Καλούμε στις 10.30 π.μ. στα Προπύλαια και στη συνέχεια σε πορεία στη Βουλή

Η εργατική Πρωτομαγιά είναι μέρα αγώνα για τους εργάτες και τις εργάτριες σε όλο τον κόσμο. Ανεξάρτητα από φυλή, φύλο και σεξουαλική προτίμηση, προέλευση και θρησκεία, τιμάμε τους αγώνες της εργατικής τάξης. Τότε που χιλιάδες μετανάστες εργάτες μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους και συντρόφισσές τους έδιναν τη μάχη και επέβαλλαν στα επόμενα χρόνια την καθιέρωση του 8/ωρου.

Σήμερα, 137 χρόνια μετά, στην Ελλάδα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη, κατεβαίνουμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε ξανά το 8/ωρο που κατάργησε ο υπουργός των ιδιωτικοποιήσεων Χατζηδάκης με νόμο που στόχευσε στον πυρήνα των κατακτήσεων των εργαζομένων αλλά και του ίδιου του δικαιώματος της απεργίας, όπως κατοχυρώθηκε από τους αγώνες της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα.

Το μήνυμα της 1ης Μάη είναι ότι η εργατική τάξη διαπερνά τα σύνορα, είναι διεθνής. Η ίδια η εργατική τάξη του Σικάγο και των ΗΠΑ πριν από 137 χρόνια απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από μετανάστες εργάτες πλειάδας εθνικοτήτων. 137 χρόνια μετά, οι μετανάστες εργάτες αντιμετωπίζονται από τις δυτικές κυβερνήσεις σαν μιάσματα που θέλουν να μας κλέψουν τις δουλειές, τα σπίτια, τις γυναίκες, τον πολιτισμό. Ελλάδα-ΕΕ-Τουρκία κρατάνε σφραγισμένα τα σύνορα, τους φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους αρνούνται φιλοξενία και χορήγηση ασύλου, τους αρνούνται να συνεχίσουν το ταξίδι στη χώρα του προορισμού που επιλέγουν (διαλύοντας έτσι και χιλιάδες οικογένειες), τους πνίγουν μαζικά στη Μεσόγειο, τους επαναπροωθούν στην Τουρκία, τους απελαύνουν στις χώρες καταγωγής τους.

Ο ρατσισμός και ο φασισμός επιστρατεύονται για να διαιρέσουν την εργατική τάξη, αλλά εμείς δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα: Έλληνες και «ξένοι» είμαστε φτωχοί, έχουμε κοινά προβλήματα, κοινούς εχθρούς και κοινό συμφέρον να παλέψουμε μαζί για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, πόλεμο και ξεριζωμό.

Η Εργατική Πρωτομαγιά μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο των αγώνων. Να αγωνιστούμε μαζί για ανοιχτά σύνορα, για το γκρέμισμα του τείχους στον Έβρο, για ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, για αξιοπρεπή στέγαση, εργασιακές συνθήκες και δικαιώματα για κάθε μετανάστη/ρια, προσφυγ(ισσ)α, ντόπιο/α.

Να παλέψουμε μαζί για καλύτερη ζωή, κόντρα σε κράτος, κυβερνήσεις και αφεντικά. Πριν και μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση και να σχηματιστεί και χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η πραγματική αντιπολίτευση θα είναι στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Ο νέος Κώδικας Μετανάστευσης, που θα «ρυθμίζει» τη διαμονή και το καθεστώς εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών που ψήφισε η κυβέρνηση ΝΔ – άρον άρον λίγο πριν τις εκλογές – καταργεί τον προηγούμενο Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης (ν.4251/2014) και είναι κομμένος και ραμμένος στα συμφέροντα των -μικρότερων και μεγαλύτερων- αφεντικών.

Η απάλειψη του όρου «κοινωνική ένταξη» από τον τίτλο του νέου κώδικα δεν είναι διόλου τυχαία. Ένας από τους στόχους είναι η εισαγωγή φθηνών και πλήρως ελεγχόμενων εργατ(ρι)ών, παράλληλα με την στέρηση μακροπρόθεσμης άδειας διαμονής, πόσο μάλλον για την απόκτηση ιθαγένειας.

Σε συνδυασμό με τις απάνθρωπες πολιτικές αποτροπής στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, τα pushbacks και το φράχτη στον Έβρο, αποτελούν ένα θεσμικά ρατσιστικό απάνθρωπο μίγμα πολιτικών.

Φτηνό, αναλώσιμο και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό

Στις 29 Μαρτίου ψηφίστηκε ο Κώδικας Μετανάστευσης στη Βουλή, μετά από διαβούλευση… λίγων ημερών, παρόλο που θα ισχύσει από το 2024. Διάφορα καθεστωτικά μέσα είχαν προετοιμάσει το έδαφος. “Αναζητούνται 280.000 εργατικά χέρια – Σε κατασκευές, τουρισμό και εστίαση” έγραφε η «Καθημερινή» στις 4/2/2023 (( https://www.kathimerini.gr/economy/562261927/anazitoyntai-280-000-ergatika-cheria-se-kataskeyes-toyrismo-kai-estiasi )) Ενώ το capital.gr με τίτλο: “Μας παίρνουν τους Πακιστανούς…” (( https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3648656/mas-pairnoun-tous-pakistanous/ – 7ος του 2022)) γράφει: “Το εξ Ασίας (Πακιστάν-Μπαγκλαντές κλπ…) προερχόμενο φθηνό εργατικό δυναμικό που απασχολούνταν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα εγκαταλείπει τη χώρα μας.” και “…ο λόγος της μαζικής αποχώρησης είναι μια αλλαγή στην ιταλική νομοθεσία που επιτρέπει την απόκτηση άδειας παραμονής στη χώρα σε τρία χρόνια, διάστημα πολύ μικρότερο σε σχέση με αυτά που ισχύουν στην Ελλάδα.”

Στην ουσία τα παπαγαλάκια των αφεντικών κάνουν έκκληση προς την κυβέρνηση, για ανεύρεση (φτηνού) εργατικού δυναμικού. Από το 2020 με το ξέσπασμα της πανδημίας για το ζήτημα της έλλειψης εργατών γης αλλά και εργαζομένων στους κλάδους του τουρισμού/επισιτισμού, υπήρξε εκτενής συστημική πίεση. Οι εργαζόμενοι/ες, δικαίως, αρνούνται να επιστρέψουν σε κλάδους στους οποίους οι όροι -οικονομικοί και μη- και οι συνθήκες εργασίας δεν εξασφαλίζουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή. Αρκετοί/ές, ντόπιοι και μετανάστες, αναζητούν καλύτερη ζωή με καλύτερους όρους εργασίας σε άλλες χώρες.

Η κυβέρνηση ΝΔ, την ίδια στιγμή που ψήφισε τον Κώδικα Μετανάστευσης, εξέδωσε κοινή υπουργική απόφαση για εισαγωγή 170.000 εργατών, από τρίτες χώρες και κατά πλειοψηφία ανειδίκευτων. Με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπίσουν τις κενές θέσεις εργασίας, με εξευτελιστικούς οικονομικούς όρους και με το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να κατανείμει τους εργαζόμενους σε όποια περιφέρεια κρίνει ότι υπάρχει ανάγκη. Και μάλιστα τους υποχρεώνει να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά τους ζητηθεί, οπουδήποτε, με ελάχιστα έως καθόλου εργασιακά δικαιώματα…

Τι αλλάζει;

Ας δούμε κάποια κεντρικά σημεία του νέου Κώδικα Μετανάστευσης:

1. Μετάκληση: «η παροχή δυνατότητας στο ελληνικό κράτος να υποδέχεται εργαζόμενους τρίτων χωρών προκειμένου να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες στο πεδίο της οικονομίας». Κάτι που συμφώνησαν ομόφωνα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ήδη έχουν γίνει διμερείς συμφωνίες με την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές. Οι εργαζόμενοι θα εργάζονται για εννιά μήνες και μετά θα επιστρέφουν στην χώρα τους για το υπόλοιπο τρίμηνο. Μια διαδικασία που θα μπορεί να επαναλαμβάνεται για πέντε χρόνια… Χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα, χωρίς δυνατότητα διεκδίκησης άδειας διαμονής ή οικογενειακή επανένωση.

Δεν είναι τυχαίο ότι υπό τις πιέσεις των αφεντικών στον κλάδο του τουρισμού οδήγησαν την κυβέρνηση σε νέα νομοθετική ρύθμιση, πριν την ψήφιση του Κώδικα (7/3/2023) που επιτρέπει για πρώτη φορά την εποχική εργασία των μεταναστών και στον κλάδο του τουρισμού. Οι μετανάστ(ρι)ες εποχικά εργαζόμενοι δεν καλύπτονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (π.χ εργατοτεχνιτών οικοδόμων), ούτε τις τοπικές συλλογικές συμβάσεις ξενοδοχοϋπαλλήλων (Σαντορίνης, Ρόδου κ.τ.λ.) που είναι σε ισχύ, καθότι δεν έχουν κηρυχτεί υποχρεωτικές από τον υπουργό Εργασίας.

2. Η διεκδίκηση της «Άδειας του επί μακρόν διαμένοντος» χειροτερεύει. Οι μετανάστ(ρι)ες να είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ομηρίας και αέναης επανεξέτασης του δικαιώματος διαμονής. Τα 120 ένσημα ανά έτος παραμένουν ωε προϋπόθεση και συνεχίζονται κάποια εξωπραγματικά εισοδηματικά κριτήρια (δεδομένης και της παρατεταμένης 15ετούς οικονομικής κρίσης…) και έχουν προτεραιότητα όσοι έχουν εξασφαλίσει ήδη 10ετή διαμονή (με τον προηγούμενο Κώδικα).

3. Για τα παιδιά των μεταναστών παραμένει η υποχρεωτική εξαετής φοίτηση σε σχολείο ως προϋπόθεση παροχής άδειας διαμονής, με ανανέωση ανά πέντε χρόνια μετά την ενηλικίωσή τους. Για τα ασυνόδευτα παιδιά δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική δυνατότητα παραμονής στη χώρα μετά την ενηλικίωση, ακόμα και αν καταφέρουν να φοιτήσουν σε σχολείο! Παράλληλα, δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, ούτε καν για θύματα εμπορίας ανθρώπων.

4. Για όσους/ες έχουν εγκλωβιστεί εδώ και καιρό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν προβλέπεται δικαίωμα οικογενειακής επανένωσης και ο χρόνος αναμονής για παροχή ασύλου δεν προσμετράται στη διεκδίκηση έκδοσης άδειας διαμονής. Τα στοιχεία λένε ότι άσυλο παίρνει ο 1 στους 4 πρόσφυγες, με συντριπτική αριθμητική υπεροχή όσων προέρχονται από την Ουκρανία (τυχαίο;)…

5. Ταξικό πρόσημο. Παράλληλα με τις συμφωνίες για κάλυψη των αναγκών του κεφαλαίου, η πολιτική της κυβέρνησης για το προσφυγικό / μεταναστευτικό είναι πολιτική αποτροπής για τους μη έχοντες. Ταυτόχρονα, έχουμε αναβάθμιση της λεγόμενης άδειας διαμονής μόνιμου επενδυτή (Golden Visa). Ένα μέτρο που εφαρμόζεται από το 2014, ενώ πλέον οι άδειες διαμονής μόνιμου επενδυτή δίνονται και με βάση το πού θα επενδύσει ο αιτών, με προτεραιότητα την Αττική, την Κεντρική Μακεδονία, τη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Και φυσικά διευκολύνεται άμεσα η οικογενειακή ένωση του επενδυτή που θα πάρει την άδεια. Έχεις λεφτά και επενδύεις; Έχεις Golden Visa και επ’ αόριστο παραμονή. Δεν έχεις; 9 μήνες εργασία και απέλαση, χωρίς δικαιώματα.

Η «αντιπολίτευση» κι η ΕΕ «των λαών»

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να αρθρώσουν αντιπολιτευτικά επιχειρήματα για «μη συμβατές πλευρές με την ευρωπαϊκή πολιτική». Όμως ο Κώδικας που ψηφίστηκε πλέον, πέρα από τη διαχρονική κατεύθυνση της «ΕΕ – Φρούριο», βασίζεται σε αποφάσεις που πάρθηκαν από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες από ευρωπαϊκές χώρες, με τις ευλογίες της ΕΕ.

Η κυβέρνηση ΝΔ συμμετέχει στη MED 5 (με Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία και Μάλτα) για την «κοινή επιχείρηση απώθησης προσφύγων και μεταναστών». Επίσης συμμετείχε και στην πρωτοβουλία για την προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ με Αυστρία, Λιθουανία και Πολωνία (( https://migration.gov.gr/en/syndiorganotria-chora-sti-diaskepsi-gia-tin-prostasia-ton-synoron-i-ellada/ )).

Επίσης η (ευρωπαϊκότατη) Frontex συνεχίζει τη δράση της στα σύνορα. Η κυβέρνηση βέβαια το πάει ακόμα παραπέρα, αναγάζοντας κάποιες φωνές εντός της ΕΕ, πχ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, να διαμαρτυρηθούν για κάποιες «υπερβολές» στην μη τήρηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και την άρνηση παροχής ασύλου στους πρόσφυγες για ανθρωπιστικούς λόγους.

Και τώρα τι;

Συνοψίζοντας, ο νέος Κώδικας Μετανάστευσης τηε κυβέρνησης ΝΔ έχει δύο σκέλη:

α. Βάζει τη (θεσμική) βούλα στην αδυσώπητη εκμετάλλευση των μεταναστ(ρι)ών εργατών από τα αφεντικά

και β. δυσκολεύει έως αποκλείει τις διαδικασίες παραμονής και ιθαγένειας τους και τα εργασιακά δικαιώματα -και- με ταξικά κριτήρια.

Η εργασιακή εκμετάλλευση, η εργοδοτική παραβατικότητα, η απουσία μέτρων ασφάλειας και υγείας για τους ημεδαπούς και μετανάστες εργαζόμενους/ες ούτως ή άλλως θα είναι καθημερινότητα και αυτή τη σεζόν στη χώρα, παράλληλα με τις ρατσιστικές και κλιμακούμενες πολιτικές αποτροπής σε Έβρο και Αιγαίο και τις ολοένα και χειρότερες συνθήκες στην ενδοχώρα.

Οι χιλιάδες εργαζόμενοι/ες που θα έρθουν, μαζί με τους ήδη διαμένοντες μετανάστ(ρι)ες και ντόπιους επιβάλλεται να δώσουμε μαζί τον αγώνα για να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές. Το εργατικό κίνημα και οι αντιρατσιστικές συλλογικότητες επιβάλλεται να τους/τις υποδεχτούν και να οργανώσουν αυτή τη μάχη. Απ’τα κάτω και οργανωμένα, πέρα από κοινοβουλευτικές αυταπάτες και πέρα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες, τον κυβερνητικό και εργοδοτικό «συνδικαλισμό» της ΓΣΕΕ και των συν αυτώ, ανοίγοντας τα συνδικάτα στους/στις μετανάστ(ρι)ες.

Η Εργατική Πρωτομαγιά μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο των αγώνων. Να αγωνιστούμε μαζί για ανοιχτά σύνορα, για το γκρέμισμα του τείχους στον Έβρο, για ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, για αξιοπρεπή στέγαση, εργασιακές συνθήκες και δικαιώματα για κάθε μετανάστη/ρια, προσφυγ(ισσ)α, ντόπιο/α. Να παλέψουμε μαζί για καλύτερη ζωή, κόντρα σε κράτος, κυβερνήσεις και αφεντικά. Πριν και μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση και να σχηματιστεί και χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η πραγματική αντιπολίτευση θα είναι στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους.

Υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι στις εκλογές ο Ηλίας Ιωακείμογλου, οικονομικός αναλυτής και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Θέσεις από το 1983. Όπως τονίζει «στην παρούσα ιστορική συγκυρία της τέταρτης μεγάλης, οργανικής κρίσης του καπιταλισμού» απαιτείται πρόγραμμα και στρατηγική που θα «εξυπηρετούν τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, τώρα και εδώ», και θα «καθοδηγούνται από την ιδέα του κομμουνισμού ως πυξίδα, δηλαδή ως κριτήριο αξιολόγησης του γενικού προσανατολισμού της πολιτικής μας».

Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο

 Η κατάρρευση τραπεζών, οι χιλιάδες απολύσεις στις επιχειρήσεις νέας τεχνολογίας, ο επίμονος πληθωρισμός στην ΕΕ συνιστούν σημάδια εισόδου σε μια νέα φάση της καπιταλιστικής κρίσης μετά το 2008;

Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί, αντιμετωπίζουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Σε αντίθεση με ό,τι αρχικά είχε προβλεφθεί, ο πληθωρισμός είναι επίμονος διότι οι επιχειρήσεις έχουν βρει την ευκαιρία να μεγεθύνουν τα κέρδη τους αυξάνοντας τις τιμές τους περισσότερο από όσο δικαιολογούν οι αυξήσεις του κόστους. Υπάρχει αβεβαιότητα για το πώς θα διαμορφωθεί η πολιτική των επιτοκίων για να τιθασευτεί ο πληθωρισμός, αλλά υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: είτε με ύφεση, είτε με κρίση, είτε με επιβράδυνση της οικονομίας είτε όχι, οι επιχειρήσεις στην παρούσα ιστορική συγκυρία μπορούν να διατηρούν υψηλή κερδοφορία μόνο με έναν τρόπο: μειώνοντας το κόστος εργασίας. Αυτό συμβαίνει επειδή στους περισσότερους κλάδους παραγωγής, οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αυξήσουν τα κέρδη τους με αυξήσεις της παραγωγικότητας της εργασίας, τεχνολογικό εκσυγχρονισμό και οργανωτικές καινοτομίες (αυτά υπάρχουν στις σελίδες των εφημερίδων αλλά δεν εμφανίζονται στα στατιστικά στοιχεία). Επομένως, η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας εμφανίζεται στις επιχειρήσεις ως μονόδρομος και ως διαρκές καθήκον.

Λίγα μόνο θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στο εξής χωρίς στιβαρή και αξιόπιστη πολιτική οργάνωση των υποτελών κοινωνικών τάξεων και χωρίς ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο

 Με ποιο πρόγραμμα και ποια στρατηγική θα έπρεπε να παλέψει σήμερα η αριστερά;

Για να επιτύχει την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας ο νεοφιλελευθερισμός έχει εγκαταστήσει μια σειρά παγίδων πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας. Οι παγίδες αυτές συγκροτούν, όλες μαζί, έναν ενιαίο μηχανισμό ανελευθερίας και υποταγής: είναι η ίδια η μισθωτή εργασία μια τέτοια παγίδα διότι είναι σχέση ισότητας μεταξύ δύο μερών άνισης ισχύος, είναι η σύμβαση εργασίας μια τέτοια παγίδα επειδή επιβάλλει στον μισθωτό την οργάνωση της καθημερινής του ζωής μέσα σε πλαίσια που προκαθορίζονται από την υποχρέωσή του να παρουσιάζεται ανανεωμένος, έτοιμος προς εκμετάλλευση, κάθε πρωί στην πόρτα της επιχείρησης, είναι η παγίδα του χαμηλού μισθού που εξωθεί τα νοικοκυριά των μισθωτών να εργάζονται περισσότερες ώρες για να συμπληρώσουν το εισόδημα, είναι η παγίδα της μακροχρόνιας ανεργίας που διανοίγει τον δρόμο προς τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αυτοσυντηρούμενη εξαθλίωση, τους «περιττούς» πληθυσμούς, είναι και οι παγίδες της επισφαλούς εργασίας και του χρέους που αποδυναμώνουν κάθε είδους διάθεση για αντίσταση στην εκμετάλλευση και στον δεσποτισμό του κεφαλαίου. Με αυτές τις παγίδες, και μερικές ακόμα, που άλλες έρχονται από παλιά και άλλες τις έφερε ο νεοφιλελευθερισμός, η αστική τάξη και το κράτος της συντηρούν ένα πλαίσιο εγκλεισμού που κλειδώνει τις τρέχουσες και μελλοντικές επιλογές ζωής των μισθωτών, και των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων στο σύνολό τους, μέσα σε άνισες, ανελεύθερες, εκμεταλλευτικές, καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για πλαίσιο πειθάρχησης και εκμετάλλευσης που είναι αναγκαία και υποχρεωτική συνθήκη για έναν καπιταλισμό που δεν μπορεί πλέον να αξιοποιεί το κεφάλαιο παρά μόνο απαξιώνοντας διαρκώς την εργασία. Έχει αναδυθεί έτσι ένας πολεμικός καπιταλισμός που οφείλει να είναι αχαλίνωτος και αυταρχικός προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί με υψηλά και αυξανόμενα κέρδη. Με αυτό το πλαίσιο ενεργό, ανελαστικό, υποχρεωτικό και αμετάκλητα εγκατεστημένο, είναι δύσκολο να φανταστούμε για τις πολιτικές δυνάμεις των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων άλλο πρόγραμμα και άλλη στρατηγική, πέραν αυτής που διεκδικεί τον σοσιαλισμό, τώρα και εδώ, χωρίς μάλιστα να ξεχνάει ότι ο σοσιαλισμός είναι η μεταβατική φάση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να υπερασπιστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και μια τέτοια στρατηγική με αξιόπιστο τρόπο, συνέπεια και αγωνιστικότητα

 Πως εκτιμάς την κατάσταση στην αριστερά σήμερα;

Μετά το 1990, όταν οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις από καιρού σε καιρό κάνουν ρεσάλτο στην πολιτική σκηνή με αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις, σπανίως παράγουν πολιτικά αποτελέσματα που αντέχουν στον χρόνο και οι οποίες ανοίγουν προοπτικές για συνέχιση του αγώνα. Το συμπέρασμα είναι απλό: για να έχει συνέχεια μια αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη, θα πρέπει να εκπροσωπηθεί από ένα ή περισσότερα κόμματα ή οργανώσεις που αρθρώνουν λόγο περί του γενικού συμφέροντος, λόγο δηλαδή που διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία, που δείχνει ότι το συμφέρον της τάξης μας εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, των κυριαρχούμενων, των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων. Μόνο τότε μπορεί να συγκροτηθεί ένας κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας, ένα συνασπισμός που συγκροτείται από ταξικές συμμαχίες υπό την ηγεμονία όσων υφίστανται την κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση. Αντί για αυτό, κυριαρχεί τώρα στον κόσμο της Αριστεράς είτε η επικέντρωση στον πολιτικό ακτιβισμό και τον εμπειρισμό που αδυνατεί να εντάξει τις δράσεις του στην προοπτική του σοσιαλισμού, είτε η μεταφυσική αναμονή της αφύπνισης της εργατικής τάξης επειδή κάποιοι καταδεικνύουν κάθε μέρα τις αδικίες, την εκμετάλλευση και την βαναυσότητα του καπιταλισμού. Ωστόσο, από τη Βαστίλη και τις επαναστάσεις του 19ου αιώνα έως την Κομμούνα στο Παρίσι, από το ρώσικο 1905 έως την επανάσταση του 1917, από τον Μάη του 1968 και από τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008 έως το δημοψήφισμα του 2015, η πολιτική παράδοσή μας βοά: λίγα μόνο θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στο εξής χωρίς στιβαρή και αξιόπιστη πολιτική οργάνωση των υποτελών κοινωνικών τάξεων και χωρίς ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο, δηλαδή σχέδιο που θα διεκδικεί την εκπροσώπηση του συμφέροντος των εργαζόμενων τάξεων ως συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, των κυριαρχούμενων, των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων. Μέχρι τότε, τα ξεσπάσματα κοινωνικής δυσαρέσκειας, ανυπακοής και εξέγερσης δεν θα αφήνουν υποδοχές για να πιαστούν τα επόμενα.

 Στις επόμενες εκλογές θα είσαι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι σηματοδοτεί αυτή η επιλογή;

Η εκτίμησή μου για την ιστορική συγκυρία, όπως διαμορφώθηκε μετά το 2010, με οδήγησε βαθμιαία στο συμπέρασμα ότι το πρόγραμμα και η στρατηγική για τις κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις στην παρούσα ιστορική συγκυρία της τέταρτης μεγάλης, οργανικής κρίσης του καπιταλισμού, δεν μπορούν παρά να εξυπηρετούν τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, τώρα και εδώ, και δεν μπορούν παρά να καθοδηγούνται από την ιδέα του κομμουνισμού ως πυξίδα, δηλαδή ως κριτήριο αξιολόγησης του γενικού προσανατολισμού της πολιτικής μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να υπερασπιστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και μια τέτοια στρατηγική με αξιόπιστο τρόπο, συνέπεια και αγωνιστικότητα.

Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά και η καμπάνια «Δεν είναι αθώοι – οι ναζί στην φυλακή», ενόψει των επόμενων διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων ξεκινούν εκστρατεία με 2 βασικούς στόχους:

«Πρώτον να μην μπει το ναζιστικό κόμμα του καταδικασμένου για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης Η.Κασιδιάρη στην Βουλή και δεύτερον να αντιμετωπίσουμε όλες τις εκφάνσεις της ακροδεξιάς και του πολιτικού της λόγου σε όλα τα πεδία κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης. Ανεξάρτητα από το αν τελικά απαγορευτεί ή όχι από τον Άρειο Πάγο η συμμετοχή του κόμματος Κασιδιάρη στις εκλογές, οι δυνητικοί ψηφοφόροι του υπάρχουν και σε 2 χρόνια το αργότερο όλοι οι καταδικασμένοι Χρυσαυγίτες – πλην του Ρουπακιά – θα είναι ελεύθεροι.

Η εκστρατεία θα περιλαμβάνει:
1. Εκδηλώσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αλλά και άλλες πόλεις, σε συνεργασία με τοπικά κινηματικά εγχειρήματα και αντιρατσιστικές συλλογικότητες.
2. Έκδοση υλικού με μορφή κόμικς, σε συνεργασία με γνωστούς σκιτσογράφους, κατάλληλου για απεύθυνση σε σχολεία και νεολαία.
3. Έκδοση αφίσας με βασικό σύνθημα
«Δεν είναι αθώοι – Ούτε στην βουλή ούτε πουθενά!»
4. Προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ με αντιφασιστικό αντιρατσιστικό περιεχόμενο.
5. Διοργάνωση αντιφασιστικών συγκεντρώσεων σε κάθε περιοχή που θα δοκιμάσει να κάνει δημόσιες πολιτικές εκδηλώσεις ο ναζί Κασιδιάρης
6. Έκδοση υλικού και διοργάνωση κεντρικής εκδήλωσης για τα 10 χρόνια από την ίδρυση του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας Πειραιά Το 2023 είναι επίσης η χρονιά που συμπληρώνονται 10 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι.

Σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονιά καλούμε κάθε αντιφασιστική συλλογικότητα αλλά και κάθε αντιφασίστα αγωνιστή και αγωνίστρια να ενισχύσουν τον αγώνα μας και να παλέψουν οργανωμένα μαζί μας ώστε να κάνουμε πράξη αυτό που οραματίζεται κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στην πραγματικά σωστή πλευρά της ιστορίας: το τσάκισμα του φασισμού και την συντριβή της ακροδεξιάς σε όλες τις μορφές της!

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΚΑΜΠΑΝΙΑ «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ! – ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ»

Η 1η Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών και δεν είναι μια απλή αργία. Είναι μέρα των εργαζομένων όλου του κόσμου, που βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να τιμήσουν τους νεκρούς που είχαν και έχουν οι αγώνες της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, τον ρατσισμό, την εξαθλίωση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κάθε Εργατική Πρωτομαγιά (και όχι μόνο) θα βγαίνουμε στο δρόμο, διεκδικώντας καλύτερη ζωή, κοινωνική δικαιοσύνη και να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η Νέα Δημοκρατία έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τις φήμες σαν η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση με το αντεργατικό κρεσέντο στο οποίο έχει επιδοθεί. Κάθε κυβερνητική ενέργειατης έχει στόχο την υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων μας και τη λαφυραγώγηση του Δημόσιου Τομέα και της δημόσιας περιουσίας με την εκχώρηση τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Την ίδια στιγμή η ρουσφετολογία έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Στον ΕΦΚΑ οι γενικοί διευθυντές επιλέχθηκαν οι περισσότεροι με βάση την κομματική ταυτότητα και την προώθηση από τις συνεντεύξεις (40% μοριοδότηση), εκλεγμένοι συνδικαλιστές και υποψήφιοι της ΔΑΚΕ αναλαμβάνουν διαρκώς θέσεις ευθύνης, διαλύουν τμήματα συντάξεων και μετακινούν άτομα
από τις συντάξεις, χωρίς κανένα λόγο ή αντικατάσταση, παρά μονάχα ίσως για το καπρίτσιο κάποιας Γενικού…
Με όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας αλλά και στον ΕΦΚΑ ταιριάζει γάντι η έκφραση, ότι αυτοί “θα φάνε και τα πόμολα”!
Ο υπουργός Χατζηδάκης χτυπάει κόκκινο με τις χυδαιότητες του απέναντι στο προσωπικό του ΕΦΚΑ. Έφτασε στο σημείο να εργαλειοποιεί και το παιδί του, για να στοχοποιήσει για άλλη μια φορά τους\τις εργαζόμενους\ες για δικές του ευθύνες απέναντι στη διάλυση της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Πραγματοποίησε κι αυτός προεκλογική φιέστα, όπου παρουσίασε για άλλη μια φορά ένα σωρό ψέμματα για αυτά που υποτίθεται ότι έκανε στη θητεία του και έδωσε και άλλες τόσες υποσχέσεις για αυτά που θα κάνει στο μέλλον, με κυριότερο από αυτά τους ιδιώτες στις θέσεις των διευθυντών.
Από κοντά στα ψέμματα ακολουθεί και ο πρώην “εκπρόσωπος τύου” του ΕΦΚΑ Ομ. Τσάπαλος, που διαδίδει στα ΜΜΕ ότι για τα λάθη στις συντάξεις ευθύνονται οι υπάλληλοι που πατάνε λάθος κουμπιά! Αγνοώντας προφανώς τις συνεχείς προειδοποιήσεις των εργαζομένων, ότι με τις μηχανογραφικές εφαρμογές που στήνει ο “πάροχος” με τις οδηγίες των “εκλεκτών” Γενικών, τα λάθη θα γίνουν κανόνας.
Η εργατική τάξη όμως αντιστάθηκε απέναντι σε αυτές τις πολιτικές και συνεχίζει να αντιστέκεται με πολλούς μικρούς και μεγάλους αγώνες, κλαδικούς, αλλά και γενικές απεργίες. Η σπίθα που σιγόκαιγε όλο το προηγούμενο διάστημα, ξέσπασε με το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη. Οι απεργίες στις 7, 8 & 16 Μάρτη δείχνουν το αγωνιστικό φρόνημα του κόσμου της εργασίας.
Οι Γάλλοι εργαζόμενοι αυτή την περίοδο με δώδεκα μαζικές και μαχητικές γενικές απεργίες και πολύπλευρες δράσεις, δείχνουν τις δυνατότητες, τις αντοχές της εργατικής τάξης και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι λαοί της Ευρώπης.
Χρειάζονται οι αγώνες μας να συνεχιστούν και πριν και μετά τις εκλογές απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει τη διακυβέρνηση. Μόνο σε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα μπορούμε να βασιστούμε για την διαφύλαξη και επέκταση των δικαιωμάτων μας.
Όλες & όλοι στα απεργιακά συλλαλητήρια & τις διαδηλώσεις
Δεν είναι αργία, είναι απεργία
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

(Δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 13ης Μαΐου 1967 της βελγικής σοσιαλιστικής εβδομαδιαίας εφημερίδας La Gauche της οποίας ο Mandel ήταν αρχισυντάκτης).

Είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε έναν οριστικό απολογισμό του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Μας λείπουν ακόμη οι απαραίτητες πληροφορίες, ειδικά για την έκταση της λαϊκής αντίστασης μετά το πραξικόπημα.

Όμως ορισμένα διδάγματα είναι ήδη επιτακτικώς εμφανή και είναι καιρός να αφομοιωθούν από όλους τους εργαζόμενους και τους πρωτοπόρους αγωνιστές.

1. Κάθε υπόθεση ότι η οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων θα αμβλυνθεί – διεθνώς ή εθνικά – ότι η σταθερότητα των δημοκρατικών ελευθεριών θα διασφαλιστεί και ότι ο σοσιαλισμός μπορεί σταδιακά να θριαμβεύσει μέσα από τον ειρηνικό κοινοβουλευτικό και εκλογικό δρόμο, έχει διαψευστεί για μια ακόμα φορά.

Η διατήρηση αυτών των ελευθεριών είναι συνάρτηση ενός καθορισμένου συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των αντιμαχόμενων τάξεων.

Όταν η κοινοβουλευτική δημοκρατία διατρέχει τον κίνδυνο να μην εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και το τελευταίο δεν παραλύει από τη δράση των μαζών, το καθεστώς αυτό μπορεί να ευνουχιστεί ή να απορριφθεί μέσα σε λίγες ώρες.

2. Η ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε ένα καθεστώς όπου η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του κοινοβουλίου ή των ψηφοφόρων, έχει επίσης διαψευστεί. Το κοινοβούλιο και οι ψηφοφόροι δεν κατέχουν παρά μια επιφανειακή και περιορισμένη εξουσία. Η αποφασιστική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου και των “ενόπλων” που αυτό μισθοδοτεί. Το κράτος δεν είναι το κοινοβούλιο αλλά ένας μηχανισμός που βασίζεται σε αυτούς τους “ενόπλους”.

Όσοι αρνούνται να δουν αυτό το πασιφανές γεγονός και απλώς διαβεβαιώνουν ότι ζούμε “υπό δημοκρατία”, ξεχνώντας ή αποκρύπτοντας την αστική φύση αυτού του κράτους, εξαπατούν τον εαυτό τους ή εξαπατούν τους άλλους.

3. Η σύλληψη όλων των αγωνιστών της Αριστεράς -συμπεριλαμβανομένων, σύμφωνα με τον στρατηγό Πατακό, πολλών ανθρώπων που το ίδιο το δικτατορικό καθεστώς θεωρεί “αθώους” (Le Monde, 11 Μαΐου 1967)- προετοιμάστηκε προσεκτικά από ένα σύστημα από μαύρες λίστες, χαφιέδες και συσκευές υποκλοπών που λειτουργούσε επί χρόνια. Το σύστημα αυτό λειτουργεί στις χώρες του ΝΑΤΟ, υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της καταπολέμησης της “εσωτερικής ανατρεπτικής δράσης”, συμπεριλαμβανομένου του Βελγίου (σήμερα έδρα του ΝΑΤΟ).

Στη χώρα μας, αυτό το σύστημα έχει ενισχυθεί στο πλαίσιο των μέτρων “για τη διατήρηση της τάξης” που ψήφισε το Βελγικό Σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτοί που υποστήριξαν το ΝΑΤΟ ως μέσο υπεράσπισης της “δημοκρατίας ενάντια στον κομμουνισμό” θα πρέπει τώρα να κοκκινίσουν από ντροπή.

4. Όσοι αρνούνται ότι υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ ενός αστικοδημοκρατικού καθεστώτος στο οποίο οι εργαζόμενοι έχουν ένα ελάχιστο ποσοστό ελευθεριών να οργανώνουν συνδικάτα, να προετοιμάζουν απεργίες, να οργανώνουν διαδηλώσεις, να εκδίδουν εφημερίδες, και ενός δικτατορικού και φασιστικού καθεστώτος, και οι οποίοι λανθασμένα χρησιμοποιούν τον όρο “φασιστικό” για να χαρακτηρίσουν καθεστώτα που δεν είναι τέτοια, έχουν για άλλη μια φορά επιδείξει την πολιτική τους βλακεία, μια βλακεία που είναι χειρότερη από την απλή ανοησία.

Μια τέτοια άποψη αφοπλίζει τους εργαζόμενους που βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή ενός “ισχυρού” ή φασιστικού κράτους, το οποίο μπορεί ακόμα να συντριβεί αν οι εργαζόμενοι το πολεμήσουν εγκαίρως με επαρκή δύναμη και σθένος.

Πηγαίνετε τώρα και εξηγήστε στους οκτώ χιλιάδες Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους, στους εργαζόμενους που στερήθηκαν τα συνδικάτα τους, ότι η ανάληψη της εξουσίας από το στρατό δεν άλλαξε τίποτα, αφού ο φασισμός επικρατούσε ήδη στην Ελλάδα πριν οι συνταγματάρχες πάρουν την εξουσία!

5. Το στρατιωτικό πραξικόπημα ακολούθησε τις τεράστιες διαδηλώσεις των ελληνικών εργατικών μαζών το καλοκαίρι του 1965. Εκείνη τη στιγμή οι μάζες ήταν διατεθειμένες να ανατρέψουν τη μοναρχία και να διαλύσουν το στρατό, αν όχι να πάρουν την εξουσία και να επιφέρουν την πτώση του καπιταλισμού. Οι ηγέτες τους περιόρισαν τον αγώνα τους και τους εγκλώβισαν σε μια καθαρά εκλογική προοπτική. Αυτή η αποστράτευση έχει πλέον αποδώσει τους πικρούς της καρπούς.

Κάθε εκτεταμένη κινητοποίηση των μαζών που σταματάει στα μισά του δρόμου χωρίς να αλλάζει ριζικά το συσχετισμό δυνάμεων προκαλεί αποθάρρυνση στους εργαζόμενους και δίψα για εκδίκηση στο στρατόπεδο της αντίδρασης. Ολόκληρη η ιστορία του εικοστού αιώνα επιβεβαιώνει αυτό το νόμο. Ζήσαμε την εφαρμογή του στο Βέλγιο μετά τη γενική απεργία του 1960-61.

Αυτό είναι μια προειδοποίηση σε εκείνους τους πανούργους τακτικιστές που θέλουν να επαναλάβουν ξανά και ξανά αυτό το εγχείρημα προετοιμάζοντας παρομοίως τον θρίαμβο του “ισχυρού κράτους” σε αυτή τη χώρα – υπό την προϋπόθεση όμως ότι οι μάζες θα τους αφήσουν να το κάνουν!

* Το κείμενο του Μαντέλ « Τα διδάγματα της Ελλάδας », γραμμένο λίγες μέρες μετά το χουντικό πραξικόπημα, δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στα ελληνικά.

                                          Επιμέλεια Γιώργος Μητραλιάς

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

Ομιλητές:

Γ.Μάγγος, πατέρας του δολοφονημένου νεαρού ακτιβιστή Β.Μάγγου

Β.Γαλανόπουλος, μέλος του κινήματος για το νερό στις Σταγιάτες Βόλου

Σάββατο 22 Απριλίου 2023,

6.30 μμ, Εργατικό Κέντρο Πτολεμαΐδας

Κίνηση Πολιτών

Ζούμε σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός διεθνώς μπροστά στα αδιέξοδα που παράγουν οι οικονομικοί ανταγωνισμοί, κλιμακώνει την επίθεσή του στον κόσμο της δουλειάς. Οι δυτικές αστικές δημοκρατίες και το πολιτικό τους σύστημα μετατοπίζονται διαρκώς προς πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης. Στην Ουκρανία ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας μαίνεται με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ήδη. Η διεθνής κούρσα εξοπλισμών ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, Ιαπωνίας, Ευρώπης έχει σπάσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, ενώ από το 2020, έπειτα από 3 δεκαετίες μείωσης, άρχισαν να αυξάνονται διεθνώς και πάλι τα πυρηνικά όπλα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις συρρικνώνονται λόγω του καλπάζοντοςπληθωρισμού, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας γενικεύονται, οι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Στην Ελλάδα, µετά τη δολοφονία 57 ανθρώπων στο σιδηροδρομικό «δυστύχημα»-έγκλημα των Τεµπών, άνοιξε ξανά η συζήτηση για τις ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις προώθησαν τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας. Έτσι έγινε και με τον ΟΣΕ. Η συνειδητή απαξίωση, διάσπαση και ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ είναι αυτή που ευθύνεται κυρίως για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη.

Αυτή την περίοδο η ελληνική κυβέρνηση προωθεί την ιδιωτικοποίηση του νερού σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προκαλώντας μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Πρόκειται για θρασύτατες και βαθιά αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις που κρατάνε χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2014 μετά από μεγάλους αγώνες των εργαζομένων στην ΕΥΑΘ πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα στη Θεσσαλονίκη και ο κόσμος ψήφισε κατά 98% το ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ. Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις που το νερό έχει μπει στο στόχαστρο. Στο χωριό Σταγιάτες του Πηλίου εδώ και πολλά χρόνια οι ιδιώτες έβαλαν στο στόχαστρο την πηγή που παρέχει νερό στους κατοίκους.

Οι καπιταλιστές σε όλες τις χώρες πλέον έχουν αυξήσει κατά πολύ την αποφασιστικότητά τους, δεν κάνουν παραχωρήσεις, κλιμακώνουν την καταστολή, τσαλαπατούν και τα τελευταία ίχνη της αστικής –επιφανειακής- δημοκρατίας, επιστρατεύουν ακόμα και βραχύχρονες κυβερνήσεις μιας χρήσης, αρκεί να τους κάνουν τη «δουλειά». Η ελληνική κυβέρνηση κλιμάκωσε την καταστολή σε όλα τα επίπεδα. Μια από αυτές τις περιπτώσεις ήταν 27χρονος Βασίλης Μάγγος, μάχιμο μέλος των κινημάτων αντίστασης του Βόλου. Τον Ιούνιο 2020, ο Βασίλης ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από την αστυνομία. Έναν μήνα μετά έφυγε από τη ζωή.

Είναι αναγκαίο να ενισχυθούν μέσα στην κοινωνία οι δυνάμεις, ομάδες και κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στα μέτρα φτωχοποίησης της κοινωνίας που προωθούν οι από πάνω, ενάντια στο ξεπούλημα των κοινών αγαθών όπως το νερό, η ενέργεια, οι συγκοινωνίες κ.ά., ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό, για έναν άλλο κόσμο αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, αυτό-οργάνωσης, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, ρατσισμό, εθνικισμό και πολέμους.

Έξι νεκροί στον Έβρο: Δεν είναι δυστυχήματα – Ρατσιστική πολιτική είναι

Ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν δέκα μετανάστες με κατεύθυνση προς Κομοτηνή συγκρούστηκε με άλλο αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα. Ο οδηγός -σύμφωνα με Δελτίο Τύπου της ΕΛΑΣ- προσπάθησε να αποφύγει σήμα στάσης της αστυνομίας. Πέντε άνθρωποι, ανάμεσά τους και ο οδηγός, ανασύρθηκαν νεκροί από το ένα αυτοκίνητο, όπως και ο οδηγός του δεύτερου. Ακόμα έξι νοσηλεύονται -οι τρεις σε βαριά κατάσταση.

Δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Οι άνθρωποι που δε μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα, οι άνθρωποι που καταδιώκονται από τις αρχές, θα ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους για να μην πιαστούν και απελαθούν.

Κυβέρνηση-Ευρωπαϊκή Ένωση στερούν από πρόσφυγες και μετανάστες έγγραφα, κλείνοντάς τους τον δρόμο. Έχουν μετατρέψει σε ναρκοπέδιο κάθε ασφαλή δίοδο προς την Ευρώπη, μετατρέποντας ανθρώπους σε “εμπορεύματα”, αυτοκίνητα σε φέρετρα και τη Μεσόγειο σε θαλάσσιο τάφο.

Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής της Ευρώπης-“φρούριο”. Είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στηρίζει και συμμετέχει σε πολεμικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική και μετά αρνείται να δεχτεί τους ανθρώπους-θύματα των επιχειρήσεων αυτών.

Όσους φράχτες κι αν χτίσουν, όσα ηλεκτροφόρα σύρματα κι αν βάλουν, όσα push back κι αν κάνουν, οι άνθρωποι πάντα θα προσπαθούν να βρουν τρόπο να γλιτώσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους.

Αρνούμαστε να δεχτούμε αυτή την πολιτική θανάτου.
Χαρτιά σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Κατάργηση της επαίσχυντης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.
Αγώνας για να γκρεμιστούν οι φράχτες.

Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ, Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Με αγανάκτηση και μόνο παρακολουθούν οι συνήγοροι υποστήριξης της κατηγορίας στην δίκη της Χρυσής Αυγής, το αντιφασιστικό κίνημα και η δημοκρατική κοινωνία τις εξελίξεις σχετικά με την τρίτη κατά σειρά τροπολογία ανακοπής της προσπάθειας του ναζιστικού μορφώματος Κασιδιάρη να συμμετάσχει στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές.

Δημοσιεύθηκε σήμερα ο ν. 5043/2023 (ΦΕΚ Α 91/13.4.2023), το άρθρο 35 του οποίου υλοποιεί τη γνωστή τροπολογία.

Η φράση που άλλαξε στην ισχύουσα διάταξη του άρθρου 32 του ΠΔ 26/2012 όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 102 του ν. 5019/2023 διάταξη έχει ως εξής (με έμφαση οι αλλαγές) :

«Η συνδρομή των προϋποθέσεων της παρούσας ελέγχεται αυτεπαγγέλτως από το Α1 Τμήμα του Αρείου Πάγου, στη σύνθεση του οποίου συμμετέχουν ο Πρόεδρος αυτού και όλα τα μέλη του, το οποίο λαμβάνει ή δύναται να ζητεί σχετική τεκμηρίωση από τις κατά περίπτωση αρμόδιες δικαστικές ή άλλες αρχές.»

Παρά τα όσα είχαμε έγκαιρα επισημάνει τόσο για την πρώτη τροπολογία (άρθρο 92 ν. 4808/2021) όσο κυρίως για τη δεύτερη (άρθρο 102 ν. 5019/2023) σε προηγούμενη αρθρογραφία, η κυβέρνηση αφενός επέλεξε την θέσπιση μιας διάταξης ευρύτερου αποκλεισμού και αφετέρου παρείχε στο Α1΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου την υπερεξουσία να κρίνει αν ένα κόμμα που επιθυμεί να συμμετέχει στις εκλογές εξυπηρετεί ή όχι με την δράση του την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς και ποια είναι η πραγματική του ηγεσία. Αλλά ακόμα και σε αυτόν της τον σχεδιασμό, η κυβέρνηση φάνηκε να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τους δικαστές του Αρείου Πάγου και, όταν το συνειδητοποίησε, επινόησε μια τροπολογία πανικού με την οποία μεταβάλλει τη σύνθεση του σώματος του Α1΄ Τμήματος του Αρείου Πάγου που θα κρίνει τη νομιμότητα της συμμετοχής των κομμάτων στις προσεχείς εκλογές, προκαλώντας την θυμηδία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και του δημοκρατικού κόσμου, την αντίδραση και παραίτηση του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Χρήστου Τζανερρίκου και, ακόμα χειρότερα, τη συσπείρωση και ηρωοποίηση του κόμματος του Κασιδιάρη και του αχυρανθρώπου που ανέλαβε να παραστήσει τον ηγέτη του. Και κατορθώνοντας να τον καταστήσει πρώτο θέμα συζήτησης αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και ενισχύοντας το αφήγημά του περί πολιτικής του δίωξης.

Είμαστε υποχρεωμένοι για την αποκατάσταση των πραγμάτων να θέσουμε υπόψη στο διάλογο αυτόν τα ακόλουθα :

1) Η ψηφισμένη τον Φεβρουάριο 2023 τροπολογία (άρθρο 102 ν. 5019/2023), όπως αναλυτικά έχουμε αναπτύξει, δεν περιορίζεται στον αποκλεισμό από τις εκλογές κομμάτων στα οποία συμμετέχουν υποψήφιοι βουλευτές η ηγετικά στελέχη καταδικασμένοι για κακούργημα με ναζιστικό κίνητρο ακόμα και σε πρώτο βαθμό χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα, όπως τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα είχαμε προτείνει στην τότε αρθρογραφία μας, αλλά επεκτείνει την απαγόρευση αυτή σε σωρεία καταδίκων για διάφορες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που δεν έχουν καμία σχέση με τη ναζιστική δράση και την απειλή της για το δημοκρατικό πολίτευμα, ανοίγει τον δρόμο για ευρύτερες απαγορεύσεις.

2) Η πολιτική βούληση, που μελλοντικά θα επιχειρηματολογείται ως η «βούληση του νομοθέτη» σε απόπειρες τελολογικής ερμηνείας της διάταξης αυτής επισφραγίζεται με τις συστηματικές δηλώσεις του Υπουργού Εσωτερικών περί της ανάγκης αντιμετώπισης της «αντισυστημικής ψήφου» οι οποίες επιδαψιλεύουν το εύσημο αυτό στους ναζιστές και φασίστες.

Ωστόσο αντισυστημική ψήφος δεν είναι η ψήφος προς τους ναζιστές και φασίστες και γενικά τα ακροδεξιά μορφώματα, γιατί αυτοί δεν είναι αντισυστημικοί, αλλά γεννήματα και υπηρέτες του συστήματος. Και αν καμμία φορά εκτεθούν, το σύστημα εξουσίας τους αντιμετωπίζει σαν τα παραστρατημένα παιδιά του και όχι σαν τον πραγματικό του εχθρό. Το γνωρίζει πολύ καλά αυτό ο Υπουργός Εσωτερικών από το παρελθόν του, και για αυτό με μεγάλη και αυθεντική άνεση περιγράφει τον πραγματικό του στόχο που είναι οι αντισυστημικές δυνάμεις, δηλαδή η αντικαπιταλιστική αριστερά.

3) Οι αποκαλύψεις από τις επανειλημμένες συνεντεύξεις και δηλώσεις του τελούντος υπό παραίτηση (με την … «διαλυτική αίρεση» της τυχόν εντός τριάντα ημερών από την υποβολή της ανάκλησής της) κ. Χρήστου Τζανερρίκου, είναι πολύ σημαντικές, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι τα πραγματικά περιστατικά τα οποία καταγγέλλονται δεν έχουν διαψευστεί επί της ουσίας από οποιονδήποτε και ειδικότερα από τον κατονομαζόμενο Υπουργό Επικράτειας, Γεώργιο Γεραπετρίτη.

Η αξιολόγηση όμως των πραγματικών αυτών περιστατικών αποδίδει σοβαρές ευθύνες και για τους δύο εμπλεκομένους και αμοιβαίες παραβιάσεις τους όσον αφορά την αρχή της διάκρισης των εξουσιών :

Α) Ο κ. Γεώργιος Γεραπετρίτης, καθηγητής Νομικής και Υπουργός Επικράτειας κατόπιν διορισμού του Πρωθυπουργού, χωρίς να είναι βουλευτής και να διακινδυνεύει προσωπικό πολιτικό κόστος (όπως άλλωστε όλο σχεδόν το «επιτελικό κράτος» και το περίπου μισό Υπουργικό Συμβούλιο) και χωρίς καμία απολύτως θεσμική αρμοδιότητα είτε για το νομοθέτημα, είτε για την τροπολογία, είτε για τον τρόπο λειτουργίας του Αρείου Πάγου, καλεί σε συνάντηση τον Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και Πρόεδρο του Τμήματος που πρόκειται να εξετάσει τη νομιμότητα των συνδυασμών που συμμετέχουν στις εκλογές. Παρά το γεγονός ότι το πράττει άτυπα τηλεφωνικά, και όχι με έγγραφα, όπως είθισται και απαιτείται στις θεσμικά αποδεκτές επικοινωνίας μεταξύ των φορέων διαφορετικών εξουσιών, ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου αποδέχεται, αντιλέγοντας μόνο όσον αφορά τον τόπο της συνάντησης, με το επιχείρημα ότι δεν είναι σωστό ένας Υπουργός να επισκέπτεται τον Άρειο Πάγο. Είναι προφανές ότι το επιχείρημα αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεδομένου ότι η δημοσιότητα έχει καταγράψει άπειρες επισκέψεις Υπουργών όλων των κυβερνήσεων κατά καιρούς στον Άρειο Πάγο, και ίσως αυτό υπήρξε αμοιβαία επιδίωξη να αποφευχθεί εν προκειμένω, η δημοσιοποίηση της επίσκεψης, που είναι αδύνατο να παραμείνει κρυφή εντός ή ακόμα και εκτός του κτηρίου του Αρείου Πάγου. Έτσι επελέγη ως τόπος επίσκεψης το Μέγαρο Μαξίμου. Και εκεί βέβαια οι επισκέψεις γίνονται αντιληπτές, και αυτό δίνει χώρο στην εκδοχή ότι η συνάντηση έγινε σε γειτονική καφετέρια. Γεγονός είναι πάντως ότι δεν έχει καταγραφεί ιστορικά ένας Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου, εμφανώς τουλάχιστον, να επισκέπτεται Υπουργό στο γραφείο του για θέμα εκτός ημερήσιας διάταξης θεσμικού αντικειμένου.

Β) Η περιγραφή της συνάντησης καταγράφει διαυγέστατα μια πρόθεση βολιδοσκόπησης από την πλευρά του Υπουργού προς τον τέως Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου η οποία δεν απέσπασε την επιθυμητή απάντηση. Και ακόμα, υπήρξε και νέα όχληση από άλλο πρόσωπο, που δεν κατονομάζεται, το οποίο μάλιστα του ζήτησε να βοηθήσει λέγοντας του ότι υπάρχουν και ανεξάρτητες αρχές μετά την αφυπηρέτηση.

Στο σημείο αυτό να επισημανθεί ένα καρκίνωμα το οποίο πλήττει μέχρι τέλους της θητείας τους την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των δικαστικών λειτουργών, αφού η προσδοκία διορισμού σε υψηλού κύρους και απολαβών διοικητικά αξιώματα μετά την αφυπηρέτηση τους εξ αντικειμένου τους καθιστά δεκτικούς και ευάλωτους σε πιέσεις τέτοιες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η προοδευτική πλευρά των δικαστών, που κατά την άποψη του γράφοντος εξακολουθεί να παραμένει πλειοψηφική, διά του στόματος του επί σειρά ετών προέδρου της, Χριστόφορου Σεβαστίδη, έχει εκφράσει συχνά την αντίθεση της στην δυνατότητα διορισμού αφυπηρετούντων δικαστικών λειτουργών σε διοικητικά αξιώματα και έχει απαιτήσει την θέσπιση ασυμβιβάστου με νομοθετική παρέμβαση, πράγμα το οποίο φυσικά δεν έχει γίνει δεκτό και αποτελεί κόκκινο πανί για τους ανώτατους δικαστές, οι οποίοι αποβλέπουν, μετά την υποχρεωτική αποχώρηση τους στο 67^ο έτος, την εκμετάλλευση τέτοιου είδους ευκαιριών.

Εντούτοις, και παρά το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν στις 31.3.2023, έξι ημέρες προτού κατατεθεί η νέα τροπολογία, ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου σιωπά και δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε αποκάλυψη ή καταγγελία είτε θεσμικά, όπως οφείλει, είτε με καταγγελία στα Μ.Μ.Ε, είτε και τα δύο. Και εδώ γεννάται εύλογα το ερώτημα: Θα έμεναν για πάντα στο σκοτάδι οι συναντήσεις, συζητήσεις και προσφορές αυτές, αν τελικά η κυβέρνηση αποφάσιζε να ακολουθήσει διαφορετική τακτική και να μην προχωρήσει στην τροπολογία αυτή; Και ποια στάση θα τηρούσε ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου;

Γ) Ακολουθεί στις 06.04.2023 η ανακοίνωση της τροπολογίας από την κυβέρνηση και τρεις μέρες μετά ο κ. Τζανερρίκος καταγγέλλει ευθεία παρέμβαση στην εσωτερική λειτουργία του Αρείου Πάγου, χωρίς ακόμα να προβεί στις σχετικές αποκαλύψεις που προαναφέρθηκαν, αλλά περιορίζεται στη νομική του άποψη σχετικά με την εξαγγελθείσα τροπολογία.

Πλέον είναι εκείνος ο οποίος παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, διότι υπό την ενεργή ιδιότητα του ανωτάτου και αρμοδίου ακόμα για δικαστικού λειτουργού (Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου) αμφισβητεί το δικαίωμα της κυβερνητικής εξουσίας να νομοθετεί, παραγνωρίζοντας ότι, καλώς ή κακώς (κατ εμέ κάκιστα), το εκλογικό σώμα εκείνην εξέλεξε και πάντως όχι τον ίδιο, και ότι όσο είναι κατακριτέα η παρέμβαση της κυβερνητικής εξουσίας στην δικαστική, άλλο τόσο είναι κατακριτέα, και ίσως περισσότερο η δική του, δεδομένου ότι η δικαστική εξουσία δεν εκλέγεται από κανέναν ούτε ανακαλείται, ούτε ελέγχεται, ούτε λογοδοτεί, στο έργο της κυβερνητικής εξουσίας και τους νόμους που ψηφίζει. Η ίδια η αντιπαραβολή με τις θεσπισμένες διατάξεις οι οποίες πρόκειται να τροποποιηθούν ρητά η σιωπηρά (Π.Δ. 26/2012, άρθρο 102 ν. 5019/.2023 και άρθρο 27 παρ. 1 ν. 4938/2022) επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό, αφού αφορά διατάξεις νόμων ψηφισμένες από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Δ) Αυτό φυσικά δεν καθιστά ανεπίδεκτες κατακραυγής τις κυβερνητικές σκοπιμότητες και τις φωτογραφικές πράγματι διατάξεις με τις οποίες επιχειρεί να επηρεάσει την δικαστική κρίση στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ωστόσο, ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, εκτός της απαράδεκτης δημοσιοποίησης της αντίθεσης του στην επικείμενη τροπολογία, διατυπώνει και απόψεις οι οποίες αποκαλύπτουν την πραγματική του πεποίθηση σχετικά με την Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη, όπως η επισήμανσή του (με πλάγια) στον σχολιασμό της δήλωσης Βορίδη, «δεν μπορεί να υπάρχει μια βαθιά αντίθεση, από την μια μεριά το ποινικό τμήμα της Δικαιοσύνης (σημείωση: ξέχασε να πει: «κατωτέρου του Αρείου Πάγου δικαστηρίου» και να καταδικάζει σ.σ. τον Κασιδιάρη ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης και να έρχεται ένα άλλο τμήμα της Δικαιοσύνης, επίσης το Α1 του Αρείου Πάγου, που να λέει ότι είναι πολιτικός αρχηγός). Δηλαδή ο ΥΠ.ΕΣ., εμμέσως πλην σαφώς, υπέδειξε στους δικαστές του Α1 Τμήματος ποια θα πρέπει να είναι η κρίση τους για το συγκεκριμένο θέμα.

Και εδώ ο κ. Τζανερρίκος σφάλλει. Παρέμβαση στην Δικαιοσύνη δεν συνιστά η δημόσια έκφραση γνώμης από οποιονδήποτε σχετικά με το περιεχόμενο μιας δικαστικής απόφασης, έστω και μιας επικείμενης δίκης, ιδίως όταν αυτό ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο νομοθετικής διάταξης την οποία έχει υποστηρίξει. Η δυσαρέσκεια δικαστών για την έκφραση γνώμης στην υπόθεση που χειρίζονται, έστω και με το πρόσχημα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης συνιστά έκφανση αυταρχικής νοοτροπίας. Και συχνά υποκρύπτει οράματα για κράτος δικαστών που μόνο τα λαϊκιστικά ακροδεξιά μορφώματα υποστηρίζουν ανοιχτά εντός και εκτός των ορίων της χώρας. Παρέμβαση στη δικαιοσύνη λοιπόν δεν είναι η δημόσια έκφραση γνώμης, αλλά οι μυστικές συναντήσεις, οι αθέμιτες επιρροές, οι πιέσεις και οι απειλές, καθώς επίσης και η υπόσχεση ωφελημάτων. Αυτά όλα, σύμφωνα και με πρόσφατη εύστοχη επισήμανση του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, κ. Ξεν. Κοντιάδη, στοιχειοθετούν αδικήματα των άρθρων 167^Α και 237 Π.Κ. Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί και κακούργημα. Ωστόσο, η επισήμανση του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου ότι το ποινικό τμήμα της Δικαιοσύνης που έκρινε ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση είναι κατώτερο δικαστήριο από τον Άρειο Πάγο, που έρχεται να τονίσει κάτι πασίγνωστο και στον τελευταίο των Ελλήνων ακόμα, δεν αποτυπώνει οτιδήποτε άλλο, παρά την αποδοκιμασία του προς την δικαστική αυτή απόφαση, την οποία μάλιστα μέχρι σήμερα, παρά τις καθημερινές επανειλημμένες δηλώσεις του, δεν έχει διασκευάσει, ανασκευάσει ή διαφοροποιήσει. Επέλεξε λοιπόν, στην πρώτη δημόσια παρέμβαση του, να υποβαθμίσει την σημασία της καταδικαστικής απόφασης για την Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη, αγνοώντας ίσως και πάντως παραλείποντας ακόμα και το γεγονός ότι εκτός από την καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, το Α΄ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, που δικάζει την υπόθεση σήμερα σε δεύτερο βαθμό, με την από 19.12.2022 παρεμπίπτουσα απόφαση του απέρριψε αίτημα του Ηλία Κασιδιάρη για αναστολή της ποινής, παρά το γεγονός ότι στο σκεπτικό της αίτησης του είχε επικαλεστεί και την πρόθεση του να ασκήσει πολιτική δραστηριότητα στα πλαίσια του κόμματος του. Και προφανώς παραβλέπει ότι ο Άρειος Πάγος, τον οποίο ορθά χαρακτηρίζει ανώτερο δικαστήριο από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στην περίπτωση της προκείμενης λειτουργίας του σχετικά με τη νομιμότητα συμμετοχής εκλογικών συνδυασμών, δεν ασκεί δικαιοδοτική, αλλά διοικητική λειτουργία, ούτε φυσικά ασκεί αναιρετικό έλεγχο στην καταδικαστική απόφαση. Κατά συνέπεια, η επισήμανση της ιεράρχησης της ανωτερότητας του Αρείου Πάγου έναντι του Τριμελούς Εφετείου, εκτός του ότι αποκαλύπτει τις επί της ουσίας προθέσεις του, είναι και θεσμικά άστοχη, δεδομένου ότι συγκρίνονται ανόμοιες λειτουργίες στις οποίες δεν υφίσταται ανωτερότητα ή κατωτερότητα.

4) Παρ’ όλ’ αυτά, μόνο ευγνώμονες μπορούμε να αισθανόμαστε απέναντι στον κ. Τζανερρίκο, γιατί με όσα δημοσιοποίησε αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο διαπλέκονται και κινούνται οι δήθεν ανεξάρτητες και διακριτές εξουσίες και το πώς επηρεάζει η μία την άλλη. Μάθαμε έτσι πώς επικοινωνούν και συνεννοούνται οι παράγοντες των εξουσιών, έστω και αν η συνεννόηση αυτή στην προκειμένη περίπτωση δεν κατέληξε σε θετικά αποτελέσματα για την διείσδυση της κάθε μίας στο έργο της άλλης. Και εύλογα διερωτώμαστε (έστω και ρητορικά) πόσες άλλες παρόμοιες προσπάθειες στην ιστορία, παλιά και ιδίως πρόσφατη έγιναν χωρίς να αποτύχουν και έμειναν στο σκοτάδι. Η αστική υποκρισία του δήθεν σεβασμού στη διάκριση των εξουσιών, καθώς και η ίδια η διάκριση κατέρρευσαν παταγωδώς με πρωταγωνιστές δύο κορυφαίους εκπροσώπους τους.

Εν τέλει, όλοι αυτοί οι οποίοι αρνούνται στους πολίτες, το αντιφασιστικό κίνημα και το δημοκρατικό λαό το δικαίωμα να απαιτεί την εφαρμογή του νόμου στην περίπτωση της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», να διαμαρτύρεται για προκλητικές αποφυλακίσεις, ή για αστυνομικές σκευωρίες που στέλνουν άδικα στο εδώλιο αγωνιστές μα αντίθετη πολιτική ταυτότητα με το επιχείρημα ότι η άσκηση δημόσιας κριτικής στις δικαστικές αποφάσεις συνιστά παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης είναι εκείνοι που στα κρυφά μεθοδεύουν την παραγωγή του έργου της. Αυτή είναι η αστική υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο !

5) Η κυβέρνηση, όπως ορθά επισημαίνει ο Θανάσης Καμπαγιάννης σε πρόσφατο άρθρο του («Σπασμοί ενός καθεστώτος που ψυχορραγεί»), «με τις διαρκείς και αλλοπρόσαλλες νομοθετικές της πρωτοβουλίες, προμοτάρουν αντί να απομονώνουν, το ναζιστικό μόρφωμα του Κασιδιάρη». Και ορθά τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν την τροπολογία του κυβερνητικού πανικού. Είναι ακόμα αξιοσημείωτο ότι στην προσπάθεια της η κυβέρνηση να προσδώσει ευρύτερα χαρακτηριστικά στην σκοπιμότητα των σχετικών τροπολογιών της, δεν επικαλείται πουθενά ως στόχο τους καταδικασθέντες για εγκλήματα με ναζιστικό κίνητρο, αλλά επικαλείται πολύ περισσότερο διευρυμένα κριτήρια, όπως να αποκλείσει από τις εκλογές μαχαιροβγάλτες, εγκληματίες, και ιδίως ο αποκλεισμός της αντισυστημικής ψήφου που κυριαρχεί στο πολιτικό σκεπτικό Βορίδη στον οποίο ανατέθηκε το μεγαλύτερο βάρος της πολιτικής ευθύνης για την μεθόδευση αυτή. Και το δέχθηκε πρόθυμα, όχι μόνο λόγω παρελθόντος, αλλά και γιατί του ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία άλλη μια φορά να προπαγανδίσει τη θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση των ναζιστών με την αντικαπιταλιστική αριστερά.

6) Μέσα σε όλα αυτά στην αρένα της αντιπαράθεσης τίθεται και η καθυστέρηση της διάρκειας της δίκης της Χ.Α. με σκοπό την αλληλοεπίρριψη ευθυνών και ακούγονται τερατώδεις ερμηνείες που επίσης ωφελούν – και νομικά – την υπεράσπισή της. Ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία (δείτε και τα σχετικά γραφήματα) :

Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε στις 20.04.2015 και έληξε στις 22.10.2020, αφού προηγουμένως πραγματοποίησε συνολικά 467 συνεδριάσεις. Η κύρια αιτία για την μεγάλη διάρκεια της ήταν ο τεράστιος όγκος των συνενωμένων δικογραφιών και παρεπόμενα ο μεγάλος αριθμός των κατηγορουμένων (68), μαρτύρων (212), συνηγόρων (μετείχαν σε διάφορα χρονικά διαστήματα 13 συνήγοροι πολιτικής αγωγής και πάνω από 100 συνήγοροι υπεράσπισης), μεγάλος όγκος αναγνωστέων εγγράφων.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι 467 συνεδριάσεις θα είχαν απαιτήσει λιγότερο χρονικό διάστημα αν δεν είχαν μεσολαβήσει :

Α) Η απαράδεκτη μεθόδευση της κατά το έτος 2015 Διοίκησης του Εφετείου Αθηνών για εξορία της δίκης στον Κορυδαλλό με την ανοχή του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης, πράγμα το οποίο πλην της αυτονόητης υποβάθμισης και του απαραδέκτου να διεξάγονται δίκες σε χώρο φυλακών και των δίκαιων αντιδράσεων που προκαλούσε στην τοπική κοινωνία, καθιστούσε αδύνατη την από πλευράς συνηγόρων πολιτικής αγωγής διεκδίκηση καθημερινής διεξαγωγής της, αφού αυτό σήμαινε την επαγγελματική τους εξόντωση και ταλαιπωρία, ενώ η εναλλαγή του τόπου διεξαγωγής της δίκης μεταξύ Εφετείου και Κορυδαλλού συνεχίστηκε όλα τα χρόνια μέχρι και τον Οκτώβριο 2019. Από τις 467 συνεδριάσεις διεξήχθησαν 233 συνεδριάσεις στον Κορυδαλλό και 234 στο Εφετείο αν και βασικός τόπος διεξαγωγής δίκη οριζόταν το Εφετείο με την Απόφαση Υπουργού Δικαιοσύνης Υ.Α. 42601/8.6.2016 (ΦΕΚ Β 1622/8.6.2016) που ήταν καρπός των κινητοποιήσεών μας.

Β) Η παράλειψη απαλλαγής όλων των μελών της σύνθεσης τα πρώτα τέσσερα χρόνια της δίκης από άλλες υπηρεσιακές υποχρεώσεις ώστε να έχουν τη δυνατότητα να μετέχουν αποκλειστικά στη σύνθεση του δικαστηρίου αυτού, και έτσι η δίκη να διεξάγεται καθημερινά.

Γ) Αιτίες ανωτέρας βίας οι οποίες προκάλεσαν διακοπή της δίκης για διάφορα χρονικά διαστήματα (εκλογές και δημοψήφισμα 2015, Αποχή Δ.Σ.Α. για ασφαλιστικό Κατρούγκαλου 2016, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές 2019, διακοπή λόγω πανδημίας Μάρτης 2020 – Ιούνης 2020), αλλά και ασθένειες, και κωλύματα.

Δ) Συστηματική κωλυσιεργία από την πλευρά ορισμένων κατηγορουμένων της δίκης και κατάχρηση της διαδικασίας κατάθεσης αναγνωστέων εγγράφων, για τα οποία αναλώθηκαν πολλές εβδομάδες.

Μόνοι οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, σε επανειλημμένα διαβήματα τους στην Διοίκηση του Εφετείου Αθηνών, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και τα Μ.Μ.Ε. ζητούσαμε την αποκλειστική διεξαγωγή της δίκης στο Εφετείο και την απαλλαγή (που και αυτό μόνο τα τελευταία χρόνια κατέστη δυνατό) των δικαστών από άλλες δικαστικές και υπηρεσιακές υποχρεώσεις, Το διάγραμμα που ακολουθεί στο τέλος δείχνει την κατανομή του χρόνου και δίνουν τις απαντήσεις για την διάρκεια της δίκης. Είναι δε γνωστό ότι οι δίκες με συνεξέταση υποθέσεων ναζιστικών εγκληματικών έχουν και σε άλλες χώρες μεγάλη διάρκεια. Στην Γερμανία, η δίκη για την υπόθεση του ναζιστικού μορφώματος «NSU» είχε διάρκεια επτά χρόνια. Συνεπώς με δεδομένα τα παραπάνω η δίκη δεν υπερέβη τα εύλογα όρια της διάρκειάς της.

7) Σήμερα, η δίκη της Χρυσής Αυγής έχει πραγματοποιήσει 42 συνεδριάσεις σε διάστημα δέκα μηνών. Καρπός δικών μας αγώνων υπήρξε η τέλεσή της αποκλειστικά στο Εφετείο Αθηνών (βλ. Απόφαση Υπουργού Δικαιοσύνης 18457/26.4.2022, ΦΕΚ Β/2082 της 27.4.2022, της οποίας το προοίμιο αναφέρεται στο σχετικό υπόμνημα των συνηγόρων πολιτικής αγωγής). Όπως έχουμε επισημάνει επανειλημμένα και στο Δικαστήριο, καθώς και στην Διοίκηση του Εφετείου Αθηνών, εάν συνεχίσει να διεξάγεται με αυτόν τον ρυθμό, έχοντας πραγματοποιήσει δηλαδή περί τις πενήντα δικασίμους κατά τον πρώτο χρόνο διεξαγωγής της, ακόμα και αν αρκέσουν διακόσιες, αντί 467, δικάσιμοι για την ολοκλήρωση της διεξαγωγής της, δεν προβλέπεται να τελειώσει νωρίτερα από τέσσερα χρόνια συνολικά, δηλαδή στις 15.06.2026. Ενώ μέχρι στιγμής στα αιτήματα μας για επιτάχυνση της δίκης δεν υπάρχει η δέουσα ανταπόκριση.

Το επισημαίνουμε και δημόσια με την ευκαιρία.

8) Εκφράζεται από πολλούς μάλλον απερίσκεπτα η άποψη ότι ήταν σφάλμα η συνένωση των δικογραφιών και βασική αιτία της μεγάλης διάρκειας. Ωστόσο αν και πράγματι ο μεγάλος όγκος υπήρξε βασικός παράγοντας του μεγάλου αριθμού των συνεδριάσεων απονομή ουσιαστικής ποινικής δικαιοσύνης και εκτίμηση για την ποινική αξιολόγηση της δράσης εγκληματικής οργάνωσης δεν θα υπήρχε ποτέ σε περίπτωση χωριστής εκδίκασης. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι αν οι επιμέρους υποθέσεις της υπόθεσης δικάζονταν χωριστά, πράγματι θα υπήρχαν πολλές μικρές δίκες που θα είχαν ολοκληρωθεί προ πολλού, αλλά οι ευθύνες θα εξαντλούνταν στα απλά εκτελεστικά όργανα, αφού δεν θα είχε συνεκτιμηθεί η ενότητα των κριτηρίων, του εγκληματικού σκοπού, της ιεραρχίας, οργανωτικής δομής, πειθαρχίας, εκπαίδευσης, στρατιωτικοποίησης, επιλογής στόχων, τρόπου δράσης, προετοιμασίας και εξέλιξης της εγκληματικής οργάνωσης και όλα εκείνα τα συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία εισέφερε η συνεκδίκαση και συνεξέταση όλων αυτών των υποθέσεων και απέληξε στην πλήρη απονομή Δικαιοσύνης μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της εγκληματικής οργάνωσης.

Στόχος των συνηγόρων πολιτικής αγωγής υπήρξε πάντα και επιτεύχθηκε η συνένωση και συνεκδίκαση για τους παραπάνω λόγους. Αντίθετα στόχος των συνηγόρων υπεράσπισης ήταν πάντα η χωριστή εκδίκαση για ευνόητους λόγους.

Αυτά όλα όσοι με ευκολία κατακρίνουν την συνένωση των δικογραφιών όφειλαν να τα έχουν λάβει υπόψη τους πριν να δημοσιολογούν και κατ αποτέλεσμα να υπηρετούν τις απόψεις και την τακτική της Χρυσής Αυγής. Ζημιά και μόνο προκαλούν θυσιάζοντας στη βορά διαφόρων αντιπαραθέσεων και το ζήτημα της διάρκειας της δίκης, όπως είχε γίνει και με την έντονη αντιπαράθεση την περίοδο Οκτωβρίου 2020 για το αν φταίει ο παλιός η ο νέος Ποινικός Κώδικας για τις χαμηλές ποινές, που είχε ως αποτέλεσμα όντως την επιβολή χαμηλών ποινών, μερικές από τις οποίες έχουν προσβληθεί με εισαγγελική έφεση, πράγμα που επίσης δεν ακούγεται στις δημόσιες συζητήσεις.

Απαίτηση του δημοκρατικού κόσμου, των θυμάτων της Χρυσής Αυγής και των οικογενειών τους, καθώς και του αντιφασιστικού κινήματος είναι να μην επιτραπεί στους καταδικασμένους για εγκληματική οργάνωση με ναζιστικό κίνητρο η κάθοδος τους στις εκλογές. Αυτό αποτελεί την παρεπόμενη αναγκαία θεσμική αποτύπωση της καταδικαστικής απόφασης και μέρος της απαιτούμενης διοικητικής συμμόρφωσης του διοικητικού μηχανισμού της πολιτείας δίπλα στην απαίτηση για αποζημιώσεις στα θύματα της ΧΑ και τις οικογένειές τους και για καμμία ανοχή στη φασιστική, ρατσιστική και ναζιστική εγκληματική δράση και τη νομιμοποίησή της.

Κλείνοντας θα θυμήσουμε ξανά ότι ο φασισμός ως πολιτικοκοινωνικό ρεύμα δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ από τα δικαστήρια. Αυτά είναι αρμόδια αποκλειστικά και μόνο για την αντιμετώπιση της εγκληματικής φασιστικής βίας την οποία απαιτούμε για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ούτε από τους θεσμούς, ούτε από την κυβέρνηση και τις καθεστωτικές δυνάμεις, αλλά από τον οργανωμένο λαό. Αντιμετωπίστηκε και θα αντιμετωπίζεται στην κοινωνία και στον δρόμο.Ο αγώνας συνεχίζεται. Καμμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Οχι στη συμμετοχή των καταδικασθέντων για ναζιστικά εγκλήματα στις εκλογές.

Θα είμαστε εκεί, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, για να δώσουμε και αυτή τη μάχη. Μαζί και στην πρωτοπορία, θα είναι οι πραγματικές αντισυστημικές δυνάμεις γιατί γνωρίζουν ότι η πάλη ενάντια τον ναζισμό είναι πρωτίστως πάλη ενάντια στο σύστημα που τον γεννά. Και ότι μόνο η δική του πάλη θα τον οδηγήσει στη νίκη.

Αθήνα, 13.4.2023

Κώστας Παπαδάκης.