Του Ηλία Ιωακείμογλου*

Με αφορµή τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία, που έδωσαν στην ∆εξιά και την Ακροδεξιά το 44% των ψήφων, ο Enzo Traverso (1) λέει τα εξής: “Στην Ιταλία, υπήρξε µια ριζική τοµή στην ιστορία της Aριστεράς. Η Aριστερά δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει στην Ιταλία µια κριτική θεωρία που είναι πολύ ζωντανή, πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά η οποία είναι απολύτως ανίσχυρη σε πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει επίσης µια κουλτούρα αντιπολίτευσης, υπάρχουν περιβαλλοντικά, αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήµατα που δίνουν πραγµατικές µάχες. Όλα αυτά υπάρχουν, αλλά εντελώς έξω από την πολιτική σφαίρα, αν κατανοήσουµε την πολιτική ως θεσµό. Η δεξιά πτέρυγα είναι πλέον πολιτισµικά ηγεµονική”.

Επειδή αυτά δεν είναι αυτονόητα, ας δούµε τι εννοεί και τι υπονοεί ο Traverso.

Η έκλειψη της Αριστεράς

Το πρώτο που ισχυρίζεται ο Traverso είναι ότι η Αριστερά δεν υπάρχει πλέον. Εάν υπάρχει ακόµη –θα µπορούσαµε να προσθέσουµε εµείς–, υπάρχει ως φαντασίωση ή ως φάντασµα· διότι η Αριστερά ποτέ δεν ήταν το άθροισµα των ατόµων της, ήταν πάντοτε η πολιτική που ασκούσε· και αυτή δεν υπάρχει πια: Μετά το Β’ παγκόσµιο πόλεµο, η πολιτική της στην ∆ύση ήταν µια πολιτική µεταρρυθµίσεων που βελτίωσαν θεαµατικά τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των υποτελών τάξεων, και η οποία βασιζόταν στον ισχυρισµό ότι το συµφέρον των υποτελών κοινωνικών τάξεων προάγει και το γενικό συµφέρον (ακόµη και αυτό της “οικονοµίας”, δηλαδή των επιχειρήσεων, δηλαδή της αστικής τάξης -που δεν γνώριζε καθώς φαίνεται το πραγµατικό της συµφέρον). Όταν αυτή η µεταρρυθµιστική στρατηγική ηττήθηκε από τον νεοφιλελευθερισµό κατά κράτος στην Ευρώπη, τότε τελείωσε και η Αριστερά στην ∆ύση, κάπου ανάµεσα στο 1982 και το 1990 (2). 

Να µην ξεχάσουµε όµως και την Αριστερά των “πλατιών κοµµάτων” που ακολούθησε µετά το 1990, που την περιφέραµε σαν τον νεκρό El Cid (3) δεµένο όρθιο πάνω στο άλογο των κοινωνικών κινηµάτων και του αµυντικού ρεφορµισµού επί ένα τέταρτο του αιώνα: µια Αριστερά που δεν αναφερόταν πλέον στις κοινωνικές τάξεις και τον ανταγωνισµό τους, ούτε στην µαρξιστική θεωρία, ούτε διέθετε στρατηγική αναφορά, ούτε όραµα· µια Αριστερά προσγειωµένη στο παρόν, που υιοθετούσε την γλώσσα, άρα τις έννοιες, του δικαιωµατικού νεοφιλελευθερισµού που επικράτησε στα κοινωνικά κινήµατα σε µίξη µε τις έννοιες του αστικού πολιτικού µάρκετινγκ. Η Αριστερά, λοιπόν, δεν υπάρχει· έχει εκλείψει ένα τέταρτο του αιώνα πριν, κι ας χρησιµοποιούµε ακόµα την λέξη για να ονοµατίσουµε άλλες πια πραγµατικότητες. 

Μετά την Αριστερά

Αυτό που αλλάζει στην παρούσα ιστορική στιγµή είναι ότι τώρα η έκλειψη της Αριστεράς, ακόµη και στις πιο στρεβλές και ανεπαρκείς µορφές της, γίνεται εκκωφαντική. Εξίσου εκκωφαντική γίνεται και η ανάγκη τής εκ νέου συγκρότησης των κοινωνικών δυνάµεων των υποτελών κοινωνικών τάξεων σε πολιτικά υποκείµενα αντάξια της παρούσας ιστορικής στιγµής. Μιας ιστορικής στιγµής κατά την οποία ο καπιταλισµός στρέφεται ενάντια στον πλανήτη, στις οικολογικές και υγειονοµικές ισορροπίες του, κατά του κόσµου της εργασίας, των “περιττών” πληθυσµών, κατά της δυνατότητας απλής αναπαραγωγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων, κατά κάθε είδους και παραλλαγής δηµοκρατίας, κατά της ειρήνης· µιας ιστορικής στιγµής κατά την οποία η αστική τάξη συντίθεται µε τον µετα-φασισµό και συγκροτεί το καθεστώς του αυταρχικού (νέο)φιλελευθερισµού όπως έκανε και στο παρελθόν (4).

Τι υποκείµενα όµως αντιστοιχούν στην παρούσα ιστορική στιγµή όπου ο καπιταλισµός παίρνει την απεχθέστερη µορφή του και στρέφεται πλέον κατά της ανθρωπότητας; Πώς είναι δυνατό να σκεφτόµαστε ακόµη σήµερα την συγκρότηση µετώπων, πλατιών κοµµάτων, χαλαρών πολιτικών οργανώσεων, κοινωνικών κινήσεων και πρωτοβουλιών, δηλαδή µορφών οργάνωσης πλήρως αναντίστοιχων µε τις ανάγκες µιας τέτοιας ιστορικής στιγµής; 

Εάν πρόκειται να υπάρξει ξανά πολιτική εκπροσώπηση των συµφερόντων των υποτελών κοινωνικών τάξεων, αυτό θα γίνει µέσω πολιτικού κόµµατος µε στιβαρή οργάνωση και αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραµµα.

Κριτικές θεωρίες ή µαρξιστική θεωρία;

Το δεύτερο που επισηµαίνει ο Traverso, είναι η ύπαρξη των κριτικών θεωριών. Εξ αντιθέτου προκύπτει ότι δεν υπάρχει πλέον ο µαρξισµός ως ιδεολογία µαζών (υπάρχει ως επιστηµονική θεωρία ή πανεπιστηµιακή µανιέρα). Υπάρχουν οι κριτικές θεωρίες για τις οποίες ο Traverso ισχυρίζεται ότι είναι “απολύτως ανίσχυρες σε πολιτικό επίπεδο”. Αρκεί να διαβάσει κάποιος µε προσοχή το σχετικό βιβλίο του Κeucheyan (5) για να πεισθεί ως προς αυτό (εάν υποθέσουµε ότι η ιστορία των κινηµάτων δεν τον έχει ήδη πείσει για την αφλογιστία των κριτικών θεωριών ως οδηγούς αντικαπιταλιστικής δράσης). Πρόκειται για θεωρίες που έχουν διαρρήξει τους δεσµούς µε την µαρξιστική θεωρητική παράδοση σε τουλάχιστον τέσσερα καίρια σηµεία: (α) δεν αναφέρονται στην έννοια της εκµετάλλευσης της εργασίας, η οποία έχει αντικατασταθεί από την έννοια του κοινωνικού αποκλεισµού (6) και της στέρησης δικαιωµάτων, (β) δεν αναγνωρίζουν τον ανταγωνισµό κεφαλαίου και εργασίας ως κεντρικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας, (γ) δεν κατανοούν και εποµένως δεν υιοθετούν την λενινιστική µεταγραφή του θεωρητικού σχήµατος του Κλαούζεβιτς για τον πόλεµο στο πεδίο της πολιτικής και (δ) δεν αποδέχονται την µορφή του κόµµατος ως αναγκαίο τρόπο αντικαπιταλιστικής οργάνωσης. 

Με τέτοια ελλείµµατα, πώς είναι δυνατό οι θεωρίες αυτές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της παρούσας ιστορικής στιγµής; Εάν οι κριτικές θεωρίες είναι ανίσχυρες σε πολιτικό επίπεδο και ανεπαρκείς διότι στρέφουν την πλάτη σε έννοιες στοιχειώδεις για την κατανόηση των βασικών φαινοµένων του καπιταλισµού, δεν είναι αυτό που χρειαζόµαστε τώρα ως οδοδείκτη πολιτικής δράσης των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η επανασύνδεση µε τον µαρξισµό ως µαζική ιδεολογία δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρη. 

Η ιδεολογική ηγεµονία του νεοφιλελευθερισµού και η µακρά πορεία για την ανατροπή της

Το δεύτερο που επισηµαίνει ο Traverso, είναι ότι η ∆εξιά είναι πολιτισµικά ηγεµονική, και αυτή µου φαίνεται ότι είναι η πιο οδυνηρή από τις διαπιστώσεις του. Στο λεξιλόγιο της ιταλικής Αριστεράς και των µιµητών της, αυτό σηµαίνει ότι η ∆εξιά ηγεµονεύει ιδεολογικά (7). Εννοεί δηλαδή, ο Traverso, ότι στον χώρο της ιδεολογίας ο συσχετισµός δύναµης υπέρ της αστικής ιδεολογίας έχει καταστεί συντριπτικός σε βάρος της “κοσµοθεωρίας” του σοσιαλισµού, του κοµµουνισµού και κάθε αυθόρµητης ιδεολογίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Όµως τι ακριβώς σηµαίνει αυτό; Με τον όρο της ιδεολογίας αναφερόµαστε στις αξίες και τα ήθη, στις ιδέες µε τις οποίες εξηγούµε τα πράγµατα, στις πεποιθήσεις, τις παραστάσεις και τις εικόνες που συγκροτούν ένα vade mecum, έναν πρακτικό οδηγό, για να βαδίζεις µόνος σου, χωρίς καθοδήγηση, στην ζωή σου στον καπιταλισµό, στην καθηµερινή, προσωπική και επαγγελµατική ζωή σου σύµφωνα µε τις ιδέες και τις αξίες της άρχουσας τάξης. Ανάλογα µε την ιδεολογία που τα διακατέχει, τα άτοµα αλλάζουν ή διατηρούν την ίδια περπατησιά ανάλογα πώς ερµηνεύουν και καταλαβαίνουν τις κοινωνικές σχέσεις και την προσωπική ζωή, τον τρόπο που ζουν την ζωή τους δηλαδή, µε αφετηρία την ιδεολογία (8). Αν έτσι έχουν τα πράγµατα, ίσως καταλαβαίνουµε λίγο περισσότερο τι σηµαίνει ιδεολογική ηγεµονία του νεοφιλελευθερισµού: Αυτό που αξίζει και αυτό που δεν αξίζει να κάνεις, αυτό που είναι ηθικό ή ανήθικο, αυτό που πρέπει ή δεν πρέπει να επιδιώκεις στην επαγγελµατική και ιδιωτική ζωή σου, και όλα τα άλλα µε τα οποία βαδίζουµε τις ζωές µας, δεν είναι τα ίδια πριν και µετά την ιδεολογική νίκη του νεοφιλελευθερισµού. Ο τρόπος που έχουµε για να εξηγήσουµε αυτό που συµβαίνει στις ζωές µας και στις ζωές των άλλων, επίσης δεν είναι ο ίδιος πριν και µετά. 

Υπάρχει και χειρότερο: Η ιδεολογία δεν ανήκει στον ίδιο χρόνο µε την πολιτική· η πρώτη ακολουθεί αργόσυρτη πορεία, αλλάζει δύσκολα και ως εκ τούτου αργά, ενώ η δεύτερη ακολουθεί τους ταχείς ρυθµούς της βραχυχρόνιας διάρκειας και της µεσοπρόθεσµης. Αυτό ίσχυσε και για τον νεοφιλελευθερισµό: ενώ είχε θριαµβεύσει πολιτικά µέσα σε µια δεκαετία περίπου (1979-1991), χρειάστηκε τουλάχιστον τριάντα χρόνια για να θριαµβεύσει ιδεολογικά. 

Βρισκόµαστε λοιπόν, εµείς, όσοι θέλουµε να αλλάξει ο κόσµος, εξαρχής αντιµέτωποι µε την µακροχρόνια διάρκεια, που σηµαίνει πως όποια προσπάθεια και αν κάνουµε δεν πρέπει να εγγράφεται µόνο στον βραχυχρόνιο χρόνο της τρέχουσας, καθηµερινής, πολιτικής αλλά και στον µακρό χρόνο των αργόσυρτων αλλαγών· και η µοναδική µορφή πολιτικής οργάνωσης που µπορεί να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο καθήκον είναι το πολιτικό κόµµα των υποτελών κοινωνικών τάξεων. 

*Αναδηµοσίευση από το Commune

Με 24ωρη απεργία από την ΟΛΜΕ και 3ωρη στάση εργασίας από την ΔΟΕ, με δυνατότητα συμπλήρωσης τρίωρης στάσης από τους συλλόγους των πρωτοβάθμιων, οι εκπαιδευτικοί απεργούμε στις 15 Δεκέμβρη. Μετά την απεργία 9 Νοέμβρη και τις μαζικές πορείες του Πολυτεχνείου αποδεικνύεται ότι η οργή του κόσμου για τις πολιτικές της φτώχειας και της ακρίβειας, ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.

Μπροστά στην αύξηση των τιμών σε τρόφιμα, ενέργεια και έναν σκληρό και ταξικό προϋπολογισμό, όπως αυτός του 2023, που αφήνει στάσιμα τα χαμηλά εισοδήματα και δεν πειράζει τα υπερκέρδη των λίγων, η απεργία αυτή έρχεται ως συνέχεια των προηγούμενων κινητοποιήσεων. Εκτός από τη φτωχοποίηση των εκπαιδευτικών, η κατάργηση του πλαισίου της αντιδραστικής αξιολόγησης των ίδιων και των σχολικών μονάδων είναι βασικό αίτημα.

Ο θάνατος του μικρού μαθητή στο 9ο δημοτικό στις Σέρρες από έκρηξη στο λεβητοστάσιο έγινε σε ένα σχολείο «αξιολογημένο» σαν αυτά που ονειρεύεται η Κεραμέως, η κυβέρνησή της και το πολιτικό προσωπικό που υπηρετούν, δηλαδή ένα σχολείο χωρίς επαρκή χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό, χωρίς μέτρα ασφαλείας, με καυστήρες παλιούς και συντήρηση ελλιπή.

Οι νεοδιόριστοι συνάδελφοι που γύρισαν τουλάχιστον για μια δεκαετία όλες τις γωνιές της χώρας για να εργαστούν ως αναπληρωτές τριες κέρδισαν την μονιμοποίησή τους. Και όμως η αδίστακτη κυβέρνηση επιδιώκει να τους την πάρει πίσω, επιβάλλοντας να περάσουν πρώτα από ατομική αξιολόγηση! Τί άλλο ν αποδείξουν δηλαδή;

Για όλους αυτούς τους λόγους 15 Δεκέμβρη απεργούμε. Απεργούμε για να ζήσουμε, εμείς και οι μαθητές μας, με αξιοπρέπεια. Όχι άλλη αναμονή όταν χάνονται ζωές.

Απαιτούμε:

Αυξήσεις στους μισθούς -τερματισμό της εργασιακής ομηρίας-άμεση μονιμοποίηση όλων των νεοδιορισμένων συναδέλφων που συμπληρώνουν τη διετία -κατάργηση των νόμων 4692/20, 4823/21 και όλο το αντιδραστικόπλαίσιο της αξιολόγησης -αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία

12.00 μμ Προπύλαια και πορεία Σύνταγμα

Ακόµα και τα αστικά δικαστήρια βγάζουν αντισυνταγµατικές υπουργικές αποφάσεις που αφορούν τον απεργοκτόνο, αντισυνδικαλιστικό νόµο Χατζηδάκη. 

Το ∆’ Τµήµα του Συµβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) δικαίωσε, µια µέρα πριν τη γενική απεργία 9 Νοέµβρη, την προσφυγή που είχαν καταθέσει το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθηνών (ΕΚΑ) και το Σωµατείο Εργαζοµένων ACS και µε την οποία ζητούσαν την ακύρωση της υπ’ αριθµ. 62599/2021 απόφασης του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη, µε την οποία καθορίστηκε, µεταξύ άλλων, το πλαίσιο λειτουργίας του Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζοµένων (ΓΕΜΗΣΟΕ), όπως και η διαδικασία εγγραφής και πρόσβασης σε αυτό που προβλέπει ο Ν.4808/2021 για την «προστασία» υποτίθεται της εργασίας. Το αρµόδιο Τµήµα του ΣτΕ έκρινε οµόφωνα ότι η Υπουργική Απόφαση που περιέχει τις ρυθµίσεις για το Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζοµένων (ΓΕΜΗΣΟΕ) του Νόµου Χατζηδάκη, είναι αντισυνταγµατική σε διάφορες διατάξεις της, επίσης και για λόγους σπουδαιότητας παραπέµπει στην Ολοµέλεια του ∆ικαστηρίου, προκειµένου να πάρει τις τελικές αποφάσεις. Σύµφωνα µε το σκεπτικό της απόφασης, οι νοµοθετικές ρυθµίσεις της κυβέρνησης καταλήγουν να προσβάλλουν τον πυρήνα της συνδικαλιστικής ελευθερίας ενώ ταυτόχρονα προσβάλλουν το δικαίωµα στην προστασία των δεδοµένων προσωπικού χαρακτήρα. Η απόφαση αυτή έρχεται κάτω από την πίεση των περισσοτέρων πρωτοβάθµιων σωµατείων που αρνούνται να εφαρµόσουν την εγγραφή τους στο ΓΕΜΗΣΟΕ και αµφισβητούν στην πράξη τις αντιδραστικές ρυθµίσεις του νόµου. Ο αγώνας συνεχίζεται µέχρι την κατάργηση του νόµου στο σύνολό του.

ΟΛΜΕ: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεξί χέρι της Κεραµέως

Της Σάσας Χασάπη*

Η συντριπτικά πλειοψηφική αποχή των εκπαιδευτικών από τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τα υπηρεσιακά συµβούλια σε ποσοστό 65% πανελλαδικά σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια, είναι νίκη της µαχόµενης εκπαίδευσης και (για δεύτερη φορά) ήττα για το υπουργείο Παιδείας. Παρά την αγαστή συνεργασία Κεραµέως, ∆ιευθύνσεων εκπαίδευσης και των παρατάξεων ∆ΑΚΕ (Ν∆), ΣΥΝΕΚ -∆ΙΚΤΥΟ (ΣΥΡΙΖΑ), ΠΕΚ-∆ΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ) σε ΟΛΜΕ-∆ΟΕ, οι εργαζόµενοι γύρισαν την πλάτη στις εκλογές νοθείας που επιχείρησε να επιβάλει µια διεφθαρµένη συµµαχία. Πριν δυο χρόνια το υπουργείο Παιδείας υπέστη ξανά ήττα όταν η αποχή των εκπαιδευτικών από τις ηλεκτρονικές κάλπες για τους αιρετούς έφτασε πανελλαδικά στο 95%, σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση. 

Όπως είχαν καταγγείλει σε ανακοίνωσή τους 38 ΕΛΜΕ και 47 ΣΕΠΕ, οι ηλεκτρονικές εκλογές είναι διαδικασία που:

• Νοµιµοποιεί/υλοποιεί τον αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νόµο Χατζηδάκη.

• Ανοίγει τον δρόµο επιβολής των ηλεκτρονικών διαδικασιών και στα σωµατεία µας µε στόχο την διάλυσή τους.

• Υπονοµεύει τη δηµοκρατία στην εκπαίδευση και το συνδικαλιστικό κίνηµα.

• Προάγει τη νοθεία και τον εκβιασµό, καθώς αφαιρεί κάθε δυνατότητα, όχι µόνο στα σωµατεία να έχουν καταλόγους ψηφισάντων, αλλά ακόµα και στις ίδιες τις εφορευτικές επιτροπές.

Η ΟΛΜΕ, εκτελεστικό όργανο της κυβερνητικής πολιτικής

Στην ΟΛΜΕ η πλειοψηφία στο ∆Σ (∆ΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ) έχει προχωρήσει ένα βήµα παραπέρα, προς την µετατροπή της σε απλό εκτελεστικό όργανο της κυβερνητικής πολιτικής. Η δηµόσια ανακοινωµένη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, που είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, αναβλήθηκε µε τη δικαιολογία πως δεν βρέθηκε στην Αθήνα αίθουσα να φιλοξενήσει την διεξαγωγή της! Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν πραγµατικό και τραγικό. Πρώτη φορά στην ιστορία της οµοσπονδίας, πραξικοπηµατικά η πλειοψηφία του ∆Σ αναβάλει γενική συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας. 

Η πραγµατική αιτία αναβολής ήταν η οργή του κόσµου της εκπαίδευσης, που δεν θα επέτρεπε στην πλειοψηφία του ∆Σ της ΟΛΜΕ να ακυρώσει τις αγωνιστικές αποφάσεις που έχουν πάρει πρωτοβάθµια σωµατεία, κόντρα στην υποταγή και τον εκφυλισµό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αποφάσεις που καλούσαν σε αποχή από τις ψευτο-εκλογές για τα υπηρεσιακά συµβούλια και σε απεργία-αποχή από διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις για την αξιολόγηση σχολικών µονάδων και εκπαιδευτικών.

Επιπλέον, η αντιπαράθεση της βάσης των εκπαιδευτικών µε το ∆Σ της ΟΛΜΕ αφορά και τον αγώνα κατά της αξιολόγησης. 31 ΕΛΜΕ είτε έχουν προκηρύξει είτε έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν στην προκήρυξη απεργίας-αποχής ενάντια στον θεσµό του µέντορα-συντονιστή (αξιολόγηση) και 18 έχουν προκηρύξει απεργία-αποχή από την αξιολόγηση των σχολικών µονάδων (αυτοαξιολόγηση). Όπως καταγγέλλουν, οι «συνταγές» της αξιολόγησης δοκιµάστηκαν σε πλήθος άλλων χωρών στο παρελθόν και αποδείχθηκε ότι οδηγούν στην κατηγοριοποίηση των σχολείων εκεί που εφαρµόζονται (π.χ. Αγγλία). Οι θεσµοί µεντόρων-συντονιστών εντάσσονται στη διαδικασία της αξιολόγησης τόσο του σχολείου όσο και κάθε εκπαιδευτικού χωριστά, στηρίζονται στην απλήρωτη επιπλέον εργασία, καταστρατηγούν το διδακτικό και εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών. Επιδιώκουν την πολυδιάσπαση του συλλόγου διδασκόντων σε φατρίες και κυνηγούς µορίων, µε υποσχέσεις για πιθανή «εξέλιξη» σε στελέχη της εκπαίδευσης ή µια καλή βάση στην ατοµική αξιολόγηση.

Σε αντίθεση µε τη βάση των εκπαιδευτικών, στο ζήτηµα της αξιολόγησης η ΟΛΜΕ συµπλέει µε το υπουργείο, αφού το καλοκαίρι στο συνέδριο της οµοσπονδίας οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ψήφισαν κείµενο αποδοχής της αξιολόγησης, που βάφτισαν «αποτίµηση εκπαιδευτικού έργου». Λίγους µήνες πριν, µετά τη µεγάλη σε συµµετοχή κλαδική απεργία της 11ης Οκτωβρίου, σε γενική συνέλευση προέδρων είχαν αλλάξει τις αποφάσεις ΓΣ των σωµατείων. 

Οι διαθέσεις του κλάδου είναι µακριά από τις διαθέσεις της γραφειοκρατίας και την υποταγή στην εκπαιδευτική πολιτική που διαλύει το δηµόσιο σχολείο. ∆εν έχουµε τίποτα να περιµένουµε από µια εκφυλισµένη οµοσπονδία, ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των πρωτοβάθµιων σωµατείων και της Αριστεράς.

Ο λόγος στις ΕΛΜΕ

Η αναβολή της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ µεθοδεύτηκε από τις παρατάξεις ∆ΑΚΕ ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ στο ∆Σ της ΟΛΜΕ, που αποτελούν την πλειοψηφία, κάτω από την πίεση της οργής που υποβόσκει στα σχολεία για την ολοµέτωπη επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στο δηµόσιο σχολείο. Παρότι είναι πρωτοφανής στα χρονικά, η κίνηση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει τον εκφυλισµό µιας οµοσπονδίας, από όπλο των εργαζοµένων, σε εκτελεστικό όργανο της Κεραµέως. Η µεγάλη αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές νοθείας, είναι η απόδειξη του τι φοβούνται πραγµατικά υπουργείο και γραφειοκράτες.

Το πραξικόπηµα του ∆Σ της ΟΛΜΕ, κόντρα στην εκφρασµένη διάθεση του κλάδου να  συγκρουστεί µε την πολιτική του υπουργείου δεν είναι το πρώτο: έχουν προηγηθεί το πραξικόπηµα πέρσι στην γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, όπου πρόεδροι των ∆ΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ αλλοίωσαν τις αποφάσεις των πρωτοβάθµιων σωµατείων που εκπροσωπούσαν ώστε η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση να σταµατήσει και η απόφαση-ντροπή του 20ού συνεδρίου τον περασµένο Ιούλιο υπέρ της αξιολόγησης, που προτάθηκε και ψηφίστηκε από τις παραπάνω παρατάξεις. 

Οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχουν αποδειχτεί ο καλύτερος σύµµαχος της Κεραµέως, περισσότερο και από τα πειθαρχικά, τα δικαστήρια και την καταστολή στις διαδηλώσεις. Αυτή τη φορά δεν διστάζουν να βάλουν πλάτη στην εφαρµογή του αντεργατικού νόµου Χατζηδάκη µέσα από την νοµιµοποίηση των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, η µεν ∆ΑΚΕ ως κυβερνητική παράταξη, η δε ΣΥΝΕΚ ως παράταξη που φιλοδοξεί να ξαναγίνει κυβερνητική, µετά τις επόµενες εκλογές.

Το ρήγµα µεταξύ της οµοσπονδίας και της βάσης του κλάδου είναι µεγάλο και επιβεβαιώθηκε σε συντονισµό που κάλεσαν τη µέρα αναβολής της γενικής συνέλευσης προέδρων 28 ΕΛΜΕ (αναµεσά τους οι µεγαλύτερες της χώρας, όπως Ηρακλείου, Λάρισας, Πειραιά), οι οποίες εκπροσωπούν µαζί µε αυτές που έχουν πάρει αποφάσεις ενάντια σε ηλεκτρονικές εκλογές και αξιολόγηση, περίπου το 50% του κλάδου. Στο κοινό κείµενο που συνυπογράφουν, καλούν και τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ να πάρουν αντίστοιχες αγωνιστικές αποφάσεις, κόντρα στον συµβιβασµό και αγνοώντας τα καλέσµατα της «ηγεσίας» της οµοσπονδίας. 

Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε µια δύσκολη συγκυρία για το εκπαιδευτικό κίνηµα. Το υπουργείο τρία χρόνια τώρα έχει καταφέρει, παρά τις συνεχείς αντιστάσεις, να επιβάλει ένα νοµοθετικό πλαίσιο που µεταλλάσσει την δηµόσια παιδεία και στις τρεις βαθµίδες της, από κοινωνικό αγαθό σε προνόµιο των λίγων. Το αν θα εφαρµοστεί στην πράξη ή θα ανατραπεί, είναι το µεγάλο στοίχηµα της περιόδου. Είναι φανερό και στον πιο καλόπιστο συνάδελφο/ισσα ότι ο κλάδος δεν µπορεί να εκφραστεί µέσα από την αδράνεια και το ξεπούληµα της πλειοψηφίας του ∆Σ στην ΟΛΜΕ. Η υλοποίηση των παραπάνω αποφάσεων µαζικά από τους εκπαιδευτικούς είναι ο µόνος τρόπος να µπει φραγµός σε αυτή την αντι-εκπαιδευτική πολιτική. Ο συντονισµός των πρωτοβάθµιων σωµατείων, οι ΓΣ, οι επιτροπές αγώνα παραµένουν τα εργαλεία για να δοθεί η µάχη µέσα στα σχολεία.

* Εκπαιδευτικός, ΕΛΜΕ Πειραιά

του Στέλιου Φαζάκη

Συνεχίζεται στο Πενταµελές Εφετείο Κακουργηµάτων η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθµό. Τη νέα αυτή περίοδο έχουν ήδη καταθέσει δυο φίλοι του Παύλου Φύσσα που ήταν παρόντες στη δολοφονία και οι γονείς του, ενώ αυτές τις µέρες καταθέτουν και αστυνοµικοί που έφτασαν πρώτοι στο σηµείο.

Στιγµή προς στιγµή, ξανά και ξανά, ζωντανεύουν τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων στιγµών στη ζωή του Παύλου. Από όλες τις καταθέσεις προκύπτει και πάλι η στοχοποίησή του από τους ναζί. Σήµερα, µε την ψυχραιµία της χρονικής απόστασης, διακρίνεται ακόµα πιο έντονα η µεθοδικά εγκληµατική λειτουργία της Χ.Α. Οι αρχηγοί είχαν ενηµέρωση για όλα και αποφάσιζαν για τα πάντα. Είχε ήδη δολοφονηθεί ο Σαχζάντ Λουκµάν, λίγες µέρες πριν είχαν χτυπήσει τους Αιγύπτιους ψαράδες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραµα, ενώ η κυβέρνηση της Ν.∆. τους «έκλεινε το µάτι». Μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν. Ο ίδιος ο Ρουπακιάς, όταν τον συνέλαβαν, είπε στους αστυνοµικούς «παιδιά, δικός σας είµαι» – τέτοια σιγουριά…

Η απόφαση για τη δολοφονία είχε παρθεί από καιρό. Οι φασίστες έψαχναν τον Παύλο και όταν τον βρήκαν, τον αποµόνωσαν και τον καθήλωσαν µέχρι να καταφτάσει ο «εντεταλµένος» δολοφόνος. Ο Ρουπακιάς έκανε µια αναγνωριστική βόλτα. Σταµάτησε και ρώτησε τον Παύλο πού είναι η οδός Κεφαλληνίας. Εκείνος απάντησε «εδώ είσαι φίλε». Λίγο αργότερα, τον αγκάλιαζε αποφασιστικά, µπήγοντας το µαχαίρι στην καρδιά του.

Οι συνήγοροι των Χρυσαυγιτών πασχίζουν να παρουσιάσουν τους µάρτυρες αναξιόπιστους, καθένας προς όφελος του πελάτη τους. Προσπαθούν να αντικρούσουν και τον χαρακτηρισµό της «εγκληµατικής οργάνωσης». Στην προσπάθειά τους αυτή, «πολιτικολογούν» µε όλα τα χυδαία και διεστραµµένα επιχειρήµατα των φασιστών, ότι οι άλλοι είναι «αριστεροφασίστες», «τα ίδια κάνουν και οι αντιεξουσιαστές» κ.λπ. Γραφική και αποκρουστική φιγούρα ο χουντικός Πλεύρης, συνήγορος του Λαγού, που δεν δίστασε να χαιρετήσει ναζιστικά µέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. 

Η συµπεριφορά τόσο των συνηγόρων όσο και των υποδίκων µέσα στο δικαστήριο αποδεικνύει απλά ότι είναι αµετανόητοι. Ενώ προσπαθούν να πιαστούν από οποιαδήποτε λεπτοµέρεια για να µειώσουν την ποινή τους, ταυτόχρονα σχεδιάζουν την πολιτική τους επάνοδο. Έχουν στο µυαλό τους την ανασύνταξη των «ταγµάτων εφόδου», για µια αιµατηρή ρεβάνς ενάντια σε όσους αντστάθηκαν στην πορεία τους. Οι «νοµιµόφρονες» και «αδικηµένοι» που κλαίγονται στη δίκη, όταν βρεθούν µπροστά στο δικό τους ακροατήριο αποκαλύπτουν τον πραγµατικό τους εαυτό και αρχίζουν τα κηρύγµατα µίσους και τις απειλές.

Το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνηµα, οι οργανώσεις της Αριστεράς, οφείλουµε να είµαστε σε επαγρύπνηση. Να ξεσκεπάζουµε την υποκρισία τους, ότι δήθεν κάποιοι, όπως ο Κασιδιάρης, έχουν αλλάξει και έχουν γίνει πιο «σοβαροί». Να υπενθυµίζουµε τη χρησιµότητά τους σαν «µαντρόσκυλων» του συστήµατος. Και βέβαια να µας βρίσκουν πάντα µπροστά τους. Να µην αφήνουµε σπιθαµή «εδάφους» για να καταλάβουν οι φασίστες.

Aναδημοσίευση από το commune.org.gr

του Πάνου Κοσμά

Τα παλιά «καλά» μνημονιακά χρόνια, τα μνημόνια έρχονταν με πολύ θόρυβο, φέρνοντας πάντα περικοπές στις κοινωνικού χαρακτήρα δαπάνες του προϋπολογισμού και νέους φόρους. Είχαν τη μορφή συμφωνίας των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές, ψηφίζονταν στη Βουλή και ξεδιπλωνόταν συντονισμένη επιχείρηση νομιμοποίησής τους με βασικό καμβά το τρομοκρατικό επιχείρημα ότι «είναι υποχρεωτικό, διαφορετικά η χώρα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία» – και τότε θα επιπέσουν επί των κεφαλών μας οι 7 πληγές του Φαραώ. Έτσι βιώσαμε την ψήφιση και υλοποίηση 3 μνημονίων. Έχοντας συνηθίσει να αναγνωρίζουμε τα μνημόνια μέσα από αυτή την «τελετουργία» επιβολής τους, αποδειχθήκαμε ανίκανοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το 4ο μνημόνιο ήρθε – χωρίς κανείς να το προαναγγείλει ή να το αντιληφθεί! Η έλευσή του επικυρώθηκε τελεσίδικα με την κατάθεση του προϋπολογισμού του 2023 στη Βουλή τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου. 

Όχι, ο προϋπολογισμός του 2023 δεν προβλέπει περικοπές κοινωνικών δαπανών (σε ονομαστικές τιμές): προβλέπει σταθεροποίηση των δαπανών για μισθούς δημόσιων υπαλλήλων και προνοιακά επιδόματα και αύξηση του κονδυλίου για συντάξεις κατά 7,5%. Δεν προβλέπει επίσης νέους φόρους, αλλά αντίθετα φοροαπαλλαγές. Γιατί λοιπόν ισχυριζόμαστε ότι ήρθε το 4ο μνημόνιο;    

Η κυβέρνηση «επικυρώνει» με τον προϋπολογισμό τη «βρόμικη δουλειά» του πληθωρισμού

Σύμφωνα με τις φθινοπωρινές οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν για τα κράτη-μέλη, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα θα κλείσει μεσοσταθμικά στο 10% για το 2022 και στο 6% για το 2023. Οι αντίστοιχες προβλέψεις του ελληνικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή, είναι 9,7% και 5,0%. Βάσει αυτών των προβλέψεων, η σωρευτική αύξηση του πληθωρισμού για τη διετία 2022-2023 θα ανέλθει σε 16,6% (προβλέψεις Κομισιόν) και 15,2% (προβλέψεις προϋπολογισμού).¹ Επίσημες στατιστικές για τον πληθωρισμό του εργατικού νοικοκυριού, δηλαδή για την πραγματική αύξηση τιμών του «καλαθιού του νοικοκυριού» (που συνήθως ονομάζουμε «ακρίβεια») δεν υπάρχουν.² Υπολογίζεται όμως ότι κινείται σε επίπεδα πάνω από 20% και τείνει προς το 25% (μόνο για το 2022).      

Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική αξία των κονδυλίων του προϋπολογισμού που αφορούν μισθούς δημόσιων υπαλλήλων, συντάξεις και προνοιακά επιδόματα απαξιώνεται, δηλαδή υφίσταται πραγματική μείωση, ίση με το ύψος του πληθωρισμού. Με βάση τον επίσημο πληθωρισμό, αυτή η μείωση είναι ίση με τη σωρευτική αύξηση του πληθωρισμού για τη διετία 2022-2023, δηλαδή 16,6% με βάση τις προβλέψεις της Κομισιόν ή 15,2% με βάση τις προβλέψεις του ελληνικού προϋπολογισμού. Πρόκειται για μείωση πραγματική – και μνημονιακού επιπέδου!

Η κυβέρνηση προσποιείται ότι δεν έχει καμία ευθύνη, αφού η ίδια δεν προχωρεί σε περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών κρατώντας τις σχετικές δαπάνες του προϋπολογισμού σταθερές. Ωστόσο, η σταθερότητα ή οι μικρές-ανεπαίσθητες αυξήσεις στο ύψος των δαπανών σε συνθήκες πολύ υψηλού πληθωρισμού σημαίνουν ότι αφήνεται ο πληθωρισμός να τις απαξιώσει σε πολύ υψηλό ποσοστό. Ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρές είναι οι κυβερνητικές ευθύνες για τον ίδιο τον πληθωρισμό, το γεγονός είναι ότι η κυβέρνηση είτε δεν κάνει τίποτε είτε κάνει ελάχιστα και ανεπαρκή για να αντισταθμίσει τις απώλειες εξαιτίας του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση αφήνει τον πληθωρισμό να κάνει «βαθύ κούρεμα» μισθών δημόσιων υπαλλήλων, συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων κρατώντας τις σχετικές κατηγορίες δαπανών καθηλωμένες, δηλαδή αποφεύγοντας να αντισταθμίσει τις απώλειες με ουσιαστική αύξηση των δαπανών.

Η πραγματική μείωση αποτυπώνεται αν κάθε κατηγορία δαπάνης υπολογιστεί ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Επειδή το ΑΕΠ ενσωματώνει (αν και όχι με πλήρη ακρίβεια³) τον πληθωρισμό, παρατηρούμε ότι οι σχετικές δαπάνες μεταξύ 2021 και 2023 μειώνονται ως ποσοστό του ΑΕΠ:

• Η δαπάνη για μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ από 7,44% το 2021 σε 6,1% το 2023.
• Η δαπάνη για συντάξεις μειώνεται από 16,2% του ΑΕΠ το 2021 σε 14,1% του ΑΕΠ το 2022. 
• Η δαπάνη για μεταβιβάσεις στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης (για παροχές σύνταξης, παροχές σε ανέργους, παροχές υγείας και προνοιακά επιδόματα) μειώνεται από 11,9% του ΑΕΠ το 2021 σε 9,4% του ΑΕΠ το 2023. 

 Η πολιτική αυτή είναι διπλά υπόλογη αν πάρουμε υπόψη μας ότι: 

• Οι συνταξιούχοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να αλλάξουν έστω σε ατομικό επίπεδο την εισοδηματική τους κατάσταση, αφού είναι εκτός αγοράς εργασίας. 
• Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν εξαιρεθεί των μισθολογικών αυξήσεων για πάνω από μία δεκαετία. 
• Τα ποσοστά φτώχειας και κατηγοριών κοινωνικής δυστυχίας στην Ελλάδα είναι ήδη από τα υψηλότερα πανευρωπαϊκά και έτσι η πραγματική μείωση των προνοιακών δαπανών σε υψηλό ποσοστό λόγω του υψηλού πληθωρισμού θα τα εκτοξεύσει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα.  

Απώλειες εργατικού εισοδήματος στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας

Φυσικά, δεν εξαιρούνται του «κουρέματος» ούτε οι μισθοί των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, αφού ο πληθωρισμός τους απαξιώνει εξίσου. Πριν υπολογίσουμε όμως την απαξίωση/πραγματική περικοπή του εργατικού εισοδήματος λόγω υψηλού πληθωρισμού, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τη σχετική μείωση του εργατικού εισοδήματος σε σχέση με τα εισοδήματα του κεφαλαίου (κέρδη, τόκοι, πρόσοδοι). Αυτή η μείωση αποδίδεται εύγλωττα από τη μείωση του Μεριδίου της Εργασίας στο Προϊόν.⁴ Το στατιστικό αυτό μέγεθος αφορά το σύνολο της οικονομίας, επομένως περιλαμβάνει και το εργατικό εισόδημα από μισθωτή εργασία (και την τεκμαρτή αμοιβή εργασίας των αυτοπασχολούμενων). 

Με βάση τις προβλέψεις της μακροοικονομικής βάσης δεδομένων της Κομισιόν, το Μερίδιο της Εργασίας στο Προϊόν προβλέπεται ότι θα μειωθεί το 2023 σε 47,4%, από 48,5% το 2022, 52,2% το 2021 και 54,9% το 2011. Πρόκειται για τρομακτική για τη μεταπολιτευτική περίοδο «βουτιά» κατά 4,8% κατά τη διετία 2022-23 και 7,5% το 2023 έναντι του 2021. Πρακτικά, με βάση το προβλεπόμενο ΑΕΠ του 2022-2023, προβλέπεται να προκύψει, από την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας, απώλεια αγοραστικής δύναμης ύψους 9,5 δισ. ευρώ.  

Παρατηρούμε ότι η μείωση σε μία διετία (2022-2023) είναι μεγαλύτερη από τη μείωση στη μνημονιακή δεκαετία 2011-2021, κι αυτό είναι απόδειξη ότι ο πληθωρισμός δεν οφείλεται σε «υπερθέρμανση» της ζήτησης αλλά σε αύξηση των περιθωρίων κέρδους των επιχειρήσεων (βλ. στο διάγραμμα).⁵

Μερίδιο της Εργασίας στο Προϊόν* και ΑΕΠ** 2021-2023

*Ποσοστό του ΑΕΠ, **σε εκατ. ευρώ

Όταν οι τραπεζίτες επικυρώνουν το «κούρεμα» των καταθέσεων!

Τα τρία «κανονικά» μνημόνια δεν περιλάμβαναν «κούρεμα» των καταθέσεων. Αντίθετα, το «κούρεμα» των καταθέσεων ήταν η μεγάλη απειλή στο όνομα της οποίας επιβάλλονταν: τα μνημόνια ήταν υποτίθεται υποχρεωτικά διότι χωρίς αυτά, μεταξύ άλλων, θα κινδύνευαν και οι καταθέσεις. Να όμως που το «άτυπο» 4ο μνημόνιο «περιλαμβάνει» και «κούρεμα» -και μάλιστα βαθύ- των καταθέσεων!   

Το βαθύ «κούρεμα» των καταθέσεων δεν το επικυρώνει ο προϋπολογισμός αλλά τα επιτόκια καταθέσεων των τραπεζών. Τα οποία είναι καθηλωμένα πρακτικά σε επίπεδα κάτω από 0,5% (ανάλογα με την κατηγορία καταθέσεων)! Με σωρευτικό πληθωρισμό για τη διετία 2022-2023 16,6% (με βάση τις προβλέψεις της Κομισιόν) ή 15,2% (με βάση τον ελληνικό προϋπολογισμό του 2023), το πραγματικό επιτόκιο καταθέσεων⁶ είναι -16,1 ή -14,6%! Επομένως, η πραγματική αξία των καταθέσεων θα μειωθεί στη διετία 2022-2023 κατά 15,1% έως 16,5! Με όρους ακρίβειας του «καλαθιού του νοικοκυριού» κυμαίνεται επίσης περί το 25%. 

Ιδού λοιπόν που τελικά οι καταθέσεις «κουρεύονται» επί μεταμνημονιακής περιόδου⁷ και υπεύθυνοι γι’ αυτό δεν είναι το κίνημα ενάντια στα μνημόνια ή η Αριστερά, αλλά οι τραπεζίτες, η κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκές αρχές˙ όσοι δηλαδή επέβαλαν τα 3 «κανονικά» μνημόνια με βασικό επιχείρημα τη σωτηρία των καταθέσεων! Αν υπήρχε ο περιβόητος ευρωπαϊκός μηχανισμός εγγύησης των καταθέσεων, που χάθηκε στον δρόμο προς χάριν των τραπεζών, τώρα θα όφειλε να επέμβει για να καλύψει τις ζημίες.⁸  

Ένα μνημόνιο με αντιστροφή των όρων

Αν λέγοντας μνημόνιο εννοούμε μια διαδικασία που στη βραχυ-μεσοπρόθεσμη μεσοπρόθεσμη διάρκεια, αλλά εμπροσθοβαρώς, περικόπτει σοβαρά το εργατικό εισόδημα (μισθό, κοινωνικό μισθό) και τα περιουσιακά στοιχεία (όπως η ιδιόκτητη κατοικία και οι αποταμιεύσεις) που έχουν αποκτηθεί από μισθωτή εργασία ή αυτο-απασχόληση (που αποφέρει εν μέρει αμοιβή εργασίας), τότε η μη αντιστάθμιση (ή η ελάχιστη ή ανεπαρκής αντιστάθμιση) των απωλειών λόγω υψηλού πληθωρισμού συνιστά τοις πράγμασι μνημόνιο. 

Ο τρόπος επιβολής του σε σύγκριση με τον τρόπο επιβολής των τριών «κανονικών» μνημονίων συνιστά αντιστροφή των όρων: Ενώ τα πρώτα 3 μνημόνια μείωναν το εισόδημα με περικοπές και φοροεπιβαρύνσεις σε συνθήκες που ο πληθωρισμός ήταν πρακτικά μηδενικός, το «άτυπο» νέο μνημόνιο κάνει το αντίθετο: κρατά σταθερά τα εισοδήματα σε ονομαστικές τιμές ενώ ο πληθωρισμός είναι πολύ υψηλός. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο: μεγάλη μείωση εισοδημάτων, παροχών του κοινωνικού κράτους και -κάτι που δεν συνέβη επί των 3 μνημονίων- καταθέσεων. Τις περικοπές τις κάνει ο πληθωρισμός, και «απλώς» η κυβέρνηση και οι τράπεζες φροντίζουν να ασκήσει όλη του την απαξιωτική επίδραση.

Η κυβέρνηση βεβαίως ισχυρίζεται πως κάνει ό,τι είναι δυνατόν, επικαλούμενη: 

• Την αύξηση του κατώτατου μισθού σωρευτικά κατά 9,7% (σε δύο δόσεις). Ωστόσο, αυτή η αύξηση δεν ήρθε για να αντισταθμίσει τις απώλειες στο εργατικό εισόδημα λόγω του υψηλού πληθωρισμού και της πολύ υψηλότερης ακρίβειας, αλλά για να πλησιάσει ο κατώτατος μισθός στα προ του δεύτερου μνημονίου επίπεδα. Το εντυπωσιακό -και μοναδικό στην ευρωπαϊκή ήπειρο- είναι ότι παρά την αύξηση κατά 10,91% επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (το 2019) και την αύξηση κατά 9,7% επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι κάτω από τα επίπεδα του 2012! Λογικό, αφού ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22,5% το 2012, στο πλαίσιο του δεύτερου μνημονίου… 
• Την εξαγγελθείσα αύξηση των συντάξεων μεσοσταθμικά κατά 7,75% το 2023. Ωστόσο, αυτή η αύξηση είναι ανεπαρκέστατη και αρκεί για να αντισταθμίσει τον πληθωρισμό (ούτε καν την ακρίβεια) του 2023 – οι απώλειες για τις συντάξεις από τον πληθωρισμό του 2022 έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στο ακέραιο. 
• Τα διάφορα επιδόματα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας στη διάρκεια του 2022. Ωστόσο, αυτά είχαν προσωρινό χαρακτήρα και κατά το μεγαλύτερο μέρος τους είχαν τη μορφή απευθείας επιδότησης επιχειρηματικών κλάδων (εταιρειών ενέργειας), πόρρω δε απείχαν από το να αντισταθμίσουν σε αξιόλογο ποσοστό τις πολύ υψηλές απώλειες από τον πληθωρισμό/ακρίβεια.  

Είναι σωστό να μιλάμε για νέο μνημόνιο;

Η νέα λεηλασία του εργατικού εισοδήματος είναι αναμφισβήτητα μνημονιακού ύψους – κατ’ ελάχιστον 15% με βάση τον επίσημο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή και έως 25% με βάση την ακρίβεια στο «καλάθι του νοικοκυριού». Γιατί λοιπόν δεν μιλάμε για νέο μνημόνιο; 

Τυπικά τα μνημόνια, πέρα από τη βίαιη και απότομη μείωση του εργατικού εισοδήματος, προϋποθέτουν τη θέσπιση κατάστασης «έκτακτης ανάγκης», κατά την οποία ανακαλούνται σειρά από θεσπισμένες ρυθμίσεις και διαδικασίες που προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία (συλλογικές διαπραγματεύσεις, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ.), περιορίζονται δραστικά τα περιθώρια κινήσεων των εγχώριων κοινοβουλευτικών και διοικητικών αρχών και η χώρα μπαίνει σε καθεστώς σκληρής διεθνούς εποπτείας. Με τις ίδιες ακριβώς απαιτήσεις ακριβολογίας όμως, δεν θα έπρεπε να μιλάμε για νεοφιλελευθερισμό, σε συνθήκες που οι ανάγκες διαχείρισης του συστήματος επιβάλλουν πολιτικές θηριώδους κρατικής παρέμβασης στην οικονομία (τα δεκάδες τρισ. ευρώ της «ποσοτικής χαλάρωσης» των κεντρικών τραπεζών και η τετραετής δημοσιονομική ευελιξία που επανέφερε «νομίμως» τα ελλείμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση) ενώ τα επιτόκια καταθέσεων είχαν καθηλωθεί ακόμη και σε αρνητικά επίπεδα στον ανοδικό κύκλο της οικονομίας, και τώρα, παρόλο που αυξάνονται, αποτελούν κλάσμα του πληθωρισμού).  

Επιπλέον, η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που παρά την έξοδο από τα μνημόνια και πρόσφατα από το καθεστώς της ενισχυμένης εποπτείας, όχι μόνο δεν επανήλθε το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων (αντίθετα, ενισχύθηκε η νομοθεσία ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία και στον εργατικό συνδικαλισμό) αλλά δεν αποκαταστάθηκαν καν οι απώλειες στο εργατικό εισόδημα κατά τη μνημονιακή περίοδο. 

Το μνημονιακό καθεστώς ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας παραμένει και θωρακίζεται θεσμικά, οι απώλειες της μνημονιακής περιόδου στο εργατικό εισόδημα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό και τώρα έχουμε νέο κύμα απωλειών, και σε αυτές πρέπει να υπολογίσουμε και τις απώλειες από την αναμενόμενη ύφεση του 2023. Η εργασία παραμένει σε καθεστώς μνημονίων και τώρα, με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια, υφίσταται τις συνέπειες ενός ακόμη, «άτυπου» μνημονίου. 

Σε αυτές τις συνθήκες, το αίτημα της Αριστεράς θα έπρεπε να είναι η έξοδος και της εργασίας από τα μνημόνια⁹ και η αντιστάθμιση των απωλειών από τον πληθωρισμό, που συνιστούν τοις πράγμασι ένα νέο -και μάλλον το ειδεχθέστερο όλων- μνημόνιο. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018 είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει για την «έξοδο από τα μνημόνια», που ήταν έξοδος μόνο για τα κέρδη και σχετική έξοδος όσον αφορά την «αυτονομία» των κυβερνήσεων στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Η ΝΔ έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει για την έξοδο από το καθεστώς της «ενισχυμένης εποπτείας» και την «επιστροφή στην κανονικότητα». Η Αριστερά δεν έχει κανέναν λόγο να αφήνει ελεύθερο τον χώρο για τέτοιου είδους πανηγυρισμούς και ισχυρισμούς όταν οι συνθήκες ζωής των εργαζόμενων τάξεων επιδεινώνονται κατά κύματα. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» επί της ουσίας σημαίνει ότι οι έκτακτες υπερεξουσίες της διεθνούς εποπτείας υποκαθίστανται από την «εθνική ιδιοκτησία» των μνημονιακών πολιτικών ακραίας λιτότητας, όπως περιγράφονται από την έκθεση Πισσαρίδη. Είναι αυτή η ιδιοκτησία που επιβάλλει να αφεθεί ο πληθωρισμός να κάνει όλη τη «βρόμικη δουλειά» σε βάρος του εργατικού εισοδήματος με τα ελάχιστα δυνατά αντισταθμίσματα.

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ για τις εργαζόμενες τάξεις επιστροφή στην «κανονικότητα» ενός ήπιου νεοφιλελευθερισμού, αντίθετα είχαμε μια ήπια αποδυνάμωση της μνημομιακής κανονικότητας, που παρέμεινε σε ισχύ. Τώρα, έχουμε ένα διπλό κύμα επιδείνωσης για τις εργαζόμενες τάξεις: σε πρώτη φάση με υψηλό πληθωρισμό σε συνδυασμό με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε δεύτερη φάση με μικρή αποκλιμάκωση του πληθωρισμού σε συνδυασμό με ύφεση. Αυτό το νέο, διπλό κύμα θα έχει καθολική ισχύ και θα αγκαλιάσει τα πάντα, επιφέροντας μια «βύθιση» στις συνθήκες ζωής των εργαζόμενων τάξεων ισάξια αν όχι και μεγαλύτερη από τα «κανονικά» μνημόνια. 

Αν ο νεοφιλελευθερισμός παραμένει -παρά τη χρεοκοπία βασικών του δογμάτων- επειδή ο πυρήνας του, η στρατηγική της λιτότητας, παραμένει άθικτος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παραμένουν και τα μνημόνια, επειδή παραμένει ο πυρήνας τους: η κατά κύματα λεηλασία του εργατικού εισοδήματος. Να είμαστε ακριβολόγοι όταν μιλάμε θεωρητικά, αλλά ταυτόχρονα να αποδίδουμε όσα συμβαίνουν με έννοιες των οποίων το περιεχόμενο είναι αναγνωρίσιμο από τις εργαζόμενες τάξεις μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες τους και επομένως μπορούν να είναι πολιτικά κρουστικές. Όταν λέμε, τεκμηριώνοντάς το με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει σε υπερδεκαετή κύκλο οικονομικής και κοινωνικής παρακμής, εμφατική ως προς αυτό εξαίρεση σε όλη την Ευρώπη,¹⁰ λέμε, μεταξύ άλλων, ότι οι εργαζόμενες τάξεις εξακολουθούν να ζουν στη μίζερη και βασανισμένη ζωή που τους επιβλήθηκε από τα μνημόνια. Και τώρα έρχεται μια νέα μαζική υποβάθμιση όχι επειδή υπάρχει πληθωρισμός, αλλά επειδή, συνειδητά, δεν υπάρχουν κρατικές πολιτικές αντιστάθμισης των απωλειών.¹¹ 

Αν πάντως, στο όνομα πραγματικών διαφορών από τα «κανονικά» μνημόνια και για λόγους ακριβολογίας, δεν επιλέξουμε να μιλήσουμε για νέο μνημόνιο, ας αναγνωρίσουμε στην πραγματική του διάσταση το πραγματικό μέγεθος της νέας λεηλασίας του εργατικού εισοδήματος και ας πράξουμε αναλόγως: ας οργανώσουμε την εργατική και κοινωνική αντίσταση με την αρμόζουσα αίσθηση των διαστάσεων και συνεπειών του νέου «μνημονιακού» κύματος και επομένως με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Κάτι που «ξεχάσαμε» να κάνουμε στα χρόνια ύστερα από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και την ήττα του 2015. Κάποτε όμως -και μάλιστα… χθες!- πρέπει να ολοκληρωθεί ο κύκλος του πολιτικού πένθους για την ήττα του 2015. Ζούμε σε καιρούς πολύ υψηλής διακινδύνευσης και απαιτούνται άλλα ανακλαστικά…    

Σημειώσεις-παραπομπές

1. Ο σωρευτικός πληθωρισμός τη διετία 2022-2023 δεν είναι το απλό άθροισμα του πληθωρισμού του 2022 συν τον πληθωρισμό του 2023 αλλά λίγο υψηλότερος, επειδή η αύξηση του 2023 προστίθεται στις αυξημένες τιμές του 2022 κι όχι στις τιμές του 2021. 

2. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό: Ο επίσημος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (πληθωρισμός) είναι ένα μεσοσταθμικό μέγεθος, στο οποίο συμμετέχει όλη η γκάμα των καταναλωτικών προϊόντων με μια ορισμένη στάθμιση ανά κατηγορία προϊόντων, κοινή για όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαρτήτως εισοδήματος και καταναλωτικών αναγκών και «προτύπων». Το ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο θέρμανσης, το ψωμί, το γάλα και τα ζυμαρικά, μαζί με τα προϊόντα πολυτελείας και γενικά τα προϊόντα που δεν καταναλώνουν οι εργαζόμενες τάξεις συμμετέχουν στον πληθωρισμό με την ίδια στάθμιση. Έτσι, ιδιαίτερα σε συνθήκες υψηλού πληθωρισμού, η «ακρίβεια», δηλαδή η αύξηση τιμών στα είδη που συνθέτουν το «καλάθι του νοικοκυριού» είναι πολύ μεγαλύτερη από τον επίσημο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή. 

3. Οι αυξήσεις τιμών στα καταναλωτικά προϊόντα αποδίδεται από τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (πληθωρισμός), ενώ η αύξηση του ΑΕΠ εξαιτίας της ανόδου των τιμών αποδίδεται από τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ. Ο αποπληθωριστής του ΑΕΠ κυμαίνεται σε επίπεδα κοντά στον ΔΤΚ αλλά δεν ταυτίζεται με αυτόν. Για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός του 2023 προβλέπει ότι ο αποπληθωριστής του ΑΕΠ θα είναι 9,6% ενώ ο πληθωρισμός 9,7%. 

4. Το Μερίδιο της Εργασίας στο Προϊόν είναι ποσοστό επί του ΑΕΠ (του ετησίως παραγόμενου προϊόντος σε μία χώρα) και αποδίδει το μέρος της συνολικής παραγόμενης αξίας που αντιστοιχεί στα εισοδήματα της μισθωτής εργασίας. Το υπόλοιπο μέχρι το 100% είναι το μερίδιο του κεφαλαίου.  

5. Οι απώλειες από τον πληθωρισμό έχουν σχετικό χαρακτήρα (με την έννοια πως ό,τι χάνεται για την εργασία μεταφέρεται στα εισοδήματα του κεφαλαίου), αφού σημαντικό μέρος τους (αλλά όχι το σύνολό τους) οφείλεται σε αύξηση του περιθωρίου κέρδους των επιχειρήσεων. 

Βλέπε Χρήστος Λάσκος «Απλοϊκό μάθημα #5: Πληθωρισμός και καπιταλιστικό κέρδος, αναδημοσίευση στο commune από το Red and Black, 

«Προς επίρρωση, επικαλούμαι πρόσφατη έκθεση της UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη), η οποία τεκμηριώνει ότι, μεταξύ 2020 και 2022, το 54% της αύξησης των τιμών οφείλονταν στα πολύ αυξημένα περιθώρια κέρδους.»

6. Το πραγματικό επιτόκιο καταθέσεων ισούται με το ονομαστικό επιτόκιο καταθέσεων (εν προκειμένω 0-0,1%) μείον τον πληθωρισμό.

7. Το στοιχείο του «κουρέματος» των καταθέσεων δεν υπήρξε επί των τριών μνημονίων – αντίθετα, τότε, η προστασία των καταθέσεων προβαλλόταν σαν λόγος για την επιβολή των περικοπών και φοροεπιβαρύνσεων. Ο πληθωρισμός έχει καθολική απαξιωτική λειτουργία – δεν «υπακούει» σε πολιτικές επιλογές και προπαγανδιστικά σχήματα. 

8. Και δεν θα το έκανε, για τον ίδιο λόγο που δεν εγκαθιδρύθηκε: επειδή τα κόστη είναι τεράστια (σχεδόν 1 τρισ. ευρώ πανευρωπαϊκά) και θα έπρεπε να επιμεριστούν στο Δημόσιο και τις τράπεζες˙κι ύστερα θα έπρεπε να ξανασωθούν οι τράπεζες για να μην… κουρευτούν οι καταθέσεις – καπιταλιστικός παραλογισμός… 

9. Τα κέρδη έχουν όντως βγει από τα μνημόνια, αφού έχουν ανακάμψει θεαματικά. 

10. Βλέπε Commune, «10 χρόνια οικονομικής και κοινωνικής παρακμής», https://commune.org.gr/10-chronia-oikonomikis-kai-koinonikis-parakmis/

11. Η Λαγκάρντ καλεί ακούραστα τις κυβερνήσεις να μην παίρνουν μέτρα που αντιστρατεύονται το νόημα της αντιπληθωριστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), δηλαδή μέτρα στήριξης ενάντια στον πληθωρισμό. Αυτό είναι το νέο, διεθνές «μνημόνιο» του «αντιπληθωριστικού αγώνα»: αφήστε τον πληθωρισμό να κάνει τη δουλειά του! «Θα υπάρξει πόνος», δηλώνει ο κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ Τζερόμ Πάουελ – και γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι εννοεί πως θα «πονέσουν» και πώς…  

ΔΣ Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας

Η επιλογή της κυβέρνησης να θέσει στη δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη αμέσως μετά τις εκλογές των Ιατρικών Συλλόγων κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Μας υπενθυμίζει “ευγενικά” ότι το μήνυμα της κάλπης μεταφράζεται γι’ αυτήν σε πλήρη συναίνεση στα σχέδια διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ. Κάνει όμως πως αγνοεί τους δεκάδες χιλιάδες νοσοκομειακούς γιατρούς που μέσα από τις αρχαιρεσίες και τις κινητοποιήσεις τους έχουν ήδη τοποθετηθεί αρνητικά για τις συγκεκριμένες αλλαγές. Ο Υπ.Υγείας με διάφορα δικονομικά τερτίπια και συλλογιστικές πιρουέτες προσπαθεί να πείσει υγειονομικούς και κοινωνία ότι όλα γίνονται για το καλό μας, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας. Μάλιστα διαφημίζει ότι το “έχει επεξεργαστεί η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα, που προέρχεται από το ΕΣΥ, που πονάει το ΕΣΥ”. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πέντε μεγάλα ψέματα και πέντε αλήθειες:

“Θα βγει κερδισμένος ο ασθενής γιατί θα καλυφθούν τα κενά του ΕΣΥ από ιδιώτες γιατρούς”. Ούτε τα κενά θα καλυφθούν ούτε οι ασθενείς έχουν να κερδίσουν. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι άγονες προκηρύξεις μόνιμων θέσεων, που συσσωρεύονται κυρίως στην επαρχία και σε άγονες-προβληματικές ζώνες, μπορούν να καλύπτονται από ιδιώτες γιατρούς με part – time συμβάσεις. Το σχέδιο αυτό ήδη δοκιμάστηκε μέσα στην πανδημία, με ελάχιστες δεκάδες ιδιωτών πανελλαδικά να προστρέχουν να καλύψουν κενά, παρότι οι απολαβές και τα κίνητρα ήταν διόλου ευκαταφρόνητα. Απέτυχε γιατί πολύ απλά κανένας ιδιώτης δεν θέλει να βγάλει το φίδι από την τρύπα σε κλινικές που είναι διαλυμένες. Γι’ αυτό άλλωστε το υπουργείο διέταξε την επιστράτευσή τους. Γιατί να πετύχει τώρα; Όταν είναι δεδομένο ότι οι συμβάσεις θα προκηρυχθούν σε επαρχιακά νοσοκομεία που καταρρέουν και οι ιδιώτες γιατροί θα κληθούν να παίξουν κεντρικό ρόλο και όχι συμπληρωματικό;

“Δεν θα αλλοιωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του ΕΣΥ”. Μία απ’ τις θεμελιώδης και καταστατικές αρχές του ΕΣΥ ήταν η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των λειτουργών του.“Σχέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης ή το να πηγαίνει ο ασθενής σε νοσοκομείο και να παίρνει τελείως δωρεάν δημόσια παροχή;”αναρωτιέται ο κος Πλεύρης. Μα φυσικά πλήρης και αποκλειστική απασχόληση γιατί αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για Δημόσια και Δωρεάν Υγεία. Τι θα γίνει με το νέο νομοσχέδιο; Μετατροπή των ασθενών σε πελάτες, του αγαθού της Υγείας σε εμπόρευμα, του ΕΣΥ σε προθάλαμο ιδιωτικών ιατρείων. Οι ΕΣΥιτες έξω, τραβώντας τους ασθενείς μαζί και οι ιδιώτες μέσα, για να ψαρέψουν ασθενείς, ώστε να τους τραβήξουν έξω. Αντί να καλύψει τις χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις και να αυξήσει τους μισθούς των γιατρών προτρέπει το Υπουργείο τους τελευταίους να συμπληρώσουν το εισόδημά τους από το υστέρημα των ασθενών. Το έχουμε βιώσει με την εφαρμογή των απογευματινών ιατρείων και με τα σχεδιαζόμενα απογευματινά χειρουργεία. Για όποιον δεν έχει χρήματα προβλέπεται “ένα ελάχιστο πακέτο παροχών υγείας”. Για όποιον έχει και χρειάζεται παραπάνω διερεύνυση ή δεν μπορεί να περιμένει για μήνες στις λίστες αναμονής, θα υπάρχει και το ιδιωτικό… Όποιος δεν έχει να “μάθει να προσαρμόζεται”…

“Θα βγει κερδισμένος ο γιατρός του ΕΣΥ γιατί θα έχει τη δυνατότητα να αυξήσει το εισόδημά του με παροχή ιδιωτικού έργου”.Το μεγαλύτερο ψέμα. Προϋπόθεση για να έχει τη δυνατότητα να ασκήσει ιδιωτικό έργο, είναι η υποχρεωτική συμμετοχή στα απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων, στο εφημεριακό πρόγραμμα της κλινικής και προφανώς στην καθημερινή πρωινή 35ωρη εβδομαδιαία λειτουργία της. Αξίζει να ανοίξει κάποιος ιατρείο μόνο για ένα- δυο απογεύματα την εβδομάδα; Η ρύθμιση αυτή προφανώς φωτογραφίζει όσους έχουν την δυνατότητα, δηλαδή ελάχιστους μεγαλοδιευθυντές που έτσι κι αλλιώς ασχολούνται τυπικά με την κλινική, ελάχιστες ώρες τη μέρα και ακόμα λιγότερους που θα έχουν τα κεφάλαια να φτιάξουν συνεργατικά πολυ – ιατρεία. Οι υπόλοιποι, απλοί επιμελητές και επικουρικοί γιατροί, μαζί με τους ειδικευόμενους, θα πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν τη λάντζα των εφημεριών, των μετακινήσεων, να ασχολούνται με τον ασθενή-πελάτη που θα βάλει εισαγωγή στην κλινική ο διευθυντής τους ή ο ιδιώτης. Στην καλύτερη θα ανοίξουν έναν ιατρείο όπου όλος ο μισθός και οι εφημερίες θα εξανεμίζονται για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων του ιατρείου.

”Θα ανακοπεί το κύμα παραιτήσεων γιατρών του ΕΣΥ γιατί θα δοθούν ευκαιρίες αύξησης του εισοδήματος”. Όποιος το προφασίζεται ή λέει ψέματα ή είναι παντελώς άσχετος. Καλώς ή κακώς η ιατρική αγορά εργασίας είναι πλήρως ανταγωνιστική. Για ποιον λόγο να κάνει κάποιος δύο δουλειές για να έχει αξιοπρεπές εισόδημα όταν πχ στην Κύπρο μπορεί να κάνει μία και να έχει τριπλάσιο μισθό και ποιότητα ζωής; Για ποιον λόγο να μην κάνει μόνο μία (πχ ιδιωτικό ιατρείο) και να έχει αξιοπρεπή μισθό και ποιότητα ζωής; Αν νομίζουν ότι με αυτά τα τερτίπια θα ανακόψουν το κύμα παραιτήσεων, είναι οικτρά γελασμένοι. Αν νομίζουν ότι με αυτά θα αποφύγουν τη μοναδική βιώσιμη λύση που είναι ταυτόχρονα και το καλύτερο αντικίνητρο παραιτήσεων, δηλαδή την αύξηση των μισθών και τις μαζικές μόνιμες προσλήψεις, μας κοροϊδεύουν διπλά.

“Θα μειωθούν οι πολλαπλές ταχύτητες και οι ανισότητες μεταξύ πανεπιστημιακών, στρατιωτικών και γιατρών του ΕΣΥ”. Αν το πρόβλημα είναι οι πολλές ταχύτητες, τότε γιατί καμιά κυβέρνηση δεν καταργεί το δίπορτο πανεπιστημιακών και στρατιωτικών; Γιατί προτιμούν να δημιουργήσουν άλλη μια ταχύτητα, αυτή των μεγαλοδιευθυντών του ΕΣΥ; Μην έχουμε καμιά αυταπάτη ότι θα αμβλυνθούν οι ανισότητες. Αντιθέτως θα πολλαπλασιαστούν. Απ’ τη μια, η μειοψηφία του μεγαλοκαθηγητικού και μεγαλοδιευθυντικού κατεστημένου και απ’ την άλλη η πλειοψηφία των μισθοσυντήρητων αχθοφόρων του ΕΣΥ που θα δουλεύουν σε καθεστώς γαλέρας για να μπορεί η μειοψηφία να επιβιώνει.

Το νέο νομοσχέδιο είναι εις βάρος των ασθενών, του ΕΣΥ, της μεγάλης πλειοψηφίας των ίδιων των νοσοκομειακών γιατρών. Μόνος κερδισμένος θα είναι μια μειοψηφική μερίδα εκλεκτών της κυβέρνησης μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, που έχουν πολλά να κερδίσουν από τη διάλυσή τους. Πέρα από την ουσιαστική κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, προβλέπει επίσης την κάλυψη των κενών στα νοσοκομεία από τους αγροτικούς γιατρούς με το πρόσχημα της ¨εκπαίδευσης¨, τον διορισμό των ειδικευόμενων σε «ομάδες νοσοκομείων» και τη μεταφορά τους από εδώ και από εκεί για να καλύπτουν τρύπες, την εκχώρηση λειτουργιών των νοσοκομείων σε ιδιωτικές εταιρίες (πχ διακομιδές με ασθενοφόρα), την μετατροπή σε ΝΠΙΔ του ΚΕΣΥ και πολλά άλλα.

Το νέο νομοσχέδιο επιστρέφει την Δημόσια Περίθαλψη στην προ- ΕΣΥ, προ Γεννηματά εποχή, όπου για να χειρουργηθείς έπρεπε να πουλήσεις χωράφι και για να νοσηλευτείς έπρεπε είτε να μπεις μέσω της ιδιωτικής κλινικής απέναντι από το νοσοκομείο είτε να έχεις πολιτικό μέσο. Οι νοσοκομειακοί γιατροί δεν πρέπει να το δεχτούμε. Σημαίνει συναίνεση στο πάγωμα των μισθών μας για τις επόμενες δεκαετίες, στη διαρκή υποστελέχωση και τον εργασιακό μεσαίωνα της κακοπληρωμένης υπερεργασίας και υπερεφημέρευσης. Το “τυράκι” της “αύξησης του εισοδήματος δεν αφορά εμάς, αλλά μια μειοψηφία των νοσοκομειακών.

Το νέο νομοσχέδιο έρχεται τρία χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας που ανέδειξε με τον πιο τραγικό και μακάβριο τρόπο την ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα του ιδιωτικού τομέα. Έρχεται δέκα χρόνια μετά την επέλαση των Μνημονίων όπου όλες οι κυβερνήσεις, υπό τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, το άφησαν γυμνό και αθωράκιστο, στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των «πρωτογενών πλεονασμάτων». Δεν γίνεται να δεχτούμε κανέναν διάλογο που δεν ξεκινά με αυτά τα δεδομένα. Το νέο νομοσχέδιο δεν πρέπει να μπει μόνο στο στόχαστρο των γιατρών αλλά της ίδιας της κοινωνίας. Είναι ο Δούρειος Ίππος διάλυσης του κοινωνικού αγαθού της Δημόσιας Υγείας. Θα μας βρουν απέναντί τους. Δεν θα επιτρέψουμε την επιστροφή της Δημόσιας Περίθαλψης δεκαετίες πίσω. Δεν μπορούμε να αναμένουμε να ακυρωθεί κάποια στιγμή από κάποια άλλη κυβέρνηση. Εδώ και τώρα πρέπει να αγωνιστούμε για να μην κατατεθεί καν στη Βουλή προς συζήτηση, να μην δημιουργηθούν τετελεσμένα. Να σημάνει αγωνιστικός συναγερμός.

Απορρίπτουμε το κατάπτυστο νομοσχέδιο στο σύνολό του. Απαιτούμε την άμεση απόσυρσή του. Απαιτούμε εδώ και τώρα ενίσχυση του ΕΣΥ με αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μαζικές μόνιμες προσλήψεις και εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για επαναφορά των μισθών στα προΜνημονιακά επίπεδα. Για την εργασιακή αξιοπρέπεια των υγειονομικών. Για το κοινωνικό αγαθό της Δημόσιας Δωρεάν Υγείας χωρίς αποκλεισμούς. Δίνουμε αγωνιστική απάντηση με μαζικές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις, μαζί με την κοινωνία και τους συλλογικούς φορείς.

Πηγή: https://dromografos.com

Πραγματοποιήθηκαν οι ηλεκτρονικές εκλογές για τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια του ΕΦΚΑ στις 24 Νοέμβρη. Η συμμετοχή, σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στην Εφορευτική Επιτροπή από την ιδιωτική εταιρία διοργάνωσης αμφιλεγόμενης προέλευσης, άγγιξε το 65%.

Δυστυχώς οι συστημικές παρατάξεις της Συμμαχίας, της ΔΑΚΕ και της Συσπείρωσης συμμετείχαν στις ηλεκτρονικές εκλογές σπάζοντας την απόφαση της ΑΔΕΔΥ. Με την απεργοσπαστική αυτή ενέργεια των τριών παρατάξεων, δημιουργούνται τετελεσμένα γεγονότα για την παγίωση των ηλεκτρονικών εκλογών και την μεγαλύτερη ακόμα παράλυση των συνδικάτων. 

Ήδη τα συνδικάτα, με αποκλειστική ευθύνη αυτών των παρατάξεων, έχουν εξαφανιστεί από τους εργασιακούς χώρους και με τις ηλεκτρονικές εκλογές, αλλά και τις ενδεχόμενες αυριανές ηλεκτρονικές συνελεύσεις, η λειτουργία τους και οι ζωντανές, συλλογικές διαδικασίες θα εκλείψουν, λειτουργώντας σε βάρος της οργάνωσης των αγώνων, της αλληλεγγύης και του κινήματος. Επίσης με τις ηλεκτρονικές εκλογές οι κυβερνώντεςθα μπορούν πιο εύκολα να παραβιάζουν τη μυστικότητα της ψήφου, αλλά και να αλλοιώνουν τα αποτελέσματα. 

Ταυτόχρονα είχαμε και την απαράδεκτη και αυταρχική στάση της Διοίκησης του ΕΦΚΑ να “επισημάνει” διαρκώς την υποχρεωτικότητα της συμμετοχής των εκλογών. Βέβαια αντίστοιχο ζήλο δεν έδειξαν στις προηγούμενες εκλογές,  όπου οι ίδιες παρατάξεις καλούσαν σε αποχή από τις εκλογές, ενώ γίνονταν με κάλπες, όπως και θα έπρεπε να γίνονταν. 

Ο ΕΦΚΑ είναι η μοναδική υπηρεσία του Δημοσίου, όπου παρατάξεις καλούν σε αποχή στις εκλογές με κάλπη, ενώ στις ηλεκτρονικές εκλογές καλούν σε συμμετοχή!

Επίσης παρουσιάστηκε το φαινόμενο “διάφοροι παρατρεχάμενοι” της Διοίκησης, στελέχη και συνδικαλιστές να υπενθυμίζουν διαρκώς και με κάθε μέσο στους εργαζόμενους, ότι οι εκλογές είναι υποχρεωτικές. Φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο, όπου ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έρχονται όλο και πιο κοντά, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και συνδικαλιστικά…

Αυτή η αγαστή συνεργασία είχε έναν μόνο στόχο: να εξαναγκάσει όσο το δυνατό περισσότερους εργαζόμενους να σπάσουν τον αγώνα ενάντια στις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, που έχει αγκαλιάσει όλο το Δημόσιο με πρόσφατο παράδειγμα την αποχή τους εκπαιδευτικούς, που ήταν πάνω από 65%.

Οι εκλεγμένοι των Υπηρεσιακών Συμβουλίων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δυστυχώς θα συνεχίσουν να παίζουν τον ρουσφετολογικό τους ρόλο, έχοντας σαν μοναδικό στόχο να ανταλλάσουν την όποια ενημέρωση ή βοήθεια, σε ψήφους ή υποψηφιότητες για τους συνδυασμούς τους. 

Εμείς σαν παράταξη χαιρετίζουμε τους\τις εργαζόμενους\ες που απείχαν σε σημαντικό ποσοστό από τις ηλεκτρονικές εκλογές. Επίσης καλούμε και τους υπόλοιπους που συμμετείχαν για διάφορους λόγους, να συνεχίσουμε την προσπάθεια για συνδικάτα ασυμβίβαστα,  πιο δημοκρατικά, με αλληλεγγύη και οργανωμένες αντιστάσεις.

Θέλουμε συνδικάτα ταξικά και όχι εργοδοτικά ή κυβερνητικά. Θα συνεχίσουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Η κατάργηση των συλλογικών και δημοκρατικών διαδικασιών των συνδικάτων δεν θα περάσει!

ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ 

της Σάσας Χασάπη

Με περίσσιο θράσος ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Πειραιά καλεί μέσα σε λίγες μέρες και δεύτερο μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά τον Γ. Καββαδία σε έγγραφες εξηγήσεις για αναπαραγωγή προκήρυξης και απόψεων της συνδικαλιστικής παράταξης Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής στο διαδίκτυο.

Είχε προηγηθεί η κλήση σε απολογία συναδέλφισσας, επίσης μέλους του ΔΣ, για απόψεις που εξέφρασε σε καθιερωμένη συνάντηση του σωματείου με τον ΔΔΕ…μετά την κλήση σε πειθαρχικό επιπλέον δύο μελών της ΕΛΜΕ Πειραιά για συμμετοχή τους στην απεργία -αποχή που προκήρυξε το σωματείο τους.

Η κλήση στο σ. Καββαδία μάλιστα ήρθε μια μέρα μετά την μαζική σε συμμετοχή συγκέντρωση και κατάληψη της Διεύθυνσης από συναδέλφους -ισες που υπερασπίζονται τους διωκόμενους-η.

Είναι φανερό ποιος είναι ο στόχος του εντεταλμένου ΔΔΕ του Υπουργείου Παιδείας: το σωματείο, το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό, οι αγωνιστές -ριες που δεν σκύβουν το κεφάλι. Έχοντας ως μέντορα τον Χατζηδάκη και τον νόμο 4808 /2021 ο ΔΔΕ Πειραιά θεωρεί πως τώρα μπορεί να τακτοποιήσει παλιούς λογαριασμούς των προκατόχων του και να δώσει γρήγορα τα διαπιστευτήριά του στο πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί. Να μετέχει στην κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική επιλογή να τρομοκατηθούν όσοι -ες αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Δεν έχει λογαριάσει όμως σωστά τον αντίπαλο: το πλατύ κύμα αλληλεγγύης, όχι μόνο από εργαζόμενους στην εκπαίδευση, τα δεκάδες ψηφίσματα και υπογραφές συμπαράστασης από σωματεία και ομοσπονδίες, την ενότητα και αποφασιστικότητα να υπερασπιστούμε σαν γροθιά τους δικούς μας ανθρώπους, τους ανθρώπους της τάξης μας, συναγωνιστές-ιες, συνοδοιπόρους και συντρόφους.

Δεν μας τρομοκρατεί, μας εξοργίζει.

Του Θανάση Κούρκουλα

∆εν έχει τέλος η τραγωδία των προσφύγων στο Αιγαίο. Τις τελευταίες εβδοµάδες ζήσαµε διαδοχικές τραγικές περιπτώσεις ναυαγίων σκαφών που µεταφέρουν πρόσφυγες, µε τραγικό απολογισµό τον πνιγµό δεκάδων ανθρώπων: Στη Λέσβο η θαλασσοταραχή ανέτρεψε προσφυγική βάρκα µε αποτέλεσµα να ανασυρθούν νεκρές 18 γυναίκες από την υποσαχάρια Αφρική, ενώ 25 διασωθέντες που πάτησαν στη στεριά έτρεχαν να κρυφτούν για να αποφύγουν τα δολοφονικά pushbacks. Στα Κύθηρα, νεκροί ανασύρθηκαν 9 πρόσφυγες από περίπου 100 συνολικά που επέβαιναν σε ιστιοπλοϊκό που τσακίστηκε στα βράχια. Πιο πρόσφατα, στη Σάµο 4 ναυαγοί πρόσφυγες διασώθηκαν από ψαράδες, 2 εντοπίστηκαν νεκροί και άλλοι 6 αγνοούνται. Στη Ραφήνα µέχρι πριν λίγες µέρες ξεβράζονταν πτώµατα προσφύγων, σε πολύνεκρο ναυάγιο µε τουλάχιστο 21 νεκρούς και 35 αγνοούµενους. 

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ναυαγίων είναι η απέλπιδα προσπάθεια των προσφύγων να αποφύγουν την επαναπροώθηση από τις ελληνικές αρχές. Έτσι επιλέγουν να ταξιδεύουν  µέρες µε θαλασσοταραχή, ενώ διαλέγουν περάσµατα επικίνδυνα µε µειωµένη πιθανότητα να εντοπιστούν και να συλληφθούν από τις ελληνικές αρχές. Ακόµα χειρότερα, επιχειρούν να αποφύγουν την Ελλάδα! Να κάνουν απευθείας ταξίδι από την Τουρκία στην  Ιταλία, παρακάµπτοντας ελληνικά νησιά και ακτές, πολλαπλασιάζοντας την επικινδυνότητα και το ανθρώπινο κόστος του ταξιδιού. Σύµφωνα µε στοιχεία της τελευταίας χρονιάς, το 16% όλων των αφίξεων της Ιταλίας είναι απευθείας από την Τουρκία διαπλέοντας το Αιγαίο και το Ιόνιο (Calabrian Route). 12.000 άνθρωποι έφτασαν έτσι στην Ιταλία τους πρώτους 9 µήνες του 2022!

Επαναπροωθούν ναυαγούς από το Ιόνιο πίσω στην Τουρκία!

Όπως αποδεικνύουν εκατοντάδες βίντεο, µαρτυρίες και περιπτώσεις, οι φόβοι των προσφύγων για σύλληψη στην Ελλάδα και επαναπροώθηση στην Τουρκία, είναι κάθε άλλο παρά αβάσιµοι. Μια πρόσφατη περίπτωση επαναπροώθησης από το Ιόνιο πίσω στην Τουρκία είναι αποκαλυπτική: Σε τουρκικά ύδατα, πάνω σε πέντε φουσκωτές σχεδίες τύπου liferaft, εντοπίστηκαν πρόσφατα και διασώθηκαν από το Τουρκικό Λιµενικό 110 πρόσφυγες των οποίων είχαν χαθεί τα ίχνη τρεις µέρες νωρίτερα έξω από το λιµάνι της… Φοινικούντας στη δυτική Πελοπόννησο. Οι φωτογραφίες από τη διάσωση του Τουρκικού Λιµενικού και από τους ίδιους τους πρόσφυγες, όπως και η ιστορία που διηγήθηκαν στην οργάνωση Aegean Boat Report, αποκαλύπτουν άλλη µια εγκληµατική επιχείρηση επαναπροώθησης του Ελληνικού Λιµενικού και διαψεύδουν την αµφιλεγόµενη γενικόλογη ενηµέρωση του γραφείου Τύπου του ότι τάχα κατά τη διάρκεια της ρυµούλκησης του σκάφους τους οι ίδιοι οι πρόσφυγες έκοψαν τον κάβο και έφυγαν για την Ιταλία. Σύµφωνα µε τις µαρτυρίες και τα στοιχεία που δηµοσίευσε η οργάνωση, το Ελληνικό Λιµενικό ρυµουλκούσε το σκάφος των προσφύγων µε χαλασµένη µηχανή ανοιχτά της Ζακύνθου µέχρι λίγα χιλιόµετρα έξω από τη Φοινικούντα, όπου σταµάτησε σε σηµείο µη ορατό από τη στεριά. Πλησίασαν τρία σκάφη, στα οποία επιβίβασαν τους πρόσφυγες κουκουλοφόροι, καταφεύγοντας στον βίαιο ξυλοδαρµό τους όταν συναντούσαν αντίσταση. Πρώτα τους αφαίρεσαν κινητά και άλλα υπάρχοντα, εκτός από λίγα ρούχα, γεγονός που πιθανότατα εξηγεί πώς το γεωγραφικό στίγµα από κινητό κατέληγε αργότερα σε κτίσµα δυτικά της Φοινικούντας. Τους επιβίβασαν ξανά σε µεγαλύτερο σκάφος του Λιµενικού το οποίο έπλεε προς την Τουρκία µε συχνές στάσεις µεσοπέλαγα. Στο τέλος τους επιβίβασαν µε τη βία σε φουσκωτές σχεδίες, από τις οποίες είχαν αφαιρέσει το πορτοκαλί προστατευτικό κάλυµµα, και τους άφησαν ανοιχτά της τουρκικής πόλης Ντάτσα. Εκεί τους εντόπισε ύστερα από λίγες ώρες το Τουρκικό Λιµενικό, από τις φωτογραφίες του οποίου προκύπτει ότι πρόκειται για την ίδια οµάδα των προσφύγων που ρυµουλκούσε πριν από δύο µέρες το Ελληνικό Λιµενικό στο Ιόνιο!

Συνενοχή της FRONTEX

Οι παράνοµες επαναπροωθήσεις είναι επίσηµα καταγεγραµµένες και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία «για τα µάτια του κόσµου» οδήγησε πρόσφατα σε παραίτηση τον πρώην διευθυντή της FRONTEX Λετζέρι, µετά από έκθεση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας για την Καταπολέµηση της Απάτης (OLAF) που ερεύνησε την συγκάλυψη από την Frontex παράνοµων επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο. 

Συγκεκριµένα, η OLAF καταγράφει αναλυτικά µεθοδεύσεις συγκάλυψης σε σειρά περιστατικών: Την απόφαση να αλλάξει πορεία αεροσκάφος της Frontex προς άλλη επιχειρησιακή περιοχή την ώρα που λάµβανε χώρα επαναπροώθηση βάρκας µε πρόσφυγες από το ελληνικό Λιµενικό ·  την επανειληµµένη επί σειρά ετών προσπάθεια να περιοριστεί η πρόσβαση αξιωµατούχων δικαιωµάτων της ΕΕ σε στοιχεία, πληροφορίες και συστήµατα επικοινωνίας·  την απόκρυψη βίντεο του τουρκικού Λιµενικού από αξιωµατικούς θεµελιωδών δικαιωµάτων τον Φεβρουάριο του 2021 ·  την απάλειψη αναφορών σε παραβιάσεις θεµελιωδών δικαιωµάτων από επιστολές προς τις ελληνικές αρχές, ώστε το κείµενο να είναι λιγότερο αιχµηρό πολιτικά και λιγότερο σαφές ως προς τη σοβαρότητα των γεγονότων ·  τον χαρακτηρισµό περιστατικών σαν απόρρητων για λόγους εθνικής ασφάλειας ή άµυνας, προκειµένου να µην έχουν πρόσβαση σε αυτά οι αξιωµατούχοι δικαιωµάτων της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι ο υπουργός Ναυτιλίας της Ελλάδας δεν ανέφερε παρόµοιους λόγους στην έγγραφη ενηµέρωση για τα περιστατικά.

Οι διακινητές και η Τουρκία

Μόνιµη «καραµέλα» των ΜΜΕ και της κυβέρνησης είναι πως για την είσοδο των προσφύγων στην Ελλάδα ευθύνονται τα παράνοµα κυκλώµατα διακινητών µε την ανοχή της Τουρκίας, που εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγµατικότητας. Οι πρόσφυγες δεν είναι άβουλα όντα που εξαναγκάζονται να µετακινούνται προς την ΕΕ, ενώ στις χώρες τους και στην Τουρκία περνάνε ζωή χαρισάµενη. Επιχειρούν να έρθουν στην Ευρώπη µε κάθε µέσο, και όταν η µόνη επιλογή που αφήνει η ΕΕ-φρούριο είναι να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ σε παράνοµα κυκλώµατα, απλώς δεν έχουν άλλη επιλογή. Ούτε να ζήσουν στην Τουρκία είναι το όνειρό τους ούτε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη. Και οι δύο χώρες είναι χώρες διέλευσης για τους πρόσφυγες προκειµένου να φτάσουν στους τελικούς τους προορισµούς στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Το γεγονός ότι στην παρούσα συγκυρία η Ελλάδα επιλέγει να παίξει τον ρόλο του µαντρόσκυλου της ΕΕ µε µεγαλύτερο ζήλο σε σχέση µε την Τουρκία (η οποία απαιτεί περισσότερα ανταλλάγµατα), δεν περιποιεί τιµή ούτε για τον Μητσοτάκη ούτε για τον Ερντογάν. 

Οι µόνοι χαµένοι από αυτές τις πολιτικές είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που πληρώνουν βαρύ φόρο φρικτών εµπειριών αλλά και αίµατος, και στη συνέχεια οι πολίτες των χωρών της ΕΕ, που ξοδεύουν δισεκατοµµύρια ευρώ για την αποτροπή των προσφυγικών εισόδων και τη φυλάκισή τους, αντί αυτά τα χρήµατα να πηγαίνουν στην κάλυψη κοινωνικών αναγκών όλων µας σε µια τόσο δύσκολη συγκυρία. Γι’ αυτό είµαστε 100% µε τους πρόσφυγες και απολύτως απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές του Μητσοτάκη και της ΕΕ. Και θα συνεχίσουµε να παλεύουµε µέχρις ότου τις καταργήσουµε τόσο στην Ελλάδα του Μητσοτάκη όσο και στην υπόλοιπη ΕΕ της Μελόνι, του Σολτς και του Μακρόν.