Kινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ε.Γ ΟΕΝΓΕ ΓΙΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

Αθήνα 25 Νοεμβρίου 2022

Α.Π:12603

Να σημάνει συναγερμός. Η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο οδοστρωτήρα για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη που σαρώνει ότι έχει απομείνει από το δικαίωμα του λαού μας στη δωρεάν υγεία.

Η κατάθεση του νομοσχεδίου εκτρώματος, παρά την καθολική καταδίκη του από χιλιάδες νοσοκομειακούς γιατρούς και τα συλλογικά τους όργανα, την ΟΕΝΓΕ, τις μεγαλύτερες Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών, της Αθήνας-Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Αχαΐας, της Ηπείρου, όλων των Ενώσεων της Κρήτης και της Βορείου Ελλάδας, από τα Γρεβενά και την Καστοριά ως τη Θράκη, της Θεσσαλίας, της Αιτωλοακαρνανίας, της Βοιωτίας, των νησιών του Αιγαίου, δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει δια πυρός και σιδήρου την πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων της Υγείας. Την πολιτική που ιδιωτικοποιεί πλήρως τα δημόσια νοσοκομεία, μετατρέπει την υγεία του λαού σε ακόμα πιο ακριβό εμπόρευμα και προνόμιο για λίγους και καταδικάζει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σε ακόμα πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας. Αυτό υπηρετεί το νομοσχέδιο και όχι τη δήθεν βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, την κάλυψη των κενών και την αύξηση του εισοδήματος των γιατρών. Aυτό υπηρετεί η κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης για τους γιατρούς του ΕΣΥ, οι οποίοι σύμφωνα με το νομοσχέδιο θα μπορούν να ασκούν και ιδιωτικό έργο.

Μία λέξη περιγράφει το νομοσχέδιο. ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ.

Εκβιάζονται οι ασθενείς να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν από το κατακρεουργημένο εισόδημά τους για την υγεία τους. Διαφορετικά θα καταδικάζονται σε πολύμηνες, πολύχρονες αναμονές για μία εξέταση, ένα χειρουργείο, με κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους. Και αυτό έχουν το θράσος να το παρουσιάζουν σαν ελευθερία επιλογών. Έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι δίνουν την επιλογή σε όσους «το επιθυμούν» και «δεν τσιγκουνεύονται να πληρώσουν για την υγεία τους» να το κάνουν. Αυτό είπε στη συνάντηση με την ΟΕΝΓΕ ο εισηγητής του νομοσχεδίου από την πλευρά τους κυβερνώντος κόμματος.

Εκβιάζονται οι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας, αν και εφόσον «θέλουν» να ενισχύσουν το εισόδημά τους, να βγουν στην πιάτσα της αγοράς και να χρησιμοποιούν σαν δεξαμενή πελατείας τα δημόσια νοσοκομεία.

Οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής για το ιατρικό μισθολόγιο είναι η απροκάλυπτη ομολογία αυτού που ήδη ξέραμε. Ότι δεν είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν ούτε στο ελάχιστο την περίφημη «δημοσιονομική σταθερότητα», απαραίτητος όρος για να συνεχίσουν την τρελή τροχιά τα κέρδη των λίγων.

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για 10% αύξηση στους μισθούς των νοσοκομειακών γιατρών αποδείχθηκαν ψεύτικες. Ενδεικτικά, για τον Επιμελητή Β’ αύξηση 10% επί του βασικού μισθού (1484 του Επιμελητή Β’ με βάση το μισθολόγιο του 2017) θα σήμαινε 1632 μεικτά. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις ο βασικός μισθός (μεικτά) διαμορφώνεται στα 1558. Αντίστοιχα για τις υπόλοιπες βαθμίδες οι αυξήσεις στο βασικό μισθό κυμαίνονται, από 59 ευρώ για τους ειδικευόμενους μέχρι 90 ευρώ για τους Συντοντιστές Διευθυντές και τους Διευθυντές. Δηλαδή αύξηση από 1,96 έως 3 ευρώ τη μέρα.
Οι αυξήσεις που δίνονται είναι επί του ιατρικού μισθολογίου όπως αυτό διαμορφώθηκε με το νόμο 4472/2017 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όμως έχει κριθεί αντισυνταγματικό από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο και «υποχρεώνει» την κυβέρνηση να επαναφέρει τους μισθούς μας στα επίπεδα του 2009. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για αυξήσεις που δεν αναπληρώνουν τις απώλειες στους μισθούς μας τα τελευταία 10 χρόνια.
Όχι μόνο δεν αναπληρώνονται οι απώλειες, αλλά στην περίπτωση των ειδικευόμενων γιατρών καταργείται η προσαύξηση ανάλογα με τα χρόνια της προϋπηρεσίας. Μετά τα πρώτα χρόνια της ειδικότητας οι ειδικευόμενοι αντί για αυξήσεις θα έχουν μειώσεις στο βασικό μισθό. Π.χ. ο μισθός του ειδικευόμενου γιατρού που είναι στο 4ο έτος της ειδικότητας και κατατάσσεται στο μισθολογικό κλιμάκιο 3 (Μ.Κ.3) σήμερα είναι 1283 ευρώ μεικτά. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις διαμορφώνεται στα 1258 ευρώ. Δηλαδή όχι μόνο δεν έχουμε αύξηση αλλά μείωση.
Η αύξηση στο νοσοκομειακό επίδομα απασχόλησης αν προστεθεί στο βασικό μισθό δεν ισοφαρίζει τις απώλειες στους μισθούς μας τα τελευταία 10 χρόνια. Π.χ. το 2010 ο βασικός μισθός του νεοεισερχόμενου Επιμελητή Β’, υπολογίζοντας και το χρόνο ειδικότητας ως προϋπηρεσία (πχ. ειδικότητα με 5 χρόνια), ήταν 1468 συν την προσαύξηση λόγω προϋπηρεσίας: 1897,50. Με το επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης και το επίδομα βιβλιοθήκης ανέρχονταν στα 1897,50+327+247=2471 (από τα οποία τα 247 που αντιστοιχούσαν στο επίδομα βιβλιοθήκης ΔΕΝ φορολογούνταν). Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις διαμορφώνεται στα 2113 μεικτά (1558 ευρώ βασικός μισθός και 400 ευρώ επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης και 155 ευρώ προϋπηρεσία).
Διατηρείται το απαράδεκτα χαμηλό ωρομίσθιο της αποζημίωσης των εφημεριών του ν.4472/2017 του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. 5,88 ευρώ για τον Επιμελητή Β’) και η άγρια φορολόγησή τους.
Δεν προβλέπεται χορήγηση επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας.

Μοιράζουν απλόχερα δισεκατομμύρια ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους αλλά για μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς μας δεν περισσεύουν!

Απαιτούμε να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο έκτρωμα!

Προχωράμε σε πολύμορφες απεργιακές αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα:

Δευτέρα 28/11 μέρα ακρόασης των φορέων στη Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής: 24ωρη παναττική απεργία και συγκέντρωση στις 12:30μ.μ στη Βουλή. Στην περιφέρεια, απεργιακές κινητοποιήσεις σύμφωνα με τις αποφάσεις των Ενώσεων.
Τρίτη 29/11: 24ωρη παναττική απεργία και συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας.
Πέμπτη 1/12 μέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής: 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΟΕΝΓΕ. Στην Αθήνα συγκέντρωση στη 1:00μ.μ στη Βουλή.

Καλούμε τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς, τους συλλόγους ασθενών, όλο το λαό, σε συμμετοχή στη συγκέντρωση ενάντια στο νομοσχέδιο που δίνει τη χαριστική βολή στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Ούτε βήμα πίσω! Συνένοχοι στο έγκλημα σε βάρος της υγείας και της ζωής του λαού μας, των γονιών μας, των παιδιών μας, δεν πρόκειται να γίνουμε.

Αγώνας για μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς μας, για δωρεάν υγεία για όλο το λαό.

‘Ολοι/όλες στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.

———————————————————————————————————————-

Πανελλαδική Στάση Εργασίας Πέμπτη 1.12.2022

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πανελλαδική Στάση Εργασίας

από τις 12:00 μέχρι τη λήξη του ωραρίου

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2022

Η στάση εργασίας που έχει εξαγγείλει η Α.Δ.Ε.Δ.Υ., για το Λεκανοπέδιο, την Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου 2022, ισχύει για όλη τη χώρα, όπου υπάρχουν κινητοποιήσεις για το νομοσχέδιο για την Υγεία.

Καλούμε τα Νομαρχιακά Τμήματα, σε συνεργασία με τα Πρωτοβάθμια Σωματεία του κάθε Νομού, να οργανώσουν κινητοποιήσεις για να ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ το νομοσχέδιο για την Υγεία.

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Η ΠΟΕΔΗΝ ζητά την απόσυρση τώρα του Νομοσχεδίου για την Υγεία. Κινητοποίηση την ημέρα κατάθεσης στη Βουλή.

ΑΘΗΝΑ 23/11/2022
ΑΡ. ΠΡΩΤ. : 620

ΠΡΟΣ: ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΕΛΗ

• ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
• ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΕΝΓΕ

Το Υπουργείο Υγείας καταθέτει στην Βουλή Νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί περεταίρω το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Θεμελιώδης αρχή σύστασης του Εθνικού Συστήματος Υγείας είναι η πλήρη και αποκλειστική απασχόληση του προσωπικού.
Το Νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα σε γιατρούς του ΕΣΥ να εργάζονται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας και ιδιώτες γιατρούς να εργάζονται με μερική απασχόληση στα Νοσοκομεία. Οι ρυθμίσεις αυτές θα αυξήσουν περαιτέρω την ιδιωτική δαπάνη υγείας και την προκλητή ζήτηση υπηρεσιών. Οι εν λόγω ρυθμίσεις είναι συνέχεια της θεσμοθέτησης των Απογευματινών χειρουργείων στα Νοσοκομεία επί πληρωμή των ασθενών.
Οι λίστες χειρουργείων θα μειωθούν με προσλήψεις προσωπικού, άνοιγμα του συνόλου των χειρουργικών αιθουσών, κίνητρα στους υγειονομικούς και όρια στην λειτουργία του ιδιωτικού τομέα.
Το υπό κατάθεση Νομοσχέδιο προβλέπει οικονομικά κίνητρα για τους γιατρούς των ΤΕΠ. Τα ΤΕΠ των Νοσοκομείων καλύπτονται από σχεδόν το σύνολο των γιατρών των Νοσοκομείων,. Η άνιση μεταχείριση θα δημιουργήσει σημαντικές δυσχέρειες στη λειτουργία των εφημερευόντων Νοσοκομείων.
Το Νομοσχέδιο εκχωρεί σε ιδιώτες τις δευτερογενείς διακομιδές με κρυφές και φανερές χρεώσεις στους ασθενείς και πολύ μεγαλύτερο κόστος για το Δημόσιο. Η λύση είναι οι δευτερογενείς διακομιδές να ανατεθούν στα Νοσοκομεία με τη σύσταση οργανικών θέσεων οδηγιών στα Νοσοκομεία και τις αναγκαίες προσλήψεις.
Διαφωνούμε και παρεμβαίνουμε με τις πολιτικές συγχωνεύσεων – καταργήσεων Νοσοκομείων.
Διεκδικούμε την ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας με επαρκή στελέχωση και χρηματοδότηση.
Διεκδικούμε την αύξηση των Δημόσιων Δαπανών για την Δημόσια Υγεία για να σταματήσουν οι πολίτες να βάζουν το χέρι στην τσέπη.
Απαιτούμε από την κυβέρνηση να μην καταθέσει προς ψήφιση το εν λόγω Νομοσχέδιο.
Εάν κατατεθεί, την ημέρα κατάθεσης στη Βουλή ΠΡΟΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ 4ΩΡΗ Στάση Εργασίας 11πμ – 15μμ και ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 12 το μεσημέρι στη ΒΟΥΛΗ.
Επίσης προκηρύσσουμε Παναττική Στάση Εργασίας τη Δευτέρα 28/11/2022 12.00 – 15.00 και συγκέντρωση στη Σχολή Ευελπίδων (κτίριο 5) που δικάζεται η Πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ
Θα ζητήσουμε συνάντηση με όλα τα κόμματα προκειμένου να μην περάσει το Νομοσχέδιο.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ
• ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ
• ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΑ ΒΑΕ
• ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
• ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ
• ΙΣΧΥΡΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ – ΠΡΟΝΟΙΑ
• ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΕΣΥ
• ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΛΑΔΟΣΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΎ ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ
• ΕΚΔΙΩΞΗ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ
• ΑΡΣΗ ΑΝΑΣΤΟΛΩΝ
• ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ – ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΕΔΗΝ

Όχι στο νομοσχέδιο που καταργεί το δημόσιο σύστημα υγείας

Η απεργία στις 9 Νοέμβρη ούσα μία από τις μαζικότερεςτελευταίων χρόνων μαζί με τις κινητοποιήσεις του Πολυτεχνείου έδειξαν πως υπάρχει η δυνατότητα να βαθύνει το ρήγμα απέναντι στην κρατική πολιτική της φτώχειας, του πολέμου, της καταστολής. Ο κόσμος της εργασίας βγαίνει στο προσκήνιο διεκδικώντας το δικαίωμά του στη ζωή και όχι στην επιβίωση. Τάση που δυστυχώς υπονομεύεται από την επιλογή της ΓΣΕΕ και λοιπής γραφειοκρατίας να αποσυνδεθεί η απεργία της 9^ης Νοέμβρη από οποιαδήποτε συζήτηση συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα κόντρα στην «εκλογική αναμονή».

Παρά την δυναμική των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση συνεχίζει απτόητη το αντιλαϊκό της έργο, φέρνοντας στη βουλή έναν ακόμη βαθιά αντιλαϊκό προϋπολογισμό, καθώς κι ένα νομοσχέδιο που επιδιώκει να καταργήσει κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης και του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η κυβέρνηση αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας με αύξηση της κρατικής χρηματοδότηση, μόνιμες προσλήψεις και δημιουργία νέων δομών που θα καλύπτουν τις λαϊκές ανάγκες, προχωράει στο δρόμο που άνοιξαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στην πλήρη διάλυση του και την ιδιωτικοποίηση του και στη μεταφορά του κόστους για την υγεία στις πλάτες του λαού. Για παράδειγμα, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είτε στήριξαν είτε διατήρησαν τον προπομπό του σημερινού νομοσχεδίου, νόμο Σημίτη για τα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία και όλες τις διατάξεις για τις ΣΔΙΤ.

Πυρήνας του νομοσχεδίου είναι τα άρθρα 7 και 10 που καταργούν την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών του ΕΣΥ. Δίνεται η δυνατότητα στους γιατρούς του ΕΣΥ να ασκούν ιδιωτικό επάγγελμα, ανοίγοντας έτσι διάπλατα τη πόρτα του δημόσιου νοσοκομείου και Κέντρου Υγείας στους ιδιώτες γιατρούς για μερική απασχόληση. Αν περάσει αυτό το νομοσχέδιο, τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε δομές δημόσιες μόνο κατ’ όνομα, όπου οι ασθενείς θα πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να έχουν υψηλής ποιότητας νοσηλεία και θεραπεία. Σε κάθε περίπτωση το νομοσχέδιο πλήττει τους/ις εργαζόμενους/ες στην υγεία και ειδικότερα τα χαμηλά στρώματα του Κλάδου (ειδικευόμενους, συμβασιούχους κλπ.) καθώς και την κοινωνική πλειοψηφία που έχει ανάγκη την δωρεάν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη.

Σε αυτό το τοπίο επομένως παρατηρούμε μια προσπάθεια πλήρους σύμφυσης του δημοσίου συστήματος υγείας με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι ιδιώτες μπαίνουν στο δημόσιο αρχικά σαν ευεργέτες (κληροδοτήματα, ιδιωτικές πτέρυγες, ιδιωτικά ιατρεία κλπ.) και έπειτα σαν συνέταιροι /επενδυτές (ΣΔΙΤ). Ταυτόχρονα το δημόσιο εκχωρεί λειτουργίες του στο ιδιωτικό κεφάλαιο (φύλαξη, καθαριότητα, διακομιδές των ασθενών), εισάγει μέσα εργαζόμενους που ταυτόχρονα θα δουλεύουν και στον ιδιωτικό τομέα (part time γιατροί σε άγονες θέσεις του ΕΣΥ κλπ.) ενώ επιτρέπει στους μεγάλογιατρους του ΕΣΥ να εργάζονται παράλληλα και σαν ιδιώτες.

Η κυβέρνηση φέρνει το νομοσχέδιο σε μια περίοδο που :

– η πανδημία ανέδειξε την αξία του δημόσιου συστήματος υγείας στη μάχη για την υγεία του λαού, την ώρα που η ιδιωτική υγεία απείχε από τη μάχη και κυνηγούσε μόνο την αύξηση των κερδών στην πλάτη των αναγκών μας.

– είναι νωπές οι μνήμες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας από τους κρατικούς ιθύνοντες με έμφαση στην καταστολή και την πειθάρχηση και χωρίς μέριμνα για την ουσιαστική ενίσχυση των δομών υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας

– η ακρίβεια και η μαζική φτωχοποίηση της κοινωνίας επιβάλει ακόμα περισσότερο την κάλυψη των βασικών αναγκών του με πρώτο αυτό της Υγείας να είναι δημόσιο και δωρεάν.

Ο αγώνας για τη δημόσια υγεία είναι αγώνας που μας αφορά όλους/ες! Όλοι/ες οι εργαζόμενοι/ες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να δώσουμε τη μάχη για τη δημόσια υγεία στο πλευρό των αγωνιζόμενων υγειονομικών.

Στηρίζουμε την απεργία στις 1/12 που μπαίνει το νομοσχέδιο για την υγεία στην ολομέλεια της Βουλής. Για τη στελέχωση των δημόσιων μονάδων υγείας με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, με ουσιαστικές αυξήσεις στο μισθό τους. Για γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης του δημόσιου συστήματος υγείας. Για να μην κλείσει, να μη συγχωνευτεί κανένα νοσοκομείο, κανένα κέντρο υγείας.

Καλούμε σε συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση των υγειονομικών την Πέμπτη 1/12 στις 13:00 στο Σύνταγμα και την στάση εργασίας που καλεί το Εργατικό Κέντρο Αθήνας.

Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας

Για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση συμβασιούχων
Για να φύγουν οι εργολάβοι από τα νοσοκομεία
Λεφτά για τη δημόσια υγεία όχι για τον πόλεμο και την αστυνομία
– Πλήρης, δημόσια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλες τις κοινωνικές ομάδες

Η υγεία, η εκπαίδευση, η έρευνα, η ενέργεια, να είναι αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν αγαθά, ενάντια στους νόμους της αγοράς.

Υπόθεση 12χρονης στα Σεπόλια Αστυνομία, δικαστές, οικογένεια: το πρόβλημα κι όχι η λύση

Της Αθηνάς Σκαμπά

Η υπόθεση της 12χρονης από τα Σεπόλια αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό ένα από τα κεντρικά θέµατα της επικαιρότητας. Επί εβδοµάδες τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και παντός είδους εκποµπές αφιερώνουν τηλεοπτικό χρόνο περιγράφοντας γεγονότα και στοιχεία της υπόθεσης που «διαρρέουν» από τη δικογραφία και τις αστυνοµικές έρευνες.

«Αναλύσεις» και αναµασήµατα λεπτοµερειών από τηλεπερσόνες που δικάζουν και καταδικάζουν ανθρώπους και ξερνούν σεξισµό και αηδία, κι ένας ασφυκτικός κλοιός από ρεπόρτερ και παπαράτσι που πολιορκούν την οικογένεια της επιζώσας. Τα ΜΜΕ κανιβαλίζουν τη 12χρονη και την οικογένειά της δηµοσίως, µε τον χειρότερο τρόπο και η ειρωνεία είναι ότι ενώ, υποτίθεται, ενηµερώνουν για ένα απεχθές και αποτρόπαιο έγκληµα, έχουν καταντήσει περισσότερο απεχθείς κι από το ίδιο το θέµα τους.

Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση αυτή παιδεραστίας, trafficking, παιδικής – έµφυλης κακοποίησης, µαστρωπίας, διαπλοκής και σaυγκάλυψης από φορείς εξουσίας, υποκρισίας του καθωσπρεπισµού και των ευυπόληπτων µελών της κοινωνίας, αποτελεί ένα αποκαλυπτικό «στιγµιότυπο» του βάθους και του πλάτους της σαπίλας αυτής της κοινωνίας, που δεν κρύβεται πια. Από µόνο του, καθένα από τα χαρακτηριστικά της, θα µπορούσε να είναι ένα ακόµα από τα επαναλαµβανόµενα εγκλήµατα που συµβαίνουν κάθε µέρα.

Όπου φτωχή, κι η µοίρα της…

Το 12χρονο κοριτσάκι, θύµα πρωτίστως της φτώχειας, πέφτει στα νύχια του φιλάνθρωπου κυρίου που της προσφέρει δουλειά στην επιχείρησή του για να βοηθήσει τη φτωχή οικογένεια. «Ευυπόληπτο» µέλος της κοινωνίας, µε διασυνδέσεις και σχέσεις µε το κυβερνητικό κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας, µε την Εκκλησία, επιχειρηµατίας, οικογενειάρχης. Όπως αποδεικνύεται, µε το «αζηµίωτο» και καθόλου ανιδιοτελώς. Για άλλη µια φορά, όπως είδαµε και στην υπόθεση Λιγνάδη, οι παιδοβιαστές επιλέγουν εκείνα τα άτοµα που δεν έχουν γερά ερείσµατα, που είναι ευάλωτα και στερούνται προστασίας. Αυτό κάνει ακόµα πιο απάνθρωπο το έγκληµά τους, γιατί εκµεταλλεύονται τον πιο αδύναµο, συνειδητά και σχεδιασµένα. Το κορίτσι, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη βία της φτώχειας, εγκλωβίζεται στη βία της κακοποίησης. Όπου φτωχός κι η µοίρα του.

Από την οικογένεια και την αστυνοµία…

Επαναλαµβανόµενο µοτίβο και το προφίλ του κακοποιητή. Ο µύθος που θέλει τον βιαστή, ένα σκοτεινό υποκείµενο του υποκόσµου ή ακόµα χειρότερα ένα ψυχικά πάσχοντα, που παραµονεύει στα σκοτάδια και βιάζει µε απειλή της ζωής και ασκώντας άγρια βία, καταρρίπτεται σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις που αποκαλύπτονται και αποκτούν ονοµατεπώνυµο. Η συντριπτική πλειονότηταα των βιαστών και των κακοποιητών, ιδιαιτέρως των παιδοβιαστών, είναι άτοµα του στενού κύκλου του παιδιού, συγγενείς ή άτοµα που έχουν την εµπιστοσύνη και του παιδιού και του περιβάλλοντός του. Και αυτό το επαναλαµβανόµενο µοτίβο, που κάποτε τολµούσαν να το υπογραµµίσουν µόνο φεµινιστικές οργανώσεις και χλευάζονταν γι’ αυτό, δείχνει ότι τα έµφυλα εγκλήµατα εδράζονται ακριβώς στα θεµέλια και τις βασικές δοµές αυτής της κοινωνίας. Σπεύδουν οι τηλε-αναλυτές και µαζί µε αυτούς και θεσµικοί «ειδικοί» να καταδείξουν σαν υπαίτιο κοινωνικό φαινόµενο την «έλλειψη οικογενειακής συνοχής», τη «διάλυση του θεσµού της οικογένειας», όµως τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι είναι ακριβώς αυτός ο θεσµός που τα παράγει.

Εν τω µεταξύ η υπόθεση γίνεται όλο και καλύτερη. Ενώ οι ύαινες των ΜΜΕ ξεσκίζουν τη µητέρα του κοριτσιού και µητέρα 8 παιδιών που τα µεγαλώνει µόνη της και χωρίς ουσιαστική στήριξη, η οποία έχει συλληφθεί και προφυλακίστηκε, χωρίς στοιχεία, µε µόνη ένδειξη 4 εµβάσµατα ύψους 110€ -όπου φτωχή (και γυναίκα) κι η µοίρα της-, δεν µπορεί να κρατηθεί κρυφό ότι οι διασυνδέσεις του µαστροπού, µέσω των οποίων εξυπηρετούσε την πελατεία του, φτάνουν σε κυκλώµατα συνδεδεµένα µε υψηλόβαθµα στελέχη της αστυνοµίας. Κάπου εδώ «σκάει» και η καταγγελία της 19χρονης για βιασµό µέσα στο ΑΤ Οµονοίας και δεν µένει θεσµός για θεσµός της αστικής κοινωνίας όρθιος.

…στο κράτος

Και πού είναι το κράτος στην υπόθεση ενός παιδιού; Η παιδική προστασία είναι, αν µη τι άλλο, υποχρέωση του κράτους. Τι προβλέπεται και τι υπάρχει στο κράτος πρόνοιας για τη διαχείριση υποθέσεων παιδικής κακοποίησης; Η διαδροµή ενός κακοποιηµένου παιδιού, που η υπόθεσή του φτάνει να καταγγελθεί (1 στις 100 περίπου, απ’ όσο µπορεί να υπολογιστεί) είναι τουλάχιστον ένας ακόµα κύκλος κακοποίησης ή η οριστική καταστροφή του. Το παιδί περνάει από ιατροδικαστική εξέταση (που είναι επίσης µία οδυνηρή εµπειρία) και εξετάζεται από πολλά και διαφορετικά, άγνωστα σε αυτό άτοµα, που εκπροσωπούν διαφορετικούς «θεσµούς» (αστυνοµία, κοινωνικοί λειτουργοί, δικαστές κ.λπ.). Ξαναβιώνει έτσι το τραύµα του πολλές φορές. Υπολογίζεται ότι ένα κακοποιηµένο παιδί πρέπει να πει την ιστορία του κατά µέσω όρο 14 φορές για να πάρει τον δρόµο της. Για να καταλήξει µετά, αν δεν υπάρχει συγγενικό πρόσωπο πρόθυµο και ικανό να το αναλάβει, σε κάποιο ίδρυµα µέχρι την ενηλικίωσή του.

Έχοντας υπόψη ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποθέσεις παιδικής κακοποίησης δεν καταγγέλλονται, ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα συµβαίνουν εντός του οικογενειακού ή στενού περιβάλλοντος και κουκουλώνονται λόγω στίγµατος, ότι ακόµα κι όταν καταγγέλλονται, ακολουθεί διαχείριση επίσης κακοποιητική µε αµφίβολη τύχη για τα επιζώσαντα, το να ακούγονται απόψεις και προβληµατισµοί περί ψευδών και εκδικητικών καταγγελιών, ιδίως όταν η καταγγελία γίνεται από τη µητέρα, δείχνει µόνο ένα πράγµα: Την αντίληψη που κυριαρχεί κοινωνικά, αλλά ιδιαίτερα στους αστυνοµικούς και δικαστικούς κύκλους, για την έµφυλη βία. Την αντίληψη που έχουν τα πρόσωπα και οι θεσµοί όπου απευθύνονται τα κακοποιηµένα άτοµα για προστασία και βρίσκουν απέναντί τους καχυποψία και ενοχοποιητική αντιµετώπιση.

Καµπάνια ενάντια στις «ψευδείς καταγγελίες» έχει ξεκινήσει το λόµπι των «ενεργών µπαµπάδων» – πρόκειται γι’ αυτό το ίδιο συνονθύλευµα πλούσιων, χωρισµένων πατεράδων που ξεκίνησε την προσπάθεια για νοµοθέτηση της υποχρεωτικής συνεπιµέλειας και κατέληξε στον νόµο Τσιάρα. Όποιος προβληµατίζεται για την προστασία από ψευδείς καταγγελίες ή δεν ξέρει ή δεν πιστεύει αυτό που αποδεικνύει κάθε µέρα πλέον η πραγµατικότητα, είτε έχει τη φωλιά του λερωµένη είτε εµφορείται από σεξισµό.

Αλληλεγγύη άνευ όρων

Το σηµαντικότερο για τη δική µας πλευρά. Για την πλευρά του κινήµατος: αµέριστη, αδιαπραγµάτευτη, άνευ όρων αλληλεγγύη για τα επιζώσαντα της κακοποίησης. Η αλληλεγγύη σε επίπεδο γειτονιάς, σχολείου, εργασιακού χώρου, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή πράξη φιλευσπλαχνίας, είναι προϋπόθεση αντίστασης. Είναι απαραίτητο και εκ των ων ουκ άνευ, µε αφορµή και τέτοια περιστατικά που έρχονται στο φως και καταγγελίες, αλλά και χωρίς συγκεκριµένη αφορµή, να είναι πάντα στην ατζέντα µας η δηµιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα κάνουν τις συλλογικότητες δράσης και τους χώρους που κινούµαστε, αυτό που πολλές και πολλοί ονοµάζουν «ασφαλείς χώρους, δηλαδή χώρους όπου αυτοί και αυτές που συµµετέχουν έχουν ξεκάθαρο και πρώτιστο την αλληλεγγύη και την εµπιστοσύνη στις καταγγελίες, τη φροντίδα, την ενδυνάµωση ώστε να ξέρει ένα κακοποιηµένο άτοµο ότι µπορεί κάπου να απευθυνθεί, ότι αυτό που του συνέβη δεν είναι αποδεκτό κι ότι µπορεί να βρει στήριξη. ∆εν υπάρχει άλλος τρόπος για να ξεκινήσει η διεκδίκηση.

“Νερό – Δημοκρατία – Δημόσια αγαθά – Κινήματα» στις 4/12/2022 10:30 π.μ. στον Εκθεσιακό Χώρο “Σεράφειο”

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Πρωτοβουλία για τη Διασφάλιση της Δημόσιας Διαχείρισης του Νερού
σας προσκαλεί στην εκδήλωση
«Νερό • Δημοκρατία • Δημόσια αγαθά • Κινήματα»
που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2022 στις 10:30 π.μ.
στον Εκθεσιακό χώρο «Σεράφειο» του Δήμου Αθηναίων

Η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα, συνιστούν παραβίαση του Συντάγματος, του κράτους δικαίου και των βασικών αρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το ΣτΕ δικαίωσε τους αγώνες του κινήματος για το Δημόσιο Νερό με τις αποφάσεις του το 2014 για το ΤΑΙΠΕΔ, το 2021 για την ΚΥΑ τιμολόγησης νερού, το 2022 για την έξοδο ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ από το ΤΑΙΠΕΔ και το 2022 κατά της ιδιωτικοποίησης του ΕΥΣ.

Η κυβέρνηση αντί να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ για την επιστροφή της πλειοψηφίας των μετοχών ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ από το Υπερταμείο στο Δημόσιο, με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, ακύρωσε την Απόφαση του 2022 της Ολομέλειας του ΣτΕ, γεγονός που συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα.

Η Πρωτοβουλία, την οποία στηρίζουν 73 φορείς από όλη την Ελλάδα, συνεχίζει και εντείνει τον αγώνα για την υλοποίηση της απόφασης του ΣτΕ, για την Δημοκρατία, την συνταγματική προστασία και την κατοχύρωση της δημόσιας διαχείρισης των κοινών αγαθών.

Στην εκδήλωσή μας καλούμε πολίτες, κοινωνικά κινήματα, συνδικαλιστικούς φορείς, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, τοπική αυτοδιοίκηση όλους/ες που θεωρούν επιβεβλημένο να προστατέψουμε την Δημοκρατία και την ορθή λειτουργία της.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

Μαρία Καραμανώφ, Αντιπρόεδρος του ΣτΕ ε.τ., Πρόεδρος Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας
Ηλίας Κλάπας, πρόεδρος Δικηγορικού συλλόγου Πειραιά
Ηλίας Κορλός, πρόεδρος Σωματείου Επιστημονικού Προσωπικού ΕΥΔΑΠ, εκπρόσωπος της “Πρωτοβουλίας”
Γιώτα Σταθά, μέλος ΔΣ Διπλωματούχων Μηχανικών ομίλου ΔΕΗ

Στη εκδήλωση θα κάνουν παρεμβάσεις:

Γεώργιος Κασιμάτης, Πανεπιστημιακός, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Λουίζα Βαλεντίν, Ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Υπερεθνικών Μελετών (ΤΝΙ), Άμστερνταμ, Ολλανδία
David Hall, Επισκέπτης Καθηγητής στο Διεθνές Κέντρο Έρευνας Δημόσιων Υπηρεσιών

Την συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Τάσος Σαραντής

Στο χώρο θα υπάρχουν καφές και σνακς από τη συλλογική κουζίνα El Chef . Αξίζει να ενισχυθεί διότι με τα έσοδα οργανώνει γεύματα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
(ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210 8235650)

ΣΕΡΑΦΕΙΟ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ: Εχελιδών &, Πειραιώς 144
Πρόσβαση στον χώρο: Σταθμός ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός – Σταθμός ΗΣΑΠ Πετράλωνα
Στάση Κολυμβητήριο γραμμών λεωφορείων 049 – 815 – 914 – Δωρεάν πάρκινγκ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Ανακοίνωση Ε.Γ ΟΕΝΓΕ για νομοσχέδιο για δευτεροβάθμια περίθαλψη

Αθήνα 25 Νοεμβρίου 2022

Α.Π:12603

Μία λέξη περιγράφει το νομοσχέδιο. ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ.

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για 10% αύξηση στους μισθούς των νοσοκομειακών γιατρών αποδείχθηκαν ψεύτικες. Ενδεικτικά, για τον Επιμελητή Β’ αύξηση 10% επί του βασικού μισθού (1484 του Επιμελητή Β’ με βάση το μισθολόγιο του 2017) θα σήμαινε 1632 μεικτά. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις ο βασικός μισθός (μεικτά) διαμορφώνεται στα 1558. Αντίστοιχα για τις υπόλοιπες βαθμίδες οι αυξήσεις στο βασικό μισθό κυμαίνονται, από 59 ευρώ για τους ειδικευόμενους μέχρι 90 ευρώ για τους Συντοντιστές Διευθυντές και τους Διευθυντές. Δηλαδή αύξηση από 1,96 έως 3 ευρώ τη μέρα.
Οι αυξήσεις που δίνονται είναι επί του ιατρικού μισθολογίου όπως αυτό διαμορφώθηκε με το νόμο 4472/2017 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όμως έχει κριθεί αντισυνταγματικό από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο και «υποχρεώνει» την κυβέρνηση να επαναφέρει τους μισθούς μας στα επίπεδα του 2009. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για αυξήσεις που δεν αναπληρώνουν τις απώλειες στους μισθούς μας τα τελευταία 10 χρόνια.
Όχι μόνο δεν αναπληρώνονται οι απώλειες, αλλά στην περίπτωση των ειδικευόμενων γιατρών καταργείται η προσαύξηση ανάλογα με τα χρόνια της προϋπηρεσίας. Μετά τα πρώτα χρόνια της ειδικότητας οι ειδικευόμενοι αντί για αυξήσεις θα έχουν μειώσεις στο βασικό μισθό. Π.χ. ο μισθός του ειδικευόμενου γιατρού που είναι στο 4ο έτος της ειδικότητας και κατατάσσεται στο μισθολογικό κλιμάκιο 3 (Μ.Κ.3) σήμερα είναι 1283 ευρώ μεικτά. Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις διαμορφώνεται στα 1258 ευρώ. Δηλαδή όχι μόνο δεν έχουμε αύξηση αλλά μείωση.
Η αύξηση στο νοσοκομειακό επίδομα απασχόλησης αν προστεθεί στο βασικό μισθό δεν ισοφαρίζει τις απώλειες στους μισθούς μας τα τελευταία 10 χρόνια. Π.χ. το 2010 ο βασικός μισθός του νεοεισερχόμενου Επιμελητή Β’, υπολογίζοντας και το χρόνο ειδικότητας ως προϋπηρεσία (πχ. ειδικότητα με 5 χρόνια), ήταν 1468 συν την προσαύξηση λόγω προϋπηρεσίας: 1897,50. Με το επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης και το επίδομα βιβλιοθήκης ανέρχονταν στα 1897,50+327+247=2471 (από τα οποία τα 247 που αντιστοιχούσαν στο επίδομα βιβλιοθήκης ΔΕΝ φορολογούνταν). Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις διαμορφώνεται στα 2113 μεικτά (1558 ευρώ βασικός μισθός και 400 ευρώ επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης και 155 ευρώ προϋπηρεσία).
Διατηρείται το απαράδεκτα χαμηλό ωρομίσθιο της αποζημίωσης των εφημεριών του ν.4472/2017 του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. 5,88 ευρώ για τον Επιμελητή Β’) και η άγρια φορολόγησή τους.
Δεν προβλέπεται χορήγηση επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας.

Απαιτούμε να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο έκτρωμα!

Προχωράμε σε πολύμορφες απεργιακές αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα:

Δευτέρα 28/11 μέρα ακρόασης των φορέων στη Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής: 24ωρη παναττική απεργία και συγκέντρωση στις 12:30μ.μ στη Βουλή. Στην περιφέρεια, απεργιακές κινητοποιήσεις σύμφωνα με τις αποφάσεις των Ενώσεων.
Τρίτη 29/11: 24ωρη παναττική απεργία και συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας.
Πέμπτη 1/12 μέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής: 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΟΕΝΓΕ. Στην Αθήνα συγκέντρωση στη 1:00μ.μ στη Βουλή.

‘Ολοι/όλες στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.

Απαξίωση της εργασίας, εκτός αν καταστρέψουμε το παιχνίδι τους

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Το κέρδος, μια επιθυμία χωρίς κορεσμό

Η άνοδος των επιτοκίων που ήδη εκκίνησε, και η οποία προβλέπεται να συνεχιστεί κατά τα επόμενα έτη, είναι η φωτιά στον κάμπο με τα ξερά χόρτα. Τα υψηλά επιτόκια έχουν για τις επιχειρήσεις τον ρόλο του «εναλλακτικού οφέλους», της εναλλακτικής τοποθέτησης κεφαλαίου που αποφέρει υψηλότερη κερδοφορία από όσο η επένδυση στην δική σου επιχείρηση. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες ακινήτων που τα ενοικιάζουν και για κάθε άλλον που επενδύει τα χρήματά του για κέρδος, τόκο ή πρόσοδο. Έτσι, όταν αυξάνονται τα επιτόκια, όπως συμβαίνει τώρα και όπως προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί κατά τα επόμενα έτη με πολύ μεγαλύτερη ένταση, οι ιδιοκτήτες ακινήτων λαμβάνουν το μήνυμα (τέτοιοι είναι οι δέκτες τους) ότι πρέπει να αυξήσουν το ενοίκιο διότι στο εξής το κεφάλαιο εν γένει, σε όλες τις μορφές του, θα αμείβεται περισσότερο. Το ίδιο μήνυμα παίρνουν και οι άλλοι κάτοχοι κεφαλαίου, που έχουν επενδύσει τα χρήματά τους σε κάποιον άλλο κλάδο, όσο υψηλά και αν είναι τα κέρδη τους.

Τα επιτόκια, λοιπόν, υποδεικνύουν στο σύνολο των επενδυτών το ύψος της κερδοφορίας που θα έπρεπε όλοι οι κάτοχοι κεφαλαίου να επιδιώκουν ως στόχο. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι παράγοντες που προσδιορίζουν το ύψος της απόδοσης κεφαλαίου, αυτό όμως δεν αναιρεί την σχέση αιτιότητας μεταξύ των επιτοκίων και των αποδόσεων κεφαλαίου που είναι επενδεδυμένο σε άλλους κλάδους, εκτός του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Έχουν το κίνητρο, έχουν και την ευκαιρία

Αυτά περιγράφουν μια σχέση επιτοκίων και κέρδους γενικώς, αλλά δεν μας εξηγούν για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η σχέση, τι είναι αυτό που την εγκαθιδρύει, που την θέτει σε ισχύ.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο κάθε ξεχωριστό κεφάλαιο εκλαμβάνει την αύξηση των επιτοκίων ως ένδειξη ότι πρέπει να αυξήσει την απόδοσή του (την κερδοφορία του) είναι η απληστία του(1): Επιδιώκει την μεγιστοποίηση του κέρδους, στην οποία προβαίνει όποτε έχει την ευκαιρία˙ με δυο λόγια, έχει πάντοτε το κίνητρο (του πλουτισμού και της κατίσχυσης επί των ανταγωνιστών του), αρκεί να έχει και τα μέσα.

τους σε συντεταγμένες κινήσεις (κάτι που συμβαίνει σχετικά εύκολα σε μεγάλες επιχειρήσεις όταν είναι λίγες στον κλάδο, και συμβαίνει επίσης πολύ εύκολα σε μικρούς κλειστούς τόπους). Συμβαίνει επίσης να μη λειτουργεί ο ανταγωνισμός όταν υπάρχει μια επιχείρηση που έχει δεσπόζουσα θέση στον κλάδο και οι υπόλοιπες την ακολουθούν, ή ακόμη εάν προεξοφλήσουν όλοι, χάρη σε ένα είδος ταξικής κεφαλαιοκρατικής ενσυναίσθησης, πως οι ανταγωνιστές τους θα αυξήσουν και αυτοί τις τιμές τους. Εάν πάντως δεν μπορούν να τις αυξήσουν, θα αυξήσουν την πίεση επί των ονομαστικών μισθών για να τους μειώσουν – εάν μπορούν. Σήμερα, βέβαια, με πολλά εργατικά συνδικάτα αποδυναμωμένα ή ενσωματωμένα ή πουλημένα ή χαζοχαρούμενα, οι επιχειρήσεις έχουν μια ευκολία να μειώσουν τους μισθούς.

επιβραδυνθεί (δηλαδή ο πληθωρισμός θα μειωθεί) επειδή η μείωση της ζήτησης κάτω από ένα κατώφλι θα αυξήσει το αχρησιμοποίητο παραγωγικό δυναμικό και θα οξύνει τον ανταγωνισμό. Στην πρώτη φάση θα υποτιμηθεί η αγοραστική δύναμη του μισθού εξαιτίας του πληθωρισμού (και ήδη αυτό γίνεται). Στην δεύτερη φάση, της ύφεσης και της ανεργίας, πάλι θα υποτιμηθεί η αγοραστική δύναμη του μισθού, αυτήν την φορά λόγω της μείωσης του ονομαστικού μισθού (του χρηματικού μισθού) ή της αύξησής του λιγότερο από τον πληθωρισμό (παρόλο που αυτός θα είναι πλέον μειωμένος). Αυτά θα συμβούν˙ εκτός εάν καταστρέψουμε το παιχνίδι τους.

…εκτός εάν καταστρέψουμε το παιχνίδι τους

Αυτό είναι το παιχνίδι της απαξίωσης της εργασίας στο οποίο θα επιδοθεί ο καπιταλισμός κατά τα επόμενα έτη: παλιότερα το λέγαμε μονά-ζυγά δικά του. Εκτός εάν καταστρέψουμε το παιχνίδι του˙ άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε γερά, ανθεκτικά, ανταγωνιστικά εργατικά συνδικάτα, χρειαζόμαστε και κόμμα ή πολιτικές οργανώσεις που φέρνουν αποτελέσματα -και δεν τα χρειαζόμαστε αύριο, τα χρειαζόμαστε τώρα!

____________________

(1) Η απληστία δεν είναι επιθυμία από την οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί κάθε ξεχωριστό, ιδιαίτερο, κεφάλαιο, διότι αυτή ανήκει στην φύση του, διότι αυτή έχει ως υλική βάση την αδήριτη ανάγκη εκάστου κεφαλαίου να κατισχύσει των ανταγωνιστών του (αν μη τι άλλο στην μακροχρόνια διάρκεια).

Oh Mamà Ho visto Maradona: Το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για αθλητή (video)

Δύο χρόνια συμπληρώνονται χωρίς τον Ντιέγκο Μαραντόνα και ακόμα πολλοί αρνούνται να πιστέψουν πως ο Ντιεγκίτο δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας. Με αφορμή την ημέρα του θανάτου του, το BN Sports γράφει για το πιο υπέροχο τραγούδι που γράφτηκε για αθλητή, αυτό των tifosi της Νάπολι για τον Pibe de Oro.

Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης

Όλο το αργεντίνικο έθνος και δη η Εθνική ομάδα, θα ήθελε να ήταν εδώ. Την παρουσία του, την αύρα του, το μεγεθός του και κυρίως την επιδραστικότητά του, η «αλμπισελέστε» την έχει ανάγκη ίσως περισσότερο από ποτέ στο Μουντιάλ του Κατάρ και αυτό φάνηκε με το… καλημέρα.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα από την πρώτη δεκαετία της ζωής του μέχρι και την τελευταία ημέρα που πάτησε το πόδι του στη Γη αποτέλεσε μια προσωπικότητα που έδινε – επιτέλους – πρώτη ύλη για ιστορίες που θα άξιζε να διηγηθείς. Είτε με τον ίδιο βασικό πρωταγωνιστή είτε έμμεσα αποτελώντας μέρος μιας σπουδαίας στιγμής που έγραφε ιστορία.

Όταν ο Μαραντόνα έφτασε στη Νάπολη το 1984, η πόλη ακόμα μετρούσε τις πληγές της από τον καταστροφικό κτύπημα του Εγκέλαδου στην περιοχή της Ιρπίνια τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Η κατάσταση στην περιοχή μόνο καλή δεν ήταν. Τα λεφτά που είχε δώσει το ιταλικό κράτος ως αποζημίωση λόγω γραφειοκρατίας δεν είχαν δοθεί στους πληγέντες. Την ίδια ώρα η αποβιομηχάνιση της χώρας έφερε το κλείσιμο εργοστασίων και η έλλειψη θέσεων εργασίας είχε προκαλέσει την έντονη αντίδραση των κατοίκων όχι μόνο της Νάπολη, αλλά και ολόκληρης της περιφέρειας της Καμπανίας. Το κενό που είχε προκύψει ήρθε να το γεμίσει ο Ντιέγκο. Η Νάπολη έψαχνε έναν ήρωα και ο Μαραντόνα είχε αυτό ακριβώς που έλειπε από τον κόσμο, την ελπίδα. Ως μια αντισυμβατική προσωπικότητα που είχε φτάσει στο σημείο να ζητάει από τον Πάπα να λιώσει τα χρυσά ταβάνια στο Βατικανό και να δώσει τα λεφτά στους φτωχούς, ο Ντιέγκο έγινε αμέσως ο ήρωας και ο επαναστάτης που έψαχναν οι Ναπολιτάνοι.

To 1984 φτάνει στα γραφεία της Γιουβέντους η είδηση ότι η Μπαρτσελόνα παραχωρεί τον Μαραντόνα, ο τότε πρόεδρος των «μπιανκονέρι», Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι, αποφάσισε να μην μπει καν στην διαδικασία να ασχοληθεί μαζί του. Κατά τον Μπονιπέρτι η προσωπικότητα του Ντιέγκο δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα της Γιουβέντους. Κατά τον Μπονιπέρτι οι ποδοσφαιριστές αποτελούν μέρος ενός συνόλου, πιστά στρατιωτάκια ενός απώτερου σκοπού. Στην «Βέκια Σινιόρα» άρεσαν οι «στρατιώτες» και όχι οι «επαναστάτες», την ώρα που ήδη στην ομάδα υπήρχε και ο σπουδαίος Μισέλ Πλατινί ο οποίος ήταν ήδη το σημείο αναφοράς στο Τορίνο. Για την Γιουβέντους ο Γάλλος σταρ αποτελούσε τον ιδανικό εκφραστή της νοοτροπίας της και ήταν το απόλυτο κόσμημα των Ανιέλι. Παρόλα αυτά τόσο ο Τζιάνι Ανιέλι όσο και ο αδερφός του Ουμπέρτο μπήκαν στον πειρασμό να φέρον τον Μαραντόνα. Ο Μπονιπέρτι όμως τους υπενθύμησε τις αρχές που διέπουν την Γιουβέντους και έτσι έστω κι έμμεσα άνοιξαν τον δρόμο για να γραφτεί ιστορία σε μια άλλη περιοχή της Ιταλίας πολλά χιλιόμετρα μακριά από το μουντό Τορίνο.

Έτσι, ο Ντιέγκο αποφάσισε να πει το ναι στη Νάπολι. Η επιλογή του να έρθει σε μια ομάδα και μια πόλη που ήταν ανύπαρκτη στον ποδοσφαιρικό χάρτι έδωσε στους Ναπολιτάνους την αίσθηση πως αξίζουν πολλά περισσότερα. Η πρώτη νίκη είχε έρθει και ας μην ήταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ο καλύτερος παίκτης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ήθελε να παίξει για αυτούς. Το γεγονός πως δύο μήνες νωρίτερα η Νάπολι απέφυγε την τελευταία στιγμή τον υποβιβασμό δεν είχε καμία απολύτως σημασία γι αυτόν. Στις 5 Ιουλίου, 70.000 άνθρωποι θα κατέκλυαν το San Paolo για να έχουν την πρώτη γνωριμία μαζί του και να μπορούν να λένε ότι ήταν παρόντες την ημέρα που ο Αργεντίνος κήρυξε την έναρξη της ομορφότερης εποχής του Calcio. Αυτή η ιστορική ημέρα εκφράστηκε στους στίχους ενός τραγουδιού που οι Ναπολιτάνοι τραγουδούν ακόμα και σήμερα, στο πιο ερωτικό σύνθημα που έχει ακουστεί ποτέ για αθλητή.

OH MAMA, MAMA, MAMA, OH MAMA MAMA MAMA

Πρόκειται για την ιστορία ενός οπαδού που εκμυστηρεύεται στην μητέρα του τι είδε στο γήπεδο.

SAI PERCHE MI BATTE IL CORAZON

και ρωτάει την μητέρα του γιατί η καρδία του χτυπάει τόσο δυνατά και γρήγορα γιατί έχει γεμίσει αδρεναλίνη

HO VISTO MARADONA HO VISTO MARADONA, OH MAMA, INNAMORATO SON

Και αυτό επειδή μόλις είχε δει τον Μαραντόνα και είναι ερωτευμένος.

Το τραγούδι αυτό αποδίδει το σπάνιο προνόμιο που είχαν όσοι βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στις εξέδρες να δουν κάποιον από κοντά που είναι προικισμένος με εκείνο το μοναδικό χάρισμα και του οποίου τα κατορθώματα είναι τόσο εξωπραγματικά που θα πρέπει να τα δεις από κοντά για να τα πιστέψεις.

Αν κάνει κάποιος έναν διαγωνισμό μεταξύ του πολιούχου της πόλης του Αγίου Τζενάρο και του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Ντιεγκίτο θα βγει νικητής και με μεγάλη διαφορά. Και αυτό γιατί το απόλυτο Νο10 ήταν ικανός για το αδύνατο. Σε μια εποχή που το ίντερνετ δεν υπήρχε καν σαν σκέψη και δεν υπήρχε καμία πρόσβαση στα κατορθώματα των ποδοσφαιριστών, το να είσαι μάρτυρας της ιδιοφυΐας του Ντιέγκο στον ιταλικό Νότο και να κηρήττεις τα όσα έκανε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ήταν σαν τους Αγίους Αποστόλους που είχαν την χαρά και την τύχη να βρεθούν στο πλευρό του Ιησού. Πέντε άτομα λιποθύμησαν και δύο ακόμη υπέστησαν καρδιακή προσβολή όταν με ένα απλό λάκτισμα της μπάλας σημείωσε το ιστορικό πια γκολ με έμμεσο κόντρα στην Γιουβέντους το 1985.

Αυτό το κατόρθωμα ότι ακόμα και το αδύνατο γίνεται δυνατό που είχε καταφέρει να εμφισήσει στους Ναπολιτάνους συντέλεσε ώστε αρχικά στην πόλη να μην πιστέψουν στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ντιέγκο πέθανε. Στη Νάπολη, οι ντόπιοι αναφέρονται σε αυτόν με μια τοπική διάλεκτο με ένα κεφαλαίο Ι «Αυτός». Λες και το όνομα Μαραντόνα δεν χρειάζεται να αναφερθεί, σαν να είναι θεϊκός. Τα ιερά στις γωνίες του δρόμου που συνήθως φιλοξενούν εικόνες της Παναγίας, πλέον εδώ και χρόνια είναι γεμάτες με την εικόνα του Ντιέγκο. Η παρουσία του είναι παντού, με την πόλη να είναι γεμάτη με τοιχογραφίες του στις προσόψεις των κτιρίων. Η διαρκής αγάπη για αυτόν ξεπερνά το ποδόσφαιρο γιατί δεν περιορίστηκε ποτέ σε αυτό. Ήταν εκεί για τη Νάπολη.

Στο πρώτο του παιχνίδι στον ιταλικό Βορρά κόντρα στην Βερόνα, οι οπαδοί των γηπεδούχων υποδέχτηκαν τη Νάπολι με ένα άκρως ρατσιστικό πανό που τους υποδέχονταν στην Ιταλία, δείγμα της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ Βορρά και Νότου. Ο Ντιέγκο ο οποίος ήταν πάντα εκεί στο πλευρό του αδύνατου, απάντησε ότι θα υπερασπιστεί την πόλη με την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Από εκείνο το ματς και μετά ορκίστηκε μπροστά στην τηλεόραση ότι κάθε Κυριακή θα ήταν εκδίκηση των «παρτενοπέι« και πως η υπόλοιπη χώρα θα μάθει να σέβεται το νότο της Ιταλίας. Πλέον δεν ήταν μόνο ο αρχηγός της Νάπολι, αλλά ο ηγέτης της πόλης. «Ο Μαραντόνα ένωσε τη Νάπολη και τους Ναπολιτάνους. Είναι μια μεγαλοφυΐα του νότου που ένωσε τον νότο σε όλο τον κόσμο και έδειξε τη δύναμη της πόλης μας», θυμάται ο πρώην δήμαρχος της Νάπoλη, Λουίτζι Ντε Ματζίστρις και κάτοχος διαρκείας στην curva την δεκαετία του 80′. Όσο ανίκητος ήταν εντός αγωνιστικό χώρου, άλλο τόσο ανθρώπινος ήταν εκτός. Εζησε για να… ζήσει. Για να απολαύσει αυτά που ο ίδιος ήθελε, αδιαφορώντας για την εικόνα του.

«Δείξε μου έναν ήρωα και θα σου γράψω μια τραγωδία», έγραφε κάποτε ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Τα όσα έζησε ο ίδιος δεν τα ξέχασε ποτέ. «Πέρασα επτά από τα 60 χρόνια μου εκεί (στη Νάπολη). Στην καρδιά μου, αξίζουν τρεις φορές περισσότερο». Τόσο έντονα ήταν αυτά τα χρόνια για αυτόν και την πόλη που δεν μπορεί να είναι άλλος τρόπος. Οι Ιταλοί λένε συχνά «Τη Νάπολη να δω, κι ας πεθάνω! (Vedi Napoli e poi muori!)». Ο Μαραντόνα έκανε ακριβώς το αντίστροφο. Το να βλέπεις τη Νάπολη όταν ήταν εκεί σε έκανε να νιώσεις ζωντανός. Γι αυτό και το «Δεν φαντάζεστε τι χάνετε!» που ήταν γραμμένο στον τοίχο νεκροταφείου της πόλης όταν η Νάπολι κέρδισε το πρωτάθλημα.

Ο Μαραντόνα ήταν αυτός που ήταν, επειδή λατρεύτηκε σαν Θεός, έζησε ως άνθρωπος και τελείωσε από τη Νάπολι και το ιταλικό ποδόσφαιρο με την… σταύρωση του σε εκείνο το ματς με την Μπάρι το 1991. Μπορεί πλέον οι μελλοντικές γενιές να μην έχουν την χαρά και την τιμή να τον δουν να παίζει, αλλά θα ξέρουν ότι θα έχουν πάντα το πιο ερωτικό τραγούδι να τους θυμίζει ποιος ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

www.bnsports.gr

Να εξεγερθούμε για να νικήσουμε!

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου 36 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί

49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

«Κι ας µη νικήσουµε ποτέ, θα πολεµάµε πάντα». Η φράση-σύνθηµα έρχεται όλο και συχνότερα στα χείλη -και τις πένες- αγωνιστών/τριών του κινήµατος και της Αριστεράς, τόσο συχνότερα όσο σπανιότερες ή και ανύπαρκτες είναι οι νίκες µας. Προφανώς δεν έχει την ακρίβεια θεωρητικής ή πολιτικής έννοιας αλλά συντίθεται «ποιητική αδεία». Παρ’ όλα αυτά περιγράφει τη συναισθηµατική βάση µιας στράτευσης που πλέον στηρίζεται σε ηθικά προτάγµατα αποσυνδεµένα από τον στόχο να νικήσουµε – ο οποίος µοιάζει είτε τόσο µακρινός ώστε να µην αφορά τον ανθρώπινο χρόνο των ζώντων είτε και «εξ ορισµού» ανέφικτος. Αυτή η «µελαγχολία της ήττας» ταιριάζει σε πολιτικά στρατευµένους/ες, αλλά όχι στις κοινωνικές αντιστάσεις και ακόµη περισσότερο τις εξεγέρσεις – και ευτυχώς! Αυτές δεν εκκινούν ούτε ξεσπούν από ηθικά προτάγµατα, αλλά είναι τέκνα των αναγκών – που γίνονται Ιστορία. Γι’ αυτό οι εξεγέρσεις συχνά εκπλήσσουν µε το ξέσπασµά τους/τις πολιτικά στρατευµένους/ες. Εκπλήσσουν κι αυτούς τους ίδιους που γίνονται ο αρχικός σπινθήρας τους.

Η αποκοτιά του «κοινωνικού ασυνείδητου» και η «µελαγχολία» του πολιτικά συνειδητού

Oι εξεγέρσεις ξεκινούν από σπινθήρες που κανείς/µιά δεν µπορεί να προβλέψει την εξέλιξή τους. ∆εν γνωρίζουν από στρατηγική και από εκτίµηση του συσχετισµού δύναµης˙ γνωρίζουν µόνο από απελπισία, από ανάγκες που γίνονται πιεστικές, από στέρηση που εξοργίζει, από αποκοτιά και «παράλογα» ρίσκα. Η εξέγερση έρχεται όταν όλα αυτά «συντονίζονται» µαζικά την κατάλληλη ιστορική στιγµή και προκαλούν τη µαζική εισβολή των «µαζών» στο προσκήνιο της Ιστορίας. Η οποία είναι ταυτόσηµη µε τη µαζική εισβολή του «κοινωνικού ασυνείδητου», που δεν έχει σχέδιο και στρατηγική, στο ιστορικό προσκήνιο. Ο συνειδητός «σπινθήρας» δεν είναι παρά ο καταλύτης της αντίδρασης – που κι αυτός στην αρχή δεν έχει ιδέα πόσο µακριά µπορεί να φτάσει.

Την Τρίτη 14 Νοεµβρίου του 1973, όταν οι φοιτητές/τριες που συµµετείχαν στη συνέλευση της Νοµικής αποφάσισαν να κατέβουν µε πορεία στο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια να µείνουν σε αυτό και να ξεκινήσει η κατάληψη, κανείς/µιά δεν µπορούσε να φανταστεί και καµιά πολιτική πρωτοπορία δεν είχε σχεδιάσει την εξέγερση που θα πυροδοτούνταν. Όπως και τον Φλεβάρη του 2017, µε τις πρώτες κινητοποιήσεις των γυναικών, οι Μπολσεβίκοι δεν πίστευαν ότι θα εξελιχθούν σε επανάσταση που θα γκρέµιζε τον τσάρο και θα δηµιουργούσε επαναστατική κατάσταση η οποία θα κατέληγε 8 µήνες αργότερα στη νικηφόρα Οκτωβριανή επανάσταση. Αλλά και πιο πρόσφατα: στα τέλη του 2019, ένα κύκλος εξεγέρσεων -από την Αφρική ως τη Μέση Ανατολή και τη Λ. Αµερική- συντάραξε τον πλανήτη. Όλες τους άφησαν τα κοινωνικά και πολιτικά τους αποτυπώµατα, αλλά καµιά τους δεν νίκησε.

Ούτε όµως η εξέγερση του 1973 νίκησε στον χρόνο που εκδηλώθηκε – ηττήθηκε από τα τανκς και τον χουντικό κατασταλτικό µηχανισµό. Με µια ορισµένη έννοια όµως, νίκησε σε «δεύτερο χρόνο»: απονοµιµοποίησε τη χούντα, διέλυσε τα σχέδια «εκδηµοκρατισµού» της, ήταν σηµαντικός παράγοντας στην κατάρρευση της επιστράτευσης το καλοκαίρι του 1974, κι όλα αυτά οδήγησαν όχι σε οποιαδήποτε πτώση της χούντας αλλά σε µια πτώση µε τη µορφή κατάρρευσης, που έκλεισε τον δρόµο για µια αυταρχική και πλήρως ελεγχόµενη απ’ τα πάνω Μεταπολίτευση. Υπάρχει λοιπόν κι αυτός ο τρόπος για να πετυχαίνουν οι εξεγέρσεις νίκες, έστω και ατελείς ή ηµιτελείς και αναντίστοιχες της ανθρώπινης συµµετοχής και του κόστους, της συλλογικής ανάτασης και των συλλογικών ονείρων που τη διέτρεξαν. Όπως το είπε και ο στιχουργός, όταν µιλάµε για αγώνες και εξεγέρσεις, «τίποτε δεν πάει χαµένο στη χαµένη µας ζωή».

Ωστόσο, για όσους/ες στρατεύτηκαν στην Αριστερά (Αριστερά µε την έννοια της Γαλλικής επανάστασης και της Πρώτης ∆ιεθνούς) τα ζητήµατα τίθενται σε άλλη βάση. Όποιος/α εµφορείται από στόχους όπως η κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης, ο σοσιαλισµός και ο κοµµουνισµός, είναι εύκολο να πέσει σε πολιτική µελαγχολία. Είναι πολλές και επαναλαµβανόµενες οι ήττες, σε σηµείο ώστε οι όποιες ατελείς ή ηµιτελείς νίκες να µην ικανές να αντισταθµίσουν, κυρίως στο συναίσθηµα αλλά και στη λογική, τις συνέπειές τους. Από την «επανάσταση των γαριφάλων» το 1975 στην Πορτογαλία, την πιο πρόσφατη επαναστατική απόπειρα που εντάσσεται στην κλίµακα του χειραφετητικού προτάγµατος, έχει περάσει σχεδόν µισός αιώνας – η πλέον µακροχρόνια περίοδος επαναστατικής ανοµβρίας στην ιστορία του καπιταλισµού!

Εξέγερση και επανάσταση

∆εν πρόκειται όµως µόνο γι’ αυτό ή κυρίως γι’ αυτό, έστω και αν από µόνο του είναι πολύ σηµαντικό. Πιο καταλυτικό είναι το γεγονός ότι µετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισµού» η κρίση της Αριστεράς προσέλαβε «υπαρξιακά» χαρακτηριστικά και ο µαρξισµός σταδιακά αποχώρησε από την ιστορική σκηνή σαν ιδεολογία µαζών. Ό,τι συνήγειρε τις συνειδητές πρωτοπορίες των κινηµάτων και της Αριστεράς, υποτόνησε ή και χρεοκόπησε (ο σοσιαλισµός/κοµµουνισµός ως κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης, η Αριστερά ως πολιτικός φορέας αυτού του οράµατος αλλά και ως φορέας της ιστορικής προόδου και του ορθολογισµού ενάντια στον καπιταλιστικό ανορθολογισµό) ενώ το ιδεολογικό περιβάλλον/συσχετισµός µέσα στο οποίο αναπτύσσονταν οι κοινωνικές αντιστάσεις ήταν δυσµενέστατο προκαλώντας πολιτική και ιδεολογική σύγχυση.

Σε τέτοιες συνθήκες, τον χώρο που άφησε η υποχώρηση του µαρξισµού και η κρίση της Αριστεράς εν γένει, κάλυψαν οι «νέες κριτικές θεωρίες» ή και ένας ξέπνοος ρεφορµισµός. Το αποτέλεσµα ήταν πρώτα να αποκαθηλωθεί η έννοια της επανάστασης και η χρησιµότητα του διλήµµατος µεταρρύθµιση ή επανάσταση στη διαδικασία συγκρότησης της Αριστεράς. Αν ο σοσιαλισµός και ο κοµµουνισµός δεν αποτελούν πηγή έµπνευσης, η επανάσταση, ως ιστορική πράξη που ανοίγει τον δρόµο για την υλοποίηση του χειραφετητικού προγράµµατος… περιττεύει. Στη συνέχεια, αν η επανάσταση… περιττεύει, τότε το µαζικό επαναστατικό κόµµα-εργαλείο για τη νίκη της επανάστασης, περιττεύει επίσης. Και τι αποµένει; Ο σοσιαλισµός/κοµµουνισµός σαν αυτοαναφορικό όραµα κα/ι δήλωση ταυτότητας κι όχι ως στόχος που προσανατολίζει και εµπνέει, η αντίσταση (και τα κινήµατα αντίστασης) και η εξέγερση σαν επιτοµή της αντίστασης, σαν αυταξία, τόσο περισσότερο όσο αποµακρυνόµαστε από την ιστορική έµπνευση και αυτοπεποίθηση ότι µπορούµε να ανατρέψουµε τον καπιταλισµό.

Ποιο είναι το ιστορικό κενό που γέννησαν αυτές οι µετατοπίσεις; Η σιωπηλή παραίτηση από τον στόχο να νικήσουµε τον καπιταλισµό. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά µεταξύ εξέγερσης και επανάστασης; Η εξέγερση είναι η εισβολή των «µαζών» στο ιστορικό προσκήνιο, που όµως αποτυγχάνει να γίνει επανάσταση επειδή αποτυγχάνει να αµφισβητήσει την οικονοµική και πολιτική εξουσία της άρχουσας τάξης. ∆εν πρέπει να εξιδανικεύουµε µια τέτοια αποτυχία ή έλλειψη – και, από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιµούµε τις εξεγέρσεις µόνο και µόνο επειδή δεν νικούν.

Ποιος/τι φταίει;

∆εν έχει νόηµα και δεν το δικαιούµαστε να «ζητήσουµε εξηγήσεις» από το «κοινωνικό ασυνείδητο» γιατί µε τα δικά του αποκλειστικά µέσα δεν φτάνει ως το τέρµα του δόµου. Πολύ περισσότερο δεν δικαιούµαστε να «ζητήσουµε εξηγήσεις» όταν συνειδητές συγκροτήσεις της Αριστεράς αντί να λειτουργήσουν σαν υποµόχλια της νίκης, λειτουργούν σαν µηχανισµός «αποθέρµανσης» και υπονόµευσης. Το φταίξιµο και ο φταίχτης πρέπει να αναζητηθούν όχι στο κοινωνικά αυθόρµητο αλλά στο πολιτικά συνειδητό.

Το δικό µας Πολυτεχνείο το αποδεικνύει! Οι µειοψηφικές δυνάµεις της επαναστατικής Αριστεράς ήταν οι µόνες που µε την πολιτική τους δράση «έστρωναν τα πανιά» στον εξεγερτικό άνεµο. Οι δυνάµεις της ρεφορµιστικής Αριστεράς ήταν στην κατάληψη, τη στήριξαν παθητικά, αλλά το πολιτικό τους σχέδιο ήταν ενάντια στη µετατροπή της σε µαζική εξέγερση για την ανατροπή του χουντικού καθεστώτος. Αυτό το αδύναµο πολιτικό υποµόχλιο, η επαναστατική Αριστερά, είχε την ιστορική τιµή ότι διασφάλισε πως θα ηττηθούν οι πολιτικές δυνάµεις της «αποθέρµανσης», που εκπροσωπούνταν από τη ρεφορµιστική Αριστερά, ώστε να ξεδιπλωθεί η δυναµική της εξέγερσης. Το τι (δεν) κατάφερε να οικοδοµήσει πολιτικά πάνω σε αυτή της τη στάση στην εξέγερση και το κατά πόσο (δεν) κατάφερε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες της Μεταπολίτευσης για την οικοδόµηση µιας µαζικής επαναστατικής Αριστεράς, είναι µια άλλη ιστορία, που πράγµατι προκαλεί πολιτική µελαγχολία. ∆εν υπάρχει όµως στην Ιστορία εξέγερση και επανάσταση που να µην έλαµψε στην αποφασιστική της σηµασία η αντίθεση µεταρρύθµισης – επανάστασης όπως µεταφράζεται πολιτικά στην αντίθεση επαναστατικής – ρεφορµιστικής Αριστεράς: στην Οκτωβριανή και ισπανική επανάσταση, στη διπλή ελληνική επανάσταση (∆εκέµβρης του ’44 και εµφύλιος), στο Πολυτεχνείο του 1973, στον Μάη του ’68.

Το µεταρρύθµιση ή επανάσταση θέτει στο κέντρο τη στρατηγική, κι αυτή µε τη σειρά της θέτει στο κέντρο τη στάση απέναντι στο αστικό κράτος. Ο ρεφορµισµός, ακόµη κι όταν οµνύει στον κοµµουνισµό και την επανάσταση, δρα πολιτικά σύµφωνα µε τη βαθύτερη πεποίθησή του: την αποφυγή «ανεξέλεγκτων καταστάσεων» και µεγάλων ρίσκων, που εµπνέουν εν τέλει τον µεταρρυθµισµό. Η χρεοκοπία της ∆εύτερης ∆ιεθνούς είναι το πλέον τρανταχτό ιστορικό παράδειγµα, η δε Αλέκα Παπαρρήγα στην εξέγερση του 2008 περιέγραψε ευσύνοπτα µε τη µορφή πολιτικής ατάκας τη ρεφορµιστική στρατηγική διαβεβαιώνοντας ότι «στην πραγµατική επανάσταση δεν θα σπάει ούτε ένα τζάµι». Είναι γνωστή βέβαια και η υψηλή θεωρητικοποίηση: «η κατάσταση δεν είναι (ακόµη) επαναστατική» ή, πιο λαϊκά, «οι συνθήκες δεν είναι ώριµες». Ακολούθησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η περί αυτόν ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που είπαν το δικό τους «η κατάσταση δεν είναι ώριµη (για τη ρήξη)» τον Ιούλιο του 2015 µε τη συµµετρική διατύπωση της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – «δεν υπάρχει εναλλακτική»).

Η υψηλή θεωρητικοποίηση δεν θα είχε καµία άµεση πολιτική σηµασία και κανένα πρακτικό πολιτικό αντίκρισµα αν δεν µεταφραζόταν σε συγκεκριµένη αξιολόγηση για τον ρόλο και επιδίωξη οικοδόµησης συγκεκριµένης σχέσης µε το κοινωνικά αυθόρµητο, µε το κοινωνικά εξεγερτικό στοιχείο. Τι τα θέλουµε τα κινήµατα αντίστασης και πώς φανταζόµαστε τον ρόλο τους στην πορεία εξέλιξής τους σε µαζική κοινωνική εξέγερση; Για να αποτελεί την κοινωνική πίεση που διασφαλίζει τη µεταρρύθµιση του αστικού κράτους; Για να πιέζει προς τα αριστερά και να αποτρέπει τα δεξιά παραστρατήµατα µιας αριστερής κυβέρνησης; Όχι! Αυτές είναι απαντήσεις στο φάσµα δεξιού-αριστερού ρεφορµισµού. Η επαναστατική στρατηγική και η επαναστατική Αριστερά απαντούν στο ερώτηµα αλλιώς: τα κινήµατα αντίστασης και η µετεξέλιξή τους σε µαζική κοινωνική εξέγερση ενάντια στο καθεστώς είναι φορείς του ιστορικού ερωτήµατος της εξουσίας˙ ποια τάξη κατέχει την εξουσία, πώς προετοιµάζεται γι’ αυτήν και πώς την ασκεί. Η επαναστατική στρατηγική και η επαναστατική Αριστερά βλέπουν στα κινήµατα και τη µαζική κοινωνική εξέγερση όχι τους φορείς της µεταρρύθµισης του αστικού κράτους ή µια αποτελεσµατική κοινωνική πίεση που συµπληρώνει το µεταρρυθµιστικό έργο µιας αριστερής κυβέρνησης, αλλά τους φορείς της άλλης εξουσίας, την εξουσία της εργατικής τάξης που αναδύεται. Και η προγραµµατική τους θέση είναι να δυναµώσουν τα φύτρα και οι εκφράσεις αυτής της εναλλακτικής εξουσίας µέχρι να σχηµατιστούν και να τεθούν αντιµέτωποι οι πόλοι της δυαδικής εξουσίας και η εργατική τάξη να κερδίσει την εξουσία µέσα από τον µόνο εφικτό δρόµο: την επανάσταση.

Εξέγερση και επανάσταση στην εποχή της νέας γενικής κρίσης του καπιταλισµού

Είναι όµως καιρός για «τέτοια» ή πρέπει να µας απασχολεί πώς θα «µαζέψουµε τα κοµµάτια µας» περιµένοντας άλλους, καλύτερους καιρούς; Πρόκειται για κρίσιµο ερώτηµα πολιτικού προσανατολισµού. Το οποίο µόνο µε ένα τρόπο µπορεί να απαντηθεί: αναλύοντας τα χαρακτηριστικά της ιστορικής συγκυρίας. Μία από τις πιο εντυπωσιακές εκφράσεις της ήττας της Αριστεράς και της υποχώρησης του µαρξισµού είναι ότι µια τέτοια ανάλυση ελάχιστα απασχολεί τις οργανωµένες δυνάµεις της Αριστεράς˙ και όταν υπάρχει, συνήθως αποσυνδέεται από τα συνεπαγόµενα-συγκεκριµένα πολιτικιά συµπεράσµατα.

Έχοντας χρησιµοποιήσει συχνά «επικούς» τόνους που δεν επαληθεύτηκαν, έχοντας κηρύξει συχνά άκαιρους συναγερµούς, έχοντας διαψευστεί σε προβλέψεις για επερχόµενες δοµικές κρίσεις που δεν επήλθαν, χάσαµε την εµπιστοσύνη στην ίδια την αξία της ανάλυσης της συγκυρίας και, το κυριότερο, όταν ήρθε πραγµατικά η ώρα για όλα αυτά, νιώθουµε αδύναµοι και… αναξιόπιστοι για να κηρύξουµε «συναγερµό», έστω και αν είναι απόλυτα δικαιολογηµένος και επιβεβληµένος από τη συγκυρία. Ο νεοφιλελευθερισµός, η απάντηση στην κρίση του ’70, εξάντλησε τα «καύσιµά» του και είναι σε κρίση, χωρίς να διαφαίνεται εναλλακτική – και σίγουρα δεν µπορεί ο νεοφιλελευθερισµός να είναι απάντηση στη δική του κρίση. Η κλιµατική αλλαγή -και οι συνέπειές της- τίθενται εκτός ελέγχου, και ο καπιταλισµός δεν µπορεί να δώσει καµία λύση, γιατί δεν µπορεί να µην είναι ο εαυτός του. Η θέση ηγεµόνα του αµερικανικού ιµπεριαλισµού αµφισβητείται για πρώτη φορά ύστερα από τη λήξη του Ψυχρού Πολέµου και ο πόλεµος στην Ουκρανία προσλαµβάνει χαρακτηριστικά βρόµικου πολέµου φθοράς ανάµεσα σε αντιπαρατιθέµενες δυνάµεις για την παγκόσµια ηγεµονία και εναρκτήριου επεισοδίου του ακήρυκτου Γ’ Παγκοσµίου Πολέµου. Και όλα τα προηγούµενα συµφύονται και επιδεινώνουν ποικίλες πλευρές της κρίσης: την ενεργειακή, την επισιτιστική κ.λπ. Όλα τα σηµάδια «φωνάζουν» για µια ιστορικών διαστάσεων γενική κρίση του καπιταλισµού.

Ωστόσο, η ήττα της Αριστεράς είναι τόσο βαθιά, ώστε η κρίση ηγεµονίας της αστικής τάξης δεν µετασχηµατίζεται σε ανοιχτή πολιτική κρίση της καπιταλιστικής διακυβέρνησης. Το αποτέλεσµα είναι ότι οι τοξίνες της καπιταλιστικής κρίσης δηλητηριάζουν κάθε ιστό της κοινωνίας: είναι η εποχή της βαθιάς κρίσης του παλιού ενώ το νέο δεν έχει ακόµη γεννηθεί – η εποχή των τεράτων.

Τακτικά, ευέλικτοι σαν το λάστιχο· στρατηγικά, άκαµπτοι σαν το σίδερο

Σε αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόµενες τάξεις και η νεολαία ψάχνουν απεγνωσµένα διέξοδο και έκφραση στην κεντρική πολιτική σκηνή. ∆εν έχουν καµία εµπιστοσύνη και δεν ελπίζουν στον Μπάιντεν, αλλά ψηφίζουν ∆ηµοκρατικούς στις ενδιάµεσες αµερικανικές εκλογές, για να φράξουν το δρόµο στην ακόµη πιο επικίνδυνη ακροδεξιά του Τραµπ. ∆εν ελπίζουν στον Λούλα, αλλά τον ψήφισαν για να φράξουν τον δρόµο στον Μπολσονάρου. ∆εν έχουν καµία εµπιστοσύνη και δεν ελπίζουν στον Τσίπρα, αλλά θα τον ψηφίσουν (πόσο µαζικά, θα το µάθουµε στις εκλογές) για να γλιτώσουν από την ακροδεξιά του Μητσοτάκη. ∆εν εµπιστεύονται τη ρεφορµιστική αριστερά στη Γαλλία (Μελανσόν) ή τη Χιλή, αλλά τη χρησιµοποιούν εκλογικά για να έχουν έστω µια έµµεση και ασθενική παρέµβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή κ.λπ. κ.λπ. Επειδή ένα σηµαντικό τµήµα τους δεν έχει αυταπάτες για την αποτελεσµατικότητα µιας τέτοιας, στρεβλής παρέµβασης στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, οι µαζικές κοινωνικές ανξτιστάσεις, ακόµη και οι εξεγέρσεις, δεν θα λείψουν. Η ωρίµανση προϋποθέσεων για µαζική εκδήλωση κοινωνικών αντιστάσεων, η αναζήτηση πολιτικής «πλατφόρµας» για παρέµβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή σε συνδυασµό µε την κρίση εµπιστοσύνης στον ρεφορµισµό (που άλλωστε εξακολουθεί να αποδεικνύεται «στρατηγός της ήττας» σε κάθε µικρή ή µεγάλη δοκιµασία) αναδεικνύει τον αντιφατικό χαρακτήρα των διεργασιών για τη συγκρότηση µαζικής πολιτικής έκφρασης των εργαζόµενων τάξεων. Αλλότριες πολιτικές εκφράσεις έχουν πλεονέκτηµα σε σχέση µε την επαναστατική αριστερά: είναι άµεσα διαθέσιµες και εξασφαλίζουν παρέµβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι όµως πολιτικές πλατφόρµες είτε εντελώς ακατάλληλες είτε και προδοτικές.

Η αντιφατική αυτή κατάσταση επιβάλλει µεγάλη ευελιξία στην τακτική, η οποία όµως πρέπει αδιαπραγµάτευτα να συνδυάζεται µε ακαµψία στη στρατηγική. Χρειαζόµαστε µια µαζική επαναστατική αριστερά, ως βήµα για τη συγκρότηση µαζικού επαναστατικού κόµµατος. Και, εξίσου και παράλληλα, ευελιξία στη µαζική παρέµβαση και στην οικοδόµηση κοινωνικών αντιστάσεων και κατανόηση για τους λόγους που τµήµατα της εργατικής τάξης και της νεολαίας χρησιµοποιούν πολιτικές πλατφόρµες ευκαιρίας για να έχουν παρέµβαση στο επίπεδο των κεντρικών πολιτικών συσχετισµών.

ΠΑΣΥΜΗΤΕ : Αποκλειστική ευθύνη της Διοίκησης το οικονομικό αδιέξοδο της ΕΡΤ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγία Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2022

Αποκλειστική ευθύνη της Διοίκησης το οικονομικό αδιέξοδο της ΕΡΤ

Αρκετές φορές τον τελευταίο διάστημα ο Σύλλογός μας έχει καταγγείλει την οικονομική διαχείριση στην ΕΡΤ με τις απ’ ευθείας αναθέσεις, τις κατατμήσεις των διαγωνισμών, την αλόγιστη σπατάλη εκατομμυρίων ευρώ σε εξωτερικές και μεικτές παραγωγές. Έχουμε επισημάνει την ανάγκη για αύξηση της εσωτερικής παραγωγής και αντίστοιχη μείωση της εξωτερικής. Έχουμε καταγγείλει την παρέλαση των εργολάβων με ενοικιαζόμενους εργαζομένους σε όλους τους τομείς και τις δραστηριότητες της εταιρίας.

Ο Σύλλογός μας κατ’ επανάληψη έχει τονίσει τις ευθύνες της Διοίκησης στον τρόπο διαχείρισης του ανταποδοτικού τέλους, στην απουσία διαφάνειας και λογοδοσίας. Αυτή η πολιτική έχει πλέον επιφέρει ένα ασφυκτικό οικονομικό αδιέξοδο με άδεια ταμεία στην ΕΡΤ. Και αντί να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο το ήδη μειωμένο ανθρώπινο δυναμικό και ο εξοπλισμός της ΕΡΤ η Διοίκηση συνεχίζει την αδιέξοδη πολιτική της με ακόμα περισσότερες αναθέσεις και σπατάλες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απ’ ευθείας δορυφορική μετάδοση του αγώνα μπάσκετ Καρδίτσα – Παναθηναϊκός την Κυριακή 20 Νοεμβρίου. Το αυτοκίνητο δορυφορικών μεταδόσεων της ΕΡΤ3 και οι τεχνικοί ήταν διαθέσιμοι. Η ΕΡΤ3 μπορούσε να αναλάβει τη μετακίνηση στην Καρδίτσα με συνολικό κόστος εκτός έδρας 340€. Όμως ο κ Ζούλας είχε διαφορετική άποψη. Προτίμησε να παραμείνουν χωρίς έργο το προσωπικό και ο εξοπλισμός και ΕΡΤ3 για να δοθεί η δουλεία σε ιδιωτική εταιρία με πολλαπλάσιο κόστος και με ελλιπή εξοπλισμό (εφεδρεία με LiveU).

Στην Αθήνα η κατάσταση είναι εξ ίσου τραγική. Το δορυφορικό SNG βρίσκεται εδώ και μήνες παροπλισμένο. Χρησιμοποιείται μόνο όταν αδυνατούν ή δεν αναλαμβάνουν οι ιδιωτικές εταιρίες να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες της ΕΡΤ σε ειδησεογραφικά και αθλητικά γεγονότα. Με τον ίδιο τρόπο τα OBVan υπολειτουργούν και οι τεχνικοί μας απαξιώνονται. Είναι πραγματικά τραγικό οι εργαζόμενοι να υποαπασχολούνται, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να προσφέρουν το έργο τους και η Διοίκηση να τους αποκλείει.

Καταργούν τις μεταδόσεις με μέσα και Τεχνικούς της ΕΡΤ και τις δίνουν σε ιδιωτικές εταιρίες με πολλαπλάσιο κόστος, καταργούν τις εκτός έδρας μετακινήσεις παραβιάζοντας το νόμο 4336/15 με πρόσχημα την έλλειψη χρημάτων. Όμως για τις ιδιωτικές εταιρίες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αναίτια δαπάνη πολλών χιλιάδων ευρώ κάθε εβδομάδα που σε ετήσια βάση ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο ευρώ μόνο για τις δορυφορικές και τις εξωτερικές μεταδόσεις.

Έγκαιρα ο ΠΑΣΥΜΗΤΕ μαζί με τις Δημοσιογραφικές ενώσεις και τα άλλα Σωματεία της ΕΡΤ σταθήκαμε αντίθετοι σε αυτές τις επιλογές με επιστολή στη Διοίκηση και στα αρμόδια Υπουργεία.

Παραθέτουμε στο τέλος της ανακοίνωσης την επιστολή που στείλαμε στις 14/10/2022.

Η Διοίκηση αγνοεί τις προτάσεις μας και συνεχίζει τη διασπάθιση του

ανταποδοτικού τέλους αρνείται πεισματικά το διάλογο και τη διαβούλευση.

Είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το οικονομικό αδιέξοδο της ΕΡΤ.

Για το ΔΣ

Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας

Γαβριήλ Κασιμάτης Χρήστος Γιαννόπουλος

Αθήνα 14/10/2022

Προς τον :

Πρόεδρο και ασκούντα χρέη Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ Κωνσταντίνο Ζούλα

Γενικό Διευθυντή Προγράμματος Κωνσταντίνο Παπαβασιλείου

Πληροφορηθήκαμε την αιφνιδιαστική απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ να αλλάξει τις συνθήκες μετακίνησής δημοσιογράφων, εικονοληπτών, ηχοληπτών, σκηνοθετών, τεχνικών και διευθυντών παραγωγής της ΕΡΤ σε ότι αφορά τη διανυκτέρευση ανάλογα με την χιλιομετρική απόσταση. Όπως γνωρίζετε ο νόμος 4336/2015, υποπαράγραφος Δ9, ΦΕΚ 94/Α/14-8-15 ορίζει ότι «Έξοδα διανυκτέρευσης αναγνωρίζονται: α. Όταν η απόσταση από την έδρα του μετακινουμένου είναι μεγαλύτερη από εκατόν εξήντα (160) χιλιόμετρα, εφόσον αυτός κινείται με ιδιωτικής χρήσης ή υπηρεσιακό αυτοκίνητο και μεγαλύτερη από εκατόν είκοσι (120) χιλιόμετρα, όταν κινείται με συγκοινωνιακό μέσο».

Ως εκ τούτου καλείστε να διευθετήσετε άμεσα τη διανυκτέρευση των εργαζομένων της ΕΡΤ από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη που προγραμματίζεται να μεταβούν σε αθλητικές διοργανώσεις το Σάββατο 15/10 στην Καρδίτσα και την Κυριακή 16/10 στην Πάτρα προκειμένου να γίνει η κάλυψη.

www.ert.gr

Μ. Βρετανία: κρίση των Τόρις και του νεοφιλελευθερισμού

Του Πάνου Κοσμά

Ανάµεσα στις αρχές Σεπτεµβρίου και τις αρχές Νοεµβρίου, η Μ. Βρετανία έζησε στιγµές µιας ιδιότυπης πολιτικής κρίσης. Ο λόγος δεν ήταν κάποιου είδους πολιτική ή κοινωνική πίεση που ασκήθηκε στην κυβέρνηση, αλλά ότι οι αγορές… ανέτρεψαν µια κυβέρνηση των Τόρις πριν προλάβει να συµπληρώσει θητεία 40 ηµερών! Στη συνέχεια, νέος ηγέτης των Τόρις και πρωθυπουργός αναδείχθηκε ένας πολυεκατοµµυριούχος ινδικής καταγωγής, άνθρωπος των αγορών, που µπήκε στην πολιτική το 2015 και ενώ το Brexit ανέπτυσσε δυναµική.

Tο σύντοµο ιστορικό αυτής της ιδιότυπης κρίσης έχει τη σηµασία του. Ύστερα από την παραίτηση του Μπόρις Τζόνσον και της κυβέρνησής του, επικεφαλής του κόµµατος των Τόρις αναδείχθηκε η Λιζ Τρας (Liz Truss), η οποία ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 6 Σεπτεµβρίου. Μέλος της «ελευθεριακής» πτέρυγας του συντηρητικού κόµµατος, δηλαδή οπαδός του πλέον ακραίου, ωµού και ασύδοτου νεοφιλελευθερισµού και πολιτική εκπρόσωπος των πλέον ασύδοτων µερίδων του κεφαλαίου, η Τρας όρισε υπουργό Οικονοµικών τον Κουάζι Κουαρτέγκ (Kwasi Kwarteng), µέλος της ίδιας πτέρυγας του κόµµατος, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος µαύρος υπουργός Οικονοµικών του Ηνωµένου Βασιλείου.

Πρωθυπουργός 40 ηµερών

Η Τρας, που κάποιοι ενθουσιώδεις αποκάλεσαν «Θάτσερ του 21ου αιώνα», απέδειξε µε την προσωπική της πολιτική συντριβή ότι είναι άλλο πράγµα ο θατσερισµός στην περίοδο της ορµητικής του εκκίνησης και ανόδου κι άλλο ο θατσερισµός στην περίοδο της χρεοκοπίας του νεοφιλελευθερισµού και της «συναστρίας» κάθε είδους κρίσεων που συνθέτουν τη γενική κρίση του καπιταλισµού. Πριν κλείσει 40 µέρες στην πρωθυπουργία, αναγκάστηκε να αποπέµψει τον υπουργό της των Οικονοµικών, να αποσύρει το οικονοµικό της πρόγραµµα και λίγες µέρες αργότερα να παραιτηθεί.

Ποιος και τι την ανάγκασε σε µια τόσο θεαµατική και σύντοµη πολιτική απόσυρση; Οι… αγορές! Οι οποίες έκριναν επικίνδυνο το οικονοµικό πρόγραµµα της κυβέρνησης Τρας και αντέδρασαν βίαια, οδηγώντας σε κατάρρευση την ισοτιµία της στερλίνας έναντι των άλλων νοµισµάτων και θεαµατική αύξηση των αποδόσεων των κρατικών οµολόγων. Η άµεση απειλή νοµισµατικής κρίσης και κατάρρευσης ασφαλιστικών εταιρειών και ασφαλιστικών ταµείων λόγω της κρίσης στην αγορά οµολόγων, δηµιούργησαν εικόνες γενικευµένης οικονοµικής κρίσης και υποχρέωσαν την Τρας και τον υπουργό της των Οικονοµικών να αποσύρουν άρον-άρον το οικονοµικό τους πρόγραµµα και στη συνέχεια να παραιτηθούν.

Τι προέβλεπε αυτό το πρόγραµµα και γιατί προκάλεσε την οργή των αγορών; Ήταν τυπικό πρόγραµµα ιδεοληπτικών του ακραίου νεοφιλελευθερισµού, που προέβλεπε φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους και τα εταιρικά κέρδη καθώς και γενναίο πρόγραµµα στήριξης των εταιρειών του ενεργειακού τοµέα. Η κυβέρνηση Τρας δεν εξήγησε πώς θα χρηµατοδοτήσει αυτό το πρόγραµµα, µε αποτέλεσµα όλοι -και οι αγορές- να καταλάβουν πως επρόκειτο να χρηµατοδοτηθεί µε έκδοση κρατικών οµολόγων (δηλαδή µε αύξηση του κρατικού χρέους) ύψους δεκάδων δισ. στερλινών. Σε µια περίοδο που το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους (κρατικού και ιδιωτικού) αυξάνεται λόγω αύξησης των επιτοκίων, το οικονοµικό πρόγραµµα της Τρας θεωρήθηκε συνταγή καταστροφής και οδήγησε στα πρόθυρα γενικευµένης οικονοµικής κρίσης.

Ένας πολυεκατοµµυριούχος «άνθρωπος της αγοράς», στην πρωθυπουργία

Στη θέση της Τρας και του Κουαρτέγκ, ιδεοληπτικών του ακραίου νεοφιλελευθερισµού που µοιάζει µε τον φιλελευθερισµό των λόρδων του 18ου και 19ου αιώνα, ήρθε ο Ρίσι Σούνακ, µε διπλή εντολή: να σώσει το κόµµα των Τόρις από τη διαλυτική κρίση στην οποία το οδήγησαν ο Μπόρις Τζόνσον και στη συνέχεια η Λιζ Τρας, αλλά και να αποκαταστήσει την εµπιστοσύνη των αγορών στην κυβέρνηση.

Αν ο υπουργός Οικονοµικών της κυβέρνησης Τρας, Κουάζι Κουαρτέγκ, ήταν ο πρώτος µαύρος σε αυτή τη θέση, ο νέος πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ είναι ο πρώτος ινδικής καταγωγής πρωθυπουργός του Ην. Βασιλείου και ταυτόχρονα ο πρώτος πολυεκατοµµυριούχος που έρχεται από την καρδιά του επιχειρηµατικού τοµέα για να αναλάβει την πρωθυπουργία. Αν όµως το µαύροι χρώµα του δέρµατος και η ινδική καταγωγή έχουν απλώς και µόνο συµβολική αξία (µοιάζει µε ειρωνεία της Ιστορίας σε ποια χέρια επαφίεται η πολιτική διεύθυνση της παρακµάζουσας πρώην αυτοκρατορίας), το γεγονός ότι ένας άνθρωπος της αγοράς εγκαθίσταται στην πρωθυπουργική κατοικία δεν έχει απλώς συµβολική σηµασία· αποδεικνύει ότι η πολιτική διαµεσολάβηση των συµφερόντων της καπιταλιστικής τάξης παρακµάζει ως το σηµείο αυτή η τάξη να εκπροσωπείται «αυτοπροσώπως» στην πρωθυπουργία. Κάποια ακόµη ανεκδοτολογικά στοιχεία το κάνουν πιο… χαριτωµένο: η σύζυγος του κ. Σούνακ είναι µια δραστήρια µπίζνεσγούµαν µε περιουσία που πλησιάζει το 1 δισ. στερλίνες και διατηρεί την ινδική υπηκοότητα για λόγους επιχειρηµατικής… ευελιξίας.

Ο Ρίτσι Σούνακ κατάργησε µονοκοντυλιά από το πρόγραµµα της Τρας ό,τι ενοχλούσε τις αγορές. Κατάργησε τις φοροαπαλλαγές και µάλιστα αύξησε τις προβλέψεις για έσοδα από φόρους και υποσχέθηκε ότι δεν θα αυξήσει τον δηµόσιο δανεισµό. Η στερλίνα και η βρετανική αγορά οµολόγων πήραν βαθιά ανάσα, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα ασφαλιστικά ταµεία απέφυγαν την άµεση κατάρρευση. Ωστόσο, το γεγονός ότι αποφεύγεται η άµεση οικονοµική καταστροφή δεν σηµαίνει ότι αποφεύγεται και η οικονοµική κρίση καθαυτή και οι συνέπειές της. ∆εν σηµαίνει επίσης ότι ο Ρίτσι Σούνακ δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Ο νέος υπουργός Οικονοµικών ανακοίνωσε ένα πρόγραµµα µε αυξήσεις φόρων, περικοπές δαπανών και «µεταρρύθµισης» του συστήµατος κοινωνικής πρόνοιας που αποσκοπεί στην «εξοικονόµηση» 40 δισ. λιρών στερλινών για να κλείσει η «τρύπα» στα κρατικά ταµεία.

Κρίση των Τόρις και του νεοφιλελευθερισµού, εργατικές αντιστάσεις

Ο Σούνακ έχει δύο εξίσου δύσκολες αποστολές: να ανατάξει τη διαλυτική κρίση στο κόµµα των Τόρις και να διαχειριστεί την κρίση του νεοφιλελευθερισµού σε µια συγκυρία πολλαπλών κρίσεων που συνθέτουν τη συνολική κρίση του καπιταλισµού. Το Brexit οδήγησε αρχικά το κόµµα των Τόρις σε βαθιά κρίση. Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Μπόρις Τζόνσον, τυπική πολιτική φιγούρα του Brexit, η κρίση φάνηκε να ανατάσσεται. Επανήλθε όµως σύντοµα, για να «καταπιεί» τον Τζόνσον και ύστερα, µε συνοπτικές διαδικασίες, την Τρας. Για να έρθει ο Σούνακ στην ηγεσία των Τόρις -και την πρωθυπουργία-, παρακάµφθηκε η βάση του κόµµατος: πείσθηκε η αντίπαλος του Σούνακ στις εσωκοµµατικές εκλογές να µην παραπεµφθεί η εκλογή στη βάση του κόµµατος αλλά να γίνει από τους βουλευτές. Ο ελιγµός είχε την αιτία του: ο Σούνακ δεν είναι δηµοφιλής στη βάση των Τόρις και γι’ αυτό έχασε τη µάχη µε τη Λιζ Τρας για την ηγεσία στις εσωκοµµατικές εκλογές του Σεπτεµβρίου. Η κρίση και παρακµή της πρώην αυτοκρατορίας προκαλεί διαρκώς ρίγη νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας και εθνικού µεγαλείου στο κοµµατικό σώµα και τους ψηφοφόρους των Τόρις, κι αυτές οι διαθέσεις υπονοµεύουν αντικειµενικά την «αποστολή» του Σούνακ.

Η δεύτερη αποστολή του, να διαχειριστεί επιτυχώς την κρίση του νεοφιλελευθερισµού, είναι όχι απλώς δύσκολη αλλά ανέφικτη. Η Μ. Βρετανία, πρωτοπόρος της νεοφιλελεύθερης ωµότητας από τα χρόνια της Θάτσερ, είναι ίσως το πιο τυπικό δείγµα της κρίσης του νεοφιλελευθερισµού. Η λιτότητα στους µισθούς, η εργασιακή ευελιξία, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, αλλά και οι µακροχρόνιες περικοπές στις κρατικές υπηρεσίες γενικώς, έχουν φτάσει στο «µη περαιτέρω», στο σηµείο που πλέον γεννούν εικόνες παρακµής και γίνονται πρόβληµα για τον ίδιο τον καπιταλισµό.

Ο νεοφιλελευθερισµός, που υπήρξε η απάντηση στην προηγούµενη µεγάλη κρίση του καπιταλισµού της δεκαετίας του ’70, γίνεται πλέον µέρος του προβλήµατος και αιτία της νέας κρίσης. ∆εν υπάρχει όµως τίποτε για να τον αντικαταστήσει – ο καπιταλισµός έχει ξεµείνει από λύσεις.

Είµαστε λοιπόν στο σηµείο που ούτε ο νεοφιλελευθερισµός «τραβάει» ούτε η εργατική τάξη µπορεί να αποδεχθεί χωρίς µάχη περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση. Και ήδη, το τελευταίο διάστηµα, εκδηλώνονται στη Μ. Βρετανία ελπιδοφόρες εργατικές αντιστάσεις. Ο Σούνακ δεν µπορεί να αποτελέσει τίποτε άλλο από ένα προσωρινό διαχειριστή της κρίσης των Τόρις και του νεοφιλελευθερισµού – που θα συνεχιστούν. Το κρίσιµο στοίχηµα είναι η κρίση του νεοφιλελευθερισµού να γίνει το έδαφος της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήµατος.

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας: Ο Δούρειος Ίππος της στοχοθεσίας, πριμ, bonus. Καμία αύξηση μισθών, συντάξεων, προσλήψεων

Με επείγον, ως συνήθως, έγγραφό της η Διοίκηση του ΕΦΚΑ κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 4 του Ν.4892/2022 ζητά από τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ να τεθεί στοχοθεσία για το έτος 2023.Ο ίδιος νόμος προβλέπει σημαντικές αλλαγές στην πειθαρχική διαδικασία του φορέα, την πρόσληψη ιδιωτών manager, τη μεταβίβαση της ακίνητης περιουσίας του ΕΦΚΑ στα κοράκια της αγοράς για …..αξιοποίηση.

Το άρθρο 4 με τίτλο “Καθιέρωση επιβράβευσης παραγωγικότητας” αναφέρει:

“Για την αύξηση της αποδοτικότητας των υπαλλήλων του Ηλεκτρονικού Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (e-Ε.Φ.Κ.Α.), πλην των Προϊσταμένων Γενικών Διευθύνσεων, χορηγείται χρηματικό ποσό, ως επιβράβευση παραγωγικότητας. Κριτήριο για τη χορήγηση του ποσού είναι η ποιοτική και ποσοτική απόδοση του υπαλλήλου σύμφωνα με μετρήσιμους στόχους που τίθενται από τον Διοικητή σε ορισμένη Γενική Διεύθυνση”.

Το γεγονός ότι το σύνολο των υποκαταστημάτων αναζητούσε τι εννοεί ο ποιητής, καθώς η μέθοδος συλλογής στοιχείων στοχοθεσίας βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το ίδιο το άρθρο του νόμου, που απαιτεί οι στόχοι να καθορίζονται από το Διοικητή και όχι αντίστροφα, δείχνει την προχειρότητα της ίδιας της λειτουργίας του ΕΦΚΑ, που αδυνατεί να γίνει πέντε χρόνια μετά ένας λειτουργικός φορέας δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι τα στοιχεία που ζητήθηκαν είναι μόνο ποσοτικά και όχι ποιοτικά, δείχνει την έλλειψη ενδιαφέροντος για το αποτέλεσμα των υπηρεσιών που προσφέρει ο ΕΦΚΑ. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και με τις συντάξεις, όπου τα ποσοτικά στοιχεία που συνήθως αναφέρονται από τον Χατζηδάκη εμπεριέχουν σωρεία εσφαλμένων υπολογισμών κι ως εκ τούτου επανυπολογισμών για την ορθότητα και νομιμότητα των αποδιδόμενων συντάξεων.

Το γεγονός ότι το σχετικό έγγραφο εστάλη στη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ από μόνο του δηλώνει ότι η Διοίκηση ήθελε να αποφύγει τη γενικευμένη διαμαρτυρία για στοχοθεσίες που ελάχιστη σχέση θα έχουν με την πραγματικότητα αν όχι και για το ίδιο το περιεχόμενο του άρθρου που εισάγει στο δημόσιο τομέα πριμ για καλούς και κακούς υπαλλήλους δημιουργώντας μαζί με το νόμο Βορίδη Ν.4942/2022 με τίτλο “Σύστημα στοχοθεσίας, αξιολόγησης και ανταμοιβής για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης, ρυθμίσεις για το ανθρώπινο δυναμικό του δημοσίου τομέα και άλλες διατάξεις” ένα νέο ασφυκτικό πλαίσιο για τους εργαζόμενους που προκειμένου να βελτιώσουν το μισθό τους οφείλουν να εργαστούν ως είλωτες. Ο νόμος Βορίδη είναι συνέχεια του νόμου 4369/2016 που αντιμετωπίστηκε με αποχή από τις διαδικασίες της αξιολόγησης.

Με τους σχετικούς νόμους η κυβέρνηση της ΝΔ:

• Επιχειρεί να υπερβεί την αντίσταση των συνδικάτων του δημοσίου, που εφάρμοζαν αποχή από την αξιολόγηση σχεδόν πέντε χρόνια εξαιτίας του αντιδραστικού περιεχομένου της αξιολόγησης (Ν.4369/2016, άρθρα 14-23).

• Ενώ την περίοδο των μνημονίων “επιτεύχθηκε” κατά μέσο όρο 25,6% μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που μαζί με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό στέλνει τους μισθούς στα τάρταρα, η κυβέρνηση αντί να αυξήσει τους μισθούς κατά το ύψος των μειώσεων και του πληθωρισμού επιχειρεί μια “αύξηση”των εισοδημάτων, μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας και της απόλυτης αύξησης του χρόνου εργασίας για την επίτευξη της στοχοθεσίας.

• Η αύξηση των μισθολογικών απολαβών μέσω του συστήματος αυτού, συμβάλλει και αποσκοπεί στην αποδόμηση των πυλώνων πάνω στα οποία αναπτύσσονταν παραδοσιακά τα μισθολογικά συστήματα, οι οποίοι είναι τα ακαδημαϊκά προσόντα (κατηγορία εκπαίδευσης) και η προϋπηρεσία/αρχαιότητα. Πρόκειται για ανάπτυξη μισθολογικών συστημάτων που εξατομικεύουν τις αμοιβές, δημιουργούν πολλαπλές ταχύτητες εργαζόμενων, ενισχύουν το ανταγωνιστικό και όχι το συνεργατικό πνεύμα στον τρόπο εργασίας και θέτουν τις βάσεις για ατομική διαπραγμάτευση με τον εργαζόμενο.

• Η στοχοθεσία επιχειρεί να καλύψει τα γιγαντιαία κενά των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα και την ανανέωση του γηρασμένου εργατικού δυναμικού μετά από δώδεκα χρόνια διαρκών περικοπών.

• Η επίτευξη των στόχων οδηγεί σε πρόσθετη αμοιβή που περιορίζεται στο ταβάνι του 15% του ετήσιου μισθού, που όταν οφείλεται σε επέκταση του χρόνου εργασίας παραμένει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από τις προβλέψεις του ιδιωτικού τομέα (20% υπερεργασία, 40% υπερωρία μέχρι 150 ώρες ετησίως, 60% πέραν αυτών, όλες οι αμοιβές επί του ωρομισθίου, Ν.4808/2021, άρθρο 58 του νόμου Χατζηδάκη).

• Τα επιχειρησιακά σχέδια των Υπουργείων καθορίζονται μονομερώς χωρίς καμιά συμμετοχή των εργαζομένων, τα οποία μεταφέρονται ανά οργανική μονάδα με μηχανισμό παρακολούθησης και μετρήσιμους στόχους. Η μη επίτευξή τους οδηγεί σε λίστα “ανεπαρκών” υπαλλήλων και όχι σε ανεπαρκείς υπουργούς, διοικητές και αποτυχημένα κυβερνητικά σχέδια που έχουν αναπόφευκτα ταξικό πρόσημο.

• Το “επιτελικό κράτος” χρειάζεται αντίστοιχους επιτελικούς υπαλλήλους μέσω της περαιτέρω διαφοροποίησης τους, με καλύτερα αμειβόμενους εργαζόμενους (αν και με περισσότερες ώρες εργασίας), οι οποίοι θα βραβεύονται ως ειδικά παραδείγματα επίτευξης των ..εθνικών στόχων των μνημονίων, εντείνοντας τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό για τη βράβευση του υπαλλήλου του μήνα.

Οι Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις καλούν τους εργαζόμενους να απορρίψουν τις στοχοθεσίες υπουργών και διοικητών και τα πριμ παραγωγικότητας, όπως θα έπρεπε να έχουν απορριφθεί και τα κλιμάκια των συντάξεων που έφεραν τους εργαζόμενους σε κατάσταση burn out για να καταλήξουν οι αμοιβές σε αδικίες πέραν πάσης αμφιβολίας.

Το νέο ΔΣ της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ και οι παρατάξεις που συμμετέχουν σε αυτό πρέπει να αναλάβουν άμεσα δράση σε ενέργειες που θίγουν άμεσα την αξιοπρέπεια των υπαλλήλων, υπονομεύουν το αίτημα για μισθούς-συντάξεις ζωής, όχι φτώχειας και ανέχειας και τελικά υπονομεύουν το αίτημα για μαζικές προσλήψεις νέων υπαλλήλων για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες των ασφαλισμένων και συνταξιούχων.

3 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση