Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από την εκλογή της έχει ξεκινήσει ένα πογκρόμ διώξεων κατά εργαζομένων  και συνδικαλιστών σε όλους τους κλάδους εργασίας. Στόχος της είναι τα δικαιώματα, οι κατακτήσεις και οι ελευθερίες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να επιβάλλει τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και εκατοντάδες στελέχη, διευθυντές, εργοδότες κλπ και στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ακολουθώντας την κυβερνητική γραμμή.

Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η απόλυση της εργαζόμενης Λ.Π., η οποία απολύθηκε με την μη ανανέωση της σύμβασης της στη Μονάδα Μοριακής ∆ιαγνωστικής στην Αιµατολογία του Κέντρου Νέων Βιοτεχνολογιών και Ιατρικής Ακρίβειας (Κε.Νε.Β.Ι.Α.) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

Επισημαίνουμε εδώ ότι η εργαζόμενη έχει συνδικαλιστική δράση μέσω της συμμετοχής στο ΣΕΡΕΤΕ με την παράταξη Labor και διαρκώς της δημιουργούσαν προβλήματα με την συμμετοχή της στις απεργίες που προκήρυσσαν τα συνδικάτα (!), ενώ η ίδια πρωτοστάτησε στο να μην κλείσει άμεσα η Μονάδα, όπως ήταν (και είναι) τα σχέδια της κυβέρνησης.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης έχουν σαν στόχο την ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο κάθε δημόσιας δομής, ώστε να εξαναγκάσουν τους ασθενείς να πηγαίνουν και να πληρώνουν στις ιδιωτικές εταιρίες. Το ίδιο σχέδιο θέλουν να εφαρμόσουν και εδώ, αλλά η Λ. ανέδειξε με δημοσιεύματα το θέμα και ενημέρωσε και τους συλλόγους των (καρκινοπαθών) ασθενών, με αποτέλεσμα η Μονάδα να καταφέρουν να παραμείνει ανοιχτή για μερικούς μήνες ακόμα και να προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες της στους ασθενείς.

Ο υπεύθυνος καθηγητής όμως δεν ανανέωσε την σύμβαση της, ενώ το έκανε στις υπόλοιπες περιπτώσεις, με προφανή σκοπό να τιμωρήσει την εργαζόμενη για την συνδικαλιστική της δράση!

Αποτελεί και αυτή η περίπτωση, άλλη μια εκδικητική απόλυση, που δεν πρέπει να αφήσουμε να μείνει αναπάντητη. Η κυβέρνηση και τα τσιράκια της δεν πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο.

• Καλούμε τη Διοίκηση να τηρήσει τη νομιμότητα και να σταθεί στο ύψος του θεσμικού της ρόλου.

• Καλούμε τις συνομοσπονδίες, τις ομοσπονδίες και τα σωματεία σε όλους τους εργασιακούς χώρους, να εκφράσουν άμεσα τη στήριξή τους ενάντια στη συνδικαλιστική δίωξη και απόλυση της εργαζόμενης.

• Εκφράζουμε την απόλυτη στήριξη στην Λ.Π. και στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που παρά το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι κυβερνώντες, συνεχίζουν αγωνίζονται για τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και για την δημόσια και δωρεάν Υγεία. 

Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ  ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ

Εννέα μήνες μετά τη γενική απεργία του περασμένου Φλεβάρη για τη δολοφονία στα Τέμπη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ προκήρυξε εικοσιτετράωρη απεργία. Είναι μόνο η οργή του κόσμου για την πρωτοφανή ακρίβεια και τις συνθήκες ακραίας φτώχειας που ανάγκασε τις υποταγμένες ηγεσίες να βγάλουν κοινή ημερομηνία απεργιακής κινητοποίησης, αφού η ΑΔΕΔΥ είχε πρώτα προκηρύξει απεργία δεκατρείς Νοέμβρη.
Η απεργιακή κινητοποίηση γίνεται κάτω από μια πρωτόγνωρη επίθεση στα λαϊκά και εργατικά στρώματα. Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για αυξήσεις στους μισθούς που αντιστοιχούν για το 2025 σε 12 € καθαρά, το 2026 σε 24 € και το 2027 σε άλλα τόσα, αποτελούν εμπαιγμό. Ξεκαθάρισε ότι άλλες αυξήσεις δεν θα υπάρχουν λόγω των νέων δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, ούτε επαναφορά 13ου και 14ου μισθού. Οι αυξήσεις-κοροϊδία των 40 € από 1/1/2024, έπειτα από μια δεκαετία μισθολογικών μειώσεων κατά 40%, γίνονται καθημερινά καπνός από την πρωτοφανή ακρίβεια, την αχαλίνωτη κερδοσκοπία και τους αυξημένους κατά 6,2 δις φόρους φωτιά. Την ίδια στιγμή ο μισθός των δέκα χιλιάδων που διορίστηκαν στο δημόσιο (σχολείο), ο οποίος αγγίζει τα 776 ευρώ είναι μνημείο ντροπής και εξευτελισμού όλων των δημοσίων υπαλλήλων, όταν αυτοί/ες υπηρετούν κατά κανόνα μακριά από την οικογένεια τους, πληρώνοντας πολλές φορές διπλούς λογαριασμούς και νοίκια.
Η ακρίβεια στη στέγη έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με τους εργαζόμενους να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στα πανάκριβα ενοίκια. Οι εργαζόμενοι, ειδικότερα σε υγεία, εκπαίδευση, επισιτισμό, σε νησιωτικές και τουριστικές περιοχές, αδυνατούν να βρουν φτηνό σπίτι λόγω και επέκτασης της βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Συνεχίζεται η μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά νοικοκυριά προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος μέσω της ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Συνολικά υπολογίζεται ότι έχουμε από το 2020 έως το 2023 αύξηση στις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών κατά 18%. Βέβαια κάποια αγαθά έχουν αυξηθεί πολύ περισσότερο, όπως είναι το ελαιόλαδο κατά 138%, το φυσικό αέριο κατά 57% κ.α. Ενώ ταυτόχρονα κυβέρνηση ανακοινώνει διαρκώς αύξηση των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού από τους άμεσους και έμμεσους φόρους. Ήδη το πρώτο επτάμηνο του 2024 υπήρξε αύξηση των εσόδων σχεδόν κατά 4 δις, με το 25% να αφορά έσοδα από τον ΦΠΑ.
Τα κέρδη των επιχειρήσεων που μόνο σε 3 χρόνια εκτινάχθηκαν κατά 300% θα αυξηθούν μέσα από την υπερ-εκμετάλλευση και εντατικοποίηση της εργασίας. Μέσα στον Ιούλιο ξεκίνησε η εφαρμογή της εξαήμερης εργασίας βάσει του αντεργατικού νόμου Γε- ωργιάδη (ν. 5053/2023), όπου δίνεται το ελεύθερο σε πλήθος επιχειρήσεων να δουλέψουν νόμιμα πλέον και έκτη μέρα, καταργώντας το πενθήμερο. Με τη δημοσιοποίηση της εγκυκλίου του Υπ. Εργασίας άρχισε ένα ακόμα όργιο αυθαιρεσιών, καθώς χιλιάδες επιχειρήσεις, είτε υπάγονται στις διατάξεις του νόμου είτε όχι, εφαρμόζουν εξαήμερη εργασία.
Παρά τις τραγικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων, ο υπ. Οικονομικών Χατζηδάκης εισηγείται “μοντέλο” ΔΕΗ για οκτώ φορείς του Δημοσίου (ΟΑΣΑ, ΕΛΤΑ, ΔΕΘ-Helexpo, ΓΑΙΟΣΕ κλπ), ώστε να ξεπουληθούν και αυτοί στα αρπακτικά των αγορών.
Η αυξανόμενη ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, η ανυπαρξία μέτρων για προστασία των δασών, αντιπλημμυρικών έργων, υπηρεσιών και υποδομών πολιτικής προστασίας, από την κυβέρνηση φάνηκε ξανά στις φωτιές του Ξυλόκαστρου, της Ηλείας, το καλοκαίρι στη φωτιά του Βαρνάβα Αττικής που σε 2,5 ώρες έφτασε στον Μαραθώνα και έκαψε σπίτια μέσα στον αστικό ιστό του λεκανοπεδίου.

Η κυβέρνηση καταργεί θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην απεργία. Με τους Νόμους 4808/21 (ν. Χατζηδάκη) και 5053/23 (ν. Γεωργιάδη) ποινικοποιήθηκε το δικαίωμα στην απεργία και καταργήθηκε ο νόμος 1264/82 για τα εργασιακά. Μετά την ψήφιση όλες οι απεργίες, από το Σεπτέμβρη του 2021 μέχρι σήμερα, κηρύχθηκαν από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές. Μόνο τους τελευταίους δύο μήνες τρεις απεργίες, των δασκάλων, των εργαζομένων στα τρένα και την ψυχική υγεία, βγήκαν παράνομες!
Είναι μετά τη μεταπολίτευση, η πρώτη απόπειρα κυβέρνησης σε αστική δημοκρατία να κηρύξει παράνομα τα σωματεία και τις ομοσπονδίες, μέσω της ποινικοποίησης των αγώνων τους. Είναι η πρώτη φορά που με πολιτική απόφαση απειλούνται δημόσιοι υπάλληλοι (εκπαιδευτικοί) με δυνητική αργία-απόλυση λόγω συνδικαλιστικής δράσης, συμμετοχής σε κινητοποίηση και απεργία της ομοσπονδίας και των πρωτοβάθμιων σωματείων του κλάδου τους.
Όλα τα προηγούμενα είναι πλευρές της πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου που βάζει τις ανθρώπινες ζωές πάνω από τα κέρδη. Οι εργαζόμενοι έχουμε κάθε λόγο να απεργήσουμε παρότι η οργή για τις ξεπουλημένες προδοτικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ είναι μεγάλη και η βάση των εργαζομένων είναι γεμάτη αηδία για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αλλά έχουμε επιπλέον λόγους να απεργήσουμε ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό που αναδύονται ξανά.
Η συνέχεια της παραπάνω πολιτικής είναι η «οικονομία πολέμου», όπως ξεδιάντροπα την αποκαλούν οι αστικές τάξεις των κρατών της ΕΕ. Η Ελλάδα εμπλέκεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. Η κυβέρνηση αυξάνει συνεχώς τους εξοπλισμούς, συμμετέχει στα σχέδια του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, έχει εμπλοκή στην Ερυθρά Θάλασσα.
Ακόμα, η ρατσιστική βία με την οποία αντιμετωπίζονται πρόσφυγες και μετανάστες από το επίσημο κράτος, καθώς λιμενικό και αστυνομία πνίγουν και δολοφονούν απροκάλυπτα πια, φέρνει ξανά στο προσκήνιο με ολοένα μεγαλύτερη ένταση την ακροδεξιά και τον φασισμό στην κοινωνία. Επιβάλλεται να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλα τα κρατικά ρατσιστικά εγκλήματα, με τελευταίο τον αποτρόπαιο βασανισμό και δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν που βρέθηκε νεκρός στο Α.Τ Αγ. Παντελεήμονα, τον θάνατο του 29χρονου από το Μπαγκλαντές στο ΑΤ Ομόνοιας, τις επαναπροωθήσεις και τα εγκλήματα σε βάρος μεταναστών (Πύλος κλπ), Ρομά και όλων των διαφορετικών.
Η υπόθεση της πραγματικής οργάνωσης της απεργίας είναι υπόθεση των πρωτοβάθμιων σωματείων, που πρέπει με περιοδείες, ενημερώσεις και επιτροπές αγώνα να επιτύχουν μεγάλη συμμετοχή και να καταφέρουν να μείνουν κλειστοί εκείνη τη μέρα τομείς της παραγωγής και χώροι εργασίας. Αυτή η γενική απεργία να γίνει η αρχή του τέλους της πιο μισητής κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης.

Πολιτική οργάνωση ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ

Του Στέλιου Φαζάκη

Η κρίση στον άλλοτε ισχυρό πολιτικό χώρο του κέντρου, ή σοσιαλδηµοκρατίας, σε Ευρώπη και Ελλάδα, έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σήµερα, η εξέλιξη αυτής της κρίσης στην Ελλάδα εκφράζεται πρωτίστως µε τη ραγδαία αποδόµηση του ΣΥΡΙΖΑ, κόµµα που αυτοαποκαλείται “κεντροαριστερό” από το 2015 και µετά και δευτερευόντως µε την κρίση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.

Σηµείο έναρξης αυτής της περιόδου µπορούν να θεωρηθούν οι πρόσφατες ευρωεκλογές του Ιούνη του 24’, όπου τα τρία πρώτα σε ψήφους κόµµατα βρέθηκαν πολύ κάτω από τον πήχη επιτυχίας που τα ίδια είχαν βάλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε ακόµα περισσότερο (14,9%) από τις προηγούµενες βουλευτικές εκλογές (17,8%) και το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να βγει δεύτερο κόµµα (12,8%) προσελκύοντας τους απογοητευµένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διεµήνυε ως στόχο. Ακόµα και ο Μητσοτάκης βρέθηκε κάτω από το όριο του 30% που ήθελε, µε ένα εκατοµµύριο λιγότερες ψήφους από τις βουλευτικές εκλογές, γεγονός που τον φέρνει αντιµέτωπο µε την εσωτερική αντιπολίτευση του Σαµαρά και άλλων. Ξεκάθαρα κερδισµένη και διαρκώς ενισχυµένη σε όλες τις τελευταίες εκλογές είναι η ακροδεξιά, σε Ελλάδα και Ευρώπη, εισπράττοντας την οργή της “αντισυστηµικής” ψήφου …µέσα στο σύστηµα όπου “κολυµπάει” άνετα.

Το πρόσφατο παρελθόν της σοσιαλδηµοκρατικής κρίσης

Η τελευταία φορά που η χώρα κυβερνήθηκε από σοσιαλδηµοκρατική κυβέρνηση ηταν η εποχή Σηµίτη που τελείωσε το 2004 (η διακυβένηση από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου δε µπορεί να θεωρηθεί σοσιαλδηµοκρατική, αφού σύντοµα η χώρα έπαψε να έχει αυτόνοµη διακυβέρνηση). Η εποχή του “εκσυγχρονισµού” άφησε ανεξίτηλα τα σηµάδια της προβληµατικής σοσιαλδηµοκρατίας. Ο Σηµίτης παρουσιαζόταν ως σοβαρός τεχνοκράτης, διαφορετικός από το παλαιοκοµµατικό δίπολο Παπανδρέου – Μητσοτάκη, ανοιχτός στις µεγάλες κινήσεις µέσα στην παγκοσµιοποίηση που κάλπαζε. Ήταν η εποχή των µεγάλων “µπίζνες” και της “ανάπτυξης”. Ο Σηµίτης ήταν ο πρωθυπουργός που κατάφερε τις µεγαλύτερες αντιλαϊκές, νεοφιλελεύθερες αλλαγές. Η Ελλάδα µπήκε στη νοµισµατική ένωση του ευρώ και ολοκληρώθηκε η δέσµευση της χώρας στις επιταγές των Βρυξελλών. Για τον λαό ήταν εποχή σκληρών αντεργατικών µέτρων και τότε επινοήθηκε η διαβόητη “απασχολησιµότητα”, δηλαδή οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζοµένων. Το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου, η κατάρρευση του χρηµατιστηρίου µε την οποία χρεοκόπησαν χιλιάδες µικροί “επενδυτές” που τζόγαραν µε την παρότρυνση της κυβέρνησης, το µεγάλο φαγοπότι των ολυµπιακών έργων, είναι έργα ενδεικτικά της περιόδου Σηµίτη.

Στην Ευρώπη εκείνη την εποχή άλλοι οσιαλδηµοκράτες στις µεγάλες χώρες είχαν αντίστοιχες “επιτυχίες” µε τον Σηµίτη: Ο Μπλερ στην Αγγλία, ο Σρέντερ στη Γερµανία, ο Ζοσπέν στη Γαλλία κ.α. έκαναν ότι µπορούσαν για τη νεοφιλελεύθερη “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”.

Αργότερα, µε την οικονοµική κρίση που ξέσπασε το 2010, το σοσιαλδηµοκρατικό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και µετά του Βενιζέλου ήταν εκεί για να “βάλει πλάτη” και να συγκυβερνήσει µε τους πρώην, δήθεν άσπονδους εχθρούς, της Ν.∆, στη µνηµονιακή οικονοµική και κοινωνική επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό. Μπορεί η χώρα να µην άντεξε, να εξαθλιώθηκαν εκατοµµύρια Ελλήνων, να διαλύθηκαν υποδοµές, να ξεπουλήθηκε όσο-όσο η δηµόσια περιουσία, το ΠΑΣΟΚ όµως άντεξε. Μετά το επίσηµο (αλλά όχι πραγµατικό) τέλος των µνηµονίων το κόµµα προσπαθεί να ανασυνταχτεί. Μέσα σε ένα σύστηµα διαπλοκής, διαφθοράς και προπαγάνδας που συνδηµιούργησε µε τη Ν.∆. και γνωρίζει καλά, επιβιώνει ποντάροντας στην αµνησία για τη συνενοχή του και διεκδικεί τον παλιό δικοµµατισµό και την εξουσία.

ΣΥΡΙΖΑ, ο διεκδικητής του Κέντρου

Μετά το δηµοψήφισµα και τις εκλογές του Σεπτέµβρη του 2015 ο Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν αποµείνει “απελευθερώθηκαν” από την ανάγκη να λογοδοτούν σε ένα Αριστερό πρόγραµµα ρήξης και ανατροπής µε τη µνηµονιακή διακυβέρνηση. Στόχος τους ήταν να παραµείνουν µε κάθε τρόπο στην εξουσία και έσπευσαν να υπογράψουν το δικό τους 3ο µνηµόνιο, µε δάκρυα στα µάτια. Η µνηµονιακή διακυβέρνηση συνεχίστηκε κανονικά για όλη την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, όµως ο Τσίπρας είχε καταλάβει ότι δεν εκπροσωπούσε πλέον τον κόσµο που ανέδειξε το κόµµα σε κυβέρνηση και γι’ αυτό άλλαξε ριζικά τον στρατηγικό στόχο του κόµµατος, το οποίο λειτουργούσε πλέον σαν ένα αστικό αρχηγικό κόµµα και δεν είχε δυσκολία να κάνει µια τέτοια µεταστροφή. Με κάθε τρόπο ξεκίνησε να διεκδικεί τον χώρο του κέντρου. Θεωρώντας ότι το ΠΑΣΟΚ είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από τα µνηµόνια, προσπάθησε να απευθυνθεί τόσο στο οργανωµένο ΠΑΣΟΚ και να προτείνει συνεργασία για µια “ενιαία κεντροαριστερά”, όσο και στους ψηφοφόρους του κόµµατος. Αυτή η προσπάθεια κράτησε όλη την περίοδο της ηγεσίας του Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που ήταν κυβέρνηση µέχρι την αντιπολίτευση, κατά την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη. Στην πραγµατικότητα, η µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε µνηµονιακό, αστικό κόµµα, η εµπέδωση από την κοινωνία ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, όπως διατυµπάνιζε πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν την ευκαιρία και τον χρόνο στο ΠΑΣΟΚ να ανασυνταχθεί. Όλη εκείνη την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να δείξει πόσο ίδιος είναι µε το ΠΑΣΟΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το µόνο που κατάφερε ήταν να αποδείξει ότι είναι ο περιττός “παίκτης” στην εκπροσώπηση του κέντρου. Έτσι, µετά από εκλογικές αποτυχίες ο Τσίπρας αναγκάστηκε να παραιτηθεί και το κόµµα να µπει σε µια µακριά περίοδο διάλυσης. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ είχε και διατηρεί ακόµα ποιο στέρεους εσωτερικούς µηχανισµούς και συνδέσεις µε την κοινωνία, συνδικαλιστικές, πελατειακές κ.λ.π.

Σήµερα

Αποδεικνύεται λοιπόν από το πρόσφατο ελληνικό παρελθόν ότι η σοσιαλδηµοκρατία και όσοι περιστρέφονται γύρω από αυτή καταλήγουν να γίνονται ο δούρειος ίππος των αστών.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά εξηγήσιµο ότι τον τελευταίο καιρό το ζήτηµα για µια “ενιαία κεντροαριστερά που θα αντιπαρατεθεί µε τον Μητσοτάκη” επανέρχεται όλο και περισσότερο στη συζήτηση.

Είναι ένα ερώτηµα που δε µπαίνει από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Κανένας και καµία δεν ελπίζει σε µία ριζοσπαστική αλλαγή που θα συνέβαινε µε µια ενοποίηση µε κάποιο τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ µε το ΠΑΣΟΚ. Ο λαός γνωρίζει καλά ότι και τα δύο κόµµατα εδώ και χρόνια έχουν µετατοπιστεί ξεκάθαρα στη δεξιά και εκπροσωπούν το κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόµενους και στις  ανάγκες τους, ενώ η Νέα ∆ηµοκρατία έχει µετατραπεί από “µετριοπαθές κεντροδεξιό” σε ακροδεξιό και ακραίο νεοφιλελεύθερο κόµµα.

Τα ίδια τα κόµµατα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε µεγάλη εσωτερική κρίση και έχουν ως προτεραιότητά τους τις εσωτερικές µάχες εξουσίας. Όποτε κάποιο από τα δύο κόµµατα βλέπει ότι ανακάµπτει, µάλλον προσπαθεί να “κανιβαλίσει” το άλλο παρά να τείνει χείρα συνεργασίας.

Το σηµερινό αίτηµα για µια “ενιαία κεντροαριστερά” µε τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, ή κοµµάτια τους µπαίνει ξεκάθαρα από άλλα κέντρα: Από την ανάγκη των καπιταλιστών να δηµιουργήσουν το αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη και αυτό εκφράζεται από τα µέσα ενηµέρωσης και “πρωτοκλασάτους” δηµοσιογράφους. Υπάρχει η προσπάθεια να ξαναµοιραστεί η τράπουλα στις συναλλαγές µε το κράτος και τα κέρδη από αυτές. Κάποιοι ευνοούνται, κάποιοι χάνουν, αλλά οι ισορροπίες αλλάζουν και οι χαµένοι διεκδικούν ξανά, ή εµφανίζονται νέοι διεκδικητές.

Το πολιτικό προσωπικό όµως που θέλουν να πάρει κάποια στιγµή τη θέση του Μητσοτάκη θα πρέπει να είναι ελεγχόµενο. Η διακυβέρνησή τους θα πρέπει να είναι απλώς µια λίγο διαφορετική διαχείριση και να µη φέρει ρήξεις που θα θέτουν σε κίνδυνο όλο το καπιταλιστικό οικοδόµηµα. Γι’ αυτό ανοίγει πάλι η συζήτηση, µέχρι να βρεθούν τα πρόθυµα άτοµα που είτε συλλογικά, είτε ατοµικά θα δηµιουργήσουν τον νέο “πολιτικό φορέα”. Να θυµίσουµε εδώ σαν παράδειγµα, ότι από το µηδέν, σε µια κρίσιµη στιγµή, το µιντιακό σύστηµα δηµιούργησε το Ποτάµι του Θεδωράκη. ∆εν είναι τυχαίο ότι για την ώρα αφήνουν εκτός “κάδρου” συνεργασιών άλλα µικρότερα κόµµατα κεντροαριστερά, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, τη Νέα Αριστερά, µέχρι να διαπιστώσουν µια ενδεχόµενη “νοµιµοφροσύνη” τους.

Η διέξοδος

Όλο και περισσότερο ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν µπορεί να ελπίζει τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για να φέρουν ρήξεις και ανατροπές, ετσι ώστε να επανέλθει στο ελάχιστο µια ισορροπία προς όφελος των εργαζοµένων. Τα στελέχη τους έχουν υπηρετήσει επανειληµµένα τα σχέδια της δεξιάς και των αστών και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν.

Η πραγµατική ανατροπή θα πρέπει να γίνει ενάντια και στη δεξιά και σε αυτούς. Ο νεοφιλευθερισµός έχει επιφέρει καταστροφές που µόνο η Αριστερά µπορεί να αναλάβει τα καθήκοντα που επιβάλλονται για την αλλαγή, µέσα από έναν αλύγιστο αντικαπιταλιστικό αγώνα.

Οι μαζικοί αγώνες απάντηση στον αυταρχισμό και τις διώξεις

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ από τους συναδέλφους μας  Γ. Καββαδία, Δ. Χαρτζουλάκη και Χ. Χοτζόγλου

Αγωνιστική μαζική απάντηση στις διώξεις και την αυταρχική πολιτική Κυβέρνησης – ΥΠΑΙΘΑ που θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στο δικαίωμα  της απεργίας και σε κατακτημένα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες έδωσαν σήμερα πάνω από χίλιοι εκπαιδευτικοί έξω από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο στην ΠΔΕ Αττικής. Οι περισσότεροι παρέμειναν στο πλευρό των διωκόμενων συναδέλφων μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και ακολούθησαν την μεγάλη πορεία που κατευθύνθηκε στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος όπου συναντήθηκε με την μαζική απεργιακή διαδήλωση από τα Προπύλαια. Ακολούθησε δυναμική κοινή πορεία προς τη Βουλή.

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας της ΕΛΜΕ Πειραιά, άλλων εκπαιδευτικών σωματείων  και της Ανοιχτής Συνέλευσης Αγώνα Ενάντια στις Διώξεις και τις Απολύσεις  έξω από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο Αττικής για τη διαδικασία ακρόασης στην οποία παραπέμφθηκαν με το ερώτημα της δυνητικής αργίας δύο εκπαιδευτικοί της ΕΛΜΕ Πειραιά και μέλη της ΕΑΑ, η Χρύσα Χοτζόγλου και ο – συνταξιούχος πια – Γιώργος Καββαδίας, είχε αγωνιστικό παλμό με δεκάδες συνθήματα καταδίκης των διώξεων και της αυταρχικής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης. Θυμίζουμε ότι η παραπομπή τους με μια fast track διαδικασία, που φέρει την υπογραφή του υπουργού Παιδείας Κυρ. Πιερρακάκη, είναι πρωτοφανής για τη Μεταπολίτευση, όπως και η απειλή απόλυσής τους για συνδικαλιστικούς λόγους.

Οι δεκάδες διώξεις τόσο στον Πειραιά όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα για συνδικαλιστικούς λόγους (συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, συμμετοχή στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, ενάντια στην τηλεκπαίδευση, σε κατάληψη κ.ά.) αλλά και για δημόσια διατύπωση κριτικής στις πολιτικές της κυβέρνησης, ερμηνεύονται πλέον ως πολιτικές διώξεις που συνιστούν κεντρική επιλογή της κυβέρνησης, που στέλνουν «μήνυμα» τόσο στους εκπαιδευτικούς όσο και στους μαθητές και που στοχεύουν στη δημιουργία σχολείων-νεκροταφείων δικαιωμάτων.

Το πανό θεωρείται αποδεικτικό “εγκλήματος” και το σύνθημα “φωνασκία” που τιμωρείται. Η συμμετοχή σε κινητοποίηση “ανάρμοστη συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας” και η δημόσια έκφραση άποψης “κακόβουλη κριτική κατά της προϊστάμενης αρχής”. Με βάση τον Νέο Ποινικό Κώδικα και τους νόμους Χατζηδάκη/Γεωργιάδη η κυβέρνηση προσπαθεί να θωρακιστεί πίσω από αυτούς, για να φιμώσει όποιον αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική και διεκδικεί ζωή με δικαιώματα. Ακόμα και η πιο στοιχειώδης συνδικαλιστική-κινηματική δράση ποινικοποιείται και επιφέρει διώξεις

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» στο χώρο της χειμαζόμενης εκπαίδευσης, που πλήττεται τόσο από τα μέτρα των δραματικών περικοπών, των συγχωνεύσεων και της αδιοριστίας, όσο και από εκείνα της Αξιολόγησης και της συνακόλουθης άρσης της μονιμότητας, της κατηγοριοποίησης των σχολείων και της σύνδεσής τους με τους ανταγωνιστικούς νόμους της αγοράς.

Την απάντηση στις διώξεις των εκπαιδευτικών έχει δώσει εδώ και έναν αιώνα ο παιδαγωγός, φιλόσοφος και δάσκαλος, Δημήτρης Γληνός, τον οποίον ελπίζουμε να έχουν μελετήσει τα μέλη του Πειθαρχικού: «Ο δάσκαλος που θα καταπνίξει τη σκέψη του θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρα άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους». Και όπως είναι σαφές, η μαχόμενη εκπαίδευση ουδέποτε καταπνίγει τη σκέψη της.

Απέναντι στην αντιλαϊκή, την  αυταρχική εκπαιδευτική πολιτική  και την πολιτική των διώξεων που επιδιώκει να βάλει στον γύψο τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα ο ανυποχώρητος συλλογικός αγώνας, ο δρόμος των μαζικών κινητοποιήσεων είναι μονόδρομος.  Μοναδική επιλογή να ενώσουμε τις φωνές μας όλα τα κομμάτια που δέχονται την καταστολή και την επιχείρηση φίμωσης: οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, όλος ο λαός, να πάρουμε τον αγώνα στα δικά μας χέρια!

Η ενότητα και η συσπείρωση όλων όχι σε μια γραμμή συμβιβασμού, αλλά σε μια γραμμή αγώνα και αντίστασης μπορεί να κάνει πράξη το σύνθημα ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ!

Το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας «Κόκκινο Νήμα» Νο52 που κυκλοφορεί

Έναν χρόνο από την έναρξη της γενοκτονίας από τον Ισραηλινό στρατό στη Γάζα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγραψε στο τουίτερ: «Ένα χρόνο µετά τις τροµακτικές τροµοκρατικές επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, δεν ξεχνάµε. Ο λαός του Ισραήλ έχει το δικαίωµα να ζει µε ασφάλεια. Επαναλαµβάνουµε, επίσης, την έκκλησή µας για την άµεση απελευθέρωση των οµήρων. Κοιτώντας στο µέλλον, η περιοχή πρέπει να έχει µια ευκαιρία ειρήνης και ασφάλειας για όλους, ξεκινώντας µε κατάπαυση του πυρός».

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είδε στις 7 Οκτώβρη µοναχά «τροµακτικές τροµοκρατικές επιθέσεις» φωτογραφίζοντας την Χαµάς. Για την ισοπέδωση της Γάζας επί ένα χρόνο δεν είχε να πει κουβέντα. Κουβέντα για τους 42.000 νεκρούς και τους 100.000 τραυµατίες Παλαιστίνιους. Κουβέντα για τα χιλιάδες δολοφονηµένα παιδιά της Γάζας και της δυτικής όχθης από την σιωνιστική δολοφονική µηχανή του Νετανιάχου, καθώς µόνο οι 100 Ισραηλινοί όµηροι µετράνε. Ούτε ο λαός του Λιβάνου ένοιαξε το Μητσοτάκη. Μόνο ο λαός του Ισραήλ έχει το δικαίωµα να ζει µε ασφάλεια. Την ώρα που ακόµα και ο Μακρόν αναγκάζεται να ζητήσει εµπάργκο όπλων προς το Ισραήλ αναγνωρίζοντας το παράλογο της σιωνιστικής επιθετικότητας στο Νότιο Λίβανο, η ελληνική κυβέρνηση παραµένει ο πιστότερος σύµµαχος του Νετανιάχου, στο όνοµα της συµµαχίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που οφείλει να παραµείνει αδιατάραχτη. Αντίστοιχα ξεδιάντροπη είναι η διευκόλυνση των Ισραηλινών και ΝΑΤΟϊκών συµφερόντων µαχητικών και εφοδιαστικών αλυσίδων πολεµικού υλικού από την Ελλάδα. Σε αντίθεση µε την Μάλτα, που πρόσφατα απαγόρευσε τον ελλιµενισµό του πλοίου MV KATHRIN, φορτωµένου µε εκρηκτικά που προορίζονταν για το Ισραήλ (8 κοντέινερ µε εκρηκτικά RDX), η Ελληνική κυβέρνηση διευκολύνει πρόθυµα τη γενοκτονία. Για παράδειγµα πρόσφατα εντοπίστηκαν δύο αρµαταγωγά του ισραηλινού πολεµικού ναυτικού να πλέουν στις Κυκλάδες, ανοιγοκλείνοντας το σήµα AIS, που κάνει εφικτή την παρακολούθηση της πορείας τους από ανοιχτές στο κοινό διαδικτυακές πλατφόρµες. Επρόκειτο για τα «INS Komemiyut» και «INS Nahshon». Η εξήγηση από ισραηλινές πηγές είναι ότι πρόκειται για δοκιµαστικό πλου των δύο αρµαταγωγών στο πλαίσιο επιχειρησιακού σεναρίου που προβλέπει την καταδροµική απόβαση ισραηλινής δύναµης στο λιµάνι της Βηρυτού ή και βορειότερα στο πλαίσιο αιφνιδιασµού των δυνάµεων της Χεζµπολάχ και τυχόν µονάδων του Λιβανέζικου στρατού που θα εµπλακούν στο πλευρό της οργάνωσης. Σε τηλεοπτική εκποµπή αναφέρθηκε πως στα πλαίσια της γενικευµένης επίθεσης του Ισραήλ στο παραλιακό µέτωπο του Λιβάνου θα χρησιµοποιηθούν για απόβαση του κατοχικού στρατού τα αρµαταγωγά του ισραηλινού Πολεµικού Ναυτικού, που προηγουµένως είχαν πραγµατοποιήσει σχετική άσκηση στη Νάξο. Επιπλέον σύµφωνα µε ιρανικές καταγγελίες «δύο αµερικανικά αεροσκάφη E-3B Sentry AWACS που εδρεύουν στην Ελλάδα συµµετείχαν στην πρόσφατη σφαγή του σιωνιστικού καθεστώτος στη Βηρυτό» στην επίθεση της 27/9 όπου σκοτώθηκε ο Νασράλα. Οι καταγγελίες ούτε καν σχολιάστηκαν από έλληνες αξιωµατούχους. Επιπρόσθετα η φρεγάτα «ΕΛΛΗ» πλέει εδώ και µήνες στα ανοιχτά του Λιβάνου φυλάσσοντας µαζί µε τον υπόλοιπο νατοϊκό και ευρωπαϊκό στόλο τα νώτα του Ισραήλ ενώ µια άλλη φρεγάτα, η «Σπέτσαι» πλέει ήδη για την Ερυθρά Θάλασσα.

Κι’ ενώ ο εθνικός προϋπολογισµός επιβαρύνεται µε τα έξοδα για πολεµικές δαπάνες και διευκολύνσεις στο εσωτερικό και ΝΑΤΟϊκές εξορµήσεις στο εξωτερικό, τα επόµενα χρόνια προοιωνίζεται σκληρή λιτότητα και ανέχεια για τα λαϊκά στρώµατα. Έτσι ο Κ. Χατζηδάκης δεν ντράπηκε να δηλώσει ότι για την επόµενη τετραετία 2025-2028 µε το νέο Μεσοπρόθεσµο πρόγραµµα «µεγάλο τµήµα των δαπανών που θα επιτρέπεται από την ΕΕ να κάνουµε, θα πηγαίνει σε συντάξεις και αύξηση αµυντικών δαπανών για Ραφάλ, F35 και Μπελαρά»! Φυσικά για τις συντάξεις προβλέπονται «αυξήσεις» 2%-2,5% που θα τις έχει καταβροχθίσει ο πληθωρισµός πριν ακόµα δοθούν, ενώ για πολεµικούς εξοπλισµούς δισεκατοµµύρια ευρώ. Σε αντίθεση οι µισθοί θα παραµείνουν καθηλωµένοι στα προ µνηµονίων επίπεδα, ακόµα µεγαλύτερη ένταση του φοροληστρικού καθεστώτος προοιωνίζεται για τον λαό, µε ταυτόχρονες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Το Μεσοπρόθεσµο προβλέπει µείωση του χρέους στο 133,4% το 2028 όταν σήµερα είναι 153,7%, δηλαδή πάνω από το 147% του 2010, λίγο πριν το πρώτο µνηµόνιο! Το πρωτογενές πλεόνασµα, που αποτελεί το «µαξιλάρι» για την αποπληρωµή του χρέους, θα ανέρχεται σχεδόν κάθε έτος στο 2,4% του ΑΕΠ (2,5% προβλέπεται µόνο για το 2025). Η ανεργία προβλέπεται να κινηθεί πτωτικά και το 2028 να µειωθεί στο 8,5%, κυρίως ως αποτέλεσµα του αντεργατικού πλαισίου που επιβάλλει ελαστική και ανασφαλή εργασία και επιδοτούµενες προσλήψεις. Ενώ ο κατώτατος µισθός θα συνεχίσει να κινείται σε επίπεδα φτώχειας και από 830 ευρώ (µεικτά) να φτάσει στα 950 ευρώ το 2027 – αύξηση 40 ευρώ ανά έτος – και ο µέσος µισθός στα 1.500 ευρώ. Αυτός όµως ήταν ο µέσος µισθός προ 15 ετών καθώς το 2009 διαµορφωνόταν στα 1.542 ευρώ, ενώ ο πραγµατικός µισθός (υπολογίζοντας τη µεταβολή των τιµών) ήταν 1.626 ευρώ. Για τα κοινωνικά επιδόµατα προβλέπεται «µεταρρύθµιση» και «εναρµόνιση κριτηρίων επιλεξιµότητας», µε απώτερο στόχο να καταστούν λιγότεροι οι δικαιούχοι, ενώ για το επίδοµα ανεργίας προβλέπεται «άµβλυνση των αντικινήτρων για εργασία» δηλαδή …πιο λίγα για πιο λίγους. Στην πολιτική αποζηµιώσεων για φυσικές καταστροφές θεσπίζεται η υποχρεωτική ασφάλιση για ακίνητα αξίας άνω των 500.000 ευρώ ως «δώρο» στις ασφαλιστικές εταιρείες και απαλλαγή ευθυνών του κράτους, ενώ µνεία γίνεται στην υγεία για τα απογευµατινά χειρουργεία, και στην εκπαίδευση για την καθιέρωση των ιδιωτικών πανεπιστηµίων.

Απάντηση σε όλα αυτά µπορεί να δοθεί µόνο από ένα ισχυρό εργατικό κίνηµα που µε απεργιακούς αγώνες θα αναγκάσει κυβέρνηση και εργοδότες να βάλουν το χέρι στην τσέπη καλύπτοντας τις απώλειες των εισοδηµάτων των λαϊκών στρωµάτων αντί για να τις αυξάνουν. Ούτε η κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ οποιουδήποτε νέου ή παλιού αρχηγού που ξαναζεσταίνει τη δεξιά σοσιαλδηµοκρατική σούπα, ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ µε η χωρίς Κασσελάκη, ή µε όποιο θραύσµα προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα (Νέα Αριστερά και Μέρα 25) µπορούν να δώσουν λύση στα προβλήµατα της εργατικής τάξης και των ανέργων. Αν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Παππάς φτάνουν στο σηµείο να συµφωνούν και να επαυξάνουν για κυρώσεις σε φαντάρους που συµµετέχουν σε αντιπολεµικές διαδηλώσεις και απαιτούν ακροδεξιά στελέχη της Ν∆ όπως ο Πλεύρης, τότε είναι φανερό ότι το κίνηµα και η αριστερά τίποτα δεν έχει να περιµένει από αυτές τις πολιτικές δυνάµεις. Πολλώ δε µάλλον δεν µπορεί να περιµένει να ζητήσουν µείωση των στρατιωτικών δαπανών και αντίστοιχη αύξηση των κοινωνικών. Οµοίως ελάχιστα µπορεί να περιµένει από συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (συνδικαλιστές Ν∆-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ), που κάνουν ότι µπορούν για να θάψουν οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση η αγωνιστική πλειοψηφία του κλάδου επιχειρεί να επιβάλλει όπως για παράδειγµα την 24/ωρη πανεκπαιδευτική απεργία της 22 Οκτώβρη που για λίγες ψήφους δεν υπερψηφίστηκε στην πρόσφατη ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ. Για να αναγκαστούν τα δευτεροβάθµια και τριτοβάθµια σωµατεία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, χρειάζεται να δυναµώσουµε τις συνδικαλιστικές και πολιτικές πρωτοπορίες που είναι αναγκαίες για να επιβάλλουν συνεπή αγωνιστική ρότα. Σε αυτό το στόχο θα πρέπει να προσηλωθούµε το επόµενο διάστηµα, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία, όπως για παράδειγµα την κηρυγµένη 24/ωρη Γενική Απεργία ΓΣΕΕ – Α∆Ε∆Υ στις 20 Νοέµβρη. Με όλες µας τις δυνάµεις θα χρειαστεί να την προετοιµάσουµε όπως της αξίζει ώστε να µετατραπεί σε απεργιακό σεισµό που θα ταρακουνήσει τόσο την κυβέρνηση όσο και τις απρόθυµες συµβιβασµένες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ταυτόχρονα, κάθε αντισυστηµική πολιτική δύναµη θα µετρηθεί το επόµενο διάστηµα µε το στοίχηµα της ανάγκης συγκρότησης ενός µαζικού αντικαπιταλιστικού µετώπου που να υπερβαίνει τα ήδη υπάρχοντα και να είναι σε θέση να αξιοποιήσει τις διάσπαρτες ενταγµένες και ανένταχτες δυνάµεις του χώρου δίνοντας επιτέλους προοπτική στους αγωνιστές της πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς.

Δευτέρα 7/10/2024 7μ.μ. Μέγαρο Μουσικής

Συγκέντρωση & Πορεία στην Ισραηλινή Πρεσβεία

Διαδήλωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό: Ένας χρόνος γενοκτονίας – ένας χρόνος αντίστασης.

• Απεμπλοκή της Ελλάδας

• Λευτεριά στην Παλαιστίνη

• ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ δολοφόνοι! Έξω από τη Γάζα και το Λίβανο!

Τετάρτη 9/10/2024 7μ.μ.

Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Γιατράκου 22, Μεταξουργείο

Εκδήλωση – Συζήτηση: Η Μέση Ανατολή φλέγεται: Νίκη στην Αντίσταση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό

Ομιλητές/ήτριες:

• Μιχιάρ Εκτάμι (Ένωση Παλαιστίνιων Εργαζόμενων)

• Κώστας Αβραμίδης (Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων και Συλλογικοτήτων)

•  Άρης Χατζηστεφάνου (Δημοσιογράφος)

•  Συντονίζει η Αθηνά Σκαμπά (Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”)

Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών – Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό

πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας

Με αφορµή την συµµετοχή του στην 17η Αντιρατσιστική Γιορτή, ο Γιώργος Τσιάκαλος, πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας, έδωσε συνέντευξη σχετικά µε την άνοδο της ακροδεξιάς στον Θανάση Κούρκουλα για το site redtopia. Η συζήτηση θα συνεχιστεί στο πάνελ του Σαββάτου 21/9 της Αντιρατσιστικής Γιορτής στο Αθλητικό Κέντρο Ρουφ, µε θέµα: «Ρατσιστικές πολιτικές και ακροδεξιά απειλή σε Ελλάδα και Ευρώπη»

Θ.Κ Καλησπέρα Γιώργο, ευχαριστούµε που µας δίνεις τη συνέντευξη και που θα σε δούµε στην Αντιρατσιστική Γιορτή στις 21 Σεπτέµβρη στην Αθήνα. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές καταγράφηκε σηµαντική αύξηση της ακροδεξιάς σε µια σειρά από χώρες. Πού νοµίζεις ότι οφείλεται;

Γ.Τ Θανάση είχα την ευκαιρία στην περσινή µας αντιρατσιστική γιορτή να αναφερθώ στο γεγονός, ότι ήταν βέβαιο για µένα, αλλά και για πολλούς άλλους αναλυτές, ότι η ακροδεξιά σε αυτό ευρωκοινοβούλιο θα ήταν δεύτερη πολιτική δύναµη. Εξήγησα τότε τους λόγους. Οι βασικοί λόγοι – τότε και τώρα- είναι η απάντηση στο ερώτηµά σου. Ο προηγούµενος πρωθυπουργός της Πολωνίας, Μοραβιέτσκι, και κυρίως ο ισχυρός άντρας της Πολωνίας εκείνη την εποχή, ο αρχηγός του κόµµατος PiS Κατσίνσκι, είχαν καταφέρει, σε µία διαδικασία που κράτησε δύο χρόνια, κάτι σηµαντικό. Κάλεσαν τους αρχηγούς των διαφόρων ακροδεξιών κοµµάτων της Ευρώπης στην Βαρσοβία,  στην αρχή σε προσωπικές συζητήσεις και αργότερα σε οµάδες, µε σκοπό να συνεννοηθούν για την πολιτική τους σε κάποια σηµαντικά θέµατα. Αυτό που κατάφερε η Πολωνική ηγεσία ήταν η αλλαγή της πολιτικής των ακροδεξιών κοµµάτων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συµφώνησαν ότι δεν θα δηλώνουν πια ότι είναι ενάντια της και ότι θέλουν να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης συµφώνησαν, ότι κανένα ακροδεξιό κόµµα δε θα δηλώνει ότι είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ.  Συµφώνησαν λοιπόν  σε αυτό το βασικό θέµα. Και µάλιστα βρήκαν και το σύνθηµα που θα χρησιµοποιούν ως απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποχωρήσουν από την Ευρώπη ή ότι θέλουν να την καταστρέψουν. Η απάντησή τους είναι: «Θα πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας».

Η συµφωνία οδήγησε σε µία σειρά από πολιτικές πράξεις αλληλεγγύης µεταξύ τους, οι οποίες κατά «περίεργο» τρόπο δεν γίνονταν γνωστές από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Ευρώπη. Να φέρω ένα παράδειγµα: Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, η Λεπέν κατηγορείτο ότι πήρε δάνεια από τον Πούτιν και ότι  ο Πούτιν βρισκόταν πίσω της. ∆εν έπαιζε όµως κανένα ρόλο το γεγονός ότι τρεις φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επιτέθηκε στον Μακρόν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, και ότι ο Μακρόν αναγκάστηκε να δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι δεχόταν επίθεση του πρωθυπουργού της Πολωνίας και ότι δεν του επέτρεπε να παρεµβαίνει στην προεκλογική εκστρατεία υπέρ της Λεπέν. Με τον ίδιο τρόπο βρέθηκαν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας και το PiS στο πλευρό του Όρµπαν, µε τη δήλωση τους σχετικά µε τη νίκη του στις εκλογές –νίκη, που καταγγέλθηκε από τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ ως αποτέλεσµα της αυταρχικής πολιτικής του Ούγγρου πρωθυπουργού στους κρατικούς θεσµούς και στα ΜΜΕ-  ότι «ήταν δηµοκρατικές εκλογές, στις οποίες αποφάσισε ελεύθερα ο λαός, δεν υπήρχε καµία παραβίαση, συνεπώς εµείς θα συνεργαστούµε µαζί του».

Όλες αυτές οι διαπραγµατεύσεις συνέβαιναν, ενώ στην ευρωβουλή υπήρχαν δύο ακροδεξιές, κοινοβουλευτικές οµάδες. Στη µία, µε όνοµα «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία» (ID)  ήταν η Λεπέν, ο Σαλβίνι, η AFD της Γερµανίας και άλλα κόµµατα. Στην άλλη, µε όνοµα «Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθµιστές» (ECR), ήτανε το PiS, οι Σουηδοί ∆ηµοκράτες, τα Αδέρφια της Ιταλίας (Μελόνι). Παρεµπιπτόντως, µαζί µε το PiS και τη Μελόνι ήταν και Ελληνική Λύση, ο ευρωβουλευτής του Βελόπουλου, κάτι που επίσης δεν έγινε πολύ γνωστό. Οι καλές σχέσεις, που επιτεύχθηκαν, έδειχναν ότι πράγµατι θα µπορούσαν να είναι η δεύτερη δύναµη, εφόσον οι συνεννοήσεις οδηγούσαν σε ενότητα.. Πράγµατι τον Ιούνιο του 2022 υπέγραψαν όλα τα ακροδεξιά κόµµατα (και από τις δύο οµάδες) ένα µανιφέστο κοινής πολιτικής, µε τη συµφωνία, ότι εάν ένα κόµµα διαφωνούσε µε κάποια σηµεία, µπορούσε να τα παραλείψει στην δηµοσιοποίηση του µανιφέστου στη δική του χώρα. Κάτι που έκανε η Λεπέν σε σχέση µε τον πόλεµο στην Ουκρανία, χωρίς αυτό να δηµιουργήσει προβλήµατα στις σχέσεις τους.  Είχαµε λοιπόν µία καινούργια κατάσταση στο χώρο της Ακροδεξιάς. Παρά τις διαφορές τους συµφώνησαν στα βασικά και είπαν «εµείς όµως θέλουµε να πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας». Έτσι το σουηδικό ακροδεξιό κόµµα υποστήριξε από κει και πέρα τους δεξιούς για να σχηµατίσουν κυβέρνηση, χωρίς το ίδιο να συµµετέχει σ’ αυτήν, ενώ το φινλανδικό, ουσιαστικά ένα ναζιστικό κόµµα, συµµετέχει µε υπουργούς σε βασικά υπουργεία. Με όλα αυτά γνωστά, ήταν εντελώς προβλέψιµη η επιτυχία της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.

Αυτό που άλλαξε και δεν έκανε δυνατό να υπάρχει µόνο µία οµάδα στο  ευρωκοινοβούλιο, αλλά τέσσερις,  οφείλεται στο γεγονός, ότι στην εξουσία δεν ήταν πια το PiS.  Έλλειψε εκείνη η προσωπικότητα που τους καλούσε όλους, συζητούσαν,  έβγαιναν φωτογραφίες όλοι µαζί και κατέληγαν σε κοινές πολιτικές. Αλλά η συνολική δύναµη της Ακροδεξιάς µέσα στο ευρωκοινοβούλιο µεγάλωσε και αυτή τη στιγµή είναι σε αριθµούς ελαφρώς µικρότερη από την δύναµη των Χριστιανοδηµοκρατών. Και είναι βέβαιο ότι θα ψηφίζουν σε µία σειρά από αποφάσεις και οι τέσσερις µαζί, καθώς οι σχέσεις τους συνεχίζουν να υπάρχουν.

Γιατί όµως δεν συµφωνούν; Ήδη από την προηγούµενη περίοδο, αιτία ήταν και είναι το κόµµα της Γερµανίας, ΑFD, και η διαφωνία του µε το PiS. Το PiS είχε ζητήσει, να πληρώσει αποζηµιώσεις η Γερµανία για ό,τι έκανε στον δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο, που είναι κάτι κοντά στα δύο τρις, όχι σαν αυτά τα λίγα που ζητάµε εµείς. Η ΑFD στη Γερµανία έλεγε ό,τι είχε πει προηγουµένως ο πρόεδρος του: «στο βιβλίο της ιστορίας, η εποχή του ναζισµού ήτανε απλά µια κουτσουλιά, και βέβαια δε θα πληρώσει ο γερµανικός λαός σήµερα γι’ αυτήν». Για το PiS, όµως, είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του, που το διακρίνει από την πολιτική της σηµερινής πολωνικής κυβέρνησης του Τουσκ. Ακόµη και σ’ αυτή την περίπτωση γίνονται προσπάθειες υπέρβασης των διαφορών.

Θ.Κ Υπάρχει η αντίστοιχη τάση ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα και πώς εκφράζεται αυτή; Είδαµε τι έγινε µε την Χρυσή Αυγή και τι συνεχίζει να γίνεται, βλέπουµε µια άνοδο στον Βελόπουλο, πώς το σχολιάζεις;

Γ.Τ Θανάση, πρέπει να πάµε πάλι στο ποια είναι η πολιτική τους και πώς είναι δυνατόν να συµφωνούν µεταξύ τους παρόλο που ακολουθούν ίσως διαφορετική πολιτική στη χώρα τους. Ας πούµε, η Αριστερά, παραδείγµατος χάρη του ΚΚΕ εσωτερικού – του Συνασπισµού αργότερα –  έλεγε ότι εµείς θέλουµε την «Ευρώπη των εργαζοµένων». Η ∆εξιά έλεγε «η Ευρώπη των πατρίδων» ή «των εθνών» ή «των χωρών». Άρα το διακύβευµα γι’ αυτούς ήταν, ότι δεν µπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποφασίζει για τα «δικά µας». Η λογική τους ήταν ότι δεν µπορεί το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρώπινων ∆ικαιωµάτων να αποφασίζει για µας, δεν µπορεί να είναι πάνω από το δικό µας συνταγµατικό δικαστήριο. Εµείς, λένε οι ακροδεξιοί, «υπερασπιζόµαστε τον δικό µας λαό και έχουµε τα δικά µας δικαστήρια». Όταν η Επιτροπή της ΕΕ έλεγε, ότι στην Πολωνία δεν υπάρχει κράτος δικαίου, το έκανε, επειδή η Πολωνία του PiS λειτουργούσε µε τον παραπάνω τρόπο. Το ίδιο ισχύει για τον Όρµπαν , όταν έκλεισε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήµιο του ιδρύµατος του Σόρος, λέγοντας, ότι για τη λειτουργία του ισχύει ο δικός τους νόµος περί ιδιωτικών πανεπιστηµίων, εκείνοι θα αποφασίζουν µε γνώµονα τα δικά τους και δεν θα τους λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα κάνουν. Μιλούν για µια Ευρωπαϊκή Ένωση  µιας ελίτ, η οποία θέλει να αποφασίζει εις  βάρος των συµφερόντων των χωρών, που έχουν άλλη άποψη. Και τον τελευταίο καιρό λένε, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρµόζει µία οικονοµική πολιτική, η οποία είναι ταυτόχρονα και εξωτερική πολιτική, που βοηθάει την αµερικάνικη οικονοµία και όχι την οικονοµία της Ευρώπης και αυτό το πληρώνουν οι χώρες-µέλη.

Τώρα για την ερώτηση στο αν και στην Ελλάδα µπορεί να υπάρχει άνοδος. Έχουµε µία Ακροδεξιά η οποία είναι διαφοροποιηµένη, είναι δηλαδή η Ακροδεξιά του Βελόπουλου, που είναι ουσιαστικά η Ακροδεξιά, όπως την γνωρίζαµε από παλιότερα, και έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό τον εθνικισµό και την άρνηση δικαιωµάτων σε µειονότητες κάθε είδους. Έτσι, µπορεί να λέει ότι µας συµφέρει να έχουµε καλύτερη σχέση µε την Ρωσία και όχι µε τις ΗΠΑ, αφού αυτό είναι καλό για τον λαό µας και οικονοµικά και ιστορικά. Το ίδιο ακριβώς λέει βέβαια η Ακροδεξιά στην Πολωνία αλλά µε το διαµετρικά αντίθετο περιεχόµενο. Εκεί λένε, ότι η Ρωσία ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι ο µεγαλύτερος εχθρός τους, άρα θα είναι οπωσδήποτε ενάντια στη Ρωσία και υπέρ της Ουκρανίας, χωρίς αυτό να διαταράσσει τη σχέση τους µε την Ελληνική Λύση στο πλαίσιο της Οµάδας τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Από την άλλη τη µεριά, το PiS υποστηρίζει τους αγώνες των αγροτών της Πολωνίας, που µπλοκάρουν στα σύνορα µε την Ουκρανία τα φορτηγά και τα τραίνα, που µεταφέρουν αγροτικά προϊόντα της Ουκρανίας στην Πολωνία και γενικότερα στην ΕΕ πιο φθηνά και χωρίς δασµούς.

Στην Ελλάδα έχουµε ένα θέµα που αφορά την εκκλησία. Στην εκκλησία έχουµε ένα µεγάλο µέρος του Αγίου Όρους να είναι υπέρ της ουκρανικής εκκλησίας που θεωρείται η κανονική, την οποία όµως έχει απαγορεύσει τώρα η Ουκρανία. Αυτός αποτελεί λόγο για το κόµµα «Νίκη», να είναι ενάντια στην Ουκρανία, καθώς θεωρεί ότι στην Ουκρανία κυνηγούν τον χριστιανισµό µας. Αυτή είναι µια άλλη µορφή Ακροδεξιάς, που έχει διαφορετικό υπόβαθρο, συµφωνεί σε πολλά µε άλλες ακροδεξιές οµάδες, αλλά ταυτόχρονα διαφοροποιείται σε πολλά σηµεία στο λόγο και κυρίως στη ρητορεία.

Και µετά έχει κανείς και την Λατινοπούλου, την «Φωνή Λογικής», µε άλλο λόγο πια, µια «µοντέρνα Ακροδεξιά». Αυτό δεν αλλάζει τίποτε στο γεγονός ότι στο Ευρωκοινοβούλιο συµµετέχει στη νεοσύστατη οµάδα «Πατριώτες για την Ευρώπη» (όπου εντάχθηκαν τα περισσότερα µέλη της οµάδας «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία») µαζί µε το κόµµα της Λεπέν, το VOX της Ισπανίας (το κόµµα των οπαδών του Φράνκο), το κόµµα του Όρµπαν κ.λπ. 

Άρα βλέπουµε σε ολόκληρη την Ευρώπη να έχουµε πολλά ακροδεξιά κόµµατα, που µπορεί να µην συνεργάζονται στην ίδια τους τη χώρα, να συµµετέχουν σε διαφορετικές οµάδες της ευρωβουλής, αλλά τελικά να συνεργάζονται για την υπερψήφιση ή καταψήφιση αποφάσεων, που αφορούν τις βασικές αρχές της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Αυτό είναι κάτι το καινούριο. Προβλέπω περαιτέρω άνοδο της, αν δεν υπάρξει µία πολιτική από τη δική µας πλευρά, εννοώ από τη µεριά της Αριστεράς και των κινηµάτων, ικανή να την σταµατήσει και να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Πρέπει εµείς να κερδίσουµε τον κόσµο.

Θ.Κ Ποια είναι τα βασικά, τα ενοποιητικά στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας σήµερα, σε όλες τις χώρες;

Γ.Τ Υπάρχει ένα βασικό, το έχει και ο Βελόπουλος. Είναι αυτό που ονοµάζουµε «ταυτοτική Ακροδεξιά», που µιλά για την ταυτότητα «µας» ως έθνος , ως λαός. Ότι είναι εκείνη  που µας διακρίνει, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να την εξαφανίσει, να µας κάνει ένα συνοθύλευµα. Όταν λέγανε, λοιπόν, ότι «είµαστε η Ευρώπη των χωρών, των εθνών, των πατρίδων», υπονοούσαν ότι η κάθε χώρα έχει ταυτότητα (της οποίας τα στοιχεία ορίζουν οι ίδιοι), που πρέπει να προστατευτεί. Ο αγώνας τους είναι εναντίον οποιασδήποτε αλλαγής µπορεί, κατά τη γνώµη τους, να αλλάξει την εθνική ταυτότητα, όπως οι ίδιοι την έχουν κατασκευάσει. Μπορεί, π.χ. να είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που «επιβάλλει» δικαιώµατα νέου τύπου, που δεν τα είχαµε µέχρι τώρα, όπως αποδοχή νέων µορφών οικογένειας, ύπαρξη περισσότερων φύλων, δικαίωµα επιλογής φύλου κ.λπ. Στα θέµατα αυτά υπάρχουν συγκρούσεις, δεν είναι γενικώς αποδεχτά. Χαρακτηριστικό παράδειγµα ήταν η στάση της Μέρκελ. Εισήγαγε νοµοσχέδιο (χωρίς να είναι υποχρεωµένη) για τα θέµατα φύλου, το οποίο είχαν  προετοιµάσει άλλα κόµµατα σε σχετική επιτροπή της βουλής, µε την αιτιολογία ότι το θέµα απασχολούσε έντονα την κοινωνία, γνωρίζοντας ότι η πλειονότητα των βουλευτών του δικού της κόµµατος διαφωνούσε µε το περιεχόµενο του. Το νοµοσχέδιο υπερψηφίστηκε στη βουλή (µε υπέρ και κατά τοποθετήσεις σε κάθε κόµµα) και την ίδια να το καταψηφίζει δηλώνοντας, ότι ακολουθεί το γράµµα του συντάγµατος, σύµφωνα µε το οποίο η οικογένεια αποτελείται από άνδρα και γυναίκα. Την απόρριψη τέτοιων νέων δικαιωµάτων, τη βιώνουµε σε όλες τις χώρες και σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς χώρους µε διαφορετικά επιχειρήµατα και διαφορετική ένταση, όµως η τοποθέτηση της πολύ υψηλά στην πολιτική ατζέντα αποτελεί µέρος της ακροδεξιάς ταυτότητας.

Από ποιον κινδυνεύει –σύµφωνα µε την ακροδεξιά – ο πολιτισµός, που αποτελεί τον πυρήνα της εθνικής ταυτότητας; Κινδυνεύει, λένε, πρώτα πρώτα από τους πρόσφυγες , αφού ερχόµενοι εδώ θα αποκτήσουν δικαιώµατα, όπως είναι το δικαίωµα να φτιάχνουν τζαµιά. Αυτό,  είναι σε εµάς στην Ελλάδα η επίσηµη πολιτική. Είναι παράνοµα τα τζαµιά στην Αθήνα. Γιατί όµως είναι παράνοµα εδώ, ενώ υπάρχουν νόµιµα αλλού στην Ευρώπη; ∆ιάβασα κάποια  στιγµή σε ένα κείµενο ενός ‘Έλληνα που ζει στην Φρανκφούρτη, ο οποίος, αναφερόµενος στην Ελλάδα, έλεγε «µα πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς κάπου, όπου θα υπάρχουν 10%  µουσουλµάνοι;». Στην Φρανκφούρτη όµως οι πρόσφυγες είναι 40% , σε ορισµένες περιοχές 80% και υπάρχουν βέβαια τζαµιά. Του έγραψα εγώ από κάτω «και τότε γιατί είσαι εσύ εκεί πέρα»; ∆εν απάντησε.

Το δεύτερο, που κάνει η Ακροδεξιά στον λόγο και την ρητορεία της, είναι, να απορρίπτει αποφάσεις της ΕΕ  που αφορούν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής οικονοµίας, όταν αυτές επηρεάζουν αρνητικά πτυχές της οικονοµίας των δικών τους χωρών. Η Λεπέν κέρδισε πολύ µε την αντίσταση της στην κοινή αγροτική πολιτική της Ευρώπης, το ίδιο η ακροδεξιά AFD στη Γερµανία µε την υποστήριξή της στις σχετικές µεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουµε να κάνουµε µε έναν ανορθολογισµό, όπως είναι αυτός της ταυτότητας. Ας δούµε την περίπτωση της Πτολεµαΐδας: η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε και έκανε την απολιγνιτοποίηση ταχύτατα, µε φοβερά αποτελέσµατα σε ολόκληρη της περιοχή.  Πτολεµαΐδα, Κοζάνη και Γρεβενά υποφέρουν αυτή τη στιγµή, γιατί έµεινε άνεργος ξαφνικά τόσος κόσµος. 1800 άτοµα, που είχανε φορτηγά, µετέφεραν λιγνίτη και ζούσαν από αυτό, τα βάλανε τώρα σε ένα µεγάλο parking γιατί δεν ξέρουν τι να τα κάνουνε.  Η Γερµανία αποδέχτηκε να κάνει το ίδιο µ’ εµάς, αλλά θα το ολοκληρώσει το 2038. Θα ήταν ακροδεξιό να πει κανείς, ότι δεν δεχόµαστε να εφαρµόσουµε αυτή την απόφαση της ΕΕ στην χώρα µας και µάλιστα µε αυτή την ταχύτητα;   

Θ.Κ. Πάµε τώρα στο µεταναστευτικό/προσφυγικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα τελευταία χρόνια κάνει µία ρατσιστική στροφή. Η Ακροδεξιά ταυτόχρονα αυτά τα χρόνια ανεβαίνει. Τι προηγείται και τι έπεται;  Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Μπορούµε να πούµε ότι η Ακροδεξιά έχει επιβάλει αυτή τη στροφή στις πολιτικές ή αντίθετα οι ρατσιστικές πολιτικές είναι υπεύθυνες για την άνοδο της Ακροδεξιάς;

Γ.Τ Πολλές φορές σε συνεντεύξεις και στα γραπτά µου είχα δείξει, ότι πρέπει να δούµε µια σειρά από γεγονότα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς, πριν να έχουµε αυτά τα ακροδεξιά κόµµατα, να επιβάλλει τέτοιες πολιτικές. Πολύ αποφασιστική στροφή ήταν το 2001, όταν αποφάσισε ότι δεν µπορεί κανείς να έρχεται στην Ευρώπη µε αεροπλάνο ή µε πλοίο και να ζητάει άσυλο, αν δεν είχε βίζα Σέγκεν. Βίζα Σέγκεν σήµαινε ότι έχουµε τον κλειστό µας χώρο, τον χώρο Σέγκεν, και από δω και πέρα επειδή δεν θα έχουµε σύνορα µεταξύ µας, θα κλείσουµε τα εξωτερικά µας σύνορα. Μέχρι το 2001 οι περισσότερες αιτήσεις ασύλου που γινόταν, γινότανε στα αεροδρόµια της Φρανκφούρτης του Άµστερνταµ, της Στοκχόλµης, του Παρισιού. Κι αυτό, επειδή οι άνθρωποι, που έρχονταν για να ζητήσουν άσυλο, µε τα κάποια χρήµατα, που είχαν,  αγόραζαν εισιτήριο,  έφταναν π.χ. στη Φρανκφούρτη, όταν έδειχναν το διαβατήριο τους,  τους έλεγαν οι αστυνοµικοί στον έλεγχο «δεν έχετε βίζα Σέγκεν» κι εκείνοι απαντούσαν «θέλουµε να κάνουµε αίτηση ασύλου». Σε όλες τις χώρες αυτό που υπήρχε ως δίκαιο ως τότε, επέβαλλε, ότι εκείνη τη στιγµή αποδέχονταν το αίτηµα ασύλου ως ατοµικό δικαίωµα καθενός, ανεξάρτητα αν ήταν από την Συρία, από την Ναµίµπια ή από οποιοαδήποτε άλλη χώρα. Και το µεγαλύτερο hotspot που υπήρχε – και ως εγκαταστάσεις συνεχίζει να υπάρχει και σήµερα –  ήταν στο αεροδρόµιο της Φρανκφούρτης. Εκεί µπορούσαν να ζουν έως και 2.000 άτοµα µε οικογένειες, γιατί εκεί έρχονταν οι περισσότεροι.  Το 2001 ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισαν στην ΕΕ, ότι κανείς δεν θα µπορεί να χρησιµοποιεί ένα αεροπλάνο και να τον δέχεται µία αεροπορική εταιρεία που έχει πτήση προς την ΕΕ, αν δεν εξετάσει αν έχει βίζα Σέγκεν.  Αν λοιπόν µια εταιρεία αποδεχόταν στο αεροπλάνο της ένα άτοµο χωρίς βίζα, αναλάµβανε όλα τα έξοδα αυτού του ατόµου στην χώρα που πήγαινε και για την επιστροφή του πίσω στην χώρα προέλευσης και πλήρωνε και πολύ υψηλό πρόστιµο. Το πρόστιµο ήταν τέτοιο, ώστε µία εταιρεία που έπρεπε να το πληρώσει δύο φορές ουσιαστικά έκλεινε. Μία τούρκικη εταιρεία για παράδειγµα το έκανε δύο φορές και πλήρωσε 400.000€ πρόστιµο.

Τότε, το 2001, αυτό το είχε υπογράψει και η δική µας χώρα, επί Σηµίτη. Για τις δικές µας χώρες όµως αυτό τι σήµανε τελικά; Αν ούτε µε το πλοίο έρχεσαι ούτε µε αεροπλάνο, τότε µε τα πόδια έρχεσαι µονάχα σε σύνορα που βρίσκονται ακριβώς στην άκρη της Ευρώπης, στα εξωτερικά σύνορα της. Άρα αυτό περιόριζε την εισδοχή προσφύγων στην Ελλάδα και την Βουλγαρία, και «παράνοµα» (σε ό,τι αφορά την έλλειψη βίζας Σένγκεν) µε πλοίο στην Ιταλία, την νότια Γαλλία, την Ισπανία. Αυτό ήταν η αρχή. Και ταυτόχρονα θεωρούταν η προσφυγιά παράνοµη. Έτσι η έννοια «Φρούριο – Ευρώπη» γεννήθηκε τότε σε σχέση µε το Σέγκεν. Και έδωσε το δικαίωµα στους ακροδεξιούς να λένε: «αυτοί οι παράνοµοι θα αλλοιώσουν την ταυτότητά µας», είναι «λαθρο»-µετανάστες, δεν ξέρουµε τι είναι όλοι αυτοί», ενώ ταυτόχρονα άλλοι έλεγαν «δεν µπορούµε να τους αντέξουµε». Αν διάβαζε τότε κανείς αυτά που γράφανε στο facebook, έβλεπε διαρκώς το ρητορικό ερώτηµα «µα πόσους αντέχει η Ευρώπη;». Απαντούσα ότι η Ουγκάντα αντέχει 2.000.000. Η Γερµανία πήρε 800.000. Η Ουγκάντα έχει ένα κατά κεφαλήν εισόδηµα 80 δολάρια. Η Γερµανία είχε 30.000 δολάρια. Η Γερµανία είναι πανίσχυρη. Πόσους αντέχει; Η Τουρκία συνεχίζει να έχει περισσότερους από ότι έχει σήµερα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά µετά αρχίζουν και σου λένε: «Ναι αλλά εµείς είµαστε χριστιανοί κι αυτοί είναι µουσουλµάνοι και θα µας αλλοιώσουν». Είχα δώσει µια συνέντευξη κάποια στιγµή, που έπαιξε και διεθνώς κάποιο ρόλο, όπου έλεγα: Ναι έρχονται µουσουλµάνοι. Όµως, από τις αφρικανικές χώρες έρχονται κυρίως χριστιανοί. Και σε ορισµένες χώρες είναι καθολικοί χριστιανοί. Αναρωτιόµουν, λοιπόν, κάτι σχετικά µε την Πολωνία, τη χώρα του Πολωνού Πάπα, ο οποίος είχε πάει στην Αφρική και είχε πει: «Στην Αφρική βλέπουµε την οικογένεια να λειτουργεί όπως λειτουργούσε σε εµάς στην παλιά εποχή, όπως κανονικά πρέπει να λειτουργεί σε µία χριστιανική κοινωνία». Όταν όµως έρχονται από την Αφρική, λέει η Πολωνία «Όχι, σε καµιά περίπτωση δεν θα τους δεχτούµε». Προφανώς η ταυτότητα των Πολωνών δεν κινδυνεύει, σύµφωνα µε όσα είπε ο Πολωνός Πάπας, συνεπώς η απόρριψη οφείλεται καθαρά σε ρατσισµό: «Είναι µαύροι. ∆εν πάει να’ ναι χριστιανοί και καθολικοί, µαύροι είναι». Παρά το επιπρόσθετο  γεγονός, ότι στις περισσότερες χώρες της Αφρικής µιλούν είτε Αγγλικά είτε Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα και ενσωµατώνονται στην Ευρώπη πιο εύκολα.

Άλλο θέµα µε την άδεια Σένγκεν. Υπάρχουν κάποιες χώρες, στις οποίες δίνονται πολύ λίγες άδειες Σένγκεν. Από την Ουκρανία πριν από τον πόλεµο είχαν περάσει ως µετανάστες στην ΕΕ πάνω από 5 εκατοµµύρια Ουκρανοί, καθώς το 2016 αποφασίστηκε να βγει η Ουκρανία από τον κατάλογο των χωρών µε υποχρέωση κατοχής βίζας Σένγκεν. Και χρησιµοποιούνταν στην Πολωνία ως φτηνό εργατικό δυναµικό. Αυτοί που προηγουµένως ρωτούσαν «πόσους χωράµε;», δεν είχαν πρόβληµα. Και τώρα έχουµε άλλα 6 εκατοµµύρια Ουκρανούς. Και πάλι κανένα πρόβληµα. Όµως η Ακροδεξιά εκµεταλλεύτηκε τις ρατσιστικές πολιτικές και µεγάλωσε. Κάθε φορά υπήρχε και ένα ακόµα βήµα κλιµάκωσης, για παράδειγµα αρχίσαµε να τους κλείνουµε σε κλειστά στρατόπεδα. Η Μελόνι είπε τώρα, να τους κλείνουµε σε στρατόπεδα στην Αλβανία, να µην τους έχουµε εδώ να τους βλέπουµε κι’ όλας. Χτες ο Μερτς, ο πρόεδρος του Χριστιανοδηµοκρατικού κόµµατος στη Γερµανία, κι’ από ό,τι φαίνεται από τις δηµοσκοπήσεις θα είναι ο επόµενος καγκελάριος, είπε ότι δεν θέλουµε να έρχεται κανένας από το Αφγανιστάν, κανένας από την Συρία. Του απαντήσανε οι νοµικοί, πως δεν µπορείς να πεις, ότι από µια ολόκληρη χώρα «δεν επιτρέπεται κανείς, επειδή είναι ατοµικό δικαίωµα. Μπορείς να πεις, πως είναι µια ασφαλής χώρα η τάδε χώρα αλλά δεν µπορείς να πεις δεν επιτρέπεται κανείς να ζητήσει άσυλο». Και η απάντησή του την επόµενη µέρα, που έπαιξε πολύ στις εφηµερίδες και είναι σηµαντική ήταν: «κοιτάξτε, ο λαός βαρέθηκε πια να του λένε συνέχεια αυτό δεν γίνεται, εκείνο δε γίνεται, δεν επιτρέπεται από τους νόµους και από το διεθνές δίκαιο». Άρα ούτε το σύνταγµα και οι νόµοι της χώρας ούτε το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει λόγος να αποτελεί το µέτρο των αποφάσεων, αφού «ο λαός βαρέθηκε».

Αυτό το ζούµε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και όχι απλώς ότι πήγε προς µία ρατσιστική πολιτική αλλά την πήγε πιο πέρα από ό,τι ζητούσε η Ακροδεξιά. Παραδείγµατος χάρη η Φινλανδία, η οποία δεν έχει και τους φοβερούς πρόσφυγες, αποφάσισε ότι θα κάνει pushbacks στα σύνορα κατευθείαν. ∆εν θα συζητάει, δεν θα επιτρέπει να πουν «εγώ θέλω να ζητήσω άσυλο», θα τους διώχνει, υποχρεωτικά. Έκανε νόµο, σύµφωνα µε τον οποίο ο στρατός και η αστυνοµία θα τους διώχνει στα σύνορα. Όµως πώς θα γίνει αυτό αφού το διεθνές δίκιο δεν το επιτρέπει; Όταν η Ελλάδα ακόµη και από τη FRONTEX κατηγορείται ότι κάνει pushbacks; Η κοµισιόν είπε στην Φινλανδία πως δεν επιτρέπεται αυτό και τότε ζητήσανε από τους νοµικούς τους – 19 νοµικούς κάλεσε η επιτροπή της Βουλής, που ετοίµασε το νόµο – να πουν την άποψή τους. Και οι 19 Φινλανδοί νοµικοί αποφάνθηκαν, ότι είναι ενάντια στο Φινλανδικό Σύνταγµα και ενάντια στο διεθνές δίκαιο.  Παρ’ όλα αυτά το ακροδεξιό κόµµα, που είναι στην κυβέρνηση, έφερε το νόµο στη βουλή και πέρασε µε µεγάλη πλειοψηφία. Και η Επιτροπή της ΕΕ, που προηγουµένως είχε προειδοποιήσει ότι κάτι τέτοιο αντίκειται στο διεθνές δίκαιο, συµφώνησε µετά, επειδή, είπε, έρχεται να αντιµετωπίσει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (τον κίνδυνο από τη Ρωσία). Όλα αυτά ούτε φανταζότανε οι ακροδεξιοί, ότι θα µπορούσαν να γίνουν, όταν λέγανε ότι δεν τους θέλουµε τους πρόσφυγες και πρέπει να τους διώχνουµε.

Αυτή είναι η Ευρώπη µας τώρα. Και στην Πολωνία του Τουσκ,  που οι άνθρωποι του κάνανε διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του κόµµατος PiS, γιατί έκανε pushbacks προς τη Λευκορωσία, τώρα αποφασίσανε ότι ο στρατός θα κάνει χρήση όπλων στα σύνορα. Θυµηθείτε τον Πλεύρη παλιά σε µας, που έλεγε αυτά τα πράγµατα, αυτό το αποφάσισε τώρα η Πολωνία. Η δηµοκρατική Πολωνία τώρα, του Τουσκ. Αυτή είναι η Ευρώπη µας. Και πλέον, όταν µιλούµε για Ακροδεξιά θα πρέπει να κοιτάζουµε µέσα στα χαρακτηρισµένα ως µη ακροδεξιά αλλά ως κεντροδεξιά κόµµατα, τί είδους ρατσιστικές πολιτικές υπάρχουν.  Ακόµη και στα σοσιαλδηµοκρατικά.

Όταν κοιτάµε, αν µια κοινωνία ρέπει προς την ακροδεξιά ή τον φασισµό, βασικό είναι να µελετάµε πόσες από τις ακροδεξιές ιδέες και έννοιες έχουν ήδη περάσει ως καθεστωτικές έννοιες και πολιτικές πριν ακόµη έρθει η Ακροδεξιά στην εξουσία. Όταν το δούµε αυτό, τότε θα δούµε γιατί δεν έγινε γεγονός στα ΜΜΕ και στο δηµόσιο λόγο, ότι υπουργός του Ισραήλ πηγαίνει στο συνέδριο που κάνει το VOX, µε προσκεκληµένα όλα τα ακροδεξιά κόµµατα, και ο ίδιος κάθεται µαζί µε κάποιους ανθρώπους του VOX, οι οποίοι είναι πασίγνωστοι αρνητές του ολοκαυτώµατος, και µάλιστα καταδικασµένοι για το λόγο αυτό.

Θ.Κ. Να δούµε πώς µπορεί το κίνηµα και η Αριστερά να απαντήσει σε αυτές τις πολιτικές και να αναχαιτίσει στην Ακροδεξιά;

Γ.Τ Πρέπει την ατζέντα για τα θέµατα αυτά να την βάζουµε εµείς. Θυµάστε πως κάποια στιγµή χρησιµοποιούσαν την έννοια «οι δικαιωµατιστές» για όσους µιλούσαν  για το δικαίωµα στο άσυλο, το οποίο προβλέπεται από τις διεθνείς συνθήκες, εννοώντας ότι είναι κακό να είσαι υπέρ των δικαιωµάτων.  Τώρα, οι κεντροδεξιοί υπερασπίζονται δικαιώµατα, που έχουν σχέση µε την σεξουαλικότητα, µε την ταυτότητα φύλου και όλα αυτά τα θέµατα. Όµως ήταν οι ίδιοι, που στα θέµατα της µετανάστευσης κατηγορούσαν τους αριστερούς ως «δικαιωµατιστές». Πρέπει λοιπόν την ατζέντα να την πάρουµε εµείς και να την κάνουµε ισχυρότατη. Ποια είναι η ατζέντα; Να πούµε ότι υπάρχουν αξίες, που υπήρχαν σε αυτή την Ευρώπη ως δεδοµένες. Η Αριστερά θα πρέπει επίσης σε αυτούς που µιλούν για την ελληνικότητα, για ελληνική ταυτότητα, να πει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που δηµιούργησε την έννοια της φιλοξενίας. Που είχε Ξένιο ∆ία. Και ο Ξένιος ∆ίας δεν ήταν το πρόγραµµα και η πολιτική, που έκανε ο κ. ∆ένδιας για τον Έβρο, µε ποιο τρόπο θα κυνηγούµε τους ξένους. Το ίδιο αφορά τους χριστιανούς. Ο χριστιανισµός λέει ότι κρίνεσαι στη ∆ευτέρα παρουσία από το ότι «ξένος ήµουν και µε δέχτηκες».

Όλα αυτά, ελληνική αρχαιότητα και χριστιανισµός, χρησιµοποιούνται από τους ακροδεξιούς για να φτιάξουν την ελληνική ταυτότητα, όπως αυτοί την θέλουν και τους βολεύει, εκβαρβαρώνοντας τόσο την ελληνική αρχαιότητα όσο και το χριστιανισµό. Αυτά είναι κοµµάτια του δικού µας λόγου, που πρέπει να τα κάνουµε κοµµάτι όλων.  Και αυτό αφορά βέβαια και τη δική µας πρακτική. Εσύ, Θανάση, είσαι από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, δεν είναι αυτό έµπρακτη αλληλεγγύη;

Τελειώνω µε ένα άρθρο, που διάβασα προχθές: στο Σουδάν, όπου διαδραµατίζεται η µεγαλύτερη προσφυγική κρίση τώρα, οι µισοί από τους πρόσφυγες , που έχουνε φύγει από τον νότο και πήγανε στα βόρια,  φιλοξενούνται από οικογένειες. Από φτωχές οικογένειες. Μιλούµε για εκατοµµύρια πρόσφυγες. ∆ιάβασα µία συνέντευξη από µια γυναίκα, που είπε «ήµασταν ο άντρας, η γυναίκα και τα δύο µας παιδιά,  και βάλαµε άλλα δώδεκα άτοµα στο σπίτι µας». Και εξηγούσε πράγµατα, που τα ξέρω πολύ καλά, τι σηµαίνει αυτό στην καθηµερινή ζωή. Ε, λοιπόν οι αριστεροί είναι οι άνθρωποι της πράξης, που λένε «εγώ δεν γράφω µόνο ένα κείµενο για τους πρόσφυγες και καταγγέλλω, οι πρόσφυγες ξέρουν ότι είµαι δίπλα τους τη στιγµή που µε χρειάζονται». ∆ίπλα τους ως φυσική παρουσία. Και όχι µόνο σε µία διαδήλωση… 

Για ένα ακόµη καλοκαίρι, παρακολουθήσαµε να καίγεται από άκρη σε άκρη όλη η Ελλάδα. Από το Ρέθυµνο µέχρι τις Σέρρες και από την Χίο µέχρι την Πρέβεζα τα δάση της χώρας παραδίδονται στις φλόγες για πολλοστή φορά χωρίς αντίσταση. Πιο καταστροφική εφέτος ήταν η φωτιά στην Β.Α. Αττική. Ξεκινώντας από το Βαρνάβα «ταξίδεψε» ανεµπόδιστα πάνω από όλη την Πεντέλη για 40 χλµ. και έκαψε 105.000 στρέµµατα «εισβάλλοντας» και στον αστικό ιστό, όπου είχαµε και µια νεκρή εργάτρια σε επιχείρηση στο Χαλάνδρι, αλλά και καταστροφές σε εκατοντάδες σπίτια, αυτοκίνητα και επιχειρήσεις.

H αδυναµία του κρατικού µηχανισµού στον περιορισµό της φωτιάς στην Πεντέλη ήταν ολοφάνερη, όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται η πλήρης απουσία πυροσβεστικών οχηµάτων ακόµη και σε  σπίτια και επιχειρήσεις που καίγονταν σε Νέα Πεντέλη, Γέρακα κ.ά. Τα ίδια και στις άλλες πυρκαγιές, όπως ενδεικτικά στις φωτιές στο Παγγαίο και στον Όρβηλο που έσβησαν, µετά από πολλές ηµέρες, όταν έβρεξε. Τα µέσα πυρόσβεσης – εναέρια και επίγεια – δεν επαρκούν και οι δυνάµεις των πυροσβεστών έχουν επισήµως 4.000 κενές οργανικές θέσεις (ενώ επιχειρούν χωρίς νερό και φαΐ και µετράνε και ένα νεκρό εξαιτίας των εξουθενωτικών ωραρίων). Το κυβερνητικό αφήγηµα της ετοιµότητας κατέρρευσε µε πάταγο (παρασύροντας και το πολυ-προβεβληµένο «επιτελικό κράτος»).

Η πολιτική περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων που εφαρµόζεται δογµατικά τα τελευταία χρόνια, έχουν οδηγήσει στη διάλυση τις δοµές δασοπροστασίας και πυρόσβεσης (αντίστοιχα και µε υγεία, παιδεία κ.ά.). Όσον αφορά στον πιο σηµαντικό τοµέα της πρόληψης, η περιγραφή της κατάστασης θα ήταν ανέκδοτο αν δεν συνιστούσε έγκληµα. Η έλλειψη ζωνών πυροπροστασίας, πυροσβεστικών κρουνών, καθαρισµού δασών σε συνδυασµό µε την ανυπαρξία σχεδίων ανάλυσης φωτιάς και αντιµετώπισης πυρκαγιών και φυσικά την ολέθρια µεταφορά (το 1998) της επιχειρησιακής ευθύνης από την δασική υπηρεσία στην πυροσβεστική, οδηγούν στα καταστροφικά αποτελέσµατα που βιώνουµε.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η Αττική καίγεται µε µεγάλη συχνότητα, αλλά η ετοιµότητα για την καταστολή, η αποτελεσµατικότητα και η εκ των υστέρων διαπίστωση αναγκαίων µέτρων πρόληψης, δίνουν την εντύπωση ενός κρατικού µηχανισµού που  αντιµετωπίζει το φαινόµενο για πρώτη φορά. Οι φωτιές ανάβουν για διάφορους λόγους – φυσικά και από εµπρησµό – και οι άνεµοι ή παρατεταµένη ξηρασία µπορεί να δυσκολεύουν την κατάσβεση, όµως γι’ αυτό είναι απόλυτα απαραίτητο να υπάρχουν επαρκή µέσα πρόληψης και κατάσβεσης των πυρκαγιών.

Ειδικά για την Αττική, µε τον µισό σχεδόν πληθυσµό της χώρας, η κατάσταση µε το περιβάλλον είναι ζοφερή, καθώς µέσα σε οκτώ χρόνια έχει χαθεί από πυρκαγιές το 37% των δασών της. Εκτός από την αύξηση των µεγάλων πυρκαγιών κατά 29% (σε σχέση µε την περίοδο 2008 ~ 2020), στα επιτεύγµατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη συγκαταλέγονται η πρώτη θέση µε το µεγαλύτερο ποσοστό καµένης γης Natura 2000, αλλά και η πρωτιά σε καµένη έκταση για κάθε φωτιά µε µέσο όρο για πέρσι τα 1.009 εκτάρια γης (αντίστοιχα η Ιταλία είχε 78 και η Γαλλία 41).

Το «σκορ» αυτό δεν είναι απόδειξη ανικανότητας της κυβέρνησης, αλλά αποτέλεσµα πολιτικών επιλογών. Μην ξεχνάµε ότι ο Μητσοτάκης ως αξιωµατική αντιπολίτευση, δήλωνε πως γνωρίζουν το πρόβληµα στην Αττική και ως κυβέρνηση θα είχαν ολοκληρωµένο σχέδιο αντιµετώπισης φυσικών καταστροφών στην περιοχή! Το 2021, µε την ίδρυση του περιβόητου υπουργείου Κλιµατικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας δήλωνε έτοιµος να αντιµετωπίσει την κλιµατική αλλαγή. ∆υστυχώς, η γνώση που διακήρυττε ήταν αυτή της εξασφάλισης κερδών για ηµετέρους είτε µέσω της ιδιωτικοποίησης τοµέων όπως ο καθαρισµός δασών ή η ενοικίαση και συντήρηση εναέριων µέσων, είτε µέσω των επιχειρηµατικών ευκαιριών που δίνει η κρίση όπως η διαχείριση των δασών από ξυλοβιοµήχανους και ξυλέµπορους ή ακόµη πιο ξεκάθαρα µε την αποψίλωσή δασών για να γίνουν ξενοδοχειακές επιχειρήσεις (βλ. Κέρκυρα και την προ τριετίας σχετική δήλωση στην Κέρκυρα «το δάσος κάποια στιγµή θα καεί … »).

Αντίθετα όµως, όσον αφορά στην κάλυψη των ευθυνών της, η κυβέρνηση έχει επιδείξει ιδιαίτερη επιτυχία στον τοµέα της πρόληψης για την εκτόνωση της οργής του λαού: Συνεχής βοµβαρδισµός από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης µε ανάλυση για τις συνέπειες της κλιµατικής κρίσης που προκαλεί τις πυρκαγιές και για το «φαινόµενο των κηλιδώσεων», µετακυλήσεις της ευθύνης στους πολίτες που δεν καθαρίζουν τα οικόπεδα από τα ξερόχορτα κ.ά. Ενώ ως επίτευγµα παρουσιάζεται το 112 που τα (αρκετές φορές και αλλοπρόσαλλα) µηνύµατά του θυµίζουν το ανέκδοτο µε το βοσκό που φώναζε για τον λύκο στα κοπάδι.  Ιδιαίτερη αγανάκτηση προκαλεί η αλαζονεία που καταγράφεται σε δηλώσεις πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών είτε αρνούµενοι να παραδεχθούν λάθη, είτε µιλώντας για µικρό αριθµό από πολίτες που επλήγησαν (και βέβαια οι υπόλοιποι συµπολίτες τους που µένουν χωρίς πνεύµονες οξυγόνου προφανώς δεν είναι πληγέντες), είτε προσπαθώντας να κάνουν συµψηφισµό µε τους νεκρούς του αντίστοιχου εγκλήµατος στο Μάτι. Βέβαια ο κυνισµός αυτός στοχεύει στην επίδειξη ισχύος και στην απογοήτευση όσων εξοργίζονται µε την πολιτική τους.

Όµως η προπαγάνδα δεν σβήνει τις φωτιές και βέβαια δεν «ανασταίνει» τα δάση, τα οποία χάνονται µε γοργούς ρυθµούς. Μετά τις πυρκαγιές έρχονται οι πληµµύρες και η ξηρασία, ενώ η «πράσινη ανάπτυξη» φέρνει ανεµογεννήτριες αντί για δέντρα και τουριστική «αξιοποίηση». Η καταστροφή δεν οφείλεται σε κάποιο παγκόσµιο φυσικό φαινόµενο, αλλά στην εγκληµατική αδιαφορία των κυβερνήσεων και των πολιτικών εξυπηρέτησης του κεφαλαίου που οδηγεί σε µια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, µε άµεσες συνέπειες στην υγεία, στην κοινωνία και στην οικονοµία. ∆εν µπορούµε, λοιπόν, να επιτρέψουµε να γίνει η καταστροφή µια ακόµη κανονικότητα, ούτε γίνεται να είµαστε σε αναµονή ενός ευσυνείδητου εισαγγελέα που θα εγκαλέσει τους αρµόδιους για να βρεθούν αντιµέτωποι των ευθηνών τους. Και βέβαια δεν πρέπει οι πυρόπληκτοι να αφεθούν στην τύχη τους: εκτός από την έµπρακτη αλληλεγγύη – που δεν αρκεί για την επούλωση των πληγών – πρέπει να στηριχθούν στον αγώνα για άµεση και πραγµατική αποζηµίωση τους.

Οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να συντονιστούν άµεσα για να αντιτείνουν στην απογοήτευση, που θέλουν να µας επιβάλλουν, την δυνατότητα µετασχηµατισµού της οργής του κόσµου σε οργανωµένη πάλη, διεκδικώντας:

    • Άµεση αποζηµίωση πληγέντων για το σύνολο των καταστροφών

    • Προσλήψεις µόνιµου προσωπικού σε πυροσβεστική, δασική υπηρεσία, πολιτική προστασία και άλλες σχετικές υπηρεσίες δήµων και περιφερειών

    • Ενίσχυση επίγειων και εναέριων µέσων πυροπροστασίας (χωρίς οι προµήθειες να σχεδιάζονται σύµφωνα µε τα συµφέροντα των ευρωπαίων κατασκευαστών)

    • Άµεση έναρξη αντιπληµµυρικών και λοιπών έργων αποκατάστασης

    • Κατάργηση όλων των δασοκτόνων νόµων και καµία αλλαγή χρήσης γης στις καµένες δασικές περιοχές.

K.M.

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου No51 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί

Το φετινό καλοκαίρι, που ολοκληρώνεται ηµερολογιακά αυτές τις µέρες, ήταν µία περίοδος που δεν ήταν καθόλου ήρεµη και χαλαρή για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας. Σύµφωνα µε έρευνες που δηµοσιοποιήθηκαν περίπου 1 στους 2 Έλληνες δηλώνει ότι δεν θα κάνει διακοπές το 2024, ενώ 1 στους 3 δηλώνει ότι θα κάνει διακοπές λιγότερες µέρες από άλλες χρονιές.

Ο κύριος λόγος για αυτό είναι το χαµηλό διαθέσιµο εισόδηµα και οι συνεχείς αυξήσεις στις τιµές των µέσων µεταφοράς, διαµονής και διατροφής. Έτσι οι διακοπές κινδυνεύουν να µετατραπούν από δικαίωµα σε πολυτέλεια. Ταυτόχρονα είχαµε και φαινόµενα περαιτέρω ταξικού και ρατσιστικού διαχωρισµού, όπου  µέλη της κυβέρνησης, στελέχη της Ν∆ και συστηµικοί δηµοσιογράφοι καλούσαν τους κατοίκους της χώρας να δώσουν προτεραιότητα στους τουρίστες και να µην πάνε διακοπές, να πάνε στα “χωριά” τους, µακριά από τουριστικούς προορισµούς ή να µείνουν στις πόλεις!

Επίθεση στα εργασιακά

H κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας παρά το µήνυµα που έστειλαν οι ψηφοφόροι στις Ευρωεκλογές και τη συνεχιζόµενη φθορά της, δεν σταµάτησε καθόλου το καταστροφικό της έργο.

Μέσα στον Ιούλιο ξεκίνησε η εφαρµογή της εξαήµερης εργασίας βάση του αντεργατικού νόµου Γεωργιάδη (ν. 5053/2023), όπου δίνεται το ελεύθερο σε πλήθος επιχειρήσεων να δουλέψουν νόµιµα πλέον και έκτη µέρα, καταργώντας το πενθήµερο. Βέβαια υπάρχουν ήδη χιλιάδες επιχειρήσεις που εφαρµόζουν επταήµερο και δωδεκάωρο..

Με την δηµοσιοποίηση της εγκυκλίου του Υπ. Εργασίας άρχισε ένα ακόµα όργιο αυθαιρεσιών, καθώς χιλιάδες επιχειρήσεις, είτε υπάγονται στις διατάξεις του νόµου, είτε όχι εφαρµόζουν εξαήµερη εργασία. Υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες στα συνδικάτα για επιβολή εξαήµερης εργασίας σε ξενοδοχεία, εµπορικά καταστήµατα, φούρνους, φαρµακεία και αλλού!

Μέσα στο καλοκαίρι η κυβέρνηση απέλυσε τους εργαζόµενους της ΛΑΡΚΟ στην προσπάθεια της να την παραδώσει για 6 εκατ. € στην ΤΕΡΝΑ-AD Holdings! Τουλάχιστον 850 εργαζόµενοι της εταιρίας βρέθηκαν στο δρόµο και άλλοι 100 εργολαβικών συνεργείων. Η ΛΑΡΚΟ κατατάσσεται µέσα στις δέκα µεγαλύτερες επιχειρήσεις διεθνώς στον κλάδο του σιδηρονικελίου, όπου όµως συστηµατικά απαξιώθηκε για να ξεπουληθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

∆όθηκε ένας µεγάλος αγώνας από τους\τις εργαζόµενους\ες και τις οικογένειες τους, αλλά δυστυχώς και µε τη συµβολή των στρατηγικών αδιεξόδων του ΠΑΜΕ, που καθοδήγησε τις κινητοποιήσεις, οδηγηθήκαµε στην ήττα.

Συνεχίστηκαν οι επιθέσεις της κυβέρνησης της ∆εξιάς και στη ∆ηµόσια Υγεία µε αιχµή του δόρατος την Ψυχική Υγεία και την απεξάρτηση, όπου συρρικνώνει διαρκώς τον δηµόσιο τοµέα, αλλά και στην ∆ηµόσια Παιδεία µε το ψηφιακό, εξ’ αποστάσεως σχολείο τις συγχωνεύσεις τµηµάτων και τις διώξεις των εκπαιδευτικών για τον αγώνα τους κατά της προσχηµατικής αξιολόγησης.

Ταυτόχρονα ο υπ. Οικονοµικών Χατζηδάκης εισηγείται “µοντέλο” ∆ΕΗ για οκτώ φορείς του ∆ηµοσίου (ΟΑΣΑ, ΕΛΤΑ, ∆ΕΘ-Helexpo, ΓΑΙΟΣΕ κλπ), ώστε να ξεπουληθούν και αυτοί στα αρπακτικά των αγορών.

Επιτελική χρεοκοπία

Εκείνο που στιγµάτισε όµως το φετινό καλοκαίρι ήταν οι καταστροφικές πυρκαγιές και η παντελής απουσία αντιµετώπισης τους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τον Απρίλη έπιασε µεγάλη φωτιά στα Πιέρια, όπου έσβησε µόνη της όταν έφτασε στις κορυφές των βουνών. Στην Ανατολική Μακεδονία οι φωτιές έκαιγαν από µία εβδοµάδα έως και έναν µήνα (όρος Όρβηλος, Φαλακρό, Παγγαίο) µε ελάχιστες ή και καθόλου πυροσβεστικές δυνάµεις.

Στη δε Αττική η φωτιά ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και σε 2,5 ώρες έφτασε στον Μαραθώνα, ενώ έκαψε σπίτια στον αστικό ιστό του λεκανοπεδίου Αττικής, καθώς  και 100.000 στρέµµατα δάσους, ενώ είχαµε και µία νεκρή µετανάστρια εργάτρια.

Η Νέα ∆ηµοκρατία θυµάται το περιβάλλον µόνο όταν είναι να βάλουν ανεµογεννήτριες και να αποκοµίσουν κέρδη από αυτό, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες από την καταστροφή του. Ήδη ο Ιούλιος ήταν ο πιο ζεστός µήνας που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσµο. Αντιλαµβανόµαστε πόσο θα χειροτερεύσουν τα πράγµατα µε την κλιµατική κρίση, αν αφήσουµε ανεξέλεγκτες τις πολιτικές τους, που καταστρέφουν το περιβάλλον για τα κέρδη των λίγων.

Αφαίµαξη από την ακρίβεια

Συνεχίζεται η µεταφορά πλούτου από τα λαϊκά νοικοκυριά προς τις µεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος µέσω της ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Η κυβέρνηση ανακοινώνει διαρκώς αύξηση των εσόδων του κρατικού προϋπολογισµού από τους άµεσους και έµµεσους φόρους. Ήδη το πρώτο επτάµηνο του 2024 υπήρξε αύξηση των εσόδων σχεδόν κατά 4 δις, µε το 25% να αφορά έσοδα από τον ΦΠΑ.

Συνολικά υπολογίζεται ότι έχουµε από το 2020 έως το 2023 αύξηση στις τιµές των προϊόντων και των υπηρεσιών κατά 18%. Βέβαια κάποια αγαθά έχουν αυξηθεί πολύ περισσότερο, όπως είναι το ελαιόλαδο κατά 138%, το φυσικό αέριο κατά 57% κ.α.

Συµπληρωµατικά την κατάσταση της εργατικής τάξης δυσκολεύουν και οι µεγάλες αυξήσεις στις τιµές των ενοικίων και των ακινήτων, που πλέον µας έχουν οδηγήσει σε στεγαστική κρίση.

Ενώ την ίδια ώρα έρευνα του ΚΕΠΕ (που κάθε άλλο, παρά Αριστεροί είναι) αναφέρει ότι το µέσο ωροµίσθιο στην Ελλάδα µε βάση την αγοραστική του δύναµη, είναι το χαµηλότερο στην Ε.Ε.!

Αντιπολίτευση σε vertigo

Μεγάλος αρωγός της ακροδεξιάς πολιτικής του Μητσοτάκη είναι η απουσία πολιτικού αντίπαλου και οι εσωτερικές κρίσεις που έχουν ξεσπάσει στο εσωτερικό κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Σύριζα εµφανίστηκε σε δηµοσκόπηση ως πέµπτο κόµµα στην πρόθεση ψήφου, ενώ και το ΚΚΕ ήταν πίσω από την Ελληνική Λύση. ∆υστυχώς την κατάρρευση της σοσιαλδηµοκρατίας και του ρεφορµισµού, δεν έχει καταφέρει να την αξιοποιήσει η Επαναστατική και Ριζοσπαστική Αριστερά.

Παρά την φθορά των συστηµικών κοµµάτων και την αντοχή στα (χαµηλά) ποσοστά του ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν έχει µπορέσει να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική πρόταση για τα πιο ριζοσπαστικοποιηµένα κοµµάτια της κοινωνίας.

Εργατικό Κίνηµα: Ξεκίνηµα µε ∆ΕΘ

Το παιχνίδι θα κριθεί στις µάχες που θα πρέπει να δοθούν το επόµενο διάστηµα απέναντι στις ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήµατος.

Πρώτο βήµα είναι τρεις δεκαετίες τώρα η διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη στα εγκαίνεια της ∆ΕΘ µε αφορµή της οικονοµικές εξαγγελίες του εκάστοτε πρωθυπουργού.

Ακολούθως πρέπει να πιέσουµε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να περιορίσει τον προδοτικό της ρόλο ή (ακόµα καλύτερα, αν έχουµε την δυνατότητα) να την θέσουµε στο περιθώριο και να πρωταγωνιστήσουν στην οργάνωση των αγώνων διαδικασίες από τα κάτω, όπως είναι οι επιτροπές αγώνα και οι τοπικές συνελεύσεις.

Μπορεί το εργατικό κίνηµα να ωθήσει τις πολιτικές εξελίξεις και να αντιστρέψει το κλίµα. Τα αιτήµατα για αυξήσεις σε µισθούς και συντάξεις, για σταµάτηµα των ιδιωτικοποιήσεων και επαναφορά στο ∆ηµόσιο (µε εργατικό έλεγχο) των ξεπουληµένων φορέων και οργανισµών, για µέτρα κατά της ακρίβειας και για την προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει να είναι κεντρικά για την τάξη µας.

Πολιτικές απαντήσεις

Μπορούν και πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες για επιτροπές δράσης κατά της ακρίβειας, για τοπικές συνελεύσεις  ενάντια στις διακοπές ρεύµατος, στους πλειστηριασµούς και στο στεγαστικό πρόβληµα µε την αύξηση των ενοικίων και τον υπερτουρισµό.

Καθίστανται αναγκαία για την επιβίωση της εργατικής τάξης η οργάνωση αγώνων, η πολιτική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον καπιταλισµό και ένα ισχυρό µέτωπο αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Ο συσχετισµός δύναµης είναι σε βάρος της εργατικής τάξης, των κινηµάτων αντίστασης και της Αριστεράς, όµως δεν έχει µπορέσει να σταµατήσει τις κινηµατικές δράσεις και αντιστάσεις, που εκδηλώνονται ακόµα και το καλοκαίρι, ούτε και αναιρεί τη δυνατότητα για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς και ιδιαίτερα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών και η ανάδειξή της σε µαζικό πολιτικό ρεύµα εξαρτάται αποκλειστικά από την πολιτική στάση της ίδιας και των πολιτικών δυνάµεων που την απαρτίζουν.