Του Θανάση Κούρκουλα

Στην οµιλία του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, ο Στέφανος Κασσελάκης ισχυρίστηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «περνάει στο επόµενο στάδιο της ιστορικής του πορείας, εκείνο µιας σύγχρονης Αριστεράς που δεν δαιµονοποιεί τη λέξη “κεφάλαιο”, αλλά τη βλέπει ως ένα εργαλείο για ευηµερία, για µείωση των τεράστιων ανισοτήτων µέσω µιας ισχυρής ανάπτυξης». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. συµπλήρωσε ότι «η σύγχρονη Αριστερά αναγνωρίζει το οικονοµικό περιβάλλον στο οποίο ζούµε. Η λέξη “κεφάλαιο” δεν είναι λέξη προς δαιµονοποίηση. Και η λέξη “εργασία” πρέπει -είπε- να είναι προτροπή για “συνεργασία”, για ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο στο οποίο οι εργαζόµενοι συµµετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης». 

Με τον πιο καθαρό τρόπο, η εκλογή Κασσελάκη συµπυκνώνει το τέλος του προηγούµενου κεφαλαίου της ιστορικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ: εκείνο της µετάλλαξής του από ρεφορµιστικό κόµµα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωµάτων σε αστικό κόµµα του κέντρου, µε κύρια απεύθυνση σε µικροαστικά στρώµατα και στη λεγόµενη µεσαία τάξη, ενώ πολιτικά επιχειρεί να εµφανίζεται πλέον ως κόµµα του προοδευτικού κέντρου. Όπως και στην περίπτωση της παλαιότερης αστικής µετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται µόνο για δεξιά µετατόπιση στις πολιτικές θέσεις και τον πολιτικό λόγο του αυτοδηµιούργητου εφοπλιστή προέδρου, αλλά για κάτι µεγαλύτερο και βαθύτερο. 

Το «οργανωτικό» είναι πολιτικό

Ένας πολύ σοβαρός παράγοντας που καθορίζει την φυσιογνωµία του «νέου ΣΥΡΙΖΑ» είναι ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας του. Οι βάσεις της µετάλλαξης του κόµµατος είχαν ήδη µπει σε προηγούµενες περιόδους, όταν ακόµα η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυρίως προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα. Ήδη αµέσως µετά την «αυτοδιάλυση των συνιστωσών» του 2012, στο πρώτο συνέδριο του 2013 αποφασίστηκε η εκλογή του προέδρου  από το σώµα του συνέδριου αντί για την εκλεγµένη Κεντρική Επιτροπή του κόµµατος, κάτι που αναδείκνυε τον τότε πρόεδρο Τσίπρα σε ισότιµο «µονοπρόσωπο Όργανο» µε την Κεντρική Επιτροπή, που επίσης εκλεγόταν από το συνέδριο. Υπήρχαν όµως ακόµα µέλη µε -έστω µίνιµουµ- δικαιώµατα και υποχρεώσεις και καθηµερινή δυνατότητα συµµετοχής στην κοµµατική ζωή καθώς και στις παρεµβάσεις των τοπικών Οργανώσεων Μελών του κόµµατος. 

Η διαδικασία που άλλαξε ποιοτικά την έννοια του κοµµατικού µέλους του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν όµως η τελευταία αλλά η προτελευταία εκλογή προέδρου, αυτή του Αλέξη Τσίπρα το 2022. Από τότε για την εγγραφή ενός νέου µέλους στον ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε η αυτοπρόσωπη παρουσία του την ηµέρα της εκλογής του αρχηγού από τον «λαό» µε συνδροµή 2 ευρώ, ή ακόµα και η ηλεκτρονική αίτηση στην πλατφόρµα isyriza. Ουσιαστικά από τότε η έννοια του µέλους ταυτίστηκε µε την έννοια του ψηφοφόρου-οπαδού του αρχηγού, µια σοσιαλδηµοκρατική πατέντα που στην Ελλάδα είχε εισαχθεί για πρώτη φορά από το ΠΑΣΟΚ το 2004 µε την εκλογή του προέδρου του Γ.Α. Παπανδρέου. Πρόκειται για την επισηµοποίηση της µετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ από κόµµα που ακόµα λειτουργούσαν στοιχειωδώς τα συλλογικά όργανα, κατώτερα, µέσα και ανώτερα, σε κόµµα αρχηγικό όπου ο πρόεδρος καθόριζε σε µεγάλο βαθµό την αρχή και το τέλος, την πλήρη φυσιογνωµία του κόµµατος. 

Η εργατική – λαϊκή βάση

Ακόµα και ως τότε όµως, ακόµα και διά της τεθλασµένης, αυτό που «διέσωζε» µε κάποιον τρόπο τον ρεφορµιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εργατική/λαϊκή του βάση στην οποία κυρίως απευθυνόνταν και εκπροσωπούσε πολιτικά, µε την µεγαλύτερή του εκλογική δύναµη να διατηρείται στις εργατολαϊκές λαϊκές περιοχές των µεγάλων πόλεων της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι ακόµα και στις καλύτερες µέρες του αριστερού ρεφορµιστικού ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρχε οργανωµένη σχέση µε τις εργατικές µάζες εντός των συνδικάτων ή των τοπικών οργανώσεων εργατικών-λαϊκών περιοχών, αντίστοιχη µε εκείνη του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Παρ’ όλα αυτά, διατηρούνταν µια σχέση µέσω της εκλογικής εκπροσώπησης της πρώην εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ που ηγεµονικά έκφρασε κατά την περίοδο 2010-2015 ο πάλαι ποτέ αντιµνηµονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές όµως, αυτά τα λαϊκά «κάστρα» του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσαν, µε µεγάλο εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ να στρέφεται προς την αποχή ή την λαϊκή δεξιά, ένα άλλο προς το ΚΚΕ κι ένα µικρότερο προς το ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσµα ήταν ακόµα και οι εργατογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά να βαφτούν «µπλε». Η τάση αυτή ενισχύθηκε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου µεγαλύτερα περαιτέρω κέρδη από την λαϊκή φθορά του ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε το ΚΚΕ.

Φιλελεύθερο αστικό κόµµα του κέντρου

Συµπερασµατικά, ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη αποτελεί πλέον αµετάκλητα φιλελεύθερο αστικό κόµµα του κέντρου. Κι αυτό όχι κυρίως µε κριτήριο τις µετατοπίσεις στο πρόγραµµα, αλλά µε κριτήριο το οριστικό τέλος σε µια σχέση µαζικής πολιτικής εκπροσώπησης στην κεντρική πολιτική σκηνή εργατολαϊκού κόσµου και κόσµου της ευρύτερης Αριστεράς µε όρους που θα παρέπεµπαν -έστω αδύναµα, έµµεσα και στρεβλά- στο αριστερό παρελθόν και στις αριστερές παραδόσεις. Είναι η κατάρρευση των µαζικών σχέσεων εκπροσώπησης του ευρύτερου κόσµου της Αριστεράς και της εργατολαϊκής του βάσης ο βασικός λόγος που τον µετατρέπει σήµερα σε φιλελεύθερο κόµµα του αστικού κέντρου. Τώρα, ο Κασσελάκης, κατά τον ίδιο τρόπο που «επέλεξε τον λαό» που τον ανέδειξε αρχηγό, θα «επιλέξει» κι έναν άλλο λαό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, αποτελεί ερωτηµατικό τι ακριβώς θα πράξουν ιστορικά στελέχη της ευρω-αριστεράς όπως ο Νίκος Βούτσης το αµέσως επόµενο διάστηµα, ο οποίος τις προάλλες έκφρασε την αγωνία «το κόµµα µας σταδιακά, γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα να µην µεταλλαχθεί σε ένα κόµµα του κέντρου της δεξιάς σοσιαλδηµοκρατίας, όπως έγινε στην Ιταλία και εδώ και 30 χρόνια δεν υπάρχει Αριστερά». Πρόκειται για ειλικρινείς αγωνίες ιστορικών στελεχών της ευρωκοµµουνιστικής αριστεράς, που όµως δεν εκφράστηκαν όταν µπορούσαν να αποτελέσουν κάποιου τύπου φραγµό στην αστική µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετάλλαξη που επιταχύνθηκε κατά την περίοδο της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ και τα αµέσως επόµενα χρόνια, όταν η παντοκρατορία του Αλέξη Τσίπρα επέβαλλε την µετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόµµα τύπου δεξιάς ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας, για να πάρει τη σκυτάλη σήµερα ο Κασσελάκης ο οποίος έχει ως πρότυπο αστικούς πολιτικούς φορείς όπως το ∆ηµοκρατικό Κόµµα του Μπάιντεν των ΗΠΑ.

Νίκη στον αγώνα των Παλαιστινίων – Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Το 1974 ο Γιασέρ Αραφάτ εμφανίστηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κρατώντας συμβολικά στο ένα χέρι καλάσνικοφ και στο άλλο κλαδί ελιάς. Το 1993 ο Αλμπερ Αγκαζαριάν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο παλαιστινιακό Πανεπιστήμιο δήλωνε αναφερόμενος στη “συμφωνία του Όσλο”: «Αν δεν καταλήξει σε δίκαιη λύση αυτή η συμφωνία, ο λαός μας θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους για να συνεχίσει τον αγώνα του». Μια συμφωνία που πρότεινε το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος να βρίσκεται στη Δυτική όχθη και τη Γάζα (σε έδαφος που αντιπροσώπευε το… 23% της προ του 1948 Παλαιστίνης) και έδωσε τη δυνατότητα στο Ισραήλ να αναγνωριστεί και αναπτύξει σχέσεις διπλωματικές και εμπορικές με το σύνολο σχεδόν των κρατών, πολύ περισσότερο με εκείνα τα αραβικά (Ιορδανία, Συρία, κ.λπ.) που το επιθυμούσαν διακαώς αλλά δεν διευκολύνονταν από τις “περιστάσεις”. Ακόμα και αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία την αθέτησε το Ισραήλ και η κυβέρνηση Νετανιάχου από το 1997. Πλέον δεν έχει μείνει παρά το κέλυφος: η ξεπουλημένη ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπού Αμπάς, διάδοχου του Αραφάτ, που πέθανε το 2004 ντροπιασμένος και ουσιαστικά φυλακισμένος στο σπίτι του.

Ο παλαιστινιακός λαός εδώ και δεκαετίες αγωνίζεται για το αυτονόητο: την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την κυριαρχία, την αξιοπρέπειά του. Έχει δοκιμάσει κάθε πιθανή μέθοδο για να επιτύχει κάποια μορφή ουσιαστικής αυτοδιάθεσης. Έφτασε στο σημείο ακόμα και να “αποκηρύξει τη βία”, πετυχαίνοντας μαζική υποστήριξη στο κίνημα του “Μποϊκοτάζ, Απόσυρσης Επενδύσεων, Κυρώσεις” (BDS). Ένα ειρηνικό κίνημα, το οποίο λειτούργησε ως μη βίαιη πίεση στο Ισραήλ, το οποίο κέρδισε έδαφος παγκοσμίως μεταξύ καλλιτεχνών, ακαδημαϊκών, εργατικών συνδικάτων, οργανώσεων αλλά και κάποιων κυβερνήσεων. Οι σύμμαχοι του Ισραήλ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χέρι χέρι με τα σιωνιστικά λόμπι, προσπάθησαν να απονομιμοποιήσουν το BDS στη Δύση, με το σαφέστατα λαθεμένο επιχείρημα ότι το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ ήταν “αντισημιτικό”. Το αποτέλεσμα; Πρακτικά ελάχιστα κέρδισαν με “ειρηνικά μέσα” και για μικρά διαστήματα.

Το κράτος του Ισραήλ κλιμακώνει τον πόλεμο ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Οι εποικισμοί, η απομόνωση, οι μαζικές δολοφονικές επιθέσεις με χαρακτηριστικά γενοκτονίας των Παλαιστίνιων στη Λωρίδα της Γάζας δεν έχουν σταματήσει ποτέ.

H ηγεσία των Παλαιστίνιων -επιλεγμένη από τους ίδιους- απόλυτα δικαιολογημένα, αντιστάθηκε ένοπλα. Απ’την άλλη όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, παγκοσμίως και στη χώρα μας, επέλεξαν (καθόλου τυχαία) την ενεργητική στήριξή τους στο ισραηλινό κράτος – σφαγέα του παλαιστινιακού λαού. Και όπως πάντα, ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας από τα επίσημα ΜΜΕ έχει ενεργοποιηθεί, υιοθετώντας μονόπλευρα τις θέσεις του κράτους-φονιά Ισραήλ, τις “φρικαλεότητες του πολέμου”.

Παράλληλα εντείνονται οι αντιδράσεις για την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στην δολοφονική εκστρατεία του Ισραήλ στη Γάζα και στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, με τελευταία εξέλιξη την μετατροπή της 112 ΠΜ στην Ελευσίνα σε αμερικανικό ορμητήριο πολέμου. Ταυτόχρονα, η βάση της Σούδας είναι υπερενεργή από τις εργασίες που πρέπει να επιτελέσει για να υπηρετήσει τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, ενώ ελληνικές φρεγάτες περιπολούν στη νότια και ανατολική Μεσόγειο ενταγμένες σε αποστολές με τη σφραγίδα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και ΕΕ. Πολύ επικίνδυνες εξελίξεις, από κάθε άποψη.

Οι Παλαιστίνιοι/ες έχουν κάθε δικαίωμα να αντισταθούν στις επιθέσεις. Δεν υπάρχει κανενός είδους “ισοδυναμία”, στρατιωτική, πολιτική, ούτε καν ηθική όσον αφορά τις δύο πλευρές. Το Ισραήλ είναι ένα πανίσχυρο κράτος με πυρηνικά, εξοπλισμένο από τις ΗΠΑ, που η ύπαρξή του δεν απειλείται με κανέναν τρόπο. Οι Παλαιστίνιοι, απειλούνται οι ζωές τους, τα εδάφη τους, με σύσσωμο το δυτικό “πολιτισμό” απέναντί τους. Και απολύτως δικαιολογημένα ξεσηκώνονται ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους τους, με όποιο τρόπο μπορούν.

Είμαστε απέναντι στην τακτική των «ισαποστάκηδων» στο Παλαιστινιακό ζήτημα, μια τακτική διαδεδομένη: «κακό Ισραήλ – κακή Χαμάς». Κι ο δυτικός πολιτισμός είναι -στην καλύτερη των περιπτώσεων- αμέτοχος ή πρόθυμος να συμμετάσχει στην εξόντωσή των Παλαιστίνιων, άμεσα ή έμμεσα.

Εκφράζουμε την αμέριστη και χωρίς αστερίσκους αλληλεγγύη μας στους καταπιεζόμενους, διωκόμενους Παλαιστινίους με την όποια ηγεσία οι ίδιοι επιλέγουν. Στα 5 εκατομμύρια Παλαιστινίων που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην ουσία σε μια τεράστια φυλακή, στα εκατομμύρια Παλαιστινίων που γεννήθηκαν πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, σε ακόμη 1 εκατομμύριο Παλαιστινίων μεταναστών στον αραβικό κόσμο και στη Δύση.

Είμαστε και θα είμαστε υπέρ των πάντα δίκαιων εξεγέρσεών τους, παράλληλα με την κριτική στις αδιέξοδες ηγεσίες τους. Λευτεριά στην Παλαιστίνη, ανεξάρτητο ενιαίο παλαιστινιακό κράτος. Καμία εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή. Νίκη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση!

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Πηγή: kar.org.gr

του Στέλιου Φαζάκη

Όλοι/ες σήμερα Σάββατο 28 Οκτώβρη στην αντιφασιστική συναυλία στο θεατράκι ΗΣΑΠ Ν. Ηρακλείου & την 1η Νοέµβρη στις 6 µ.µ. στην πλατεία έξω από τον ΗΣΑΠ Ν. Ηρακλείου να µαταιώσουµε τη φασιστοσύναξη!

Από τον Σεπτέµβρη του 2023, φασιστικές οργανώσεις όπως η «Propatria», η «Ιαχή» και το «Μέτωπο Νεολαίας της Χρυσής Αυγής» έχουν δηµοσιοποιήσει κάλεσµα σε πανευρωπαϊκή φασιστική συγκέντρωση την 1η Νοέµβρη στο Νέο Ηράκλειο, στο σηµείο όπου το 2013 εκτελέστηκαν οι χρυσαυγίτες Φουντούλης και Καπελώνης. Το αντιφασιστικό κίνηµα απαντά δυναµικά µε συγκέντρωση την ίδια µέρα, στο ίδιο σηµείο.

Περιβάλλον ευδοκίµησης του φασισµού

Oι οικονοµικοί και πολιτικοί παράγοντες που συνέτειναν στην άνοδο της Χρυσής Αυγής τα προηγούµενα χρόνια δεν έχουν εκλείψει. Αντίθετα, όσο κι αν οι τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ προσπαθούν να µας πείσουν ότι «µας έβγαλαν από τα µνηµόνια», η οικονοµική και κοινωνική κρίση για την εργατική τάξη και τους εργαζόµενους µικροαστούς είναι εδώ. Τη βιώνουµε στην καθηµερινότητά µας. Είναι η ακρίβεια, η ανεργία και η επισφαλής, κακοπληρωµένη εργασία, η υποβάθµιση της δηµόσιας υγείας και της κρατικής πρόνοιας, της δηµόσιας εκπαίδευσης κ.λπ.  Εδώ και δεκατρία χρόνια η κρίση δεν έχει µειωθεί στο ελάχιστο για την τάξη των εργαζοµένων και φτωχών, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσµού. 

Η οικονοµική κρίση αλληλοτροφοδοτείται, φυσικά, µε την πολιτική κρίση. Στη χώρα µας, τα δύο µεγάλα κόµµατα εξουσίας της Μεταπολίτευσης δυσκολεύτηκαν για κάποια χρόνια, λόγω των µνηµονίων που εφάρµοσαν. Μεσολάβησε η επίσης µνηµονιακή παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ, και αυτή τη στιγµή όλο το παλιό σύστηµα εξουσίας έχει ανακάµψει στη χειρότερή του µορφή. Περάσαµε ήδη µια τετραετία καθεστωτικής παλινόρθωσης της Νέας ∆ηµοκρατίας και µόλις ξεκίνησε η δεύτερη θητεία της νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με την εµπέδωση της ολοκληρωτικής πανευρωπαϊκής πολιτικής «δεν υπάρχει εναλλακτική», όλα τα αστικά ελληνικά κόµµατα κινήθηκαν δεξιότερα και κυρίως η κυβέρνηση της Ν∆, η οποία έχει πλέον σε καίριες θέσεις του κόµµατος και του κράτους φασίστες και ακροδεξιούς.

Από τη Χούντα και µετά, ποτέ δεν ξαναζήσαµε µια τόσο επιθετική διακυβέρνηση ενάντια στον λαό και υπέρ των αστών. Ταυτόχρονα πανηγυρίζουν ότι η οικονοµία ανακάµπτει (για τους λίγους), ενώ συνεχίζεται η φτωχοποίηση των πολλών και ο ρεβανσισµός ενάντια σε κάθε εργατική κατάκτηση των τελευταίων πολλών δεκαετιών.

Ποτέ άλλοτε δεν ζήσαµε τέτοια έξαρση του εθνικισµού. Η Ν∆ του Μητσοτάκη προσπαθεί να συσπειρώσει «νοικοκυραίους» και ακροδεξιούς ενάντια σε κάθε «εχθρό που επιβουλεύεται την εθνική µας κυριαρχία». Γι’ αυτό και εφαρµόζει σκληρή αντιµεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική, παράλληλα µε πολεµοκάπηλη ρητορεία απέναντι στην Τουρκία και µε επιθετική εξωτερική πολιτική στην ανατολική Μεσόγειο, συµµετέχοντας σε πρόσκαιρες ή µόνιµες λυκοσυµµαχίες.

Τα τηλεοπτικά κανάλια, δηµόσια και ιδιωτικά, προπαγανδίζουν απροσχηµάτιστα υπέρ της εθνικιστικής πολιτικής της κυβέρνησης, αποκρύπτοντας κάθε αντίδραση και κάθε άλλη εναλλακτική πρόταση.

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου 2023 είδαµε τα αποτελέσµατα της ακροδεξιάς πολιτικής (αλλά και µεθοδεύσεων) Μητσοτάκη στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μπήκαν στη Βουλή οι ναζιστές «Σπαρτιάτες», µε πραγµατικό αρχηγό τον φυλακισµένο Κασιδιάρη, η ακροδεξιά και συνωµοσιολογική «Νίκη» και η εθνικιστική «Πλεύση ελευθερίας». Μόνο Αριστερό κόµµα στη Βουλή έµεινε το ΚΚΕ…

Αυτή η γενικευµένη µετατόπιση του πολιτικού συστήµατος και του δηµόσιου λόγου προς την άκρα δεξιά δηµιουργεί κατάλληλες συνθήκες, προετοιµάζοντας ακροατήρια για κάθε είδους φασίστες που απευθύνονται στην απογοήτευση των πολιτών, ιδιαίτερα των νέων. Η κατασκευή ψεύτικων εξωτερικών εχθρών είναι απολύτως θεµιτή για το σύστηµα.

Τι επιδιώκουν οι φασίστες

Οι φασίστες προσπαθούν να ανασυνταχθούν. Οι διάφορες οµάδες που έµειναν µετά την καταδίκη της ΧΑ ως εγκληµατικής οργάνωσης και τη φυλάκιση των βασικών στελεχών της, έχουν αναθαρρήσει µε την εκλογική επιτυχία των «Σπαρτιατών», ενώ η αυξανόµενη γεωπολιτική ένταση στην περιοχή βοηθά στη διατήρηση των εθνικιστικών ιδεών τους στην επικαιρότητα.

Στις 7 Αυγούστου δολοφονήθηκε ο οπαδός της ΑΕΚ Μιχάλης Κατσουρής από χούλιγκαν-φασίστες της Ντιναµό Ζάγκρεµπ, έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το νέο ήταν σοκαριστικό για όλη την κοινωνία. Όµως για τους φασίστες, φαίνεται ότι λειτούργησε σαν άλλη µια πυροδότηση των «ορέξεών» τους και υπενθύµιση ότι «οι δρόµοι τούς ανήκουν». Αυτό το καθεστώς τρόµου θέλουν να καθιερώσουν. Με τους φασίστες της Ντιναµό ακόµα προφυλακισµένους, οι φασιστικές οργανώσεις καλούν τους οµοϊδεάτες τους από διάφορες χώρες της Ευρώπης, κυρίως βαλκανικές, να παραβρεθούν στην «ηµέρα µνήµης» τους. Θέλουν να δείξουν ότι όλη η πόλη του Νέου Ηρακλείου τους «ανήκει». Ένα βήµα πιο κοντά στην Αθήνα, όπου οι «Ελεύθεροι Αθηναίοι» του Κασιδιάρη µόλις πήραν ένα 8,33% στις δηµοτικές εκλογές και δύο έδρες στο δηµοτικό συµβούλιο.

Επιδιώκουν να επανεµφανιστούν τα «τάγµατα» στους δρόµους, µε πογκρόµ ενάντια σε µετανάστες, εργαζόµενους και γενικά τροµοκρατώντας όποιον στέκεται απέναντι στα συµφέροντα των αστών που βρίσκονται πίσω από κάθε «εθνικό ιδεώδες».

Αντιφασιστική απάντηση

Ο Αντιφασιστικός Συντονισµός Αθήνας-Πειραιά, µέτωπο οργανώσεων και αγωνιστών/στριών της Αριστεράς, του Αντιεξουσιαστικού και Αναρχικού χώρου, αντέδρασε άµεσα στο κάλεσµα των φασιστών. Πραγµατοποιήθηκε ανοιχτή συνέλευση, µε απόφαση να γίνει αντιφασιστική συγκέντρωση στο ίδιο σηµείο και να ακυρωθεί η φασιστοσύναξη.

Αµέσως ξεκίνησαν οι επαφές και η ενηµέρωση τοπικών φορέων του Νέου Ηρακλείου και των γύρω περιοχών, για καταδίκη των φασιστών και συµµετοχή στη συγκέντρωση του Συντονισµού.

Σύλλογοι εργαζοµένων σε δήµους, σύλλογοι γονέων και εκπαιδευτικών, σωµατεία, αγωνιστές και αγωνίστριες, µπαίνουν µπροστά!

Η ανταπόκριση και η συµµετοχή, τα ψηφίσµατα συµπαράστασης δείχνουν σε ποιες-ποιους ανήκουν πραγµατικά οι δρόµοι της πόλης: σε όσους µοχθούν πραγµατικά, µε όραµα πραγµατικής προόδου και αλληλεγγύης, όχι µε «τάγµατα εφόδου» και τροµοκρατία. Απέναντι στους µαχαιροβγάλτες φασίστες αντιτάσσεται η µαζική, πολύχρωµη γιορτή των κινηµάτων. Μεγάλη ανταπόκριση, µε συµµετοχή, επιστολές και ψηφίσµατα υπάρχει και από οργανώσεις του εξωτερικού. 

Σήμερα Σάββατο 28 Οκτώβρη από τις 7μ.μ., τέσσερις µέρες πριν τη συγκέντρωση, θα πραγµατοποιηθεί αντιφασιστική συναυλία στο θεατράκι δίπλα στον σταθµό του τρένου, για να ενισχυθεί το κάλεσµα της 1ης Νοέµβρη στις 6 µ.µ., στην πλατεία έξω από τον ΗΣΑΠ Ν. Ηρακλείου. Θα είµαστε όλες και όλοι εκεί!

Του Βαγγέλη Λιγάση

1948-2023: 75 χρόνια κατοχής και αντίστασης

Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στο κράτος του Ισραήλ, επειδή στρέφεται ενάντια στον μοναδικό σίγουρο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή των πετρελαίων, έχει στρατηγική σημασία και υπονομεύει όλες τις προσπάθειες να επιβληθεί μια pax Americana στην Μ. Ανατολή. Το Παλαιστινιακό, από το 1948 που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, πυροδοτούσε κάθε δεκαετία προκλήσεις ενάντια στην κυριαρχία της Δύσης στην περιοχή. Οι ριζοσπάστες άραβες εθνικιστές (Νάσερ, Μπάαθ) στη δεκαετία του ’60, τα αριστερά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα των αρχών της δεκαετίας του ’70 και το πολιτικό ισλάμ από το 2000 έως σήμερα, χρησιμοποίησαν τον αγώνα ενάντια στο Ισραήλ για να αποκτήσουν μαζική απήχηση και κρίθηκαν από αυτήν την αποτελεσματικότητά τους.
Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι έχουν χύσει ποταμούς αίματος χωρίς να πλησιάσουν σπιθαμή στον στόχο τους, δηλαδή στην εθνική τους απελευθέρωση.
Μια ιστορική αναδρομή στην δημιουργία και ύπαρξη του Ισραήλ από την μια και στην παλαιστινιακή αντίσταση από την άλλη μπορεί να βοηθήσει στο να ερμηνεύσουμε την παραπάνω αντίφαση.

Σιωνισμός: όταν ο εθνικισμός στρέφεται κατά του «περιούσιου λαού»

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ τον Μάη του 1948 ήταν η επιβράβευση μιας 50χρονης καμπάνιας καθοδηγούμενης από σιωνιστές πολιτικούς για την ίδρυση εβραϊκού κράτους. Ισχυρίστηκαν ότι εξέφραζαν την επιθυμία των απανταχού Εβραίων για «εθνική ελευθερία». Ωστόσο, στον βαθμό που ο σιωνισμός χαρακτηρίστηκε «εθνικοαπελευθερωτικό» κίνημα, σίγουρα δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Αντί να επιδιώκει να απελευθερωθεί από τον ιμπεριαλισμό, επεδίωκε δραστήρια την προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Δεν υποσχέθηκε αυτοδιάθεση στους ντόπιους, αλλά τους εκδίωξε. Και στην πραγματικότητα δεν εξέφραζε (μέχρι την κυριαρχία των ναζί και το ολοκαύτωμα) κάποιο πλατύ κίνημα ενάντια στην εθνική καταπίεση, αλλά μια εθνικιστική σέχτα.
Ο «πατέρας»-ιδρυτής του σιωνισμού, ο Εβραίος Αυστριακός δημοσιογράφος Χέρτσλ, με το βιβλίο που εξέδωσε το 1896 «το εβραϊκό κράτος», εξέφραζε την κοινή στους ακροδεξιούς άποψη περί φυλετικού διαχωρισμού. Διακήρυσσε ότι η μόνη ασφάλεια απέναντι στον σύγχρονό του αντισημιτισμό ήταν ο φυσικός διαχωρισμός Εβραίων και μη Εβραίων με την ίδρυση εβραϊκού κράτους. Έτσι, επί της ουσίας οι σιωνιστές συμφωνούσαν με τους αντισημίτες ότι οι Εβραίοι ήταν «ξένη» παρουσία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες (όπως το «έθνος του Ισλάμ» στις ΗΠΑ, που αριθμεί 1 εκατομμύριο μέλη στην μαύρη κοινότητα, επί της ουσίας συμφωνεί με τον Τραμπ και το Tea Party διεκδικώντας χωριστό κράτος για τους πρώην σκλάβους).
Πράγματι, στα χρόνια του Χερτσλ ο εβραϊκός λαός μετά τους 3 Ιουδαιορωμαϊκούς πολέμους (66-135), οπότε εκδιώχθηκε όχι μόνο από την Ιουδαία αλλά και από όλη την Μ. Ανατολή, βίωνε για δεύτερη φορά μετά την εποχή των «ανακαλύψεων» και των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη με την προσπάθεια ίδρυσης «απολυταρχικών» μετα-μεσαιωνικών κρατών (π.χ. Φερδινάνδος-Ισαβέλλα κ.λπ.), αυξημένο ρατσισμό και μάλιστα κρατικά οργανωμένο.
Η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού στον πλανήτη και ο μετασχηματισμός του σε ιμπεριαλισμό χρειάστηκε τη διάσπαση των εκμεταλλευόμενων και «παρήγγειλε» σχετικές θεωρίες.
Ο Γκομπινό γράφει «περί της ανισότητας των ανθρώπινων φυλών» το 1855, η δίκη του Ντρέιφους διεξάγεται το 1894, το 1903 η Οχράνα (μυστική αστυνομία του Τσάρου) «ανακαλύπτει» και εκδίδει τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών», αμέσως μετά την καταστολή της επανάστασης του 1905 στην Ρωσία οι «μαύρες εκατονταρχίες» (παρακρατικές οργανώσεις) εξαπολύουν τα περιβόητα «πογκρόμ» (στη Ρωσική αυτοκρατορία βρίσκονταν οι περισσότεροι Εβραίοι της Ευρώπης).
Η επικράτηση του καπιταλισμού και η καταστροφή της οικονομίας των τεχνιτών δημιούργησαν μέσα σε λιγότερο από 50 χρόνια μια τεράστια εργατική τάξη Εβραίων (αποκλεισμένοι «εξ ορισμού» από έγγεια ιδιοκτησία). Μια χούφτα εβραϊκών οικογενειών που από τον ύστερο Μεσαίωνα οργάνωνε το εμπόριο και λειτουργούσε τοκογλυφικά είχε μετακομίσει από τη Β. Ιταλία κ.λπ. στο City του Λονδίνου από τα χρόνια του Κρόμγουελ και προσαρμόστηκε αρμονικά στον νέο χρηματοπιστωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό (π.χ. Ρότσιλντ κ.ά.). «Απροστάτευτοι» στο νέο κύμα ρατσισμού βρέθηκαν κυρίως οι μεσοαστοί Eβραίοι (δικηγόροι, μικρέμποροι κ.λπ.) και την αδυναμία αυτών εξέφραζε ο εθνικισμός – σιωνισμός.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι Σιωνιστές ήταν μέχρι την επικράτηση του Χίτλερ και τη σταλινική αντεπανάσταση αισχρή μειοψηφία στον εβραϊκό πληθυσμό.
Το 1897 που έγινε στη Βασιλεία της Ελβετίας το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο υπό τον Χερτσλ με διακόσιους «εκπροσώπους», ιδρύθηκε στη Ρωσία και η Εβραϊκή Ένωση Εργαζομένων (Bund), που έφτασε λίγα χρόνια μετά στα 40.000 μέλη. Το 1912 όλες οι σιωνιστικές οργανώσεις αριθμούσαν 12.000 μέλη, όσους Εβραίους μέλη είχε την ίδια χρονιά το Σοσιαλιστικό Κόμμα στις ανατολικές συνοικίες του Μανχάταν…
Παρ’ όλα αυτά οι σιωνιστές γλείφοντας και προσεταιριζόμενοι σχεδόν όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και αφού συζήτησαν διάφορους εναλλακτικούς στόχους για εποικισμό (Ουγκάντα, Αγκόλα, Β. Αφρική), κατάφεραν το 1917 να πετύχουν την υποστήριξη της αγγλικής αυτοκρατορίας «για την εγκαθίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής πατρίδας για τους Εβραίους» κάτω από βρετανική προστασία, μέσα από την Διακήρυξη Μπαλφούρ. Το ότι ο Λόρδος Μπαλφούρ, ως εξέχον μέλος του συντηρητικού κόμματος, είχε εισηγηθεί την νομοθεσία που εμπόδιζε την εβραϊκή μετανάστευση προς τη Μεγάλη Βρετανία δεν ενοχλούσε τους Σιωνιστές… Όπως δεν τους ενόχλησε η συνεργασία με τον φον Πλεχβ, υπουργό Εσωτερικών του Τσάρου και αρχιτέκτονα του χειρότερου πογκρόμ στην ιστορία προ του Ολοκαυτώματος (Κίσινεβ). Ο ίδιος ο Χερτσλ δεχόταν τα παράπονα του Βίτε, υπουργού Οικονομικών του Τσάρου, ότι οι Εβραίοι αν και 5% στον πληθυσμό της αυτοκρατορίας απαρτίζουν το 50% των επαναστατικών οργανώσεων.
Οι αιτίες της αγγλικής υποστήριξης λίγες ημέρες πριν την Οκτωβριανή επανάσταση εξηγήθηκαν από τον Γουίνστον Τσόρτσιλ (υπουργό τότε) ως εξής: «ένα εβραϊκό κράτος […] θα συνέπλεε αρμονικά με τα συμφέροντα της βρετανικής αυτοκρατορίας […] σταματώντας τα επαναστατικά σχέδια για τη δημιουργία παγκόσμιου κομμουνιστικού κράτους κάτω από την εβραϊκή κυριαρχία»!
Μετά από έναν χρόνο, οι νικητές του Α’ Π.Π. θα μοιράσουν την πρώην οθωμανική αυτοκρατορία τραβώντας με τον χάρακα γραμμές στον χάρτη…
Παρ’ όλα αυτά, στην Παλαιστίνη και μετά από δύο δεκαετίες ενθάρρυνσης του εποικισμού, το 1922 σε 760.000 πληθυσμού το 90% παρέμεινε παλαιστινιακό.
Για να ολοκληρωθεί η προετοιμασία για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μέσω του εποικισμού, χρειάστηκαν άλλες δύο δεκαετίες, αλλά κυρίως η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία των αγγλικών δυνάμεων κατοχής και των σιωνιστών, με αποκορύφωμα την γενική απεργία-εξέγερση των παλαιστινιακών οργανώσεων το 1936-39 και την απεργοσπαστική και παρακρατική βοήθεια των εποίκων. Επιπλέον, η άρνηση μετανάστευσης στη Δυτ. Ευρώπη και Αμερική μεταξύ 1931-1939 (το 1939 η αμερικανική ακτοφυλακή ανάγκασε ένα πλοίο, το «Σεντ Λούις», με 900 πρόσφυγες να γυρίσει πίσω …στον θάνατο), θα αναγκάσει εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη να εποικίσουν την Παλαιστίνη (1945: 608.000).
Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι χωρίς το Ολοκαύτωμα το κράτος του Ισραήλ δεν θα είχε ιδρυθεί. Ο σιωνισμός στρατολόγησε μετανάστες μεταξύ των χιλιάδων επιζώντων των οποίων οι κοινότητες είχαν καταστραφεί. Ακόμα πιο σημαντικό, το Ολοκαύτωμα έδωσε μια πειστική δικαιολογία για τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους.
Η σχέση ναζί και σιωνιστών ομολογήθηκε λίγους μόλις μήνες από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, με την προσφορά επίσημης συνεργασίας στο ναζιστικό κόμμα από τον Γερμανικό Σιωνιστικό Οργανισμό με μακροσκελές υπόμνημά του, όπου αυτολεξεί γράφεται: «Στο πλαίσιο της ίδρυσης του καινούριου κράτους, το οποίο βασίζεται στη φυλετική αρχή, θέλουμε να εντάξουμε και τη δική μας κοινότητα στη συνολική αυτή οικοδόμηση, έτσι ώστε με το κομμάτι που μας αναλογεί να είναι δυνατή η γη των Πατέρων μας […]». Αποδεικνύεται επίσης από την άρνηση του Μπεν Γκουριόν για τη χρηματοδότηση του βρετανικού σχεδίου για τη μετανάστευση εβραίων γερμανόπουλων στη Μεγάλη Βρετανία το 1938. Αποδεικνύεται από τη χρηματοδότηση και συνεργασία μεταξύ του Άιχμαν των SS (οργανωτή του Ολοκαυτώματος) και του αρχιπράκτορα της Hanagah (=σιωνιστική πολιτοφυλακή) Πολκς προς το τέλος της δεκαετίας του ’30 (όπου στήθηκαν και στρατόπεδα εκπαίδευσης της Hanagah στη Γερμανία). Αποδεικνύεται, τέλος, από το γεγονός ότι ενώ οι ναζί συνομιλούσαν και ανέχονταν στο έδαφός τους τις σιωνιστικές οργανώσεις, θανάτωναν κάθε κομμουνιστή, σοσιαλιστή ή εβραίο μαχητή αντίστασης. Έτσι μέχρι το τέλος του πολέμου απέμειναν κυρίως όσοι συμφωνούσαν με τους σιωνιστές.
Σήμερα, οι σιωνιστές ηγέτες και οι σύμμαχοί τους συκοφαντούν όσους κατακρίνουν και αντιστέκονται στο σιωνιστικό κράτος σαν αντισημίτες και συνοδοιπόρους των ναζί – όταν είναι οι ίδιοι που έχουν αφομοιώσει και εφαρμόζουν ναζιστικές πρακτικές ενάντια στους Παλαιστίνιους…

al-Nakbah

Παραμονές, λοιπόν, της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, ο εβραϊκός πληθυσμός, αν και 1/3 του συνολικού, ήταν μια καλά εξοπλισμένη και οργανωμένη μειονότητα. Η απόφαση του ΟΗΕ στο τέλος του 1947 (με την υποστήριξη και του Στάλιν) για «εδαφικό διαχωρισμό» έδινε το 55% της Παλαιστίνης στους σιωνιστές και όριζε την Ιερουσαλήμ ως «διεθνή πόλη».
Με την επίσημη ανακήρυξη του κράτους των εποίκων, οι σιωνιστικές δυνάμεις, «αριστερές» («Εργατικό κόμμα», κυρίαρχο μέχρι το 1977 με σοσιαλίζουσα εθνικιστική φρασεολογία – δύναμη κρούσης η hanagah) και «δεξιές» («ρεβιζιονιστές» – Λυκούντ που δεν δέχονταν τον περιορισμό δυτικά του Ιορδάνη, με πρώτους πρωθυπουργούς Μεναχέμ Μπέγκιν και Γιτζάκ Σαμίρ – δύναμη κρούσης ακροδεξιές συμμορίες) ενώθηκαν για να καταλάβουν όσα περισσότερα εδάφη μπορούσαν.
Όταν τελείωσε ο «πόλεμος», το Ισραήλ κατείχε πλέον το 77% της Παλαιστίνης με το 95% των εύφορων εδαφών. 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν με τη μέθοδο του τρόμου από τα σπίτια τους για να εγκατασταθούν στα εδάφη τους Ισραηλινοί. Στην πιο γνωστή σφαγή, το Ντερ Γιασίν, έσφαξαν ένα ολόκληρο κεφαλοχώρι. Οι Ισραηλινοί αναφέρουν τα γεγονότα του 1948 σαν «πόλεμο ανεξαρτησίας», ενώ οι Παλαιστίνιοι σαν «al-Nakbah» – «η καταστροφή»…
Η ίδρυση του ισραηλινού κράτους συνέπεσε με την ανάδειξη της Μέσης Ανατολής σε κύριο παραγωγό πετρελαίου παγκοσμίως. Ο διαγκωνισμός για την απόκτηση ερεισμάτων στην περιοχή, έκανε το νέο κράτος «μήλο της Έριδος» για διάφορους ιμπεριαλιστές. Ο πόλεμος του 1948 διεξήχθη με φορτία όπλων από το τέως ανατολικό μπλοκ (Τσεχοσλοβακία). Μέχρι τις αρχές του 1960 η Γαλλία ήταν ο κύριος προμηθευτής όπλων του Ισραήλ και ο βασικός χορηγός του πυρηνικού του προγράμματος.

Ο Αραβικός εθνικισμός – ο «πόλεμος των 6 ημερών»

Ο σιωνισμός, έχοντας αναδειχθεί ιστορικά πάνω στην ιμπεριαλιστική στήριξη, με το προφίλ του «προμαχώνα του δυτικού πολιτισμού» απέναντι στη «βαρβαρότητα και καθυστέρηση» των λαών της Ανατολής, έκανε εντατική προσπάθεια επίδειξης δύναμης απέναντι στα γειτονικά αραβικά κράτη, για να επιβεβαιώσει την υπεροχή του απέναντι σε γείτονες που θεωρούσε «εχθρούς», αλλά και για να πείσει τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι αποτελεί τον πιο αξιόμαχο και αξιόπιστο σύμμαχό τους στην περιοχή.
Ταυτόχρονα, μετά τον τερματισμό της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, ο ευρύτερος αραβικός κόσμος ριζοσπαστικοποιείται. Αγροτικοί αγώνες για τη γη, ένα νεαρό και επιθετικό εργατικό κίνημα, οργή ενάντια στη συνέχιση της κυριαρχίας των παλιών αποικιοκρατικών δυνάμεων με άλλα μέσα, αλλά και το «τραύμα» της ανικανότητας των παλιών ελίτ να υπερασπιστούν την Παλαιστίνη στον πόλεμο του 1948, τροφοδότησαν μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης, όπου κυριάρχησε ο λεγόμενος «αραβικός εθνικισμός».
Το 1952, ο Γκαμάλ-Αμπντέλ Νάσερ, κορυφαία προσωπικότητα αυτού του πολιτικού ρεύματος, κατέλαβε την εξουσία στην Αίγυπτο ανατρέποντας τον μονάρχη. Το 1956 εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ, παρά την πολεμική απειλή από Γαλλία-Βρετανία-Ισραήλ, προκαλώντας παναραβικό κύμα ενθουσιασμού. Αντιδραστικές κυβερνήσεις ανατράπηκαν στο Ιράκ το 1958 και στην Υεμένη το 1962. Τα μπααθικά κόμματα (μέρος του παναραβικού εθνικισμού) βρέθηκαν στην εξουσία σε Ιράκ και Συρία.
Τα καθεστώτα που προέκυψαν αποτελούσαν απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα, και η Ουάσινγκτον αρχικά στηριζόταν σε ένα «πλέγμα» φιλοδυτικών δυνάμεων (το Ιράν του σάχη, ο οποίος είχε ανατρέψει με αμερικανική βοήθεια τον εθνικιστή ηγέτη Μοσαντέκ, τις μοναρχίες του Κόλπου, την Τουρκία, το Ισραήλ) αλλά και σε άμεσες επεμβάσεις (στον Λίβανο το 1958) για να τα περιορίσει.
Το 1956 οι ΗΠΑ είχαν βάλει «χαλινάρι» σε Ισραήλ-Γαλλία-Βρετανία, θεωρώντας πως ο πόλεμος για το Σουέζ περισσότερο κακό θα προκαλούσε, «εξαγριώνοντας» έναν αραβικό κόσμο που ήδη «έβραζε» και με τον οποίο ακόμα ήθελε να διατηρήσει σχέσεις.
Ο Ιούνης του 1967 ήταν η στιγμή του μεγάλου τεστ γι’ αυτό το τοπίο που είχε διαμορφωθεί. Ύστερα από σειρά ισραηλινών προκλήσεων, ξέσπασε σύρραξη ανάμεσα στους στρατούς της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, από τη μια, και των ισραηλινών δυνάμεων από την άλλη. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό. Με την πανίσχυρη αεροπορία να παίζει καταλυτικό ρόλο, ο ισραηλινός στρατός σε μόλις έξι ημέρες κατόρθωσε να καταλάβει τη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία, τα Υψίπεδα του Γκολάν από τη Συρία, τη Λωρίδα της Γάζας και τη Χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο. Η ταπεινωτική συντριβή ήταν ένα τεράστιο σοκ για τους Άραβες.
Στην Παλαιστίνη, η καταστροφή ολοκληρώθηκε με το Ισραήλ να αποκτά τον έλεγχο όσων εδαφών δεν είχε καταλάβει το 1948, να αρπάζει κι άλλη γη, να προχωρεί το σχέδιο εποικισμών στα κατεχόμενα εδάφη.

Για τον αραβικό εθνικισμό, η ήττα του 1967 αποτέλεσε θανάσιμο πλήγμα. Είχε αποτύχει με τον πιο εμφατικό τρόπο σε μια από τις κεντρικές του «υποσχέσεις» και είχε οδηγηθεί σε μια ακόμα μεγαλύτερη ταπείνωση. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών δίκαια χαρακτηρίστηκε το σημείο καμπής στην «ιστορική χρεοκοπία» του αραβικού εθνικισμού. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η δεξιά μετάλλαξη αυτών των καθεστώτων θα επιβεβαίωνε αυτόν τον ισχυρισμό.

Το μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού

Για τις ΗΠΑ, η έκβαση του πολέμου έκανε σαφές το συμπέρασμα: το Ισραήλ είναι το πλέον αποτελεσματικό «μαντρόσκυλο» των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, και η προνομιακή σχέση συμμαχίας μαζί του είναι υπεράνω κάθε άλλου τακτικού υπολογισμού. Η πολιτική ηγεσία του σιωνιστικού ρεύματος είχε πετύχει τον στόχο της να πείσει για την αποτελεσματικότητά της απέναντι στους «εχθρούς» των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού. Μετά το 1967, η οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ εκτινάχθηκε από 13 εκατ. δολάρια ετησίως σε 600 εκατ. δολάρια και η δανειοδότηση για αγορά όπλων εκτινάχθηκε από 22 εκατ. δολάρια ετησίως σε 445 εκατ. δολάρια!
Το Ισραήλ με χαρά ανέλαβε τις καινούριες του… αρμοδιότητες για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού. Η ιορδανική κρίση το 1970 υπογράμμισε την αξία που είχε το Ισραήλ για τη στήριξη αντιδραστικών καθεστώτων.
Ωστόσο, το Ισραήλ δεν περιορίστηκε στο να κάνει τη «βρόμικη δουλειά» των ΗΠΑ μόνο στην Μ. Ανατολή. Μέσω του Ισραήλ, οι ΗΠΑ διοχέτευαν όπλα και βοήθεια σε καταπιεστικά καθεστώτα όταν ήθελαν να αποφύγουν απαγορεύσεις από το Κογκρέσο ή εκπαίδευαν ομάδες θανάτου – τρομοκρατών κ.λπ. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος: εκπαίδευση «ειδικών μονάδων» του Ιρανού δικτάτορα Σάχη, του Μομπούτου Σέκο του Ζαΐρ, του «αυτοκράτορα» Μποκάσα της Κεντρικής Αφρικής, του Ίντι Αμίν στην Ουγκάντα, του Ίαν Σμιθ στη Ροδεσία (’70s), του Νοριέγκα στον Παναμά, των Κόντρας στην Νικαράγουα, του Σουλτάνου του Βόρνεο, των ακροδεξιών Φαλαγγιτών στον Λίβανο (’80s) κ.λπ. Μεταπώληση όπλων στον Σουχάρτο της Ινδονησίας, στον Σομόζα της Νικαράγουας, στη Γουατεμάλα, στις χούντες Αργεντινής, Χιλής και Βραζιλίας και φυσικά στο αδελφό καθεστώς του Νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ…
Το κράτος του Ισραήλ αποτέλεσε «μοναδική περίπτωση», όπως σημείωνε ο Ισραηλινός μαρξιστής Μασόβερ:
«Χρηματοδοτείται από τον ιμπεριαλισμό χωρίς να είναι αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης από αυτόν».
Μια σειρά προνομιακές συμβάσεις και ρυθμίσεις (σε βοήθεια, όπλα κ.λπ.) συγκρότησαν την «ξεχωριστή σχέση» στην οποία αναφέρονται όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Η δυνατότητα του Ισραήλ να καταπατά το διεθνές δίκαιο χωρίς να λογοδοτεί είναι αποτέλεσμα αυτής της «ξεχωριστής σχέσης».

Παλαιστινιακή αντίσταση – ο «Μαύρος Σεπτέμβρης»

Ήδη από τη διάσκεψη του Καΐρου το 1964, τα αραβικά κράτη συνέστησαν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ΟΑΠ – PLO. Πρόεδρος ήταν ένας δικηγόρος ο οποίος έμεινε μια γραφική καρικατούρα που εκτόξευε ψευτοπαλικαρισμούς μέσα από τα αραβικά ραδιόφωνα. Η ΟΑΠ της πρώτης περιόδου, απόλυτα ελεγχόμενη από τον Αραβικό Σύνδεσμο, δεν κατάφερε να αλλάξει κάτι, ούτε κέρδισε την υποστήριξη του προσφυγικού πληθυσμού στις αραβικές χώρες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όμως, μια άλλη παλαιστινιακή συλλογικότητα έκανε αισθητή τη παρουσία της στα παλαιστινιακά πολιτικά πράγματα. Ήταν η παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία εκπροσωπούνταν από τη Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Είχε συγκροτηθεί στο Κουβέιτ στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και με τη βοήθεια της μπααθικής Συρίας ξεκίνησε το 1965 σειρά από χτυπήματα εναντίον του Ισραήλ, χρησιμοποιώντας τα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Η οργάνωση κέρδισε την συμπάθεια τμήματος του προσφυγικού πληθυσμού στη Δυτική Όχθη. Ο Γιάσερ Αραφάτ προωθούσε την αντίληψη για ένα «εθνικό παλαιστινιακό κίνημα» που θα αναλάμβανε το ίδιο την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Για να αναγνωριστεί, όμως, ως στρατιωτική πτέρυγα της PLO και να κερδίσει τη χρηματοδότηση από τις μοναρχίες του Κόλπου, υιοθέτησε εξαρχής την θέση της «μη επέμβασης στα εσωτερικά των αραβικών καθεστώτων» όπου ζούσαν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Αυτό σήμαινε π.χ. την μη υποστήριξη των 400.000 Παλαιστίνιων εργατών πετρελαίου στον αγώνα τους ενάντια στην γιγάντια εταιρεία ARAMCO.
Ωστόσο, η ήττα του 1967 θα σημάνει την ουσιαστική έναρξη της παλαιστινιακής αντίστασης. Στο εσωτερικό της PLO αναπτύσσονται μαρξιστικές οργανώσεις που επιχειρούν να συμμαχήσουν με τα κινήματα των αραβικών μαζών και να συνδέσουν την πάλη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης με την προοπτική μιας αραβικής εξέγερσης. Λίγους μήνες μετά τον Πόλεμο των 6 Ημερών ιδρύεται το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – PFLP («Ο δρόμος για την Ιερουσαλήμ περνάει από το Κάιρο, τη Δαμασκό και το Αμάν»). Από αριστερή διάσπαση θα προκύψει στη συνέχεια και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – DFLP, η πρώτη παλαιστινιακή οργάνωση που συνεργάστηκε με δυνάμεις της Αριστεράς στο Ισραήλ. [Η γνωστή διακωμώδησή τους στην ταινία The life of Brian των Μόντι Πάιθονς αδικεί την αγωνία (και θυσία) χιλιάδων αριστερών αγωνιστών.]
Μέσα στα νέα σύνορά του Ισραήλ διαβιούσαν πλέον πάνω από 1.000.000 Άραβες Παλαιστίνιοι. Νέες εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες κατέστησαν τον πληθυσμό της Ιορδανίας κατά τα 2/3 παλαιστινιακό.
Τον Μάρτη του 1968 οι Παλαιστίνιοι μαχητές (γνωστοί ως Φενταγίν) κατάφεραν να απωθήσουν μια ισραηλινή επίθεση στο ιορδανικό έδαφος, κοντά στην πόλη Καράμεχ. Στις πρώτες, μετά τη διεξαγωγή της μάχης, εβδομάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι στρατολογήθηκαν στην PLO (ΟΑΠ). Οι χώρες του Κόλπου ανακοίνωσαν την οικονομική ενίσχυσή της σε μόνιμη βάση, ενώ Συρία και Ιράκ προσφέρθηκαν να εκπαιδεύσουν νέους μαχητές. Επισήμως, ο Αραφάτ θα γίνει πρόεδρός της τo 1969. Στα προσφυγικά στρατόπεδα (και όχι μόνο) της Ιορδανίας πολιτοφυλακές και λαϊκά δικαστήρια θα αντικαταστήσουν τις επίσημες αρχές. Η PLO υπό τον Αραφάτ, ωστόσο, θα αρνηθεί τις εκκλήσεις των αριστερών ομάδων και μερίδας του στρατού να ανατρέψει την μισητή δυναστεία των Χασεμιτών, ακόμα και όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν με τον Νάσερ συμφώνησαν καταρχήν με το (αμερικανικό) σχέδιο Ρότζερς και τερματισμό του πολέμου φθοράς μεταξύ τους (βολές πυροβολικού, αερομαχίες κ.λπ.) τον Ιούλιο του 1970. Στις 6 Σεπτέμβρη μαχητές του PFLP προχώρησαν σε αεροπειρατεία 3 (δυτικών) επιβατικών αεροσκαφών προσγειώνοντάς τα στην Ιορδανία. Αφού απελευθέρωσαν τους ομήρους, οι αεροπειρατές ανατίναξαν τα 3 αεροσκάφη σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση στις 12 Σεπτέμβρη. Στις 17, ο ιορδανικός στρατός περικύκλωσε τις πόλεις, και άρχισε να βομβαρδίζει τους Φενταγίν στα στρατόπεδα προσφύγων. Την επόμενη μέρα, δυνάμεις της Συρίας παρενέβησαν για να υποστηρίξουν τους Παλαιστίνιους. Μια ιρακινή τεθωρακισμένη μεραρχία στρατοπεδευμένη στην ανατολική Ιορδανία από το 1967, δεν επενέβη. Με την πίεση του 6ου Στόλου στα ανοικτά του Λιβάνου και την κάλυψη της Ισραηλινής(!) αεροπορίας οι δυνάμεις του Χουσεΐν αντεπιτέθηκαν, ο Σύρος υπουργός Άμυνας Χαφέζ Αλ Άσαντ (που σε ένα μήνα θα κάνει πραξικόπημα, αναλαμβάνοντας την εξουσία) θα διατάξει υποχώρηση και οι Παλαιστίνιοι θα υποστούν βαριές απώλειες (περίπου 3.000 νεκροί και πολλές χιλιάδες αιχμάλωτοι). Στις 27 Σεπτέμβρη με μεσολάβηση του Νάσερ θα συναφθεί ανακωχή μεταξύ Χουσεΐν και PLO. Την επόμενη μέρα ο Νάσερ θα πεθάνει, βυθίζοντας στο πένθος το σύνολο του αραβικού κόσμου.
Έτσι, ο Σεπτέμβρης του 1970 έμεινε στην ιστορία ως «Μαύρος Σεπτέμβρης».
Παρά την ανακωχή, ο ιορδανικός στρατός επιτέθηκε και πάλι τον Ιανουάριο του 1971. Οι Φενταγίν εκδιώχθηκαν από τις πόλεις μέχρις ότου 2.000 Φενταγίν παραδόθηκαν περικυκλωμένοι σ’ ένα δάσος τον Ιούλη του 1971.

Η «αποστασία της Αιγύπτου» – Επιχείρηση «ειρήνη στη Γαλιλαία»

Αν η ήττα στον πόλεμο του 1967 έδειξε την ανικανότητα των αραβικών καθεστώτων απέναντι στο Ισραήλ, ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» έδειξε ότι η παλαιστινιακή αντίσταση δεν μπορούσε να βασιστεί σε κανένα αραβικό κράτος για την παροχή καταφυγίου ή μιας βάσης επιχειρήσεων.
Παρ’ όλα αυτά, η PLO θα μεταφέρει το αρχηγείο και τις πολιτοφυλακές της στον Λίβανο για να συνεχίσει τον πόλεμο φθοράς στο Ισραήλ. Μαζί θα καταφύγουν και χιλιάδες πρόσφυγες, που μαζί με τους προϋπάρχοντες θα αποτελέσουν το 20% του πολυεθνικού αλλά ευημερούντος κρατιδίου («η Ελβετία της Μ. Ανατολής»).
Από το 1975 θα εμπλακεί κυρίως σε ανταρτοπόλεμο χαμηλής κλίμακας με την ακροδεξιά οργάνωση των Φαλαγγιτών, που συγκροτείται από ντόπιους χριστιανούς Μαρωνίτες και εξοπλίζεται – χρηματοδοτείται από το Ισραήλ. Σε κάθε περίπτωση οι μέρες της «δόξας» της PLO είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.
Εν τω μεταξύ, ο διάδοχος του Νάσερ στη μεγαλύτερη αραβική χώρα, ο Ανουάρ Σαντάτ, χρησιμοποιώντας σοβιετικό στρατιωτικό υλικό και 20.000 σοβιετικούς «συμβούλους», προετοίμασε, σε συνεργασία με τον Άσαντ της Συρίας τον 4ο αραβο-ισραηλινό πόλεμο που διεξήχθη το 1973 (ή Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ, λόγω της επιλογής της έναρξής του την ημέρα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής). Η ένταση και το αμφίρροπο της αναμέτρησης έφτασαν, για 2η φορά μετά την κρίση των πυραύλων στη Κούβα, την ανθρωπότητα μπροστά στο φάσμα του πυρηνικού ολέθρου. Αν και κάποια στιγμή αποκομμένες ισραηλινές δυνάμεις είχαν φτάσει 120 χλμ από το Κάιρο και 40 χλμ από τη Δαμασκό, οι τεράστιες απώλειες και η αδυναμία νίκης με συμβατικά όπλα οδήγησαν το Ισραήλ στη συναρμολόγηση 20 πυρηνικών κεφαλών και την απειλή χρησιμοποίησής τους. Μετά από ένα 24ωρο chicken game μεταξύ ΕΠΑ και ΕΣΣΔ ο πόλεμος τερματίστηκε με επιστροφή στα προηγούμενα σύνορα. Άμεση συνέπεια ήταν ο περιορισμός της παραγωγής πετρελαίου από τον Αραβικό Σύνδεσμο και η πετρελαϊκή κρίση του ’73-’74.
Πιο μακροπρόθεσμη συνέπεια ήταν η αδυναμία της Αιγύπτου να ηγείται του αντισιωνιστικού αγώνα, καθώς παρά την πρόσκαιρη ανάκτηση του γοήτρου της, οι Σοβιετικοί (όπως και στην Ισπανία το 1936-38) αποδείχθηκαν πολύ «σφιχτοχέρηδες» (σε αντίθεση με τους Αμερικάνους, που παρείχαν αφειδώς στρατιωτικό υλικό στο Ισραήλ) και πολύ σύντομα το ύψος του δημόσιου χρέους την υποχρέωσε να επιβάλει σκληρή λιτότητα και να προσεγγίσει το Ισραήλ…
Μετά από διάφορες παλινωδίες, το 1978 ο Σαντάτ και ο πρώτη φορά ακροδεξιός Ισραηλινός πρωθυπουργός (πρώην τρομοκράτης των «ρεβιζιονιστών») Μεναχέμ Μπέγκιν θα φωτογραφηθούν να αλληλοασπάζονται στη θερινή κατοικία των Αμερικανών προέδρων, στο Καμπ Ντέιβιντ. Η συμφωνία προέβλεπε «γη (το Σινά) αντί ειρήνης», αόριστες υποσχέσεις για αυτονομία των Παλαιστινίων, αλλά η ουσία της βρισκόταν στα 3,5 δισ. δολάρια που θα έπαιρνε ετησίως η Αίγυπτος σαν αμερικανική «βοήθεια».
Το Ισραήλ επέστρεψε τη χερσόνησο τελικά μετά από 4 χρόνια, την ίδια χρονιά (1982) που ξεκίνησε την επιχείρηση «Ειρήνη στην Γαλιλαία». Με αφορμή τη δολοφονία του πρέσβη του στις ΗΠΑ, ενεπλάκη με πολύ μεγάλες δυνάμεις στον εμφύλιο στον λιβανέζικο Νότο, ισοπεδώνοντας τη Βηρυτό και κατατροπώνοντας ακόμη μια φορά τον συριακό στρατό. Η επέμβαση κόστισε την ζωή τουλάχιστον 20.000 πολιτών, ανάμεσά τους και 2-3 χιλιάδες γυναικόπαιδα που σφαγιάστηκαν από τους Φαλαγγίτες κατ’ εντολή του υπουργού Άμυνας και μετέπειτα πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν (επιτροπή Kahan του ΟΗΕ) στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. H PLO και οι εναπομείναντες μαχητές της θα φύγουν ακόμη μια φορά (με ελληνικά καράβια, ένεκα ΠΑΣΟΚ), αυτή την φορά στην Αλγερία.
Ο Λίβανος θα υποστεί άλλες δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ το 1996-2000 («Τα σταφύλια της οργής») και το 2006 («Αλλαγή πορείας»), με συνολικά 120.000 πολίτες νεκρούς, 1.000.000 πρόσφυγες και τον χαρακτηρισμό του 1ου «failed state».

Συμφωνίες του Όσλο – Η προδοσία της PLO

Ήδη από το 1974 που ο Γιασέρ Αραφάτ εμφανίστηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κρατώντας συμβολικά στο ένα χέρι καλάσνικοφ και στο άλλο κλαδί ελιάς (…), η PLO διεκδίκησε επίσημα τη λύση των δύο κρατών και αποδέχτηκε τις αποφάσεις του 1947 που διαμέλισαν την Παλαιστίνη. Ως το 1988 η -αδύναμη πλέον- οργάνωση, μέσω του «Παλαιστινιακού Συμβουλίου», πρότεινε το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος να βρίσκεται στη Δυτική όχθη και τη Γάζα (σε έδαφος που αντιπροσωπεύει το 23% της προ του 1948 Παλαιστίνης). Με την ίδια απόφαση αποκήρυξε την «τρομοκρατία» (δηλαδή την ένοπλη πάλη).
Η ήττα του Ιράκ το 1991, εξουδετέρωσε τον πιο ικανό στρατιωτικό αντίπαλο του Ισραήλ στην περιοχή. Η PLO, κλονισμένη από την απώλεια της διπλωματικής στήριξης της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της, είχε να αντιμετωπίσει και τη διακοπή κάθε οικονομικής υποστήριξης από τις μοναρχίες του Κόλπου. Ακόμη και τα εμβάσματα που έστελναν οι μετανάστες στα στρατόπεδα και στις οικογένειές τους διακόπηκαν, καθώς απελάθηκαν από την αραβική χερσόνησο εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εργάτες.
Από την άλλη, το Ισραήλ αποδείχθηκε ανίκανο να σταματήσει την (1η) Ιντιφάντα του 1987. Πριν την Ιντιφάντα επιτηρούσε την περιοχή των Κατεχόμενων του ’67 με 10-15.000 στρατιώτες και ένα δίκτυο ντόπιων συνεργατών. Μεταξύ 1987-1993 το Ισραήλ είχε αναπτύξει 180.000 στρατιώτες (που σκότωσαν πάνω από 1.200 αμάχους, μεταξύ τους 344 παιδιά), καθώς η Ιντιφάντα είχε διαλύσει το ως άνω δίκτυο. Αυτό το οικονομικό κόστος (που επέτεινε η άφιξη 525.000 νέων μεταναστών από την πρώην ΕΣΣΔ) αποφάσισε η νέα (από το 1992) κυβέρνηση των Εργατικών να το μετακυλίσει στους πρόθυμους να το αναλάβουν. Η συνθήκη του Όσλο το 1993, πίσω από τα φληναφήματα για την «Νέα Μέση Ανατολή», ήταν η επίσημη προδοσία όχι μόνο της υπόθεσης της εθνικής ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων αλλά και των εκατομμυρίων προσφύγων (που δεν αναφέρονται πουθενά). Αντιγράφοντας λέξη προς λέξη το νομοθέτημα που προσδιόρισε τη διοίκηση του μπαντουστάν (=ψευδοκράτος) του Τρανσκέι στη Νότια Αφρική, επιτρεπόταν στην PLO να αναλάβει κάποιες κυβερνητικές λειτουργίες στο 60% της Γάζας και στο 3% της Δυτικής όχθης (για την Ιερουσαλήμ ούτε λόγος). Το Ισραήλ όχι μόνο διατηρεί τον πλήρη έλεγχο των συνόρων (τα οποία δικαιούται να διασχίζει κατά το δοκούν), του νερού, της ενέργειας, του εμπορίου κ.λπ., αλλά επιβάλλει και ρυθμίσεις που έχουν αποτέλεσμα τον μαρασμό στις «αυτόνομες» περιοχές.
Από τη στιγμή που η Παλαιστινιακή Αρχή πήρε τυπικά τον έλεγχο σε 6 πόλεις και τη λωρίδα της Γάζας, οι «ιθαγενείς» είδαν το ήδη πενιχρό τους εισόδημα να μειώνεται κατά 40%. Οι υποψήφιοι για το «νομοθετικό συμβούλιο» της Παλαιστινιακής Αρχής έπρεπε να εγκριθούν από το Ισραήλ… Ως αποτέλεσμα, η πλειονότητα του «συμβουλίου» αποτελείται από πιστούς της Φατάχ. Σε αντάλλαγμα για την «αυτονομία» σε αυτές τις περιοχές, ο Αραφάτ συμφώνησε να παίζει τον ρόλο του αστυνόμου για το Ισραήλ χτίζοντας μηχανισμό «ασφαλείας» με σχεδόν 50.000 πραιτωριανούς…
Η συμφωνία αυτή έδωσε τη δυνατότητα στο Ισραήλ να αναγνωριστεί και αναπτύξει σχέσεις διπλωματικές και εμπορικές με το σύνολο σχεδόν των κρατών, πολύ περισσότερο με εκείνα τα αραβικά (Ιορδανία, Συρία, κ.λπ.) που το επιθυμούσαν διακαώς αλλά δεν «διευκολύνονταν από τις περιστάσεις».
Παρ’ όλα αυτά, και από αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία, με πρωτοβουλία του Ισραήλ και της (δεξιάς) κυβέρνησης Νετανιάχου από το 1997, οπότε αθέτησε όλα τα συμφωνηθέντα, δεν έχει μείνει παρά το κέλυφος: η νομενκλατούρα της Παλαιστινιακής Αρχής και του Αμπού Αμπάς, διάδοχου του Αραφάτ (που πέθανε το 2004 ντροπιασμένος και φυλακισμένος από τους Ισραηλινούς στο σπίτι του).

Οι ισλαμιστές και τα νέα αδιέξοδα

Τον Σεπτέμβρη του 2000 ξεκίνησε η 2η Ιντιφάντα, μόνο που πλέον στην παλαιστινιακή κοινωνία των κατεχόμενων, εκτός από την εξωνημένη ηγεσία της Π.Α., είχε αναδειχθεί μια νέα δύναμη, το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης (η γνωστή μας Χαμάς), που σταδιακά κατέκτησε την πραγματική πλειοψηφία. Ο επίσημος αντιπολιτευτικός της λόγος ενάντια στην Συμφωνία του Όσλο, η αποτύπωση του λαϊκού αισθήματος στο καταστατικό της («[…] ο παλαιστινιακός λαός είναι πολύ περήφανος για να εμπιστευτεί τη μοίρα του σε ένα μάταιο παιχνίδι […]» σ.σ. των διεθνών διασκέψεων κλπ.) και η προθυμία των μελών της να θυσιάσουν και τη ζωή τους στην αντίσταση κέρδισε τον σεβασμό του λαού που αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση την βία των Ισραηλινών.
Ωστόσο, πέρα από τον θρησκευτικό χαραχτήρα που προσδίδει στον πόλεμο ενάντια στον σιωνισμό (που αποκρύπτει τον πραγματικό ρόλο του Ισραήλ, που είναι ο χωροφύλακας των ΗΠΑ στην περιοχή, και πρακτικά αποκλείει τους χριστιανούς Άραβες από αυτόν), οι συντηρητικές της απόψεις την κάνουν ανίκανη να αντιπαρατεθεί στα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής (μοναρχίες Κόλπου) που συνασπίζονται με τις ΗΠΑ.
Πρακτικά, η Χαμάς συμφωνεί με την Φατάχ στο αξίωμα της μη επέμβασης στα εσωτερικά των αραβικών κρατών. Με ηγεσία προερχόμενη από τη μεσαία τάξη, όπως και η Φατάχ, πιστεύει στην ανάγκη συνεργασίας των τάξεων «για την εθνική υπόθεση», πρακτικά στην υποστήριξη της οικονομίας της αγοράς. Ενώ κριτικάρει την «Παλαιστινιακή Αρχή» της Φατάχ, την αποδέχεται ακόμη ως νόμιμη ηγεσία και συμμετέχει περιστασιακά στις «εκλογές» της. Σε πολλές περιπτώσεις έχει δείξει ότι μπορεί να αποδεχτεί την συνύπαρξη με το Ισραήλ στο πλαίσιο ενός «βελτιωμένου Όσλο».
Τέλος, όπως έκαναν και οι αριστερές οργανώσεις PFLP και DFLP, υποκαθιστά συστηματικά τη μαζική δράση με ηρωικές επιθέσεις αποφασισμένων αγωνιστών, τακτική που δεν εξυπηρετεί την εμπλοκή της πλειονότητας στον αγώνα ενάντια στο Ισραήλ.

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση
– μερικά συμπεράσματα

Ο σιωνισμός, που είναι πηγή έμπνευσης και οδηγός δράσης για το κράτος του Ισραήλ, το οποίο επομένως είναι ένα σιωνιστικό κράτος, είναι μια ξεκάθαρα αντιδραστική – ρατσιστική θεωρία και πολιτική και ταυτίζεται «επί της αρχής» με τον αντισημιτισμό («για όλα φταίνε οι Εβραίοι») στο περιεχόμενό του.
Ο εθνικισμός εφευρίσκει ή επικαλείται «ιστορικές αδικίες» για τη «δικαίωσή» του («η γη των προγόνων μας», «η μεγάλη Ελλάδα» κ.λπ.). Συνήθως η αποκατάσταση της ιστορικής αδικίας που κατανοείται με αυτόν τον τρόπο, γίνεται με τις πλάτες του ιμπεριαλισμού και γεννά καινούριες (π.χ. αν δημιουργούνταν κράτος Αρμενίων στην Τουρκία, θα έπρεπε να ξεσπιτωθούν οι Κούρδοι κ.ο.κ.).
Το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση δεν είναι ουδέτερο ταξικά. Η PLO και ο Αραφάτ δεν ξεπουλήθηκαν κάποια στιγμή έναντι αντιτίμου. Από την ίδρυσή της (στο Κουβέιτ) μέχρι σήμερα εκπροσωπούσε επί της ουσίας τα συμφέροντα των «πλούσιων» (όπως και των μορφωμένων, μηχανικών κ.λπ.) Παλαιστινίων που ήθελαν το δικό τους (στην κυριολεξία) κράτος. Με την αρχή της «μη επέμβασης» στα εσωτερικά των αραβικών κρατών και με τις τακτικές της επιλογές αδιαφόρησε για τα συμφέροντα των φτωχών Παλαιστινίων εργατών στις μοναρχίες του Κόλπου, των προσφύγων και των αραβικών μαζών γενικότερα. Αγώνας για «αυτοδιάθεση», «ανεξαρτησία» πλουσίων και φτωχών πάνω στον ίδιο παρονομαστή (της εθνικής ενότητας) είναι καταδικασμένος στην υποταγή στην αστική τάξη και τελικά στον ιμπεριαλισμό. Το ίδιο σφάλμα διέπραξαν/διαπράττουν οι αριστερές οργανώσεις στην Παλαιστίνη κάτω από το βάρος των σταλινικών αντιλήψεων για «στάδια προς τον σοσιαλισμό, πατριωτική αστική τάξη, σύμμαχα καθεστώτα» κ.λπ.
Η τακτική των ηρωικών ατομικών ενεργειών ήταν/είναι πρακτικά αδιέξοδη, είτε γίνεται για «παραδειγματισμό στις μάζες» είτε για να «εμπλέξει την κοινή γνώμη, διεθνή παράγοντα».
Η στρατηγική του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος ήταν/είναι ίδια με άλλα που ωστόσο νίκησαν, δηλαδή συνδύαζε, συνδυάζει τον ένοπλο αγώνα με τις διαπραγματεύσεις. Η διαφορά που οδηγεί στην ήττα, όσος ηρωισμός και αν επιδειχθεί, έχει να κάνει με την φύση του αντιπάλου. Το Ισραήλ, από τη φύση του ως κράτος-έθνος εποίκων, που δεν στηρίζεται κυρίως στην εκμετάλλευση των υπηκόων του, αλλά στην εξυπηρέτηση του ιμπεριαλισμού έναντι αδρής στήριξης, δεν μπορεί να πιεστεί για να καταλήξει μετά σε έναν αποδεκτό συμβιβασμό. Μπορεί μόνο να διαλυθεί.
Για τον ίδιο λόγο δεν είναι ρεαλιστική η πρόταση των δύο κρατών – ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες κ.λπ., πέρα από το ότι δεν αποδίδουμε τα ίδια δικαιώματα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους (= αστική = ψεύτικη ισότητα).
Αυτές τις μέρες που η τακτική των «ισαποστάκηδων» είναι διαδεδομένη («κακό Ισραήλ – κακή Χαμάς») ξεκαθαρίζουμε την αλληλεγγύη μας στους καταπιεζόμενους Παλαιστινίους με την όποια ηγεσία αυτοί επιλέγουν. Η εμπιστοσύνη στα 5 εκατομ. Παλαιστινίων που γεννιούνται και μεγαλώνουν επί της ουσίας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στα 3,5 εκατομ. Παλαιστινίων που γεννήθηκαν πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, σε ακόμη 1 εκατομ. Παλαιστινίων μεταναστών στον αραβικό κόσμο και την Ευρώπη, η εμπιστοσύνη στις μάζες γενικότερα, μας υποχρεώνει στην υποστήριξη των πάντα δίκαιων εξεγέρσεών τους στον ίδιο βαθμό με την κριτική στις αδιέξοδες ηγεσίες τους.
Τέλος, το αδιέξοδο του παλαιστινιακού αγώνα παρά τον ηρωισμό και την (υποχρεωτική) επιμονή δείχνει ότι η μόνη ρεαλιστική (όχι εύκολη ή άμεση) επιλογή είναι αυτή της ενότητας και σοσιαλιστικής επανάστασης των Αράβων εργατών (και όχι μόνο).

της Στελίνας Πεχλιβανίδου

Σκληρός αγώνας των εργαζομένων ενάντια στο fund, την κυβέρνηση και την καταστολή

Η ΣΕ.ΒΙΟ.ΜΕ, το αυτοδιαχειριζόμενο, φιλικό προς το περιβάλλον εργοστάσιο το οποίο λειτουργεί εδώ και 10 χρόνια από τα κάτω και οριζόντια, μετά την πτώχευση της επιχείρησης και την κατάληψη από τους ίδιους τους εργαζόμενους εν μέσω της οικονομικής κρίσης, συνέβαλε στο να κοινωνικοποιηθούν τα προτάγματα για μια άλλη κοινωνική (αυτό-)οργάνωση και να δημιουργήσει στην κοινωνία μια διαφορετική αντίληψη για το πώς μπορούμε μέσα από την εργασία μας να αντιπαλέψουμε τις δυστοπίες του σήμερα και να έχουμε μια πιο βιώσιμη καθημερινότητα. Η ΒΙΟ.ΜΕ αποτέλεσε χώρο κατάληψης και εναλλακτικού τρόπου ζωής όσων εργάζονται εκεί και των οποίων η εργασία απειλείται μετά την κατακύρωση του υπερθερματιστή, δηλαδή του fund, το οποίο θα εκμεταλλεύεται πλέον το εργοστάσιο, ενδεχομένως για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου, το εντελώς αντίθετο δηλαδή από τον τρόπο δράσης και την οικολογική συνείδηση της ΒΙΟ.ΜΕ.

Τις τελευταίες εβδομάδες η ΒΙΟ.ΜΕ βρίσκεται σε κίνδυνο. Την Παρασκευή 13.10, μάλιστα, ΜΑΤ και ΟΠΚΕ απέκλεισαν την ΒΙΟ.ΜΕ ώστε να μην υπάρχει πρόσβαση των εργαζομένων στο εργοστάσιο. Το ζήτημα προκύπτει, καθώς τα δύο κτήρια του κατειλημμένου εργοστασίου στα οποία ενυπάρχει η ΒΙΟ.ΜΕ, το μεν πρώτο έχει εκπλειστηριαστεί στο fund, μαζί με τα μηχανήματα που υπάρχουν σε αυτό, τα οποία χρησιμοποιούν εδώ και 10 χρόνια οι εργαζόμενοι, το δε δεύτερο δεν μπορεί να εκπλειστηριαστεί, καθώς είναι δεσμευμένο από το ελληνικό δημόσιο ήδη πριν το 2014. Το δεύτερο ακίνητο, βέβαια, είναι «τυφλό» και συνδέεται μόνο με «αγροτικό δρόμο» εντός του εργοστασίου, ο οποίος πρέπει να παραμείνει ανοιχτός, και αυτή είναι και η βασική διεκδίκηση των εργαζομένων αυτή τη στιγμή!

Οι εργαζόμενοι δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν για τη συνέχεια λειτουργίας της ΒΙΟ.ΜΕ, παραμένοντας στον χώρο, διοργανώνοντας φεστιβάλ, καλώντας σε περιφρουρήσεις του χώρου και απαιτώντας από fund και κράτος την ελεύθερη πρόσβαση στο εργοστάσιο. Παρ’ όλη την προσπάθεια της αστυνομίας την Παρασκευή, το φεστιβάλ του Σαββάτου μπορεί να φάνηκε ότι περιορίστηκε στην αρχή, αλλά το βράδυ η συναυλία με μεγάλη προσέλευση πραγματοποιήθηκε κανονικά, πράγμα που δείχνει ότι όταν υπάρχει δυναμική παρουσία του αλληλέγγυου κόσμου, αυτή μπορεί να βάλει φρένο στο fund, την αστυνομία και την κυβέρνηση-κράτος (η οποία φαίνεται να έχει οξύνει την καταστολή έναντι των καταλήψεων, μετά και την εκκένωση της ιστορικής κατάληψης του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο) ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία της ΣΕ.ΒΙΟ.ΜΕ και να μη σιγήσει το σημαντικό κοινωνικοπολιτικό μήνυμα που εκπέμπει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.

Οι περίπου 50 άνθρωποι που συμμετείχαν άκουσαν με μεγάλο ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις αγωνιστών από τον Βόλο (Γ. Μάγγος, Β.Γαλανόπουλος, Γ.Χατζηγιάννης), την Κομοτηνή (Μουσταφά Τσολάκ) και την Κοζάνη (Μ.Καργάκης).

Η Κίνηση Πολιτών ξεκίνησε τη δράση της πριν από περίπου 8 μήνες, με εβδομαδιαίες συναντήσεις-συνελεύσεις και αυτή ήταν η 4η εκδήλωση στο διάστημα λειτουργίας της. Σε όλες οι εκδηλώσεις συμμετείχαν δεκάδες άνθρωποι που αναζητούν τρόπους να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, να αντιμετωπίσουν συλλογικά την απαισιοδοξία της εποχής, να αντισταθούν στην διαρκή επίθεση κυβέρνησης-κεφαλαίου, στον αυταρχισμό και τη συντήρηση, ή να συμμετέχουν σε εναλλακτικές πολιτιστικές δράσεις. Οι εκδηλώσεις μας έχουν γίνει σημείο αναφοράς για έναν «ανήσυχο» κόσμο στην πόλη και τις γύρω περιοχές που ψάχνει ιδέες και προτάσεις δράσης. Αυτό σίγουρα έχει να κάνει και με την ανυπαρξία παρόμοιων πρωτοβουλιών και εκδηλώσεων στην περιοχή από άλλους φορείς, ενώ πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν εκδηλώσεις που δίνουν χώρο και λόγο στους πολίτες, να επιδιώκουν τη ζύμωση, τη συνδιαμόρφωση, την προσπάθεια για προβληματισμό και ειλικρινείς απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα, αντί της «συνηθισμένης» κατήχησης από τα πάνω, της υποτίμησης, της προσπάθειας χειραγώγησης κι εξαπάτησης. Το εγχείρημά μας επίσης είναι ενωτικό, με συντροφικότητα και συνεργασία διαφορετικών πολιτικά απόψεων και αυτό αντανακλάται και στις συνθέσεις των ομιλητών. Σημαντικό να αναφερθεί ότι ο κόσμος ενίσχυσε και οικονομικά την εκδήλωση, καταφέρνοντας για άλλη μια φορά να καλύψουμε τα έξοδα μετακίνησης των ομιλητών μας.

Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το κείμενο της Κίνησης Πολιτών, προϊόν συλλογικής προσπάθειας, που άνοιξε τη χθεσινή εκδήλωση πριν πάρουν τον λόγο οι ομιλητές μας:
«Το 2018 ήταν η πυρκαγιά στο Μάτι, το 2020 η πλημμύρα «Ιανός», το 2022 η καταστροφή της Βόρειας Εύβοιας, το 2023 η καταστροφή του 45% της δασικής έκτασης του Έβρου και η καταστροφή της Θεσσαλίας από την μεγα-πλημμύρα «Ντάνιελ»…Παλιότερα, το 2005, ο τυφώνας Κατρίνα προκάλεσε τον θάνατο 2000 ανθρώπων στη μητρόπολη του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Ο σεισμός σε Τουρκία-Συρία πέρυσι προκάλεσε 54.000 θανάτους. Ο Covid έστειλε στον άλλο κόσμο 7 εκατ. διεθνώς και 37000 στην Ελλάδα.
Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά σε όλες αυτές τις «φυσικές» καταστροφές:
α) δεν ήταν καθόλου «φυσικές»: υπήρχαν προειδοποιήσεις για τις καταστροφές και για την αναγκαία λήψη μέτρων για την πρόληψη των καταστροφών και την ελαχιστοποίηση των θυμάτων. Αλλά δεν πάρθηκε κανένα μέτρο γιατί οι κυβερνώντες αδιαφορούν πλήρως για τις ζωές των ανθρώπων.
β) Επλήγησαν κυρίως οι φτωχοί άνθρωποι, αυτοί με τα χαμηλότερα εισοδήματα τα χειρότερα σπίτια, τη μικρότερη δυνατότητα ενημέρωσης, τις μικρότερες δυνατότητες και μέσα διαφυγής κ.ο.κ.
Ο τρομακτικός αριθμός των θυμάτων οφείλεται κυρίως ή και αποκλειστικά στη συνειδητή παράλειψη μέτρων από τη μεριά της Πολιτείας και συνεπώς συνιστά πολιτικό έγκλημα…
Οι ζημιές στη Θεσσαλία σύμφωνα με εκτιμήσεις πλησιάζουν 10% του ΑΕΠ, κάτι που για να μη διαταράξει την «ανάπτυξη», τους ξένους «εταίρους» και τη γνώμη των ‘οίκων αξιολόγησης’, σημαίνει ότι έρχεται νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων πάνω στις πλάτες μας, που πιθανά θα ισοδυναμεί με ένα ακόμα μνημόνιο, προστιθέμενο στο κύμα ακρίβειας του τελευταίου χρόνου που ισοδυναμούσε με ακόμα ένα μνημόνιο, εξανεμίζοντας το πραγματικό λαϊκό εισόδημα. Μνημόνιο στο τετράγωνο δηλαδή, ενώ διατυμπανίζουμε εδώ και χρόνια την έξοδο από τα μνημόνια και την επιστροφή στην κανονικότητα…
Διόλου συμπτωματικά, στο εργασιακό πεδίο, όταν μαίνονταν οι πυρκαγιές πέρασε ο νόμος που νομιμοποιεί για κατηγορίες εργαζομένων με διάφορα προσχήματα τη σύνταξη μέχρι τα 74 έτη. Με τις μεγάλες πλημμύρες κατατέθηκε ως συμπλήρωμα το νέο νομοσχέδιο που θεσπίζει το 13ωρο συνεχούς απασχόλησης σε δύο διαφορετικούς εργοδότες, 78 ώρες την εβδομάδα, εξαήμερη εργασία. Προβλέπει την επέκταση κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, την ποινή φυλάκισης σε απεργούς που θα εμποδίζουν την απεργοσπασία, τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση το πρώτο 12μηνο και τις συμβάσεις «κατά παραγγελία», βάσει των οποίων ο εργοδότης θα μπορεί να καλεί τον εργαζόμενο σε επιπλέον του συμφωνημένου ωραρίου απασχόληση για την κάλυψη «έκτακτων αναγκών» του εργοδότη! Διαρκής στόχος τους είναι η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και η μεγιστοποίηση των κερδών των επιχειρήσεων, καθώς και το τελικό χτύπημα των συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Και αυτά πάνε χέρι-χέρι με τις περικοπές κοινωνικών δαπανών και την άρνηση επένδυσης σε ‘ασύμφορα’ μέσα πρόληψης από ακραία κλιματικά φαινόμενα. Για όσους δεν το κατάλαβαν, το μνημονιακό καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι ακόμα εδώ και με ακόμα πιο αποκρουστικό πρόσωπο: μας ωθούν όλο και περισσότερο προς τα κάτω, μας κλέβουν τη ζωή, καταστρέφουν το περιβάλλον και τον τόπο που ζούμε….
Η κυβέρνηση της καταστολής, της αντίδρασης και του σκοταδισμού, της εθνικιστικής και ρατσιστικής υστερίας, την τελευταία 4ετία έκανε ό,τι μπορεί για να τοποθετηθεί στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού σκηνικού και πέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο, την περαιτέρω ενίσχυση των φασιστών και του προπαγανδιστικού οχετού τους….
Ειδικά στον Έβρο τα συνολικά ποσοστά Βελόπουλου, «Νίκης» και «Σπαρτιατών» έφτασαν στο 18%, πράγμα που όπλισε ακόμα περισσότερο τα τάγματα εφόδου.
10 χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα και 3 χρόνια ύστερα από την καταδίκη των στελεχών της Χρυσής Αυγής, όσοι πίστεψαν ότι με την καταδίκη της Χ.Α.
ολοκληρώθηκε ο αντιφασιστικός αγώνας, διαψεύστηκαν και θα συνεχίσουν να διαψεύδονται οι όποιοι οπαδοί της «δικαστικής οδού»: οι Ναζί ξαναμπήκαν στη Βουλή με τους «Σπαρτιάτες» και ο Κασιδιάρης κατέβηκε υποψήφιος για τον δήμο της Αθήνας, πιάνοντας 8,3%.

1,5 μήνα περίπου μετά τις εκλογές, και λίγες μέρες μόνο μετά τον θάνατο του 29χρονου Μιχάλη-οπαδού της ΑΕΚ από επιδρομή νεοναζί, ήρθε η σειρά του 23χρονου Πακιστανού εργάτη, Σιράζ Σαφτάρ, που δολοφονήθηκε στον Περισσό ενώ πήγαινε στη δουλειά του μέσα στα χαράματα. Η είδηση ήταν ζήτημα αν μπήκε στα «ψιλά» κάποιων ΜΜΕ… Το μαχαίρωμα έγινε με ένα πολύ δυνατό χτύπημα στο ύψος της καρδιάς, ακριβώς όπως δολοφονήθηκαν ο Σαχζάτ Λουκμάν και ο Παύλος Φύσσας, αν μας λέει αυτό κάτι. Συλλήψεις έγιναν, αλλά για τιμωρία έκτοτε δεν ξανακούσαμε.
Ένοπλοι φασίστες στον Έβρο άρχισαν να … διατυμπανίζουν δημοσίως τη σύλληψη και κακοποίηση μεταναστών – αφού η επίσημη κυβερνητική γραμμή ήταν ότι «τις πυρκαγιές τις βάζουν οι μετανάστες». …Την ίδια στιγμή που ακούγονταν αυτά από τα ξεφτιλισμένα μέσα ενημέρωσης, μετανάστες καίγονταν ζωντανοί στα δάση επειδή κρύβονταν από τους ένοπλους φασίστες, ενώ υπήρχαν και καταγγελίες ότι κάποιοι από τους νεκρούς βρέθηκαν δεμένοι χειροπόδαρα… Αυτά τα εγκλήματα είναι νόμιμα, γίνονται με κρατική γραμμή και είναι δεδομένο θα μείνουν ατιμώρητα, όπως μένουν τόσα χρόνια.
…Την ίδια γραμμή έδωσε το κράτος και για το έγκλημα του ναυαγίου της Πύλου τον Ιούνιο, με 700 νεκρούς. Η προπαγάνδα και τότε κατηγορούσε τους «διακινητές», ενώ υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες που αναφέρουν πως το ελληνικό Λιμενικό για ώρες κοιτούσε τους πρόσφυγες να πνίγονται και στο τέλος έκανε εσκεμμένες ενέργειες να βυθιστεί το πλοίο. Υποτίθεται ότι θα αποφαινόταν η Δικαιοσύνη για τους ενόχους, αλλά θα περιμένουμε πολύ ακόμη.
Όμως υπάρχουν και οι άλλοι βραχίονες του κράτους αλλά και του «διεθνούς περιβάλλοντος» που πιέζουν προς την ίδια ακροδεξιά κατεύθυνση:
– Στρατός και αστυνομία έδωσαν και πρόσφατα τα διαπιστευτήριά τους πότε κυνηγώντας και δολοφονώντας Ρομά, μετανάστες αλλά και ντόπιους (Κώστας Μανιουδάκης λίγες εβδομάδες πριν σε άλλη μια ιστορία συγκάλυψης), πότε συνοδεύοντας τους φασίστες από την Κροατία και άλλες χώρες για να οδηγήσουν να μαχαιρώσουν με ασφάλεια οπαδούς της ΑΕΚ και πότε ξυλοκοπώντας και στοχοποιώντας αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ανάλυση ψήφου έδειξε ότι στρατός και αστυνομία ψήφισαν για ακόμα μια φορά μαζικά το κόμμα Κασιδιάρη και την υπόλοιπη Ακροδεξιά. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε.
– Η αστική δικαιοσύνη εσχάτως επιβεβαίωσε τον φιλοναζισμό της και τη συμφιλίωσή της με το φασιστικό έγκλημα, καθώς έδωσε το πράσινο φως στον Κασιδιάρη να κατέλθει ως υποψήφιος δήμαρχος στον Δήμο Αθήνας, αφού φρόντισε να τον ηρωοποιήσει τον προηγούμενο διάστημα. Ο Κασιδιάρης που από τη σουίτα του στις φυλακές παρενέβαινε σε ΜΜΕ, τώρα νομιμοποιείται να παρεμβαίνει ακόμα περισσότερο στον δημόσιο λόγο, ουσιαστικά αναιρώντας την καταδίκη του ως Χρυσαυγίτης.
– Οι μπράβοι των εφοπλιστών της BLUE STAR και της ATTICA GROUP έπνιξαν τον Αντώνη, έναν 39χρονο εργάτη-ΑΜΕΑ και έσπευσαν να συγκαλύψουν το έγκλημα, ενώ έπειτα στις απολογίες τους χρησιμοποίησαν και τη χιτλερική δικαιολογία «νομίζαμε ότι είναι Πακιστανός, γι’ αυτό τον σκοτώσαμε». ΑΝ δεν υπήρχε το βίντεο ιδιώτη, ακόμα θα πιστεύαμε ότι πρόκειται για ατύχημα, ήδη η είδηση είχε αρχίσει να παρουσιάζεται ως «τραγικό συμβάν-39χρονος πνίγηκε στην προσπάθειά του να επιβιβαστεί σε πλοίο»… Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν τις ευθύνες εταιρείας και του λιμενικού. …
– Η διεθνής συγκυρία και δη οι εξελίξεις στις «συμμάχους χώρες» πιέζουν επίσης προς αντιδραστική-αντεργατική κατεύθυνση και προς τα δεξιά:
Η κρίση ηγεμονίας του δυτικού ιμπεριαλισμού και η διαρκής άνοδος του νέου «Ανατολικού Μπλοκ», των BRICS, γεννούν όλο και πιο οξείς ανταγωνισμούς, επωάζουν την επόμενη οικονομική κρίση αλλά και πολεμικές συρράξεις, όπως συμβαίνει ακόμα στην Ουκρανία. Το τελευταίο διάστημα γράφτηκε από αστικά μέσα ότι η ΕΕ προετοιμάζει στρατιωτική επιχείρηση στη Δυτική Αφρική για να αντιμετωπίσει τη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά από μια σειρά πραξικοπημάτων τα τελευταία χρόνια σε αφρικανικές χώρες που ανέτρεψαν φιλοδυτικές κυβερνήσεις. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο όξυνσης των στρατιωτικών συγκρούσεων είναι η σύγκρουση Παλαιστίνης-Ισραήλ και η επικείμενη εισβολή στη Γάζα.
Εν αναμονή μιας νέας μεγάλης οικονομικής κρίσης, οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται, … η λιτότητα, η ανεργία και η ακρίβεια οδηγούν δισεκατομμύρια ανθρώπους σε απελπισία, αλλά ταυτόχρονα οι εξοπλιστικές δαπάνες αυξάνονται διεθνώς, τα πυρηνικά όπλα επίσης και σπάνε ρεκόρ της εποχής μετά τον Β’ ΠΠ, κάνοντας έναν Γ’ ΠΠ να μη μοιάζει πλέον απίθανος. Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι διεθνείς εξελίξεις δείχνουν ΕΞΙΣΟΥ «ακροδεξιοποίηση» των αστικών δυνάμεων, δηλ. παγκόσμια κλιμάκωση των ρατσιστικών, εθνικιστικών, αυταρχικών και μιλιταριστικών πολιτικών, καθώς και διεθνή ενίσχυση της Ακροδεξιάς με κρατική χορηγία, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή οι φασιστικές-αστικές δυνάμεις είναι χρήσιμες στο σύστημα σήμερα και πιθανότατα θα χρειαστούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι βάσει αποτελεσμάτων στις Ευρωεκλογές η Ακροδεξιά αποτελεί πλέον δεύτερη δύναμη…
-Και μέσα σε όλα αυτά ανθίζουν κι άλλα είδη ανθρώπινης φασιστικής σκόνης: γυναικοκτονίες από αστυνομικούς, δολοφονίες μεταναστών εργατών (πχ πρόσφατα ο υπάλληλος parking) από φασίστες γείτονες της διπλανής πόρτας κ.ο.κ…
Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτά όλα τα εγκλήματα έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση, αφού ο Μητσοτάκης επανεκλέχθηκε με 41%. Το 41% όμως με το μονοπώλιο των ΜΜΕ, την ατόφια προπαγάνδα και την ψοφοδεή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δεν λέει απολύτως τίποτα και μπορεί να σκορπίσει στους πέντε ανέμους μπροστά σε ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα. Να θυμηθούμε τον πατέρα Μητσοτάκη με το 47% του ’90, που ανατράπηκε από απεργίες και καταλήψεις το 1993 και δεν ξαναεμφανίστηκε στο προσκήνιο; Να θυμηθούμε τον Κωστάκη Καραμανλή που διαφημιζόταν ως πρωθυπουργός της 10ετίας το 2004 (με ποσοστά 45% το 2004 και 42% το 2007) για να ξεκουμπιστεί το 2009 μετά από απανωτές ήττες, ιδιαίτερα από το κίνημα της νεολαίας, και να χαθεί από προσώπου γης; Να θυμηθούμε το 44% του ΓΑΠ που έφυγε με τις κλοτσιές μέσα σε 2 χρόνια και το ΠΑΣΟΚ διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη;
Τα ποσοστά των αντιδραστικών δυνάμεων πολύ γρήγορα εξανεμίζονται όταν ο κόσμος αποφασίζει να παλέψει, όταν ο θυμός μετατραπεί σε δράση και όχι σε απογοήτευση. ….
Η οργάνωση των εργαζομένων και των απλών ανθρώπων και η αντίσταση είναι το μόνο όπλο όχι μόνο ενάντια στη φτώχεια και να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες ζωής, αλλά και για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας και του ίδιου του πλανήτη (πυρηνικός πόλεμος, κλιματική κρίση). Και ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι βασικό συστατικό των αγώνων για μια πιο αξιοβίωτη ζωή για όλους, για να νικήσουν οι εργάτες, οι φτωχές, η νεολαία και όχι το κεφάλαιο, για να νικήσει η ζωή και όχι το μίσος και ο θάνατος….

Κι ένα ακόμα ρεπορταζάκι από τοπικό ΜΜΕ εδώ:
https://kozani.tv/index.php/110593-kinisi-politon-ptolemaidas-pragmatopoiithike-i-ekdilosi-syzitisi-me-thema-litotita-tempi-pyrkagies-plimmyres-eksarsi-tou-kratikoy-kai-parakratikoy-fasismoy.html

Του Αλέξη Λιοσάτου

Στις 30/9/2023 έγινε γνωστή η είδηση πως «η Κυβέρνηση της Σουηδίας βγάζει στους δρόμους της χώρας το στρατό» για να περιορίσει την εγκληματικότητα των συμμοριών και των μεταναστών. Η είδηση παρουσιάστηκε υπερβολικά από τα ΜΜΕ για τους δικούς τους λόγους (για να περάσουν ένα μήνυμα του τύπου «κοιτάξτε, ακόμα και η δημοκρατική Σουηδία βαδίζει σε ακροδεξιές ατραπούς, μην κατηγορείτε τον Μητσοτάκη, και για να εμπεδωθεί το «there is no alternative» στον αυταρχισμό που προωθούν όλες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις). Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της Σουηδίας απευθύνθηκε στον στρατό, για να απαλλάξει από άλλα καθήκοντα τους αστυνομικούς, ώστε να διατεθούν περισσότεροι αστυνομικοί στις πόλεις για την καταστολή («πάταξη του εγκλήματος»). 

Ο στρατός απαγορεύεται (και με νόμο) να επεμβαίνει κατασταλτικά στη Σουηδία από το 1931, όταν μια επιχείρηση καταστολής εργατικής διαδήλωσης κατέληξε σε 5 νεκρούς εργάτες στην πόλη Αντάλεν. Ωστόσο, και μόνο η προσπάθεια τροποποίησης του νομικού πλαισίου στην κατεύθυνση επίτασης της καταστολής είναι ανησυχητική. Είναι μάλιστα ακόμα πιο ανησυχητική όταν συνδυάζεται με ρατσιστικές κορόνες και καλλιέργεια της μεταναστοφοβίας, αποδίδοντας την εγκληματικότητα στους μετανάστες/πρόσφυγες. Ο δεξιός πρωθυπουργός Κρίστερσον έκανε λόγο για αποτυχία «ενσωμάτωσης των μεταναστών», ενώ παρόμοια επιχειρήματα έκαναν και στα δικά «μας» ΜΜΕ την εμφάνισή τους.

Μέχρι το 2010 η Σουηδία ήταν με διαφορά η χώρα με τους λιγότερους θανάτους από ένοπλη εγκληματική ενέργεια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, είναι με διαφορά στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Μόνο τον Σεπτέμβριο του 2023, 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Το 2021 σημειώθηκαν τουλάχιστον 342 πυροβολισμοί, ένανατι 25 το 2015. Το 2022, 62 αθώοι πολίτες σκοτώθηκαν από πυρά εγκληματιών ή βόμβες και 42 φέτος μέχρι τώρα. Οι σχετικοί θάνατοι του τελευταίου διαστήματος είναι πολύ περισσότεροι από ό,τι ολόκληρη την δεκαετία του ‘90…

Σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικό κράτος  και «κοινωνικό συμβόλαιο»

Oι σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία), ιδιαίτερα μάλιστα η Σουηδία, ταυτίστηκαν για πολλές δεκαετίες με την εικόνα του πιο προηγμένου κοινωνικού κράτους στον πλανήτη. Το «σκανδιναβικό μοντέλο» επιστρατευόταν ως όραμα («να γίνουμε Σουηδία!») για τη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και τμήματα της Αριστεράς της Ευρώπης, εννοώντας τους καλούς μισθούς και συντάξεις για όλους τους πολίτες, ισχυρά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, δωρεάν και πολύ προχωρημένα συστήματα υγείας και παιδείας για όλους. Iδιαίτερα το εκπαιδευτικό σύστημα των σκανδιναβικών χωρών εκθειάζεται από τα προγράμματα σπουδών των ελληνικών παιδαγωγικών σχολών, με αναφορές στο μη βαθμοθηρικό και εξετασιοκεντρικό σύστημα, λιγότερο διάβασμα στο σπίτι κι αντικατάστασή του από ομαδικές εργασίες στο σχολείο, έμφαση στην κατανόηση των μαθημάτων, λιγότερη αποστήθιση κι αποκλεισμούς, μικρότερο ατομικό ανταγωνισμό κ.ο.κ.

Οι βάσεις για τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους στις χώρες αυτές, όχι τυχαία, μπήκαν στην περίοδο μετά τη νικηφόρα Ρωσική εργατική επανάσταση (1917) και το πανευρωπαϊκό επαναστατικό κύμα που αυτή ξεσήκωσε. Ήταν μια περίοδος που η εξουσία των καπιταλιστών στην Ευρώπη απειλήθηκε, τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν μαζικά (και αναφέρονταν στον Μαρξισμό), τα συνδικάτα έδιναν μαχητικούς αγώνες, στα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας προέκυπταν κομμουνιστικά κόμματα με δυναμική γρήγορης ανάπτυξης, ενώ το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο γοήτευε στο δυτικό προλεταριάτο. Οι σκανδιναβικές χώρες μάλιστα βρίσκονταν σε στρατηγικό σημείο, στην «αυλή» των μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της Αγγλίας και της Γερμανίας: «απαγορευόταν» σε αυτές τις χώρες να «απειληθούν από την κομμουνιστική λαίλαπα», και η αστική τάξη θα πλήρωνε όσο-όσο γι’ αυτό.  

Το κοινωνικό κράτος αυτών των χωρών αναπτύχθηκε περαιτέρω μετά τον  Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η καλπάζουσα μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη (που πάτησε πάνω στα συντρίμμια και τα πτώματα του πολέμου) σε συνδυασμό με το εργατικό κίνημα επέτρεψαν παραχωρήσεις προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις περισσότερες δυτικές χώρες, ενώ ενέπνεαν παράλληλα τους «από κάτω» οι επαναστάσεις σε Κούβα και Κίνα, οι μεγάλοι αντιαποικιακοί και αντιπολεμικοί αγώνες και το νέο μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ξεκίνησαν με την εξέγερση της νεολαίας και του προλεταριάτου στη Γαλλία τον Μάη του 1968.

Η σουηδική σοσιαλδημοκρατία κυριάρχησε στην πολιτική ζωή για δεκαετίες, βασισμένη στον «έντιμο συμβιβασμό» μεταξύ συνδικάτων και εργοδοσίας που «κλείδωσε» τη δεκαετία του ’30. Σε δεκαεπτά κοινοβουλευτικές εκλογές από το 1928, είχε κατά μέσο όρο το 46 τοις εκατό της λαϊκής ψήφου, χωρίς ποτέ να πέφτει κάτω από το 40 τοις εκατό και ξεπερνώντας το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα κατά μέσο όρο 25 ποσοστιαίες μονάδες. Από το 1932 έως το 1976, η Σουηδία είχε μόνο τρεις πρωθυπουργούς και ήταν όλοι Σοσιαλδημοκράτες.

Η πρώτη περίοδος πρωθυπουργίας του σοσιαλδημοκράτη Ούλοφ Πάλμε (1969-1976) συνδέθηκε με τις υψηλότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης διεθνώς και μάλιστα σε έδαφος καπιταλισμού, δίνοντας την αυτοπεποίθηση στη διεθνή σοσιαδημοκρατία να ισχυρίζεται ότι ο καπιταλισμός πράγματι μεταρρυθμίζεται – κι ότι, επομένως,η επανάσταση δεν ήταν αναγκαία για την ανατροπή του.

Ο εργαζόμενος πληρώνεται κανονικά κατά τη διάρκεια της –δημόσιας και δωρεάν- νοσηλείας του, παραχωρήθηκαν αμειβόμενες διακοπές 5 εβδομάδων για όλους, μειώθηκαν τα όρια συνταξιοδότησης, μπήκαν περιορισμοί στους εργοδότες όσον αφορά τις απολύσεις, μέχρι που το 1976 ψηφίστηκε και η συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη αποφάσεων των εταιρειών. Τη δεκαετία του ’70 το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είχε περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη, σε μια χώρα με οκτώ εκατομμύρια κατοίκους, δημιουργώντας ένα πραγματικό κίνημα που αγκάλιαζε κάθε γωνιά της χώρας και όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.

Την ίδια περίοδο η Σουηδία έγινε ευρέως γνωστή για τη φιλελεύθερη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Η σουηδική προσέγγιση, μετά και τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ότι οι μετανάστες θα πρέπει να αποκτούν άμεση πρόσβαση στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, επί ίσοις όροις με τους γηγενείς, και να τους εξασφαλίζεται η εργασία, η στέγαση, η υγεία και η εκπαίδευση.

Πώς έφτασε μέχρι εδώ η Σουηδία; Νεοφιλελευθερισμός και φτωχοποίηση

Εκεί σταματάει όμως η συζήτηση για το «όραμα» του σκανδιναβικού μοντέλου, γι’ αυτό άλλωστε εν μέρει έχουν εκλείψει και οι πολλές αναφορές «κεντροαριστερών» πολιτικών σε αυτές τις χώρες. Σήμερα εξακολουθούν αυτές οι χώρες να μοιάζουν παράδεισος σε σύγκριση -για παράδειγμα- με το υπό κατάρρευση κοινωνικό κράτος της Ελλάδας, αλλά αυτό που απολαμβάνουν οι πολίτες των βόρειων αυτών χωρών είναι κατά βάση τα τελευταία απομεινάρια του κράτους πρόνοιας, των κατακτήσεων της δεκαετίας του ’70, που ΚΑΙ σε αυτές τις χώρες ξηλώνονται σταδιακά, όπως ακριβώς έγινε και γίνεται στη χώρα μας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 η μακρά μεταπολεμική άνθηση τελείωσε κι έδωσε τη θέση της σε επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις και οι καπιταλιστές υιοθέτησαν διεθνώς το νεοφιλελεύθερο δόγμα.  

Το 1982, οι ηγέτες του ΣΔ κόμματος είχαν αποδεχθεί τις βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και το κράτος πρόνοιας άρχισε να αποκαθηλώνεται. Δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιήθηκαν, η ποιότητα παροχής υπηρεσιών σε Παιδεία και Υγεία υποβαθμίστηκε, οι ασφαλιστικές κατακτήσεις ανατράπηκαν, ενώ ο Ούλοφ Πάλμε δολοφονήθηκε το 1986 σε μια υπόθεση που έμεινε ανεξιχνίαστη (δεν πέφτουμε από τα σύννεφα!), αλλά είναι φανερό ότι σχετίζεται (τουλάχιστον και) με την εκδικητικότητα της σουηδικής αστικής τάξης και τη διάθεση ρήξης και σε συμβολικό επίπεδο με την «υποχωρητική» περίοδο του σουηδικού καπιταλισμού και τις «υπερβολικές» κατακτήσεις του σουηδικού λαού.

Οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες τα τελευταία 15-20 χρόνια αυξήθηκαν, αυξάνοντας και τις πιέσεις προς τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, με αποτέλεσμα οι πιο αδύναμοι να σπρώχνονται στην πείνα, την απελπισία και το έγκλημα. Αυτή είναι πάντα η αιτία της εγκληματικότητας. Ιδιαίτερα η κυβέρνηση Ράινφελντ (Δεξιά, 2006-2014) πετσόκοψε το κράτος πρόνοιας και τα κοινωνικά επιδόματα. Η Σοσιαλδημοκρατία συνέχισε το ίδιο έργο, στρίβοντας ακόμα πιο δεξιά. 

Η ανεργία βρίσκεται περίπου στο 8% την τελευταία 10ετία, αλλά στη νεολαία αυξήθηκε κατά πολύ αγγίζοντας το 20-25%. Πλέον το 40% των σχολείων είναι ιδιωτικά, ενώ το υπόλοιπο 60% των σχολείων είναι δημόσια και υποβαθμισμένα, με κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς. Το μορφωτικό επίπεδο της νέας γενιάς έχει πέσει δραματικά. Η φτώχεια έχει διογκώσει το φαινόμενο της σχολικής εγκατάλειψης μετά το Γυμνάσιο, που ξεπερνά το 20% των μαθητών. Το φορολογικό σύστημα είναι απολύτως ευνοϊκό για το κεφάλαιο και οι φόροι για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αυξήθηκαν. Τα όρια συνταξιοδότησης αυξήθηκαν υποχρεωτικά στα 67 και «προαιρετικά» στα 69 έτη, μεγάλο ποσοστό νέων και μεταναστών εργάζεται με μισθούς πείνας κάτω από τις ΣΣΕ, έχουν γίνει χιλιάδες απολύσεις, περιορίστηκε το δικαίωμα στην απεργία. 

Στο σύστημα Υγείας προωθήθηκαν οι ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), με αποτέλεσμα απολύσεις, ελαστικοποίηση και εντατικοποίηση των εργαζομένων. Πάνω από το 50% των Κέντρων Υγείας έχουν περάσει σε επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και το 25% των γηροκομείων. Οι ασθενείς αντιμετωπίζονται σαν πελάτες, πληρώνοντας υψηλά νομαρχιακά τέλη για τα νοσοκομεία, ενώ στα Κέντρα Υγείας η επίσκεψη κοστίζει 20-35 ευρώ. Στα φάρμακα, η συμμετοχή του κράτους αρχίζει… αφού πρώτα ο ασθενής έχει καταβάλει τα πρώτα 230 ευρώ τον χρόνο, ενώ η εξέταση του ασθενούς … χρονομετρείται για να «ξεπεταχτούν» όσο γίνεται περισσότεροι ασθενείς -ιδιωτικός τομέας και καπιταλιστικά συμφέροντα γαρ…-, η δε υποχρηματοδότηση των δομών υγείας που παραμένουν δημόσιες επιτείνεται συνεχώς. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι αυξάνονται συνεχώς (20% με σύνταξη κάτω από το όριο διαβίωσης) και σήμερα περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και για την διατροφή τους, τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια του Δήμου Στοκχόλμης έχουν φέτος διπλάσιους εγγεγραμμένους από ό,τι το 2022, ενώ αρκετοί ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Μάλιστα, οι άστεγοι έχουν αρχίσει να φτιάχνουν και συλλόγους. 

Ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια στη Σουηδία γιγαντώνεται «μια νέα οικονομική και κοινωνική τάξη, αυτή των νεόπτωχων». Για πάνω από 10 χρόνια η Σουηδία συγκαταλέγεται στις ευρωπαϊκές χώρες με την ταχύτερη ανάπτυξη ταξικών ανισοτήτων και σήμερα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από ποτέ με βάση τους σχετικούς δείκτες ανισότητας (το 2014 ήταν πρώτη μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, το 2018 πρώτη μεταξύ χωρών της ΕΕ κ.ο.κ.). Οι κάτοικοι υποβαθμισμένων συνοικιών νιώθουν όλο και πιο περιθωριοποιημένοι σε μια χώρα που τους υποσχέθηκε ίση μεταχείριση.

Κατά τα άλλα βέβαια, για την «ισχυρή Σουηδία» λεφτά υπάρχουν: ετοιμάζεται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, δήλωσε πρόσφατα ότι θα αυξήσει τον αμυντικό της προϋπολογισμό κατά 28% κι ανακοίνωσε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων.

Εν τω μεταξύ, όλα τα παραπάνω αποτελούν την πραγματική εγκληματικότητα, τη μεγαλοεγκληματικότητα, αλλά αυτή η πραγματικότητα μετατρέπεται σε αόρατη καθώς οι μεγαλοεγκληματίες που καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους την εξουσία.

Τα παραπάνω, ωστόσο, όλα αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών, αποτελούν το «θρεπτικό υλικό», την «εκρηκτική ύλη» που τροφοδοτεί τη μικροεγκληματικότητα στην οποία αναφέρονται: τις συμμορίες, το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τα όπλα και τελικά τον θάνατο στη Σουηδία. Η εγκληματικότητα συνδέεται με τη φτώχεια, όχι με την καταγωγή του φτωχού.

Αυτή η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Σουηδών κυρίως την τελευταία 20ετία κάνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια να συσσωρεύεται, ενώ στη μεγάλη πλειονότητα παραμένει βαθιά ριζωμένη η επιθυμία για διατήρηση ενός ισχυρού δημόσιου κοινωνικού κράτους, παρά τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα που διατρέχει όλα τα κυβερνητικά (και wannabe κυβερνητικά) κόμματα.

Ρατσισμός και άνοδος Ακροδεξιάς

Παράλληλα, όπως σε όλη την Ευρώπη, άρχισε να καλλιεργείται από τα πάνω και ο ρατσισμός. Ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και ο φασισμός εξυπηρετούσαν κι εξυπηρετούν διεθνώς συγκεκριμένες ανάγκες της αστικής τάξης: α) διαίρει και βασίλευε, ώστε να στρέφονται οι φτωχοί ενάντια στους εξαθλιωμένους, για τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ντόπιων και μεταναστών, β) πολιτικό αντίβαρο στην Αριστερά και προσπάθεια εκτροπής του κόσμου σε ακίνδυνες για το σύστημα ιδέες, γ) πολιτική εναλλακτική, μπροστά στη φθορά Σοσιαλδημοκρατίας και Δεξιάς και ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που το σύστημα επιζητεί όλο και πιο επιθετική μεταφορά του πλούτου από τους «κάτω» στους «πάνω», που δεν κάνει και δεν διαπραγματεύεται παραχωρήσεις, που βρίσκει όλο και πιο ενοχλητική την παρουσία και της παραμικρής αντίστασης και υποχρεώνεται να ασκεί όλο πιο αυταρχική, κατασταλτική και μιλιταριστική πολιτική για να πετύχει τα παραπάνω.

Έτσι άρχισαν να προωθούνται και να βρίσκουν απήχηση και οι απόψεις της Ακροδεξιάς («Σουηδοί Δημοκράτες»). Αυτοί οι «φασίστες με γραβάτα» ιδρύθηκαν το 1988, εν πολλοίς από στελέχη νεοναζιστικών οργανώσεων της δεκαετίας του ’70 και του ’80, αλλά μέχρι τις αρχές του 2000 θεωρούνταν «ακίνδυνοι γραφικοί» με μηδενική σχεδόν απήχηση. Εξέλεξαν βουλευτές για πρώτη φορά  το 2010 (5,7%) κι έκτοτε έχουν ανοδική πορεία. Στα λόγια υπερασπίζονται το κοινωνικό κράτος (φυσικά «μόνο για Σουηδούς»), αλλά πρόκειται για προκάλυμμα (άλλωστε οποτεδήποτε επιστρατεύεται ο ρατσισμός, υπάρχει από πίσω η στήριξη αστικών συμφερόντων): στην πράξη υιοθετούν κι αυτοί το νεοφιλελεύθερο δόγμα, υποστηρίζουν τη στήριξη των καπιταλιστών («της επιχειρηματικότητας») και τάσσονται ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, που αποτελούν «βάρος για τη σουηδική οικονομία». Κυρίως όμως προβάλλουν πολύ την αντιμεταναστευτική ρητορική κόντρα στην πολυπολιτισμικότητα και ζητήματα καταστολής («νόμου και τάξης»), ενώ ζητούν ενίσχυση της αστυνομίας και του στρατού. Σήμερα αποτελούν 2η δύναμη στο Κοινοβούλιο (20,5% στις εκλογές 2022) και στηρίζουν την κυβέρνηση μειοψηφίας της Δεξιάς. Το 2022 έκαναν σημαία ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την … κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.

Αντί να βρίσκονται εκτός νόμου για τις μισανθρωπικές απόψεις τους (ιδού άλλη μια εκδοχή της μεγαλοεγκληματικότητας), συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα και καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, με «γραμμή» φυσικά της αστικής τάξης.

Την τελευταία 10ετία αυτή η σχετικά ανοικτή μεταναστευτική στάση έχει αλλάξει, με το σουηδικό κράτος να δυσκολεύει τις δυνατότητες «ενσωμάτωσης» των μεταναστών, επικαλούμενο την «εγκληματικότητα». Το 2015 έφτασαν στα σύνορα της χώρας 163.000 μετανάστες αιτούντες άσυλο από τη Συρία και χώρες της Αφρικής. Η πλειονότητα των αιτήσεων άδειας εισόδου και χορήγησης ασύλου απορρίφθηκαν και δεκτός έγινε ελάχιστος αριθμός προσφύγων, κατ’ επιταγή της ΕΕ. 

Από το 2022 η «δεξιά πολυκατοικία» και τα ΜΜΕ ξεσάλωσαν: «περισσότερος ρατσισμός και καταστολή στους μετανάστες, γιατί είναι ανεπίδεκτοι ενσωμάτωσης κι ευθύνονται για την εγκληματικότητα». Η κυβέρνηση Δεξιάς-Ακροδεξιάς εξήγγειλε μειωμένη πρόσβαση των νέων μεταναστών στα επιδόματα κι ελαχιστοποίηση υποδοχής των αιτούντων άσυλο, λόγω προβλημάτων ενσωμάτωσης. 

Τα γνωστά σε εμάς επιχειρήματα τύπου «δεν χωράμε άλλους» έκαναν θραύση. Για δεκαετίες η Σουηδία «χωρούσε» εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, αλλά σήμερα ξαφνικά με παρόμοιο αριθμό μεταναστών «δεν χωράει», όπως και στην Ελλάδα στις αρχές του ’90 «χώρεσαν ξαφνικά» 1,5 εκατ. Αλβανοί μετανάστες και στα μέσα του 2000 δεν «χωρούσαν» οι μετανάστες από τη Μ. Ανατολή, παρόλο που ο αριθμός των μεταναστών αθροιστικά ήταν ίδιος ή μικρότερος. Είναι προφανές ότι αυτό που άλλαζε και αλλάζει είναι η στάση των καπιταλιστών και όχι κάποιο δήθεν «αντικειμενικό πρόβλημα».

Πριν 1,5 μήνα η Σουηδία ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει αυστηρά μέτρα κατά των «παράνομων μεταναστών», ανακοίνωσε αυστηρούς ελέγχους των μεταναστευτικών πληθυσμών, μέχρι και ελέγχους DNA. Οι «παράνομοι μετανάστες» θα τιμωρούνται με απελάσεις και με αποκλεισμό από δομές του κράτους πρόνοιας, όπως από το σύστημα υγείας. Κι επειδή… όλα εδώ πληρώνονται για τους Έλληνες ρατσιστές, οι σουηδικές αρχές ενοχοποιούν ως αρχηγούς των αντιμαχόμενων φατριών έναν Έλληνα κι έναν Κούρδο, μετανάστες αμφότεροι β’ γενιάς… 

Πρόκειται πιθανά για πιο ήπια αντιμεταναστευτική πολιτική από αυτή της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που κυβέρνησε (Σαμαράς) ή κυβερνά (Μητσοτάκης) που έχουν διακηρυγμένο στόχο «να κάνει τον βίο αβίωτο στους μετανάστες». Ο τελευταίος έφτασε να καίει τους μετανάστες ζωντανούς στα δάση και να τους κατηγορεί για εμπρησμό, να τους πνίγει στα χωράφια της Θεσσαλίας και στην Πύλο, να τους βάζει φυλακή για «δουλεμπόριο». Αλλά βλέπουμε και τα κοινά της πολιτικής των δυο χωρών, που δείχνουν συνολικά τη «δυτική» κατεύθυνση: πρέπει να κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των μεταναστών. 

Παρόμοια (ρατσιστική) κατεύθυνση έχουν πάρει και τα υπόλοιπα σκανδιναβικά κράτη: νεοφιλελευθερισμός, αποψίλωση και φθορά της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοσιαλδημοκρατίας, ξήλωμα κοινωνικών κεκτημένων, ρατσισμός, άνοδος της Ακροδεξιάς. Στην Φινλανδία η Ακροδεξιά έπιασε 17,5%. Στη Νορβηγία 11,6% αλλά το 2009 είχε φτάσει και στο 23%, στη Δανία 8% (το 2015 έφτασε και στο 21%) αλλά με δυνατότητα ενίσχυσης, καθώς εκεί ασκεί την εξουσία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού (Σ/Δ, Φιλελεύθεροι και Δεξιά). Σε Νορβηγία, Φινλανδία και Δανία η Ακροδεξιά μέχρι πριν λίγα χρόνια συγκυβερνούσε. 

Σε μεγάλο βαθμό η ενίσχυση των φασιστικών δυνάμεων στις χώρες αυτές έγινε γνωστή μέσα από τα αποτελέσματά της: όταν ο νεοναζί Μπρέιβικ δολοφόνησε 77 ανθρώπους, από τους οποίους οι 69 νεολαίοι που κατασκήνωναν σε κάμπινγκ του Εργατικού Κόμματος το 2011. 

Μέσα από τα παραπάνω είναι σαφές πως ο ρατσισμός είναι πλέον κατεστημένο από τα πάνω, και είναι λογικό να επηρεάζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Προπαγάνδα και πραγματικότητα

Η Ακροδεξιά υποστηρίζει πως οι πολιτικές ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό τα τελευταία 30 χρόνια έχουν φέρει στην χώρα χιλιάδες κακοποιά στοιχεία. Όπως συνήθως, φασίστες και αλήθεια δεν συναντώνται πουθενά, αποτελούν παράλληλες ευθείες. 

Το ίδιο όμως ισχυρίζεται και η δεξιά κυβέρνηση αλλά και η ηγεσία της σουηδικής αστυνομίας, που επίσης κλασικά υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα.

Πρώτον, αυτή η εικόνα ακραίας έξαρσης της εγκληματικότητας είναι πλασματική. Το μπλοκ Δεξιάς-Ακροδεξιάς έχει καλλιεργήσει αυτή την εικόνα για να προωθεί τις ρατσιστικές ιδέες και πρακτικές, δήθεν για την πάταξή της, αλλά και γενικότερα για να προωθήσει την αντιδραστική ατζέντα «νόμου και τάξης». Οι ντόπιοι στην πλειονότητά τους δεν αντιμετωπίζουν επιδείνωση των σχέσεών τους με τους μετανάστες και συνυπάρχουν αρμονικά ακόμα και σε περιοχές όπου ζουν μεγάλα ποσοστά μεταναστών. Από την άλλη πλευρά, η Δεξιά υπουργός Μετανάστευσης αποφαινόταν λίγο καιρό πριν ανερυθρίαστα και θρασύτατα πως… 2 στους 3 μετανάστες στην Ευρώπη δεν χρειάζονται προστασία και άσυλο. Μετά από μια τέτοια ρητή «ετυμηγορία» και την όλη υπερ-ρατσιστική στάση των κυβερνητικών, η σημερινή υστερία μοιάζει προσχεδιασμένη. 

Δεύτερον, η εγκληματικότητα δεν είναι «προνόμιο» μόνο των μεταναστών, αλλά αφορά τους φτωχούς ντόπιους και μετανάστες. 

Τρίτον, η συμμετοχή των μεταναστών στις «συμμορίες» φαίνεται ότι αφορά κυρίως μετανάστες β’ γενιάς (γεννημένους δηλ. στη Σουηδία, Σουηδούς πολίτες) από γκετοποιημένες περιοχές, που δημιουργήθηκαν από τις πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών και τον κρατικό ρατσισμό, που οδηγεί τους μετανάστες σε μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας. 

Η Σουηδία φιλοξενεί πάνω από 1,5 εκατομμύριο μετανάστες (50% Ευρωπαίους και 50% από χώρες κυρίως της Αφρικής και της Μ. Ανατολής), οι αρχές υπολογίζουν τους «παράνομους μετανάστες» σε 100.000, ενώ όλοι μαζί οι συμμετέχοντες σε συμμορίες εκτιμώνται σε 30.000. 

Διάφορα άρθρα στα αστικά μίντια συνέδεαν άλλωστε πέρυσι την εγκληματικότητα με τη μουσική «γκάνγκστα ραπ» που εμφανίστηκε στη σουηδική μουσική σκηνή τα τελευταία 30 χρόνια, γεννημένη μέσα στις φτωχές συνοικίες των μεγάλων πόλεων. Ενώ είναι τελείως ηλίθια η ενοχοποίηση της μουσικής (και εμπνευσμένη από τις ΗΠΑ), αποκαλύπτει άθελά της η αστική δημοσιο…καφρίλα ότι το πρόβλημα έχει ρίζες και αφορά τους «ενσωματωμένους μετανάστες» β’ γενιάς και όχι τον Σύριο πρόσφυγα εργάτη που ήρθε πριν 5 χρόνια και δεν ξέρει καν τη γλώσσα, πολύ δε περισσότερο δεν ακούει γκάνγκστα ραπ (και δη σουηδική).

Τέταρτον, στη Σουηδία 1 στους 5 κατοίκους είναι μετανάστης που έχει γεννηθεί στο εξωτερικό, αλλά έτσι ήταν πάνω-κάτω και τις προηγούμενες δεκαετίες και δεν είχε αυξηθεί η εγκληματικότητα. Οι μεταναστευτικές ροές ήταν ανέκαθεν σχετικά σημαντικές, ενισχύθηκαν μετά το 1986, έφτασαν στο «πικ» τους το 2007-2014 (τα χρόνια δηλαδή της οικονομικής κρίσης) κι έκτοτε εμφανίζουν σχετικά πτωτική πορεία. Άρα τι σχέση έχουν η μετανάστευση με την άνοδο της εγκληματικότητας; Απολύτως καμία. 

Στη Γερμανία, για παράδειγμα, 1 στους 4 κατοίκους σχεδόν είναι μετανάστης και δεν παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητας. Είναι δηλαδή ξεκάθαρα φαινόμενο που συνδέεται άρρηκτα με την οικονομική-ταξική πολιτική που φτωχαίνει τους φτωχούς για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους. Εν τω μεταξύ, η Σουηδία σήμερα είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και η 1η σε  περισσότερους εκατομμυριούχους ανά 100.000 κατοίκους. Αλλά αυτούς υπερασπίζεται η Ακροδεξιά, γι’ αυτό κατηγορεί τους φτωχούς, τα θύματα του πολέμου, της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής.

Πέμπτον, οι μη Σουηδοί κρατούμενοι, είναι λιγότεροι σήμερα από ό,τι πριν 10 χρόνια, άρα σίγουρα δεν ευθύνονται για την όποια αύξηση της εγκληματικότητας. Η λογική δείχνει και πάλι προς την κατεύθυνση ότι Σουηδοί υπήκοοι είναι αυτοί που αυξάνουν την εγκληματικότητα.

Είναι σαφές ότι η μετανάστευση δεν συνδέεται με την εγκληματικότητα, που οφείλεται στην φτωχοποίηση και την συνεχή άνοδο των ανισοτήτων. Το ότι η φτωχοποίηση χτυπάει πολύ πιο άνισα τους μετανάστες στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη οφείλεται στον ρατσισμό, όχι στη μετανάστευση. 

Εν τω μεταξύ, ακόμα και χωρίς την παρέμβαση του στρατού, σίγουρα οι μετανάστες θα υποφέρουν περισσότερο από την αστυνομία. Είναι πανευρωπαϊκή η γραμμή. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίσουν να δέχονται πρόσφυγες γιατί χρειάζονται εργατικά χέρια, αλλά θα εντείνουν τους περιορισμούς, τα πογκρόμ, τον ρατσισμό, γιατί χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια και με όρους που θέτουν τα ίδια τα κράτη. 

Ο ρατσισμός και τα ψέματά του είναι αυτά που καλούμαστε να καταπολεμήσουμε, μαζί με τις κυβερνήσεις και τους φασίστες που τον σιγοντάρουν και το σύστημα που τον γεννά. Γιατί ο ρατσισμός διαιρεί την εργατική τάξη, που έχει ενιαία συμφέροντα, και υποβαθμίζει τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα όλων. Ντόπιοι και μετανάστες έχουμε κοινά προβλήματα, βιώνουμε όλοι τη φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια και με κοινούς αγώνες μόνο μπορούμε να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες απέναντι στην αστική εξουσία.

ΠΗΓΕΣ

1. https://www.quora.com/How–bad–is–migrant–gangs–crime–in–Sweden–and–how–does–this–impact–the–lives–of–ordinary–Swedes
2. https://www.rovespieros.gr/sweden–proti–stin–anisotita–metaxu–ftoxon–plousion/
3. https://skra–punk.com/2017/12/18/metanastefsi–sti–souidia–o–ratsismos–ke–dyskolies–stin–efarmogi–politikon–anochis/
4. https://analyst.gr/2020/06/19/to-metanastevtiko-provlima-tis-souidias/
5. https://www.aftonbladet.se/
6. https://politic.gr/diethni/souidia–vgazei–strato–stous–dromous–kata–tis–egklimatikotitas–kamia–chora–stin–evropi–den–vlepei–kati–tetoio/
7. https://www.files.ethz.ch/isn/102834/17.pdf
8. https://jacobin.com/2019/08/sweden-1970s–democratic–socialism–olof–palme–lo
9. https://www.thelancet.com/journals/lanepe/article/PIIS2666-7762(23)00028-5/fulltext#:~:text=Sweden‘s%20Gini%2Dcoefficient%E2%80%94a%20measure,society%2C%20which%20Sweden%20is%20facing.
10. https://flight.com.gr/sweden–the–army–on–the–streets–to–help–in–the–fight–against–gangs/#:~:text=%CE%97%20%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B5%20%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1,%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF.
11. https://www.thecommunists.net/worldwide/africa–and–middle–east/protesters–torch–swedish–embassy–in–baghdad–over–quran–burning/
12. https://www.euractiv.com/section/politics/news/sweden–to–crackdown–on–irregular–migrants/
13. https://www.naftemporiki.gr/kosmos/1519775/soyidia–i–koyrdiki–alepoy–kai–o–ellinas–sto–epikentro–tis–exarsis–tis–vias/
14. https://www.kathimerini.gr/world/562643410/ekrixi–vias–sti–soyidia–o–prothypoyrgos–kalei–ton–strato/
15. https://www.capital.gr/diethni/3735419/souidia–toulaxiston-10-sullipseis–sta–epeisodia–meta–to–kapsimo–tou–koraniou–apo–irakino–prosfuga/
16. https://tvxs.gr/news/kosmos/soyidia–o–stratos–etoimazetai–na–vgei–stoys–dromoys–aimatiri–klimakosi–tis–vias–ton–symmorion/
17. https://www.dw.com/de/schweden–will–armee–gegen–bandenkriminalit%C3%A4t–einsetzen/a-66966369
18. https://iskra.gr/protofanis–apofasi–sti–souidia–vgazei–ton–strato–stous–dromous–kontra–stis–symmories/
19. https://thepressproject.gr/souidia–eklogiko–nterbi–sti–skia–tis–egklimatikotitas/
20. https://thepressproject.gr/tragiki–afxisi–tis–akrodexias–sti–souidia–defteri–politiki–dynami–ti–deichnoun–oi–dimoskopiseis/
21. https://iskra.gr/tourkia–edose–prasino–fos–gia–entaxi–souidias–sto–nato–ta–pire–ola/
22. https://iskra.gr/synagermos–sti–souidia–apetrapi–teleftaia–stigmi–tromokratiki–epithesi–me–stocho–ton–prothypourgo/
23. https://www.in.gr/2023/09/12/world/souidia–vazei–lefta–gia–na–mpei–sto–nato/
24. https://iskra.gr/chezbolach–livanou–apaitei–na–apelathei–i–presveftria–tis–souidias/
25. https://iskra.gr/ipa–choris–chronodiagramma–i–egkrisi–eisodou–souidias–sto–nato–apo–tourkia/
26. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11865017&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
27. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10623815&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
28. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4813951&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
29. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10095177&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91
30. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12269880&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91+%2B%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%A3
31. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11395866&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%97%CE%94%CE%99%CE%91+%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3
32. https://rproject.gr/article/panorama–tis–eyro–kalpishttps://rproject.gr/article/panorama–tis–eyro–kalpis
33. https://www.in.gr/2023/09/29/world/polemos–symmorion–sti–souidia–etoimi–na–katevasei–strato–stous–dromous–kyvernisi/
34. https://www.liberal.gr/diethni–themata/soyidia–metanasteytiko–montelo–katerreyse–apo–tis–symmories
    https://www.kathimerini.gr/world/562092613/soyidia–me–akrodexia–stirixi–i–nea–kyvernisi/
35. https://www.capital.gr/diethni/3741199/ellinas–ston–polemo–summorion–sti–souidia–poios–einai–o–greken–pou–skotonetai–me–tin–kourdiki–alepou/
36. https://www.liberal.gr/diethni–themata/soyidia–syndromi–toy–stratoy–gia–tin–antimetopisi–ton–symmorion
37. https://www.avgi.gr/diethni/427578_pyrinokiniti–kybernisi–me–akrodexia–stirixi
38. https://www.documentonews.gr/article/soyidia–h–kyvernisi–kalei–ton–strato–na–paremvei–enantia–stis–symmories–poy–exoyn–aimatokylisei–tin–xora/
39. https://www.cnn.gr/kosmos/story/384295/souidia–ti–isxyei–gia–to–strato–stous–dromous–kai–ti–efere–tin–ekriksi–tis–egklimatikotitas
40. https://theconversation.com/swedish–gangsta–rap–exposes–a–dark–side–of–the–country–some–would–rather–ignore-169597
41. https://www.nytimes.com/2022/01/07/arts/music/einar–sweden–rap.html
42. https://en.wikipedia.org/wiki/Immigration_to_Sweden
43. https://www.statista.com/statistics/523293/immigration–to–sweden/
44. https://www.macrotrends.net/countries/SWE/sweden/net–migration
45. https://www.scb.se/en/finding–statistics/statistics–by–subject–area/labour–market/labour–force–surveys/labour–force–surveys–lfs/pong/statistical–news/labour–force–surveys–lfs–june-2022/
46. https://tradingeconomics.com/sweden/youth–unemployment–rate
47. https://www.government.se/government–of–sweden/ministry–for–foreign–affairs/diplomatic–portal/diplomatic–guide/9.-respect–for–the–local–laws–and–regulations/9.3-narcotics#:~:text=The%20Swedish%20Penal%20Law%20on,offence%20is%20a%20substantial%20fine.
48. https://www.statista.com/statistics/1314884/sweden-non-swedish-citizens-sentenced-imprisonment/?fbclid=IwAR3ocwcsx17bTQ7Ldd_0skiQMI5Mnhk-48zGWS9D5UAMEnhdZ7gj-QREtBw
49. Wikipedia κ.ά.

Με ανακοινώσεις τους οι τρεις βασικές παρατάξεις (Συμμαχία, Συσπείρωση & ΔΑΚΕ) δημιουργούν περιχαρείς το ενωτικό διαπαραταξιακό ψηφοδέλτιο που προτάθηκε από τη ΣΥΜΜΑΧΙΑ, προκειμένου να αναδειχτεί εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ του ΕΦΚΑ και καλούν να υπερψηφιστούν οι υποψήφιοι τους.

Η φιλοδοξία των συστημικών παρατάξεων να εκπροσωπηθούν στα υψηλά πατώματα της Διοίκησης τις οδήγησε σε μια συμφωνία, όπου η φιλοκυβερνητική ΔΑΚΕ θα είναι ο διαμεσολαβητής μεταξύ συνδικάτου και κυβέρνησης. Εξάλλου η ΔΑΚΕ, όπως και πρωτύτερα η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, έκαναν τις αναγκαίες κουβέντες στα υπουργεία και τα γραφεία των διοικητών, πολύ πριν οι εργαζόμενοι αποφασίσουν τι να πράξουν για τα συμφέροντά τους.

Η ανάγκη να ικανοποιήσουν τις επιδιώξεις τους, οδήγησε πολύ εύκολα τη Συμμαχία και την ΠΑΣΚΕ να υποχωρήσουν για άλλη μια φορά στις αντεργατικές διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη για τις ηλεκτρονικές εκλογές, γιατί η ΔΑΚΕ δηλώνει δημόσια ότι συμφωνεί με τον αντεργατικό νόμο, που θέτει πληθώρα εμποδίων στη λειτουργία των συνδικάτων.

Η ΔΑΚΕ εγκαλεί τις αριστερές παρατάξεις της ΠΟΣΕ (ΡΑΚ και ΔΑΣ) ότι επικεντρώνουν την “κριτική τους στο περιτύλιγμα”, δηλαδή την εκλογική διαδικασία, όταν είναι γνωστό ότι η κριτική που έχει ασκηθεί στο νόμο Χατζηδάκη αφορά το αντιδραστικό περιεχόμενου του νόμου, μαζί με τις ηλεκτρονικές εκλογές.

Επισημαίνουμε πάλι εδώ μερικές από τις διατάξεις: ηλεκτρονικές εκλογές στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων, γενικές συνελεύσεις με ηλεκτρονική ψηφοφορία και πλειοψηφία 50%+1 για να πάρουμε αποφάσεις, προωθείται η απαγόρευση των καταλήψεων χώρων και εισόδων καθώς και η άσκηση ψυχολογικής βίας (!), δημιουργείται στο Υπ. Εργασίας μητρώο μελών των σωματείων, δηλαδή φακέλωμα και καταργεί τις ενημερώσεις των συνδικάτων, του πίνακα ανακοινώσεων και της αφισοκόλλησης στο χώρο δουλειάς.

Κάπως έτσι αποφασίστηκε το “ενωτικό” ψηφοδέλτιο για να “ακούγεται ισχυρή και δυνατή η φωνή των εργαζομένων στο ανώτατο όργανο διοίκησης του φορέα μας”.

Η φωνή μας ήταν τόσο δυνατή, που ο πρώην διοικητής έκανε σχεδόν ένα χρόνο να δεχτεί τους εκπροσώπους της Ομοσπονδίας μας και μάλιστα μια μέρα πριν παραιτηθεί προφανώς για άλλα αξιώματα.

Όσο συρόμαστε σε υποχωρήσεις σαν εργαζόμενοι και σαν συνδικάτα απέναντι στις κυβερνητικές επιδιώξεις, τόσο θα “ξεδοντιάζονται” τα συνδικάτα και θα χειροτερεύει η ζωή μας.

Η συμμετοχή των εργαζομένων στις εκλογές με το ηλεκτρονικό περιτύλιγμα κρύβει ένα θανάσιμο περιεχόμενο για τα σωματεία μας και την ίδια την ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ κι αν η ηγεσία της δεν το αντιλαμβάνεται τότε “όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”!