Της Αθηνάς Σκαμπά

3 χρόνια µετά και µε φόντο την επανεµφάνιση των ναζιστικών ταγµάτων εφόδου

Η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, της Zackie Oh, ξεκινά, αν δεν υπάρξει κάποια αιφνίδια αναβολή, στις 20 Οκτωβρίου 2021. Ο Ζακ δολοφονήθηκε µε αποτρόπαιο τρόπο στις 21 Σεπτεµβρίου 2018, µέρα µεσηµέρι, στην περιοχή της Οµόνοιας, στην καρδιά της Αθήνας. Σήµερα, τρία χρόνια µετά, είµαστε ακόµα σε αναµονή της έναρξης της δίκης.

Γι’ αυτή τη δικαστική διαδικασία, από την πρώτη στιγµή, δηλαδή της αστυνοµικής και της δικαστικής έρευνας, της συλλογής των στοιχείων, των ανακρίσεων, των µαρτυριών, του σχηµατισµού της δικογραφίας, µέχρι αυτή καθαυτή την εκδίκαση έχουµε πολλούς λόγους να ανησυχούµε και να αµφιβάλλουµε αν και κατά πόσο θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Κι όµως, πρόκειται για γεγονός που διαδραµατίστηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας, σε περιοχή µε πολλές ενεργές κάµερες στα γύρω κτήρια, ενώπιον δεκάδων ανθρώπων και στο φως της µέρας. Θα έπρεπε να είναι πολύ απλό και πολύ εύκολο να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να αποδοθούν οι ευθύνες. Ο τρόπος που διεξάγεται όµως αυτή η δικαστική διαδικασία κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννάει, και µας οδηγεί, απολύτως δικαιολογηµένα, στο συµπέρασµα ότι το σύστηµα (δικαστικό, αστυνοµία, κυβέρνηση κ.λπ.) δεν θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Σωρεία ηθεληµένων παρατυπιών

Την ηµέρα που διαπράχθηκε η δολοφονία, µε παρούσα αστυνοµική δύναµη, δεν έγινε αποκλεισµός του χώρου, ενώ υπάρχουν ακόµα και φωτογραφίες που δείχνουν τον ίδιο τον δράστη, σε κοινή θέα, να καθαρίζει τον χώρο εξαφανίζοντας αποδεικτικά στοιχεία. Η αστυνοµία κατ’ επανάληψη αρνείται να προσκοµίσει ή αναζητήσει στοιχεία (συλλογή υλικού από κάµερες γειτονικών κτηρίων, εντοπισµός και κλήση µαρτύρων κ.λπ.).

Ένας από τους αυτόπτες µάρτυρες, ο άνθρωπος µε την κίτρινη µπλούζα, που εντοπίζεται να κινείται στον χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων, ακόµα και πριν ο Ζακ βρεθεί στο κοσµηµατοπωλείο, χρειάστηκε να εντοπιστεί από την ερευνητική οµάδα forensic architecture, η οποία επεξεργάστηκε τα βίντεο που υπάρχουν στην κατοχή της οικογένειας και της πολιτικής αγωγής, και να διεκδικηθεί δηµόσια από το διαδίκτυο, για να πιεστεί η αστυνοµία να γνωστοποιήσει την ταυτότητά του στις δικαστικές αρχές και να κληθεί για κατάθεση. Ακόµη και ύστερα από αυτό όµως, σύµφωνα µε τις αποκαλύψεις από την πλευρά του θύµατος, οι ερωτήσεις κατά την ανακριτική διαδικασία δεν αφορούσαν στις καταγεγραµµένες στο βίντεο κινήσεις του!

Η παραποµπή των δραστών δεν ήταν άµεση. Στην αρχή, η ερευνητική διαδικασία ξεκίνησε µε κατηγορούµενο τον ίδιο τον -νεκρό πλέον- Ζακ! Ακόµα όµως κι όταν παραπέµφθηκαν οι δράστες, οι κατηγορίες δεν ήταν για δολοφονία, αλλά για θανατηφόρα σωµατική βλάβη – ωσάν ο θάνατος να µην οφείλεται σε αυτή τη «θανατηφόρα σωµατική βλάβη». Επιπλέον, η παραποµπή δεν αφορά σε όλα τα, εµφανώς, εµπλεκόµενα πρόσωπα, 11 το σύνολο, αλλά µόνο στον κοσµηµατοπώλη, τον µεσίτη και 4 αστυνοµικούς. Όµως εκτός από τους δύο µαγαζάτορες (που κυριολεκτικά λιντσάρουν το Ζακ ενώπιον  µαρτύρων), εµπλέκονται 8 αστυνοµικοί που ήταν παρόντες και ασκούν αδικαιολόγητη και αναίτια βία στον αιµόφυρτο και ήδη λιπόθυµο Ζακ, καθώς και ο υπάλληλος του ΕΚΑΒ που δεν εφαρµόζει τα προβλεπόµενα πρωτόκολλα, γεγονός για το οποίο έχει κριθεί πειθαρχικά και το πόρισµα του επιρρίπτει ευθύνες.

Ανάκριση… εν κρυπτώ

Εκτός από τις αυτεπάγγελτες κατηγορίες, εξελίσσεται παράλληλα και µια δεύτερη διαδικασία. Η οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου έχει υποβάλλει µήνυση κατά των υπόλοιπων αστυνοµικών και του υπαλλήλου του ΕΚΑΒ. Ο ανακριτής που διεξήγαγε την ανάκριση για την αξιολόγηση της µήνυσης, την απέρριψε. Η οικογένεια άσκησε προσφυγή και η προσφυγή έγινε δεκτή. Όµως, εντελώς ανορθόδοξα, η µήνυση ανατέθηκε εκ νέου στον ίδιο ανακριτή. Κι ενώ οι κανόνες υπαγορεύουν ότι ο ανακριτής πρέπει να κάνει δήλωση αποχής, αφού έχει ήδη κρίνει την υπόθεση, εκείνος την αναλαµβάνει και διεξάγει την ανάκριση χωρίς να ενηµερώσει την πλευρά της οικογένειας, ερήµην της. Αν είχε καλέσει την µηνύτρια πλευρά, εκείνη αυτονόητα θα είχε κάνει αίτηση εξαίρεσής του. Με αυτόν τον ανορθόδοξο και παράτυπο τρόπο εξελίσσεται και αυτή η διαδικασία, στερώντας άλλο ένα δικαστικό εργαλείο από την πλευρά του θύµατος.

Εξαιρετικά µεγάλο είναι, εξάλλου, και το χρονικό διάστηµα αναµονής για την έναρξη της δίκης. Η δίκη είχε οριστεί για τις 21 Οκτωβρίου του 2020. Ο συνήγορος των αστυνοµικών, σηµερινός υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης, διεκδίκησε µε µεγάλη επιµονή και τελικά κατάφερε την επ’ αόριστο αναβολή της. Το δικαστήριο επικαλέστηκε την µη επαρκή εξασφάλιση της δηµοσιότητας, λόγω των περιοριστικών µέτρων κατά της διασποράς της Covid-19. Έτσι η δίκη ξεκινά τρία χρόνια µετά.   

Για να αξιολογήσουµε αν είναι όντως ένα αφύσικα µεγάλο διάστηµα αυτό που παρεµβάλλεται, αρκεί να πούµε το εξής: η δίκη της Xρυσής Aυγής αφορούσε 68 κατhγορούµενους, 3 υποθέσεις, χιλιάδες σελίδες αποδεικτικών στοιχείων, την εκδίκαση της κατηγορίας για εγκληµατική οργάνωση και 30 συνδεδεµένες δικογραφίες. Η προδικαστική διαδικασία ολοκληρώθηκε σε ενάµιση χρόνο. Ενάµιση χρόνο µετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξεκίνησε η δίκη. Η υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου αφορά 11 κατηγορούµενους (και ούτε καν όλους), έγινε µέρα µεσηµέρι on camera και 3 χρόνια µετά δεν ξεκίνησε ακόµα.

Αυτός ο συντονισµός δικαστικών, αστυνοµικών αρχών και πολιτικών προσώπων συγκεκριµένων χώρων (µέλους του σηµερινού κυβερνητικού σχήµατος) είναι ένα από τα πιο εµφανή χαρακτηριστικά αυτής της υπόθεσης. Είναι δε ένα από τα χαρακτηριστικά που την καθιστά υπόθεση µε πολιτικό περιεχόµενο και υπόθεση που αφορά το κίνηµα, µας αφορά όλους. Γιατί είναι µια υπόθεση που οι θεσµοί της εξουσίας συντονίζονται απαξιώνοντας την ίδια τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός/µίας από εµάς.

Ζακ και Παύλος Φύσσας: ο κοινός παρονοµαστής πέρα από τις διαφορές

Η δολοφονία του Ζακ είναι µία υπόθεση που πολλές φορές παραλληλίστηκε και «συναντήθηκε» µε την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου. Είτε σε συµβολικό είτε σε κινηµατικό είτε σε συναισθηµατικό και συµβολικό επίπεδο(µε την παρουσία της Μάγδας δίπλα στη µητέρα του Ζακ), έχουν συνδεθεί. Ο κοινός παρονοµαστής, προφανής για µας αλλά υπαρκτός στο µυαλό των περισσότερων είναι ένας: ο φασισµός. ∆εν πρόκειται για ίδιες υποθέσεις. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ένα οργανωµένο φασιστικό έγκληµα. Η δολοφονία του Ζακ ήταν «αυθόρµητο» λιντσάρισµα από αδίστακτους «νοικοκυραίους» που ανέλαβαν καταχρηστικά τον ρόλο του τιµωρού µε την κάλυψη της αστυνοµίας.

Όµως όσο κι αν δεν πρόκειται για ίδιες υποθέσεις, έχουν κοινή βάση, έχουν την ίδια ρίζα. Το κλίµα που είχε δηµιουργηθεί από τα χρόνια της κρίσης µετά το 2008 από την ακροδεξιά και τους φασίστες, το κλίµα της καθηµερινής βίας, η συγκάλυψη των εγκληµάτων τους από την αστυνοµία και η ανοχή ή/και η διασύνδεση µε κυβερνητικούς κύκλους σε κάποιες περιπτώσεις. Η κανονικοποίηση αυτής της βίας στα µάτια ενός τµήµατος της κοινωνίας, ήταν το υπόβαθρο για τη δολοφονία του Ζακ.

Ο Ζακ έφερε πολλές ταυτότητες, ήταν gay, οροθετικός, drag queen, ακτιβιστής, αντιφασίστας. Οι ταυτότητές του αυτές, που τις υπερασπιζόταν δηµόσια, στάθηκαν  πολλές φορές η αιτία να υποστεί βία και επιθέσεις. Λόγω αυτών των ταυτοτήτων του, στα µάτια ανθρώπων όπως αυτοί που διέπραξαν το έγκληµα ήταν «µη κανονικός», άρα η ζωή του και η σωµατική του ακεραιότητα είχαν λιγότερη αξία, ήταν απειλή για τον «νοικοκυραίο». Αυτό δεν είναι µια «υπόθεση» για το κίνητρο της δολοφονίας. Το έχουν παραδεχτεί οι ίδιοι οι δράστες µε τον δηµόσιο λόγο τους. Τις µέρες µετά τη δολοφονία, ο µεσίτης, συναυτουργός στη δολοφονία και δηλωµένος ακροδεξιός, υπερασπιζόταν τον εαυτό του και την πράξη του µε ρατσιστικά επιχειρήµατα συκοφάντησης του Ζακ. Το κλίµα της ατιµωρησίας και της βίας, οι διασυνδέσεις τους µε την αστυνοµία και ακροδεξιούς χώρους, τους έδωσαν την αυτοπεποίθηση να κάνουν πράξη τις ρατσιστικές ιδέες τους, δολοφονώντας µε αυτό τον κτηνώδη τρόπο έναν άνθρωπο.

Τις προηγούµενες µέρες ζήσαµε φασιστικές επιθέσεις στη Σταυρούπολη και µετά στο Ν. Ηράκλειο. Είδαµε µαθητές που έχουν στρατολογηθεί σε ναζιστικούς πυρήνες να χαιρετούν ναζιστικά και ακούσαµε την κυβέρνηση να αναπαράγει τη θεωρία των δύο άκρων «ξεπλένοντας» τους φασίστες. Είναι γεγονότα που θυµίζουν την κατάσταση όταν είχε ξεκινήσει η άνοδος της Χρυσής Αυγής µία δεκαετία πριν. Είναι προσπάθεια των φασιστών να ξανακαταλάβουν τον δρόµο, να εγκαταστήσουν ξανά τη βία και την ανασφάλεια για όποιον δεν τους ταιριάζει, για πρόσφυγες, µετανάστριες, lgbtqi+ άτοµα, αριστερούς και ακτιβιστές. Απλώνουν ξανά την κοπριά τους για να φυτρώσουν φαινόµενα σαν κι αυτό της δολοφονίας της Zackie.

Η δικαίωση του Ζακ, λοιπόν, δεν αφορά µόνο στην ηθική ικανοποίηση των δικών του ανθρώπων. ∆εν αφορά επίσης µόνο την lgbt κοινότητα. Αφορά όλες/ους µας, και µετά τα γεγονότα της Σταυρούπολης είναι από αυτές τις µάχες που η σηµασία τους γίνεται ζωτική για τη δική µας πλευρά αυτού του κόσµου.

Της Αθηνάς Σκαμπά

Το κίνηµα για τα δικαιώµατα των γυναικών στο Αφγανιστάν δεν ξεκινάει τώρα, συνεχίζεται!

Στις 14 Σεπτεµβρίου, η Dawn Wooten -νοσοκόµα που εργάζεται σε ένα κέντρο κράτησης µεταναστ(ρι)ών της Τζόρτζια- κατήγγειλε τις συνθήκες εντός των ιδιωτικής διαχείρισης εγκαταστάσεων της κοµητείας του Irwin. Πολλοί από τους µετανάστες που κρατούνται  στο κέντρο βιώνουν απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, έλλειψη προστασίας από το COVID-19 και ακραία ιατρική παραµέληση. Το ιατρικό προσωπικό, καθώς και οι κρατούµενες γυναίκες, ισχυρίζονται ότι είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το υψηλό ποσοστό υστερεκτοµών που εκτελείται από τον -ιδιωτικής σύµβασης- γιατρό.

Το γυναικείο κίνηµα και η Αριστερά στη ∆ύση βλέπουν µε φρίκη -και δικαίως- την επιστροφή των Ταλιµπάν στην εξουσία στο Αφγανιστάν, ειδικά όσον αφορά τα δικαιώµατα των γυναικών. Όµως αν θέλουµε να βοηθήσουµε τις γυναίκες του Αφγανιστάν, πρέπει να µετατρέψουµε το συναίσθηµα της φρίκης σε πολιτική, σε πολιτικές προτάσεις και διεκδικήσεις, πρώτα και κύρια στις πλούσιες χώρες της ∆ύσης και φυσικά και στην Ελλάδα. Να το πούµε προκαταβολικά: Το πρώτο και κύριο που µπορούµε και πρέπει να κάνουµε άµεσα είναι να αποκαλύψουµε την υποκρισία των κυβερνήσεων και των ΜΜΕ, που στα λόγια µιλάνε για την καταπάτηση των δικαιωµάτων των γυναικών, και να απαιτήσουµε από τις δυτικές κυβερνήσεις και φυσικά την Ελλάδα, να δίνει πολιτικό άσυλο «αυτοδίκαια», χωρίς περαιτέρω «εξατοµικοποιηµένες» διαδικασίες, σε κάθε Αφγανή γυναίκα (και στην οικογένειά της, παιδιά ή σύζυγο, αν έχει) που είναι στα καµπς των προσφύγων σήµερα και αυτών των γυναικών που θα φτάσουν στα σύνορα αύριο. Χωρίς να τα βάλουµε µε τους φράχτες του Μηταράκη και του Μητσοτάκη, τα συναισθήµατα φρίκης θα αποδειχτούν χρήσιµα µόνο για αυτικαίωση των «ευαίσθητη φεµινιστικών ψυχών».

Για να γίνει αυτό, πρέπει να έχουµε ξεκάθαρη πολιτική εκτίµηση των εξελίξεων στο Αφγανιστάν. «Είναι αστείο να λέει κανείς ότι αξίες όπως “δικαιώµατα των γυναικών”, “δηµοκρατία”, “ανασυγκρότηση της χώρας” κ.λπ. ήταν µέρος των στόχων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν». Έτσι ξεκινάει η ανακοίνωση για την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιµπάν στη σελίδα της RAWΑ,(1) της πιο ιστορικής φεµινιστικής οργάνωσης στο Αφγανιστάν µε έτος ίδρυσης το 1977. Και είναι απόλυτα σωστό. ∆εν µπορεί να υπάρξει φεµινιστική και αριστερή αλληλεγγύη στις γυναίκες του Αφγανιστάν χωρίς ξεκάθαρη διαχωριστική γραµµή ενάντια στη συνέχιση της κατοχής από τις ΗΠΑ και το NATO (της Ελλάδας περιλαµβανοµένης) και ενάντια στην αναδροµική δικαίωση της κατοχής. Χωρίς αυτή τη διαχωριστική γραµµή, κάθε αγώνας στη ∆ύση για τα δικαιώµατα των γυναικών στο Αφγανιστάν, θα φαντάζει στην καλύτερη περίπτωση υποκριτικός, στη χειρότερη θα αναβαθµίζει τους Ταλιµπάν σε «αναγκαίο κακό» στα µάτια όχι µόνο των αντρών αλλά και πάρα πολλών γυναικών στο Αφγανιστάν.

Είναι αλήθεια ότι υπήρξε µια µικρή µειοψηφία γυναικών που απέκτησαν βαθµούς ελευθερίας, στην εργασία, στη µόρφωση, στην κοινωνική άνοδο, στο ντύσιµο µετά την εισβολή των Αµερικανών το 2001. Όπως είναι αλήθεια ότι µια αντίστοιχη µειοψηφία γυναικών είχε κερδίσει τέτοια δικαιώµατα και µετά από την εισβολή της ΕΣΣ∆ παλιότερα, το 1979, τα οποία χάθηκαν όταν οι υποστηριζόµενοι από τις ΗΠΑ µουτζαχεντίν κατέλαβαν την εξουσία µετά την ήττα και την αποχώρηση των ρωσικών στρατευµάτων. Είναι αλήθεια επίσης ότι αυτά τα δικαιώµατα θα χαθούν ή στην καλύτερη περίπτωση θα περιοριστούν µε την άνοδο των Ταλιµπάν στην εξουσία σήµερα.

Η ζωή των γυναικών σε µια κοινωνική και οικονοµική έρηµο

Αυτό όµως δεν πρέπει να µας κάνει να ξεχνάµε ότι 50 χρόνια ξένων εισβολών και εµφύλιων συγκρούσεων των διάφορων φατριών µουτζαχεντίν και φυλάρχων (οι Ταλιµπάν είναι µια µόνο πτέρυγα από αυτές τις οργανώσεις των ισλαµιστών) έχουν κάνει το Αφγανιστάν κοινωνική και οικονοµική έρηµο, χωρίς βιοµηχανική ανάπτυξη, µε αγροτική οικονοµία που κυριαρχείται από τη µονοκαλλιέργεια οπίου, µε τις γυναίκες στο έλεος των ισχυρών, των δυτικών εισβολέων, των κυβερνητικών δυνάµεων, των ντόπιων µεγαλοτσιφλικάδων και φυλάρχων. Εκατοµµύρια γυναίκες του Αφγανιστάν εργάζονταν και θα συνεχίσουν να εργάζονται στον αγροτικό τοµέα ή στα υφαντά στο σπίτι, χωρίς ποτέ να αποκτήσουν τα δικαιώµατα που µας δείχνει η τηλεόραση, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει ούτε το βασικό δικαίωµα στην επιβίωση, το να έχει η οικογένεια φαγητό στο τραπέζι κάθε µέρα. Όταν µια γυναίκα πεινάει, κι αυτή και τα παιδιά της, και εξαρτάται οικονοµικά αλλά και η σωµατική της ακεραιότητα από τον άντρα της οικογένειας, για ποια δικαιώµατα παραπάνω µπορεί να σκεφτεί, πολύ περισσότερο να διεκδικήσει; Πώς να αµφισβητήσει την εξουσία του άντρα στην οικογένεια, πώς να αµφισβητήσει τη µπούργκα, όταν εκεί έξω είναι εντελώς απροστάτευτη από τους άλλους άντρες και τις κάθε είδους ένοπλες οµάδες, δυτικές ή ντόπιες, κυβερνητικές ή αντικυβερνητικές;

Αυτή η διαπίστωση βάζει ένα ακόµα καθήκον σε µας, εδώ στη ∆ύση. Κάθε ιµπεριαλιστική δύναµη, από τις ΗΠΑ µέχρι την Κίνα και τη Ρωσία, και όλες οι ανθυποϊµπεριαλιστικές χώρες από κοντά, βρίσκονται ήδη τόσο σε συνεννοήσεις όσο και σε εκβιασµούς µε το καθεστώς των Ταλιµπάν ώστε να εξασφαλίσουν επιρροή στη διάδοχη κατάσταση. ∆ικό µας καθήκον είναι να σταθούµε ενάντια σε οποιαδήποτε οικονοµικό εµπάργκο και να απαιτήσουµε συνέχιση και αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας από τις δυτικές κυβερνήσεις. Κάθε οικονοµικός στραγγαλισµός του Αφγανιστάν, πρώτα και κύρια θα πλήξει τις γυναίκες.

Η σαρία και το κίνηµα για τα δικαιώµατα των γυναικών

Έχοντας πει τα προηγούµενα, δεν µπορούµε φυσικά να παραβλέψουµε την εφαρµογή από τους Ταλιµπάν της σαρία, του ισλαµικού νόµου. Πρέπει να πούµε ξεκάθαρα και να καταγγείλουµε ότι αυτό αποτελεί νοµική -και όχι µόνο- οπισθοδρόµηση όσον αφορά στα γυναικεία δικαιώµατα. Από την άλλη όµως, δεν υπάρχει µια σαρία παντού. Κάθε καθεστώς έχει τη δική του εκδοχή και τις δικές του ανοχές: τα γυναικεία δικαιώµατα είναι σε πολύ καλύτερη µοίρα στο Ιράν από ό,τι στη σύµµαχη χώρα της ∆ύσης -και, µην ξεχνάµε, της Ελλάδας- Σαουδική Αραβία. Το νοµικό σύστηµα από µόνο του, χωρίς να πάρουµε υπόψη µας την κοινωνική και οικονοµική πραγµατικότητα, δεν αρκεί για να βγάλουµε συγκεκριµένα συµπεράσµατα για την κατάσταση των γυναικείων δικαιωµάτων σε µια χώρα.

Το φεµινιστικό κίνηµα στο Αφγανιστάν δεν ξεκινάει τώρα, εξαιτίας των Ταλιµπάν’ αποτελεί συνέχεια των αγώνων εδώ και δεκαετίες. Αναφέραµε πριν την RAWA, που δραστηριοποιείται από το 1977. Να θυµίσουµε τις µεγάλες κινητοποιήσεις γυναικών (και αντρών) το 2015 ενάντια στο λιντσάρισµα της Farkhunda,(2) µιας γυναίκας που λιντσαρίστηκε από ένα πλήθος κυρίως αντρών αλλά όχι µόνο, µετά την ψευδή κατηγορία ενός θρησκευτικού ηγέτη ότι έκαψε το κοράνι. Ούτε το νοµικό σύστηµα ούτε η αστυνοµία του κατοχικού καθεστώτος προστάτεψε αυτή τη γυναίκα – τους δολοφόνους της προστάτεψε. Και αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου, η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών, οι βιασµοί, το κυνήγι µέχρι θανάτου των µοιχών, τα εγκλήµατα «τιµής», όλα αυτά υπήρχαν ανεµπόδιστα και πριν, µε τις κατοχικές και κυβερνητικές δυνάµεις να αδιαφορούν ή να καλύπτουν τους θύτες και να κακοποιούν περαιτέρω τα θύµατα.

∆εν θα πεθάνει το γυναικείο κίνηµα στο Αφγανιστάν µετά τους Ταλιµπάν. Καθήκον δικό µας στη δύση είναι να µην ξεχάσουµε, µόλις τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις σβήσουν τους προβολείς από την γυναικεία καταπίεση σε αυτή τη χώρα. Να καταγγέλλουµε την υποκρισία και τις συµµαχίες ή/και την εχθρότητα των ∆υτικών µε το καθεστώς. Να βοηθάµε κάθε σπίθα αντίστασης και διεκδίκησης, κάθε φεµινιστική δράση στο ίδιο το Αφγανιστάν. Να αντισταθούµε σε κάθε απόπειρα οικονοµικού στραγγαλισµού του Αφγανιστάν. Αν απαιτήσουµε στις χώρες µας, που ξέρουµε πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου αθώες στην καταπίεση των γυναικών, να δίνουν άσυλο και να έχουν ανοιχτά σύνορα σε κάθε Αφγανή (και Αφγανό) πρόσφυγα. Να βοηθάµε τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες εδώ να βρουν δουλειά, σχολεία, να πάρουν ταξιδιωτικά έγγραφα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε όποια χώρα επιθυµούν, να υψώσουµε τείχος προστασίας απέναντι στην κυβέρνηση και τους µπάτσους της, απέναντι στον ρατσισµό, που τις/τους διώκει και τις/τους κακοποιεί. Ο αγώνας συνεχίζεται, και στις χώρες µας, και στο Αφγανιστάν!

Σηµειώσεις-παραποµπές:

1. http://www.rawa.org/rawa/2021/08/21/rawa-responds-to-the-taliban-takeover.html

2. https://www.theguardian.com/world/2015/mar/24/farkhunda-thousands-march-in-kabul-demanding-justice-for-woman-killed-by-mob

Λάβαμε την παρακάτω καταγγελία από την συλλογικότητα Witches Of The South:

ΤW: Σεξουαλική επίθεση «Χθές το βράδυ κατα την διάρκεια του αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Πλατεία Πρωτομαγιάς και ενώ είχα πάει στο δασάκι για κατούρημα, ένας άνδρας αγνώστων στοιχείων με πλησίασε από πίσω και με πολύ γρήγορες κινήσεις διείσδυσε το δάχτυλό του μέσα μου και αμέσως μετά έφυγε τρέχοντας χωρίς να προλάβω να δω το πρόσωπο του ή να αντιδράσω». Αναδημοσιεύουμε την καταγγελία και έχουμε μιλήσει με το θύμα που έδωσε συγκατάθεση να ενημερωθεί η διοργάνωση. Στεκόμαστε αλληλέγγυες -α σε κάθε πλάσμα που παραβιάστηκε σε κάθε πάρκο , σε κάθε γειτονιά , σε κάθε σπίτι , σε κάθε πάρτι, σε κάθε κατάληψη, σε κάθε συλλογικότητα. Αγώνας τώρα για επανοικειοποιηση του δημόσιου χώρου για να ζούμε και να κινούμαστε ελεύθερα Αγώνας τώρα για να χτίσουμε τους δικούς μας χώρους απαλλαγμένους από παραβιαστικα άτομα και συμπεριφορές

Reclaim the parks

Reclaim the night

Καμία μόνη

Witches Of The South.

Ως Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό” και Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών καταδικάζουμε την κακοποιητική συμπεριφορά που συνέβη χθες στο δασάκι έξω από το χώρο της διοργάνωσης της Αντιρατσιστικής γιορτής στην Πλατεία Πρωτομαγιάς. Στεκόμαστε δίπλα στο άτομο που υπέστη την παρενόχληση, και λυπούμαστε ειλικρινά για αυτό που συνέβη – είμαστε αυτονόητα δίπλα σε κάθε άτομο που έχει υποστεί σεξουαλική, έμφυλη ή ρατσιστική βία. Με τις δράσεις μας κάθε μέρα αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο που καμία και κανένα άτομο δεν θα φοβάται να γυρίσει σπίτι το βράδυ, να είναι ως αργά στα πάρκα, στις πλατείες, οπουδήποτε και σε οποιοδήποτε δημόσιο ή μη χώρο!

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Είναι κακόγουστο αστείο να λέγεται ότι «τα δικαιώματα των γυναικών», «η δημοκρατία» και «η ανοικοδόμηση του Αφγανικού έθνους» ήταν οι στόχοι των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, λένε σε συνέντευξή τους οι γυναίκες της RAWA¹.

Στα 20 χρόνια της κατοχής, αυτές οι δυνάμεις βύθισαν τη χώρα στην καταστροφή και το χάος. Την μετέτρεψαν στην πιο διεφθαρμένη, υπό τον έλεγχο της μαφίας των ναρκωτικών και επικίνδυνη, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, χώρα.

Ήδη από τις 11 Οκτώβρη 2001, τις πρώτες μέρες της αμερικανικής κατοχής του Αφγανιστάν, η RAWA προειδοποιούσε ότι οι δολοφονίες αθώων πολιτών από τις δυνάμεις κατοχής όχι μόνο δίνουν άλλοθι στους Ταλιμπάν, αλλά ενισχύουν επιπλέον τις φονταμενταλιστικές δυνάμεις στην περιοχή και στον κόσμο. Το λάβαρο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είχε πίσω του τη στήριξη της τρομοκρατίας. Οι συμμαχικές δυνάμεις ήταν άρπαγες και δολοφόνοι. Από την αρχή μέχρι τις τελευταίες συμφωνίες της Ντόχα και την απελευθέρωση 5.000 τρομοκρατών από τις φυλακές φαινόταν ότι ούτε η απόσυρση αυτών των δυνάμεων θα γινόταν ομαλά. Ο κύριος στόχος των νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν ήταν να δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικής αστάθειας και τρομοκρατίας στην περιοχή, για να περικυκλώσουν την Κίνα και τη Ρωσία και να υπονομεύσουν τις οικονομίες τους, διαμέσου τοπικών πολέμων. Φυσικά και δεν ήθελαν τέτοια ατιμωτική και καταστροφική έξοδο από τη χώρα. Έφυγαν από το Αφγανιστάν όχι γιατί νικήθηκαν από τους Ταλιμπάν, αλλά λόγω της εσωτερικής κρίσης μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπως φάνηκε στην πορεία της πανδημίας, την επίθεση στο Καπιτώλιο στις 6 Γενάρη και στις μεγάλες διαμαρτυρίες του λαού. Υποχρεώθηκαν να αποσύρουν τα στρατεύματά τους για να επικεντρωθούν στα καυτά ζητήματα στο εσωτερικό τους. Εξάλλου, αυτός ο πόλεμος ήταν εξαιρετικά δαπανηρός, κόστισε τρισεκατομμύρια δολάρια, όλα από τις τσέπες των φορολογούμενων.

Σήμερα, που η χώρα είναι και πάλι στα χέρια των Ταλιμπάν, στη Δύση θρηνούν για την καταστροφή της δημοκρατίας! Όμως εμείς οι γυναίκες της RAWA γνωρίζουμε καλά ότι αυτή η κατάσταση υπήρχε και στη διάρκεια των 20 χρόνων της κατοχής, με εκατοντάδες δολοφονίες καθημερινά, που, όμως δεν δημοσιοποιούνταν.

Όσο για τους Ταλιμπάν, που επαγγέλονται μια ηπιότερη πολιτική και αμνηστία, το κάνουν για να κερδίσουν χρόνο, να οργανωθούν, να δημιουργήσουν κυβερνητικές δομές, μυστικές υπηρεσίες και το Υπουργείο για τη διάδοση της Αρετής και την πρόληψη του Κακού. Αυτό το Υπουργείο θα είναι υπεύθυνο για τον έλεγχο των μικρών λεπτομερειών της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, όπως το ντύσιμο, το μάκρος στο μούσι, το να έχει η γυναίκα έναν άντρα συνοδό, τον πατέρα, τον αδελφό, το σύζυγο, όταν βγαίνει από το σπίτι, όπως επιβάλουν οι νόμοι της σαρία. Η αληθινή φύση των Ταλιμπάν, όσο κι αν προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την εικόνα που δίνουν στους Δυτικούς, είναι ότι παραμένουν ισλαμιστές, φονταμενταλιστές, μισογύνηδες, απάνθρωποι, βάρβαροι, αντιδραστικοί,αντιδημοκράτες, ενάντια στην πρόοδο.

Στό ερώτημα γιατί έπεσε τόσο γρήγορα η κυβέρνηση που υποστήριζε η Αμερική οι απαντήσεις που μπορεί να δοθούν είναι πολλές.

Πρώτον, υπήρχε μυστική συμφωνία των Αμερικανών με τους Ταλιμπάν για τη δημιουργία μιάς κυβέρνησης των Ταλιμπάν. Οι Αφγανοί στρατιώτες δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν για αυτό.

Δεύτερον, η πλειοψηφία των νέων Αφγανών, που κατατάσσονταν στο στρατό, το έκανε, λόγω ακραίας φτώχειας και ανεργίας. Οι Δυτικοί, επί 20 χρόνια, εμπόδιζαν την ανάπτυξη της βιομηχανίας στη χώρα, αφήνοντας σαν μόνο εισόδημα την παραγωγή του οπίου.

Τρίτον, οι αφγανικές δυνάμεις έπαιρναν διαταγές από το προεδρικό μέγαρο να παραδίνονται στους Ταλιμπάν.Έτσι, πολλές επαρχίες πέρασαν ειρηνικά στα χέρια των Ταλιμπάν.

Τέταρτον, το καθεστώς-μαριονέτα των Χαμίντ Καρζάϊ και Ασλάφ Γκανί, αποκαλούσε επί χρόνια τους Ταλιμπάν «δυσαρεστημένους αδελφούς» και απελευθέρωνε από τις φυλακές τους πιο ανελέητους διοικητές και ηγέτες των Ταλιμπάν. Γιατί, λοιπόν, να πολεμήσουν οι αφγανοί στρατιώτες τους «αδελφούς» τους;

Πέμπτον, οι ένοπλες δυνάμεις βυθίστηκαν σε μια χωρίς προηγούμενο διαφθορά. Οι περισσότερι στρατηγοί, θρονιασμένοι στην Καμπούλ, γέμιζαν τις τσέπες τους με εκατομμύρια δολλάρια, που τα έκοβαν ακόμα και από το μισθό και το φαγητό των στρατιωτών, που πολεμούσαν στο μέτωπο.

Έκτον, οι εκκλήσεις των στρατιωτων να σταλούν ενισχύσεις στις μάχες με τους Ταλιμπάν αγνοήθηκαν. Τους άφηναν επί εβδομάδες χωρίς τρόφιμα και χωρίς οπλισμό, με κατάληξη να σφαγούν από τους Ταλιμπάν.

Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός το 2019 ο Ασράφ Γκανί ομολόγησε ότι μετα το 2014 σκοτώθηκαν στις μάχες πάνω από 45.000 Αφγανοί και μόνο 72 μέλη των συμμαχικών δυνάμεων.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι μέσα στην ίδια την κοινωνία επικρατούσε όλο και μεγαλύτερη διαφθορά, αδικία, αβεβαιότητα, απάτη, τρομακτική φτώχεια, λαθρεμπόριο και εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό ήταν το έδαφος, που πάνω του πάτησαν οι Ταλιμπάν.

Οι γυναίκες του Αφγανιστάν είναι τώρα πολιτικά συνειδητές, δεν δέχονται να ζουν με μπούργκα -κάτι που δέχονταν πιο εύκολα πριν 20 χρόνια- και βρίσκουν έξυπνους τρόπους να παραμένουν ασφαλείς, συνεχίζοντας να αντιστέκονται. Χαρακτηριστικά, την πρώτη μέρα της κατάληψης της πρωτεύουσας μια ομάδα γυναικών γέμισε τους δρομους με γκράφιτι «κάτω οι Ταλιμπάν». Ενώνουν τις φωνές τους με τα κινήματα “Occupy Wall Street” και “Black Lives Matter”, οργανώνουν την αντίστασή τους και ελπίζουν ότι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει το Αφγανιστάν και τις αφγανές γυναίκες.

Από το site της RAWA

Απόδοση  Κατερίνα Μάτσα

Πηγή: https://www.neaprooptiki.gr

Με μεγάλη επιτυχία διοργανώθηκε το Σάββατο 26 Ιούνη η εκδήλωση «Μεταρρύθμιση οικογενειακού δικαίου: αντιδραστική επιστροφή στην “Αγία Οικογένεια” και αποκλεισμοί των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων» από την Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό” και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Βρεθήκαμε μαζί στην πλατεία Αυδή – εν μέσω καύσωνα – αλλά με πολλή όρεξη για να συζητήσουμε με αφορμή τον Ιούνιο-μήνα Pride και μετά την ψήφιση του νέου οικογενειακού δίκαιου με την εισαγωγή της εξαναγκαστικής συνεπιμέλειας μετά το διαζύγιο. Οι καλεσμένες Βανέσα Βενέτη, Αναστασία Γκόνη Καραμπότσου και ο καλεσμένος μας Γιώργος Κουμπούρας, μαζί με την Ελένη Αναστασιάδου και το Νίκο Δημητριάδη από την Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”, μας μίλησαν η καθεμία υπό το πρίσμα διαφορετικών βιωμάτων και ιδιοτήτων. 

Η Ελένη Αναστασιάδου από την ΚΑΡ άνοιξε τη συζήτηση βάζοντας το πλαίσιο της ψήφισης του νόμου: Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λοιπόν, αγνοώντας τις έντονες αντιδράσεις φεμινιστικών ομάδων, ομάδων γυναικών, θεσμικών φορέων και πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, ψήφισε την μεταρρύθμιση του οικογενειακού Δικαίου- που επιβάλλει τη συνεπιμέλεια των παιδιών μετά τη λύση του γάμου. Η ρύθμιση αυτή διεκδικήθηκε από ομάδες (λόμπι) «ενεργών μπαμπάδων» και «συλλόγων πατεράδων». Χαρακτηριστικό της επιχειρηματολογίας τους ήταν τόσο τα ψευδή στοιχεία για ποσοστά συνεπιμέλειας ανά τον κόσμο όσο και τα σεξιστικά σχόλια και ο εκδικητικός λόγος, για το φεμινιστικό κίνημα και τις γυναίκες γενικότερα. Το πιο προβληματικό στοιχείο του νόμου είναι ότι εγκλωβίζει σε καταπιεστικούς ή/και κακοποιητικούς γάμους, άτομα που επιχειρούν να ξεφύγουν από αυτούς. Πολύ χειρότερα είναι όταν τα άτομα αυτά υφίστανται έμφυλη ενδοοικογενειακή βία αφού για την προστασία των θυμάτων απαιτείται οριστική καταδικαστική απόφαση εις βάρος του βίαιου γονέα, διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα στην Ελλάδα. Επιπλέον, συγκαλυμμένα μεν, εμπνεόμενο από τη θεωρία της «γονεϊκής αποξένωσης», την οποία δεν έχει αποδεχτεί καμία επιστημονική κοινότητα, τουλάχιστον με τον τρόπο που παρουσιάζεται στο νόμο και θέτοντας ως ύψιστο αγαθό την επικοινωνία με το γονέα που δεν διαμένει μαζί, ταυτίζει το συμφέρον του παιδιού με εκείνο του γονέα. Θεωρούμε επίσης, συνέχισε η Ελένη, ότι τα άτομα που θα πλήττονται περισσότερο από τις «παρενέργειες» του νόμου θα είναι οι οικονομικά  ασθενέστερες γυναίκες, οι μετανάστριες, τα φτωχά άτομα, οι ανάπηρες γυναίκες, οι άνεργες, οι προσφύγισσες, για τις οποίες, μάλιστα, η δυνατότητα προσφυγής με όποιο τρόπο στη δικαιοσύνη είναι αδύνατη. Δεν θεωρούμε τυχαία άλλωστε, την τοποθέτηση βουλευτή που είπε ότι : «ένας κακοποιητής μπορεί να είναι καλός πατέρας» την ίδια την ημέρα ψήφισης του νόμου. Τυχαίες δεν είναι ούτε οι φράσεις που ακούσαμε μετά την την πρόσφατη γυναικοκτονία και της αδερφής μας Κάρολαιν, ότι ««αγάπη» τυφλώνει» ξεπλένοντας τις γυναικοκτονίες. Έχοντας μάλιστα κατά νουκαι τη δήλωση του δολοφόνου της πως θέλει η υπόθεση να τελειώνει, να εκτίσει την ποινή του για να μεγαλώσει το παιδί του, μας εξοργίζει που εκείνοι συνεχίζουν να μιλούν για υποχρεωτική συνεπιμέλεια, χωρίς καμία πρόβλεψη για τέτοιες περιπτώσεις έμφυλης βίας. 

Ακολούθησε, ο Νίκος Δημητριάδης – από την ΚΑΡ. Ξεκίνησε μιλώντας για την πλήρη απουσία των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων από την αντιμεταρρύθμιση Τσιάρα, καθώς η κυβέρνηση αδιαφορεί – έμπρακτα- για τη θεσμοθέτηση βασικών διεκδικήσεων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας όπως ο γάμος, η κατοχύρωση της γονεϊκότητας και της τεκνοθεσίας για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Την ίδια αδιαφορία είχε επιδείξει άλλωστε και με τη μη μη αναθεώρηση του άρθρου 21

για τις διακρίσεις, όπου δεν υπήρξε συμπερίληψη σε διακρίσεις βάσει φύλου, ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού. 

Εκδήλωση – συζήτηση για τη μεταρρύθμιση οικογενειακού δικαίου: αντιδραστική επιστροφή στην «Αγία Οικογένεια» και αποκλεισμοί ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. pic.twitter.com/j87gPj58Uj

— ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (@Ksmetanastwn) June 26, 2021

«Οποιοδήποτε άτομο δε μπορεί και δε θέλει να χωρέσει στα καλούπια της υποτιθέμενης κανονικότητας και δήθεν καθωσπρεπισμού που τόσο η παρούσα κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες προσπαθούν να επιβάλλουν, καταπιέζεται εκτός των άλλων και θεσμικά.» ανέφερε ο Νίκος. Συνέχισε εξηγώντας τις βλαπτικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για ένα λοάτκι παιδί η εξαναγκαστική παραμονή ή επικοινωνία ή ακόμη και να λαμβάνονται σημαντικές για τη ζωή του αποφάσεις από ένα κακοποιητικό ή μη υποστηρικτικό γονέα. Έκλεισε την τοποθέτησή του αναδεικνύοντας τη μεγάλη έλλειψη του οικογενειακού όσον αφορά τη ρύθμιση της επιμέλειας παιδιών ομόφυλων ζευγαριών ή γονέων που έχουν προχωρήσει σε επαναπροσδιορισμό φύλου. 

Η Βανέσα Βενέτη– τρανς γονέας, αρθρογράφος και ακτιβίστρια, μας μίλησε με ζωντανό λόγο για την εμπειρία της τρανς κατάστασης, για τα τρανς άτομα που υπάρχουν από τους αρχαίους χρόνους και σε διαφορετικούς πολιτισμούς και αναφέρονται ως «οι άνθρωποι με τα δύο πνεύματα», για τις καθημερινές διακρίσεις και βία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα σε όλο τον κόσμο. Μας είπε για την πλήρη έλλειψη στήριξης στα τρανς άτομα από τη μεριά του κράτους, καθώς για παράδειγμα αντιμετωπίζει τις ιατρικές διαδικασίες επαναπροσδιορισμού φύλου ως «αισθητικές επεμβάσεις» και δεν τις καλύπτει. Μας είπε ακόμη για τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην πρόσβαση στην αγορά εργασίας, για το μεγάλο κόστος που χρειάζεται να πληρώσει κάποιο ώστε να ρυθμίσει τα νέα έγγραφά του, αλλά και για το υποχρεωτικό διαζύγιο το οποίο εφαρμόζεται αμέσως μετά τη διαδικασία του επαναπροσδιορισμού από ένα από τα δύο μέλη της έγγαμης συμβίωσης. Στη συνέχεια, η Βανέσα επικεντρώθηκε στο μισογυνικό νόμο Τσιάρα, που εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους παιδιά και κακοποιημένες γυναίκες. Καμία εντύπωση δε θα πρέπει να μας κάνει, είπε η ίδια, για το ότι απουσιάζουν από αυτό οι υπαρκτές λοάτκι οικογένειες. Μας μίλησε ακόμη για το προσωπικό της δύσκολο βίωμα ως τρανς γονέας, και τη δυσκολία να δει το παιδί της αλλά και για τη θέληση της να συνεχίζει να αγωνίζεται για την αναγνώριση της τρανς γονεϊκότητας. 

«Σε ποια οικογένεια θέλουν να επιστρέψουμε ; Σε αυτή που ο άντρας θα ρίχνει τη σφαλιάρα του, και η γυναίκα θα κάθεται να «κρατήσει το σπίτι» της ; Σε μια οικογένεια χωρίς τα λοάτκι μέλη της, χωρίς μετανάστες; Το πατριαρχικό μοντέλο οικογένειας έχει αποτύχει.»

Έκλεισε το λόγο της τονίζοντας ότι έχουμε χρέος να πούμε ΟΧΙ στο πισωγύρισμα, να πούμε όχι στο κράτος κακοποιητή.

Ακολούθησε η Aναστασία Γκόνη Καραμπότσου δικηγόρος. Η Αναστασία, με εκκίνηση τη φεμινίστρια θεωρητικό Κάρολ Σμαρτ – η οποία στο έργο της εστιάζει στο οικογενειακό δίκαιο ως κατεξοχήν πεδίο επιβεβαίωσης της πατριαρχικής οργάνωσης της κοινωνίας- στην τοποθέτησή της μας μίλησε για το περιεχόμενο του νέου νόμου για το οικογενειακό δίκαιο, και τις επιπτώσεις του σε γυναίκες, παιδιά και ευάλωτα άτομα. Παρόλο που το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει επικεντρώσει τις διεκδικήσεις του στη θεσμική κατοχύρωση εγκλημάτων με έμφυλο πρόσημο που ανήκουν στο χώρο του ποινικού δικαίου, εξήγησε η Αναστασία, αξίζει να παρατηρήσουμε τη σημασία του οικογενειακού δικαίου μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε- το δίκαιο του 1983. Ήταν ο νόμος αυτός που κατήργησε τη μοιχεία, νομιμοποίησε τα παιδιά εκτός γάμου και ενίσχυσε πολλαπλά τη φιλελευθεροποίηση των οικογενειακών σχέσεων και ακολούθησε ο πολιτικός γάμος. Πολλά χρόνια μετά- και καθυστερημένα σε σχέση με τις περισσότερες ευρωπαικές χώρες, εισήχθη στο δίκαιο της χώρας και το σύμφωνο συμβίωσης που περιλαμβάνει και τα ομόφυλα ζευγάρια. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ, ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα στην ΕΕ που προέβλεψε διατάξεις για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας. 

Το τελευταίο νομοθέτημα Τσιάρα, συνέχισε η Αναστασία, που ήρθε με τρόπο αδιαφανή και εμφανή την πρωτοβουλία των «ενεργών» μπαμπάδων ανατρέπει με τις διατάξεις του τον παιδοκεντρικό χαρακτήρα του οικογενειακού δικαίου, θέτει σε κινδύνους μητέρες και παιδιά, νομιμοποιώντας ένα ανυπόστατο νομικά όρο – της «γονεϊκής αποξένωσης». Ταυτόχρονα, ανασυγκροτεί τις έμφυλες σχέσεις σε μισογυνική κατεύθυνση και αδιαφορεί για την προστασία των ευάλωτων ατόμων. Συνέχισε εξηγώντας ότι διατάξεις του νόμου μπορεί να φέρουν σε καθημερινές προστριβές και συγκρούσεις τα διαζευγμένα μέρη,  σε πολλά σημεία του έρχονται σε ρήξη με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας καθώς και ότι ταυτίζουν το συμφέρον του παιδιού με το  δικαίωμα επικοινωνίας του γονιού με τον οποίο δε διαμένει (χωρίς να εξειδικεύει για παράδειγμα άλλες μορφές κακής μέριμνας που σχετίζονται με τη φροντίδα, ασφάλεια και διαβίωση του). Θα είμαστε εδώ, έκλεισε η Αναστασία, για να παρακολουθήσουμε την εφαρμογή του νόμου και για  να μην επιτρέψουμε την εφαρμογή των επικίνδυνων διατάξεων για γυναίκες, ευάλωτα άτομα και παιδιά. 

Έπειτα τοποθετήθηκε ο Γιώργος Κουμπούρας, μέλος του συλλόγου εργαζομένων της της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Ξεκίνησε εξηγώντας ότι η υπηρεσία που εργάζεται πρόσφατα μετονομάσθηκε σε «Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κάνοντας έτσι γλαφυρές τις συντηρητικές στοχεύσεις της απέναντι στα έμφυλα ζητήματα: θέλουν να μετατρέψουν τις γυναίκες σε «αναπαραγωγικές μηχανές» του έθνους, υποβαθμίζοντας την αξία των πολιτικών ισότητας των φύλων. Καθημερινά λαμβάνει το τηλεφωνικό κέντρο της υπηρεσίας καταγγελίες από επιζώσασες έμφυλης βίας (σε διάστημα ενός χρόνου 15.000 καταγγελίες), ενώ οι εργαζόμενοι/ες σε αυτήν παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ελαστικά εργαζόμενοι/ες και  δεν αρκούν για την εργασία που απαιτείται να προσφερθεί. Συνέχισε αναφερόμενος στην ανάγκη μιας πραγματικά προοδευτικής αλλαγής του οικογενειακού δικαίου, που θα περιλαμβάνει τα λοάτκι ζευγάρια, παιδιά με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες. Τέλος μίλησε για το σωματείο εργαζομένων της ΓΓΙΦ στο οποίο είναι μέλος:  το σωματείο συμμετέχει στις φεμινιστικές κινητοποιήσεις της 8^ης Μάρτη και της 25^ης Νοέμβρη, έχοντας πάγια θέση ότι τα δικαιώματα των γυναικών διεκδικούνται και τιμώνται στο δρόμο, και όχι μέσω επικοινωνιακών κυβερνητικών φιεστών. 

Και συνεχίζουμε να χορεύουμε στην πλατεία Αυδή με τη μουσική των Strap up Unicorn 🏳️‍🌈 pic.twitter.com/OJk74Xvo6u

— ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (@Ksmetanastwn) June 26, 2021

Μετά τις εισηγήσεις, ακολούθησε μουσική από τις  Strap-on Unicorns, χορέψαμε και λίγο «ξανασυναντηθήκαμε», με φροντίδα η μία για την άλλη ! 

Εκ μέρους της Κίνησης “Απελάστε τον Ρατσισμό”, ευχαριστούμε πολύ όλες, όλα και όλους που συμμετείχαν και βρέθηκαν μαζί μας, και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τις 25 Σεπτέμβρη, για μια «Μini Αντιρατσιστική Γιορτή» στην Πλατεία Πρωτομαγιάς. 

Μεταρρύθμιση οικογενειακού δικαίου: επιστροφή στην «Αγία Οικογένεια» και αποκλεισμοί ΛΟΑΤΚΙ

*Με αφορμή τη πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας & τον Ιούνιο – μήνα Pride, η Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό» & το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών σας προσκαλεί στην εκδήλωση «Μεταρρύθμιση οικογενειακού δικαίου: αντιδραστική επιστροφή στην «Αγία Οικογένεια» και αποκλεισμοί των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων» .

Θα συζητήσουμε μαζί τα όσα επικίνδυνα για γυναίκες, ευάλωτους γονείς και παιδιά φέρνει η νέα νομοθεσία για την εξαναγκαστική συνεπιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο, και για την απόλυτη σιωπή του όσον αφορά σε διαχρονικές διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος.

*Στη βασική της φιλοσοφία η μισογυνική αντιμεταρρύθμιση που έφερε η Νέα Δημοκρατία, (με την πίεση και τις ευλογίες του λόμπυ των «ενεργών μπαμπάδων») πρόκειται να δυσκολεύει με πολλαπλούς τρόπους την επιλογή των γυναικών να παίρνουν μετά το διαζύγιο ανεξάρτητη πορεία στις ζωές τους από συγκρουσιακές/καταπιεστικές σχέσεις. Ειδικά για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, ο νέος νόμος εκθέτει παιδιά και γυναίκες σε επικοινωνία με κακοποιητικό γονέα, έως ότου υπάρξει οριστική δικαστική απόφαση (χρονοβόρα διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει ως και 2-4 χρόνια).

Στον πυρήνα του ο νέος νόμος είναι βέβαια και ετεροκανονικός: ένα παιδί μας είπε ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Τσιάρας, όπως και άλλοι βουλευτές της κυβέρνησης, για να μεγαλώσει «υγιώς» χρειάζεται πρότυπα και από τα δύο φύλα. Καμία αναφορά βέβαια δεν έχει ο νέος νόμος στο γάμο των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, στα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ ζευγαριών που ζουν με λειψά δικαιώματα, στο δικαίωμα στη γονεïκότητα και την τεκνοθεσία από ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Σας περιμένουμε 26 Ιουνίου στις 19:00 στη πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Μετά τη συζήτηση, θα ακολουθήσει μουσικούλα από Strap-on Unicorns & ποτάκι σε προσιτές τιμές για οικονομική ενίσχυση του χώρου μας.

Θα μιλήσουν: -Βανέσα Βενέτη  Τρανς γονέας, ακτιβίστρια & αρθρογράφος.

-Αναστασία Γκόνη Καραμπότσου  Δικηγόρος.

-Γιώργος Κουμπούρας  Μέλος ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων της Γενικής Γραμματείας Ισότητας.

-Ελένη Αναστασιάδου & Νίκος Δημητριάδης  Μέλη ΚΑΡ & ΚΣΜ, ακτιβίστρια & ακτιβιστής, αντίστοιχα.

Στον χώρο της εκδήλωσης θα συλλέγουμε τρόφιμα μακράς διαρκείας, καθαριστικά και είδη προσωπικής υγιεινής για την ομάδα αλληλεγγύης του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό».

Πηγή: kar.org.gr

Κώστας Παπαδάκης

Τι δεν έχουμε ακούσει, δει και διαβάσει στις λίγες εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα!

Η προσπάθεια ηρωοποίησης των αστυνομικών που καθημερινά εκτυλίσσεται μετά τα περιστατικά της Νέας Σμύρνης απογειώθηκε.

Οι συνήθεις παντογνώστες καλεσμένοι στις καθημερινές τηλεοπτικές εκπομπές – εκπρόσωποι ή φερόμενοι ως εκπρόσωποι συνδικαλιστικών φορέων των αστυνομικών και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης – άρχισαν πάλι να αναμασούν την ανάγκη ηθικής και υλικής ενίσχυσης της αστυνομίας, επενδύοντας στον φόβο των πολιτών, προκειμένου να καταστήσουν ανεκτή έως και κοινωνικά αναγκαία την όχι και λίγες φορές αυθαίρετη και βίαιη δράση της (πάντα εναντίον ανυπεράσπιστων διαδηλωτών και νεολαίων) των τελευταίων μηνών.

Άλλοι «επαΐοντες» μίλησαν δημόσια για κλιμάκωση του modus operandi των δραστών και προσπάθησαν να τυποποιήσουν το σημείο «που φτάσαμε» με την διατύπωση της αντικατάσταση της απειλής «Τα λεφτά σου η τη ζωή σου» με την διπλή αξίωση: «Και τα λεφτά σου και τη ζωή σου».

Τη σκυτάλη πήραν οι κοινωνιολογίζοντες που προσπάθησαν να κατατάξουν εθνολογικά την προέλευση των δραστών συγκρίνοντας τρόπους δράσης αντίστοιχων ομάδων. Όλες οι φυλές της Ανατολικής Ευρώπης έλαβαν μέρος στην κατάταξη των χαρακτηριστικών της εγκληματικότητάς τους. Λίγο ακόμα και θα άνοιγε γραφείο στοιχημάτων για την πρόβλεψη της εθνικότητας των δραστών.

Πριν καλά καλά ξεκινήσουν οι έρευνες ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης έσπευσε να επικηρύξει με 300.000 € τους δολοφόνους, μιλώντας για κλιμάκωσή του οργανωμένου εγκλήματος και επαναφέροντας την γνώριμη σε αυτόν λογική των κυνηγών κεφαλών και της ιδιωτικοποίησης επ’ αμοιβή της αποκάλυψης και σύλληψης εγκληματιών, στην οποία επιμένει παρά τις γκάφες του παρελθόντος. Κρίμα που δεν είχε διαβάσει τα μνημόνια: Ίσως ανακάλυπτε, μέσα στις τόσες ιδιωτικοποιήσεις, ότι θα στοίχιζε φθηνότερα η κατάργηση της αστυνομίας και η ανάθεση της εξιχνίασης των εγκλημάτων σε κυνηγούς κεφαλών επ’ αμοιβή μετά από εκτίμηση της σημασίας του εκάστοτε εγκλήματος με αντικειμενικά κριτήρια από ειδική επιτροπή.

Αλλά όλως περιέργως κανένας από τους αστυνομικούς συνδικαλιστές δεν διαμαρτυρήθηκε για την απροκάλυπτη εν τω γεννάσθαι, πριν από κάθε ακόμα προσπάθεια εξιχνίασης του εγκλήματος, υποτίμηση της αστυνομίας από τον ίδιο τον Υπουργό της, με την υποκατάστασή της από κυνηγούς επικηρυγμένων. Και ας σημειωθεί ότι ποτέ καμία επικήρυξη δεν οδήγησε στην αποκάλυψη δραστών. Αντίθετα κάποτε οδήγησε σε εικονική αποκάλυψη με σκοπό το αντίτιμο.

Οι συνήθεις βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και διάφοροι άλλοι νομικοί και άλλοι opinion makers επεσήμαναν για πολλοστή φορά την επιτακτική πια ανάγκη αυστηροποίησης των ποινών και περιορισμού της υφ’ όρον απόλυσης και βέβαια (αλίμονο !) κατήγγειλαν και τους νόμους Παρασκευόπουλου, που ως γνωστόν η ισχύς τους έχει λήξει από το 2017.

Ύστερα και οι συνήθεις επίσης εκπρόσωποι του δικαστικού μεσαίωνα, που κάνουν τα πάντα για να δείξουν πόσο δεν αντέχουν τον προοδευτικό για πρώτη φορά προσανατολισμό στην ιστορία της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, άρχισαν πάλι να μιλούν και αυτοί για την ανάγκη θωράκισης της πολιτείας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και να διατυπώνουν παράπονα για τους νομοθέτες που δεν θεσπίζουν αυστηρότερους νόμους, ενώ κάποιοι από αυτούς απέδωσαν την κλιμάκωσή του στην διαβίωση πολλών αλλοδαπών μεταναστών στην Ελλάδα, οι οποίοι «στερούνται των ηθικών και πολιτιστικών αξιών των συμπατριωτών μας». Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να αμφισβητούν την εγκληματική δράση Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α. τους περασμένους αιώνες.

Το γνωστό θεώρημα «Εμείς τους φέρνουμε, εσείς τους αφήνετε» κλίθηκε και πάλι σε όλες τις πτώσεις στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Τα δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών σταθμών έγιναν σχεδόν μονοθεματικά σε όλη τους τη διάρκεια, από έγκλημα σε έγκλημα σε έγκλημα. Ξεχάστηκε βέβαια ότι αρμόδιοι για την εξιχνίαση δεν είναι ούτε οι νομοθέτες, ούτε οι δικαστές. Και πέρασε στα ψιλά ότι σε κάποια από αυτά καταγράφτηκαν σοβαρότατες ολιγωρίες στην εξέταση υπόπτων δραστών.

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, αυτός που πριν λίγα χρόνια έλεγε ότι η Αθήνα έγινε Καμπούλ και τώρα δεν προλαβαίνει να μετράει εκτελέσεις, κλιμακώνοντας την επικοινωνιακή προσπάθεια να μεταφερθεί το πεδίο ευθύνης από την αστυνομία στους δικαστές, κατέθεσε πολυσέλιδο υπόμνημα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επισημαίνοντας και εκείνος την ανάγκη αυστηροποίησης των ποινών, προκειμένου η δικαιοσύνη να μην αφήνει ελεύθερους τόσο εύκολα αυτούς που η αστυνομία θεωρεί εγκληματίες.

Ευτυχώς, πήρε «πληρωμένη απάντηση» από τον Εισαγγελέα Αρείου Πάγου σε ανύποπτο χρόνο και άμεσα.

Μέχρι που ήρθε, προτού καν σαραντίσει το θύμα, η συνδυασμένη απάντηση από την αξιολόγηση εργαστηριακών εξετάσεων και στοιχείων, η οποία διαμόρφωσε τα νέα δεδομένα στην υπόθεση, που πληροφορηθήκαμε όλοι από χθες. Ούτε οργανωμένο έγκλημα, ούτε νέο modus operandi, ούτε κλιμάκωση εγκληματικών επιδιώξεων, ούτε συμμορίες αλλοδαπών, παρά μία πολύ συνηθισμένη – και διόλου αποθαρρυνόμενη από την τροποποιητική φιλολογία των σχετικών διατάξεων – σε Δύση και Ανατολή και εν προκειμένω ελληνικότατη γυναικοκτονία, της οποίας μέλλει να αποκαλυφθούν τα ακριβή κίνητρα, από δράστη υπεράνω υποψίας.

Αλλά η φρίκη με την οποία εύλογα η κοινή γνώμη αντιμετώπισε τις τελευταίες αποκαλύψεις όσον αφορά τον πραγματικό δολοφόνο στα Γλυκά Νερά δεν εξαντλείται στο πρόσωπό του. Εκτείνεται σε όλους εκείνους που από την πρώτη μέρα του εγκλήματος, παίρνοντας ως δεδομένα όσα ο «μοναδικός αυτόπτης κατέθεσε» και όσα «διέρρευσαν» χωρίς τη στοιχειώδη υπομονή, έσπευσαν να επενδύσουν πάνω σε αυτά και να οικοδομήσουν και τις σκοπιμότητές τους.

Όλοι αυτοί που επιχείρησαν να χτίσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες πάνω σε αυτό το έγκλημα και να βρουν αφορμή για να φορτώσουν στην ελληνική κοινωνία μία ακόμα βαθμίδα αυταρχοποίησης, νομοθετικής σκλήρυνσης, ανοχής στην κατασταλτική πολιτική, ρατσισμό και εξοντωτικές φυλακίσεις, τώρα έχουν καταπιεί την γλώσσα τους. Όχι βέβαια από μεταστροφή, αλλά από αναδίπλωση και μέχρι να βρουν την επόμενη ευκαιρία να ξεσπαθώσουν.

Οφείλω να εξάρω την ψύχραιμη αρθρογραφία αρκετών νομικών, πολιτικών και άλλων, που διασώθηκαν και έσωσαν και τον δημόσιο διάλογο από τον καφενειακό ευτελισμό και την ανεξαίρετη γελοιοποίηση.

Αθήνα, 18/6/2021
Κώστας Παπαδάκης

Πηγή: pandiera.gr

«Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο, δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο, lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι, αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο. Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα, όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα, μετά λες για προσωπικότητα… Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα. Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο, Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο, ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ».

Η ιστορία της θεραπαινίδας (a handmaid’s tale) είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο έχει μεταφερθεί στην μικρή οθόνη και αφορά μια δυστοπική (μην παίρνετε και όρκο βέβαια) κοινωνία όπου μετά από μια υγειονομική κρίση, οι γυναίκες που μπορούν να κυοφορήσουν σπανίζουν και αποτελούν κρατούμενες ενός αυταρχικού καθεστώτος, οι οποίες παραχωρούνται σε ζευγάρια υψηλών ιστάμενων ώστε να αποτελέσουν, χωρίς τη θέληση τους, το όχημα για την αναπαραγωγή.

Επιστημονική φαντασία; Είστε σίγουροι; Η παραπάνω περιγραφή δε σας αγχώνει λίγο; Δε σας θυμίζει κάτι; Αν όχι παρατηρήστε τον πυρήνα της παραπάνω κατάστασης: τι δικαιολογεί την καταπίεση, τον βιασμό, τον αυταρχισμό; Το γεγονός ότι η γυναίκα δε χρειάζεται να θέλει να τεκνοποιήσει, δεν είναι ζήτημα επιλογής της, αλλά καθήκοντός της. Η φύση της επιβάλει να είναι ένα όχημα τεκνοποίησης και οποιαδήποτε ξεστρατίσει από αυτό είναι παραφύσιν, είναι μη φυσιολογικό, και πρέπει να καταστέλλεται με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος.

«Μα τι είναι αυτά που λέτε τώρα!», θα μας πείτε! Και όμως! Είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα αυτή η λογική; Όχι αν αναλογιστούμε το συνέδριο, που το βάφτισαν «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Παραγωγικής Αυτονομίας», το οποίο θα γίνει υπό την αιγίδα της προεδρίας της Δημοκρατίας και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου στα Ιωάννινα στις 2 με 4 Ιουλίου, σε ένα ξενοδοχείο κοντά στη λίμνη. Βέβαια τιμά την παράδοση καθώς στη λίμνη έπνιξαν την κυρά Φροσύνη, μη δεχόμενες οι τότε αρχές, μεταξύ άλλων και το δικαίωμα της το να διαλέξει τι θα κάνει με το σώμα της. Το ίδιο πάνω κάτω που κάνουν πλέον και οι διοργανωτές του συνεδρίου.Θα μπορούσε όντως να είναι σε πολύ σωστή κατεύθυνση η πρωτοβουλία ενός τέτοιου συνεδρίου, αλλά η θεματολογία του συγκεκριμένου, μέσα από αυτά που μέχρι στιγμής έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι αυτή που μας ανησυχεί και μάλιστα πολύ!

Ποιοι είναι λοιπόν οι ομιλητές; Άντρες. Γιατί φυσικά οι άντρες αναπαράγονται από μόνοι τους. Και γίνεται και ακόμα καλύτερο. Δεν είναι απλά άντρες, πολλοί είναι ιερωμένοι (μερικοί εκ των οποίων συμπαθητικοί είναι η αλήθεια) και μάλιστα οι περισσότεροι της υψηλής ιεραρχίας, μέχρι και ο πρέσβης του Βατικανού συμμετέχει! Το οποίο σημαίνει πως έχουν πάρει όρκο αγαμίας. Αλλά τους φαίνεται ταυτόχρονα πολύ λογικό να μιλούν για την υποχρέωση της γυναίκας να τεκνοποιήσει, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι έχουν επιλέξει να μην το κάνουν για δικούς τους λόγους, οι οποίοι προφανώς είναι απολύτως σεβαστοί. Οι λόγοι των υπολοίπων όμως;

Βέβαια θα πείτε πώς γνωρίζουμε ότι θα πούνε αυτά; Εδώ έρχεται η πρόσκληση για την εκδήλωση και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Θα αναδειχθεί στις επιστημονικές διαλέξεις και συζητήσεις, η ανάγκη της επαγρύπνησης από την νεότητα, ακόμα και τη εφηβεία, για την προάσπιση της γονιμότητάς τους με τον σωστό οικογενειακό προγραμματισμό και με την επαναφορά του προτύπου δημιουργίας “πυρηνικής” οικογένειας ενωρίς, παράλληλα με την υλοποίηση των επαγγελματικών προσδοκιών, με την κατάκτηση της επιστημονικής καταξίωσης και αναγνώρισης, με τις δυσκολίες της ζωής, οικονομικές και κοινωνικές, και με τις ιδιαιτερότητες του κάθε ελεύθερου ανθρώπου που τον διαμορφώνουν ως ξεχωριστό μαχητή στην κοινωνία μας, όχι όμως μόνο του και απογοητευμένο φυγά για τις επιλογές του, ειδικά όταν είναι πια πολύ αργά».

Και λίγο πιο κάτω:

«Νοιώθουμε την ανάγκη μιας κοσμοθεωρειακής σύγκλισης από αυτούς που θέλουν να καινοτομούν, να θέτουν όρια, να ξεπερνούν προκαταλήψεις και να βρίσκουν τον κοινό τόπο εφαρμογής της αναπαραγωγικής ιατρικής χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να πατάμε κόκκινες γραμμές μέσα από βιοηθικά διλήμματα. Προσδοκούμε η Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή να γίνει εργαλείο θεραπείας όσων νοσούν από την υπογονιμότητα και όχι όλων εκείνων που έφτασαν στην υπογονιμότητα από παράπλευρους δρόμους των επιλογών τους».

Ενώ κλείνει με το κλασικό περί «αφανισμό του έθνους μας»:

«Φέτος, επετειακή χρονιά για τη χώρα μας, 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση είμαστε πλέον σε θέση να χαράξουμε υπεύθυνα το μέλλον μας και να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα στην αντιμετώπιση της μάστιγας της υπογεννητικότητας που απειλεί με αφανισμό το έθνος μας».

Αρκετά ξεκάθαρα, όλα αυτά όπως και το ότι στις τρεις μέρες του συνεδρίου, υπάρχουν μόλις 6 γυναίκες ομιλήτριες, καμία δεκαριά ιεράρχες και σύσσωμο το συστημικό κατεστημένο. Το οποίο, αν και πολλοί είναι κατά τα άλλα επιστήμονες, αγνοεί κάθε σύγχρονη ψυχολογική θεώρηση της ανθρώπινης σκέψης και ανάπτυξης, από την σεξουαλική ερμηνεία του Φρόιντ, έως την πυραμίδα των ανθρωπίνων αναγκών του Marshlow, οι οποίες τεκμηριώνουν ότι ο άνθρωπος αντλεί ικανοποίηση και ευχαρίστηση από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες, και για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο πρέπει πρώτα να έχει καλύψει τις βασικές ανάγκες ασφάλειας και επιβίωσης του.

Το έχουν σκεφτεί άραγε αυτό, όσοι είναι έτοιμοι να σταυρώσουν την κάθε γυναίκα για την επιλογή της; Έχουν σκεφτεί πόσο εύκολο είναι σε ένα καταπιεστικό και απάνθρωπο σύστημα να μπορέσεις μέσα σε όλα να κάνεις οικογένεια; Έχουν σκεφτεί πόσα διαμάντια γυναικεία υπάρχουν στην επιστήμη, στην τέχνη, στην κοινωνία και τι θυσίες έχουν κάνει;

«Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω, οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο, όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες, την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες, τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα, αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες, στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες, καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες. Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε γραφειοκράτες και όργανα, πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας…έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας».

Ταυτόχρονα στις μέρες μας τα μότο της πατριαρχίας, της altright πλευράς και της (παρα)- εκκλησιαστικής άποψης έχουν εξελιχθεί! Δεν ακούμε πια αυτό το «πήγαινε να πλύνεις κάνα πιάτο» ή το «εσύ στην κουζίνα σου». Τι ακούμε και τι ζούμε; «Βεβαίως και να σπουδάσεις! Βεβαίως και να προχωρήσεις στην δουλειά – εντάξει όχι και πολύ όμως! Να ξέρεις ότι η πραγματική σου ολοκλήρωση (αποστολή) είναι να γίνεις μάνα και ως γνωστόν αυτό πρέπει να το κάνεις νωρίς, όχι στα 40 και στα 45! Τότε δεν θα μπορείς εύκολα! Η φύση δεν τα επιτρέπει αυτά». Και αυτό είναι που διαπερνά ολόκληρο το συγκεκριμένο συνέδριο: από την πρόσκληση μέχρι το πρόγραμμα! Και είναι και ύπουλο και άκρως επικίνδυνο! Είναι πολύ λεπτή η γραμμή και εντελώς κατακόκκινη μεταξύ αυτών των θεωριών και των σκέψεων, ας πούμε, για απαγόρευση των αμβλώσεων. Για δείτε τι γίνεται στην Πολωνία για παράδειγμα!

Είμαστε περίεργοι βέβαια να δούμε τι θα πουν, πέρα από αυτά, οι συμμετέχοντες για να λυθεί τελικά το πρόβλημα της υπογονιμότητας; Πώς θα λυθεί; Με την καθολική (όχι του Βατικανού) ιδιωτικοποίηση της υγείας και την επιδότηση δανείου για τεκνοποίηση, μάλλον όχι γιατί σ’ αυτή τη καπιταλιστική κοσμοθεωρία που ζούμε το παιδί αποτελεί τη χειρότερη επένδυση για μια οικογένεια αφού κοστίζει πάρα πολλά, πρέπει να δανειστεί για να σπουδάσει και στο τέλος να δουλεύει 4ωρο με απλήρωτες υπερωρίες. Με τους εργοδότες που απολύουν εγκύους, επειδή είναι έγκυοι; Με την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική στο θέμα των υποδομών που βοηθούν μια οικογένεια; Με την εργασιακή ζούγκλα και την τραγική οικονομική κατάσταση που για να μπορέσεις να ζήσεις από την δουλειά σου πρέπει να δουλεύεις 12ωρα καθημερινά; Και τα παιδιά στο σπίτι τι θα κάνουν; Με τι από όλα αυτά;

Το πρόβλημα της υπογονιμότητας είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, γιατί προφανώς δε φταίει η επιλογή της γυναίκας αλλά δυστυχώς οι επιλογές της σύγχρονης κοινωνικο-πολιτείας και του καπιταλισμού! Και προφανώς η επιλογή δεν μπορεί να είναι ούτε η δυστοπία ούτε ο μεσαίωνας!

«Είναι που ‘μαι ρεαλιστής κι οι ουτοπίες με πνίγουν, τα όνειρά μου σταματούν μόλις τα μάτια ανοίγουν. Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος. Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος;» Ρεαλιστής, Εισβολέας και Σεμέλη Παπαβασιλείου

▬ Αμπελογιάννη Βάσω, Διπλ. Μηχανικός Η/Υ και Πληροφορικής, μέλος ΓΣ ΑΔΕΔΥ, Γρ. Συλλόγου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο και στα ΚΥ ν. Άρτας.

▬ Πανταζής Κώστας, Ηλεκτρολόγος μηχανικός ΕΜΠ.

▬ Χριστοδούλου Πάνος, Βιοπαθολόγος / Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Τρόφιμα, Διατροφή και Μικροβίωμα της ιατρικής του ΔΠΘ.

Πηγή: ergasianet.gr

της Αθηνάς Σκαμπά

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή ο νόμος που μεταρρυθμίζει το οικογενειακό δίκαιο και ειδικότερα επιβάλλει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα με υποχρεωτικό τρόπο, τη συνεπιμέλεια των παιδιών μετά τη λύση του γάμου, και από τους δύο γονείς. Ο νόμος πέρασε με 156 ψήφους, της Νέας Δημοκρατίας, που δεν συσπείρωσε ούτε όλους/ες τους βουλευτές/τριες της, και με τη διαφωνία (με αποχρώσεις) όλης της αντιπολίτευσης. Σε αντίθεση με το κλίμα που είχε διαμορφωθεί μήνες πριν, όταν η Νέα Δημοκρατία διέρρεε προσχέδια του νομοσχεδίου στον Τύπο, πυροδοτώντας τον δημόσιο διάλογο, παρουσιάζοντας τη μεταρρύθμιση αυτή σαν εκσυγχρονισμό ενός απαρχαιωμένου οικογενειακού δικαίου 40 χρόνων που έρχεται να λύσει προβλήματα της σημερινής, εξελιγμένης κοινωνίας.

Σήμερα, τις μέρες που ψηφιζόταν η τελική εκδοχή του νομοσχεδίου, όλες οι φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις έχουν τοποθετηθεί κατά της μεταρρύθμισης, την οποία κατήγγειλαν ως εκδικητική προς τις γυναίκες και εγκληματική για τα παιδιά. Διαδήλωση, άλλωστε πραγματοποίησαν μπροστά στη Βουλή, τις παραμονές της ψήφισης, ζητώντας την πλήρη απόσυρσή του. Επιπλέον, τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, στους ίδιους, πάνω – κάτω τόνους. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, που δεν το ψήφισαν. Θεσμικές και κοινωνικές οργανώσεις που σχετίζονται με δικαιοσύνη, ισότητα φύλων, έμφυλη βία κ.λπ.

Θεσμικές διαφωνίες και χυδαιότητα Λοβέρδου

Την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, τελευταίο επεισόδιο της μακροσκελούς αυτής διαμάχης, δύο γεγονότα έδωσαν το στίγμα τους και τράβηξαν τα φώτα και τους κεντρικούς τίτλους της δημοσιότητας.
Το ένα ήταν η επιστολή εκπροσώπων της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, την προηγούμενη μέρα της ψήφισης, προς την ελληνική κυβέρνηση, με την οποία διατύπωναν τις αντιρρήσεις τους. Η επιστολή κλείνοντας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ενώ περιμένουμε τις απαντήσεις σας στις παραπάνω ερωτήσεις, σας συνιστούμε να ελέγξετε και να επανεξετάσετε αυτές τις διατάξεις του νομοσχεδίου λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ο αρμόδιος υπουργός κ. Τσιάρας έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει την ύπαρξη της επιστολής!!! (Αυτού του επιπέδου είναι η υπεράσπιση του νόμου αυτού, με ψέματα, διαστρεβλώσεις και παραποιημένα στοιχεία).
Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη τοποθέτηση θεσμικών φορέων αυτού του επιπέδου. Προηγήθηκε καταγγελία της Διεθνούς Αμνηστίας για παραβίαση της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, αλλά και η έκθεση της επιστημονικής υπηρεσίας της Βουλής, που κατέθεσε παρατηρήσεις για ασάφειες και ερωτήματα περί αντισυνταγματικότητας σε αρκετά σημεία του νόμου.
Κι όμως, αυτό το έωλο, πρόχειρο και προβληματικό από κάθε άποψη, αντιδραστικό νομοσχέδιο η Νέα Δημοκρατία επέμεινε φανατικά να το ψηφίσει!!!
Το δεύτερο ήταν η τοποθέτηση, από βήματος της Βουλής, του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιάννη Λοβέρδου, ο οποίος ξεκίνησε υπερασπιζόμενος την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης με «αποκαλυπτικό» για τις κυβερνητικές προθέσεις τρόπο, λέγοντας: «Έχουμε ξεχάσει πότε έγινε η τελευταία αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Έγινε το 1983, επί κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τότε δεν έχει γίνει καμία άλλη. Από τότε -κοντεύουν και 40 χρόνια- έχουν αλλάξει τα πάντα. Ακόμη και στο θέμα των διαζυγίων έχετε αντιληφθεί ότι έχουμε υπερδιπλάσια διαζύγια – δυστυχώς, δυστυχέστατα!- σήμερα απ’ ό,τι είχαμε το 1983;». και συνέχισε κάνοντας την παρακάτω δήλωση που ξεσήκωσε σάλο: «Το παιδί έχει ανάγκη και τους δυο του γονείς. Και, ξέρετε, ένα διαζύγιο μπορεί να είναι πολύ σκληρό και να έχουν συγκρουστεί οι γονείς. Μπορεί να είσαι ένας κακός σύζυγος, αλλά μπορεί να είσαι καλός γονιός. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου. Μπορεί εγώ να χώρισα με τη γυναίκα μου και να έχω πάθος εναντίον της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, όμως παρ’ όλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς».

Η δήλωση του βουλευτή, παρότι ακραία και άκομψη, είναι ακριβώς ο πυρήνας των προθέσεων του συγκεκριμένου νόμου. Παρότι οι υπερασπιστές της μεταρρύθμισης δεν είναι όλοι απολογητές της έμφυλης βίας ούτε τη συμμερίζονται ούτε την επιθυμούν, αυτό που υπερασπίζονται είναι ο πυρήνας της αναπαραγωγής της. Η Νέα Δημοκρατία, ως γνήσιο συντηρητικό, δεξιό κόμμα, πράγματι εισάγει μια μεταρρύθμιση που επιχειρεί να προσαρμόσει το οικογενειακό δίκαιο στη σύγχρονη κοινωνία. Για τη συντηρητική, δεξιά Νέα Δημοκρατία το πρόβλημα είναι ότι «δυστυχέστατα» τα διαζύγια έχουν αυξηθεί. Και η αύξηση των διαζυγίων και η ανατροφή των παιδιών σε ένα πλαίσιο όπου δεν συνυπάρχουν με τον παραδοσιακό τρόπο και οι δύο γονείς, είναι βόμβα στα θεμέλια της «αγίας» πυρηνικής καπιταλιστικής οικογένειας.
Η δυνατότητα των γυναικών να ζουν και να συντηρούνται μόνες τους, χωρίς την εξάρτηση από τον άνδρα-σύζυγο, οδήγησε πολύ περισσότερες από αυτές –σε σχέση με παλαιότερες εποχές- στην έξοδο από τον γάμο. Ταυτόχρονα, έδαφος στην κοινή γνώμη κερδίζουν οι αντιλήψεις που δεν ανέχονται συμπεριφορές αυταρχικές, καταπιεστικές, υποτιμητικές ή/και κακοποιητικές ψυχολογικά και σωματικά. Πλέον το πρότυπο της γυναίκας που υπομένει, αντέχει, υποστηρίζει και προφυλάσσει την οικογένεια με τη σιωπή της και τη στωικότητά της, έχει ραγίσει. Γιατί το κύτταρο αναπαραγωγής της γυναικείας καταπίεσης είναι η οικογένεια.
Όμως η οικογένεια είναι ταυτόχρονα και κύτταρο αναπαραγωγής αυτής της κοινωνίας. Η Νέα Δημοκρατία έχει κάθε ταξικό συμφέρον και λόγο να απαντά σε αυτή τη σύγχρονη κοινωνική ανάγκη προσπαθώντας να διασώσει τον πυρήνα της οικογένειας. Εξαναγκάζει, υποχρεωτικά, τους γονείς σε στενή σχέση, ακόμα και μετά το διαζύγιο (εκτός αν ισχυρίζεται κανείς ότι δύο άνθρωποι μπορούν να μεγαλώσουν από κοινού παιδιά χωρίς να βρίσκονται σε στενή σχέση και συνεργασία).
Υπάρχει και ο αντίθετος απ’ αυτόν τρόπος να εκσυγχρονίσει κανείς το οικογενειακό δίκαιο, απαντώντας στις σύγχρονες ανάγκες. Να υποστηρίξει τις μονογονεϊκές οικογένειες, να υποστηρίξει μέσω κοινωνικών δομών, την ανατροφή των παιδιών, να θεσμοθετήσει άλλες μορφές οικογένειας που εμφανίζονται και υπάρχουν και είναι όλο και περισσότερο ορατές, όπως αυτές των ομόφυλων ζευγαριών. Πεδίο δόξης λαμπρό, στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων που μπορούν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά για τις γυναίκες και για τους γονείς γενικότερα. Πεδίο δόξης λαμπρό, επίσης, και όσον αφορά στις δομές του κοινωνικού κράτους.

Η υποτιθέμενη «ισότιμη αντιμετώπιση» άνδρα και γυναίκας: εργασιακή ανισότητα και σεξισμός

Ο νόμος Τσιάρα και γενικότερα η διεκδίκηση της συνεπιμέλειας των παιδιών μετά το διαζύγιο, βρήκε πολλούς υπερασπιστές σε όλο το πολιτικό φάσμα γιατί πλασαρίστηκε σαν απάντηση σε ένα υπαρκτό και επώδυνο πρόβλημα που ακουμπά όλους και όλες μας. Το πρόβλημα της διαχείρισης της σχέσης δύο ανθρώπων μετά το χωρισμό και ιδίως όταν υπάρχουν ανήλικα παιδιά. Ακριβώς, δε, επειδή αφορά σε προσωπικές εμπειρίες συναισθηματικού πόνου και θυμού, δημιούργησε και υψηλή πόλωση. Μοιάζει λογικό και δίκαιο, απέναντι σε μια προσωπική αντιδικία να στέκει κανείς (στη προκειμένη ο νόμος) κρατώντας ίσες αποστάσεις και αντιμετωπίζοντας τα δύο μέρη σαν να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Θα είχε νόημα μια τέτοια στάση και δεν θα ήταν από αφελής έως υποκριτική αν ίσχυαν δύο προϋποθέσεις: 1) οι άνδρες και οι γυναίκες στο υπαρκτό κοινωνικό πλαίσιο ήταν ίσοι και ισότιμοι, 2) όντως οι διατάξεις της νομοθετικής ρύθμισης οδηγούσαν στον επιμερισμό υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Καμία από τις δύο προϋποθέσεις δεν υπάρχει.

Ως προς το θέμα της ισότητας των δύο φύλλων εντός και εκτός της οικογένειας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία. Όχι το μακρινό 1983 αλλά το 2020, η Ελλάδα είναι στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την ισότητα των φύλων. Πλήθος στοιχείων στοιχειοθετούν αυτή τη θέση: τα ποσοστά απασχόλησης των γυναικών έναντι των ανδρών, για τις μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλλα, για το μερίδιο συμμετοχής στις οικιακές εργασίες εντός του γάμου (85% των γυναικών ασχολούνται, έναντι 16% των ανδρών), μερίδιο συμμετοχής στην ανατροφή των παιδιών (95% των γυναικών, έναντι 53% των ανδρών), φαινόμενα καθημερινού σεξισμού, φαινόμενα έμφυλης βίας,. Τεράστια η αρθρογραφία και η βιβλιογραφία που την τεκμηριώνει. Όταν η σχέση των δύο μερών είναι άνιση για την πλειονότητα των περιπτώσεων και κατά κανόνα, μια ρύθμιση που υποχρεώνει σε συναπόφαση για κάθε ενέργεια που αφορά στο παιδί, στην πραγματικότητα εγκλωβίζει στη σχέση τον καταπιεσμένο με τον καταπιεστή, χωρίς να έχουν ανατραπεί οι ρόλοι και οι όροι – ιδίως στις περιπτώσεις που η καταπίεση αυτή ασκείται με χρήση βίας σωματικής ή/και ψυχολογικής είναι εγκληματική. Βεβαίως, η επίκληση της προστασίας από καταδικαστικές αποφάσεις, για όποιον/α έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με θέματα έμφυλης κακοποίησης και καταπίεσης είναι ανέκδοτο και υποκρισία. Τίποτα απελευθερωτικό, λοιπόν, δεν έχει η «ισότιμη» αντιμετώπιση των δύο πλευρών.

Υποχρεωτική ως προς τα «δικαιώματα» επί του παιδιού αλλά όχι και ως προς τις υποχρεώσεις…

Ως προς τη δεύτερη προϋπόθεση, των διατάξεων του νομοσχεδίου και κατά πόσο συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση, ας δούμε τις διατάξεις.
Ο νόμος επιβάλλει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, χωρίς να το λέει ρητώς, αλλά συγκαλυμμένα και με τέτοιον τρόπο που να δίνει όλες τις δυνατότητες σε αυτόν που τη θέλει να την έχει και σε αυτόν που δεν τη θέλει να την αποποιηθεί χωρίς επιπτώσεις…
α) Εισάγει τον όρο «η γονική μέριμνα ασκείται από κοινού και εξίσου» μετά τη λύση του γάμου. Η γονική μέριμνα είναι υποχρέωση των γονιών εντός και εκτός του γάμου και σύμφωνα με το νομικό σύστημα είναι αδιαίρετη. Η επιμέλεια των παιδιών είναι τμήμα της γονικής μέριμνας. Μέχρι σήμερα, μετά τη λύση του γάμου, τη διάλυση δηλαδή της συμβίωσης, ρυθμίζεται η επιμέλεια. Όταν προστίθεται στο αυτονόητο «από κοινού» και η λέξη «εξίσου», υποκρύπτεται η δυνατότητα «εξίσου» άσκησης και της επιμέλειας (ως τμήμα της) άρα και της εναλλασσόμενης κατοικίας. Για αυτόν που δεν θα θελήσει να χρησιμοποιήσει αυτή την ερμηνεία, καμία υποχρέωση συνεπιμέλειας δεν υπάρχει. Το σημείο αυτό έχει σχολιαστεί από όλους τους νομικούς, άτομα ή φορείς που σχολίασαν το νομοσχέδιο. Ακόμα και η επιστημονική επιτροπή της βουλής ζήτησε να αποσαφηνιστεί, πράγμα που η κυβέρνηση δεν έκανε ποτέ (γιατί;;; μια διευκρίνιση ζητήσαμε…).
β) Εισάγεται ως τεκμήριο του χρόνου επικοινωνίας του γονέα που δεν διαμένει με το τέκνο το 1/3 του χρόνου του τέκνου, χωρίς να ορίζεται καν τι σημαίνει «χρόνος του τέκνου»! Και αυτό είναι ένα σημείο που έχουν κάνει παρατηρήσεις όλοι οι νομικοί φορείς που σχολίασαν, καθώς αφενός αφήνει όλο το περιθώριο για ατελείωτες διαμάχες ορισμού του χρόνου επί του οποίου γίνεται ο υπολογισμός, αφετέρου υπάρχει ο κίνδυνος προκειμένου να ικανοποιηθεί ο όρος του 1/3, να δοθούν στο γονέα που δεν έχει την επιμέλεια ΟΛΑ τα Σαββατοκύριακα, οι γιορτές και οι αργίες και έτσι να εξελιχθεί ο ένας γονιός σε φροντιστή όλων των υποχρεώσεων και ο άλλος γονιός σε διασκεδαστή που ασχολείται με το παιδί στον ελεύθερό του χρόνο (θυμίζει αυτό έτσι κι αλλιώς πολλές ελληνικές οικογένειες). Ποια γυναίκα θα μπορούσε να δει σε αυτές τις διατάξεις την… απελευθέρωσή της από αυτόν που ήθελε να κάνει κουμάντο σε όλα, αλλά δεν ασχολιόταν ποτέ με τις δουλειές και τα τρεχάματα και είχε προτεραιότητα την προσωπική του ζωή;..

«Σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης»…

Επιπλέον, θεσμοθετείται η άκρως επικίνδυνη έννοια της «κακής άσκησης» της γονικής μέριμνας, η οποία μπορεί να οδηγήσει και στην απώλειά της. «Κακή άσκηση» της γονικής μέριμνας θεωρείται και η «διατάραξη της συναισθηματικής σχέσης» με τον έτερο γονέα και με την οικογένειά του. Η διάταξη αυτή εμπνέεται σαφώς από τη θεωρία του «συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης». Το σύνδρομο αυτό δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από καμία επιστημονική κοινότητα, αντιθέτως καταγγέλθηκε και αυτό και ο εμπνευστής του. Η βασική ιδέα είναι ότι τα παιδιά που αρνούνται τη σχέση και την επικοινωνία με κάποιον γονιό, είναι θύματα της επιρροής και την πλύσης εγκεφάλου από τον άλλο γονιό, που τον κατηγορεί και τον διαβάλλει. Οι όροι της γονεϊκής αποξένωσης και οι αναφορές στο απαράδεκτο αυτό σύνδρομο που επιχειρεί να αθωώσει κακοποιητικούς γονείς, αφαιρέθηκαν από το τελικό κείμενο, το πνεύμα τους όμως έμεινε.
Σε αυτό το θέμα έχουν επίσης σταθεί όλοι οι νομικοί σχολιαστές. Γονική μέριμνα είναι ο νομικός όρος του «να είσαι γονιός». Απώλειά της σημαίνει σταματάς να είσαι γονιός – να «χάνεις το παιδί». Το παιδί είναι ορφανό. Μέχρι χθες, στο νομικό μας σύστημα απώλεια γονικής μέριμνας ήταν απαξιωτική τιμωρία, που επιβαλλόταν σπάνια σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα είχαν εκθέσει σε κίνδυνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους. Από τώρα, θα μπορεί κάποιος να διεκδικήσει να αφήσει το παιδί του ορφανό από μητέρα, επειδή αυτή «κατηγορεί» τα πρώην πεθερικά της στο παιδί. Σαφώς απελευθερωτικό κι αυτό για τις γυναίκες!..

…και προστασία του κακοποιητή

Η ρύθμιση που αφορά στην προστασία των θυμάτων ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας, έχει σχολιαστεί περισσότερο από όλες. Η υποχρεωτικότητα στην συνεπιμέλεια (έτσι όπως περιγράφεται παραπάνω) ισχύει και για τους γονείς εκείνους που έχουν ασκήσει βία εντός της οικογένειας, μέχρι την οριστική δικαστική καταδίκη τους (3 χρόνια το λιγότερο για την εκδίκαση, αν καταδικαστεί). Αποσύρθηκε το «αμετάκλητη», που σήμαινε πάνω-κάτω μία δεκαετία, αλλά και το «οριστική» δεν είναι λίγο, αφού εκθέτει γυναίκες και παιδιά για χρόνια στον κακοποιητή. Το έχουν καταγγείλει από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέχρι τον ΟΗΕ, η κυβέρνηση όμως το ψήφισε…

Τέλος, το «συμφέρον του παιδιού». Με ευκολία ο νόμος το επικαλείται, αλλά και το ορίζει: «συμφέρον του παιδιού είναι να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς του». Ορίζει λοιπόν το συμφέρον του παιδιού βάσει των δικαιωμάτων των… γονιών του. Επίσης πλήθος παρατηρήσεων από το νομικό κόσμο που υπογραμμίζουν ότι το συμφέρον του παιδιού είναι πολυπαραγοντικό και δεν μπορεί να καθορίζεται μόνο από μία παράμετρο. Ποικίλλει δε, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης.

Ηχηρή απουσία, από τη συζήτηση της μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου, ο γάμος και η τεκνοθεσία από ΛΟΑΤΚΙΑ γονείς. Μορφές οικογενειών, ζωές ανθρώπων, που υπάρχουν και δεν έχουν καμία θεσμική κατοχύρωση, κανένα δικαίωμα, καμία κοινωνική ορατότητα. Αυτές τις μέρες που η ψήφιση του νομοσχεδίου ήταν σε εξέλιξη, ήταν επίσης σε εξέλιξη και καμπάνια για τον ΛΟΑΤΚΙΑ γάμο. Δυστυχώς, οι δύο πρωτοβουλίες δεν συναντήθηκαν, παρότι το πρόβλημα και για τις γυναίκες και για τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα είναι ακριβώς το ίδιο. Η συντηρητική οπισθοδρομική στροφή προς την υπεράσπιση της πυρηνικής οικογένειας που απειλείται, τόσο για τις γυναίκες που «ανοίγουν την πόρτα και φεύγουν» όσο και για τους ανθρώπους με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή έκφραση φύλου. Έχει δρόμο και η δική μας πλευρά να διανύσει, γιατί οι καταπιέσεις δεν είναι διαφορετικές που κάποτε συναντιούνται, είναι η ίδια αιτία που μας διαλύει όλες/ους μας.

Επιμύθιο

Ο νόμος Τσιάρα δεν είναι απλώς ένας κακός νόμος, με κάποιες άσχημες διατάξεις. Ούτε το πρόβλημά του περιορίζεται στις νομικές αστοχίες και την προχειρότητα. Το πρόβλημα είναι αυτό που υπερασπίζεται. Δεν θα μπορούσε να επιτύχει τους στόχους του χωρίς υποχρεωτικότητες και παραχωρήσεις στους καταπιεστές και τους κακοποιητές της ιστορίας, ούτε είναι τυχαίο που τέτοιες ρυθμίσεις τις στηρίζουν, παγκοσμίως, δεξιές κυβερνήσεις και κόμματα. Όμως ο αγώνας δεν σταματάει στην ψήφισή του. Είναι ανάγκη να συνεχίσουμε και να προστατέψουμε τις ζωές γυναικών και παιδιών που θα βρεθούν στις δύσκολες θέσεις, είναι ανάγκη να συνεχίσουμε να διεκδικούμε ζωές πιο ελεύθερες.

Με επιστολή τους προς την ελληνική κυβέρνηση δύο εκπρόσωποι της Ομάδας Εργασίας του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ζητούν να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και μιλούν για έκθεση σε κίνδυνο θυμάτων οικογενειακής βίας εάν ψηφιστεί ως έχει.

Συγκεκριμένα, η η Elizabeth Broderick, επικεφαλής και Ειδική Εισηγήτρια της Ομάδας Εργασίας για τις διακρίσεις εναντίον των γυναικών και των κοριτσιών του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και η  Dubravka Šimonovic, Ειδική Εισηγήτρια για τη βία ενάντια στις γυναίκες, τα αίτια και τις συνέπειες έστειλαν επιστολή στην κυβέρνηση για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους για τις προτεινόμενες αλλαγές, όπου αναφέρουν τα εξής: