Του Πάνου Κοσμά

Αν το αντιπολεμικό κίνημα κλιμάκωνε και μαζικοποιούσε την παρέμβασή στον δρόμο, όπως θα αντιστοιχούσε στην κλίμακα της «πρόκλησης» που αποτελεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, ποιο βασικό αίτημα θα έπρεπε να γράφει στις σημαίες του 6 μήνες ύστερα από το ξέσπασμά του; Να σταματήσει άμεσα ο πόλεμος; Να συνεχιστεί μέχρι τη «δικαίωση της Ουκρανίας και την απελευθέρωση όλων των εδαφών της»; Να συνεχιστεί μέχρι να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι της ρωσικής «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης»; Τι λέμε τώρα για τον πόλεμο, είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής θέσης για τον χαρακτήρα του πολέμου: αν είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος, «βρόμικος» όπως όλοι με αυτόν τον χαρακτήρα, πρέπει να κινητοποιηθούμε για να σταματήσει άμεσα. Αν είναι δίκαιος από τη μία είτε από την άλλη πλευρά των δυνάμεων που αντιπαρατίθενται, τότε πρέπει να συστρατευτούμε με αυτή την πλευρά και να κινητοποιηθούμε για να ευοδωθούν οι στόχοι της. Σε αυτή την περίπτωση, η απαίτηση να σταματήσει ο πόλεμος πριν εκπληρωθούν οι «δίκαιοι» στόχοι της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», θα ήταν πράγματι λιποψυχία, δειλία και πάνω απ’ όλα προδοσία.

Έχοντας εξαρχής πάρει την πολιτική θέση ότι ο πόλεμος αυτός είναι ιμπεριαλιστικός, απαντούμε ανάλογα και στο βασικό ζήτημα της συνέχισής του και της μετατροπής του σε πόλεμο μεγάλης διάρκειας, σε οιονεί «διαρκή πόλεμο», όπως αυτοί που ξέσπασαν τις προηγούμενες δεκαετίες στην περιφέρεια του συστήματος (Ιράκ, Συρία, Λιβύη): Να σταματήσει άμεσα αυτός ο «βρόμικος» πόλεμος! Το σταμάτημά του δεν θα αποτελεί θρίαμβο της δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις, θα είναι όμως, παρ’ όλα αυτά, η λύση με τις λιγότερες απώλειες για όλα όσα εκπροσωπεί η διεθνιστική Αριστερά, δηλαδή για τα συμφέροντα των καταπιεσμένων και την ιστορική προοπτική της χειραφέτησής τους, σε Ουκρανία, Δύση και Ανατολή.

Γιατί ο πόλεμος διαρκεί τόσο πολύ;

Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, με προσήκουσα αφέλεια, πως συνεχίζεται επειδή ο ουκρανικός λαός μάχεται με ηρωισμό και αυταπάρνηση απέναντι στον στρατιωτικά υπέρτερο εισβολέα. Μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο θα γράφουν στο μέλλον τα σχολικά βιβλία της Ουκρανίας, δίπλα στις σελίδες για τις ένδοξες νίκες των ορδών του Μπαντέρα, του Δεξιού Τομέα και του Τάγματος Αζόφ, των μεγάλων ηρώων του ουκρανικού ναζισμού. Και δεν χρειάζεται καν να υποθέσουμε, γιατί συμβαίνει ήδη: αυτά προπαγανδίζουν τα «στρατευμένα» Μέσα του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Θα μπορούσε, παίρνοντας τη συμμετρικά αντίθετη τοποθέτηση, να απαντήσει κανείς, με αντίστοιχη προσήκουσα αφέλεια, ότι ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι να απελευθερωθεί στο σύνολό του το Ντονμπάς και έτσι να ολοκληρωθεί με επιτυχία η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας.

Η αλήθεια είναι πολύ μακριά από όλα αυτά. Ο πόλεμος συνεχίζεται γιατί:

• Η ιμπεριαλιστική Δύση έχει επενδύσει πολύ γεωπολιτικό και οικονομικό «κεφάλαιο» στον στόχο της «καθαρής ήττας» της Ρωσίας και η κατάσταση πόρρω απέχει απ’ αυτό. Ωστόσο, η καθαρή της εμπλοκή στον πόλεμο και στην άμεση καθοδήγησή του έχει ένα όριο: το σημείο πέραν του οποίου η Ρωσία θα εξαναγκαστεί να επιστρατεύσει τα πυρηνικά…

• Η ιμπεριαλιστική κλίκα περί τον Ζελένσκι που κυβερνά στην Ουκρανία είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη δυτική βοήθεια και άρα έχει μικρό βαθμό αυτονομίας στη διαπραγμάτευση μιας εκεχειρίας. Εξάλλου, είναι πολύ δύσκολο να σταθεί σε ένα μεταπολεμικό τοπίο αν προσυπογράψει την ουσιαστική απώλεια των περιοχών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας.

• Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ύστερα από τη στρατιωτική αποτυχία στην πρώτη φάση του πολέμου, καταγράφει νίκες επί του πεδίου, και ενθαρρύνεται από το γεγονός ότι προκαλεί συγκριτικά περισσότερη φθορά απ’ αυτή που υφίσταται.

• Ο πόλεμος, προϊόν του γεωπολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα της Δύσης και της Ανατολής, οξύνει και εμβαθύνει αυτόν τον ανταγωνισμό, παράγει νέα «επεισόδια» και «εκκρεμότητες» (βλέπε Ταϊβάν, ενεργειακός ανταγωνισμός κ.λπ.), εντείνοντας τον εξαρχής πλανητικό χαρακτήρα των διακυβεύσεων του πολέμου.

• Γιατί ο Πούτιν έχει πιάσει για τα καλά την Ευρώπη στο ενεργειακό δόκανο και λογαριάζει να την πιέσει ασφυκτικά δημιουργώντας μια ενεργειακή κόλαση στην Ευρώπη τον επόμενο χειμώνα και ελπίζοντας έτσι να προκαλέσει συνθήκες πολιτικής αστάθειας ή και αστάθειας στον γεωπολιτικό προσανατολισμό βασικών ευρωπαϊκών δυνάμεων (πρώτα και κύρια της Γερμανίας).

Σε τέτοιες συνθήκες, ο πόλεμος στην Ουκρανία εξελίσσεται σε ιδιότυπο «διαρκές πολεμικό επεισόδιο» του ακήρυκτου τρίτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου που δεν διαφαίνεται τρόπος για να τελειώσει! Ένας βρόμικος πόλεμος, μια ανοιχτή πληγή, από την οποία αιμορραγεί το αίμα του Ουκρανικού λαού από το Κίεβο ως το Ντονμπάς, αλλά και τα δικαιώματα και κατακτήσεις όλων των λαών, σε Ανατολή, Δύση και παγκόσμιο Νότο,

Ποιος μιλάει στο αυτί του Ζελένσκι;

Όσοι, μέσα στην Αριστερά, αποτόλμησαν συγκρίσεις και ανακάλυψαν αναλογίες ανάμεσα στον Ζελένσκι και τον… Χο Τσι Μινχ και τον Τετ, θα πρέπει τώρα να ντρέπονται αν μη τι άλλο για το μέγεθος της πολιτικής τους αφέλειας. Ο Ζελένσκι υπόσχεται συνέχιση του πολέμου… για πάντα, θέτοντας ως όρο για τον τερματισμό του την «ανάκτηση», με πολεμικά μέσα εννοείται, όλων των κατειλημμένων ουκρανικών εδαφών, ακόμη και της Κριμαίας.¹ Αυτό ισοδυναμεί με την «καθαρή ήττα» της Ρωσίας που αποτελεί στόχο των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, των πιο πολεμοχαρών ηγητόρων του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Αυτός ο στόχος ωστόσο είναι κοινό μυστικό ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά με αναβάθμιση της πολεμικής εμπλοκής της Δύσης σε τέτοια κλίμακα που θα φέρει την ανθρωπότητα στο όριο του πυρηνικού αφανισμού. Αφού όμως ένας νέος στόχος δεν μπορεί να περιγραφεί και να διακηρυχθεί, για τους λόγους που προαναφέραμε, εξακολουθεί να ισχύει και να διακηρύσσεται ο παλιός…

Ο Μπάιντεν και ο Τζόνσον (και τώρα οι αντικαταστάτες του) είναι οι υποβολείς στο αυτί του Ζελένσκι. Αυτοί γράφουν το κείμενο με το «σενάριο» που ο Ζελένσκι εκφωνεί επί σκηνής. Η ιμπεριαλιστική κλίκα του Ζελένσκι έχει ασφαλώς τα δικά της συμφέροντα και μάχεται γι’ αυτά – δεν είναι απλά «τσιράκια» της Δύσης. Είναι όμως απελπιστικά εξαρτημένοι από τη δυτική «αλληλεγγύη». Μάλιστα, τόσο πιο εξαρτημένοι όσο ο πόλεμος συνεχίζεται, αφού ο αρχικός ενθουσιασμός εξαφανίζεται και η φθορά του πολέμου φέρνει τα μετάπτωση από τον ενθουσιασμό στην παθητικότητα και προκαλεί εντάσεις

Ο άλλος «υποβολέας», η Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιάζει να μη συμφωνεί σε ουσιώδεις «λεπτομέρειες» του «σεναρίου». Μάλιστα, όσο πλησιάζει ο σκληρός χειμώνας της ενεργειακής ανεπάρκειας μοιάζει πολύ πιθανό να εμφανιστούν πολλές παραλλαγές του βασικού σεναρίου – που «οφείλει» να είναι βασικά «αλληλέγγυο». Ιδού η γερμανική παραλλαγή, διά στόματος της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών κ. Μπέρμποκ που δήλωση πρόσφατα

«Δεν γνωρίζουμε αν η Ουκρανία θα κερδίσει τον πόλεμο. Η πραγματικότητα είναι σκληρή»… Φαίνεται όμως ότι και στο ουκρανικό σύστημα εξουσίας υπάρχουν ρωγμές. Πέραν του ότι ο Ζελένσκι «καρατομεί» διαρκώς κεντρικά στελέχη του συστήματος εξουσίας και του στρατού, ο γενικός γραμματέας της ουκρανικής προεδρίας δήλωσε στις 10 Αυγούστου ότι η Ουκρανία «πρέπει να τελειώσει τον πόλεμο με τη Ρωσία πριν έρθει ο χειμώνας» και συγκεκριμένα «περί τα τέλη του φθινοπώρου». Όποιος θέλει το πιστεύει ότι μέχρι τότε θα «ανακτηθεί» στρατιωτικά μέχρι και η Κριμαία… Ο Πούτιν πάντως μάλλον δεν θα ήθελε να χάσει την ευκαιρία να δει το πλήρες ανάπτυγμα των συνεπειών της ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη τον επερχόμενο χειμώνα…

Ποιος είναι τελικά το ζητούμενο; Ούτε η αυτοδιάθεση της Ουκρανίας ούτε η αυτοδιάθεση του Ντονμπάς και της Κριμαίας, αλλά η αναδιαπραγμάτευση των διεθνών συσχετισμών από τα αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα με όλα τα μέσα, περιλαμβανόμενων και των πολεμικών. Όπως εύγλωττα δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ μιλώντας στις 27 Αυγούστου στο 5ο Παγκόσμιο Φόρουμ Νέων Διπλωματών, βαδίζουμε στο τέλος της μονοκρατορίας των ΗΠΑ και στην ανάδυση ενός πολυπολικού κόσμου με πολλά και ισχυρά κέντρα εξουσίας. Ωστόσο, όποιος/α επενδύσει στην Κίνα και τη Ρωσία σαν δυνάμεις «εκδημοκρατισμού» των διεθνών σχέσεων, δεν θα ήταν λιγότερο αφελής από αυτόν/ήν που θα παρομοίαζε τον Ζελένσκι με τον Χο Τσι Μινχ…

Οι Εχθροί μας

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να επιβάλλει ένα καθεστώς πολιτικού αυταρχισμού πρωτόγνωρου για τα χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Μερικά μόνο δείγματα των επιθέσεων αποτελούν: ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη με την κατάργηση του 8ωρου και την απαγόρευση της απεργίας, οι συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας στις διαδηλώσεις, η επιβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας και η συνολική επίθεση στη δημόσια παιδεία για την περαιτέρω υποβάθμιση της. Ούτε καν για τη δημόσια υγεία δεν ενδιαφέρθηκε αυτή η κυβέρνηση όπου προχώρησε σε απολύσεις αντί για προσλήψεις εν μέσω πανδημίας, φέρνοντας την Ελλάδα στις υψηλότερες θέσεις παγκοσμίως σε ποσοστό θανάτων!

Προσλαμβάνουν μόνο αστυνομικούς και παπάδες και αφήνουν το υπόλοιπο Δημόσιο υποστελεχωμένο να καταρρέει προκειμένου να εκχωρείται στο ιδιωτικό κεφάλαιο για εκμετάλλευση, με το περιβάλλον να καταστρέφεται από τσιμεντοποίηση, πυρκαγιές, ανεμογεννήτριες και άλλα τέτοια, που φέρνουν ανάπτυξη στα κέρδη των λίγων και ανυπολόγιστη καταστροφή για τον πλανήτη.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατώντας στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, εντείνει το καθεστώς ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας που εγκαθιδρύθηκε στην περίοδο των Mνημονίων. Η ακρίβεια, ειδικά των ειδών πρώτης ανάγκης που καταναλώνουν τα λαϊκά στρώματα και είχε ξεκινήσει πριν το πόλεμο στην Ουκρανία, συνιστά μια συνεχή λεηλασία των εργατικών εισοδημάτων. Η κυβέρνηση προστατεύει τα υπερκέρδη που συσσωρεύουν οι μεγάλες εταιρίες, μας κοροϊδεύουν στα μούτρα με ελεημοσύνες τύπου tourism4all και vouchers.gov, ενώ η αντιπολίτευση δεν διεκδικεί διατίμηση στις τιμές ή κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ούτε οργανώνει αγώνες.

Η “νόμιμη” παρακολούθηση των τηλεφώνων του Ανδρουλάκη, δημοσιογράφων κ.α. έγινε με το πλαίσιο παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών που συνδιαμορφώθηκε από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Σύριζα με τις οδηγίες της ΕΕ. Τα πυκνά αυτά δίκτυα παρακολουθήσεων στρέφονται πρώτα κατά αγωνιστών, συνδικάτων και της Αριστεράς, όπως αποκαλύπτουν και οι καταγγελίες του σωματείου της ΠΕΝΕΝ και του ΚΚΕ, αλλά επεκτείνονται και σε εκπροσώπους του συστήματος, όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους και μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων.

Την ίδια ώρα, κλιμακώνεται ο πόλεμος ενάντια στους πρόσφυγες με 100άδες επαναπροωθήσεις, άγνωστο αριθμό νεκρών με την υποστήριξη της ΕΕ – FRONTEX, ενώ κλιμακώνεται με τον πιο αντιδραστικό τρόπο ο θεσμικός ρατσισμός (και ενάντια σε γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ).

Η Ελλάδα έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ – (με έμμεση εμπλοκή της Ελλάδας στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία) και επιδιωκόμενα ανταλλάγματα στο πεδίο του επικίνδυνου ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού για τις εξορύξεις στην ΝΑ Μεσόγειο. Η κούρσα των εξοπλισμών με την αγορά πανάκριβων όπλων από Γαλλία και ΗΠΑ, φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα πολέμου με την Τουρκία!

Εμείς

Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύεται ότι οι συλλογικοί αγώνες δεν σταματούν ούτε το καλοκαίρι, ούτε και τις πιο δύσκολες συγκυρίες. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Μαλαματίνα, την e–food, τον ΟΑΣΘ, σε χώρους της εστίασης και του τουρισμού δείχνουν την διάθεση για «αληθινή» αντιπαράθεση με τις αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης – εργοδοτών. Οι αγώνες αυτοί έρχονται σαν συνέχεια μεγάλων κλαδικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου χειμώνα στην Cosco, στους εκπαιδευτικούς, πάλι στην e–food, στους ναυτεργάτες και αλλού.

Από τη διαδήλωση στη ΔΕΘ το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς πρέπει να ενισχύσουν την προσπάθεια για οργάνωση και συντονισμό των αγώνων.

Στη διαδήλωση αυτή είναι αναγκαίο να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή για να δυναμώσουμε το ποτάμι αντίστασης σ’ αυτήν την Κυβέρνηση, που πρέπει να πέσει με πάταγο! Με τους αγώνες μας θα τα καταφέρουμε!

Ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές και τα κέρδη του κεφαλαίου!

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Συγκέντρωση στις 6:00μμ στην Καμάρα

Πολ. Οργ. “Κόκκινο Νήμα”

• Του Στέλιου Φαζάκη

Η πρώτη δίκη των ναζί της Χρυσής Αυγής ολοκληρώθηκε τον Οκτώβρη του 2020 με την απαγόρευση λειτουργίας του ναζιστικού κόμματος -που χαρακτηρίστηκε εγκληματική οργάνωση- και την καταδίκη των περισσότερων κατηγορουμένων για συμμετοχή σε αυτή, ενώ βαρύτερες ήταν οι ποινές σε όσους ήταν στη διεύθυνση της οργάνωσης. Για τα θύματα και τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής ο δικαστικός αγώνας ήταν ένας άθλος και σε μεγάλο βαθμό δικαιώθηκε. Υπήρξαν όμως εγκλήματα που παραγράφτηκαν λόγω χρονικής παρέλευσης, άλλα που υποβαθμίστηκαν και άλλα πολλά που δεν έφτασαν ποτέ στο δικαστήριο.

Από τον Ιούνιο του 2022 έχει ξεκινήσει η δίκη σε δεύτερο βαθμό στο Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών. Πρόκειται ουσιαστικά για μια νέα δίκη, από την αρχή, και χρειάζεται πάλι η επαγρύπνηση του κινήματος και η στήριξη των θυμάτων και των δικηγόρων που δίνουν τη δικαστική μάχη. Ήδη, την ημέρα της έναρξης στις 15 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση στο Εφετείο, δηλώνοντας τη συνέχιση του αγώνα μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα.
Χρειάζεται διαρκής προσοχή για τυχόν παρεμβάσεις από την κυβέρνηση της ΝΔ, που προστάτεψε στο παρελθόν τους φασίστες και διατηρεί μαζί τους μεγάλες «συγγένειες» και «συμπάθειες». Υπήρχαν και θα υπάρχουν πιέσεις για να πέσουν οι χρυσαυγίτες στα «μαλακά». Ένα παράδειγμα είναι ότι ακόμα και αυτή τη στιγμή αφήνουν τον Κασιδιάρη να βγάζει διαγγέλματα ρατσιστικού μίσους και να απειλεί μέσα από τη φυλακή, ενώ διαβεβαίωναν ότι θα σταματούσαν αυτή τη δράση του, σύμφωνα με τον νόμο, εδώ και έναν χρόνο.

Ενδοφασιστικοί ανταγωνισμοί και προσπάθειες ανασύνταξης

Η διάλυση της Χ.Α. οδήγησε τον ευρύτερο χώρο των φασιστών και ακροδεξιών σε απότομη κατάρρευση. Η «συντροφική» σχέση των στελεχών της Χ.Α. διαλύθηκε κι αυτή, με το ξεκίνημα της δίκης. Ο καθένας προσπάθησε να σώσει το τομάρι του, καρφώνοντας και ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους. Είναι όμως εντυπωσιακό ότι την ίδια στιγμή που μυξόκλαιγαν στο δικαστήριο αποποιούμενοι κάθε πράξη και ευθύνη, ταυτόχρονα ξεκινούσαν τους διαγκωνισμούς για τη θέση του ηγέτη στο κοντινό μέλλον. Μιχαλολιάκος, Λαγός και Κασιδιάρης έχουν γίνει εχθροί, και καθένας θα ήθελε να ηγεμονεύσει σε μια μελλοντική ανάκαμψη.

Στη διάρκεια των δύο χρόνων που πέρασαν από την πρώτη καταδίκη τους, προσπάθησαν να ηγηθούν στο «κίνημα» των αντιεμβολιαστών παρεμβαίνοντας στον «λαό» θρησκόληπτων, εθνικιστών και συνωμοσιολόγων με τη χαρακτηριστική τους ευελιξία. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να απευθύνονται σε ένα κοινό που δεν ψάχνει λογικά επιχειρήματα, εύκολα διαχειρίσιμο, που δεν καταλαβαίνει ποιους εξυπηρετεί στην πραγματικότητα. Η φασιστική ιδεολογία και δράση βρήκε ευνοϊκό πεδίο στην πανδημία, όπως και προηγούμενα στα μνημονιακά, αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας δωδεκαετίας, συνεχίζοντας να διαβρώνει την πολιτική αντίληψη ενός σημαντικού κομματιού του λαού, που θεωρούσε τη Χ.Α. αντισυστημικό κόμμα και εξακολουθεί να βλέπει σε αυτόν τον χώρο μια «απάντηση στην προδοσία» των αστικών κομμάτων.

Δυστυχώς, τα στελέχη της Χ.Α. είναι εδώ και συσπειρώνουν το ακροατήριό τους.

Φασίστες με γραβάτες

Οι φασίστες επιδιώκουν την επανείσοδό τους στη Βουλή. Η καλύτερη επίδοση της Χ.Α. ήταν τον Μάιο του 2012, όταν έλαβε ποσοστό 6,9%. Σήμερα, τον χώρο της άκρας δεξιάς εκπροσωπεί στη Βουλή η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου, αλλά εκφράζει μόνο ένα μέρος των ψηφοφόρων της ακροδεξιάς και φαίνεται δημοσκοπικά να βρίσκεται γύρω στο 3%. Επίσης, ένα ποσοστό ψηφοφόρων και πολιτευτών έχουν επιστρέψει στη Ν.Δ., που με τον Μητσοτάκη αρχηγό ασκεί την πιο ακροδεξιά διακυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση. Έτσι, κάνουν τους λογαριασμούς τους και βλέπουν ότι παίρνοντας πίσω ένα μέρος από τις παραπάνω ψήφους και μαζεύοντας τα «ορφανά» της Χ.Α., θα μπορούσαν να επανεκλεγούν στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Την πιο μεθοδική δουλειά κάνει ο Κασιδιάρης, ο οποίος από την αρχή της ανόδου της Χ.Α. έδειξε τη φιλοδοξία του να ηγηθεί, εμφανιζόμενος ως ο πιο σκληρός από τα στελέχη, με λόγια και με έργα.
Από τον Μάιο του 2020, πριν την καταδίκη, κατήγγειλε τη ΧΑ… ως «φασιστική» και «ναζιστική», ήρθε σε οριστική ρήξη με τον Μιχαλολιάκο και ίδρυσε τους «Έλληνες για την πατρίδα». Γνώριζε ότι ακόμα κι αν φυλακιστεί, που ήταν η πιο πιθανή εξέλιξη, θα μπορούσε να διευθύνει μια νέα οργάνωση μέσα από τη φυλακή. Πράγματι, με νόμο του Βορίδη, ακόμα και πρωτόδικα καταδικασμένοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, δε μπορούν να είναι αρχηγοί κόμματος, μπορούν όμως να είναι υποψήφιοι βουλευτές «σύμφωνα με το Σύνταγμα».
Ο Κασιδιάρης θα προσπαθήσει να κάνει πραγματικότητα το παλιό σχέδιο μιας αποδεκτής από το σύστημα «σοβαρής Χρυσής Αυγής», με ένα διαφορετικό προσωπικό προφίλ από εκείνο του «Ράμπο» που έδειχνε μέχρι τώρα. Έβαλε λοιπόν κοστούμι και γραβάτα πάνω από τη σβάστικα που είναι χαραγμένη στο δέρμα του και παριστάνει τον «κανονικό» πολιτικό. Προσπαθεί να αντιγράψει το προφίλ της «Λέγκας» του Σαλβίνι και του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν. Έστω και ένα μικρό μέρος της δικής τους εκλογικής επίδοσης θα ήταν υπεραρκετό γι’ αυτόν. Από την άλλη, διατηρεί τον γνωστό ναζιστικό και απειλητικό ενάντια σε όλους λόγο του, γιατί δε μπορεί να χάσει τον πυρήνα των οπαδών του που είναι τα απλά μέλη της Χ.Α., ο προσωπικός του, υπό ανασύσταση στρατός. Άρα, θα προσπαθήσει να κρατήσει μια ισορροπία προς τα μέσα και προς τα έξω. Ένας ναζί με σημαία την «αποναζιστικοποίηση».
Η τάση αυτή σχετικοποίησης των ταυτοτήτων είναι βολική για τους φασίστες και είναι διεθνής. Για «αποναζιστικοποίηση» μίλησε και ο Πούτιν, δικαιολογώντας την επίθεση στην Ουκρανία. Ο Κασιδιάρης και οι υπόλοιποι Έλληνες φασίστες βρήκαν το νέο τους «πατριωτικό», μιλιταριστικό πάντα, ίνδαλμα. Οι ίδιοι που έχουν ιδεολογική συγγένεια και επαφές με τους ναζί του «Τάγματος Αζόφ». Λίγο πριν αντιευρωπαϊστές και τώρα ευρωπαϊστές, όπως και η Λεπέν, θαυμάστρια του Πούτιν (εναντίον της Ευρώπης), η οποία δηλώνει ότι μετά τον πόλεμο θα ξαναπροσεγγίσει τον Πούτιν για να μην τον προσεταιριστεί η Κίνα (προς όφελος της Ευρώπης)…
Άλλη μια «γραβατωμένη» προσπάθεια ήταν η συνεργασία των ακροδεξιών Μπογδάνου, Τζήμερου και Κρανιδιώτη, η οποία έληξε άδοξα τον Αύγουστο, δείχνοντας πόσο εύκολα διαλύονται τέτοιου είδους συμμαχίες πολιτικών καλικαντζάρων.

Ποιος θα βάλει φραγμό;

Απ’ ό,τι φαίνεται, μια συσπείρωση των φασιστών στο κόμμα του Κασιδιάρη, ή/και σε κάποιο άλλο μόρφωμα, περνάει «κάτω από τα ραντάρ» του πολιτικού συστήματος. Εξάλλου, έτσι έγινε και την περίοδο της μεγάλης ανόδου της Χ.Α. την περίοδο 2011-2012.
Όμως, οι φασίστες δουλεύουν «από τα κάτω», με μαζικές στρατολογίες οργισμένων νέων παιδιών, μικροαστών και λούμπεν στοιχείων που το σύστημα εξουσίας σπρώχνει συνεχώς στο περιθώριο, στην ανεργία και τη συνεχή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, με κατεστραμμένες εργασιακές σχέσεις και δυσοίωνο μέλλον. Οι φασίστες έχουν εύκολες απαντήσεις: «Οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές», φταίνε οι «διαφορετικοί», οι «συνδικαλιστές» κ.λπ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της ΝΔ ενισχύει τις ακροδεξιές ιδέες, συνεχίζοντας σταθερά την επίθεση στα λαϊκά στρώματα και στις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Με τη συμβολή των ΜΜΕ κρύβει τις ευθύνες της και τα πραγματικά προβλήματα, ανεβάζοντας σε πρωτοφανή επίπεδα την εθνικιστική αντιτουρκική έξαρση και τον μιλιταρισμό, με ρατσιστική, εγκληματική πολιτική απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, που τους εμφανίζει σαν «εισβολείς», και την ανάπτυξη της αστυνομοκρατίας και της βίας απέναντι σε κάθε διεκδίκηση. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα πολύ πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του φασιστικού φαινομένου. Ποιος λοιπόν μπορεί να το αντιμετωπίσει;

Η απάντηση δόθηκε και τότε, θα δοθεί και τώρα από τους αντιφασίστες και αντιφασίστριες που δεν ξεχνάμε και κρατάμε το νήμα της αντίστασης, όπως π.χ. με την παρουσία μας κάθε χρόνο στις συγκεντρώσεις για τον Παύλο Φύσσα. Στις καθημερινές μάχες στις γειτονιές, δίνοντας με την πειθώ και το παράδειγμα διέξοδο σε όσους και όσες θέλουν κάτι να αλλάξει. Δίνουμε το «παρών» στους αγώνες της εργατικής τάξης, ενάντια στην αδικία και τη μισαλλοδοξία. Έχοντας πάντα γρήγορα αντανακλαστικά απέναντι σε αυθαιρεσίες και εγκλήματα της εξουσίας. Ο φασισμός νικιέται στους δρόμους με συνεργασίες, με κινηματικά μέτωπα και συντονισμένη δράση. Δημιουργώντας κοινωνική «ασφυξία» στη διακίνηση των φασιστικών ιδεών. Όποιοι δίαυλοι επικοινωνίας και δεσμοί υπάρχουν μεταξύ μας θα πρέπει να ενισχυθούν, ευαισθητοποιώντας και ενεργοποιώντας περισσότερους νέους ανθρώπους.

Το αντιφασιστικό κίνημα πέτυχε μεγάλες νίκες. Έχει την «τεχνογνωσία» να αντιμετωπίσει και πάλι τους φασίστες, με επιμονή και συντροφικότητα.

Του Βαγγέλη Λιγάση

100+ χρόνια μετά, τα τύμπανα του πολέμου ξαναχτυπούν στην Γηραιά μας Ήπειρο. Κάποιοι μπορεί να το υποτιμήσουν ή να προσποιηθούν ότι δεν το βλέπουν˙ να θεωρήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία «τοπικό φαινόμενο» ή «ατυχές περιστατικό». Κάποιοι άλλοι (σίγουρα οι περισσότεροι αν σκεφτούμε την «δική μας» περίπτωση ανταγωνισμού του ελληνικού με τον τουρκικό υποϊμπεριαλισμό) θα συνταχθούν με το «δικό μας» κράτος για την υπεράσπιση της «πατρίδας». Εμείς, μαζί με άλλους πολλούς, φιλοδοξούμε να σταματήσουμε με τους αγώνες μας πολεμικές εμπλοκές, αλλά πολύ περισσότερο, να νικήσουμε επιτέλους το σάπιο αυτό σύστημα του ανταγωνισμού για το κέρδος που καταστρέφει διαρκώς τις ανθρώπινες ζωές (και όχι μόνο).

5 Σεπτεμβρίου του 1915. 10 χιλιόμετρα από τη Βέρνη, σε ένα μικρό χωριό ψηλά στα βουνά, στο Τσίμερβαλντ, φτάνουν «4 άμαξες στις οποίες είναι στριμωγμένοι οι διεθνιστές όλου του κόσμου». 38 εκπρόσωποι σοσιαλιστικών κομμάτων, οι οποίοι μετά από ένα 3ήμερο συζητήσεων διακηρύσσουν: «[…] Οι θεσμοί του καπιταλιστικού καθεστώτος που ορίζουν την τύχη των λαών: οι κυβερνήσεις, μοναρχικές ή δημοκρατικές, η μυστική διπλωματία, οι ισχυρές οργανώσεις των εργοδοτών, τα αστικά κόμματα, ο καπιταλιστικός Τύπος, η Εκκλησία: όλους αυτούς τους βαραίνει η ευθύνη τούτου του πολέμου, ο οποίος προήλθε από ένα κοινωνικό σύστημα που τους συντηρεί, που το υποστηρίζουν και το οποίο δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τα δικά τους συμφέροντα […] Σε αυτή την αφόρητη κατάσταση έχουμε συναντηθεί, εμείς, οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών κομμάτων και των συνδικάτων ή των μειοψηφιών αυτών, εμείς, Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Ρώσοι, Πολωνοί, Λετονοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Σουηδοί, Νορβηγοί, Ολλανδοί και Ελβετοί, εμείς που στεκόμαστε στο έδαφος όχι της εθνικής αλληλεγγύης με την εκμεταλλευτική τάξη αλλά της διεθνούς αλληλεγγύης των εργατών και της ταξικής πάλης».

8 από τους 38 συμπεριέλαβαν (ως μειοψηφία) στα πρακτικά «Άρνηση των πολεμικών πιστώσεων, έξοδο των σοσιαλιστών υπουργών από τις αστικές κυβερνήσεις […] προπαγάνδα στα χαρακώματα υπέρ της διεθνούς αλληλεγγύης, υποστήριξη των οικονομικών απεργιών με σύγχρονη προσπάθεια μετατροπής τους σε πολιτικές απεργίες, εμφύλιος πόλεμος και όχι κοινωνική ειρήνη».

Απέναντί τους οι κυρίαρχοι του κόσμου είχαν παρατάξει στην αλληλοσφαγή 19 εκατομμύρια στρατιώτες.

Ο πόλεμος που «κανείς δεν περίμενε»…

Ωστόσο, λίγα χρόνια πριν την «επίσημη» έναρξή του Α’ Π.Π. στις 28/7/1914, με την κήρυξη πολέμου από την Αυστροουγγρική αυτοκρατορία στην Σερβία μετά την δολοφονία του διαδόχου Φραντς-Φέρνιντατ (στο «αυστριακό» Ζάγκρεμπ και παρά την άμεση ικανοποίηση των ταπεινωτικών αξιώσεων από την Σερβία) και το ντόμινο αλληλοκηρύξεων πολέμου που ακολούθησε, ελάχιστοι προέβλεπαν την φρίκη.

Ακόμα και την τελευταία στιγμή, ο Bίκτορ Άντλερ, ο σημαντικότερος Αυστριακός μαρξιστής, δήλωνε στις 29/7 «δεν πιστεύω ότι θα γίνει ένας γενικευμένος πόλεμος».

Ένας ολόκληρος αιώνας είχε περάσει από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, το 1815, στην Ευρώπη. Μετά τον γαλλο-πρωσσικό πόλεμο του 1871 καμιά από τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχε στείλει τους στρατιώτες της σε κάποια επιχείρηση ενάντια σε μια άλλη. Πόλεμοι φυσικά συνέχισαν να υπάρχουν, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις διάλεγαν τα θύματα ανάμεσα στους αδύναμους και έξω από τον ευρωπαϊκό κόσμο.

Για την άρχουσα τάξη οι τελευταίες δεκαετίες ήταν δεκαετίες θριάμβου: η οικονομία είχε βγει δυναμωμένη από τη Μεγάλη Ύφεση του 1870-1880, η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα και η κυριαρχία τους απλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εμπιστοσύνη τους στο μέλλον ήταν απεριόριστη: η Belle Epoque, η Ωραία Εποχή, σίγουρα θα συνεχιζόταν για πάντα.

Το 1910 ο Νόρμαν Έιντζελ, ένας φιλελεύθερος δημοσιογράφος, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Η μεγάλη χίμαιρα», όπου προανήγγελλε το οριστικό τέλος των πολέμων. Οι ενδοευρωπαϊκές διεθνείς συναλλαγές, υποστήριζε, έχουν κάνει πλέον καθαρή παραφροσύνη για τις άρχουσες τάξεις τον πόλεμο. Οι Άγγλοι βιομήχανοι δεν είχαν κανένα συμφέρον να βομβαρδίσουν τις θυγατρικές τους στη Γαλλία. Οι Γάλλοι τραπεζίτες δεν είχαν κανέναν λόγο να ανατινάξουν τα μεγάλα έργα που χρηματοδότησαν στη Γερμανία – και να χάσουν έτσι τους τόκους και τα κεφάλαιά τους.

Η αίσθηση ότι ο κόσμος «πήγαινε μπροστά» -και θα συνέχιζε να πηγαίνει μπροστά για πάντα- είχε τρυπώσει βαθιά στα μυαλά ακόμα και των ηγετών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, των κομμάτων που είχαν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ο Καρλ Κάουτσκι, ο «Πάπας του Μαρξισμού», έλεγε ότι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός οδηγείται σιγά-σιγά σε έναν «υπεριμπεριαλισμό»: τα συμφέροντα των καπιταλιστών εξυπηρετούνται πλέον σήμερα πολύ καλύτερα από τη συνένωση και τη διεθνή συνεργασία παρά από τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο…

…αλλά όλοι προετοίμαζαν

Τα γεγονότα όμως ήταν πεισματάρικα… Από τις αρχές του 20ού αιώνα όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις ρίχτηκαν σε ξέφρενο αγώνα δρόμου για την ενίσχυση και τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων τους δυνάμεων. Στη Βρετανία οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν σχεδόν κατά 30% μέσα στη δεκαετία 1890-1900. Το 1913 ήταν 140% υψηλότερες από ό,τι το 1887. Η Γερμανία, στα μέσα της δεκαετίας του 1890, δαπανούσε 90 περίπου εκατομμύρια μάρκα κάθε χρόνο για το πολεμικό της ναυτικό. Το 1913 είχε ξεπεράσει τα 400 εκατομμύρια μάρκα. Και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις δεν πήγαιναν πίσω. Πίσω από τις καθησυχαστικές θεωρίες, οι άρχουσες τάξεις προετοιμάζονταν πυρετωδώς για τον Μεγάλο Πόλεμο.

Οι προετοιμασίες δεν ήταν μόνο στρατιωτικές. Οι συμμαχίες και τα στρατόπεδα που αιματοκύλισαν την Ευρώπη το 1914-1918 είχαν διαμορφωθεί με διπλωματικό αγώνα δρόμου χρόνια πριν (το 1882 η «3πλή συμμαχία» των Κεντρικών Δυνάμεων, το 1907 η 3πλή «εγκάρδια (entente) συνεννόηση» Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων).

Μόλις τον Νοέμβριο του 1912 και κάτω από το βάρος των Βαλκανικών Πολέμων, συνήλθε το 9ο συνέδριο της Β’ Διεθνούς στην Βασιλεία της Ελβετίας για να τοποθετηθεί απέναντι στον πόλεμο (555 σύνεδροι, που εκπροσωπούσαν εκατομμύρια σοσιαλδημοκράτες εργάτες σε 23 χώρες). Ο Ζαν Ζωρές αναφώνησε: «Καλώ τους ζωντανούς να αμυνθούν εναντίον του τέρατος που προβάλλει στον ορίζοντα». Η Διακήρυξη εγκρίθηκε ομόφωνα. Και τι ωραία λόγια: «Το Συνέδριο ζητεί ιδιαίτερα από τους σοσιαλιστές των Βαλκανίων να αντιταχθούν εντονότατα όχι μόνο στο ξαναζωντάνεμα της εχθρότητας μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ελλάδας, αλλά και σε κάθε καταπίεση των βαλκανικών λαών που βρίσκονται τη στιγμή αυτή στο άλλο στρατόπεδο». «Οι κυβερνήσεις ας θυμηθούν ότι ύστερα από τον Γαλλογερμανικό πόλεμο ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα, ότι ο Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος έβαλε σε κίνηση τις επαναστατικές δυνάμεις της ρωσικής αυτοκρατορίας, ο ανταγωνισμός στο κυνήγι των εξοπλισμών οδήγησε σε μια χωρίς προηγούμενο όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στην Αγγλία και στην ηπειρωτική Ευρώπη και προκάλεσε τεράστιες απεργίες». Οι συντάκτες της Διακήρυξης δεν δίστασαν, επίσης, να τονίσουν ότι «Οι προλετάριοι θεωρούν έγκλημα να πυροβολούν οι μεν τους δε για χάρη των κεφαλαιοκρατικών κερδών, της φιλοδοξίας των δυναστειών ή της δόξας των μυστικών διπλωματικών συμφωνιών».

Διεθνισμός κατάλληλος μόνο για την ειρήνη…

Φευ, δεν κύλησε πολύς χρόνος ώσπου όλοι αυτοί οι ηγέτες των εργατών για τον σοσιαλισμό θα τάσσονταν στο πλευρό των «δικών» τους ιμπεριαλιστών. Στη Ρωσία, ο μαρξιστής Πλεχάνοφ και ο αναρχικός Κροπότκιν τάχθηκαν ανεπιφύλακτα στην πλευρά του τσάρου. Στη Βρετανία, το Εργατικό Κόμμα στήριξε ανεπιφύλακτα την «εθνική υπόθεση». Στη Γερμανία, οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (του μεγαλύτερου στον κόσμο) υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό για τον πόλεμο με επιχειρήματα όπως «Έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε τη χώρα της πιο προχωρημένης σοσιαλδημοκρατίας από τη ρωσική σκλαβιά», «Δεν είναι αλήθεια πως Διεθνής σημαίνει αντεθνικός. Δεν είναι αλήθεια πως δεν έχουμε πατρίδα». Ο «πολύς» Κάουτσκι υποστήριξε «η Διεθνής δεν είναι αποτελεσματικό μέσο κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ουσιωδώς είναι ένα όργανο ειρήνης. Και αυτό με διπλή έννοια: πάλη για την ειρήνη και ταξική πάλη κατά τη διάρκεια της ειρήνης».

Και όταν ο καγκελάριος ρώτησε στο «Ράιχσταγ» αν υπήρχε κανείς που να μην αναγνωρίζει το δίκαιο της Γερμανίας σε αυτόν τον πόλεμο, μια γεμάτη δύναμη φωνή ακούστηκε. Ήταν μόνος, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, παραβιάζοντας την κομματική πειθαρχία που τόλμησε: «Κύριοι, ο εχθρός δεν βρίσκεται έξω από τη χώρα, αλλά μέσα σε αυτή: στις τράπεζες, στα εμποροβιομηχανικά επιμελητήρια, στα ανάκτορα, στα επιτελεία […]».

Όταν λοιπόν, κατά εκατομμύρια ο «κοσμάκης» προσερχόταν στα κέντρα κατάταξης και καβαλούσε με ενθουσιασμό τα τρένα για το ανθρωποσφαγείο, μόνο μια χούφτα επαναστάτες (η Λούξεμπουργκ, ο Μέριγκ, ο Λίμπκνεχτ και η Τσέτκιν στην Γερμανία, ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι σύντροφοί τους στην Ρωσία) τάχθηκε ανοιχτά και δυναμικά ενάντια στον πόλεμο. Ένα χρόνο μετά φτάσανε να γεμίζουν 4 άμαξες…

Ωστόσο, είχαν δίκιο. Παρά τις μικρές διαφορές στις απόψεις τους, όλοι τους είχαν «διαβάσει» το νέο στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό, όχι σαν ομοιογενοποιητική συνθήκη που «προόδευε» τον κόσμο, αλλά σαν επέκταση των αδίστακτων μεθόδων συσσώρευσης και ανταγωνισμού του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα: ο πόλεμος ήταν παιδί του καπιταλισμού.

Το σύστημα δεν πήγαινε συνεχώς «μπροστά», αντίθετα πήγαινε ολοταχώς προς τα πίσω. Ο Μεγάλος Πόλεμος (Grande Guerre) ήταν μόνο η αρχή. Όσο περισσότερο σάπιζε το σύστημα, τόσο μεγαλύτερες θα ήταν οι καταστροφές που θα επιφύλασσε για την ανθρωπότητα.

Ο Μεγάλος Πόλεμος, αφορούσε τις συνθήκες ζωής 800 εκατ. ανθρώπων και κόστισε τη ζωή σε περίπου 20 εκατ. (10 εκατ. στρατιώτες και 10 εκατ. αμάχους, από την κατοχή, τους βομβαρδισμούς κ.λπ.), χωρίς να λογίζονται οι νεκροί από την ισπανική γρίπη, τα πογκρόμ στις μειονότητες, τον εμφύλιο στην Ρωσία κ.ά., που προκάλεσαν πολλά επιπλέον εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως.

Με απλωμένα τα στρατιωτικά μέτωπα σε όλον τον πλανήτη (20 χώρες έμειναν ουδέτερες, κυρίως στην Λατινική Αμερική), έμεινε γνωστός για την φρίκη του κύριου «δυτικού μετώπου», από την Μάγχη μέχρι την Ελβετία, που έμεινε πρακτικά καθηλωμένο για 4 χρόνια. Οι μάχες του Βερντέν (όπου υπάρχει ακόμη «κόκκινη περιοχή» μολυσμένη για τις επόμενες χιλιετίες), του Σομ (με 1 εκατομ. νεκρούς για μετακίνηση του μετώπου κατά 9.700 μ.) και οι 3 μάχες του Υπρ (με τους τόνους χημικών που αλληλοεκτοξεύτηκαν) είναι χαρακτηριστικές για τη φρίκη αλλά και τη ματαιότητα της αλληλοσφαγής. Το «ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο» του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (στα καθ’ ημάς «Η ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη) και άλλες μαρτυρίες, μας μεταφέρουν στον πόλεμο των χαρακωμάτων με τους αρουραίους, τις ψείρες, την πειθαρχία που επιβάλλεται με μαζικές εκτελέσεις κ.λπ.

Η Ελλάδα στον Πόλεμο

«Χαράλαμπε μας εστείλατε τον Μητροπολίτην να μας κάνη Χριστιανούς κ’ να μας πάη εις το μακελιό, δεν θα το φάη, και εκείνος που έχετε εκεί ο Δικτάτωρ αν με ιδή άς με γράψη πίσω στον ήλιο θα πάγω[…]»

«[….] Μου γράφεις ότι με καλεί ο Βενιζέλος, να του πεις εκ μέρους μου να πάη στον διάβολον το τετράποδο κτήνος. Όταν θέλει πόλεμο ας πάρη ένα γκρά να πάη να πολεμήση και όχι να βάξει τον εργατικό κόσμο ευτού να φονεύεται δια να βγάλη αυτός χρήματα μαζί με την κομπανία του […] Από υγεία ήμεθα καλά εδώ μόνον χρήμα δεν δυνάμεθα να απαιτήσωμεν καίτοι μεταχειριζόμεθα παν το δυνατόν. Έτερον δεν έχω να σου γράψω επί του παρόντος. Χερετισμούς από εμέ σε όλους ευτού. Ο Εξάδελφός σου Παναγιώτης».

Ένα μικρό δείγμα επιστολών από το αρχείο του Υπ. Εξωτερικών, που λογόκρινε την αλληλογραφία και «φακέλωνε» αποστολείς και παραλήπτες.

Ο πόλεμος βρήκε τη χώρα με τον Πρωθυπουργό και το Βασιλιά να έχουν διαλέξει διαφορετικά στρατόπεδα των Μεγάλων Δυνάμεων του πολέμου.

Στις 23/8/1915 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος διαλύει την νεοσύστατη κυβέρνηση του Βενιζέλου, επανακηρύσσοντας εκλογές στις οποίες το κόμμα «φιλελευθέρων» απέχει.

Στις 3-5/10/1915 τα ηττημένα συμμαχικά στρατεύματα στην εκστρατεία της Καλλίπολης ξεκινούν στρατιωτική απόβαση στη Θεσσαλονίκη για το σχηματισμό της Στρατιάς της Ανατολής και το άνοιγμα του Μακεδονικού μετώπου για την παροχή βοήθειας προς τη σύμμαχο Σερβία. Στις 11/10/1915 η Βουλγαρία επιτίθεται στη Σερβία. Σε 4 μέρες οι Σέρβοι ηττώνται και 150.000 στρατιώτες μέσω του Αλβανικού «Γολγοθά» καταφεύγουν στην Κέρκυρα και στη Θεσσαλονίκη. Την άνοιξη του 1916 το οχυρό Ρούπελ παραδίδεται στους Βούλγαρους αμαχητί. Οι Αγγλογάλλοι θα απαιτήσουν τον αφοπλισμό των ελληνικών στρατευμάτων. Ο Βασιλιάς αποδέχεται, αλλά δίνει εντολή οι έφεδροι που απολύονταν να οργανώνονται στο «Σύνδεσμο Επίστρατων» (που οργανώνει ο «σύμβουλος» στρατιωτικών Μεταξάς).

Στις 16 Αυγούστου 1916 κηρύσσεται το κίνημα της «Εθνικής Αμύνης» από τον Βενιζέλο (που αυτοδιορίζεται και πρωθυπουργός) στο «κράτος της Θεσσαλονίκης». Οργανώνει τη μεραρχία του Αρχιπελάγους και κατόπιν τις μεραρχίες Κρήτης και Σερρών ώστε να ανακτήσει κάποια κυριαρχία απέναντι στη Συμμαχική Στρατιά της Ανατολής αλλά και τον Βασιλιά. Τον Νοέμβρη μοίρα 69 γαλλικών πολεμικών καταπλέει στον όρμο Κερατσινίου και Σαλαμίνας και αποβιβάζει 3.000 ναύτες. Ακολουθεί σφαγή από τον σύνδεσμο επιστράτων («Ελληνικός εσπερινός»). Βομβαρδίζονται περιοχές γύρω από τα ανάκτορα και γύρω από το στάδιο. Θα επακολουθήσει κύμα τρομοκρατίας προς τους εναπομείναντες βενιζελικούς της Αθήνας, καθώς και δημόσιος αφορισμός του Βενιζέλου από την Εκκλησία. Από τη νέα χρονιά (1917) η Αντάντ θα προχωρήσει σε σκληρό ναυτικό αποκλεισμό με στρατιωτικά χτυπήματα σε εμπορικά πλοία της νότιας Ελλάδας. Οι ελλείψεις και η πείνα θα εντείνουν το κλίμα αντι-βενιζελισμού στην επικράτειά αυτής.

Στις 27/5/1917, μετά από κατάληψη του Πειραιά και απειλή για ανηλεή βομβαρδισμό της Αθήνας, οι Σύμμαχοι στέλνουν τελεσίγραφο για διορισμό Αρμοστή και εκδίωξη του βασιλιά, ο οποίος θα αυτοεξοριστεί στην Ελβετία, «αφήνοντας» τον διάδοχο Αλέξανδρο. Με τον Αρμοστή να έχει πρακτικά μετατρέψει την, ενωμένη ξανά, χώρα σε προτεκτοράτο, η Αντάντ αμέσως μετά θα διορίσει τον Βενιζέλο πρωθυπουργό, και με καινοφανές Βασιλικό Διάταγμα θα επανασυσταθεί η Βουλή του 1915, γνωστή ως «Βουλή των Λαζάρων». Η μεγαλοαστική τάξη (κυρίως της διασποράς) θα ανταμειφθεί (προσωρινά) για την επιλογή συστράτευσης με την Αντάντ με την συνθήκη των Σεβρών και τη δημιουργία της «μεγάλης Ελλάδας» «των 5 θαλασσών και 2 ηπείρων». Θα χρειαστεί βέβαια να μεσολαβήσουν γεγονότα όπως η Ουκρανική Εκστρατεία ενάντια στους Μπολσεβίκους (Φεβρουάριος 1919) και η αποβίβαση ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία (Μάιος 1919). Για τους «φτωχοδιαβόλους», μια 10ετία συνεχών πολέμων (1912-1922) θα λήξει με την λεγόμενη «Μικρασιατική καταστροφή» και την βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών.

Το τέλος του πολέμου

Από την αρχή του πολέμου υπήρξαν αυθόρμητες αντιδράσεις (η περίφημη συμφιλίωση τα πρώτα Χριστούγεννα, μαζικές λιποταξίες κ.λπ.). Όσο η φρίκη εξαπλωνόταν, τα τρένα γυρνούσαν με σκοτωμένους και πολύ περισσότερο σακατεμένους νέους άντρες, η πολεμική οικονομία δημιουργούσε στερήσεις και πείνα, τόσο οι αντιδράσεις πλήθαιναν, παρά την καταστολή.

Τον Φλεβάρη του 1917 εργατική εξέγερση, κύρια γυναικών, στην Πετρούπολη θα οδηγήσει σε κατάρρευση το τσαρικό καθεστώς. Η «προσωρινή κυβέρνηση» σοσιαλδημοκρατών και αστών θα προσπαθήσει να συνεχίσει τον πόλεμο αλλά θα καταρρεύσει υπέρ των σοβιέτ εργατών-στρατιωτών που δημιουργήθηκαν τον Φλεβάρη (δυαδική εξουσία) με την μπολσεβίκικη επανάσταση στις 25/10/1917. Σε ανακωχή από τον Δεκέμβρη, οι Μπολσεβίκοι θα υπογράψουν με τους Γερμανούς αρχές Μάρτη του 1918 την συνθήκη ειρήνης (πάση θυσία και παρά τις εσωτερικές αντιδράσεις) του Μπρεστ-Λιτόφσκ, παραδίδοντας εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας στη Γερμανική και Αυστροουγγρική κυριαρχία. Οι ανταρσίες, λιποταξίες, εκτελέσεις αξιωματικών και η καταστολή θα πληθύνουν εκθετικά και στις 2 πλευρές του δυτικού μετώπου.

Η συμμετοχή των ΗΠΑ από τον Απρίλιο του 1917 στο πλευρό της Αντάντ και η αποτελεσματικότητα του ναυτικού αποκλεισμού κατά των κεντρικών δυνάμεων θα κάνουν την κατάσταση αφόρητη. Στις 30/10/1918 υπογράφεται η πρώτη ανακωχή του πολέμου, η Συνθήκη ανακωχής του Μούδρου της Λήμνου, μεταξύ του Άγγλου ναυάρχου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την νύχτα 30-31/10/1918 θα γίνει επανάσταση – απόσχιση της Ουγγαρίας και θα ξεκινήσει γενική απεργία στην Βιέννη. Σοβιέτ ξεφυτρώνουν και στις δύο χώρες. Στις 24/10/1918, οι ναύτες του Κίελου στην Γερμανία παίρνουν διαταγή να προετοιμαστούν για να βγουν στα ανοιχτά με τα πολεμικά πλοία, για ολοκληρωτική σύγκρουση αυτοκτονίας με τον Βρετανικό στόλο. Από τις 28/10 έως τις 3/11, 40.000 ναύτες υψώνουν κόκκινη σημαία στα καράβια τους και μαζί με τους εργάτες και τους Σπαρτακιστές διαδίδουν την επανάσταση σε πολλές μεγάλες πόλεις (Βρέμη, Ανόβερο κ.λπ.). Μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την κυριαρχία τους στην ίδια τους τη χώρα, οι Γερμανοί μεγαλοαστοί και το στρατιωτικό επιτελείο υποχρεώνονται στις 11/11/1918 να υπογράψουν (σε σιδηροδρομικό βαγόνι-στρατηγείο του Γάλλου στρατάρχη Φερντινάν Φος στην Κομπιέν) «άνευ όρων» συνθηκολόγηση της Γερμανίας.

Τον Ιανουάριο του 1919 στο Παρίσι συγκαλείται από τους νικητές Διεθνής Διάσκεψη «Ειρήνης» παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ Γ. Ουίλσον, του προέδρου της Γαλλίας Ζ. Κλεμανσό, του πρωθυπουργού της Αγγλίας Λ. Τζορτζ και αντιπροσωπειών από 32 συνολικά κράτη.

Οι «συνθήκες ειρήνης» (των Βερσαλλιών για τη Γερμανία, του Σεν Ζερμέν για την Αυστρία, ί για τη Βουλγαρία, του Τριανόν για την Ουγγαρία και των Σεβρών για την Τουρκία) επέβαλαν βαρύτατες διευθετήσεις σε βάρος των ηττημένων, που αφενός η πραγμάτωσή τους ήταν θέμα νέας πολεμικής επιβολής (όπως έγινε στην περίπτωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), αφετέρου δημιουργούσαν το υπόβαθρο για την αναζωπύρωση νέων εθνικιστικών ρεβανσισμών και εν τέλει την επέλευση του Β’ Π.Π.

Οι πολυάριθμες εξεγέρσεις οδήγησαν στην διάλυση των πολυεθνικών αυτοκρατοριών και την δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, όπως η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία και η Γιουγκοσλαβία. Οι ΗΠΑ, πρακτικά αλώβητες από τον πόλεμο, αναδείχθηκαν διάδοχοι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην κορυφή της ιεραρχίας των ιμπεριαλιστών.

Έμενε να διευθετηθεί το ζήτημα της Επανάστασης. Στην 3ετία 1918-1921 τόσο στρατιωτικά όσο και, κυρίως, πολιτικά, με την συνδρομή των σύντροφων στον πόλεμο Σοσιαλδημοκρατών, κατάφεραν να τσακίσουν τα νεαρά κομμουνιστικά κόμματα και να απομονώσουν τη Ρωσική Επανάσταση.

 

100+ χρόνια μετά, τα τύμπανα του πολέμου ξαναχτυπάνε στην Γηραιά μας Ήπειρο. Κάποιοι μπορεί να το υποτιμήσουν ή να προσποιηθούν ότι δεν το βλέπουν˙ να θεωρήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία «τοπικό φαινόμενο» ή «ατυχές περιστατικό». Κάποιοι άλλοι (σίγουρα οι περισσότεροι αν σκεφτούμε την «δική μας» περίπτωση ανταγωνισμού του ελληνικού με τον τουρκικό υποϊμπεριαλισμό) θα συνταχθούν με το «δικό μας» κράτος για την υπεράσπιση της «πατρίδας»…

Εμείς, μαζί με άλλους πολλούς, φιλοδοξούμε να γεμίσουμε περισσότερες από 4 άμαξες, να σταματήσουμε με τους αγώνες μας πολεμικές εμπλοκές, αλλά πολύ περισσότερο, να νικήσουμε επιτέλους το σάπιο αυτό σύστημα του ανταγωνισμού για το κέρδος που καταστρέφει διαρκώς τις ανθρώπινες ζωές (και όχι μόνο).

Μαζική ήταν η κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, με τη συμμετοχή οργανώσεων της Αριστεράς, φοιτητικών συλλόγων, της Πρωτοβουλίας Δικηγόρων και Νομικών για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα, το απόγευμα της Πέμπτης 25 Αυγούστου, την παραμονή της σχετικής συζήτησης στη Βουλή.

Η πρωτοβουλία των 16 αριστερών οργανώσεων (μεταξύ τους και η πολ. οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”) αποδείχτηκε απόλυτα σωστή. Το μήνυμα της κινητοποίησης είναι ότι το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν έμεινε κλεισμένο μόνο στο κοινοβούλιο, με ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Πολύ έντονη ήταν η παρουσία των διεθνών ΜΜΕ, τα οποία πλέον εκτός από τις -αναμενόμενες- κοινοβουλευτικές εικόνες έδειξαν και τη μαζική κινητοποίηση.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ολοένα και πιο απομονωμένη και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι αυτές που πρέπει να κλιμακωθούν ενάντια στις αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές της μέχρι την ανατροπή απ’τα κάτω και αριστερά.

Οι Συλλογικότητες στην Ακαδημία Πλάτωνα, Λαϊκή συνέλευση Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνος Σεπολίων , Πρωτοβουλία αγώνα για την προστασία του Πάρκου Ακαδημίας Πλάτωνα, που εδώ και ένα χρόνο αντιτάσσονται στο καταστροφικό σχέδιο αλλοίωσης του χαρακτήρα του αρχαιολογικού Άλσους στην Ακαδημία Πλάτωνα και στην εμπορευματοποίηση του ελεύθερου μοναδικού πράσινου χώρου, απέστειλαν επιστολές στον Πανελλήνιο Σύλλογο Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ – Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων), τον Σύλλογο Ελλήνων Πολεοδόμων & Χωροτακτών και τον Σύλλογο Αρχαιολόγων, ζητώντας τις απόψεις τους με αφορμή τον πρόσφατο διαγωνισμό ιδεών για το μελλοντικό Μουσείο εντός του χώρου του αρχαιολογικού Άλσους. Παρακάτω οι επιστολές που κοινοποιήθηκαν και στους αρχαιολόγους. Θυμίζουμε απλά πως η υπουργός Πολιτισμού δεν έδωσε επαρκείς απαντήσεις στη Βουλή για τις έωλες θεσμικές διαδικασίες. (δείτε εδώ)

Επιστολή προς ΣΑΔΑΣ-ΠΑΕ:

Θέμα: “ Ναι στην δημιουργία Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών – Όχι εντός του Αρχαιολογικού Άλσους της Ακαδημίας Πλάτωνος”

Κυρίες, Κύριοι

Οι συλλογικότητες των κατοίκων της Ακαδημίας Πλάτωνος, που αγωνιζόμαστε από το 2008 για την προστασία, ανάδειξη και αναβάθμιση του Αρχαιολογικού Άλσους, απευθυνόμαστε στον Σύλλογό σας λόγω της ιστορικής διαδρομής του καθώς και της ενεργούς συμπαράστασης που εκφράσατε ως επιστημονικοί σύλλογοι στον αγώνα μας ενάντια στο καταστροφικό mall, που επιδιώκετο να κατασκευαστεί 800 μ από τον αρχαιολογικό χώρο.

Στις 19/8/2022 δημοσιεύτηκε η περίληψη του ¨«Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για την κατασκευή του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών» της Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.

Το Μουσείο εμφανίζεται χωροθετημένο βάσει του Άρθρου 80, παραγρ. 2.α. του Ν. 3057/2002 (ΦΕΚ 239 Α/10-10-2002) ¨Τροποποίηση και συμπλήρωση του Ν. 2725/1999, ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Πολιτισμού και άλλες διατάξεις”. Ο Ν. 2725/1999 αφορά ¨Ερασιτεχνικός και επαγγελματικός αθλητισμός και άλλες διατάξεις”.

Στο άρθρο αναφέρεται ότι “Τροποποιείται το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο Αθηνών και καθορίζεται χώρος ανέγερσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών … όπως αυτός απεικονίζεται σε διάγραμμα κλίμακας 1:1000, που θεωρήθηκε από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Τοπογραφικών Εφαρμογών του Υπουργείου ΧΩ.ΔΕ.” (συνημμένο το ΦΕΚ).

1. Ο καθορισμός του χώρου έγινε επί διαγράμματος του ισχύοντος ρυμοτομικού το 1968, το οποίο ουδέποτε τροποποιήθηκε στη συγκεκριμένη περιοχή. Επίσης, από το 2002 έχουν προκύψει εξελίξεις στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως η δημιουργία γηπέδου ποδοσφαίρου από το δήμο Αθηναίων – ένα από τα τρία που λειτουργούν στην Αθήνα για τις ερασιτεχνικές ομάδες καθώς και η επαναοριοθέτηση του αρχαιολογικού χώρου με απαλλοτρίωση του οικοπέδου φερόμενης ιδιοκτησίας Reds ΑΕ. Εκτιμούμε ότι δεν είναι σύννομο ούτε πολεοδομικά και περιβαλλοντικά ορθό να προκηρύσσεται διαγωνισμός σε χώρο που δεν έχει εγκεκριμένη τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου βάσει της αντίστοιχης πολεοδομικής μελέτης, με προδιαγραφές που ορίζονται από το νομοθετικό πλαίσιο.

2. Ο χώρος όπου προωθείται η ανέγερση του Μουσείου έχει ιδιοκτησιακό θέμα. Δεν ανήκει στο ΥΠΠΟΑ, αλλά στην Ακαδημία Αθηνών βάσει Δωρεάς του Παναγιώτη Αριστόφρονα, ο οποίος είχε αγοράσει πολύ μεγάλη έκταση προκειμένου να προχωρήσει σε ανασκαφές με δικά του έξοδα. Εκτιμούμε ότι δεν είναι σύννομο να προκηρύσσεται διαγωνισμός σε χώρο, για τον οποίο δεν υφίστανται οριστικοί τίτλοι ιδιοκτησίας με συμβολαιογραφική πράξη αποδοχής της Δωρεάς. Κυρίως, δεν είναι σύννομο να παραχωρείται ο χώρος για διαφορετική χρήση από αυτήν που όριζε η Δωρεά, δηλαδή αποκλειστικά και μόνο για αρχαιολογικές ανασκαφές.

Οι συλλογικότητες και οι κάτοικοι έχουμε θέσεις από το 2008. Ειδικά όσον αφορά το αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών, διεκδικούμε να μην κατασκευαστεί μέσα στο αρχαιολογικό άλσος, αφαιρώντας ζωτικό ελεύθερο χώρο με πράσινο όχι μόνο από την εγκαταλειμμένη γειτονιά της Ακαδημίας Πλάτωνος, αλλά και από την πόλη της Αθήνας. Η κλιματική κρίση είναι πλέον παρούσα. Δεν βρισκόμαστε στο 2002 για να οικοδομούνται χώροι κοινόχρηστου πρασίνου, ενώ στην γειτνιάζουσα περιοχή υπάρχουν μεγάλης έκτασης αδόμητοι χώροι, που έχουν μετατραπεί σε ανεξέλεγκτες χωματερές. Σας επισυνάπτουμε φυλλάδιο και ανακοίνωση των συλλογικοτήτων.

Αντίθετα, προτείνουμε να κατασκευαστεί στο απαλλοτριωμένο οικόπεδο της Reds με αξιοποίηση και των όμορων οικοπέδων ιδιοκτησίας ΥΠΠΟΑ, όπου σήμερα λειτουργούν σαν αποθηκευτικοί χώροι ευρημάτων που δεν θα είναι πλέον αναγκαίοι, με την κατασκευή αρχαιολογικού μουσείου Αθηνών.

Παρακαλούμε να εκφράσετε με δημόσια τοποθέτηση τις απόψεις του Συλλόγου.

Σας καλούμε να σταθείτε και πάλι στο πλευρό των κατοίκων για τα δίκαια αιτήματά τους προς το ΥΠΠΟΑ και το δήμο Αθηναίων και να καλέσετε τα μέλη σας να μην συμμετέχουν στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού και στον ίδιο το διαγωνισμό.

Με εκτίμηση,

Λαϊκή συνέλευση Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνος Σεπολίων

Πρωτοβουλία αγώνα για την προστασία του Πάρκου Ακαδημίας Πλάτωνα

Επιστολή προς Σύλλογο Ελλήνων Πολεοδόμων & Χωροτακτών

Θέμα: “ Ναι στην δημιουργία Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών – Όχι εντός του Αρχαιολογικού Άλσους της Ακαδημίας Πλάτωνος”

Κυρίες, Κύριοι

Οι συλλογικότητες των κατοίκων της Ακαδημίας Πλάτωνος, που αγωνιζόμαστε από το 2008 για την προστασία, ανάδειξη και αναβάθμιση του Αρχαιολογικού Άλσους, απευθυνόμαστε στον Σύλλογό σας λόγω της ιστορικής διαδρομής του καθώς και των εξειδικευμένων γνώσεων, ακαδημαϊκής και επαγγελματικής εμπειρίας των μελών του.

Στις 19/8/2022 δημοσιεύτηκε η περίληψη του ¨«Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για την κατασκευή του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών» της Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.

Το Μουσείο εμφανίζεται χωροθετημένο βάσει του Άρθρου 80, παραγρ. 2.α. του Ν. 3057/2002 (ΦΕΚ 239 Α/10-10-2002) ¨Τροποποίηση και συμπλήρωση του Ν. 2725/1999, ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Πολιτισμού και άλλες διατάξεις”. Ο Ν. 2725/1999 αφορά ¨Ερασιτεχνικός και επαγγελματικός αθλητισμός και άλλες διατάξεις”.

Στο άρθρο αναφέρεται ότι “Τροποποιείται το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο Αθηνών και καθορίζεται χώρος ανέγερσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών … όπως αυτός απεικονίζεται σε διάγραμμα κλίμακας 1:1000, που θεωρήθηκε από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Τοπογραφικών Εφαρμογών του Υπουργείου ΧΩ.ΔΕ.” (συνημμένο το ΦΕΚ).

1. Ο καθορισμός του χώρου έγινε επί διαγράμματος του ισχύοντος ρυμοτομικού το 1968, το οποίο ουδέποτε τροποποιήθηκε στη συγκεκριμένη περιοχή. Επίσης, από το 2002 έχουν προκύψει εξελίξεις στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως η δημιουργία γηπέδου ποδοσφαίρου από το δήμο Αθηναίων – ένα από τα τρία που λειτουργούν στην Αθήνα για τις ερασιτεχνικές ομάδες καθώς και η επαναοριοθέτηση του αρχαιολογικού χώρου με απαλλοτρίωση του οικοπέδου φερόμενης ιδιοκτησίας Reds ΑΕ. Είναι σύννομο να προκηρύσσεται διαγωνισμός σε χώρο που δεν έχει εγκεκριμένη τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου;

2. Ο χώρος όπου προωθείται η ανέγερση του Μουσείου έχει ιδιοκτησιακό θέμα. Δεν ανήκει στο ΥΠΠΟΑ, αλλά στην Ακαδημία Αθηνών βάσει Δωρεάς του Παναγιώτη Αριστόφρονα, ο οποίος είχε αγοράσει πολύ μεγάλη έκταση προκειμένου να προχωρήσει σε ανασκαφές με δικά του έξοδα. Είναι σύννομο να προκηρύσσεται διαγωνισμός σε χώρο, για τον οποίο δεν υφίστανται οριστικοί τίτλοι ιδιοκτησίας με συμβολαιογραφική πράξη αποδοχής της Δωρεάς; Επίσης, είναι σύννομο να παραχωρείται ο χώρος για διαφορετική χρήση από αυτήν που όριζε η Δωρεά, δηλαδή αποκλειστικά και μόνο για αρχαιολογικές ανασκαφές;

Οι συλλογικότητες και οι κάτοικοι έχουμε θέσεις από το 2008. Ειδικά όσον αφορά το αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών, διεκδικούμε να μην κατασκευαστεί μέσα στο αρχαιολογικό άλσος, αφαιρώντας ζωτικό ελεύθερο χώρο με πράσινο όχι μόνο από την εγκαταλειμμένη γειτονιά της Ακαδημίας Πλάτωνος, αλλά και από την πόλη της Αθήνας. Η κλιματική κρίση είναι πλέον παρούσα. Δεν βρισκόμαστε στο 2002. Σας επισυνάπτουμε φυλλάδιο και ανακοίνωση των συλλογικοτήτων.

Αντίθετα, προτείνουμε να κατασκευαστεί στο απαλλοτριωμένο οικόπεδο της Reds με αξιοποίηση και των όμορων οικοπέδων ιδιοκτησίας ΥΠΠΟΑ, όπου σήμερα λειτουργούν σαν αποθηκευτικοί χώροι ευρημάτων και δεν θα είναι πλέον αναγκαίοι, με την κατασκευή αρχαιολογικού μουσείου Αθηνών.

Παρακαλούμε τον Σύλλογο Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών να απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα με δημόσια τοποθέτησή του.

Σας καλούμε να σταθείτε στο πλευρό των κατοίκων για τα δίκαια αιτήματά τους προς το ΥΠΠΟΑ και το δήμο Αθηναίων και να καλέσετε τα μέλη σας να μην συμμετέχουν στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού και στον ίδιο το διαγωνισμό.

Με εκτίμηση,

Λαϊκή συνέλευση Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνος Σεπολίων

Πρωτοβουλία αγώνα για την προστασία του Πάρκου Ακαδημίας Πλάτωνα

Να εκφραστεί η οργή ενάντια στην απόπειρα της κυβέρνησης να συγκαλύψει αυτό το τεράστιο σκάνδαλο βαφτίζοντας το «νόμιμες επισυνδέσεις».

Το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι ένα καθαρό δείγμα ότι δεν έχει τέλος ο αντιδημοκρατικός κατήφορος και ο αυταρχισμός της κυβέρνησης της ΝΔ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει ένα τεράστιο σκάνδαλο παρακολουθήσεων χιλιάδων πολιτών, δημοσιογράφων, αγωνιστών, πολιτικών προσώπων, για το οποίο έχει βγει στην επιφάνεια μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία και δικαίωμα που να μην έχει καταπατήσει η κυβέρνηση επιστρατεύοντας τον σκοτεινό μηχανισμό της ΕΥΠ, παράλληλα με την αστυνομοκρατία και την επίθεση σε θεμελιώδεις ελευθερίες, τη διαδήλωση και την απεργία.

Η κυβέρνηση βουλιάζει μέσα στα αδιέξοδα της κρίσης του συστήματος με την ακρίβεια στην ενέργεια και τα τρόφιμα να απειλούν τις ζωές μας, με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, την κλιματική κρίση, τις πυρκαγιές και τη ξηρασία στην Ευρώπη, το ρατσισμό με τις απροκάλυπτες δολοφονίες προσφύγων στα σύνορα.

Το «βαθύ κράτος» της ΕΥΠ δεν εκδημοκρατίζεται αλλά χρειάζεται ξεθεμελίωμα. Είναι υποκριτική η στάση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για «επανίδρυση της ελληνικής δημοκρατίας», ενώ έχει ο ίδιος επανειλημμένα υπηρετήσει, θωρακίσει, χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς του σημερινού καθεστώτος.

Μόνο η μαζική λαϊκή κινητοποίηση και οι αγώνες των εργαζομένων, του κινήματος για τις λαϊκές ελευθερίες και της νεολαίας, μπορούν να υπερασπιστούν τις δημοκρατικές ελευθερίες και να ανοίξουν το δρόμο για μια άλλη προοπτική με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας, και όχι τις προτεραιότητες του κέρδους, του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Είναι ώρα σύγκρουσης για να ξηλώσουμε όλο το αντιδημοκρατικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης και του συστήματος κατά του εργατικού, του λαϊκού και του φοιτητικού κινήματος και να ξεδιπλώσουμε τους αγώνες για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των υποκλοπών, της ακρίβειας, της καταστολής, του ρατσισμού, της καταστροφής του περιβάλλοντος. Να κλιμακώσουμε την αντίσταση των εργαζόμενων και της νεολαίας για να μην φορτωθούν στις πλάτες μας τα βάρη της κρίσης, για να ανατραπεί συνολικά η πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ που λεηλατεί τα δικαιώματά μας.

Στο συλλαλητήριο μέχρι τώρα καλούν οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς:

Αναμέτρηση/ οργάνωση για μία νέα κομμουνιστική αριστερά

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΡΑΝ-Αριστερή Ανασύνθεση

ΑΡΑΣ-Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση

ΑΡΙΣ-Αριστερή Συσπείρωση

Αριστερό Ρεύμα

ΔΕΑ-Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

ΕΕΚ-Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα

ΕΚΚΕ

Πολιτική Οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”

Λαϊκή Ενότητα

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

ΟΚΔΕ

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

ΣΕΚ-Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο

*Την Δευτέρα 22/8 συνεδριάζει η Διάσκεψη προέδρων της Βουλής θα καταλήξει οριστικά στη μέρα

Μεγάλη δικαστική νίκη και δικαίωση για τους εργαζομένους των Λιπασμάτων Καβάλας, καθώς –με απόφαση του Πρωτοδικείου– κρίθηκαν άκυρες οι 133 απολύσεις που είχαν υλοποιηθεί από την εργοδοσία. Μάλιστα, το δικαστήριο επιδικάζει στους εργαζομένους μισθούς υπερημερίας και χρηματικό ποσό 5.000 για ηθική βλάβη. Σημειώνεται ότι αυτές ήταν οι πρώτες ομαδικές απολύσεις που έγιναν με τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, τον Αύγουστο του 2021. Αναλυτικότερα:

Η δικαστική απόφαση

Η προσφυγή του Σωματείου Εργαζομένων στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (Λιπάσματα Καβάλας), συζητήθηκε στις 24 Μαΐου. Σύμφωνα με την απόφαση που έγινε γνωστή σήμερα, και κηρύσσεται προσωρινά εκτελεστή, κρίνονται άκυρες όλες οι απολύσεις των εργαζομένων, υποχρεούται η εταιρεία να καταβάλει σε όλους τους απολυμένους μισθούς υπερημερίας και χρηματικό ποσό 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Αναγνωρίζει ότι πίσω από τη διαχείριση των παρένθετων εταιρειών είναι ο όμιλος Λαυρεντιάδη και ζητά από τον εισαγγελέα να ερευνήσει την τέλεση απάτης κατ’ εξακολούθηση με συνολική ζημία κακουργηματικού χαρακτήρα. Να διερευνήσει δηλαδή αν έχει υποστεί βλάβη το ελληνικό δημόσιο, από τα χρέη που έχουν δημιουργήσει οι παρένθετες εταιρίες μη καταβάλλοντας ασφαλιστικές εισφορές, κ.α..

Η «οδύσσεια» των εργαζομένων

Υπενθυμίζεται ότι 180 εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας είχαν απολυθεί το 2015, με ψευδείς μηνύσεις και ψευδομάρτυρες, όταν οι ίδιοι είχαν αρνηθεί να αλλάξουν την εργασιακή τους σχέση. Ωστόσο, οι μεθοδεύσεις αποκαλύφθηκαν και τα κατηγορητήρια κατέπεσαν στη Δικαιοσύνη, όπου είχαν αρχικά δικαιωθεί και επαναπροσληφθεί. Το 2017, υπεγράφη Πρακτικό στο υπουργείο Εργασίας που συμπεριλάμβανε την επιστροφή των εργαζομένων στη δουλειά τους και τη δέσμευση της ELFE και κάθε άλλης εταιρείας που θα δραστηριοποιούνταν στις εγκαταστάσεις των Λιπασμάτων Καβάλας, να σεβαστούν την εργασιακή σχέση και τα δικαιώματα των εργαζομένων με σύμβαση αορίστου χρόνου. Δεν επέστρεψαν ωστόσο ποτέ στο αντικείμενο εργασίας τους, ενώ από τις αρχές του 2020 δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στο εργοστάσιο. Και τον Αύγουστο του 2021, η εργοδοσία αξιοποιώντας το νέο νόμο Χατζηδάκη, που χτίστηκε πάνω στο έδαφος που έστρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ολοκλήρωσε το έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων. Πήρε το πράσινο φως από το υπουργείο Εργασίας και το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) που ενέκριναν τις ομαδικές απολύσεις.

Το καταφύγιο στο Λαυρεντιάδη από Στρατινάκη

Το ΑΣΕ με ψήφους 9-6 απεφάνθη θετικά στο ερώτημα που είχε προς εξέταση, πως «ναι, προηγήθηκε διαβούλευση» της ανακοίνωσης των ομαδικών απολύσεων για τους εργαζόμενους της εταιρείας. Η απόφαση αυτή διευκόλυνε την εργοδοσία να «ξεστοκάρει» τους εργαζόμενους με τις «ανελαστικές» συμβάσεις αορίστου χρόνου και να τους σπρώξει αναγκαστικά προς τους εργολάβους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Αυτό που πυροδότησε την έντονη αντίδραση των εκπροσώπων των εργαζομένων δεν ήταν τόσο η αναμενόμενη στάση των εργοδοτικών όσο η στάση της γ.γ. Αννας Στρατινάκη, η οποία στο τέλος έσπευσε όχι μόνο να ανακοινώσει ότι το ΑΣΕ έκρινε πως έγινε διαβούλευση αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες των συμμετεχόντων, να συμπληρώσει κιόλας ότι η διαβούλευση είναι απαραίτητη για να δοθεί έγκριση στις ομαδικές απολύσεις. Κι ως να μην αντιλαμβανόταν τις συνέπειες αυτής της απόφασης, φέρεται να δήλωσε περιχαρής ότι “ευτυχώς τελειώνει και η ομηρία των εργαζομένων”, οι οποίοι μπορούν τώρα να διαπραγματευτούν θέσεις στην αγορά εργασίας, εννοώντας φυσικά… τους εργολάβους, αναφέρει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος Χριστίνα Κοψίνη, στο σχετικό της ρεπορτάζ για την «Εφ,Συν» (21-07-21)., την περίοδο εκείνη. Τη προδεδικασμένη θέση της κ. Στρατινάκη είχε νωρίτερα καταγγείλει η ΔΑΚΕ-ιδιωτικού τομέα. Σε ανακοίνωσή της ζητούσε από τη γενική γραμματέα να κρατήσει ουδέτερη στάση, ενώ την κατήγγειλε ότι «με τη μέχρι τώρα αντιθεσμική της στάση προσφέρει καταφύγιο στην εργοδοτική πλευρά», συμπληρώνει.

Το ράπισμα για το Χατζηδάκη 

Η απόφαση αποτελεί ράπισμα για το υπουργείο Εργασίας που ανέλαβε ρόλο συγκάλυψης και στήριξης των πρακτικών της εργοδοσίας, δήλωσε ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη ΒΦΛ Νίκος Βογιατζίδης. «Θεωρούμε ότι αποτελεί νίκη όλων των εργαζομένων. Ο αγώνας μας είναι πολύχρονος καθώς ξεπερνάει τα 6 χρόνια. Είμαστε για πολλοστή φορά δικαιωμένοι στα δικαστήρια. Με αυτή την απόφαση ακυρώνονται στην πράξη οι πρώτες ομαδικές απολύσεις που έγιναν με το νόμο Χατζηδάκη. Με τον αγώνα μας αναδείξαμε τον βρόμικο ρόλο που έπαιξε το Υπουργείο εργασίας σε βάρος των εργαζομένων. Και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε έως ότου αποκατασταθεί πλήρως η αδικία σε βάρος όλων των οικογενειών που έχουν υποστεί αυτή τη βάναυση συμπεριφορά από την εργοδοσία. Στέλνουμε μήνυμα προς όλους τους εργαζομένους, να συνεχίσουν τον αγώνα τους, προκειμένου να υπερασπίσουν και να εδραιώσουν τα εργασιακά δικαιώματα σε όλους τους χώρους δουλειάς».

Επίσης, ευχαρίστησε όλα τα εργατικά σωματεία, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που στάθηκαν στο πλευρό τους στον πολύχρονο αγώνα τους ενάντια στην εργοδοτική επίθεση και καυτηρίασε τη στάση των τοπικών κυβερνητικών βουλευτών που όπως είπε «μέχρι και σήμερα δεν έχουν καταδικάσει τις επιχειρηματικές πρακτικές του κ. Λαυρεντιάδη». Τέλος, επικοινώνησε σήμερα τηλεφωνικά με τον γενικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, προκειμένου να τον ευχαριστήσει για τη συμβολή και τη στήριξη στον αγώνα των εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας μετά την πρόσφατη δικαστική απόφαση.

 

Πηγή: ergasianet.gr

του Daniel Tanuro

Yπερθέρμανση του πλανήτη, ακραία ξηρασία στην Ευρώπη, καύσωνες, η χιονοστιβάδα (ή η αλυσιδωτή αντίδραση) μεταξύ όλων αυτών των παραγόντων κρίσης… Κίνδυνος βίαιων αλλαγών της ωκεανικής κυκλοφορίας με ανυπολόγιστες συνέπειες… Αυτό το άρθρο καταπιάνεται με τρία ζητήματα: την εξήγηση αυτής της αναμφισβήτητης διαπίστωσης, τη δυνατή εξέλιξη, και τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο σε στοιχεία και αριθμούς που αποδεικνύουν την ακραία κρισιμότητα της ξηρασίας που πλήττει την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ακόμα και όσοι δεν παρακολουθούν πολύ στενά την επικαιρότητα έχουν δει τις τρομακτικές εικόνες με τον ποταμό Πάδο να έχει στεγνώσει, τον Λίγηρα να έχει γίνει μια στενή λωρίδα νερού, τον Τάμεση να έχει στεγνώσει στην πηγή του και σε μήκος οκτώ χιλιομέτρων, τον Ρήνο να έχει κατέβει τόσο χαμηλά που η ναυσιπλοΐα να έχει καταστεί αδύνατη… Αυτή η πρωτοφανής κατάσταση είναι αποτέλεσμα της σοβαρής έλλειψης βροχοπτώσεων, που συσσωρεύτηκαν από το τέλος του χειμώνα, μετά από πολλά συνεχή χρόνια ξηρασίας. Το νερό έχει γίνει σπάνιο και, σε ορισμένες περιοχές, πολύ σπάνιο.

Είναι εξίσου άσκοπο να απαριθμήσουμε στοιχεία για τον καύσωνα. Να πούμε ότι οι θερμοκρασίες είναι “πάνω από τους εποχικούς μέσους όρους”, όπως λένε στην τηλεόραση, σημαίνει ότι υποτιμούμε το πρόβλημα: είναι πολύ πάνω από αυτούς. Το όριο των 40°C έχει ξεπεραστεί αρκετές φορές σε πολλές περιοχές – συμπεριλαμβανομένων των θαλάσσιων εύκρατων περιοχών, όπως η Βρετανία. Ο καύσωνας προφανώς επιδεινώνει την ξηρασία. Ο σημερινός συνδυασμός των δύο φαινομένων είναι εξαιρετικός ως προς τη γεωγραφική του έκταση, την ένταση και τη διάρκειά του.

Θα καταπιαστούμε εν συντομία με τρία ζητήματα: τις εξηγήσεις και τις αιτίες τους, την πιθανή εξέλιξη και τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.

Εξηγήσεις και αιτιότητα

Ας ξεκινήσουμε με τις εξηγήσεις. Θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξετε σε αυτό το καλό άρθρο εκλαΐκευσης στον ιστότοπο RTBF-Info. [1]. Εξηγεί απλά, με διαγράμματα, με ποιο τρόπο η διάσπαση του πολικού jet stream κλειδώνει μια περιοχή υψηλής πίεσης σε μια γεωγραφική περιοχή, έτσι ώστε μια μάζα θερμού αέρα να παραμένει μόνιμα αποκλεισμένη πάνω από αυτήν.

Η σχέση μεταξύ της διάσπασης του jet stream και της κίνησης προς βορρά του αντικυκλώνα των Αζορών αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των επιστημόνων. Όπως το θέτει ο συγγραφέας του άρθρου: για ορισμένους, “είναι ο αντικυκλώνας που προκαλεί τη διάσπαση του jet stream“- για άλλους, “είναι η διάσπαση που ευνοεί την άνοδο του αντικυκλώνα“. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: “η διάσπαση είναι μια πραγματικότητα που αυξάνει την έκταση των ξηρών και θερμών περιόδων στα γεωγραφικά μας πλάτη”.

Μια άλλη βεβαιότητα είναι ότι δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι η βασική αιτία της διάσπασης του jet stream. Η σταθερότητα του jet stream καθορίζεται από τη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ του πόλου και του ισημερινού. Καθώς η αύξηση της θερμοκρασίας στην Αρκτική είναι μεγαλύτερη από τον παγκόσμιο μέσο όρο, η διαφορά αποδυναμώνεται και το jet stream γίνεται πιο ακανόνιστο, πιο αργό και πιο ιδιόρρυθμο, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη διάσπασή του.

Επομένως, οι καύσωνες και οι ξηρασίες οφείλονται ξεκάθαρα στην κλιματική αλλαγή, για την οποία η IPCC προειδοποιεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της IPCC (WG1) “είναι σχεδόν βέβαιο ότι η συχνότητα και η ένταση των κυμάτων καύσωνα έχουν αυξηθεί από το 1950 (σε παγκόσμιο επίπεδο) και θα συνεχίσουν να αυξάνονται στο μέλλον, ακόμη και αν η παγκόσμια υπερθέρμανση σταθεροποιηθεί στους 1,5°C”. Η έκθεση αναφέρει ότι “ο συνδυασμός των κυμάτων καύσωνα και της ξηρασίας είναι πιθανό να έχει αυξηθεί” και ότι “η τάση αυτή θα συνεχιστεί”. Για την Ευρώπη, η έκθεση προβλέπει (με υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης στη πρόβλεψη) αύξηση των πλημμυρών από βροχοπτώσεις στα ΒΑ της ηπείρου και αύξηση των ξηρασιών στην περιοχή της Μεσογείου, με μειωμένες καλοκαιρινές βροχοπτώσεις στα ΝΑ.

Καμία έκπληξη, λοιπόν: η παρατηρούμενη πραγματικότητα είναι σύμφωνη με τις επιστημονικές προβλέψεις. Εκτός, και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, ότι τις ξεπερνά κατά πολύ. Και μάλιστα, πάρα πολύ.

Στην πραγματικότητα, όλα εξελίσσονται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι δείχνουν τα μαθηματικά μοντέλα. Σε συνέντευξη τους στον Τύπο, οι κλιματολόγοι δεν κρύβουν την έκπληξη τους για τις θερμοκρασίες που ξαφνικά αυξήθηκαν κατά 4° ή 5°C πάνω από τους εποχικούς μέσους όρους. Τέτοια ακραία φαινόμενα αναμενόταν μάλλον να εμφανιστούν γύρω στο 2030 ή και αργότερα – αν οι κυβερνήσεις συνέχιζαν να μην κάνουν (σχεδόν) τίποτα.

Αυτό πρέπει να το έχουμε κατά νου όταν ερχόμαστε στο δεύτερο ζήτημα: την πιθανή εξέλιξη.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και τι κινδυνεύει να μας επιφυλάξει

Όπως και άλλοι, έχω συχνά επιστήσει την προσοχή σε μια αρκετά πρόσφατη επιστημονική δημοσίευση που έχει προκαλέσει πολύ θόρυβο [2]. Έχοντας υπογραφεί από κορυφαίους επιστήμονες, αυτή ασχολείται με τις θετικές αναδράσεις της αύξησης της θερμοκρασίας (δηλαδή τις επιπτώσεις της αύξησης της θερμοκρασίας που προάγουν την αύξηση της θερμοκρασίας). Η πρωτοτυπία της έγκειται στην εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι θετικές αναδράσεις θα μπορούσαν να αλληλοτροφοδοτούνται σε ένα είδος χιονοστιβάδας ή αλυσιδωτής αντίδρασης.

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι ξεκάθαρο: “οι αλυσιδωτές ανατροφοδοτήσεις θα μπορούσαν να ωθήσουν το γήινο σύστημα προς ένα παγκόσμιο κατώφλι που, αν ξεπεραστεί, θα μπορούσε να αποτρέψει τη σταθεροποίηση του κλίματος σε ενδιάμεσες αυξήσεις της θερμοκρασίας και να προκαλέσει συνεχή υπερθέρμανση προς έναν “πλανήτη κλίβανο“, ακόμη και αν μειωθούν οι ανθρώπινες εκπομπές”.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του άρθρου, η διαδικασία θα μπορούσε να ξεκινήσει σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο υπερθέρμανσης, μεταξύ +1°C και +3°C.

Μία από τις πιο πιθανές αναδράσεις που θα πυροδοτούσουν τη διαδικασία είναι η αποσταθεροποίηση του παγοκαλύμματος της Γροιλανδίας. Το παγοκάλυμμα της Γροιλανδίας αποτελεί ένα ιδιαίτερο σημείο ευπάθειας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι το σημείο καμπής για την αποσάθρωση του είναι κάπου μεταξύ +1° (+1,5°C σύμφωνα με την IPCC) και +3°C της μέσης αύξησης της θερμοκρασίας. Επομένως, βρισκόμαστε ήδη στην επικίνδυνη ζώνη ή θα την πλησιάζουμε με ταχείς ρυθμούς (με αμετάβλητες πολιτικές, το όριο των +1,5°C θα ξεπεραστεί πριν από το 2040, σύμφωνα με την IPCC).

Εάν ξεπεραστεί αυτό το σημείο καμπής, ποιες θα είναι οι συνέπειες; Πρώτον, η εισροή νερού στον ωκεανό θα επιτάχυνε την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Η διαδικασία θα χρειαζόταν πολύ χρόνο για να φτάσει στο τέλος της – σε ένα νέο σημείο ισορροπίας – αλλά θα ήταν μη αναστρέψιμη. Από την άλλη πλευρά, αυτή η εισροή θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ξαφνική, απότομη κατάρρευση της ωκεανικής κυκλοφορίας που αποκαλείται AMOC (Atlantic Middle Ocean Circulation), η οποία καθορίζει το κλίμα των περιοχών που βρέχονται από τον Ατλαντικό. Και τότε οι επιπτώσεις θα ήταν άμεσες.

Αυτό λέει η πρόσφατη έκθεση της Ομάδας Εργασίας 1 της IPCC σχετικά με τον κίνδυνο κατάρρευσης της AMOC: “Η εξασθένηση της AMOC δεν θα περιλαμβάνει μια απότομη κατάρρευση πριν από το 2100 (μέτρια εμπιστοσύνη). ΑΛΛΑ μια τέτοια κατάρρευση θα μπορούσε ενδεχομένως (might) να προκληθεί από μια απροσδόκητη εισροή (υδάτινων μαζών) από το παγοκάλυμμα της Γροιλανδίας. Εάν κατέρρεε, θα προκαλούσε πιθανότατα απότομες ανατροπές στα περιφερειακά κλίματα και στον κύκλο του νερού: μετατόπιση της τροπικής ζώνης βροχής προς τα νότια, εξασθένηση των μουσώνων στην Αφρική και την Ασία, ενίσχυση των μουσώνων στο νότιο ημισφαίριο και ξήρανση στην Ευρώπη” (WG1, Τεχνική περίληψη, σ. 73, η υπογράμμιση δική μου).

Τα πάντα βρίσκονται προφανώς σε αυτό το “αλλά”, το οποίο ανοίγει τη δυνατότητα “απότομων ανατροπών“. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: οι συνέπειες τέτοιων ανατροπών θα είναι εξαιρετικά σοβαρές για τα οικοσυστήματα και τους πληθυσμούς. Ειδικά, φυσικά, για τις φτωχές μάζες της Ασίας και της Αφρικής. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα αντιμετώπιζαν δραματικές καταστάσεις.

Όπως το διαβάσαμε, η Ευρώπη δεν θα γλιτώσει. Η Ιβηρική Χερσόνησος απειλείται ιδιαίτερα. Η ερημοποίηση εξελίσσεται εκεί εδώ και χρόνια. Θα ξεπεράσει ένα ποιοτικό όριο, μη αναστρέψιμο σε ανθρώπινη κλίμακα.

Ποια είναι η ενδεχόμενη σχέση με την τρέχουσα ξηρασία και τον καύσωνα, δεδομένου ότι η Γροιλανδία δεν κλειδώνεται από τη διάσπαση του jet stream που την εξηγεί; Η σχέση είναι ότι, για διάφορους λόγους, η αύξηση της θερμοκρασίας στην Αρκτική είναι διπλάσια από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Σύμφωνα με την IPCC, είναι “ουσιαστικά βέβαιο” ότι το παγοκάλυμμα της Γροιλανδίας χάνει μάζα από το 1990: οι ειδικοί εκτιμούν ότι 4890 γιγατόνοι (δισεκατομμύρια τόνοι) πάγου (+- 460) έχουν λιώσει μεταξύ 1992 και 2020, προκαλώντας άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά 13,5 χιλιοστά.

Η IPCC τονίζει (για άλλη μια φορά!) ένα σημαντικό σημείο: οι προβλέψεις αυτές βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε εκτιμήσεις για το λιώσιμο των πάγων: δεν περιλαμβάνουν τις δυναμικές διαδικασίες που θα επιτάχυναν την απώλεια μάζας (την αποκόλληση τεράστιων τμημάτων του παγοκαλύμματος που γλιστρούν στον ωκεανό), επειδή “η ποσοτικοποίησή τους είναι εξαιρετικά αβέβαιη”, γράφει η IPCC.

Λαμβάνοντας υπόψη τι συμβαίνει αλλού στον πλανήτη, δεν είναι παράλογο να φοβόμαστε ότι η εξέλιξη στη Γροιλανδία θα είναι επίσης ταχύτερη από ό,τι προβλέπουν τα μοντέλα. Πρόκειται για έναν ευφημισμό. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ορισμένες σαφείς ενδείξεις ότι αυτό ήδη συμβαίνει.

Για παράδειγμα, στα τέλη Ιουλίου του 2022, η θερμοκρασία στη Γροιλανδία ήταν πολύ υψηλότερη από τις εποχικές νόρμες. Οι πάγοι έλιωσαν διπλάσια ποσότητα από ό,τι άλλες χρονιές στην ίδια περίοδο. Μέσα σε τρεις ημέρες, περίπου 18 δισεκατομμύρια τόνοι πάγου μετατράπηκαν σε νερό. Οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι η ποσότητα του νερού που θα απελευθερωνόταν θα κάλυπτε το έδαφος της Δυτικής Βιρτζίνια (62.259 km2 ) με ένα στρώμα νερού περίπου 30 εκατοστών. Αυτή η επιτάχυνση της διαδικασίας τήξης είναι χωρίς προηγούμενο.

Δεν χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο σε αυτό: το κλιματικό μέλλον είναι πιο απειλητικό από ποτέ. Το φωτάκι είναι στο κόκκινο, αναβοσβήνει επίμονα και οι φτωχότεροι και πιο ευάλωτοι είναι πιθανό να πληγούν ολομέτωπα.

Τι να κάνουμε; (γνωστό ρεφρέν)

Ας προχωρήσουμε στις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν. Η καταστροφή βρίσκεται σε εξέλιξη και η IPCC μας λέει ότι θα συνεχίσει να εξελίσσεται “ακόμη και αν η αύξηση της θερμοκρασίας περιοριστεί στον 1,5°C”. Σημειώστε παρεμπιπτόντως ότι η σημερινή καταστροφή είναι το προϊόν μιας αύξησης της θερμοκρασίας κατά “μόλις” 1,2°C σε σύγκριση με την προβιομηχανική εποχή. Δεν είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα συμβεί στη συνέχεια…

Δεδομένης της κατάστασης, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούμε απλώς να απαιτήσουμε ριζοσπαστικά μέτρα για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου: τα μέτρα αυτά είναι προφανώς απαραίτητα – περισσότερο από ποτέ! – πρέπει όμως να συνδυαστούν με μια άμεση και πολύ συγκεκριμένη πολιτική προσαρμογής στην παρατηρούμενη και προβλέψιμη αύξηση της θερμοκρασίας.

Απέναντι σε έναν όλο και πιο συχνό και έντονο συνδυασμό ξηρασίας και καύσωνα, τι μπορεί να γίνει για την προστασία των ανθρώπων, των φυτών και των ζώων; Χρειάζεται ένα βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο όραμα. Θα πρέπει να στοχεύει στην επεξεργασία ενός δημόσιου σχεδίου προσαρμογής το οποίο θα είναι δεσμευτικό (για να είναι αποτελεσματικό) και ευέλικτο (για να μπορεί να προσαρμόζεται στα απρόβλεπτα).

Το σχέδιο αυτό πρέπει να δίνει προτεραιότητα στους τομείς της διαχείρισης των υδάτων, της πρόληψης των επιπτώσεων της ακραίας ζέστης στην υγεία (για τα ευάλωτα άτομα και στις πόλεις που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο των “θερμικών νησίδων”), της γεωργίας/δασοκομίας, του σχεδιασμού χρήσεων γης, των υποδομών και της ενέργειας.

Η τελευταία έκθεση της Δεύτερης Ομάδας Εργασίας της IPCC μπορεί να δώσει ιδέες για το πως πρέπει να γίνει η σύλληψη του σχεδίου και πως να αγωνιστούμε για το σχέδιο με αφετηρία τα κοινωνικά κινήματα. Η έκθεση προφανώς δεν είναι αντικαπιταλιστική, αλλά διαβάζουμε σε αυτήν ότι “οι κυρίαρχες στρατηγικές ανάπτυξης λειτουργούν ενάντια στην αειφόρο ανάπτυξη για το κλίμα”. Οι λόγοι που αναφέρονται είναι: η διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η ανεξέλεγκτη αστικοποίηση, οι εξαναναγκαστικές μεταναστεύσεις και μετακινήσεις πληθυσμών, η συνεχής αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, οι συνεχιζόμενες αλλαγές στις χρήσεις γης, η αντιστροφή της μακροπρόθεσμης τάσης για αύξηση του προσδόκιμου ζωής… (IPCC, AR6, WG2, πλήρης έκθεση, 27/2/2022).

Η καταγγελία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι έμμεση, αλλά αρκετά ξεκάθαρη.

Στα θετικά της είναι ότι η έκθεση της IPCC ορθώς επιμένει ότι η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή πρέπει να είναι ολιστική, κοινωνική, δημοκρατική, συμμετοχική, να μειώνει τις ανισότητες, να στηρίζεται στις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες, να ενισχύει τις κοινωνικές θέσεις των γυναικών, των νέων και των μειονοτήτων κ.λπ. Όμως η προσέγγισή της επικεντρώνεται στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων που επιδιώκει να πείσει και όχι στα κοινωνικά κινήματα και τους αγώνες τους. Αλλά είναι από αυτά τα κοινωνικά κινήματα που εξαρτώνται τα πάντα, όχι από τις κυβερνήσεις.

Εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να παραθέσουμε ένα κατάλογο αιτημάτων- θα αρκεστούμε σε μερικές ενδείξεις και προβληματισμούς.

Η διαχείριση των υδάτων αποτελεί ζήτημα κλειδί. Όπως γράφει η IPCC (WG2), “η διατήρηση του καθεστώτος του νερού ως δημόσιου αγαθού έχει κεντρική σημασία για τα ζητήματα ισότητας”. Είναι το αλφάδι.

Αυτό συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, την αμφισβήτηση της μονοπώλησης των υδάτινων πόρων από καπιταλιστικούς ομίλους που παράγουν εμφιαλωμένο νερό και διάφορα ποτά, της μονοπώλησης των δασών από παραγωγούς χαρτοπολτού, πελλέτ ή άλλων προϊόντων (βλ. την οικολογική και ανθρώπινη ζημιά που προκαλούν οι φυτείες ευκαλύπτου στην Πορτογαλία!) και της μονοπώλησης των υπόγειων υδάτων από τις αγροτικές επιχειρήσεις (στην Ανδαλουσία, για παράδειγμα).

Όμως, το αλφάδι του νερού ως δημόσιου αγαθού συνεπάγεται επίσης ένα πλήθος πιο άμεσων συγκεκριμένων διεκδικήσεων: να γυρίσει πίσω το ρολόι στην αδιαβροχοποίηση των επιφανειών, στην αποστράγγιση του βρόχινου νερού, στη διόρθωση των ρεμάτων, στην καταστροφή των υγροτόπων. Να προωθηθούν γεωργικές και δασοκομικές τεχνικές που αποκαθιστούν το έδαφος και την απορροφητική του ικανότητα περιορίζοντας την απορροή. Να αναπροσανατολιστεί η γεωργία πολύ πιο ριζικά προς την αγρο-οικολογία. Να μην ξεχνάμε τις επενδύσεις στο δίκτυο διανομής (στη Βαλλωνία, για παράδειγμα, το 20% του παραγόμενου νερού δεν τιμολογείται – η διαρροή του δικτύου είναι επομένως πολύ υψηλή).

Η ορθολογική, κοινωνική και οικολογική διαχείριση του νερού απαιτεί μια διαφορετική τιμολογιακή πολιτική. Η φιλελεύθερη πολιτική του “κόστος-αλήθεια” είναι κοινωνικά άδικη, δεδομένου ότι όλοι οι καταναλωτές πληρώνουν για τον καθαρισμό μεγάλων ποσοτήτων νερών μολυσμένων από τη βιομηχανία. Επιπλέον, η νεοφιλελεύθερη πολιτική ενθαρρύνει τη σπατάλη του νερού, αφού τα οικονομικά έσοδα του διανομέα εξαρτώνται εν μέρει από το γεγονός ότι οι χρήστες πληρώνουν επίσης για τον – άχρηστο – καθαρισμό του βρόχινου νερού που καταλήγει στην αποχέτευση…

Θα πρέπει να εφαρμοστεί ένα άλλο σύστημα: για τα νοικοκυριά, δωρεάν κατανάλωση που αντιστοιχεί στην εύλογη ικανοποίηση πραγματικών αναγκών (πόσιμο, πλύσιμο, καθαρισμός σπιτιού, πλύσιμο πιάτων και ρούχων…), και στη συνέχεια ταχεία προοδευτική τιμολόγηση πέραν αυτού του επιπέδου.

Η προστασία των ανθρώπων θα πρέπει να είναι μια άλλη αποτελεσματική προτεραιότητα. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Η Πλατφόρμα της Βαλλωνίας για την IPCC, με επικεφαλής τον κλιματολόγο JP van Ypersele, σημειώνει ότι ο καύσωνας του 2003 προκάλεσε περισσότερους από 1.200 θανάτους, ενώ ο καύσωνας του 2020 προκάλεσε περισσότερους από 1.400 θανάτους… Άρα μεταξύ των δύο ημερομηνιών, τίποτα δεν έχει γίνει… παρά τις υποσχέσεις [3]…

Ένα δημόσιο σχέδιο για την προσαρμογή στην ακραία ζέστη θα πρέπει τουλάχιστον να οργανώνει το συστηματικό πρασίνισμα των αστικών περιοχών (δέντρα παντού, για να παρέχουν σκιά), καθώς και τη θερμομόνωση όλων των νοσοκομείων, των σχολείων, των κατοικιών για ηλικιωμένους ή άτομα με ειδικές ανάγκες.

Γενικότερα, πρέπει να επιβεβαιώσουμε την επείγουσα ανάγκη μόνωσης και ανακαίνισης όλων των κατοικιών. Όχι μόνο για τη δραστική μείωση των εκπομπών θέρμανσης (και κλιματισμού!), αλλά και για την προστασία της υγείας και της ευεξίας. Σε αυτόν τον τομέα, όπως και σε άλλους, είναι σαφές ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές κινήτρων που βασίζονται στους μηχανισμούς της αγοράς είναι τόσο οικολογικά αναποτελεσματικές όσο και κοινωνικά άδικες. Αυτή η κοντόφθαλμη πολιτική θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στη δημόσια πρωτοβουλία, διαφορετικά θα επικρατήσουν ατομικές λύσεις, όπως η αγορά κλιματιστικών, που θα οδηγήσουν στην αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας και σε εκπομπές CO2.

Η IPCC τονίζει τη σημασία μιας ολιστικής πολιτικής, η οποία εξετάζει ταυτόχρονα την προσαρμογή στην αύξηση της θερμοκρασίας και την μείωση των εκπομπών (« mitigation » στην επιστημονική ορολογία) Συνήθως, ο τομέας της ενέργειας εκτείνεται και στους δύο τομείς. Υπάρχει έλλειψη νερού για την ψύξη των πυρηνικών αντιδραστήρων. Δεδομένων των προβλέψεων, αυτή η πραγματικότητα μπορεί μόνο να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε η πολιτική προσαρμογής να βρεθεί αντιμέτωπη με εφιαλτικές εναλλακτικές λύσεις: θα πρέπει το νερό να χρησιμοποιείται κυρίως για την ψύξη των σταθμών παραγωγής ενέργειας (θερμαίνοντας τα ποτάμια!) για την παραγωγή ηλεκτρισμού; για πόσιμο νερό; ή για το πότισμα των καλλιεργειών; (και ποιων καλλιεργειών;) Ένας λόγος παραπάνω (υπάρχουν πολλοί άλλοι!) για να μην βασιστούμε στην πυρηνική ενέργεια ως λύση “mitigation”…

Δεν θα επανέλθω εδώ στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τη διαρθρωτική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, καθώς έχω ήδη γράψει γι’ αυτό σε πολλά άρθρα. Εν ολίγοις: η ενέργεια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, όπως και το νερό, πρέπει να βγούμε από την αγροτoβιομηχανία και να οργανώσουμε το γρήγορο τέλος της κινητικότητας που βασίζεται στο ιδιωτικό αυτοκίνητο. Αυτή η δέσμη βαθιών διαρθρωτικών μετασχηματισμών αποτελεί την αναγκαία -αλλά όχι επαρκή- προϋπόθεση για την ταχεία και αποτελεσματική απανθρακοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας.

Χωρίς αυτό το βαρύ αντικαπιταλιστικό γιατρικό, θα είναι αυστηρά αδύνατο να τηρηθούν οι κλιματικοί περιορισμοί που έχουν διατυπωθεί ρητά από τους επιστήμονες. Σε αυτή την περίπτωση, ο “πλανήτης κλίβανος” του Johann Rockström και των άλλων συγγραφέων που αναφέρθηκαν παραπάνω θα γίνει σίγουρα μια μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. Αυτό θα σήμαινε έναν ανθρώπινο και οικολογικό κατακλυσμό διαστάσεων που δεν τους χωράει ο νους. Είναι αδιανόητο.

“Αφηρημένη” κλιματική πολιτική ή οικοσοσιαλισμός;

Ουδέν κακό αμιγές καλού: όλοι και όλες μπορούν πλέον σήμερα να συνειδητοποιήσουν την ακραία κρισιμότητα της κατάστασης και του τρομερού κινδύνου που αντιμετωπίζουμε. Αναπαράγω εδώ ένα απόσπασμα από μια ανάρτηση που δημοσιεύτηκε στις 11 Αυγούστου στα κοινωνικά δίκτυα, σχετικά με την ξηρασία στην Ευρώπη:

“Με τις πλημμύρες (του 2021 στο Βέλγιο και τη Γερμανία), η κλιματική αλλαγή, μας έδωσε μια ροπαλιά στο κεφάλι. Μια ροπαλιά στο κεφάλι πονάει, μπορεί να σκοτώσει όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Με την ξηρασία, η υπερθέρμανση του πλανήτη δείχνει ότι μπορεί να μας αρπάξει από το λαιμό και να μας σφίξει αργά, κάθε μέρα λίγο περισσότερο, χωρίς βιασύνη, έτσι ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο για να δούμε το θάνατο να προχωρά – οι πιο διαυγείς τον βλέπουν ήδη: το θάνατο των φυτών, το θάνατο των ποταμών, το θάνατο των ζώων, το δικό μας θάνατο. Γιατί πώς μπορούμε να επιβιώσουμε όταν τα πάντα εξαφανίζονται;” [4]

Μπροστά σε αυτή την πρόκληση, ο καθένας και η καθεμία μπορούν επίσης να συνειδητοποιήσουν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές είναι εντελώς ανεπαρκείς, και στην πραγματικότητα εγκληματικές.

Οι πολιτικές αυτές δεν επιτρέπουν την ταχεία μείωση των εκπομπών (οι εκπομπές συνεχίζουν να αυξάνονται!), ώστε να επιτευχθεί “μηδενικός άνθρακας” το 2050. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μάλιστα το αντίθετο: η ανάκαμψη μετά την πανδημία και ο πόλεμος του Πούτιν κατά του ουκρανικού λαού έχουν προκαλέσει την απροσχημάτιστη εξόρμηση των πάντων για την αγορά ορυκτών καυσίμων (άνθρακα στην Κίνα, τη Ρωσία και την Τουρκία, λιγνίτη στη Γερμανία, σχιστολιθικό αέριο στις Ηνωμένες Πολιτείες, φυσικό αέριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Το αποτέλεσμα είναι μια φρενίτιδα νεοαποικιακής αρπακτικότητας, ανταγωνισμών των ισχυρών και βάρβαρης διαχείρισης της μετανάστευσης.

Οι κυβερνητικές πολιτικές για το κλίμα όχι μόνο είναι αναποτελεσματικές, όχι μόνο αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά και αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τις καταστροφές. Αυτή η προστασία του πληθυσμού είναι, θεωρητικά, στοιχειώδες συνταγματικό καθήκον κάθε κυβέρνησης, κάθε κράτους.

Αυτή η τρομερά χαοτική διαχείρηση είναι ένας δυνητικός παράγοντας για τη θεαματική εμβάθυνση της κρίσης νομιμότητας των ισχυρών αυτού του κόσμου, σε όποιο “στρατόπεδο” και αν ανήκουν.

Η αστάθεια που δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο είναι βέβαιο ότι θα έχει ιδεολογικές επιπτώσεις. Είχαμε ένα παράδειγμα αυτού πρόσφατα στο Βέλγιο με το ελεύθερο βήμα με τη μορφή αυτοκριτικής που δημοσίευσε ο κ. Bruno Colmant στην εφημερίδα “La Libre Belgique” [5].

Σε αυτό το κείμενο, ο πρώην επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου του πολύ φιλελεύθερου Didier Reynders, ο οικονομολόγος που επινόησε την απάτη του “πλασματικού συμφέροντος”, θεωρεί ότι “ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν είναι πλέον συμβατός με την κλιματική πρόκληση”.

Ο κ. Colmant έχει δίκιο: η “ελεύθερη αγορά” δεν θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Η αντιμετώπιση της κλιματικής πρόκλησης απαιτεί ένα δημόσιο σχέδιο, κοινωνικούς και οικολογικούς στόχους διαφορετικούς από το κέρδος, δημόσια μέσα και, επομένως, μια ριζική αναδιανομή του πλούτου, σε αντίθεση με τις “νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις”.

Ωστόσο, αφού επέκρινε το “νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό”, ο κ. Colmant βρίσκεται στη άβολη θέση εκείνου που σταματά μεσοστρατίς.

Πράγματι, το νεοφιλελεύθερο δόγμα της ελεύθερης αγοράς δεν είναι το μόνο εμπόδιο στο δρόμο για την ορθολογική διαχείριση της κλιματικής καταστροφής: η καπιταλιστική υποχρέωση για ανάπτυξη είναι ένα άλλο, ακόμη πιο θεμελιώδες εμπόδιο, το οποίο ο κ. Colmant δεν είναι έτοιμος να ξεπεράσει. Ένας μη φιλελεύθερος, κεϋνσιανός ή νεοκεϋνσιανός καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει. Ένας καπιταλισμός χωρίς ανάπτυξη είναι, όπως έλεγε ο Σουμπέτερ, μια αντίφαση στους όρους. Χωρίς αποανάπτυξη της τελικής κατανάλωσης ενέργειας – και επομένως χωρίς αποανάπτυξη της παραγωγής και των μεταφορών – αποκλείεται να φτάσουμε στις “μηδενικές εκπομπές” το 2050. Ακόμη και αν κρύψουμε τον άνθρακα κάτω από το χαλί με “αντισταθμιστικά”, “παγίδευση-δέσμευση” και άλλες “πλασματικές μειώσεις των εκπομπών”, αυτό αποκλείεται να συμβεί.

Είναι μια αντικειμενική αναγκαιότητα: πρέπει να παράγουμε λιγότερο, να εργαζόμαστε λιγότερο, να μεταφέρουμε λιγότερο, να μοιραζόμαστε τον πλούτο και να φροντίζουμε προσεκτικά και δημοκρατικά τους ανθρώπους και τα πράγματα. Με άλλα λόγια, πρέπει να σπάσουμε την καπιταλιστική παραγωγικίστικη μηχανή. Παραγωγικίστικη; Θα έπρεπε μάλλον να πούμε “καταστροφικίστικη”, καθώς είναι σαφές ότι “το Κεφάλαιο καταστρέφει τις δύο μοναδικές πηγές κάθε πλούτου: τη Γη και τον εργάτη” (όπως έλεγε ο Μαρξ μετά την αντιπαραγωγικίστικη μεταστροφή του).

Ο πόλεμος για το κλίμα έχει ξεκινήσει και είναι ένας ταξικός πόλεμος. Με αυτό εννοώ ότι απαιτεί να προσανατολίζεται στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ανάγκες των ανδρών και των γυναικών, δηλαδή σε ένα προσανατολισμό απαλλαγμένο από την εμπορευματική αλλοτρίωση και τον αγώνα για το εγωϊστικό κέρδος που κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν την πραγματικότητα αναποδογυρισμένη.

Έξω από έναν οικοσοσιαλιστικό, διεθνιστικό, φεμινιστικό προσανατολισμό, δεν θα υπάρξει σωτηρία. Ας οργανωθούμε για να το πούμε και για να δράσουμε με αυτό τον προσανατολισμό, πέρα από σύνορα, “στρατόπεδα” και “μπλοκ”. Εν ολίγοις, ήρθε η ώρα να τολμήσουμε να γίνουμε επαναστάτες.

Daniel Tanuro, 13 Αυγούστου 2022

Σημειώσεις

[1] https://www.rtbf.be/article/le-double-jet-stream-un-phenomene-a-l-origine-des-vagues-de-chaleur-en-europe-11045816?fbclid=IwAR3gpcICHL4MpFufQGFJstE4Ogcipy7ccU2ToFDAr6T8_Iv4iqvvnrxfJXU

[2] https://www.pnas.org/doi/10.1073/pnas.1810141115

[3] https://www.plateforme-wallonne-giec.be/adaptation

[4] https://www.facebook.com/dalloooniel.taoghghhjjhjhj)

[5] https://www.lalibre.be/debats/opinions/2022/08/07/le-capitalisme-neoliberal-nest-plus-compatible-avec-le-defi-climatique-INNZVTOFBRHUHMHJD2ZQKDA3WA/?fbclid=IwAR1MPd8RgLkyUYpSKCqlrFSTGaUGn3SMpFmxsjyTlka_bcCnSKuId20-rBs

Μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς

Πηγή: www.contra-xreos.gr

Του Αλέξη Λιοσάτου

Ενώ ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος μαίνεται, οι ΗΠΑ προκάλεσαν την αναζωπύρωση μιας νέας εστίας των ενδοϊμπεριαλιστικών εντάσεων, στην Ταϊβάν. Στις 2/8 η Νάνσι Πελόζι πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο νησί, παρά τις προειδοποιήσεις της Κίνας ότι αν το κάνουν θα πληρώσουν το τίμημα της «προσβολής της κυριαρχίας και ασφάλειάς της». Η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων και 3ο τη τάξει κυβερνητικό στέλεχος των ΗΠΑ είναι ο υψηλότερος Αμερικανός αξιωματούχος που επισκέπτεται την Ταϊβάν τα τελευταία 25 χρόνια. Το κινεζικό καθεστώς μετέφρασε την επίσκεψη ως ευθεία ενθάρρυνση των αποσχιστικών τάσεων. Κινέζοι αξιωματούχοι προειδοποιούσαν ότι «θα σταματήσουν» το αεροπλάνο που θα μεταφέρει την Πελόσι από το να προσγειωθεί εκεί, με πιο ακραίες καθεστωτικές φωνές μάλιστα να καλούν στην κατάρριψη του αεροσκάφους της. Ο αμερικανικός στρατός εκ των προτέρων δήλωνε ότι αυτό το ταξίδι δεν είναι καλή ιδέα, ενώ εκ των υστέρων και ο Λευκός Οίκος «άδειασε» την Πελόζι.

Πριν καν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη της Αμερικανίδας προέδρου, η Κίνα αύξησε τη στρατιωτική δραστηριότητα γύρω από την Ταϊβάν και ανακοίνωσε σειρά στρατιωτικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά στις θαλάσσιες περιοχές πέριξ της Ταϊβάν.

Με την πραγματοποίηση της επίσκεψης, η Κίνα ανακοίνωσε ότι αναστέλλει τη συνεργασία με τις ΗΠΑ σε σειρά από τομείς, όπως είναι ο διάλογος για στρατιωτικά θέματα, η κλιματική αλλαγή, το μεταναστευτικό και το εμπόριο ναρκωτικών. Ακόμα χειρότερα, λίγες ώρες μετά την αναχώρηση της Πελόζι, η Κίνα ξεκίνησε πρωτοφανούς έκτασης στρατιωτική περικύκλωση της Ταϊβάν, που ισοδυναμούν με πλήρη αεροπορικό και ναυτικό αποκλεισμό. Δεκάδες κινεζικά μαχητικά αεροσκάφη πέρασαν επανειλημμένα το ανεπίσημο σύνορο της λεγόμενης «μέσης γραμμής», ανάμεσα στις κινεζικές ακτές και το νησί. Πολεμικά πλοία άνοιξαν πυρ μέσα στα «χωρικά ύδατα» της Ταϊβάν. Για πρώτη φορά, κινεζικοί βαλλιστικοί πύραυλοι «πέταξαν» πάνω από την πρωτεύουσα του νησιού, την Ταϊπέι, και κάποιοι προσθαλασσώθηκαν στην ΑΟΖ της Ιαπωνίας. Για πρώτη φορά επίσης, το ναυτικό και η αεροπορία της Κίνας εκτέλεσαν τα γυμνάσιά τους και σε περιοχές στα ανοιχτά των ανατολικών ακτών της Ταϊβάν (που μέχρι τώρα θεωρούνταν απροσπέλαστες). Ουσιαστικά επρόκειτο για γενική πρόβα πολέμου με στόχο την κατάληψη του νησιού, κάτι που προφανώς είχαν σχεδιάσει από καιρό τα στρατιωτικά επιτελεία του Πεκίνου.

Το υπουργείο Άμυνας της Ταϊβάν ανακοίνωσε ότι έχει αποστείλει αεροσκάφη και πλοία για να αντιδράσουν «καταλλήλως» στα κινεζικά γυμνάσια γύρω από το νησί. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών απάντησε με νέα και απροειδοποίητη επίσκεψη Αμερικανών αξιωματούχων στην Ταϊβάν στα μέσα Αυγούστου αλλά και με δοκιμή διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου Minuteman III, με την Κίνα να πραγματοποιεί νέες στρατιωτικές ασκήσεις γύρω από το νησί και την ταϊβανέζικη κυβέρνηση να δηλώνει «δεν μπορούμε να μην τολμάμε να επιτρέψουμε να έρχονται επισκέπτες ή φίλοι». Τις μέρες που ακολούθησαν οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τις αντιδράσεις της Κίνας σαν υπερβολικές, κι από την άλλη πλευρά δημοσιεύονταν άρθρα που επεξεργάζονται τρόπους (και) στρατιωτικής επικράτησης εναντίον της, όπως στο επίσημο περιοδικό της CIA. Το κινέζικο καθεστώς από την πλευρά του εξέδωσε έγγραφο με το οποίο ισχυρίζεται άλλη μια φορά ότι η Ταϊβάν είναι μέρος της Κίνας, ότι η Κίνα δεν είναι πλέον ο «φτωχός συγγενής» του παρελθόντος αλλά παγκόσμια υπερδύναμη και ότι θα αποτρέψει την απόσχιση της Ταϊβάν από την Κίνα και όποιες ξένες δυνάμεις στηρίξουν κάτι τέτοιο με οποιοδήποτε μέσο.

Τις ημέρες των κινεζικών ασκήσεων, το εμπόριο σε επίπεδο εισαγωγών και εξαγωγών νεκρώθηκε. Οι βασικές εξαγωγές της Ταϊβάν είναι ηλεκτρονικά και προϊόντα μετάλλου, μηχανήματα και χημικά, με πελάτες την Κίνα αλλά και τις ανεπτυγμένες ψηφιακά χώρες (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη, Ν. Κορέα και Γερμανία). Με τον τρόπο αυτόν, η Κίνα υπενθύμισε ότι μπορεί να στραγγαλίσει την οικονομία της Ταϊβάν: η Κίνα ελέγχει την περί Ταϊβάν θάλασσα διότι μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας δεν υπάρχει κάποιο διεθνώς αναγνωρισμένο σύνορο, συνεπώς η Κίνα κινείται εντός των συνόρων της στο στενό της Ταϊβάν και εκεί μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας με αφορμή την Ταϊβάν

Η Ταϊβάν αποτελεί διαχρονικά (μετά τον Β’ ΠΠ) εστία εντάσεων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Στην πιο πρόσφατη ιστορία, μόνο το 2001 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, είχε δηλώσει πως «οι ΗΠΑ θα κάνουν ό,τι χρειαστεί» για να υπερασπιστούν την Ταϊβάν. Το 2006 δημοσιεύτηκε ένα αμυντικό σχέδιο της Ταϊβάν το οποίο προέβλεπε εναέρια, θαλάσσια, επίγεια, αμφίβια και πυραυλική άμυνα για την υπεράσπιση της Ταϊβάν. Τα σενάρια προέβλεπαν μέχρι και τη χρήση πυρηνικών από τις ΗΠΑ…

Τα τελευταία χρόνια οι εντάσεις αυτές αυξάνονται επικίνδυνα. Οι πωλήσεις όπλων από τις ΗΠΑ στην Ταϊβάν έχουν ξεπεράσει το 1,5 δισ. $ στον 1,5 χρόνο του Μπάιντεν, ενώ στην 4ετία Τραμπ ξεπέρασαν τα 18 δισ. Το Πεκίνο, από την άλλη πλευρά, τα προηγούμενα χρόνια κατασκεύασε ένα πυκνό δίκτυο τεχνητών νησιών σε υφάλους που στεγάζουν στρατιωτικές βάσεις και απέκτησε τον έλεγχο σε ολόκληρη τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Η ταϊβανέζικη οικονομία είναι βαθιά συνδεδεμένη με την Κίνα. Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη αγορά της Ταϊβάν μετά το 2000, καθώς και ο μεγαλύτερος προορισμός για τις επενδύσεις της εκτός νησιού. Το 2019 πραγματοποιήθηκαν 9 εκατομμύρια επισκέψεις μεταξύ των δύο πλευρών. Λίγο πριν την επίσκεψη της Πελόζι, η Κίνα ανακοίνωνε απαγόρευση εισαγωγών σε 100 είδη τροφίμων της Ταϊβάν, για να πιέσει την κυβέρνηση και τον πληθυσμό της να «συμμορφωθεί», ενώ κατά τον ίδιο εκβιαστικό τρόπο προσπάθησε να περιορίσει και τον τουρισμό στο νησί. Επιπλέον, απαγόρευσαν  την εξαγωγή… άμμου προς την Ταϊβάν (που εισάγει το 90% της άμμου που χρειάζεται, για να χτίσει, από την Κίνα και έτσι σήμερα αδυνατεί να παράγει τσιμέντο).

 Το 2019 ο στρατός της Κίνας παρουσίασε σειρά νέων όπλων, ικανών να αντιμετωπίσουν τις αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή, μεταξύ τους τον πύραυλο-«φονιά αεροπλανοφόρων» (DF-21), ανεμόπτερα με δυνατότητα να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές και ανεξάρτητα από το παγκόσμιο δορυφορικό κύκλωμα κ.λπ. Το 2020, ο Σι Τζινπίνγκ ζήτησε από τον στρατό «να ετοιμαστεί για πόλεμο». Στην ορκωμοσία του Μπάιντεν (αρχές 2021) παρέστη ο επιτετραμμένος της Ταϊβάν, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1978. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τη σύναψη της αντικινεζικής στρατιωτικής συμμαχίας AUKUS μεταξύ Αυστραλίας-Βρετανίας-ΗΠΑ. Τον επόμενο μήνα η Κίνα έστειλε αριθμό ρεκόρ πολεμικών αεροσκαφών στη ζώνη αναγνώρισης της αεράμυνας της Ταϊβάν.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωνε στις 22/10/2021 ότι η Ουάσινγκτον είναι έτοιμη να υπερασπισθεί στρατιωτικά την Ταϊβάν σε περίπτωση επίθεσης εκ μέρους της Κίνας. Στις 27/10 η Κίνα απέρριπτε αμερικανική πρόταση για «σημαντική συμμετοχή» της Ταϊβάν στον ΟΗΕ. Στις 28/10 η πρόεδρος της Ταϊβάν αναγνώριζε δημόσια για πρώτη φορά αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο έδαφός της. Τον Απρίλιο 2022 μέλη του Κογκρέσου πίεζαν για ανακήρυξη της Ταϊβάν σε «μείζονα σύμμαχο εκτός ΝΑΤΟ», με τελικό στόχο την επίσημη αναγνώρισή της.

Στη «Τετραπλή Σύνοδο Κορυφής» τον Μάιο 2022, με την Ιαπωνία, την Αυστραλία και την Ινδία, ο Μπάιντεν παρουσίασε ένα νέο Οικονομικό Πλαίσιο με στόχο τον περιορισμό της Κίνας. Επιπλέον, ο Μπάιντεν έσπασε δεκαετίες «στρατηγικής ασάφειας» σχετικά με την Ταϊβάν, δεσμευόμενος να την υπερασπιστεί στρατιωτικά ενάντια στην Κίνα. Εν τω μεταξύ, αξιωματούχοι των ΗΠΑ ενθάρρυναν την Ταϊβάν να αντλήσει διδάγματα από το «βιβλίο της Ουκρανίας». Άλλωστε, οι στρατηγοί των ΗΠΑ δύσκολα γράφουν μια ερευνητική έκθεση για την Ουκρανία χωρίς να αναφερθούν στην Κίνα. Ένα τυπικό κύριο άρθρο στον Economist εξηγούσε πως «η αποφασιστικότητα της Δύσης να υποχρεώσει τον Πούτιν να πληρώσει για τα εγκλήματά του θα ήταν ο πιο αποτελεσματικός περιορισμός στις κινεζικές φιλοδοξίες».

Η προϊστορία των σχέσεων Κίνας-Ταϊβάν

Η Ταϊβάν είναι νησί με έκταση περίπου το 1/3 της Ελλάδας και 23 εκ. κατοίκους, ενώ απέχει 100 μίλια από τις κινεζικές ακτές. Τυπικά η Ταϊβάν μετά τον Β’ ΠΠ αποτελεί κινεζικό έδαφος, όπως ισχυρίζεται και το Πεκίνο. Η κινεζική κυβέρνηση αναγνωρίζεται ως επίσημη κυβέρνηση της Ταϊβάν με βάση απόφαση του ΟΗΕ το 1971 και την αρχή της «μίας Κίνας», που αποδέχτηκαν 181 χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ.

Η διεθνής κοινότητα δεν την αναγνωρίζει ως ανεξάρτητο κράτος, ωστόσο λειτουργεί ως τέτοιο, με τις ΗΠΑ να αρνούνται μεν ότι τάσσονται υπέρ μιας ανεξάρτητης Ταϊβάν, αλλά «απλώς» δεσμεύονται ότι θα προστατεύσουν το νησί σε περίπτωση κινεζικής εισβολής.

Η Κίνα ισχυρίζεται ότι η Ταϊβάν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επικράτειάς της από αμνημονεύτων χρόνων, κάτι που αποτελεί εθνικό μύθο. Ένα μέρος του νησιού μόνο πέρασε στον έλεγχο της κινεζικής αυτοκρατορίας τον 17ο αιώνα, η οποία το 1895 μετά τον σινοϊαπωνικό πόλεμο το παραχώρησε στην Ιαπωνία, υπό τον έλεγχο της οποίας παρέμεινε μέχρι το 1945 και την ήττα της στον Β’ ΠΠ. Έπειτα, με τις ευλογίες των νικητών του Β’ ΠΠ ανέλαβε τη διοίκηση του νησιού η Κίνα και το εθνικιστικό κυβερνών κόμμα Κουο­μι­ντάνγκ. Το 1947 ξέσπασε λαϊκή εξέ­γερ­ση, διεκδικώντας την αυτονομία της Ταϊ­βάν ενά­ντια στο διεφθαρμένο κινεζικό καθεστώς, που πνίγηκε στο αίμα.

Μετά την επικράτηση του Μάο στην Κίνα το 1949, ο επικεφαλής του Κουομιντάνγκ Τσιάνγκ-Κάι Σεκ κατέφυγε στην Ταϊβάν, φέρνοντας μαζί του περίπου 2 εκα­τομ­μύ­ρια στρατιώτες, κομματικά μέλη κι αστικά στρώματα, τα οποία ήταν και αυτά που στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό. (Η Ταϊβάν είχε τότε 6 εκα­τομ­. πλη­θυ­σμό, δηλ. εγκαταστάθηκε επιπλέον 1/3 του πληθυσμού). Ήταν μια δικτατορία που επιβλήθηκε στους κατοίκους του νησιού. Κατέστειλε τις κινητοποιήσεις, απαγόρευσε τα ταϊβανέζικα να μιλιούνται στα σχολεία και τον στρατό, επέβαλε ως επίσημη γλώσσα τα μανδαρινικά κινέζικα και οι ντόπιοι Ταϊβανέζοι επιτράπηκε να καταλάβουν ηγετικές θέσεις δεκαετίες αργότερα. Οι ΗΠΑ στήριξαν το Κουο­μι­ντάνγκ, ιδιαίτερα μετά το ξέ­σπα­σμα του Πο­λέ­μου της Κο­ρέ­ας (1950) και την όξυν­ση των εντά­σε­ων στην πε­ριο­χή.

Το 1987, κα­ταρ­γή­θη­κε τε­λι­κά ο στρα­τιω­τι­κός νόμος και ακο­λού­θη­σε μια ιδιότυπη με­τά­βα­ση προς την αστι­κή δη­μο­κρα­τία. Το DPP (Democratic Progressive Party, Δη­μο­κρα­τι­κό Προ­ο­δευ­τι­κό Κόμμα), το κόμμα που κυ­βερ­νά σή­με­ρα, δη­μιουρ­γή­θη­κε το 1986 και εκ­προ­σω­πού­σε αυτές τις δυ­νά­μεις που πί­ε­ζαν για εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό.

Το DPP επι­σή­μως υπο­στη­ρί­ζει την ανε­ξαρ­τη­σία της Ταϊ­βάν από την Κίνα, αλλά δεν την προ­ω­θεί στην πράξη, γιατί δεν θέλει να προ­κα­λέ­σει το κι­νε­ζι­κό κα­θε­στώς. Από την άλλη, το Κουο­μι­ντάνγκ υπο­στη­ρί­ζει επί­ση­μα την ενο­ποί­η­ση με την Κίνα! Ωστό­σο, κι αυτό μετά τη δε­κα­ε­τία του ’90 έχει απο­σιω­πή­σει το ζή­τη­μα. Οι περισσότερες αριστερές οργανώσεις υποστηρίζουν το αίτημα της ανεξαρτησίας του νησιού.

Σήμερα, στην πλειονότητά τους οι κάτοικοι αυτοπροσδιορίζονται ως Ταϊβανέζοι και είναι αντίθετοι στην ένωση με την Κίνα. Το 67% των κατοίκων του νησιού αυτοχαρακτηρίζονταν αποκλειστικά Ταϊβανέζοι, μόνο το 2,4% ως Κινέζοι (από 25% πριν 30 χρόνια), ενώ το 27,5% αυ­το­προσ­διο­ρίζεται ως Κι­νε­ζι­κό και Ταϊ­βα­νέ­ζι­κο ταυ­τό­χρο­να. Μια έρευ­να του 2020 έδει­ξε ότι το 35% υπο­στη­ρί­ζει την ανε­ξαρ­τη­σία, το 6% υπο­στη­ρί­ζει την ενο­ποί­η­ση με την Κίνα και το 52% υπο­στη­ρί­ζει την ανα­βο­λή της από­φα­σης.

Συνεπώς με βάση τα παραπάνω:

1) ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Κίνα ενδιαφέρονται για το «καλό» του ταϊβανέζικου λαού,

2) δεν προκύπτει αυτονόητα ούτε ιστορικά ούτε πολύ περισσότερο με βάση τα τωρινά δεδομένα ότι «Ταϊβάν = Κίνα» και

3) ο «ταϊβανέζικος αποσχιστισμός» προϋπήρχε ιστορικά και δεν δημιουργήθηκε από… «πράκτορες της CIA», κατεστάλη μάλιστα βιαίως από το καθεστώς που υποστήριζαν οι ΗΠΑ.

Τα τελευταία χρόνια μόνο η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τα αυτονομιστικά αισθήματα της Ταϊβάν, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την ξέφρενη πορεία της Κίνας προς την κορυφή της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Η παρακμή της «αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ μπήκαν στο Αφγανιστάν τον Σεπτέμβρη 2001, ως ένα πρώτο βήμα για την υλοποίηση σχεδίου «αναμόρφωσης» της Μέσης Ανατολής, με την αλλαγή καθεστώτων, το τσάκισμα των όποιων αντιστάσεων, τον έλεγχο των πρώτων υλών. Στο «φόντο» όλων αυτών ήταν ο στόχος να φράξει τον δρόμο στην ανερχόμενη Κίνα.  

Αυτά τα σχέδια κατέρρευσαν στο σύνολό τους. Η Κίνα και η Ρωσία ενισχύθηκαν και πάτησαν πολύ περισσότερο πόδι στη Μ. Ανατολή, η Κίνα επέκτεινε την επιρροή της σε όλο τον πλανήτη, έφτασε σχεδόν τις ΗΠΑ οικονομικά και όλο και περισσότερο μειώνει την απόσταση στρατιωτικά.

Έτσι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αλλάξουν στρατηγική και να προχωρήσουν στο «πίβοτ στον Ει­ρη­νι­κό», δη­λα­δή στην πιο επιθετική αντιμετώπιση της Κίνας για να αποτρέψουν την «μοιραία» προσπέραση. Αυτή την πολιτική ξεκίνησε ο Ομπάμα, κλιμάκωσε ο Τραμπ και σήμερα κλιμακώνει ακόμα περισσότερο ο Μπάιντεν.

Οι απανωτές αποτυχίες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έχουν στη βάση τους την σχετική αποδυνάμωση των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και την ενίσχυση του αντίπαλου ιμπεριαλισμού, την πλευρά Κίνας-Ρωσίας.

Αυτή η εξέλιξη δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη: η διαρκής οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ενίσχυση της Κίνας κάνει την πιθανότητα στρατιωτικών συγκρούσεων μεταξύ τους μεγαλύτερη, καθώς οι ΗΠΑ -με λογικά και ιστορικά κριτήρια- δεν μπορούν να αφήσουν αναξιοποίητη την σημερινή στρατιωτική υπεροχή τους, για να υπερασπιστούν την πρωτοκαθεδρία τους.

Εξ ορισμού, ο ιμπεριαλισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα ανταγωνισμού μεταξύ κρατών με οικονομικές, στρατιωτικές και γεωπολιτικές παραμέτρους. Πάντα ένα κράτος ή μια συμμαχία κρατών είναι πιο ισχυρή, αλλά στην πορεία οι συσχετισμοί αλλάζουν, προκύπτουν ανερχόμενες δυνάμεις, οι παλιές δυνάμεις παρακμάζουν, οι συμμαχίες ρευστοποιούνται και ανατρέπονται κ.ο.κ.

Ο πάλαι ποτέ «πάπας» του μαρξισμού της Β΄Διεθνούς, Κάουτσκι, θάφτηκε στο περιθώριο της Ιστορίας όταν η θεωρία του για «Υπεριμπεριαλισμό», δηλαδή η αναπόφευκτη ανάδειξη (με τρόπο παρόμοιο με τα μονοπώλια κ.λπ.) ενός κυρίαρχου παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αποδείχθηκε ουτοπία τόσο μετά τον Α’ ΠΠ, όσο και μετά τον Β’ ΠΠ.

Ο «πολυπολικός» ιμπεριαλισμός είναι εξίσου αντιδραστικός με τον «μονοπολικό» και οδηγεί αναπόφευκτα σε παγκόσμιο πόλεμο, όχι σε παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη.

Προς μια νέα ύφεση;

Ο πόλεμος της Ουκρανίας συντείνει στην αύξηση του πληθωρισμού και στην οικονομική επιβράδυνση. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η παγκόσμια οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί κατά 3,6%, Η Ευρωζώνη εκτιμάται ότι θα πέσει σε ύφεση, οι ΗΠΑ φλερτάρουν επίσης με την ύφεση, ενώ οι τιμές αναμένεται να παραμείνουν σε ιστορικά υψηλά μέχρι το τέλος του 2024, με πολλά εμπορεύματα να μην επιστρέφουν ποτέ στις προ-πολεμικές τιμές και με τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς να δηλώνουν ότι πρόκειται για το «μεγαλύτερο εμπορευματικό σοκ που έχουμε βιώσει από τη δεκαετία του 1970».

Το ΑΕΠ των ΗΠΑ συρρικνώθηκε για 2ο συνεχόμενο 3μηνο μέσα στο 2022, και έτσι «τεχνικά» βρισκόταν σε ύφεση, αν και κατά 1,6% μεγαλύτερο από το 2ο 3μηνο του 2021. Οι επιχειρηματικές επενδύσεις επιβραδύνονται στην χαμηλότερη αύξηση (3,5%) από το τέλος της ύφεσης του COVID το 2020. Η ανεργία αυξάνεται, η αγορά κατοικιών παραμένει στάσιμη όπως και οι παραγωγικές επενδύσεις, ο μέσος μισθός μειώνεται, η κερδοφορία μειώνεται. Η παραγωγικότητα της εργασίας στις ΗΠΑ βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 40 ετών.

Η οικονομία των ΗΠΑ οδεύει προς μια ύφεση, αν δεν βρίσκεται ήδη από τώρα.

Σε τέτοιες συνθήκες διεθνούς ανταγωνισμού, οικονομικής επιβράδυνσης και υψηλού πληθωρισμού, έχει σημασία να σημειώσουμε ότι το στενό της Ταϊβάν είναι ένας από τους κυριότερους διαύλους της διεθνούς ναυσιπλοΐας ενώ η ίδια η Ταϊβάν είναι πολύ σημαντική από οικονο0μική άποψη. Στο μικρό αυτό νησί στεγάζεται το 92% της παγκόσμιας παραγωγής ημιαγωγών, απαραίτητων σε σχεδόν κάθε σύγχρονο τεχνολογικό προϊόν, από τα κινητά τηλέφωνα και ηλεκτρικές συσκευές μέχρι αυτοκίνητα και αεροπλάνα. Η Ταϊ­βάν είναι μια ση­μα­ντι­κή βιο­μη­χα­νι­κή οι­κο­νο­μία, η 19η με­γα­λύ­τε­ρη διε­θνώς. Η Εται­ρεία Κα­τα­σκευ­ής Ημι-Αγω­γών της Ταϊ­βάν (Taiwan Semi-Conductor Manufacturing Company, TSMC) κα­τα­γρά­φη­κε πρό­σφα­τα ως η εται­ρεία με την 10η με­γα­λύ­τε­ρη αξία στον πλα­νή­τη.

Ήδη αυτή η κλιμάκωση της έντασης στην Ταϊβάν οδήγησε τραπεζικούς και επενδυτικούς κύκλους να αναμένουν μακροχρόνιες αρνητικές επιπτώσεις, επιδείνωση των προβλημάτων στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα κ.λπ. Ένας πόλεμος των δυο υπερδυνάμεων στην Ταϊβάν, θα ήταν καταστροφικός τόσο για την κινεζική όσο και για την αμερικανική οικονομία. Θα σήμαινε μια κρίση ανυπολόγιστων διαστάσεων…

ΗΠΑ απέναντι σε Κίνα: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Ήδη από το 2014, το κινεζικό ΑΕΠ είχε ξεπεράσει το αμερικάνικο σε «μονάδες αγοραστικής δύναμης» (PPP) και θα ξεπεράσει το ονομαστικό (σε δολάρια, όπως καθορίζεται από τις δυτικές «αγορές») μέχρι το 2030. Η Κίνα προπορεύεται πλέον στη διεθνή κατάταξη των κρατών, στις top-500 επιχειρήσεις-μονοπώλια, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους top-500 δισεκατομμυριούχους. Το καθεστώς μειώνει τη στρατιωτική απόσταση με τις ΗΠΑ και φέρεται να προηγείται αυτών σε κάποιους τομείς, όπως τα υπερηχητικά οπλικά συστήματα. Οι στρατιωτικές δαπάνες της είναι οι δεύτερες υψηλότερες στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διαθέτει το μεγαλύτερο πολεμικό ναυτικό στον κόσμο. Σε με­γά­λα (ίσως τα με­γα­λύ­τε­ρα) τμή­μα­τα της Αφρι­κής και της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, είναι πλέον η πρώτη δύναμη επενδυτικά και δανειοδοτικά.

«Ένας μόνο σπινθήρας μπορεί να μετατρέψει αυτή την εύφλεκτη κατάσταση σε στρατιωτική σύγκρουση, και η επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι θα μπορούσε να είναι αυτός ο σπινθήρας», έγραψαν την ίδια ημέρα δύο αναλυτές από σοβαρά ινστιτούτα του αμερικανικού κατεστημένου, το American Enterprise Institute και το German Marshall Fund.

Όσο μεγαλώνει η ισχύς και η διεθνής επιρροή της Κίνας, τόσο δυσκολεύονται να στρατευτούν ανοιχτά εναντίον της τα κράτη της Ευρώπης, της ΝΑ Ασίας, της Μ. Ανατολής. Όσο εξασθενεί η παντοδυναμία των ΗΠΑ τόσο οι άλλοτε «παραδοσιακοί» σύμμαχοί τους ενθαρρύνονται να κάνουν «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Βλέπε π.χ., την Σ. Αραβία, παραδοσιακό σύμμαχο των ΗΠΑ, που προχώρησε σε μεγάλες επενδύσεις στη Ρωσία και ως εκ τούτου δεν καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ή την Ινδία, που ο Μπάιντεν κάλεσε σε κοινό μέτωπο κατά της Κίνας, χωρίς πολλές πιθανότητες, καθώς περίπου το 60-70% των στρατιωτικών αναγκών της καλύπτονται από τη Ρωσία. Ενώ οι περισσότερες χώρες στα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν την ρωσική εισβολή, μόνο μια μικρή μειοψηφία ξεκίνησε τον δρόμο των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.

Η ίδια η «παγκοσμιοποίηση», της οποίας τον χορό έσυραν οι ΗΠΑ, τώρα θέτει εμπόδια στην επιθετικότητα των ΗΠΑ: για παράδειγμα, ο αμερικανικός κολοσσός που παράγει μεταξύ άλλων τις σοκολάτες Mars και Snickers ζήτησε δημόσια συγγνώμη από την Κίνα γιατί αποκάλεσε την Ταϊβάν… χώρα.

Πολλοί δυ­τι­κοί στρα­τιω­τι­κοί ανα­λυ­τές πι­στεύ­ουν ότι η Κίνα είναι πλέον σε θέση να διε­ξά­γει έναν νι­κη­φό­ρο πό­λε­μο απέ­να­ντι στις ΗΠΑ για την Ταϊ­βάν, αν αυτός γίνει με συμ­βα­τι­κά – μη πυ­ρη­νι­κά όπλα, ενώ η απόφαση για πυρηνική αναμέτρηση είναι κομμάτι δύσκολη…

Ωστόσο, αν δεν ανακόψουν επιθετικά την πορεία της Κίνας τώρα, οι όροι θα είναι ακόμα περισσότερο σε βάρος τους αργότερα. Αυτό είναι που κάνει τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό επι­κίν­δυ­να απρό­βλε­πτο… 

Πολλοί αναλυτές ερμύνευσαν την επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν σαν «αναγνωριστική» για τις προθέσεις και την στρατιωτική ετοιμότητα της Κίνας, αλλά στη συνέχεια για αποκλιμάκωση την «αδειάσανε» δημοσίως.

Η επίσκεψη Πελόζι δημιούργησε πρόβλημα και στους «συμμάχους» των ΗΠΑ στην περιοχή, με τον πρόεδρο της Ν. Κορέας να μην παραβρίσκεται στην υποδοχή της, για να μην έρθει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το Πεκίνο. Η στάση της Ν. Κορέας δεν αποτελεί εξαίρεση: Οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας που μετέχουν στον συνασπισμό ASEAN εξέφρασαν επίσης την ανησυχία τους. Σε περίπτωση νέων κυρώσεων σε βάρος του Πεκίνου, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θα βρεθούν απέναντι στην Ουάσιγκτον, γιατί από την Κίνα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και η δική τους ανάπτυξη. Το ίδιο ισχύει και με τους δυτικούς συμμάχους: Η Ε.Ε. πήρε αποστάσεις από τις ΗΠΑ, αφού, ύστερα από το βαρύ τίμημα που πλήρωσε για τη συστράτευσή της στο Ουκρανικό, δεν εννοεί να γυρίσει την πλάτη στις κινεζικές επενδύσεις. Ακόμη και ο… Ζελένσκι έπλεξε το εγκώμιο της Κίνας για την ουδετερότητά της στον πόλεμο.

Αυτές οι αντιφάσεις αντανακλούν τα διλήμματα και το κενό στρατηγικής του παρακμάζοντος αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ο κινεζικός ιμπεριαλισμός δεν βιάζεται

Στο Πε­κί­νο επι­κρα­τεί από καιρό η αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι ο χρό­νος δου­λεύ­ει με το μέρος τους. Αντίθετα, στις ΗΠΑ επικρατεί υπαρ­ξια­κή αγω­νία. Την παραμονή της εισβολής στην Ουκρανία, ο Σι Τζινπίνγκ και ο Πούτιν ανακοίνωσαν με φανφάρες μια συμφωνία για απεριόριστη στρατηγική συνεργασία. Ωστόσο, η Κίνα δεν έβαλε βέτο στον ΟΗΕ στην πρώτη καταδίκη της εισβολής…

Ούτε η Κίνα αισθάνεται άνετα με μια στρατιωτική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ ενώ ο χρόνος κυλάει υπέρ της, άρα για την Κίνα ισχύει το «αργότερα = καλύτερα».

Επιπλέον, μια επι­θε­τι­κή κί­νη­ση από την Κίνα στην Ταϊβάν, δια­κιν­δυ­νεύ­ει να εξω­θή­σει τις γει­το­νι­κές χώρες (Ινδία, Ια­πω­νία, Ν. Κορέα, Βιετ­νάμ, Φι­λιπ­πί­νες) πιο βαθιά στο αμε­ρι­κα­νι­κό στρα­τό­πε­δο. Δια­κιν­δυ­νεύ­ει επί­σης την πι­θα­νό­τη­τα να απο­φα­σί­σουν η Αυ­στρα­λία, η Ια­πω­νία και η Ν. Κορέα να ανα­πτύ­ξουν δικά τους πυ­ρη­νι­κά όπλα. Κάποιοι αναλυτές μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξωθήσουν την Κίνα σε στρατιωτική επέμβαση στην Ταϊβάν.

Οι κίνδυνοι διεθνούς σύρραξης από «ατύχημα» πληθαίνουν

Ζούμε σε μια περίοδο που η Ρωσία έχει εισβάλει στην Ουκρανία, σε έναν πόλεμο στην ουσία Δύσης-Ρωσίας με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Η Φινλανδία και η Σουηδία έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, διπλασιάζοντας έτσι το μήκος των συνόρων του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και η Ρωσία έχει δηλώσει ότι αυτό αποτελεί casus belli. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί εντείνονται και θα ενταθούν κι άλλο, οι οικονομικές προβλέψεις είναι δυσοίωνες, τα λαϊκά στρώματα στενάζουν από την ακρίβεια και τη φτώχεια. Σε αυτό το σκηνικό κινδυνεύει να προστεθεί ανά πάσα στιγμή ένα ακόμα «χειρότερο»: μια σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας στη ΝΑ Ασία. Όσο αυξάνονται οι ιμπεριαλιστικές εντάσεις τόσο αυξάνεται και ο κίνδυνος για «ατυχήματα».

Ένας νέος μεγάλος ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένος και νέες μεγάλες λαϊκές συμφορές επωάζονται στο όχι μακρινό μέλλον.

Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην κινητοποίηση των λαών ενάντια στις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, στη διεθνιστική αλληλεγγύη, την αντιπολεμική δράση και στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού που οδηγεί στην εξαθλίωση και στον πόλεμο σε Ανατολή και Δύση.

 

Πηγές

https://tvxs.gr/news/kosmos/nea-episkepsi-amerikanon-aksiomatoyxon-stin-taiban-nees-stratiotikes-prokliseis-i-kina

https://tvxs.gr/news/kosmos/taiban-den-tha-fobithoyme-oyte-tha-ypoxorisoymetha-yperaspistoyme-me-sthenos-tin-kyriarx

https://tvxs.gr/news/kosmos/klimakonetai-i-diplomatiki-entasi-ipa-kinas-gia-tin-taiban

https://tvxs.gr/news/kosmos/leykos-oikos-proklitikes-kai-aneythynes-oi-energeies-tis-kinas-entos-kai-gyro-apo-steno-

https://tvxs.gr/news/ellada/kke-oi-entaseis-stis-sxeseis-ipa-%E2%80%93-kinas-ayksanoyn-toys-kindynoys-genikeymenon-polemikon

https://tvxs.gr/news/kosmos/i-nansi-pelozi-stin-taiban-ypo-tis-seirines-synagermoy-tis-kinas-binteo

https://tvxs.gr/news/kosmos/ta-snickers-zitoyn-syggnomi-apo-tin-kina-epeidi-apokalesan-tin-taiban-xora

https://tvxs.gr/news/kosmos/27-kinezika-aeroskafi-eisilthan-sti-zoni-aeramynas-tis-taiban

https://tvxs.gr/news/kosmos/i-taiban-stelnei-aeroskafi-kai-ploia-os-apantisi-sta-stratiotika-gymnasia-tis-kinas

https://tvxs.gr/news/kosmos/kina-ektokseytikan-ballistikoi-pyrayloi-stis-stratiotikes-askiseis-gyro-apo-tin-taiban

https://thepressproject.gr/dimosievma-sto-periodiko-tis-cia-proteinei-yvridiko-polemo-enantia-se-rosia-iran-kai-kina/

https://thepressproject.gr/i-kina-apanta-me-stratiotikes-askiseis-stis-nees-amerikanikes-episkepseis-stin-taivan/

https://thepressproject.gr/ipa-antiprosopeia-tou-kogkresou-metavainei-stin-taivan/

https://thepressproject.gr/ipa-tha-synechisoun-na-pragmatopoioun-aeroporikes-kai-thalassies-dielefseis-sto-steno-tis-taivan/

https://thepressproject.gr/i-nea-lefki-vivlos-tou-pekinou-gia-to-zitima-tis-taivan-xenes-dynameis-echoun-prospathisei-na-ekmetalleftoun-tin-taivan-gia-na-periorisoun-tin-pliri-epanenosi-tou-kinezikou-ethnous/

https://www.naftemporiki.gr/story/1893115/pekino-kuroseis-kata-tis-pelozi-gia-tin-episkepsi-stin-taiban

https://www.naftemporiki.gr/story/1892708/rikste-to-aeroplano-tis-pelozi-pos-antedrasan-oi-kinezoi-stin-episkepsi-stin-taiban

https://www.kathimerini.gr/world/561987004/nato-ypervoliki-i-antidrasi-tis-kinas-kata-tis-taivan-gia-tin-episkepsi-pelozi/

https://www.dw.com/el/%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B9-%CF%89%CF%86%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%B6%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%B2%CE%AC%CE%BD/a-62705840

https://info–war.gr/i–taivan–kai–emeis/?fbclid=IwAR3y–SbUT8tauRruENOCQFvV2FQLXCoT2GIkM7EJ1DhoEMlRwcmt8mua6u8

https://www.kommon.gr/diethni/item/5881-taivan-apo-ta-nyxia-tou-ramsfelnt-sta-nyxakia-tis-pelozi-tis-lamprinis-thoma?fbclid=IwAR1t8z1jMdKdjDEQfr5TiLDiTx1JQvrxRjkE1eFq1Eaien7njXh3ibIJZNQ

https://info-war.gr/proetoimazoyn-oi-ipa-ena-thermo-epeis/?fbclid=IwAR1vD08LnEzH2syRQbnpCEtzy-LACLafEcLeNHaOLPRk6Tf3w36P7ro6yn8

https://www.in.gr/2022/08/03/world/ipa-kina-apo-40-kymata-exoun-perasei-oi-sxeseis-logo-taivan/

https://www.naftemporiki.gr/story/1888163/se-epikoinonia-kina-kai-ipa-gia-tin-pithani-episkepsi-tis-pelozi-stin-taiban

https://ergatiki.gr/article.php?id=26337&issue=1534

https://www.capital.gr/diethni/3651977/ki-omos-kina-kai-taiban-xreiazontai-i-mia-tin-alli

https://alfeiospotamos.gr/2022/08/06/%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%86%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CF%8D%CF%81%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C/

https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE/8372-%CE%B7-%CF%8C%CE%BE%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD

https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CE%BA%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/8367-%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%B2%CE%AC%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-hioe-brian

http://isj.org.uk/eurasian-faultline/?fbclid=IwAR2MTujnrVcJMncq75dJ4tWOvJvwClTF6jJH_BF8cruElqY_4hFpj-CpmuU

https://internationalviewpoint.org/spip.php?article7746&fbclid=IwAR1jB50lMBCw_8p15QsJ3miGkJHg-8HHzF57DL6Vbk6uLzoEoz0SwD8MwhE

https://internationalsocialism.net/calling–a–recession–and–blaming–it–on–interest–rates/?fbclid=IwAR3CaJjz8–3zfCqFKhzks–h35Mp8fp4C43h–EuDQo2raHTV3ZQ1Z85RemM

https://www.thecommunists.net/theory/china–imperialist–power–or–not–yet

https://www.mynews.gr/ipa-dokimi-diipeirotikoy-pyrayloy-ferei-pyriniki-kefali-vid/

https://www.newmoney.gr/roh/bloomberg/analites–pos–tha–epireasi–tis–agores–i–episkepsi–tis–pelozi–stin–taivan/

https://rproject.gr/article/i-aukus-kai-amerikaniko-pivot-ston-eiriniko

https://rproject.gr/article/i-anexartisia-tis-taivan-kai-o-neos-psyhros-polemos

https://www.kommon.gr/diethni/item/5877-taivan-oi-18-ores-pou-ekanan-pio-epikindyno-ton-kosmo-tou-petrou-papakonstantinou?fbclid=IwAR3baGA_A-nj-3n58Puc6ZVs4NOO1DyGi5HjgnVWLzI0p3HBe6-9kllt2Yo

https://iskra.gr/aparadekti-anakoinosi-kke-exisonei-efthynes-kinas-kai-ipa-gia-krisi-stin-taivan/?fbclid=IwAR2MWjruBYhkzj9BhP62jd6F1wD3CpPxk17vPXFBFkkVzsrkeTkcDL1cSks

Aφγανιστάν: η στρατιωτική επέμβαση και η κατοχή οδήγησε στην …επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία

Δασμοί Τραμπ, εμπορικοί πόλεμοι και μάχη για την κυριαρχία

https://www.capital.gr/diethni/3622571/i-exartisi-tis-indias-apo-ta-rosika-opla-sundeei-ton-monti-me-ton-poutin

https://tvxs.gr/news/kosmos/solts-tha-oloklirothei-grigora-i-entaksi-soyidias-finlandias-sto-nato