Αναδημοσίευση από: unionresearchers.wordpress.com

Το Σ.ΕΡ.Ε.Τ.Ε. καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις πρόσφατες αστυνομικές εισβολές και εφόδους σε σπίτια φοιτητών και εργαζομένων του ΕΜΠ με πολιτική και συνδικαλιστική δράση, ανάμεσά τους και συνάδελφος, μέλος του ΔΣ του Σωματείου μας. Το πρωί του Σαββάτου 12 Απριλίου, αστυνομικοί της κρατικής ασφάλειας εισέβαλαν σε οικίες, προχώρησαν σε κατασχέσεις προσωπικών αντικειμένων – κινητών τηλεφώνων, υπολογιστών, σακιδίων, ακόμα και πολιτικών κειμένων – τα οποία παρουσιάζονται αυθαίρετα ως “στοιχεία” για εμπλοκή στον εμπρησμό της Πρυτανείας στις 8/11/2024. Επιπλέον, προχώρησαν σε προσαγωγές των ατόμων στη ΓΑΔΑ, όπου υπέστησαν άτυπη ανάκριση και απόπειρες εκφοβισμού.

Η κατασταλτική αυτή επιχείρηση δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική στοχοποίησης και τρομοκράτησης από την Πρυτανεία και τον ίδιο τον Πρύτανη Ι. Χατζηγεωργίου, ο οποίος επιχειρεί συστηματικά να φιμώσει κάθε φωνή που ασκεί κριτική ή αγωνίζεται ενάντια στην αυταρχική διοίκηση του ΕΜΠ. Μέσα σε λιγότερους από επτά μήνες, ο συγκεκριμένος Πρύτανης έχει καλέσει ένστολους αστυνομικούς και ασφαλίτες να παραστούν σε ακαδημαϊκή εκδήλωση με στόχο την προβοκάτσια και τελικά την καταστολή της συνδικαλιστικής παρέμβασης του Σωματείου μας, καθώς και άλλων συλλογικοτήτων, κατά τη δημόσια «Βραδιά του Ερευνητή». Απαγόρευσε απεργιακή εκδήλωση του Σωματείου μας στις 20 Νοεμβρίου, διατάζοντας τους φύλακες να κλειδώσουν το κάτω Πολυτεχνείο και δηλώνοντας προκλητικά πως «αυτούς ειδικά δεν τους θέλω», φράση που δεν αποτελεί απλώς απαράδεκτη δικαιολογία αλλά κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας. Αρνήθηκε να παραχωρήσει αίθουσα για Γενική Συνέλευση του Σωματείου, επικαλούμενος τον εσωτερικό κανονισμό και τον νόμο, λέγοντας ότι απαγορεύεται σε σωματείο να συνεδριάζει στους χώρους εργασίας των μελών του.

Δεν είναι μόνο το ΣΕΡΕΤΕ αποδέκτης της αυταρχικής λογικής στο ΕΜΠ. Η πρυτανική αρχή προσπάθησε να απαγορεύσει εκδήλωση φοιτητικών συλλόγων για το έγκλημα στα Τέμπη, κάνοντας τελικά πίσω μόνο λόγω της έντονης αντίδρασης της ακαδημαϊκής και όχι μόνο κοινότητας. Προχώρησε, επίσης, σε αυθαίρετο κλείδωμα της μοναδικής αίθουσας που έχει παραχωρηθεί στους Υποψήφιους Διδάκτορες της Σχολής Αρχιτεκτόνων για εργασία και συναντήσεις, ως εξόφθαλμα εκδικητική κίνηση απέναντι στην κριτική που δέχεται. Τέλος,ο Πρύτανης κύριος Χατζηγεωργίου έχει φτάσει στο σημείο να ταυτίσει το Πολυτεχνείο με «μαγαζί», προβαίνοντας σε απαξιωτικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς προς φοιτήτριες και ερευνητές, αποκαλώντας τους από «μη συμβατά μοσχεύματα» μέχρι «συνοδούς» (escorts), αποκαλύπτοντας όλο το εύρος των πατριαρχικών και ιδιοκτησιακών αντιλήψεων του για το ίδρυμα.

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος ο ενεργός ρόλος που ανέλαβε το ΕΜΠ στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, μέσα από τη συμμετοχή του στο κυβερνητικά διορισμένο «ανεξάρτητο» επιστημονικό πόρισμα, το οποίο επιχείρησε να αποπολιτικοποιήσει το γεγονός, να το αποκόψει από τις διαχρονικές ευθύνες κράτους και εργολάβων, και να το παρουσιάσει ως «τεχνικό λάθος» ή «ανθρώπινη αστοχία». Το Πολυτεχνείο, που ιστορικά ταυτίστηκε με την κοινωνική αντίσταση και τον δημοκρατικό αγώνα, μετατρέπεται σταδιακά σε τεχνικό παραμάγαζο του κρατικού και βιομηχανικού μηχανισμού, εξυπηρετώντας συμφέροντα που καμία σχέση δεν έχουν με τις κοινωνικές ανάγκες. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο εντείνεται η διασύνδεση του Ιδρύματος με την πολεμική βιομηχανία, μέσω «συνεργειών» με ΝΑΤΟϊκά προγράμματα και στρατιωτικούς εξοπλισμούς, επιβεβαιώνοντας πως το ΕΜΠ λειτουργεί πλέον ως τεχνοεπιστημονικός βραχίονας της κρατικής και επιχειρηματικής στρατηγικής, απαξιώνοντας πλήρως τον κοινωνικό του ρόλο και καταπνίγοντας κάθε φωνή που αντιστέκεται σε αυτήν την κατεύθυνση.

Δεν μπορούμε, επίσης, να μην αναδείξουμε την μεθοδευμένη απόπειρα αποστείρωσης του ιστορικού χώρου του κάτω Πολυτεχνείου από τον κινηματικό του χαρακτήρα, τον χαρακτήρα της αντίστασης, της συλλογικότητας και της ελευθερίας. Ο χώρος αυτός, συνυφασμένος με την εξέγερση και τους κοινωνικούς αγώνες, επιχειρείται να μετατραπεί σε αποστειρωμένο και αποπολιτικοποιημένο campus, μέσα από την τοποθέτηση καμερών παρακολούθησης, τα κλειδώματα χώρων, την αστυνομοκρατία και τις απαγορεύσεις πολιτικών εκδηλώσεων. Το αφήγημα της «ασφάλειας» εργαλειοποιείται, όπως πάντα, για να πλήξει την ουσία: την ελεύθερη έκφραση, τη συλλογική δράση και την ιστορική μνήμη. Πρόκειται για μια ευθεία επίθεση στην ίδια τη σημασία και την ταυτότητα του Πολυτεχνείου ως δημόσιου, κοινωνικού και πολιτικά ζωντανού χώρου.

Μέσα σε αυτό το κλίμα καταστολής και εργοδοτικής αυθαιρεσίας, το Σ.ΕΡ.Ε.Τ.Ε. έχει επανειλημμένα αιτηθεί συνάντηση με την Πρυτανική Αρχή του ΕΜΠ, προκειμένου να θέσει ζητήματα που αφορούν τη ζωή και την εργασία μας: συλλογικές συμβάσεις με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη ασφάλιση, αύξηση στον αριθμό και στο ύψος των υποτροφιών, αύξηση του κονδυλίου για συμμετοχή σε συνέδρια, και κατοχύρωση της ελεύθερης πολιτικής και συνδικαλιστικής έκφρασης. Όλα αυτά έχουν συναντήσει την πλήρη άρνηση ή και αποφυγή κάθε διαλόγου εκ μέρους της Πρυτανικής Αρχής, η οποία παραμένει σιωπηλή και κλειδωμένη απέναντι στις ανάγκες των εργαζομένων ερευνητών.

Κι ενώ η Διοίκηση του ΕΜΠ πανηγυρίζει για τις θέσεις του Ιδρύματος σε διεθνείς κατατάξεις, οι συνάδελφοί μας εργάζονται σε καθεστώς κακοπληρωμένης ή απλήρωτης εργασίας, οι υποτροφίες παραμένουν καθηλωμένες στο εξευτελιστικό ποσό των 625 ευρώ εδώ και δεκαετίες, ενώ προσφάτως ήρθε και νέα μείωση στις αμοιβές για το επικουρικό διδακτικό έργο. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που τα ερευνητικά προγράμματα έχουν διπλασιαστεί, αυξάνοντας θεαματικά τα έσοδα τόσο του ΕΜΠ όσο και των καθηγητών-εργοδοτών μας.

Αυτήν ακριβώς τη βαθιά εκμεταλλευτική και αυταρχική συνθήκη επιχειρούν να διαφυλάξουν Πρυτανεία και κυβέρνηση, μετατρέποντας το Πολυτεχνείο σε στρατόπεδο πειθάρχησης και υποταγής, με κάμερες, πειθαρχικά, ποινικές διώξεις, σκευωρίες, απαγορεύσεις εκδηλώσεων, κλειδώματα και απειλές. Εμείς δηλώνουμε ξεκάθαρα: στεκόμαστε δίπλα στον συνάδελφό μας και σε όλα τα θύματα της πρυτανικής-κρατικής σκευωρίας. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για ελεύθερα, ζωντανά πανεπιστήμια.

Να επιστραφούν άμεσα τα κατασχεθέντα αντικείμενα

Καμία ποινικοποίηση των αγώνων – Καμία δίωξη

Ελεύθερη πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση στα Πανεπιστήμια

Νέο επεισόδιο προπηλακισμού κατά συναδέλφισσας είχαμε σε Τοπική Διεύθυνση του Κεντρικού Τομέα Αττικής πριν μερικές μέρες. Ασφαλισμένη που ήταν αρκετά εριστική καθ’ όλη τη διάρκεια της συναλλαγής, επιτέθηκε και τράβηξε από τα μαλλιά την συνάδελφο και της κατάφερε χτυπήματα στο κεφάλι!
Δυστυχώς τα φαινόμενα αυτά δεν εκλείπουν από τον ΕΦΚΑ και πως να γίνει αυτό αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι στοχοποιούμαστε όλο και περισσότερο από αυτήν την άθλια κυβέρνηση, ενώ και οι υπηρεσίες που προσφέρονται στους πολίτες, εξαιτίας της στοχευμένης κατάρρευσης και της ενοποίησης-τερατούργημα, δεν είναι και οι καλύτερες.
Πρέπει να διεκδικήσουμε την προστασία των εργαζομένων και ταυτόχρονα την αυτεπάγγελτη δίωξη κατά οποιουδήποτε στρέφεται ενάντια σε δημόσιους λειτουργούς.

Εν τω μεταξύ στο θέμα: ενστάσεις για τις πληρωμές των κλιμακίων, συνεχίστηκε από την Διοίκηση και υπηρεσιακούς παράγοντες η κοροϊδία και η ανισότητα και δεκάδες συνάδελφοι έμειναν απλήρωτοι ή έλαβαν ψίχουλα. Αναφερόμαστε κυρίως σε εισηγητές, γιατί υπήρξαν και εκατοντάδες εργαζόμενοι\ες που έλαβαν πολύ λιγότερα από ότι πέρυσι ή απ’ ότι υπολόγιζαν.
Δεν θα ανεχθούμε και οι πληρωμές του 2024 να έχουν τις ίδιες αδικίες. Φτάνει πια η κοροϊδία!

Δεν μας φτάνουν τα διάφορα προβλήματα που έχουμε στον ΕΦΚΑ, πρέπει να αντιμετωπίζουμε και την απαράδεκτη συμπεριφορά στελεχών (διευθυντών, γενικών διευθυντών κλπ), που νομίζουν ότι έχουν γίνει φεουδάρχες με αυξημένα δικαιώματα στις ζωές των εργαζομένων. Δυστυχώς έχουν ξεχάσει ότι προέρχονται από το προσωπικό του ΕΦΚΑ και φέρονται με τον χειρότερο τρόπο απέναντι του, σαν να θέλουν να ξεσπάσουν το μίσος τους ή τα κόμπλεξ τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι καταγγελίες των εργαζομένων στη Γενική Διεύθυνση Διεθνών Συνεργασιών για εργασιακό εκφοβισμό στα όρια της τρομοκρατίας από στελέχη, αλλά και άτομα που συνδικαλίζονται!
Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί που τώρα τους έχουν στις θέσεις αυτές και τους χρησιμοποιούν, αύριο θα τους παρατήσουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες και δεν θα υπάρξει κανένας να τους στηρίξει. Τους\τις προειδοποιούμε ότι η ανοχή μας έχει τα όρια της!

Συνδικαλιστική ηγεσία της υπακοής
Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, αλλά και συνολικά απέναντι σε όλα όσα αντιμετωπίζουμε η συνδικαλιστική ηγεσία στην ομοσπονδία και τα συνδικάτα μας, φέρεται σαν να μην υπάρχουν προβλήματα. Έχουν μετατραπεί τα συνδικαλιστικά μας όργανα σε γραφεία δημοσίων σχέσεων και δικαστικών προσφυγών. Ελάχιστα έχουν γίνει για να εκφραστούν τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ, παρά τις προτάσεις που έχουμε θέσει πολύ συχνά σαν παράταξη.
Ακόμα και στο ζήτημα της νομοθέτησης από την κυβέρνηση της εισόδου εταιριών στο ΚΕΑΟ, η ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ έπαθε για άλλη μία φορά αφλογιστία! Δεν κήρυξε καμία απεργιακή κινητοποίηση, ούτε αποφάσισε να οργανώσει συμβολικές καταλήψεις στα ΚΕΑΟ της χώρας.
Δυστυχώς οι τρεις βασικές παρατάξεις του προεδρείου της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ (Συμμαχία, ΔΑΚΕ, Συν. Συσπείρωση) φαίνεται να έχουν βολευτεί σε μία κατάσταση “εργασιακής ειρήνης” μετά την αποχώρηση Χατζηδάκη-Δουφεξή από το υπουργείο και τον ΕΦΚΑ αντίστοιχα.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική όμως και όσο δεν βγαίνουν με κινηματικές δράσεις τα προβλήματα του ΕΦΚΑ, τόσο θα προχωρά το σχέδιο της κυβέρνησης, που προβλέπει διάλυση των υπηρεσιών του Φορέα και είσοδο ιδιωτικών εταιριών. Όλη αυτή η κατάσταση επιβαρύνει κυρίως τους\τις εργαζόμενους\ες, καθώς δεχόμαστε όλο και μεγαλύτερη πίεση στη δουλειά και την ζωή μας, αλλά ταυτόχρονα στρώνει τον δρόμο για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις στο χώρο του Δημόσιου και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στις μεγάλες κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος παρουσιάσαμε σαν εργατικό κίνημα την δύναμη μας. Δείξαμε ότι αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας, ότι καταλαβαίνουμε την κοροϊδία και ότι θέλουμε να αντιδράσουμε.
Απέναντι στην απραξία και την αδιαφορία της συνδικαλιστικής ηγεσίας και τις εγκληματικές και αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης, πρέπει και μπορούμε να χτίσουμε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα σαν αντίπαλο δέος. Με συνελεύσεις, περιοδείες, συλλαλητήρια, απεργίες γενικές και κλαδικές.
Δεν πρέπει να ανεχθούμε σαν εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ άλλη καταπίεση. Το κίνημα για το έγκλημα στα Τέμπη έδειξε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό! Επόμενος σταθμός μας η απεργιακή διαδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά και η οργάνωση κλαδικών δράσεων και κινητοποιήσεων στον ΕΦΚΑ!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

*Mobbing (κατά το ΚΕΠΕΑ ΓΣΕΕ): η ηθική παρενόχληση εργαζομένων στο χώρο εργασίας τους. Είναι δηλαδή κάθε καταχρηστική συμπεριφορά που εκδηλώνεται με λόγια, πράξεις, γραπτά μηνύματα και μπορεί να ζημιώσει την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια ή τη σωματική ή ψυχική ακεραιότητα του ατόμου, να θέσει σε κίνδυνο την εργασία του ή να διαταράξει το εργασιακό κλίμα.

«Περί τας 60 εκ των εργαζοµένων γυναικών εις το εν Πειραιεί Νηµατουργείον των αδελφών Ρετσίνα, ενήργησαν απεργίαν ως εγένετο αυταίς γνωστόν, ότι ηλαττώθη το ηµεροµίσθιόν των.Αι απεργήσασαι ανηνέχθησαν εις τη διεύθυνσιν του καταστήµατος, ζητούσαι την διόρθωσιν του αδίκου τούτου µέτρου. Εν εποχή, καθ’ ην πάντα τα τρόφιµα και λοιπά είδη της απολύτου ανάγκης έχουσιν υπερτιµηθή, φρονούµεν, ότι έδει να αυξηθή το ηµεροµίσθιον των πτωχών εργατίδων, αίτινες δι’ όλης της ηµέρας εργαζόµεναι, µόλις πορίζονται τον επιούσιον άρτον, πλουτίζοντες ολονέν δια του ιδρώτος αυτών τα βαλάντια των εργοστασιαρχών».

«Η Εφηµερίς», 14-4-1892

Έτσι αναφερόταν ο Τύπος της εποχής στην πρώτη απεργία γυναικών που έγινε στην Ελλάδα, στις 13 Απρίλη 1892, από τις υφάντρες στο εργοστάσιο των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά οι εργοδότες αποφάσισαν να µειώσουν την αµοιβή των εργατριών από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσµατος. Έτσι, το πρωί 50-60 εργάτριες, όταν τους ανακοινώθηκε από τον προϊστάµενο ότι «κατ’ ανωτέραν διαταγήν» θα µειωθεί το µεροκάµατό τους, αρνήθηκαν να πιάσουν δουλειά. Όλες µαζί συγκεντρώθηκαν στη Γούβα του Βάβουλα, στη σηµερινή είσοδο του Πειραιά από την οδό 34ου Συντάγµατος, και ζήτησαν να δουλέψουν µε κανονικό µεροκάµατο.

Στο πρώτο εργοστάσιο που ιδρύθηκε το 1871 στη Λεύκα του Πειραιά, εργάζονταν περίπου 300 άτοµα. Σύντοµα η επιχείρηση των αδερφών Ρετσίνα επεκτάθηκε εξαγοράζοντας εργοστασιακές µονάδες που είχαν πτωχεύσει, φτάνοντας στις αρχές της δεκαετίας του 1890 να έχουν στην κατοχή τους πέντε εργοστάσια στον Πειραιά µε 2.000 εργάτες και εργάτριες. Έτσι, η επιχείρηση Ρετσίνα έγινε η µεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργία της χώρας, και χιλιάδες εργατών και εργατριών από όλες τις συνοικίες του Πειραιά εργάζονταν στα εργοστάσιά της. Η οικογενειακή επιχείρηση, που είχε αναπτυχθεί σε υφαντουργία βαµβακερών υφασµάτων, γνωστών µε το όνοµα «ρετσίνες», έγινε η σηµαντικότερη των Βαλκανίων.

Η οικογένεια Ρετσίνα την εποχή αυτή κυριαρχούσε στην οικονοµική και πολιτική ζωή του Πειραιά. Ο Θεόδωρος Ρετσίνας εκλέχθηκε δήµαρχος της πόλης και στη συνέχεια βουλευτής µε το κόµµα του Χαρίλαου Τρικούπη.

Η επέκταση της επιχείρησης στηρίχτηκε στην εκµετάλλευση ντόπιου φτωχού εργατικού δυναµικού, των χιλιάδων εργατών και εργατριών, παιδιών, αλλά και προσφύγων, που αµείβονταν µε µισθούς πείνας. Τον Μάιο του 1894 η εφηµερίδα «Ακρόπολις» δηµοσιεύει στην πρώτη σελίδα άρθρο µε τον τίτλο «Ο εργατικός κόσµος εν Ελλάδι – Οι φαµπρικούδες». Το δηµοσίευµα αυτό δίνει την εικόνα και τις συνθήκες για την εργάτρια της εποχής. Μαθαίνουµε ότι στα υφαντουργεία ξεκινούν εργασία ακόµη και κορίτσια οκτώ, εννιά και δέκα ετών, που βγήκαν στην παραγωγή για να επιβιώσουν, δουλεύουν 10-12 ώρες, µε µεροκάµατα στο µισό ή στο ένα τρίτο από αυτά που έπαιρναν οι άνδρες.

Τα επόµενα χρόνια, ακολούθησαν πολλές κινητοποιήσεις, στις οποίες συµµετείχαν και εργάτριες, δίνοντας µάλιστα και τη ζωή τους προκειµένου να υπερασπιστούν το δικαίωµα στη δουλειά και την αξιοπρέπεια. Είκοσι χρόνια αργότερα, στις 3 Απριλίου 1912, έγινε στον Πειραιά µεγάλη διαδήλωση εργατριών κατά των διακρίσεων στον χώρο δουλειάς. Το 1924 στην απεργία των καπνεργατών της Καβάλας σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου. Το 1926 στην απεργία στο εργοστάσιο «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, στην οµάδα των εργατών που περιφρουρούν την απεργία και τις συγκεντρώσεις, συµµετείχε και η εργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, µητέρα 2 παιδιών και 6 µηνών έγκυος. Σκοτώθηκε στις 8 Αυγούστου 1926, κατά τη διάρκεια πορείας των απεργών, από τα πυρά της αστυνοµίας. Το 1927 σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, επίσης από το Αγρίνιο. Αλλά και η Αναστασία Καρανικόλα, στις µεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, στις 9 Μάη 1936.

«Ναι, για το Ψωµί παλεύουµε και για τα Τριαντάφυλλα.

Καθώς τραβάµε εµπρός, εµπρός φέρνουµε τις µεγάλες µέρες

το ξεσήκωµα των γυναικών είναι ξεσήκωµα όλης της ανθρωπότητας

όχι πια σκλάβοι και τεµπέληδες, δέκα που µοχθούν για έναν που ξαπλώνει

αλλά ένα δίκαιο µοίρασµα στ’ αγαθά της ζωής,

«Ψωµί και Τριαντάφυλλα, Ψωµί και Τριαντάφυλλα»

*Τα στοιχεία του άρθρου είναι από το βιβλίο της Ίριδας Αυδή- Καλκάνη «Εκείνο το πρωί. Πειραιάς 1892»

της Έλενας Παπαγεωργίου

H ιστορία της τάξης μας, της εργατικής τάξης είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια της να διεκδικήσει ακόμη και με τη ζωή της καλύτερες συνθήκες ζωής και τελικά έναν καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και βία. Υπάρχουν στην ιστορία των εργατών-ριών απεργίες που έγιναν ανά τους αιώνες, σημαντικές αλλά λιγότερο γνωστές. Εμείς θα σταθούμε σε τέσσερις από αυτές.

Απεργία του 1820 στη Σκωτία

Στις 16 Αυγούστου 1819, 60.000 εργάτες από τις πόλεις και τα χωριά του Μάντσεστερ διαδήλωσαν για να απαιτήσουν πολιτική εκπροσώπηση, αφού μέχρι τότε μόνο οι πλούσιοι γαιοκτήμονες μπορούσαν να ψηφίσουν. Η ειρηνική διαμαρτυρία τους βάφτηκε με αίμα όταν οι δικαστές του Μάντσεστερ διέταξαν μια ιδιωτική πολιτοφυλακή να επιτεθεί στο πλήθος. 18 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 650 τραυματίστηκαν. Το γεγονός αυτό, γνωστό ως “Peterloo masacre” οδήγησε τους ριζοσπάστες εργάτες να οργανωθούν περισσότερο για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα τους. Η πρώτη απεργία συνέβη την 1η Απριλίου του 1820 στη Σκωτία και ξεκίνησε, με αίτημα την ψήφο για όλους τους ενήλικες άνδρες και αλλαγή του κοινοβουλίου κάθε έτος. Οι προκηρύξεις που μοιράστηκαν έγραφαν: “Από την 1η Απριλίου σας ζητάμε να σταματήσετε και να μην ξαναπάτε στη δουλειά σας μέχρι τη νίκη. Να παλέψετε για τα δικαιώματα σας και κυρίως να διεκδικήσετε αυτό που διακρίνει έναν ελεύθερο άνθρωπο από ένα σκλάβο, δηλαδή τη συγκατάθεση στους νόμους.” Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή, αφού συμμετείχαν περίπου 60000 εργάτες. Η απεργία, η οποία κατά τόπους ήταν ένοπλη, έληξε στις 9 Απριλίου. Είχαν γίνει και προσπάθειες εξέγερσης σε διάφορα μέρη αλλά χωρίς επιτυχία. Κατέληξε σε εκτελέσεις, φυλακίσεις και 88 δίκες για υψηλή προδοσία. Οι ηγέτες James Wilson, John Baird και Andrew Hardie απαγχονίστηκαν. Τα τελευταία λόγια του John Baird ήταν τα εξής: «Αυτό που έκανα, και με έφτασε σε αυτό το σημείο, ήταν για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη».

Απεργία του 1842 στην Αγγλία

“Ο χαρτισμός, το πρώτο μαζικό πολιτικό επαναστατικό κόμμα κατά τον Λένιν απαιτούσε: δικαίωμα ψήφου για όλους τους άνδρες (οι γυναίκες ακόμα αποκλειόντουσαν), μυστική ψηφοφορία, εκλογικές περιφέρειες ανάλογες με τον πληθυσμό, την αφαίρεση των προϋποθέσεων για ιδιοκτησία για τους υποψήφιους, πληρωμή για τα μέλη του κοινοβουλίου (για να μπορούν οι φτωχοί να εκλέγονται) και ετήσιες κοινοβουλευτικές εκλογές. Όπως το έθετε και ο Φρήντριχ Ένγκελς «αυτά τα έξι απλά σημεία όσο άκακα και να φαινόντουσαν ήταν αρκετά για να καταρρίψουν ολόκληρο το Αγγλικό σύστημα, μαζί με βασίλισσες και λόρδους.» Μετά την υποβολή της δεύτερης αίτησης των χαρτιστών στο Κοινοβούλιο τον Απρίλιο του 1842 και την απόρριψη της, ξεκίνησε γενική απεργία στα ανθρακωρυχεία του Staffordshire της Αγγλίας – η πρώτη φάση της, ενώ η δεύτερη φάση της ξεκίνησε από το Stalybridge – και σύντομα εξαπλώθηκε σε εργοστάσια, σε ελαιοτριβεία από το Yorkshire ως το Lancashire και σε ανθρακωρυχεία από το Dundee ως τη Νότια Ουαλία και την Κορνουάλη. Περίπου οι μισοί βιομηχανικοί εργάτες είχαν κατέβει σε αυτή απεργία – πάνω από 500.000 άνδρες, η οποία ονομάστηκε “Eξέγερση των Βυσμάτων” επειδή οι εργάτες αφαιρούσαν τα βύσματα από τις ατμομηχανές, με αποτέλεσμα να μην πaαράγεται πίεση και να μην μπορούν να λειτουργήσουν οι μηχανές. Ο Φρίντριχ Ένγκελς, παρατηρητής στο Λονδίνο τότε, έγραψε: “αυτή η τάξη έχει γίνει η πιο ισχυρή τάξη στην Αγγλία, και αλλοίμονο στους πλούσιους Άγγλους όταν το συνειδητοποιήσει … Ο Άγγλος προλετάριος μόλις τώρα συνειδητοποιεί τη δύναμή του και οι καρποί αυτής της συνειδητοποίησης είναι αυτά που συνέβησαν το περασμένο καλοκαίρι.”

Aπεργία του 1888 στην Αγγλία

Το καλοκαίρι του 1888 στην Αγγλία μια δημοσιογράφος η Annie Bensant έγραψε το άρθρο “Λευκή δουλεία στο Λονδίνο”, στο οποίο αναφερόταν στις συνθήκες εργασίας των εργατριών στη βιομηχανία σπίρτων Bryant & May. Σε αυτό ανέφερε τους χαμηλούς μισθούς τους, αλλά και τις χρηματικές ποινές που τους επέβαλαν για ασήμαντους λόγους, όπως για παράδειγμα για το γεγονός ότι δεν είχαν καθαρίσει τα παπούτσια τους πριν την είσοδο τους στο εργοστάσιο. Επίσης ανέφερε τις επιπτώσεις που είχε στην υγεία τους η χρήση λευκού φωσφόρου. Τους έπεφταν τα μαλλιά, νεκρώνονταν τα οστά τους και πέθαιναν. Η εργοδοσία αντέδρασε υποχρεώνοντας τις εργάτριες να τους επιβάλει να υπογράψουν ένα χαρτί στο οποίο έλεγαν ότι όσα είχαν γραφτεί στο άρθρο ήταν ψευδή κι επειδή τρεις εργάτριες αρνήθηκαν να υπογράψουν τις απέλυσε. Τότε 1400 εργάτριες κατέβηκαν σε απεργία, με αποτέλεσμα, όχι μόνο τελικά να επαναπροσληφθούν οι απολυμένες εργάτριες, αλλά και να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και ο μισθός τους. Μακροπρόθεσμα καταργήθηκε και η χρήση λευκού φωσφόρου.

Απεργία του 1891 στη Γαλλία

Την 1η Μάη του 1891, στα πλαίσια της απόφασης της διεθνούς να αποτελέσει η πρωτομαγιά μέρα διεκδίκησης για τους εργάτες όλου του κόσμου, οι γάλλοι εργάτ(ρι)ες στις 37 κλωστοϋφαντουργίες στο Fourmies αποφάσισαν να απεργήσουν ενώ ο δήμαρχος Ογκιστ Μπερνιέ και ο πρόεδρος της Ενωσης των Βιομηχάνων, Σαρλ Μπελέν, είχαν οργανώσει εκ των προτέρων μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των πιθανών απεργών. Το πρωί, λοιπόν, της πρωτομαγιάς, όταν οι εργάτες συγκεντρώθηκαν έξω από το εργοστάσιο, για να πείσουν τους συναδέλφους να απεργήσουν, ξεκίνησαν οι πρώτες συλλήψεις. Έτσι το σύνθημα ” απαιτούμε οκτώ ώρες εργασίας ” αντικαταστάθηκε από το “απαιτούμε τα αδέλφια μας”, με αποτέλεσμα αντιπροσωπείες από τα εργοστάσια της περιοχής να πάνε στο δημαρχείο για να διεκδικήσουν την απελευθέρωση των εργατ(ρι)ών. H υπόσχεση που τους δόθηκε ήταν ότι θα τους απελευθέρωναν το απόγευμα. Όμως τότε, αντί να τους απελευθερώσουν, ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον όσων είχαν συγκεντρωθεί πάλι έξω από το δημαρχείο. Το αποτέλεσμα ήταν εννιά νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες. Οι νεκροί ήταν οι εξής: Οι νεκροί ήταν οι εξής: Maria Blondeau, 18 ετών Louise Hublet, 20 ετών Ernestine Diot, 17 ετών Félicie Tonnelier, 16 ετών Kléber Giloteaux, 19 ετών Charles Leroy, 20 ετών Émile Ségaux, 30 ετών Gustave Pestiaux, 14 ετών Émile Cornaille, 11 ετών Εννέα τραυματίες συνελήφθησαν. Θα καταδικαστούν από δύο έως τέσσερις μήνες για παρακώλυση της ελευθερίας στην εργασία, βία και εξέγερση. Τρεις μέρες αργότερα 30.000 κόκκινες σημαίες θα ανεμίζουν σε εργοστάσια, ορυχεία, εργαστήρια και καταστήματα, συνοδεύοντας τους εννέα μάρτυρες στην τελευταία τους κατοικία. Στις 8 Μάη, ο σοσιαλιστής- εκείνη την εποχή – βουλευτής Georges Clemenceau, αποδίδει φόρο τιμής στα θύματα του Fourmies. Αλλά η «ταξική δικαιοσύνη» δεν τελειώνει εκεί. Στις 5 Ιουλίου, καταδικάζονται δύο στελέχη του POF (Γαλλικό Εργατικό Κόμμα): ο Hippolyte Culine, επικεφαλής του POF της της περιοχής του Fourmies, σε έξι χρόνια φυλάκισης και ο Paul Lafargue, ο γαμπρός του Marx, ηγέτη του POF, σε ένα χρόνο φυλακή.
Σήμερα ο αγώνας για τα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.

Ανακοίνωση της LABour Αγωνιστική Παρέμβαση για την Έρευνα 

Mε έκπληξη και έντονο προβληματισμό διαβάσαμε, ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες του ΕΚΠΑ, στο σημερινό δελτίο του ΕΚΠΑ Hub, πως το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας πραγματοποίησε την 36η Εκπαιδευτική Αποστολή στην Κύπρο με σκοπό –όπως αναφέρεται– την τόνωση του «εθνικού φρονήματος», την ανάδειξη του «εθνικού ζητήματος», ακόμη και την προώθηση της ιδέας της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Πρύτανη του ΕΚΠΑ, καθηγητή Γεράσιμου Σιάσου, κατά την πανηγυρική δοξολογία της 25ης Μαρτίου στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Λευκωσία.

Η ανάγνωση του ενημερωτικού δελτίου του ΕΚΠΑ θυμίζει σε αισθητική και φρασεολογία φυλλάδες παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, ενώ δε λείπουν οι αναφορές σε θρησκευτικά μνημεία της ορθοδοξίας και οι ανάλογες φωτογραφίσεις με παπάδες, που περισσότερο θυμίζουν εκκλησιαστική εκδρομή παρά ακαδημαϊκό ίδρυμα. Αποκορύφωμα των αξιών του τριπτύχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» , που μας ταξιδεύει στο -όχι τελικά και τόσο μακρινό- 1967 αποτελεί το αφιέρωμα εκ μέρους της αποστολής του ΕΚΠΑ στον «ιερό τόπο της Μακεδονίτισσας», γραμμένο σε πολυτονικό, που κλείνει με το «Ζήτω το Έθνος!».

Η ακρότητα του εθνικιστικού παραληρήματος από την αποστολή του ΕΚΠΑ, έφτασε σε σημείο να προκαλέσει αντιδράσεις και από το ίδιο το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου (μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας και όχι κάποιας αποικίας της Ελλάδας), το οποίο σε δημόσια τοποθέτησή του κάνει λόγο για απογοήτευση και έκπληξη, εκφράζοντας παράλληλα προβληματισμό για τη ρητορική και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε ο πρύτανης του ΕΚΠΑ.

Συγκεκριμένα, η ανακοίνωση του τμήματος αναφέρει πως προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση η αποστροφή του λόγου του πρύτανη περί «ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα μέσω του Εθνικού μας Πανεπιστημίου». Το Τμήμα χαρακτηρίζει τη ρητορική αυτή ως παρωχημένη και ακατάλληλη για το σημερινό ευρωπαϊκό και ακαδημαϊκό πλαίσιο, σημειώνοντας πως τέτοιοι «εθνικοί σκοποί» δεν αρμόζουν σε έναν χώρο γνώσης και επιστήμης που λειτουργεί ήδη αυτόνομα και ισότιμα σε διεθνές επίπεδο.

Οι κινήσεις αυτές έρχονται μόλις λίγους μήνες μετά την αναφώνηση του πανηγυρικού λόγου για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, στον οποίο ο ίδιος πρύτανης αναφώνησε πως «[Οι τρεις ιεράρχες] αξιοποίησαν τον ορθό λόγο ως εργαλείο που υποτάσσεται στις επιταγές του θείου λόγου.» καθώς και πως «Έχοντας ως αφετηρία τη ρήση του τού Ιωάννου τού Χρυσοστόμου που ορίζει την Παιδεία ως “μετάληψη αγιότητος”, αναγνωρίζουμε τη βαθιά σημασία της εκπαίδευσης ως τη βάση της πνευματικής και κοινωνικής εξέλιξης, διαμορφώνοντας το μέλλον με σταθερά βήματα προόδου».»

Ως LABour-Αγωνιστική Παρέμβαση στην Έρευνα, αλλά και ως ερευνητές και ερευνήτριες, εργαζόμενοι στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Ερευνητικά Κέντρα της χώρας αναρωτιόμαστε αν οι παραπάνω δηλώσεις είναι συμβατές με τον θεσμικό ρόλο του πρύτανη ενός πανεπιστημίου, που έχει χρέος να υπηρετεί τον ορθό λόγο αλλά και την ακαδημαϊκή ελευθερία, η οποία δεν μπορεί να συμπιέζεται μέσα σε κανένα «εθνικό ιδεώδες» και «ελληνορθόδοξο πολιτισμό». Αλήθεια, αυτό φαντασιώνεται ως «ανταγωνιστικό ακαδημαϊκό περιβάλλον» η κυβέρνηση των «αρίστων» και της αξιοκρατίας? Αυτή πιστεύουν πως είναι η εικόνα που ταιριάζει στο ακαδημαϊκό περιβάλλον το οποίο θα λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης της κοινωνίας? Πίσω από τις εθνικιστικές κορώνες και τις μπόλικες ενέσεις ελληνορθοδοξίας κρύβεται ένα πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτημένο, υποστελεχωμένο, με ερευνήτριες με επισφαλείς σχέσεις εργασίας και απλήρωτους διδακτορικούς που κρατάμε στις πλάτες μας την ερευνητική παραγωγή της χώρας.

Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο που να μορφώνει ανοιχτά και ολόπλευρα, ανεξάρτητα από το έθνος, τη θρησκεία και το χρώμα των μελών της κοινότητάς τους, και μία έρευνα που θα απαντά στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι ένα εκκολαπτήριο εθνικιστικού και μισαλλόδοξου λόγου που θα προπαγανδίζει την προσάρτηση εδαφών ανεξάρτητων χωρών και την ανάπτυξη εθνικών φρονημάτων!

Μετά το μεγαλειώδες αγωνιστικό και απεργιακό ξέσπασμα της 28ης του Φλεβάρη, η κοινωνία δεν υποχωρεί. Η κυβέρνηση, πλήρως απονομιμοποιημένη, εντείνει την καταστολή και την επικοινωνιακή της καταιγίδα, με ανασχηματισμούς, διλλήματα και συνεχείς απάτες. Όμως, η φτωχοποίηση, η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων συνθέτουν το τοπίο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και η κυβέρνηση δεν παρεκκλίνει ούτε κεραία από το σχέδιό της.
Αμετανόητη, μετατρέπει το αίτημα για δικαιοσύνη  σε «αξιολόγηση ως συνταγματική επιταγή», το αίτημα για αυξήσεις το μετατρέπει σε κοροϊδία για τους εργαζόμενους και ισχυρά δώρα στις δυνάμεις καταστολής. Την ανάγκη στήριξης στην Υγεία στην Παιδεία, στα Δημόσια αγαθά, τη μετατρέπει σε νέες αγορές πολεμικού υλικού και εξοπλιστικών προγραμμάτων, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας προς χάριν των φιλοπόλεμων κύκλων και του κεφαλαίου με το οποίο διαπλέκεται.
Απέναντι σε αυτή τη βίαιη πολιτική της εξαθλίωσης, η κοινωνία σηκώνει ανάστημα. Οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί, οι νέοι και οι συνταξιούχοι αντιστέκονται στις επιβολές μιας κυβέρνησης που έχει χάσει κάθε ηθική και πολιτική νομιμοποίηση. Η κοινωνική δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε αγωνιστική δυναμική, που εκφράζεται μέσα από απεργίες, κινητοποιήσεις και μαζικές διαδηλώσεις. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι καμία εξουσία δεν είναι πανίσχυρη απέναντι σε έναν λαό που αγωνίζεται ενωμένος και αποφασισμένος.
Η Μαχόμενη Εκπαίδευση στο Στόχαστρο
Η κυβέρνηση επιχειρεί την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου μέσω της συστηματικής απαξίωσης των εκπαιδευτικών, της υποχρηματοδότησης και της εισαγωγής νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, όπως τα «Ωνάσεια» που εκχωρούν τα δημόσια σχολεία στο ιδιωτικό κεφάλαιο, την καταστρατήγηση του άρθρου 16 για να αναβαθμιστούν τα ιδιωτικά κολλέγια σε πανεπιστήμια, την επέκταση του ΙB για να ενισχυθούν οι ταξικές ανισότητες κι η παιδεία των «λίγων και εκλεκτών». Η επιχείρηση αυτή συνοδεύεται από διώξεις, όπως η δυνητική αργία της Χρύσας Χοτζόγλου, η παραπομπή 2000 εκπαιδευτικών στα πειθαρχικά, η αστυνόμευση των εκπαιδευτικών χώρων και η χρήση ωμής βίας από τα ΜΑΤ στις κινητοποιήσεις μας. Κάθε φωνή αντίστασης καταστέλλεται και διώκεται, καθώς η κυβέρνηση επιδιώκει την πλήρη συμμόρφωση της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών στις επιταγές της αγοράς και στο σχέδιο εκποίησης του δημόσιου σχολείου.
Η εκπαιδευτική κοινότητα, όμως, δεν σιωπά. Οι εκπαιδευτικοί στέκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αντιστέκονται μαζικά στην αξιολόγηση και την κατηγοριοποίηση υπερασπίζοντας το δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση, απέναντι στην πολιτική της εμπορευματοποίησης και της διάλυσης του δημόσιου σχολείου. Η ατομική αξιολόγηση παραπαίει στο έδαφος της απεργίας-αποχής, η αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση των σχολείων δεν ευδοκιμεί κάτω από την αντίστασή μας, οι εξετάσεις PISA αμφισβητήθηκαν μαζικά, ενώ οι εκπαιδευτικοί με τους αγώνες τους να φουντώνουν, απέσπασαν νίκες κι από τα δικαστήρια. Το Υπουργείο τρομοκράτησε και τρομοκρατεί  τους εκπαιδευτικούς με πειθαρχικές διώξεις, με επιστράτευση καθεστωτικών μηχανισμών και με αυταρχικές όσο και παράνομες αποφάσεις, όμως το κίνημα παρέμεινε ανυποχώρητο.
Η αντίσταση αυτή έχει βαθιές ρίζες στις αγωνιστικές παραδόσεις του εκπαιδευτικού κινήματος και στη συλλογική συνείδηση των εκπαιδευτικών. Μεγάλα ποσοστά, πάνω από 80% κατέγραψε η απεργία της 28ης Φλεβάρη, στα σχολεία. Οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις και οι συλλογικές δράσεις είναι ο μόνος δρόμος για να ανακοπεί η καταστροφή του δημόσιου σχολείου και να επιβληθούν οι ανάγκες της κοινωνίας απέναντι στα κέρδη της αγοράς και τις εγκληματικές πολιτικές των αποκρατικοποιήσεων.
Η ακρίβεια στραγγίζει τους Εργαζόμενους- Πρόκληση οι αυξήσεις-κοροϊδία
Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια αποτελεί πλέον μόνιμη απειλή για το εισόδημα των εκπαιδευτικών και όλων των εργαζομένων. Οι αυξήσεις-κοροϊδία που ανακοίνωσε  η κυβέρνηση,  30€ μικτά στο Δημόσιο,  δεν αρκούν ούτε για την κάλυψη των βασικών αναγκών, ενώ τα δώρα και οι παροχές κατευθύνονται αποκλειστικά στις δυνάμεις καταστολής και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι τιμές στα βασικά αγαθά αυξάνονται διαρκώς, τα ενοίκια γίνονται απαγορευτικά και η ενεργειακή κρίση βαθαίνει την οικονομική ασφυξία των λαϊκών στρωμάτων. Η Ελλάδα είναι προτελευταία σε αγοραστική δύναμη στις χώρες της ΕΕ για το 2024, ενώ κατακρημνίστηκε  από τη 13η το 2009 στην 24η θέση της σχετικής κατάταξης το 2023 στις χώρες της ΕΕ.
Η πολιτική αυτή αποσκοπεί στην καθυπόταξη και χειραγώγηση της κοινωνίας μέσω της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Η ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση και διάλυση των κοινωνικών αγαθών, σε υγεία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες,  συνεχίζεται. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές ενισχύονται διαρκώς με προνόμια, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται.
Όμως, οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να ζήσουν με ψίχουλα και χωρίς δημόσια κοινωνικά αγαθά, ενώ το κεφάλαιο θα απολαμβάνει φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις. Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2025 προβλέπει περίπου 2,5 δισ. ευρώ έσοδα από επιπλέον φόρους. Γύρω στα 30 δις ευρώ σχεδιάζει η κυβέρνηση να ξοδέψει ως το 2030 σε εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ η ΕΕ ανακοίνωσε πρόγραμμα 800 δις ευρώ για στρατιωτικές δαπάνες! Την ίδια στιγμή οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες αυξάνουν από χρονιά σε χρονιά τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, την επιδότηση των κρατικών πόρων και τα ΕΣΠΑ! Όταν όμως πρόκειται για λεφτά που θα πάνε στους εργαζόμενους και το κοινωνικό κράτος, τα ταμεία είναι άδεια. Τα ίδια λένε, για  τον 13ο και 14ο μισθό, πως τάχα δεν αντέχει η οικονομία να δοθεί… Οι φοροαπαλλαγές για τις ελίτ, οι επιδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις και τα προγράμματα ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών αποτελούν βασικά εργαλεία διατήρησης του συστήματος.
Απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια!
Να ανατραπεί το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας
Η κυβέρνηση, έχοντας χάσει κάθε κοινωνικό έρεισμα, απαντά με αυξανόμενη καταστολή και επικοινωνιακή προπαγάνδα. Η ένταση της αστυνομικής βίας, η λογοκρισία, οι διώξεις αγωνιστών και οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ αποσκοπούν στη διαμόρφωση μιας εικόνας «κανονικότητας», ενώ η κοινωνική πραγματικότητα φανερώνει βαθιά κρίση. Η χρήση των ΜΑΤ για τη διάλυση των διαδηλώσεων, οι δικαστικές αποφάσεις κατά απεργιακών κινητοποιήσεων, οι διώξεις συνδικαλιστών και οι παρακολουθήσεις πολιτών αποκαλύπτουν έναν κρατικό μηχανισμό που λειτουργεί αποκλειστικά για τη διατήρηση της εξουσίας μιας μικρής μειοψηφίας οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων.
Η προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει τη φτώχεια, τη διάλυση των δημόσιων δομών και την αυξανόμενη οργή των εργαζομένων. Η κοινωνία δεν υποτάσσεται, δεν σιωπά. Οι μαζικές κινητοποιήσεις δείχνουν ότι η αντίσταση είναι υπαρκτή, ζωντανή και αναπτυσσόμενη. Η συσπείρωση στα σωματεία, η ενίσχυση των λαϊκών αγώνων και η οικοδόμηση ενός ισχυρού, ενωτικού κινήματος είναι οι βασικοί όροι για την ανατροπή της καταστροφικής κυβερνητικής πολιτικής.
Η κοινωνική οργή συσσωρεύεται και μετατρέπεται σε μαζική αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής. Τα εργατικά συνδικάτα, τα σωματεία οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι λαϊκές επιτροπές και οι κοινωνικές οργανώσεις αναλαμβάνουν δράση, έτσι που οι αγώνες μας αποτελούν τη μόνη αντιπολίτευση στο στημένο σκηνικό, τον μόνο δρόμο για να πέσει ο Μητσοτάκης αλλά να πέσει μαζί με την πολιτική του, που γεννάει Τέμπη, Πύλο, φτώχεια και δυστοπία. Οργανώνοντας συλλογικές διεκδικήσεις απεργίες, πορείες, πολύμορφες κινητοποιήσεις με διάρκεια και προοπτική νίκης και ανατροπής. Γιατί  μπροστά σε αυτή την επίθεση, η απάντηση είναι μία: αγώνας μέχρι την ανατροπή! Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και στα σχολεία είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης της κοινωνικής λεηλασίας. Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και η ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων μπορούν να δημιουργήσουν μια πλατιά λαϊκή βάση αντίστασης, ικανή να επιβάλει αλλαγές προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Όλοι κι όλες στην απεργία στις 9 του Απρίλη!

Διεκδικούμε:

• ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ 13ΟΥ ΚΑΙ 14ΟΥ ΜΙΣΘΟΥ, 1200 ΕΥΡΩ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΔΙΟΡΙΣΤΟ
• ΝΑ ΠΑΡΘΕΙ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ Η ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ!
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ! ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ 4823/21 ΚΙ ΟΛΟ ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ. ΑΚΩΛΥΤΗ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΤΩΝ
• ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ- ΜΟΝΙΜΟΠΟΊΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΠΤΥΧΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ- ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΣΕΠ- ΕΞΙΣΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΩΝ
• ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ-ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ
• ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ- ΕKΔΙΩΞΗ ΤΗΣ HELLENIC TRAIN  ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ- ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΠΟΛΕΜΙΚΗ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ- ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ

Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών Π.Ε.

ΕΞΩ ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΚΑ & ΤΟ ΚΕΑΟ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί σαν ντίλερ των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων στο χώρο του Δημοσίου. Απαξιώνει διαρκώς τους δημόσιους οργανισμούς και τις υπηρεσίες που προσφέρουν, διαλύει κυριολεκτικά τον Δημόσιο Τομέα και μετά εμφανίζει σαν μοναδική λύση την εκχώρηση όλο και περισσότερων λειτουργιών σε ιδιωτικές εταιρίες.

Για να προσλάβει προσωπικό και να δώσει καμία αύξηση στους\στις εργαζόμενους\νες του ΕΦΚΑ και του Δημόσιου Τομέα δεν υπάρχουν λεφτά. Για να τα δώσει όμως σε ιδιωτικές εταιρίες πάντα βρίσκονται χρήματα και με το παραπάνω.

Το κάνει με τους “αναδόχους” και τους “παρόχους” του ΕΦΚΑ, με τις εταιρίες που κάνουν διαφόρων ειδών καταμετρήσεις, ανακεφαλαιώσεις και ψηφιοποιήσεις, το κάνει με το ιδιωτικό τηλεφωνικό κέντρο (1555), προσπάθησε να το κάνει με τους “πιστοποιημένους” ιδιώτες στην έκδοση των συντάξεων, προσπάθησε επίσης με τους ιδιώτες Γενικούς κοκ.

Τώρα θέλουν να πάρει σειρά και το ΚΕΑΟ!

Η Κεραμέως κατέθεσε διάταξη με την οποία ο ΕΦΚΑ “δύναται να αναθέτει σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου υποστηρικτικές υπηρεσίες σχετικές με τη διαχείριση των ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών οφειλών”!

Το σενάριο των μνημονιακών χρόνων που ήθελαν να δώσουν την είσπραξη των ασφαλιστικών οφειλών του ΚΕΑΟ σε εισπρακτικές εταιρίες επανέρχεται. Έστω και αν στην αρχή θα έχουν συμβουλευτικό ρόλο, όπως διατείνεται η Κεραμέως.

Τα έσοδα και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του ΕΦΚΑ έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό, προκειμένου να μην ελέγχονται οι μεγαλοφειλέτες και παραβατικοί εργοδότες, που οι περισσότεροι είναι φίλα προσκείμενοι στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Τα ΚΕΑΟ είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Το προσωπικό τους καταρρέει ήδη. Προβλέπονται 700 οργανικές θέσεις και είναι 240 εργαζόμενοι\ες! Και η Διοίκηση με την υπουργό Κεραμέως, αντί να το ενισχύσει σημαντικά με προσωπικό από τις νέες (έστω και λίγες) προσλήψεις, παρουσιάζει το σχέδιο της για το ξεπούλημα του.

Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει αυτή η προσπάθεια της κυβέρνησης. Οι ιδιώτες στοιχίζουν πολύ περισσότερο στους πολίτες και οι υπηρεσίες που προσφέρουν είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, καθώς δεν έχουν ούτε την τεχνογνωσία, ούτε την εμπειρία, ούτε και την ικανότητα θα προσθέταμε εμείς, για να κάνουν σωστή δουλειά. Συν ότι αμείβουν το προσωπικό τους με ψίχουλα και κονομάνε διάφοροι τυχάρπαστοι αεριτζήδες και απατεώνες επειδή είναι της Νέας Δημοκρατίας και μετά το παίζουν και ευυπόληπτοι επιχειρηματίες.

Η ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ και τα συνδικάτα πρέπει να σπάσουν τις αυταπάτες που έχει η πλειοψηφία των παρατάξεων, ότι μπορεί να λύσουμε κάποια προβλήματα με διάλογο, ενδεχομένως και με καλή διαγωγή. Το κλίμα εργασιακής ειρήνης που καλλιεργείται συστηματικά με την Διοίκηση και το υπ. Εργασίας πρέπει να σταματήσει οριστικά και αμετάκλητα.

Να οργανωθούν άμεσα γενικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα και να προχωρήσουμε άμεσα σε κλαδικές κινητοποιήσεις και δράσεις με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας!

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΟΛΕΣ\ΟΛΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ & ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ

Προσυγκέντρωση Ρ.Α.Κ. στις 10:30 έξω από το υπ. Εργασίας (Σταδίου 29)

& πορεία στο Σύνταγμα (Καραγεώργη Σερβίας & Σταδίου)

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

· Συνεχίζουμε τον αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς & για εργασιακά δικαιώματα

· Κόντρα στις δολοφονικές πολιτικές της κυβέρνησης & την συγκάλυψη για το έγκλημα στα Τέμπη

Στις 9 Απρίλη απεργούμε και διαδηλώνουμε βάζοντας ξανά στην επικαιρότητα τις διεκδικήσεις μας και τα δικαιώματα μας, που πλήττονται και συρρικνώνονται μετά από τρία αντεργατικά Μνημόνια και έξι χρόνια λιτότητας και αυταρχισμού από την διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η οργή του λαού και της νεολαίας που εξαναγκάζει την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ και να καλέσουν μέσα σε ενάμιση μήνα νέα γενική απεργία.

Η απεργία αυτή πρέπει να πάρει την σκυτάλη από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών του προηγούμενου διαστήματος και να στείλει το μήνυμα της ανατροπής αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης.

Άμεσα πρέπει να προετοιμάσουμε και τα επόμενα βήματα μας με δράσεις και κινητοποιήσεις μέχρι το καλοκαίρι. Και σαν εργατικό κίνημα, αλλά και σαν εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ.

Στις 28 Φλεβάρη δείξαμε τη δύναμη μας στο δρόμο! Οι εγκληματικές πολιτικές και η κυβέρνηση δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση! Το αφήγημα ότι η κυβέρνηση είναι παντοδύναμη και ότι ο κόσμος δεν τραβάει καταρρέει με πάταγο, κόντρα στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική συναίνεση.

Η συναίνεση αυτή στην πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ φανερώνεται εκτός από την απουσία ουσιαστικών δράσεων και στα γραφόμενα, καθώς χαρακτηρίζουν ακόμα το έγκλημα των Τεμπών σαν “τραγικό δυστύχημα”!

Κάτω η κυβέρνηση

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πρόσφατα αυξήσεις-κοροϊδία των 50€ μικτά στον ιδιωτικό τομέα και 30€ μικτά στο Δημόσιο! Την ίδια ώρα η Eurostat αναφέρει ότι η Ελλάδα είναι προτελευταία σε αγοραστική δύναμη στις χώρες της ΕΕ για το 2024, ενώ σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ η Ελλάδα κατακρημνίστηκε από τη 13η το 2009 στην 24η θέση της σχετικής κατάταξης το 2023 στις χώρες της ΕΕ, με βάση το ύψος του μέσου ετήσιου προσαρμοσμένου μισθού πλήρους απασχόλησης.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση, αλλά συνεχίζει να παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την ανυπαρξία κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά και την στήριξη που εισπράττει από την ακροδεξιά και τα ΜΜΕ.

Γι’ αυτό και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, ενισχύοντας τα κέρδη των μονοπωλίων, με την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς και τις ιδιωτικοποιήσεις. Με την καταστολή νομίζει ότι θα κάμψει τις αντιστάσεις της κοινωνίας ευελπιστώντας το κίνημα αυτό να ξεφουσκώσει. Κάτι που δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί.

Την ίδια ώρα κουνά το δάχτυλο στους εργαζόμενους στο Δημόσιο για την προσχηματική αξιολόγηση, ενώ δεν λείπουν και τα πειθαρχικά μέτρα στους εκπαιδευτικούς σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια να την επιβάλλει.

Όλη η κοινωνία όμως βλέπει, ότι το επιτελικό κράτος και οι ιδιωτικές εταιρίες που θα μας έλυναν όλα μας τα προβλήματα, κατά τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, τελικά σκορπούν θάνατο και απόγνωση, προκειμένου να έχουν κέρδη οι λίγοι ισχυροί.

Συνεχίζουμε την απεργία-αποχή από την “αξιολόγηση”

Δεν τρώμε τα παραμύθια για τα διάφορα “πριμ-μπόνους παραγωγικότητας, που θέλουν να τα συνδέσουν με την προσχηματική αξιολόγηση και την στοχοθεσία. Ο ΕΦΚΑ δεν συμμετέχει σε κανένα κίνητρο επίτευξης στόχων του νόμου της “αξιολόγησης” και στοχοθεσίας (νόμοι 4940/22 & 5149/2024). Επίσης δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί κανένα χρηματικό ποσό, ως επιβράβευση παραγωγικότητας με βάση το νόμο Χατζηδάκη (ν. 4892/22).

Σημειώνουμε εδώ, ότι και οι δύο διατάξεις εύκολα θα μετατραπούν (αν εφαρμοστούν και σε εμάς) σε πεδία ανισότητας, αδικίας και αντιπαράθεσης μεταξύ των εργαζομένων, όπως τέτοια φαινόμενα δημιουργήθηκαν και με τα κλιμάκια.

Εμάς ο στόχος μας πρέπει να είναι η διεκδίκηση μεγάλων αυξήσεων στους μισθούς και επαναφορά του 13ου-14ου μισθού και όχι να μας κάνουν να τρέχουμε για να επιτύχουμε στόχους αμφίβολης επίτευξης, ώστε να μας δώσουν πριμ, μπόνους και κλιμάκια.

Ο Μητσοτάκης θέλει με ερωτηματολόγιο σε 4 εκατ. πολίτες να αξιολογηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες, και ως εκ τούτου και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θέλει να δει, ότι όλες οι έρευνες των γνωστών και μη εξαιρετέων εταιριών δημοσκοπήσεων, δείχνουν ότι το 70%-80% της κοινωνίας έχουν αρνητική άποψη για την κυβέρνηση!

Οι ανάγκες και οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη και τα πλεονάσματα

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2025 προβλέπει περίπου 2,5 δισ. ευρώ έσοδα από επιπλέον φόρους. Γύρω στα 30 δις ευρώ σχεδιάζει η κυβέρνηση να ξοδέψει ως το 2030 σε εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ η ΕΕ ανακοίνωσε πρόγραμμα 800 δις ευρώ για στρατιωτικές δαπάνες. Την ίδια στιγμή οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες αυξάνουν από χρονιά σε χρονιά τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, την επιδότηση των κρατικών πόρων και τα ΕΣΠΑ. Όταν όμως πρόκειται για λεφτά που θα πάνε στην εργατική τάξη και το Κοινωνικό Κράτος, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια.

Απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε για να ζούμε με αξιοπρέπεια!

Διεκδικούμε:

· Γενναίες αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Επαναφορά 13ου-14ου μισθού. Μέτρα κατά της ακρίβειας

· Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνικό Κράτος κλπ), όχι για το ιδιωτικό κεφάλαιο και τους εξοπλισμούς

· Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Να εκδιωχθεί η Hellenic Train χωρίς αποζημίωση

· Κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων κάτω από εργατικό έλεγχο. Ενιαίο, δημόσιο σιδηροδρομικό δίκτυο για ασφαλείς και φθηνές μετακινήσεις

· Να αποδοθούν όλες οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες και να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί για το έγκλημα και τη συγκάλυψη

· Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων. Καμία συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών

· Να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις σε λαϊκές οικογένειες. Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Πρόγραμμα ανέγερσης εργατικών κατοικιών

· Κατάργηση των αντεργατικών νόμων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη. Τέρμα στις διώξεις και τις απολύσεις. Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση. Κάτω τα χέρια από την απεργία

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ & ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ

Προσυγκέντρωση στις 10:30 έξω από το υπ. Εργασίας (Σταδίου 29)

(Αθήνα: 11πμ Υπ. Οικονομικών – Σύνταγμα)

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

του Γιώργου Παζάλου

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επικοινωνιακό ελιγμός της πλήρους απονομιμοποίησής της κάτω από την εισβολή των κοινωνικών μαζών και του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο να απαιτεί δικαιοσύνη και ανατροπή, ανέδειξε μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: Η σθεναρή αντίσταση των εκπαιδευτικών που συνεχίστηκε και στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν καθοριστική στο να καταστεί το Υπουργείο Παιδείας ένα από τα πιο «καυτά» υπουργεία, οδηγώντας σε μετακίνηση του Κυριάκου Πιερρακάκη. Γιατί, παρά την άγρια καταστολή, τις διώξεις, τις πειθαρχικές διαδικασίες και τις απειλές, το εκπαιδευτικό κίνημα παρέμεινε όρθιο κι ανυποχώρητο, δυσκολεύοντας την εφαρμογή των πιο αντιεκπαιδευτικών πολιτικών της κυβέρνησης, που παρά τη σφοδρότητα και την ένταξη της επίθεσης δεν ολοκληρώνονται και δεν υλοποιούνται.

Η αντίσταση αυτή δεν περιορίστηκε μόνο στην αξιολόγηση. Επεκτάθηκε στην υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και της ακαδημαϊκής ελευθερίας, στην αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και στην προάσπιση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Η κυβέρνηση πίστεψε ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει χωρίς κόστος τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως υποτίμησε τη δύναμη της συλλογικής δράσης. Οι εκπαιδευτικοί, με πρωτόγνωρη επιμονή και με ατμομηχανή του αγώνα τα πρωτοβάθμια σωματεία έδειξαν ότι η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι προς πώληση και ότι τα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Μια νέα γενιά εκπαιδευτικών με περισσή αξιοπρέπεια κράτησε γερά το νήμα των αγώνων, υπερασπίζει τα ιερά και τα όσια του δημόσιου σχολείου και της παιδαγωγικής ελευθερίας δίνοντας θαρρετά τη μάχη απέναντι στο νεοεπιθεωρητισμό και τον ταξικό οδοστρωτήρα της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης.

Κ. Πιερρακάκης: Υπουργός της ιδιωτικής παιδείας και των χιλιάδων διώξεων

Η αποχώρηση του Κυριάκου Πιερρακάκη από το υπουργείο Παιδείας δεν αφήνει πίσω της καμία αμφιβολία: προερχόμενος από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ και στο πνεύμα της Διαμαντοπούλου, υπήρξε ένας αποτυχημένος υπουργός, που βρέθηκε σε διαρκή σύγκρουση με την εκπαιδευτική κοινότητα γιατί υπεράσπιζε άλλες αξίες για το σχολείο, αγοραίες και σκληρά νεοφιλελεύθερες.

Παρουσιάστηκε ως «τεχνοκράτης» με όραμα για τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, αλλά το πραγματικό του έργο αποδείχθηκε μια συνειδητή προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας παιδείας προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα Ωνάσεια, που κλέβουν τα σχολεία από τις λαϊκές γειτονιές, η παραβίαση του άρθρου 16 και οι μαζικές περικοπές τμημάτων και εκπαιδευτικών δομών είναι ενδεικτικά κάτι λίγο από τα έργα και τις ημέρες του.

Οι «μεταρρυθμίσεις» του απέτυχαν παταγωδώς: το σχέδιο για ιδιωτικά πανεπιστήμια αποκαλύφθηκε, αφού φούμαρα αποδείχτηκαν οι εξαγγελίες περί φημισμένων ξένων πανεπιστημίων και ότι με την πραξικοπηματική παραβίαση του Συντάγματος το μόνο που επιδιώκεται είναι η αναβάθμιση σε τάχα πανεπιστήμια των εγχώριων κολλεγίων, τα οποία λειτουργούν ως προέκταση επιχειρηματικών συμφερόντων με τα οποία διαπλέκεται η κυβέρνηση.

Παράλληλα, η πολυδιαφημισμένη αξιολόγηση σέρνεται, αφού η μεγάλη μάχη των εκπαιδευτικών εμποδίζει την αξιολόγηση κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων, οι εξετάσεις PISA δεν ευδοκίμησαν και η απεργία αποχή καλά κρατεί ανατρέποντας τα σχέδιά τους για χειραγώγηση και ομηρία του εκπαιδευτικού σώματος, ενώ ο σπουδαίος αυτός αγώνας απέσπασε και δικαστικές αποφάσεις που δικαίωσαν τους εκπαιδευτικούς.

Ο ίδιος, ωστόσο, δεν έμεινε στην ιστορία για το υποτιθέμενο «μεταρρυθμιστικό» του έργο, αλλά για την απηνή δίωξη των εκπαιδευτικών. Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, πάνω από 2.000 πειθαρχικές διώξεις, καθαιρέσεις δ/ντων και προϊσταμένων, καταστολή συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων, εισβολές αστυνομικών σε σχολεία για την επίδοση κλήσεων σε απεργούς εκπαιδευτικούς και κυρίως η δυνητική αργία συναδέλφων, συνθέτουν τη «βαριά κληρονομιά» του. Κι όμως, παρά τον αυταρχισμό, δεν κατάφερε να επιβάλει τα σχέδιά του. Η οργανωμένη και ανυποχώρητη στάση των εκπαιδευτικών απέδειξε πως κανένα κυβερνητικό σχέδιο διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης δεν μπορεί να περάσει όταν υπάρχει μαζική και συλλογική αντίδραση.

Η Σοφία Ζαχαράκη και η συνέχιση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής

Η αντικατάσταση του Πιερρακάκη από τη Σοφία Ζαχαράκη δεν προμηνύει τίποτα καλύτερο για την εκπαίδευση. Η νέα υπουργός Παιδείας, παρά τη θολή απόπειρα να παρουσιαστεί ως βγαλμένη από «τα σπλάχνα της εκπαίδευσης», ενώ είναι βγαλμένη από τον κομματικό σωλήνα της Ν.Δ, δεν κρύβει την πρόθεσή της να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Με δηλώσεις περί «διεθνοποίησης των πανεπιστημίων», «αλλαγής των αξιών» και «προτεραιότητας στην καθημερινότητα του σχολείου», προσπαθεί να δώσει ένα πιο ήπιο προσωπείο, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: επιδίωξη ιδιωτικοποίησης, καταστολή των αντιστάσεων και εμβάθυνση των πολιτικών που οδηγούν στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.

Η επίκλησή της στον «ειλικρινή διάλογο» έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις πρακτικές της κυβέρνησης μέχρι σήμερα. Όταν χιλιάδες εκπαιδευτικοί διώκονται, όταν η αξιολόγηση χρησιμοποιείται ως μέσο εκβιασμού και όταν οι εργασιακές συνθήκες στα σχολεία εξακολουθούν να επιδεινώνονται, οι διακηρύξεις περί «ανοιχτού διαλόγου» δεν είναι παρά επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και για να το πούμε καθαρά: Κανέναν διάλογο δεν μπορεί να κάνει με την εκπαιδευτική κοινότητα Υπουργός της Παιδείας όταν διώκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί, όταν διώκεται η απεργία, όταν διώκεται η συνδικαλιστική δράση, όταν ζούμε σκηνές ανοιχτής τρομοκρατίας κάθε μέρα στα σχολεία.

Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν τρέφει αυταπάτες. Η πολιτική που εφαρμόστηκε από τον Πιερρακάκη και την Κεραμέως δεν ήταν προσωπική τους επιλογή, αλλά στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η Σοφία Ζαχαράκη, όποιο ύφος κι αν επιλέξει, αναλαμβάνει να συνεχίσει την ίδια πολιτική και γι’ αυτό η απάντηση του εκπαιδευτικού κινήματος πρέπει να είναι ξεκάθαρη: συνέχιση του αγώνα, μαζικοποίηση της αντίστασης και υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου απέναντι στην ιδιωτικοποίηση και την αυταρχική πολιτική του υπουργείου. Έτσι θα έρθουν τα καλύτερα! Μετά τα μεγαλειώδη απεργιακά συλλαλητήρια της 28ης Φλεβάρη, εντείνουμε τους αγώνες για να αναπνεύσουμε οξυγόνο και στην εκπαίδευση!

Οι συνδικαλιστικές διώξεις των εργαζοµένων στο δηµόσιο τοµέα έχουν γίνει εργαλείο πειθάρχησης και τροµοκρατίας στα χέρια της κυβέρνησης για να όλους και όλες που αποτελούν αντίδραση στις αντιλαικές πολιτικές τους. Ο ∆ηµήτρης Αντωνίου εργαζόµενος στο ΕΚΠΑ επι 19 χρόνια, ΓΓ του συλλόγου ∆ιοικητικού προσωπικού και µέλος του κεντρικού συµβουλίου Ο∆ΠΤΕ απολύθηκε τον Ιούλιο και διώκεται από το ίδιο το Πανεπιστήµιο. Η κινητοποίηση, που ειχε αποφασιστεί στη γενική συνελευση και έγινε ενάντια στις απεργοσπαστικές τηλε-εξετάσεις, υποστηρίζοντας τον αγώνα του Φοιτητικών συλλόγων για τη διαφύλαξη του δηµόσιου και δωρεάν πανεπιστηµίου οδήγησε στην απόλυση του.

1. Πόσα χρόνια είσαι εργαζόµενος στη δηµόσια Παιδεία και κάτω από ποιες εργασιακές συνθήκες και είδος συµβάσεων;

Εργαζόµουν για 19 χρόνια στο πανεπιστήµιο Αθηνών, στο Υπολογιστικό Κέντρο Βιβλιοθηκών το οποίο στηρίζει ουσιαστικά ολόκληρο το δίκτυο των βιβλιοθηκών στο ΕΚΠΑ. Για πολλά χρόνια είχα συµβάσεις έργου σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, µε σταθερό µισθό µέσω ΙΚΑ. Μετά από αγώνες καταφέραµε αρκετοί εργαζόµενοι να υπογράψουµε συµβάσεις εργασίας ορισµένου χρόνου κάτι που το ΕΚΠΑ αρνούνταν να κάνει για αρκετά χρόνια. Το ΕΚΠΑ έχει περίπου 900 άτοµα προσωπικό σε διοικητικές θέσεις ταυτόχρονα όµως έχει 2.000-3.000 συµβασιούχους εργαζόµενους µε όποιο καθεστώς µπορεί να φανταστεί κανείς όπως µε συµβάσεις έργου, εργασίας, ακαδηµαϊκοί υπότροφοι, διδασκαλίας και φυσικά εργολαβικοί. Υπάρχουν άπειροι τρόποι µε τους οποίους µπορεί κάποιος να εργάζεται στο Πανεπιστήµιο χωρίς µόνιµη θέση αλλά να καλύπτει επί της ουσίας θέσεις για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών. Οπότε το ΕΚΠΑ έχει ένα τεράστιο δίκτυο εργαζοµένων για να στηρίζει αυτές τις υπηρεσίες αλλά Βέβαια, παρόλο που υπάρχουν αυτές οι χιλιάδες συµβασιούχοι πάλι το πανεπιστήµιο είναι υποστελεχωµένο. Αυτό έχει σηµασία να το λέµε γιατί πραγµατικά υπάρχουν φοβερές ελλείψεις προσωπικού. Έχουµε τους συµβασιούχους και τους εργολαβικούς για την καθαριότητα και τη φύλαξη και πλέον τους χρησιµοποιούµε για να ανοίγουµε υπηρεσίες. Για παράδειγµα η βιβλιοθήκη της ιατρικής σχολής που λειτουργεί τα Σάββατα, λειτουργεί επειδή το κρατάει ένας εργολαβικός υπάλληλος της φύλαξης και το ανοίγει ως αναγνωστήριο. Στην αρχή µάλιστα ήθελαν να του δώσουν ρόλο για να κάνει δανεισµούς σαν βιβλιοθηκονόµος. Οπότε στην ουσία µεγάλο µέρος των υπηρεσιών του Πανεπιστηµίου στηρίζεται πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους.   

2. Η συµβολική αυτή κίνηση της διακοπής των τηλε-εξετάσεων (εν µέσω κατάληψης) σε ποιο πλαίσιο έγινε; Ήταν συλλογική απόφαση των φοιτητών και των εργαζοµένων του ΕΚΠΑ;

Φυσικά και ήταν, είχε πάρει απόφαση η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ∆ιοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Αρχές του 2024 ανακοινώθηκε το νέο νοµοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια και την εµπορευµατοποίηση του δηµοσίου, που ήταν και ο κύριος στόχος της κυβέρνησης, δηλαδή πως θα εκµεταλλευτεί το ίδιο το Πανεπιστήµιο ο ιδιώτης. Οι διαµαρτυρίες ξεκίνησαν από το φοιτητικό κίνηµα αλλά υπήρχαν αντιδράσεις προφανώς και από τα υπόλοιπα κοµµάτια της Πανεπιστηµιακής Κοινότητας, δηλαδή οι διοικητικοί υπάλληλοι, ΕΤΕΠ, Ε∆ΙΠ, ερευνητές, αλλά και αρκετοί καθηγητές και ορισµένοι πρυτάνεις. Στα πλαίσια αυτού ξεκινήσαµε κάποιες µικρές κινητοποιήσεις που µπορούσαµε να υποστηρίξουµε ως σύλλογος γιατί δεν έχουµε και τόσο µεγάλη δύναµη, θέλαµε όµως να στηρίξουµε το φοιτητικό κίνηµα. Όταν αποφασίστηκε το µέτρο της τηλε-εξεταστικής είπαµε ότι αυτό είναι ένα θέµα που πρέπει να το αναδείξουµε όσο µπορούµε περισσότερο καθώς το είδαµε ως απεργοσπαστικό µέτρο. Για εµάς ήταν µέτρο υπονόµευσης του αγώνα αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα µέτρο απεργοσπασίας, σε πλήρη συµφωνία µε το νόµο Χατζηδάκη και τον τρόπο που προσπαθούσε να επηρεάσει τη συνδικαλιστική δράση. Αποφασίσαµε λοιπόν να αποκλείσουµε συµβολικά το Κέντρο ∆ιαχείρισης και Λειτουργίας του ∆ικτύου πιέζοντας για τη διακοπή την τηλε-ξεταστικής. Το κτίριο των υπηρεσιών διαδικτύου την ηµέρα που έγινε αυτή η διακοπή ήταν κλειδωµένο και δεν λειτουργούσε µετά από εντολή της διοίκησης οπότε δεν υπήρχε κανένας εργαζόµενος µέσα στο κτίριο ούτε και εµείς είχαµε πρόσβαση. Ασκήθηκαν όµως πιέσεις και η διοίκηση αποδέχτηκε µια µικρή διακοπή συµβολικού χαρακτήρα. Πρακτικό αποτέλεσµα δεν είχε η διακοπή του δικτύου για 50 λεπτά γιατί χάθηκε από τη µία η εξεταστική που όµως αναπληρώθηκε λίγο καιρό µετά. Είχε όµως ουσιαστικό και πολιτικό γιατί αναδείχθηκε η αυταρχικότητα του κράτους και της κυβέρνησης. Έχουν χαθεί άπειρες διδακτικές ώρες γιατί ο εκάστοτε Πρύτανης αποφάσισε να κλείσει ολόκληρο το κέντρο, για µία εβδοµάδα είτε µε εντολές της ΓΑ∆Α είτε µε δική του πρωτοβουλία λόγω των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου ή της επετείου της 6ης ∆εκεµβρίου κάτι το οποίο δεν φάνηκε να ενόχλησε καθόλου σε αντίθεση µε εκείνα τα 50 λεπτά διακοπής του διαδικτύου.

3. Η εντολή για Ε∆Ε και η καταγγελία λήξης της σύµβασης σου ήταν το πρώτο περιστατικό απόλυσης λόγω συνδικαλιστικής δράσης στο τµήµα σου;

Είναι το πρώτο περιστατικό απόλυσης λόγω συνδικαλιστικής δράσης, µέλους δευτεροβάθµιου συνδικαλιστικού οργάνου γενικά στο δηµόσιο. Η µοναδική άλλη απόλυση συνδικαλιστή που γνωρίζω στο δηµόσιο ήταν του συναδέλφου Κώστα  Καταραχιά ο οποίος ήταν Προέδρος του συλλόγου συµβασιούχων στο νοσοκοµείο του Αγίου Σάββα σε δηµόσιο φορέα. Ευτυχώς τον ξαναπροσλάβανε αργότερα. Στην πρώτη απόλυση ήµουν µέλος του κεντρικού συµβουλίου της οµοσπονδίας Ο∆ΠΤΕ (Οµοσπονδία ∆ιοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθµιας Εκπαίδευσης), και η δεύτερη απόλυση έγινε αφού είχα εκλεγεί και γενικός γραµµατέας του σωµατείου. ∆εν έχει ξαναγίνει τέτοιου είδους απόλυση όχι µόνο στο Πανεπιστήµιο, γενικά στο δηµόσιο. Είναι ίσως άξιο απορίας γιατί κάποιες πολιτικές δυνάµεις έχουν αποφασίσει να το κρατήσουν πολύ χαµηλά το θέµα και η Α∆Ε∆Υ να µην το αναδεικνύει. Έχει µεν βγάλει δύο ψηφίσµατα αλλά µέχρι εκεί. ∆εν έχει ζητήσει, για παράδειγµα συνάντηση µε τον Πρύτανη παρόλο που το ζητήσαµε επιτακτικά να το κάνει, ούτε έχει θέσει το θέµα στο Υπουργείο Παιδείας ή Εσωτερικών. Για αρκετούς στην Α∆Ε∆Υ οι συµβασιούχοι δεν είναι ισότιµοι συνάδελφοι.   

4. Η απόλυση σου θεωρείς ότι εντάσσεται στα εργαλεία πειθάρχησης και καταστολής της κυβέρνησης;

Ναι η απόλυση µου εντάσσεται πλήρως σε αυτό το πλαίσιο πειθάρχησης. Ο λόγος που υπήρξε τόσο µεγάλη και άµεση αντίδραση του κράτους και της κυβέρνησης είναι προφανώς για να µην αποτελέσει παράδειγµα το αποτέλεσµα αυτής της κίνησης. Εµείς κάναµε µια συµβολική κίνηση και  ενηµερώσαµε την κοινωνία για τους λόγους που πήρε την απόφαση που η γενική συνέλευση του σωµατείου. Σχεδόν άµεσα έπεσε όλο το µένος πάνω σε αυτή την κινητοποίηση, µε έµφαση σε εµένα όχι ως άτοµο αλλά ως το δηµόσιο πρόσωπο µιας κινητοποίησης ακριβώς για να αποτελέσει παράδειγµα. Με τον ίδιο τρόπο αντιµετώπισαν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που προσπάθησαν να κάνουν κάτι πιο διευρυµένο κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα.  Όσο έκαναν κατάληψη στις σχολές τους, δεν υπήρχε πρόβληµα όταν όµως καταλάµβαναν κεντρικές υπηρεσίες του πανεπιστηµίου, την Πρυτανεία για παράδειγµα, τα ΜΑΤ αναλάµβαναν αµέσως τη βίαιη καταστολή τους. Όποια κίνηση είχε ένα έµπρακτο αποτέλεσµα αυτοµάτως δεχόταν και πολύ ακραία καταστολή. Η διακοπή του δικτύου ήταν µεν µια συµβολική κίνηση αλλά ανάγκασε το πανεπιστήµιο εκείνη τη στιγµή να υποχωρήσει και να δεχτεί ότι δεν θα έχει δίκτυο το πανεπιστήµιο για αυτά τα 50’, δεν κατεβάσαµε διακόπτες, ούτε πήγαµε να σπάσουµε τις πόρτες, υπήρξε σχετική ενηµέρωση για αυτή την κίνηση. Αυτές οι κινήσεις όµως φαίνεται πως ενοχλούν και ενοχλούν πολύ. Το ίδιο συµβαίνει και µε τους εκπαιδευτικούς, δεν κυνηγάνε τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι απλά απεργούν, αλλά τους εκπαιδευτικούς που µε τη στάση τους αναδεικνύουν προβλήµατα και δηµιουργούν προβλήµατα σε στις πολιτικές τους, όπως η αποχή που κάνουν οι εκπαιδευτικοί από την αξιολόγηση, είναι χειρότερο από την απεργία γιατί εµπράκτως εκείνη τη στιγµή δείχνουν ότι δεν αποδέχονται την πολιτική που τους επιβάλλεται και είναι φανερό ότι τέτοια φαινόµενα αντίδρασης δεν τα θέλουν.   

5. Ποιες είναι οι διεκδικήσεις σας από εδώ και πέρα;

Οι διεκδικήσεις µας είναι πολύ συγκεκριµένες: Ανάκληση της απόλυσης µου και η επιστροφή των δεδουλευµένων. Αυτό δεν είναι ατοµική διεκδίκηση είναι ουσιαστικό συνδικαλιστικό αίτηµα που αφορά όλο το κίνηµα. Εάν περάσει µία απόλυση ενός εκλεγµένου συνδικαλιστικού αντιπροσώπου, γίνεται κατανοητό ότι το πλήγµα που δέχεται ο θεσµικός συνδικαλισµός στη χώρα είναι τεράστιο. ∆εν είναι µόνο το αίτηµα της επαναπρόσληψης ενός απολυµένου, αλλά τι συµβολίζει αυτή η εκδικητική απόλυση. Αυτό είναι που πρέπει να δούνε σοβαρά όλα τα εργατικά σωµατεία, οι δευτεροβάθµιοι συνδικαλιστικοί φορείς, τα εργατικά κέντρα, τα πολιτικά κόµµατα και οργανώσεις και φυσικά η Α∆Ε∆Υ. Ένα ψήφισµα είναι σηµαντικό αλλά πρέπει η υπόθεση να αναβαθµιστεί και να πάει ένα βήµα παραπάνω. Αυτό διεκδικούµε και πρέπει να γίνει είναι υπόθεση όλου του κινήµατος. Οποιαδήποτε απόλυση και δίωξη για συνδικαλιστική δράση πρέπει να γίνει κτήµα και υπόθεση όλου του κινήµατος αν θέλουµε πραγµατικά να σταµατήσουµε την επίθεση που δεχόµαστε τα τελευταία χρόνια.