Του Βαγγέλη Λιγάση
Όπως συνηθίζει κατά καιρούς, ο (δεύτερη φορά) υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης (2013-14 και 2024-?) με υπονοούμενα, απειλές, ύβρεις και τσιρίδες υπερασπίζεται την κυβέρνηση που υπηρετεί, οπωσδήποτε, αποτελεσματικά (υπ. Ανάπτυξης στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη και υπ. Εργασίας – Κοιν. Ασφάλισης από τον Ιούνιο του 2023 ως τον Ιανουάριο του 2024).
Aμφισβητεί την επιστημονική επάρκεια μάχιμων νοσοκομειακών γιατρών (απεργία πείνας Πάνου Ρούτσι κλπ.). Χλευάζει τους εκλεγμένους εκπροσώπους εργαζομένων (Δέσποινα Τοσονίδου κλπ.). Κατηγορεί τους εργαζόμενους (burned out στην πλειοψηφία τους), δηλαδή «την τελευταία τρύπα του ζουρνά» για ότι στραβό συμβαίνει (πτώση ανελκυστήρα, λάθος μετάγγιση, έλλειψη οδηγών ασθενοφόρου στην Αίγινα κλπ.). Διατάζει τους διοικητές των νοσοκομείων σε τροποποιήσεις οργανισμών με έμφαση στην «καθαριότητα και ευταξία» (τρομάρα μας)…
Τι και αν ο ίδιος, «αιώνιος φοιτητής» (από αυτούς που νομοθέτησε η κυβέρνησή του να διαγραφούν), έγινε κατ’ αρχήν γνωστός για την έκδοση-διαφήμιση-πώληση φασιστικών βιβλίων (πατρός Πλεύρη, αρνητών του ολοκαυτώματος κλπ.) για την καταδίκη του για «πειρατική» ανατύπωση ορισμένων, για την αποδεδειγμένη κατά 99% λογοκλοπή σε 2 από τα 3 συγγράμματα που περήφανα κοτσάρει στο βιογραφικό του (το μόνο original δικό του είναι το «Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα: ο μύθος καταρρέει», με εμφανή στόχο να επιβάλει τις ομοφοβικές του θέσεις στην κλασική αρχαιότητα για να ισχυριστεί ότι αποτελεί συνεχιστή της);
Τι και αν «το έργο του» στην πρώτη του θητεία ως υπουργός υγείας στην κυβέρνηση «Σαμαροβενιζέλων» (στην οποία βρέθηκε έχοντας μεταπηδήσει από το ΛΑΟΣ μαζί με τους ομόσταβλους Βορίδη και Πλεύρη υπερψηφίζοντας το μνημόνιο της πραξικοπηματικής κυβέρνησης Παπαδήμου) ήταν τελικά το κλείσιμο 5 νοσοκομείων «εξοικονομώντας» κατά τον ίδιο (για τους δανειστές) 300 εκατ. €;
Τι και αν το 2017, βουλευτής ων, διαφήμιζε τις υποτιθέμενες θεραπευτικές ιδιότητες των «νανογιλέκων»;
Τι και αν εντοπίστηκαν 150.000 αδιευκρίνιστες πιστώσεις (καταθέσεις σε μετρητά) όταν το 2018 διατάχθηκε η άρση του τραπεζικού του απορρήτου στα πλαίσια της διερεύνησης της υπόθεσης Novartis; Το 2022 «ξεπλύθηκε» για να παραδοθεί άσπιλος στην πολιτική κονίστρα (μαζί με τον «ατσαλάκωτο» Αβραμόπουλο που είχε παραγγείλει διπλάσια εμβόλια από τους δυνητικά εμβολιασθέντες για τον Η1Ν1, τον χυδαιότερο όλων Λοβέρδο κ.ά.) καθώς «δεν τεκμηριώθηκε το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας, επειδή δεν είχε φροντίσει να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα της Novartis»…
Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ένας αδίστακτος πολιτικός αριβίστας – καιροσκόπος, με ξεκάθαρη στόχευση σε ότι αφορά την διαχείριση του Δημόσιου συστήματος υγείας. Η μεταφορά δημόσιων πόρων στον ιδιωτικό τομέα υγείας και η υποβάθμιση – απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας είναι στην κορυφή της ατζέντας του υπουργείου στην μεταχρεοκοπημένη (από την συμφωνία «για έξοδο από τα μνημόνια» των Τσίπρα – Τσακαλώτου) Ελλάδα.
Τα οικονομικά της υγείας
Αυτή η πολιτική ακολουθείται σε μια χώρα που η ιδιωτική δαπάνη υγείας είναι διπλάσια του ευρωενωσιακού μέσου όρου, που η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι υποτυπώδης, το ίδιο και η δημόσια ψυχιατρική, η δημόσια οδοντιατρική ανύπαρκτη, νοσοκομεία στεγάζονται σε πολυκατοικίες (Αθήνα) ή οθωμανικά κτίρια που «προσωρινά» μετατράπηκαν σε νοσοκομεία 100+ χρόνια πριν (Θεσσαλονίκη).
Σε μια χώρα που από την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και εντεύθεν, ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Υγείας έχει καθηλωθεί στο 5,5% περίπου (5,43% εφέτος) επί του ΑΕΠ, όταν το προμνημονιακό ΑΕΠ (ονομαστικό όχι αποπληθωρισμένο) προβλέπεται να επιτευχθεί το 2028 και όταν στην Ε.Ε. είναι 7,5% (ελέω πρώην ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, στην «Δύση», στην οποία «ανήκομεν», είναι 13,5%).
Ο προϋπολογισμός του 2025 προέβλεπε αύξηση 700 εκατ. (8% αύξηση σε σχέση με το 2024) στο σύνολο των 7 περίπου δις € της δημόσιας δαπάνης για την υγεία (;). Ας δούμε που πάνε αυτά τα λεφτά:
-1,5 δις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη (προς εταιρείες).
-Για τα έξοδα της χρήσης 3,1 δις (με σίγουρη πρόβλεψη την αύξηση των χρεών).
-0,5 δις του «Ταμείου Ανάκαμψης» στους κλινικάρχες με μεταφορά περιστατικών της αναμονής της λίστας χειρουργείου των δημόσιων νοσοκομείων (ήπιων και κατ’ επιλογή των ιδίων) σε αυτούς και λιγότερα για αποζημίωση νοσοκομειακών για συμμετοχή στον θεσμό των «απογευματινών χειρουργείων» (κρίσιμος και για τους «από πάνω» και για εμάς τους «από κάτω» καθώς ξεδιάντροπα ξεχωρίζει τους ασθενείς και το δικαίωμα τους στην υγεία σε συνάρτηση με το πάχος του πορτοφολιού τους)…
-1 δις «μεταβιβάζεται» απευθείας στον ΕΟΠΥΥ για να ανταπεξέλθει στην μείωση των εσόδων του (και την μείωση του εργοδοτικού κόστους) που έγινε με την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για την υγεία κατά 1%… Ο ΕΟΠΥΥ συστήθηκε το 2012 όχι τόσο για να απαλλοτριώσει τα αποθεματικά των «ευγενών ταμείων» (έγινε και αυτό), όσο για να συντηρήσει – «αναστήσει» τον ιδιωτικό τομέα υγείας, που σε μια φτωχοποιημένη χώρα θα συρρικνωνόταν δραματικά. Κατά το διάστημα 2012-2024, μόλις 11% των μεταβιβάσεων του ΕΟΠΥΥ έγιναν σε δημόσιους φορείς (νοσοκομεία) ενώ τα υπόλοιπα σε φαρμακέμπορους, διαγνωστικά και ιδιωτικές κλινικές.
-Τα υπόλοιπα …ψιλά κατευθύνονται στο «επιτελικό κράτος», Υ.Πε. κλπ. γραφειοκρατικοί αντιπαραγωγικοί μηχανισμοί «ημετέρων» συνήθως Ν.Π.Ι.Δ., (π.χ. ΕΚΑΠΥ) αλλά και στρατιά από Α.Ε. που με το αζημίωτο αναλαμβάνουν νέα projects και «απλές» εργολαβίες από το «αντιαναπτυξιακό» δημόσιο… Άλλωστε, πρέπει να συντηρούνται οι «κοινωνικές συμμαχίες» της μεγαλοαστικής τάξης με τον «λαό της δεξιάς», αυτό άλλωστε υπηρετεί και η αυτοτέλεια – κατάτμηση των νοσοκομείων σε Ν.Π.Δ.Δ. με διαφορετικές προμήθειες – συμβάσεις με την αγορά (και τις «τοπικές κοινωνίες»), τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν τα «φέουδα» των πανεπιστημιακών γιατρών, η μη ένταξη των στρατιωτικών νοσοκομείων – γιατρών στο σύστημα εφημεριών του ΕΣΥ, η ανυπαρξία κεντρικού μηχανογραφικού συστήματος στην Υγεία, η μη κωδικοποίηση των ειδών, η ένταξη στον εργασιακό χάρτη των νοσοκομείων απειράριθμων ανειδίκευτων «φτωχομπινέδων» μέσα από αδιαφανείς (συνέντευξη) επιλογές των Υ.Πε. με πρόφαση τον covid-19 ή πιο πρόσφατα το πρόγραμμα ανέργων 55-67…
Οι εξαγγελίες για ευταξία και «εξανθρωπισμό» των «επειγόντων», για αξιολόγηση και αξιοκρατία των «αρίστων», τα «εγκαίνια» τμημάτων που στήνονται σε νοσοκομεία (συνήθως ανακαινίζονται) με «φιλανθρωπίες ευαγών ιδρυμάτων» κληρονόμων κατά συρροή δολοφόνων που καθαγιάζονται (και φοροαπαλλάσσονται) με τις ευχαριστίες της πολιτικής ηγεσίας (όταν πραγματική δημόσια δαπάνη σε πάγια έχει να γίνει εδώ και 2 δεκαετίες) και η «αγαστή συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» δεν μπορούν να κρύψουν το ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Όσο και να τσιρίζει ο Γεωργιάδης ή να κομπάζει ότι το ΕΣΥ είναι πιο αναβαθμισμένο από ποτέ, γνωρίζουν όλοι (όχι μόνο οι εργαζόμενοι του κλάδου) ότι «κάθε πέρσι και καλύτερα». Ότι αν δεν έχεις κρίσιμες γνωριμίες ή αρκετά χρήματα (συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί), καλά θα κάνεις να προσεύχεσαι (ή να ελπίζεις στην στατιστική αν είσαι άθεος)…
Η υγεία στον καπιταλισμό
Για εμάς τουλάχιστον, τους κομμουνιστές, υγεία δεν είναι μόνο η απουσία της αρρώστιας, αλλά η ευζωία, η εγκαθίδρυση όλων των προϋποθέσεων (οικονομικών, περιβαλλοντικών, ψυχολογικών κλπ.) για να είμαστε υγιείς. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι μόλις το 8 με 10% της αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης στον 20ο αιώνα θεωρείται ότι οφείλεται στη συνολική ιατρική πρόοδο. Η υπόλοιπη αύξηση οφείλεται στο …τρεχούμενο νερό, …στο σαπούνι, …την επαρκή θέρμανση κλπ. Η θνησιμότητα της περιόδου 1970-1972 ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της περιόδου 1949-1953.
Για εμάς τουλάχιστον, τους κομμουνιστές, είναι αυταπόδεικτο ότι η υγεία είναι ταξική. Υπάρχει διαφορά τουλάχιστον 7 χρόνων στο προσδόκιμο επιβίωσης μεταξύ φτωχών και πλουσίων (για να μην αναφέρουμε τις διαφορές στην παιδική θνησιμότητα κλπ). Ακόμη και μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών υπάρχει διαφορά 17 χρόνων στο προσδόκιμο επιβίωσης…
Αντίθετα, «το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει» (Κ.Μαρξ Το Κεφάλαιο τ.2 σ.115)
Για να εξηγήσουν την ασθένεια την αποσυνδέουν από το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και την δικαιολογούν ως ατομική ευθύνη. Το βάρος δεν δίνεται σε δομές πρόληψης αλλά στην συγκεντροποίηση των ασθενών και της μαζικής επιδιόρθωσης τους στα νοσοκομεία -φάμπρικες των αστικών κέντρων. Γι αυτό και η κυρίαρχη αντίληψη είναι ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από συστήματα- όργανα που πρέπει να επιδιορθωθούν (μηχανιστική αντίληψη).
Επιδιώκουν δηλαδή την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με το φτηνότερο (μειωμένες δαπάνες για την υγεία-ασφάλιση) και τον αποτελεσματικότερο τρόπο (γρήγορη και πλήρη ανάρρωση για επιστροφή στην εργασία).
Σε μια σύγχρονη κοινωνία πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης (όπως η μεταπολεμική Ευρώπη ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ή η Κίνα σήμερα) ο εξειδικευμένος εργάτης είναι πολύτιμο εξάρτημα των εργαλειομηχανών και πρέπει να επισκευάζεται άρα να αναπτυχθούν τα δημόσια συστήματα υγείας (π.χ. NHS) .
Σε μια κοινωνία, εν πολλοίς συνταξιούχων, που ζει από την εκμετάλλευση του υπόλοιπου πλανήτη («κόβωντας κουπόνια» και με χρηματοπιστωτικές αλχημείες) τα δημόσια συστήματα υγείας μετατρέπονται σε νοσοκομεία «επειγόντων» – φτωχοκομεία και η διαχείριση είναι απλά του πολιτικού κόστους («φταίνε οι μετανάστες», «οι τεμπέληδες εργαζόμενοι», μερική καραντίνα στους …υγιείς επί covid-19 κλπ.).
Το εργατικό κίνημα
Τέλος, η τελευταία θετική μεταρρύθμιση στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας έγινε το 2016 από την κυβέρνηση Συριζα, με την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό των ανασφάλιστων (κάτω από το βάρος του προηγούμενου κινήματος και της αδήριτης πραγματικότητας -25% επί του συνόλου).
Η τελευταία κατάκτηση (μέρους) εργαζομένων ήταν το προηγούμενο ειδικό μισθολόγιο των γιατρών το μακρινό 2008 όταν οι ειδικευόμενοι κύρια όλης της χώρας πάλεψαν για αξιοπρεπή μίσθωμα της εργατικής τους δύναμης.
Γι΄αυτό και ο (κάθε) Άδωνης μπορεί να χλευάζει και να κοροϊδεύει τους υγειονομικούς με τρόπο που, παρά την συνήθειά του, δεν θα διανοούταν να κάνει με το σωματείο π.χ. της Cosco στο προηγούμενο υπουργείο του.
Από την μια είναι η φύση των παρεχόμενων υπηρεσιών (ζωής και θανάτου) που δεν επιτρέπουν μακροχρόνια αποχή από αυτές (το κλείσιμο τακτικών χειρουργείων και ιατρείων έγινε στα μνημονιακά χρόνια σποραδικά και χωρίς ενθουσιασμό).
Από την άλλη, η πολυδιάσπαση των εργαζομένων πέρα από την οργανωτική – συνδικαλιστική της πλευρά, έχει και μία ουσιαστική: την ύπαρξη ενός διευρυμένου στρώματος εργατικής αριστοκρατίας (με μαρξικούς όρους, την θέση επιστάτη – ειδικού στην παραγωγή), κεντρικού σε όλη την διαδικασία το οποίο πρέπει να πειστεί και εν πολλοίς να υποχρεωθεί να συστρατευτεί με την υπόλοιπη τάξη. Μας χαροποιεί και μας βοηθάει αλλά δεν μας ξεγελά το γεγονός ότι η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των νοσοκομειακών γιατρών κυριαρχείται από την αριστερά (που διαμαρτύρεται γιατί το ειδικό μισθολόγιο των γιατρών σε σχέση με αυτό «των λοιπών» έχει καταντήσει στην αναλογία 2/1 αντί για 3/1 που ήτανε παλιά…). Σε κρίσιμες κορυφώσεις της ταξικής πάλης, όπως το δημοψήφισμα του 2015 ή όπως οι «απεργίες» των αφεντικών στην Χιλή το 1970-72 ήταν κατά πλειοψηφία με τα αφεντικά…
Για εμάς τους κομμουνιστές η υγεία είναι κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης: Τα ποσά που απαιτούνται για τις κοινωνικές ανάγκες και την υγεία πρέπει να διεκδικηθούν με αγώνες. Και αυτοί θα προκύψουν από ένα νεαρό, μαχητικό και διευρυμένο εργατικό κίνημα που δεν θα έρθει με παρθενογένεση αλλά και δεν θα αναπαράγει συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες εφόσον στον «πολεμικό καπιταλισμό» της κρίσης δεν έχουν πλέον κάποιο ρόλο.
Υποβολή απάντησης