πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας

Με αφορµή την συµµετοχή του στην 17η Αντιρατσιστική Γιορτή, ο Γιώργος Τσιάκαλος, πανεπιστηµιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας, έδωσε συνέντευξη σχετικά µε την άνοδο της ακροδεξιάς στον Θανάση Κούρκουλα για το site redtopia. Η συζήτηση θα συνεχιστεί στο πάνελ του Σαββάτου 21/9 της Αντιρατσιστικής Γιορτής στο Αθλητικό Κέντρο Ρουφ, µε θέµα: «Ρατσιστικές πολιτικές και ακροδεξιά απειλή σε Ελλάδα και Ευρώπη»

Θ.Κ Καλησπέρα Γιώργο, ευχαριστούµε που µας δίνεις τη συνέντευξη και που θα σε δούµε στην Αντιρατσιστική Γιορτή στις 21 Σεπτέµβρη στην Αθήνα. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές καταγράφηκε σηµαντική αύξηση της ακροδεξιάς σε µια σειρά από χώρες. Πού νοµίζεις ότι οφείλεται;

Γ.Τ Θανάση είχα την ευκαιρία στην περσινή µας αντιρατσιστική γιορτή να αναφερθώ στο γεγονός, ότι ήταν βέβαιο για µένα, αλλά και για πολλούς άλλους αναλυτές, ότι η ακροδεξιά σε αυτό ευρωκοινοβούλιο θα ήταν δεύτερη πολιτική δύναµη. Εξήγησα τότε τους λόγους. Οι βασικοί λόγοι – τότε και τώρα- είναι η απάντηση στο ερώτηµά σου. Ο προηγούµενος πρωθυπουργός της Πολωνίας, Μοραβιέτσκι, και κυρίως ο ισχυρός άντρας της Πολωνίας εκείνη την εποχή, ο αρχηγός του κόµµατος PiS Κατσίνσκι, είχαν καταφέρει, σε µία διαδικασία που κράτησε δύο χρόνια, κάτι σηµαντικό. Κάλεσαν τους αρχηγούς των διαφόρων ακροδεξιών κοµµάτων της Ευρώπης στην Βαρσοβία,  στην αρχή σε προσωπικές συζητήσεις και αργότερα σε οµάδες, µε σκοπό να συνεννοηθούν για την πολιτική τους σε κάποια σηµαντικά θέµατα. Αυτό που κατάφερε η Πολωνική ηγεσία ήταν η αλλαγή της πολιτικής των ακροδεξιών κοµµάτων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συµφώνησαν ότι δεν θα δηλώνουν πια ότι είναι ενάντια της και ότι θέλουν να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης συµφώνησαν, ότι κανένα ακροδεξιό κόµµα δε θα δηλώνει ότι είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ.  Συµφώνησαν λοιπόν  σε αυτό το βασικό θέµα. Και µάλιστα βρήκαν και το σύνθηµα που θα χρησιµοποιούν ως απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποχωρήσουν από την Ευρώπη ή ότι θέλουν να την καταστρέψουν. Η απάντησή τους είναι: «Θα πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας».

Η συµφωνία οδήγησε σε µία σειρά από πολιτικές πράξεις αλληλεγγύης µεταξύ τους, οι οποίες κατά «περίεργο» τρόπο δεν γίνονταν γνωστές από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Ευρώπη. Να φέρω ένα παράδειγµα: Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, η Λεπέν κατηγορείτο ότι πήρε δάνεια από τον Πούτιν και ότι  ο Πούτιν βρισκόταν πίσω της. ∆εν έπαιζε όµως κανένα ρόλο το γεγονός ότι τρεις φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επιτέθηκε στον Μακρόν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, και ότι ο Μακρόν αναγκάστηκε να δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι δεχόταν επίθεση του πρωθυπουργού της Πολωνίας και ότι δεν του επέτρεπε να παρεµβαίνει στην προεκλογική εκστρατεία υπέρ της Λεπέν. Με τον ίδιο τρόπο βρέθηκαν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας και το PiS στο πλευρό του Όρµπαν, µε τη δήλωση τους σχετικά µε τη νίκη του στις εκλογές –νίκη, που καταγγέλθηκε από τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ ως αποτέλεσµα της αυταρχικής πολιτικής του Ούγγρου πρωθυπουργού στους κρατικούς θεσµούς και στα ΜΜΕ-  ότι «ήταν δηµοκρατικές εκλογές, στις οποίες αποφάσισε ελεύθερα ο λαός, δεν υπήρχε καµία παραβίαση, συνεπώς εµείς θα συνεργαστούµε µαζί του».

Όλες αυτές οι διαπραγµατεύσεις συνέβαιναν, ενώ στην ευρωβουλή υπήρχαν δύο ακροδεξιές, κοινοβουλευτικές οµάδες. Στη µία, µε όνοµα «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία» (ID)  ήταν η Λεπέν, ο Σαλβίνι, η AFD της Γερµανίας και άλλα κόµµατα. Στην άλλη, µε όνοµα «Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθµιστές» (ECR), ήτανε το PiS, οι Σουηδοί ∆ηµοκράτες, τα Αδέρφια της Ιταλίας (Μελόνι). Παρεµπιπτόντως, µαζί µε το PiS και τη Μελόνι ήταν και Ελληνική Λύση, ο ευρωβουλευτής του Βελόπουλου, κάτι που επίσης δεν έγινε πολύ γνωστό. Οι καλές σχέσεις, που επιτεύχθηκαν, έδειχναν ότι πράγµατι θα µπορούσαν να είναι η δεύτερη δύναµη, εφόσον οι συνεννοήσεις οδηγούσαν σε ενότητα.. Πράγµατι τον Ιούνιο του 2022 υπέγραψαν όλα τα ακροδεξιά κόµµατα (και από τις δύο οµάδες) ένα µανιφέστο κοινής πολιτικής, µε τη συµφωνία, ότι εάν ένα κόµµα διαφωνούσε µε κάποια σηµεία, µπορούσε να τα παραλείψει στην δηµοσιοποίηση του µανιφέστου στη δική του χώρα. Κάτι που έκανε η Λεπέν σε σχέση µε τον πόλεµο στην Ουκρανία, χωρίς αυτό να δηµιουργήσει προβλήµατα στις σχέσεις τους.  Είχαµε λοιπόν µία καινούργια κατάσταση στο χώρο της Ακροδεξιάς. Παρά τις διαφορές τους συµφώνησαν στα βασικά και είπαν «εµείς όµως θέλουµε να πάρουµε την Ευρώπη στα χέρια µας». Έτσι το σουηδικό ακροδεξιό κόµµα υποστήριξε από κει και πέρα τους δεξιούς για να σχηµατίσουν κυβέρνηση, χωρίς το ίδιο να συµµετέχει σ’ αυτήν, ενώ το φινλανδικό, ουσιαστικά ένα ναζιστικό κόµµα, συµµετέχει µε υπουργούς σε βασικά υπουργεία. Με όλα αυτά γνωστά, ήταν εντελώς προβλέψιµη η επιτυχία της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.

Αυτό που άλλαξε και δεν έκανε δυνατό να υπάρχει µόνο µία οµάδα στο  ευρωκοινοβούλιο, αλλά τέσσερις,  οφείλεται στο γεγονός, ότι στην εξουσία δεν ήταν πια το PiS.  Έλλειψε εκείνη η προσωπικότητα που τους καλούσε όλους, συζητούσαν,  έβγαιναν φωτογραφίες όλοι µαζί και κατέληγαν σε κοινές πολιτικές. Αλλά η συνολική δύναµη της Ακροδεξιάς µέσα στο ευρωκοινοβούλιο µεγάλωσε και αυτή τη στιγµή είναι σε αριθµούς ελαφρώς µικρότερη από την δύναµη των Χριστιανοδηµοκρατών. Και είναι βέβαιο ότι θα ψηφίζουν σε µία σειρά από αποφάσεις και οι τέσσερις µαζί, καθώς οι σχέσεις τους συνεχίζουν να υπάρχουν.

Γιατί όµως δεν συµφωνούν; Ήδη από την προηγούµενη περίοδο, αιτία ήταν και είναι το κόµµα της Γερµανίας, ΑFD, και η διαφωνία του µε το PiS. Το PiS είχε ζητήσει, να πληρώσει αποζηµιώσεις η Γερµανία για ό,τι έκανε στον δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο, που είναι κάτι κοντά στα δύο τρις, όχι σαν αυτά τα λίγα που ζητάµε εµείς. Η ΑFD στη Γερµανία έλεγε ό,τι είχε πει προηγουµένως ο πρόεδρος του: «στο βιβλίο της ιστορίας, η εποχή του ναζισµού ήτανε απλά µια κουτσουλιά, και βέβαια δε θα πληρώσει ο γερµανικός λαός σήµερα γι’ αυτήν». Για το PiS, όµως, είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του, που το διακρίνει από την πολιτική της σηµερινής πολωνικής κυβέρνησης του Τουσκ. Ακόµη και σ’ αυτή την περίπτωση γίνονται προσπάθειες υπέρβασης των διαφορών.

Θ.Κ Υπάρχει η αντίστοιχη τάση ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα και πώς εκφράζεται αυτή; Είδαµε τι έγινε µε την Χρυσή Αυγή και τι συνεχίζει να γίνεται, βλέπουµε µια άνοδο στον Βελόπουλο, πώς το σχολιάζεις;

Γ.Τ Θανάση, πρέπει να πάµε πάλι στο ποια είναι η πολιτική τους και πώς είναι δυνατόν να συµφωνούν µεταξύ τους παρόλο που ακολουθούν ίσως διαφορετική πολιτική στη χώρα τους. Ας πούµε, η Αριστερά, παραδείγµατος χάρη του ΚΚΕ εσωτερικού – του Συνασπισµού αργότερα –  έλεγε ότι εµείς θέλουµε την «Ευρώπη των εργαζοµένων». Η ∆εξιά έλεγε «η Ευρώπη των πατρίδων» ή «των εθνών» ή «των χωρών». Άρα το διακύβευµα γι’ αυτούς ήταν, ότι δεν µπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποφασίζει για τα «δικά µας». Η λογική τους ήταν ότι δεν µπορεί το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρώπινων ∆ικαιωµάτων να αποφασίζει για µας, δεν µπορεί να είναι πάνω από το δικό µας συνταγµατικό δικαστήριο. Εµείς, λένε οι ακροδεξιοί, «υπερασπιζόµαστε τον δικό µας λαό και έχουµε τα δικά µας δικαστήρια». Όταν η Επιτροπή της ΕΕ έλεγε, ότι στην Πολωνία δεν υπάρχει κράτος δικαίου, το έκανε, επειδή η Πολωνία του PiS λειτουργούσε µε τον παραπάνω τρόπο. Το ίδιο ισχύει για τον Όρµπαν , όταν έκλεισε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήµιο του ιδρύµατος του Σόρος, λέγοντας, ότι για τη λειτουργία του ισχύει ο δικός τους νόµος περί ιδιωτικών πανεπιστηµίων, εκείνοι θα αποφασίζουν µε γνώµονα τα δικά τους και δεν θα τους λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα κάνουν. Μιλούν για µια Ευρωπαϊκή Ένωση  µιας ελίτ, η οποία θέλει να αποφασίζει εις  βάρος των συµφερόντων των χωρών, που έχουν άλλη άποψη. Και τον τελευταίο καιρό λένε, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρµόζει µία οικονοµική πολιτική, η οποία είναι ταυτόχρονα και εξωτερική πολιτική, που βοηθάει την αµερικάνικη οικονοµία και όχι την οικονοµία της Ευρώπης και αυτό το πληρώνουν οι χώρες-µέλη.

Τώρα για την ερώτηση στο αν και στην Ελλάδα µπορεί να υπάρχει άνοδος. Έχουµε µία Ακροδεξιά η οποία είναι διαφοροποιηµένη, είναι δηλαδή η Ακροδεξιά του Βελόπουλου, που είναι ουσιαστικά η Ακροδεξιά, όπως την γνωρίζαµε από παλιότερα, και έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό τον εθνικισµό και την άρνηση δικαιωµάτων σε µειονότητες κάθε είδους. Έτσι, µπορεί να λέει ότι µας συµφέρει να έχουµε καλύτερη σχέση µε την Ρωσία και όχι µε τις ΗΠΑ, αφού αυτό είναι καλό για τον λαό µας και οικονοµικά και ιστορικά. Το ίδιο ακριβώς λέει βέβαια η Ακροδεξιά στην Πολωνία αλλά µε το διαµετρικά αντίθετο περιεχόµενο. Εκεί λένε, ότι η Ρωσία ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι ο µεγαλύτερος εχθρός τους, άρα θα είναι οπωσδήποτε ενάντια στη Ρωσία και υπέρ της Ουκρανίας, χωρίς αυτό να διαταράσσει τη σχέση τους µε την Ελληνική Λύση στο πλαίσιο της Οµάδας τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Από την άλλη τη µεριά, το PiS υποστηρίζει τους αγώνες των αγροτών της Πολωνίας, που µπλοκάρουν στα σύνορα µε την Ουκρανία τα φορτηγά και τα τραίνα, που µεταφέρουν αγροτικά προϊόντα της Ουκρανίας στην Πολωνία και γενικότερα στην ΕΕ πιο φθηνά και χωρίς δασµούς.

Στην Ελλάδα έχουµε ένα θέµα που αφορά την εκκλησία. Στην εκκλησία έχουµε ένα µεγάλο µέρος του Αγίου Όρους να είναι υπέρ της ουκρανικής εκκλησίας που θεωρείται η κανονική, την οποία όµως έχει απαγορεύσει τώρα η Ουκρανία. Αυτός αποτελεί λόγο για το κόµµα «Νίκη», να είναι ενάντια στην Ουκρανία, καθώς θεωρεί ότι στην Ουκρανία κυνηγούν τον χριστιανισµό µας. Αυτή είναι µια άλλη µορφή Ακροδεξιάς, που έχει διαφορετικό υπόβαθρο, συµφωνεί σε πολλά µε άλλες ακροδεξιές οµάδες, αλλά ταυτόχρονα διαφοροποιείται σε πολλά σηµεία στο λόγο και κυρίως στη ρητορεία.

Και µετά έχει κανείς και την Λατινοπούλου, την «Φωνή Λογικής», µε άλλο λόγο πια, µια «µοντέρνα Ακροδεξιά». Αυτό δεν αλλάζει τίποτε στο γεγονός ότι στο Ευρωκοινοβούλιο συµµετέχει στη νεοσύστατη οµάδα «Πατριώτες για την Ευρώπη» (όπου εντάχθηκαν τα περισσότερα µέλη της οµάδας «Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία») µαζί µε το κόµµα της Λεπέν, το VOX της Ισπανίας (το κόµµα των οπαδών του Φράνκο), το κόµµα του Όρµπαν κ.λπ. 

Άρα βλέπουµε σε ολόκληρη την Ευρώπη να έχουµε πολλά ακροδεξιά κόµµατα, που µπορεί να µην συνεργάζονται στην ίδια τους τη χώρα, να συµµετέχουν σε διαφορετικές οµάδες της ευρωβουλής, αλλά τελικά να συνεργάζονται για την υπερψήφιση ή καταψήφιση αποφάσεων, που αφορούν τις βασικές αρχές της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Αυτό είναι κάτι το καινούριο. Προβλέπω περαιτέρω άνοδο της, αν δεν υπάρξει µία πολιτική από τη δική µας πλευρά, εννοώ από τη µεριά της Αριστεράς και των κινηµάτων, ικανή να την σταµατήσει και να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Πρέπει εµείς να κερδίσουµε τον κόσµο.

Θ.Κ Ποια είναι τα βασικά, τα ενοποιητικά στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας σήµερα, σε όλες τις χώρες;

Γ.Τ Υπάρχει ένα βασικό, το έχει και ο Βελόπουλος. Είναι αυτό που ονοµάζουµε «ταυτοτική Ακροδεξιά», που µιλά για την ταυτότητα «µας» ως έθνος , ως λαός. Ότι είναι εκείνη  που µας διακρίνει, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να την εξαφανίσει, να µας κάνει ένα συνοθύλευµα. Όταν λέγανε, λοιπόν, ότι «είµαστε η Ευρώπη των χωρών, των εθνών, των πατρίδων», υπονοούσαν ότι η κάθε χώρα έχει ταυτότητα (της οποίας τα στοιχεία ορίζουν οι ίδιοι), που πρέπει να προστατευτεί. Ο αγώνας τους είναι εναντίον οποιασδήποτε αλλαγής µπορεί, κατά τη γνώµη τους, να αλλάξει την εθνική ταυτότητα, όπως οι ίδιοι την έχουν κατασκευάσει. Μπορεί, π.χ. να είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που «επιβάλλει» δικαιώµατα νέου τύπου, που δεν τα είχαµε µέχρι τώρα, όπως αποδοχή νέων µορφών οικογένειας, ύπαρξη περισσότερων φύλων, δικαίωµα επιλογής φύλου κ.λπ. Στα θέµατα αυτά υπάρχουν συγκρούσεις, δεν είναι γενικώς αποδεχτά. Χαρακτηριστικό παράδειγµα ήταν η στάση της Μέρκελ. Εισήγαγε νοµοσχέδιο (χωρίς να είναι υποχρεωµένη) για τα θέµατα φύλου, το οποίο είχαν  προετοιµάσει άλλα κόµµατα σε σχετική επιτροπή της βουλής, µε την αιτιολογία ότι το θέµα απασχολούσε έντονα την κοινωνία, γνωρίζοντας ότι η πλειονότητα των βουλευτών του δικού της κόµµατος διαφωνούσε µε το περιεχόµενο του. Το νοµοσχέδιο υπερψηφίστηκε στη βουλή (µε υπέρ και κατά τοποθετήσεις σε κάθε κόµµα) και την ίδια να το καταψηφίζει δηλώνοντας, ότι ακολουθεί το γράµµα του συντάγµατος, σύµφωνα µε το οποίο η οικογένεια αποτελείται από άνδρα και γυναίκα. Την απόρριψη τέτοιων νέων δικαιωµάτων, τη βιώνουµε σε όλες τις χώρες και σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς χώρους µε διαφορετικά επιχειρήµατα και διαφορετική ένταση, όµως η τοποθέτηση της πολύ υψηλά στην πολιτική ατζέντα αποτελεί µέρος της ακροδεξιάς ταυτότητας.

Από ποιον κινδυνεύει –σύµφωνα µε την ακροδεξιά – ο πολιτισµός, που αποτελεί τον πυρήνα της εθνικής ταυτότητας; Κινδυνεύει, λένε, πρώτα πρώτα από τους πρόσφυγες , αφού ερχόµενοι εδώ θα αποκτήσουν δικαιώµατα, όπως είναι το δικαίωµα να φτιάχνουν τζαµιά. Αυτό,  είναι σε εµάς στην Ελλάδα η επίσηµη πολιτική. Είναι παράνοµα τα τζαµιά στην Αθήνα. Γιατί όµως είναι παράνοµα εδώ, ενώ υπάρχουν νόµιµα αλλού στην Ευρώπη; ∆ιάβασα κάποια  στιγµή σε ένα κείµενο ενός ‘Έλληνα που ζει στην Φρανκφούρτη, ο οποίος, αναφερόµενος στην Ελλάδα, έλεγε «µα πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς κάπου, όπου θα υπάρχουν 10%  µουσουλµάνοι;». Στην Φρανκφούρτη όµως οι πρόσφυγες είναι 40% , σε ορισµένες περιοχές 80% και υπάρχουν βέβαια τζαµιά. Του έγραψα εγώ από κάτω «και τότε γιατί είσαι εσύ εκεί πέρα»; ∆εν απάντησε.

Το δεύτερο, που κάνει η Ακροδεξιά στον λόγο και την ρητορεία της, είναι, να απορρίπτει αποφάσεις της ΕΕ  που αφορούν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής οικονοµίας, όταν αυτές επηρεάζουν αρνητικά πτυχές της οικονοµίας των δικών τους χωρών. Η Λεπέν κέρδισε πολύ µε την αντίσταση της στην κοινή αγροτική πολιτική της Ευρώπης, το ίδιο η ακροδεξιά AFD στη Γερµανία µε την υποστήριξή της στις σχετικές µεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουµε να κάνουµε µε έναν ανορθολογισµό, όπως είναι αυτός της ταυτότητας. Ας δούµε την περίπτωση της Πτολεµαΐδας: η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε και έκανε την απολιγνιτοποίηση ταχύτατα, µε φοβερά αποτελέσµατα σε ολόκληρη της περιοχή.  Πτολεµαΐδα, Κοζάνη και Γρεβενά υποφέρουν αυτή τη στιγµή, γιατί έµεινε άνεργος ξαφνικά τόσος κόσµος. 1800 άτοµα, που είχανε φορτηγά, µετέφεραν λιγνίτη και ζούσαν από αυτό, τα βάλανε τώρα σε ένα µεγάλο parking γιατί δεν ξέρουν τι να τα κάνουνε.  Η Γερµανία αποδέχτηκε να κάνει το ίδιο µ’ εµάς, αλλά θα το ολοκληρώσει το 2038. Θα ήταν ακροδεξιό να πει κανείς, ότι δεν δεχόµαστε να εφαρµόσουµε αυτή την απόφαση της ΕΕ στην χώρα µας και µάλιστα µε αυτή την ταχύτητα;   

Θ.Κ. Πάµε τώρα στο µεταναστευτικό/προσφυγικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα τελευταία χρόνια κάνει µία ρατσιστική στροφή. Η Ακροδεξιά ταυτόχρονα αυτά τα χρόνια ανεβαίνει. Τι προηγείται και τι έπεται;  Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Μπορούµε να πούµε ότι η Ακροδεξιά έχει επιβάλει αυτή τη στροφή στις πολιτικές ή αντίθετα οι ρατσιστικές πολιτικές είναι υπεύθυνες για την άνοδο της Ακροδεξιάς;

Γ.Τ Πολλές φορές σε συνεντεύξεις και στα γραπτά µου είχα δείξει, ότι πρέπει να δούµε µια σειρά από γεγονότα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς, πριν να έχουµε αυτά τα ακροδεξιά κόµµατα, να επιβάλλει τέτοιες πολιτικές. Πολύ αποφασιστική στροφή ήταν το 2001, όταν αποφάσισε ότι δεν µπορεί κανείς να έρχεται στην Ευρώπη µε αεροπλάνο ή µε πλοίο και να ζητάει άσυλο, αν δεν είχε βίζα Σέγκεν. Βίζα Σέγκεν σήµαινε ότι έχουµε τον κλειστό µας χώρο, τον χώρο Σέγκεν, και από δω και πέρα επειδή δεν θα έχουµε σύνορα µεταξύ µας, θα κλείσουµε τα εξωτερικά µας σύνορα. Μέχρι το 2001 οι περισσότερες αιτήσεις ασύλου που γινόταν, γινότανε στα αεροδρόµια της Φρανκφούρτης του Άµστερνταµ, της Στοκχόλµης, του Παρισιού. Κι αυτό, επειδή οι άνθρωποι, που έρχονταν για να ζητήσουν άσυλο, µε τα κάποια χρήµατα, που είχαν,  αγόραζαν εισιτήριο,  έφταναν π.χ. στη Φρανκφούρτη, όταν έδειχναν το διαβατήριο τους,  τους έλεγαν οι αστυνοµικοί στον έλεγχο «δεν έχετε βίζα Σέγκεν» κι εκείνοι απαντούσαν «θέλουµε να κάνουµε αίτηση ασύλου». Σε όλες τις χώρες αυτό που υπήρχε ως δίκαιο ως τότε, επέβαλλε, ότι εκείνη τη στιγµή αποδέχονταν το αίτηµα ασύλου ως ατοµικό δικαίωµα καθενός, ανεξάρτητα αν ήταν από την Συρία, από την Ναµίµπια ή από οποιοαδήποτε άλλη χώρα. Και το µεγαλύτερο hotspot που υπήρχε – και ως εγκαταστάσεις συνεχίζει να υπάρχει και σήµερα –  ήταν στο αεροδρόµιο της Φρανκφούρτης. Εκεί µπορούσαν να ζουν έως και 2.000 άτοµα µε οικογένειες, γιατί εκεί έρχονταν οι περισσότεροι.  Το 2001 ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισαν στην ΕΕ, ότι κανείς δεν θα µπορεί να χρησιµοποιεί ένα αεροπλάνο και να τον δέχεται µία αεροπορική εταιρεία που έχει πτήση προς την ΕΕ, αν δεν εξετάσει αν έχει βίζα Σέγκεν.  Αν λοιπόν µια εταιρεία αποδεχόταν στο αεροπλάνο της ένα άτοµο χωρίς βίζα, αναλάµβανε όλα τα έξοδα αυτού του ατόµου στην χώρα που πήγαινε και για την επιστροφή του πίσω στην χώρα προέλευσης και πλήρωνε και πολύ υψηλό πρόστιµο. Το πρόστιµο ήταν τέτοιο, ώστε µία εταιρεία που έπρεπε να το πληρώσει δύο φορές ουσιαστικά έκλεινε. Μία τούρκικη εταιρεία για παράδειγµα το έκανε δύο φορές και πλήρωσε 400.000€ πρόστιµο.

Τότε, το 2001, αυτό το είχε υπογράψει και η δική µας χώρα, επί Σηµίτη. Για τις δικές µας χώρες όµως αυτό τι σήµανε τελικά; Αν ούτε µε το πλοίο έρχεσαι ούτε µε αεροπλάνο, τότε µε τα πόδια έρχεσαι µονάχα σε σύνορα που βρίσκονται ακριβώς στην άκρη της Ευρώπης, στα εξωτερικά σύνορα της. Άρα αυτό περιόριζε την εισδοχή προσφύγων στην Ελλάδα και την Βουλγαρία, και «παράνοµα» (σε ό,τι αφορά την έλλειψη βίζας Σένγκεν) µε πλοίο στην Ιταλία, την νότια Γαλλία, την Ισπανία. Αυτό ήταν η αρχή. Και ταυτόχρονα θεωρούταν η προσφυγιά παράνοµη. Έτσι η έννοια «Φρούριο – Ευρώπη» γεννήθηκε τότε σε σχέση µε το Σέγκεν. Και έδωσε το δικαίωµα στους ακροδεξιούς να λένε: «αυτοί οι παράνοµοι θα αλλοιώσουν την ταυτότητά µας», είναι «λαθρο»-µετανάστες, δεν ξέρουµε τι είναι όλοι αυτοί», ενώ ταυτόχρονα άλλοι έλεγαν «δεν µπορούµε να τους αντέξουµε». Αν διάβαζε τότε κανείς αυτά που γράφανε στο facebook, έβλεπε διαρκώς το ρητορικό ερώτηµα «µα πόσους αντέχει η Ευρώπη;». Απαντούσα ότι η Ουγκάντα αντέχει 2.000.000. Η Γερµανία πήρε 800.000. Η Ουγκάντα έχει ένα κατά κεφαλήν εισόδηµα 80 δολάρια. Η Γερµανία είχε 30.000 δολάρια. Η Γερµανία είναι πανίσχυρη. Πόσους αντέχει; Η Τουρκία συνεχίζει να έχει περισσότερους από ότι έχει σήµερα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά µετά αρχίζουν και σου λένε: «Ναι αλλά εµείς είµαστε χριστιανοί κι αυτοί είναι µουσουλµάνοι και θα µας αλλοιώσουν». Είχα δώσει µια συνέντευξη κάποια στιγµή, που έπαιξε και διεθνώς κάποιο ρόλο, όπου έλεγα: Ναι έρχονται µουσουλµάνοι. Όµως, από τις αφρικανικές χώρες έρχονται κυρίως χριστιανοί. Και σε ορισµένες χώρες είναι καθολικοί χριστιανοί. Αναρωτιόµουν, λοιπόν, κάτι σχετικά µε την Πολωνία, τη χώρα του Πολωνού Πάπα, ο οποίος είχε πάει στην Αφρική και είχε πει: «Στην Αφρική βλέπουµε την οικογένεια να λειτουργεί όπως λειτουργούσε σε εµάς στην παλιά εποχή, όπως κανονικά πρέπει να λειτουργεί σε µία χριστιανική κοινωνία». Όταν όµως έρχονται από την Αφρική, λέει η Πολωνία «Όχι, σε καµιά περίπτωση δεν θα τους δεχτούµε». Προφανώς η ταυτότητα των Πολωνών δεν κινδυνεύει, σύµφωνα µε όσα είπε ο Πολωνός Πάπας, συνεπώς η απόρριψη οφείλεται καθαρά σε ρατσισµό: «Είναι µαύροι. ∆εν πάει να’ ναι χριστιανοί και καθολικοί, µαύροι είναι». Παρά το επιπρόσθετο  γεγονός, ότι στις περισσότερες χώρες της Αφρικής µιλούν είτε Αγγλικά είτε Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα και ενσωµατώνονται στην Ευρώπη πιο εύκολα.

Άλλο θέµα µε την άδεια Σένγκεν. Υπάρχουν κάποιες χώρες, στις οποίες δίνονται πολύ λίγες άδειες Σένγκεν. Από την Ουκρανία πριν από τον πόλεµο είχαν περάσει ως µετανάστες στην ΕΕ πάνω από 5 εκατοµµύρια Ουκρανοί, καθώς το 2016 αποφασίστηκε να βγει η Ουκρανία από τον κατάλογο των χωρών µε υποχρέωση κατοχής βίζας Σένγκεν. Και χρησιµοποιούνταν στην Πολωνία ως φτηνό εργατικό δυναµικό. Αυτοί που προηγουµένως ρωτούσαν «πόσους χωράµε;», δεν είχαν πρόβληµα. Και τώρα έχουµε άλλα 6 εκατοµµύρια Ουκρανούς. Και πάλι κανένα πρόβληµα. Όµως η Ακροδεξιά εκµεταλλεύτηκε τις ρατσιστικές πολιτικές και µεγάλωσε. Κάθε φορά υπήρχε και ένα ακόµα βήµα κλιµάκωσης, για παράδειγµα αρχίσαµε να τους κλείνουµε σε κλειστά στρατόπεδα. Η Μελόνι είπε τώρα, να τους κλείνουµε σε στρατόπεδα στην Αλβανία, να µην τους έχουµε εδώ να τους βλέπουµε κι’ όλας. Χτες ο Μερτς, ο πρόεδρος του Χριστιανοδηµοκρατικού κόµµατος στη Γερµανία, κι’ από ό,τι φαίνεται από τις δηµοσκοπήσεις θα είναι ο επόµενος καγκελάριος, είπε ότι δεν θέλουµε να έρχεται κανένας από το Αφγανιστάν, κανένας από την Συρία. Του απαντήσανε οι νοµικοί, πως δεν µπορείς να πεις, ότι από µια ολόκληρη χώρα «δεν επιτρέπεται κανείς, επειδή είναι ατοµικό δικαίωµα. Μπορείς να πεις, πως είναι µια ασφαλής χώρα η τάδε χώρα αλλά δεν µπορείς να πεις δεν επιτρέπεται κανείς να ζητήσει άσυλο». Και η απάντησή του την επόµενη µέρα, που έπαιξε πολύ στις εφηµερίδες και είναι σηµαντική ήταν: «κοιτάξτε, ο λαός βαρέθηκε πια να του λένε συνέχεια αυτό δεν γίνεται, εκείνο δε γίνεται, δεν επιτρέπεται από τους νόµους και από το διεθνές δίκαιο». Άρα ούτε το σύνταγµα και οι νόµοι της χώρας ούτε το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει λόγος να αποτελεί το µέτρο των αποφάσεων, αφού «ο λαός βαρέθηκε».

Αυτό το ζούµε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και όχι απλώς ότι πήγε προς µία ρατσιστική πολιτική αλλά την πήγε πιο πέρα από ό,τι ζητούσε η Ακροδεξιά. Παραδείγµατος χάρη η Φινλανδία, η οποία δεν έχει και τους φοβερούς πρόσφυγες, αποφάσισε ότι θα κάνει pushbacks στα σύνορα κατευθείαν. ∆εν θα συζητάει, δεν θα επιτρέπει να πουν «εγώ θέλω να ζητήσω άσυλο», θα τους διώχνει, υποχρεωτικά. Έκανε νόµο, σύµφωνα µε τον οποίο ο στρατός και η αστυνοµία θα τους διώχνει στα σύνορα. Όµως πώς θα γίνει αυτό αφού το διεθνές δίκιο δεν το επιτρέπει; Όταν η Ελλάδα ακόµη και από τη FRONTEX κατηγορείται ότι κάνει pushbacks; Η κοµισιόν είπε στην Φινλανδία πως δεν επιτρέπεται αυτό και τότε ζητήσανε από τους νοµικούς τους – 19 νοµικούς κάλεσε η επιτροπή της Βουλής, που ετοίµασε το νόµο – να πουν την άποψή τους. Και οι 19 Φινλανδοί νοµικοί αποφάνθηκαν, ότι είναι ενάντια στο Φινλανδικό Σύνταγµα και ενάντια στο διεθνές δίκαιο.  Παρ’ όλα αυτά το ακροδεξιό κόµµα, που είναι στην κυβέρνηση, έφερε το νόµο στη βουλή και πέρασε µε µεγάλη πλειοψηφία. Και η Επιτροπή της ΕΕ, που προηγουµένως είχε προειδοποιήσει ότι κάτι τέτοιο αντίκειται στο διεθνές δίκαιο, συµφώνησε µετά, επειδή, είπε, έρχεται να αντιµετωπίσει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (τον κίνδυνο από τη Ρωσία). Όλα αυτά ούτε φανταζότανε οι ακροδεξιοί, ότι θα µπορούσαν να γίνουν, όταν λέγανε ότι δεν τους θέλουµε τους πρόσφυγες και πρέπει να τους διώχνουµε.

Αυτή είναι η Ευρώπη µας τώρα. Και στην Πολωνία του Τουσκ,  που οι άνθρωποι του κάνανε διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του κόµµατος PiS, γιατί έκανε pushbacks προς τη Λευκορωσία, τώρα αποφασίσανε ότι ο στρατός θα κάνει χρήση όπλων στα σύνορα. Θυµηθείτε τον Πλεύρη παλιά σε µας, που έλεγε αυτά τα πράγµατα, αυτό το αποφάσισε τώρα η Πολωνία. Η δηµοκρατική Πολωνία τώρα, του Τουσκ. Αυτή είναι η Ευρώπη µας. Και πλέον, όταν µιλούµε για Ακροδεξιά θα πρέπει να κοιτάζουµε µέσα στα χαρακτηρισµένα ως µη ακροδεξιά αλλά ως κεντροδεξιά κόµµατα, τί είδους ρατσιστικές πολιτικές υπάρχουν.  Ακόµη και στα σοσιαλδηµοκρατικά.

Όταν κοιτάµε, αν µια κοινωνία ρέπει προς την ακροδεξιά ή τον φασισµό, βασικό είναι να µελετάµε πόσες από τις ακροδεξιές ιδέες και έννοιες έχουν ήδη περάσει ως καθεστωτικές έννοιες και πολιτικές πριν ακόµη έρθει η Ακροδεξιά στην εξουσία. Όταν το δούµε αυτό, τότε θα δούµε γιατί δεν έγινε γεγονός στα ΜΜΕ και στο δηµόσιο λόγο, ότι υπουργός του Ισραήλ πηγαίνει στο συνέδριο που κάνει το VOX, µε προσκεκληµένα όλα τα ακροδεξιά κόµµατα, και ο ίδιος κάθεται µαζί µε κάποιους ανθρώπους του VOX, οι οποίοι είναι πασίγνωστοι αρνητές του ολοκαυτώµατος, και µάλιστα καταδικασµένοι για το λόγο αυτό.

Θ.Κ. Να δούµε πώς µπορεί το κίνηµα και η Αριστερά να απαντήσει σε αυτές τις πολιτικές και να αναχαιτίσει στην Ακροδεξιά;

Γ.Τ Πρέπει την ατζέντα για τα θέµατα αυτά να την βάζουµε εµείς. Θυµάστε πως κάποια στιγµή χρησιµοποιούσαν την έννοια «οι δικαιωµατιστές» για όσους µιλούσαν  για το δικαίωµα στο άσυλο, το οποίο προβλέπεται από τις διεθνείς συνθήκες, εννοώντας ότι είναι κακό να είσαι υπέρ των δικαιωµάτων.  Τώρα, οι κεντροδεξιοί υπερασπίζονται δικαιώµατα, που έχουν σχέση µε την σεξουαλικότητα, µε την ταυτότητα φύλου και όλα αυτά τα θέµατα. Όµως ήταν οι ίδιοι, που στα θέµατα της µετανάστευσης κατηγορούσαν τους αριστερούς ως «δικαιωµατιστές». Πρέπει λοιπόν την ατζέντα να την πάρουµε εµείς και να την κάνουµε ισχυρότατη. Ποια είναι η ατζέντα; Να πούµε ότι υπάρχουν αξίες, που υπήρχαν σε αυτή την Ευρώπη ως δεδοµένες. Η Αριστερά θα πρέπει επίσης σε αυτούς που µιλούν για την ελληνικότητα, για ελληνική ταυτότητα, να πει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που δηµιούργησε την έννοια της φιλοξενίας. Που είχε Ξένιο ∆ία. Και ο Ξένιος ∆ίας δεν ήταν το πρόγραµµα και η πολιτική, που έκανε ο κ. ∆ένδιας για τον Έβρο, µε ποιο τρόπο θα κυνηγούµε τους ξένους. Το ίδιο αφορά τους χριστιανούς. Ο χριστιανισµός λέει ότι κρίνεσαι στη ∆ευτέρα παρουσία από το ότι «ξένος ήµουν και µε δέχτηκες».

Όλα αυτά, ελληνική αρχαιότητα και χριστιανισµός, χρησιµοποιούνται από τους ακροδεξιούς για να φτιάξουν την ελληνική ταυτότητα, όπως αυτοί την θέλουν και τους βολεύει, εκβαρβαρώνοντας τόσο την ελληνική αρχαιότητα όσο και το χριστιανισµό. Αυτά είναι κοµµάτια του δικού µας λόγου, που πρέπει να τα κάνουµε κοµµάτι όλων.  Και αυτό αφορά βέβαια και τη δική µας πρακτική. Εσύ, Θανάση, είσαι από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, δεν είναι αυτό έµπρακτη αλληλεγγύη;

Τελειώνω µε ένα άρθρο, που διάβασα προχθές: στο Σουδάν, όπου διαδραµατίζεται η µεγαλύτερη προσφυγική κρίση τώρα, οι µισοί από τους πρόσφυγες , που έχουνε φύγει από τον νότο και πήγανε στα βόρια,  φιλοξενούνται από οικογένειες. Από φτωχές οικογένειες. Μιλούµε για εκατοµµύρια πρόσφυγες. ∆ιάβασα µία συνέντευξη από µια γυναίκα, που είπε «ήµασταν ο άντρας, η γυναίκα και τα δύο µας παιδιά,  και βάλαµε άλλα δώδεκα άτοµα στο σπίτι µας». Και εξηγούσε πράγµατα, που τα ξέρω πολύ καλά, τι σηµαίνει αυτό στην καθηµερινή ζωή. Ε, λοιπόν οι αριστεροί είναι οι άνθρωποι της πράξης, που λένε «εγώ δεν γράφω µόνο ένα κείµενο για τους πρόσφυγες και καταγγέλλω, οι πρόσφυγες ξέρουν ότι είµαι δίπλα τους τη στιγµή που µε χρειάζονται». ∆ίπλα τους ως φυσική παρουσία. Και όχι µόνο σε µία διαδήλωση… 

Για ένα ακόµη καλοκαίρι, παρακολουθήσαµε να καίγεται από άκρη σε άκρη όλη η Ελλάδα. Από το Ρέθυµνο µέχρι τις Σέρρες και από την Χίο µέχρι την Πρέβεζα τα δάση της χώρας παραδίδονται στις φλόγες για πολλοστή φορά χωρίς αντίσταση. Πιο καταστροφική εφέτος ήταν η φωτιά στην Β.Α. Αττική. Ξεκινώντας από το Βαρνάβα «ταξίδεψε» ανεµπόδιστα πάνω από όλη την Πεντέλη για 40 χλµ. και έκαψε 105.000 στρέµµατα «εισβάλλοντας» και στον αστικό ιστό, όπου είχαµε και µια νεκρή εργάτρια σε επιχείρηση στο Χαλάνδρι, αλλά και καταστροφές σε εκατοντάδες σπίτια, αυτοκίνητα και επιχειρήσεις.

H αδυναµία του κρατικού µηχανισµού στον περιορισµό της φωτιάς στην Πεντέλη ήταν ολοφάνερη, όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται η πλήρης απουσία πυροσβεστικών οχηµάτων ακόµη και σε  σπίτια και επιχειρήσεις που καίγονταν σε Νέα Πεντέλη, Γέρακα κ.ά. Τα ίδια και στις άλλες πυρκαγιές, όπως ενδεικτικά στις φωτιές στο Παγγαίο και στον Όρβηλο που έσβησαν, µετά από πολλές ηµέρες, όταν έβρεξε. Τα µέσα πυρόσβεσης – εναέρια και επίγεια – δεν επαρκούν και οι δυνάµεις των πυροσβεστών έχουν επισήµως 4.000 κενές οργανικές θέσεις (ενώ επιχειρούν χωρίς νερό και φαΐ και µετράνε και ένα νεκρό εξαιτίας των εξουθενωτικών ωραρίων). Το κυβερνητικό αφήγηµα της ετοιµότητας κατέρρευσε µε πάταγο (παρασύροντας και το πολυ-προβεβληµένο «επιτελικό κράτος»).

Η πολιτική περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων που εφαρµόζεται δογµατικά τα τελευταία χρόνια, έχουν οδηγήσει στη διάλυση τις δοµές δασοπροστασίας και πυρόσβεσης (αντίστοιχα και µε υγεία, παιδεία κ.ά.). Όσον αφορά στον πιο σηµαντικό τοµέα της πρόληψης, η περιγραφή της κατάστασης θα ήταν ανέκδοτο αν δεν συνιστούσε έγκληµα. Η έλλειψη ζωνών πυροπροστασίας, πυροσβεστικών κρουνών, καθαρισµού δασών σε συνδυασµό µε την ανυπαρξία σχεδίων ανάλυσης φωτιάς και αντιµετώπισης πυρκαγιών και φυσικά την ολέθρια µεταφορά (το 1998) της επιχειρησιακής ευθύνης από την δασική υπηρεσία στην πυροσβεστική, οδηγούν στα καταστροφικά αποτελέσµατα που βιώνουµε.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η Αττική καίγεται µε µεγάλη συχνότητα, αλλά η ετοιµότητα για την καταστολή, η αποτελεσµατικότητα και η εκ των υστέρων διαπίστωση αναγκαίων µέτρων πρόληψης, δίνουν την εντύπωση ενός κρατικού µηχανισµού που  αντιµετωπίζει το φαινόµενο για πρώτη φορά. Οι φωτιές ανάβουν για διάφορους λόγους – φυσικά και από εµπρησµό – και οι άνεµοι ή παρατεταµένη ξηρασία µπορεί να δυσκολεύουν την κατάσβεση, όµως γι’ αυτό είναι απόλυτα απαραίτητο να υπάρχουν επαρκή µέσα πρόληψης και κατάσβεσης των πυρκαγιών.

Ειδικά για την Αττική, µε τον µισό σχεδόν πληθυσµό της χώρας, η κατάσταση µε το περιβάλλον είναι ζοφερή, καθώς µέσα σε οκτώ χρόνια έχει χαθεί από πυρκαγιές το 37% των δασών της. Εκτός από την αύξηση των µεγάλων πυρκαγιών κατά 29% (σε σχέση µε την περίοδο 2008 ~ 2020), στα επιτεύγµατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη συγκαταλέγονται η πρώτη θέση µε το µεγαλύτερο ποσοστό καµένης γης Natura 2000, αλλά και η πρωτιά σε καµένη έκταση για κάθε φωτιά µε µέσο όρο για πέρσι τα 1.009 εκτάρια γης (αντίστοιχα η Ιταλία είχε 78 και η Γαλλία 41).

Το «σκορ» αυτό δεν είναι απόδειξη ανικανότητας της κυβέρνησης, αλλά αποτέλεσµα πολιτικών επιλογών. Μην ξεχνάµε ότι ο Μητσοτάκης ως αξιωµατική αντιπολίτευση, δήλωνε πως γνωρίζουν το πρόβληµα στην Αττική και ως κυβέρνηση θα είχαν ολοκληρωµένο σχέδιο αντιµετώπισης φυσικών καταστροφών στην περιοχή! Το 2021, µε την ίδρυση του περιβόητου υπουργείου Κλιµατικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας δήλωνε έτοιµος να αντιµετωπίσει την κλιµατική αλλαγή. ∆υστυχώς, η γνώση που διακήρυττε ήταν αυτή της εξασφάλισης κερδών για ηµετέρους είτε µέσω της ιδιωτικοποίησης τοµέων όπως ο καθαρισµός δασών ή η ενοικίαση και συντήρηση εναέριων µέσων, είτε µέσω των επιχειρηµατικών ευκαιριών που δίνει η κρίση όπως η διαχείριση των δασών από ξυλοβιοµήχανους και ξυλέµπορους ή ακόµη πιο ξεκάθαρα µε την αποψίλωσή δασών για να γίνουν ξενοδοχειακές επιχειρήσεις (βλ. Κέρκυρα και την προ τριετίας σχετική δήλωση στην Κέρκυρα «το δάσος κάποια στιγµή θα καεί … »).

Αντίθετα όµως, όσον αφορά στην κάλυψη των ευθυνών της, η κυβέρνηση έχει επιδείξει ιδιαίτερη επιτυχία στον τοµέα της πρόληψης για την εκτόνωση της οργής του λαού: Συνεχής βοµβαρδισµός από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης µε ανάλυση για τις συνέπειες της κλιµατικής κρίσης που προκαλεί τις πυρκαγιές και για το «φαινόµενο των κηλιδώσεων», µετακυλήσεις της ευθύνης στους πολίτες που δεν καθαρίζουν τα οικόπεδα από τα ξερόχορτα κ.ά. Ενώ ως επίτευγµα παρουσιάζεται το 112 που τα (αρκετές φορές και αλλοπρόσαλλα) µηνύµατά του θυµίζουν το ανέκδοτο µε το βοσκό που φώναζε για τον λύκο στα κοπάδι.  Ιδιαίτερη αγανάκτηση προκαλεί η αλαζονεία που καταγράφεται σε δηλώσεις πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών είτε αρνούµενοι να παραδεχθούν λάθη, είτε µιλώντας για µικρό αριθµό από πολίτες που επλήγησαν (και βέβαια οι υπόλοιποι συµπολίτες τους που µένουν χωρίς πνεύµονες οξυγόνου προφανώς δεν είναι πληγέντες), είτε προσπαθώντας να κάνουν συµψηφισµό µε τους νεκρούς του αντίστοιχου εγκλήµατος στο Μάτι. Βέβαια ο κυνισµός αυτός στοχεύει στην επίδειξη ισχύος και στην απογοήτευση όσων εξοργίζονται µε την πολιτική τους.

Όµως η προπαγάνδα δεν σβήνει τις φωτιές και βέβαια δεν «ανασταίνει» τα δάση, τα οποία χάνονται µε γοργούς ρυθµούς. Μετά τις πυρκαγιές έρχονται οι πληµµύρες και η ξηρασία, ενώ η «πράσινη ανάπτυξη» φέρνει ανεµογεννήτριες αντί για δέντρα και τουριστική «αξιοποίηση». Η καταστροφή δεν οφείλεται σε κάποιο παγκόσµιο φυσικό φαινόµενο, αλλά στην εγκληµατική αδιαφορία των κυβερνήσεων και των πολιτικών εξυπηρέτησης του κεφαλαίου που οδηγεί σε µια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, µε άµεσες συνέπειες στην υγεία, στην κοινωνία και στην οικονοµία. ∆εν µπορούµε, λοιπόν, να επιτρέψουµε να γίνει η καταστροφή µια ακόµη κανονικότητα, ούτε γίνεται να είµαστε σε αναµονή ενός ευσυνείδητου εισαγγελέα που θα εγκαλέσει τους αρµόδιους για να βρεθούν αντιµέτωποι των ευθηνών τους. Και βέβαια δεν πρέπει οι πυρόπληκτοι να αφεθούν στην τύχη τους: εκτός από την έµπρακτη αλληλεγγύη – που δεν αρκεί για την επούλωση των πληγών – πρέπει να στηριχθούν στον αγώνα για άµεση και πραγµατική αποζηµίωση τους.

Οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να συντονιστούν άµεσα για να αντιτείνουν στην απογοήτευση, που θέλουν να µας επιβάλλουν, την δυνατότητα µετασχηµατισµού της οργής του κόσµου σε οργανωµένη πάλη, διεκδικώντας:

    • Άµεση αποζηµίωση πληγέντων για το σύνολο των καταστροφών

    • Προσλήψεις µόνιµου προσωπικού σε πυροσβεστική, δασική υπηρεσία, πολιτική προστασία και άλλες σχετικές υπηρεσίες δήµων και περιφερειών

    • Ενίσχυση επίγειων και εναέριων µέσων πυροπροστασίας (χωρίς οι προµήθειες να σχεδιάζονται σύµφωνα µε τα συµφέροντα των ευρωπαίων κατασκευαστών)

    • Άµεση έναρξη αντιπληµµυρικών και λοιπών έργων αποκατάστασης

    • Κατάργηση όλων των δασοκτόνων νόµων και καµία αλλαγή χρήσης γης στις καµένες δασικές περιοχές.

K.M.

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου No51 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί

Το φετινό καλοκαίρι, που ολοκληρώνεται ηµερολογιακά αυτές τις µέρες, ήταν µία περίοδος που δεν ήταν καθόλου ήρεµη και χαλαρή για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας. Σύµφωνα µε έρευνες που δηµοσιοποιήθηκαν περίπου 1 στους 2 Έλληνες δηλώνει ότι δεν θα κάνει διακοπές το 2024, ενώ 1 στους 3 δηλώνει ότι θα κάνει διακοπές λιγότερες µέρες από άλλες χρονιές.

Ο κύριος λόγος για αυτό είναι το χαµηλό διαθέσιµο εισόδηµα και οι συνεχείς αυξήσεις στις τιµές των µέσων µεταφοράς, διαµονής και διατροφής. Έτσι οι διακοπές κινδυνεύουν να µετατραπούν από δικαίωµα σε πολυτέλεια. Ταυτόχρονα είχαµε και φαινόµενα περαιτέρω ταξικού και ρατσιστικού διαχωρισµού, όπου  µέλη της κυβέρνησης, στελέχη της Ν∆ και συστηµικοί δηµοσιογράφοι καλούσαν τους κατοίκους της χώρας να δώσουν προτεραιότητα στους τουρίστες και να µην πάνε διακοπές, να πάνε στα “χωριά” τους, µακριά από τουριστικούς προορισµούς ή να µείνουν στις πόλεις!

Επίθεση στα εργασιακά

H κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας παρά το µήνυµα που έστειλαν οι ψηφοφόροι στις Ευρωεκλογές και τη συνεχιζόµενη φθορά της, δεν σταµάτησε καθόλου το καταστροφικό της έργο.

Μέσα στον Ιούλιο ξεκίνησε η εφαρµογή της εξαήµερης εργασίας βάση του αντεργατικού νόµου Γεωργιάδη (ν. 5053/2023), όπου δίνεται το ελεύθερο σε πλήθος επιχειρήσεων να δουλέψουν νόµιµα πλέον και έκτη µέρα, καταργώντας το πενθήµερο. Βέβαια υπάρχουν ήδη χιλιάδες επιχειρήσεις που εφαρµόζουν επταήµερο και δωδεκάωρο..

Με την δηµοσιοποίηση της εγκυκλίου του Υπ. Εργασίας άρχισε ένα ακόµα όργιο αυθαιρεσιών, καθώς χιλιάδες επιχειρήσεις, είτε υπάγονται στις διατάξεις του νόµου, είτε όχι εφαρµόζουν εξαήµερη εργασία. Υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες στα συνδικάτα για επιβολή εξαήµερης εργασίας σε ξενοδοχεία, εµπορικά καταστήµατα, φούρνους, φαρµακεία και αλλού!

Μέσα στο καλοκαίρι η κυβέρνηση απέλυσε τους εργαζόµενους της ΛΑΡΚΟ στην προσπάθεια της να την παραδώσει για 6 εκατ. € στην ΤΕΡΝΑ-AD Holdings! Τουλάχιστον 850 εργαζόµενοι της εταιρίας βρέθηκαν στο δρόµο και άλλοι 100 εργολαβικών συνεργείων. Η ΛΑΡΚΟ κατατάσσεται µέσα στις δέκα µεγαλύτερες επιχειρήσεις διεθνώς στον κλάδο του σιδηρονικελίου, όπου όµως συστηµατικά απαξιώθηκε για να ξεπουληθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

∆όθηκε ένας µεγάλος αγώνας από τους\τις εργαζόµενους\ες και τις οικογένειες τους, αλλά δυστυχώς και µε τη συµβολή των στρατηγικών αδιεξόδων του ΠΑΜΕ, που καθοδήγησε τις κινητοποιήσεις, οδηγηθήκαµε στην ήττα.

Συνεχίστηκαν οι επιθέσεις της κυβέρνησης της ∆εξιάς και στη ∆ηµόσια Υγεία µε αιχµή του δόρατος την Ψυχική Υγεία και την απεξάρτηση, όπου συρρικνώνει διαρκώς τον δηµόσιο τοµέα, αλλά και στην ∆ηµόσια Παιδεία µε το ψηφιακό, εξ’ αποστάσεως σχολείο τις συγχωνεύσεις τµηµάτων και τις διώξεις των εκπαιδευτικών για τον αγώνα τους κατά της προσχηµατικής αξιολόγησης.

Ταυτόχρονα ο υπ. Οικονοµικών Χατζηδάκης εισηγείται “µοντέλο” ∆ΕΗ για οκτώ φορείς του ∆ηµοσίου (ΟΑΣΑ, ΕΛΤΑ, ∆ΕΘ-Helexpo, ΓΑΙΟΣΕ κλπ), ώστε να ξεπουληθούν και αυτοί στα αρπακτικά των αγορών.

Επιτελική χρεοκοπία

Εκείνο που στιγµάτισε όµως το φετινό καλοκαίρι ήταν οι καταστροφικές πυρκαγιές και η παντελής απουσία αντιµετώπισης τους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τον Απρίλη έπιασε µεγάλη φωτιά στα Πιέρια, όπου έσβησε µόνη της όταν έφτασε στις κορυφές των βουνών. Στην Ανατολική Μακεδονία οι φωτιές έκαιγαν από µία εβδοµάδα έως και έναν µήνα (όρος Όρβηλος, Φαλακρό, Παγγαίο) µε ελάχιστες ή και καθόλου πυροσβεστικές δυνάµεις.

Στη δε Αττική η φωτιά ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και σε 2,5 ώρες έφτασε στον Μαραθώνα, ενώ έκαψε σπίτια στον αστικό ιστό του λεκανοπεδίου Αττικής, καθώς  και 100.000 στρέµµατα δάσους, ενώ είχαµε και µία νεκρή µετανάστρια εργάτρια.

Η Νέα ∆ηµοκρατία θυµάται το περιβάλλον µόνο όταν είναι να βάλουν ανεµογεννήτριες και να αποκοµίσουν κέρδη από αυτό, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες από την καταστροφή του. Ήδη ο Ιούλιος ήταν ο πιο ζεστός µήνας που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσµο. Αντιλαµβανόµαστε πόσο θα χειροτερεύσουν τα πράγµατα µε την κλιµατική κρίση, αν αφήσουµε ανεξέλεγκτες τις πολιτικές τους, που καταστρέφουν το περιβάλλον για τα κέρδη των λίγων.

Αφαίµαξη από την ακρίβεια

Συνεχίζεται η µεταφορά πλούτου από τα λαϊκά νοικοκυριά προς τις µεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος µέσω της ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Η κυβέρνηση ανακοινώνει διαρκώς αύξηση των εσόδων του κρατικού προϋπολογισµού από τους άµεσους και έµµεσους φόρους. Ήδη το πρώτο επτάµηνο του 2024 υπήρξε αύξηση των εσόδων σχεδόν κατά 4 δις, µε το 25% να αφορά έσοδα από τον ΦΠΑ.

Συνολικά υπολογίζεται ότι έχουµε από το 2020 έως το 2023 αύξηση στις τιµές των προϊόντων και των υπηρεσιών κατά 18%. Βέβαια κάποια αγαθά έχουν αυξηθεί πολύ περισσότερο, όπως είναι το ελαιόλαδο κατά 138%, το φυσικό αέριο κατά 57% κ.α.

Συµπληρωµατικά την κατάσταση της εργατικής τάξης δυσκολεύουν και οι µεγάλες αυξήσεις στις τιµές των ενοικίων και των ακινήτων, που πλέον µας έχουν οδηγήσει σε στεγαστική κρίση.

Ενώ την ίδια ώρα έρευνα του ΚΕΠΕ (που κάθε άλλο, παρά Αριστεροί είναι) αναφέρει ότι το µέσο ωροµίσθιο στην Ελλάδα µε βάση την αγοραστική του δύναµη, είναι το χαµηλότερο στην Ε.Ε.!

Αντιπολίτευση σε vertigo

Μεγάλος αρωγός της ακροδεξιάς πολιτικής του Μητσοτάκη είναι η απουσία πολιτικού αντίπαλου και οι εσωτερικές κρίσεις που έχουν ξεσπάσει στο εσωτερικό κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Σύριζα εµφανίστηκε σε δηµοσκόπηση ως πέµπτο κόµµα στην πρόθεση ψήφου, ενώ και το ΚΚΕ ήταν πίσω από την Ελληνική Λύση. ∆υστυχώς την κατάρρευση της σοσιαλδηµοκρατίας και του ρεφορµισµού, δεν έχει καταφέρει να την αξιοποιήσει η Επαναστατική και Ριζοσπαστική Αριστερά.

Παρά την φθορά των συστηµικών κοµµάτων και την αντοχή στα (χαµηλά) ποσοστά του ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν έχει µπορέσει να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική πρόταση για τα πιο ριζοσπαστικοποιηµένα κοµµάτια της κοινωνίας.

Εργατικό Κίνηµα: Ξεκίνηµα µε ∆ΕΘ

Το παιχνίδι θα κριθεί στις µάχες που θα πρέπει να δοθούν το επόµενο διάστηµα απέναντι στις ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήµατος.

Πρώτο βήµα είναι τρεις δεκαετίες τώρα η διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη στα εγκαίνεια της ∆ΕΘ µε αφορµή της οικονοµικές εξαγγελίες του εκάστοτε πρωθυπουργού.

Ακολούθως πρέπει να πιέσουµε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να περιορίσει τον προδοτικό της ρόλο ή (ακόµα καλύτερα, αν έχουµε την δυνατότητα) να την θέσουµε στο περιθώριο και να πρωταγωνιστήσουν στην οργάνωση των αγώνων διαδικασίες από τα κάτω, όπως είναι οι επιτροπές αγώνα και οι τοπικές συνελεύσεις.

Μπορεί το εργατικό κίνηµα να ωθήσει τις πολιτικές εξελίξεις και να αντιστρέψει το κλίµα. Τα αιτήµατα για αυξήσεις σε µισθούς και συντάξεις, για σταµάτηµα των ιδιωτικοποιήσεων και επαναφορά στο ∆ηµόσιο (µε εργατικό έλεγχο) των ξεπουληµένων φορέων και οργανισµών, για µέτρα κατά της ακρίβειας και για την προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει να είναι κεντρικά για την τάξη µας.

Πολιτικές απαντήσεις

Μπορούν και πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες για επιτροπές δράσης κατά της ακρίβειας, για τοπικές συνελεύσεις  ενάντια στις διακοπές ρεύµατος, στους πλειστηριασµούς και στο στεγαστικό πρόβληµα µε την αύξηση των ενοικίων και τον υπερτουρισµό.

Καθίστανται αναγκαία για την επιβίωση της εργατικής τάξης η οργάνωση αγώνων, η πολιτική εναλλακτική πρόταση απέναντι στον καπιταλισµό και ένα ισχυρό µέτωπο αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Ο συσχετισµός δύναµης είναι σε βάρος της εργατικής τάξης, των κινηµάτων αντίστασης και της Αριστεράς, όµως δεν έχει µπορέσει να σταµατήσει τις κινηµατικές δράσεις και αντιστάσεις, που εκδηλώνονται ακόµα και το καλοκαίρι, ούτε και αναιρεί τη δυνατότητα για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς και ιδιαίτερα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών και η ανάδειξή της σε µαζικό πολιτικό ρεύµα εξαρτάται αποκλειστικά από την πολιτική στάση της ίδιας και των πολιτικών δυνάµεων που την απαρτίζουν.

ΔΕΘ 2024: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παρά την μαζική αποδοκιμασία που εισέπραξε στις Ευρωεκλογές και τη συνεχιζόμενη πολιτική φθορά της, δεν σταματά καθόλου την  αντεργατική, ρατσιστική και φιλοπόλεμη τακτική της.

Από την 1η Ιούλη ξεκίνησε η περαιτέρω επέκταση του ωραρίου εργασίας με εφαρμογή της εξαήμερης εργασίας για πολλούς κλάδους επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε με τον αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη και μπορεί να εφαρμοστεί στις περισσότερες επιχειρήσεις με αιτιολογίες του τύπου “εξαιρετικές συνθήκες” και “αυξημένος φόρτος εργασίας”.

Ταυτόχρονα η διάταξη  περιλαμβάνει κι άλλες παραχωρήσεις προς το κεφάλαιο με συνεχόμενη εργασία για 12 ημέρες, το “ευέλικτο” ωράριο προσέλευσης στη δουλειά, την πλήρη κατάργηση του διαλείμματος, που καταργούν στην πράξη πλήρως το 8ωρο και το 5μερο. 

Οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίστηκαν με τελευταία επιλογή την ΛΑΡΚΟ, όπου η κυβέρνηση απέλυσε τους 850 εργαζόμενους, για να την ξεπουλήσει για 6.000.000€ στο ιδιωτικό κεφάλαιο. 

Ταυτόχρονα επεκτείνει περαιτέρω την συμμετοχή των ιδιωτικών επιχειρήσεων στη δημόσια Υγεία, στοχεύοντας τώρα στις δομές ψυχικής Υγείας και απεξάρτησης, ενώ με την εφαρμογή του ψηφιακού, εξ’ αποστάσεως σχολείου ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τα σχολεία της Περιφέρειας στην τηλεκπαίδευση. 

Βασικό πρόβλημα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων εξακολουθεί να αποτελούν οι χαμηλοί μισθοί, η ανεργία και η ακρίβεια στις τιμές των βασικών αγαθών, της ενέργειας, των καυσίμων και των ενοικίων. Με τον τρόπο αυτό κερδοσκοπούν ασύδοτα οι μεγάλες επιχειρήσεις και φτωχοποιείται περαιτέρω ο κόσμος της εργασίας. Ενώ συζητάνε δημόσια πλέον πως θα περικόψουν και το ήδη κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας. Ένα νέο Υπερμνημόνιο είναι εδώ.

Το ζήτημα με τις πυρκαγιές αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν μόνο η φονική και καταστροφική τους εξάπλωση και φέτος, αλλά η παντελής αδιαφορία από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση τους. Πυρκαγιές είχαν αφεθεί να καίνε ανεξέλεγκτες για εβδομάδες στα βουνά της Ελλάδας, ενώ στην Αττική έφτασε μέσα στα σπίτια της πόλης!

Στο ζήτημα του ρατσισμού είχαμε και αυτό το καλοκαίρι δεκάδες καταγγελίες για επαναπροωθήσεις (push-backs), όπου πλέον έχει γίνει ρουτίνα να δημοσιεύονται και σε ξένα έντυπα και την κυβέρνηση να αδιαφορεί. Όπως αδιαφορεί και για τους δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους-φυλακισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες, που έφτασαν να μην έχουν σε πολλές περιπτώσεις να μην έχουν καν νερό! 

Ταυτόχρονα είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και στηρίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ερυθρά Θάλασσα, την Ουκρανία καθώς και το Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει. 

Βασικό στήριγμα της Νέας Δημοκρατίας στην εφαρμογή των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών της είναι η απουσία αντιπολίτευσης, ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που βολοδέρνουν με εσωτερικά προβλήματα και την δεξιά στροφή τους. Το ΚΚΕ, παρά τα μικρά εκλογικά και συνδικαλιστικά οφέλη του, εξαιτίας του συνολικού συμβιβασμού απέναντι στο σύστημα, δεν έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε αντιπολιτευόμενη δύναμη πολιτικά και κινηματικά απέναντι στην κυβέρνηση. 

Οι ανάγκες επιτάσσουν στην επαναστατική-ριζοσπαστική Αριστερά να αναλάβει τις πολιτικές-κινηματικές πρωτοβουλίες εκείνες που θα την ανάδειξή της σε μαζικό πολιτικό ρεύμα.

Παρά τις δυσκολίες της περιόδου οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν σταματούν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το κίνημα των Τεμπών, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια, οι μεγάλες διαδηλώσεις στην Περιφέρεια για τα δημόσια νοσοκομεία, οι μαζικές αποδοκιμασίες σε Μητσοτάκη, Γεωργιάδη κ.α.

Στις 7 Σεπτέμβρη το εργατικό κίνημα συνεχίζει τη δράση του ενάντια στην αντεργατική κυβέρνηση με τη διαδήλωση στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Κόντρα στις ανεπάρκειας και τον προδοτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΥ, καλούμαστε όλοι και όλες να οργανώσουμε μια μεγάλη κινητοποίηση απέναντι στις εξαγγελίες Μητσοτάκη.

Μπορούμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας από τα κάτω με επιτροπές αγώνα, επιτροπές δράσης κατά της ακρίβειας στις τιμές των αγαθών, του ρεύματος και των ενοικίων και για την προστασία του περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων.  

Απαιτούμε: αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ΣΣΕ, μέτρα κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, κρατική στεγαστική πολιτική υπέρ των εργαζομένων, κατάργηση των αντεργατικών νόμων-ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, Δημόσια Υγεία και Παιδεία, όχι στον πόλεμο, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.

Διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη – Καμάρα στις 6:00μμ – πορεία με τα συνδικάτα στη ΔΕΘ

Πολιτική Οργάνωση “Κόκκινο Νήμα” 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Για άλλη μια φορά το «επιτελικό κράτος» των συμφερόντων καίει την Αττική και όλη τη χώρα

Για άλλη μια χρονιά η Αττική, αλλά και η Εύβοια, ο Λαγκαδάς, το Ρέθυμνο, καίγονται σαν αποτέλεσμα της κυβερνητικής επιλογής να διαλυθεί κάθε σύστημα πυροπροστασίας και πυρόσβεσης. Το επιβεβαιώνει το γεγονός πως κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται με τεράστιες καταστροφές η τραγωδία των καμένων δασών, καλλιεργήσιμης γης και κατοικημένων περιοχών. Μαζί με το δασικό πλούτο και το φυσικό περιβάλλον, κινδυνεύουν ζωές, αλλά και σπίτια, κρίσιμες υποδομές, όπως τα νοσοκομεία Παίδων Πεντέλης και 414. Την ίδια στιγμή καίγεται από τις 18 Ιούλη (!) το όρος Όρβηλος στις Σέρρες, όπως πριν το Φαλακρό στη Δράμα, με το «επιτελικό κράτος» απλά να διαπιστώνει ότι οι διαλυμένες υπηρεσίες δεν μπορούν να σβήσουν τη φωτιά.

Απαιτείται άμεση, εδώ και τώρα, κινητοποίηση, σήμερα για να σβήσει η φωτιά και αύριο για να αποκατασταθεί ότι καταστρέφεται και να αποζημιωθούν οι πληγέντες.

Η παρουσία του Μητσοτάκη που επιστρέφει από τις διακοπές στην Αθήνα είναι ένα κακοστημένο θέατρο. Έχει τη βασική ευθύνη με την κυβέρνησή του για την καταστροφή αυτών των ημερών. Τι έκαναν μετά τις περσινές καταστροφικές πυρκαγιές; Άφησαν στη μοίρα τους τις διαλυμένες υπηρεσίες της πυροσβεστικής και τις υποδομές πυροπροστασίας, χωρίς κανένα μέτρο πρόληψης κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όπως διάνοιξη δασικών δρόμων, δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, καθαρισμού του δάσους, πρόσληψη μόνιμου και εκπαιδευμένου προσωπικού. Το βασικό μέτρο για την κυβέρνηση είναι η εκκένωση, για να μην χρεωθεί ανθρώπινα θύματα, για να ακολουθήσει η απόδοση ευθυνών στους πληγέντες στο όνομα της «ατομικής ευθύνης», με την πατέντα των ακάθαρτων οικοπέδων και αγροτεμαχίων. Αυτό γίνεται ώστε στη συνέχεια να παραδοθούν τα πάντα στα μεγάλα συμφέροντα είτε του κατασκευαστικού κεφαλαίου είτε της λεγόμενης «πράσινης οικονομίας» για ανεμογεννήτριες κ.ο.κ. Ό,τι δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κερδοσκοπίας με ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα, απλά εγκαταλείπεται. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ολοκληρώσει μια διαχρονική πολιτική που στηρίχτηκε από ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ακροδεξιά σε συνεργασία με την ΕΕ. Στο όνομα του επιχειρηματικού κέρδους και της καπιταλιστικής ανάπτυξης ισοπεδώνουν τις κοινωνικές ανάγκες και παραδίνουν το φυσικό περιβάλλον στην καταστροφή, πρώτα της πυρκαγιάς και μετά των εργολάβων. Οι πυρκαγιές που καταστρέφουν την Αττική και τόσες άλλες περιοχές δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν θα υπήρχαν, αν η πυροπροστασία δεν είχε διαλυθεί.

Για την επόμενη μέρα απαιτούνται μέτρα σε σύγκρουση με την κερδοσκοπική λογική του κεφαλαίου, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και της περιβαλλοντικής προστασίας:

ολοκληρωμένη διαχείριση και συνολική προστασία των δασών, με αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού για έργα δασοπροστασίας.
ανασυγκρότηση της Δασικής Υπηρεσίας και Ενιαίο Φορέα Δασοπροστασίας-Δασοπυρόσβεσης, χωριστά από την Πυροσβεστική, με αρμοδιότητα την προστασία του δάσους και τη δασοπυρόσβεση, στελεχωμένου με όλες τις επιστημονικές ειδικότητες που είναι απαραίτητες για τη φροντίδα των δασών, την πρόληψη και την αντιμετώπιση ων δασικών πυρκαγιών.
Όχι στις ιδιωτικές αναδασώσεις ή όποια ιδιωτική διαχείριση στα δάση. Έξω το ΤΑΙΠΕΔ από τα δάση.
Πρόληψη και πυροπροστασία, έργα συντήρησης του δασικού οδικού δικτύου και των αντιπυρικών ζωνών, προσλήψεις προσωπικού και αγορά και εκσυγχρονισμός οχημάτων και μέσων πυρόσβεσης στον αναγκαίο αριθμό.
Πλήρη και άμεση αποζημίωση όλων των πληγέντων, των καταστροφών σε αγροτική και ζωϊκή παραγωγή. Άμεση ενίσχυση από το κράτος για όσο διαρκούν οι συνέπειες των καταστροφών. Επέκταση των μέτρων στους πυρόπληκτους των προηγούμενων ετών.
Δαπάνες για την πυροπροστασία και τις κοινωνικές ανάγκες, όχι για την επιδότηση της «πράσινης βιομηχανίας» και τα αιματηρά πλεονάσματα και τους εξοπλισμούς. Να σταματήσει το τσεκούρωμα στις δαπάνες για την πυροπροστασία στο όνομα της δημοσιονομικής “πειθαρχίας” και των περιορισμών της ΕΕ.
Καμία αλλαγή στη χρήση γης στις καμένες δασικές περιοχές. Να προστατευθούν από τα επιχειρηματικά και εργολαβικά συμφέροντα και κάθε είδους καταπατητές. Προγράμματα αναδάσωσης όπου απαιτείται από το δημόσιο με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Να καταργηθεί ο περιβαλλοντοκτόνος νόμος Χατζηδάκη.

Στο ίδιο έργο θεατές

Για τους 7 μήνες δημοτικής αρχής Δούκα

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Κίνηση Πόλης
Συμμετέχει στην

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
με δημοτικό σύμβουλο τον Κώστα Παπαδάκη

Ως Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα είχαμε πει προεκλογικά ότι η απάντηση στην κατάσταση που βιώνουν οι κάτοικοι της πόλης και στην όξυνση των προβλημάτων δεν μπορεί να δοθεί από τη συναινετική «αντιπολίτευση» των παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ (Αθήνα Είσαι Εσύ, Αθήνα Τώρα) και του ΣΥΡΙΖΑ (Ανοιχτή Πόλη) που κινούνται με βάση μια διαχειριστική, τεχνοκρατική λογική «εφικτών» προτάσεων «μοιράσματος της φτώχειας» και «διαχείρισης» των κοινωνικών αντιδράσεων. Άλλωστε, στήριξαν σχεδόν το σύνολο των βασικών κεντρικών επιλογών της δημοτικής αρχής Μπακογιάννη, όπως ο Μεγάλος Περίπατος, ενώ υπερψήφισαν τις βασικές αποφάσεις της οικονομικής επιτροπής του Δήμου.

Εφτά μήνες θητείας του κ. Δούκα στη δημαρχία της Αθήνας ήταν αρκετοί για να δικαιώσουν αυτή τη θέση, κόντρα στις αυταπάτες όσων θεωρούσαν ότι θα ήταν ορατή μια μικρή αλλαγή (πολύ δε περισσότερο, ανατροπή) ή έστω κάποιες μικρές δόσεις κοινωνικής ανακούφισης σε σχέση με τον απερχόμενο δήμαρχο, Κ. Μπακογιάννη. Κάποιοι μάλιστα θεωρούσαν ότι ο «δήμαρχος της πλειοψηφίας και όχι του 14%» θα άκουγε τη φωνή του ευρύτερου τμήματος των πολιτών που τον στήριξε στο 2ο γύρο.

Ας δούμε συγκεκριμένα:

1) Δημαρχία και προεδρία όλα σε ένα πακέτο

Η δημοτική αρχή «Αθήνα Τώρα» με τον Χάρη Δούκα, ακολούθησε την πεπατημένη, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Χρησιμοποιεί τη δημαρχία ως εφαλτήριο για την αναδιοργάνωση και σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως το έχουν κάνει πολλοί/ες προηγουμένως που από δήμαρχοι, γίνανε υπουργοί και πρωθυπουργοί.

Ο Χ. Δούκας έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αμέσως μόλις εξασφάλισε τη δημαρχία στην πρωτεύουσα. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνει, όπως κaι οι προκάτοχοί του, ότι τα περί «αυτοτέλειας του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης», «ανεξάρτητου ρόλου της» και «διεκδικήσεων από το κεντρικό κράτος» αποτελούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αποκαλύπτεται η άρρηκτη διαπλοκή των κεντρικών επιλογών κυβερνήσεων, κράτους, κεφαλαίου, υπερεθνικών οργανισμών (ΕΕ, ΟΟΣΑ κ.λπ.) με εκείνες της τοπικής διοίκησης. Άλλωστε, ο ίδιος ο κ. Δούκας το δηλώνει καθαρά: «Αν εκλεγώ πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα παραμείνω και δήμαρχος, όπως είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο, διότι είναι ενδυνάμωση του θεσμού να μπορούμε να παλέψουμε για τις διεκδικήσεις της Αθήνας». Πόσο πιο καθαρά να μιλήσει κάποιος για την «ευρωπαϊκού τύπου» συναίνεση; Κυβέρνηση στον πρώτο δήμο της χώρας, αντιπολίτευση στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Όλα σε ένα πακέτο, με τον λαό απέναντι και την υποκρισία να περισσεύει. Πόσο πιο καθαρά να δηλώσει ότι δε νοιάζεται για την υλοποίηση των αναγκών των κατοίκων, αλλά για την αναμόρφωση του συστήματος που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει εργαζομένους και νεολαία;

2) Προκλητική ενίσχυση του τουριστικού και κατασκευαστικού κεφαλαίου στην Αθήνα, με τη λεηλασία του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος

Τα έργα του ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων συνεχίζονται και επεκτείνονται, όπως και ο «εξευγενισμός» στον λόφο Φιλοπάππου και τα διάφορα «πάρκα τσέπης».

Προσωρινά και κάτω από τις μεγάλες αντιδράσεις των κατοίκων έχουν παγώσει τα έργα «δημιουργικής καταστροφής» και ιδιωτικοποίησης του Λόφου Στρέφη και του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα και ο δήμαρχος έχει αναγκαστεί να συμμετάσχει σε μια υποτιθέμενη διαβούλευση και ανταλλαγή προτάσεων για τον τρόπο συναινετικής επανέναρξης των «αναπλάσεων».

Μεγάλη πρόκληση αποτελεί η επιτάχυνση της «Διπλής Ανάπλασης» στον Ελαιώνα και τους Αμπελόκηπους, με την παράδοση στους εφοπλιστές-ιδιοκτήτες και το εμπορικό κεφάλαιο του φιλέτου στον Βοτανικό και τη Λεωφόρο με αντάλλαγμα κάποια ελάχιστη ζώνη πράσινου δημόσιου χώρου, κατά το γνωστό σύστημα «σου παίρνω πέντε για να σου δώσω ένα και να είσαι και ευχαριστημένος». Μάλιστα, σε συνέντευξη του στην Καθημερινή τον Απρίλιο, δεσμεύτηκε για την παράδοση των γηπέδων και του περιβάλλοντος χώρου εντός του 2026, απελευθερώνοντας τα όποια εμπόδια και βγαίνοντας από τα δεξιά στον Μπακογιάννη που καθυστερούσε! Μια περιοχή τσιμεντοποιείται, με απειροελάχιστο πράσινο ως ντεκόρ για τους χώρους αναψυχής, κοινόχρηστοι χώροι εξαφανίζονται, ενώ χτίζονται με δημόσιο χρήμα χιλιάδες κυβικά μπετόν προς ιδιωτική εμπορευματική εκμετάλλευση, σε μια Αθήνα που βρίσκεται στο επίκεντρο της κλιματικής κρίσης. Εν τω μεταξύ, οι επιχειρήσεις real estate δραστηριοποιούνται με μεγάλη ταχύτητα στο σημείο, και έχοντας αγοράσει φτηνά τώρα βλέπουν την περιοχή να αναβαθμίζεται γι’ αυτούς.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το πιο σοβαρό έργο που έχει ήδη εγκριθεί από την υπάρχουσα δημοτική αρχή αποτελεί η μετατροπή του συγκροτήματος της ΠΥΡΚΑΛ σε «κυβερνητικό πάρκο». Η δημαρχία Δούκα έδωσε συναίνεση και για αυτό, για να «απελευθερωθεί» το κέντρο της πρωτεύουσας από τις δημόσιες υπηρεσίες, για την παραπέρα αναμόρφωσή του και την παράδοση του φτηνά στο τουριστικό κεφάλαιο, αδιαφορώντας πλήρως για τη βίαιη αλλαγή του χαρακτήρα και την καταστροφή της ζωής του κέντρου της πόλης, καθώς και για τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού στις τιμές ενοικίων και προϊόντων για τους/ις κατοίκους. Παράλληλα, νέα προβλήματα θα προκύψουν για τους κατοίκους της Αθήνας, του Βύρωνα, της Δάφνης και της Καισαριανής, του Υμηττού και της Ηλιούπολης με την υφαρπαγή ακόμα ενός ζωτικού χώρου πρασίνου και την επερχόμενη κυκλοφοριακή και κτιριακή επιβάρυνση.

Την ίδια στιγμή αυξάνεται χωρίς κανένα όριο η βραχυχρόνια μίσθωση της πόλης -τα προσφερόμενα διαμερίσματα στις σχετικές πλατφόρμες έφτασαν τα 20.000- την οποία λυμαίνονται κατά 70% μεγάλες εταιρείες, αυξάνοντας ανεξέλεγκτα τα ενοίκια και εκτοπίζοντας τους/ις κατοίκους. Και αυτό την ώρα που η δημαρχία Δούκα καλεί εκπροσώπους από τους κλάδους των ξενοδοχείων, των τουριστικών πρακτορείων, των αερομεταφορών και του Αεροδρομίου, για «τη μελέτη της τουριστικής φέρουσας ικανότητας» της πόλης και προχωρά σε προκλητικές παραχωρήσεις στο τουριστικό κεφάλαιο, τους tour operators και τις επιχειρήσεις κρουαζιέρας, με αποκλειστικής χρήσης θέσεων στάθμευσης σε ξενοδοχεία της Αθήνας και στα τουριστικά λεωφορεία.

3) Από τη μια φορομπηξία και από την άλλη πλήρη απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών

Ο Χ. Δούκας συνεχίζει και κλιμακώνει την οικονομική επίθεση του δήμου στο εισόδημα των εργαζομένων της Αθήνας και των μικροεπαγγελματιών-μικροεμπόρων, με τα υπέρογκα δημοτικά τέλη, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς λιτότητας και τον ασφυκτικό περιορισμό των κοινωνικών δαπανών του δήμου (κάτω από 5% του προϋπολογισμού). Την ίδια στιγμή, διαθέτει εκατομμύρια για την ΠΑΕ ΠΑΟ, την ΕΑΤΑ ΑΕ, την Ανάπλαση ΑΕ και την Τεχνόπολη, ενώ μια χαρά συνεχίζεται το μοίρασμα εργολαβιών και έργων βιτρίνας στους μεγάλους επιχειρηματίες μέσω ΕΣΠΑ, Ταμείου Ανάκαμψης και απευθείας αναθέσεων. Δεν δημιουργεί καμία έκπληξη λοιπόν το ότι το μόνο για το οποίο κατηγορεί τον κ. Μπακογιάννη είναι η «κακοδιαχείριση» και η εύνοια σε λίγες μεγάλες εταιρείες -δηλαδή απλά για το πώς μοιράζεται η πίτα.

4) Όλα στους εργολάβους και στο ιδιωτικό κεφάλαιο

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των ΣΔΙΤ στους δημόσιους χώρους, τα τεχνικά έργα, τις κτιριακές υποδομές, τον ηλεκτροφωτισμό, τα δομικά έργα, μέρος των υπηρεσιών καθαριότητας, την ανακύκλωση, την υγεία, την απεξάρτηση κ.ά. συνεχίζεται αμείωτη. Ο ιδιώτης εργολάβος, που αναλαμβάνει τις υπηρεσίες πρασίνου με εργολαβία 30 εκατομμυρίων € για τα επόμενα τρία χρόνια, έρχεται να προστεθεί στις εργολαβίες για τη συντήρηση των σχολικών κτηρίων, την οδοποιία, τη συντήρηση οχημάτων και μηχανημάτων του δήμου, τον στολισμό της πόλης κ.λπ. Οι εργολαβίες δεκάδων εκατομμυρίων για όλες τις εργασίες που αφορούν τον δήμο όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά αντίθετα αυγατίζουν. Βέβαια ήταν αναμενόμενο, καθότι όλες οι εργολαβίες της δημαρχίας Μπακογιάννη, με χαρακτηριστικότερη την εργολαβία για τον ηλεκτροφωτισμό ύψους 53 εκ. €, είχαν ψηφιστεί και από την παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Εν τω μεταξύ, οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες, χωρίς μόνιμο προσωπικό, με απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, οδηγούν στον μαρασμό τις κοινωνικές δομές. Όμως το χρήμα ρέει ζεστό για τις εταιρείες ανάθεσης των έργων.

5) Καμία μέριμνα για τις γειτονιές της πίσω αυλής

Οι γειτονιές της πίσω αυλής της πόλης εξακολουθούν να βιώνουν την εγκατάλειψη σε κάθε επίπεδο. Από τα προβλήματα καθαριότητας, την πλήρη αποτυχία εφαρμογής προγραμμάτων μείωσης του όγκου απορριμμάτων και ανακύκλωσης, τα διαλυμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια και χώρους ελεύθερης και ανεμπόδιστης μετακίνησης, που δημιουργούν ανυπέρβλητες δυσκολίες μετακίνησης στους πιο ευάλωτους κατοίκους (π.χ. ΑΜΕΑ), μέχρι την έλλειψη δημόσιων parking τις συνεχώς αυξανόμενες άδειες για τραπεζοκαθίσματα και την ηχορύπανση. Συγκεκριμένα:

α) Σχολεία και βρεφονηπιακοί σταθμοί, συρρίκνωση κι εγκατάλειψη

Ο κατάλογος των σχολείων που χρειάζονται άμεσα επισκευές, συντηρήσεις, ανεγέρσεις μεγαλώνει συνεχώς, τα 13 νηπιαγωγεία στα κοντέινερ παραμένουν, τα ειδικά σχολεία αντιμετωπίζουν τεράστια θέματα. Η δημαρχία Δούκα απλά δηλώνει συνεχώς κατανόηση, αλλά δεν έχει κάνει ούτε μια ενέργεια πίεσης προς την ΚΤΥΠ και τα υπουργεία ώστε η πρωτεύουσα της χώρας να μπει σε πρόγραμμα ανέγερσης σχολείων. Την ίδια στιγμή οι συντηρήσεις προχωρούν τραγικά αργά, πάντα με τη μέθοδο των κακόφημων εργολαβιών. Κάθε χρόνο που περνά, τα κτήρια γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα για τον μαθητικό πληθυσμό, χωρίς κανέναν σοβαρό προγραμματισμό από τη δημαρχία. Παράλληλα οι βρεφονηπιακοί σταθμοί συρρικνώνονται, συνεχώς -στους 64 την ερχόμενη χρονιά- λόγω συγχωνεύσεων, ενώ εκατοντάδες παιδιά δεν μπορούν να βρουν θέση, πάντα κάτω από τον κίνδυνο του μαζικού κλεισίματος -πάνω από 30 κινδυνεύουν- λόγω μη πλήρωσης των απαιτούμενων προδιαγραφών που ορίζει το ΠΔ99/2017.

Την ίδια στιγμή δομές όπως τα δημοτικά ιατρεία αποτελούν είδη υπό εξαφάνιση, ενώ υπηρεσίες για την υποστήριξη των αστέγων περιορίζονται σε τραγικές λογικές αντιμετώπισης όπως το Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων, το οποίο επίσης σταδιακά εκμηδενίζεται.

Χαρακτηριστική εικόνα αυτής της κατάστασης αποτελεί το Κέντρο Κοινότητας του Δήμου, όπου άνθρωποι με ποικίλες αναπηρίες περιμένουν στην ουρά, απ’ έξω, ακόμα και μέσα στον καύσωνα, για να βρουν ένα ραντεβού, μια ευκαιρία να υποβάλουν αιτήματα. Αιτήματα που εντάσσονται στο πρωτόκολλο των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου, που υπάρχει σχεδόν αποκλειστικά για να απορρίπτει την πλειονότητα τους.

β) Ο τομέας της καθαριότητας νοσεί σοβαρά

Ακολουθώντας την τακτική Μπακογιάννη, αφού ανέβηκε στα απορριμματοφόρα για να δείξει το ενδιαφέρον του, στη συνέχεια μας ενημέρωσε ότι υπάρχει αδιέξοδο, γιατί οι κάτοικοι και οι τουρίστες είναι πολλά εκατομμύρια και οι εργαζόμενες/οι στην καθαριότητα λίγοι. Πέραν τούτου, όμως, ουδέν. Καμία απολύτως διεκδίκηση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, με αποτέλεσμα η πόλη και οι γειτονιές της να βυθίζονται στα σκουπίδια και οι εργαζόμενοι/ες να βλέπουν την κοπιαστική δουλειά τους να απαξιώνεται.

6) Χωρίς μόνιμο προσωπικό

Όλες οι δημοτικές υπηρεσίες και κυρίως οι κοινωνικές υπηρεσίες υπολειτουργούν από την έλλειψη προσωπικού. Στην πρωτεύουσα της χώρας, οι ανάγκες σε προσωπικό καλύπτονται με 8μηνα/4μηνα, ΙΔΑΧ, μπλοκάκια και συμβάσεις ΕΣΠΑ ανακύκλωσης της ανεργίας. Στον τομέα της καθαριότητας ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 55 έτη, το Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων δεν έχει φύλαξη και καθαριότητα, ενώ ο χώρος δεν μπορεί να απαλλαγεί από τους κοριούς, υπάρχει ένας υδραυλικός και ένας ξυλουργός στον δήμο, μηχανικοί και τεχνίτες μειώνονται συνεχώς και όλα παραπέμπονται στις εργολαβίες, στην ελαστική εργασία και τελικά στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών.

7) Το δόγμα «Νόμος Τάξη Κέρδη» συνεχίζεται

Την ίδια στιγμή, ο αυταρχισμός περισσεύει: επεμβάσεις ΜΑΤ και ΕΚΑΜ γίνονται σε καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων με την ανοχή ή την ενθάρρυνση του δήμου, για την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών σχεδίων. Τέτοια ήταν η επίθεση στην κατάληψη των Προσφυγικών, οι συλλήψεις στον λόφο του Στρέφη για να εμποδιστεί εκδήλωση που «δεν είχε άδεια από τον δήμο», το χτύπημα στην κατάληψη του Εξωστρεφή, η εκκένωση της κατάληψης «Ζιζάνια» κ.λπ.. Παράλληλα αναγνωρίζεται επανειλημμένα ότι «επί Μπακογιάννη βελτιώθηκε η κατάσταση με τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας» και επαναλαμβάνεται η προτροπή «να γίνονται πορείες αλλά και η πόλη να λειτουργεί», σε πλήρη συμφωνία με τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Ταυτόχρονα έχουμε την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας με την Ελληνική Αστυνομία, την αποδοχή των καμερών παντού, όπως και της έξωσης του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων από τον ιστορικό του χώρο, καθώς και την προτεραιότητα στην ενίσχυση της δημοτικής αστυνομίας, ως άλλο ένα σώμα καταστολής, με τη συνεργασία της με την ΕΛ.ΑΣ. Πρόκειται για μια διοικητικά διεφθαρμένη δημοτική αστυνομία που εξελίσσεται σε δύναμη δίωξης μεταναστ(ρι)ών, αστέγων και τοξικοεξαρτημένων, επιβολής συνεχών προστίμων για παρκάρισμα, εξοντωτικών ποινών σε κόμματα για αφισοκόλληση και διακίνηση ιδεών αλλά και μαφιόζικου τύπου εκβιασμών σε μικροεπαγγελματίες.

Ταυτόχρονα η νέα διοίκηση Δούκα, προχώρησε με αποφασιστικότητα στη δημιουργία «Συμβουλίων Παραβατικότητας» του Δήμου, υιοθετώντας την ακροδεξιά ατζέντα και επιδιώκοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό των «φιλήσυχων πολιτών» απέναντι στα «θορυβώδη, απείθαρχα και ανατρεπτικά στοιχεία». Πέραν αυτών, πρόσφατα έγινε και το κλείσιμο του κέντρου καταπολέμησης της έμφυλης βίας και των πολλαπλών διακρίσεων.

8) Εφαρμογή και εμπέδωση του θεσμικού κοινωνικού αυταρχισμού

Τέλος, ο νυν δήμαρχος έχει αποδεχτεί όλο το πλαίσιο του θεσμικού κοινωνικού αυταρχισμού, το οποίο δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τη συμμετοχή των κατοίκων και την όποια πρακτική δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων (νόμος Βορίδη για όριο εκλογής 3%, πλήρης υποβάθμιση Κοινοτικών Συμβουλίων, Αποκεντρωμένη Διοίκηση κ.λπ.). Αντ’ αυτού προσπαθεί να δείξει τη «δημοκρατικότητα» του με προτάσεις στις μικρότερες παρατάξεις για συμμετοχή σε ανούσια όργανα, που καμιά επίδραση δεν έχουν στη λήψη αποφάσεων, όπως τα συμβούλια παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου.
–
Απέναντί σε όλα αυτά, η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα, που συμμετέχει στην Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα, θα συμβάλει ώστε να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της δημαρχίας Δούκα, και της κυβέρνησης της ΝΔ. Για να ανατρέψουμε όλα όσα μας μαυρίζουν τη ζωή και την πολιτική που βάζει το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα πάνω από τις ζωές και τα δικαιώματα μας.

Για να υψωθεί τείχος αντίστασης και ανατροπής απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές προηγούμενων και νυν δημοτικών αρχών και κυβερνήσεων, κεφαλαίου και ΕΕ. Για να μην επιτρέψουμε στη δημαρχία Δούκα να περάσει πάνω από τις ζωές μας εξυπηρετώντας τα σχέδια των στρατηγικών επενδυτών στην πόλη. Για να διεκδικήσουμε μια βιώσιμη πόλη που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων και εργαζομένων της, ενάντια στην καταστροφική επέλαση του τουριστικού και real estate κεφαλαίου. Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην κατοικία, τους δημόσιους και ελεύθερους χώρους, το πράσινο, τον πολιτισμό, τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, την κοινωνική και αντιρατσιστική αλληλεγγύη.

Γραφεία Αιόλου 47, 3ος όρ., τηλ. 2103248892

Ομάδα συλλογικής εκπροσώπησης:
Μένου Κική, Ρέππα Ντίνα, Κεφαλληνός Παναγιώτης, Ρίζος Μιχάλης,
Μάτσα Κατερίνα, Παπαχριστούδη Ματίνα, Σιαπάτης Αποστόλης

Aναδημοσίευση από το prin.gr

Εννιά χρόνια μετά το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη 2015 και το περήφανο «Όχι» της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και μοιάζει σαν να έχουν περάσει δεκαετίες. Ενώ τα μνημόνια και οι τραγικές τους συνέπειες είναι εδώ και το φάντασμα της οικονομικής κρίσης στοιχειώνει τα αστικά επιτελεία, γίνεται συστηματική (και διακομματική) προσπάθεια η πρόκληση της ρήξης με την ΕΕ και το σύστημα να εξοβελιστεί ως οριστικά «άκαιρη». Ίσως είναι η απειλή για την αστική τάξη που έρχεται από το μέλλον. Γι’ αυτόν το λόγο, το Πριν δίνει τον λόγο σε αγωνιστές της Αριστεράς για το τότε και το τώρα.

Θανάσης Κούρκουλας, Πολιτική οργάνωση «Κόκκινο Νήμα»

Στις 5 Ιούλη 2015, το 61,31 % του κόσμου ψήφισε «Όχι» στο μνημόνιο που πρότειναν ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ, στο δημοψήφισμα που με μισή καρδιά είχε οργανώσει ο τότε πρωθυπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Αλέξης Τσίπρας, ανταποκρινόμενος στις πιέσεις του κόσμου της αντίστασης εκτός αλλά και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Σε λίγες μέρες το «Όχι» είχε γίνει «Ναι», η περήφανη διαπραγμάτευση με στόχο τον «έντιμο συμβιβασμό» είχε ναυαγήσει και ο Τσίπρας υπέγραφε το τρίτο μνημόνιο ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρχε εναλλακτική. Η λογική της ΤΙΝΑ (There is no Alternative) έγινε σημαία των ρεφορμιστικών ηγεσιών Τσίπρα-Τσακαλώτου, που στη συνέχεια ισχυρίστηκαν ότι θα εφάρμοζαν κι’ ένα «παράλληλο πρόγραμμα» το οποίο θα ανακούφιζε τον κόσμο της εργασίας από τις συνέπειες του μνημονίου. Η αλήθεια είναι ότι τα περίφημα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου δεν επαρκούσαν για να μην στενάξουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, για να μειωθεί η ανεργία και για να αποτραπούν τα ξεπουλήματα μεγάλων κομματιών της δημόσιας περιουσίας. Η άτακτη υποχώρηση είχε σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που οδήγησαν στην ύφεση του εργατικού κινήματος και των κινημάτων αντίστασης τα επόμενα χρόνια, στην αποστράτευση και την ηττοπάθεια χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, στην επάνοδο της δεξιάς στην κυβέρνηση και στην εφαρμογή προγραμμάτων ταξικής μονομέρειας και ρεβανσιστικής σκληρότητας απέναντι στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη.

Από τη δική μας μεριά ισχυριζόμαστε ότι υπήρχε άλλος δρόμος: Αυτός της σύγκρουσης με τους δανειστές και τα εγχώρια αστικά επιτελεία με άρνηση πληρωμής και μονομερή διαγραφή του χρέους. Γιατί ο τότε «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασε συμπτωματικά να διεκδικεί την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Ήταν πολιτική έκφραση ενός τεράστιου κοινωνικού μπλοκ, που είχε ηγεσία την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και της νεολαίας, τους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές, που είχαν δώσει τις μεγάλες μάχες όλη την προηγούμενη πενταετία ενάντια στα μνημόνια κι ενάντια στον φασισμό, είχαν γκρεμίσει την επιρροή του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ και είχαν σπρώξει στο καναβάτσο τη ΝΔ. Ήταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κατέβαιναν ξανά και ξανά στον δρόμο, συμμετείχαν σε 30 Γενικές Απεργίες και στήνονταν στις ουρές των ΑΤΜ χωρίς να διαμαρτύρονται κατά τη διάρκεια των capital controls. Η εργατική πρωτοπορία είχε τραβήξει πίσω της τεράστιες μάζες από ταλαντευόμενους εργαζόμενους, καθώς και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των μικροαστικών στρωμάτων που είδαν μέσα στην κρίση τα μαγαζιά τους να κλείνουν, τον τζίρο τους να κατακρημνίζεται, την προλεταριοποίηση να συντελείται. Και η ηγεσία του Τσίπρα όχι μόνο δεν προσπάθησε να δημιουργήσει κινηματικές πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για τη σύγκρουση αλλά αντίθετα εφάρμοσε εκλογικισμό και ανάθεση επιχειρώντας να αδρανοποιήσει αυτό το κοινωνικό μπλοκ της αντίστασης.

Όμως, αν για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η προδοσία ήταν προδιαγεγραμμένη ως αναπόφευκτη συνέπεια του ρεφορμιστικού πολιτικού της σχεδίου που παρέμεινε ως το τέλος εντός των ορίων του συστήματος, η αντισυστημική αριστερά θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει επιδείξει καλύτερα αντανακλαστικά. Δυστυχώς, η επαναστατική αριστερά είτε ακολουθώντας πολιτική ουράς του ρεφορμισμού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ακολουθώντας απομονωτική πολιτική εκτός του ΣΥΡΙΖΑ (δυο συμμετρικές πολιτικές παθητικής στάσης), έχασε τη δυνατότητα να αποτελέσει την επαναστατική πτέρυγα της αντιμνημονιακής κοινωνικής και πολιτικής πρωτοπορίας, που εναπόθεσε τις ελπίδες της αποκλειστικά στον Τσίπρα. Όσον αφορά την πολιτική οργάνωση Κόκκινο Νήμα, προερχόμαστε από ένα τμήμα της επαναστατικής αριστεράς που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και έχουμε αποκομίσει πείρα από την συγκατοίκηση με ρεφορμιστικές ηγεσίες εντός των λεγόμενων «πλατιών κομμάτων». Κι αν κάτι πιστεύουμε πως διδάσκει η κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ στους επαναστάτες, είναι να μην μπερδεύουν την τακτική του «ενιαίου μετώπου» που απευθύνεται στον αγωνιζόμενο κόσμο του ρεφορμισμού εντός του κινήματος, με την πολιτική υποταγή της επαναστατικής αριστεράς στις ρεφορμιστικές πολιτικές ηγεσίες εντός των «πλατιών κομμάτων». Και πως είναι απαραίτητη η οργανωτική και πολιτική αυτονομία των επαναστατικών οργανώσεων από τις δυνάμεις του ρεφορμισμού όχι μόνο όταν το κίνημα είναι σε ύφεση, αλλά ειδικά στις περιόδους ανόδου του κινήματος με στόχο την αντικαπιταλιστική συγκρότηση και την επαναστατική προοπτική.

Του Στέλιου Φαζάκη

Το ότι οι ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη θα έφερναν “περίεργα” αποτελέσµατα είχε φανεί από αρκετό καιρό πριν. Τα κόµµατα εξουσίας έβλεπαν ότι θα υπάρχει µεγάλη αποχή ψηφοφόρων και δεν υπήρχαν περιθώρια για διευρυµένες νίκες και θριαµβολογίες. Γι’ αυτό είχαν βάλει εξαρχής χαµηλά τον πήχη των επιδόσεων τους. Παρ΄όλα αυτά η αποχή ήταν πανευρωπαϊκά πολύ µεγαλύτερη από την αναµενόµενη και στην Ελλάδα έφτασε σχεδόν στο 60%!

Εκλογική απεργία;

Τα αποτελέσµατα των ευρωεκλοΤα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών σε κάθε περίπτωση εκφράζουν την ευαρέσκεια ή την δυσαρέσκεια των εκλογέων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που ασκείται σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Η περίφηµη “προεκλογική ατζέντα” έχουµε συνηθίσει να αφορά τα εγχώρια θέµατα και ελάχιστα τις πολιτικές εξελίξεις και την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ελλάδα, πολύ χαρακτηριστικά, η αντιπαράθεση των τελευταίων εβδοµάδων, πριν τις εκλογές, επικεντρώθηκε από τη Ν.∆ και τον ΣΥΡΙΖΑ στη δήλωση “πόθεν έσχες” του Κασσελάκη, αποκαλύπτοντας για άλλη µια φορά τον κυνισµό αυτών που διεκδικούν την µαζική ψήφο του εκλογικού σώµατος. Αντίθετα, η ακρίβεια, η υποχώρηση του κράτους πρόνοιας, η έλλειψη δικαιοσύνης, η διεύρυνση των ανισοτήτων κλ.π. είναι οι πραγµατικές και σηµαντικές αιτίες που οδήγησαν ένα τεράστιο κοµµάτι των ψηφοφόρων στην αποχή.

Όµως η αποχή δεν ήταν µόνο ελληνικό φαινόµενο. Στην Κροατία π.χ. έφτασε το 80%, στην Ολλανδία το 53% και στην Κύπρο το 50%.

Η παρόµοια εικόνα σε Ελλάδα και άλλες χώρες δείχνει πόσο κοινά και φλέγοντα είναι τα προβλήµατα για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Παρά τις όποιες “εθνικές” παραλλαγές και εξαιρέσεις, όσο κι αν προσπαθούν οι κυβερνήσεις να αποµακρύνουν τους πολίτες τους από την πληροφόρηση για ό,τι συµβαίνει στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, οι επιπτώσεις της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης” που µοιάζει όλο και περισσότερο µε ολοκληρωτισµό και όχι “σπίτι των λαών”, έρχονται και συναντούν την καθηµερινότητα των λαών, χειροτερεύοντας, αντί να βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσης. Η Ε.Ε. βρίσκεται µόνιµα και επιδεινούµενα σε κρίση, οικονοµική, πολιτική, ταυτοτική, ενώ προστίθενται και τα προβλήµατα από την στρατιωτική εµπλοκή της στους ιµπεριαλιστικούς ανταγωνισµούς ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας, αλλά από µειονεκτική θέση.

Η αποχή των Ευρωπαίων είναι σε µεγάλο βαθµό συνειδητή επιλογή αποδοκιµασίας και αγανάκτησης για τις ελίτ, στις χώρες τους και στην Ε.Ε. Ένα µεγάλο κύµα αµφισβήτησης που µε ορολογία …ξεχασµένων εποχών και αιτηµάτων θα µπορούσε να χαρακτηριστεί “εκλογική απεργία”. Τα επιχειρήµατα των ανθρώπων που δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι ακριβώς έτσι: “ δεν νοµιµοποιώ τη διαδικασία και την εξουσία σας. Όλο αυτό γίνεται για να εξυπηρετήσετε συγκεκριµένα συµφέροντα και σε καµία περίπτωση το καλό των Ευρωπαίων πολιτών”. Αν ονοµάζαµε λοιπόν την αποχή “εκλογική απεργία”, θα µπορούσαµε να ισχυριστούµε ότι ήταν πολύ πετυχηµένη µε δυναµική …”αυτοδυναµίας”. Αυτό που έλειπε ήταν το πολιτικό υποκείµενο και η οργάνωση. Καµιά πολιτική δύναµη δεν µπορεί να διεκδικήσει ότι εκφράζει την αποχή. Θα µπορούσε να είναι το αποτέλεσµα ενός µαζικού αγώνα και καλέσµατος της Αριστεράς ή της Αναρχίας, όµως δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Είναι ακριβώς αυτό που λέγεται: η Αριστερά θα πρέπει να ξαναµάθει να ακούει τον κόσµο που καλείται να εκφράσει. ∆ε µπορεί να µη δίνει το ταξικό πρόσηµο σε µια τέτοια τεράστια, εκκωφαντική αποχή.

Η άνοδος της άκρας δεξιάς

Πάντα είχαν την ευχέρεια οι ακροδεξιοί να αλλάζουν όσα λένε κατά καιρούς για να γίνουν αρεστοί σε µεγαλύτερα ακροατήρια, χρησιµοποιώντας έναν υπεραπλουστευτικό λόγο, δηµιουργία “εσωτερικών εχθρών”, οχύρωση πίσω από “εθνικά ιδεώδη” και “εθνικούς κινδύνους”. Εύκολες λύσεις µε βίαιη δράση ενάντια σε ευάλωτες οµάδες, αλλά πάντοτε προσαρµοσµένοι στο σύστηµα και όχι σε ρήξη µαζί του.

Σε µια περίοδο που ο πόλεµος βρίσκεται δίπλα µας και υπάρχει η απειλή µιας γενικευµένης παγκόσµιας ανάφλεξης, για την άκρα δεξιά ήταν ακόµα πιο εύφορο το έδαφος για να απευθυνθεί σε µεγαλύτερα ακροατήρια. Μπορούµε να σκεφτούµε ότι αυτοί που πείστηκαν από την “αντισυστηµική” ακροδεξιά πήγαν και ψήφισαν, ενώ η αποχή αφορά την πολύ µεγάλη µάζα που είναι οργισµένη, απογοητευµένη, προοδευτική σε µεγάλο βαθµό, αλλά δεν “ψήνεται” από κανέναν. Η ήττα των συστηµικών δεξιών και κεντρώων κοµµάτων σε όλη την Ευρώπη τονίζει ακόµα περισσότερο τις νίκες της άκρας δεξιάς, που σε µερικές περιπτώσεις µοιάζει σαρωτική, όπως στη Γαλλία, όπου ο Μακρόν καταποντίστηκε και κήρυξε εκλογές, ενώ η Λεπέν είναι πλέον το φαβορί. Παροµοίως, στην Ελλάδα η «Ελληνική Λύση» φάνηκε το µόνο κόµµα που κατάφερε να “εισπράξει” τις απώλειες των µεγάλων κοµµάτων. Την άνοδο της άκρας δεξιάς σε όλη την Ευρώπη θα την βρούµε µπροστά µας µε σοβαρές επιπτώσεις, όπως βλέπουµε στη Γερµανία (AfD), στην Ισπανία (VOX) κλ.π. Στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως αναµενόταν η άκρα δεξιά θα είναι ενισχυµένη: 3η οµάδα µε 83 έδρες το ECR (Eυρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθµιστές) και 5η οµάδα το ID (Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία) µε 58 έδρες. Οι παραπάνω ενδέχεται να συνεργαστούν ή και να ενωθούν, ενώ και το δεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα διατηρεί “γραµµή επικοινωνίας” µαζί τους.

Η Αριστερά

Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη συνολικά, η Αριστερά συνεχίζει να χρεώνεται τις ήττες και τις συνθηκολογήσεις της ρεφορµιστικής κεντροαριστεράς, που “δανείζεται” πάντα αριστερή ρητορική και εξαργυρώνει τον ενθουσιασµό για αλλαγή, καταλήγοντας να εξυπηρετεί στο τέλος τα συµφέροντα των αστών. Υπάρχουν σε διάφορες χώρες της Ε.Ε. κεντροαριστερά κόµµατα που είχαν κάποια βελτίωση στα ποσοστά τους, όµως εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι θα ενσωµατωθούν στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο και αντιλαϊκό ρεύµα της Ε.Ε. Στην Ελλάδα, σε αυτή την πορεία βρίσκεται εδώ και χρόνια το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας. 

Το ΚΚΕ στις εκλογές διατήρησε τη δύναµη του, αλλά παραµένει εξαιρετικά συντηρητικό για να περιµένει κανείς να πρωτοστατήσει κάποτε σε µια “ταξική αντεπίθεση”. 

Η εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική Αριστερά παραµένει καθηλωµένη, εκλογικά τουλάχιστον. Ο µεγάλος κύκλος των µνηµονίων, του ΣΥΡΙΖΑ και της ήττας έχει κλείσει. Είναι ανάγκη να γίνει πολλή δουλειά µε ειλικρίνεια, συστράτευση, µεθοδικότητα και προσοχή για να αποφευχθούν νέες απογοητεύσεις και να ξαναρχίσουν να υπάρχουν θετικά αποτελέσµατα.

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου No50 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί

Το πολιτικό σκηνικό µετά τις ευρωεκλογές χαρακτηρίζεται από κρίση των παραδοσιακών κοµµάτων εξουσίας και την απουσία εναλλακτικής διαχείρισης από την πλευρά του συστήµατος.

 Η Ν∆ του πρώην 41% υπέστη ήττα από την µοναδική αντιπολίτευση που βρέθηκε απέναντί της, τα κινήµατα και τους εργατικούς αγώνες. Παρόλα αυτά δεν διστάζει να συνεχίσει την επίθεση στα λαϊκά στρώµατα: µε την επίσπευση της 6ήµερης εργασίας, το ξεπούληµα της ΛΑΡΚΟ και του λιµανιού του Λαυρίου σε ιδιώτες, την διάλυση των υποδοµών στο Αττικό νοσοκοµείο που λειτουργεί χωρίς κλιµατιστικά εν µέσω καύσωνα, την σφαγή στα θέµατα φυσικής των πανελλαδικών εξετάσεων που προλειαίνει το έδαφος για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια, την καταστολή σε 15χρονο µαθητή στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας, τα ρατσιστικά push backs σε πρόσφυγες, όπως αποκάλυψε ο γιος Μπαλτάκος.

Εν τω µεταξύ η κοινωνία ασφυκτιά παρακολουθώντας στρέµµατα γης και σπίτια  να γίνονται στάχτη, άνθρωποι να χάνονται µε τις πρώτες πυρκαγιές, αλλά  και την προνοµιακή µεταχείριση  πλούσιου κακοποιητή από την αστική δικαιοσύνη και τα αστικά ΜΜΕ, θύτη περιστατικού έµφυλης βίας, ο οποίος µόνο µετά την κοινωνική κατακραυγή αντιµετώπισε ποινή φυλάκισης και περιοριστικούς όρους.

Απέναντι στην σήψη και στην ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης  ξετυλίγονται νέοι αγώνες  όπως η απεργία στη ΛΑΡΚΟ, οι διαδηλώσεις οµοφυλόφιλης  περηφάνιας µε σύνθηµα «ένας νόµος δεν είναι αρκετός», τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ.

Η αδυναµία και η φθορά της Ν∆ τροφοδοτεί τα σενάρια αναστήλωσης ενός εναλλακτικού πόλου διακυβέρνησης-διαχείρισης των συµφερόντων της αστικής τάξης. Σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ µετά τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών  έχει ανοίξει η συζήτηση για κεντροαριστερή ανασύνθεση. Στελέχη του ΣΎΡΙΖΑ µε νέο προσκλητήριο καλούν σε συµπόρευση  ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ µε στόχο το κοινό κατέβασµα στις επόµενες βουλευτικές εκλογές, ο Τσίπρας καλεί σε δηµόσια εκδήλωση του ιδρύµατος  Νίµιτς, Ζάεφ, ενώ στο ΠΑΣΟΚ οι φωνές για αλλαγή προσανατολισµού πληθαίνουν.  Η  αδυναµία, όµως,  και  τα πολιτικά αδιέξοδα της σοσιαλδηµοκρατίας και της πρώην αριστεράς δεν µπορούν να κρυφτούν πίσω από µεγαλόστοµες διακηρύξεις και εκδηλώσεις.

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γαλλία τροφοδοτούν τα  παραπάνω σενάρια ως µια εύκολη πολιτική απάντηση στην κρίση του συστήµατος. Απέναντι στον κίνδυνο να κυβερνήσει η ακροδεξιά της Λεπέν η δηµιουργία του Νέου Λαϊκού Μετώπου ήταν λύση έκτακτης ανάγκης. Παρά τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες έπρεπε να δράσει η εκεί αριστερά το εγχείρηµα του Λαϊκού Μετώπου δεν αγκαλιάστηκε από σύσσωµη την επαναστατική αριστερά στη Γαλλία. Παρά την προσχώρηση ενός κοµµατιού του ΝPA, το ΝPA revolutionaries κάλεσε σε ανεξάρτητες υποψηφιότητες µε σύνθηµα «ενάντια στην ακροδεξιά µέσω των αγώνων και των απεργιών µας». Ενώ κάλεσε σε στήριξη των υποψηφιοτήτων της οργάνωσης της επαναστατικής Lutte Ouvriere σε όσες περιφέρειες δεν έχει υποψηφιότητες. Στον δεύτερο γύρο ψήφισε τους υποψηφίους του Λαϊκού Μετώπου που προέρχονταν από το ΚΚΓ και τους υποψήφιους του Μελανσόν, απέναντι στην Λεπέν.