του Βαγγέλη Λιγάση*
∆ύο ηµέρες πριν την Πρωτοµαγιά, έγιναν τριπλές εκλογές στο νοσοκοµείο ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ Θεσ/νίκης για το δ.σ. του Σωµατείου και για το συνέδριο της Οµοσπονδίας Νοσοκ. υπαλλήλων (ΠΟΕ∆ΗΝ) και της Ε∆ΟΘ (Νοµ/κό τµήµα Α∆Ε∆Υ). Στις προηγούµενες, προ 3ετίας εκλογές, η αριστερή παράταξη «εργαζόµενες για αξιοπρέπεια και δηµόσια υγεία» είχε πάρει 2 έδρες, η πάλαι ποτέ παντοδύναµη ΠΑΣΚΕ 2 και η δεξιά 3. Την προεδρία είχε πάρει για πρώτη φορά η δεξιά µε πρόταση της ΠΑΣΚΕ για «αναλογικό» Προεδρείο.
Φάνηκε ότι ήταν µια λάθος απόφαση, καθώς στο µεσοδιάστηµα, το δεξιό προεδρείο δεν στήριξε έµπρακτα τις όποιες κλαδικές ή πανεργατικές κινητοποιήσεις, δεν καλούσε το δ.σ., δεν αντιστάθηκε στον αυταρχισµό της διοίκησης, ούτε καν στο παράνοµο στήσιµο καµερών στους χώρους εργασίας (που ξηλώθηκαν µε πρωτοβουλία – αντίσταση δική µας) δεν κάλεσε ποτέ σε συνέλευση (δεν προσήλθε ούτε στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση!), µε αποκορύφωµα την εµπλοκή της Προέδρου και ενός ακόµη µέλους του δ.σ. στην δίκη του πρώην ∆ιοικητή που κατηγορούνταν για σεξουαλική παρενόχληση, ως µάρτυρες υπεράσπισης του «αφεντικού» ενάντια στις συναδέλφισσες.
Ωστόσο και ταυτόχρονα µε το σαµποτάρισµα οποιασδήποτε αγωνιστικής συνδικαλιστικής διαδικασίας, η δεξιά κατέβασε ένα «θηριώδες» ψηφοδέλτιο, «δηµιουργία» της διευθύνουσας Νοσηλευτικής Υπηρεσίας µε πατρονάρισµα της ∆ιοίκησης και «υποχρεωτική» συµµετοχή όλων των προϊσταµένων κλινικών και τµηµάτων (µε την εξαίρεση 2, του γράφοντα και συναδέλφισσας – συναγωνίστριας). Συµπληρώθηκε µε «γλυφτρόνια» που θέλουν να γίνουν «χαλίφης στην θέση του χαλίφη» ή απλά να αποφύγουν το κυκλικό ωράριο και µε το πολιτική και συνδικαλιστική αδράνεια που ζούµε, φάνηκε σαν το απόλυτο φαβορί για την πλειοψηφία.
Τα συνδικάτα, όσο δεν είναι καθαρά ρουσφετολογικοί – εργοδοτικοί µηχανισµοί (όπως στον «υπαρκτό» σοσιαλισµό), παραµένουν στο στόχαστρο της δεξιάς παρά την αδράνεια-προδοσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που τα διοικεί, όπως φάνηκε και µε τους αντισυνδικαλιστικούς νόµους, µε την ουσιαστική απαγόρευση της απεργίας και τις διώξεις αγωνιστών συνδικαλιστών (βλ. σχετικό άρθρο στο Κ.Ν.), την εξατοµίκευση µέσα από τις «ηλεκτρονικές ψηφοφορίες», το «50+1» για να βγει απόφαση κλπ. Η «αποχή» από αυτά λίγων αυτοπροσδιοριζόµενων αριστερών µόνο θλίψη και παραίτηση σηµατοδοτεί.
Η ανάγκη για ένα οπωσδήποτε αντιδεξιό, µη εργοδοτικό Προεδρείο, µας οδήγησε να απευθυνθούµε στο ΠΑΜΕ για εκλογική συνεργασία, αλλά εις µάτην. Το ΠΑΜΕ δεν είχε ποτέ εκπρόσωπο στο ∆.Σ. ή εκλεγµένο σε συνέδριο, όµως τον τελευταίο χρόνο µε συστηµατική δουλειά, βοήθεια από «τα έξω» και µε 3 υποψηφίους από την καθαριότητα (πράγµα που σήµαινε ότι θα πάρει την πλειοψηφία των συναδέλφων του κλάδου) φαινόταν ότι διεκδικεί τουλάχιστον µία έδρα.
Μέσα σε ακραία πόλωση, µε ολοήµερη παρουσία της ∆/σας Νοσηλευτικής, µε το ΠΑΜΕ να ψεύδεται ασύστολα για παράταξη Σύριζα – ΠΑΣΟΚ σε προκήρυξη που κυκλοφορούσε και την δεξιά να κουβαλάει ρεπατζήδες και αδειούχους από τα σπίτια τους η καταµέτρηση των ψηφοδελτίων έδωσε από 107 ψήφους στην παράταξη «Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» και στην δεξιά και 37 στο ΠΑΜΕ (3 έδρες για την ΕΑΚ, 3 στην δεξιά και 1 στο ΠΑΜΕ).
Πάλι προτείναµε στο ΠΑΜΕ αντιεργοδοτικό προεδρείο µε την αντιπροεδρία σε αυτό. Το ΠΑΜΕ, επειδή δεν µπορούσε να τηρήσει την πάγια τακτική του για «αναλογικό προεδρείο», του ήρθε πιο «φυσικό» να συµφωνήσει µε την δεξιά στην πρόταση για εναλλαγή του Προεδρείου µεταξύ των 2 πρώτων παρατάξεων («όλοι ίδιοι είναι») µε την αντιπροεδρία σε αυτό.
Έχουµε συνηθίσει το ΠΑΜΕ – ΚΚΕ αποφεύγει οποιαδήποτε πραγµατική µάχη στο τώρα, παρά να εξαργυρώνει στην κάλπη µια γενικόλογη καταγγελιολογία. Να παραπέµπει οποιαδήποτε αλλαγή (π.χ. κρατικοποίηση των συγκοινωνιών µε αφορµή το έγκληµα των Τεµπών) στον «σοσιαλισµό» (εννοώντας την βαρβαρότητα και ξεφτίλα του σταλινισµού), εν είδει «∆ευτέρας Παρουσίας» που µάλλον θα έρθει µε «επιφοίτηση» της συνείδησης και όχι µέσα από τις µάχες για κατακτήσεις (µεταβατικό πρόγραµµα).
Τέλος, η όλη εξέλιξη µας άφησε µια «γλυκόπικρη» αίσθηση. Πέρα από απολογισµούς υποκειµενικών λαθών, θα µείνουµε στην παρακαταθήκη παλιότερων «αγωνιστικών κορυφών» στους συναδέλφους, που ποτέ δεν υποτιµούµε παρά εµπιστευόµαστε, όπως και την τάξη των εργαζοµένων στο σύνολό της.
* Μέλος Σωµατείου ΓΝΘ Γ. Γεννηµατάς
Υποβολή απάντησης