Της Ελένης Αναστασιάδου 

Όπως όλα δείχνουν, το κράτος μπορεί να παρέχει αστυνομικούς για να φυλάνε πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα αλλά δεν νοιάζεται να λάβει κανένα μέτρο για να προστατεύσει την 12χρονη που έπεσε θύμα μαστροπείας και βιασμού και όπως δείχνουν τα γεγονότα ακόμα απειλείται. Μάλιστα, το κράτος όχι μόνο δεν έχει φροντίσει να πάρει κανένα μέτρο αλλά φαίνεται πως μέσω των ΜΜΕ την επανατραυματίζει με απώτερο σκοπό τη συγκάλυψη της υπόθεσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο του Newsbomb που αναφέρεται στην υπόθεση του Κολωνού χρησιμοποιώντας όρους όπως «πελάτες» και «είχε πάει». 

Συγκεκριμένα, η μόνη μέριμνα του κράτους είναι η παροχή μιας υποτυπώδους ψυχολογικής βοήθειας μια φορά την εβδομάδα σε απόσταση, μάλιστα, 50 χιλιομέτρων από το σπίτι της. Εκεί η Ε. καλείται να θυμηθεί και άλλα πρόσωπα. Πρόσωπα, που η ίδια ζητάει να υποδείξει. Όπως, μάλιστα, αναφέρει και η μια εκ των συνηγόρων της 12χρονης Α.Ταραχοπούλου «Η Ε. ξέρει που μένουν οι κακοποιητές της και θυμάται και ονόματα». 

Εν συνεχεία του Γολγοθά που βιώνει η 12χρονη μετά από όσα έζησε από το μαστροπό της Ηλία Μίχο, τον επανατραυματισμό της από τα μίντια με την αναφορά σε «πελάτες», έγινε για τέταρτη φορά στόχος κάποιου ή κάποιων που θέλουν να της κλείσουν το στόμα ύστερα από τη νέα καταγγελία της θείας της για απόπειρα αρπαγής της από άγνωστο άνδρα που μπήκε στο σπίτι τους. Ειδικότερα, η 12χρονη κατέθεσε στους αστυνομικούς ότι άγνωστος άντρας εμφανίστηκε στις 10 το πρωί στο σπίτι της θείας της ενώ εκείνη ήταν μόνη της και αποπειράθηκε να της επιτεθεί με μαχαίρι. Η 12χρονη είπε στους αστυνομικούς ότι κατάφερε να τον απωθήσει χτυπώντας τον στα γεννητικά του όργανα. 

«Άκουσα θόρυβο στην κεντρική είσοδο του διαμερίσματος. Πήγα στην πόρτα και είδα μπροστά μου έναν άνδρα ψηλό, αδύνατο, φορούσε κουκούλα fullface και σκούρα ρούχα, γάντια στα χέρια, ποδονάρια στα παπούτσια, και κρατούσε μαχαίρι. Χωρίς να μου μιλήσει, προσπάθησε να με πλησιάσει. Αντέδρασα και τον χτύπησα με το πόδι μου στα γεννητικά του όργανα. Πρόλαβε και με τραυμάτισε ελαφρά στο χέρι με το μαχαίρι. Δίπλωσε από τον πόνο και τότε τον έσπρωξα και έκλεισα την πόρτα». 

Όποιος τολμά να καταγγέλλει θα τιμωρείται με το χειρότερο τρόπο

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των πληρεξούσιων δικηγόρων της οικογένειας, Ασπασίας Ταραχοπούλου και Αντωνίας Λεγάκη, δεν είναι η πρώτη φορά που η οικογένεια δέχεται απειλές, καθώς το Σάββατο 1/4, ενώ ο μικρός της αδελφός βρισκόταν στο προαύλιο του σπιτιού, άγνωστος σταμάτησε μπροστά του και βάζοντας το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του, έκανε νόημα «μη μιλάς» και εξαφανίστηκε. Επιπλέον, πριν από τρεις εβδομάδες, άγνωστος είχε πετάξει μία μεγάλη πέτρα στο μπαλκόνι του σπιτιού. Όλα αυτά καθιστούν μια ξεκάθαρη απειλή για τη 12χρονη, τη στιγμή μάλιστα που λίγες μέρες πριν η Ε. κατήγγειλε πως γνωστός καναλάρχης τη βίαζε σε πολυτελές ξενοδοχείο και ο δικηγόρος της τον χαρακτήρισε ως «βασιλιά του Telemarketing»; Ποιος θέλει άραγε να της κλείσει το στόμα;

Μέχρι σήμερα, που έχουν αποκαλυφθεί τουλάχιστον είκοσι πρόσωπα που έχουν εμπλακεί στην εκμετάλλευση της από τον Η. Μίχο που κρατείται για βιασμό και μαστροπεία, η Ε. δεν είχε καμία προστασία αν και η υπόθεση της είναι ψηλά στην λίστα των θεωρούμενων ως «απειλητικών» για τα πρόσωπα που καταγγέλλουν στις αρχές για δράση κυκλωμάτων μαστροπείας. Σε αυτό το σημείο, να σημειωθεί ότι πολλές φορές εξαιτίας απειλών που έχουν δεχθεί θύματα ανάλογων υποθέσεων δεν έχουν καταφέρει να παραστούν σε δίκες με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε απαλλαγές οι υπαίτιοι. Για αυτό έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα με βία εντείνοντας τις ενέργειες τους, με την πρόσφατη επίθεση αγνώστου που παραβίασε την είσοδο της οικίας της και επιχείρησε να την πλήξει με μαχαίρι, να την τρομοκρατήσουν, να την εκφοβίσουν και να της κλείσουν τελικά το στόμα.

Η ηθική αυτουργός έχει όνομα και επίθετο.

Η αποκάλυψη της διεύθυνσης κατοικίας και του σχολείου που φοιτεί η Ε. έγινε από την Υφυπουργό εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου. Με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται και η αντίληψη της Κυβέρνησης για την προστασία των ανήλικων θυμάτων βιασμών, ρίχνοντας τα θύματα στο σκοτάδι του στιγματισμού και της στοχοποίησης. 

Όταν λοιπόν η Δ. Μιχαηλίδου, Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών υποθέσεων αρμόδια για την Παιδική Προστασία στοχοποιεί και στιγματίζει ένα θύμα βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης δίνοντας τα στοιχεία κατοικίας και το σχολείο της σε μια υπόθεση που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε ολόκληρη την κοινωνία από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τα κυκλώματα υψηλής εξουσίας σε κράτος, εκκλησία, αστυνομία, με εξαφανίσεις ανήλικων προσφυγόπουλων και δολοφονίες δημοσιογράφων μέχρι την εμπορία οργάνων, δεν προσπαθεί μόνο να την εξαφανίσει από τη δημοσιότητα αλλά και να περάσει το μήνυμα «Όποιος καταγγέλλει βιασμούς παιδιών τιμωρείται» με την γνωστή τακτική επανατραυματισμού και διασυρμού του θύματος. 

Να μην μιλάς, να φοβάσαι να καταγγέλεις, να σιωπάς, γιατί έτσι και αλλιώς ο κακοποιητής σου θα είναι ελεύθερος

Επομένως, μοιάζει σαν να τιμωρείται η Ε. από τη στιγμή που μίλησε, αφού έξι μήνες μετά η Πολιτεία την έχει αφήσει απολύτως απροστάτευτη στο έλεος των κυκλωμάτων που την εκμεταλλεύονταν, κρατώντας ακόμα προφυλακιστέα την μητέρα της χωρίς να τις αφήνουν καν να συναντηθούν. Όπως δηλώνει και η ίδια: 

«Σήμερα, τόσους μήνες μετά τις αποκαλύψεις της κόρης μου, αντί να αποδοθεί δικαιοσύνη, η κόρη μου εξακολουθεί να βασανίζεται. Αναγκάστηκε να αλλάξει όλη της τη ζωή, από τη μια μέρα στην άλλη και χωρίς καμία προετοιμασία από παιδοψυχολόγο, την πήραν από το σπίτι της και βρέθηκε να ζει στο “Χαμόγελο του Παιδιού” και μετά σε άλλη πόλη, μακριά από τα αδέλφια της, τον πατέρα της και εμένα, ενώ σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής της έχει ανάγκη να σταθούμε δίπλα της και να τη βοηθήσουμε να επουλώσει τις πληγές της. Μετά από όλη τη φρίκη που βίωσε, τώρα εξακολουθεί να κακοποιείται, αφού νιώθει ενοχές γιατί βλέπει τη μητέρα της στη φυλακή, παρότι η ίδια σε κάθε της κατάθεση επαναλαμβάνει ότι δεν ήξερα τίποτα. Νιώθει ότι την τιμωρούν, ότι κανείς δεν την πιστεύει». 

Μάλιστα, η προφυλακισμένη μητέρα αρνείται τις κατηγορίες που της έχουν αποδοθεί για διακεκριμένη μαστροπεία και διακίνηση παιδικής πορνογραφίας ενώ η ίδια μάλιστα έδωσε όλα τα στοιχεία για να ξεκινήσει αυτή η έρευνα: 

«Ενώ εγώ έδωσα όλα τα στοιχεία και ενώ από εμένα ξεκίνησε αυτή η έρευνα, βρέθηκα κατηγορούμενη για κάτι που δεν έκανα. Κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο δεν υπάρχει σε βάρος μου και ούτε ο Μίχος ούτε κανένας άλλος μπορούν να μου προσάψουν το παραμικρό. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι μαζί με εμένα τιμωρείται άδικα όλη η οικογένειά μου και τα οκτώ παιδιά μου, που αποζητούν τη μητέρα τους. Μοναδικό μου στήριγμα είναι η οικογένειά μου, που από την πρώτη στιγμή είναι δίπλα μου. Εχουν καταθέσει ότι εγώ δεν γνώριζα το παραμικρό, με επισκέπτονται και μου δίνουν δύναμη να αντέξω αυτόν τον Γολγοθά που περνάω. Το μόνο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να αποδειχθεί η αθωότητά μου και να αποφυλακιστώ, για να βρεθώ δίπλα στην οικογένειά μου και ειδικά δίπλα στην κόρη μου, για να τη στηρίξω και να τη βοηθήσω να απαλύνει τις πληγές της».

Ο δικηγόρος της κατηγορούμενης μητέρας Απόστολος Λύτρας δηλώνει: 

«Δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία εναντίον της και αυτό ήδη το αναγνώρισε και η εισηγήτρια δικαστής του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, που αποφάνθηκε για το πρώτο αίτημα που υπέβαλε η μητέρα για την άρση της προσωρινής της κράτησης. Μάλιστα, η εισηγήτρια του Συμβουλίου, αναλύοντας ένα προς ένα τα στοιχεία της δικογραφίας, με πληρέστατη αιτιολογία διατύπωσε την άποψη ότι η εντολέας μου δεν έχει συμμετοχή στα αδικήματα που της αποδίδονται και τάχθηκε υπέρ της άρσης της κράτησής της. Η προσωρινή κράτηση της μητέρας λειτουργεί επιβαρυντικά στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη της ανήλικης, γιατί, όπως η ίδια δηλώνει, αισθάνεται υπεύθυνη για την άδικη κράτηση της μητέρας της και νιώθει θυμό, γιατί, όπως λέει, “δεν την πιστεύουν” και η μητέρα της τυγχάνει κατηγορούμενη, παρότι η ίδια κατ’ επανάληψη έχει πει ότι δεν είχε ουδεμία γνώση για όσα βίωνε».

Η αστική δικαιοσύνη είναι σεξιστική και ταξική

Γιατί, λοιπόν, σε άλλες περιπτώσεις που υπάρχουν στοιχεία για κάποιον κατηγορούμενο που βρίσκεται στο περιβάλλον κάθε είδους εξουσίας αφήνεται ελεύθερος ενώ  στην περίπτωση μιας φτωχής λαϊκής οικογένειας από τα Σεπόλια βλέπουμε τη μάνα να παραμένει στη φυλακή; Σε αυτήν την υπόθεση, δημοσιοποιούνται στοιχεία με συγκεκριμένη στόχευση. Να φταίει το μικρό παιδί και σίγουρα η μητέρα του. Για ακόμη μια φορά μια γυναίκα μιας λαϊκής οικογένειας γίνεται το εξιλαστήριο θύμα ενός ολόκληρου κυκλώματος μαστροπείας, το οποίο προστατεύει παιδοβιαστές, πολιτικούς, εκκλησία και άτομα του καλλιτεχνικού χώρου. Η γυναίκα αυτή, λοιπόν, βρίσκεται στη φυλακή ενώ παιδοβιαστές και κακοποιητές απολαμβάνουν το προνόμιο της ελευθερίας. Η διαφθορά και η ανομία του πολιτικού συστήματος αναδεικνύεται και από το γεγονός πως η ΕΛ.ΑΣ. πλήρως εξοπλισμένη δεν διστάζει να καταπνίξει με χημικά φεμινιστικές οργανώσεις και σωματεία που βρίσκονται εκεί για τη 12χρονη και απαιτούν την απελευθέρωση της μητέρας της.

Η Greek mafia, λοιπόν, δεν είναι μόνο στους δρόμους και τις πιάτσες πίσω από κλειστές πόρτες γραφείων και ξενοδοχείων αλλά είναι και μέσα στα σπίτια μας. 

Αγώνας ενάντια στο σύστημα που γεννά σεξισμό, φτώχεια και βαρβαρότητα.

Η πάλη ενάντια στον σεξισμό, την καταπίεση και τη βία απέναντι στις γυναίκες θα συναντηθεί στους δρόμους με τη μάχη να τσακίσουμε την ανεργία και τον ρατσισμό. Δυναμώνοντας αυτούς τους αγώνες, μπορούμε να ξεφορτωθούμε το σύστημα που γεννά σεξισμό, φτώχεια και βαρβαρότητα. Καλούμε τις Αρχές να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας των παιδιών και καθιστούμε υπεύθυνους όλους τους θεσμικά και πολιτικά αρμόδιους για οτιδήποτε συμβεί στα παιδιά. Απαιτούμε να βγουν όλα τα ονόματα στη φόρα, τίποτα λιγότερο. Απαιτούμε άμεση αποφυλάκιση της μητέρας και άμεση, πραγματική στήριξη της οικογένειας της 12χρονης από την Πολιτεία και τους αρμόδιους κρατικούς φορείς. 

Συνεχίζουμε τη μάχη απέναντι σε αυτού του είδους τη «δικαιοσύνη» και απέναντι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που σχετίζεται άμεσα με παιδοβιαστές και δολοφόνους και συνεχίζει να επενδύει στην καταστολή, φτιάχνει νόμους κατά των διαδηλώσεων και εκκενώνει καταλήψεις. Καμία συγκάλυψη του κυκλώματος μαστροπείας και εμπορίας ανθρώπων και των σχέσεων του με κέντρα εξουσίας που δρουν στην γειτονιά του Κολωνού. Δεν θα την αφήσουμε μόνη της και δεν θα αφήσουμε καμία μόνη και κανένα μόνο μπροστά στην έμφυλη κακοποίηση και την «δικαιοσύνη». 

Ούτε στον Κολωνό ούτε πουθενά, κάτω τα χέρια από τα παιδιά!

Η κατάσταση στον Κλάδο

Στο χώρο της έρευνας, με την ίδρυση του σωματείου μας, ήρθαν στο φως περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης καταδεικνύοντας ότι ο ακαδημαϊκός χώρος δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν κλάδο που οι παραβιαστικές συμπεριφορές τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης. Πίσω από το προσωπείο της αριστείας δε μπορεί να κρυφτεί η ωμή πραγματικότητα ότι μια εργαζόμενη στην έρευνα, υπό τον φόβο της διακοπής της σύμβασης ή του διδακτορικού της, αναγκάζεται να υπομείνει ένα κακοποιητικό εργασιακό περιβάλλον, καθως δεν υπάρχει τρόπος να διασφαλιστεί η αναγνώριση του ερευνητικού έργου και της προσωπικής δουλειάς σε περίπτωση που διαταραχθεί η “καλή” σχέση με τον καθηγητή/αφεντικό, ενώ ταυτόχρονα δεν προβλέπεται αλλαγή του επιστημονικού υπεύθυνου/καθηγητή αν δεν είναι σύμφωνος ο ίδιος.  Δε θα σωπάσουμε άλλο για χάρη του project, του διδακτορικού και του εκάστοτε ερευνητικού υπεύθυνου. Είμαστε εργαζόμενες/α και έχουμε δικαιώματα. Καμία εκμετάλλευση και παρενόχληση δεν είναι ανεκτή!

Ωστόσο, μία ερευνήτρια δεν βιώνει την έμφυλη καταπίεση αποκλειστικά υπό την απειλή μιας παραβιαστικής συμπεριφοράς/σεξουαλικής παρενόχλησης. Πολλές φορές, από την πρώτη κιόλας στιγμή της συνεργασίας μιας εργαζόμενης με έναν καθηγητή/επιστημονικό υπεύθυνο,  αναπαράγεται η άποψη ότι εκείνη αποτελεί κάτι «ξεχωριστό», ότι δεν είναι «σαν τις άλλες γυναίκες» που «δεν τα έχουν καταφέρει επιστημονικά» και συνεπώς οφείλει να δουλέψει περισσότερο από τους υπόλοιπους, να είναι ανταγωνιστική προς τις άλλες γυναίκες και να αποδεικνύει συνεχώς την αξία της. Επιπλέον, και με δεδομένο ότι ο ρόλος του καθηγητή/επιστημονικού υπευθύνου είναι πολυδιάστατος – εργοδότης, «μέντορας», επιβλέπων – θεωρείται συχνά αυτονόητο  ότι θα γίνεται από τον ίδιο κατάχρηση εξουσίας που εκφράζεται με άσκηση ψυχολογικής και σωματικής βίας.

Μερικά παραδείγματα διακρίσεων που βιώνουμε καθημερινά, είναι ο έμφυλος διαχωρισμός των εργασιών μέσα στο εργαστήριο, όπου συχνά  θεωρείται «δεδομένο» ότι κάποια γυναίκα θα είναι αυτή που θα καθαρίσει και θα φροντίσει για τη διατήρηση της τάξης και οργάνωσης του χώρου, αλλά και έξω από αυτό, σε επιστημονικά συνέδρια, όπου «μια ωραία παρουσία» προτιμάται στις εισηγήσεις ή τις παρουσιάσεις poster. Σε καθημερινές συνεργασίες είναι επίσης σύνηθες μια γυναίκα εργαζόμενη στην έρευνα να θεωρείται η «μικρή» ή η «άπειρη», ακόμα και αν έχει μεγαλύτερη εμπειρία από άλλους συναδέλφους της. Παράλληλα, σε έναν κλάδο εργασίας όπου όλες/α/οι αμειβόμαστε ως υπότροφες/α/οι ή, στην καλύτερη, ως ελεύθερες επαγγελματίες, οι έγκυες/μητέρες συναδέλφισσές μας καθίστανται πολλαπλά ευάλωτες, αφού για εκείνες δεν προβλέπεται  καμία εξασφάλιση ή/και μέριμνα. Η απουσία από την εργασία για λόγους μητρότητας (άδεια εγκυμοσύνης, γονεϊκή άδεια), αυτόματα σημαίνει οποιαδήποτε διακοπή χρηματικής απολαβής. Ακόμα και στις υποτροφίες (πχ ΙΚΥ), δεν δίνεται η δυνατότητα παράτασης.

Σε αυτό το σημείο, μιλώντας για διακρίσεις και παραβιαστικές συμπεριφορές, είναι σημαντικό να αναφερθούμε και στις διακρίσεις που αφορούν το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, οι οποίες, όπως είναι αναμενόμενο, δε λείπουν από τον κλάδο μας. Υπό το φόβο του χλευασμού, της υποτίμησης και φυσικά της απομάκρυνσης από το χώρο εργασία τους, ΛΟΑΤΚΙ+ συναδέλφισσες/α/οι καλούνται καθημερινά να συμμορφώνουν την εμφάνιση τους, να μετρούν τα λόγια και να μετριάζουν τις αντιδράσεις τους απέναντι σε ομοφοβικές/αμφιφοβικές/τρανσφοβικές συμπεριφορές στο χώρο του εργαστηρίου τους, να αποκρύπτουν ταυτότητες τους, να συμμορφώνονται με μια κανονικότητα που δεν τα χωράει.

Τι θέλουμε να πετύχουμε μέσα από την επιτροπή

Κομμάτι του αγώνα του σωματείου μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και δουλειά με δικαιώματα, είναι και η συλλογική πάλη ενάντια  στις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, τις έμφυλες καταπιέσεις γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία έκφρασης και το φόβο κοινοποίησης, σε ένα ευρύ και κατά ένα ποσοστό άγνωστο κοινό, παραβιαστικών περιστατικών σαν αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Αυτός είναι και ο λόγος που συστάθηκε η Επιτροπή ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις του σωματείου μας. Δημιουργούμε έναν ασφαλή χώρο για κάθε συναδέλφισσα/ο που θέλει να εκφραστεί, να μιλήσει ή και να καταγγείλει παραβιαστικές συμπεριφορές στο χώρο εργασίας της/του, και παρέχουμε νομική υποστήριξη, πάντα με γνώμονα τη δική της/του επιθυμία όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης του εκάστοτε περιστατικού.

Θέλουμε σωματεία ασπίδες ενάντια στις ταξικές και εμφυλες καταπιέσεις, που θα ακούσουν τις επιζώσες και θα παλέψουν μαζί τους, για ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον. Προηγούμενα περιστατικά παραβιάσεων μας διδαξαν την αναγκαιότητα διαχωρισμού της θέσης μας από τις κρατικές επιτροπές ισότητας που συστάθηκαν εν μια νυκτί, χωρίς υπόβαθρο και ουσιαστική θεληση καταπολέμησης των εμφυλων διακρισεων και παρενοχλήσεων μεσα στους πανεπιστημιακούς χώρους , όπως και τις ΕΔΕ, ή άλλα διοικητικά/ θεσμικά όργανα. Όπως έχει επανειλημμένα φανεί, δεν λειτουργούν με γνώμονα την προστασία των επιζωσών, αλλά κοιτάνε να συγκαλύψουν/προστατέψουν τα άτομα που έχουν εξουσία μέσα στα πανεπιστήμια/ερευνητικά κέντρα.

Η επιτροπή αυτή αποτελείται από σταθερά μέλη, με σταθερές συναντήσειςκάθε δεύτερη Πέμπτη του μήνα (Λόντου 6 & Μεσολογγίου στις 6.30μμ). Η επικοινωνία με την επιτροπή μπορεί να γίνει και μέσω του email [email protected].

Απευθυνόμαστε προς όλες/όλα/όλους που έχουν βιώσει οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά, παρενόχληση, εκφοβισμό  ή διάκριση λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού.

Καμία μόνη/Κανένα μόνο ενάντια στην πατριαρχία και στην έμφυλη καταπίεση στους χώρους εργασίας – στα εργαστήρια – στις αίθουσες διδασκαλίας – στο σπίτι – στο δρόμο!

ΣΕΡΕΤΕ

Της Ελένης Αναστασιάδου

Σε συνέχεια της υπόθεσης της 12χρονης στα Σεπόλια, που έπεσε θύμα βιασμού και μαστροπείας από τον Ηλία Μίχο, τους συνεργούς και “συνεργάτες” του, η 37χρονη μητέρα της έχει προφυλακιστεί με την κατηγορία της διακεκριμένης μαστροπείας εις βάρος της κόρης της, ενώ η ίδια δηλώνει από τη σύλληψή της μέχρι και σήμερα αθώα και αιτείται την αποφυλάκισή της με περιοριστικούς όρους. Μάλιστα, και η ίδια η 12χρονη, έχει καταθέσει πως η μητέρα της δεν γνώριζε τίποτα για όσα συνέβαιναν.

Ωστόσο, την Τρίτη 24/1, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών απέρριψε με πλειοψηφία 2 προς 3 το αίτημά της, κρίνοντας πως η κατηγορούμενη είναι ύποπτη τέλεσης νέων αξιόποινων πράξεων εάν αποφυλακιστεί, παρόλο που οι ενδείξεις ενοχής της είναι αποδυναμωμένες. Η απορριπτική απόφαση οδήγησε τη μητέρα της να προβεί σε απεργία πείνας, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία της. Όπως φαίνεται, η απεργία πείνας είναι το τελευταίο καταφύγιο διαμαρτυρίας των φυλακισμένων για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι απεργίες πείνας δεν αποτελούν, όπως πολλοί νομίζουν, ένα μέσο εκβιασμού προς τη σωφρονιστική εξουσία, αλλά αντιπροσωπεύουν μια ύστατη μορφή αγώνα, που συνήθως αναλαμβάνεται όταν έχει χαθεί κάθε άλλη ελπίδα. Μάλιστα, η ίδια η μητέρα σχολιάζει την απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών αφήνοντας υπαινιγμούς περί συγκάλυψης της υπόθεσης:

«213 άτομα λένε πως βίασαν το παιδάκι μου ή επισκέφθηκαν τη σελίδα blindchat. Αποκαλύφθηκαν αυτοί που πήγαιναν στον οίκο ανοχής και στο Airbnb; Πού είναι; Γιατί μείνανε εδώ και 3 μήνες στους 10; […] Με κατηγορούν και με έχουν φυλακή ενώ οι βιαστές του παιδιού μου, που κατέστρεψαν τη ζωή του σωματικά και ψυχικά, το έχουν στιγματίσει για όλη του τη ζωή, είναι έξω, κυκλοφορούν για να συνεχίζουν ανενόχλητοι την καταστροφή και σε άλλα παιδιά. Πού είναι το κράτος; Πού είναι η Δικαιοσύνη; Να είναι η μάνα στη φυλακή χωρίς στοιχεία και οι βιαστές έξω; Να είναι ο μπράβος του οίκου ανοχής που πήγαινε το παιδάκι μου και του άνοιγε την πόρτα, έξω; Το βίασαν, το κατέστρεψαν. Το Συμβούλιο τού ξαναβίασε για άλλη μια φορά σήμερα τη ψυχή του, κάνοντάς το να έχει ενοχές και τύψεις για τη μάνα του που είναι φυλακή, ενώ φωνάζει και κλαίει το παιδί μου ότι είμαι αθώα. […] Ζητάω από τη Δικαιοσύνη να βρεθούν όλοι που είναι μπλεγμένοι σε αυτή την υπόθεση, όλοι οι βιαστές που άπλωσαν τα βρωμόχερά τους πάνω στο παιδί μου.»
Όπως αναφέρει και η 17χρονη αδερφή της Μ.:
«Αφού έγινε η καταγγελία, έκαναν πάνω από 40 ημέρες να τον πιάσουν, ενώ τη μητέρα μας τη συνέλαβαν αμέσως. Μας κατέστρεψαν οικογενειακώς και αναφέρομαι στα καθάρματα που κρύβονται πίσω από όλα αυτά. Παιδοβιαστές, αστυνομία, πολιτικούς και διάφορους άλλους που προσπαθούν να τα συγκαλύψουν. […] Δυστυχώς όταν υπάρχουν συμφέροντα από πίσω, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γι’ αυτό κρατάνε τόσο καιρό την μάνα μου μέσα».
Ο 18χρονος γιος της αναφέρει:
«Αυτή η ιστορία δείχνει ότι υπάρχει μία άδικη μεταχείριση σε βάρος μας, σε βάρος της μάνας μου, της αδερφής μου που είναι θύμα όλης αυτής της ιστορίας, και μια άλλη μεταχείριση σε όλο αυτό το κύκλωμα και στον Μίχο, έναν άνθρωπο που βλέπαμε με ποιους είχε επαφές (αστυνομικούς, πολιτικούς, παπάδες). Βγαίνουν και λένε ότι το κράτος και ο Δήμος θα μας βοηθήσει, θα στηρίξει την οικογένειά μας και την αδερφή μας. Μετά από τόσο καιρό που έχει βγει αυτή η υπόθεση, ασχολήθηκαν επειδή βγήκαμε και μιλήσαμε. Η μόνη βοήθεια που έχουμε μέχρι στιγμής είναι τρία πακέτα μακαρόνια, δυο πακέτα ρύζι, δύο γάλατα, δύο πακέτα φακές και 1 κουτί δημητριακά για εμένα και τα 6 αδέρφια μου, από το Δήμο. Μόνο αυτή τη βοήθεια έχουμε πάρει».

Η μητέρα, εξιλαστήριο θύμα

Το κράτος, λοιπόν, προχωράει βιαστικά, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, εκδικητικά στην προφυλάκιση της μητέρας, ενώ αφήνει την υπόθεση εξάρθρωσης του trafficking να κινείται με τους πιο αργούς ρυθμούς. Αντί να προσφέρει οποιαδήποτε ψυχολογική ή οικονομική βοήθεια στα παιδιά, επιλέγει να εξουθενώσει ακόμα περισσότερο την οικογένεια. Να την εκδικηθεί για την επιλογή της να μιλήσει και να καταγγείλει. Όπως η ίδια αναφέρει:
«Έκανα το λάθος που άκουσα τη ΓΑΔΑ που μου είπε να μην τον πλησιάσω και να μην δώσω κάποιο στοιχείο ότι τον έχω καταγγείλει».
Γιατί, λοιπόν, ενώ σε άλλες περιπτώσεις που υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία για κάποιον κατηγορούμενο, αυτός αποφυλακίζεται, ειδικά αν είναι αστυνομικός ή βρίσκεται στο περιβάλλον κάθε είδους εξουσίας, ενώ στην περίπτωση μιας φτωχής λαϊκής οικογένειας από τα Σεπόλια βλέπουμε τη μάνα να παραμένει στη φυλακή; Γιατί 2-3 ημέρες μετά την αποκάλυψη των γεγονότων, άρχισαν να χάνονται από το προσκήνιο όλες οι επαφές του κατηγορούμενου Μίχου και έμειναν 10 άτομα, ενώ τονιζόταν από τα συστημικά μέσα με όλους τους τόνους ο “περίεργος” ρόλος της μητέρας; Μήπως το μήνυμα είναι «κοίτα τι θα πάθεις αν τολμήσεις να πας να καταγγείλεις παιδοβιασμό»;
Η απόδοση της ευθύνης στη μητέρα φαίνεται να είναι μια τακτική με συγκεκριμένη στόχευση. Μια γυναίκα μιας φτωχής οικογένειας γίνεται το τέλειο εξιλαστήριο θύμα ενός ολόκληρου κυκλώματος μαστροπείας, το οποίο προστατεύεται κάτω από την «αγκαλιά» του αηδιαστικού τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» που συγκαλύπτει παιδοβιαστές, πολιτικούς, Εκκλησία και άτομα του καλλιτεχνικού χώρου. Με λίγα λόγια, πρόκειται για σοβαρή υπόθεση βιασμού από κάποιον που έκρυβε τις πράξεις του πίσω από τις δημόσιες σχέσεις του με πολιτικούς και εκκλησιαστικά πρόσωπα. Αξίζει να σημειωθεί πως ο κατακλυσμός και η δημοσιοποίηση στοιχείων της δικογραφίας, που επανατραυματίζουν καθημερινά την 12χρονη, αναφέρουν όσα χρειάζεται προκειμένου να φταίνε όλοι – ακόμη και το μικρό παιδί. Και σίγουρα η μάνα. Μέχρι να εξελιχθεί και αυτή η υπόθεση σε «Πισπιριγκιάδα».

«Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία»

Επομένως, συνεχίζουμε τη μάχη απέναντι σε αυτού του είδους τη «δικαιοσύνη» και στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που σχετίζεται άμεσα με παιδοβιαστές και δολοφόνους και συνεχίζει να επενδύει στην καταστολή, φτιάχνει νόμους κατά των διαδηλώσεων και εκκενώνει καταλήψεις. Φαίνεται, μάλιστα, να υιοθετεί μια στρατηγική που εξασφαλίζει συνθήκες σιωπής και εγκαθιδρύει μια νέα «κανονικότητα», η οποία μοιάζει με πολιτική καραντίνα. Η πατριαρχική βία, λοιπόν, είναι συστημική βία. Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα, μέσω της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων του υπουργείου Εργασίας, έχει το θράσος να συμβουλεύει ότι «η ανοχή μας στη σεξουαλική, ψυχολογική, σωματική ή λεκτική βία οφείλει να είναι μηδαμινή», αυτές ακριβώς οι μορφές βίας δεν είναι παρά η επίσημη πολιτική των σωμάτων ασφαλείας απέναντι στις αγωνιζόμενες, στις εξεγερμένες, στις γυναίκες που αντιστέκονται.

Δεν θα την αφήσουμε μόνη της. Θα πολεμήσουμε μαζί της ενάντια στη φτώχεια, ενάντια στο τράφικινγκ. Αλληλεγγύη για όλες τις γυναίκες, ντόπιες και μετανάστριες, που αγωνίζονται και έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με τη βία των μηχανισμών καταστολής, στις διαδηλώσεις, στα αστυνομικά τμήματα, στους δρόμους, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές. Για όλες εκείνες που έχοντας ζητήσει ή και λάβει άσυλο βρίσκονται είτε έγκλειστες είτε μένουν άστεγες στον δρόμο μετά την εκκένωση προσφυγικών καταλήψεων ή την εκδίωξή τους από ξενώνες όπου διέμεναν, και υφίστανται ένα διαρκές κυνήγι από την αστυνομία μέχρι να καταστούν αόρατες. Για όσες επιβίωσαν από τον πνιγμό στα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο και σήμερα βρίσκονται έγκλειστες σε άθλιες συνθήκες. Για την 17χρονη κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη, που προσήχθη μετά από έλεγχο στον δρόμο και κρατήθηκε χωρίς να της επιτραπεί καμία επικοινωνία με τη μητέρα της και υποβλήθηκε σε σωματικό έλεγχο, ενώ εξαναγκάστηκε να παραμένει με το σουτιέν μέσα στο τμήμα. Είμαστε εδώ για τη νεαρή αγωνίστρια από τα Σεπόλια που, εκείνη την ημέρα, όταν διαμαρτυρήθηκε για τη σύλληψη του αδερφού και στη συνέχεια της μητέρας και του πατέρα της στην είσοδο του σπιτιού τους, συνελήφθη και η ίδια και οδηγήθηκε στο ΑΤ Κυψέλης με τους αστυνομικούς να την γρονθοκοπούν, να τη σέρνουν από τα μαλλιά, να τη βρίζουν και να την φτύνουν στο πρόσωπο. Για τον Ζακ/Zackie Oh που δολοφονήθηκε με τη συνεργασία δύο φασιστών και αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ που εξακολουθούσαν να τον χτυπούν ενώ βρισκόταν αιμόφυρτος στο έδαφος, και σήμερα, δύο χρόνια μετά τη δολοφονία, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Για όλες τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, βιαστεί, δολοφονηθεί στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά τους, με τους δράστες να οπλίζονται πάντα από τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και την ατιμωρησία που τους εξασφαλίζουν.

Υπόθεση κακοποίησης και trafficking της Ηλιούπολης

Της Ελένης Αναστασιάδου

Το καλοκαίρι του 2021, η Ε., μια 18χρονη κοπέλα, πήγε με εμφανή σημάδια κακοποίησης να πάρει έναν καφέ στη γειτονιά της, στην Ηλιούπολη. Η κοπέλα που δούλευε στην καφετέρια παρατήρησε τα σημάδια και της είπε πως αν χρειαστεί βοήθεια, να πάει σε εκείνη. Πήγαν, λοιπόν, μαζί στο Α.Τ. για καταγγελία. Οι θ;yτες; Ένας αστυνομικός (ο οποίος την κρατούσε όμηρο, την κακοποιούσε και την εξέδιδε) και ο πατέρας της (ο οποίος την βίαζε κατ’ εξακολούθηση από όταν ήταν ήδη ανήλικη). Σε αυτούς αποδόθηκαν κατηγορίες για μαστροπεία, κακοποίηση και βιασμό.

Ωστόσο, το θύμα βρέθηκε στη συνέχεια αντιμέτωπο με προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης από πλευράς δικαστηρίου και αστυνομίας. Δεν πρέπει να παραλειφθεί και το γεγονός πως το δικαστήριο, εντείνοντας τον επανατραυματισμό της, την ανάγκασε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο εντός του δικαστηρίου με τους θύτες, παρά το γεγονός πως αυτό παραβιάζει την ενσωματωμένη στο ελληνικό Δίκαιο ευρωπαϊκή Οδηγία για την προστασία των θυμάτων σωματεμπορίας [ακόμη και από την βλεμματική επαφή με τους δράστες]. Σαν να μην έφτανε αυτό, εντός του δικαστηρίου η εισαγγελική αρχή χαρακτήρισε τον πατέρα της «κουβαλητή»(!) με το επιχείρημα ότι τους παρείχε τα πάντα σε ό,τι αφορά τα υλικά αγαθά. Δεν δίστασε, επίσης, να κλείσει λέγοντας: «Μπορούσε η καταγγέλλουσα να πράξει διαφορετικά και να πάρει άλλο δρόμο στη ζωή της; Εγώ απαντώ ότι ναι, μπορούσε». Επομένως, για τον εισαγγελέα το trafficking δεν υφίσταται, αφού τα θύματα έχουν επιλογή να φύγουν…

«Να μην μιλάς, να φοβάσαι να καταγγέλλεις, να σιωπάς, γιατί έτσι και αλλιώς ο κακοποιητής σου θα είναι ελεύθερος»

Το δικαστήριο, λοιπόν, προτείνει την αθώωση των κατηγορουμένων, υποστηρίζοντας πως η κοπέλα δεν παραπλανήθηκε από μηχανισμούς trafficking αλλά ότι ένα κορίτσι 18 χρονών με τέτοιο παρελθόν μπορεί να μπει στη διαδικασία αυτή για να βγάλει λεφτά…«Χρειαζόμασταν πλήρεις αποδείξεις και δεν τις είχαμε. Οι άνθρωποι δεν καταδικάζονται με ιδεοληψίες», σημείωσε η έδρα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του News 24/7. Έτσι, ο αστυνομικός προτάθηκε ως ένοχος μόνο για ενδοοικογενειακή βία, ενώ ο πατέρας μόνο για… κατοχή μεταλλικής ράβδου. Δεν ξεχνάμε, επίσης, πως την ώρα που ανακοινώθηκε η απόφαση που αθώωνε τον αστυνομικό, μπήκαν ΜΑΤ μέσα στο δικαστήριο, χτυπώντας με γκλομπ τον κόσμο που διαμαρτυρόταν, ρίχνοντας χημικά και κρότου λάμψης. Παράλληλα, ο Χρυσοχοΐδης μιλάει για «σεβασμό στο θύμα» τη στιγμή που θεωρούσε εντάξει να είναι «φρουρός του νόμου» ο βιαστής-νταβατζής Δημήτρης Μπουγιούκος, αν και πόσταρε στο twitter υπέρ του ξυλοδαρμού γυναικών και του revenge porn.

Συμπέρασμα; Αν είσαι αστυνομικός, εκτός από το να πυροβολήσεις κάποιον στο κεφάλι, εκτός από το να σκοτώσεις κάποιον στο ξύλο, μπορείς και να είσαι σωματέμπορος και να κυκλοφορείς ελεύθερος.

Φαίνεται, μάλιστα, να ακολουθούν την τακτική καταστροφής στοιχείων και της άσκησης πιέσεων και πιθανότατα εκβιασμών προς την ίδια την κακοποιημένη γυναίκα. «Η στενή επιτήρηση του κοριτσιού από την αστυνομία μας βάζει σε υποψίες ότι υπάρχουν πράγματα που δεν θέλουν να ακουστούν και να γραφτούν. Ή ότι έχουν ήδη με κάποιον τρόπο εκβιάσει το κορίτσι να μην πει κάποια πράγματα. Και μόνο το γεγονός ότι οι δικηγόροι δεν μπορούσαν να έχουν επικοινωνία μαζί της, λέει πολλά», δήλωσε η γιατρός Αργυρή Ερωτοκρίτου, που εφημέρευε όταν πήγαν τη νέα γυναίκα στο νοσοκομείο «Γεννηματάς». Την ίδια στιγμή, η δικηγόρος της γυναίκας Αντωνία Λεγάκη καταγγέλλει ένα ευρύ κύκλωμα σωματεμπορίας μέσα στην ΕΛΑΣ.

Η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση δίνει ξανά το ίδιο μήνυμα στην κοινωνία: «να μην μιλάς, να φοβάσαι να καταγγέλλεις, να σιωπάς, γιατί έτσι και αλλιώς ο κακοποιητής σου θα είναι ελεύθερος». Και αυτή η δικαστική απόφαση αποτελεί συνέχεια σειράς αποφάσεων, όπως συνέβη και στην δίκη του Δ. Λιγνάδη , ο οποίος ενώ κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς, αφέθηκε ελεύθερος.

«Κοινωνία που σιωπαίνει στο βιασμό, είναι συνένοχη στον επόμενο»

Η υπόθεση αυτή έρχεται να ενταχθεί στο συνεχές μιας βαθιά σεξιστικής αντιμετώπισης των επιζωσών από τη «δικαιοσύνη», κατασκευάζοντας συνεχώς αφηγήματα περί ευθύνης των ίδιων των θυμάτων και αθώωσης των θυτών, οδηγώντας σε μια αδιέξοδη κατάσταση όσες χρησιμοποιούν τη φωνή τους για να καταγγείλουν και να ζητήσουν δικαίωση.

Ο αστυνομικός βιαστής-νταβατζής Μπουγιούκος, δεν είναι η εξαίρεση. Η σωματική βία κατά των γυναικών αποτελεί «κανονικότητα» για την αστυνομία. Από τις γυναίκες που πέφτουν θύματα των ειδικών φρουρών στα σύνορα (όπως διηγείται η συγγραφέας κουρδικής καταγωγής Meral Şimşek, «Μας έγδυσαν επιτόπου και μας έκαναν σωματική έρευνα, ψάχνοντας μέχρι και στον κόλπο μας. Το όχημα μύριζε αίμα, υπήρχαν παντού λεκέδες αίματος και διασκορπισμένα ούρα και κόπρανα. Εκείνη την ώρα είπα στον εαυτό μου ότι θα μας σκοτώσουν»), μέχρι κάθε γυναίκα που θα βρεθεί στα χέρια τους, ακόμη κι αν πάει για να καταγγείλει την ίδια της την κακοποίηση.

Η ΕΛΑΣ είναι μια εγκληματική συμμορία. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με κάθε μέτρο και κάθε νέο της νόμο βρίσκεται δίπλα στους σεξιστές, στους πλούσιους εκβιαστές και γυναικοκτόνους. Αναδεικνύεται, μάλιστα, καθημερινά ότι έχει οργανικές σχέσεις με όλους αυτούς που είναι μπλεγμένοι σε τεράστια εγκλήματα. Από τον Λιγνάδη που ήταν προσωπικά επιλεγμένος από τη Μενδώνη και τον Μητσοτάκη, στον Αδαμόπουλο, βιαστή της Μπεκατώρου, που ήταν στέλεχος της ΝΔ και μεγαλοπαράγοντας της Ιστιοπλοΐας.

Κάθε μέρα που περνάει, προστίθεται άλλο ένα εγκληματικό πεδίο στην κυβέρνηση της ΝΔ. Μια κυβέρνηση δολοφόνων, βιαστών, συματέμπορων. Κανένας δεν έχει ξεχάσει την γυναικοκτονία της Καρολάιν από τον σύζυγό της, με τον Μπαλάσκα να βγαίνει ανοιχτά στα κανάλια και να προτείνει έναν «οδηγό» κακοποιητικής συμπεριφοράς λέγοντας: 

«Είναι βλάκας. Εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του, αν ήταν “τα ‘χασε και τρελάθηκε”, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή. Θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καβγά, “χωρίς να το θέλω”, “πρότερος έντιμος βίος”, χιλιάδες πράγματα. Θα πήγαινε πέντε, έξι χρόνια φυλακή; Είναι νέο παιδί. Τώρα θα πάρει δόλο, τη σκηνοθεσία. Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Τι ελαφρυντικό μπορεί να έχει τώρα; Τώρα θα σαπίσει μέσα στη φυλακή. Έκανε όλη τη σκηνοθεσία, σκότωσε το σκυλί του, προσπάθησε να μπερδέψει, έβγαλε κάρτες από κάμερα, τώρα τέλειωσε».

Παράλληλα, η Κυβέρνηση ΝΔ, μέσα σε όλη αυτή την ζοφερή κοινωνική κατάσταση, ψηφίζει τον νόμο Τσιάρα σχετικά με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, αφήνοντας σε κάθε σημείο έκθετες τις γυναίκες που έχουν προσβληθεί από κακοποιητικές συμπεριφορές.

Μια νέα γυναίκα στα 18 της χρόνια αναζητεί εργασία και βρίσκεται να εκβιάζεται σε σωματεμπορία. Ένας νέος πρόσφυγας αυτοκτονεί στο Σχιστό γιατί απορρίφθηκε το αίτημά του για άσυλο και άλλοι/άλλες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου. Μια καθαρίστρια πάει στη δουλειά της σε πολυκατοικία στα Πετράλωνα και βιάζεται. Συνδικαλιστές διώκονται για «παράνομες» απεργίες. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μοιράζει απλόχερα βαρβαρότητα…

Αγώνας κόντρα στην αδικία και τους παρακρατικούς μηχανισμούς

Όμως, η διαρκής παρουσία κόσμου μέσα και έξω στην δικαστική αίθουσα πίεσε το δικαστήριο να πάρει μια απόφαση που θα κρίνει και ενόχους κάποιους από τους κατηγορούμενους. Συνεχίζουμε τη μάχη απέναντι σε αυτού του είδους τη «δικαιοσύνη» και στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που σχετίζεται άμεσα με παιδοβιαστές και δολοφόνους. Συνεχίζουμε τη μάχη ενάντια στην καταπάτηση των ελευθεριών του λαού, τη βία και την καταστολή, υπερασπιζόμενοι τα δημοκρατικά δικαιώματά μας. Το φεμινιστικό κίνημα κάνει την αλληλεγγύη του πράξη και παλεύει για καθεμία και καθένα που καταγγέλλει αλλά και για όσες/όσα δεν έχουν ακόμα τη δύναμη να το κάνουν. Να μην αφήσουμε καμία μόνη μπροστά στην έμφυλη κακοποίηση και τη «δικαιοσύνη».

Η πάλη ενάντια στον σεξισμό, την καταπίεση και τη βία απέναντι στις γυναίκες συναντιέται με τη μάχη να τσακίσουμε την ανεργία. Συναντιέται με τα αιτήματα για μαζικές προσλήψεις, για μονιμοποιήσεις, αλλά και τη μάχη ενάντια στον ρατσισμό. Δυναμώνοντας αυτούς τους αγώνες, μπορούμε να ξεφορτωθούμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και το σύστημα που γεννά σεξισμό, φτώχεια και βαρβαρότητα.

«Αν χρειαστείς βοήθεια, έλα σε εμένα».

Μέχρι καμία να μην χρειαστεί ξανά βοήθεια, καμία να μην είναι μόνη.

Της Αθηνάς Σκαμπά

Η υπόθεση της 12χρονης από τα Σεπόλια αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό ένα από τα κεντρικά θέµατα της επικαιρότητας. Επί εβδοµάδες τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και παντός είδους εκποµπές αφιερώνουν τηλεοπτικό χρόνο περιγράφοντας γεγονότα και στοιχεία της υπόθεσης που «διαρρέουν» από τη δικογραφία και τις αστυνοµικές έρευνες.

«Αναλύσεις» και αναµασήµατα λεπτοµερειών από τηλεπερσόνες που δικάζουν και καταδικάζουν ανθρώπους και ξερνούν σεξισµό και αηδία, κι ένας ασφυκτικός κλοιός από ρεπόρτερ και παπαράτσι που πολιορκούν την οικογένεια της επιζώσας. Τα ΜΜΕ κανιβαλίζουν τη 12χρονη και την οικογένειά της δηµοσίως, µε τον χειρότερο τρόπο και η ειρωνεία είναι ότι ενώ, υποτίθεται, ενηµερώνουν για ένα απεχθές και αποτρόπαιο έγκληµα, έχουν καταντήσει περισσότερο απεχθείς κι από το ίδιο το θέµα τους.

Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση αυτή παιδεραστίας, trafficking, παιδικής – έµφυλης κακοποίησης, µαστρωπίας, διαπλοκής και σaυγκάλυψης από φορείς εξουσίας, υποκρισίας του καθωσπρεπισµού και των ευυπόληπτων µελών της κοινωνίας, αποτελεί ένα αποκαλυπτικό «στιγµιότυπο» του βάθους και του πλάτους της σαπίλας αυτής της κοινωνίας, που δεν κρύβεται πια. Από µόνο του, καθένα από τα χαρακτηριστικά της, θα µπορούσε να είναι ένα ακόµα από τα επαναλαµβανόµενα εγκλήµατα που συµβαίνουν κάθε µέρα. 

Όπου φτωχή, κι η µοίρα της…

Το 12χρονο κοριτσάκι, θύµα πρωτίστως της φτώχειας, πέφτει στα νύχια του φιλάνθρωπου κυρίου που της προσφέρει δουλειά στην επιχείρησή του για να βοηθήσει τη φτωχή οικογένεια. «Ευυπόληπτο» µέλος της κοινωνίας, µε διασυνδέσεις και σχέσεις µε το κυβερνητικό κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας, µε την Εκκλησία, επιχειρηµατίας, οικογενειάρχης. Όπως αποδεικνύεται, µε το «αζηµίωτο» και καθόλου ανιδιοτελώς. Για άλλη µια φορά, όπως είδαµε και στην υπόθεση Λιγνάδη, οι παιδοβιαστές επιλέγουν εκείνα τα άτοµα που δεν έχουν γερά ερείσµατα, που είναι ευάλωτα και στερούνται προστασίας. Αυτό κάνει ακόµα πιο απάνθρωπο το έγκληµά τους, γιατί εκµεταλλεύονται τον πιο αδύναµο, συνειδητά και σχεδιασµένα. Το κορίτσι, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη βία της φτώχειας, εγκλωβίζεται στη βία της κακοποίησης. Όπου φτωχός κι η µοίρα του.

Από την οικογένεια και την αστυνοµία…

Επαναλαµβανόµενο µοτίβο και το προφίλ του κακοποιητή. Ο µύθος που θέλει τον βιαστή, ένα σκοτεινό υποκείµενο του υποκόσµου ή ακόµα χειρότερα ένα ψυχικά πάσχοντα, που παραµονεύει στα σκοτάδια και βιάζει µε απειλή της ζωής και ασκώντας άγρια βία, καταρρίπτεται σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις που αποκαλύπτονται και αποκτούν ονοµατεπώνυµο. Η συντριπτική πλειονότηταα των βιαστών και των κακοποιητών, ιδιαιτέρως των παιδοβιαστών, είναι άτοµα του στενού κύκλου του παιδιού, συγγενείς ή άτοµα που έχουν την εµπιστοσύνη και του παιδιού και του περιβάλλοντός του. Και αυτό το επαναλαµβανόµενο µοτίβο, που κάποτε τολµούσαν να το υπογραµµίσουν µόνο φεµινιστικές οργανώσεις και χλευάζονταν γι’ αυτό, δείχνει ότι τα έµφυλα εγκλήµατα εδράζονται ακριβώς στα θεµέλια και τις βασικές δοµές αυτής της κοινωνίας. Σπεύδουν οι τηλε-αναλυτές και µαζί µε αυτούς και θεσµικοί «ειδικοί» να καταδείξουν σαν υπαίτιο κοινωνικό φαινόµενο την «έλλειψη οικογενειακής συνοχής», τη «διάλυση του θεσµού της οικογένειας», όµως τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι είναι ακριβώς αυτός ο θεσµός που τα παράγει.

Εν τω µεταξύ η υπόθεση γίνεται όλο και καλύτερη. Ενώ οι ύαινες των ΜΜΕ ξεσκίζουν τη µητέρα του κοριτσιού και µητέρα 8 παιδιών που τα µεγαλώνει µόνη της και χωρίς ουσιαστική στήριξη, η οποία έχει συλληφθεί και προφυλακίστηκε, χωρίς στοιχεία, µε µόνη ένδειξη 4 εµβάσµατα ύψους 110€ -όπου φτωχή (και γυναίκα) κι η µοίρα της-, δεν µπορεί να κρατηθεί κρυφό ότι οι διασυνδέσεις του µαστροπού, µέσω των οποίων εξυπηρετούσε την πελατεία του, φτάνουν σε κυκλώµατα συνδεδεµένα µε υψηλόβαθµα στελέχη της αστυνοµίας. Κάπου εδώ «σκάει» και η καταγγελία της 19χρονης για βιασµό µέσα στο ΑΤ Οµονοίας και δεν µένει θεσµός για θεσµός της αστικής κοινωνίας όρθιος.

…στο κράτος

Και πού είναι το κράτος στην υπόθεση ενός παιδιού; Η παιδική προστασία είναι, αν µη τι άλλο, υποχρέωση του κράτους. Τι προβλέπεται και τι υπάρχει στο κράτος πρόνοιας για τη διαχείριση υποθέσεων παιδικής κακοποίησης; Η διαδροµή ενός κακοποιηµένου παιδιού, που η υπόθεσή του φτάνει να καταγγελθεί (1 στις 100 περίπου, απ’ όσο µπορεί να υπολογιστεί) είναι τουλάχιστον ένας ακόµα κύκλος κακοποίησης ή η οριστική καταστροφή του. Το παιδί περνάει από ιατροδικαστική εξέταση (που είναι επίσης µία οδυνηρή εµπειρία) και εξετάζεται από πολλά και διαφορετικά, άγνωστα σε αυτό άτοµα, που εκπροσωπούν διαφορετικούς «θεσµούς» (αστυνοµία, κοινωνικοί λειτουργοί, δικαστές κ.λπ.). Ξαναβιώνει έτσι το τραύµα του πολλές φορές. Υπολογίζεται ότι ένα κακοποιηµένο παιδί πρέπει να πει την ιστορία του κατά µέσω όρο 14 φορές για να πάρει τον δρόµο της. Για να καταλήξει µετά, αν δεν υπάρχει συγγενικό πρόσωπο πρόθυµο και ικανό να το αναλάβει, σε κάποιο ίδρυµα µέχρι την ενηλικίωσή του.   

Έχοντας υπόψη ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποθέσεις παιδικής κακοποίησης δεν καταγγέλλονται, ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα συµβαίνουν εντός του οικογενειακού ή στενού περιβάλλοντος και κουκουλώνονται λόγω στίγµατος, ότι ακόµα κι όταν καταγγέλλονται, ακολουθεί διαχείριση επίσης κακοποιητική µε αµφίβολη τύχη για τα επιζώσαντα, το να ακούγονται απόψεις και προβληµατισµοί περί ψευδών και εκδικητικών καταγγελιών, ιδίως όταν η καταγγελία γίνεται από τη µητέρα, δείχνει µόνο ένα πράγµα: Την αντίληψη που κυριαρχεί κοινωνικά, αλλά ιδιαίτερα στους αστυνοµικούς και δικαστικούς κύκλους, για την έµφυλη βία. Την αντίληψη που έχουν τα πρόσωπα και οι θεσµοί όπου απευθύνονται τα κακοποιηµένα άτοµα για προστασία και βρίσκουν απέναντί τους καχυποψία και ενοχοποιητική αντιµετώπιση. 

Καµπάνια ενάντια στις «ψευδείς καταγγελίες» έχει ξεκινήσει το λόµπι των «ενεργών µπαµπάδων» – πρόκειται γι’ αυτό το ίδιο συνονθύλευµα πλούσιων, χωρισµένων πατεράδων που ξεκίνησε την προσπάθεια για νοµοθέτηση της υποχρεωτικής συνεπιµέλειας και κατέληξε στον νόµο Τσιάρα. Όποιος προβληµατίζεται για την προστασία από ψευδείς καταγγελίες ή δεν ξέρει ή δεν πιστεύει αυτό που αποδεικνύει κάθε µέρα πλέον η πραγµατικότητα, είτε έχει τη φωλιά του λερωµένη είτε εµφορείται από σεξισµό.

Αλληλεγγύη άνευ όρων

Το σηµαντικότερο για τη δική µας πλευρά. Για την πλευρά του κινήµατος: αµέριστη, αδιαπραγµάτευτη, άνευ όρων αλληλεγγύη για τα επιζώσαντα της κακοποίησης. Η αλληλεγγύη σε επίπεδο γειτονιάς, σχολείου, εργασιακού χώρου, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή πράξη φιλευσπλαχνίας, είναι προϋπόθεση αντίστασης. Είναι απαραίτητο και εκ των ων ουκ άνευ, µε αφορµή και τέτοια περιστατικά που έρχονται στο φως και καταγγελίες, αλλά και χωρίς συγκεκριµένη αφορµή, να είναι πάντα στην ατζέντα µας η δηµιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα κάνουν τις συλλογικότητες δράσης και τους χώρους που κινούµαστε, αυτό που πολλές και πολλοί ονοµάζουν «ασφαλείς χώρους, δηλαδή χώρους όπου αυτοί και αυτές που συµµετέχουν έχουν ξεκάθαρο και πρώτιστο την αλληλεγγύη και την εµπιστοσύνη στις καταγγελίες, τη φροντίδα, την ενδυνάµωση ώστε να ξέρει ένα κακοποιηµένο άτοµο ότι µπορεί κάπου να απευθυνθεί, ότι αυτό που του συνέβη δεν είναι αποδεκτό κι ότι µπορεί να βρει στήριξη. ∆εν υπάρχει άλλος τρόπος για να ξεκινήσει η διεκδίκηση. 

Ελένη Μήτσου,
Μαχητικές και Ελεύθερες

Τον Ιούνιο το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο των ΗΠΑ, εξετάζοντας την υπόθεση Dobbs, πήρε την απόφαση ότι η άμβλωση δεν είναι ένα δικαίωμα που προστατεύεται από το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Ανέτρεψε έτσι την απόφαση που το ίδιο δικαστήριο (με άλλη σύνθεση) είχε πάρει το 1973 (γνωστή ως Roe εναντίον Wade) και κατά συνέπεια την προστασία που είχε το δικαίωμα στην άμβλωση σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Με το νέο νομικό καθεστώς κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ μπορεί να περιορίσει δραστικά ή να απαγορεύσει τις αμβλώσεις. Μέσα σε λίγους μήνες από την ανατροπή της Roe εναντίον Wade, η άμβλωση έχει ουσιαστικά απαγορευτεί σε 20 από τις 50 πολιτείες.

Το Ανώτατο Δικαστήριο και ο ρόλος του Τραμπ

Η απόφαση του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου σόκαρε και εξόργισε εκατομμύρια γυναίκες στις ΗΠΑ και το φεμινιστικό κίνημα διεθνώς. Δεν ήταν όμως μια απόφαση που «έπεσε από τον ουρανό».

Η δεξιά και η ακροδεξιά στις ΗΠΑ περνούσαν εδώ και χρόνια νόμους απαγόρευσης ή περιορισμού των αμβλώσεων σε πολιτειακό επίπεδο, στις πολιτείες που είχαν την τοπική κυβέρνηση. Οι νόμοι αυτοί δεν μπορούσαν να τεθούν σε ισχύ όσο το δικαίωμα στην άμβλωση προστατευόταν σε ομοσπονδιακό επίπεδο από την απόφαση που είχε πάρει το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο το 1973. Ψήφιζαν ωστόσο νόμους σε πολιτειακό επίπεδο για να υπάρχουν – και παράλληλα έκαναν αλλεπάλληλες προσφυγές στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο με στόχο η απόφαση Roe εναντίον Wade να ανατραπεί, ώστε να μπορούν στη συνέχεια να ενεργοποιηθούν οι πολιτειακοί νόμοι που είχαν ψηφίσει.

Οι προσφυγές αυτές δεν είχαν τύχη, μέχρι που άλλαξε η σύνθεση του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου. Ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε τη δυνατότητα να διορίσει 3 συντηρητικούς δικαστές στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο.* Άλλαξε έτσι τα ισοζύγια και την μέχρι τότε πολιτική του δικαστηρίου σε μια σειρά ζητήματα.

Με τη νέα σύνθεση το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε την απόφαση Roe εναντίον Wade – και όχι μόνο.

Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ πήρε αποφάσεις που όριζαν ως αντισυνταγματικούς

• νόμους που περιορίζουν και ρυθμίζουν την κατοχή όπλων
• νόμους που απαγορεύουν στην Περιβαλλοντική Υπηρεσία των ΗΠΑ να επιβάλλει σε υπάρχουσες βιομηχανίες περιορισμό του CO₂ και άλλων αερίων του θερμοκηπίου
• νόμους που αφορούν τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους

Εκατομμύρια γυναίκες μένουν πλέον χωρίς πρόσβαση στην άμβλωση, χωρίς το δικαίωμα στην επιλογή. Είναι κατά κύριο λόγο οι γυναίκες των φτωχών στρωμάτων, των λαϊκών στρωμάτων, που δεν έχουν τα χρήματα να ταξιδέψουν σε μια γειτονική πολιτεία για να κάνουν άμβλωση νόμιμα και με ασφάλεια. Είναι επίσης οι γυναίκες που βρίσκονται σε βίαιες, κακοποιητικές σχέσεις και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την επιτήρηση του κακοποιητή τους για το χρονικό διάστημα που απαιτεί ένα ταξίδι σε άλλη πολιτεία.

Μπάιντεν και Δημοκρατικοί

Ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, όπως και όλα τα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος δήλωσαν σοκαρισμένοι και εξοργισμένοι από την απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου. Ωστόσο, τα τελευταία 50 χρόνια (από το 1973) οι Δημοκρατικοί δεν έκαναν στοιχειώδη πράγματα για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην άμβλωση, όπως για παράδειγμα να ψηφίσουν ένα νόμο με ομοσπονδιακή ισχύ, ώστε το δικαίωμα στην άμβλωση σε ομοσπονδιακό επίπεδο να μην εξαρτάται αποκλειστικά από 9 δικαστές (τους δικαστές του ανώτατου ομοσπονδιακού δικαστηρίου).

Η κυβέρνηση Μπάιντεν έφερε έναν τέτοιο νόμο προς ψήφιση στις αρχές του 2022, όταν διέρρευσε το προσχέδιο της απόφασης του ανώτατου ομοσπονδιακού δικαστηρίου για τις αμβλώσεις. Ήταν μια κίνηση προσχηματική. Η κυβέρνηση Μπάιντεν γνώριζε ότι δεν έχει την πλειοψηφία στη Γερουσία για να περάσει αυτόν το νόμο, ενώ ενάντια σε αυτόν ψήφισαν ακόμα και γερουσιαστές των Δημοκρατικών.

Οι κυβερνήσεις των Δημοκρατικών θα μπορούσαν επίσης να κάνουν εκστρατείες ενημέρωσης για τις αμβλώσεις, όπως και να χρηματοδοτούν και να στηρίζουν τις κλινικές που πραγματοποιούν αμβλώσεις. Κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεών τους έκαναν όμως ελάχιστα, την ίδια στιγμή που η δεξιά, η ακροδεξιά και οι φονταμενταλιστές χριστιανοί των ΗΠΑ έκαναν τις αμβλώσεις κεντρικό θέμα των εκστρατειών τους.

Οι πολέμιοι των αμβλώσεων στις ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τα τελευταία 50 χρόνια κάθε μέσο. Θεωρίες συνομωσίας, παραπληροφόρηση για τους κινδύνους των αμβλώσεων, επιθέσεις σε κλινικές αμβλώσεων αλλά και δημιουργία κλινικών με δωρεάν υπερήχους και γυναικολογικές εξετάσεις, με στόχο να ξεδιαλέγουν τις γυναίκες που σκέφτονται ή σχεδιάζουν να κάνουν άμβλωση και με αντιεπιστημονικά επιχειρήματα, συναισθηματικούς εκβιασμούς ή και εκφοβισμό να τις αποτρέπουν.

Το τελευταίο διάστημα, στις πολιτείες που έχουν την εξουσία οι πολέμιοι των αμβλώσεων φτιάχνουν νόμους που απαγορεύουν τη διακίνηση χαπιών άμβλωσης με το ταχυδρομείο, ενώ δημόσια δηλωμένος στόχος πολλών από αυτούς είναι να φτιάξουν νόμους που να απαγορεύουν στις γυναίκες που θέλουν να κάνουν έκτρωση να πηγαίνουν σε άλλη πολιτεία γι’ αυτόν το σκοπό!

Από την άλλη, το Δημοκρατικό Κόμμα το μόνο που κάνει είναι να χρησιμοποιεί το ζήτημα των αμβλώσεων σαν ψηφοθηρικό εργαλείο. Την επομένη της ακύρωσης της Roe εναντίον Wade το Δημοκρατικό Κόμμα έστειλε μαζικά sms με τα οποία ζητούσε από τον κόσμο οικονομική ενίσχυση για την προεκλογική του εκστρατεία και τόνιζε τη σημασία τού να ψηφιστούν οι υποψήφιοί του για να προστατευτεί το δικαίωμα στην άμβλωση – αυτό το δικαίωμα που οι κυβερνήσεις των Δημοκρατικών όχι μόνο άφησαν ανοχύρωτο, αλλά στο οποίο επιτέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες, με τρόπους που λόγω χώρου δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε αυτό το άρθρο.

Αν οι Δημοκρατικοί ήθελαν πραγματικά να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην άμβλωση, υπήρχαν τρόποι να το κάνουν άμεσα. Μεταξύ άλλων, θα μπορούσαν να βγάλουν διάταγμα με το οποίο στις πολιτείες που σήμερα απαγορεύονται οι αμβλώσεις, να πραγματοποιούνται σε κλινικές που θα στηθούν σε ομοσπονδιακή γη, σε γη δηλαδή που βρίσκεται μέσα στα σύνορα της πολιτείας αλλά ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση. Δεν κάνουν ωστόσο τίποτα. Η υπόσχεση για προστασία των αμβλώσεων έχει, εξάλλου, αποδειχθεί τους τελευταίους μήνες ένα σημαντικό μέσο για να ανακόψουν τη μείωση της εκλογικής τους δύναμης.

Διεθνείς οι συνέπειες

Όταν το δικαίωμα στην άμβλωση βάλλεται στις ΗΠΑ, την πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία παγκόσμια, οι συνέπειες δεν σταματούν στα σύνορα της χώρας. Η Δεξιά και Ακροδεξιά στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη παραδειγματίζεται και ενθαρρύνεται να εντείνει τις επιθέσεις της ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών.

Στην Ελλάδα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια μια σειρά προσπάθειες που έχουν στόχο να αλλάξουν τη συνείδηση της κοινωνίας πάνω στο θέμα και να βάλουν την αμφισβήτηση της άμβλωσης στην ατζέντα. Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ δυναμώνουν αυτούς τους κύκλους, και το μόνο που μπορεί να σταματήσει τα σχέδιά τους είναι η διαρκής δράση και παρέμβαση του φεμινιστικού κινήματος και της Αριστεράς. Το ζήτημα της υπεράσπισης του δικαιώματος των αμβλώσεων δεν πρέπει υποτιμηθεί. Δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα και καμία ελευθερία που να είναι «εγγυημένα» στο πλαίσιο του συστήματος. Και αξίζει για μια στιγμή να σκεφτούμε πόσο αδιανόητη φαινόταν πριν 10-15 χρόνια η περίπτωση να καταργηθεί το άσυλο ή/και να μπει η αστυνομία στα πανεπιστήμια, να χτυπηθεί ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/82, το 8ωρο κ.ο.κ.

Ένα σύστημα που βασίζεται στην πατριαρχία θα προσπαθεί πάντα να παίρνει πίσω τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των γυναικών. Όπως προσπαθεί να παίρνει πίσω κάθε κατάκτηση των εργαζομένων. Γιατί καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τους τεχνητούς διαχωρισμούς των ανθρώπων, την καταπίεση και την εκμετάλλευση των «αδυνάτων». Γι’ αυτό και οι αγώνες για την απελευθέρωση των γυναικών πρέπει να στοχεύουν παράλληλα στην ανατροπή του καπιταλισμού – του συστήματος που γεννά τους διαχωρισμούς, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

*Τα μέλη του δικαστηρίου διορίζονται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, με τη Γερουσία να επικυρώνει την απόφαση, και είναι ισόβια. Δύο μέλη του ανώτατου δικαστηρίου πέθαναν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τραμπ και ένα κατά τη διάρκεια της θητείας του Ομπάμα, χωρίς όμως να αντικατασταθεί από τον Ομπάμα.

Η Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό” συμμετέχει και καλεί στην πορεία αλληλεγγύης στη 12χρονη επιζώσα στα Σεπόλια

Αναδημοσιεύουμε το κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού, Σεπολίων, Ακαδημίας Πλάτωνα:

Οι γυναίκες στο Ιράν επαναστατούν. Δικαιολογημένα αναπτύχθηκε ένα παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης. Το κάψιμο της μαντίλας μπροστά τους φονταμενταλιστές αποτελεί πράξη εξέγερσης σε ένα αυταρχικό καθεστώς που περνά μια σοβαρή κρίση. Πρόκειται για ένα στυγνά δικτατορικό καθεστώς που επικράτησε το 1979 μετά την Ιρανική επανάσταση κατά του απολυταρχικού και διεφθαρμένου Σάχη που κυβερνούσε από το 1953 υποτελές προς τις ΗΠΑ. Η Ιρανική Επανάσταση που ανέτρεψε τη δυναστεία των Παχλαβί υπό τον Σάχη Μοχάμαντ Ρεζά Παχλαβί δημιούργησε την λεγόμενη ισλαμική δημοκρατία υπό την εξουσία του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. Η υποχρεωτική χρήση της μαντίλας για τις γυναίκες στα καθεστώτα αποτελεί καταπιεστικό καθημερινό μέτρο υποταγής σε βάρος των γυναικών ενός πατριαρχικού θεοκρατικού συστήματος στις χώρες αυτές. Κι αυτό αφορά επίσης φιλικές χώρες προς τις ΗΠΑ, όπως η Σαουδική Αραβία. Εξ ου και η τεράστια συμβολική αξία των πράξεων καψίματος της μαντίλας. Το ζήτημα της μαντίλας ωστόσο έχει διαφορετικό χαρακτήρα στις δυτικές χώρες και εδώ και χρόνια συζητείται. Στις δυτικές χώρες το θέμα της μαντήλας που ενίοτε παραπλανητικά συγχέεται με τη μπούρκα έχει στρεβλώσει το δημόσιο λόγο καθώς έχει μετατραπεί από ένα θρησκευτικό πολιτιστικό θέμα σε μείζον πολιτικό ζήτημα ως συμβολικός πόλεμος ανάμεσα στη κοσμικότητα και τον φονταμενταλισμό. Στις δυτικές χώρες η απαγόρευσης της μαντίλα εργαλειοποιήθηκε πολιτικά από την άκρα δεξιά και την όλο και λιγότερο ανεκτική κεντροδεξιά ως μέτρο κατά μουσουλμάνων μεταναστών. Αυτό έχει ενταθεί μετά τις επιθέσεις Ισλαμικών φονταμενταλιστών στην Ευρώπη. Παρατηρούνται μέτρα στη Γαλλία, Βέλγιο και Αυστρία κι αλλού έχουν περιορίσει τη πρόσβαση μουσουλμάνων γυναικών που φορούν μαντίλα σε σημαντικά δικαιώματα κι ωφελήματα στο δημόσιο χώρο. Σάμπως και πρόκειται για αντίποινα που εφαρμόζουν σε βάρος των μουσουλμάνων γυναικών πολλές από τις οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τους Ισλαμικού φονταμενταλιστές και Σαλαφιστές και που είτε πολιτιστικά απλώς φορούν μαντίλα, είτε ανήκουν ακόμα στο κοσμικό και μετριοπαθές Ισλάμ. Αυτά λοιπόν τα ζητήματα έχουν γίνει αντικείμενο δημοσιών αντιπαραθέσεων που καταλήγουν σε δικαστήρια που καλούνται αν αποφασίσουν αναφορικά με την εξισορρόπηση τους δικαιώματος θρησκευτικής ελευθέριας, κοσμικότητας και των δικαιωμάτων των γυναικών. Με την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν παρατηρούνται ορισμένες ρητορικές όπου υποβόσκει μια επικίνδυνη ρητορικής με ρατσιστικά στερεότυπα για την «βάρβαρη ή υπανάπτυκτη ανατολή» όπου παίζεται το γεωπολιτικό παιγνίδι όπου «η καλή δύση» με ηγέτιδα χώρα τις ΗΠΑ πασκίζει δήθεν για την δημοκρατία και την ελευθερία. Κι όμως πρόκειται για ένα μεγάλο ψέμα όταν βραχίονας για την εφαρμογή των πολιτικών των ΗΠΑ είναι η συμμαχία με οικονομική και πολιτική στήριξη από τα πιο αντιδραστικά και βάρβαρα καθεστώτα: Από το Ιράν του Σάχη, στον Πινοσέτ, το Νοτιαφρικάνικό απαρτχάιντ (η Θάτσερ διαφωνούσε με τις κυρώσεις) μέχρι τη Σαουδική Αραβία, πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ, που είναι από τα πιο καταπιεστικά θεοκρατικά καθεστώτα στο κόσμο. Ωστόσο, δεν σταματάει στην υποκρισία και στην γεωπολιτική σκοπιμότητα της υπονόμευσης τα καθεστώτα λόγω συμφερόντων. Συμβαίνει και κάτι άλλο εντός των δυτικών χωρών. Αρπάζουν την ευκαιρία οι λογής νεοναζί, ρατσιστές κι Ισλαμόφοβοι, να θεωρήσουν ότι «δικαιώνονται» για την καταπίεση κατά γυναικών που ασκούν με πολιτικές στις Δυτικές χώρες που του απαγορεύουν να φορούν μαντήλα. Πρόκειται ξεκάθαρα για πολιτιστικό ρατσισμό που δήθεν υπερασπίζεται το «κοσμικό κράτος» ως πράξεις «απελευθέρωσης» των γυναικών. Στην πραγματικότητα όμως καταδικάζει τις γυναίκες αυτές στην ανεργία, την απόλυτη περιθωριοποίησης και καταπίεσης εφόσον τις καθιστά απόλυτα οικονομικά και κοινωνικά εξαρτώμενες από τους άντρες, από τους οποίους δήθεν θέλουν τις απελευθερώσουν. Εξ ου και η ανάγκη υπεράσπισης κι αλληλεγγύης με τις γυναίκες του Ιράν που καίνε τις μαντήλες στο Ιράν και σε άλλα φονταμεταλιστικά καθεστώτα. Με το ίδιο πάθος όμως πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των γυναικών στην Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα και ΗΠΑ να φορούν τη μαντήλα, αν θέλουν. Στις ΗΠΑ είδαμε ιδρύτριες της οργάνωσης Black Lives Matter, όπως η καθηγήτρια Άντζελα Ντέιβις και δεκάδες άλλες μαύρες γυναίκες να οργανώνουν την πρωτοβουλία «Μαύρες Γυναίκες για την Υπεράσπιση της Ilhan Omar». Η Omar έγραψε ιστορία, όταν μαζί με τη Rashida Tlaib από το Μίσιγκαν έγιναν οι πρώτες μουσουλμάνες γυναίκες στο Κογκρέσο. Είναι επίσης το πρώτο μέλος του Κογκρέσου που φοράει χιτζάμπ λη μαντήλα. Η Ομάρ, η οποία γεννήθηκε στη Σομαλία και ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως πρόσφυγας, έχει βρεθεί στο επίκεντρο πολλών δεξιών επιθέσεων από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά της (https://www.youtube.com/watch?v=AW4nF5KqF50). Όλες οι έρευνες καταδεικνύουν ότι οι πολιτικές στις δυτικές χώρες που απαγορεύουν την μαντήλα, δήθεν για να απελευθερώσουν τις γυναίκες, επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο: Τις καταπιέζουν περισσότερο, τις φυλετικοποιούν, τις περιθωριοποιούν και τις αποξενώνουν.

Το κείμενο των Aala Abdelgadir και της Βασιλικής Φούκα που μεταφράσαμε ένα ενδεικτικό ( «How will Austria’s new headscarf ban affect Muslims?» Washington Post, 3 Ιουνίου 2019, https://www.washingtonpost.com/politics/2019/06/03/how-will-austrias-new-headscarf-ban-affect-muslims/?fbclid=IwAR1JHyerL6-F38UGGdDt6mlro12PRDflBa4AGqNPXfuLjD57-HnCdoWiWfc

Πηγή: fb Nicos Trimikliniotis

Του Νάσου Παπαστάθη

Όσον αφορά την έμφυλη βία, στη χώρα μας διανύουμε πολύ σκοτεινή περίοδο. Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτού του είδους η βία ενισχύεται και αναπαράγεται διευρυνόμενη, με την κυβέρνηση, την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη να κάνουν ό,τι μπορούν για να συγκαλύψουν τα ίχνη και τις ευθύνες των ενόχων. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα θύματά της δεν δικαιώνονται ούτε προστατεύονται, εκπέμποντας το μήνυμα ότι οι κίνδυνοι στις ζωές μας είναι υπαρκτοί και γίνονται μεγαλύτεροι.

Η υπόθεση βιασμών, κάποιοι από τους οποίους ήταν βιασμοί ανηλίκων, από τον Δημήτρη Λιγνάδη, κατέληξε σε μια εξοργιστική πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου, όπου ο κατηγορούμενος καταδικάζεται σε 12 χρόνια με αναστολή. Ο Λιγνάδης βγαίνει από τη φυλακή, κυκλοφορεί ελεύθερος, έχοντας τη δυνατότητα να προβεί στις ίδιες πράξεις, τη δε έξοδό του από τις φυλακές ακολουθεί μια θρασύτατη δήλωση του συνηγόρου του Αλέξη Κούγια ότι πρέπει να ζητηθεί συγγνώμη από τον πελάτη του για τον διασυρμό του!.. Τις επόμενες μέρες, η εισαγγελέας Εφετών άσκησε έφεση υποστηρίζοντας πως δεν μπορεί ο Δημήτρης Λιγνάδης να αθωωθεί για την μία υπόθεση βιασμού, καθώς από την ακροαματική διαδικασία της δίκης προκύπτει πως η πράξη τελέσθηκε και πως δεν του αποδίδεται η ποινή που οφείλει να του αποδοθεί.

Αν δεν γινόταν η έφεση, αυτεπάγγελτα από την εισαγγελέα, η Δικαιοσύνη είχε βγάλει μια ευνοϊκή απόφαση για τον κατηγορούμενο, τον άφηνε ελεύθερο και τα θύματα έμεναν αδικαίωτα για όσα που έχουν υποστεί. Επί της ουσίας, το δικαστικό σύστημα, που όταν πρόκειται για τη φτωχολογιά, για διαδηλωτές/τρεις, αριστερούς/ές, αναρχικούς/ές εξαντλεί την αυστηρότητά του συχνά στο έδαφος κατασκευασμένων κατηγοριών, λειτούργησε ως μηχανισμός συγκάλυψης και ουσιαστικής αθώωσης ενός κατά συρροήν βιαστή. Μπροστά στον θόρυβο που προκλήθηκε και για την προστασία της «τιμής» του δικαστικού σώματος, επενέβη η εισαγγελέας Εφετών και -τουλάχιστον- η υπόθεση θα δικαστεί σε δεύτερο βαθμό.

Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς το Δικαστικό Σύστημα δε δρα ανεξάρτητο και αδιάβλητο, αλλά έχει επηρεαστεί, προφανώς, από τις ισχυρές πολιτικές φιλίες του κυρίου Λιγνάδη, μια από τις οποίες είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

«Βιαστής είναι!»

Σε αυτό το σημείο πήρε, ξανά, τον λόγο, το ευαισθητοποιημένο τμήμα της κοινωνίας. Ένα κύμα οργισμένης αντίδρασης σηκώθηκε. Ηθοποιοί διαβάζουν κείμενα διαμαρτυρίας που απαιτούν δικαιοσύνη πριν την έναρξη των παραστάσεων. Πανό σηκώνονται σε θεατρικές παραστάσεις, με τη δήλωση «Βιαστής είναι!». Τα πανό σηκώνονται στις παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, εκτός των άλλων, που ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν διευθυντής. Στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας αναρτάται πανό από χορευτή με το σύνθημα «Οι βιαστές πρέπει να πάνε στη φυλακή!» κάνοντας την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη να αποχωρήσει, δηλώνοντας έτσι, καταφανώς, την δική της εμπλοκή, αλλά και της κυβέρνησης που συμμετέχει, σε αυτή την υπόθεση.

Οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και η κοινωνία απαιτούν την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή, διεκδικούν μια κοινωνία που οι βιαστές θα τιμωρούνται και τα θύματα θα δικαιώνονται, οι ηθοποιοί θα έχουν αξιοπρεπείς και κατάλληλες συνθήκες εργασίας και δε θα εργάζονται σε συνθήκες όπου η ψυχική και σεξουαλική κακοποίηση θα είναι καθεστώς. Όπως, κατέληξε να είναι και οι χώροι εκπαίδευσης των ηθοποιών από πρόσωπα σαν τον Δημήτρη Λιγνάδη. Έναν κόσμο που τα θύματα βιασμού θα βρίσκουν δικαίωση, προστασία και αποκατάσταση και το κράτος θα φροντίζει για την καταπολέμηση των φαινομένων σεξουαλικής κακοποίησης και δε θα είναι ο υποστηριχτής των βιαστών.

Γυναικοκτονίες χωρίς τέλος…

Ο Αύγουστος ξεκίνησε με θλιβερές εξελίξεις. Μέσα σε δύο ημέρες διαπράχτηκαν τρεις γυναικοκτονίες. Τρεις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από τους συζύγους ή τους ερωτικούς συντρόφους του σε Ρέθυμνο, Ζάκυνθο και Αθήνα. Προστίθενται στις 12 γυναικοκτονίες από τις αρχές του 2022 και τα συμβάντα αυτά συνεχίστηκανν έως το τέλος του μήνα, με νέα αποτρόπαια εγκλήματα κατά γυναικών, με τη δολοφονία της 17χρονης Νικολέτας από το Περιστέρι και την επίθεση κατά της 49χρονης με καυστικό υγρό με δράστη τον πρώην σύζυγό της στη Μεσσήνη. Η δικαιολογία είναι κοινή: η συμπεριφορά των θυμάτων δεν ήταν η «απαιτούμενη» από τους συζύγους ή ερωτικούς τους συντρόφους, δεν ήταν σύμφωνη με τα πρότυπά τους, και αυτό ήταν αρκετό να τους εξωθήσει στις πράξεις τους. Γιατί δεν ήταν «υπάκουη». Γιατί η ζωή μιας γυναίκας είναι, ακόμα, στις μέρες μας αναλώσιμη και οι ρόλοι του ανδρικού και του γυναικείου φύλου άνισοι.

Οι γυναικοκτονίες αποτελούν κορωνίδα μιας σειράς βίαιων και κακοποιητικών πρακτικών από άνδρες, που βλέπουν τη γυναίκα σαν ιδιοκτησία τους, που θεωρούν ότι έχουν απόλυτο δικαίωμα «κατοχής και χρήσης» στο σώμα τους, που θεωρούν επίσης ιδιοκτησία τους τα παιδιά τους, και στο όνομα αυτών των «αρχών» αποκτούν το δικαίωμα της χρήσης λεκτικής και σωματικής βίας, ακόμη και το «δικαίωμα» της δολοφονίας.

«Εκπαιδευμένοι» σε μια κοινωνία που τους δίνει το δικαίωμα να έχουν αυτή τη θέση και αυτή την πρακτική και που τους έχει διαμορφώσει την εντύπωση πως η ζωή μιας γυναίκας έχει μικρή αξία και πως έχουν το δικαίωμα να την αφαιρέσουν. Πως έχουν το δικαίωμα να μην αναγνωρίζουν και να επιτρέπουν το δικαίωμα των γυναικών στο να αντιδρούν, να αντιστέκονται, να αμφισβητούν, να αποφασίζουν για τη ζωή και τα ζητήματα που τις αφορούν και ότι μπορούν να το καταφέρουν με οποιοδήποτε μέσο.

Ο στόχος του Φεμινιστικού Κινήματος διεθνώς είναι ο όρος «γυναικοκτονία» να προωθηθεί στο δημόσιο λόγο, να γίνει κομμάτι του λεξιλογίου μας και, επιπρόσθετα, να αναγνωριστεί νομικά, ώστε να είναι το πλαίσιο που θα εξασφαλίσει ένα ασφαλέστερο πλαίσιο διαβίωσης για τις γυναίκες και τις θηλυκότητες, την εποχή που ο κακοποιητής και ο δολοφόνος έχουν τα κλειδιά του σπιτιού τους και που καλούνται να είναι ηρωίδες, καθημερινά, όταν κυκλοφορούν στον δρόμο.

Η Αριστερά, σε ένα σημαντικό κομμάτι της, αναγνωρίζει τη σημαντικότητα της έμφυλης βίας. Καλείται, επομένως, να διεκδικήσει μαζί με την κοινωνία, τα σωματεία εργαζομένων και το ευρύτερο κίνημα τους όρους και τις πολιτικές για την καταπολέμησή της, τις αλλαγές στην κοινωνία και την κουλτούρα που δεν χωράνε την ανισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες και στερούν το οξυγόνο στην κουλτούρα του βιασμού και τον σεξισμό. Καλείται να στηρίξει και να είναι μέρος του Φεμινιστικού Κινήματος, να είναι παρούσα στην διεκδίκηση δικαιοσύνης σε υποθέσεις έμφυλης βίας.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΟΥΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ ΤΟΥ