Το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας Κόκκινο Νήμα νο61 που κυκλοφορεί
Η πανεργατική απεργία της 1ης Οκτώβρη µε πολλές χιλιάδες απεργών στους δρόµους των µεγάλων πόλεων ήταν µόνο ένα µικρό δείγµα της διογκούµενης οργής και της κλιµακούµενης πολιτικής φθοράς της λαοµίσητης κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η ακρίβεια εξακολουθεί να τσακίζει τα εισοδήµατα του εργατικού κόσµου που ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιεί πως ο κόµπος έχει φτάσει στο χτένι, ότι η ζωή έχει γίνει αβίωτη και πως µέτρα – ασπιρίνες όπως οι εξαγγελίες της ∆ΕΘ δεν σώζουν την κατάσταση. Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση προκαλεί όταν το µόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι να διασώσει τα κέρδη των αφεντικών που θα µπορούν πλέον να απασχολούν τους εργαζόµενους έως και 13 ώρες ηµερησίως, γλυτώνοντας ένα σωρό λεφτά από τις απαιτούµενες προσλήψεις νέων εργαζοµένων, έστω αυτές που ήταν απαραίτητες βάσει της προηγούµενης νοµοθετικής ρύθµισης για το εργασιακό ωράριο. Αλλά και στα πρόσφατα πολυδιαφηµισµένα µέτρα της ∆ΕΘ στην πραγµατικότητα δεν υπήρξε καµία σοβαρή ελάφρυνση των εργατικών εισοδηµάτων. Τέτοια θα µπορούσε να είναι η αύξηση του πενιχρού αφορολόγητου των 10.000 ευρώ ή έστω η µείωση του ΦΠΑ για τα είδη πρώτης ανάγκης. Στον αντίποδα των ψίχουλων για την εργατική τάξη πάντως, εξήγγειλαν µέτρα σηµαντικής φοροελάφρυνσης για υψηλά εισοδήµατα, όπως η καθιέρωση µιας επιπλέον κλίµακας 39% (αντί για 44%) για τα εισοδήµατα από 40.000 ως 60.000 ευρώ το χρόνο, µε το βλέµµα στραµµένο στην µεσαία τάξη.
Σε αυτές τις συνθήκες όπου ο κόσµος της εργασίας είναι γεµάτος οργή και αγανάκτηση, η νίκη της απεργίας πείνας του χαροκαµένου Πάνου Ρούτσι στον οποίο η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη αρνούνταν πεισµατικά την εκταφή του παιδιού του για τοξικολογικές εξετάσεις, έδειξε πως η µόνη λύση στα προβλήµατα που µας δηµιουργεί η κυβέρνηση είναι ο ανυποχώρητος αγώνας. Αν ο Πάνος Ρούτσι αν δεν δικαιωνόταν απειλούσε να γίνει η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι µε απρόβλεπτες διαστάσεις και προεκτάσεις για την σταθερότητα της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήµατος. Η κωλοτούµπα της κυβέρνησης ήταν εκκωφαντική. Ήταν πρώτα απ’ όλους κωλοτούµπα του Μητσοτάκη που κρύβονταν πίσω από την υποτιθέµενη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, και αρνούνταν την εκταφή. ∆εύτερο του ανεκδιήγητου ακροδεξιού υπουργού υγείας Άδωνη Γεωργιάδη, δια του οποίου η κυβέρνηση επιχείρησε αποτυχηµένα να διαβάλλει τον Ρούτσι, να τον εµφανίσει σαν πιόνι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, να υπονοήσει ότι τρώει στα κρυφά και γι’ αυτό δεν δέχεται να εξεταστεί από το ΕΚΑΒ και άλλα πολλά. Όταν έγινε φανερό ότι οι ξεδιάντροπες επιθέσεις στον χαροκαµένο πατέρα επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσµα για την κυβέρνηση, ξαφνικά ξύπνησαν και άρχισαν να εκφράζουν δηµόσια την «αλληλεγγύη» τους στον Πάνο Ρούτσι ο ∆ένδιας, βουλευτές της Ν∆ όπως ο Μαρκόπουλος, ο «κύριος τίποτα» ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος µέχρι και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος που πήγε να συµπαρασταθεί στον Ρούτσι. Με κατάληξη φυσικά και η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη να κάνει στροφή 180 µοιρών…
Σαν να µην έφταναν όλα αυτά για τον Μητσοτάκη, πρόσφατα εκτυλίχθηκε η υπόθεση της πειρατείας του Ισραηλινού στρατού στα πλοιάρια του στόλου αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla σε διεθνή ύδατα. Οι συγγενείς των ακτιβιστών που κρατούνταν σε Ισραηλινές φυλακές κατήγγειλαν την αδιαφορία της ελληνικής κυβέρνησης για τους απαχθέντες και τις απαχθείσες, όπως επίσης και την άρνηση της κυβέρνησης να τοποθετηθεί τόσο ως προς την απαγωγή Ελλήνων πολιτών από το Ισραήλ, όσο και να καταδικάσει τη συντελούµενη γενοκτονία στη Γάζα. Χρειάστηκε η δηµοσιοποίηση βίντεο από τα διεθνή µέσα όπου Ισραηλινός ακροδεξιός υπουργός εξευτελίζει τους αιχµάλωτους διεθνείς ακτιβιστές αποκαλώντας τους τροµοκράτες, για να διαµαρτυρηθεί έστω προσχηµατικά για την κακοµεταχείριση των ελλήνων πολιτών η κυβέρνηση µε διάβηµα προς το Ισραήλ. Για άλλη µια φορά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεµπροστιάστηκε ως χυδαία υποστηρίκτρια των σιωνιστών γενοκτόνων του Παλαιστινιακού λαού, µια κυβέρνηση που – περισσότερο κι από την Κοµισιόν, την Φον Ντερ Λάϊεν και τον Μακρόν – εξελίσσεται στον πιο πιστό συνοδοιπόρο των Νετανιάχου και Τραµπ. Πρόκειται για καραµπινάτη συνενοχή στα εγκλήµατα του κράτους – τροµοκράτη του Ισραήλ που εντείνει την αρνητική εικόνα της Ν∆ τόσο στο ηθικό επίπεδο, όσο και ως προς τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.
Τούτων δοθέντων, η στροφή της κυβέρνησης στον εθνικισµό, στον αντιτουρκισµό και στην πολεµοκαπηλεία (µε αγορά νέων φρεγατών και οπλικών συστηµάτων και µε την Chevron να σπάει το Τουρκο-Λιβυκό µνηµόνιο) δεν φαίνεται να λειτουργεί αποσυµπιεστικά για την πολιτική εικόνα του Μητσοτάκη. Ούτε ο ρατσιστικός σανός που προσφέρουν οι νέοι ρατσιστικοί νόµοι του Πλεύρη που ποινικοποιούν την µετανάστευση και την προσφυγιά µπορεί να ανατρέψει την γενικευµένη κατακραυγή του λαϊκού κόσµου για τον Μητσοτάκη. Το µόνο που συγκρατεί κάπως την πολιτική κατρακύλα της Ν∆ είναι η κατάντια της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης σε όλες της τις εκδοχές. Είναι ο Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ που φοβάται να µην διαταραχθούν οι στρατηγικές σχέσεις της Ελλάδας µε το κράτος του Ισραήλ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που υπερψηφίζει την αγορά επιπλέον φρεγατών παρά τις διαφορετικές τοποθετήσεις µεµονωµένων βουλευτών του όπως η Έλενα Ακρίτα. Είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου που εµφανίζεται να υποτιµά όλα τα υπόλοιπα αντιπολιτευτικά µέτωπα πέραν της υπόθεσης των Τεµπών, υποδυόµενη εκουσίως τον ρόλο που της έχουν αποδόσει τα µεγάλα ΜΜΕ. Έναν ρόλο που αδιαφορεί για την ταξική διάσταση των πολιτικών της κυβέρνησης aκαι αντιπολιτεύεται την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη µε εθνικιστική πλειοδοσία. Είναι τέλος το ΚΚΕ και ο Κουτσούµπας που τελευταία επενδύουν περισσότερο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Καλλιµάρµαρο, παρά στην οργάνωση σοβαρών απεργιών που µπορούν να ταρακουνήσουν την κυβέρνηση ή µεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα και στην στήριξη του κράτους του Ισραήλ από τον Μητσοτάκη.
Για όλους αυτούς τους λόγους, σήµερα περισσότερο από ποτέ έχει σηµασία η συµβολή στις κινητοποιήσεις και οι πολιτικές απαντήσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί της 1ης Οκτώβρη, οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν επανειληµµένα στο Σύνταγµα για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους προς τον Πάνο Ρούτσι, µαζί µε τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που απαιτούν να σταµατήσει η συνενοχή της Ελλάδας στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη είναι η δύναµη που µπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να δώσει διέξοδο στο πολιτικό και κοινωνικό πρόβληµα των καιρών. Η αντικαπιταλιστική αριστερά για να καταφέρει να γίνει καταλύτης, θα χρειαστεί να εξοπλιστεί µε ένα πολιτικό σχέδιο ενωτικής δράσης στο δρόµο, όσο και µε ένα άµεσο πρόγραµµα που θα συνδυάζει την ταξική µονοµέρεια υπέρ του κόσµου της εργασίας, την διεκδίκηση ενός κοινωνικού κράτους στην υπηρεσία των εργαζοµένων και της νεολαίας, όσο και τις αντιπολεµικές, αντιϊµπεριαλιστικές και διεθνιστικές παραδόσεις της επαναστατικής αριστεράς που αρνείται τις εξοπλιστικές και διπλωµατικές προτεραιότητες του αστικού εθνικισµού σε βάρος των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών.
Υποβολή απάντησης