Οι πραγματικές συνθήκες ζωής «πέρα από το ποτάμι» είναι, για τους αργυρώνητους δημοσιογράφους των ΜΜΕ της λίστας Πέτσα και τους κατοίκους της Εκάλης, λιγότερο γνωστές από τις αφηγήσεις για τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου στις αρχές του 19^ου αιώνα. Στην πραγματικότητα είναι μια άλλη Ελλάδα που πάντα κρύβεται «κάτω από το χαλί» προκειμένου να μη θολώσει η εικόνα της εκάστοτε κυβέρνησης και των υπέρκομψων συζύγων τους. Έτσι και στην τωρινή «έξαρση της πανδημίας» στην Δυτική Αττική, η αναζήτηση των αιτιών ουδόλως παρέπεμψε στην αβάσταχτη πραγματικότητα της περιοχής αλλά, εφαρμόζοντας τον κανόνα που έχει επικρατήσει τους τελευταίους εννιά μήνες, ενοχοποιήθηκαν οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής με σαφέστατες ρατσιστικές υπονοήσεις για τα «ιδιαίτερα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά».

Η «άγνωστη» Δυτική Αττική

Μια γρήγορη ματιά στα χαρακτηριστικά της περιοχής, μας αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία που δεν πρέπει να παραλείπονται από όποιον θέλει, με ειλικρίνεια, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της πανδημίας στην περιοχή αυτή (το οποίο ισχύει αντίστοιχα και για άλλες περιοχές όπως π.χ. στην Κοζάνη).

Στη Δυτική Αττική συγκεντρώνεται το 1/3 των βιομηχανιών της Αττικής και το 40% της βαριάς βιομηχανίας της χώρας. Μάλιστα οι 23 από τις 38 πλέον ρυπογόνες βιομηχανίες της Αττικής βρίσκονται στην περιοχή αυτή (οι 19 στον Ασπρόπυργο). Στην Δυτική Αττική εδρεύει, επίσης, το σύνολο των επιχειρήσεων Logistics και οι μεγάλες αποθήκες των μονοπωλίων του λιανεμπορίου και των τροφίμων.

Οι συνθήκες σε αυτούς τους χώρους είναι άθλιες και η αυξημένη διακίνηση λόγω lock down δημιουργεί συνθήκες υπερμετάδοσης του ιού.

Στην περιοχή αυτή υπάρχει ακόμη και η (υπερκορεσμένη πλέον) χωματερή ανοικτής ταφής όλων των απορριμμάτων της Αττικής, τα μεγαλύτερα διυλιστήρια της χώρας, ενώ στη θαλάσσια περιοχή της, εκτός από τα κουφάρια πλοίων και τις συνήθεις διαρροές πετρελαίου, υπάρχει και η Ψυτάλλεια όπου καταλήγουν όλα τα λύματα του λεκανοπεδίου.

Εξίσου σημαντικά πυκνή είναι η κατοίκηση των βιομηχανικών εργατών στις περιοχές της Δυτικής Αττικής, με χαρακτηριστικές περιοχές τον Ασπρόπυργο, το Μενίδι και την Ελευσίνα.  

Εκτός από τις εντελώς ακατάλληλες συνθήκες που υπάρχουν στους χώρους εργασίας, οι συνθήκες κατοικίας είναι εξίσου τραγικές. Ανυπαρξία ρυμοτομικού σχεδίου, με την ασυδοσία των μεγάλων συμφερόντων να οργιάζει (σε χρόνια διαπλοκή με τους πολιτευτές της περιοχής), η περιοχή κάθε άλλο παρά εγγυάται ανθρώπινους όρους διαβίωσης. 

Στο Θριάσιο Πεδίο, που κάποτε υπήρξε μια εύφορη πεδιάδα με σημαντική αγροτική παραγωγή, έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια ένα απόλυτα δυστοπικό τοπίο: Τρώγλες, σπίτια από χαρτόκουτα και λαμαρίνες (οι φαβέλες της σύγχρονης Ελλάδας) σκόρπια ανάμεσα σε εργοστάσια πυρομαχικών, σε παράνομα σκραπατζίδικα κ.ά., συνορεύουν με χημικά απόβλητα και μπάζα που ρίχνει ο καθένας όπου θέλει. Απόβλητα από επιχειρήσεις βυρσοδεψίας χρωματίζουν τα ρέματα (όπως του Αγίου Γεωργίου στον Ασπρόπυργο), που περνούν δίπλα από τα χωράφια που οι εναπομείναντες γεωργοί φυτεύουν τις ντομάτες και τα μαρούλια τους. 

Σε αυτούς τους «κήπους» της Αττικής, έχουν γκετοποιηθεί και χιλιάδες Ρομά, σπρωγμένοι σε μεγάλο ποσοστό, λόγω του κοινωνικού αποκλεισμού, στην παραβατικότητα. Επίσης, λόγω της συγκέντρωσης των βιομηχανιών που διαθέτει η περιοχή, έγινε υποδοχέας χιλιάδων μεταναστών που αναζητούσαν ένα μεροκάματο. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κοινωνικό κράμα των πιο φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που ζουν στην τελευταία ταχύτητα της κοινωνικής «προόδου», ενώ η αστική ελίτ «αγνοεί» την ύπαρξή τους. 

Χαρακτηριστικά στοιχεία των συνθηκών που βιώνουν αναφέρονται η ανεργία στην περιοχή του Ασπροπύργου που φτάνει το ποσοστό του 28%, καθώς και το 50% περίπου των παιδιών στον Ασπρόπυργο, που μόλις τελειώσουν το δημοτικό εγκαταλείπουν το σχολείο. Πιο εφιαλτικά είναι τα προβλήματα υγείας. Οι άνθρωποι στον Ασπρόπυργο ζουν από τα εργοστάσια και πεθαίνουν από αυτά. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη πόλη που να μην έχει έναν καρκινοπαθή στην οικογένεια, με τα αναπνευστικά προβλήματα να θερίζουν κι αυτά.

Παρότι ο Δήμος Ασπροπύργου είναι από τους πλουσιότερους δήμους της Αττικής, με προϋπολογισμό πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ και 12 εκατομμύρια αποθεματικό (λόγω αντισταθμιστικών οφελών από ΧΥΤΑ και βιομηχανίες), οι άνθρωποι πεινάνε. Κάπου 2.500 οικογένειες ζουν με το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, ενώ 700 άνθρωποι τρέφονται από το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου.

Η ταξική διαχείριση της πανδημίας

Σε αυτή την περιοχή της «γενοκτονίας» διαρκείας σε βάρος των εργατικών στρωμάτων, η διαχείριση της πανδημίας δεν θα μπορούσε, για την αστική μας τάξη και την κυβέρνηση των αρίστων, παρά να έχει ένα αντίστοιχο ταξικό πρόσημο.

Με τις λεωφορειακές γραμμές Α16, Β16, Γ16 και 805 κομμένες, οι κάτοικοι στοιβάζονταν όλους αυτούς τους μήνες στα λιγοστά (ανά 40 λεπτά) δρομολόγια για να πάνε στη δουλειά τους.  

Τα παιδιά στα σχολειά της περιοχής κατά κανόνα είναι 27 σε κάθε τάξη, χωρίς τεστ. Απαίτησαν να φορούν μάσκες και να τις αλλάζουν και δεν αναρωτήθηκε κανένας αν έχουν τα χρήματα να καλύψουν τα έξοδα οι οικογένειες. Όσα παιδιά αρρώστησαν τα έστελναν σπίτι χωρίς τεστ, χωρίς διάγνωση. 

Οι χώροι δουλειάς, με ευθύνη της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, μετατράπηκαν σε υγειονομικές βόμβες διασποράς του ιού, με πλήρη αδιαφορία στα υγειονομικά πρωτόκολλα (χωρίς μάσκα και αντισηπτικά, ο ένας πάνω στον άλλο). Οι έλεγχοι ως προς τη τήρηση των μέτρων μεταξύ των εργαζόμενων, ήταν – και είναι – μηδαμινοί. «Ένα εργοστάσιο που βρισκόταν σε αναστολή εργασιών, δούλευε κανονικά και η εντολή προς τους εργάτες ήταν “αν φανεί ελεγκτής, ανεβείτε στην ταράτσα”» κατήγγειλε ο πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Ελευσίνας. Τα τεστ του ΕΟΔΥ στους εργαζόμενους ήταν είδος πολυτελείας, με μόνο 900 τεστ σε Ελευσίνα και Ασπρόπυργο, αλλά κανένα σε χώρο δουλειάς εκεί που υπάρχει αντικειμενικά συνωστισμός). 

Το Συνδικάτο Μετάλλου και εργαζομένων Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας είχε καταγγείλει ότι στα εργοστάσια της περιοχής υπάρχουν «εκατοντάδες αδήλωτα κρούσματα», ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν επιτρέπουν σε εργαζόμενους με συμπτώματα να μείνουν σπίτι τους σε καραντίνα «διότι έχει πολύ δουλειά», και ότι «σε μεγάλες αποθήκες σούπερ μάρκετ της περιοχής, οι εργαζόμενοι αναφέρουν πιθανά κρούσματα και η εταιρεία όχι απλά δεν κάνει προληπτικούς ελέγχους, αλλά έρχονται οι διευθυντές και κάνουν διάγνωση (!), λέγοντας ότι “είναι απλά μια ίωση».

Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη. Αν ήθελες να κάνεις τεστ, έπρεπε να είσαι ένα βήμα πριν το θάνατο. Κι αν έφτανες στο νοσοκομείο,  έπρεπε να ρισκάρεις αν θα έμπαινες από την πόρτα και θα έβγαινες με τον ιό, ή αν δεν επέστρεφες σπίτι χωρίς να σε δει γιατρός. Αν είχες ασθενή μέσα έπρεπε να κάνεις ιδιωτικά τεστ μοριακό για να μπορείς να τον επισκεφθείς. 

Το φταίξιμο και η τιμωρία στα θύματα

Η κυβέρνηση έχει μια ιδιότυπη άποψη για το τι σημαίνει  αντιμετώπιση μιας δραματικής υγειονομικής κρίσης από την Πολιτεία. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ευθαρσώς δήλωσε πως η όλη η δράση και το καθήκον της Πολιτείας πριν από το lockdown του πλήρους οικονομικού στραγγαλισμού στην δυτική Αττική εξαντλήθηκαν σε μια τηλεοπτική προειδοποίηση από τον υπουργό Υγείας και σε μια τηλεδιάσκεψη, στην οποία υποδείχθηκε ξανά ως πηγή της εκρηκτικής διασποράς του κορονοϊού η περίφημη «ατομική ευθύνη».

Μας ανακοίνωναν ότι η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, στη Δυτική Αττική είναι γενικά «περίεργη» και ανεξήγητη, αν και μια εξήγηση ίσως αποτελούν τα «ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά», δηλαδή οι Ρομά (γύφτους τους λένε) και οι μετανάστες εργάτες.  Έτσι, αφενός τα μέτρα δικαιολογούνται και αφετέρου για άλλη μια φορά δια της ενοχοποίησης των συνήθων υπόπτων, αθωώνεται η κυβέρνηση.

Όμως γνώριζαν …  Ο δήμαρχος Ελευσίνας Αργύρης Οικονόμου, όπως ο ίδιος είπε, είχε ζητήσει από την κυβέρνηση εκτεταμένους ελέγχους στις βιομηχανικές περιοχές και περισσότερα δρομολόγια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και ελέγχους στο εμπορικό λιμάνι της Ελευσίνας. Επίσης, από τις 4 Νοεμβρίου ο αντιπεριφερειάρχης δυτικής Αττικής είχε στείλει υπόμνημα στον ΕΟΔΥ ζητώντας μαζικά τεστ, και στην περίφημη τηλεδιάσκεψη της 11ης Δεκεμβρίου οι εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης είχαν ενημερώσει τον κ. Χαρδαλιά για την υγειονομική βόμβα της βιομηχανικής ζώνης. Όχι πως οι δήμαρχοι αυτοί, που έρχονται τώρα να σταθούν πλάι στον υπουργό τρομοκρατίας, κίνησαν όλο αυτό το διάστημα κάποια διαδικασία προστασίας των πολιτών τους.

Το τέλειο υγειονομικό έγκλημα που φαίνεται να συντελείται στο Θριάσιο, ολοκληρώνεται με το νέο σκληρότερο lockdown, που περιλαμβάνει απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00, κλείσιμο του click away, των κομμωτηρίων κ.ά. Χωρίς καμία τιμωρία των πραγματικών ενόχων και, κυρίως, χωρίς κανένα – έστω και τώρα – ουσιαστικό μέτρο προστασίας των εργαζομένων από την διάδοση του κορονοϊού.

Είναι λοιπόν κοινωνικά άδικη και υγειονομικά απόλυτα λάθος η διαχείριση με αυστηρότερο lockdown σε περιοχές της Δυτικής Αττικής. Η λήψη αυτών των μέτρων συνιστά ομολογία αποτυχίας και ταυτόχρονα αδιαφορίας της πολιτείας να ελέγξει την εξάπλωση στους χώρους εργασίας. Και είναι πρόκληση ενάντια στη λογική να λες στον κόσμο ουσιαστικά ότι επιτρέπεται μόνο να δουλεύουν και να πληρώνουν λογαριασμούς, αλλά απαγορεύεται να διασκεδάσουν, ακόμη και να πάνε μία βόλτα – ιδιαίτερα όταν βλέπουν αυτούς που τους κουνάνε το δάχτυλο, να συνεχίζουν να κάνουν βόλτες ανέμελα. Και δυστυχώς αυτή η αντιμετώπιση ευνοεί όσους θέλουν να πιστέψουν ότι κορονοϊός δεν υπάρχει, ταυτίζοντας το υπαρκτό πρόβλημα με την πολιτική που εφαρμόζεται.

Ώρα να ζητήσουμε εμείς το λογαριασμό

Η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν απειλεί, αλλά θέλει να βοηθήσει όλους εμάς να μας διδάξει πώς να μην κάνουμε του κεφαλιού μας. Να βοηθήσουν ποιοι; Αυτοί που όλο αυτό το διάστημα το μόνο που κάνουν είναι να επιβάλλουν καταστολή και πρόστιμα. Θα ήταν ένα σκηνικό κωμωδίας αν τα γεγονότα με την καθημερινή εκατόμβη νεκρών από την πανδημία δεν συνιστούσαν μια τραγωδία. 

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός τρομοκρατίας απειλεί πως θα μας «σφραγίσει σπίτι – σπίτι». Ο Κυβερνητικός παροξυσμός στις συνθήκες του lockdown, με συνεχή προώθηση αντιλαϊκών μέτρων, ακραία καταστολή και καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας, έφτασε στα όρια του.

Ήρθε η ώρα να σπάσει η σιωπή. Πρέπει πλέον να μιλήσει ο κόσμος της εργασίας, να ζητήσει το λογαριασμό. Να χρεώσουμε τις εκατόμβες νεκρών. Το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, τη λειτουργία εργοστασίων, σχολείων κλπ. χωρίς κανένα μέτρο. Το κλείσιμο δραστηριοτήτων χωρίς να νοιάζονται πώς θα ζήσουν οι εργαζόμενοι. Την έλλειψη ΜΕΘ και προσωπικού. Της τηλεκπαίδευση του φιάσκου και των αποκλεισμών. Της απόλυτης φτωχοποίησης εργαζομένων στους κλάδους που πλήττονται (και όχι μόνο).

Τα επερχόμενα εμβόλια για τον κορονοϊό δεν θα σας σώσουν – κι ας είστε οι πρώτοι που θα τα κάνετε. Γιατί δεν παρέχουν ανοσία κατά της λαϊκής οργής.  

Κ.Μ.

«Να θυμίσουμε ότι δεν είμαστε “φωνακλάδες” όταν δεν χρειάζεται. Και αν γίναμε “επώνυμοι”, το οφείλουμε στη μακρόχρονη καθημερινή και συνεπή δράση μας στη μαχόμενη δικηγορία, τον συνδικαλισμό και την πολιτική. Ούτε στη βράβευση από το FBI, ούτε στον πολιτικό αμοραλισμό της εναλλαγής από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, ούτε στην ψήφιση νομοσχεδίων που δεν διαβάζουμε, ούτε στην αποδοχή δοτών κυβερνητικών εξουσιών. Είχαμε και εμείς τα προσόντα για να γίνουμε καρριερίστες της δημόσιας ζωής, αλλά δεν το καταδεχθήκαμε. Και η στάση μας επιβραβεύεται κάθε μέρα όλο και από μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Ένα μικρό δείγμα είναι η χθεσινή καθολική συμπαράσταση από το σύνολο του νομικού κόσμου και μεγάλη μερίδα πολιτικών και κοινωνικών φορέων και προσωπικοτήτων, μακράν πέραν της στενής πολιτικής εμβέλειας του χώρου μας. Και θα υπάρχουμε όπως τώρα όταν ο κ. Χρυσοχοίδης θα έχει περάσει στα απορρίμματα της ιστορίας». Τα παραπάνω είναι ένα μέρος της απάντησης του δικηγόρου, συνήγορου της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Κώστα Παπαδάκη, στην στοχοποίησή του από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στη Βουλή.

Στην εκτενή του ανακοίνωση για τα γεγονόταν, ο κ.Παπαδάκης  προσθέτει ότι «διαισθάνομαι ότι διόλου δεν αργεί η ώρα, καθώς όλο και λιγότερες φωνές, ακόμα και μέσα από την κυβέρνηση (μόνο οι ακροδεξιές) υψώνονται για να τον στηρίξουν. Χθες τον άδειασε και η Εισαγγελία. Η ανάλωσή του ωριμάζει. Αν μέχρι τότε ο Υπουργός θεωρεί ότι η ποινικοποίηση της δράσης μας υπηρετεί τις κατασταλτικές του φιλοδοξίες, ας την επιχειρήσει ξανά. Δεν την φοβόμαστε. Και καμμία ασυλία δεν του ζητάμε. Η παράδοση του χώρου μας περιλαμβάνει πολλές ιερές μορφές δικηγόρων (ένας από αυτούς αναφέρεται στο τέλος του κειμένου) που συνέβαλαν στην πεποίθηση ότι «οι δίκες δεν λυγίζουν τους αγωνιστές». Να ένας τίτλος που μάταια θα ψάξει κανείς να βρεί δίπλα στο όνομά του»

Nωρίτερα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, με αρκετή δόση ειρωνείας αναφέρθηκε έμμεσα και άμεσα στους δύο δικηγόρους, χαρακτηρίζοντάς τους «επώνυμους φωνακλάδες» και «καλή κοινωνία της Αθήνας». Ο Υπουργός επιχειρεί με «επτά σημεία», να καλύψει όλες τις εικόνες που είδαν για ακόμα μία φορά το φως της δημοσιότητας, δίνοντας μάλιστα το μήνυμα ότι «η δημοκρατία επανέρχεται. «Η δήθεν αριστερή ευαισθησία, είναι μια τυφλή αδιαλλαξία. Αδιαλλαξία της εχθροπάθειας, αδυναμία της κατανόησης, φτηνή εκμετάλλευση της οργής. Η καταγγελία έχει γίνει συνήθεια και επάγγελμα. Γι αυτό και η κοινωνία σας έχει γυρίσει την πλάτη» τονιζει μεταξύ άλλων, ενώ στο στόχαστρό του μπαίνουν και οι «βιαιολόγοι των κοινωνικών μέσων».

Με μια μακροσεκλή ανακοίνωση στα «ψέματα και τις ιδεολογικές κορόνες του Υπουργού» απάντησε και ο Θανάσης Καμπαγιάννης, τονίζοντας ότι «ο Υπουργός αναλαμβάνει την ευθύνη της προσαγωγής και σύλληψης των δικηγόρων που τελούσαν τα υπερασπιστικά τους καθήκοντα».

«Συλλήψεις δικηγόρων κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν έχουν γίνει ποτέ σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν επί των ημερών της κυβέρνησης αυτής και έχει μεγάλο ενδιαφέρον ποια θα είναι η πρόοδος της όλης διαδικασίας, όταν η σχετική δικογραφία θα φτάσει στα χέρια του αρμόδιου Εισαγγελέα. Ήδη, στην όλη εξέλιξη της μεθόδευσης της αυτόφωρης διαδικασίας χτες σημειώθηκε ένα σοβαρό ρήγμα. Μετά τον Καμπαγιάννη και εμένα, κανένας από τους υπολοίπους 60 και πλέον κατηγορουμένους δεν κλήθηκε σε απολογία. Συνεπώς, ματαιώθηκε εν τω γενέσθαι η προσπάθεια δημιουργίας πλήρως προανακριτικής δικογραφίας, η οποία θα οδηγούσε ώριμα σε αυτόφωρη διαδικασία» σημειώνει σε άλλο σημείο ο Κώστας Παπαδάκης, που μίλησε επίσης στη ραδιοφωνική εκπομπή του TPP, στους Θάνο Καμήλαλη και Μηνά Κωνσταντίνου.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

Λίγο πολύ έχει δημοσιοποιηθεί το ιστορικό της χθεσινής σύλληψης και κράτησής μου μαζί με τον Θανάση Καμπαγιάννη. Για την πληρότητα της καταγραφής και για κάποιες επιβαλλόμενες απαντήσεις σε προκλήσεις και ψέμματα και εκστομίστηκαν σήμερα από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη στη Βουλή για όσα έγιναν χθες σημειώνω τα ακόλουθα :

Την Κυριακή 6/12/2020 βρέθηκα στις 11.30 π.μ. περίπου στην διασταύρωση των οδών Ναυαρίνου και Χαριλάου Τρικούπη στην Αθήνα προσπαθώντας μόνος μου με ένα λουλούδι στο χέρι να φτάσω στο χώρο του μνημείου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, προκειμένου να το καταθέσω. Ο αστυνομικός κλοιός που είχε παραταχθεί κατά μήκος της Χαριλάου Τρικούπη εμπόδιζε την πρόσβαση προς τα κάτω (προς την οδό Ζωοδόχου Πηγής) και μου δήλωσαν ότι απαγορεύεται ακόμα και η μεμονωμένη κατάθεση λουλουδιού και προσπέλαση στο μνημείο, παρά το γεγονός ότι η απαγόρευση αυτή δεν συμπεριλαμβανόταν στην απαγορευτική για τις συναθροίσεις απόφαση αρχηγού ΕΛ.ΑΣ. την προηγούμενη ημέρα.

Δέχτηκα αναγκαστικά την απόφαση αυτή και παρέμεινα στο σημείο, προκειμένου να συνδράμω με τις νομικές μου υπηρεσίες σε ομάδα, η οποία επρόκειτο να προσέλθει για να πραγματοποιήσει ολιγομελή συγκέντρωση με απόλυτη τήρηση των μέτρων ασφαλείας (μάσκες και αποστάσεις), όπως και έγινε μετά από λίγα λεπτά. Αντικείμενο της συνδρομής μου ήταν η διαμεσολάβηση μου προς την αστυνομία, προκειμένου να επιτραπεί η πραγματοποίηση της συγκέντρωσης αυτής, καθώς και να επιτραπεί σε αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων, σχεδόν όλων μελών του Σ.Ε.Κ., να καταθέσουν λουλούδια στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Στην σχετική προσπάθεια συμμετείχε υπό την ιδιότητα του και αυτός ως δικηγόρος ο Θανάσης Καμπαγιάννης.

Στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων και ενώ το κλίμα συζήτησης με τον επί τόπου επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων ήταν άριστο χωρίς καμμία ένταση και μάλιστα καθώς ο ίδιος αναγνώριζε ότι η τήρηση των μέτρων από τους συγκεντρωμένους ήταν πλήρης, μας ανακοίνωσε ότι δυστυχώς για αυτόν έχει άνωθεν εντολές να συλλάβει όλους τους παρευρισκομένους, μεταξύ των οποίων και τους δικηγόρους. Ευτυχώς εξαίρεσε τους φωτορεπόρτερ και τους δημοσιογράφους. Και τούτο παρά το γεγονός, ότι ο ίδιος γνώριζε και μετέφερε στα ανώτερα κλιμάκια, ότι βρισκόμαστε υπό την ιδιότητα μας ως δικηγόρων, πλην όμως η εντολή ήταν σαφής ότι πρέπει να συλληφθούμε και εμείς.

Επιβιβαστήκαμε στα τρία μισθωμένα λεωφορεία που χρησιμοποιεί η ΕΛ.ΑΣ., με τα οποία μεταφερθήκαμε στην οδό Πέτρου Ράλλη, στο κτίριο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών. Εκεί, αφού αποβιβαστήκαμε, κρατηθήκαμε σε ένα κοινό χώρο κράτησης, μία κλειστή αίθουσα με ελλιπή αερισμό 62 κρατούμενοι και περί τους 20 αστυνομικούς. Αργότερα προσήχθησαν εκεί και αρκετοί άλλοι κρατούμενοι.

Κατά την διάρκεια, μετά την αποβίβασή μας και μέχρι την κράτηση μας ελεγχθήκαμε κατά τα προβλεπόμενα όσον αφορά τα προσωπικά μας αντικείμενα από αστυνομικούς, που με τα ίδια γάντια ερευνούσαν τα αντικείμενα δεκάδων ανθρώπων.

Περί τη μιάμιση ώρα μετά, οι δύο συνήγοροι Παπαδάκης και Καμπαγιάννης, κληθήκαμε προκειμένου κατά προτεραιότητα να υποβληθούμε στις περαιτέρω διαδικασίες που ήταν η διενέργεια της σήμανσης αλλά και η κλήση μας σε απολογία στην προανάκριση, όπως και έγινε. Κατά την κλήση μας σε απολογία μας αποδόθηκε το αδίκημα της παραβίασης του Π.Κ. 285 (Παραβίαση μέτρων για την πρόληψη ασθενειών). Απολογηθήκαμε αμέσως, αφού ρίξαμε μία πρόχειρη ματιά στην ελλιπέστατη δικογραφία, αρνηθήκαμε τις κατηγορίες και ζητήσαμε την ποινική και πειθαρχική δίωξη κάθε υπευθύνου α) για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος Π.Κ. 259 συνιστάμενο στην από μέρους εκείνων που διέταξαν την παραπομπή και σύλληψη μας παραβίαση του καθήκοντος των δημοσίων αρχών να σέβονται το δικηγορικό λειτούργημα (άρθρο 34 παρ. 1 Κώδικα περί Δικηγόρων), καθώς επίσης β) και για το ίδιο το αδίκημα το Π.Κ. 285, αφού οι συνθήκες κράτησης μας εμπεριείχαν πολλαπλάσια μεγαλύτερη παραβίαση μέτρων για την πρόληψη ασθενειών και κινδύνους για την δημόσια υγεία, από ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μας συνέλαβαν σε υπαίθριο χώρο.

Στα έγγραφα της προφορικής μας απολογίας ανεγράφη καθ’ υπόδειξη του διευθυντή της αστυνομικής προανάκρισης, ότι η σχετική συνεννόηση για την απολογία μας και στην συνέχεια την μη υπαγωγή μας στην αυτόφωρη διαδικασία έγινε με συγκεκριμένο κατονομαζόμενο εισαγγελικό λειτουργό της Ποινικής Δίωξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Στην συνέχεια, αφεθήκαμε ελεύθεροι.

Τότε διαπιστώσαμε την προσέλευση συνεργείου διενέργειας COVID – TEST, που είχε μόλις εγκατασταθεί στον διάδρομο του ισογείου, για το οποίο τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε ενημερωθεί προηγουμένως, ότι πρόκειται να συμβεί από την αστυνομία και δεν γνωρίζω αν ενημερώθηκαν και οι υπόλοιποι κρατούμενοι. Χωρίς να μου το υποδείξει κανένας, εντελώς αυθόρμητα και με μεγάλη προθυμία επωφελήθηκα της ευκαιρίας και έκανα το τεστ. Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, αλλά η διαγνωστική του αξία περιορίζεται σε τέσσερις ημέρες πριν. Το αν κολλήσαμε χθές θα διαγνωσθεί με νέο τεστ σε τέσσερις μέρες. Για αυτό και ο Καμπαγιάννης, που είχε υποβληθεί σε μοριακό τεστ στις θεώρησε περιττό να υποβληθεί και χθες σε αυτό. Όπως σημειώνει ο ίδιος σε σχετική του ανάρτηση : «Ένα rapid test λίγη ώρα μετά τον συγχρωτισμό δεν θα είχε καμία απολύτως διαγνωστική αξία για τα γεγονότα της ίδιας ημέρας, μιας και η ανακάλυψη τυχόν θετικού κρούσματος από τον συνωστισμό που δημιούργησε η Αστυνομία στις 6/12 θα είναι δυνατή μόνον μετά την παρέλευση κάποιων ημερών. Όσο δε με αφορά, ενημερώνω τον Υπουργό ότι είχα ήδη προ ημερών προχωρήσει σε μοριακό τεστ κατόπιν επαφής μου με θετικό κρούσμα, συγκεκριμένα με αστυνομικό που κατέθεσε ως μάρτυρας ενώπιον του Γ’ Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων και τον οποίο εξέτασα ως συνήγορος στις 19/11, για τον οποίο η ΕΛΑΣ ενημέρωσε το δικαστήριο ότι βρέθηκε θετικός την 24/11. Μετά από ολιγοήμερη καραντίνα στην οποία υποβλήθηκα, βρέθηκα αρνητικός στο τεστ στο οποίο υπεβλήθην με δικά μου έξοδα (60 ευρώ, προ διατίμησης). Αυτά τα λίγα για το ποιός ενδιαφέρεται για τη δημόσια υγεία και ποιός την θέτει σε διακινδύνευση, υπέχοντας μάλιστα και ποινικές ευθύνες οι οποίες θα αναζητηθούν μέχρι τέλους».

Κατά συνέπεια, η απερίσκεπτη δήλωση του Υπουργού κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ότι «και αυτοί που αρνήθηκαν το τεστ έκαναν και μήνυση στον Αττικάρχη, ότι τάχα οι αστυνομικοί δεν άλλαζαν γάντια, ο παραλογισμός δεν έχει πια όρια» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και θα έκανε καλά ο Υπουργός πριν διατυπώνει τις εξυπνάδες του δημόσια να συμβουλεύεται τα σχετικά αρχεία, τα οποία τον διαψεύδουν, δεδομένου ότι τα στοιχεία μου έχουν καταγραφεί στα έγγραφα του συνεργείου που διενήργησε το τεστ.

Ακόμα, η επιχειρούμενη σύνδεση από την πλευρά του Υπουργού «των χιλίων κακομαθημένων», που κατά τα λεγόμενα του καίνε τις πόλεις με όσους εκπροσωπούν, πάλι κατά την άποψη του, μία ευυπόληπτη στο παρελθόν υπερευαισθησία δικαιωμάτων, είναι προβοκατόρικη και προσπαθεί να συνδέσει διαφορετικές και συχνά αντίπαλες μεταξύ τους πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές αποδίδοντας στην μία το περιεχόμενο της άλλης. Όπως επίσης και η ευτελής έκφραση, ότι «η ασυλία των παιδιών με τις μολότοφ και κάποιων φωνακλάδων επώνυμων δεν υπάρχει.». Προφανώς και δεν ζητήθηκε από κανέναν μας προνομιακή μεταχείριση λόγω της δικηγορικής ιδιότητας και ουδείς θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω των νόμων.

Όταν όμως αυτή καθ’ εαυτή η άσκηση των καθηκόντων που απορρέουν από την δικηγορική ιδιότητα καθίσταται αντικείμενο ποινικοποίησης ή ακόμα και προσαγωγής, τότε είναι προφανής η παρεμπόδιση της άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος και έμμεσα, αλλά σαφέστατα κατ’ απάντηση και απαξίωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, τις οποίες υπερασπίζουν οι δικηγόροι στο πρόσωπο των πολιτών. Εύλογα οι τελευταίοι αισθάνονται έλλειψη ασφάλειας δικαίου και αυτοπεποίθησης ότι μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματα τους, όταν βλέπουν ότι ο υπερασπιστικός τους λειτουργός συλλαμβάνεται και προσάγεται και γίνεται και εκείνος αντικείμενο της καταστολής παρότι δεν τελεί τίποτε άλλο από τα θεσμικά του καθήκοντα.

Συλλήψεις δικηγόρων κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν έχουν γίνει ποτέ σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν επί των ημερών της κυβέρνησης αυτής και έχει μεγάλο ενδιαφέρον ποια θα είναι η πρόοδος της όλης διαδικασίας, όταν η σχετική δικογραφία θα φτάσει στα χέρια του αρμόδιου Εισαγγελέα. Ήδη, στην όλη εξέλιξη της μεθόδευσης της αυτόφωρης διαδικασίας χτες σημειώθηκε ένα σοβαρό ρήγμα. Μετά τον Καμπαγιάννη και εμένα, κανένας από τους υπολοίπους 60 και πλέον κατηγορουμένους δεν κλήθηκε σε απολογία. Συνεπώς, ματαιώθηκε εν τω γενέσθαι η προσπάθεια δημιουργίας πλήρως προανακριτικής δικογραφίας, η οποία θα οδηγούσε ώριμα σε αυτόφωρη διαδικασία.

Αντικείμενο της πολύωρης και αναίτιας κράτησης των λοιπών 70 και πάνω κατηγορουμένων ήταν η υποβολή τους στην σήμανση, η λήψη των στοιχείων τους και η γνωστοποίηση της έκθεσης σύλληψης και βεβαίωσης πλημμελήματος, την οποία περισσότεροι από τους μισούς ούτε καν κλήθηκαν να την υπογράψουν. Έτσι, η αυτόφωρη διαδικασία εκφυλίστηκε σε ελλιπή αστυνομική προανάκριση χωρίς εισαγγελική παραγγελία, αφού προφανώς από κάποιο χρονικό σημείο και μετά η εισαγγελική παραγγελία εξέλιπε και η αστυνομία αφέθηκε να αναλάβει μόνη της την ευθύνη όσων διατάχθηκε από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να επιχειρήσει χθες. Ήταν άλλο ένα ρήγμα στην αξιοπιστία των χθεσινών συλλήψεων.

Κλείνοντας την απάντηση στις ειρωνείες και τις αιτιάσεις του Υπουργού να θυμίσουμε ότι δεν είμαστε «φωνακλάδες» όταν δεν χρειάζεται. Και αν γίναμε «επώνυμοι», το οφείλουμε στη μακρόχρονη καθημερινή και συνεπή δράση μας στη μαχόμενη δικηγορία, τον συνδικαλισμό και την πολιτική. Ούτε στη βράβευση από το FBI, ούτε στον πολιτικό αμοραλισμό της εναλλαγής από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, ούτε στην ψήφιση νομοσχεδίων που δεν διαβάζουμε, ούτε στην αποδοχή δοτών κυβερνητικών εξουσιών. Είχαμε και εμείς τα προσόντα για να γίνουμε καρριερίστες της δημόσιας ζωής, αλλά δεν το καταδεχθήκαμε. Και η στάση μας επιβραβεύεται κάθε μέρα όλο και από μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Ένα μικρό δείγμα είναι η χθεσινή καθολική συμπαράσταση από το σύνολο του νομικού κόσμου και μεγάλη μερίδα πολιτικών και κοινωνικών φορέων και προσωπικοτήτων, μακράν πέραν της στενής πολιτικής εμβέλειας του χώρου μας. Και θα υπάρχουμε όπως τώρα όταν ο κ. Χρυσοχοίδης θα έχει περάσει στα απορρίμματα της ιστορίας. Διαισθάνομαι ότι διόλου δεν αργεί η ώρα, καθώς όλο και λιγότερες φωνές, ακόμα και μέσα από την κυβέρνηση (μόνο οι ακροδεξιές) υψώνονται για να τον στηρίξουν. Χθες τον άδειασε και η Εισαγγελία. Η ανάλωσή του ωριμάζει. Αν μέχρι τότε ο Υπουργός θεωρεί ότι η ποινικοποίηση της δράσης μας υπηρετεί τις κατασταλτικές του φιλοδοξίες, ας την επιχειρήσει ξανά. Δεν την φοβόμαστε. Και καμμία ασυλία δεν του ζητάμε. Η παράδοση του χώρου μας περιλαμβάνει πολλές ιερές μορφές δικηγόρων (ένας από αυτούς αναφέρεται στο τέλος του κειμένου) που συνέβαλαν στην πεποίθηση ότι «οι δίκες δεν λυγίζουν τους αγωνιστές». Να ένας τίτλος που μάταια θα ψάξει κανείς να βρεί δίπλα στο όνομά του.

Να λοιπόν γιατί είναι εύλογο το μίσος του Υπουργού για εμάς. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη λήξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, τον υπαρχηγό της οποίας το Υπουργείο του είναι ανίκανο να συλλάβει παρά τις μεγαλοστομίες με τις οποίες έκλεβε μερίδιο της καθημερινής τηλεοπτικής της δημοσιότητας και απρόθυμο να επικηρύξει. Πρόθυμο και ικανό είναι μόνο να καταστέλλει και να συλλαμβάνει διαδηλωτές και να απαγορεύει συναθροίσεις με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας. Και όταν δεν τολμά να το κάνει, τότε να τις διαλύει απροσχημάτιστα, όπως τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της 7/10/2020 με δικαιολογίες που διαψεύδονται από τα βίντεο που εκείνος δημοσιοποίησε.

Τέλος, η χθεσινή μέρα, όπως και η κάθε έκτη Δεκεμβρίου θα έπρεπε να είναι μία ημέρα συστολής και αυτοπεριορισμού αν όχι και ντροπής της αστυνομίας, γιατί είναι η μέρα της επετείου μίας αστυνομικής δολοφονίας, που έχει κριθεί σαν τέτοια από τα αρμόδια δικαστήρια. Αντί αυτού, η αστυνομία αφέθηκε ελεύθερη (δια των 4.999 μελών της που είχαν διατεθεί σχετικά) να αυθαιρετεί, να προσαγάγει, να συλλαμβάνει, να προσαγάγει, να ρίχνει χημικά πολυκατοικίες, να εγκλείει κάτω από άθλιες συνθήκες κράτησης και χωρίς παροχή στοιχειωδών μέτρων υγείας (αναφέρομαι σε όσα συνέβησαν στην Γ.Α.Δ.Α.) εκατοντάδες πολίτες, να παρεμποδίζει ακόμα και την προσπέλαση στο μνημείο του Γρηγορόπουλου, και ένας ακόμα να παίζει πιγκ – πογκ με τα λουλούδια τα οποία βρήκε αφημένα για το σημείο.

Μία ημέρα πριν, η από 5/12/2020 απόφαση αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας που απαγόρευε τις συναθροίσεις για άλλη μία φορά δεν συνοδεύτηκε από δημοσιοποίηση της από 2/12/2020 εισήγησης της «Επιτροπής προστασίας για την δημόσια υγεία», την οποία επικαλείται ως νομοθετικό έρεισμα, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά, ότι το περιεχόμενο της είναι παντελώς άσχετο προς εκείνα, τα οποία προφασίζεται ο Αρχηγός της Αστυνομίας υποκαθιστώντας και τους γιατρούς. Είναι νωπή άλλωστε, η διάψευση από τον κ. Μαγιορκίνη στις 16/11/2020 της επικαλούμενης από την τότε απαγόρευση των μετέπειτα συναθροίσεων για το Πολυτεχνείο από τις 14/11/2020 σχετικής απόφασης αρχηγού ΕΛ.ΑΣ, ότι ουδέποτε η από 4/11/2020 γνωμοδότηση της επιτροπής προστασίας για την δημόσια υγεία έκανε λόγο για απαγόρευση συναθροίσεων.

Αλλά ακόμα και σήμερα, ενώ έχει λήξει η ισχύς της, η αστυνομία και πάλι απαγορεύει συναθροίσεις. Καμμία νομική συνέπεια δεν έχουν οι πράξεις της.

Οσον αφορά τέλος τη χρήση καμερών από τα Μ.Α.Τ. θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον εάν το δικαίωμα αυτό παρεχόταν με αμοιβαιότητα, δηλαδή με το δικαίωμα και του πολίτη να βιντεοσκοπεί και να ηχογραφεί την συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων κατά την άσκηση της εξουσίας τους, αντί το δικαίωμα αυτό να παρεμποδίζεται συστηματικά, με απειλή βίας και να κρύβεται πίσω από δήθεν προσωπικά δεδομένα των εκάστοτε αστυνομικών, οι οποίοι με κρυμμένα τα διακριτικά προβαίνουν πάντοτε στα κατασταλτικά τους έργα. Τα έχετε τα κότσια κ. Υπουργέ για να το δεχθείτε ; Αν όχι αφήστε τα μαθήματα !

Δικηγόροι και πολίτες θα δώσουμε την μάχη ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία και σε κάθε προσχηματική επίκληση της πανδημίας, προκειμένου να επιχειρείται η νομιμοποίηση προειλημμένων πολιτικών αποφάσεων, που ως μόνο σκοπό έχουν την καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, γιατί δεν θέλουν κόσμο να διαδηλώνει, να εξεγείρεται, να διεκδικεί και ιδίως να πετυχαίνει. Το δοκίμασαν στο Πολυτεχνείο, το δοκίμασαν στην επέτειο του Γρηγορόπουλου, το δοκίμασαν και στην πανεργατική στις 26/11/2020, θα το δοκιμάσουν και στην επόμενη 15/12/2020. Την ημέρα εκείνη κατατίθεται ο προϋπολογισμός του επόμενου έτους, από τον οποίο περικόπτονται 572 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με τον τρέχοντα από τις δαπάνες για την δημόσια υγεία. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να καταδείξει την προσχηματικότητα του ενδιαφέροντος της κυβέρνησης για την πανδημία. Πριν η κατάσταση που ζούμε εξελιχθεί σε μία πανδημία κυριολεκτικά για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, οφείλουμε να τα υπερασπίσουμε και θα το πετύχουμε.

Ας μου επιτραπεί να κλείσω με δύο τιμητικές αναφορές για ήθη ευτυχώς αντίθετα από τον κ. Υπουργό :

1) Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους με κάθε τρόπο εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους, θεσμικά και προσωπικά χθες για τις συλλήψεις μας : τον Δ.Σ.Α., τον Δ.Σ.Π., τον πρόεδρο της Ε.Δ.Ε., την Ενωση Ποινικολόγων και Μαχόμενων Δικηγόρων, βουλευτές, συνδικαλιστές, δικηγόρους, αγωνιστές, φορείς και οργανώσεις που στάθηκαν δίπλα μας.

2) Μια ολόψυχη αφιέρωση στη μνήμη του Γιώργου Παριανού, ενός μοναδικού δικηγόρου αγωνιστή, που έφυγε χθες 6.12.2020 από τη ζωή. Συνιδρυτής της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας το 1990, εκπρόσωπός της στο Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. την περίοδο 1991 – 1992, υποψήφιος πρόεδρός της το 2014. Και τα προηγούμενα χρόνια αγωνιστής της Αντι – Ε.Φ.Ε.Ε. και υποχρεωτικά στρατευμένος στη χούντα, με δράση στο Πολυτεχνείο και σπουδαία προσφορά στο Κ.Κ.Ε. μέχρι το 1989 και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά στη συνέχεια. Δεν ενσωματώθηκε, δεν εξαργυρώθηκε. Το ήθος και η υποδειγματική ανιδιοτέλειά του θα μας διδάσκει για πάντα. Κρίμα που δεν έζησε τη χθεσινή μέρα. Θα ήταν περήφανος για την παράταξή του : Ο νυν και ό πρώην εκπρόσωπός της κρατούμενοι επειδή υπεράσπισαν διαδηλωτές και δεκάδες μέλη της δίπλα σε όλους τους συλληφθέντες στην Π. Ράλλη, στη Γ.Α.Δ.Α. κ.α. Μακάρι να σταθούμε άξιοι να συνεχίσουμε στο δρόμο του.

Αθήνα, 7/12/2020

Κώστας Παπαδάκης

Πηγή:thepressproject.gr

Κ.Μ.

Η αντιμετώπιση της διαθρωτικής οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε πριν την πανδημία και επιταχύνεται εξαιτίας αυτής, επιλέχθηκε (σε συντονισμό της ελληνικής κυβέρνησης με άλλες ευρωπαϊκές) να γίνει με εργαλειοποίηση της πανδημίας για την φαλκίδευση εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. To μπαραζ αυτών των νομοθετημάτων συνοδεύεται με ένα συνεχόμενο κρεσέντο αυταρχισμού και κυβερνητικής τρομοκρατίας.

Δυστυχώς, η αρχική απαγόρευση της κυκλοφορίας (με τα πρόστιμα, το ξύλο στη νεολαία κ.ά.) ήταν το πρελούδιο της αυταρχικής «μεταρρύθμισης» και της αποστασιοποίησης της κυβέρνησης από το Κράτος Δικαίου. Από την αρχή της πανδημίας είχε επισημανθεί ο κίνδυνος ότι τα περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν εμπεριείχαν τον κίνδυνο για ενδεχόμενες μελλοντικές καταχρήσεις. Μάλιστα, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του ΕΚΠΑ Σπ. Βλαχόπουλος ανέφερε ότι υπάρχει «μεγάλος κίνδυνος της σταδιακής εμπέδωσης ενός “συνταγματικού μιθριδατισμού”, ο οποίος θα μας εθίσει στην ιδέα της απώλειας θεμελιωδών δικαιωμάτων μας για λόγους προστασίας υπέρτερων εννόμων αγαθών» (Καθημερινή 29/3/2020).

Ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με απόφαση του Αρχηγού της Αστυνομίας επαναλαμβάνεται 20 μέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου η αντισυνταγματική απαγόρευση της συνάθροισης άνω των 3 ατόμων, με το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας. Μάλιστα, αξιοποιώντας την εμπειρία από την προηγούμενη εφαρμογή του (εμπνευσμένου από την περίοδο της χούντας) μέτρου, ουσιαστικά επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας, με κλείσιμο 24 σταθμών μετρό, 8 σταθμών τραμ και εμποδίζοντας με πάνω από 4.000 αστυνομικούς την προσέλευση έστω και μεμονωμένων ατόμων στην ευρύτερη περιοχή του σημείου της δολοφονίας. Η πολιτική στόχευση να μην επαναληφθεί το «σπάσιμο» της απαγόρευσης ήταν φανερή. Βέβαια οι προσδοκίες αυτές δεν μπορούν παρά να είναι ουτοπικές. Οι δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς έδωσαν το στίγμα τους, «σπάζοντας» (έστω και συμβολικά)  την απαγόρευση, παρά το όργιο της κυβερνητικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας που μετά την 17 Νοέμβρη επαναλήφθηκε – με το βαθμό καταστολής να αυξάνεται.

Η Κυβέρνηση  από νωρίς το πρωί έδειξε αποφασισμένη να μην αφήσει να αμφισβητηθεί το αφήγημά της για την επιβολή του δόγματος σοκ και δέος. Προσηλωμένη στο στόχο της τρομοκράτησης του εργαζόμενου λαού – ενόψει της αυξανόμενης δυσαρέσκειας για την αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και των οικονομικών επιπτώσεων της κρίσης – δεν δέχεται παρεκκλίσεις. Και αυτή η στοχο-προσήλωση δεν της επιτρέπει πλέον δισταγμούς απέναντι σε νομικά εμπόδια, ακόμη και αν αυτά αφορούν στην τήρηση της συνταγματικής έννομης τάξης.

Παραπομπή σε δίκη 135 συλληφθέντων με βάση το άρθρο 285 του Ποινικού Κώδικα

Έτσι, είχαμε 374 προσαγωγές και – για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση – την σύλληψη και παραπομπή σε δίκη 135 αγωνιστών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται δικηγόροι μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΔΣΑ, ηγέτες των πιο παραδοσιακών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συνδικαλιστικά στελέχη μαζικών εργατικών οργανώσεων μέχρι και ιατροί πρώτης γραμμής (σε εντατικές COVID-19). Οι συλλήψεις σε όλη τη χώρα έγιναν, σε πολλές περιπτώσεις, με το που εμφανίζοντας οι αγωνιστές και εκδήλωναν την πρόθεσής τους για πορεία, πάντα με αυστηρή τήρηση των υγειονομικών μέτρων. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι τόσο κατά την προσαγωγή τους, όσο και κατά την κράτησή τους μέχρι αργά το βράδυ, οι συνθήκες κάθε άλλο παρά υγειονομική προστασία παρείχαν (χαρακτηριστικό ότι μόνο στη ΓΑΔΑ στοιβάχτηκαν 80 συλληφθέντες σε μια αίθουσα χωρίς αερισμό, χωρίς νερό και τροφή).

Οι συλληφθέντες θα παραπεμφθούν για παράβαση του άρθρου 285 Π.Κ. Αν και αρχικά διαφαίνεται μια «υποβάθμιση» σε σχέση με τις κατηγορίες (πρόκληση σε απείθεια κ.ά.) που διατυπώθηκαν σε συλληφθέντες την ημέρα της μνήμης του Πολυτεχνείου, στην πραγματικότητα η κυβερνητική μεθόδευση αυτή τη φορά είναι πιο «μελετημένη». Στην πραγματικότητα επιχειρείται δια της πλαγίας οδού μια νομιμοποίηση του αυταρχισμού, με την μαζικής κλίμακας ενεργοποίηση εφαρμογής υφιστάμενου πριν τα τελευταία μέτρα νόμου (2019), ο οποίος εισήγαγε την τιμωρία όποιου παραβιάζει τα μέτρα που έχει διατάξει ο νόμος ή η αρμόδια αρχή για να αποτραπεί η εισβολή ή η διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας.

Μια πρόχειρη θεώρηση του νομικού σκέλους των κατηγοριών, σκοντάφτει σε αρκετά ζητήματα. Αρχικά, βασικό στοιχείο πλήρωσης της αντικειμενικής υπόστασης του υποτιθέμενου εγκλήματος με το επικαλούμενο άρθρο 285, είναι ο εντοπισμός των διατάξεων του νόμου ή της αρμόδιας αρχής που καθορίζουν τα μέτρα αποτροπής της συγκεκριμένης μεταδοτικής ασθένειας και, βέβαια, στη σημερινή περίπτωση που η παράβαση αφορά διαταγή από τον Αρχηγό της Αστυνομίας, ελέγχεται αν η συγκεκριμένη αρχή ήταν αρμόδια για τον καθορισμό των συγκεκριμένων μέτρων – με δεδομένο ότι δεν προηγήθηκε κάποια σχετική εισήγηση της ειδικής επιτροπής του Υπουργείου Υγείας. Επίσης, τα μέτρα, που υποτίθεται ότι παραβιάστηκαν, έπρεπε να είναι σε κάθε περίπτωση σχετικά με τους τρόπους μεταδόσεως της συγκεκριμένης ασθένειας και μάλιστα αποτρεπτικά αυτής, με τρόπο ώστε η παραβίασή τους να μπορεί να οδηγήσει αποδεδειγμένα  στη διάδοση της ασθένειας (ισχυρισμός που καταπίπτει μεταξύ άλλων και από τις πρόσφατες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη  – πολιτικού προϊστάμενου του εκδίδοντος την διαταγή απαγόρευσης). Τέλος, σύμφωνα και με βασικές αρχές της νομικής, απαιτείται σε πραγματικό επίπεδο κάτι περισσότερο από την αφηρημένη επικινδυνότητα προκειμένου η διάταξη να τύχει εφαρμογής.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση νόμιμη δυνατότητα στην Κυβέρνηση να περιορίζει ελεύθερα τα συνταγματικά δικαιώματα και να χρησιμοποιεί καμία ποινική διάταξη (και ιδίως αυτή του 285 ΠΚ σύμφωνα και με τις προϋποθέσεις της) ως «δαμόκλειο σπάθη», αλλά μόνον στις περιπτώσεις εκείνες, που προβλέπει το Σύνταγμα και κατά το μέτρο, τον τρόπο και τον χρόνο που οι περιορισμοί αυτοί συνδέονται με αιτιώδη συνάφεια περιβάλλον μέσα στο οποίο ασκούνται και με τις παγιωμένες συνταγματικές αρχές, όπως ενδεικτικά η αρχή της αναλογικότητας.

Η Κυβέρνηση από τον εορτασμό του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα κορυφώνει μια πολύ επικίνδυνη «επιχείρηση»: τη μετάβαση από το Κράτος Δικαίου στην επιβολή του Δίκαιου του Ισχυρού, εκτιμώντας ότι έχει τη δύναμη να επιβάλει την ισχύ του νόμου πέρα από τα όρια της νομιμότητας. Είναι δε γεγονός ότι ανάλογες «επιχειρήσεις» εξελίσσονται (με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς) σε παγκόσμια κλίμακα. Ζητούμενο είναι η εμπέδωση του φόβου στους καταπιεσμένους, ώστε να ανασταλούν οι επιθυμίες αντίστασης και αγώνα απέναντι στη ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής τους, που τους επιφυλάσσεται για το πολύ προσεχές μέλλον.

Όμως η πλανεύτρα ιστορία έχει δείξει ότι πολλές φορές ο στόχος δεν επιτυγχάνεται ή έχει προσωρινή διάρκεια. Πολύ δε περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε εποχές με μεγάλη συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου, όπως η σημερινή. Πρέπει να γίνει βαθιά αντιληπτό ότι αυτή η «αλλαγή πίστας» όσον αφορά την κυβερνητική καταστολή, δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη από τους ίδιους τους επιχειρούντες. Μια μετάλλαξη του τρόπου διακυβέρνησης σε μορφές αυταρχισμού ολοκληρωτικής κατεύθυνσης, συνεπάγεται διάρρηξη συμμαχιών με φορείς που παρέχουν απορρόφηση των κραδασμών του συστήματος, αποστροφή ακόμη και ευαίσθητων μερίδων της εκλογικής πελατείας των κυβερνώντων (ειδικά στα στρώματα του επιβιωτισμού) και πολιτικές απομονώσεις. Η επιστροφή σε ένα αφήγημα «κανονικότητας» καθίσταται ανέφικτη και η παραπέρα όξυνση της πόλωσης, από τη μεριά των κυβερνήσεων γίνεται μονόδρομος. Τα ζητήματα της ανατροπής αργά ή γρήγορα τίθενται στην ημερήσια διάταξη και το ζητούμενο είναι πόσο γρήγορα μπορεί να συγκροτηθεί η συνειδητή πρωτοπορία των καταπιεσμένων που θα έχει τη δυνατότητα να διεξάγει νικηφόρους αγώνες (και να δώσει ελπίδα στις αναπόφευκτες εξεγέρσεις τους).

Ζούμε ήδη το δεύτερο και βαρύτερο κύμα της παδημιας-covid-19 και τις οδυνηρές συνέπειες τις βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Ζούμε όμως και τις συνέπειες της νέας οικονομικής κρίσης, που εκφράζεται με χιλιάδες κλειστές μικρο-επιχειρήσεις, με εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους η μισο-ανέργους και νεο κύμα φτωχοποιημένων εργαζομένων. Το Δημόσιο σύστημα υγείας, -ΕΣΥ, βρίσκεται πλέον μισό βήμα πριν την κατάρρευση, με εξαντλημένους τους εργαζομένους του και με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αντιμετώπισης της πανδημίας αλλά και των πάγιων περιστατικών.

Παρά τις προσπάθειες των χρυσοπληρωμένων ΜΜΕ, δεν κρύβονται  πλέον οι ευθύνες της κυβέρνησης, για όλη την σημερινή κατάσταση και την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η κυβέρνηση ρίχνει  τις ευθύνες της στην ίδια την κοινωνία, ενώ κάνει πως δε  βλέπει τις δικές της, με το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, κατ’ εντολή των ντόπιων και ξένων μεγαλοσυμφερόντων, με τα Μέσα Μεταφοράς αφημένα στην τύχη τους, με ανεξέλεγκτες υγειονομικά επιχειρήσεις και με την κατάργηση ουσιαστικά ακόμη και των γιατρών εργασίας. Η ίδια η κυβέρνηση ρίχνει  όλο το βάρος στην αστυνόμευση, στην καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, στο πέρασμα αντεργατικών και νόμων καταστολής, με κατάργηση του 8ωρου, με περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. και φυσικά δεν ξεχνάει να δώσει  εκατοντάδες εκατομμύρια στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Απο την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση  δεν έκανε τίποτε ουσιαστικά, από την προηγούμενη Άνοιξη, για την αναδιάταξη και ενίσχυση του ΕΣΥ,  για την αντιμετώπιση του δεύτερου αυτού κύματος, για την οργάνωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης,  για την οργάνωση των δημόσιων νοσοκομείων, και για την ουσιαστική επίταξη του ιδιωτικού τομέα και την ένταξή του σ’ ένα δημόσιο  σχεδιασμό.

Απέναντι σ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηροί και αδιάφοροι πίσω απο τις μάσκες μας, περιμένοντας τους πολιτικούς σωτήρες. Σαν Λαϊκή Συνέλευση και Κοινωνικό  Ιατρείο-Φαρμακείο, εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας, για όλες αυτές τις εξελίξεις. 

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

• Αύξηση των δαπανών υγείας εδώ και τώρα για να σωθούν ζωές, και όχι μειώσεις όπως σχεδιάζεται στον προϋπολογισμό του 2021

• Άμεση και ουσιαστική επίταξη των δομών της ιδιωτικής υγείας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης, χωρίς αποζημίωση

• Σχεδιασμός συνολικός της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, με τοπικά  κέντρα covid-19, για αξιολόγηση και πρώτη αντιμετώπιση, για αποσυμφόρηση των νοσοκομείων

• Άμεση πρόσληψη προσωπικού, για να καλυφτούν, όσο είναι δυνατό οι 35.000 κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού

• Έλεγχος και τεστ, σε όλους τους  χώρους εργασίας

• Επίταξη και δρομολόγηση των τουριστικών λεωφορείων, αναβάθμιση εδώ και τώρα των ΜΜΜ

• Κάτω τα χέρια απο τα εργατικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες μας

ΚΑΛΟΥΜΕ

Τον Δήμο της Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας να πάρει δημόσια θέση πάνω στα ζητήματα αυτά και να απαιτήσει εδώ και τώρα μέτρα

Τους μαζικούς φορείς της περιοχής μας, να πάρουν θέση και να προχωρήσουμε απο κοινού σε πρωτοβουλίες

Λαϊκή Συνέλευση Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας

Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Ιατρείο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας – Νέας Ιωνίας & γύρω περιοχών

Κοινή ανακοίνωση 12 φεμινιστικών συλλογικοτήτων για τις συλλήψεις φεμινιστριών την 25Ν:

Παρά τις αναρτήσεις του υπουργού, κ. Χρυσοχοΐδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «εργάζονται κάθε μέρα του χρόνου για να μείνει η βία κατά των γυναικών πίσω», και τις οδηγίες της Ελληνικής Αστυνομίας για την 25η Νοεμβρίου για να μάθουμε πώς θα προστατευτούμε σε περίπτωση που βιώσουμε έμφυλη βία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η κυβέρνηση επέλεξαν να «τιμήσουν» την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών με καταστολή και παράνομο αποκλεισμό των φεμινιστριών που συμμετείχαν σε συμβολικές δράσεις στην πλατεία Συντάγματος και την Ερμού, παρά το γεγονός ότι όλες οι συμμετέχουσες τηρούσαν απολύτως τα μέτρα προστασίας για τον COVID-19, φορώντας μάσκες και τηρώντας αποστάσεις.

Αρχικά έγιναν 9 προσαγωγές φεμινιστριών, μελών συλλογικοτήτων που υπογράφουν το κείμενο, στο Σύνταγμα και στη συνέχεια 5 προσαγωγές φεμινιστριών και αλληλέγγυων στην Ερμού, που πετούσαν τρικάκια κατά της έμφυλης βίας. Όλες κρατήθηκαν επί ώρες και αναίτια στο ΑΤ Συντάγματος και ΑΤ Ακροπόλεως.

Στις 11 από τις 14 περιπτώσεις οι προσαγωγές έγιναν συλλήψεις, ενώ επιβλήθηκαν αυθαίρετα πρόστιμα και μάλιστα με μεταχρονολογημένη καταγραφή της ώρας του ελέγχου προκειμένου να αιτιολογηθεί η παράνομη κράτηση των γυναικών και η επιβολή προστίμου.

Στη συνέχεια ορίστηκε τακτική δικάσιμος για υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μέτρων με βάση το άρθρο 285 του ΠΚ (παραβίαση μέτρων για την πρόληψη ασθενειών).

Η αστυνομία κατά τη διάρκεια της περικύκλωσης των φεμινιστριών και των προσαγωγών τους, δεν τήρησε  τα απαραίτητα μέτρα  υγειονομικής προστασίας, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

Την ίδια στιγμή σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο πραγματοποιήθηκαν κανονικά και χωρίς απαγορεύσεις, συγκεντρώσεις για την 25η Νοεμβρίου, που όπως και στην Αθήνα τηρούσαν όλα τα υγειονομικά μέτρα.

Σε ό,τι αφορά τη «συγγνώμη» του υπουργού, που είναι αποτέλεσμα και της φεμινιστικής κινητοποίησης των προηγούμενων ημερών, θεωρούμε ότι θα είναι προσχηματική αν δεν συνοδευτεί με απόσυρση των κατηγοριών και των προστίμων.

Ενώ παραμένει το γεγονός ότι η καταστολή της φεμινιστικής διαμαρτυρίας, συνιστά παραβίαση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης  (Ν. 4531/2018), στην οποία ορίζεται η υποχρέωση του κράτους να απέχει από οποιαδήποτε πράξη βίας κατά των γυναικών, διασφαλίζοντας ότι οι αρχές, οι αξιωματούχοι, οι θεσμικοί και άλλοι φορείς εφαρμόζουν αυτήν την υποχρέωση (άρθρο 5).

• Καταδικάζουμε απερίφραστα την αστυνομική βία κατά των γυναικών και μάλιστα με αφορμή την συμμετοχή τους σε συμβολική φεμινιστική κινητοποίηση για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
• Δεν θα παραιτηθούμε από το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε ως πολίτισσες κατά της έμφυλης βίας απαιτώντας από την πολιτεία να πράξει το αυτονόητο.
• Απαιτούμε από την πολιτεία να προστατέψει τις ζωές μας και να απέχει και η ίδια και οι διωκτικές αστυνομικές αρχές από πράξεις βίας κατά των γυναικών με στόχο την καταστολή της κοινωνίας των πολιτών και των φεμινιστικών συλλογικοτήτων
• Απαιτούμε άμεσα να καταργηθούν τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν στις συναγωνίστριες και να ακυρωθεί η παραπομπή τους σε δίκη.

Υπογράφουν

1. Συνέλευση 8 Μάρτη
2. ΤΟ ΜΩΒ Οργάνωση Γυναικείων Δικαιωμάτων
3. Γυναικεία Ομάδα Ροσινάντε
4. Μαχητικές και Ελεύθερες
5. Κέντρο Διοτίμα
6. Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ)
7. Περιοδικό feministiqά
8. Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ)
9. WIFT GR Γυναίκες στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση – Ελλάδα
10. Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης
11. Σύλλογος υπαλλήλων Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ)
12. Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό

φωτο του Μάριου Λώλου

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου 22 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί”

Ο αγώνας για τα θεμελιώδη δικαιώματα, τα κοινά αγαθά και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό

του Πάνου Κοσμά

Οι προσομοιώσεις κοινοβουλευτικής χούντας από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τις μέρες του Πολυτεχνείου -και όχι μόνο- δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές. Τις ίδιες μέρες στη Γαλλία ο ακροκεντρώος Μακρόν έκανε πρόβες κρατικού ισλαμοφοβικού ρατσισμού προβάλλοντας στις προσόψεις κρατικών κτηρίων γελοιογραφίες του Μωάμεθ και θωράκιζε το ιδιόμορφο γαλλικό κράτος έκτακτης ανάγκης ποινικοποιώντας τη φωτογράφιση/βιντεοσκόπηση των αστυνομικών για να μη δημοσιοποιούνται οι κτηνωδίες τους. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ο Τραμπ, οι πολιτοφυλακές του και τα στρατιωτικοποιημένα σώματα καταστολής που πίνουν νερό στ’ όνομά του, το «έχουν τερματίσει» προ πολλού. Τις ίδιες αυτές μέρες οι αυταρχικοί ηγέτες της Ουγγαρίας και της Πολωνίας νιώθουν αρκετά ισχυροί για να μπλοκάρουν με βέτο τις συνόδους κορυφής της ΕΕ, μπλοκάροντας τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και το Ταμείο Ανάκαμψης επειδή δέχονται υποδείξεις (αλλά όχι βέβαια κυρώσεις) για το γεγονός ότι έχουν εξευτελίσει κάθε έννοια ευρωπαϊκού «δημοκρατικού κεκτημένου»…

Σε όποια γωνιά του πλανήτη αν κοιτάξουμε, μηδέ εξαιρουμένης πλέον της αναπτυγμένης -και «δημοκρατικής»- καπιταλιστικής Δύσης, οι κυβερνητικές πολιτικές και οι κρατικές πρακτικές έχουν κοινό παρονομαστή την κτηνωδία της κλιμακούμενης καταστολής, αυταρχικότητας, κτηνωδίας. Είναι το πολιτικό εποικοδόμημα που αντιστοιχεί στον φθίνοντα καπιταλισμό των διαδοχικών κρίσεων, είναι η απαραίτητη δόση πολιτικής κτηνωδίας που καλείται να διαχειριστεί την εντεινόμενη κοινωνική δυστοπία.
Δεν πρόκειται για την ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, όπου η άρχουσα τάξη θεωρεί πως ήρθε η ώρα να ξεθεμελιώσει ό,τι χαρακτήρισε τη Μεταπολίτευση του 1974· πρόκειται για το γεγονός ότι το μεταπολεμικό πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο συντρίβεται μπροστά στα μάτια μας από τα συνδυασμένα χτυπήματα του τραμπισμού και της νέας δεξιάς αλλά και του ακραίου κέντρου, στο πλαίσιο ενός «καταμερισμού ρόλων» που θυμίζει την πολιτική μηχανική του Μεσοπολέμου.

Ο καπιταλισμός των πολλαπλών κρίσεων

Κάθε εποχή-στορική συγκυρία χαρακτηρίζεται από τις δικές της μεγάλες κρίσεις. Ωστόσο, μόνο στον ύστερο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό ύστερα από το 2008 οι κρίσεις έχουν τέτοια συχνότητα: δύο δομικές κρίσεις στη διάρκεια μίας δωδεκαετίας τις οποίες χωρίζει μόνο ένα μικρό διάστημα σχετικής και αδύναμης σταθεροποίησης. Δεν έχουμε ακόμη επαρκή στοιχεία για να μιλήσουμε για μια νέα εποχή διαδοχικών κρίσεων, δηλαδή για μια εποχή καπιταλιστικής παρακμής, αλλά μπορούμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα να πούμε ότι η τωρινή κρίση έχει στοιχεία καθολικότητας, καθώς συμπυκνώνει πολλές κρίσεις σε μία, τουλάχιστον έξι βασικές: την κρίση δημόσιας υγείας, την οικονομική, την κρίση ηγεσίας στον καπιταλιστικό κόσμο, την κρίση αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων, την κλιματική, την κρίση αξιών.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για πλευρές/εκδοχές της καπιταλιστικής κρίσης. Το γεγονός όμως ότι αυτή η κρίση αγκαλιάζει με τέτοια ένταση τόσες πολλές και κρίσιμες πλευρές της προσδίδει την όψη μιας καθολικότητας μοναδικής τουλάχιστον για το διάστημα ύστερα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η κρίση δημόσιας υγείας

Οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων, οι προπαγανδιστές και ιδεολόγοι του συστήματος δεν λαθεύουν στις λέξεις-έννοιες που χρησιμοποιούν: δεν μιλούν ποτέ για κρίση δημόσιας υγείας, αλλά πάντα και μόνο για «υγειονομική κρίση». Γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που κάποτε δίδαξε η Αριστερά αλλά έχει πια ξεχάσει: ότι οι λέξεις είναι σφαίρες στον πόλεμο για τη διαμόρφωση και το κέρδισμα των συνειδήσεων. Κι όμως: η μόνη κρίση που υπάρχει εδώ είναι η κρίση της δημόσιας υγείας. Και να για τον καπιταλισμό συνηθίζουμε να μιλάμε για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, για τη δημόσια υγεία μπορούμε δικαιότατα να μιλήσουμε για κρίση εξαιτίας της συστηματικής, μακροχρόνιας απαξίωσης όλων των υποδομών της, περιλαμβανομένων των ανθρώπινων.
Οι ίδιοι οι κυβερνώντες το παραδέχονται έμμεσα παρότι αποφεύγουν να το παραδεχτούν: το πρόβλημα δεν είναι ότι ο ιός είναι εξαιρετικά θανατηφόρος· το πρόβλημα είναι ότι είναι υπερ-μεταδοτικός και έτσι υπερφορτώνεται το σύστημα υγείας, σε σημείο που απειλεί με πολιτική χρεοκοπία τους κυβερνώντες και διαχειριστές του καπιταλισμού. Γι’ αυτό αναγκάζονται να πυροβολήσουν τα πόδια του καπιταλισμού με τα διαδοχικά lockdown: γιατί εκτιμούν ότι η πλήρης κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας και η συνεπαγόμενη πολιτική χρεοκοπία θα έχουν πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις μεγαλύτερες από αυτές που έχουν τα lockdown.
Πώς αντιμετωπίζουν οι διαχειριστές των υποθέσεων του συστήματος, κυβερνήτες και όχι μόνο, την κρίση δημόσιας υγείας; Όπως ακριβώς αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση, του 2008 αλλά και την τωρινή: φροντίζοντας να μην εγκαταλειφθεί η γραμμή της λιτότητας, με πολιτικές ενίσχυσης των υποδομών δημόσιας υγείας «τόσο όσο», με καταμερισμό έργου μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα υγείας με λεόντεια χαρακτηριστικά εις βάρος του πρώτου, με έτοιμα τα σχέδια έμμεσης ιδιωτικοποίησης μέσω των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), με ανοιχτές πρακτικές πριμοδότησης της κερδοσκοπίας του ιδιωτικού τομέα υγείας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι, για μία ακόμη φορά και σε ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα μακράν αυτών των πολιτικών είναι μακράν η ευρωπαϊκή «πρωτοπορία»….
Δεν πρόκειται για ζήτημα που θα βρεθεί στο επίκεντρο για λίγους μόνο μήνες: οι βαθύτερες αιτίες για τη συχνότητα με την οποία επικίνδυνοι ιοί μεταδίδονται από τα ζώα στον άνθρωπο, μεταλλάσσονται κ.λπ., όχι μόνο δεν θα εκλείψουν με την πανδημία αλλά θα παραμείνουν και θα αναπαράγονται σε διευρυμένη κλίμακα. Είναι η συστηματική καταστροφή των ενδιαιτημάτων της άγριας ζωής και το εμπόριο άγριων ζώων, οι φρικτές συνθήκες στις οποίες εκτρέφονται τα ζώα στη βιομηχανική κτηνοτροφία, οι καταστροφές που προκαλεί στα οικοσυστήματα η βιομηχανική γεωργία. Επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τον καπιταλισμό να αναιρεί αυτές τις αιτίες, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για σκληρές μάχες στο «μέτωπο» της δημόσιας υγείας όλα τα επόμενα χρόνια!

Η οικονομική κρίση

Η αιτία της κρίσης του 2008 αλλά και της τωρινής του 2020 δεν ήταν κάποια σημαντική πτώση του ποσοστού κέρδους, αλλά ο αποσυντονισμός των σχημάτων αναπαραγωγής του κεφαλαίου εξαιτίας αυτού του τερατώδους πλανητικού συστήματος διασφάλισης και επιτήρησης υψηλών κερδών σε συνθήκες κλιμακούμενης λιτότητας. Το γεγονός ότι παντού επικρατεί η αίσθηση μιας γενικευμένης μετατόπισης σε πολιτικές κράτους «έκτακτης ανάγκης» δεν είναι παρά το πολιτικό ανάλογο μιας πραγματικότητας που αφορά την οικονομική βάση: έχει οικοδομηθεί ένας πλανητικός μηχανισμός «κανονικοποίησης», διασφάλισης και σιδηράς επιτήρησης των υψηλών κερδών που στηρίζει αυτά τα κέρδη όχι σε υψηλούς ρυθμούς συσσώρευσης του κεφαλαίου, ανάπτυξης, παραγωγικότητας και ισορροπημένης σχέσης μεταξύ ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ και ρυθμών αύξησης του χρέους, αλλά αντίθετα σε όλο και πιο χαμηλούς ρυθμούς συσσώρευσης, αύξησης του ΑΕΠ και παραγωγικότητας, και μιας διαρκώς και πιο ανισόρροπης και πλέον μη βιώσιμης με καπιταλιστικούς όρους σχέσης μεταξύ ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ και ρυθμών αύξησης του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού.
Η εργασία, στρατωνισμένη και πειθαρχημένη για να υπομένει τη λιτότητα και τον εργοδοτικό εξανδραποδισμό, ματώνει για τα υψηλά κέρδη των καπιταλιστών, αλλά αυτό την άλλη μεριά αυτό έχει συνέπεια μια όλο και μεγαλύτερη «νοσηρότητα», δηλαδή μια όλο και μεγαλύτερη ένταση κρισιακών φαινομένων για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συσσώρευσης. Από κρίση σε κρίση, από το 2008 στο 2020, τα υποκείμενα νοσήματα του καπιταλισμού χειροτερεύουν διαρκώς: πρωτοφανής και πέρα από κάθε οικονομική λογική πληθωρισμός στην αποτίμηση ακίνητων αλλά κυρίως κινητών αξιών (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα χρηματο-οικονομικά προϊόντα), πρωτοφανές και διαρκώς αυξανόμενο χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό), διαρκής πτωτική πορεία για ρυθμούς συσσώρευσης του κεφαλαίου, ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ, παραγωγικότητα.
Ο καπιταλισμός δεν «εκβιάζει» μόνο την εργασία, «εκβιάζει» την παραγωγή υψηλών κερδών σε συνθήκες διαρκώς αυξανόμενης απόκλισης από τον οικονομικό «νόμο της βαρύτητας»: τον νόμο της αξίας. Αυτή η οικονομική «χούντα» είναι η οικονομική βάση και ο βαθύτερος λόγος της επιβολής της πολιτικής «χούντας» σε όλες τις χώρες, με διαβαθμίσεις και εντάσεις που σχετίζονται με τις ιδιαιτερότητες της ταξικής πάλης και τις ιδιαιτερότητες της ένταξης των επιμέρους χωρών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Η απουσία ηγεμονικού σχεδίου και  οι συνέπειες

Σε αυτές τις συνθήκες, η κρίση ηγεσίας στον καπιταλιστικό κόσμο λόγω των τάσεων ανατροπής των συσχετισμών στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας (άνοδος της Κίνας εις βάρος των ΗΠΑ, άνοδος της Ανατολής εις βάρος της Δύσης), πέραν των πολυποίκιλων άλλων συνεπειών της, έχει και μία καταλυτική πολιτική συνέπεια: καταστρέφει κάθε δυνατότητα να δρομολογηθεί διεθνώς κάποιο ηγεμονικό σχέδιο των «από πάνω» για την αντιμετώπιση των βαριών «υποκείμενων νοσημάτων» του καπιταλισμού. Μια σημαντική «αλλαγή υποδείγματος», ακόμη και αν ήταν επιθυμητή (που δεν είναι), θα απαιτούσε μια συντονισμένη ανάμεσα στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα διαδικασία μετάβασης. Τέτοιος συντονισμός σε συνθήκες κρίσης ηγεσίας είναι αδιανόητος.
Τι απομένει λοιπόν; Η αίσθηση αδυναμίας και γενικευμένης «νοσηρότητας». Κάθε καπιταλιστικό κράτος, από τα ισχυρότερα ως τα πλέον αδύναμα, κάνει το «κουμάντο» του σε συνθήκες ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων, ρευστοποίησης και εργαλειοποίησης των συμμαχιών, γενικής ανασφάλειας. Αυτό παράγει αναπόφευκτα διαρκώς μεγαλύτερες «ποσότητες» ρατσισμού, εθνικισμού, μιλιταρισμού και κρατικού ανταγωνισμού, εντεινόμενη ωμότητα στις διακρατικές σχέσεις.
Σε τέτοιες συνθήκες, το μεταπολεμικό κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο πνέει τα λοίσθια. Ο μόνος πραγματικός διεθνής συντονισμός που υπάρχει, αφορά την κατεδάφισή του.

Η περιβαλλοντική κρίση

Έχουμε την… τομή να ζούμε στις κρίσιμες δεκαετίες που αυτός ο φθίνων και «παρακμιακός» καπιταλισμός συναντιέται με την ωρίμανση της κλιματικής αλλαγής, που προσεγγίζει το σημείο των μη αντιστρεπτών καταστροφών. Η πανδημία μάς δίδαξε ήδη ότι η κλιματική αλλαγή έχει βαρύνουσες και πολυποίκιλες συνέπειες για τη ζωή στον πλανήτη. Για να αποτραπεί η καταστροφική εξέλιξη του ξεπεράσματος του σημείου μη επιστροφής, θα πρέπει να γίνουν «θαύματα» για τα οποία ο καπιταλισμός είναι παντελώς ανίκανος, πολλώ δε μάλλον σε συνθήκες κρίσης ηγεσίας: να υλοποιηθεί ένα παγκόσμιο σχέδιο μετασχηματισμού της σχέσης ανθρώπου φύσης, αλλαγής εκ βάθρων του ενεργειακού μοντέλου, ισότιμης κατανομής των πόρων σε πλανητική κλίμακα. Όχι γιατί αυτό είναι συμβατό με το αξιακό σύστημα της Αριστεράς, αλλά γιατί είναι ζήτημα «ζωής ή θανάτου».

Αντικαπιταλιστικός αγώνας, ενιαίο μέτωπο και κόμμα

Έχοντας επιβάλλει μια πλανητική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική «χούντα», ο καπιταλισμός βαδίζει ανίσχυρος να ελέγξει και να γιατρέψει τις αιτίες για τα βαριά του υποκείμενα νοσήματα χωρίς ηγεμονικό σχέδιο. Μοιάζει κραταιός και πανίσχυρος στον ίδιο βαθμό που μοιάζουν εντελώς ανίσχυροι οι αντίπαλοί του, τα κινήματα αντίστασης, η εργατική τάξη, η αριστερά. Κι όμως, η τρομακτική του όψη δεν μπορεί να κρύψει το στρατηγικό του αδιέξοδο. Ο νόμος της αξίας δεν μπορεί να βιάζεται για πάντα χωρίς συνέπειες· και ο κλιμακούμενος αυταρχισμός δεν είναι ένδειξη παντοδυναμίας αλλά αδυναμίας. Όταν ο Μακρόν προβάλλει στις προσόψεις κρατικών κτηρίων τα σκίτσα που σατιρίζουν τον Μωάμεθ, κι όταν ο Μητσοτάκης προβάλλει στην πρόσοψη της Βουλής την εικόνα της Παναγίας, αποκαλύπτουν την ένδεια πραγματικών ηγεμονικών πολιτικών, αποκαλύπτουν τον πολιτικό ξεπεσμό των αρχουσών τάξεων, που για να κυβερνήσουν καταφεύγουν όλο και περισσότερο σε όλο και ποιο φτηνά κόλπα και μεθόδους.

Από την άλλη, οι κυβερνητικές και κρατικές πολιτικές αναδεικνύουν με εντυπωσιακά εύγλωττο τρόπο ένα πρόγραμμα αγώνα για την εργατική τάξη, τα κινήματα αντίστασης, την αριστερά: πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα – πάλη για το εισόδημα, την ανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση της εργοδοτικής ασυδοσίας – δημόσια αγαθά (υγεία, παιδεία, μεταφορές, περιβάλλον) – πάλη ενάντια στον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο, τον θρησκευτικό σκοταδισμό.
Ωστόσο, αν αυτό είναι ένα πρόγραμμα αγώνα που προβάλλει αυτονόητα από τις εξελίξεις, δεν είναι το ίδιο αυτονόητο ποιο είναι το πολιτικό εργαλείο που χρειαζόμαστε. Το «κόμμα» και το πρόγραμμά του δεν ταυτίζονται με το πρόγραμμα αγώνα πάνω σε βασικές αιχμές της συγκυρίας. Το κόμμα δεν ταυτίζεται με το ενιαίο μέτωπο.

Οι ιστορικές συνθήκες είναι τέτοιες ώστε η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά να μπορούν να μιλήσουν με απλό, μαζικό και κατανοητό τρόπο για το ότι η ενωτική πάλη πάνω στις μαζικές αιχμές που αναδεικνύει η συγκυρία είναι εκ των πραγμάτων, άμεσα και όχι σε τελική ανάλυση, αντικαπιταλιστικός. Ότι ο φθίνων και «παρακμιακός» νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί «σύναψης» νέου κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου. Απέναντι σε μια κρίση ιστορική και με καθολικά χαρακτηριστικά, το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Χρειαζόμαστε ένα μεταβατικό πρόγραμμα για τον σοσιαλισμό, ένα μαζικό αντικαπιταλιστικό-επαναστατικό κόμμα. Ο δρόμος για τη συγκρότησή του περνάει μέσα από ένα μαζικό πρόγραμμα αγώνα, μέσα από την ανασυγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού μάχης των εργαζόμενων τάξεων.
Το μεταπολεμικό πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο, οι εγγυήσεις και «εξασφαλίσεις» του, τελείωσαν – στην Ελλάδα τελείωσε το «συμβόλαιο του ’74». Η πολιτική κουλτούρα που συνόδευε αυτό το «συμβόλαιο», είναι πλέον άχρηστη αν όχι επιβλαβής. Ακόμη πιο άχρηστη και επιβλαβής είναι η νοσταλγία του. Από την άλλη όμως, τελειώνει επίσης «θέλοντας και μη» αυτή η ληθαργική κατάσταση που χαρακτήρισε την αριστερά στα χρόνια της ήττας ύστερα από το 2015 – το μαστίγιο της αντίδρασης δεν αφήνει κανένα περιθώριο επιβίωσης όσο βρισκόμαστε υπό την επήρεια ληθαργικού συνδρόμου. Οι φαντασιώσεις για επιμέρους θριάμβους των επιμέρους ρευμάτων της αριστεράς, που υπονομεύουν τη συγκέντρωση δυνάμεων στον αγώνα, είναι πλέον, πέρα από γκροτέσκο, και εγκληματικές. Η αυταπάτη ότι μπορούμε να είμαστε στοιχειωδώς ανταγωνιστικοί απέναντι στον «πολεμικό» καπιταλισμό χωρίς μαζικό επαναστατικό κόμμα, η αυταπάτη ότι «το κίνημα/τα κινήματα και το μέτωπο/τα μέτωπα αρκούν» θα μας κοστίσει νέες ήττες, διαψεύσεις, ματαιώσεις.
Η περίοδος του πολιτικού πένθους για την ήττα του 2015 τελείωσε. Η περίοδος της παντοδυναμίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επίσης. Μας περιμένουν δύσκολες καταστάσεις και σκληρές δοκιμασίες. Όμως μέσα από αυτές μπορεί και πρέπει να σφυρηλατηθεί η νέα, μαζική αντικαπιταλιστική/επαναστατική αριστερά.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2020 – Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ& ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ

Οι οργανώσεις που υπογράφουμε και δρούμε με τα μέλη μας που κατοικούν στις γειτονιές των Σεπολίων, του Κολωνού, της Ακ Πλάτωνα, καταγγέλλουμε το όργιο τρομοκρατίας και βίας που εξαπέλυσαν οι δυνάμεις αστυνομικής καταστολής με εντολή της κυβέρνησης ΝΔ ενάντια στους αγωνιστές/στριες, που τίμησαν μαχητικά την παρακαταθήκη και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Τη βία τους την έστρεψαν και στα Σεπόλια, όπως ακριβώς έκαναν στο κέντρο και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, σε πολλές πόλεις όλης της χώρας.

Στο μετρό ΣΕΠΟΛΙΑ, χθες 17 Νοέμβρη, έληγε η πορεία που κινήθηκε μετά την πραγματοποίηση της συγκέντρωσης στο ΣΤ. ΛΑΡΙΣΗΣ, παρά το βίαιο χτύπημά της. Στην πορεία μέσα από τους δρόμους των γειτονιών μας, συμμετείχαν δεκάδες μέλη εργατικών σωματείων, νεολαία, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων πολιτικών οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης αριστεράς.

Στη λήξη της πορείας και ενώ ήδη είχαν αποχωρήσει πολλοί, εμφανίστηκαν τα δολοφονικά μηχανοκίνητα της ομάδας ΔΡΑΣΙΣ. Με το γνωστό τρόπο οδήγησης, χωρίς να λογαριάζουν ότι εκείνη την ώρα, στην περιοχή κινούνταν πολύς κόσμος για αγορές ή προς το μετρό, επέδραμαν στους δρόμους της γειτονιάς, βρίζοντας, κυνηγώντας, ρίχνοντας κρότου – λάμψης ακόμη και μπροστά στην είσοδο super market και χτυπώντας τμήματα της πορείας που αποχωρούσαν, με ιδιαίτερη προτίμηση στους νέους και τις νέες.

Συνέλαβαν τον εργαζόμενο φοιτητή Ορέστη Καττή μέσα από την είσοδο του σπιτιού του, στην οδό Αμφιαράου. Τον κράτησαν με χειροπέδες, καθιστό στο πεζοδρόμιο και περικυκλωμένο από δεκάδες των δυνάμεων καταστολής, που κατέκλυσαν τη γειτονιά. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες διαδηλωτών/τριών, αλλά και πολλών κατοίκων της γειτονιάς, που είδαν με έκπληξη και θυμό τα όσα συνέβαιναν, ο νεολαίος δεν απελευθερώθηκε και μεταφέρθηκε στο γνωστό για τις προτιμήσεις του, ΑΤ Κολωνού. Την ίδια στιγμή εμφανίστηκαν κλούβες και η ΑΥΡΑ, ναι ο εκτοξευτήρας νερού, στο σημείο Κρέοντος – Φιλιπουπόλεως – Ιωαννίνων, λίγα μέτρα από το σταθμό, κάτω από τα σπίτια μας.

Στο ΑΤ όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί διαδηλωτές όσο και άλλοι/ες που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα για να απαιτήσουν την απελευθέρωση του νεολαίου, ξέσπασε ένα νέο κύμα βίας. Χτυπήθηκε η μητέρα του συλληφθέντα, σ Ορέστη Κ., χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν η αδελφή του, σ Λυδία Κ, ο φίλος του, σ Νικόλας Κ. και ένας στενός φίλος της οικογένειας, ο σ Μάκης Λ. Χτυπήθηκε, με αποτέλεσμα ισχαιμικό επεισόδιο, ο σ Δημήτρης Καττής, που μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό φρουρούμενος ακόμη και μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, με σκοπό την μετατροπή του τραυματισμού σε σύλληψη. Χρειάστηκε η παρέμβαση του ιατρικού προσωπικού, του επιβαρυμένου από τη σκληρή μάχη που δίνει απέναντι στην πανδημία, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες που έχουν επιβάλει στο ΕΣΥ η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και οι προηγούμενες, για να απομακρυνθεί η αστυνομία.

Μέσα στο ΑΤ οι αστυνομικοί προέβησαν σε άθλιες βρισιές προς την 20χρονή σ/σα Λυδία, την κτύπησαν με γροθιά στο πρόσωπο, όπως και τον φίλο της οικογένειας, που την υπερασπίστηκε. Το ΑΤ δεν επέτρεπε επικοινωνία των κρατούμενων με τους δικηγόρους τους.

Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν ο μεν Ορέστης Κ στη ΓΑΔΑ, οι δε άλλοι τρεις στο ΑΤ στην οδό Θήρας.

Η επιδρομή των δυνάμεων καταστολής και επίδειξης τσαμπουκά και βίας στα Σεπόλια, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Στόχος τους δεν ήταν ποτέ η δράση των χρυσαυγιτών ή άλλων φασιστικών συμμοριών, που δρούσαν και απειλούσαν ανενόχλητοι στην περιοχή. Στόχος τους ήταν πάντα οι αγωνιζόμενες δυνάμεις και οι δράσεις της Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού – Σεπολίων – Ακ. Πλάτωνα, συλλογικοτήτων για τα δικαιώματα προσφύγων – μεταναστών, οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης αριστεράς που παλεύουν για ΨΩΜΙ – ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, στις γειτονιές μας.

Δεν μας τρομοκράτησαν χθες. Δεν θα μας τρομοκρατήσουν ούτε στις 26 Νοέμβρη, μέρα πανεργατικής απεργίας για την υπεράσπιση της υγείας του λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ενάντια στο εξοντωτικό αντεργατικό νομοσχέδιο Βρούτση. Θα είμαστε εκεί, στις διαδηλώσεις στις 6 Δεκέμβρη, την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες σώζουν το λαό.

Να αποσυρθούν οι διώξεις ενάντια στους αγωνιστές και την αγωνίστρια, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τοπικών συλλογικοτήτων.

Νοέμβρης 2020

Τ.Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 4ης δημ. κοιν. Αθήνας

Κόκκινο Νήμα

κ.οργ. Ε.Ε.Κ. Ιλίου

Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ) 4ου διαμ/τος Αθήνας