι ο Κ.Κ. πρώτα συνελήφθη και μετά εκτελέστηκε, ενώ αποκρύπτονται τα πραγματικά γεγονότα κι οι ευθύνες του Κ.Κ.

Τρίτον, ο «κακός μπάτσος» της υπόθεσης, η Ακροδεξιά, δείχνει πού στοχεύει όλη αυτή η τακτική: Ακροδεξιοί παρελαύνουν στα κανάλια για να σπείρουν το ρατσισμό και το μίσος και να σφραγίσουν την ατζέντα σε ένα κλίμα ήδη διαμορφωμένο για να τους ευνοεί (π.χ. Βελοπουλος «Η χειρότερη μαφία της Ευρώπης ειναι η αλβανική», ΑΝΤ1 31/10/2018).

Ιδού μερικές δηλώσεις ακόμα:

Φαήλος Κρανιδιώτης: «Η Ελληνική Αεροπορία να ισοπεδώσει την Αλβανία».

Ραχήλ Μακρή: «Ήταν μια καθαρά στημένη εκτέλεση. (Οι αλβανικές αρχές) έδωσαν μήνυμα στους ομογενείς να κάτσουν ήσυχοι γιατί έχουν συμφωνήσει με τους εδώ προδότες να εκχωρήσουν τη Β. Ήπειρο (!!!) και την υλοποίηση των σχεδίων τους για τη Μ. Αλβανία. Ζήτω, ρε μάγκα. Ζητάμε την απέλαση του Αλβανού πρέσβη από την Ελλάδα. Το κλείσιμο των συνόρων με την Αλβανία. Την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας από μη Έλληνες το γένος και την απέλαση όσων ζουν παράνομα στην χώρα μας (…)». Γλώσσα που ξεπερνά σε επιθετικότητα τη ρητορική του Τραμπ και το μόνο που παραλείπει, είναι να… κηρύξει τον πόλεμο στην Αλβανία!

Εδώ η πηγή

Χρυσή Αυγή: «Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας υπεράσπισε την Ελληνική Σημαία στην κατεχόμενη Βόρειο Ήπειρο… O θάνατος για την Ελλάδα είναι δόξα». Η ναζιστική συμμορία αποκαλεί ήρωα και αθάνατο τον ομοϊδεάτη της.

ProNews (ακροδεξιό παραστρατιωτικό σάιτ μεγάλης αναγνωσιμότητας): «Φώναξε ‘‘ζήτω η Ελλάς’’ και τον γάζωσαν – Θάνατος αντάξιος των μεγαλύτερων ηρώων του έθνους».

Αν κανείς θέλει να βγάλει το «ζουμί», έναν «μέσο όρο» από τον παραπάνω συνδυασμό δηλώσεων και τρόπων αντιμετώπισης του περιστατικού, το μήνυμα είναι σαφές: «ο Έλληνας παλικαράς πέθανε ηρωικά για την πατρίδα – οι αλβανικές αρχές αξίζει να τιμωρηθούν». Ένας αλυτρωτικός φασίστας που ανοίγει πυρ προς την αστυνομική δύναμη της χώρας που τον φιλοξενεί και του αναγνωρίζει μειονοτικά δικαιώματα, μετατρέπεται περίπου σε «εθνικό ήρωα», με τον οποίο χειραγωγούμαστε να ταυτιστούμε. Ο θύτης μετατρέπεται σε μαρτυρικό θύμα. Το περιστατικό μετατρέπεται σε διαμάχη Ελλάδας-Αλβανίας και εξ ορισμού πρέπει να στηρίξουμε «όλοι οι Έλληνες» τη χώρα «μας». Εθνικισμός, ρατσισμός, τροφοδότηση αντι-αλβανικού μίσους.

Ωστόσο, τα στοιχεία που παραθέσαμε στην αρχή για το «προφίλ» του νεκρού, αποδεικνύουν ότι δεν ήταν παρά ένας -στην πράξη- ένοπλος προβοκάτορας των σχέσεων φιλίας των δύο λαών αλλά και των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.

Τα «εθνικά ιδεώδη», θερμοκήπιο της ακροδεξιάς

Όλα τα παραπάνω στο φόντο των δηλώσεων εθνικής ενότητας για την 28η Οκτωβρίου, όπου ακόμα και ο αρχιναζί αρχιδολοφόνος Κασιδιάρης (θαυμαστής του Χίτλερ και με σβάστιγκα στον ώμο) έκανε δηλώσεις από την ΕΡΤ, περιμένοντας τη σειρά του στο γαϊτανάκι των πολιτικών αρχηγών.

Αυτή είναι η μαγική συνταγή της ελληνικής άρχουσας τάξης να μετατοπίζει σχεδόν με κάθε αφορμή τον πολιτικό άξονα δεξιά και να εξασφαλίζει την ενίσχυση της ακροδεξιάς, όπως άλλωστε κάνουν οι αστοί σε όλο τον κόσμο την τελευταία δεκαετία της κρίσης του συστήματος. Με αυτόν τον τρόπο η ενίσχυση της ακροδεξιάς δεν τυχαίνει, πετυχαίνει. Πρώτα εξασφαλίζεται η άνοδος των ακροδεξιών ιδεών (εθνικισμός, ρατσισμός, αυταρχισμός, μιλιταρισμός), που αντικατοπτρίζουν την κλιμάκωση της επιθετικότητας και διεκδικητικότητας των αρχουσών τάξεων σε ένα περιβάλλον κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών, σε ένα περιβάλλον που τα κέρδη μειώνονται και δεν αρκούν για να είναι «όλοι ευχαριστημένοι». Και συνένοχοι είναι όλοι οι άξονες του συστήματος: Κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, παρακρατικά παρακλάδια-φασίστες.

Η στιγμή που συμβαίνουν το «ατυχές γεγονός» και η προσπάθεια αναβίωσης των ΜΑΒΗτικων δολοφονιών σχετίζεται απόλυτα με μια περίοδο που ο ελληνικός υποϊμπεριαλισμός καβάλα στο ΝΑΤΟ αυξάνει την επιθετικότητά του απέναντι στην Τουρκία (12 ναυτικά μίλια, ΑΟΖ κ.λπ.) και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (επιβολή αλλαγής ονόματος, συντάγματος και διά συνθήκης εγκατάσταση «δικαιώματος»-δυνατότητας ελληνικής επέμβασης στα εσωτερικά της γειτονικής χώρας). Δεν είναι τυχαίες οι προσπάθειες «πολιτικοποίησης» του θανάτου υπέρ των ελληνικών διεκδικήσεων, ενόψει επικείμενου γύρου συνομιλιών για τις ελληνοαλβανικές διαμάχες (Βόρεια Ήπειρος, Τσάμηδες, ΑΟΖ-χωρικά ύδατα κ.λπ.) – οι δηλώσεις Ραχήλ και Φαήλου δεν είναι «γραφικές» αλλά αποκαλύπτουν τις πιο επιθετικές όψεις του ελληνικού καπιταλισμού, που μόνο «ενδοτικός» ή «φιλειρηνικός» δεν είναι.

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ στο in.gr, το 1995 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Στέλιος Παπαθεμελής (ΠΑΣΟΚ) συμμετείχε στις πολεμοκάπηλες κραυγές κατά της Αλβανίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΜΑΒΗτες αντιμετωπίζονται σαν χαϊδεμένα παιδιά. «Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, στη διάρκεια της δίκης της ΜΑΒΗ, ανάμεσα σε συγκινητικούς επαίνους για τους κατηγορούμενους και τον πατριωτισμό τους, ακούστηκαν υπαινιγμοί για τις εθνικές διαστάσεις της υπόθεσης… Χρόνια μετά… η περίεργη κατάληξη αυτής της υπόθεσης, που δικαιολογούσε πλήρως το χαρακτηρισμό ‘‘κουκούλωμα’’, αποδόθηκε σε απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να εξαρθρώσει τη ΜΑΒΗ μεν αλλά να μην εκθέσει πως επρόκειτο για προβοκάτσια, ελληνικής εμπνεύσεως και εκτελέσεως».

Σήμερα δεν γνωρίζουμε αν έχουν… εξελιχθεί τόσο πολύ οι τεχνικές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πάντως το παρακράτος ούτως ή άλλως ζει και βασιλεύει, διευκολύνοντας αντικειμενικά την κυβέρνηση να κλιμακώνει την ελληνική επιθετικότητα σε βάρος των άλλων γειτονικών χωρών. Με κεντρική επιλογή την επιθετική υπεράσπιση της ελληνικής κερδοφορίας σε Αιγαίο-Βαλκάνια με τη βοήθεια των ΕΕ-ΗΠΑ, μπορεί να εξηγηθεί τόσο η ανοχή στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής και η πλήρης ασυλία που απολαμβάνουν στρατός και αστυνομία (που παραμένουν φυτώρια αυταρχισμού και φασισμού, όπως αποδείχθηκε και πολύ πρόσφατα, με τον Ζακ ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης- βλέπε Μόρια), η Εκκλησία με τα ακροδεξιά ντελίρια των μητροπολιτών της κ.ο.κ. Έτσι εξηγείται και η συνειδητή αντιστροφή των γεγονότων και πρακτικά η στήριξη του ένοπλου φασίστα από τις κυβερνητικές δυνάμεις μέχρι τις ακροδεξιές (και δυστυχώς απ’ ό,τι φαίνεται και τη ρεφορμιστική αριστερά²) .

Για παράδειγμα, έξω από την πρεσβεία της Αλβανίας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση με κάλεσμα που απήυθυναν τα βορειοηπειρωτικά σωματεία Αθηνών και η Χρυσή Αυγή. Το κάλεσμα και μόνο υποδεικνύει την κατεύθυνση αναζήτησης των υπόπτων για την εμπρηστική επίθεση στην πρεσβεία, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει κανένας αστικός θεσμός πρόθυμος να αναζητήσει τον ύποπτο στην ελληνική πλευρά – για την ακρίβεια στα «εθνικά θέματα» δεν υπάρχουν ύποπτοι στην πλευρά «μας», υπάρχουνμόνο «εθνικά δίκαια», όπου όλες οι ενέργειες συνδυάζονται για να πετύχουν το ποθητό αποτέλεσμα, και γι αυτό τον λόγο όλες οι ενέργειες δικαιολογούνται, έστω και οι «λίγο ακραίες»…

Ενάντια στην «εθνική» υποκρισία

Είμαστε οι τελευταίοι-ες που θα υποστηρίξουμε τους μπάτσους άλλων χωρών ή τον αναφερόμενο σε ρεπορτάζ (από ακροδεξιά κυρίως ΜΜΕ) ξυλοδαρμό της μητέρας του Κ.Κ. από την αλβανική αστυνομία. Ούτε φυσικά αποκλείουμε το «ρατσιστικό κίνητρο» – φυσικά υπάρχουν και Αλβανοί φασίστες. Το δικαίωμα της ελληνικής μειονότητας να υποστηρίξει τις εθνικές της παραδόσεις και να υψώσει τα λάβαρά της σε μια άλλη χώρα είναι επίσης δεδομένο. Ανεξάρτητα μάλιστα από το αν η αλβανική αστυνομία όντως επιχείρησε να κατεβάσει ΜΙΑ ελληνική σημαία, το αλβανικό κράτος αναγνωρίζει τόσο την ελληνική μειονότητα όσο και το δικαίωμά της να υψώνει κάθε χρόνο ΜΑΖΙΚΑ τις σημαίες της. Όμως αυτές οι σωστές διαπιστώσεις δεν μπορούν να επιτρέψουν την υποχώρηση στην κυρίαρχη εθνικιστική προπαγάνδα.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι-ες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της ακροδεξιάς και συστημικής προπαγάνδας για την υποτιθέμενη υποστολής της ελληνικής σημαίας από τις αλβανικές αρχές, αλλά να σκεφτούν την ελληνική εθνικιστική υποκρισία, το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει καν τουρκική ή μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, το γεγονός ότι για το ελληνικό κράτος στο ελληνικό έδαφος δεν υπάρχουν εθνικές αλλά μόνο θρησκευτικές μειονότητες, ενώ στην Τουρκία, την Αλβανία κ.λπ. υπάρχουν ελληνικές εθνικές μειονότητες. Να σκεφτούν ότι αν η τουρκική, η μακεδονική και η αλβανική κοινότητα υψώνανε μαζικά σημαίες στην Ελλάδα, θα είχαμε μαζικά πογκρόμ και δολοφονίες. Να εξοργιστούν γιατί τα κανάλια αγανακτούν με τα πανό Αλβανών φασιστών οπαδών, αλλά δεν αγανακτούσαν με το σύνθημα «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ Αλβανέ» ούτε αγανακτούν με άλλα εμετικά συνθήματα στα ελληνικά γήπεδα.

Να εξοργιστούν γιατί τα ΜΜΕ ξεσηκώνονται με τις δηλώσεις των αλβανικών αρχών που υποστηρίζουν πως «η αστυνομία έκανε τη δουλειά της», αλλά δεν εξοργίστηκαν με την πανομοιότυπη δήλωση του εκπροσώπου της ΕΛΑΣ για το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου. Ή με παρόμοιες δηλώσεις όταν ξυλοφορτώνονται, βασανίζονται, φυλακίζονται με ψεύτικες κατηγορίες ή δολοφονούνται νεολαίοι διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές, αντιφασίστες ή μετανάστες (οπότε οι σφαίρες «εξοστρακίζονται» και τα όπλα «εκπυρσοκροτούν τυχαία»). Να εξοργιστούν για το γεγονός ότι η αστυνομία κάνει πλάτες στους Νεοναζί για να μαχαιρώσουν και να δολοφονήσουν αυτοί ανενόχλητα και ατιμώρητα, και έπειτα τα ΜΜΕ σχολιάζουν «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο». Να εξοργιστούν που όλοι οι προαναφερθέντες συνθέτουν τον αστικό συρφετό που επιτίθεται στη ζωή και στα δικαιώματά μας, των γονιών μας, των παιδιών μας, που όλοι αυτοί συμφωνούν στο ξεζούμισμά μας, στη φτώχεια μας, στην ακόμα μεγαλύτερη εργασιακή εκμετάλλευση.

Το πρόβλημα στην περίπτωση Κατσίφα δεν ήταν η ελληνική σημαία, αλλά το καλάσνικοφ, οι πυροβολισμοί, η φαντασίωση ενός φασίστα, πιθανά μέλους παραστρατιωτικής οργάνωσης, για ένα «έναυσμα αντεπίθεσης» για την κατάκτηση της Νότιας Αλβανίας. Το πρόβλημα είναι ότι όλος αυτός ο αστικός συρφετός επιχειρεί να μας πείσει να υπερασπιστούμε τους «Κατσιφάδες» του παρόντος και του μέλλοντος, τα «ελληνικά δίκαια» και τις «χαμένες πατρίδες» – να μας πείσουν να υπερασπιστούμε έναν φασίστα και την ελληνική επιθετικότητα απέναντι σε μια «χώρα-εχθρό», ακριβώς όπως και στην περίπτωση της ΔτΜακεδονίας. Και σε αυτή την παγίδα ακριβώς πέφτουμε αν ταυτιστούμε και υπερασπιστούμε τους «Κατσιφάδες».

Η Αριστερά δεν έχει καμία δουλειά να υπερασπίζεται έναν ακροδεξιό «συμπατριώτη» και να επιτίθεται σε αστυνομίες άλλων χωρών χέρι-χέρι με το κράτος και τους Κασιδιάρηδες. Στον αντίποδα της υποκρισίας και της προπαγάνδας των δυνάμεων του «εθνικού κορμού», καθήκον μας είναι να ξεσκεπάζουμε την κυρίαρχη προπαγάνδα, να αποτρέπουμε κάθε απόπειρα να οξυνθεί ο ρατσισμός κι ο εθνικισμός στην περιοχή, να καταδικάσουμε όσους (ακόμα και αν πλέον είναι νεκροί…) επιδιώκουν τον πόλεμο και όχι την ειρήνη των λαών, να μετατρέπουμε όλα τα περιστατικά σε ευκαιρίες για συναδέλφωση των λαών και κοινό αγώνα απέναντι στις δικές τους κυβερνήσεις και αφεντικά. Ο δικός μας πόλεμος γίνεται εδώ: ενάντια στη φτώχεια, το ρατσισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό.

Παραπομπές

1. https://www.in.gr/2018/10/29/greece/o-katsifas-mavi-akrodeksia-kai-diaxeirisi-mias-epikindynis-katastasis/

2. https://iskra.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B9%CF%82/
3. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10061679

Του Πάνου Κοσμά

Αφού προετοίμασε συστηματικά το έδαφος δοκιμάζοντας διάφορα «αντικλείδια», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρήκε τελικά το «κλειδί» που ανοίγει την πόρτα του πολεμικού «τρελοκομείου». Η επίσημη ανακοίνωση περί έναρξης της διαδικασίας για τη σταδιακή επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια είναι μια μείζων επιθετική και τυχοδιωκτική ενέργεια, που εγγράφει στις προοπτικές των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας τη βαριά υποθήκη πιθανού πολέμου – με όλες τις φρίκες και τις οδύνες που τον συνοδεύουν: ανείπωτες οδύνες και καταστροφές, αίμα και δάκρυα.

Ο αρχιτέκτονας της «εθνικής» στρατηγικής που οδήγησε τα πράγματα ως εδώ, ο μέχρι πριν λίγες μέρες υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, άφησε την ανακοίνωση επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης σαν υστερόγραφο της πολιτικής του, στη διάρκεια της τελετής παράδοσης του υπουργείου στον πολιτικό υπεύθυνο αυτής της πολιτικής, τον Αλέξη Τσίπρα. Ο άλλος συνδιαμορφωτής αυτής της πολιτικής, ο Πάνος Καμμένος, απαραίτητος για τη μακροημέρευση της κυβερνητικής συμμαχίας και γι’ αυτό προσωρινός νικητής στα σημεία στην αντιπαράθεσή του με τον Νίκο Κοτζιά, είχε φροντίσει πριν λίγες επίσης μέρες να πλειοδοτήσει σε «προσφορές» προς τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν κατά το δοκούν νέες στρατιωτικές βάσεις ανά την ελληνική επικράτεια. Αυτά είναι τα έργα και ημέρες της «αριστερής» κυβέρνησης, σε έναν τομέα όπου την πολιτική της δεν την επέβαλε κάποιος τρίτος (οι δανειστές, οι αγορές, ο Ντράγκι και η Μέρκελ, ο εκβιασμός της «ασφυξίας ρρευστότητας» κ.λπ.), αλλά την επέλεξε συνειδητά η ίδια: μια πολιτική εθνικιστική και φιλοϊμπεριαλιστική ταυτόχρονα (η ιστορία απέδειξε ότι αυτά τα δύο μια χαρά ταιριάζουν…), τυχοδιωκτική και επιθετική.

Η πολιτική μονομερούς καθορισμού των ΑΟΖ, ο επιθετικός-ιμπεριαλιστικός άξονας με τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, το ματωβαμμένο καθεστώς του δικτάτορα Σίσι της Αιγύπτου και την Κύπρο, η φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοατλαντική πολιτική σε όλη τη γραμμή, η πλειοδοσία προσφορών για νέες στρατιωτικές βάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όλα στηρίζονται σε μια βασική «φιλοσοφία»: Ότι η διεθνής συγκυρία γίνεται ευνοϊκή για τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου: ψυχρή περίοδος στις σχέσεις ΗΠΑ και Δύσης με την Τουρκία, απόφαση να αξιοποιηθούν «εδώ και τώρα» τα ενεργειακά κοιτάσματα της νοτιοανατολικής Μεσογείου και (συνακόλουθα) να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τους αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τις καταναλώτριες χώρες της Δύσης, νέα σχέδια για τη «διευθέτηση» όλων των ανοιχτών ζητημάτων στη Μ. Ανατολή, τη Συρία κ.λπ. Όλα αυτά κάνουν δύσκολη τη θέση του τουρκικού υποϊμπεριαλισμού και, αντίθετα, ευνοούν τη θέση του ελληνικού υποϊμπεριαλισμού. Η κατάσταση, σε αδρές γραμμές, μπορεί να περιγραφεί ως εξής: ο μεν τουρκικός υποϊμπεριαλισμός βλέπει τη διεθνή συγκυρία να περιορίζει τα συμφέροντά του σε περιθώρια μικρότερα ή και πολύ μικρότερα από την οικονομική, γεωστρατηγική, πληθυσμιακή κ.λπ. δυναμική του, ο δε ελληνικός υποϊμπεριαλισμός βλέπει τη διεθνή συγκυρία να ευνοεί τα συμφέροντά του πέρα και πάνω από την οικονομική, γεωστρατηγική και πληθυσμιακή του δυναμική.

Αν ο τουρκικός καπιταλισμός είναι «πληγωμένο θηρία έτοιμο για όλα», ο ελληνικός καπιταλισμός διακρίνεται από τη θρασύτητα και τον τυχοδιωκτισμό αυτού που επειδή θεωρεί ότι έχει «ισχυρές πλάτες», μπορεί να διεκδικήσει «εδώ και τώρα» όσα δεν θα διανοούνταν μέχρι χθες. Σε αυτό το πλαίσιο, η «ενδοτική» πολιτική του χθες (όταν ο ελληνικός καπιταλισμός «απλώς» υπερασπιζόταν ένα ιστορικά διαμορφωμένο στάτους κβο ευνοϊκό γι’ αυτόν) «ανεπαισθήτως» αλλά συστηματικά μετασχηματίστηκε σε μια «διεκδικητική» και εν τέλει εθνικιστική και επιθετική-τυχοδιωτική γραμμή.

Επιθετική – τυχοδιωκτική ενέργεια

Είναι πράγματι τυχοδιωκτική ενέργεια η αναγγελία της επέκτασης (σε «δεύτερο χρόνο», αφού προηγηθεί «πιλοτικά» το Ιόνιο) της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο. Διότι απλούστατα σημαίνει:

-Διπλασιασμό της ζώνης θαλάσσιας κυριαρχίας της Ελλάδας (από 35% σήμερα με τα 6 ν.μ. σε 64% με τα 12. ν.μ.). Αυτό, αν δεν θέλουμε να μασάμε τα λόγια μας, σημαίνει αλλαγή-επέκταση συνόρων (θαλάσσιων βέβαια, αλλά κι αυτά σύνορα είναι!) σε βάρος της Τουρκίας με μονομερή ενέργεια.

-Η έκταση της ανοιχτής θάλασσας στο Αιγαίο θα περιοριστεί από 56% που είναι σήμερα, σε μόλις 26,1%.

-Αποτέλεσμα των προηγούμενων: Το Αιγαίο θα γίνει κλειστή ελληνική θάλασσα, με αδιάσπαστη συνέχεια χωρικών υδάτων από το Σούνιο ως τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη.

-Η Τουρκία, θα διαθέτει (με τα 12 ναυτικά μίλια) δύο πολύ στενά περάσματα στην ανοιχτή θάλασσα, μεταξύ Λέσβου και Χίου και Χίου και Σάμου, τα οποία θα της επιτρέπουν μόνο μία μικρής απόστασης διέλευση στην ανοιχτή θάλασσα, αφού στη συνέχεια τα τουρκικά πλοία θα αναγκάζονται να πλέουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα για να φτάσουν στα Στενά του Βοσπόρου ή στη Μεσόγειο! Μια χώρα με εκτεταμένο «μέτωπο» στο Αιγαίο και εκατοντάδες μίλια ακτογραμμής, θα «δικαιούται» μόνο να «βρέξει τα πόδια της» στο Αιγαίο…

-Τα νέα ελληνικά θαλάσσια σύνορα θα είναι σύνορα απόλυτης κυριαρχίας στον πλούτο της υφαλοκρηπίδας. Ο ελληνικός καπιταλισμός αναγγέλλει ότι θα λύσει το πρόβλημα αυτό με μονομερή απόφαση (με ένα νομοσχέδιο!).

– Αυτόματα η έκταση του εναέριου χώρου θα επεκταθεί κι αυτή στα 12 ναυτικά μίλια. Μέχρι σήμερα, παρότι βάσει του διεθνούς δικαίου η αιγιαλίτιδα ζώνη και ο εναέριος χώρος έχουν την ίδια έκταση, η Ελλάδα έχει ανακηρύξει εναέριο χώρο 10 ναυτικών μιλίων ενώ τα χωρικά της ύδατα είναι 6 ναυτικά μίλια.

Από την ΑΟΖ, στα 12 ναυτικά μίλια.

Από τα 12 ναυτικά μίλια, πού;

Το… αισιόδοξο (αλλά παρ’ όλα αυτά εξευτελιστικό και τυχοδιωκτικό) σενάριο είναι η αναγγελία της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια να είναι «διπλή τακτική» με τις πλάτες των «φίλων και συμμάχων): πίεση προς την Τουρκία να αλλάξει ρότα και να επανέλθει στην «ατλαντική οικογένεια» ή να υποστεί δραματικά γι’ αυτήν τετελεσμένα. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου ενδεχόμενου, οι ιμπεριαλιστές «φίλοι και σύμμαχοι» (που εννοείται ότι θα διεκδικήσουν την Τουρκία μέχρι τέλους και με όλα τα μέσα), ελπίζουν ότι η Τουρκία θα αλλάξει ρότα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, η τωρινή-διαφαινόμενη μοιρασιά «δικαιωμάτων», δηλαδή συμφερόντων, μεταξύ τουρκικού και ελληνικού καπιταλισμού θα αλλάξει εις βάρος του δεύτερου. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν θέλει κάτι τέτοιο. Οι «στρατηγικοί» του νόες διακηρύσσουν: «ο Αλλάχ να μας κόβει μέρες και να δίνει χρόνια στον Ερντογάν». Θέλουν τον Ερντογάν στην εξουσία, ώστε να παραμένει η κατάσταση ρήξης των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ – Δύσης και Τουρκίας, η οποία ευνοεί την αναβάθμιση του ρόλου και τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Και «τρέχουν» να αξιοποιήσουν «εδώ και τώρα» την ευνοϊκή διεθνή συνθήκη για να πετύχουν τα μέγιστα δυνατά τετελεσμένα. Αυτή είναι η υλική βάση της επιθετικότητας και του τυχοδιωκτισμού τους.

Από την άλλη, ο τουρκικός καπιταλισμός, με ΑΕΠ περίπου 4 φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό, με εξαπλάσιο πληθυσμό και με περίοπτη γεωστρατηγική θέση, βλέποντας να καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο τα ηγεμονικά του σχέδια των προηγούμενων 2-3 δεκαετιών, υποβαθμισμένος κάτω από τη συνολική του δυναμική στα εν εξελίξει σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστών στην περιοχή, σε εσωτερική κρίση και «μέρος του προβλήματος» της Συρίας, πολύ δύσκολα θα δεχτεί άλλα δραματικά τετελεσμένα σε βάρος του. Ο τρόπος που αντέδρασε στη Συρία, μπροστά στο φάσμα του κινδύνου (γι’ αυτόν) να δημιουργηθούν οι όροι για ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, με επιθετική πολεμική ενέργεια, δείχνει ότι οι πιθανότητες να δεχτεί μοιρολατρικά τη μετατροπή του Αιγαίου σε κλειστή ελληνική θάλασσα είναι μηδαμινές.

Ο συνδυασμός της ελληνικής «θρασύτητας» και τυχοδιωκτισμού λόγω ισχυρών «πλατών» και της πιθανότατης τουρκικής στρατιωτικής απάντησης, είναι ακριβώς ο θανάσιμος συνδυασμός που μπορεί να φέρει τον πόλεμο, έναν πόλεμο καταστροφικό για τις εργαζόμενες τάξεις στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Όσοι (στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά -δυστυχώς- και μέσα στην Αριστερά) ποντάρουν στην ικανότητα των «μεγάλων δυνάμεων» να κρατήσουν τα πράγματα υπό έλεγχο μέχρι τέλους, ας παραδειγματιστούν λίγο από τη Συρία…

Ας θυμηθούμε όχι την Κατοχή, αλλά τους Βαλκανικούς

πολέμους και τη μικρασιατική εκστρατεία!

Για τη διεθνιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, οι κρατικοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι που προκύπτουν από αυτούς όταν από τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα περνάμε στα στρατιωτικά μέσα αντιπαράθεσης, δεν αξιολογούνται ούτε με βάση το ποιος έριξε την πρώτη σφαίρα ούτε με βάση το συσχετισμό στρατιωτικής ισχύος ούτε με βάση την κρατική προπαγάνδα για τα «απαράγραπτα εθνικά δίκαια», που (συνηθέστατα για τον ευνοούμενο από τις συγκυρίες) εδράζονται στο «διεθνές δίκαιο» κ.λπ. κ.λπ. Κρίνονται από των εξής: ποιων συμφερόντων ο ανταγωνισμός οδήγησε στον πόλεμο.

Από αυτή την άποψη, το σκηνικό που έχει στηθεί στον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό δεν επιτρέπει καμία παρερμηνεία: διέπεται από τον ανταγωνισμό συμφερόντων για το ρόλο και του συμφέροντα του ελληνικού και του τουρκικού υποϊμπεριαλισμού στην περιοχή, για τις ΑΟΖ και τις αιγιαλίτιδες ζώνες, για το ποιος θα συμμετέχει με πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στην ενεργειακή μοιρασιά και στον έλεγχο των ενεργειακών «δρόμων», για το ποια αστική τάξη θα εξασφαλίσει ευρύτερο και ευνοϊκότερο πεδίο δράσης στην ευρύτερη περιοχή, για το ποιος θα είναι ο πυλώνας του ΝΑΤΟ στην περιοχή ή θα πολωθεί σε άλλου τύπου συμμαχίες με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν αυτός ο ανταγωνισμός οδηγήσει μέχρι τον πόλεμο, αυτός ο πόλεμος θα είναι άδικος πόλεμος και από τις δύο πλευρές.

Ύστερα από την καθαρά επιθετική-τυχοδιωκτική ενέργεια της αναγγελίας επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, καταρρέει κάθε επιχείρημα και άλλοθι υπέρ της θρυλούμενης «αμυντικής» ή και «ενδοτικής» στάσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η Ελλάδα είναι η σύμμαχος του σιωνιστικού κράτους και της δικτατορίας της Αιγύπτου, το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και όλου του δυτικού ιμπεριαλισμού, μια χώρα που προβαίνει συστηματικά σε μονομερείς-επιθετικού χαρακτήρα ενέργειες. Στον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό καθένας διαλέγει τα δικά του «όπλα» και τις δικές του συμμαχίες. Και όλα μυρίζουν πετρέλαιο, δολάρια και ευρώ.

Απέναντι στου κινδύνους που συσσωρεύει αυτός ο επικίνδυνος ανταγωνισμός, μία η αποδεκτή αν όχι προφανής γραμμή γενικού προσανατολισμού για την Αριστερά: Όχι στα 12 ναυτικά μίλια! Δεν συρόμαστε πίσω από τις σημαίες ενός ανταγωνισμού για τα πετρέλαια και τους υδρογονάνθρακες, τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Όχι στον πόλεμο! Για να αποτρέψουμε έναν άδικο και καταστροφικό για τις εργαζόμενες τάξεις ελληνο-τουρκικό πόλεμο, να κινητοποιηθούμε τώρα! Δεν πολεμάμε γι’ αυτά τα συμφέροντα – αλληλεγγύη – διεθνισμός.

Για την Αριστερά που ψάχνει για ιστορικές αναλογίες, η κατάσταση όπως εξελίσσεται παραπέμπει όχι στην Κατοχή (πρέπει να καταπιεί κάποιος όλη την αστική προπαγάνδα και να προσθέσει και μπόλικο πατριωτικό μυστικισμό για να εντοπίσει τέτοιες αναλογίες…) αλλά στους Βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική εκστρατεία. Τότε που ο ελληνικός καπιταλισμός, «εμπνευσμένος» από την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία και ευνοημένος από την έκβαση του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και την αναπόφευκτη πορεία διάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, βρέθηκε να «καλπάζει» στα βόρεια και ανατολικά σύνορά του πραγματοποιώντας προς στιγμή τη «μεγάλη ιδέα» της Ελλάδας των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Μέχρι που ο τυχοδιωκτισμός της ελληνικής άρχουσας τάξης «χτύπησε κόκκινο» και διανοήθηκε την εκστρατεία στην Άγκυρα (με στόχο την πλήρη διάλυση του τουρκικού έθνους!) σε μια στιγμή που η διεθνής ευνοϊκή συγκυρία μεταστρεφόταν (η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε συντελεστεί και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχεδίαζαν μια μεταπολεμική «τάξη» στην περιοχή που δεν χωρούσε τη μετατροπή του ελληνικού καπιταλισμού σε περιφερειακή «υπερδύναμη». Η στάση των Ελλήνων κομμουνιστών τότε (αντιπολεμική – με συστηματική δουλειά μέσα στο στρατό, ενάντια στα τυχοδιωκτικά σχέδια της άρχουσας τάξης, διεθνιστική στα δύσκολα της πράξης κι όχι στα λόγια) είναι πηγή έμπνευσης και για σήμερα!

Καταγγέλλοντας πράξεις επιθετικότητας και τυχοδιωκτισμού της «δικής μας» αστικής τάξης όπως η προαναγγελία επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, παίρνοντας αντιπολεμικές και αντιεθνικιστικές πρωτοβουλίες τώρα, πριν είναι αργά, παλεύουμε για να αποκαλύψουμε τα συμφέροντα που απειλούν με πολεμικό αιματοκύλισμα, παλεύουμε για να αποτρέψουμε τον πόλεμο. Είναι το άμεσο καθήκον της στιγμής. Και οι απαντήσεις, όπως και η συνολική πολιτική στάση κάθε δύναμης της Αριστεράς, οφείλουν να είναι ξεκάθαρες.

Το κλείσιμο ενός κύκλου, το άνοιγμα ενός νέου

Η ανάγκη για ένα κοινό χώρο διαλόγου και δράσης της Αριστεράς

Κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση/συζήτηση στη Θεσσαλονίκη

Καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι, νεολαία, ενταγμένοι ή μη σε πολιτικές οργανώσεις, έδωσαν μεγαλειώδεις μάχες, φέρνοντας στην επιφάνεια την κρίση ηγεμονίας της άρχουσας τάξης. Από τις γενικές απεργίες και τα κινήματα ενάντια στη λεηλασία των κοινών αγαθών (νερό, δάση, ενέργεια, κ.α.) μέχρι το κίνημα των πλατειών, από τη οικοδόμηση νέων σωματείων μέχρι τον αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό αγώνα, η καταστολή και η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκήθηκε από το κράτος και το σύνολο των μηχανισμών της αστικής τάξης δεν κατάφεραν να πνίξουν τις οξυμένες κοινωνικές αντιστάσεις.

Ο πυρήνας αυτού του δυναμικού είχε ήδη συναντηθεί σε κοινές κινηματικές διεργασίες από το 2000 και έπειτα, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο, ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16, στους δρόμους της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, κλπ. Μέσα στη νέα κατάσταση, στον ένα ή άλλο βαθμό, αυτοί οι αγωνιστές και αυτές οι αγωνίστριες κατανόησαν στην πράξη ότι χρειαζόταν μια συνολικότερη πολιτική εναλλακτική στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταστολής.

Η πολιτική απάντηση που κυριάρχησε ήταν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως περιείχε στο εσωτερικό του αποκλίνουσες στρατηγικές, τη διαχείριση και την ανυπακοή. Έγινε εμφανές -πριν ακόμη το 2015- ότι η πρώτη ήταν σαφώς ισχυρότερη. Η άνευ όρων παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, παρά το μεγαλειώδες “Όχι” της ελληνικής κοινωνίας, η υποταγή του στον μνημονιακό μονόδρομο και η συνέχιση των πολιτικών του χρέους και της λιτότητας κλείνουν έναν κύκλο. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον ήττας, μιας ήττας, που βαραίνει και κοινωνικά, καθώς έχουμε να κάνουμε με τη διάψευση των ελπίδων εκατομμυρίων ανθρώπων, καλούμαστε να βρούμε τους δρόμους, τις δομές και τις διαδικασίες που θα συμβάλλουν στην ανασύνταξη της Aριστεράς και του κινήματος και στο άνοιγμα ενός νέου κύκλου αγώνων.

Το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται 8 χρόνια μετά την ένταξη της χώρας στις μνημονιακές πολιτικές χαρακτηρίζεται από την ανασύσταση ενός νέου δικομματισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, τον οποίον σφραγίζει η αποδοχή της νεοφιλεύλευθερης ΤΙΝΑ και των πυλώνων που την στηρίζουν: η εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αποδοχή του χρέους και των πλεονασμάτων για την αποπληρωμή του, η λιτότητα σε βάρος της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων για να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία.

Από την άλλη, στη διεθνή “αρένα” τα σύννεφα πυκνώνουν, καθώς οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στην υποταγή του στο κατεστημένο, προσδένεται όλο και περισσότερο στο ΝΑΤΟ και στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Αιγύπτου. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που στο τιμόνι των ΗΠΑ βρίσκεται ο πλέον αντιδραστικός και τυχοδιώκτης Πρόεδρος. Απέναντι στους εθνικισμούς, η Αριστερά και τα κινήματα οφείλουν να καλλιεργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της βαλκανικής και της ευρύτερης περιοχής και να οργανώσουν κοινές μάχες.

Άμοιροι ευθυνών, βέβαια, δεν είναι και οι πολιτικοί σχηματισμοί της ριζοσπαστικής/ αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που αποδείχτηκαν και αυτοί προβληματικοί, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικές ευθύνες, μεγαλώνοντας, με αυτό τον τρόπο, το κενό έμπνευσης και συμμετοχής των από κάτω στον αγώνα για τις ανάγκες τους. Έτσι, σε μια τέτοια περίοδο, που οι από πάνω δυσκολεύονταν να κυβερνούν και οι από κάτω δεν ήθελαν πια να κυβερνώνται, τα κεντρικά αντικαπιταλιστικά ή ριζοσπαστικά αριστερά σχέδια δεν κατάφεραν να πείσουν και να απευθυνθούν γενικευμένα στο κόσμο της εργασίας και της νεολαίας. Ενδεικτικό, με βάση τα παραπάνω, είναι το γεγονός ότι παρά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, κανένα τμήμα της οργανωμένης μαζικής αριστεράς δεν πέτυχε να διευρύνει την εμβέλεια του και να μαζικοποιήσει τις γραμμές του. Ως εκ τούτου, εμφανίζεται ένα μεγάλο κενό πολιτικής εκπροσώπησης στα αριστερά.

Από τη μια, λοιπόν, έχουμε τη διαχειριστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ, που ηττήθηκε κατά κράτος. Από την άλλη, ο σεχταρισμός, που μεταφράζεται σε άρνηση συνεργασίας με όποιον δεν αποδέχεται την «μία και μόνη αλήθεια» και ο οποίος χαρακτηρίζει σημαντικό κομμάτι της Aριστεράς σήμερα, είναι επίσης αδιέξοδος και εντείνει την αίσθηση αδυναμίας και απογοήτευσης στους κόλπους της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Είναι, πλέον, φανερό σε όλο και περισσότερες/ους από εμάς ότι χωρίς μια σε βάθος επεξεργασία για τα ζητήματα που άνοιξε η προηγούμενη περίοδος, η Αριστερά θα παραμένει να επικαλείται την επανάσταση χωρίς καμία επαφή με τον κόσμο της δουλειάς ή να φαντάζεται ότι συνομιλεί με πλατιά «εθνικά» ακροατήρια, διστάζοντας να τολμήσει τις αναγκαίες ρήξεις, οργανωτικές και προγραμματικές, απλά παρατηρώντας την γενικευμένη αποστράτευση των δικών της ανθρώπων. Απαιτείται, λοιπόν, σχέδιο ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος που θα συνδυάζει τις καθημερινές μάχες με το συνολικό στόχο, διερευνώντας παράλληλα μεταβατικές πολιτικές. Αυτό το κάλεσμα ξεκινά από εμάς στη Θεσσαλονίκη αλλά υπάρχει ανάγκη να παρθούν ανάλογές πρωτοβουλίες και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας.

Έτσι το προσεχές διάστημα, σκοπεύουμε να βαθύνουμε τη συζήτηση πάντα με ανοιχτό, ειλικρινή και συντροφικό τρόπο, με βάση τα παραπάνω συμπεράσματα, πάνω στα εξής ζητήματα:

Πως εξελίσσεται η διεθνής οικονομία; Κατά πόσο έχει ξεπεράσει τη βύθιση του 2008; Ποια είναι η αντίστοιχη κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού; Υπάρχει εναλλακτική εκτός αυτού του πλαισίου και ποιο το μεταβατικό προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό πρόγραμμα; Υπάρχουν υποκειμενικοί όροι για να διεκδικήσουμε τη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος και πώς τους αξιοποιεί η αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική Αριστερά όταν παρουσιάζονται; Ποια είναι τα όρια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης; Ποιες δομές και διαδικασίες μπορούν να εγγυηθούν την δημοκρατία της βάσης; Σήμερα τι σημαίνει και πως μπορεί να υλοποιηθεί το αναγκαίο ενιαίο μέτωπο;

Πως μεταβάλλονται οι όροι ένταξης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας στο νέο τοπίο; Ποια είναι η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και ποιοι οι δρόμοι ανασυγκρότησής του; Ποια είναι η κατάσταση του φοιτητικού κινήματος και ποια αντίστοιχα μπορεί να είναι μια συντονισμένη πορεία των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων στο εσωτερικό του; Ποια μπορεί να είναι η συμβολή της αριστεράς στην ανασυγκρότηση του αντιπολεμικού- αντιιμπεριαλιστικού κινήματος; Ποιοι οι τρόποι οικοδόμησης σχέσεων διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της περιοχής;

Εμείς από την πλευρά μας, προκειμένου να διεξαχθεί αυτός ο ανοιχτός διάλογος και για να ξεπεράσουμε τη δογματική αναπαραγωγή αντιλήψεων και συνηθειών που έχουν αποτύχει στην πράξη, επιλέγουμε να διαμορφώσουμε ένα χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ένα χώρο συλλογικής επεξεργασίας και σχεδιασμού. Έναν κοινό τόπο για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Στο δρόμο για την οικοδόμηση μιας νέας Αριστεράς, αντιδιαχειριστικής, συγκρουσιακής, δημοκρατικής και νεολαιίστικης.

Οι οργανώσεις που υπογράφουμε το πιο πάνω κείμενο καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση/συζήτηση την Πέμπτη 1 Νοέμβρη στις 19:00 στην ΕΔΟΘ ( Προξένου Κορομηλά 51)

• Αναμέτρηση
• Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ
• ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση
• ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
• Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
• Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα
• Δικτύωση για τη ριζοσπαστική αριστερά
• Κόκκινο Νήμα
• Ξεκίνημα-Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση

Η εκδήλωση στο fb εδώ

Του Πάνου Κοσμά

«Εύφλεκτο» διεθνές περιβάλλον, πολιτική και θεσµική κρίση στην Ε.Ε. – άνοδος της ακροδεξιάς, συντηρητική αντεπανάσταση σε ΗΠΑ, Λ. Αµερική και Ευρώπη

«Προσεισµική ακολουθία» χαρακτηρίζουν συστηµικοί αναλυτές την αναταραχή που επικρατεί στα χρηµατιστήρια και τις παγκόσµιες αγορές στα τέλη της πρώτης εβδοµάδας του Οκτωβρίου. «Ο κόσµος πρέπει να αρχίσει να προετοιµάζεται από τώρα, που ακόµη µπορεί, για την επόµενη ύφεση», προειδοποιεί ο Economist. Οι εύφλεκτες ύλες στο διεθνές περιβάλλον δεν αφορούν µόνο την οικονοµία αλλά και την πολιτική. Συντονισµένη από τη διεθνή της αστικής αντίδρασης, µια συντηρητική αντεπανάσταση εκτυλίσσεται σε σηµαντικές χώρες και περιοχές, από τη Λ. Αµερική (όπου στη Βραζιλία ένας ακροδεξιός είναι προ των θυρών του προεδρικού µεγάρου) µέχρι την κεντρική Ευρώπη. Στην ίδια την Ευρώπη, τα προεόρτια µιας νέας επιβράδυνσης ή και ύφεσης βρίσκουν την περιλάλητη «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» στη χειρότερη δυνατή κατάσταση: η ηγεµονική γερµανική καγκελαρία είναι περιπλεγµένη σε µείζονα πολιτικά αδιέξοδα, η ακροδεξιά αναπτύσσει ηγεµονική δυναµική σε όλη την έκταση της ηπείρου απειλώντας µε πολιτικό Big Bang στις ευρωεκλογές του επόµενου Μαΐου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει ξεµείνει από «όπλα» και η Ιταλία σηµατοδοτεί µε τον πιο εύγλωττο τρόπο τους κινδύνους αποσάθρωσης που απειλούν το όλο «οικοδόµηµα».

Είναι σε αυτές τις συνθήκες που ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κερδίσει το στοίχηµα της πολιτικής επιβίωσης σαν δεύτερου ισχυρού πόλου στο αστικό-µνηµονιακό πολιτικό σύστηµα, παζαρεύοντας έναντι ανταλλαγµάτων µε τους δανειστές µια µετάθεση του χρόνου υλοποίησης της περικοπής των συντάξεων για µετά τις εκλογές, που το υπουργείο Οικονοµικών διαβεβαιώνει ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι… θωρακισµένες, που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναζητεί… επενδυτές στο Μπαλί και επαιτεί τη σιωπηλή ανοχή του ∆ΝΤ στο να µην εφαρµοστεί σε προεκλογικό χρόνο η περικοπή των συντάξεων, που ο «συγκυβερνήτης» Καµµένος, σε ένα ρεσιτάλ πολιτικού αµοραλισµού, µοιάζει «έτοιµος για όλα» για να παραµείνει στο πολλαπλά επωφελές για τον ίδιο παιχνίδι της εξουσίας…

«Προσεισµική ακολουθία»

Ο κύκλος «ευρείας ανάκαµψης» (κατά την έκφραση του ∆ΝΤ) της παγκόσµιας οικονοµίας είναι στην αρχή της κάµψης του. Εκθέσεις «θεσµικών» κέντρων και παραγόντων του καπιταλισµού διαβλέπουν τις απαρχές µιας νέας επιβράδυνσης ή και ύφεσης, τοποθετώντας την στα τέλη του 2018 µέχρι τα µισά του 2019 – και στην πιο αισιόδοξη εκτίµηση στις αρχές του 2020. Οι εκτιµήσεις για τις συνέπειες µιας τέτοιας κάµψης ποικίλλουν: από αισιόδοξες (θα επιφέρει απλώς µια «διόρθωση» των αγορών, έστω και σηµαντική, χωρίς «δοµικές» συνέπειες) µέχρι… καταστροφολογικές (θα πυροδοτήσει µια κρίση µεγαλύτερη του 2008 και συγκρίσιµη µε του 1929). Σε κάθε µεγάλη πτώση των χρηµατιστηρίων οι «µαύρες» προφητείες επανέρχονται µε δριµύτητα – όπως τον περασµένο Φεβρουάριο αλλά και τώρα, µε τις µεγάλες «βουτιές» στα χρηµατιστήρια.

Ωστόσο, πριν και ανεξάρτητα από ένα νέο µεγάλο ορόσηµο κρίσης, η «ευρεία ανάκαµψη» είναι ισχνή και χαρακτηρίζεται από γενικευµένη ανασφάλεια και ανταγωνισµούς, η δε εγκατεστηµένη «κανονικότητα» αναπαράγει διαρκώς κρισιακά φαινόµενα: οικονοµικά, πολιτικά, ιδεολογικά. Αποδεικνύεται αδύναµη να επαναφέρει για τον καπιταλισµό την απολεσθείσα αισιοδοξία και ηγεµονική πνοή, µε αποτέλεσµα οι αστικές ηγεσίες να µην έχουν να υποσχεθούν τίποτε άλλο από «αίµα και δάκρυα» ακόµη και µεσούσης της «ευρείας ανάκαµψης». Εργαζόµενοι, νοικοκυριά, τάξεις, αλλά και επιχειρήσεις, νοµίσµατα και χώρες κουβαλούν το «βιογραφικό» τους, ένα «προφίλ ρίσκου», αξιολογούνται και επαναξιολογούνται διαρκώς από τους µηχανισµούς της χρηµατιστικής παγκοσµιοποίησης, υποκείµενοι σε σκληρές τιµωρίες αν χάσουν έστω και για µια στιγµή, έστω και λίγο, την προσήλωση στην απαιτούµενη πειθαρχία, ενώ χρηµατιστικές και οικονοµικές «καταιγίδες» σαρώνουν χώρες και περιοχές του πλανήτη επιβάλλοντας σκληρές «ποινές» στους «απείθαρχους». Ένας καπιταλισµός-βαµπίρ, της διαρκούς επαναξιολόγησης του ρίσκου, µε γενικευµένη ανασφάλεια, ανταγωνισµούς και διαρκή εµπλουτισµό του «ποινολογίου».

Αν όλα αυτά είναι οι κίνδυνοι της «κανονικότητας» σε συνθήκες «ευρείας ανάκαµψης», οι κίνδυνοι από την αναπόφευκτη νέα µεγάλη κρίση οµολογούνται δηµοσίως από τους αστούς αναλυτές:

Ποτέ άλλοτε το παγκόσµιο χρέος (δηµόσιο και ιδιωτικό) δεν ξεπερνούσε το 300% του παγκόσµιου ΑΕΠ όπως σήµερα.

Στον ανοδικό κύκλο, τα επιτόκια ανέβαιναν σηµαντικά (στις ΗΠΑ πάνω και από το 5%), οπότε στην περίοδο επιβράδυνσης-ύφεσης οι κεντρικές τράπεζες είχαν στη διάθεσή τους το όπλο της µείωσης των επιτοκίων. Τώρα, έχουµε φτάσει στην κορύφωση του ανοδικού κύκλου µε τα αµερικανικά επιτόκια µόλις στο 2% και τα ευρωπαϊκά – ιαπωνικά σχεδόν µηδενικά. Οι κεντρικές τράπεζες έχουν «φουσκώσει» τροµακτικά τους ισολογισµούς τους και θα κινδυνεύσουν οι ίδιες µε κατάρρευση αν επαναλάβουν την πολιτική της «ποσοτικής χαλάρωσης» (φτηνό χρήµα). Οι κεντρικές τράπεζες έχουν πολύ λιγότερα περιθώρια σε σχέση µε το 2008 να αντιµετωπίσουν µια νέα κρίση.

Η πολιτική του φτηνού χρήµατος έχει δηµιουργήσει µεγάλες «φούσκες» (εφάµιλλες ή και µεγαλύτερες της περιόδου πριν το 2008), και η επιβράδυνση-ύφεση µπορούν να λειτουργήσουν σαν «ο αναπτήρας στην πυριτιδαποθήκη».

Στην κρίση του 2008 η αντίδραση των κεντρικών τραπεζών και των µεγάλων ιµπεριαλιστικών δυνάµεων υπήρξε συντονισµένη-«συνεργατική». Σε νέα κρίση προεξοφλείται ήδη ότι η διαχείρισή της θα είναι ανταγωνιστική. Οι µεγάλες ιµπεριαλιστικές δυνάµεις είναι ήδη σε φάση εµπορικού και νοµισµατικού πολέµου µέσης έντασης.

Η µετάσταση της κρίσης στο αστικό πολιτικό σύστηµα κάνει εντελώς αµφίβολη την πολιτική «φόρµουλα» αντιµετώπισης µιας νέας κρίσης.

Τελευταίο στη σειρά, αλλά κορυφαίας σηµασίας: η δροµολογηµένη ανατροπή των συσχετισµών στην κορυφή της παγκόσµιας πυραµίδας (κινεζική αµφισβήτηση της αµερικανικής πρωτοκαθεδρίας, «∆ύση της ∆ύσης» και άνοδος της Ανατολής) κάνει για έναν επιπλέον λόγο αδύνατη οποιαδήποτε «συναινετική» αντιµετώπιση µιας νέας κρίσης.

Ο κατάλογος θα µπορούσε να εµπλουτιστεί περαιτέρω, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Να σηµειώσουµε µόνο ότι δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία για να εκτιµήσουµε ποιο είναι το µέλλον του ελληνικού καπιταλισµού της «µεταµνηµονιακής» περιόδου σε ένα τέτοιο διεθνές περιβάλλον και µε τέτοιες διεθνείς προοπτικές…   

«Αρχιτέκτονες» σε απόγνωση

Ακόµη κι αν η εικόνα είναι πως ο κίνδυνος για τον καπιταλισµό είναι όχι η Αριστερά και τα κινήµατα αντίστασης αλλά οι δικοί του «δαίµονες», ο κίνδυνος αυτός είναι σοβαρός. Πουθενά αλλού δεν φαίνεται αυτό τόσο εύγλωττα όσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Μέρκελ και ο Μακρόν, οι µαθητευόµενοι µάγοι της περιλάλητης νέας «ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής», έχουν παρατήσει τις… αρχιτεκτονικές τους ιδέες και ασχολούνται τώρα µε πιο υπαρξιακά ζητήµατα. Η πολιτική τους αδυναµία είναι σε κοινή θέα: Ένα νεότευκτο ακροδεξιό κόµµα, η Εναλλακτική για τη Γερµανία (AfD) αναπτύσσει τέτοια δυναµική, ώστε να επιβάλει πολιτική ατζέντα, να απειλεί µε κατάρρευση τον κυβερνητικό συνασπισµό, να εγκλωβίζει τη Μέρκελ σε πολιτική παραλυσία. Στην τρίτη οικονοµική δύναµη της Ευρωζώνης και παραδοσιακή ιµπεριαλιστική δύναµη, την Ιταλία, κυβερνά η ακροδεξιά του Σαλβίνι, η οποία ηγείται πλέον ενός πανευρωπαϊκού ακροδεξιού ρεύµατος που έχει στόχο να προκαλέσει πολιτικό σεισµό στις ευρωεκλογές του επόµενου Μαΐου, ανατρέποντας τους ευρωπαϊκούς πολιτικούς συσχετισµούς από τα δεξιά.

Η δυναµική των εθνικών προτεραιοτήτων ενισχύεται παντού και µε όλους τους τρόπους: οικονοµικά, πολιτικά, ιδεολογικά. Οι ρωγµές στο ευρωπαϊκό «αρχιτεκτόνηµα» µεγαλώνουν και τα παραδοσιακά µέσα «πειθάρχησης» και αποκατάστασης της συνοχής υπολειτουργούν: ένας ακροδεξιός πολιτικός παλιάτσος σαν τον Όρµπαν, ο Σαλβίνι, η Λεπέν και οι οµοϊδεάτες τους «βγάζουν γλώσσα», η Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι βάλλεται από τις Βρυξέλλες και απειλείται στο κόµµα της από τα δεξιά, το Brexit πελαγοδροµεί επικίνδυνα γι όλους, η ΕΚΤ δηλώνει ότι δεν θα «σώσει» την Ιταλία αν δεν είναι σε µνηµονιακό πρόγραµµα…

Προετοιµασία για καταιγίδα

Η Αριστερά, ο κόσµος της, οι αγωνιστές και αγωνίστριες των κινηµάτων αντίστασης πρέπει να πάρουν στα σοβαρά την προειδοποίηση του Economist περί επείγουσας ανάγκης προετοιµασίας – «τώρα, που ακόµη µπορούν». Το να συνεχίζουµε αµέριµνοι, µε την παραλυτική ψυχολογία του business as usual και του «βλέποντας και κάνοντας», απορροφηµένοι στις «µικροσκοπικές µας σκοτούρες», χωρίς πρόβλεψη και ορίζοντα, χωρίς σχέδιο και οργάνωση, µε τη µεσιανική προσδοκία ότι «την κρίσιµη στιγµή κάτι θα γίνει», οδηγούµαστε µε µαθηµατική ακρίβεια σε νέες τραγωδίες. Η πραγµατικότητα είναι πολύ σκληρή και δύσκολη, οι ήττες της Αριστεράς παγκόσµια την έχουν βάλει στο πολιτικό περιθώριο, ο καπιταλισµός στρέφεται όλο και περισσότερο σε «σκληρές» απαντήσεις – όχι µόνο οικονοµικές, αλλά και πολιτικές και ιδεολογικές. Μια νέα κρίση θα µεγιστοποιήσει τα δεινά για τις εργαζόµενες τάξεις και θα πιέσει ακόµη πιο ασφυκτικά την Αριστερά. Στην προηγούµενη κρίση ο καπιταλισµός αποδείχτηκε πολύ ικανότερος από την Αριστερά στο να την αξιοποιήσει σαν ευκαιρία και να τη µετατρέψει σε κίνδυνο για µας. Πρέπει να µάθουµε το γρηγορότερο απ’ αυτό το πάθηµα και να προετοιµαστούµε ώστε να αξιοποιήσουµε την έρπουσα τωρινή κρίση ή µια ανοιχτή κρίση αύριο σαν ευκαιρία για µας, µετατρέποντάς την σε κίνδυνο για το σύστηµα. ∆εν θα είναι καθόλου εύκολο. Θα είναι όµως εντελώς αδύνατο αν δεν προετοιµαστούµε από τώρα. Στο «απ’ τα πάνω και από τα δεξιά», πρέπει να απαντήσουµε µε το «από τα κάτω και αριστερά». Αυτός ο γενικός προσανατολισµός πρέπει να γίνει πρόγραµµα, οργάνωση, αγώνας.

Η κατάσταση επιβάλλει στον κόσµο της αριστεράς και των κινηµάτων αντίστασης, τη στράτευση, την ενίσχυση των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων και όχι την παθητική αναµονή και τον «αυτόµατο πιλότο».

Το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας «Κόκκινο Νήμα» νο5 που κυκλοφορεί

Ο Τάσος Κατιντσάρος δεν είναι πια μαζί μας. Καλό ταξίδι σύντροφε.

Γεννήθηκε στην εργατούπολη του Περιστερίου και έζησε κι αγωνίστηκε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Ενταγμένος από τα εφηβικά του χρόνια, την περίοδο της χούντας στο κομμουνιστικό κίνημα. Υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μαχητής και του ΝΑΡ.

Ασυμβίβαστα μια ζωή ήταν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της προοπτικής του σοσιαλισμού, ήταν πάντα παρών στους πολιτικούς και κοινωνικούς ταξικούς αγώνες.

Η πολιτική οργάνωση “Κόκκινο Νήμα” και το site RedTopia.gr απευθύνουν θερμά συλλυπητήρια στους οικείους και στους αγαπημένους του ανθρώπους.

Παραθέτουμε ένα κείμενο του Τάσου Κατιντσάρου για τα Δεκεμβριανά

Δεκέμβρης ’44: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια είναι από αίμα…»

Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε… Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται λαϊκό ανάγνωσμα ούτε εικονογραφούνται σε περιοδικά ποικίλης ύλης… Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες είναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι «μυθικά» πρόσωπα…

Δεν είναι η επετειομανία της εποχής που μας αναγκάζει να σκύψουμε πάλι απάνω από τον Κόκκινο Δεκέμβρη του ’44. Είναι η θέληση μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη νικηφόρα επανάσταση που δεν θα χαθεί μέσα από νέες Βάρκιζες: γι’ αυτό είναι απαραίτητη η μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η επανασύνδεση μας με τα κορυφαία γεγονότα του ελληνικού επαναστατικού κινήματος.

Το πλαίσιο

Αναμφισβήτητα, ο Δεκέμβρης του ’44, αποτελεί την πιο μεγάλη ιστορική στιγμή για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Έχοντας διεξάγει έναν τιτάνιο τρίχρονο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια στηρίγματα τους, ο ελληνικός λαός δεν δίστασε να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης πρώτος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προτού ακόμα τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το Δεκέμβρη του ’44 τέθηκε το πρόβλημα που βάζει κάθε επανάσταση: Ποιος κυβερνάει ποιον; Σ’ αυτό το ερώτημα οι Έλληνες αγωνιστές απάντησαν με το αίμα τους.
Αυτή ήταν η κοινωνική επανάσταση που τόσο ήθελαν να ξεχάσουν οι επικεφαλής του λαϊκού κινήματος, η οποία μπήκε στην ημερήσια διάταξη στο τέλος του ’44.

Η Μάχη της Αθήνας και η τραγική κατάληξη της δεν είναι ένα ξαφνικό και ανεξήγητο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα και ποιοτικό άλμα μιας ποσοτικής συσσώρευσης αγώνων και μαχών ενός μεγαλειώδους κινήματος, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήματος της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το οριακό σημείο μιας σειράς λαθών και συμβιβασμών, υποχωρήσεων και ξεπουλημάτων που έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ενώ η εργατική τάξη και ο πληθυσμός της υπαίθρου τρία χρόνια πάλευαν ενάντια στους χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, έχοντας ως όραμα τους μια Ελλάδα απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, από την «ξένη ακρίδα» και το φασισμό, το ΚΚΕ, κορμός και εγκέφαλος αυτού του αγώνα, δεν έδωσε επαναστατική προοπτική στη λαϊκή πάλη, την περιόρισε στα ασφυχτικά πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αναζητώντας μια αλλαγή στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και μια σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.

Οι ρίζες

Οι ρίζες αυτής της πολιτικής αναμφισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή, ηγεσία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποιεί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστασης, από σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό.

Αυτή η πολιτική, που προπολεμικά οδήγησε στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα στη θέση της λαϊκομετωπικής αντίληψης που κυριάρχησε, και στην ολοκληρωτική διάλυση του κόμματος από τη δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, οδηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ουσιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολιτική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνεχώς συμμαχίες με χρεοκοπημένα αστικά ραμολυμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).

Στο Λίβανο, αποδεχόμενοι το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής, Ενότητας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και παίρνοντας 7 υπουργεία, παρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη. Δέχτηκαν τη δημιουργία Εθνικού Στρατού (τη διάλυση δηλαδή του ΕΛΑΣ) και μαζί με τους συνωμότες του Καΐρου χαρακτήρισαν την εξέγερση των Ελλήνων στρατιωτών και ναυτών στη Μέση Ανατολή ως «έγκλημα εναντίον της πατρίδος» (!) αφιερώνοντας ολόκληρη παράγραφο για να αναφέρουν ότι «εις την ύπαιθρον θα διασφαλιστεί η τάξις, η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική ελευθερία», ανοίγοντας έτσι το δρόμο για να χαρακτηριστεί στη συνέχεια «τρομοκρατικό» το έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις απελευθερωμένες περιοχές!
Στη Γκαζέρτα, νομιμοποίησαν, προκαταβολικά την εγγλέζικη επέμβαση, βάζοντας τον ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ!!

Έτσι ευνουχίστηκε το πιο δυνατό απελευθερωτικό κίνημα της Ευρώπης, που αριθμούσε πάνω από 1.500.000 οργανωμένα μέλη, μ’ έναν εμπειροπόλεμο στρατό 200.000 αντρών κι είχε στο πλευρό του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!

Το ξεκίνημα

Με τον ερχομό του Παπανδρέου στην Ελλάδα, η τραγωδία μπήκε στην τελευταία της πράξη.
Η πρώτη δουλειά της κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού φασίστα και χίτη στρατηγού Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας. Ο Παπανδρέου διασκεδάζει τις έντονες διαμαρτυρίες των ΚΚΕ-ΕΑΜ… διαβεβαιώνοντας τους πως όλα θα πάνε καλά!!

Οι φασίστες, οι χίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, κάτω από την κάλυψη των εγγλέζικων στρατευμάτων, αναθαρρεύουν και προκαλούν. Τα ξενοδοχεία της Ομόνοιας γίνονται φασιστικές σφηκοφωλιές.
Η οργή του λαού μεγαλώνει. Το σύνθημα «θάνατος οπούς προδότες» γεμίζει τους τοίχους των πόλεων, γίνεται κεντρικό σύνθημα του ελληνικού λαού.

Τελικά την 1 Δεκέμβρη σπάει η «βόμβα»! «Ο αρχιστράτηγος των εν Ελλάδι εδρευουσών συμμαχικών δυνάμεων» (συμφωνία της Γκαζέρτας) Σκόμπυ διατάζει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την απομάκρυνση του από την Αθήνα μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη.

Το ύπουλο σχέδιο των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών και της αστικής τάξης, που από καιρό έχει μελετηθεί, μπαίνει σ’ εφαρμογή. Ο στόχος των αντιδραστικών είναι η συντριβή του ΕΛΑΣ.

Μερικούς μήνες πριν, τον Αυγού στο του ’44, ο Τσόρτσιλ τηλεγραφούσε στον Ίντεν (υπουργό του των Εξωτερικών): «Η υπόθεση μου φαίνεται πως έχει φτάσει στο ακόλουθο σημείωμα: Ή θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, εξ το ανάγκης και δια της βίας, όπως το έχουμε υποσχεθεί, ή θα παύσουμε να ενδιαφερόμαστε για τη Ελλάδα». Ακολουθεί, μερικές μέρει μετά, τηλεγράφημα του Παπανδρέου προς Τσόρτσιλ: «Τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισης καταστάσεως δεν είναι πλέον επαρκή! Μόνον ή άμε σος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών μπορεί να μεταβάλει την κατάσταση» Ώσπου, τι Νοέμβριο του ’44, ο Τσόρτσιλ, τηλεγραφεί στον Ίντεν που βρισκόταν στην Ελλάδα: Περιμένω σίγουρα ρήξη με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε με την προϋπόθεση ότι θα διαλέξουμε εμείς το έδαφος και τη  στιγμή».

Αυτά τα τρία αποκαλυπτικά τηλεγραφήματα, από τα απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ, αποδεικνύουν τις βρωμερές συνωμοσίες και τα ύπουλα σχέδια των ελληνικής μπουρζουαζίας, που για μήνες ετοίμαζαν τη συντριβή του λαϊκού μας κινήματος. Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα πως η διαταγή του Σκόμπυ για αφοπλισμό του ΕΛΑΣ δεν ήταν παρά η επιλογή της «κατάλληλης στιγμής».
Οι 7 εαμίτες υπουργοί, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, που το κίνημα κινδυνεύει να στραγγαλιστεί, απλώς αντιπροτείνουν τη διάλυση όλων των στρατιωτικών σωμάτων (!) αλλά ο Παπανδρέου δεν δέχεται.

Το αιματοκύλισμα

Τότε το ΚΚΕ αποφασίζει ν’ αντιδράσει. Οι 7 εαμίτες υπουργοί παραιτούνται και το ΕΑΜ καλεί τον αθηναϊκό λαό σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 3 του Δεκέμβρη στο Σύνταγμα και σε Γενική Απεργία στις 4 του Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μπασμένη στο κόλπο, απαγορεύει τη διαδήλωση με την αιτιολογία του… κινδύνου εκτροπών, αλλά 200.000 λαού αψηφούν την απαγόρευση και πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Έτσι άρχισαν τα ματωμένα γεγονότα του Δεκέμβρη.

«Δύο άγνωστοι», όπως ανακοίνωσε μετά η αστυνομία, πυροβολούν μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και σκοτώνουν πολλούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, η επίθεση ήταν σχεδιασμένη και άρχισε ταυτόχρονα από 5 κατευθύνσεις: από τη στέγη της Βουλής πυροβολούν το λαό οχυρωμένοι τσολιάδες, χίτες και χωροφύλακες, από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία εδεσίτες, από τη διεύθυνση της αστυνομίας μπουραντάδες στη γωνία Νίκης και Μητροπόλεως, καθώς και στις στήλες του Ολυμπίου Διός αστυφύλακες.

Δημιουργείται πανικός. Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι για να κρυφτούν στα δέντρα και στα περίπτερα της πλατείας Συντάγματος. Οι Άγγλοι παρακολουθούν τη φοβερή σκηνή ατάραχοι από τα μπαλκόνια.
Ξένοι δημοσιογράφοι μπαίνουν μπροστά σε φάλαγγα διαδηλωτών και αναγκάζουν τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να σταματήσουν το πυρ. Αναπτύσσεται διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Μπροστά πηγαίνουν άσπρα πανό βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών. Πίσω έρχεται ένα γιγάντιο πανό που το βαστούν κορίτσια που τραγουδούν το «πέσατε θύματα».

Το πανό γράφει: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ». Οι ξένοι δημοσιογράφοι το φωτογραφίζουν και την επόμενη μέρα κυκλοφορεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας κατάπληκτους τους λαούς. Απολογισμός της μεγάλης σφαγής: νεκροί 24, τραυματίες 140.

Τα εγγλέζικα στρατεύματα συλλαμβάνουν χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές, για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως ομήρους.

Την άλλη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας θάβει τους νεκρούς του. Είναι ένα θέαμα πρωτοφανές. 600. 000 διαδηλωτές ακολουθούν τα φέρετρα. Με σφιγμένες γροθιές, με πρόσωπα σφραγισμένα από την οργή, ο τεράστιος αυτός όγκος συνοδεύει τα τιμημένα παλικάρια στην τελευταία τους κατοικία. Γυρίζοντας από την κηδεία, ο λαός δέχεται ύπουλη επίθεση με πολυβόλα στην πλατεία Ομόνοιας. Χίτες και εδεσίτες χτυπάνε λυσσασμένα τις άοπλες μάζες. Νεκροί 34, τραυματίες 69, είναι ο καινούριος φοβερός απολογισμός.

Το ποτήρι της λαϊκής οργής φουσκώνει. Με την κραυγή «όπλα-όπλα» «εκδίκηση», οι χιλιάδες λαού ξεχύνονται προς τις συνοικίες μας και αφού οπλίζονται με ό,τι βρουν ρίχνονται στον αγώνα.

Ο Δεκέμβρης

Έτσι άρχισε ο Μεγάλος Δεκέμβρης. Η ανθρώπινη αντίσταση ενάντια στη μηχανοκίνητη βία. Έτσι άρχισαν 33 ημέρες ηρωικής πάλης, που όμοιες τους μόνο σ’ ελάχιστες περιπτώσεις στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος μπορούμε να βρούμε.

Οι ηρωικοί προλετάριοι, υπακούοντας στο υγιές ταξικό τους ένστικτο, ρίχτηκαν με μανία ενάντια στην πλουτοκρατία και τους συμμάχους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές. Μαζί με το λαό πολεμάει ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της Αθήνας και η μεραρχία Κορίνθου του τακτικού ΕΛΑΣ, με τον καπετάν Ορέστη επικεφαλής που βρέθηκε τυχαία στην Αθήνα.

Άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά, όλοι δίνουν το παρόν στο ταξικό προσκλητήριο. Οι εργατογειτονιές της Αθήνας γίνονται προλεταριακά κάστρα άπαρτα από τους μηχανοκίνητους εισβολείς. Καισαριανή, Κοκκινιά, Βύρωνας, Δραπετσώνα, Περιστέρι κ.λπ., περνάνε στην ιστορία.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και αυτή τη στιγμή, που η σύγκρουση είναι γεγονός, αμφιταλαντεύεται, δεν κινητοποιεί τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν δίνει το σύνθημα για την τελική έφοδο. Αντί να ρίξει τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση πριν φτάσουν εγγλέζικες ενισχύσεις, απομακρύνει τις στρατοπεδευμένες έξω από την Αθήνα δυνάμεις του ΕΛΑΣ
και τις στέλνει στην Ήπειρο, για ν’ αναλάβουν επιχειρήσεις εναντίον των υπολειμμάτων του ΕΔΕΣ!! Στην ουσία, αυτή η ενέργεια δεν ήταν παρά υποταγή στη διαταγή του Σκόμπυ, δεν ήταν παρά χειρονομία καλής θέλησης του ΚΚΕ στους Βρετανούς Ιμπεριαλιστές!!

Παγιδευμένοι μέσα στην αντεπαναστατική γραμμή της Εθνικής Ενότητας, οι υποτιθέμενοι ηγέτες του κινήματος προσπαθούν με κάθε τρόπο να ευνουχίσουν την πάλη της εργατιάς και του λαού, τον ηρωικό αγώνα των μελών και οπαδών τους!!

Πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να χτυπηθούν οι Εγγλέζοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα απορρίπτεται από το ΚΚΕ, όπως αποκαλύπτει στα απομνημονεύματα του ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μέσα στην Αθήνα, ενώ οι Εγγλέζοι βομβαρδίζουν από ξηρά, θάλασσα και αέρα τις πολυάνθρωπες συνοικίες μακελεύοντας τον πληθυσμό, το ΚΚΕ αρνείται να δώσει εντολή επίθεσης ενάντια στους εισβολείς. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις εγγλέζικα καμιόνια φυγαδεύουν χίτες και ταγματασφαλίτες, που έχουν αποκλειστεί μέσα σε κτίρια από επαναστατικές δυνάμεις.

Μικρό χρονικό

Μέσα στα τρία πρώτα 24ωρα της Επανάστασης η Αθήνα περνά ουσιαστικά στα χέρια του λαού της.
Τότε μπαίνει στη μάχη ο Σκόμπυ. Το πρώτο του πολεμικό ανακοινωθέν ρίχνεται από αεροπλάνα: «θα σας χτυπήσουμε από ξηράς, θαλάσσης, και αέρος».

Η αγγλική αεροπορία αρχίζει από τις 8 του Δεκέμβρη να βομβαρδίζει νύχτα και μέρα την Αθήνα. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Γερμανο-Ιταλοί φασίστες, το κάνανε οι Άγγλοι «σύμμαχοι», οι «προστάτες της ελευθερίας του δυτικού κόσμου». Χτύπησαν και ανέσκαψαν την Αθήνα, ανοχύρωτη πόλη σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό. Εγκατέστησαν πάνω στην Ακρόπολη πυροβολικό και όλμους, και ξέροντας πως ο ΕΛΑΣ δεν θα χτυπήσει με κανέναν τρόπο την Ακρόπολη, έκαναν στάχτη όλες τις γύρω συνοικίες: Φιλοπάππου, Κουκάκι, Ψυρρή, Ασύρματο, Καλλιθέα, θησείο.

Το τέλος

Ο ηρωισμός όμως και η αυτοθυσία δεν έφταναν για να κερδηθεί ένας τέτοιος αγώνας.
Την ώρα που οι Εγγλέζοι αποβίβαζαν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και στο Φάληρο Ινδούς, Αιγυπτίους και Βρετανούς στρατιώτες, το ΚΚΕ δεν μετακίνησε ούτε ένα τάγμα του πανίσχυρου ΕΛΑΣ για να  ενισχύσει τον αγώνα της Αθήνας. Ενώ ο Σκόμπι εξόντωνε μαζικά τον άμαχο πληθυσμό βομβαρδίζοντας απ’ όλες τις διευθύνσεις, το ΚΚΕ έστελνε διαμαρτυρίες στους διεθνείς οργανισμούς και την εγγλέζικη Βουλή των Λόρδων.

‘Όταν λαϊκοί αγωνιστές υπονόμευσαν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και ήταν έτοιμοι να το ανατινάξουν μαζί με όλη την ηγεσία της ελληνικής και αγγλικής αντίδρασης, το ΚΚΕ τους σταμάτησε, θεωρώντας «παραφροσύνη και άσκοπη ανθρωποσφαγή» μια τέτοια ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όμως, γιατί ήθελε ήδη να δώσει το σύνθημα της υποχώρησης.

Στις 5 του Γενάρη του ’45, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ που μάχονταν στην Αθήνα ανασυντάσσονται και βγαίνουν από την πρωτεύουσα, υπακούοντας στη διαταγή υποχώρησης. Μαζί τους βγαίνουν και 100.000 λαού, για να γλιτώσουν από τους Εγγλέζους και τους χίτες «ελευθερωτές».
Έτσι τελειώνει ο Μεγάλος Δεκέμβρης του ’44.
Στις 14 του Γενάρη υπογράφουν ανακωχή με τον Σκόμπυ και αρχίζουν συζητήσεις για υπογραφή συμφωνίας.

Ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παραμένουν ανέπαφες και ετοιμοπόλεμες, ενώ «στις αρχές τον Φλεβάρη» ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση», όπως γράφει ο Στέφανος Σαράφης, το ΚΚΕ στις 12 τον Φλεβάρη υπογράφει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία βάζει ταφόπετρα στον επαναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αποστρατεύουν και διαλύουν ΕΛΑΣ , ενώ χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές παραδίνονται στο έλεος του ταξικού εχθρού ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου!!
Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι «ηγέτες» παραδίνουν τα όπλα στην αντίδραση, οδηγώντας το λαϊκό κίνημα στη σφαγή.

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο λαϊκός ήρωας Άρης Βελουχιώτης, που μαζί με μερικές δεκάδες συναγωνιστές του δεν δέχτηκε να πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδινε τα λαϊκά συμφέροντα, και σκοτώθηκε πιστός στον όρκο που είχε δώσει για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού.

Επίλογος

Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα στη σύγχρονη εποχή.
Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη πήρε τέλος η ερμαφρόδιτη κατάσταση που προσπαθούσε να συντηρήσει η ηγεσία του λαϊκού κινήματος ολόκληρη την κατοχική περίοδο και στην αρχή της απελευθέρωσης, διαλύοντας τη νόθα «εθνική ενότητα» που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώρα και το λαό.
Ο Κόκκινος Δεκέμβρης, η αυθεντική ελληνική Επανάσταση που χάθηκε, συστηματικά θάβεται από όλες τις πλευρές του σύγχρονου πολιτικού φάσματος, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο: γιατί υπενθυμίζει τη «ρίζα του κακού», γιατί υπονομεύει κάθε προσπάθεια ταξικής συμφιλίωσης και δείχνει το μοναδικό δρόμο κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας, αυτόν της εξέγερσης και της επανάστασης.

Μια προσωπική κατάθεση

Στη γειτονιά μου, στο Περιστέρι, πολύ μικρός, είδα μια οβίδα στην αυλή ενός σπιτιού, καμιά πενηνταριά μέτρα από το δικό μου σπίτι. Δεν ήταν γερμανική, όπως νόμισα στην αρχή, αλλά εγγλέζικη…
Μετά έμαθα ότι ο διπλανός μας σκοτώθηκε το ’44, όταν μια ίδια οβίδα, εκτοξευμένη από την Ακρόπολη(!), μπήκε από το φωταγωγό, «βρήκε» το γείτονα στη κουζίνα του σπιτιού του και τον αποκεφάλισε…

Ύστερα ήρθαν οι διηγήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις όταν πρωτάκουγα για τα Δεκεμβριανά είκοσι χρόνια μετά απ’ αυτά. Για το Λαϊκό Δικαστήριο που στήθηκε στην πλατεία της Παιδικής Χαράς στο Περιστέρι, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και ποδοπατήθηκε από το λαό ο διοικητής της αστυνομίας της περιοχής.

Για τις μάχες του εφεδρικού ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες. Για τα λιανοντούφεκα και τις «κονσέρβες Σκόμπυ». Για την «παρέλαση» των εγγλέζικων αρμάτων όταν κατόρθωσαν να καταλάβουν τη γειτονιά…

Το ’67 έγινε η δικτατορία και οι αντίστοιχες κουβέντες «κόπηκαν μαχαίρι»…
«Ξανασυνάντησα» το Κόκκινο Δεκέμβρη μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείο το 73, όταν έμαθα ότι ο λόχος Λόρδος Μπάιρον της ΕΠΟΝ ήταν αυτός που πρώτος είχε κάνει κατάληψη στο Πολυτεχνείο το ’44 και έδωσε μια από τις πιο ηρωικές μάχες του Δεκέμβρη.

Ύστερα ήρθε η βιβλιακή γνώση, οι αφηγήσεις των αγωνιστών, η ιστορία…
θα μου μείνει όμως αξέχαστη η πρώτη φορά που άκουσα μια ολοκληρωμένη διήγηση και άποψη για το Δεκέμβρη. Ήταν σε μια από τις διαλέξεις που πραγματοποιούσε η ΚΟ Μαχητής στα γραφεία της, στη Σπύρου Τρικούπη τότε. Στην 32 επέτειο του Δεκέμβρη, το 1976, ο αξέχαστος σύντροφος Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος επί τρεις ώρες μας παρουσίαζε όλο το μεγαλείο και το δράμα του Κόκκινου Δεκέμβρη, μ’ αυτό τον τρόπο που μόνο αυτός μπορούσε.

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 7.12.1997

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι αλλαγές προσώπων στον κυβερνητικό ανασχηµατισµό και το «φύλλο πορείας» για τη δυσµενή µετάθεση του Πάνου Σκουρλέτη στην Κουµουνδούρου, είναι ένα ακόµη επεισόδιο στο σίριαλ του «διαρκούς πραξικοπήµατος» που συντελείται, µε διακυµάνσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως µετά τον µακρύ Ιούλιο του 2015.

Παρά την άθλια προπαγάνδα και την κάλπικη παραφιλολογία, το πραγµατικό «κόµµα µέσα στο κόµµα», που εξώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάσπαση και την κυβέρνηση στα ηνία του µνηµονιακού µπλοκ εξουσίας, ήταν, είναι και θα είναι στην ιστορική αποτίµηση, η κλειστή οµάδα νέων -σε ηλικία ή εκ µεταγραφής- και παλιών στελεχών µε επικεφαλής τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίµου, την αντιπροεδρία και σε κοµβικά υπουργεία. Η ίδια που, πλέον, αντλεί τη δύναµή της από τα κάθε λογής «ανοίγµατα» σε εντελώς ανυπόληπτα κοµµατικά και κυβερνητικά µέλη πάλαι ποτέ του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆, τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων στους τοµείς της οικονοµίας, του προσφυγικού ζητήµατος και της ψηφιακής εναρµόνισης και τις εκλεκτικές σχέσεις µε θεσµικά και επιχειρηµατικά παράκεντρα εξουσίας.

Σε βαθύ κώµα…

Η µετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη στη γραµµατεία της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ακόµη βήµα αφενός στην ατιµωτική αποστράτευση µιας παλαιάς φρουράς στελεχών που στήριξαν άκριτα και εθελοτυφλώντας τον Τσίπρα στους τυχοδιωκτισµούς του και αφετέρου στη ραγδαία «αποσυριζοποίηση» του ίδιου του πρωθυπουργού και της στενής οµάδας συνεργατών και πραιτωριανών του, που σε γενικές γραµµές ανταµείφθηκαν και µε υπουργικά χαρτοφυλάκια στον πρόσφατο ανασχηµατισµό, συναποτελώντας την κυνικά βαφτισµένη «γενιά Τσίπρα».

ΣΥΡΙΖΑ για το Μέγαρο Μαξίµου δεν υπάρχει πλέον και δεν θα υπάρξει στο µέλλον. Ούτως ή άλλως, το κόµµα υφίσταται µόνο στα χαρτιά και στα εµβλήµατα που χρησιµοποιούνται ακόµη ως ελάχιστα διακριτά στοιχεία µιας προ πολλού ξεπερασµένης ταυτότητας, που διαλύθηκε και ξεφτιλίστηκε από τον ένοικο στο Μέγαρο Μαξίµου.

Το κόµµα δεν βρίσκεται σε κατάψυξη, απ’ όπου θα βγει άρον-άρον για να αποψυχθεί και να αποκτήσει ξανά υπόσταση, προκειµένου να µετρηθούν και να κινητοποιηθούν δυνάµεις ενόψει όλων των εκλογών του «µεγάλου 2019», ενός πρωτοφανούς έτους στη µεταπολιτευτική ιστορία αν εξαιρέσουµε την… εξαιρετική διετία 1989-1990. Μέσα στο 2019, θα διεξαχθούν σχεδόν ταυτόχρονα όλες οι προβλεπόµενες εκλογικές αναµετρήσεις, για την τοπική αυτοδιοίκηση, την ευρωβουλή και το εθνικό κοινοβούλιο. Ας µην ξεχνάµε µάλιστα ότι σχεδόν σαν ουρά του ’19, το 2020, στην έναρξή του, εµπεριέχει και την εκλογή νέου προέδρου της δηµοκρατίας, που κατά πάσα πιθανότητα θα λειτουργήσει, ως αφορµή, συγκολλητικά για το σύνολο των κοινοβουλευτικών, µνηµονιακών, πολιτικών δυνάµεων.

Το θέµα όµως επί του παρόντος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ µετά τις τελευταίες εξελίξεις. Η Κουµουνδούρου δεν είναι σε κρυογονική αναµονή, έχει πέσει σε βαθύ κώµα εδώ και καιρό και σε αυτήν τη µη αντιστρέψιµη κατάσταση θα παραµείνει, έως ότου χρεωθεί την ήττα της κυβέρνησης και κυρίως τη δύσκολη, µετεκλογική αναζήτηση αφενός υπευθύνων για την ήττα και αφετέρου συµµαχιών-σωσιβίων επιβίωσης αποκλειστικά για τους τσιπρικούς προεδρικούς.

Το «αριστεροχώρι» του ΣΥΡΙΖΑ θα χρεωθεί την ήττα, το «εθνικού ακροατηρίου» Μέγαρο Μαξίµου θα πιστωθεί τη µετεκλογική προσαρµογή και τις συµµαχίες. Τα ίδια, χονδρικά, υπέστη και το ΠΑΣΟΚ: άλλοι πλήρωσαν τη συντριπτική ήττα, άλλοι εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό και τον κοινοβουλευτικό χάρτη, άλλοι έφυγαν για άλλες πολιτείες, άλλοι επαναπλασαρίστηκαν σαν «εθνικά πολύτιµο δυναµικό» της µνηµονιακής «καθίζησης» και της µεταµνηµονιακής «ανάταξης».

«Μεγάλος συνασπισµός» και «αντιδεξιό µέτωπο»

Γι ‘ αυτό, και µε συγκεκριµένη στόχευση το πρόσκαιρο θόλωµα όσων ακόµη νερών έχουν µείνει «καθαρά», τα σενάρια ενός «µεγάλου συνασπισµού» ανάµεσα στην Ν∆ και το τµήµα των κυβερνήσιµων του Μαξίµου, σενάρια που διακινούνται µε εµφατική ζέση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, χωρίς να διαψεύδονται ή να ξορκίζονται στην Αθήνα, µπήκαν στα συρτάρια της επικαιρότητας, ενώ στο τραπέζι έπεσαν τα φληναφήµατα περί «αντιδεξιού µετώπου». Την παρέα-κόµµα Τσίπρα, την ενδιαφέρει αποκλειστικά η πολιτική της επιβίωση, κατ’ αρχάς στο κοινοβούλιο και σε δεύτερη φάση, στα σενάρια δυνατού µπαλαντέρ της επόµενης κυβέρνησης, όχι οι… αριστερές στροφές στην καθηµερινότητα ή η… απαλλαγή από τα µνηµόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ιστορία, ως σχηµατισµός, ως ανεξόφλητη επιταγή στα γκισέ της ταξικής πάλης, ως ένας ενοχλητικός οίστρος στη χαυνωτική, νεοφιλελεύθερη συναίνεση, ως ένα εκπληκτικό, ριζοσπαστικό, αριστερό και αντικαπιταλιστικό εγχείρηµα, αναζωογονητικό για όλη την ευρωπαϊκή «µετά το Τείχος» Αριστερά, πρέπει να εκλείψει και να τελειώσει. Να εκτελεστεί, πολιτικά και οργανωτικά. Και ποιος είναι ο καλύτερος δήµιος από τον ίδιο τον πρόεδρό του;

Ο πάλαι ποτέ συνασπισµός των συνιστωσών, που ταρακούνησε τα κατεστηµένα και πολεµήθηκε άγρια και λυσσαλέα τόσο εντός όσο και κυρίως εκτός του σχηµατισµού, από όλους εκείνους οι οποίοι µιλούσαν και έγραφαν για µια «παλαβή αριστερά» (από τα εκτός) που έπρεπε να υποστεί «βίαιη ωρίµανση» (από τα εντός) για να είναι πολιτικά αξιόπιστη και µε αστικούς όρους ταξικά φερέγγυα (επί τα κρίσιµα αυτά), πρόσκαιρα απέκτησε τη βιτρίνα του «κόµµατος των µελών», και έπειτα από τη µετεωρική εκτόξευση προς την κυβερνητική εξουσία από το 2012 και µετά, εκφυλίστηκε -πλην Λακεδαιµονίων- σε «κόµµα άνευ κόµµατος» ξεδιάντροπα αρχηγικό, συγκεντρωτικό και καθεστωτικό.

Ο «καβγάς» µε τον Μητσοτάκη για την «πίτα» της εξουσίας

Στο σχεδιασµό του Μεγάρου Μαξίµου για τις επόµενες εκλογές, δεν θα αναµετρηθούν διαφορετικά κόµµατα µε διαφορετικά πολιτικά προγράµµατα. Το πρόγραµµα εξάλλου ανάµεσα στη σηµερινή κυβέρνηση και την εν αναµονή κυβέρνηση Ν∆ είναι ένα, κοινό, ενιαίο, υπερτριακονταετές, αδιαίρετο και αδιαπραγµάτευτο – το µεταµνηµονιακό µνηµόνιο. Η αναµέτρηση θα διεξαχθεί ανάµεσα στο κόµµα, χαλιφάτο-είµαι η κυβέρνηση του Τσίπρα, δηλαδή στην κλειστή οµάδα πραιτωριανών, τους νεοβαρόνους της ΚΟ, που φέρνουν τις «καλές» σταυροδοσίες, και τις µεταγραφές από το κέντρο και τη δεξιά, και το κόµµα, ιζνογκούντ-θέλω να γίνω κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που το προηγούµενο διάστηµα δεν έχει υστερήσει σε µεταγραφές, νεοβαρονίες και αλλαγές στην πραιτωριανή του φρουρά (από το Ποτάµι, την άκρα δεξιά ή τµήµα του αλληθωρίζοντος ΠΑΣΟΚ, που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται).

Ο σκυλοκαβγάς διεξάγεται για την ολόκληρη πίτα της εξουσίας, όχι για τα ψίχουλα της κοινωνίας ή κάποια «ιδεολογία», µια «κοσµοθεωρία», µια εντέλει διαφορετική θεώρηση των πραγµάτων και µια διαφορετική αντίληψη για το τι σηµαίνει πολιτική και τι κάνουν οι πολιτικοί, ως πρόσωπα και πώς διεξάγονται οι πολιτικοί, ως αγώνες – αυτά ανήκουν στο διαχωριστικό παρελθόν ή την ποινικοποιηµένη, «ξύλινη» γλώσσα της Αριστεράς.

Ο Τσίπρας θέλει να τελειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας αφενός ότι έτσι τελειώνει και µε την ιστορία της Αριστεράς, γενικά, και αφετέρου ότι έτσι ο ίδιος αναβαθµίζεται ως τελευταίος «αριστερός» αρχηγός µε ταξικές αυταπάτες, ειδικά. Μια µικρογραφία ενός Φράνσις Φουκουγιάµα χωρίς γραβάτα και χωρίς ροπή ή ταλέντο στα πολυσέλιδα πονήµατα για το «τέλος της Ιστορίας» και τον «τελευταίο άνθρωπο».

Ο Φουκουγιάµα έπεσε έξω. Το ίδιο έξω θα πέσει και ο Τσίπρας. Και µαζί µε αυτόν, όσοι τον ακολουθήσουν στις πραγµατικές αυταπάτες µιας «εθνικής» µεταµνηµονιακής ηγεσίας, που υπαγορεύουν η αλαζονεία και η οίηση.

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Από τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του ανέλαβαν τη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισµού, µέχρι σήµερα, το προϊόν της χώρας (δηλαδή το ΑΕΠ) αυξήθηκε συνολικά κατά  2,2% παρά την αδιάλειπτη φαντασίωση του πρωθυπουργού ότι «η ανάκαµψη έρχεται». Μήπως, όµως, αυτή τη φορά όντως έρχεται η ανάκαµψη της ελληνικής οικονοµίας; Και εάν έρχεται, τι σηµασία έχει για τον κόσµο της εργασίας; 

Από το δεύτερο τρίµηνο του 2014, ήταν ήδη ορατό στα στατιστικά στοιχεία ότι η εκκαθάριση των πιο αδύναµων επιχειρήσεων και η συρρίκνωση του παραγωγικού δυναµικού επιβραδυνόταν, σηµατοδοτώντας ότι είχαµε εισέλθει στη φάση ολοκλήρωσης της «δηµιουργικής καταστροφής» στην οποία είχε οδηγήσει η µνηµονιακή πολιτική. Οι δυνάµεις της αστικής τάξης και οι σύµµαχοί της (δηλαδή το αστικό µπλοκ εξουσίας που εµφανίστηκε ολοκάθαρα στο δηµοψήφισµα υπό το σύνθηµα «Μένουµε Ευρώπη») βρίσκονταν τότε αρκετά κοντά στην οριστική µορφοποίηση, θεσµική κατοχύρωση και παγίωση ενός νέου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου µε τα χαρακτηριστικά που είχε επιβάλει η µνηµονιακή αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονοµίας και της κοινωνίας. Κατά το δεύτερο εξάµηνο του 2014, εµφανίστηκαν κάποιες ενδείξεις ότι η «δηµιουργική καταστροφή» συνεχιζόταν µεν αλλά πλησίαζε στην ολοκλήρωσή της. Από το 2015, όµως, ενώ µια ανάκαµψη του ελληνικού καπιταλισµού φαινόταν δυνατή, η οικονοµία εισήλθε σε παρατεταµένη περίοδο στασιµότητας (µε θετικούς µεν ρυθµούς µεγέθυνσης, πλην όµως τόσο µικρούς που θα µπορούσαν να αποτελούν στατιστικό λάθος).

Συνθήκες «µη κανονικές και συνήθεις»

Πώς εξηγούνται αυτές οι εξελίξεις; Υπό κανονικές και συνήθεις συνθήκες, η εσωτερική δυναµική του κεφαλαίου, όταν αυτό αναδύεται από τις διαρθρωτικές κρίσεις του, έχοντας ανασυγκροτήσει την οικονοµία και την κοινωνία στα µέτρα του χάρη στη «φυσική επιλογή» των ανθεκτικότερων κεφαλαίων (και των ανθεκτικότερων ανθρώπων…), µε δυο λόγια έχοντας εγκαθιδρύσει ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου, οδηγεί (η δυναµική του κεφαλαίου) στην ανάκαµψη της παραγωγής επί των νέων παραγωγικών και θεσµικών βάσεων που δηµιουργήθηκαν στη διάρκεια της κρίσης και της αναδιάρθρωσης. Αυτά βεβαίως ισχύουν και για την ελληνική κρίση· ισχύει όµως και κάτι ακόµα: Η ελληνική κρίση, λόγω του βάθους της και της διάρκειάς της οδήγησε σε καταστροφές που δεν επέτρεψαν µια γρήγορη ανάκαµψη της οικονοµίας µετά το 2014. Επί τρία ολόκληρα χρόνια (2015-2017), οι ρυθµοί µεγέθυνσης του ΑΕΠ βρίσκονταν στην περιοχή του µηδενός. Οι ουλές που άφησε η κρίση στον ελληνικό καπιταλισµό είναι ασυνήθιστα βαθιές· τόσο βαθιές, που συγκρίνονται µε αυτές που συνήθως αφήνει ο πόλεµος: το παραγωγικό σύστηµα (δηλαδή το πάγιο κεφάλαιο) έχει συρρικνωθεί κατά περίπου 10% και το χειρότερο είναι ότι όσο από αυτό διασώθηκε είναι κατά περίπου δέκα έτη γηραιότερο από το 2008 (διότι εν τω µεταξύ έγιναν πολύ µικρές επενδύσεις σε καινούργιο µηχανολογικό εξοπλισµό). Η δε κλαδική σύνθεση του παραγωγικού συστήµατος έχει µετατραπεί προς όφελος των κλάδων εντάσεως εργασίας, µε αποτέλεσµα να µειώνεται η µέση παραγωγικότητα της εργασίας. Αυτά εξηγούν το γεγονός ότι τη βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονοµίας (2010-2014) διαδέχθηκε µια παρατεταµένη περίοδος στασιµότητας από την οποία ο ελληνικός καπιταλισµός φαίνεται -ίσως- να εξέρχεται χάρη σε εξωγενείς παράγοντες, ιδιαίτερα χάρη στη θεαµατική ανάκαµψη του τουρισµού και την ευνοϊκή συγκυρία για τις εξαγωγές γενικώς.

Ριζική αβεβαιότητα

Έχουµε έτσι φτάσει σε µια µικτή εικόνα της κατάστασης του ελληνικού καπιταλισµού: Η συνολική ζήτηση είναι καθηλωµένη σε χαµηλά επίπεδα αλλά όχι τόσο µειωµένη για κάθε επιχείρηση ξεχωριστά αφού οι ισχυρότερες επιχειρήσεις που επέζησαν της κρίσης έχουν καταβροχθίσει την ζήτηση όσων ανταγωνιστών τους υπέκυψαν στην κρίση. Μια κάποια αύξηση της παραγωγής οφειλόµενη σε µια αύξηση της ζήτησης θα µπορούσε να υπάρξει µεν, αλλά το αποτέλεσµα θα ήταν πολύ περιορισµένο (εάν ισχύει ότι το αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό κατά το 2018 έχει περιοριστεί σε περίπου 5% της συνολικής παραγωγικής ικανότητας της χώρας, όπως ισχυρίζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή) ή κάπως µεγαλύτερο αποτέλεσµα (εάν ισχύει ότι το αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό κατά το 2018 έχει περιοριστεί σε περίπου 10% της συνολικής παραγωγικής ικανότητας της χώρας, όπως ισχυρίζεται ο ΟΟΣΑ).¹ Οι µισθοί δεν ανακάµπτουν παρά τη µείωση του ποσοστού ανεργίας, και οι δυνάµεις της εργασίας παραµένουν αποδυναµωµένες εξαιτίας της ανεργίας, των νοµοθετικών παρεµβάσεων στην αγορά εργασίας και της κατακόρυφης πτώσης της µαχητικότητας των εργαζόµενων τάξεων που προκάλεσε η αποστασία του Σύριζα (και αυτοί είναι παράγοντες που αυξάνουν τα κέρδη)· από την άλλη µεριά, το εργατικό δυναµικό έχει υποβαθµιστεί εξαιτίας της παρατεταµένης ανεργίας που οδηγεί σε απώλεια γνώσεων και ικανοτήτων (σε επιδείνωση δηλαδή των παραγωγικών ικανοτήτων) αλλά και εξαιτίας της µετανάστευσης που αφαιµάσσει κυρίως ειδικευµένο εργατικό δυναµικό (και αυτοί είναι παράγοντες που σε βάθος χρόνου θα µειώνουν  τα κέρδη). Με αυτά τα δεδοµένα, και άλλα όµως που ενισχύουν τις αµφιβολίες, οι προβλέψεις σε τέτοιες συνθήκες στροβιλώδους ροής της ιστορίας είναι εξαιρετικά παρακινδυνευµένες. Ίσως ο ελληνικός καπιταλισµός να διαθέτει έναν δυναµισµό που θα του επέτρεπε να αναπτυχθεί έστω µε χαµηλούς σχετικά ρυθµούς κατά τα επόµενα έτη εάν οι εξωτερικοί παράγοντες (ιδιαίτερα ο τουρισµός, αυτός ο «από µηχανής θεός») παραµείνουν ευνοϊκοί. Από την άλλη µεριά είναι πολύ πιθανό επίσης, µέσα σε σύντοµο χρονικό διάστηµα ο ελληνικός καπιταλισµός να σπάσει τα µούτρα του πάνω σε ένα µεγάλο έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο που θα πρέπει να καλύψει µε δανεισµό επειδή η µεν µεγέθυνση του ΑΕΠ, ακόµη και µικρή, προκαλεί σηµαντικές αυξήσεις των εισαγωγών ενώ οι εξαγωγές (µε εξαίρεση τον τουρισµό) µάλλον σέρνονται· όπου προκύπτει το ερώτηµα αν ένα µεγάλο έλλειµµα στο εξωτερικό εµπόριο θα γίνει ανεκτό από τους διεθνείς οργανισµούς και τις αγορές όπως γίνεται αυτή τη στιγµή για την Κύπρο που θα έχει δανειστεί από το εξωτερικό στη διάρκεια του 2018 ποσά ισοδύναµα µε το 10% του ΑΕΠ για να καλύψει το τεράστιο εξωτερικό της έλλειµµα προετοιµάζοντας πιθανόν µια νέα κρίση. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, όλα παίζονται. Χειρότερα: η σηµερινή συγκυρία χαρακτηρίζεται από ριζική αβεβαιότητα (κατά την έκφραση του Κέινς). Απλώς δεν γνωρίζουµε τι θα συµβεί – και αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο µετά το 2008, από τότε που ταξιδεύουµε σε αχαρτογράφητα νερά.

Αποσύνδεση της αύξησης του ΑΕΠ από τους µισθούς

Από πολιτική άποψη όµως, µικρή σηµασία έχει ότι βρισκόµαστε σε καθεστώς ριζικής αβεβαιότητας όσον αφορά την εξέλιξη του ΑΕΠ, δηλαδή της οικονοµικής δραστηριότητας. Για τον πολύ απλό λόγο ότι µε την άσκηση της µνηµονιακής πολιτικής, µε την απορρύθµιση της αγοράς εργασίας και το καθεστωτικό πραξικόπηµα ενάντια στα εργατικά συνδικάτα, η σχέση ΑΕΠ-µισθών έχει αποδυναµωθεί θεαµατικά (εάν δεν έχει διαρραγεί). Έτσι, στη διάρκεια της διακυβέρνησης από τον Σύριζα, ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 2,2%, ο µέσος πραγµατικός µισθός µειώθηκε κατά 2,1% και ο µοναδικός παράγοντας που συγκράτησε τους µισθούς στον επιχειρηµατικό τοµέα από µια ακόµη µεγαλύτερη µείωση ήταν η µετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων από την Ελλάδα προς χώρες του εξωτερικού για εύρεση εργασίας. Στην Κύπρο, όπου η συγκυρία προηγείται χρονικά της αντίστοιχης ελληνικής, η αύξηση του ΑΕΠ κατά την ανάκαµψη που ξεκίνησε το 2015 (µετά την κρίση και την αναδιάρθρωση που επέβαλε το εκεί µνηµόνιο), ανήλθε σε 10% ενώ ο µέσος πραγµατικός µισθός αυξήθηκε κατά 1%. Οι µεταβολές των µισθών έχουν λοιπόν αποσυνδεθεί από το ρυθµό µεγέθυνσης του ΑΕΠ. Κατά την ίδια περίοδο, αποσύνδεση παρατηρήθηκε επίσης µεταξύ των ρυθµών µεγέθυνσης του ΑΕΠ και της απασχόλησης στον επιχειρηµατικό τοµέα, η οποία αυξήθηκε µόνο χάρη στη δουλειά στα κάτεργα της επισφάλειας, της ακούσιας µερικής απασχόλησης και των εργαζόµενων φτωχών.

Την επόµενη φορά, λοιπόν, που κάποιος θα θριαµβολογεί για την ανάπτυξη που επιτέλους ήρθε ή πρόκειται να έρθει, να θυµηθούµε να τον ρωτήσουµε «Ανάπτυξη για ποιον;».