του Κ.Μ.
Ο πόλεµος στην Ουκρανία κοντεύει να συµπληρώσει 3 χρόνια και στα θέρετρα των επιχειρήσεων οι εµπλεκόµενοι µετράνε απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων αντρών. Η όξυνση των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών, ως αποτέλεσµα της γενικευµένης κρίσης, γέννησε κα τροφοδοτεί την σύγκρουση η οποία εξελίσσεται σε µια γενικευµένη παγκόσµια αναµέτρηση για το ξαναµοίρασµα των αγορών και των σφαιρών επιρροής από τους ιµπεριαλιστές, µε απρόβλεπτες συνέπειες για όλους τους λαούς.
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν
Το τελευταίο διάστηµα ήταν γνωστό ότι οι δυνάµεις της Ουκρανίας στο µέτωπο καταρρέουν. Στο Κουρσκ η Ρωσία µε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, µεταξύ των οποίων και περίπου 10.000 Βορειοκορεάτες (σε εφαρµογή της πρόσφατης συµφωνία αµοιβαίας άµυνας Ρωσίας – Βόρειας Κορέας), είναι έτοιµοι να ανακτήσουν πλήρως τα εδάφη στα οποία είχαν εισβάλει οι Ουκρανοί τον Αύγουστο. Όµως και εντός της Ουκρανίας, στα ανατολικά µέτωπα οι Ρώσοι προελαύνουν στο Χάρκοβο και στο Ντονέτσκ, αλλά και νότια στη Ζαπορίζια, έχοντας πλέον τον έλεγχο του 20% των εδαφών της.
Όπως ανέφερε και ο Economist πριν µερικές εβδοµάδες, η επιδείνωση της κατάστασης στην πρώτη γραµµή του πολέµου είναι ήδη εµφανής στην κοινωνία της Ουκρανίας. Σε συνδυασµό µε τις συνεχόµενες επιθέσεις πυραύλων και drones ενάντια κύρια στις ενεργειακές υποδοµές της χώρας, δυσκολεύουν τη ζωή για εκατοµµύρια Ουκρανούς (δεδοµένου και του βαρύ χειµώνα), καθιστώντας πλέον την ηγεσία του Ζελένσκι όχι και τόσο αδιαµφισβήτητη.
Μετά τις Αµερικανικές εκλογές πολλοί βιάστηκαν να προβλέψουν τον τερµατισµό του πολέµου, όπως είχε διακηρύξει ο νεοκλεγής Τραµπ (λες και έχουν αξία οι προεκλογικές εξαγγελίες του). Σε αυτό ίσως συνηγόρησε και η τηλεφωνική επικοινωνία του Γερµανού καγκελάριου Σολτς στον Πούτιν, µετά από 2 χρόνια – προφανώς σε µια προσπάθεια της (βαριά θιγόµενης από τον πόλεµο) Γερµανίας να διατηρήσει έναν κεντρικό ρόλο στις επερχόµενες εξελίξεις.
Η κορύφωση
Όµως τα γεγονότα εξελίχθηκαν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Με τη συµπλήρωση 1.000 ηµερών πολέµου, οι ΗΠΑ, µε πρόσχηµα την παρουσία των Βορειοκορεατών στο µέτωπο, εξήγγειλαν ότι θα παρέχουν στην Ουκρανία νάρκες κατά προσωπικού (που πολλές χώρες – συµπεριλαµβανοµένης της Ουκρανίας – έχουν υπογράψει συνθήκη που τις απαγορεύει). Ταυτόχρονα, της έδωσαν την άδεια να κάνει χρήση των πυραύλων µεγάλης εµβέλειας, που τους είχαν δώσει, για να χτυπήσει στόχους µέσα στη Ρωσία, ενώ αµέσως ακολούθησαν και οι Βρετανοί µε τους Γάλους. Ο χρήσιµος ηλίθιος, ηγέτης της Ουκρανίας, ανταποκρίθηκε άµεσα στους νατοϊκούς σχεδιασµούς κλιµάκωσης του πολέµου, κάνοντας χρήση 6 πυραύλων ATACMS στην περιφέρεια Μπριάνσκ της Ρωσίας, αγνοώντας τις ρωσικές προειδοποιήσεις για επικίνδυνη κλιµάκωση και τις απειλές για χρήση πυρηνικών από πλευράς τους.
Από την πλευρά τους οι Ρώσοι απάντησαν στις ∆υτικές προκλήσεις µε τη χρήση ενός πυραύλου Oreshnik ενάντια της ουκρανικής πόλης Ντνίπρο, τροµάζοντας τους Ουκρανούς και αιφνιδιάζοντας την ∆ύση. Ο Oreshnik είναι ένας εντελώς νέας τεχνολογίας βαλλιστικός πύραυλος πολλαπλών κεφαλών µε βεληνεκές 5.000 χλµ. και ταχύτητα 10πλάσια αυτής του ήχου, που πιθανότατα δεν µπορεί να αναχαιτιστεί, ενώ έχει σχεδιαστεί πρωτίστως για να φέρει και πυρηνικές κεφαλές. Αυτοί οι πύραυλοι, γνωστοί και ως «οχήµατα επανεισόδου πολλαπλών ανεξάρτητων στόχων» (MIRV), χρησιµοποιούνται για πρώτη φορά σε στρατιωτικό στόχο. Αντίστοιχη µε την ειδική τεχνολογία αυτού του MIRV δεν έχει αναπτυχθεί – ακόµη – από τους ∆υτικούς, που εισπράττουν ένα σηµαντικό απειλητικό µήνυµα από τους Ρώσους. Μαζί µε την απειλή για τη χρήση του Sarmat 2, του αποκαλούµενου ως το «πιο θανατηφόρο» πυρηνικό όπλο του κόσµου, η αφυπνισµένη πρώην «κόκκινη» αρκούδα δείχνει να εννοεί ότι δεν θα ανεχτεί την περαιτέρω ενίσχυση της Ουκρανίας από τους Αµερικανούς και το ΝΑΤΟ. Ακάθεκτος, παρόλα αυτά, ο κλόουν που ηγείται των Ουκρανών συνεχίζει να ζητά περαιτέρω στρατιωτικές ενισχύσεις µε πιο νέα οπλικά συστήµατα.
Μαζί µε τα παραπάνω επανέρχονται ξανά στη συζήτηση των ∆υτικών οι αναφορές για πιθανότητα ενίσχυσης της Ουκρανίας µε πυρηνικά, µε την εκπρόσωπο του ρωσικού ΥΠΕΞ Μ. Ζαχάροβα να χαρακτηρίζει την πιθανότητα αυτή ως «απόλυτη παραφροσύνη», δήλωση που πρέπει να συνδυαστεί µε το επικαιροποιηµένο πυρηνικό δόγµα που εξήγγειλε ο Πούτιν, όπου αναφέρεται ότι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της Ρωσίας από µη πυρηνικό κράτος, που πραγµατοποιείται µε τη συµµετοχή ή την υποστήριξη ενός πυρηνικού κράτους, θα θεωρείται κοινή επίθεση.
Είναι πασιφανές πλέον ότι οι τελευταίες εκατέρωθεν πολεµικές κινήσεις, σε συνδυασµό µε τις αµφίπλευρες απειλές, δηµιουργούν πλέον µια υψηλού κινδύνου κλιµάκωση, µε δεδοµένο ότι είµαστε πλέον στην έννοια της άµεσης σύγκρουσης ανάµεσα σε Ρωσικές και ∆υτικές ένοπλες δυνάµεις, µε τις δύο πλευρές να γνωρίζουν ότι ξεκινούν να βαδίζουν σε άγνωστες ατραπούς. ∆εν είναι τυχαίο ότι οι Ρώσοι ειδοποίησαν τους Αµερικάνους πριν την εκτόξευση του Oreshnik, προκειµένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα γινόταν αυτόµατη ενεργοποίηση από τα αµυντικά συστήµατα των ΗΠΑ της απάντησης σε πυρηνική επίθεση.
Γιατί η κλιµάκωση
Ο πόλεµος στην Ουκρανία δεν είναι µια περιφερειακή σύγκρουση. Είναι µια σύγκρουση απευθείας των δύο στρατιωτικά µεγαλύτερων υπερδυνάµεων – έστω και αν από την µεριά των Αµερικανών και των συµµάχων τους διεξάγεται µέσω αντιπροσώπου. Από την άποψη αυτή, η όξυνση των ανταγωνισµών ∆ύσης και Ανατολής συνδυάζεται µε το βάθεµα της κρίσης του δυτικού ιµπεριαλισµού αφενός, αλλά και του διαγκωνισµού για την πρωτοκαθεδρία στο υπό συγκρότηση (;) αντίπαλο µπλοκ αφετέρου, χωρίς να µένουν περιθώρια υποχώρησης για καµία από τις αντιµαχόµενες πλευρές.
Σίγουρα υπάρχουν, εκατέρωθεν, οικονοµικά κέντρα µε συµφέροντα στη λήξη της θερµής σύγκρουσης. Πολλοί Ρώσοι ολιγάρχες στενάζουν από τις κυρώσεις της ∆ύσης και από την άλλη πολλές δυτικές εταιρείες που επένδυσαν στην ανασυγκρότηση της Ουκρανίας µετά τον πόλεµο αδηµονούν να ξεκινήσουν τις µπίζνες πάνω στο κουφάρια της χώρας. Παρόλα αυτά, τα συµφέροντα των εταιρειών του πολέµου και οι γεωπολιτικές στρατηγικές υπερισχύουν.
Όσοι ευελπιστούν στον τερµατισµό του πολέµου, εκτιµώντας ότι οι ακόµα και οι πρόσφατες εξελίξεις δεν είναι παρά ένα πλασάρισµα θέσεων ενόψει της διαπραγµάτευσης που θα ξεκινήσει µε την έλευση του Τραµπ στον Λευκό οίκο, θα απογοητευτούν οικτρά. Οι Ρώσοι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουν την Ουκρανία να γίνει µέλος του ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν την Ρωσία να καταγράψει µια (στρατιωτική κυρίως) νίκη που θα πλήξει ακόµη περισσότερο τον καταρρέοντα στόχο τους για παγκόσµια κυριαρχία. Πολύ δε περισσότερο όταν οι ΗΠΑ γνωρίζουν πως η οικονοµική άνοδος της Κίνας δεν πρόκειται να ανακοπεί παρά µόνο µε όρους πολέµου (εµπορικού και στο βάθος του χρόνου στρατιωτικού), ενώ η Ρωσία κατανοεί ότι η στρατιωτική της υπεροχή εντός του µπλοκ των BRICKS+ πρέπει να επιβεβαιωθεί ώστε να αξιοποιηθεί εγκαίρως. Ως εκ τούτου, ακόµη και αν επιτευχθεί µια προσωρινή εκεχειρία στα µέτωπα της Ουκρανίας, θα είναι πιο εύθραυστη και από αυτή του Λιβάνου.
Η εµπλοκή διευρύνεται και το µέλλον γίνεται ζοφερό
Χρησιµοποιώντας τον Ζελένσκι, που διακινδυνεύει να ταυτιστεί το όνοµά του µε την κατάρρευση του ουκρανικού κράτους στρατού, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να σπρώχνουν τους Ουκρανούς πιο βαθιά στην πολεµική περιπέτεια που τους ενέπλεξαν. Ήδη πιέζουν για µείωση του ορίου επιστράτευσης στην ηλικία των 18 ετών (αντί 25 σήµερα), ώστε να βρεθούν άλλοι 160.000 στρατιώτες – φρέσκο κρέας για τα κανόνια, που θα οδηγήσει σε αφανισµό της νεολαίας της χώρας, ενώ είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί το ποσοστό των ανδρών (20% τώρα) που κουρασµένοι και φοβισµένοι λιποτακτούν και προσπαθούν να διαφύγουν στο εξωτερικό. Παράλληλα ασκούν πιέσεις στους ∆υτικούς για να αυξήσουν τις στρατιωτικές «συνεισφορές» τους στη συµµαχία (για να µειώσουν το δικό τους κόστος των 2/3 περίπου από τα πάνω των 100 δις που είχε λάβει η Ουκρανία ως στρατιωτική βοήθεια µέχρι τον Σεπτέµβρη). Συγχρόνως εξυφαίνουν και σχέδιο µε αποστολή στρατιωτικής δύναµης 100.000 «κυανόκρανων» από τους Ευρωπαίους για την «προστασία» της Ουκρανίας. Στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, οι πρόθυµοι Ευρωπαίοι αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες (εις βάρος υγείας και κοινωνικών παροχών) και προετοιµάζουν τους λαούς τους για πόλεµο, αναβιώνοντας το φόβο του πυρηνικού ολέθρου και τους καλούν να φτιάξουν πυρηνικά καταφύγια.
Οι Ρώσοι από την άλλη πλευρά, προσπαθούν µεθοδικά να εµπλέξουν µετά την Β. Κορέα και το Ιράν και άλλους εταίρους από το συγκροτούµενο µπλοκ, στοχεύοντας πρωτίστως στην αναβάθµιση της «στρατηγικής συµφωνίας» µε τους Κινέζους σε στρατηγική συνεργασία. Για δε τον Ρωσικό λαό η κατάσταση θα επιδεινώνεται. Αν σήµερα ο Πούτιν για τις ανάγκες του µετώπου βρίσκει άνδρες για το µέτωπο µε το σατανικό σχέδιο της διαγραφής των χρεών τους, γρήγορα δεν θα αποφύγει γενικότερη επιστράτευση, ενώ η κλιµάκωση της σύγκρουσης επιφυλάσσει πλήγµατα και για τον λαό στα µετόπισθεν.
Άµεσες συνέπειες και για την Ελλάδα
Η εµµονική εµπλοκή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη σύγκρουση, που διεκδίκησε από την αρχή πρωταγωνιστικό ρόλο, µε την κλιµάκωση της σύγκρουσης σίγουρα δεν θα αφήσει αλώβητη τη χώρα. Η επιδίωξη να είναι στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας – δηλαδή µε αυτούς που θα κερδίσουν σφάζοντας τους περισσότερους – επηρεάζει ήδη τους λογαριασµούς του ρεύµατος (όπου εκτός των άλλων µετακυλιέται το κόστος για το ρεύµα που δίνουµε στη διαλυµένη ενεργειακά Ουκρανία). Επιπρόσθετα, η παροχή επιπλέον οπλικών συστηµάτων (όχι µόνο από το λεγόµενο stock) και η πίεση για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών αυξάνουν το λογαριασµό, ο οποίος όµως τείνει να µετατραπεί και σε φόρο αίµατος στην πιθανότητα αποστολής (επαγγελµατιών αρχικά) στρατιωτών, ειδικά αν προχωρήσουν τα σχέδια «βοήθειας» των ∆υτικών. Και βέβαια να µην ξεχνάµε ότι τόσο οι εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ στο λιµάνι της Αλεξανδρούπολης, όσο και η βάση της Σούδας είναι στην εµβέλεια των πυραύλων Oreshnik – χτυπιούνται εντός 12’ µε 16’ και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα πυρηνικό καταφύγιο …
Μπορεί η Αριστερά να µείνει στα ευχολόγια ;
Σε τέτοιες συνθήκες, της επιταχυνόµενης πορείας προς τον όλεθρο ενός παγκοσµίου πολέµου, τα καθήκοντα της Αριστεράς βαραίνουν. ∆εν φτάνει να ξεκαθαρίσουµε ότι σε µια τέτοια σύγκρουση δεν υπάρχει «σωστή» πλευρά. Ούτε είναι αρκετό να καταγγέλλουµε την εµπλοκή της χώρας µας στα πολεµικά σενάρια. Η ανάπτυξη – διεθνώς και στη χώρα µας – του αντιπολεµικού κινήµατος είναι ο µόνος δρόµος για να αποφύγουµε την καταστροφή. Οφείλουµε να πάρουµε έµπρακτες πρωτοβουλίες στα σωµατεία και στις γειτονιές, για την οργάνωση µαζικού αντιπολεµικού κινήµατος, να προετοιµάσουµε τον εργαζόµενο λαό για να απαιτήσει άµεση απεµπλοκή από τις κινήσεις των γερακιών και να απορρίψει τα βάρη που θέλουν να του φορτώσουν. Όλοι µας θα µετρηθούµε ιστορικά απέναντι σε αυτό το χρέος.
Κ.Μ.
Υποβολή απάντησης