Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Μέλος της Ο.Δ.Π.Τ.Ε. | Χρ.Λαδά 6 Αθήνα | Τηλ: 210-3689082 | e-mail: [email protected]

Αθήνα 23/07/2024
ΑΠ: 28

ΠΕΜΠΤΗ, 25/7

9.00, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, ΚΛΕΙΔΙ

Έναρξη ωραρίου με 11.00, ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

11.00, ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, Πληροφορική

Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην απόλυση του Δημήτρη Αντωνίου, Γενικού Γραμματέα του Συλλόγου μας και μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΔΠΤΕ, συμβασιούχου εργαζόμενου στο ΕΚΠΑ επί 19 χρόνια.

Ο αυταρχισμός των πρυτανικών αρχών και της κυβέρνησης δε θα περάσει!

Θα είμαστε εκεί μέχρι την επιστροφή του συναδέλφου μας στη δουλειά!

Δεν σταματάμε τον αγώνα για μια πραγματικά ελεύθερη δωρεάν και δημόσια, Τριτοβάθμια Εκπαίδευση!

ΠΕΜΠΤΗ, 25/7

Ημέρα επιστροφής του συναδέλφου μας στη δουλειά

Έναρξη ωραρίου με 11.00, ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

9.00, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ στο ΚΛΕΙΔΙ, στην Πανεπιστημιούπολη

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, 11.00, Πληροφορική, στην Πανεπιστημιούπολη, Αίθουσα Ζ’

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ		Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Νίκος Μήνας		Δημήτρης Αντωνίου

Πειρατικές αρπαχτές από το Ε/Γ – Ο/Γ «RIGEL VII» της εταιρίας Ventouris Ferries
Ανασφάλιστοι και χαμηλόμισθοι είναι η πλειοψηφία του πληρώματος!
Στον σκουπιδοτενεκέ η πολιτική των Αθηνών…

ΠΕΝΕΝ

Ένα ακόμη κρούσμα εντός των χωρικών μας θαλάσσιων υδάτων με Ε/Γ – Ο/Γ πλοίο να παραβιάζει ασύστολα την πολιτική των Αθηνών ασκώντας και αθέμιτο ανταγωνισμό στην γραμμή Ηγουμενίτσα – Κεφαλονιά – Μπάρι (Ιταλίας).

Έπειτα από καταγγελία προς την ΠΕΝΕΝ διαπιστώσαμε ότι η σύνθεση του πλοίου αποτελείται από 23 Αιγύπτιους, 23 Ινδονήσιους, 1 Κροάτη (Πλοίαρχος), 3 Αλβανούς και 9 Έλληνες!

Στο σύνολο τους είναι ανασφάλιστοι και οι αλλοδαποί, όλοι χαμηλόμισθοι!
Αυτό που οι εφοπλιστές της ποντοπόρου Ναυτιλίας έχουν κάνει «κανονικότητα» στην αρμάδα τους, συμβαίνει τώρα μέσα στην Ελλάδα!

Από τα δρομολόγια του πλοίου προκύπτει ότι κάνει ενδοκοινοτικές μεταφορές (επιβατών και οχημάτων) και σύμφωνα με την συνδικαλιστική συμφωνία (Πολιτική Αθηνών) θα πρέπει όλο το πλήρωμα να είναι ασφαλισμένο στο ιταλικό ή στο ελληνικό ΝΑΤ και παράλληλα το πλήρωμα να έχει μισθούς από την πιο ευνοϊκή συλλογική σύμβαση μεταξύ των δυο χωρών.

Δυστυχώς το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και οι λιμενικές αρχές έχουν γράψει προ πολλού στα παλιά τους υποδήματα την αναφερόμενη συμφωνία, ενώ το ίδιο και χειρότερη είναι η ΠΝΟ η οποία έχει και ειδικό τμήμα ελέγχου της ITF!

Μάλιστα ο Μ. Τσικαλάκης (Γ.Γ. της ΠΝΟ) επαίρεται και διατυμπανίζει ότι εξελέγη σε ανώτερο όργανο της ITF, αλλά όπως δείχνουν τα γεγονότα ουδόλως νοιάζεται για την άγρια εκμετάλλευση των Ναυτεργατών στο εν λόγω πειρατικό…. πλοίο, ενώ αντίθετα για τις επαίσχυντες συμβάσεις που υπογράφει για τα ανασφάλιστα πλοία που βασιλεύει η ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη εργασία αυτές συνεχώς τις αυξάνει και τις πολλαπλασιάζει…

Καλούμε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, τις λιμενικές αρχές και την Διοίκηση της ΠΝΟ να σταματήσουν να ποιούν την νήσσαν και να παρέμβουν ενάντια στα κρούσματα εφοπλιστικής ασυδοσίας.

Κανένας Ναυτεργάτης χωρίς ασφάλιση, χωρίς ΣΣΕ, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα!

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

του Νάσου Παπαστάθη

Μία από τις πιο σημαντικές μέριμνες της ΝΔ, από την προηγούμενη τετραετία της διακυβέρνησης της, ήταν οι μεταρρυθμίσεις στην Υγεία και, μάλιστα, στην Ψυχική Υγεία. Αποδυναμώνει, δηλαδή, το δημόσιο σύστημα υγείας και πριμοδοτεί τον ιδιωτικό τομέα, εισάγοντας ένα πλαίσιο καπιταλιστικής διαχείρισης με αλλαγές που έχουν επηρεάσει την καθημερινότητά μας, και ως πολίτες και ως εργαζόμενους στον τομέα αυτό, αφού θίγει κεκτημένα από την Μεταπολίτευση και μετά. Με το ΕΣΥ να οδεύει σε μια ανάμνηση στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, οι μεταρρυθμίσεις στην Ψυχική Υγεία και στην Πολιτική για τα Ναρκωτικά θυμίζουν εποχές που δεν θα ήθελε κανείς να επιστρέψουν (για παράδειγμα πλαισιώνεται, πάλι, η Ψυχιατρική Δομή της Λέρου, επιστρέφοντας το Φάντασμα της Ιδρυματοποίησης με εμφατικό τρόπο).

Οι επίμονες μεταρρυθμίσεις στην Πολιτική για τα Ναρκωτικά, με σκοπό την κατάργηση των ανάλογων φορέων που έφτιαξαν την Πολιτική αυτή από τη Δεκαετία του 1980 και η δημιουργία ενός μοντέλου που ο τοξικοεξαρτημένος ασθενής χρειάζεται να αντιμετωπίσει αυτό που του συμβαίνει ιατρικά και χωρίς την προστασία των ατομικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, αποτελούν επιστροφή των ίδιων εφιαλτικών σεναρίων για τις κοινωνικές ομάδες που ανήκουν σε αυτούς του «τομείς» της πολιτικής της κυβέρνησης. Οι φορείς, λοιπόν, αυτοί, το ΚΕΘΕΑ, το 18 Άνω, ο ΟΚΑΝΑ, το Δίκτυο Κέντρων Πρόληψης όπως και άλλοι φορείς, όπως το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, με μια ευρεία ανταπόκριση της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους με στόχο την κατάργηση του Νομοσχεδίου με τίτλο «για την ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης», το οποίο βρίσκεται σε διαβούλευση από το Υπουργείο Υγείας. 

Συγκεκριμένα, σε αυτό το Νομοσχέδιο προχωρά η ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας και ενισχύεται η ιδιωτικοποίηση των Προγραμμάτων Απεξάρτησης.  Τα προγράμματα που είναι Δημόσια και Δωρεάν αποδυναμώνονται λόγω υποχρηματοδότησης και μη επαρκούς στελέχωσης τους. Οι Δομές του ΨΝΑ και ΨΝΘ κλείνουν χωρίς να υπάρχει κάποια επαρκής εναλλακτική Δομών Κοινωνικής Ψυχιατρικής για ψυχικά ασθενείς και χρήστες ουσιών. Τέλος, καταργείται το Δίκτυο Προγραμμάτων που έχει αποδείξει, εγχώρια και διεθνώς, την αποτελεσματικότητα του στην Πολιτική για τα Ναρκωτικά με τους φορείς που το έχουν σχεδιάσει και οργανώσει εδώ και δεκαετίες (ΚΕΘΕΑ, 18 ΆΝΩ, ΨΝΘ, ΟΚΑΝΑ, Κέντρα Πρόληψης). Τη θέση του παίρνει ένα απρόσωπο, γραφειοκρατικό, συγκεντρωτικό ως προς τις εκτελεστικές του δυνάμεις πρόγραμμα εκτός ΕΣΥ. Ο δρόμος θεωρείται το παρόν και το μέλλον ενός χρήστη ουσιών ή αλκοόλ, ώσπου, με ιατρικές, κυρίως, μεθόδους (Υποκατάσταση, ΧΕΧ) και μειωμένο, κατά πολύ, το κομμάτι της θεραπείας (Θεραπευτικές Κοινότητες, Θεραπευτικά Προγράμματα) υποτίθεται ότι θα βρει στέγη και εργασία, συνήθως, εντασσόμενος σε προγράμματα για όλο τον πληθυσμό (π.χ. Στέγαση και Εργασία). 

Σε μια κακή μίμηση μοντέλων από τη Βρετανία ή τις ΗΠΑ, ένα καπιταλιστικό μοντέλο διαχείρισης επιστρέφει με νόμο εποχές στην Ψυχική Υγεία και την Πολιτική για τα Ναρκωτικά που τα κινήματα που δημιούργησαν τις πολιτικές αυτές (Αποασυλοποίηση, Θεραπευτικές Κοινότητες, Θεραπευτικά Προγράμματα) πίστεψαν ότι, ακόμα και θεσμικά, ήταν παρελθόν για τη χώρα και που, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, χρειάζεται το κίνημα της εποχής μας να παλέψει για να μην αλλάξουν. Οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον τομέα εργάζονται, επισφαλώς, με μπλοκ παροχής υπηρεσιών, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με εξαντλητικές βάρδιες και καταπάτηση του ωραρίου, περισσότερο ελεύθερα, πλέον, αφού οι μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, σταδιακά, το επιτρέπουν. 

Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων αυτών, το Σωματείο Υποστήριξης του έργου του 18 Άνω, οι Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18 Άνω και το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων καλεί σε μια σειρά κινητοποιήσεων. Τη Δευτέρα 15/7/2024, 19:00 – 22:00 σε καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, την Τρίτη 16/7/2024, σε συμμετοχή στην απεργία και στην διαδήλωση μπροστά στο Υπουργείο Υγείας στις 11:00 και σε μια Συναυλία Αλληλεγγύης στους φορείς που αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις αυτές της Κυβέρνησης της ΝΔ, την Τετάρτη 17/7/24, στις 20:00, στον Πεζόδρομο της Ερμού. Στην συναυλία αυτή θα συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, αλλά και όλος ο κόσμος που θέλει μια Ψυχική Υγεία και Πολιτική για τα Ναρκωτικά που δεν γυρνά πίσω αλλά προχωρά με σεβασμό, λογική και ευαισθησία στους ψυχικά ασθενείς και τους χρήστες ουσιών ή αλκοόλ. Ονόματα που θα λάβουν μέρος είναι οι: Βέβηλος, Τα Μεθυσμένα Ξωτικά, Δημήτρης Μητσοτάκης από τους Ενδελέχεια, TNT με τον DJ GZAS, o Αλέξανδρος Κτιστάκης, ο Γρηγόρης Κλιούμης από τα Υπόγεια Ρεύματα, οι Coyote’s Arrow, οι Novel 729 και θα γίνουν παρεμβάσεις από τους Γιάννη Αγγελάκα, Frank Panx, τον Αλέξη Καλοφωλιά, τους Θραξ Πανκc και το Στέφανο Φλώτσιο. 

Η συμμετοχή του χώρου της Αριστεράς  σε αυτή την πάλη για μια Πολιτική για τον Άνθρωπο και όχι το Κέρδος, για δημόσιες και δωρεάν δομές και προγράμματα που υπηρετούν την αξιοπρέπεια, τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ανθρώπων που απευθύνονται σε αυτά και εργαζόμενους που έχουν τους όρους, τις συνθήκες και την ασφάλεια να εργάζονται και να συμπορεύονται με αυτά τα προγράμματα είναι απαραίτητη. Η δημιουργία μετώπων κινηματικής δράσης με τη δυναμική συμμετοχή της κοινωνίας είναι αυτή που θα κρατήσει τα κεκτημένα του ίδιου του κινήματος και θα μπορέσει να διεκδικήσει περισσότερα στον Τομέα της Υγείας, της Πολιτικής για τα Ναρκωτικά αλλά και σε όλων των άλλων τομέων που μας αφορούν (εργασιακά, ασφαλιστικό, πολιτική για του μετανάστες, παιδεία κ.α.)

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΚΕΡΑΜΕΩΣ & ΕΦΚΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ-ΑΠΟΧΗΣ:

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ – ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ , ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ

Η Κεραμέως ως νέα υπουργός Εργασίας έκανε επίσκεψη στον ΕΦΚΑ για να επαινέσει τον ηλεκτρονικό (;) χαρακτήρα του και το έργο που παράγεται και την ίδια στιγμή έδινε εντολές για να γίνει προσφυγή κατά της απεργίας-αποχής από την προσχηματική αξιολόγηση, που έχει προκηρύξει η ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ και η ΠΟΠΟΚΠ.

Είναι η ίδια υπουργός που όταν ήταν στο υπ. Παιδείας έσερνε στα δικαστήρια επανειλημμένως τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών (ΔΟΕ & ΟΛΜΕ), αλλά και την ΑΔΕΔΥ. Δεκάδες αγωγές έχουν εκδικαστεί κατά των δασκάλων, νηπιαγωγών και καθηγητών, αλλά ο αγώνας τους δεν κάμφθηκε!

Ούτε κι εμείς πρόκειται να υποχωρήσουμε!

Καλούμε την ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ να εξαγγείλει άμεσα στάση εργασίας για την Τρίτη 2 Ιουλίου, που θα συζητηθεί η προσφυγή στο δικαστήριο, και να καλέσουμε σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Ταυτόχρονα να καλέσουμε την ΑΔΕΔΥ, να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή από την “αξιολόγηση” και επίσης το ίδιο να κάνουν και όλα τα συνδικάτα του ΕΦΚΑ πανελλαδικά.

Η Ομοσπονδία μας δεν πρέπει να υποκύψει και να πειθαρχήσει απέναντι σε καμία δικαστική απόφαση που θα ποινικοποιεί τους αγώνες μας και την απεργία-αποχή. 

Τους προκαλούμε να έρθουν και να προσπαθήσουν να επιβάλλουν ποινές και οποιαδήποτε τιμωρία στην Ομοσπονδία μας.

Εμείς με τους αγώνες μας θα απειθαρχήσουμε και θα παλέψουμε μέχρι να καταργηθεί η προσχηματική αξιολόγηση! 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ & ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ !

01/07/2024

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

του Ελισσαίου Φάκαρου *

Αυτό το συνέδριο γίνεται όσο εξελίσσεται η μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και με το υπουργείο παιδείας να ετοιμάζει άλλο ένα αντιδραστικό νομοσχέδιο μέσα στο καλοκαίρι . Η ονομασία του είναι “ανοικτό σχολείο “ και περιλαμβάνει την καθιέρωση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης για μαθητές απομακρυσμένων περιοχών, την κατάργηση του ενιαίου αναλυτικού προγράμματος και το πιο επικίνδυνο την διάλυση της ειδικής εκπαίδευσης μέσω της στρεβλής χρήσης του όρου συμπερίληψη , στόχος να διαλυθούν όλες οι υποστηρικτές δομές στα ειδικά και τα γενικά σχολεία για τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Η πιο κομβική μάχη εξακολουθεί να είναι αυτή της αξιολόγησης όπου ένα τεράστιο κομμάτι νεοδιόριστων εκπαιδευτικών να συνεχίζουν την απεργία- αποχή . Το πιο σημαντικό όμως που συνέβη ήταν η ανταρσία της βάσης, όταν τα δικαστήρια έβγαλαν την απεργία αυτή παράνομη, όπου χιλιάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στις γενικές συνελεύσεις τους κόντρα στην ηγεσία της ΔΟΕ ( ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, Δίκτυο) που δεν ήθελε να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή αλλά αναγκάστηκε από την γενική συνέλευση των προέδρων που είχε απαρτία πρώτη φορά. Αυτή η εξέλιξη απέδειξε για άλλη μια φορά την την αγωνιστική διάθεση και την αντίθεση του κλάδου στην αξιολόγηση.
Το άλλο ανοιχτό μέτωπο είναι αυτό των αναπληρωτών όπου δίπλα στην χρόνια αδιοριστία και το βασανιστήριο του προσοντολογίου έρχονται τα σχέδια του υπουργείου για ΑΣΕΠ.
Το κυρίαρχο πρόβλημα των εκπαιδευτικών είναι το ίδιο με όλων εργαζομένων , η ακρίβεια και το κόστος ζωής. Όπου δεν απαντιεται ούτε από το 40ευρω της αύξησης , ούτε με παρακάλια των γραφειοκρατών της ομοσπονδίας. Χρειάζεται ο σχεδιασμός ενός απεργιακού αγώνα.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του συνεδρίου. Οπότε καθήκον της ριζοσπαστικης αριστεράς είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα ζωντανό συνεδρίο που θα ακουστεί η φωνή των εκπαιδευτικών η φωνή των συνελεύσεων.
Σε αυτό το συνέδριο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ περιμένουν να πάρουν την πρωτιά χωρίς να αλλάξει ο αρνητικός συσχετισμός αφού οι κυβερνητικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να έχουν την πλειοψηφία. Αυτός είναι και ο λόγος που και το ΠΑΜΕ θα πρέπει να συμπράξει με τις δυνάμεις των Παρεμβάσεων και της Πρωτοβουλίας στο να βγουν αγωνιστικές αποφάσεις που θα επιτρέψουν στον κλάδο να συνεχίσει των αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση με όπλο την απεργία – αποχή θα βουλώσουν όποια στόματα μιλάνε για ΑΣΕΠ και θα οργανώσουν ένα απεργιακό μέτωπο που θα επιβάλει και την μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών και τις γενναίες αυξήσεις στους μισθούς.

* εκπαιδευτικός από τον σύλλογο Αριστοτέλη μέλος της Πρωτοβουλίας Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών

Συνεχώς η πολιτική ηγεσία του υπ. Εργασία και η διοίκηση του ΕΦΚΑ δημοσιοποιούν μεγαλεπήβολα σχέδια για την μελλοντική λειτουργία του Φορέα, ενώ ταυτόχρονα κρύβουν κάτω από το χαλί τις εκκρεμότητες, αλλά και τα λάθη της “ψηφιοποίησης” και των διαδικασιών “άρπα κόλλα”. Έφτασαν μάλιστα να μιλάνε και για δημιουργία εικονικών καταστημάτων με την χρήση Τεχνητής Νοημοσύνης και για αυθημερόν απονομή συντάξεων σε δύο χρόνια!

ΕΦΚΑ: εκκρεμότητες και ελλείψεις στα στοιχειώδη 

Την ίδια στιγμή ο ΕΦΚΑ δυσκολεύεται να καλύψει τις βασικές του λειτουργίες: οι εκκρεμότητες αυξάνονται διαρκώς, ο απαρχαιωμένος εξοπλισμός αντικαθίσταται μερικώς με πολύ αργά βήματα, σε πολλά κτίρια υπάρχει πρόβλημα με την λειτουργία των κλιματιστικών εν μέσω καύσωνα, σε πολλές Διευθύνσεις δεν υπάρχει καθαριότητα εξαιτίας των διαδικασιών σύμβασης με τα δουλεμπορικά εργολαβικά γραφεία. 

Οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν διαρκώς για τους\τις εργαζόμενους\ες με τις ελλείψεις προσωπικού να αποτελούν βασικό παράγοντα. Στα ΚΕΑΟ της Αθήνας (και όχι μόνο) οι εργαζόμενοι\ες είναι στα όρια της κατάρρευσης. Στο Α΄ΚΕΑΟ Αθήνας  ένα άτομο καλείται να εξυπηρετήσει καθημερινά δεκάδες ασφαλισμένους, τα ΠΕΚΑ διαλύονται συστηματικά, καθώς δεν θέλουν οι κυβερνώντες να υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος στην εργατική νομοθεσία. Σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι\ες στοιβάζονται σε άθλια κτίρια, όπως αυτό της ΤΔ Ελευσίνας, που εργάζονται ακόμα και στα υπόγεια! 

Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση απολύει τους συμβασιούχους της ΔΥΠΑ (πρ. ΟΑΕΔ) χωρίς καμία μέριμνα, ούτε για τους ίδιους τους συμβασιούχους, ούτε για τις εκκρεμότητες που θα μείνουν πίσω. Είναι τραγικό για τα συνδικάτα και την ομοσπονδία μας (ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ) να μην παίρνουν καμία πρωτοβουλία να οργανώσουμε μία προσπάθεια αποτροπής των απολύσεων αυτών, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις και προτάσεις μας στα ΔΣ! Υπενθυμίζουμε ότι στον τομέα της Υγείας οι συμβάσεις αντίστοιχου προγράμματος ανανεώθηκαν. 

Διευθυντές κατώτεροι των περιστάσεων

Ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί εκατοντάδες (τουλάχιστον) εργαζόμενους\ες αποτελούν οι αντισυναδελφικές και αυταρχικές συμπεριφορές διευθυντών, που κάποιοι\ες νομίζουν ότι μπορούν δρουν ανεξέλεγκτοι, να εκβιάζουν το προσωπικό για την πληρωμή των κλιμακίων και να ξεσπούν πάνω του για τα όποια εσωτερικά ή υπηρεσιακά προβλήματα έχουν.

Πρέπει άμεσα να δράσουμε σαν συνδικαλιστικά όργανα απέναντι σε αυτούς που λειτουργούν σαν εχθροί και αντίπαλοι των εργαζομένων.

“Αξιολόγηση” σε αυτές τις συνθήκες; Όχι, ευχαριστώ!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Διοίκηση μας καλεί, όχι και τόσο ευγενικά, να συμμετάσχουμε στην “αξιολόγηση”. “Ξεχνώντας” βέβαια όλως τυχαίως και την προκηρυγμένη απεργία-αποχή της ομοσπονδία μας. 

Καλύτερα να μετρήσουν τις συνέπειες στην σωματική και ψυχική μας υγεία από τις άθλιες συνθήκες εργασίας και να αρχίζουν να διορθώνουν κάποια πράγματα και ας αφήσουν τους τρόπους καταπίεσης  και διαίρεσης των εργαζομένων. 

Μία τέτοια μέθοδος εξατομικοποίησης και διχόνοιας αποτελούν και τα κλιμάκια πληρωμών συντάξεων, που δημιουργούν κάθε χρόνο ανισότητες, αδικίες και εντάσεις. Φέτος ακόμα δεν έχουν προχωρήσει σε καμία πληρωμή και η όποια καθυστέρηση σίγουρα δεν γίνεται για την καλύτερη και ισότιμη κατανομή των χρημάτων. 

Το μεγάλο κόλπο με τις ιδιωτικές εταιρίες

Η ψηφιοποίηση της ασφαλιστικής ιστορίας των ασφαλισμένων χρηματοδοτείται με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ για τα Ασφαλιστικά Ταμεία του ΕΦΚΑ, τα οποία κατευθύνονται στις ιδιωτικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τα έργα, όπως και το νέο ΟΠΣ που θα κοστίσει πάνω από 50 εκατ. ευρώ. Τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα ξεχρεώνουμε οι φορολογούμενοι για πολλές δεκαετίες, κατευθύνονται στις τσέπες λίγων  

Πλέον τα τρωκτικά των αγορών αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες λειτουργίες του ΕΦΚΑ και σε λίγο καιρό θα κρατάνε τα “κλειδιά” του Φορέα στα χέρια τους με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον.

Συνδικαλιστικά όργανα ΕΦΚΑ: συνεχίζουν στη γραμμή της εργασιακής ειρήνης 

Τα συνδικάτα δεν πρέπει να είναι για δημόσιες σχέσεις και ανούσιες επαφές με κυβερνητικούς και διοικητικούς παράγοντες. Είναι πρωτοφανές σε κλάδο του Δημοσίου να απολύονται συμβασιούχοι και τα συνδικάτα να μην αντιδρούν! 

Η γραμμή της εργασιακής ειρήνης που φαίνεται ότι υπάρχει μεταξύ της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών εκπροσώπων και της εργοδοσία μας, δεν βοηθάει τις διεκδικήσεις μας. Ειδικά με την ανάληψη του υπουργείου Εργασίας από τη Ν. Κεραμέως, η οποία εκτός από τις ιδιωτικοποιήσεις, είχε εμμονή με την “αξιολόγηση”. Δεκάδες είναι οι αγωγές κατά της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ και άλλων ομοσπονδιών.

Η σύγκρουση μας με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους εκπροσώπους της στον ΕΦΚΑ είναι αναπόφευκτη. Και καλύτερα τα συνδικάτα και η ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ να προετοιμάζονται για αυτήν.   

Κινηματικές αντιστάσεις 

Στις ευρωεκλογές που πραγματοποιήθηκαν πριν λίγες ημέρες το μοναδικό σχεδόν θετικό σημείο, ήταν το ¨μαύρισμα” επιτέλους της Νέας Δημοκρατίας, μετά από πέντε χρόνια σκληρής αντεργατικής διακυβέρνησης. Το  28,31% είναι το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό που λαμβάνει το δεξιό κόμμα σε εκλογικές αναμετρήσεις από τη δημιουργία της. Οι πρώτες ρωγμές που δημιουργήθηκαν από τους εργατικούς αγώνες και το κίνημα των Τεμπών διευρύνονται. 

Το εργατικό κίνημα έχει τη δυνατότητα να πιέσει κινηματικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να βάλει στο προσκήνιο τις διεκδικήσεις του, κόντρα στις αυταρχικές πολιτικές, στην προπαγάνδα κατά του Δημόσιου Τομέα και κατά της ακρίβειας που κατατρώει τους πενιχρούς μισθούς μας.

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για αυτή την αντεργατική κυβέρνηση! 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΑΓΩΝΑΣ ΡΗΞΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Του Χρήστου Βαγενά

Ποια είναι τα δύο πράγµατα που αντιπαθεί ιδιαιτέρως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην Ελλάδα και διεθνώς; Όχι την ακρίβεια, την διάλυση του κοινωνικού κράτους ή την κυβερνητική καταστολή, όπως ίσως να νοµίζουν πολλοί και πολλές. Αυτό που δεν χωνεύουν µε τίποτα είναι οι απεργίες και οι συλλογικές διαδικασίες στα συνδικάτα και τους εργασιακούς χώρους. 

Ό,τι πιο µαζικό, συµµετοχικό και κινηµατικό υπάρχει το απεχθάνονται γιατί βάζει σε κίνηση την εργατική τάξη, η οποία έρχεται έτσι σε αντιπαράθεση µε την εκτελεστική εξουσία, από την οποία εξαρτώνται για τον διαµεσολαβητικό τους ρόλο. Γι΄ αυτό και οι απεργίες, οι συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις είναι µε το σταγονόµετρο, καθώς µέσα από αυτές τις διαδικασίες οι εργαζόµενοι αντιλαµβάνονται καλύτερα τον ρόλο τους και τη δύναµη τους. Όταν δε, δηµιουργούνται και επιτροπές αγώνα στους εργασιακούς χώρους βγάζουν φλύκταινες.

Δυστυχώς, η απουσία ορατής αριστερής αντιπολίτευσης στο πολιτικό σκηνικό έχει φέρει και κινηµατική ύφεση και αυτό το έχει εκµεταλλευτεί η γραφειοκρατία στα συνδικάτα και από το 2015 ενίσχυσε πάλι τη θέση της µέσα σε αυτά. Έτσι, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας έχουν ξεσπάσει µικρότερες και λιγότερες κινητοποιήσεις σε σχέση µε προηγούµενες περιόδους και σε σχέση, βέβαια, µε το µέγεθος της επίθεσης, µε εξαίρεση τις κινητοποιήσεις για τα Τέµπη. 

Σε αυτό, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η γραφειοκρατία στην ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, κυρίως µε τις παρατάξεις της ∆ΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ να τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια για ένα οργανωµένο πρόγραµµα πάλης. Η παράταξη του Σύριζα προσπαθεί να πατά σε δύο βάρκες, µε αγαπηµένη αυτήν του κυβερνητισµού, ενώ και το ΠΑΜΕ µε τη στάση του, τον πλήρη συµβιβασµό του µε το πολιτικό και οικονοµικό σύστηµα, εξαντλεί την αγωνιστικότητα του µε µερικά συλλαλητήρια. Ακόµα και οι αποσπασµατικές απεργίες, που κάποτε τις χαρακτηρίζαµε σαν “ντουφεκιές στον αέρα”, κινδυνεύουν να εκλείψουν. Και όλα αυτά σε αντίθεση µε το σκηνικό που επικρατεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ αλλά και αλλού.

Αυτήν τη περίοδο, από τον Σεπτέµβρη µέχρι σήµερα, είχαµε το πρωτοφανές φαινόµενο να µην έχει γίνει Γενική Απεργία στην Ελλάδα µε την τυπική έννοια του όρου. Αυτό συµβαίνει, ενώ η εργατική τάξη φτωχοποιείται όλο και περισσότερο εξαιτίας της ακρίβειας, της λιτότητας και της διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους. 

Στις απεργίες της Α∆Ε∆Υ, στις 21 Σεπτέµβρη και 28 Φλεβάρη δεν συµµετείχε η ΓΣΕΕ (συµµετείχαν βέβαια αρκετά Εργατικά Κέντρα της χώρας), ενώ στην απεργία της ΓΣΕΕ στις 17 Απρίλη δεν συµµετείχε η Α∆Ε∆Υ!

Η µία πλευρά ρίχνει την ευθύνη στην άλλη, αλλά ο λόγος είναι ένας: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει πρώτο στόχο την αναπαραγωγή της στις θέσεις ευθύνης στα συνδικάτα και όχι την σύγκρουση µε την εκάστοτε κυβέρνηση. Πολλές φορές, µάλιστα, συνεργάζονται µαζί για να εξασφαλίζουν προνόµια εκατέρωθεν. 

Σίγουρα η ΓΣΕΕ συγκεντρώνει, και δικαιολογηµένα, περισσότερα πυρά του κόσµου της εργασίας, καθώς ήταν απούσα από πολλές µάχες την περίοδο των Μνηµονίων, ενώ ταυτίστηκε µε το κατάπτυστο ΝΑΙ στο ∆ηµοψήφισµα το 2015.

Χαρακτηριστικό του κλίµατος ηττοπάθειας, που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, είναι πως οι συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ καλούνται πλέον στην πλ. Κλαυθµώνος, αντί στο Πεδίο του Άρεως όπως γινόταν στο παρελθόν, ενώ και η Α∆Ε∆Υ στην απεργία στις 21 Μάη κάλεσε µόνο σε συλλαλητήριο έξω από το Υπ. Οικονοµικών. Θυµίζει λίγο αυτό τα στατικά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για την Πρωτοµαγιά, που θέλουν να αποφύγουν τις πορείες…

Όµως η εργατική τάξη δεν έχει ηττηθεί και έδειξε πρόσφατα τη δύναµη της στα µεγάλα συλλαλητήρια και την απεργία στις 28 Φλεβάρη. Όση βοήθεια και να προσφέρουν οι ξεπουληµένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στην κυβέρνηση της ∆εξιάς, δεν θα καταφέρουν να συγκρατήσουν την οργή του κόσµου και της νεολαίας για πολύ ακόµα. Βασικό ρόλο σε αυτό πρέπει και µπορούν να παίξουν οι δυνάµεις της Επαναστατικής Αριστεράς, οι οποίες συνέχισαν την προσπάθεια τους και µετά την προδοσία του Σύριζα και µέσα στον κορωνοϊό και τις απαγορεύσεις συναθροίσεων. Γι’ αυτό και ο κόσµος στις απεργίες πυκνώνει τα µπλοκ των οργανώσεων της Επαναστατικής Αριστεράς, ενώ τα µπλοκ των συνδικάτων αποµαζικοποιούνται, εξαιτίας του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.  Απέναντι στην επίθεση και την καταστολή της Νέας ∆ηµοκρατίας και την απογοήτευση του κόσµου, η επαναστατική πρόταση µπορεί να αποτελέσει πολιτικό στήριγµα και πρόταση για µια άλλη, δίκαιη κοινωνία. 

Κύριε Δήμαρχε, μας ζητήσατε να κατεβάσουμε το αλληλέγγυο πανό στο λαό της Παλαιστίνης, που είναι στο κεντρικό Δημαρχείο ή να το μεταφέρουμε κάπου αλλού π.χ. , σε κάποιο σχολείο.

Γνωρίζουμε ότι δέχεστε προσωπικές καθώς και διαδικτυακές πιέσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί κάποιοι/ες ενοχλούνται. Σήμερα για το πανό της Παλαιστίνης, χτες για πανό με εργασιακές μας διεκδικήσεις, αύριο για κάτι άλλο…

Η απαίτηση σας αυτή κ.Δήμαρχε, έρχεται τη στιγμή εν μέσω νέων σφοδρότατων επιθέσεων των Ισραηλινών δυνάμεων, που προκάλεσαν νέα φυγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, περιόρισαν βίαια τη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας και αύξησαν τον κίνδυνο λιμού.

Την ώρα που το ανώτατο δικαστήριο του ΟΗΕ με εντολή καλεί αμέσως να σταματήσει τη στρατιωτική επίθεση το Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας συμπεριλαμβανόμενης της Ράφα.

Την ώρα που η γενοκτονία στη Γάζα και το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έχει εμπνεύσει δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους διεθνώς, την ώρα που δεκάδες δημόσια κτίρια (Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, σχολεία, γήπεδα, δημαρχεία κλπ) σε όλον τον κόσμο έχουν αναρτήσει σημαίες και πανό, την ώρα που η βαρβαρότητα του Ισραηλινού στρατού καθημερινά δολοφονεί εκατοντάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά, την ώρα που ο Παλαιστινιακός λαός είναι στριμωγμένος στα σύνορα και λιμοκτονεί, την ώρα που ο πόλεμος, όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά συνεχίζεται και εντείνεται εσείς μας ζητάτε να κατεβάσουμε το πανό!

Η πρόταση σας να βάλουμε το πανό σε άλλο σημείο, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους γιατί το κεντρικό Δημαρχείο είναι το σημείο αναφοράς όλων των εργαζομένων, όπως τα σχολεία για τους εκπαιδευτικούς, τα νοσοκομεία για τους υγειονομικούς, τα θέατρα για τους ηθοποιούς και ούτω καθεξής.

Κύριε Δήμαρχε,

η ανάρτηση του πανό για μας, δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά ουσιαστικό, γιατί τα συνθήματα δεν κατεβαίνουν από το μυαλό και τη σκέψη μας, ούτε είναι περιορισμένου χρονικού διαστήματος.

Σε αυτή τη βαρβαρότητα εμείς δεν θα υπακούσουμε στη λογική “σιγή νεκροταφείου” και ης “κανονικότητας” που θέλουν κάποιοι/ες!

Αν πραγματικά είστε μαζί μας, όπως λέτε, αγνοήστε κάθε αντίθετη φωνή γιατί Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ και γιατί όλοι κρινόμαστε για τις επιλογές μας.

ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Το Δ.Σ.

Ένα ακόµα συνέδριο συνδικαλιστικού τουρισµού

Του Χρήστου Βαγενά*

Πραγµατοποιήθηκε στις  22-24 Απρίλη στα Γιάννενα το τακτικό ενδιάµεσο συνέδριο της Οµοσπονδίας των εργαζοµένων στον ΕΦΚΑ. Ένα συνέδριο που δεν πήρε καµιά απολύτως συγκεκριµένη απόφαση για την δύσκολη περίοδο, που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι/ες στον ΕΦΚΑ από µια ενοποίηση-τερατούργηµα και από τις συνειδητές προσπάθειες διάλυσης της ∆ηµόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης από την κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας. 

Το συνέδριο εξαντλήθηκε στην καταγραφή των προβληµάτων και στις δηµόσιες σχέσεις. ∆εν έγινε καµία οργανωµένη περιοδεία από την Οµοσπονδία στην Περιφέρεια της Ηπείρου, παρά µονάχα από τις παρατάξεις της Αριστεράς στα Ιωάννινα, ενώ δεν πραγµατοποιήθηκε ούτε συνέλευση των εργαζοµένων, ώστε να υπάρξει ενηµέρωση και ανταλλαγή απόψεων µε τους εργαζόµενους της περιοχής. 

Έφτασαν στο σηµείο να υπερασπιστούν δηµόσια και τον ∆ιοικητή του ΕΦΚΑ, που είναι ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης για την διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η µόνη παράταξη που κατέθεσε ένα οργανωµένο και συγκεκριµένο πρόγραµµα δράσης ήταν οι “Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις”, το οποίο δεν στηρίχτηκε από καµία παράταξη! Ούτε φυσικά από την παράταξη του ΠΑΜΕ.  

∆υστυχώς το συνέδριο καταψήφισε και τις προτάσεις για ψηφίσµατα, που κατατέθηκαν από τις Ρ.Α.Κ. και για την Παλαιστίνη και το έγκληµα στα Τέµπη! 

Για το µόνο που ενδιαφέρθηκαν πολλοί σύνεδροι ήταν η νυχτερινή ζωή των Ιωαννίνων. Ο ξεπεσµός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν έχει τέλος και αυτό που επιτυγχάνουν είναι να αποµακρύνουν τον κόσµο από τα συνδικάτα και να τρίβει τα χέρια τους γι’ αυτό ο Μητσοτάκης. 

Ευτυχώς υπάρχουν ταξικές παρατάξεις µε µαχητική και αριστερή κατεύθυνση, που δεν έχουν στόχο τις καρέκλες των ∆Σ, αλλά την ανύψωση του αγωνιστικού φρονήµατος των εργαζοµένων, ώστε να διεκδικήσουµε πιο αποτελεσµατικά τα δίκαια αιτήµατα µας. Μέσα σε αυτές είναι και οι “Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις”, όπως και άλλα σχήµατα αλλά και συνδικάτα, όπου µε την συµµετοχή των εργαζοµένων σε συλλογικές και κινηµατικές δράσεις, µπορούµε να φέρουµε ανατροπές. 

* µέλος στο ∆Σ της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ µε τις  Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις

του Γιώργου Διαμάντη

Πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκαν από τον υπουργό παιδείας τα μέτρα της κυβέρνησης για την ενδοσχολική βία και το bullying. Τα φιλικά στην κυβέρνηση ΜΜΕ, έσπευσαν να τα χαρακτηρίσουν ως την πρώτη σοβαρή προσπάθεια για την αντιμετώπιση του μεγάλου κοινωνικού προβλήματος της νεανικής παραβατικότητας, ενώ από τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπήρξαν μάλλον χαλαρές αντιδράσεις, που εστιάζουν κυρίως στο ότι τα μέτρα δεν αντιμετωπίζουν τις αιτίες του προβλήματος, ενώ δεν προηγήθηκε και διάλογος ανάμεσα στα κόμματα.

Συνοπτικά τα μέτρα προβλέπουν: Την ίδρυση ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την 

υποβολή καταγγελιών για περιστατικά σχολικής βίας από μαθητές και γονείς, την ίδρυση πλατφόρμας για την καταγραφή των απουσιών των μαθητών ώστε να 

ενημερώνονται άμεσα οι γονείς, τον περιορισμό της δυνατότητας των γονιών να 

δικαιολογούν τις απουσίες των παιδιών τους αφού πλέον απαιτείται ιατρική 

γνωμάτευση για πάνω από δύο ημέρες απουσιών, την επιστροφή της 5ήμερης 

αποβολής από τη 2ήμερη που ίσχυε ως τώρα, την δυνατότητα του συλλόγου 

διδασκόντων να αποφασίζει την αλλαγή τμήματος σε μαθητές που εμπλέκονται σε 

περιστατικά σχολικής βίας, την πλήρη απαγόρευση της χρήσης κινητών στον χώρο του σχολείου, την άμεση αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος των μαθητών που αναπαράγουν  στο διαδίκτυο ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα συμμαθητών τους και την επιβάρυνση της οικογένειας για την αποκατάσταση τυχόν ζημιών που προκάλεσε ο μαθητής στο χώρο του σχολείου. Όλα αυτά περιέχονται στον κανονισμό λειτουργίας του σχολείου που ορίζει με σαφήνεια τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, καθώς και τις ποινές που επισύρει η παράβαση κάθε κανόνα. Μάλιστα, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, η άρνηση των γονιών να υπογράψουν την αποδοχή αυτού του εσωτερικού κανονισμού συνεπάγεται την απαράδεκτη – και βέβαια αντισυνταγματική – ποινή της στέρησης 

εκπαίδευσης στα παιδιά.

Μια άθλια κυβέρνηση που κινείται με βάση το δόγμα «νόμος και τάξη»

Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς βλέποντας όλα τα παραπάνω είναι ότι δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και αυτή έχει ως κύριο στόχο την ικανοποίηση του συντηρητικού της ακροατηρίου, ώστε να αλιεύσει ψήφους από τα δεξιά της.

Σε αυτή της την προσπάθεια η κυβέρνηση χρησιμοποίησε, ως συνήθως, τα ΜΜΕ, τα οποία διόγκωσαν ένα πράγματι υπαρκτό πρόβλημα, ενσπείροντας τον πανικό στην 

κοινωνία. Έτσι, αντί να συζητάμε για τα προβλήματα της νεολαίας, βλέπουμε ως 

πρόβλημα την ίδια τη νεολαία. Σε μια κοινωνία ακραία ταξική, ρημαγμένη από την 

οικονομική κρίση, τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία, την εντατικοποίηση της εργασίας και την κατάρρευση των δομών της ψυχικής υγείας και με ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποχρηματοδοτούμενο, και υποστελεχωμένο, με ανεπαρκείς υποδομές και βασισμένο στην παπαγαλία και τη βαθμοθηρία, η κυβέρνηση το μόνο πρόβλημα που αισθάνεται την ανάγκη να αντιμετωπίσει είναι αυτό της σχολικής βίας, αντιμετωπίζοντας συνολικά τη νεολαία ως εχθρό και εν δυνάμει παραβατική.

Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα της σχολικής βίας και γενικά της νεανικής παραβατικότητας είναι υπαρκτό στην ελληνική κοινωνία. Ωστόσο σίγουρα δεν έχει διαστάσεις 

τέτοιες που να δικαιολογούν τη μαζική υστερία. Έρευνα του ΕΠΙΨΥ, διαπιστώνει ότι το ποσοστό των εφήβων που εμπλέκονται σε περιστατικά βίας μειώνεται, φτάνοντας το 2022 στο χαμηλότερο σημείο της 20ετίας, ενώ και σε όλους τους δείκτες που αφορούν το θέμα, η Ελλάδα είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τον μέσο όρο των 41 χωρών που συμμετέχουν στο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα HBSC/ WHO. Το ίδιο δείχνουν και τα στοιχεία της EUROSTAT, που βλέπουν την νεανική παραβατικότητα να κορυφώνεται το 2013, ακριβώς την εποχή της κορύφωσης της κρίσης, και έκτοτε να παρουσιάζει 

σταθεροποίηση. Πέρα, όμως, από τα νούμερα των στατιστικών, είναι βέβαιο ότι η 

νεανική βία αποτελεί υποσύνολο της γενικής κοινωνικής βίας και εγκληματικότητας και οφείλεται σε γενικότερους κοινωνικούς παράγοντες.

Η έμφαση που η κυβέρνηση δίνει στο όλο ζήτημα έχει διπλή στόχευση 

Η κυβέρνηση δε έφερε τυχαία αυτό το θέμα στο προσκήνιο. Πρώτα αλλάζει τη 

συζήτηση στο χώρο της εκπαίδευσης γενικά. Αντί να μιλάμε για την Ειδική Βάση  

Εισαγωγής, την  τράπεζα θεμάτων, τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών από την ανώτατη εκπαίδευση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τις ελλείψεις διδακτικού προσωπικού, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες,  τις 

ανύπαρκτες υλικοτεχνικές υποδομές, τους μισθούς πείνας στην εκπαίδευση συνολικά, την χουντικής έμπνευσης αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα άθλια αναλυτικά 

προγράμματα με τον περιορισμό των κοινωνικών και καλλιτεχνικών μαθημάτων κι ένα σωρό άλλα προβλήματα, μιλάμε για την σχολική βία. Επίσης, είναι φανερό ότι κάποια από τα μέτρα αποσκοπούν στην εκ των προτέρων θωράκιση της κυβέρνησης από τις μελλοντικές μαθητικές κινητοποιήσεις (όπως καταλήψεις, αποχές από τα μαθήματα κ.λπ.)  που ξέρει πως είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει η πολιτική της. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται τα μέτρα που αφορούν τις απουσίες, τις αποβολές και την 

υποχρέωση των γονιών να πληρώνουν τυχόν φθορές στους χώρους του σχολείου.

Δεύτερον, τα μέτρα της κυβέρνησης εντάσσονται στην γενικότερη προσπάθεια της να παρέμβει στο πεδίο της ιδεολογίας, να αποκτήσει δηλαδή την ιδεολογική ηγεμονία επί της ελληνικής κοινωνίας, κατευθύνοντας την προς μια ευρύτερη συντηρητικοποίηση, εκμεταλλευόμενη τα συντηρητικά αντανακλαστικά των μικροαστών αλλά και του πιο φοβικού και πολιτικά αστοιχείωτου τμήματος της εργατικής τάξης, αυτών δηλαδή των κοινωνικών στρωμάτων που υπέφεραν περισσότερο από τα μνημόνια και την βίαιη φτωχοποίηση που αυτά επέφεραν.

Τα μέτρα για την σχολική βία είναι στην ίδια λογική με την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, τις αλλεπάλληλες αυστηροποιήσεις του Ποινικού Κώδικα (ήδη 7 φορές από το 2019), την πρώτη μετά τον εμφύλιο αύξηση της στρατιωτικής θητείας, όλες  τις ηλιθιότητες περί αριστείας, πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας που διαχέονται από πλήθος μεγάλων και μεσαίων στελεχών της Ν.Δ.  κλ.π. Δεν είναι τόσο η κυβέρνηση, όσο η ελληνική αστική τάξη, της οποίας η πρώτη αποτελεί απλώς τον πολιτικό βραχίονα, που ετοιμάζεται για την νέα όξυνση της κρίσης και θωρακίζεται προκαταβολικά απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις που αυτή αναπόφευκτα θα προκαλέσει.

Καθήκον της Αριστεράς να αντιδράσει

Ουσιαστικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια εμπέδωσης μιας ολόκληρης κουλτούρας καταστολής και ελέγχου της κοινωνίας, που το ιδανικό για τους 

εμπνευστές της θα ήταν να εσωτερικευτεί από τα άτομα και να γίνει μέρος της 

προσωπικότητας τους, εντείνοντας και εμπεδώνοντας έτσι την συντηρητική στροφή της κοινωνίας, που, λόγω και της ανεπάρκειας της αριστεράς, έχει ήδη συντελεστεί σε σημαντικό βαθμό. Έτσι εξηγούνται και όλες αυτές οι πλατφόρμες που από τη μια επισημοποιούν το ρουφιάνεμα και από την άλλη υποβιβάζουν την επικοινωνία μεταξύ των γονιών και των εκπαιδευτικών σε ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων, έτσι εξηγείται και η ομοιότητα του εσωτερικού κανονισμού των σχολείων με κείμενο ποινικής φύσης ή με τους εσωτερικούς κανονισμούς των πολυεθνικών εταιρειών.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση καθήκον της Αριστεράς είναι να αντιδράσει, προτείνοντας ένα πραγματικά μαρξιστικό πρόγραμμα, δημιουργώντας  δικές της κοινωνικές 

δομές και εργατικούς θεσμούς, παράγοντας ξανά θεωρία και αρθρώνοντας έναν λόγο ριζοσπαστικό και επαναστατικό, που θα την βοηθήσει να ανακτήσει την ιδεολογική ηγεμονία, απέναντι στον αναχρονιστικό και παπαδίστικο συντηρητισμό της δεξιάς που θυμίζει επαρχιώτη γυμνασιάρχη της δεκαετίας του 1950.