Απαγόρευση συγκεντρώσεων για το Πολυτεχνείο, νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, απεργία 26 Νοέμβρη:
Τον Νοέμβρη του 2020 έμελλε η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, εξ ονόματος και για λογαριασμό του ΣΕΒ, των Ελλήνων καπιταλιστών και των διεθνών τους συμμάχων και «προστατών», να επιτεθεί και αμφισβητήσει θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες – πολιτικά, εργατικά, συνδικαλιστικά. Η κυβέρνηση που αποκαλύπτει με το νομοθετικό της έργο και την πολιτική της ότι μισεί την εργασία, μισεί τη Μεταπολίτευση (για τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα που κατακτήθηκαν), μισεί πάνω απ’ όλα το «Πολυτεχνείο» για ό,τι συμβολίζει, διανοήθηκε να προχωρήσει σε μια «πρόβα» κοινοβουλευτικής χούντας τις μέρες του Νοέμβρη.
Πρόκειται για πολιτικό πρόγραμμα, για σχέδιο ρεβανσισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία, ενάντια στην Αριστερά, το οποίο υλοποιείται σε διαδοχικές φάσεις. Ο Μητσοτάκης υλοποιεί την προεκλογική του υπόσχεση προς τους καπιταλιστές: «Ερχόμαστε σαν οδοστρωτήρας»…
Γιατί μισούν τη Μεταπολίτευση…
Η ελληνική Μεταπολίτευση υπήρξε πολύ δημοκρατική, «λαϊκή» και «αριστερή» όχι σύμφωνα αλλά παρά τη θέληση της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, το χουντικό πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή και η ήττα στον πόλεμο το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, η κατάρρευση της επιστράτευσης στην Ελλάδα και η διάλυση του χουντικού μηχανισμού στο στρατό, το συλλογικό «απωθημένο» και η συσσωρευμένη οργή της μετεμφυλιακής περιόδου, η οικονομική κρίση και τα χουντικά σκάνδαλα, όλα συμπυκνώθηκαν σε μια επικίνδυνη απώλεια ελέγχου της κατάστασης από την αστική τάξη. Για να αποκαταστήσει τον έλεγχο, απαιτήθηκαν πολλά χρόνια και πολλές μανούβρες από τα κέντρα, τα κόμματα και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, που κόστισαν πολλά σε κατακτήσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών (πολιτικών, συνδικαλιστικών, εργατικών). Δεν τις παραχώρησε οικειοθελώς, απλώς δεν μπορούσε να τις αποτρέψει, οπότε προσποιήθηκε ότι τις σέβεται.
Από την καθυστέρηση (το 1/6 του πληθυσμού αναλφάβητο) περάσαμε στην καθολική υποχρεωτική εκπαίδευση. Από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και τον φόβο του χωροφύλακα, την απαγόρευση των κομμάτων και των απεργιών, περάσαμε στην άνθηση των αγώνων και της Αριστεράς. Από τον νόμο «περί τεντυμποϊσμού», την λογοκρισία και το διαχρονικό αξιακό πρόταγμα των αφεντικών «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» (για την πλέμπα βεβαίως, όχι για τους ίδιους που έχουν μόνο ένα: το κέρδος), επιβλήθηκε μια ποικιλόμορφη αριστερολαϊκή κουλτούρα. Από «προνοιακό» μη σύστημα υγείας, περάσαμε στο ΕΣΥ και σε στοιχειώδες κράτος πρόνοιας. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά 10 χρόνια και η παιδική θνησιμότητα μηδενίστηκε. Ιδού τι «αγαπούν να μισούν» στο «Πολυτεχνείο» και τη Μεταπολίτευση η Δεξιά, οι κονδυλοφόροι των αστικών μίντια και οι προπαγανδιστές του συστήματος.
…και τρέμουν το «Πολυτεχνείο»
Το «Πολυτεχνείο», ωστόσο, συμβολίζει κάτι περισσότερο από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Το «έγκλημα» του «Πολυτεχνείου» ήταν ότι έθεσε με πραγματικούς υλικούς όρους την επαναστατική στρατηγική και επικαιρότητα, πολύ πέρα από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», πολύ πέρα ακόμη από τις προθέσεις των μαζικών αριστερών κομμάτων (που είτε περιόριζαν τα αιτήματα στα «φοιτητικά» είτε ορέγονταν τον «εκδημοκρατισμό» της χούντας είτε και κατήγγελλαν τους «προβοκάτορες»). Ότι συνδέθηκε με τη μεγάλη υπόθεση της ανατροπής, ότι υπήρξε απτό παράδειγμα της δύναμης των μαζών όταν εισβάλλουν στο ιστορικό προσκήνιο.
Οι πορείες στις επετείους του «Πολυτεχνείου» κάθε χρόνο, αυτό το μήνυμα διέδιδαν και κρατούσαν ζωντανό. Η ενσάρκωση του κινδύνου «από τα κάτω και από αριστερά», το φάσμα της απώλειας της εξουσίας τους – αυτό είναι που μισούν και τρέμουν στο «Πολυτεχνείο».
Γιατί μισούν την εργατική τάξη
Τις ίδιες αυτές μέρες που οι ορδές των ΜΑΤ εφορμούν κάτω από τη σημαία του χουντικής έμπνευσης «Απαγορεύονται οι συναθροίσεις», ο υπουργός Αντεργατικής Πολιτικής κ. Βρούτσης προωθεί νομοσχέδιο που η ψήφιση και εφαρμογή του θα ισοδυναμεί με ολοσχερή διάλυση των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, κατακτήσεων, εγγυήσεων. Οι προβλέψεις του είναι πραγματικά εξωφρενικές, ένα αντεργατικό «σύνταγμα» χουντικής έμπνευσης που υλοποιεί τους πιο μύχιους πόθους των Ελλήνων καπιταλιστών: Έμμεση κατάργηση του 8ωρου (αύξηση του ημερήσιου χρόνου εργασίας στις 10 ώρες με -υποτιθέμενη- αναπλήρωση των επιπλέον ωρών εντός εξαμήνου με ρεπό και ημέρες άδειας, αύξηση του αριθμού των νόμιμων υπερωριών και «απελευθέρωση» της εργοδοτικής ασυδοσίας στους όρους διαχείρισής τους)˙ ακραίοι περιορισμοί που ισοδυναμούν με θεσμική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία (προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον 40% σε περίπτωση απεργίας στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ, τα ΝΠΔΔ, αλλά και σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους χαρακτηρίζεται «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο»!)˙ κατάργηση της γενικής συνέλευσης των συνδικάτων, ακόμη και του πίνακα ανακοινώσεων και της ανάρτησης αφισών στους χώρους εργασίας, και αντικατάστασή τους από σύστημα ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για την απεργία και ηλεκτρονικής εν ημέρωσης!)˙ κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε διευρυμένη κλίμακα (με κατά βούληση ««προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή»)˙ περαιτέρω-πλήρης απαξίωση της Επιθεώρησης Εργασίας (με μεταφορά αρμοδιοτήτων της στο όργανο των κυβερνήσεων και των αφεντικών ΟΜΕΔ – Οργανισμός Μεσολάβησης Διαιτησίας) κ.λπ. κ.λπ.
Είναι τόσο «ανήκουστα» όλα αυτά ώστε να είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση μισεί την εργατική τάξη και φαντάζεται τον εξανδραποδισμό της. Τη μισεί γιατί φοβάται τις αντιστάσεις της κάτω από το «μαστίγιο των καπιταλιστών» που σφυρίζει πάνω από το κεφάλι της. Γιατί ο φθίνων και «παρακμιακός» καπιταλισμός των συνεχόμενων κρίσεων μπορεί να συντηρεί τα καπιταλιστικά κέρδη μόνο με έναν τρόπο: με νέες δόσεις εξανδραποδισμού της εργατικής τάξης και διάλυσης του «κοινωνικού κράτους».
Να αντισταθούμε, να τους ανατρέψουμε!
Η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Στο στόχαστρο δεν είναι τούτο ή το άλλο επιμέρους δικαίωμα ή κατάκτηση, αλλά το σύνολο των κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να κλείσει σε έναν τόσο «μικρό τόπο», σαν φυλακή, έναν ολόκληρο «κόσμο», να διαγράψει το παρελθόν, να συρρικνώσει το παρόν, να υποθηκεύσει το μέλλον.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να στοχοποιηθεί από το κίνημα και την Αριστερά σαν το βασικό πολιτικό γρανάζι του ταξικού ρεβανσισμού, του ιδιόμορφου κράτους «έκτακτης ανάγκης», της ιδιόμορφης κοινοβουλευτικής χούντας ενάντια στην εργατική τάξη, την Αριστερά, τις στοιχειώδης κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο. Καμία αναμονή μέχρι τις επόμενες εκλογές: στους πολιτικούς «αιώνες» που μεσολαβούν μέχρι τότε, δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο. Καμία αυταπάτη ότι τη λύση θα δώσει η προπαγανδιστική και κοινοβουλευτική αντιπαράθεση: το νέο αντιδραστικό «σύνταγμα» θα εγκαθιδρύεται με τη μέθοδο του οδοστρωτήρα την ίδια στιγμή που σύμφωνα με τη δημοσιογραφική έκφραση «η πολιτική αντιπαράθεση θα χτυπάει κόκκινο». Κανένα «ήπιο κλίμα» και κανένας «πολιτικός πολιτισμός» με την πολεμική μηχανή του κεφαλαίου. Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο, και πρέπει να απαντήσουμε αναλόγως! Μπορεί να μην έχουμε να αντιπαρατάξουμε «τακτικό στρατό» – ας όψονται οι ήττες και οι προδοσίες του ρεφορμισμού, αλλά και οι δικές μας ανεπάρκειες, της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς˙μπορούμε όμως να οργανώσουμε την πολιτική ανυπακοή, να οργανώσουμε κοινωνικό και πολιτικό «αντάρτικο» στους εργασιακούς χώρους, τις γειτονιές, τις σχολές και τα σχολεία – παντού!
Για να είναι αποτελεσματικό αυτό το «αντάρτικο» των εργατών, των εκπαιδευτικών, των γιατρών και υγειονομικών, των φοιτητών και μαθητών, αλλά και των αντιρατσιστικών-αντιφασιστικών, οικολογικών και περιβαλλοντικών, δικαιωματικών, αριστερών συλλογικοτήτων και οργανώσεων, πρέπει να συγκεντρώνουμε δυνάμεις στον αγώνα. Γι’ αυτό, πρέπει να εμπνευστούμε από την τακτική του ενιαίου μετώπου: χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χωριστά. Η κοινή ανακοίνωση ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 ενάντια στην αστυνομική απαγόρευση των «συναθροίσεων» αλλά και η ενότητα στη δράση και η αλληλεγγύη μεταξύ αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων στις εκδηλώσεις μνήμης και στην οργάνωση της αλληλεγγύης στους συλληφθέντες ήταν λαμπρές στιγμές που έδωσαν αυτοπεποίθηση στον κόσμο μας και συνέβαλαν στο να σπάσει η κυβερνητική απαγόρευση – χτυπάμε μαζί.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να καλλιεργούμε αυταπάτες ή πολύ περισσότερο να προσπαθούμε ή να επενδύουμε σε κοινές πολιτικές προοπτικές με το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ25 – βαδίζουμε χωριστά. Αν το κίνημα και η Αριστερά βρίσκονται σήμερα σε τόσο δεινή θέση, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις ευθύνες όσων πρωταγωνίστησαν στα λάθη και τις προδοσίες που οδήγησαν στην ήττα του κινήματος και της Αριστεράς στον προηγούμενο κύκλο αγώνων και αντιστάσεων της περιόδου 2010-2015. Οι ευθύνες αυτές δεν παραγράφονται και οι αιτίες των λαθών παραμένουν.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω και αριστερά. Η τακτική του ενιαίου μετώπου είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Οι πολιτικές μας προοπτικές είναι η οικοδόμηση μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.
Το επόμενο βήμα μας είναι να δουλέψουμε ενωτικά για την επιτυχία της απεργίας της 26ης Νοέμβρη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Βρούτση.
18 Νοέμβρη 2020
Υποβολή απάντησης