του Κώστα Παπαδάκη

αναδημοσιευση από epda.gr

ΤΟ «ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ» ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Το σκάνδαλο των νομίμων επισυνδέσεων (νομιμοφανής ορολογία των τηλεφωνικών υποκλοπών) που αναδείχθηκε με τις παρακολουθήσεις Κουκάκη και Ανδρουλάκη έφερε στην επιφάνεια μια σωρεία νομικών και πολιτικών πτυχών του ζητήματος που αξίζει τον κόπο να τις καταγράψουμε για να αποτυπώσουμε την πολλαπλή δυνατότητα νόμιμης καταγραφής τηλεφωνικών συνομιλιών και τις ιδιαιτερότητές της, τον ρόλο των εισαγγελέων, τη στάση του πολιτικού κόσμου και, αφετέρου να προσεγγίσουμε τις απαιτήσεις του προοδευτικού νομικού κόσμου και του κινήματος για τα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στις υποκλοπές.

Ι. ΟΙ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΩΝ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η πληθώρα των νομικών διατάξεων οι οποίες νομιμοποιούν την δυνατότητα καταγραφής της δραστηριότητας με ειδικά τεχνικά μέσα και ιδίως με συσκευές εικόνας η ήχου. Διευκρινίζουμε κατ αρχήν την ορολογία αυτή, δεδομένου ότι η (με τη στενή έννοια) άρση απορρήτου του περιεχομένου των επικοινωνιών, με την οποία συνήθως οι περισσότεροι εννοούν τις τηλεφωνικές υποκλοπές, δεν αποτελεί μέσο παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών, παρά μόνο καταγραφής των εξωτερικών στοιχείων της συνομιλίας (καλών και καλούμενος αριθμός, χρόνος και διάρκεια συνομιλίας, γεωγραφική θέση), τα οποία οι πάροχοι υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας είναι υποχρεωμένοι να τα διατηρούν για ένα χρόνο τουλάχιστον και να τα θέτουν υπόψη των υποκειμένων των συνομιλιών και των αρμοδίων αρχών (ν. 3917/2011 και Οδηγία 2006/24/ΕΚ).

Σε αντίθεση με την άρση απορρήτου της οποίας τα εξωτερικά στοιχεία καταγράφονται ανεξαρτήτως από το αν θα ζητηθεί από οποιονδήποτε ή όχι, η καταγραφή των τηλεφωνικών συνομιλιών γίνεται μόνο από τη στιγμή που θα διαταχθεί και για τον μετέπειτα από την σχετική διάταξη χρόνο, χωρίς να επιτρέπεται με οποιοδήποτε τρόπο, νόμιμα τουλάχιστον, η εκ των προτέρων καταγραφή της συνομιλίας και δημιουργία σχετικών αρχείων προκειμένου αυτά, όταν ζητηθεί, να χρησιμοποιηθούν αποδεικτικά

Εστω και με την απαγόρευση αναδρομικότητας όμως, πληθώρα διατάξεων νομιμοποιεί την καταγραφή της δραστηριότητας τηλεφωνικών συνομιλιών (και πολλών άλλων μορφών επικοινωνίας), όπως όλως ενδεικτικά :

1) Το άρθρο 254 ΚΠοινΔ («Ειδικές ανακριτικές πράξεις ορισμένων εγκλημάτων»), που επιτρέπει την “καταγραφή δραστηριότητας” όταν πρόκειται για διερεύνηση των δεκάδων αδικημάτων που αναφέρονται σε αυτό.

2) Το άρθρο 255 ΚΠοινΔ («Ειδικές ανακριτικές πράξεις επί εγκλημάτων διαφθοράς») επίσης προβλέπει την καταγραφή τηλεφωνικής δραστηριότητας ως μέσο για την εξιχνίαση των εκεί αναφερομένων εγκλημάτων.

3) Τα άρθρα 3 και 4 του ν. 2225/1994, τα οποία προβλέπουν αντίστοιχα, για λόγους εθνικής ασφάλειας το πρώτο και για την διερεύνηση σωρείας αδικημάτων το άρθρο 4 του ίδιου νόμου το δεύτερο, την δυνατότητα νόμιμης καταγραφής τηλεφωνικών συνομιλιών.

4) Το άρθρο 1 ν. 2713/1999 (Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων ΕΛ.ΑΣ. για εγκλήματα αστυνομικών και ενστόλων, αλλά και για άλλα εγκλήματα, τελούμενα από οποιονδήποτε, τα οποία περιγράφονται στο άρθρο 1.

5) Ο ν. 3649/2008 περί Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπως κατά καιρούς έχει τροποποιηθεί (άρθρο 5).

6) Το Π.Δ. 178/2014 («Οργάνωση Υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας») και ιδιαίτερα τα άρθρα 27 και 29, που προβλέπουν αντίστοιχα την σύσταση της Διεύθυνσης Διαχείρισης και Ανάλυσης Πληροφοριών της ΕΛ.ΑΣ αλλά και της ΔΑΕΕΒ (Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας, γνωστής και ως Αντιτρομοκρατικής).

ΙΙ. Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΝ

Από άποψη επιδιωκόμενου σκοπού το “δίκαιο των υποκλοπών” κατηγοριοποιείται σε δύο βασικούς πυλώνες :

α) Την καταγραφή της δραστηριότητας με σκοπό την διερεύνηση τέλεσης ποινικών αδικημάτων και

β) Την καταγραφή δραστηριότητας με σκοπό την προστασία της εθνικής ασφάλειας.

Όσον αφορά τον πρώτο πυλώνα (καταγραφή της δραστηριότητας με σκοπό την διερεύνηση τέλεσης ποινικών αδικημάτων), οι διατάξεις οι οποίες τον υπηρετούν είναι οι ΚΠοινΔ 254, ΚΠοινΔ 255, το άρθρο 4 ν. 2225/1994, ο ν. 2713/1999, Π.Δ. 178/2014 σε συνδυασμό με το Π.Δ. 135/2013 και τα εκεί αναφερόμενα αδικήματα. Πάντως και οι αστυνομικές υπηρεσίες αυτές προβλέπεται να λαμβάνουν καταγραφές δραστηριότητας και για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Όσον αφορά τον δεύτερο πυλώνα, οι διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν τις τηλεφωνικές υποκλοπές χάριν εθνικής ασφάλειας είναι το άρθρο 3 ν. 2225/1994, ο ν. 3649/2008 περί ΕΥΠ, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, και οι προαναφερθείσες μικτές διατάξεις για την διάρθρωση υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας, Π.Δ. 178/2014.

Φυσικά δεν λείπουν διατάξεις που μετριάζουν την αποκλειστικότητα των αρμοδιοτήτων παρακολουθήσεων, ρυθμίζουν τον συντονισμό των σκοπών, τη συνεργασία και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών, τη συγκρότηση συμβουλίων κλπ (π.χ. άρθρο 8 ν. 3649/2008).

Οι δύο αυτές κατηγορίες είναι τελείως διαφορετικές από άποψη νομίμου καθεστώτος όσον αφορά τις προϋποθέσεις, τις συνέπειες και τις δυνατότητες δικαστικού και κοινωνικού ελέγχου.

1) ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Στην πρώτη κατηγορία (τηλεφωνικές υποκλοπές για την διερεύνηση ποινικών αδικημάτων) :

Α) Ως ουσιαστική προϋπόθεση απαιτείται η διενέργεια ανακριτικών πράξεων για τη διερεύνηση συγκεκριμένων και σοβαρών αδικημάτων που αναγράφονται στις οικείες διατάξεις και κατά προσώπων που έχουν συγκεκριμένη σχέση με αυτά.

Β) Για την ενεργοποίηση της απαιτείται αίτηση από Εισαγγελική ή ανακριτική Αρχή, και όχι από οποιονδήποτε ιδιώτη ή τρίτον ή άλλη αρχή ή υπηρεσία.

Γ) Για την διενέργεια τους απαιτείται σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον Εισαγγελική Διάταξη, αιτιολογημένη, όταν πρόκειται περί επείγοντος, που και αυτή, για να μην αποβάλει την ισχύ της, απαιτείται μέσα σε σύντομη προθεσμία, να επικυρωθεί από βούλευμα του κατά περίπτωση αρμοδίου Συμβουλίου Πλημμελειοδικών ή Εφετών.

Δ) Συχνά και σε πολλές περιπτώσεις γίνεται με απευθείας (χωρίς προηγούμενη και εκ των υστέρων νομιμοποιούμενη με βούλευμα) βούλευμα, επίσης αιτιολογημένο, του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών ή Συμβουλίου Εφετών που είναι καθ’ ύλην και κατά τόπον αρμόδια.

Ε) Τα παραπάνω βουλεύματα και Εισαγγελικές Διατάξεις, η πληρότητα και επάρκεια της αιτιολογίας τους, καθώς και η νομιμότητα των αποδεικτικών στοιχείων που παράγονται από αυτές υπόκεινται σε δικαστικό και αναιρετικό έλεγχο σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, προδικασίας και κύριας, μέχρι την έκδοση αμετάκλητης απόφασης.

ΣΤ) Η διάρκεια της άρσης απορρήτου (με την ευρεία έννοια) είναι μέχρι δύο μήνες και μπορεί να ανανεωθεί μέχρι τους 10 μήνες κατ ανώτατο όριο (άρθρο 5 παρ. 6/. ν. 2225/1994).

Ζ) Στις περιπτώσεις της κατηγορίας αυτής, το αποτέλεσμα της καταγραφής τηλεφωνικής δραστηριότητας δημοσιοποιείται μέσω της δικογραφίας η οποία σχηματίζεται, και στην οποία αποτελεί συνήθως κρίσιμο αποδεικτικό στοιχείο.

Η) Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, από το αν δηλαδή τελικά σχηματιστεί δικογραφία και συντρέξουν επαρκείς ενδείξεις εναντίον του προσώπου το οποίο παρακολουθείται ή όχι, προβλέπεται η δυνατότητα γνωστοποίησης στους θιγόμενους, εφόσον δεν θίγεται ο σκοπός για τον οποίον ελήφθησαν οι παραπάνω καταγραφές, με απόφαση της Α.Δ.Α.Ε., με την επιφύλαξη της τελευταίας τροποποίησης που αναφέρεται στην αμέσως παρακάτω ανάπτυξη.

Να σημειώσουμε εδώ ότι η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (Α.Δ.Α.Ε.) συστάθηκε ως ανεξάρτητη Αρχή με το ν. 3115/2003 (ακολούθησε και το πολύ σημαντικό οργανωτικό Π.Δ. 47/2005 για το εύρος και τον τρόπο άσκησης των αρμοδιοτήτων της) και αποτελεί μια από τις ελάχιστες “ανεξάρτητες αρχές” που τίμησε σχετικά την αποστολή της, ιδίως την περίοδο της αποκάλυψης του σκανδάλου των παρακολουθήσεων από τη Vodafone (κυβέρνηση Καραμανλή – 2005). Πρόσφατος είναι και ο εντυπωσιακός πίνακας με τον ανά έτος αριθμό των ετήσιων εισαγγελικών διατάξεων που εγκρίνουν άρσεις απορρήτου και καταγραφές, από το 2005 μέχρι και το 2021.

Με το άρθρο 12 του συστατικού της Α.Δ.Α.Ε. ν. 3115/2003 προβλέφθηκε η προαναφερθείσα δυνατότητα γνωστοποίησης των παρακολουθήσεων στον θιγόμενο και τροποποιήθηκε ανάλογα το άρθρο 5 του ν. 2225/1994.

Αλλά και πριν τη σύσταση της Α.Δ.Α.Ε. προβλεπόταν από την ίδια αρχική διάταξη του άρθρου 5 η δυνατότητα γνωστοποίησης στους θιγόμενους.

2. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ Ε.Υ.Π.

Αντίθετα, στις διατάξεις οι οποίες προβλέπουν τηλεφωνικές υποκλοπές χάριν προστασίας της εθνικής ασφάλειας εκλείπει κάθε ίχνος κράτους δικαίου :

Α) Δεν απαιτείται ως προϋπόθεση η διερεύνηση η έστω η επίκληση αξιόποινης πράξης, παρά μόνο αφηρημένα ο κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια.

Β) Αρκεί η αίτηση από οποιαδήποτε διοικητική, αστυνομική, δικαστική, εισαγγελική ή δημόσια αρχή, και άρα δεν περιορίζεται η εκκίνηση της διαδικασίας σε αίτηση Εισαγγελέα,

Γ) Δεν προβλέπεται υποχρέωση αιτιολογίας για τις εισαγγελικές διατάξεις που τις αποδέχονται, ούτε καν η αναφορά του ονόματος του παρακολουθούμενου, τον οποίον ούτε ο “διατάσσων” εισαγγελέας γνωρίζει.

Δ) Αρκεί η εισαγγελική διάταξη χωρίς να υπόκειται σε περαιτέρω έγκριση από τα δικαστικά συμβούλια

Ε) Δεν προβλέπεται με οποιονδήποτε τρόπο εμπλοκή δικαστικών συμβουλίων.

ΣΤ) Δεν προβλέπεται κανένας δικαστικός και αναιρετικός έλεγχος επί της νομιμότητας των παραπάνω διατάξεων και των αποδεικτικών στοιχείων τα οποία παράγονται από αυτές

Ζ) Δεν προβλέπεται το ανώτατο όριο παρακολούθησης των 10 μηνών

Η) Δεν προβλέπεται καμία δημοσιοποίηση,

Θ) Δεν προβλέπεται πλέον καμία δυνατότητα γνωστοποίησης στον θιγόμενο.

Οπως βλέπουμε λοιπόν στην πρώτη κατηγορία προβλέπεται συγκεκριμένη και σοβαρή αιτία, διασταυρούμενες δικαστικές εγγυήσεις, υποχρέωση αιτιολόγησης, χρονικό όριο και σχετική διαφάνεια.

Στη δεύτερη τίποτα από αυτά, παρά μόνο η επένδυση του κύρους της εισαγγελικής υπογραφής στις σκοτεινές επιλογές των μυστικών υπηρεσιών.

3. Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ Ε.Υ.Π.

Μία από τις πρώτες (ίσως η πρώτη) νομοθετική πράξη της παρούσα κυβέρνησης την επομένη των εκλογών της 7.7.2019 ήταν η θέσπιση του Π.Δ. 81/2019 (ΦΕΚ 119/8.7.2019), αμέσως μετά την ορκομωσία.

Ούτε καν την Βουλή να συγκροτηθεί δεν είχαν την υπομονή να περιμένουν λίγες μέρες.

Τέτοια ετοιμότητα μάταια ανέμενε το εκλογικό σώμα μετά τις εκλογές του 2015 από αυτούς που εξήγγελαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια με ένα άρθρο νόμου. Αλλά άλλοι δεν πραγματοποίησαν όσα εξήγγειλαν και άλλοι πραγματοποίησαν όσα δεν εξήγγειλαν.

Με αυτό το Π.Δ. η εποπτεία της Ε.Υ.Π., που έως τότε ανήκε στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης, υπήχθη απευθείας στον Πρωθυπουργό.

Το επιτελικό παρακράτος (τα στελέχη του οποίου ήταν άγνωστα ακόμα και στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων τους, αφού όλοι είναι διορισμένοι από τον Πρωθυπουργό και καμμία πολιτική ευθύνη δεν έχουν απέναντι στο εκλογικό σώμα) αποδείχθηκε…έτοιμο από καιρό να αναλάβει τον ρόλο του και να δείξει με ποιό τρόπο εννοεί την άσκηση της εξουσίας !

4. Η ΑΘΛΙΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ

Στο σημείο αυτό επισημαίνεται ότι, όπως έχει καταγγελθεί από δημοσιογράφους, χωρίς ο νομικός και ο πολιτικός κόσμος να το επισημάνει τουλάχιστον τότε, με το άρθρο 87 παρ. 1 ν. 4790/2021 (ΦΕΚ Α 48/31.3.2021), τροποποιήθηκε η παράγραφος 9 του άρθρου 5 ν. 2225/1994, η οποία μέχρι τότε προέβλεπε την δυνατότητα γνωστοποίησης των υποκλοπών στους θιγόμενους από την Α.Δ.Α.Ε., εφόσον δεν θίγεται ο σκοπός για τον οποίον έγιναν οι υποκλοπές, χωρίς άλλη διατύπωση και προϋπόθεση.

Με την επελθούσα τροποποίηση :

α) Περιορίζεται η δυνατότητα γνωστοποίησης των υποκλοπών στους θιγομένους μόνο στις περιπτώσεις του άρθρου 4 ν. 2225/1994, μόνο δηλαδή στις περιπτώσεις που οι υποκλοπές έλαβαν χώρα με σκοπό τη διερεύνηση ποινικών αδικημάτων, όχι και σε εκείνες που έλαβαν χώρα χάριν προστασίας της εθνικής ασφάλειας, (του άρθρου 3 του ίδιου νόμου), όπως πριν προβλεπόταν.

β) Απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και δεν αρκεί η απόφαση της Α.Δ.Α.Ε.,

γ) Αυτή η τροποποίηση ισχύει αναδρομικά, παρότι θεσπίστηκε και τέθηκε σε ισχύ στις 31.03.2021, ισχύει αναδρομικά για όλες τις παρακολουθήσεις που έγιναν στο παρελθόν, των οποίων πλέον απαγορεύει την δυνατότητα δημοσιοποίησης.

Ο χρόνος θέσπισης της παραπάνω τροποποίησης που ανέτρεψε μια ρύθμιση που ίσχυε για 27 συνολικά χρόνια (1994 – 2021) είναι αναμφισβήτητα ύποπτος : Είχαν προηγηθεί οι αποκαλύψεις του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη για την παρακολούθησή του στη διάρκεια του 2020 και το αίτημά του για γνωστοποίηση της αιτίας από την Α.Α.Δ.Ε. Σκοπός και αποτέλεσμα της τροποποίησης, ιδίως ως προς την αναδρομικότητα, ήταν να μην ικανοποιηθεί ποτέ το αίτημα.

5. ΚΑΙ ΤΟ “ΦΥΛΛΟ ΣΥΚΗΣ” (ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΒΛ. ΠΑΡΑΚΑΤΩ) ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ

Θα πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι με την πρόσφατη ΠΝΠ από 9.08.2022 (ΦΕΚ Α 152/9.08.2022) επήλθαν με την διαδικασία του επείγοντος (χάριν αντιπερισπασμού από την πανικόβλητη κυβέρνηση) οι εξής επουσιώδεις τροποποιήσεις στο ν. 3649/2008 :

α) Η επιλογή του Διοικητή της ΕΥΠ υπόκειται και στην γνώμη της αρμόδιας Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας του Ελληνικού Κοινοβουλίου, χωρίς και αυτή να είναι δεσμευτική για την πρόσληψη του Διοικητή και

β) Ότι δεν αρκεί η έγκριση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών, αλλά απαιτείται στην συνέχεια εντός 24 ωρών η γνώμη του Εισαγγελέα Εφετών, από την έκδοση της οποίας και μετά καθίσταται νόμιμα δυνατή η διενέργεια της παρακολούθησης.

Η υποχρέωση αιτιολόγησης εξακολουθεί να παραλείπεται, όπως φυσικά και η υποχρέωση δημοσιοποίησης ή έστω η δυνατότητα δημοσιοποίησης των υποκλοπών στους θιγομένους.

ΙΙΙ. ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ;

Υπερβαίνει κάθε όριο η αύξουσα εξέλιξη του αριθμού των εισαγγελικών διατάξεων, οι οποίες επιτρέπουν την υποκλοπή και την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνομιλιών.

Ας σημειωθεί ότι στις κύριες υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων, προβλέπεται η απόσπαση και καθημερινή απασχόληση εισαγγελέων, επιλεγομένων από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο συνήθως με τριετή θητεία για να εκδίδουν τις σχετικές διατάξεις επί των αντίστοιχων αιτημάτων : Αρθρο 5 παρ. 3 για Ε.Υ.Π, άρθρο 29 Π.Δ. 178/2014 για Δ.Α.Ε.Ε.Β., άρθρο 6 ν. 2713/1999 για Διεύθυνση Εσωτερικών υποθέσεων συνδυαστικά με άρθρο 4 ν. 2265/1994.

Σύμφωνα με πίνακα της Α.Δ.Α.Ε. που έχει δημοσιοποιηθεί πρόσφατα, αυτές, οι εισαγγελικές εντολές για παρακολουθήσεις και παρατάσεις παρακολουθήσεων συνδιαλέξεων για λόγους εθνικής ασφάλειας, έχοντας μια συνεχή ανοδική πορεία από το έτος 2015 και μετά, έχουν ξεπεράσει τις 15.000 ετησίως το έτος 2021.

Ας δούμε μερικές εντυπωσιακές μεταβολές σε αυτόν τον πίνακα :

Το 2005 μόλις 406 διατάξεις.

Το 2009 2.531 διατάξεις.

Το 2013 9.876 διατάξεις.

Το 2018 11.113 διατάξεις

Το 2019 11.680 διατάξεις.

Το 2020 13.751 διατάξεις.

Το 2021 15.475 διατάξεις !!!

Από το 2005 έως το 2021 ο αριθμός έχει σχεδόν 40πλασιασθεί !!!

Ενώ ιδιαίτερα ανοδικός ήταν και την περίοδο 2008 – 2018 που ίσχυε η υποχρέωση έγκρισης και από Εισαγγελέα Εφετών.

Αν όλες αυτές είναι διατάξεις χάριν εθνικής ασφάλειας, ο αριθμός αυτός, διαιρούμενος διά του αριθμού των ημερών του έτους, αποδίδει έναν αριθμό εισαγγελικών διατάξεων πάνω από σαράντα ημερησίως. Αυτές εκδίδονται από τον Εισαγγελέα της Ε.Υ.Π., τον Εισαγγελέα – Επόπτη της Δ.Α.Ε.Ε.Β., τον Εισαγγελέα – Επόπτη της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας, ενώ στον πίνακα αυτόν δεν περιλαμβάνονται προφανώς όσες επισυνδέσεις που δεν άπτονται της αρμοδιότητας της Α.Δ.Α.Ε., αφού η τελευταία δεν λαμβάνει γνώση αυτών για να τις συμπεριλάβει κατά την σύνταξη του πίνακα.

Είναι απορίας άξιο εάν τρεις-τέσσερις Εισαγγελείς που οφείλουν να εκδίδουν ο καθένας από δέκα τουλάχιστον διατάξεις την ημέρα πόσο προλαβαίνουν να μελετήσουν τα στοιχεία επί των οποίων αιτείται η συνδρομή των προϋποθέσεων και να καταρτίσουν αιτιολογία, όπου αυτή απαιτείται.

Τι μελετούν αλήθεια για να δώσουν την έγκρισή τους ;

Τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται η αίτηση ;

Την σπουδαιότητα του εθνικού κινδύνου που επιτρέπει την παρακολούθηση ;

Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στις καταγραφόμενες συνδιαλέξεις, αφού μάλιστα αυτά δεν αναγράφονται ;

Και με ποιά αποδεικτικά στοιχεία ελέγχουν την αξιοπιστία των αιτήσεων και μάλιστα σε χρόνο μηδέν ;

Τι τους προσκομίζουν οι αιτούσες υπηρεσίες «προς απόδειξη» ;

Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά ερωτήματα ;

Απορίας άξιο θα ήταν ακόμα να έρθει στη δημοσιότητα και ο αντίστοιχος αριθμός των απορριπτικών εισαγγελικών διατάξεων, αυτών δηλαδή οι οποίες απορρίπτουν τα αιτήματα νομιμοποίησης παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνομιλιών και ιδίως το σκεπτικό, αν περιλαμβάνουν, στο οποίο αυτές στηρίζονται.

Υπάρχουν άραγε τέτοιες απορριπτικές διατάξεις και μάλιστα μη οφειλόμενες σε τυπικές παραλείψεις ;

Σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος των Εισαγγελέων στην διαδικασία νομιμοποίησης των τηλεφωνικών υποκλοπών ελέγχεται, αφού δεν έχει εκδηλωθεί ποτέ διαφοροποίηση Εισαγγελικής Διάταξης στις απαιτήσεις των διαφόρων μυστικών και άλλων Υπηρεσιών, ενώ και οι λαλίστατες ιδίως όταν πρόκειται για την υπεράσπιση Εισαγγελικών Διατάξεων και γνωμοδοτήσεων που υπόκεινται σε δημόσια κριτική, συνδικαλιστικές ενώσεις Εισαγγελέων, δεν έχουν βρει λέξη για να αρθρώσουν αυτοκριτική σχετικά με τον ρόλο των Εισαγγελικών Λειτουργών στην διαδικασία των παρακολουθήσεων.

Την οφείλουν όμως. Οπως και διάφοροι πολιτευόμενοι πρώην εισαγγελείς που υπηρέτησαν τους θεσμούς αυτούς (π.χ. Δ. Παπαγγελόπουλος). Η θεσμική αποστολή της εισαγγελίας είναι να συμβάλει στην απονομή της δικαιοσύνης και όχι να νομιμοποιεί τις κρατικές αυθαιρεσίες και να περιβάλει με το κύρος της την αδιαφάνειά τους. Ιδίως στη χώρα αυτή που επί πολλές δεκαετίες οι εισαγγελείς, με τη συμμετοχή τους στις διοικητικές επιτροπές εκτοπίσεων (1913 έως 1974) προσέφεραν νομιμοποίηση στις εξορίες των κομμουνιστών, το ιδιώνυμο, τα Μακρονήσια και τα βασανιστήρια.

IV. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ Η “ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ” ;

Το άλλο μεγάλο νομικό ζήτημα είναι το ζήτημα της εθνικής ασφάλειας. Κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει ότι η εθνική ασφάλεια αποτελεί έννομο αγαθό κορυφαίας συνταγματικής περιωπής, εύλογα προστατευόμενο από κάθε Σύνταγμα, αφού πρώτιστο καθήκον κάθε Συντάγματος είναι η αυτοπροστασία του κράτους το οποίο συντάσσει και, με την ευρύτερη έννοια, της εθνικής ασφάλειας. Γεγονός είναι ότι η διατύπωση αυτή απαντάται τόσο σε υπερνομοθετικά κείμενα (π.χ. άρθρο 10 ΕΣΔΑ), όσο και σε συνταγματικά (π.χ. άρθρο 5^Α Σ. «Πρόσβαση πολιτών στην πληροφόρηση, αλλά και 19Σ «Προστασία απορρήτου επιστολών και επικοινωνιών») και σε κοινούς ειδικούς νόμους (πχ άρθρο 24 4624/2019 αν και όχι στο 9Α Σ περί προσωπικών δεδομένων) ως νόμιμος λόγος κάμψης της σχετικής προστασίας των ρυθμιζόμενων δικαιωμάτων.

Ωστόσο, η παράλληλη και σωρευτική ισχύς διατάξεων οι οποίες επιτρέπουν την καταγραφή των τηλεφωνικών συνομιλιών εν μέσω πληθώρας ελέγχου και καταγραφής όλων των μορφών επικοινωνίας χάριν του σκοπού προάσπισης της εθνικής ασφάλειας και διατάξεων οι οποίες καθιερώνουν τη ίδια ανακριτική δυνατότητα χάριν διερεύνησης ποινικών αδικημάτων θέτει το ζήτημα του ελέγχου της νομικής αναγκαιότητας ιδιαίτερων ρυθμίσεων για την δυνατότητα τηλεφωνικών παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χάριν της εθνικής ασφάλειας, αφού η τελευταία ως έννομο αγαθό δεν θα ήταν δυνατό παρά να μην εξαντλείται στις αόριστες συνταγματικές προβλέψεις, αλλά να προστατεύεται από δεκάδες τυποποιημένων ποινικών αδικημάτων τα οποία καταλαμβάνουν όντως ένα μεγάλο μέρος του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα (ολόκληρο το 1^ο, 2^ο, 3^ο, 4^ο, 5^ο έως και 7^ο Κεφάλαιο του 2^ου Βιβλίου του Ποινικού Κώδικα, ήτοι άρθρα 134 έως και 200 Π.Κ.).

Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα περισσότερα από αυτά τα άρθρα προστατεύουν την εθνική ασφάλεια στις διάφορες εξειδικευμένες εκφάνσεις της, όπως αυτές τιτλοφορούνται και κατονομάζονται από τα σχετικά κεφάλαια του Κώδικα : Προσβολές της διεθνούς υπόστασης της χώρας, προσβολές της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, προσβολές διεθνούς ειρήνης της χώρας, προσβολές αμυντικής ικανότητας της χώρας, προσβολές κρατικών απορρήτων, εγκλήματα κατά των πολιτικών και πολιτειακών οργάνων, εγκλήματα κατά του εκλογικού σώματος, προσβολές κατά της πολιτειακής εξουσίας, εγκλήματα κατά της δημόσιας τάξης.

Γεννάται συνεπώς το ερώτημα :

Είναι νοητή δραστηριότητα και συμπεριφορά στρεφόμενη ενάντια στην εθνική ασφάλεια η οποία να μην στοιχειοθετεί αντίστοιχα κάποιο από τα δεκάδες ποινικά αδικήματα που προβλέπονται στα κεφάλαια αυτά ; (μεταξύ των οποίων εσχάτη προδοσία, κατασκοπεία, υπηρεσία στον εχθρό, υποστήριξη πολεμικής δύναμης του εχθρού, παραβίαση μυστικών της πολιτείας κλπ.).

Τυχόν αρνητική απάντηση, εκτός του ότι θέτει υπό αμφισβήτηση θεμελιώδεις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, το σχετικό μέρος του οποίου αποτελεί διαχρονικό μέρος του και εν πολλοίς αμετάβλητο, προβλέποντας πολύ αυστηρές ποινές σε βαθμό κακουργήματος για τα περισσότερα από τα σχετικά αδικήματα που περιλαμβάνονται στις τάξεις του, οδηγεί και στην εύλογη αντίφαση ότι είναι δυνατόν κάποιος να πλήττει την εθνική ασφάλεια χωρίς να παρανομεί.

Είναι άραγε τόσο αμελής ο Ελληνας νομοθέτης, αυτός που κάθε λίγο και λιγάκι τροποποιεί τα άρθρα 187 και 187Α Π.Κ. διευρύνοντας τα όρια εφαρμογής τους, ώστε να έχει αφήσει εκτός ποινικοποίησης συμπεριφορές που απειλούν την εθνική ασφάλεια επισημαινόμενες μάλιστα με τόση συχνότητα από τις μυστικές του υπηρεσίες ;

Και αν όντως (υπόθεση μη πραγματική) ο Ελληνας νομοθέτης είναι αμελής, έχουν επιδείξει την ίδια αμέλεια οι ευρωπαϊκοί και υπερατλαντικοί προμηθευτές νομικού πολιτισμού του, που συνεχώς επί δεκαετίες με Οδηγίες, κανονισμούς διακρατικές συμβάσεις και συνεχείς πολιτικές και επικοινωνιακές παρεμβάσεις του υποδεικνύουν τον εχθρό που απειλεί την εθνική του ασφάλεια, χθές τον κομμουνιστή και σήμερα τον “τρομοκράτη” ;

Οχι ασφαλώς. Ο Ελληνας νομοθέτης και συνεπέστατος αποδεικνύεται στις υποχρεώσεις του απέναντι στους εταίρους του και τον εσωτερικό εχθρό έχει προ πολλού ανακαλύψει και καταστήσει στόχο των κατασταλτικών του μηχανισμών.

Και μετά από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα :

Είναι δυνατόν να γίνεται νόμιμα ανεκτή η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων κάποιου, χωρίς αυτός, έστω και σε επίπεδο απλών ενδείξεων, να παρανομεί ;

Εάν δηλαδή η δραστηριότητα και συμπεριφορά οποιουδήποτε παρακολουθούμενου δεν περιέχει στοιχεία κοινωνικοηθικής απαξίας τα οποία τυποποιούνται και να ανάγονται και σε ποινική απαξία, πώς είναι ανεκτό νομικά να παραβιάζονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά του (προσωπικά δεδομένα, επικοινωνίες, επιστολές κλπ) υπό την επίκληση της εθνικής ασφάλειας, όταν όμως αυτός δεν παραβιάζει καμία από τις διατάξεις οι οποίες την κατοχυρώνουν ;

Και εν τέλει :

Υπάρχει νομική αναγκαιότητα να προβλέπονται ιδιαίτερες ρυθμίσεις ειδικών ανακριτικών πράξεων χάριν προστασίας της εθνικής ασφάλειας εκ περισσού, όταν η δυνατότητα αυτή παρέχεται πλήρως στις περιπτώσεις τέλεσης αδικημάτων τα οποία προστατεύουν την εθνική ασφάλεια ;

Αν κανείς ανατρέξει στην διάταξη του άρθρου 4 του ν. 2225/1994 (νόμος που θεσπίστηκε όχι τυχαία κατά την πρώτη χρονιά της λειτουργίας κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα και εν όψει της διαφαινόμενης εξάπλωσης και κυριαρχίας της ψηφιακής επικοινωνίας) και στον εκεί ολοένα και διερυνόμενο με τα χρόνια περιοριστικό κατάλογο των αδικημάτων χάριν διερεύνησης των οποίων προβλέπεται, ακόμα και σε επίπεδο προκαταρκτικής εξέτασης η δυνατότητα παρακολούθησης των συνδιαλέξεων, θα διαπιστώσει ότι τα σημαντικότερα εγκλήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα που προβλέπουν τα προαναφερόμενα κεφάλαια του Ποινικού Κώδικα που προστατεύουν την εθνική ασφάλεια αποτελούν αδικήματα των οποίων η διερεύνηση συνιστά νόμιμη προϋπόθεση για την παρακολούθηση συνδιαλέξεων :

Πρόκειται για τα ΠΚ 134 (εσχάτη προδοσία), 135 (προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας), 137^α έως 137δ (Βασανιστήρια), 138 (Επιβουλή της ακεραιότητας της χώρας), 139 (Νόθευση αποδεικτικών), 140 (Έκθεση σε κίνδυνο πολέμου), 143 (Υπηρεσία στον εχθρό), 144 (Υποστήριξη πολεμικής δύναμης εχθρού), 146 (παραβίαση μυστικών πολιτείας), 148 (κατασκοπεία), 197 (προσβολές Προέδρου της Δημοκρατίας), 159 (δωροληψία και δωροδοκία πολιτικών), 168 παρ. 1 (διατάραξη λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας).

Δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί επίσης ότι στην δυνατότητα αυτή υπόκεινται και τα αδικήματα των άρθρων 187 και 187Α ΠΚ (εγκληματική και τρομοκρατική οργάνωση αντίστοιχα), στην ρυθμιστέα ύλη των οποίων υπόκειται πλέον κάθε κακούργημα (άρα και τα παραπάνω στρεφόμενα κατά της εθνικής ασφάλειας), εφόσον τούτο κρίνεται ότι αποτελεί αντικείμενο του σκοπού για την συγκρότηση στην αντίστοιχη οργάνωση, ενώ στην περίπτωση των τρομοκρατικών περιστάσεων του άρθρου 187Α παρ. 1 αρκεί και η ατομική τέλεση αδικήματος, χωρίς την προϋπόθεση τρομοκρατικής οργάνωσης και ένταξης σε αυτήν.

Ολα αυτά τα αδικήματα περιλαμβάνονται στον ολοένα διευρυνόμενο κατάλογο του άρθρου 4 παρ. 1 ν. 2225/1994.

Αλλωστε και η προαναφερθείσα πρόβλεψη του άρθρου 254 Κ.Ποιν.Δ. είχε αρχικά θεσπισθεί ως προσθήκη του άρθρου 253Α του προϊσχύσαντος Κ.Ποιν.Δ. με το άρθρο 6 ν. 2928/2001 (του πρώτου “τρομονόμου” που θέσπισε το Π.Κ. 187).

Όπως γίνεται κατανοητό λοιπόν, υπάρχει πλήρης τυποποίηση του δικαίου της εξαίρεσης και νόμιμη πρόβλεψη ειδικών ανακριτικών πράξεων μεταξύ των οποίων και η καταγραφή τηλεφωνικών συνομιλιών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των αδικημάτων τα οποία πλήττουν την εθνική ασφάλεια. Και δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη στρεφόμενη εναντίον της που να μην προβλέπεται από τα παραπάνω αδικήματα και άρα να μην υπόκειται στη δυνατότητα προστασίας με τις ειδικές ανακριτικές πράξεις του άρθρου 4 ν. 2225/1994 μεταξύ των οποίων και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις.

Τότε λοιπόν προς τι να υπάρχουν αυτοτελώς οι διατάξεις του άρθρου 3 ν. 2225/1994 και άρθρου 5 ν. 3649/2008, αλλά και οι αρμοδιότητες του άρθρου 27 του Π.Δ. 178/2014 για την Δ.Ι.ΔΑ.Π. – ΕΛ.ΑΣ., όταν η εθνική ασφάλεια, χάριν της οποίας επιτρέπονται οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις εξαντλείται και καλύπτεται από την προστασία κατά της διερεύνησης των αδικημάτων προαναφέρθηκαν ;

Μα για να νομιμοποιούνται οι αστυνομικές υπηρεσίες και η Ε.Υ.Π. για να αυθαιρετούν χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Η αδιαφανής λειτουργία τους κατοχυρώνεται από τις εκτεθείσες παραλείψεις υποχρεώσεων αιτιολογίας, διαφάνειας, δημοσιότητας και αναφοράς σε συντεταγμένες κρατικές, κοινωνικές και κοινοβουλευτικές αρχές, πλην του Πρωθυπουργού, στον οποίο ιδίως επιδιώκεται η απευθείας υπαγωγή της Ε.Υ.Π. τόσο τα χρόνια της χούντας (ΝΔ 380/1969) όσο και μετά, την εποχή του Α. Παπανδρέου (ν. 1645/1986). Και δυστυχώς περιβάλλονται με το κύρος της εισαγγελικής αυθεντίας, που στην προκείμενη περίπτωση αποτελούν τον φερετζέ της αυθαιρεσίας, αφού οι επιλεγόμενοι εισαγγελείς δέχονται την χωρίς έλεγχο καθημερινή νομιμοποίηση των στόχων τους και οι φορείς τους δεν αντιδρούν.

Ο εμφανής αυτός νομικός πλεονασμός εξηγείται λοιπόν όχι φυσικά με νομικά, αλλά με πολιτικά κριτήρια. Το κράτος συγκροτεί τον σκληρό πυρήνα του και τον θέλει ανεξέλεγκτο από δικαστικές αρχές και ανέγγιχτον και από κάθε άλλον δημόσιο, νομικό και κοινωνικό έλεγχο, διαφάνεια και γνωστοποίηση στους θιγομένους. Για τον λόγο αυτό, έχει καταχραστεί την έννοια της εθνικής ασφάλειας, που έτσι και αλλιώς νομικά είναι αόριστη και έτσι μπορεί να ερμηνεύεται ευρύτερα σε σχέση με στενότερες συναφείς έννοιες, προκειμένου να δίνει τη δυνατότητα στους κατασταλτικούς φορείς που έχει δημιουργήσει να μπορούν με την επίκληση, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις, να προβαίνουν σε τηλεφωνικής παρακολουθήσεις.

Και βέβαια αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο, υπάρχει από την πρώτη σύσταση της Κ.Υ.Π. (Ν.Δ. 2421/1953), αλλά είναι η πρώτη φορά που επιτίθεται σε τέτοια έκταση στην έννομη τάξη διεκδικώντας ένα παράλληλο δίκαιο εξαίρεσης και νομιμοποίησής του.

Δεν είναι ανάξιο αναφοράς και το γεγονός ότι, στην ουσία, η αρχή της αποδεικτικής ειδικότητας, που φαίνεται να καθιερώνεται στο άρθρο 5 παρ. 10 του ν. 2225/1994 και στα Κ.Ποιν. 254 παρ. 5 και 255 παρ. 2, ότι δηλαδή το προϊόν των παρακολουθήσεων τηλεφώνου δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί σε άλλη δίκη ή άλλη υπόθεση, κάμπτεται από το γεγονός ότι, εφόσον ο σκοπός για τον οποίο διεξάγεται η άλλη δίκη ή η άλλη υπόθεση είναι ο ίδιος, ότι πρόκειται δηλαδή για παρεμφερές ή συναφές αδίκημα, είναι νόμιμη η επί παντός χρήση των προϊόντων των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Αυτό αποπνέουν διάφορες ad hoc Εισαγγελικές γνωματεύσεις (Ενδεικτικά η ΓνωμΕισΑΠ 2/2017, Ποιν.Χρ 2017/630). Ενώ και μεταγενέστερες διατάξεις καθιστούν και άλλους φορείς νόμιμους αποδέκτες σχετικών πληροφοριών (πχ. Η Αρχή Καταπολέμησης Εσόδων από παράνομες Δραστηριότητες του ν. 4557/2018).

V. OI ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

Η αντίδραση του πολιτικού κόσμου είναι αξιοσημείωτη για την σχεδόν ομόφωνη καταγγελία, αλλά και τη σχεδόν ομόφωνη σιωπή για το τι πρέπει αλλάξει και τι πρέπει να διεκδικηθεί.

Στον χώρο της Ν.Δ. είναι ελάχιστες οι φωνές στήριξης του Μητσοτάκη. Αντίθετα δημοσιοποιήθηκαν αρκετές καταγγελτικές φωνές (Τζαβάρας, Κεφαλογιάννη, αλλά και Κύρτσος, Αντώναρος). Η διαφορά άλλωστε στον τρόπο διαχείρισης του παρόντος σκανδάλου υποκλοπών με εκείνο της Vodafone 2005 από την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή είναι προφανής. Ωστόσο τα κέντρα εξουσίας εξακολουθούν να την στηρίζουν. Τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. υποβαθμίζουν το ζήτημα και το παρουσιάζουν ως απλό θέμα κομματικής αντιπαράθεσης. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια οι δημοσκοπήσεις βρίσκονται μαζικά σε διακοπές όλο τον Αύγουστο. Προφανώς αποφεύγουν να καταγράψουν τις αντιδράσεις μέχρι να καταλαγιάσει το ζήτημα.

Από το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ χείρα μεγάλης βοήθειας στην κυβέρνηση παρείχε η δήλωση Λοβέρδου ότι “οι υποκλοπές δεν είναι λόγος να πέσει η κυβέρνηση”, την ώρα που ακόμα και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανακαλεί στη συνταγματική τάξη τους Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη. Ακόμα και στις Η.Π.Α. δεν θα χωρούσε μια τέτοια δήλωση. Προφανής η ανταπόδοση της βοήθειας που είχε λάβει η υποψηφιότητά του κατά τις εσωκομματικές εκλογές, χρόνος στον οποίο άλλωστε ανάγεται η παρακολούθηση του Ν. Ανδρουλάκη. Ο τελευταίος δεν διέγραψε τον Α. Λοβέρδο, όπως θα είχε κάνει κάθε άλλος στη θέση του. Προφανέστερα, τα κέντρα εξουσίας που έκριναν και τη δική του εκλογή δεν το επιτρέπουν. Θέλουν και τον Λοβέρδο και το θεσμικό καθεστώς των υποκλοπών στη θέση τους. Και μάλλον και τον Μητσοτάκη αν κρίνουμε από το ότι ο Ανδρουλάκης δεν θέτει θέμα άμεσων εκλογών επίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει. Αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν διεκδικεί τίποτα. Ο προγραμματικός του λόγος περιορίζεται στην απαίτηση για κατάργηση της τροποποίησης που απαγορεύει τη γνωστοποίηση στους θιγόμενους. Υπαινίσσεται ότι ένας καλός Τσίπρας στη θέση ενός κακού Μητσοτάκη αρκεί για τη λύση. Μόνο που το 2022 δεν είναι 2015.

Ο νομικός κόσμος δεν πρέπει να αδρανήσει.

Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που πριν ένα μήνα μας απαγόρευε να ασκούμε κριτική στις δικαστικές αποφάσεις, τώρα σιωπά.

Τιμητική εξαίρεση ως συνήθως, η μειοψηφία της.

Η Ενωση Εισαγγελέων σιωπά ακόμα ηχηρότερα.

Η αρκετά καθυστερημένη απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας είναι γενικόλογη. Ωστόσο και παρότι δεν διεκδικεί συγκεκριμένα καμμία νομοθετική αλλαγή επισημαίνει την “ανάγκη άμεσης επανεξέτασης του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου ως προς την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών με την ενίσχυση της διαφάνειας, της λογοδοσίας και των νόμιμων εγγυήσεων αλλά και τη διασφάλιση της σχετικής κρίσης από τακτικούς δικαστές”. Παραπάνω επισημαίνει επιβεβαιώνοντας σαφώς όσα υποστηρίζονται στο παρόν κείμενο ότι για την άρση του απορρήτου δεν μπορεί να αρκεί η κρίση εισαγγελικής αρχής.Ενώ ασκεί ορθά κριτική στον νεοεκλεγέντα Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου διότι επέλεξε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και μάλιστα από τον ίδιο για τη διαρροή απόρρητων πληροφοριών από την ΕΥΠ, παρά την κυρίαρχη ανάγκη διερεύνησης της ουσιαστικής νομιμότητας της απόφασης της αρμόδιας Εισαγγελέως για την άρση του απορρήτου.

Νωρίς είναι πράγματι για να κριθεί συνολικά ο νέος ΕισΑΠ, αλλά το ότι κάλεσε να εξετάσει πρώτον έναν μάρτυρα αντιπερισπασμού για φήμες παρακολουθήσεων Μητσοτάκη το 2018 και όχι για τις τρέχουσες υποκλοπές κάτι δείχνει…

Με δύο σημαντικά της πρόσφατα και επίκαιρα κείμενα (“Εντολέας και εγκέφαλος των υποκλοπών ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης” και “Π.Ν.Π. – Κυβερνητικό φύλλο συκής για τη συνέχιση του Μεγάλου Αδελφού της Ε.Υ.Π.”, αναρτημένα στην ιστοσελίδα της (www. Epda. gr) και αλλού, η Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας, αναλύει, επισημαίνει, καταγγέλλει και διεκδικεί. Ανάμεσα σε άλλα ζητά :

• Να ελεγχθούν δικαστικά και ποινικά οι υπεύθυνοι και η έκταση των παρακολουθήσεων.

• Να διερευνηθεί και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη το ιδιωτικό κύκλωμα που εμπορεύεται το σύστημα παρακολούθησης Predator, καθώς και οι διασυνδέσεις του με την κυβέρνηση.

• Να σπάσει το απόστημα των παράνομων παρακολουθήσεων, της συστηματικής παραβίασης ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών των πολιτών, της αντιδημοκρατικής εκτροπής.

• Να περιοριστούν δραστικά οι αρμοδιότητες της ΕΥΠ- Να καταργηθεί η δυνατότητα που παρέχει ο ν. 3649/2008 στην ΕΥΠ να αίρει το απόρρητο των επικοινωνιών πολιτών με απλή διάταξη Εισαγγελικού λειτουργού.

• Να καταργηθεί τώρα η άμεση υπαγωγή της ΕΥΠ στον Πρωθυπουργό- δημοκρατικός έλεγχος και κοινοβουλευτική εποπτεία – Δεν είναι δυνατόν οι κρατικές υπηρεσίες να καθίστανται υπό οποιαδήποτε συνθήκη εργαλεία στα χέρια του κυβερνώντος κόμματος.

• Να καταργηθεί η διάταξη που στερεί από την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) την αυτεπάγγελτη δυνατότητα να γνωστοποιεί στους πολίτες την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών τους από την ΕΥΠ, αν ο λόγος της παρακολούθησής τους αφορά την εθνική ασφάλεια (αρ. 9 του άρθρου 5 του ν. 2225/1994 όπως τροποποιήθηκε με το αρ. 87 ν. 4790/2021).

• Nα δοθεί η δυνατότητα στους πολίτες που έπεσαν θύματα παρακολούθησης να ενημερωθούν για τον λόγο και το περιεχόμενο της σε βάρος τους εκδοθείσας εισαγγελικής εντολής.

Τα παραπάνω προσυπογράφονται, αλλά δεν αρκούν : Στοιχειώδες καθήκον του κινήματος υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών είναι να καταργηθούν στο σύνολό τους όλες εκείνες οι διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χάριν δήθεν προστασίας της εθνικής ασφάλειας, διότι αυτές την επικαλούνται προσχηματικά και πλεονάζουν, παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα πολιτών και διότι η “εθνική ασφάλεια” δεν τις έχει ανάγκη αφού είναι κατοχυρωμένη από την δυνατότητα που προβλέπεται στο άρθρο 4 ν. 2225/1994. Και φυσικά να καταργηθεί κάθε παράλειψη υποχρέωσης αιτιολόγησης σε εισαγγελικές και δικαστικές διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, αλλά και κάθε διάταξη η οποία περιορίζει ή καταργεί την δυνατότητα δημοσιοποίησης αυτών αλλά και γνωστοποίησης τους στους θιγόμενους.

Με άλλα λόγια να καταργηθεί το άρθρο 3 του ν. 2225/1994, το άρθρο 5 του ν. 3649/2008 και κάθε άλλη νομιμοποίηση άρσης απορρήτου χωρίς τις απαιτούμενες παραπάνω νομικές και δικαστικές εγγυήσεις, αιτιολογία και διαφάνεια.

Να περιορίζεται δηλαδή η δυνατότητα άρσης απορρήτου μόνο σε περιπτώσεις διερεύνησης σοβαρών ποινικών αδικημάτων και με τις εγγυήσεις που προαναφέρθηκαν και να πάψει η ανεξέλεγκτη λειτουργία ΕΥΠ, ΔΑΕΕΒ, ΕΛΑΣ κλπ στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Και φυσικά να καταργηθεί κάθε περιορισμός και εξαίρεση στην αρχή της αποδεικτικής ειδικότητας.

Δεν διαφεύγει φυσικά η δυνατότητα των υπηρεσιών, σε μια τέτοια περίπτωση να δημιουργούν τεχνητές ποινικοποιήσεις για να νομιμοποιούν τις υποκλοπές. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι αστυνομικές σκευωρίες που έχουν εκπονηθεί διαχρονικά. Αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Απέναντι σε αυτές υπάρχουν διατάξεις, κατακτήσεις, δικαιώματα, δικαστές, δικηγόροι, δημοσιότητα, αιτιολογία, κοινωνικός έλεγχος, ακροατήριο. Δεν θα τολμήσουν με την ίδια ευκολία που δρούν σήμερα.

Αν η ανεξέλεγκτη δράση των μυστικών υπηρεσιών γίνει ανεκτή και εγκατασταθεί και νόμιμα στο δίκαιο, τότε το δίκαιο των υποκλοπών σύντομα θα οδηγήσει σε υπερκλοπή το δίκαιο. Και θα το οδηγήσει, μαζί με πολλά άλλα συντρέχοντα, σε κατάρρευση.

Οφείλουμε να αντισταθούμε.

Αθήνα, 19/8/2022

Κώστας Παπαδάκης

Πρωτοβουλία για μια νέα πανελλαδική ανεξάρτητη εργατική κίνηση

Πέντε καμιόνια στείλαν
στου φεγγαριού τη χάση
και γύρισαν γεμάτα απεργοσπάστες.
Γεμάτα ξαναφύγαν
κανείς δε θα περάσει
Κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες

Ακούγαμε τούτους τους στίχους του Φώντα Λάδη στις διαδηλώσεις μας και λίγοι από μας πιστεύαμε ότι θα χρειαστούν και πάλι ανθρώπινες αλυσίδες, έξω από μια ιδιωτική επιχείρηση για να εμποδιστούν οι απεργοσπάστες να μπουν μέσα, ενώ ένας αγώνας διαρκείας των εργαζόμενων είναι σε εξέλιξη διεκδικώντας ανάκληση των απολύσεων και Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Ήταν όμως, αρκετός ένας κατάπτυστος νόμος, ο νόμος Χατζηδάκη, για να δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τον κατασταλτικό της μηχανισμό και να στρέψει ΜΑΤ και αστυνομία εναντίον των απεργών προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο κεφάλαιο. Η εικόνα των αστυνομικών, που λειτουργώντας ως «μπράβοι» της εργοδοσίας, συλλαμβάνουν τον πρόεδρο του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων στην Επιχείρηση «Μαλαματίνα» και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ), Γιάννη Φραγγίδη, και λίγο αργότερα και τον πρόεδρο της Ένωσης Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών Βορείου Ελλάδας και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, Γιάννη Νιβορλή, είναι η επιτομή της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας.

Ένα χρόνο μετά την ψήφισή του, ο νόμος αυτός αποδεικνύεται «πραγματικό πολυεργαλείο» στα χέρια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας για το τσάκισμα των εργατικών αγώνων και την απονεύρωση των συνδικαλιστικών διαδικασιών.

Καταγγέλλουμε την αδικαιολόγητη χρήση βίας και τις αναίτιες συλλήψεις των συνδικαλιστών. Καλούμε την ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει ο νόμος Χατζηδάκη και να συσπειρωθούν στα σωματεία και τα συνδικάτα με στόχο την ανατροπή του.

Η Πρωτοβουλία για μια νέα πανελλαδική ανεξάρτητη εργατική κίνηση εκφράζει την αμέριστη στήριξη στον πολυήμερο αγώνα των εργαζομένων στη «Μαλαματίνα» και στηρίζει τα δίκαια αιτήματα τους για την ανάκληση των 15 απολύσεων και την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι όταν η εταιρεία μιλούσε για εξυγίανση, ζητούσε από τους εργαζόμενους «να βάλουν πλάτη», αλλά όταν ήρθε η ώρα της κερδοφορίας, τούς πετά, όπως κάνουν πάντα οι εργοδότες. Γι’ αυτόν τον λόγο ο αγώνας των εργατών της «Μαλαματίνα» είναι παράδειγμα για όλη την εργατική τάξη. Θα δείξει ότι οι ταξικοί αγώνες των εργαζομένων για αξιοπρεπή ζωή μπορούν να ανατρέψουν κάθε νόμο.

Παλεύουμε για:

• Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη

Αυξήσεις στους μισθούς για μια αξιοβίωτη ζωή

Νίκη στους εργάτες της #Μαλαματινα

Να στηρίξουμε το απεργιακό ταμείο τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι τέλους:

GR100110839000083900230513

(Εθνική Τράπεζα, Σωματείο Μαλαματίνα)

Η ιστορία ξεκινά από το τέλος του 2012, όπως καταγγέλλει η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), περίοδο κατά την οποία «έχουμε από έγκυρη πηγή (υψηλόβαθμου τότε στελέχους του ΥΕΝ) ότι τα κινητά τηλέφωνα δύο συνδικαλιστών του ναυτεργατικού κινήματος παρακολουθούνται και γίνονται υποκλοπές. Αυτή η πληροφορία μας έρχεται έως τα μέσα του 2014 άλλες δύο φορές». Στις αρχές του 2014 άλλο πρόσωπο συνδεδεμένο με το ΥΕΝ (και στενός συνεργάτης τότε του Βουλευτή Α΄ Πειραιά Θ. Δρίτσα) μας δίνει την ίδια ακριβώς πληροφορία η οποία επαναλαμβάνεται κατά διαστήματα όλη αυτή την χρονιά». Ο ένας συνδικαλιστής είναι ο πρόεδρος της, ο Αντώνης Νταλακογεώργος, ο οποίος σε επιστολή του το 2015 στον τότε υπουργό Ναυτιλίας, Θόδωρο Δρίτσα, αναφέρει: «Οι πηγές πληροφόρησής μου επανειλημμένα μου έχουν αναφέρει και δεύτερο πρόσωπο από το πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο (που πρόσκειται στο ΚΚΕ) που και αυτού τα τηλέφωνα ήταν υπό παρακολούθηση». «Μια καραμπινάτη υπόθεση τηλεφωνικών υποκλοπών, την οποία μας αποκάλυψε με πλήρεις λεπτομέρειες μεταξύ των άλλων και ο πιο στενός συνεργάτης του κ. Δρίτσα, πήγε στα αζήτητα, κουκουλώθηκε και το συγκεκριμένο περιστατικό επιβεβαίωσε αυτό που έλεγε ο Τσίπρας στην διάρκεια της θητείας του ότι το κράτος έχει συνέχεια», τονίζει η ΠΕΝΕΝ και καταλήγει αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Το μόνο που μένει σήμερα να ακούσουμε από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ότι οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές είναι ατομική ευθύνη του καθενός μας».

Οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές αποτελούν ένα διαχρονικό πολιτικό φαινόμενο στο οποίο έχουν όλες οι κυβερνήσεις εμπλοκή μέσα από τους μηχανισμούς, τις υπηρεσίες και τα υπερσύγχρονα μέσα που εφοδιάζονται και εγκαθιστούν για τον σκοπό αυτό.

Το ταξικό εργατικό κίνημα και τα πρόσωπα που το αποτελούν επίσης είναι στις κεντρικές προτεραιότητες του αστικού συστήματος, η παρακολούθηση της πολιτικής συνδικαλιστικής δράσης τους καθώς και οι τηλεφωνικές υποκλοπές….

Οι τηλεφωνικές υποκλοπές συνιστούν κατά την άποψή μας αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής των κυβερνώντων, του κεφαλαίου και της Ε.Ε για την θωράκιση του αστικού κράτους απέναντι κυρίως στον «εσωτερικό εχθρό» που είναι το επαναστατικό και εργατικό κίνημα που τους αμφισβητεί και πορεύεται τον δρόμο για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος!

Αυτή η σκοτεινή πλευρά της πολύμορφης δράσης των συστημικών πολιτικών δυνάμεων αποσιωπάται από όλους, γιατί όλοι έχουν λερωμένη την φωλιά τους!

Ταυτόχρονα όπως αποδεικνύεται στην καπιταλιστική δύση στις υποκλοπές εμπλέκονται και αυτοτελώς μεγάλες επιχειρήσεις και οι ίδιοι οι εργοδότες οι οποίοι επιδιώκουν να προστατεύσουν την κερδοφορία τους από κάθε ανεπιθύμητη «διείσδυση» στην οργάνωση και στην διεκδίκηση από το αγωνιστικό κίνημα, έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί καμιά χαραμάδα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ασύδοτης επιχειρηματικής τους δράσης.

Την περίοδο των μεγάλων μαζικών και μαχητικών αγώνων στην χώρα μας που αναπτύσσονται 2010 – 2013 κόντρα στην μνημονιακή πολιτική κυβερνήσεων – Ε.Ε – Δ.Ν.Τ στον χώρο της Ναυτιλίας ξεσπούν δεκάδες απεργίες που έχουν στο επίκεντρο τόσο τις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές όσο και τα νέα προνόμια που προωθεί η τότε κυβέρνηση για το εφοπλιστικό κεφάλαιο!

Στους αγώνες αυτούς, στην οργάνωση, στον προσανατολισμό, στο διεκδικητικό πλαίσιο, η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ έχει καθοριστικό ρόλο όπως και ο κλάδος της «κουβέρτας» μέσα στα καράβια!   

Ακριβώς εκείνη την περίοδο παρατηρούνται σειρά

προβλημάτων στην τηλεφωνική συσκευή του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ, στο τηλεφωνικό κέντρο και στα τηλέφωνα της Ένωσής μας.

Αρχικά καλέσαμε την εταιρεία – πάροχο  που είμασταν συνδεδεμένοι  από την οποία ζητήσαμε να κάνει πλήρη έλεγχο… Δεν προέκυψε στην σταθερή τηλεφωνία κάτι.

Ακολούθως κάναμε το ίδιο με ιδιωτική εταιρεία χωρίς και από αυτή να προκύψει κάτι…

Παρά ταύτα τόσο στο τηλεφωνικό κέντρο όσο και στις επιμέρους γραμμές της Ένωσής μας τα προβλήματα παρέμειναν και ποτέ δεν μας δόθηκε επαρκής απάντηση….

Τα ίδια ακριβώς προβλήματα και την ίδια περίοδο εμφανίζει και η κινητή τηλεφωνική συσκευή της ΠΕΝΕΝ που χειρίζεται ο Πρόεδρος της Ένωσής μας.

Για τον σκοπό αυτό μέσα σε δύο χρόνια αλλάζουμε τρεις συσκευές….., εφαρμόζουμε τις οδηγίες των τεχνικών, τα συμπτώματα έρχονται, φεύγουν και επανέρχονται!

Περί το τέλος του 2012 έχουμε από έγκυρη πηγή (υψηλόβαθμου τότε στελέχους του ΥΕΝ) ότι τα κινητά τηλέφωνα δύο συνδικαλιστών του Ναυτεργατικού κινήματος παρακολουθούνται και γίνονται υποκλοπές!

Αυτή η πληροφορία μας έρχεται έως τα μέσα του 2014 άλλες δύο φορές….

Στις αρχές του 2014 άλλο πρόσωπο συνδεδεμένο με το ΥΕΝ (και στενός συνεργάτης τότε του Βουλευτή Α΄ Πειραιά Θ. Δρίτσα) μας δίνει την ίδια ακριβώς πληροφορία η οποία επαναλαμβάνεται κατά διαστήματα όλη αυτή την χρονιά!

Τον Γενάρη του 2015 γίνονται οι βουλευτικές εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ (με τους ΑΝΕΛ) σχηματίζει κυβέρνηση….

Στην πρώτη επίσκεψή του στον νέο Υπουργό Ε.Ν  Θ. Δρίτσα ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ του θέτει το ζήτημα των τηλεφωνικών υποκλοπών ζητώντας από αυτόν να ερευνήσει την υπόθεση και να του παράσχει όλες τις σχετικές πληροφορίες.

Στην συνάντηση αυτή παρίσταται και ενημερώνει σχετικά με το ζήτημα τον τότε Υπουργό και ο στενός του συνεργάτης, ο οποίος πλέον έχει αναλάβει νέα καθήκοντα στο ΥΕΝ.

Ο κ. Δρίτσας στην συνάντηση αυτή μεταξύ των τριών ατόμων με ύφος εμπιστευτικό έως συνωμοτικό μέσα στο ίδιο το γραφείο του στο ΥΕΝ μας δηλώνει ότι: Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, αφορά την λειτουργία της δημοκρατίας και του πολιτεύματός μας και ότι οι υποκλοπές συνιστούν σαφή παραβίαση του συντάγματος και ότι με το θέμα προτίθεται να ασχοληθεί ο ίδιος προσωπικά…. Και θα μας παράσχει όλες τις σχετικές πληροφορίες….

Στο σημείο αυτό επικαλέστηκε ότι στην ολιγοήμερη παρουσία του στο ΥΕΝ δεν έχει ακόμη βρει τους κατάλληλους ανθρώπους… και ότι χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να ασχοληθεί σε βάθος με την υπόθεσή μας!!

• Μας ζήτησε προφορικά την εξουσιοδότησή μας, την δώσαμε…
• Μετά από μια μέρα μας παίρνει τηλέφωνο ο ίδιος ζητώντας να καταθέσουμε και γραπτώς προς αυτόν σχετική επιστολή… Την παραδώσαμε την επόμενη μέρα στα χέρια του…

Μεσολαβεί ένα διάστημα 40 ημερών, στις 17 Απρίλη 2015 δεχόμαστε στην ΠΕΝΕΝ ένα τηλεφώνημα από τον τότε Διευθυντή της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων του Λιμενικού Σώματος ο οποίος μας αναφέρει ότι επιθυμεί να συνομιλήσουμε στο γραφείο του σχετικά με την από 40ημέρου επιστολή στον ΥΕΝ…. και προκαταβολικά στο ίδιο τηλεφώνημα μας διευκρινίζει ότι το ΥΕΝ δεν είχε ποτέ υπηρεσία ή μηχανισμό και ουδέποτε έκανε υποκλοπές!!!

Μετά την «κατατοπιστική» και «αποκαλυπτική» τηλεφωνική μας ενημέρωση, εννοείται ότι ουδέποτε προσήλθαμε στο γραφείο του Διευθυντή Εσωτερικών Υποθέσεων του ΥΕΝ!

Με τον τρόπο αυτό μια καραμπινάτη υπόθεση τηλεφωνικών υποκλοπών, την οποία μας αποκάλυψε με πλήρεις λεπτομέρειες μεταξύ των άλλων και ο πιο στενός συνεργάτης του κ. Δρίτσα, πήγε στα αζήτητα, κουκουλώθηκε και το συγκεκριμένο περιστατικό επιβεβαίωσε αυτό που έλεγε ο Τσίπρας στην διάρκεια της θητείας του ότι το κράτος έχει συνέχεια….   

Το μόνο που μένει σήμερα να ακούσουμε από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ότι οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές είναι ατομική ευθύνη του καθενός μας!

Επισυνάπτεται η επιστολή της ΠΕΝΕΝ στον τότε Αναπληρωτή Υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου:

Αρ. Πρωτ. 19

Πειραιάς, 11/2/2015

Εξαιρετικά Επείγον

Υπόψη Αναπληρωτή Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου κ. Θοδωρή Δρίτσα

Κύριε Υπουργέ,

Σε συνέχεια της προφορικής συζήτησης που είχαμε στο γραφείο σας στις 10/2/2015 στην οποία είχα την ευκαιρία να σας θέσω υπόψη μια ιδιαίτερα σοβαρή καταγγελία που αφορούσε τους μηχανισμούς ασφάλειας του ΥΝΑ οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε παρακολουθήσεις διαφόρων προσώπων στον χώρο της Ναυτιλίας και ειδικότερα της συνδικαλιστικής Ναυτεργασίας.

Σύμφωνα με απολύτως εξακριβωμένες πηγές αυτό μου τέθηκε υπόψη προ 5ετίας και επαναλήφθηκε η πληροφόρησή μου σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα στην διάρκεια αυτών των χρόνων. Ταυτόχρονα επειδή κυρίως η κινητή συσκευή τηλεφώνου που έχω διαπιστώθηκε ότι εμφάνιζε και παρουσίαζε κάποια προβλήματα (διακοπές, περίεργους θορύβους, συνακροάσεις κ.λπ) απευθύνθηκα σε εξειδικευμένο τεχνικό ο οποίος μου επισήμανε ως ισχυρή την πιθανότητα η κινητή τηλεφωνική μου συσκευή να ήταν υπό παρακολούθηση.

Άλλαξα τρεις φορές τηλεφωνική συσκευή αυτό το χρονικό διάστημα όμως συχνά – πυκνά εντοπίζω και διαπιστώνω τα ίδια προβλήματα.

Σύμφωνα με τις πηγές πληροφόρησης που μου παρείχαν την παραπάνω ενημέρωση προκύπτει ότι ορισμένα άτομα μεταξύ των οποίων και ο γράφων ήταν υπό συστηματική παρακολούθηση το τηλέφωνό τους με το αιτιολογικό ότι «ήθελαν οι υπηρεσίες του ΥΝΑ να γνωρίζουν την δράση και τις κινητοποιήσεις που σχεδιάζονταν τόσο σε επίπεδο ΠΕΝΕΝ όσο και της ΠΝΟ και με τον τρόπο αυτό οι υπηρεσίες του ΥΝΑ και η πολιτική ηγεσία του ΥΝΑ να γνωρίζει έγκαιρα τον σχεδιασμό των αγωνιστικών μας παρεμβάσεων».

Σημειώνω για την πληρέστερη ενημέρωσή σας ότι κατά την διάρκεια της θητείας του Υπουργού Ν.Α Μιχάλη Χρυσοχοΐδη  παραλήφθηκε και τέθηκε σε χρήση ειδικά διαμορφωμένο και πλήρως εξοπλισμένο ΒΑΝ από το οποίο πραγματοποιούνταν παρακολουθήσεις τηλεφώνων μεταξύ των οποίων και το δικό μου τηλέφωνο.

Από την παραπάνω εκτενή αναφορά γίνεται αντιληπτό ότι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες του ΥΝΑ και οι υπηρεσίες ασφαλείας έχουν εμπλακεί σε μια άνευ προηγουμένου αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική πρακτική η οποία συνιστά απροκάλυπτη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Έχει ενδιαφέρον να μου γίνει γνωστό εάν αυτή η παρακολούθηση γινόταν όπως επιτάσσει ο νόμος με εισαγγελική εντολή. Εάν γινόταν με εισαγγελική εντολή θέλω να μου γνωστοποιηθεί για ποιο λόγο ζητήθηκε η άρση του απορρήτου στις τηλεφωνικές μου συνομιλίες, για ποιο λόγο αυτή δόθηκε, για ποιο χρονικό διάστημα, τι συλλογή πληροφοριών υπήρξε για το άτομό μου.

Ταυτόχρονα στην περίπτωση που δεν υπήρχε εισαγγελική εντολή είναι προφανές ότι προκύπτουν σειρά σοβαρών ποινικών αδικημάτων που τελέστηκαν τόσο από τις πολιτικές ηγεσίες του ΥΝΑ όσο και τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτήν την σοβαρή υπόθεση.

Σας ζητώ αλλά και σας εξουσιοδοτώ να προβείτε σε διεξοδική έρευνα για την υπόθεση αυτή με τρόπο και μέθοδο που θα επιλέξετε ο ίδιος, προκειμένου να μου παρασχεθούν όλα τα στοιχεία γύρω από αυτή την θλιβερή υπόθεση η οποία καταπατά στοιχειώδη ατομικά μου δικαιώματα και φανερώνει μια επικίνδυνη αντιδημοκρατική νοοτροπία αφού τίθεται υπό παρακολούθηση η πολιτική και συνδικαλιστική μου δράση.

Ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ
Νταλακογεώργος Αντώνης

Υ.Γ. Οι πηγές πληροφόρησής μου επανειλημμένα μου έχουν αναφέρει και δεύτερο πρόσωπο από το πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο (που πρόσκειται στο ΚΚΕ) που και αυτού τα τηλέφωνα ήταν υπό παρακολούθηση.

H Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνα-Σεπολίων καταγγέλλει το όργιο βίας και καταστολής από την κυβέρνηση και τη δημαρχία Μπακογιάννη στα Εξάρχεια. Η Συνέλευση καλεί σε στήριξη κάθε εκδήλωσης και πρωτοβουλίας για την υπεράσπισης της πλατείας των Εξαρχείων και του Λόφου του Στρέφη.

Εδώ και 10 ημέρες κεφάλαιο κυβέρνηση και Δήμος κλιμακώνουν την επίθεση τους στα πλαίσια εξευγενισμού μιας ιστορικής γειτονιάς του κέντρου.

Η επίθεση έχει ξεκινήσει καιρό, με τις εξαγορές κατοικιών και διαμερισμάτων από τα αρπακτικά των Airbnb, την αλλαγή του χαρακτήρα του Λ.Στρεφη σε τουριστικό/εμπορικό θέρετρο, με την παράδοση του στην PRODEA (fund real estate), τον σχεδιασμό για σταθμό ΜΕΤΡΟ στη μοναδική μικρή ιστορική πλατεία της περιοχής, εξαφανίζοντας όλο το πράσινο και τα ψηλά δέντρα, καταργώντας και τον χαρακτήρα της, ως ένα ιστορικό πολιτικό -κοινωνικό χώρο.

Τις τελευταίες ημέρες η επίθεση έχει γενικευθεί, με την προσπάθεια έναρξης των έργων αυγουστιάτικα και ταυτόχρονα σε Λόφο και πλατεία. Στη γειτονιά έχει εγκατασταθεί ειδικός στρατός κατοχής – πλήρως εξοπλισμένος και ετοιμοπόλεμος. Σε όποια κίνηση διαμαρτυρίας-συγκέντρωσης- πορείας, η στρατο-αστυνομία των Μητσοτάκη-Μπακογιάννη επιτίθεται βίαια, δέρνει, ρίχνει χημικά, συλλαμβάνει.

Οι συλλογικότητες της περιοχής, ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ & ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ του Λ.ΣΤΡΕΦΗ, αντιστέκονται και καθημερινά επί 10 ημέρες βρίσκονται στους δρόμους.

Εμείς, που βρεθήκαμε σε αρκετές κοινές εκδηλώσεις από τις γειτονιές της Αθήνας ΚΟΛΩΝΟ -ΣΕΠΟΛΙΑ- ΑΚ. ΠΛΑΤΩΝΑ και δεχόμαστε μια ίδιου τύπου επίθεση για την ουσιαστική καταστροφή του αρχαιολογικού πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους κατοίκους των Εξαρχείων.

Καταγγέλλουμε τη βία και την καταστολή που εκδηλώνεται από ΔΗΜΟ- ΚΡΑΤΟΣ ενάντια σε μια ολόκληρη γειτονιά και στους συναγωνιστές μας.

Καλούμε όλες/ους που είναι στην Αθήνα να παραβρίσκονται σε κάθε μαχητική εκδήλωση που αποφασίζεται από τους συναγωνιστές μας.

Στα πλαίσια της συναγωνιστικής αλληλεγγύης καλούμε και τις υπόλοιπες συλλογικότητες από Θησείο, Φιλοπάππου, Κουκάκι, Πετράλωνα, Πατήσια (Πάρκο Δρακοπουλου και Κύπρου) , αλλά και ταξικά σωματεία κι άλλες συλλογικότητες από την Αττική που έχουμε αναπτύξει κοινές δράσεις επί σειρά ετών για τις λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να συμπαρασταθούν με κάθε πρόσφορο μέσο στους συναγωνιστές μας που αντιμετωπίζουν τις ορδές των δυνάμεων καταστολής, οι οποίες δρουν ως «εταιρικός στρατός» ιδιωτικών συμφερόντων.

Aναδημοσίευση από το https://merlins.gr

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη/Ευρωκίνηση

Μέχρι και πριν περίπου επτά χρόνια,τα Εξάρχεια ήταν μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κυκλοφορούσαν αμέριμνοι ακόμη και τις πιο προχωρημένες ώρες χωρίς να νιώθουν ότι κινδυνεύουν. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσαν ως τότε οι ώρες που οι συνήθεις ρυθμοί της περιοχής παραβιάζονταν από τους «εξωτερικούς εισβολείς» των ΜΑΤ της ΕΛΑΣ. τα οποία αντιμετώπιζαν τους Εξαρχειώτες (γηγενείς και επισκέπτες), με πρότυπο τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας. Τα μετέπειτα χρόνια αυτό άλλαξε μιας και εκτός των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους στη περιοχή εγκαταστάθηκαν με τη προτροπή και την υπόγεια αρωγή του κράτους και διάφοροι ναρκέμποροι και άλλα λούμπεν άτομα σε σημείο εκεί που κάποτε η γειτονιά ήταν ασφαλής να υπάρχει ειδικά τις νυχτερινές ώρες τόσο ο κίνδυνος να σε ληστέψουν ή αν είσαι γυναίκα ακόμη και να σε βιάσουν. Αυτό δεν αποτελεί φυσικά κάποιου είδους κριτική προς τα υποκείμενα που ζουν εκεί ούτε φυσικά και για την ίδια τη περιοχή αφού όπως είπα όλα αυτά έγιναν υπό τη σκέπη του Κράτους. Ενός Κράτους που όπως θα διαβάσετε παρακάτω χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80 ως σήμερα τις ίδιες μεθόδους.

Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία…

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της περιοχής, τονίζουν ένα πράγμα: τα Εξάρχεια συνιστούν μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη γειτονιά, δίπλα στο διοικητικό κέντρο της πρωτεύουσας και –το κυριότερο– σε μικρή απόσταση από τα τέσσερα ιστορικά πανεπιστημιακά συγκροτήματά της (Πολυτεχνείο, Νομική, Χημείο, ΑΣΟΕΕ). Εξ ου και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της, ως τόπου συγκέντρωσης φοιτητών, τυπογραφείων, εκδοτικών οίκων και μορφών διασκέδασης της νεολαίας.
Παλαιότερα η περιοχή ονομαζόταν Πιθαράδικα λόγω των εργαστηρίων που υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και κατασκεύαζαν πιθάρια. Το νεώτερο όνομα της περιοχής προήλθε από έναν έμπορο ονόματι Έξαρχο, που διατηρούσε στην οδό Θεμιστοκλέους μεγάλο –για τα δεδομένα της εποχής– κατάστημα γενικού εμπορίου.
Στις αρχές του 19ου αιώνα τα Εξάρχεια, και συγκεκριμένα η οδός Τζαβέλα, θεωρούνταν το σύνορο της πόλης της Αθήνας. Αρχικά στη συνοικία αυτή κατοικούσαν οικοδόμοι και τεχνίτες από τις Κυκλάδες, ενώ από το 1865 που εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης άρχισε σταδιακά να αναπτύσσεται. Η στέγαση εκεί των τμημάτων του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου της Αθήνας, προσέλκυσε από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας, διανοούμενους και φοιτητές. Στα Εξάρχεια έγινε η πρώτη εξέγερση φοιτητών, τα γνωστά «Σκιαδικά», αποτελώντας έτσι ήδη από τότε σημείο αγώνα των φοιτητών… Η πρώτη συνάντηση ιδρυτών του ΕΑΜ έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 σε σπίτι της οδού Μαυρομιχάλη.

Πίσω από το Πολυτεχνείο, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα, διαδραματίστηκε στις 5/3/1943 πολύνεκρη σύγκρουση ένοπλων κατακτητών με άοπλους Αθηναίους κυρίως φοιτητές, που διαδήλωναν διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια να σταλούν Έλληνες πολίτες για αναγκαστική εργασία στη Γερμανία… Στα Δεκεμβριανά του 1944, η περιοχή βρισκόταν ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα. Συγκεκριμένα οι ΕΛΑΣίτες ήταν οχυρωμένοι στον λόφο του Στρέφη και τα γύρω κτίρια ενώ οι κυβερνητικοί στο Χημείο και Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών  σημειώθηκαν πολλές μάχες, ενώ για λίγο καιρό μέχρι και η περίφημη «μπλε πολυκατοικία» στη γωνία πλατείας Εξαρχείων και οδού Αραχώβης, είχε καταληφθεί από Ελασίτες για να εγκατασταθεί πολυβόλο.
Ένας από τους ΕΛΑΣίτες που είχαν στήσει το πολυβόλο στη μπλε πολυκατοικία ήταν ο… Λεωνίδας Κύρκος! Από το μπαλκόνι του πατρικού του πυροβολούσε το τανκ των Βρετανών που ήθελε να μπει στο Πολυτεχνείο από την πύλη της Στουρνάρη. Το ίδιο, μάλλον, τανκ προσπάθησε να εξουδετερώσει ένας φοιτητής αρχιτεκτονικής από το λόχο Λόρδος Βύρων της ΕΠΟΝ (Πολυτεχνείου) με μία χειροβομβίδα αλλά αυτή έσκασε νωρίτερα και τον τραυμάτισε στο πρόσωπο χάνοντας το ένα του μάτι. Ήταν ο Ιωάννης Ξενάκης που μετά έφυγε για Γαλλία με το «Μαραρόα» κι έγινε γνωστός συνθέτης. Επίσης, στη Μπουμπουλίνας, σχεδόν γωνία με Στουρνάρη, στο πεζοδρόμιο του Πολυτεχνείου, υπήρχε παλιότερα το μνημείο ενός πρύτανη που τον εκτέλεσε ο λόχος Λόρδος Βύρων επειδή συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Τώρα το έχουν κρύψει μέσα σε ένα μυστήριο κουτί, στυλ ΚΑΦΑΟ.
Στην οδό Μπουμπουλίνας επί κατοχής λειτουργούσαν κρατητήρια των Γερμανών και αργότερα, επί χούντας, ήταν η Γενική Ασφάλεια. Στην ταράτσα της βασάνιζαν του Αντρέα (Λεντάκη) που τον έκανε τραγούδι ο Θεοδωράκης. Το κτίριο το αγόρασε το 1991 το ΚΚΕ και μετά το ξαναπούλησε στο κράτος για να εγκαταστήσει το Υπουργείο Πολιτισμού.

1974 -1981. Η Ελλάδα βγαίνει από το «γύψο» (τα Εξάρχεια θα παραμείνουν)

Από την αντίσταση και τα Δεκεμβριανά του ’44  ως τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 1-1-4 και τον αντιδικτατορικό αγώνα, τα Εξάρχεια είχαν ένα ξεχωριστό ρόλο στην ιστορία.
Στη μεταπολίτευση η περιοχή μετατράπηκε στο επίκεντρο των πολιτικοϊδεολογικών ζυμώσεων και διεργασιών της εποχής, στεγάζοντας γραφεία πολιτικών οργανώσεων και στέκια αντιεξουσιαστών.
Η κρίση των επίσημων σχηματισμών της αριστεράς και η υιοθέτηση πολιτικών ρευμάτων και συλλογικών στάσεων εκτός του γνωστού μπολσεβίκικου μοντέλου θα δώσουν στη συνοικία ένα ιδιαίτερο χρώμα, που από κάποιο σημείο και μετά σοκάρει τα παραδοσιακά συντηρητικά κοινωνικά στρώματα και πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, οι “επιχειρήσεις αρετής” δεν ξεκίνησαν τέλη Σεπτέμβρη-αρχές Οκτώβρη του ’84 στα Εξάρχεια, αλλά 8 χρόνια νωρίτερα, την άνοιξη του 1976. Ήταν εκτεταμένες επιχειρήσεις αστυνομικής καταστολής σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, παρόμοιες με τις πρόσφατες “επιχειρήσεις πόλις”, κατά τις οποίες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι προσάγονταν χωρίς λόγο. Αν όμως στις πρόσφατες μαζικές προσαγωγές, ο “εσωτερικός εχθρός” ήταν κυρίως οι μετανάστες και οι αναρχικοί, στις παλιότερες ήταν αντίστοιχα συνολικά όλη η νεολαία. Ήταν ουσιαστικά επίδειξη μιας αναίτιας, αδιάκριτης (όσο και σκληρής) αστυνομικής βίας σε μαζικό επίπεδο.

Το 1978-80 από τα Εξάρχεια ξεκινούν οι πρώτες καταλήψεις στέγης στην Ελλάδα, οι οποίες θα κατασταλλούν σαν «άντρα ανομίας και ναρκωτικών» πριν συμπληρώσουν ένα χρόνο λειτουργίας. Αποκαλυπτικότερα είναι κάποια δημοσιεύματα της εποχής στα έντυπα του ΚΚΕ όπου όποιος νέος είχε μακριά μαλλιά και άκουγε Rock μουσική σιυχνάζοντας στη περιοχή ήταν αλλοτριωμένος από τον «αμερικάνικο τρόπο ζωής» και «μόνιμος προβοκάτορας»:
«Πυρήνας “αναρχικών” η πλατεία Εξαρχείων. Μαζεύτηκαν στα Εξάρχεια για να ‘ναι πιο κοντά στο Πανεπιστήμιο, τη Νομική, το Πολυτεχνείο, τη Φυσικομαθηματική. Να δρουν μέσα στις σχολές, παίζοντας το γνωστό ρόλο τους… Ειδικά στη μοναδική πλατεία της περιοχής έχουν κάνει κατοχή! Όποια ώρα κι αν περάσεις βλέπεις μακρυμάλληδες με κουρελιασμένα ρούχα να είναι ξαπλωμένοι ανενόχλητοι στο γρασίδι. Δεν φτάνουν τα τόσα και τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι, έρχεται να προστεθεί η διαφθορά με τους “αναρχικούς”, τα ναρκωτικά, τα φανερά πορνεία, τον αγοραίο έρωτα σε κρυφή μορφή στα ξενοδοχεία. Η κυβέρνηση φταίει γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Δεν παίρνει κανένα μέτρο. “Αναρχικοί”, ναρκομανείς κ.ά. δρουν ανενόχλητα με την ανοχή της αστυνομίας». (Ριζοσπάστης 16/12/1980)
Η αστυνομία κάθε άλλο παρά έμενε φυσικά αδρανής. Παράδειγμα στις 8/4/1980, αστυνομικοί εισέβαλαν στην μπουάτ «Τιπούκειτος» στα Εξάρχεια, διέκοψαν το μουσικό πρόγραμμα και προσήγαγαν τον τραγουδιστή κι όλους τους θαμώνες (κάπου 100 άτομα) για εξακρίβωση στοιχείων. Δεν κρατήθηκε κανείς, ανακρίθηκαν όμως όλοι τους ρωτώντας τους «τι δουλειά είχαν εκεί»!

1981 «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό…» (και κίτρινα προπαγανδιστικό)

Αν η δεκαετία του ’70 ήταν το πρόταγμα μιας επανάστασης, η δεκαετία του ’80 ήταν μια ζωντανή και διαρκώς ανανεούμενη διαδικασία εξέγερσης. Είναι η εποχή που η μαζική κουλτούρα αποικίζεται από ένα σαφώς αντιεξουσιαστικό πρόταγμα – όχι όμως με την έννοια μιας σαφώς ορισμένης πολιτικής ταυτότητας, αλλά ως μια διάχυτη άρνηση σχεδόν αποκλειστικά στη νεολαία. Τα Εξάρχεια ως το κεντρικό σημείο αναφοράς στον πόλεμο για το έδαφος που κήρυξε η εξουσία, γίνονται το σημείο εκείνο που οι αυτόνομες νεανικές ταυτότητες συντίθενται για να δημιουργήσουν τον σύγχρονο αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο.
Το 1982-83 η ελληνική επαρχία θα γνωρίσει τα Εξάρχεια σαν «άβατο παρανομίας και διαφθοράς», μέσα από ένα σίριαλ στη κρατική τηλεόραση. Το σίριαλ «Κάθοδος» διαδραματιζόταν στη περιοχή και τη παρουσίαζε σαν περίπου γκέτο, όπου τα ναρκωτικά ήταν η κυρίαρχη κουλτούρα και οι νεανικοί έρωτες των «δεκαεξάχρονων φρικιών», παραβατική συμπεριφορά (οι οποίοι παρατούσαν οικογένειες και σχολείο για να μείνουν σε  κτήρια που παρέπιπταν σε καταλήψεις). Ουκ ολίγοι τρομοκρατημένοι γονείς θα εξόρκιζαν τα τέκνα τους (μαθητές ή επαρχιώτες φοιτητές), να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους στη περιοχή που η μικρή οθόνη εμφάνιζε σαν άντρο ακολασίας, χρήσης ναρκωτικών και εγκλήματος!

«Οι Πάνκς τα σπάνε!»

Το 1984, οι εφημερίδες της εποχής «ανακαλύπτουν» το «νέο εσωτερικό εχθρό»  τους πανκς. «Αφορμή» τα επεισόδια έξω από την ΑΣΟΕΕ για τη μη παραχώρηση της σχολής  για μια πανκ συναυλία αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους από φοιτητές της ΚΝΕ. Την επόμενη μέρα ενδεικτικά είναι τα ρεπορτάζ του τύπου τα οποία στην ουσία προανήγγειλαν τις «επιχειρήσεις αρετή». Στις 14 Σεπτεμβρίου 1984, σ’ένα τρομολαγνικό δισέλιδο του «Έθνους» που έφερε τον εύγλωττο τίτλο: «Και τώρα οι… “Σιού”. Εξάρχεια: μετά τα ναρκωτικά και τους αναρχικούς, ήρθαν οι πανκς με τα ξυρισμένα κεφάλια», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Καρίνας Λάμψα: «…με μαλλιά κομμένα σαν βούρτσα, βαμμένα συχνά σε διάφορα χρώματα, ζητιανεύουν, φοβίζουν τους ηλικιωμένους, παρατάνε μπουκάλια μπίρας εδώ κι εκεί και κατουράνε δημόσια όπου βρουν».
Όλα αυτά αφορούν μια παρέα 20-30 πιτσιρικάδων με το μεγαλύτερο να μην είναι πάνω από 17-18 χρονών. Πράγματα μάλλον αστεία σήμερα, φοβερά και τρομερά όμως τότε για μια κοινωνία που ταύτιζε τα «ευρωπαϊκά όνειρά» της με τον πιο συντηρητικό «ευπρεπισμό» και σοκαριζόταν αφάνταστα από κάθε ενδυματολογική ή κομμωτική «ιδιαιτερότητα».
Κεντρική ιδέα του δημοσιεύματος ήταν η «ανάγκη εκκαθάρισης της περιοχής από τους περιθωριακούς». Τις ίδιες ακριβώς μέρες συγκροτούνταν η ΕΛΑΣ., με την ενοποίηση Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Η «εκκαθάριση των Εξαρχείων» θα αποτελέσει έτσι κι ένα «test drive» για τη διαπίστωση (και επίδειξη) των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του νέου σώματος.

«Επιχείρηση Αρετή ή ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα…»

Η ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης πρώτη «επιχείρηση αρετή», με «αφορμή» τους πανκς, ξεκίνησε στις 28/9/1984 μετά από διαταγή του αστυνομικού διευθυντή Αττικής της ΕΛ.ΑΣ. Μποσινάκη με επιδρομή περίπου 100 ένστολων αστυνομικών, δεκάδων ασφαλιτών και ΜΕΑτζήδων (Μονάδες Ειδικών Αποστολών) με πολιτικά. Οι λιγοστοί πανκς  συνελήφθησαν στο άψε σβήσε και σύρθηκαν στις κλούβες με κλοτσιές, μαζί με δεκάδες άλλους νέους που το ντύσιμο ή τα μαλλιά τους δεν άρεσαν στα όργανα της τάξης. Το επόμενο διήμερο το σενάριο επαναλήφθηκε. Την 1η Οκτωβρίου 1984, τα πράγματα agr;iecan και ο κόσμος αντέδρασε. Τις πρώτες συλλήψεις ακολούθησε πετροπόλεμος, ενώ οι αστυνομικοί μπούκαραν μέχρι και στον κινηματογράφο «Βοξ» ξυλοκοπώντας τους θεατές!
Δεν ήταν παρά η αρχή. Επί δύο ολόκληρα χρόνια, όποτε τα ΜΑΤ εμφανίζονται στην πλατεία ακολουθούν συγκρούσεις με σαφή κλιμάκωση της βίας, καθώς οι πέτρες παραχωρούν σταδιακά τη θέση τους στις μολότοφ και την παθητική άμυνα των θαμώνων διαδέχεται μια πιο επιθετική τακτική δυναμικών μικρών ομάδων, με  επιθέσεις στις κλούβες μόλις αυτές παρκάρουν στη Στουρνάρη ή στη Χαριλάου Τρικούπη. Όσο για τους πανκς, τα χρωματιστά μαλλιά των οποίων προσέφεραν το πρόσχημα για την καταστολή, ταχύτατα θα χάσουν τη θέση τους στα ΜΜΕ από το αυθεντικότερο «φόβητρο» του «αναρχικού».
Την Άνοιξη του 1985 οι επεμβάσεις της αστυνομίας στη πλατεία και τη περιοχή γίνονται σχεδόν καθημερινές με συλλήψεις χωρίς κανένα ενδυματολογικό κριτήριο πια. Πανκς, μακρυμάλληδες και κουστουμαρισμένοι μαζεύονται στο σωρό στις κλούβες με συνοδεία ανελέητου ξύλου.
Ενδεικτική στιγμή  τη νύχτα της 27/4/1985, η επιδρομή της ΕΛΑΣ. στα Εξάρχεια αντιμετωπίστηκε από κάποιες δυναμικές ομάδες με βροχή από μολότοφ. Μετά από διαδοχικές επιθέσεις, ΜΑΤ και ΜΕΑ πραγματοποίησαν επιδρομή στην πλατεία λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ενώ όσοι συγκρούστηκαν διέφυγαν μέσω Στρέφη. Ελλείψει συλληφθέντων, τα όργανα της τάξης ανέβηκαν τροχάδην την οδό Αραχώβης, όρμησαν στο πρώτο ουζερί που βρήκαν και μάζεψαν 14 θαμώνες. Οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στις κλούβες μέσα από δυο σειρές αστυνομικών, που ανεβοκατέβαζαν στα κεφάλια τους κλομπ και παλούκια που είχαν ξεριζώσει απ’ τα δενδρύλλια της πλατείας. Η δίκη των συλληφθέντων έγινε δυο μέρες αργότερα στο αυτόφωρο. Παρ’ όλο που οι μπάτσοι μάρτυρες κατηγορίας δεν ήξεραν τι έλεγαν, 8 κατηγορούμενοι έφαγαν από 10 μήνες για περιύβριση αρχής. Η είδηση της καταδίκης και οι ποινές μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση τρεις ολόκληρες ώρες πριν βγει η (μεταμεσονύκτια) απόφαση!

“Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι…”

Αποκορύφωμα των καθημερινών επελάσεων της ΕΛ.ΑΣ. την Άνοιξη του 1985 είναι η κατάληψη του Χημείου (9-13/5/85) μετά την απαγόρευση πορείας που είχε καλέσει η αναρχική εφημερίδα «Σπάστης» στις 9 Μάη στο χώρο της πλατείας με αίτημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια.
Η συγκέντρωση περικυκλώνεται από πλήθος ΜΑΤ και ΜΕΑ και απαγορεύεται από τον εισαγγελέα και τον αστυνομικό διευθυντή Χοχτούλα με την εξής ανακοίνωση προς τους συγκεντρωμένους: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως –μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι– τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!»
Τα ΜΑΤ δε περιμένουν ούτε πέντε λεπτά. Η επίθεση είναι σφοδρή με ανελέητο ξύλο, δεκατέσσερα άτομα συλλαμβάνονται. Μια ομάδα  40 περίπου κυνηγημένων καταφεύγει στο κτήριο του Χημείου και το καταλαμβάνει. Για πέντε μέρες και νύχτες, δεκάδες κλούβες και χιλιάδες μπάτσοι έχουν αποκλείσει ολόκληρη την περιοχή γύρω από το Χημείο. Οι συγκρούσεις στα οδοφράγματα του χημείου είναι συνεχείς μέρα και νύχτα. (Δεν είναι υπερβολή ότι οι καταληψίες κοιμόνταν με τα μάτια ανοικτά επάνω στα οδοφράγματα) «Από χθες το βράδυ μέχρι και σήμερα (την ώρα πού γράφεται αυτό)οι κατασταλτικές δυνάμεις τού “σοσιαλισμού”(ΜΑΤ και ΜΕΑ συνεχίζουν να μας δείχνουν την πραγματική τους μορφή. Αφήνοντας τελείως ελεύθερους τους φασίστες τής ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ να μας βρίζουν και να μας απειλούν θέλουν να μας δείξουν πόσο δίκαιοι και αμερόληπτοι είναι νοσταλγοί της χούντας βλέπουν ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ξεχνούν την πραγματική μορφή της εξουσίας και συσπειρώνονται για να μας εκμηδενίσουν. Όμως δεν θα τους κάνουμε το χατήρι. Στηριζόμαστε στη δύναμή μας και σ’ όλους αυτούς που θα θελήσουν να μας βοηθήσουν απ’ έξω…»(από τη προκήρυξη που κυκλοφόρησε η ομάδα κατάληψης χημείου)
Η αναφορά στους φασίστες της ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ  δεν είναι τυχαία. Όταν τα ΜΑΤ ξεκουράζονταν, το ρόλο τους αναλάμβαναν οι φασίστες (ενεργή η συμμετοχή του σημερινού ηγετικού στελέχους της ΝΔ, Μάκη Βορίδη) μαζί με τους εθνοπατριώτες της κεντρικής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, που από τις πρώτες ώρες συγκεντρώθηκαν σε μεγάλες ομάδες και χτυπούσαν βρίζοντας, με πέτρες, ξύλα κλπ  από την  Ιπποκράτους αλλά και από τη Χ. Τρικούπη.
Διάχυτη ήταν εκείνες τις μέρες και η φήμη ανάμεσα στους καταληψίες, ότι ένας από τους τραυματίες της κατάληψης  είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο νεκρός, πράγμα το οποίο ποτέ δε μάθαμε αν ήταν αλήθεια η έπεσε συγκάλυψη από τη κυβέρνηση η οποία  βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές. Με αφορμή τις εκλογές και παρά τις φήμες για εισβολή της αστυνομίας στο κτήριο, μια επιτροπή της βουλής με επικεφαλής τους Μανώλη Γλέζο, Λεωνίδα Κύρκο και τον υπηρεσιακό υπουργό Σταθόπουλο προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τους καταληψίες ώστε να μάθει τι ζητάνε και πώς μπορεί να σταματήσει η κατάληψη.

Τα αιτήματα προς αυτούς ήταν: «να φύγουν οι μπάτσοι από την πλατεία, να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες, να έλθει πορεία να μας παραλάβει και να αδειάσει η Αθήνα από αστυνομία», ενώ υπήρξε προειδοποίηση ότι σε περίπτωση εισβολής θα ανατιναζόταν το κτήριο μαζί με όσους μπάτσους τολμούσαν να μπουν. Από έναν απαλλοτριωμένο ασύρματο της αστυνομίας που ήταν και η μοναδική επαφή με τον «έξω» κόσμο μαθεύτηκε ότι τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά, και οι συλληφθέντες απελευθερώθηκαν με βούλευμα.
Την επόμενη (13/5) μια μεγαλειώδη πορεία από περίπου 4.000 κόσμου ερχόταν προς το Χημείο μέσω της Ακαδημίας. Η επιτροπή που αποτελούνταν κι από ανθρώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και είχε αναλάβει τη πρωτοβουλία απεγκλωβισμού ήρθε στα οδοφράγματα. Οι καταληψίες βγήκαν έξω, οι της επιτροπής ρώτησαν: “που είναι οι άλλοι;”. Μόλις κατάλαβαν ότι ήταν μόνο 35 άτομα γούρλωσαν τα μάτια, πίστευαν ότι στο κτήριο βρίσκονταν τουλάχιστον 100 άτομα.
Με ένα πανό μπροστά που έγραφε: Ε=mxc2 και το σύνθημα «Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι», ενώθηκαν με μια πορεία 5000 ανθρώπων. Γέροι, νέοι, μανάδες, σύντροφοι κι αλληλέγγυοι που φώναζαν το σύνθημα: «Μέσα στο Χημείο μια χούφτα αναρχικοί, ξεφτίλισαν το κράτος και τη καταστολή».
Το Νοέμβρη του 1985, στην επέτειο του πολυτεχνείου δολοφονείται ο 16 ετών Μιχάλης Καλτεζάς από τον αστυνομικό Θανάση Μελίστα. Το ΕΜΠ καταλαμβάνεται από κοντά 2.000 κόσμο (ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και αναρχικούς) ενώ το βράδυ της δολοφονίας καταλαμβάνεται  το χημείο, κατάληψη η οποία κατεστάλη άγρια τα ξημερώματα της 18/11 από δυνάμεις των ΕΚΑΜ, των ΜΑΤ και ΜΕΑ οι οποίες μπαίνουν από τη ταράτσα μέσω κλίμακας της πυροσβεστικής. ρίχνουν δεκάδες δακρυγόνα μέσα στο κτήριο και με τα αυτόματα στα χέρια με το δάχτυλο στη σκανδάλη οδηγούν 40 περίπου συντρόφους στις κλούβες κάτω από καταιγιστικό ξύλο. Στις μεγάλες συγκρούσεις που ακολουθούν την επόμενη μέρα  και νύχτα στην Πατησίων, τα ΜΑΤ για πρώτη φορά από το 1976 πνίγουν την Αθήνα με δακρυγόνα, ενώ κάνουν την εμφάνιση τους σε συνεργασία μαζί τους φασίστες και πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ τους οποίους ο τύπος ονομάζει την επόμενη μέρα για πρώτη φορά «αγανακτισμένους πολίτες».

Το «κράτος των Εξαρχείων», ο στρατηγός Δροσογιάννης και η «αρετή» που έγινε μόνιμη… κάτοικος.

Από τα τέλη του 1985 ο τότε δεξιός τύπος κυρίως θα αναλάβει να συνδράμει τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για το «κράτος των Εξαρχείων». Νέος υπουργός δημοσίας τάξης είναι  ο στρατηγός Αντώνης Δροσογιάννης  (πρώην αξιωματικός των ΛΟΚ στον εμφύλιο με τον εθνικό στρατό).
Υιοθετώντας  τον όρο περί «κράτους των Εξαρχείων» δηλώνει: «Δεν πρόκειται να ανεχθώ να υπάρχει κράτος αναρχικών ή οποιωνδήποτε άλλων στα Εξάρχεια. Η πλατεία θα γίνει όπως όλες οι άλλες, και όλοι θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα» (Το Βήμα 18/5/86) και δημαγωγώντας ασύστολα συνεχίζει: «…έβαλαν στην πλατεία Εξαρχείων ένα στρώμα και εξέδιδαν εκεί έναντι πενήντα δραχμών δύο κοριτσάκια δεκαπέντε ετών», ή ότι «οι μισοί θαμώνες της πλατείας είναι παιδιά 10-12 χρόνων που δεν συνοδεύονται».
Παράλληλα «υπενθυμίζει» πως: «ο αναρχισμός έχει γίνει μανδύας για ποικίλες παράνομες δραστηριότητες, όπως το εμπόριο ναρκωτικών». Όταν όμως, στις 17/2/1986 ομάδες αναρχικών έδιωξαν δια ροπάλου τους εμπόρους της ηρωίνης από την πλατεία, τα ΜΑΤ επενέβησαν για να οδηγήσουν στο δικαστήριο τους… αναρχικούς! Η εμφάνιση της πρέζας στη περιοχή σε μαζικό επίπεδο ξαφνικά με ταυτόχρονη εμφάνιση πολλών χρηστών και εμπόρων ήταν μια παράλληλη καταστολή βάση σχεδίου με αυτή των ΜΑΤ. Άλλη μια διαρκής, σχεδόν καθημερινή  επίθεση της ΕΛΑΣ. θα ξεκινήσει στα μέσα Μαΐου 1986 με αφορμή τις  κινητοποιήσεις και τις συγκρούσεις για την πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ τον Μάη του 1986, η οποία «αναγγέλθηκε» πρώτα μέσω των ΜΜΕ: «Νέα επεισόδια δημιούργησαν χθες οι αναρχικοί “υπήκοοι του κράτους” των Εξαρχείων» («Ακρόπολη», 14/5/86).
Με πολυήμερες μαζικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κι εκατοντάδες προσαγωγές ανθρώπων κάθε ηλικίας: μεσήλικες, κουστουμαρισμένοι, περίοικοι, οδηγούνται στις κλούβες μαζί με πιτσιρικάδες, δημοσιογράφους, ακόμη κι έναν Κινέζο τουρίστα!
Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, ο υπουργός Δροσογιάννης  υπερασπίζεται με πάθος τις «προληπτικές συλλήψεις» (20/5/86), ενώ ο αστυνομικός διευθυντής Τασιάκος ανακοινώνει ότι τα Προπύλαια «είναι χώρος περιπάτου κι όχι πολιτικών εκδηλώσεων» («Τα Νέα», 13/5/86). Τριάντα φεμινίστριες που επιχειρούν να οργανώσουν δημόσια συζήτηση στο χώρο της πλατείας συλλαμβάνονται κι αυτές (22/5/86). Ο υπουργός θα τις χαρακτηρίσει «παρδαλές διανοούμενες», ενώ το «Έθνος» σχολιάζει το συμβάν με τον τρόπο του: «Τα ΜΑΤ τις πήραν αγκαλιά»!

Η ανάπλαση και το σχέδιο μετατροπής των Εξαρχείων σε τουριστική ατραξιόν

Κάπου εδώ, έρχεται και η σύνδεση του τότε με το σήμερα και τη καταστολή του Κράτους με αφορμή τη δημιουργία σταθμού μετρό επάνω στη πλατεία. Τα σημερινά γεγονότα είναι γνωστά. Αυτό που δεν είναι και πάρα πολύ γνωστό είναι η ρεβανσιστική εμμονή του Κράτους με τη περιοχή και κυρίως με το ανταγωνιστικό προς τη κυριαρχία πολύμορφο κίνημα που παραδοσιακά έχει τις ρίζες του στη γειτονιά.
Το σχέδιο καταστολής μέσω της «ανάπλασης» στη περιοχή είναι αρκετά παλιό ,οι πρώτες αναφορές γίνονται στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Στα πλαίσια του κεντρικού πολεοδομικού ανασχεδιασμού, τρεις ιδιαίτερες περιοχές της Αθήνας μπαίνουν στο στόχαστρο: Πλάκα, Φωκίωνος Νέγρη, Εξάρχεια. Τί σύμπτωση!
Κατά τύχη συμβαίνει να είναι εκείνες ακριβώς οι περιοχές που συγκεντρώνεται η νεολαία της εποχής – η ίδια εκείνη νεολαία που οι εφημερίδες χαρακτήριζαν ως  τεντιμπόϊδες, γιεγιέδες, χίπις, φρικιά, πανκς, καμικάζι, μαλλιάδες.
Στα τέλη Μαΐου 1985, ο τότε υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ του ΠΑΣΟΚ, Β. Κουλουμπής δίνει στη δημοσιότητα ένα σχέδιο «ανάπλασης» των Εξαρχείων και μετατροπής  της συνοικίας, στα βήματα του Θησείου και της Πλάκας: πεζοδρομήσεις, απομάκρυνση σουβλατζίδικων και μπαρ, ανάπτυξη ήπιας τουριστικής υποδομής, γκαλερί κ.λπ.
Το σκεπτικό, όπως αναλυόταν στο σχετικό φυλλάδιο του ΥΠΕΧΩΔΕ, ήταν εύγλωττο: η «αποθάρρυνση των διαφόρων περιθωριακών κοινωνικών ομάδων στη μονοπώληση και υποβάθμιση του χώρου», μέσω της μετατροπής της συνοικίας σε «πόλο έλξης επισκεπτών και τουριστών» και της «τόνωσης της κατοικίας» εύπορων κοινωνικών στρωμάτων φυσικά.

Ο επικεφαλής αυτής της ομάδας (σύμβουλος του Κουλουμπή τότε), Σπύρος Τσαγκαράτος, αναφέρει σχετικά: «Κατά την τελευταία συνάντηση πάνω στην πλατεία, συμφωνήσαμε με τους κατοίκους ότι θα απορρίψουμε το σχέδιο “Πλάκα”, να πεζοδρομήσουμε δηλαδή μία διαδρομή από την πλατεία μέχρι το Μουσείο, ώστε να ανεβάσουμε τουρίστες μέχρι τα Εξάρχεια, συμφωνήσαμε να καλέσουμε τον Τύπο την επόμενη και να αναγγείλουμε ένα σύνθετο “πακέτο” από πεζοδρομήσεις και κίνητρα για κατοικία με ανάπτυξη άλλων, ήπιων παρεμβάσεων.
Ο Κουλουμπής ήταν έτοιμος να τα ανακοινώσει το ίδιο βράδυ, όταν έγινε ένα εντελώς αδικαιολόγητο “ντου” των MAT στην πλατεία. Κυριάρχησε την επόμενη μέρα στα μέσα ενημέρωσης, έγιναν καταστροφές, οπότε άντε μετά να βγεις και να μιλήσεις για επιστροφή κατοικίας και ήπιες παρεμβάσεις. Η επέμβαση στην πλατεία έγινε, διότι όπως μου εξήγησε αργότερα ο κ. Σταθάτος, υφιστάμενος του Νίκωνα Αρκουδέα (Ατικάρχη της ΕΛ.ΑΣ.), η αστυνομία χρειάζεται τα “πρεζάκια” και τα “βαποράκια” ως πηγές πληροφόρησης για τους αναρχικούς και άλλους. Δεν ρισκάρουμε να τους χάσουμε με πεζοδρομήσεις και αναπλάσεις !»

Εξάρχεια Real estate

«Τα Εξάρχεια θα γίνουν σαν την Πλάκα» («Ελευθεροτυπία», 18/6/93). Αυτό εξήγγειλε αποτελούμενο από μεγαλεπήβολα (μεσιτικά) σχέδια ο τότε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Βουλγαράκης, του οποίου δεν είχαμε ακόμη γνωρίσει τις επιδόσεις του ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, και κυρίως τις «νόμιμες και ηθικές» δουλείες του στις αγοραπωλησίες ακινήτων.
Το 1986 κάποιοι από τους «αγανακτισμένους» κατοίκους «χαιρέτισαν» την «πρωτοβουλία Κουλουμπή»  με ενθουσιασμό (και ίσως έβγαλαν απ’ την όλη διαδικασία σεβαστή υπεραξία) με αποτέλεσμα οι τιμές των ακινήτων να εκτιναχθούν  προς τα πάνω: «Ξύπνιοι επενδυτές κερδοσκόπησαν σε βάρος των κατοίκων στα Εξάρχεια» («Ελευθεροτυπία», 25/5/86). Στα μισά της δεκαετίας του ’90 που η μεταφορά των δικαστηρίων στην Ευελπίδων προκάλεσε «μεγάλη ζήτηση» στη περιοχή επαγγελματικής στέγης (σχετικά φθηνής) από εκατοντάδες νέους δικηγόρους «ανέβασε το ενδιαφέρον της αγοράς», ενώ διαβάσαμε αυτές τις μέρες ότι σημαντικός αριθμός επενδυτών ακινήτων ζητούσαν προς αγορά κτήρια και διαμερίσματα στη περιοχή για τη μετατροπή τους σε γραφεία επιχειρήσεων, μέσω ενός σχεδίου «ανάπλασης» που περιλαμβάνει τη φυσική συνέχεια του Κολωνακίου προς τα Εξάρχεια. Και δες πώς τα έφερε ο καιρός, να διαβάσουμε επίσης σε μια πρόσφατη ανακοίνωση της Κοινής Δράσης Αλληλεγγύης για τα Εξάρχεια ότι ο κ. Βουλγαράκης φέρεται ως ιδιοκτήτης παλαιάς πολυκατοικίας σε κεντρικό σημείο της συνοικίας – άρα και υποψήφιος να προσπορισθεί (ο ίδιος ή κάποια υπεράκτια;) τα κέρδη από την άνοδο των αξιών ακινήτων εάν η περιοχή «καθαρίσει» από «ενοχλητικά στοιχεία».
Όπως σ’ όλα τα χρηματιστήρια, έτσι κι εδώ, προϋπόθεση μιας καλής επένδυσης αποτελεί φυσικά η «εσωτερική πληροφόρηση».

1990-1994. Τι ΠΑΣΟΚ τι Ν.Δ. ξύλο πέφτει από παντού…

Στην αυγή της δεκαετίας του 1990 ο πλανήτης βίωσε τεράστιες ιστορικές αλλαγές με προεξέχουσα τη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ. Σε αυτή τη μικρή γειτονιά του πλανήτη που τη λένε Ελλάδα όμως, όπως ίσως γνωρίζετε οι παραδόσεις τιμούνται και ποτέ δε καταρρέουν. Γιορτάζοντας και τηρώντας τις παραδόσεις του έθνους, η «παραδοσιακή» καταστολή του Ελληνικού κράτους συνεχίστηκε με κάθε «επισημότητα». Οι επεμβάσεις του κράτους και κατά αυτή τη δεκαετία ήταν εξίσου σκληρές και διάχυτες. Τα Εξάρχεια δεν αποτελούν πλέον το «αποκλειστικό» πεδίο συγκρούσεων. Το 1989 γίνεται ένα «διάλλειμα» στη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και την ολιγόμηνη  οικουμενική κυβέρνηση του 1989, με τη ΝΔ να αναλαμβάνει την εξουσία υπό τη πρωθυπουργία του Κ. Μητσοτάκη. Η καταστολή διαχέεται όχι μόνο στον πολεοδομικό ιστό της Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις. Τέλη 1990 γίνονται εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων σε όλη την Ελλάδα. Η κυβέρνηση και εν συνεχεία το παρακράτος τρομοκρατεί τους καταληψίες, πότε με εισαγγελικές παραγγελίες για λήξη των καταλήψεων και επεμβάσεις της αστυνομίας που συλλαμβάνουν παιδιά 14 και 15 ετών για να «συνετίσει» τους αγωνιστές μαθητές, και όταν δεν φτάνει το «μακρύ χέρι του κράτους», φτάνει αυτό του παρακράτους με την επιστράτευση  παρακρατικών-φασιστικών συμμοριών που απειλούν, δέρνουν και τρομοκρατούν τις νύχτες τους καταληψίες μαθητές. Αποκορύφωμα η δολοφονία του καθηγητή Λυκείου Νίκου Τεμπονέρα στη Πάτρα από τους παρακρατικούς νεοδημοκράτες Μαραγκό, Καλαμπόκα, στις 9 Γενάρη του 1991. Στην εξέγερση που ακολούθησε με αφορμή τη δολοφονία τις δυο επόμενες μέρες στην Αθήνα μετά από πανελλαδικό συλλαλητήριο για τη δολοφονία το οποίο δέχτηκε επίθεση από εκατοντάδες ΜΑΤαδες, 5 άτομα εγκλωβίζονται και καίγονται ζωντανά στο κτήριο του «Κ. Μαρούση»  από φωτιά η οποία ξεκίνησε από δακρυγόνα που τα ΜΑΤ εκτόξευσαν μέσα στο κτήριο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κρατά 3 χρόνια και το βασικό της «έργο» είναι η άγρια καταστολή από τα ΜΑΤ όσων αγωνίζονται , «τιμώντας» την λιγοστή πια εργατική (και υποψήφια άνεργη) τάξη με άφθονο ξύλο. Από τους απεργούς της «Ολυμπιακής», μέχρι αυτούς της «ΕΑΣ», της «Πειραϊκής-Πατραϊκής», της «Πιρέλι», κλπ.
1994-2004. «σοσιαλιστική ανάπτυξη». Καταστολή με… στυλ κοινωνικό.
Τέλη του ’93 το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται στην εξουσία παρουσιάζοντας το «δημοκρατικό-σοσιαλιστικό» του προσωπείο για μια ακόμη φορά: Εισβολή στην ΑΣΟΕΕ, σύλληψη 52 αναρχικών και την καταδίκη τους σε 8 μήνες φυλάκιση τον Αύγουστο του ’94. Πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών έξω από το Πολυτεχνείο στις 17/11/1994 αφού προηγούμενα έγινε εισβολή σε τέσσερις καταλήψεις στέγης με συνολικό αριθμό συλλήψεων 96 ατόμων.

Το Χειμώνα του 1995 το άσυλο καταλύεται για δεύτερη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Με αφορμή τη πολυήμερη εξέγερση στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών, γίνεται κατάληψη στο Πολυτεχνείο από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους φυλακισμένους. Το κράτος με εντολή των Πασοκικών διαχειριστών του, άρουν το άσυλο και οι σιδηρόφραχτες ορδές των ΜΑΤ πανηγυρίζοντας  εισβάλουν στο χώρο του Πολυτεχνείου και συλλαμβάνουν 504 αναρχικούς.
Οι συλληφθέντες-αιχμάλωτοι στήνονται σε σειρές όπου κατά ομάδες οδηγούνται στις κλούβες έξω από τη κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, θυμίζοντας εικόνες από το γκέτο της Βαρσοβίας και το φόρτωμα των Εβραίων στα τραίνα προς το Άουσβιτς. Σημειολογική λεπτομέρεια: Ο «ένοπλος αγωνιστής» κατά της χούντας και υφυπουργός Δημοσίας Τάξης τότε, Σήφης Βαλυράκης είναι ο εμπνευστής της εισβολής όπως ο ίδιος επιβεβαίωσε σε μετέπειτα τηλεοπτική του συνέντευξη.
Η «σοσιαλιστική» καταστολή έχει ακόμη πολύ ξύλο να δώσει. Ενδεικτικά: Οι συγκρούσεις για τον ΑΣΕΠ που έγιναν πανελλαδικά το καλοκαίρι του ’95. Οι συγκρούσεις στη «θερμή» υποδοχή Κλίντον το 1999. Το Μάη του 2002 με πρωτοφανή αγριότητα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιτίθενται στο Λιμάνι του Πειραιά σε βάρος των απεργών ναυτεργατών. Τότε κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη χαρακτήριζαν τις κινητοποιήσεις ως «εκτροπή από τη νομιμότητα». Την ίδια χρονιά κτυπιούνται  αγρότες που προσπαθούν να φτάσουν στο μέγαρο Μαξίμου. Καταστολή από τα ΜΑΤ επίσης αγροτικών κινητοποιήσεων το 2002 με πλέον χαρακτηριστική την «επιχείρηση βουλκανιζατέρ» στη Θεσσαλία. Η βίαιη καταστολή της πορείας των συνταξιούχων έξω από το μέγαρο Μαξίμου,«το κοινωνικό πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ προς τη τρίτη ηλικία» σε όλη του τη «μεγαλοσύνη»! Παράλληλα, με την κατασταλτική τρομοκρατία, προχωρά και η λεηλασία των οικονομικών αποθεμάτων μέσω του «πάρτυ του χρηματιστηρίου» στο όνομα της ΠΑΣΟΚικής «ανάπτυξης», και η  εξαπάτηση του κόσμου. Η ουσιαστική ενίσχυση του νεοπλουτισμού μερίδας του κοινωνικού ιστού, ο καταναλωτισμός, η πλήρης εφαρμογή των κρατικών σχεδιασμών και η ενίσχυση των κεφαλαιούχων, τους οποίους υποτίθεται πως θα πολεμούσε όταν θα γινόταν κυβέρνηση, το 1981, δεν άφησαν και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψευδαισθήσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει κατά τη νέα περίοδο της πρωθυπουργίας Σημίτη και  της Πασοκικής διαχείρισης με αποκορύφωμα το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Το «δημοκρατικό έργο» του ΠΑΣΟΚ  σφραγίζεται με την ψήφιση του νόμου «για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας», γνωστού και ως «αντιτρομοκρατικού νόμου» που εισηγήθηκε ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης  Μ. Χρυσοχοϊδης.

2004- 2011. Και τα Εξάρχεια; «το αυτόνομο κράτος» βρυχάται…

Το 2004, η ΝΔ με τον Κώστα Καραμανλή έρχεται στην εξουσία (για τη τυπική εναλλαγή διαχείρισης  του κράτους).
Τα Εξάρχεια ξαναβρίσκουν τη «χαμένη αίγλη» τους στα πρωτοσέλιδα των αστικών ΜΜΕ με αφορμή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2007 και τον «στρατηγό άνεμο» Βύρων Πολύδωρα στην ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, ο οποίος θέλοντας να προσδώσει μια αρχαϊκή «αύρα» στα μαντρόσκυλα της ΕΛ.ΑΣ. τους ονομάζει χαϊδευτικά «πραίτορες». Ο Βύρων (γνωστός αρχαιολάτρης, διανοούμενος, και ποιητής) ομολογεί  σε μια στιγμή σπάνιας ειλικρινείας για πολιτικό, αυτό που όλος ο κόσμος ξέρει: «Μη χτυπάτε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί οπλοφορούν, είναι και αυτοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να απολέσουν τη ψυχραιμία των». Την «απώλεια ψυχραιμίας» την διαπιστώσαμε το Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του 15 ετών Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα.
«Ρητορεύοντας»  στη Βουλή ο Βύρων Πολύδωρας  χαρακτηρίζει επισήμως την περιοχή «άβατον» για την ΕΛ.ΑΣ. (27/4/07). Ένα μήνα μετά τα μεγάλα φοιτητικά συλλαλητήρια, η κυβέρνηση Καραμανλή, οι υπηρεσίες ασφαλείας και οι επικοινωνιακοί συνοδοιπόροι τους (ΜΜΕ) ετοιμάζονται κατά τα φαινόμενα να πάρουν τη ρεβάνς για τον ξεσηκωμό των φοιτητών το ίδιο έτος. Εφημερίδες και κανάλια δεν άργησαν να εντοπίσουν την εστία του «κακού» των φοιτητικών συγκρούσεων για το άρθρο 16, στα οικοδομικά τετράγωνα μεταξύ Σόλωνος και Στρέφη:  Για «κράτος των Εξαρχείων» μιλά η «Espresso» (30/4/), «300 “αναρχοληστές” των Εξαρχείων» βλέπει η «Καθημερινή» (29/4/), «μετατροπή ολόκληρων περιοχών της πρωτεύουσας σε ανοχύρωτες γειτονιές» διαπιστώνει ο Πρετεντέρης στο «Βήμα» (29/4/), «”ανεξάρτητο κράτος” από τους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων» ανακαλύπτει, τέλος, το «Πρώτο Θέμα» (29/4/), εξηγώντας πως: «αστυνομικοί μιλάνε πλέον ανοιχτά για αναβίωση της προ του 1990 ανεξέλεγκτης κατάστασης». Το «αυτόνομο κράτος των Εξαρχείων» για μια ακόμη φορά, «απειλεί» να «καταλάβει την επικράτεια και να καταλύσει το κράτος». Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται οι περιγραφές των σχεδίων της ΕΛ.ΑΣ. Παρά τις διαφωνίες τους όσον αφορά την επιχειρησιακή ονομασία της επερχόμενης εκκαθάρισης («Τρίαινα», «Εξάρχεια» ή κάτι άλλο), τα ρεπορτάζ διακρίνονται κι εδώ από ενιαία ορολογία: «εισβολή» των ΜΑΤ στους «θυλάκους» της αναρχίας» («Ελ. Τύπος», 27/4), «εισβολή μακράς διαρκείας» στα Εξάρχεια» («Espresso», 29/4), «κατάλυση του “αβάτου” της πλατείας» («Βήμα», 29/4). Όπως ακριβώς αρμόζει, δηλαδή, σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον μιας εδαφικά καθορισμένης, κυρίαρχης επικράτειας. Το σχέδιο της «εισβολής», όπως αναλύεται στον φιλοκυβερνητικό «Ελεύθερο Τύπο» (27/4), αποτελεί άλλωστε αντιγραφή των κλασικών «μπλόκων» της Κατοχής: «Οι έφοδοι θα εκδηλωθούν μέσω των τριών βασικών οδών που καταλήγουν στην ομώνυμη πλατεία, προκειμένου να συμπιεστούν οι θαμώνες προς το κέντρο και να ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις».

Πρόλογος αντί επίλογου

Το παραπάνω κείμενο προσπαθεί να πληροφορήσει τον αναγνώστη μέσα από μια ιστορική αναδρομή. Εστιάζει λίγο παραπάνω στη δεκαετία του 1980-90 την οποία θεωρούμε σημαντική για τις μετέπειτα εξελίξεις, στις μεθόδους καταστολής του κράτους, που με οδηγό τα Εξάρχεια ασκήθηκαν όχι μόνο στον αστικό χώρο της Αθήνας, αλλά και των άλλων τριών μεγάλων αστικών κέντρων (Θεσ/νίκη-Πάτρα-Ηράκλειο), οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Τα Εξάρχεια και οι κάτοικοι του έχουν αποδείξει ότι όχι μόνο δεν υποτάσσονται στην επί 40 σχεδόν χρόνια μόνιμη καταστολή, αλλά συνεχίζουν δυναμικά να δημιουργούν μικρές «νησίδες ελευθερίας» όπως παράδειγμα το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο στη Ναυαρίνου, τα κοινωνικά-πολιτικά και αλληλέγγυα στέκια, τα εναλλακτικά καταστήματα-συλλογικότητες που βρίσκονται στη περιοχή κλπ. επιμένοντας ενάντια στη βαρβαρότητα του κράτους όχι μόνο να υπάρχουν αλλά να αντιστέκονται. Γιατί είναι ένα «ζωντανό» κομμάτι (ίσως το πιο ζωντανό) του πολεοδομικού ιστού της Αθήνας. Και όπου υπάρχει ζωή: «ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία».

[Το κείμενο γράφτηκε αρχικά το 2011 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις. Εξακολουθεί όμως να είναι επίκαιρο μέσα από την ίδια την Ιστορία. Για τη συγγραφή του χρησιμοποιήθηκαν εκτενή αποσπάσματα από:
Άρθρο της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός: ΕΞΑΡΧΕΙΑ 1984-2007. Η ιστορία ενός ψευδοκράτους
http://archive.enet.gr/online/online_print?id=42797740
Εξάρχεια reloaded… Η καταστολή ως έργο τέχνης (αντιεξουσιαστική περιοδική έκδοση Black Out. Θεσσαλονίκη 2007, τεύχος#9)
Το ΠΑΣΟΚ είναι πάλι εδώ! (Ε. από συλλογικότητα anarchypress και Συσπείρωση Αναρχικών. 23/10/09) http://www.anarchypress.gr/]

Όλα τα τελευταία χρόνια η ΠΕΝΕΝ καταβάλλει μία τεράστια προσπάθεια στα συσσωρευμένα και οξυμένα Ναυτεργατικά προβλήματα (εργασιακά – ΣΣΕ – κοινωνικοασφαλιστικά – καταστρατήγηση δικαιωμάτων – συνθήκες διαβίωσης και ασφάλεια στα πλοία) να εφαρμόσει ένα νέο μοντέλο στις σχέσεις της με τον κλάδο και όλους τους Ναυτεργάτες,

Μία γραμμή η οποία είναι από τη μία ανεξάρτητη από κυβέρνηση – εφοπλιστές – εργοδοτικό συνδικαλισμό αλλά και κομματικές κηδεμονεύσεις, που έχει στο επίκεντρο τα Ναυτεργατικά ζητήματα, τους υπαίτιους για αυτά και την ανάγκη ενωτικής δράσης και οργανωμένου αγώνα πάνω στα οποία πρέπει να οικοδομηθεί μία νέα συσπείρωση των Ναυτεργατών για να αποκρουστεί με επιτυχία η συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης – εφοπλιστών και να γίνουν βήματα με χειροπιαστά αποτελέσματα στα αναφερόμενα προβλήματα.

Αυτή η προσπάθειά μας βλέπουμε με ικανοποίηση ότι αποδίδει καρπούς, αρχίζει και παράγει τα πρώτα θετικά αποτελέσματα!

Ενδείξεις για αυτό έχουμε πολλές:

– Καταρχήν την συσπείρωση, την αγωνιστικότητα και την συμμετοχή του κλάδου μας στις διάφορες διεκδικήσεις, η οποία έχει ανέβει στο κατακόρυφο!

– Την ενίσχυση με δεκάδες νέα μέλη που εντάσσονται στην ΠΕΝΕΝ για να αποτελέσουν το νέο οργανωμένο δυναμικό της Ένωσής μας.

– Την ένταξη σε αυτήν πολλών νέων σε ηλικία Ναυτεργατών του κλάδου μας οι οποίοι συστρατεύονται μέσα από τις γραμμές της Ένωσής μας και ανανεώνουν συνεχώς την οργανωμένη βάση του ιστορικού μας Σωματείου.

– Την συμμετοχή, την συστηματική παρακολούθηση από πολλές χιλιάδες Ναυτεργάτες της δράσης της Ένωσής μας μέσα από τα δικά της διαδικτυακά ΜΜΕ.

– Τα θετικά σχόλια που «εισπράττουμε» καθημερινά από εκατοντάδες Ναυτεργάτες άλλων ειδικοτήτων (περιλαμβανομένων και συνταξιούχων) που εκφράζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εκτίμησή τους στην γραμμή μας για τα Ναυτεργατικά και εργατικά προβλήματα και κυρίως την δράση και τους αγώνες μας!

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι σημειώνεται μία μεταβολή σε ένα σημαντικό κομμάτι που Ναυτεργατικού μας κόσμου που επανακτά την εμπιστοσύνη στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα έχοντας ως σημείο αναφοράς την ΠΕΝΕΝ.

Το γεγονός αυτό μας ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια έτσι ώστε η ΠΕΝΕΝ να αποτελέσει στο ναυτεργατικό σ.κ όχι μόνο ένα εξαιρετικό παράδειγμα των σχέσεων που οικοδομεί με τους Ναυτεργάτες, αλλά πρωτίστως να εξασφαλίσει αυτή την ευρύτερη συμμετοχή και να μετατραπεί αυτή σε μία πιο ισχυρή, πιο μαχητική – ταξική δύναμη, σε έναν νέο πόλο συσπείρωσης, οργάνωσης, διεκδίκησης, αλληλεγγύης και μαζικού αγώνα για την υπεράσπιση των Ναυτεργατικών και εργατικών δικαιωμάτων!

Σημειώνουμε ότι από τις αρχές του Ιούλη έως σήμερα η ΠΕΝΕΝ έχει πραγματοποιήσει αυτοτελώς 17 οργανωμένες δράσεις και παρεμβάσεις σε Ελευσίνα, Κερατσίνι, Ραφήνα, Λαύριο, Χαλκίδα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά…

Σε αυτή την πρωτοπόρα δράση μας είχαμε σημαντικά και θετικά αποτελέσματα όχι μόνο για τον κλάδο αλλά για όλους τους Ναυτεργάτες.

Σημειώνουμε επίσης ότι σε αυτές δεν ζητήσαμε και δεν πήραμε από την ΠΝΟ ούτε μισό ευρώ!!!

Με άλλα λόγια χτίζουμε μέρα την μέρα μία πανίσχυρη μαζική ΠΕΝΕΝ που εμπιστεύονται οι Ναυτεργάτες και φοβούνται εφοπλιστές – κράτος – κυβέρνηση!!!

το άταφο νεκρό σώμα της Μαρίας στη νησίδα του Έβρου

Τι δυσκολία έχει να σωθούν άνθρωποι;*

Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν καταιγιστικά γεγονότα, τα οποία έχουν να κάνουν με τους πρόσφυγες που είτε έρχονται είτε ζουν ανάμεσα μας, τα οποία πλέον, ούτε και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοήσει. Τα παραθέτουμε ένα ένα:

– Η 5χρονη Μαρία πεθαίνει από τσίμπημα σκορπιού, αφού η οικογένεια της βρίσκεται εγκλωβισμένη σε νησίδα, ανατολικά του οικισμού Κισσάρι, στον Έβρο. Το παιδί παραμένει ακόμα άταφο. Σκορπιός τσιμπάει και την 9χρονη αδελφή της που ανεβάζει ψηλό πυρετό. Πρόκειται για την ίδια νησίδα στην οποία είχαν μεταφέρει τους πρόσφυγες οι ελληνικές αρχές στα μέσα Ιουλίου και από την οποία τους είχαν επαναπροωθήσει στην τουρκική όχθη του Έβρου, στα τέλη Ιουλίου. Όμως αυτή τη φορά η ΕΛΑΣ ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για …ελληνικό έδαφος και καλεί τους Τούρκους να διασώσουν τους πρόσφυγες!

– Δεκάδες πρόσφυγες αγνοούνται μετά από ναυάγιο πλοίου το οποίο μετέφερε πρόσφυγες από την Τουρκία απευθείας στην Ιταλία, επειδή πλέον οι πρόσφυγες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα τους επαναπροωθεί στην Τουρκία μόλις φτάσουν σε ελληνικό έδαφος. Το ελληνικό λιμενικό διαρρηγνύει τα ιμάτια του ότι τους ψάχνει, αλλά …δυστυχώς δεν μπορεί να τους βρει! Ε βέβαια, πώς μπορείς να τους βρεις όταν πας να τους σώσεις μέρες μετά το ναυάγιο κι ενώ γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή ότι το πλοίο βουλιάζει;

– Μαρτυρία πρόσφυγα αναφέρει ότι η ελληνική ακτοφυλακή πέταξε πρόσφυγες στη θάλασσα δεμένους με …χειροπέδες. Καθαρή απόπειρα δολοφονίας δηλαδή…

– Αστυνομικός …πυροβολεί με “προειδοποιητικές” βολές μετανάστες στην προσπάθεια του να τους συλλάβει. Το έγκλημα τους; ότι δεν είχαν χαρτιά!

Πρόκειται για κυβέρνηση ακροδεξιών δολοφόνων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν τα μισαλλόδοξα αντανακλαστικά των ρατσιστικών ακροατηρίων

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι ταξικά μας αδέλφια. Ζούμε κι εργαζόμαστε μαζί, μοιραζόμαστε την αγωνία μας για το πως θα ανταπεξέλθουμε στην ακρίβεια και την καταστολή, διεκδικούμε όλοι/ες μαζί ένα καλύτερο αύριο.

Είναι χρέος μας να σταματήσουμε αυτές τις απάνθρωπες πολιτικές με κάθε τρόπο.

* ερώτηση που απηύθυνε 28χρονη προσφύγισσα από τη Συρία που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη νησίδα του Έβρου

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Πηγή: kar.org.gr

«Όχι από COVID αλλά με COVID» : συγκάλυψη εγκληματικών ευθυνών

Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, 10/8/22

Ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο μόλις κυριάρχησε η παραλλαγή «Ο» η κυβέρνηση και το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο που στηρίζει τις επιλογές της προετοίμαζαν το έδαφος για εγκατάλειψη ακόμα και στα λόγια κάθε μέριμνας για την προστασία του λαού από την πανδημία. Το αφήγημα «η πανδημία πλέον γίνεται ενδημία», «ο ιός έμαθε να μην σκοτώνει», «πρέπει να συνυπάρξουμε» κλπ απλούστατα σήμαινε την επισημοποίηση της πλήρους αδιαφορίας για την μοίρα των ηλικιωμένων, των ευπαθών ομάδων – αλλά και ολόκληρου του πληθυσμού (λόγω συνδρόμου long covid). Και μάλιστα με απόλυτα ταξικό κυνισμό καθώς είναι πλέον και βιβλιογραφικά τεκμηριωμένο πως παγκοσμίως οι θάνατοι αφορούν κυρίως τα φτωχότερα στρώματα, κάτι που ζήσαμε σε όλο του το μεγαλείο στην χώρα μας βλέποντας διάφορους VIPs να έχουν προνομιακή μεταχείριση στην περίθαλψη μέσω των ίδιων Καθηγητών που εφευρίσκουν την κάθε αντιεπιστημονική αρλούμπα για να δικαιολογούν θανατηφόρες κυβερνητικές επιλογές. Γίνεται επίσημη και κυνική κυβερνητική και (ψευδο) «επιστημονική» ιδεολογία η υποταγή στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που απαιτούν αδιατάραχτη καπιταλιστική οικονομική «κανονικότητα» από την μία και περικοπή δαπανών για την περίθαλψη των φτωχών από την άλλη – χαρακτηριστική όσον αφορά το δεύτερο είναι η πρόσφατη εξωφρενική κυβερνητική απόφαση να ΜΗΝ επανακατασκευαστεί (λόγω «έλλειψης πόρων») η Πνευμονολογική Πτέρυγα του νοσοκομείου «Παπανικολάου» στην Θεσσαλονίκη που είχε υποστεί ζημιές από πυρκαγιά. Το κυβερνητικό αφήγημα ταυτίζεται πλέον με το ακριβώς ίδιο αφήγημα των ακροδεξιών ανορθολογιστών αρνητών του ιού.

Τα παραπάνω έσπευσε να τα επισημοποιήσει πριν λίγες μέρες ο ίδιος ο υπουργός Υγείας κ. Πλεύρης ανακοινώνοντας (πριν καν πάρει σχετική θέση ακόμα και ο ίδιος ο ΕΟΔΥ) την αλλαγή στον τρόπο καταγραφής των απωλειών με παραβίαση της σχετικής οδηγίας του WHO (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας). Με άλλα λόγια όποιος πεθαίνει από κορονοϊό αλλά έχει και χρόνιο νόσημα (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων και γενικά των ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες) θα λέμε πως πέθανε από άλλο νόσημα και όχι από κορονοϊό για να κουκουλώσουμε με αυτήν την μακάβρια αλχημεία τον τεράστιο αριθμό θανάτων της πανδημίας στην χώρα μας ξεπλένοντας έτσι τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες για την υπερβάλλουσα θνησιμότητα. Λεπτομέρεια γελοιότητας εδώ είναι πως αυτά τα λέει ο ίδιος κ. Πλεύρης που ταυτόχρονα εμμένει στο απαράδεκτο μέτρο των αναστολών εργασίας λέγοντας πως δήθεν οι μη εμβολιασμένοι υγειονομικοί είναι «ντροπή για την ιατρική επιστήμη» – έχει μάλλον πολύ επιλεκτικές ντροπές αυτή η τάχα «επιστήμη» που υπηρετούν οι υπουργοί και οι Καθηγηταί της πρωθυπουργικής Αυλής, όταν την καταντούν παλλακίδα της εξουσίας δεν ντρέπεται καθόλου.

Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι υποτακτικοί τους είναι πολύ βαθιά γελασμένοι αν νομίζουν πως με τέτοια καταγέλαστα τεχνάσματα θα συγκαλύψουν τις εγκληματικές ευθύνες μιας ολόκληρης πολιτικής θανατηφόρας για τον λαό και ευνοϊκής για τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Ακόμα κι αν σιωπούν οι «αντιπολιτευόμενες» αστικές κοινοβουλευτικές ηγεσίες το υγειονομικό κίνημα είναι ΕΔΩ, θα συνεχίζει να αγωνίζεται για την Υγεία του Λαού και θα συνεχίσει να αποκαλύπτει τα εγκλήματα και τα κουκουλώματα.

Τέλος κάποιοι/ες Αξιότιμοι/ες Καθηταί/τριες που δεν συναινούν μεν, σιωπούν όμως δε ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους πως σε τόσο κρίσιμα θέματα η σιωπή είναι συνενοχή.