Σε συνθήκες αύξησης της αποχής, τα εκλογικά αποτελέσματα της 25ης Ιούνη επιβεβαιώνουν τη διαμόρφωση ενός δεξιόστροφου πολιτικού σκηνικού και ενός αρνητικού συσχετισμού για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η επανεμφάνιση  φασιστικού συνδυασμού στη Βουλή, μαζί με την είσοδο ακροδεξιών, θρησκόληπτων και συντηρητικών κομμάτων, είναι το νέο στοιχείο που χρειάζεται να σημάνει συναγερμό. Η παγίωση αυτού του αρνητικού συσχετισμού θα εξαρτηθεί από την κίνηση και την απάντηση της εργατικής τάξης, του κινήματος και της Αριστεράς.

Η ΝΔ παρότι χάνει 300.000 ψήφους αναδεικνύεται ξανά ως το κόμμα, που θα συνεχίσει την επόμενη μέρα των εκλογών την επίθεση για λογαριασμό της αστικής τάξης και του συστήματος. Ο νέος εκλογικός νόμος της δίνει ισχυρή αυτοδυναμία να προχωρήσει στις σαρωτικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έχει ήδη εξαγγείλει, αλλά όχι την παντοδυναμία που επιζητούσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που υφίσταται περαιτέρω απώλειες των ποσοστών του προς την Πλεύση Ελευθερίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μπαίνει ανοιχτά σε κρίση. Η συντριπτική του ήττα οφείλεται στη συνεχιζόμενη δεξιά μετατόπιση, στην πλήρη υποταγή του στο κεφάλαιο και στην περαιτέρω απαξίωση του στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων. Η ηγεσία του προσπαθώντας να κερδίσει τη λεγόμενη μεσαία τάξη, έχασε μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης, που ήταν η βάση του σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ διασώθηκε προσωρινά σε αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις σαν συμπλήρωμα στις αστικές επιδιώξεις και μάλιστα ξεπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ σε δέκα εκλογικές περιφέρειες. Τα σενάρια διαφόρων ευκαιριακών συνεργασιών είναι ξανά ανοιχτά με τον Σύριζα, ενώ αρκετά στελέχη του γλυκοκοιτάζουν ή/και αναλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις με τη Νέα Δημοκρατία.

Παρά την καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης, η επανεμφάνιση των φασιστών του συνδυασμού “Σπαρτιάτες” στη βουλή με τη στήριξη εκατοντάδων χιλιάδων ψήφων, πατάει πάνω στην ακροδεξιά ατζέντα της ΝΔ σε εθνικά θέματα και μεταναστευτικό-προσφυγικό, στην προβολή των φασιστών όλη την προηγούμενη περίοδο για τις τροπολογίες αποκλεισμού Κασιδιάρη. Οφείλεται στην όξυνση της κρίσης και τη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, βαραίνει κυρίως την Aριστερά που δεν πρόβαλλε ως πειστική λύση απέναντι στο σύστημα. Εν όψει της ανελέητης επίθεσης που θα δεχτεί η εργατική τάξη, το σύστημα χρειάζεται και θα αξιοποιήσει τη παρουσία τους μέσα και έξω από τη βουλή για τη καταστολή των αγώνων και του κινήματος όποτε αυτό καταστεί αναγκαίο.

Οι συνδυασμοί “Νίκη” και “Ελληνική Λύση” που ενισχύθηκαν από την εκκλησία και ακροδεξιούς, συντηρητικούς κύκλους συμπληρώνουν το δεξιόστροφο σκηνικό.

Την επόμενη περίοδο που η κρίση θα οξυνθεί και η νεοφιλελεύθερη επίθεση στα εργατικά και λαϊκά στρώματα θα ενταθεί, άμεσο καθήκον είναι οι πρωτοβουλίες για ένα ισχυρό αντιφασιστικό μέτωπο μπροστά στον κίνδυνο ανασύνταξης ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.

Το ΚΚΕ αύξησε ελάχιστα τα ποσοστά του, είναι η μόνη αριστερή εξαίρεση στη βουλή, αλλά δεν ενισχύθηκε από την νέα πτώση του Σύριζα, παρότι πρόβαλλε ως «η μόνη λαϊκή αντιπολίτευση» όλη την προεκλογική περίοδο. Η επιμονή του να εμφανίζεται ως μελλοντική λύση κάποτε που θα «αλλάξουν οι συσχετισμοί», ενώ προς το παρόν αντιμάχεται κάθε άλλη αριστερή και κινηματική επιλογή, δεν του επιτρέπει να προβάλει ως αντίπαλο δέος στην επέλαση της δεξιάς του Μητσοτάκη και το κατατάσσει αντικειμενικά στις αβλαβείς για το σύστημα δυνάμεις.

Η Πλεύση Ελευθερίας που δεν θέλει να ανήκει στην Αριστερά αλλά ψηφίζεται κατά πλειοψηφία από κόσμο της Αριστεράς, κατάφερε να μπει στη βουλή, παίρνοντας ψήφους και από τον Σύριζα και από το Μέρα 25 και με μεγάλη προώθηση από τα ΜΜΕ ως τάχα αντισυστημική δύναμη, ενώ το κόμμα του Γ. Βαρουφάκη δεν κατάφερε τελικά να φτάσει το όριο του 3%, πληρώνοντας τον θολό σοσιαλδημοκρατικό του λόγο.

Η Ανταρσύα είχε σημαντική απώλεια ψήφων, κάνοντας χαμηλή εκλογική καταγραφή αναντίστοιχη με την πραγματική πολιτική της επιρροή στο κίνημα και την Αριστερά. Δεν  πρόβαλε ως πειστική αριστερή απάντηση σε ένα δεξιο-ακροδεξιό σκηνικό και αυτό χρειάζεται να γίνει στοιχείο αυτοκριτικής στην περίοδο που έρχεται. Η συζήτηση για το νέο μέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που προβάλλει ως η μόνη απάντηση δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στις οργανώσεις που ανήκουν ή στηρίζουν Ανταρσύα.

Επόμενα βήματα

Το εργατικό κίνημα δεν έχει ηττηθεί, ούτε υπάρχει μια ξαφνική συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Απέναντι στα εκατομμύρια δεξιών και ακροδεξιών ψηφοφόρων βρίσκονται τα εκατομμύρια που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη, στις εργατικές, φοιτητικές και αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Οι εργαζόμενοι/ες και η νεολαία θα ξανακατέβουν στο δρόμο, χρειάζονται όμως τότε μια ορατή πολιτική στήριξη και εναλλακτική από τις δυνάμεις της επαναστατικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Ο σεχταρισμός αλλά και ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής για τη συγκρότηση ενός μετώπου πρέπει να αποφευχθούν, αν θέλουμε να ξαναγίνουμε πειστικοί στον κόσμο μας και να δείξουμε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Κανένα ρεφορμιστικό κόμμα δεν πρόκειται να συγκροτήσει ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.

Κόντρα στις σκληρές νεοφιλελεύθερες επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης χρειάζεται σαν αντίπαλο δέος ένα ισχυρό εργατικό κίνημα και πολιτική απάντηση από μια μαχητική επαναστατική Αριστερά.

Το Κόκκινο Νήμα θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις σε μια τέτοια προσπάθεια και καλεί συντροφικά σε μια προσπάθεια συγκρότησης μετώπου της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος που να απαντά στις βασικές επιθέσεις του συστήματος και μιας αποτελεσματικής τακτικής κοινής δράσης απέναντί τους.

Του Στέλιου Φαζάκη

Εθνικισµός, «ούτε αριστερά ούτε δεξιά», συγχρωτισµός µε την άκρα δεξιά

H είσοδος στη Βουλή της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ζωής Κωνσταντοπούλου µε τις εκλογές της 25ης Ιούνη είναι το “παράπλευρο” αποτέλεσµα άλλης µίας σηµαντικής, έµπρακτης βοήθειας του µιντιακού κατεστηµένου στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της Ν∆. Η προώθηση του συγκεκριµένου κόµµατος µε προνοµιακή µεταχείριση από τα ιδιωτικά κανάλια έγινε ξεκάθαρα βάσει σχεδιασµού και σε συνεργασία µε τη Ν∆ για να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως το ΜΕΡΑ25. Το σχέδιο πέτυχε. Το ποσοστό του 2,89 των εκλογών του Μάη έφερε το σχεδόν ανύπαρκτο µέχρι πρόσφατα κόµµα κοντά στην είσοδο του στη Βουλή και τον Ιούνη, παίρνοντας πέντε χιλιάδες λιγότερες ψήφους (165.000), εξασφάλισε ένα ποσοστό 3,17% και είσοδο στη Βουλή µε 8 έδρες. Οι ψήφοι αυτοί προέρχονται κυρίως από δυσαρεστηµένους ψηφοφόρους των παραπάνω, αλλά όχι µόνο…

Η γνωστή συνταγή

Στις κρίσιµες εκλογικές αναµετρήσεις του 2015, είχε ακολουθηθεί από τους καναλάρχες µια παρόµοια µέθοδος. Τότε, για να αντιµετωπιστεί η µεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και να διοχετευθεί αλλού, µε ασφάλεια η «οργισµένη ψήφος», αναγκάστηκαν να δηµιουργήσουν το «Ποτάµι» του φερέφωνού τους Σταύρου Θεοδωράκη. Και εκείνο το εγχείρηµα είχε πετύχει. Το «Ποτάµι» µπήκε στη Βουλή τον Γενάρη του 15, µε ποσοστό 6% και 17 βουλευτές. Στην πραγµατικότητα το Ποτάµι ήταν µία πετυχηµένη διακαναλική εκποµπή µε µικρό κόστος και µεγάλη απήχηση. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το κόµµα  έπαψε να είναι χρήσιµο και διαλύθηκε τελικά το 2019, µε τα µέλη του να βολεύονται σε Ν∆ και ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, στις εκλογές του 2023, δε χρειάστηκε να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια. Επιλέχθηκε το κόµµα της Κωνσταντοπούλου. Η “Πλεύση Ελευθερίας” ενώ δεν υπήρχε πουθενά, τουλάχιστον την τελευταία τετραετία σαν να είχε αναστείλει τη λειτουργία της, ξαφνικά εµφανίζεται οριακά εκτός Βουλής τον Μάη και “ρυθµιστής” της εκλογικής αναµέτρησης της 25ης Ιούλη.

Γιατί τα ΜΜΕ «αγάπησαν» τη Ζωή;

Η Κωνσταντοπούλου αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ µετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015, ιδρύοντας λίγους µήνες αργότερα το δικό της κόµµα. Ήταν λογικό, όπως και για όσους έφυγαν τότε, η κριτική της να είναι σκληρή και να στρέφεται ενάντια στη µνηµονιακή πλέον κυβέρνηση Τσίπρα. Για την “Πλεύση Ελευθερίας”, όπως και για το “Μέρα 25” του Βαρουφάκη, η σκληρή και σχεδόν αποκλειστική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθοριστικό, ταυτοτικό ζήτηµα και παραµένει µέχρι σήµερα τέτοιο, όσο τα δύο αυτά κόµµατα παραµένουν προσωποπαγή, αδυνατώντας να γίνουν φορείς µιας ευρύτερης, συµπαγούς πολιτικής ταυτότητας. Το “Μέρα 25” έχει προχωρήσει περισσότερο, γιατί κατάφερε να έχει κοινοβουλευτική παρουσία και πρόλαβε να σχηµατήσει κοµµατικές δοµές και στελέχη. Παρ’ολα αυτά, έχει ακόµα την ανάγκη να επανέρχεται ξανά και ξανά στα αιτήµατα του ‘15 για να συσπειρώνει τους οπαδούς του, γι’ αυτό και χρησιµοποιεί στην καµπάνια του το µισο-συριζαίικο σύνθηµα “Πρώτη Φορά Ρήξη”.

Η “Πλεύση Ελευθερίας” έµεινε πίσω. Παρέµεινε το “κόµµα της Ζωής” και συνέχισε να επιτίθεται στον ίδιο “εχθρό”, τον ΣΥΡΙΖΑ, που εν τω µεταξύ έχασε την εξουσία το 2019. Μία από τις ελάχιστες παρεµβάσεις της Κωνσταντοπούλου που ακούστηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν∆ ήταν σχετικά µε το σκάνδαλο Novartis και βέβαια οι καταγγελίες της αφορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συναλλαγές του µε δικαστικούς λειτουργούς. Γι’ αυτό βρέθηκαν κανάλια για να τις εκφράσει. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους για να “θυµηθεί” το κατεστηµένο την “Πλεύση”. Η Ν∆ ήθελε να προκαλέσει διαρροή ψήφων και στον ΣΥΡΙΖΑ  και στο ΜΕΡΑ 25. Ιδανικά κρατώντας και τους δύο «µικρούς», Ζωή και Γιάνη, εκτός Βουλής. Στη χειρότερη περίπτωση µάλλον πιστεύουν ότι αν η “Πλεύση” µπει στη Βουλή, θα είναι µια αξιωµατική αντιπολίτευση απέναντι στην αξιωµατική αντιπολίτευση.

‘Οµως το σύστηµα “αγάπησε” τη Ζωή όχι µόνο για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ µένος της. Το κόµµα αυτό, µέσα από την έλλειψη πολιτικής εστίασης και έναν πανικόβλητο οπορτουνισµό, ανέπτυξε πολιτικά χαρακτηριστικά που το εντάσουν πλέον στον εθνικιστικό χώρο µε απεύθυνση σε “αγανακτισµένους και οργισµένους” πολίτες που θέλουν τη “Ζωή στη Βουλή για να τους κάνει άνω-κάτω”. Η Κωνσταντοπούλου, ακολουθώντας την αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραµµή της, πήρε µέρος το 2019 στα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”, πλάι-πλάι µε φασίστες, ακροδεξιούς και λοιπούς “πατριώτες”.

Πλέον το κόµµα της περιλαµβάνει και τέτοιο κόσµο και η επικεφαλής δεν έχει κανένα πρόβληµα µε αυτό, όσο παραµένει η ίδια στην ηγεσία. Ακόµα και σε εκδήλωση της ακροδεξιάς “Ένωσης Αποστράτων Αξιωµατικών” πήγε και µίλησε η Κωνσταντοπούλου. Στο πρόγραµµά τους µπαίνει ακίµα και η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 µίλια. Μια πλεύση ελευθερίας στα βουρκόνερα µε θέση “ούτε δεξιά ούτε αριστερά, µόνο πατριωτικά” και φρασεολογία που χρησιµοποιούν ακροδεξιά κόµµατα, όπως η “Ελληνική Λύση” και η “Νίκη”.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, καµία κριτική παρέµβαση δεν έγινε από τη Ζωή για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθήθηκε. Καµία συµµετοχή σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις για ό,τι συνέβη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Θα µπορούσε αν ήθελε, έστω µόνη της, έστω ως “προσωπικότητα”. Έχει απαρνηθεί όµως πλήρως το Αριστερό της παρελθον, “κλείνοντας το µάτι” στον Μητσοτάκη και τα ΜΜΕ. Έβγαινε και έλεγε ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι µπορεί για την πανδηµία και ζητούσε την πιο ενεργή συµµετοχή της εκκλησίας. Ακολούθησε και το “κίνηµα” των αντιεµβολιαστών για να πάρει κάτι και από εκεί.

Πώς λοιπόν να µην προτιµήσει το σύστηµα την Κωνσταντοπούλου που είναι τόσο “στα µέτρα του”;

Είναι ακριβώς η γραµµή που επιδιώκουν. Μια κριτική ανώδυνη που δεν αµφισβητεί το νεοφιλελεύθερο – εθνικιστικό οικοδόµηµα. Τι θα ψήφιζε µια Κωνσταντοπούλου στη Βουλή για τον φράχτη του Έβρου, τα Rafale και τα F35; Το µεταναστευτικό; Σίγουρα πιο δεξιά και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αρχηγικός αυταρχισµός

Η συµπεριφορά της Κωνσταντοπούλου απέναντι στους υπόλοιπους-ες συνυποψηφίους του κόµµατός της δείχνει και την ιδιοκτησιακή λογική πάνω στην οποία χτίστηκε όλο αυτό. ∆ήλωσε ότι «ο προπονητής αποφασίζει για την οµάδα», αποκλείοντάς τους από εκλόγιµες θέσεις και βάζοντας ανθρώπους της αρεσκείας της και της οικογένειάς της. Ταυτόχρονα στέλνει «καρδούλες» για να φανεί και η ευαίσθητη πλευρά της…

Η συµπεριφορά αυτή, µε τις επακόλουθες καταγγελίες των µελών που αποχώρησαν (κυρίως γυνάικες υποψήφιοι που είχαν βγει πρώτες στο κόµµα) µάλλον επηρέασε αρνητικά τους ψηφοφόρους και η “δυναµική” του κόµµατος υποχώρησε. Κατέπεσε και η δήθεν φεµινιστική στάση της Κωνσταντοπούλου, που δε δίστασε να καρατοµήσει τις συνυποψήφιές της.

Η πολιτική «τερατογένεση» της «Πλεύσης Ελευθερίας» δεν αφορά µόνο αυτό το µκρό κόµµα και ένα µικρό ποσοστό ψηφοφόρων. Έχει τη βάση της στην ήττα της Αριστεράς από το 2015 και µετά και την επέλαση του νεοφιλελευθερισµού σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Πληρώνουµε την καπιταλιστική κρίση που µεταφέρεται στους λαούς και βρισκόµαστε σε κατάσταση υποχώρησης από εργατικά, κοινωνικά κεκτηµένα. Οι αστοί έχουν καταφέρει να µοιάζουν οι διεκδικήσεις µας µη ρεαλιστικές, ενώ ταυτόχονα γιγαντώνουν τον εθνικισµό και τις ιµπεριαλιστικές συγκρούσεις. Μόνη διέξοδος παραµένει η αλληλεγγύη και οι εργατικοί αγώνες.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Στις εκλογές της 25ης Ιούνη η «Νίκη» έλαβε 192.239 ψήφους, περίπου 20.000 περισσότερους από τις εκλογές του Μάη. Είναι το µοναδικό κόµµα (τουλάχιστον από όσα εξέλεξαν βουλευτές) που ανέβασε τον αριθµό των ψήφων σε απόλυτους αριθµούς και σε συνδυασµό µε τη συνολική άνοδο της αποχής αύξησε τα ποσοστά του. Είναι πλέον στη Βουλή ένα ακόµα ακροδεξιό, εθνικιστικό και οµοφοβικό κόµµα – και µάλιστα νεότευκτο και σε ελάχιστο χρόνο. Η κεντρική πολιτική σκηνή, µε τη ∆εξιά και την ακροδεξιά να έχουν συνολικά 50+%, προσλαµβάνει επικίνδυνα χαρακτηριστικά και αυτό το αντιλαµβάνεται ο κόσµος της Αριστεράς και των κινηµάτων. Είναι όµως τόσο «µαύρα» τα πράγµατα;

«Νίκη» = ήττα για τον ορθολογισµό

Το «πατριωτικό κίνηµα Νίκη» στον α’ γύρο των βουλευτικών εκλογών του Μαΐου 2023 συγκέντρωσε ποσοστό 3,69%, µε τα υψηλότερα ποσοστά του στη Βόρεια Ελλάδα (Πιερία 9,15%, Πέλλα 7,18%).

Ο πρόεδρός του ∆ηµήτρης Νατσιός είναι θεολόγος, εκπαιδευτικός και παρουσιαστής εκποµπών εκκλησιαστικού περιεχοµένου. Ίδρυσε το θρησκόληπτο και εθνικιστικπό µόρφωµα στις 17 Ιουνίου 2019 µετά από την υπογραφή της Συµφωνίας των Πρεσπών, έναν µήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2019 – στις οποίες όµως δεν συµµετείχε.

∆εν αυτοπροσδιορίζεται στο φάσµα αριστερά-δεξιά, ενώ προτείνει µια «χριστιανοκεντρική διακυβέρνηση». Σύµφωνα µε το καταστατικό του, δεν γίνονται δεκτά ως µέλη του κόµµατος πρώην πολιτικοί, κυβερνητικά στελέχη και… µασόνοι.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

«Είναι το Κίνηµα το οποίον έχει σκοπό να ενώσει όλους τους Έλληνες οι οποίοι εµφορούνται από πατριωτικό και Ορθόδοξο φρόνηµα για την υπεράσπιση των ιδανικών της Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας του συνόλου του έθνους, των αξιών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστης και του δηµοκρατικού χαρακτήρα του Έθνους-Κράτους, στα πλαίσια του ισχύοντος Συντάγµατος και της νοµοθεσίας» (από το καταστατικό).

Υποστηρίζεται, όπως φαίνεται, από παραθρησκευτικές οργανώσεις, από µονές του Αγίου Όρους και χριστιανορθόδοξες αδελφότητες (οι τελευταίες, µε µαύρη προϊστορία στήριξης από τους ναζί κατακτητές µέχρι την χούντα και τους νεοναζί της ΧΑ). Έχει από γραφικές έως άκρως επικίνδυνες θέσεις για τα έµφυλα θέµατα και τα δικαιώµατα. Προτάσσει το «η Ορθοδοξία και η εκκλησία χέρι χέρι µε την Πολιτεία», αξιοποιώντας αντίστοιχους συµβολισµούς: ανάµεσα στους υποψήφιους είναι και η ανιψιά του…  Παΐσιου, Εζνεπίδου Μαρία.

Οι θέσεις της βασίζονται σε µια γενική έννοια: «Ρωµιοσύνη». Μια µεταφυσική / ιδεαλιστική εκδοχή της θεωρίας περί «υπερτρισχιλιετούς συνέρχειας του έθνους», που θυµίζει το αντιδραστικό γερµανικό ιδεολόγηµα του «Volksgemeinschaft», του «πνεύµατος του λαού». Το αφήγηµα «εθνική ενότητα», που εξισώνει όλες τις κοινωνικές τάξεις· πλούσιοι, φτωχοί, µεσαία στρώµατα «ενώνονται» κάτω από την οµπρέλα της «ρωµιοσύνης» – κάτι που κατά περίπτωση έκανε και κάνει και τµήµα της Αριστεράς, αλλά αυτό είναι άλλο θέµα.

Μεταναστευτικό – προσφυγικό

Εννοείται πως το κόµµα «Νίκη» είναι ενάντια στην είσοδο µεταναστών και προσφύγων στη χώρα: «Το ξερίζωµα του γηγενούς πληθυσµού της πατρίδας µας και η βίαιη υποκατάστασή του από εντελώς ξένο (από απόψεως πολιτισµού, καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας) πληθυσµό δεν είναι καινούρια ιδέα. Επί δεκαετίες, κατά συρροήν παραβιάζονται τα σύνορά µας από παράνοµους απρόσκλητους εποίκους, στους οποίους επιπλέον χαρίζεται ευτελώς η ελληνική ιθαγένεια. Εγκαθιστούν, µε τη σιωπηρή συνενοχή ή και ευλογία του πολιτικού συστήµατος, σκληροπυρηνικά γκέτο στον τόπο προορισµού τους, επιβάλλοντας την ισλαµική σαρία, άκρως επικίνδυνες υγειονοµικές συνήθειες». Πρόκειται για ξενοφοβία και «mainstream» ρατσισµό που δε χρήζουν περαιτέρω σχολιασµού.

Εθνικά – ∆ιεθνή

Όπως τονίζει η «γαιοπολιτική ανάλυση» της «Νίκης»: «Το µουσουλµανικό τόξο στα Βαλκάνια της νεο-οθωµανικής Τουρκίας έχει µόνο ΜΙΑ δύναµη ανάσχεσης: την Ορθοδοξία».

Αναγνωρίζουν µόνο τον όρο «Σκόπια», στα ελληνοτουρκικά έχουν την αναµενόµενη στάση, όπως και στα ελληνοαλβανικά: «∆εν υπάρχει κάποια δήθεν ενιαία “Μακεδονική περιοχή” που τριχοτοµήθηκε, αφού η αρχαία γεωγραφική Μακεδονία συµπίπτει σχεδόν µε την απελευθερωµένη ελληνική επικράτεια. Η Μακεδονία είναι Μία, και είναι Ελληνική – εθνικά και γεωγραφικά.» /  «Η Τουρκία δεν έχει ιστορία παρά µόνο ποινικό µητρώο, και καταλαβαίνει µόνο τη γλώσσα της Ισχύος. Ας τη µιλήσουµε». / «∆ε µπορούµε να συζητούµε για φιλικές σχέσεις και ευρωπαϊκή προοπτική µε την Αλβανία, παραγνωρίζοντας τη συστηµατική εχθρική πολιτική του αλβανικού κράτους και παρακράτους απέναντι στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισµό.»

«Οι χώρες του Βίσεγκραντ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγµα ότι µπορεί µία χώρα να κοιτάζει το συµφέρον της χωρίς να βλάπτει την ευρωπαϊκή συµµετοχή της». Πρόκειται για Αντι-ΕΕ ρητορική εκ δεξιών και µε πρότυπο τις ακροδεξιές κυβερνήσεις του Βίσεγκραντ. Με δυο λόγια, οι θέσεις της «Νίκης» είναι ξεκάθαρα εθνικιστικές – ακροδεξιές.

Οικονοµία

Σύµφωνα µε τη «Νίκη», «Ο Έλληνας είναι ο στοχοποιηµένος πολίτης δεύτερης κατηγορίας. ∆εν χρειάζεται να είσαι αριστερός ή δεξιός για να έχεις ολοκληρωµένη τοποθέτηση για την πατρίδα. Για παράδειγµα, είµαστε εξίσου υποστηρικτές µίας φιλεργατικής νοµοθεσίας που σέβεται τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, όσο και µίας πολιτικής ελάφρυνσης φόρων στις επιχειρήσεις. Επίσης στηρίζουµε τόσο τη δωρεάν µεταπτυχιακή παιδεία όσο και την κατάργηση του πανεπιστηµιακού ψευτοασύλου». Φαντασιώνονται µια οικονοµία µε τα βασικά προϊόντα να είναι «made in Hellas». Για τα των τραπεζών και των δανείων: «[…] στις περιπτώσεις µη εξυπηρέτησης των δανείων (π.χ. λόγω ανεργίας), ο δανειζόµενος θα αναλαµβάνει υποχρεωτική εργασία στο ευρύτερο ∆ηµόσιο µε ειδικό καθεστώς αυξηµένων κρατήσεων, ώστε να υπάρξει υποχρεωτική µακροχρόνια εξυπηρέτηση του δανείου».

Σε κάποιο κοινό, οι win-win θέσεις φαντάζουν ελκυστικές, αλλά βεβαίως είναι ανέφικτες. ∆εν αντέχει σε οποιαδήποτε σύγχρονη ανάλυση η άρνηση των κοινωνικών τάξεων, χέρι χέρι µε εθνικισµό, το δόγµα φτωχοί – πλούσιοι  έχουµε τα ίδια συµφέροντα κάτω από τη σηµαία της νοµιµότητας, της πατρίδας και της ορθοδοξίας… Όσο για την ιδέα της υποχρεωτικής εργασίας για την αποπληρωµή δανείων, πρόκειται µάλλον για ιδέα ναζιστικής έµπνευσης…

Συµπεράσµατα

Η ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της, από τους υπερσυντηρητικούς, τους φιλοµοναρχικούς, τους φιλοχουντικούς µέχρι και τους νεοναζί, ήταν πάντα παρούσα στη δηµόσια σφαίρα, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με µικρότερα ή µεγαλύτερα ποσοστά και µε το µεγαλύτερο τµήµα της διαχρονικά ενσωµατωµένο στη «µεγάλη αγκαλιά» της Ν∆. Ασφαλώς υπάρχει σοβαρό  ποσοστό της κοινωνίας που έχει ακροδεξιές ή/και υπερσυντηρητικές ιδέες. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα του «Σηµείου για τη µελέτη και την αντιµετώπιση της Ακροδεξιάς»2 µας δείχνει πόσο αντιφατικές απόψεις υπάρχουν σε µεγάλα τµήµατα της κοινωνίας:

• 69,8% του πληθυσµού θεωρεί ότι ο αριθµός των µεταναστών στην Ελλάδα είναι υπερβολικός και 58,1% ότι οι µετανάστες/πρόσφυγες από µουσουλµανικές χώρες «απειλούν τον πολιτισµό µας».

• 49,2% µάλλον συµφωνεί για την επαναφορά της θανατικής ποινής.

• 22,3% ότι θα ήταν καλό να υπάρχει η ΧΑ, αρκεί να µην έκανε εγκληµατικές ενέργειες.

• 65,2% συµφωνούν ότι τα παιδιά µεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα πρέπει να έχουν δικαίωµα άµεσης απόκτησης ιθαγένειας.

• 78,1% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι υπάρχει ζήτηµα ρατσιστικής βίας στην ελληνική κοινωνία, ενώ το 16,8% θεωρεί ότι δεν υπάρχει. Από όσους θεωρούν ότι υπάρχει ρατσιστική βία, το 83,7% θεωρεί ότι δεν είναι δικαιολογηµένη, ενώ αντίθετα το 13% τη δικαιολογεί.

Οι πολιτικές θέσεις που, εν προκειµένω, πρεσβεύει η «Νίκη» πριν από κάποιες δεκαετίες θα φάνταζαν από γραφικές και οπισθοδροµικές έως επικίνδυνες. Χωρίς να έχουν πάψει να είναι τέτοιες, τις τελευταίες δεκαετίες ένα κύµα mainstream εθνικισµού, ξενοφοβίας και ρατσισµού -µε καταλυτικό τον ρόλο των ΜΜΕ- από τα µακεδονικά συλαλλητήρια της δεκαετίας του ‘90 µέχρι την άνοδο της ΧΑ στα χρόνια της κρίσης, κανονικοποίησε αυτές τις απόψεις σε ένα µέρος της κοινωνίας – µε τη συνδροµή, βεβαίως των κάθε λογής Βορίδηδων, Αδώνιδων, Κυρανάκηδων και Πλεύρηδων, που µια χαρά τους ενσωµάτωσε και έδωσε πολιτική αξία και υπουργικούς θώκους η ∆εξιά.

Με τη συµφωνία των Πρεσπών και τις προεκλογικές εξαγγελίες της Ν∆ για κατάργησή της να διαψεύδονται µετά το 2019, σε συνδυασµό µε την πανδηµία από το 2020, φούντωσαν στην ελληνική επικράτεια κάθε λογής συνοµωσιολογικά – αντιεµβολιαστικά και εθνικιστικά κινήµατα, µε τη συνδροµή µέρους της Εκκλησίας, σε µια ελληνική alt-right εκδοχή.

H «Νίκη» από το πρώτο lockdown υιοθέτησε µεγάλο µέρος των θεωριών συνοµωσίας: «Με τον γενικευµένο εµβολιασµό παρατηρούνται αναιτιολογήτως θάνατοι και σοβαρές επιπλοκές σε νέους και µεσήλικες ανθρώπους. Οι άνθρωποι χρησιµοποιούνται, ακουσίως πλέον, ως πειραµατάνθρωποι».

Με τη «Νίκη» µε 10 βουλευτές πλέον, την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου µε 12 και τους ναζί «Σπαρτιάτες» (ουσιαστικά του Κασιδιάρη) επίσης µε 12, όλοι µαζί συγκροτούν µια σκοτεινή, ακροδεξιά – φασιστική πτέρυγα στο κοινοβούλιο, απαραίτητη για το σύστηµα. Απαραίτητη απ’τη µία για την επερχόµενη καταγιστική αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης (που αισθάνεται ισχυρή µε διαφορά 20+% από τον 2ο ΣΥΡΙΖΑ), για να συγκροτήσει το µακρύ της χέρι κόντρα στο εργατικό κίνηµα και τους καταπιεσµένους (µετανάστες/πρόσφυγες/λοατκι κλπ) αλλά και για να εµφανίζεται τάχα “κεντρώα” στα πλατιά ακροατήρια η κυβέρνηση Ν∆.

Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζουν επικίνδυνα τα εκλογικά ποσοστά του συνόλου ∆εξιάς µαζί µε την ακροδεξιά/φασίστες, αλλά κατά τη γνώµη µας δεν αρκούν για να µιλήσουµε για συντηρητικοποίηση ή συνολική δεξιά στροφή της κοινωνίας. Αυτό είναι µια «εύκολη ανάγνωση» που ουσιαστικά καταλήγει στην αδράνεια περιορίζοντας τα καθήκοντα της Αριστεράς σε ηττοπαθή και εν τέλει αδρανή στάση.

Το ζήτηµα είναι αρκετά πιο σύνθετο, µε κύρια αιτία την ανεπάρκεια των µαζικών κοµµάτων της Αριστεράς (ή εκείνων που έχουν κάποια αναφορά σε αυτήν…) να προτάξουν πολιτικό λόγο και πρόγραµµα που να αντιπαρατεθεί στη δεξιά και την ακροδεξιά, πείθοντας την εργατική τάξη.

Στον αντίποδα, πρόσφατα είχαµε το «κίνηµα των Τεµπών», που κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόµους στις 8 Μάρτη, στις φοιτητικές εκλογές είχαµε νίκη των δυνάµεων της Αριστεράς (µε ταυτόχρονη άνοδο των σχηµάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) και την επόµενη µέρα από το ναυάγιο της Πύλου χιλιάδες κατέβηκαν σε δεκάδες πόλεις να διαδηλώσουν. Όλα αυτά συντείνουν στο συµπέρασµα πως οι εκλογές ήταν µια µάχη, µια από τις πολλές που δώσαµε, αλλά όχι η τελική µάχη ούτε η πιο ουσιαστική. Οι συσχετισµοί πλέον είναι αρνητικοί αλλά, ακριβώς επειδή δεν θεωρούµε ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα είναι χαµένα οριστικά και αµετάκλητα στα δίχτυα της δεξιάς και ακροδεξιάς, πρέπει να βγούµε µπροστά, απ’ τα κάτω και αριστερά και να µην αφήσουµε κάθε λογής ακροδεξιούς να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα.

Την επόµενη των εκλογών η Αριστερά και ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική Αριστερά επιβάλλεται να κάνει την αυτοκριτική της, να ανασυνταχθεί και να οργανώσει τους αγώνες, δίνοντας στο κίνηµα -που έχει δείξει ότι µπορεί να είναι µαζικό και µαχητικό- εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Χανίων καλεί όλους τους συναδέλφους να σταθούν απέναντι στο κύμα αυταρχισμού και εκφοβισμού που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες και έχει ως εμπνευστές την κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ και εφαρμοστές κατά τόπους στελέχη της εκπαίδευσης. Ο σκοπός είναι να τσακιστεί η ελευθερία της έκφρασης και να γίνουν οι εκπαιδευτικοί άβουλοι εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής. Η τακτική αυτή του αυταρχισμού ξεκίνησε με τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων των συλλόγων διδασκόντων και την ανάθεση αρκετών από αυτές απευθείας στους διευθυντές, κορυφώθηκε την εποχή του κορωνοϊού και την απαγόρευση κάθε είδους συνδικαλιστικών εκδηλώσεων με το άλλοθι της πανδημίας και συνεχίζεται σήμερα κάτω από την ομπρέλα της αξιολόγησης.

Αντίστοιχα στα Χανιά, συγκεκριμένα στελέχη της εκπαίδευσης, παρακάμπτοντας κάθε αίσθηση λογικής και δικαίου, προσπαθούν να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί συναδέλφους οι οποίοι έκαναν το αυτονόητο. Να δηλώσουν με την ψήφο τους τη στήριξη τους σε αποφάσεις του σωματείου και να αρνηθούν να στηρίξουν τη θέση του διευθυντή της σχολικής μονάδας που ανήκουν, όπως και να λειτουργήσουν παράτυπα ακολουθώντας τις υποδείξεις του. Κι ενώ αναγνωρίζεται η παρατυπία του διευθυντή του σχολείου από στελέχη της εκπαίδευσης που διενήργησαν την προκαταρκτική εξέταση, τα ίδια στελέχη παραπέμπουν τους εκπαιδευτικούς για «παράβαση του υπαλληλικού καθήκοντος» και «σοβαρή απείθεια», στοχοποιώντας μάλιστα έναν συγκεκριμένο εκπαιδευτικό, στον οποίο αναγνωρίζεται το σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα του «ηγετικού ρόλου». Άρα λοιπόν από εδώ και πέρα, όποιος δε θέλει να κατηγορηθεί για τα παραπάνω, πρέπει όχι μόνο να υπερψηφίζει και να εκτελεί αβούλως τις προτάσεις της διεύθυνσης, αλλά να αποφεύγει και να συζητά την ενδεχόμενη διαφωνία του με τους συναδέλφους του, αφού ο ρόλος αυτός μπορεί να θεωρηθεί ως «ηγετικός» σε περίπτωση που κάποια μέλη του συλλόγου διαφοροποιηθούν.

Ως ΔΣ της ΕΛΜΕ Χανίων καλούμε τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών αλλά και των υπόλοιπων εργαζομένων, να στηρίξουν τον αγώνα των εκπαιδευτικών του Γυμνασίου Αλικιανού και να καταγγείλουν τη στάση των εμπλεκόμενων διευθυντών καθώς και του ΔΔΕ Χανίων.

Να αποσυρθούν άμεσα όλες οι κατηγορίες για τον συνάδελφο Μορέλλα Βασίλη

Να μην απαγγελθεί καμία κατηγορία σε κανέναν από τους καταγγέλλοντες συναδέλφους

Το ΔΣ  καλεί όλους τους συναδέλφους σε παράσταση διαμαρτυρίας  στη ΔΔΕ Χανίων την Τετάρτη 21 Ιούνη στις 12:30.  Προκηρύσσει δίωρη διευκολυντική στάση εργασίας 12:00 με 14:00

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σας καλεί στην κεντρική ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ την  Δευτέρα 19/06 στις 7.30 μμ στ Προπύλαια και την μαχητική ΠΟΡΕΙΑ που θα ακολουθήσει στο κέντρο της Αθήνας

Για να καταγγείλουμε

–                 Το νέο κυβερνητικό έγκλημα και την πολιτικής της Ευρώπης-φρούριο.

–                 Να δώσουμε μήνυμα αντίστασης και ανατροπής στην πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και την επερχόμενη κυβέρνηση, να προβάλλουμε την αντικαπιταλιστική πρόταση απέναντι στην βαρβαρότητα του συστήματος.”

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το Σάββατο 17 Ιουνίου 2023 στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών προβλήθηκε η ταινία “18”, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βασίλη Δούβλη. Κατ’ αρχήν να ευχαριστήσουμε όλον τον κόσμο που γέμισε ασφυκτικά το χώρο του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, την παραγωγή για την παραχώρηση της ταινίας και τον σκηνοθέτη που ήταν παρών.

Μετά την προβολή ακολούθησε συζήτηση. Ο Βασίλης Δούβλης μας μίλησε για την ταινία, απάντησε στις ερωτήσεις μας και όχι μόνο. Θα παραθέσουμε κάποια σημεία της συζήτησης.

Η ταινία γυρίστηκε με ελάχιστους πόρους, ουσιαστικά ήταν low budget. Γυρισμένη σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή του Περάματος, μια περιοχή ιδιαίτερη, στην οποία η άνοδος του νεοναζισμού ήταν πολύ χαρακτηριστική και επηρεάστηκε από διάφορους παράγοντες. Μας μίλησε για τις επιλογές του, για παράδειγμα ότι όλοι/ες οι πρωταγωνιστές/ίστριες που έπαιξαν ρόλους νέων παιδιών, επιλέχθηκαν σε μεγάλο βαθμό λόγω της ηλικίας τους, είτε παντελώς ερασιτέχνες, είτε νέοι/ες σπουδαστ(ρι)ες δραματικών σχολών. Επίσης, το σενάριο εμπλουτίστηκε με ιδέες των ίδιων των παιδιών στη διάρκεια των προβών και των γυρισμάτων.

Η ταινία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας Covid-19, κάτι που ο σκηνοθέτης αξιοποίησε στην ταινία, πέρα από την καταγραφή της ιστορικής στιγμής: η φασιστική συμμορία για παράδειγμα δεν φοράει μάσκες full face αλλά χειρουργικές. Μια κραυγαλέα αντίφαση: οι μάσκες που σώζουν ζωές γίνονται όπλο απόκρυψης για τη συμμορία.

Η ταινία αποφεύγει τις “εύκολες” λύσεις, δεν υπάρχουν δίπολα “καλού” – “κακού”. Τα παιδιά που φτάνουν να υιοθετούν ρατσιστικές και (εν τέλει) φασιστικές απόψεις, είναι αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών, σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής. Οι γονείς είτε ασκούν κακές επιρροές (χουντικός πατέρας), είτε -χειρότερα ίσως- είναι απόντες. Τα παιδιά έχουν συσσωρευμένο μίσος που, μη έχοντας διεξόδους να το διοχετεύσουν, επηρεαζόμενα και από ρατσιστικές τηλεπερσόνες, φτάνουν στη σχολική βία, στις ρατσιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις, στο φασισμό. Τραγικές φιγούρες όλοι, θύτες και θύματα, χωρίς να ξεπλένονται σε καμία περίπτωση οι φασιστικές πρακτικές.

Ενώ είναι μια δραματοποιημένη ταινία, ο ρεαλισμός στο μεγαλύτερο της μέρος μάς δίνει την εντύπωση ότι παρακολουθούμε ντοκιμαντέρ. Ο σκοπός του δημιουργού δεν είναι να μας δώσει έτοιμες λύσεις, αλλά να μας κάνει να σκεφτούμε και να δώσουμε τις δικές μας. Και αυτό το καταφέρνει εξαιρετικά, καταγράφοντας μια περίοδο, που κάποιοι θεώρησαν ότι πέρασε ανεπιστρεπτί με την δίκη και καταδίκη (πρωτόδικα τουλάχιστον) των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Αλλά τα γεγονότα του φθινόπωρου του 2021 (που όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο σκηνοθέτης έγιναν -τι ειρωνία- περίπου την ίδια περίοδο που παιζόταν η ταινία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) στη Σταυρούπολη και αρκετά μετά, δείχνουν ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει με το τέρας του φασισμού οριστικά και αμετάκλητα, συν ότι – κατά τη γνώμη μας – το δηλητήριο που έχει σκορπίσει είναι παρών σε αρκετό βαθμό, σε ρατσιστικές, ομοφοβικές, εθνικιστικές ρητορείες και πρακτικές, στην καθημερινότητα.

Έχουμε μπροστά μας τη δίκη σε δεύτερο βαθμό της ΧΑ, τους καθημερινούς αγώνες ενάντια στη φτώχεια, το ρατσισμό, την ομοφοβία, τον εθνικισμό που όλα αυτά εκφράζονται στην πράξη (και) με κυβερνητικές πολιτικές στις οποίες μετράμε εκατοντάδες νεκρούς/ές, με το ναυάγιο της Πύλου να είναι το πιο χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα. Ντόπιοι/ες, μεταναστ(ρι)ες, έχουμε κοινούς αγώνες μπροστά μας, καθήκον μας είναι να αντισταθούμε για να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.