1

Carola Rackete: η καπετάνισσα που έγινε σύμβολο του αγώνα κατά του ρατσισμού

«∆εν ήταν µια βίαιη πράξη η είσοδος στα χωρικά ύδατα της Ιταλίας, ήταν µια πράξη ανυπακοής στον παραλογισµό»

του Μάριου Αυγουστάτου

Το ιστορικό

Στις 12 Ιουνίου, το πλοίο Sea Watch ΙΙΙ διέσωσε 53 ναυαγούς ανοιχτά της Λιβύης, σε διεθνή ύδατα. Προκειµένου να διασωθούν οι 53 µετανάστες, έµενε µόνο µία επιλογή στην πλοίαρχο του σκάφους: να τούς οδηγήσει σε ασφαλές µέρος. Το κοντινότερο τέτοιο µέρος ήταν η ιταλική νήσος Λαµπεντούζα.

Κι εδώ ξεκινά ο παραλογισµός. Η Ιταλία του νεοφασίστα Σαλβίνι έχει απαγορεύσει την είσοδο σε ιταλικά χωρικά ύδατα διασωστικών σκαφών που µεταφέρουν ναυαγούς πρόσφυγες και µετανάστες, έστω κι αν κινδυνεύει η ζωή τους!

Το Sea Watch ΙΙΙ µετά από δύο βδοµάδες σε διεθνή ύδατα, µε την κατάσταση των διασωθέντων να χειροτερεύει. Eίτε θα έδενε άµεσα στο κοντινότερο ασφαλές λιµάνι είτε θα πέθαιναν άνθρωποι. Η Ράκετε πήρε την σωστή απόφαση να οδηγήσει το σκάφος στη Λαµπεντούζα, µε τα γνωστά αποτελέσµατα: τη σύλληψή της σαν «δουλέµπορου» (!) -µεταξύ άλλων κατηγοριών- και τελικά την αθώωσή της. Τελικά αφέθηκε ελεύθερη, µε απόφαση ιταλικού δικαστηρίου, που έκρινε ότι η ανυπακοή της στις ιταλικές αρχές έγινε για να σώσει ανθρώπινες ζωές που κινδύνευαν ύστερα από τόσες µέρες παραµονής στην ανοιχτή θάλασσα. To δικαστήριο έκρινε, επίσης, ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταπλεύσει µε τους διασωθέντες µετανάστες στη Λαµπεντούζα, καθώς η Λιβύη κι η Τυνησία δεν θεωρούνται ασφαλείς χώρες.

Η Carola µε ανάρτηση στα social media έκανε λόγο για «θρίαµβο της αλληλεγγύης, κόντρα στην ποινικοποίηση ανθρώπων που προσπαθούν να βοηθήσουν».

Ο Σαλβίνι

Ο Ματέο Σαλβίνι έχει επιβάλει πλήρως τη ρατσιστική ακροδεξιά ατζέντα του στην ιταλική κυβέρνηση: η απάντηση σε όλα τα προβλήµατα είναι οι ξένοι, οι µετανάστες κι οι πρόσφυγες. Μέσα στη ρητορική του υπάρχουν και ψήγµατα αλήθειας, όπως συµβαίνει πάντα άλλωστε µε τον λαϊκισµό που εκφράζει. Ποια είναι αυτά; Ότι το µεταναστευτικό/προσφυγικό είναι διεθνές ζήτηµα και η ΕΕ (και όχι µόνο) πρέπει να το αντιµετωπίσει συλλογικά και όχι να το µεταθέτει στους ώµους 3-4 χωρών στο Νότο.

Ναι, έτσι πρέπει να γίνει, αλλά πώς; Ως γνήσιος ακροδεξιός, ο Σαλβίνι πατάει πάνω σε µια αλήθεια για να οικοδοµήσει το µισαλλόδοξο σχέδιό του. Αντί να τα βάλει µε την ΕΕ, στην πράξη και όχι στα λόγια (επειδή στην ουσία κάνει ό,τι εκπορεύεται εκ Βρυξελλών), τα βάζει µε τους πλέον αδύναµους. Ποιο είναι το σκεπτικό του; «Θα τους αφήνουµε να πνίγονται, απαγορεύοντάς τους την προσέγγιση στα χωρικά µας ύδατα, δείχνοντας πώς είµαστε αδίστακτοι, άρα τον ανθρωπισµό που δεν δείχνουµε εµείς, θα αναγκαστεί να τον δείξει η ΕΕ»…

Όσο περισσότερα τα πτώµατα, τόσο µεγαλύτερη η ισχύς του, αυτό είναι το δόγµα του. ∆εν έκρυψε την οργή του για την απελευθέρωση της Carola και καταφέρθηκε εναντίον της δικαστού που έλαβε την απόφαση, µιλώντας για πολιτικά υποκινούµενη απόφαση, προτρέποντάς την «να εγκαταλείψει τη θέση της και να θέσει υποψηφιότητα µε ένα αριστερό κόµµα».

Εν κατακλείδι

Η Carola Rackete είναι ακτιβίστρια, µέρος του κινήµατος αλληλεγγύης. Ένα κίνηµα που γιγαντώθηκε το 2015, αναγκάζοντας να ανοίξουν τα σύνορα της ΕΕ- «φρούριο» και των ενδιάµεσων χωρών. Από τότε µεσολάβησαν πολλά επεισόδια, η ΕΕ αναδιπλώθηκε κλείνοντας όσο πιο ερµητικά µπορούσε τα σύνορά της, θαλάσσια και χερσαία, παίρνοντας τη σκυτάλη από ακροδεξιούς τύπου Ορµπάν, µε αντιµεταναστευτικές συµφωνίες όπως του Μάρτη του ‘16 (µε την «ασφαλή» τρίτη χώρα Τουρκία) και του Αύγουστου του ‘17 (ΕΕ-Λιβύης), παράλληλα µε την ανύψωση φραχτών όπου δεν υπήρχαν…

Σε όλη την Ευρώπη οι αντιστάσεις δεν ήταν αµελητέες. Ενδεικτικά: Οκτώβρης του ‘18, 200.000 σε αντιρατσιστική διαδήλωση στο Βερολίνο, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόµους σε αντίστοιχες διαδηλώσεις στην Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα.

∆υστυχώς όµως η πολιτική Αριστερά στο σύνολό της, κι ειδικότερα τα «µαζικότερα» κόµµατα, δεν είχε πάντα ξεκάθαρες θέσεις για το µεταναστευτικό-προσφυγικό (βλ. παλινωδίες του Die Linke κ.λπ.).

Παρ’ όλες τις δυσκολίες, µέσω πολλών πρωτοβουλιών κρατήθηκε ενεργός ένας αριθµός αγωνιστών/ριών πανευρωπαϊκά που συγκροτούν τον κορµό ο οποίος θα δώσει τις µάχες µε την ακροδεξιά που έχει σηκώσει κεφάλι.

Στην Ελλάδα παρ’όλη την εκλογική νίκη της Ν∆, µε τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, αγώνες δόθηκαν και θα συνεχίσουν να δίνονται, πριν και µετά τις εκλογές. Eνάντια στη φτώχεια, τον πόλεµο, τον εθνικισµό, το ρατσισµό, τον σεξισµό και το φασισµό. Ο κόσµος της αλληλεγγύης και της αντίστασης είναι υπαρκτός και υπολογίσιµο µέγεθος. Εµφανίζεται στα κινηµατικά και στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, στις απεργίες σε εργοστάσια και εργασιακούς κλάδους, στις αντισεξιστικές κινητοποιήσεις, στα Pride. Είναι ο λαός της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής που συνεχίζει την επόµενη µέρα να είναι µάχιµος και απαντάει όταν προκαλείται. Θα συνεχίσει να αναζητά κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες και χώρους δράσης και έκφρασης.

 

Χάθηκαν µάχες ναι, αλλά ο πόλεµος είναι µπροστά µας και είναι πρώτα απ’όλα ταξικός αλλά και ιδεολογικός.

Η Αριστερά επιβάλλεται να ανασυνταχτεί, να προτάξει και να εµπνεύσει µε ένα πρόγραµµα µάχης ενάντια και στην εδώ δεξιά και τη διεθνή ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισµό. Τα κινήµατα, οι αντιρατσιστικές συλλογικότητες και οι οργανώσεις είναι ανάγκη να ριζώσουν και πάλι σε γειτονιές, να ξαναστήσουν συλλογικότητες που θα οργανώνουν τη ζωή και την αντίσταση καθηµερινά. ∆εν είναι τυχαίο ότι όπου ολιγώρησε η Αριστερά και ειδικά σε γειτονιές που µαστίζονταν από προβλήµατα, πήραν κεφάλι οι φασίστες (Αγ. Παντελεήµονας, Πέραµα κ.λπ.). Η απάντησή µας πρέπει να είναι παρεµβατική που δε θα αφήνει περιθώρια σε ακροδεξιό/φασιστικό λόγο και χώρο.

Είναι ανάγκη να λέµε ότι κανείς δεν φεύγει από τη χώρα του για να πάει κάπου που τον θεωρούν ξένο, που τον περιθωριοποιούν εξ ορισµού, χωρίς να συντρέχει απόλυτη ανάγκη. Η Ευρώπη των 500 εκατοµµυρίων δεν έχει λόγο να φοβάται κάποιους εξαθλιωµένους ανθρώπους που ζητούν άσυλο και καλύτερη ζωή, µακριά από πολέµους και φτώχεια. Είναι ανάγκη να λέµε και να ξαναλέµε ότι το πρόβληµα για την εξαθλίωσή µας δεν είναι οι µετανάστες κι οι πρόσφυγες, αλλά οι τράπεζες και οι πολιτικές λιτότητας που σε αγαστή συνεργασία µε την ΕΕ µας φτωχοποιούν και κόβουν κοµµάτι – κοµµάτι τα δικαιώµατά µας, ατοµικά και συλλογικά, εργατικά και δηµοκρατικά.

Και τέλος είναι ζωτικής σηµασίας να λέµε ότι έχουµε κοινά ταξικά συµφέροντα µε τους όπου Γης κατατρεγµένους κι ότι µόνο οι κοινοί αγώνες ντόπιων – µεταναστών – προσφύγων θα µπορέσουν να είναι αποτελεσµατικοί. Είναι ζωτικής σηµασίας να προτάξουµε ένα άλλο όραµα για την οργάνωση της κοινωνίας απέναντι στην ακροδεξιά ρητορική, ένα όραµα όχι «ανθρωπιστικό» και «ουτοπικό» αλλά ρεαλιστικό και σοσιαλιστικό, όραµα ισότητας κι αλληλεγγύης που θα εµπνεύσει και θα µαζικοποιήσει τις γραµµές µας για να διεκδικήσουµε την καλύτερη ζωή που µας αξίζει.