Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) καταδικάζει τη δίωξη για συκοφαντική δυσφήμιση, που έχει ασκηθεί κατά του δημοσιογράφου και αρχισυντάκτη του ErgasiaNET, Γιώργη Χρήστου, κατόπιν σχετικής κατάθεσης αγωγής της «Commercial Value», για άρθρο που δημοσίευσε, στις 23 Μάρτη 2017, στο ErgasiaNET, και αφορούσε σε δυσμενή μεταβολή της εργασιακής σχέσης εργαζομένου στην εταιρεία. Μαζί του και με την ίδια κατηγορία, κατηγορούμενοι είναι και ο Γρηγόρης Καλομοίρης, τότε εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής παράταξης ΜΕΤΑ που διαχειριζόταν την ιστοσελίδα ErgasiaNET, καθώς και ο εργαζόμενος της παραπάνω εταιρείας, Μίλτος Αλικαρίδης. Και οι τρεις δικάζονται, στις 17 Δεκεμβρίου 2021, στα Δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.

Καθώς η διασφάλιση των δημοσιογραφικών πηγών είναι υποχρέωση κάθε δημοσιογράφου σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την ελληνική Δικαιοσύνη, και του Καταστατικό της Ένωσης, όπου ανήκει, της ΕΣΗΕΑ, όταν κλήθηκε από την ανακρίτρια να δώσει κατάθεση και ερωτήθηκε σχετικά, αρνήθηκε, λόγω του δημοσιογραφικού απορρήτου, να αποκαλύψει τις πηγές του. Είναι, προφανές, ότι ο δημοσιογράφος στοχοποιήθηκε, τόσο λόγω της αδέσμευτης δημοσιογραφίας που ασκεί, αποκαλύπτοντας τα όσα συμβαίνουν στους χώρους δουλειάς, όσο και για την ενεργή κινηματική του δράση στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα.

Η στοχοποίηση μιας εργατικής ιστοσελίδας, που εδώ και πολλά χρόνια υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, καταγγέλλει την αντεργατική πολιτική των κυβερνήσεων, καθώς και τον αυταρχισμό, τη βία και τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών σε βάρος των εργαζομένων, αποσκοπεί στην αχρήστευση ενός «όπλου» που διαθέτει το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα στον αγώνα του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) στέκεται αλληλέγγυο στους τρεις κατηγορούμενους και ζητά την απόσυρση των κατηγοριών και την αθώωσή τους. Τέτοιες ενέργειες, που βάλλουν ευθέως κατά της ελευθεροτυπίας, οδηγούν σε ολισθηρούς δρόμους, και εντάσσονται στην κοινή προσπάθεια κυβέρνησης, κεφαλαίου και εργοδοσίας για φίμωση κάθε φωνής αντίστασης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, μαζί με το δημοσιογραφικό κόσμο και ολόκληρη την κοινωνία, δε θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την εργοδοσία να πετύχουν το στόχο τους.

Το Δ.Σ της ΠΕΝΕΝ

Στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η νεολαία, οι πολιτκές οργανώνσεις και συλλογικότητες και πλήθος κόσμου έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στην αστυνομική βία και τις αυταρχικές πολιτικές της κυβέρνησης.

Με δυναμική συμμετοχή ο κόσμος διαδήλωσε ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία, στις πολιτικές της καταστολής και της ενίσχυσης της αστυνομίας, θύμισε τους νεκρούς από αστυνομικούς, ζήτησε τη διάλυση των ΜΑΤ και τη χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας και της Δημόσιας Παιδείας και όχι των πολεμικών εξοπλισμών και των κρατικών δυνάμεων καταστολής.

Ανάμεσα στα συνθήματα, σε αυτά που ήταν αντικυβερνητικά, κυριάρχησε το “Μητσοτάκη κάθαρμα!”, συγεντρώνοντας όλη τη δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στη διακυβέρνηση του πρωθυπουργού, σε μια κυβέρνηση που επιδεικνύει αυταρχισμό σε πολλές εκφάνσεις της πολιτικής της και που, όμως, είναι ανεπαρκής στην αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid-19 στη χώρα, με πολλούς νεκρούς έως τώρα.

Οι μέρες αυτές, οι «μέρες του Αλέξη», ανήκουν στο κίνημα, που έχει τις δυνάμεις να διεκδικήσει τη δικαίωση των θυμάτων της αστυνομικής βίας – πρόσφατα του Νίκου Σαμπάνη – την αποδυνάμωση της αστυνομίας, την αντίσταση στην κρατική βία και να απαιτήσει  Υγεία, Παιδεία, Εργασία και αξιοπρέπεια για πρόσφυγες και μετανάστες.

του Μάριου Αυγουστάτου

Συνεχίζει τα εγκλήματα σε βάρος προσφύγων – μεταναστών η κυβέρνηση ΝΔ

Το Νοέμβριο ο Μητσοτάκης έχασε τα λόγια του κι έκανε χειρονομίες όταν η Ολλανδή δημοσιογράφος Ingeborg Beugel (που έμενε δεκαετίες στη χώρα μας) τον κατηγόρησε ότι ψεύδεται ανοιχτά για τις επαναπροωθήσεις. Η υπερβολική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη έδειξε ότι έχει «λερωμένη τη φωλιά του».

Η αριστερά στην πλειοψηφία της, μερίδα δημοσιογράφων και ο κόσμος που ασχολείται ενεργά με το προσφυγικό-μεταναστευτικό και ένα σωρό “έγκριτα” διεθνή ΜΜΕ γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση κάνει απροκάλυπτα επαναπροωθήσεις. Και, παρόλες τις δηλώσεις Μητσοτάκη περί “φιλελευθερισμού”, η κυβέρνηση πιστή στα πιο ακροδεξιά της ακροατήρια συνεχίζει και κλιμακώνει τις αντιπροσφυγικές και αντιμεταναστευτικές της πολιτικές, σε όλα τα επίπεδα. Ποια είναι αυτά όμως;

Επαναπροωθήσεις

Όλοι/ες γνωρίζουμε ότι είναι απάνθρωπες και παράνομες οι επαναπροωθήσεις προσφύγων. Κρατικά εγκλήματα, τα οποία εκτελούν εδώ και χρόνια οι «ειδικές δυνάμεις» του Λιμενικού, συνοριοφύλακες, χέρι χέρι με τη Frontex, ακόμα και παρακρατικούς. Η Ελλάδα επαναπροωθεί εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Οι μαρτυρίες πληθαίνουν καθημερινά από ανθρώπους που το έχουν βιώσει, από κατοίκους που έχουν δει κουκουλοφόρους λιμενικούς, συνοριοφύλακες, ασφαλίτες και παρακρατικούς. Υπάρχουν αποδείξεις για ληστείες, απαγωγές και εγκατάλειψη σε ακυβέρνητες βάρκες μεσοπέλαγα που έχουν οδηγήσει -συνήθως αμέτοχους έως συνένοχους- διεθνείς οργανισμούς στο να πάρουν σκληρή θέση κατά της Ελλάδας.

Ένα από τα πιο πρόσφατα περιστατικά έγινε την Κυριακή 21 Νοέμβρη, κοντά στο Ελαφονήσι Κρήτης. 71 πρόσφυγες που ταξίδευαν με σαπιοκάραβο από την Τουρκία προς Ιταλία εξέπεμψε σήμα κινδύνου, έβαζε νερά. Το σκάφος του λιμενικού έφτασε στο σημείο μετά από… 10 ώρες. Οι επιζώντες δήλωσαν ότι το ελληνικό λιμενικό εμβόλισε αρκετές φορές την ήδη μισοβυθισμένη βάρκα τους με αποτέλεσμα 10 άνθρωποι να πέσουν στο νερό, ένας να πνιγεί και δύο να ακρωτηριαστούν. Ο νεκρός ήταν 33χρονος Σύριος πρόσφυγας, πατέρας 3 ανήλικων παιδιών. Το λιμενικό παράτησε τους ναυαγούς στην μοίρα τους που διασώθηκαν τελικά από ένα φορτηγό καράβι.

Στις αρχές Δεκέμβρη οι NY Times κατήγγειλαν ότι οι ελληνικές αρχές βασάνισαν, λήστεψαν και επαναπροώθησαν… εργαζόμενο της Frontex περνώντας τον για μετανάστη! Όταν είπε ότι μένει Ιταλία και δουλεύει ως διερμηνέας για την Ευρωπαϊκή Ένωση γέλασαν και άρχισαν να τον χτυπούν ακόμα περισσότερο, τον μετέφεραν σε μια απόμερη αποθήκη με άλλους 100 ανθρώπους. Τους χτύπησαν άγρια, τους ανάγκασαν να γδυθούν, τους πήραν κινητά, χρήματα και έγγραφα και μετά τους έβαλαν μέσα σε βάρκες σπρώχνοντάς τους στην τουρκική πλευρά του Έβρου.

Τι λέει η κυβέρνηση ΝΔ

Παρόλο ότι ο Μητσοτάκης έχασε την ψυχραιμία του απέναντι στην ολλανδή δημοσιογράφο απάντησε: «Η Ελλάδα διασώζει εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα, ενώ πρόσφατα διέσωσε 250 ανθρώπους από πνιγμό, νότια της Κρήτης. Και αυτό το κάνει κάθε μία μέρα.» και «την ίδια στιγμή, ναι, εμποδίζουμε βάρκες που έρχονται από την Τουρκία, όπως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία.»

“Ανθρωπιστές” αλλά ουσιαστικά παραδέχονται τις επαναπροωθήσεις “προστατεύοντας τα σύνορα”, μπολιάζοντάς το με “βολικό” αντιτουρκισμό, όπως είχαν κάνει και στα περσινά γεγονότα του Έβρου.

Πλέον όμως έχουν προχωρήσει παρακάτω. Την ώρα που η ευρωπαϊκές επιτροπές επιμένουν στη διεξαγωγή έρευνας, η κυβέρνηση ΝΔ διαλέγει πλευρά, χέρι χέρι με τον Όρμπαν και τον Κουρτς: Μαζί με άλλες 11 χώρες καλούν τις Βρυξέλλες να αυστηροποιήσουν τα συνοριακά μέτρα κατά προσφύγων και μεταναστών ενόψει της συζήτησης για τη μεταρρύθμιση του κώδικα συνόρων του Σένγκεν. «Προσαρμογή του νομικού πλαισίου της ΕΕ σε νέες πραγματικότητες» αναφέρει η επιστολή που υπογράφουν η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Κύπρος, η Τσεχική Δημοκρατία, η Δανία, η Εσθονία, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Πολωνία και η Σλοβακία. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος του Διεθνούς Κέντρου για την Ανάπτυξη Μεταναστευτικής Πολιτικής (ICMPD) στον οποίο πρόσφατα προσχώρησε η Ελλάδα με θετικές ψήφους της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει… «παρών». Ο οργανισμός στοχεύει στην κλιμάκωση αυτών των πολιτικών στα σύνορα, σε συνεργασία με ΕΕ και Frontex αλλά με… διαφάνεια. Το νόμιμον είναι και ηθικόν…

Τιμωρητική βασανιστική πείνα

27 οργανώσεις που ασχολούνται με το προσφυγικό, με πρόσφατη ανοιχτή επιστολή τους προειδοποίησαν για την κρίση πείνας που αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα, με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ.

Μέχρι και τις 30 Σεπτέμβρη οι 34.000 αιτητές ασύλου στην χώρα, των οποίων δεν έχει κριθεί ακόμα το αίτημα τους, λάμβαναν ένα μηνιαίο οικονομικό βοήθημα από το ειδικό ταμείο της Ε.Ε. Μέχρι τότε τη διαχείριση και τη μηνιαία καταβολή έκανε η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Από την 1/10/2021, με απόφαση της κυβέρνησης, αυτή η ευθύνη πέρασε στα χέρια του Υπ. Μετανάστευσης και Ασύλου. Το βοήθημα ουσιαστικά σταμάτησε και έγινε εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης.

Μετά τη δημοσιοποίηση της επιστολής των οργανώσεων, το Υπουργείο δεσμεύτηκε πως το βοήθημα θα δοθεί τέλη Οκτώβρη. Φτάσαμε Δεκέμβρη πλέον και το βοήθημα ακόμα δεν έχει δοθεί. Χιλιάδες σπρώχνονται στην πείνα και την επαιτεία, γιατί περισσεύει ο αντιπροσφυγικός σαδισμός της κυβέρνησης.

Στην ίδια μοίρα είναι χιλιάδες από δύο ακόμα κατηγορίες: αναγνωρισμένοι πρόσφυγες αλλά και απορριφθέντες ατούντες άσυλο, που αποτελούν το 60% των ανθρώπων που μένουν σε κρατικές «δομές φιλοξενίας», να σημειώσουμε ότι 25% των διαμένοντων σε αυτές τις δομές είναι γυναίκες και 40% είναι παιδιά. Με βάση λοιπόν τη νομοθετική αλλαγή, από 1/10/2021 σταμάτησε η παροχή υπηρεσιών (μεταξύ τους και η σίτιση) σε όσους κρίθηκε το αίτημα τους, είτε θετικά είτε αρνητικά. Το μήνυμα είναι: «επιβιώστε μόνοι σας» για τους αναγνωρισμένου και προς τους απορριφθέντες, «ξεκουμπιστείτε». Και όλες/οι μαζί καταδικασμένοι στην πείνα…

ΚΕΔ (Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές)

Τέλη Νοέμβρη εγκαινιάστηκαν σε Κω και Λέρο δύο ακόμα Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές προσφύγων. Είχε προηγηθεί η Σάμος («Εσείς σε ποια Σάμο έχετε πάει κύριε Πρωθυπουργέ;») και μένει η κατασκευή σε Λέσβο και Χίο το 2022. Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς παρών, μίλησε για «ιστορική μέρα». Ιστορική ναι, αλλά μαύρη.

Οι ΚΕΔ είναι φυλακές ειδικού τύπου που κάνουν τους πρόσφυγες αόρατους από τις τοπικές κοινωνίες, χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα. Η ΚΕΔ Λέρου καλύπτει έκταση 60 στρεμμάτων και η ΚΕΔ Κω έκταση 90 στρεμμάτων και οι δύο χωρητικότητας 2.140 ατόμων καθεμία.

Εντύπωση μας κάνει το κόστος, που καλύπτεται εξολοκλήρου από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Μετανάστευσης, Ασύλου και Ενταξης. Το ΚΕΔ Κω κόστισε 39,36 εκατ. ευρώ και το ΚΕΔ Λέρου 35,30 εκατ. Ευρώ. Στις δαπάνες για κτίρια και εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβάνονται τα χρυσοπληρωμένα σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης και αστυνόμευσης (24/7). Με μια απλή διαίρεση, το κόστος ανά πρόσφυγα στη Λέρο είναι 16.500 ευρώ και στην Κω 18.300 ευρώ.

Απ’την άλλη, το κόστος ανά πρόσφυγα πχ στην ελεύθερης διαβίωσης δομή προσφύγων της Μαλακάσας είναι 2.500 ευρώ.

Η κυβέρνηση επιλέγει την καταστολή, την αστυνόμευση και εν τέλει τη φυλάκιση των προσφύγων, ασχέτως κόστους.

Συμπεράσματα – καθήκοντα

Ο συνδυασμός της οργανωμένης κρατικής πολιτικής των μαζικών επαναπροωθήσεων / εξαφανίσεων με το τυφλό ρατσιστικό μένος των λιμενικών και των συνοριοφυλάκων, μετατρέπουν τα ελληνικά σύνορα, θαλάσσια και μη, σε θανάσιμη απειλή για όποιον-α δεν μιλάει ελληνικά και είναι λίγο πιο σκουρόχρωμος. Η άρνηση να οργανωθεί έστω ένας τυπικός έλεγχος, να ερευνηθεί το δημοσιογραφικό υλικό, έστω να καταδικαστεί φραστικά η μέθοδος της επαναπροώθησης και να ανακοινωθούν μέτρα κατά των όποιων υπαίτιων, δείχνει ότι οι εντολές προέρχονται από την ίδια την κυβέρνηση.

Οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την κυβέρνηση ή την Ε.Ε., αλλά από τις πρωτοβουλίες του αντιρατσιστικού κινήματος και της αριστεράς, τους κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους.

Οφείλουμε να παλέψουμε άμεσα:

Να σταματήσουν άμεσα οι παράνομες επαναπροωθήσεις. Να σταματήσει η δράση όλων των «ειδικών» ομάδων που συστάθηκαν για αυτόν τον σκοπό, να γίνει ανεξάρτητη έρευνα, για να καταδικαστούν όλοι όσοι ενορχηστρώνουν, συγκαλύπτουν αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές.

Να κλείσουν όλοι οι προσωρινοί και απάνθρωποι καταυλισμοί προσφύγων, ειδικά οι κλειστές Δομές-Φυλακές. Αποσυμφόρηση όλων των υπερσυνωστισμένων Κέντρων και επιμερισμός των προσφύγων σε όλη την επικράτεια σε σπίτια ή και μικρές δομές, με ορατότητα στις τοπικές κοινωνίες, με ειδική πρόνοια για τα παιδιά, τις οικογένειες, τους υπερήλικες, τους αρρώστους και τις ευάλωτες ομάδες.

Απαιτούμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και αιτούντων άσυλο με πλήρη πρόσβαση για αυτούς και τα παιδιά τους σε υγεία, παιδεία, πρόνοια, νομική βοήθεια.

Να γίνει εδώ και τώρα επανέναρξη του οικονομικού βοηθήματος για τους αιτητές ασύλου, με πλήρη σίτιση όλων, ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς που χαρακτηρίζει τη διαμονή τους στη χώρα.

Να αγωνιστούμε ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Χωρίς το τέλος των πολέμων και χωρίς πολιτικές γενναίας οικονομικής βοήθειας προς τις πληγείσες περιοχές του πλανήτη, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μην έχουν άλλη επιλογή από το να ξεριζώνονται.

Να παλέψουμε ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο και την κυβέρνηση ΝΔ, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα κέρδη του κεφαλαίου και όχι οι ζωές μας.

Να παλέψουμε για καλύτερη ζωή για όλους/ες.

“Everybody had a hard year, everybody had a good time.”

του Μάριου Αυγουστάτου

Το “the Beatles – Get Back” του Peter Jackson, ένα 8ωρο ντοκιμαντέρ σε 3 επεισόδια καταρρίπτει μύθους δεκαετιών για το κουαρτέτο απ’ το Λίβερπουλ. Μια μπάντα που προήλθε από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης και κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.

Είμαστε στις αρχές του 1969, στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, μια εποχή ιστορική για πολλούς λόγους. Το 1968, η αμέσως προηγούμενη χρονιά ήταν ταραχώδης σε σχέση με τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές εξελίξεις. Μέσα σε λίγους μήνες είχε γίνει η Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα ήταν μαζικότατο με επίκεντρο τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τεράστιες διαδηλώσεις σε όλο τον πλανήτη, ο Martin Luther King δολοφονήθηκε, στη Γαλλία είχαμε το Μάη του ‘68, στο Σικάγο των ΗΠΑ το συνέδριο των Δημοκρατικών εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων και συγκρούσεων, είχαμε τις υψωμένες γροθιές των Tommie Smith και John Carlos στους Ολυμπιακούς αγώνες στο Μεξικό, αλλά και την εκλογική νίκη του Νίξον στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, εν μέσω όλου του εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού κλίματος παγκοσμίως από τη “σιωπηλή πλειοψηφία” και, προς το τέλος της χρονιάς, παραμονή Χριστουγέννων οι Jim Lovell, Bill Anders και Frank Borman με την αποστολή Apollo 8 ήταν οι πρώτοι που μπήκαν σε τροχιά γύρω απ’ τη Σελήνη, προαναγγέλοντας την προσεδάφιση των πρώτων ανθρώπων σε ουράνιο σώμα εκτός της Γης λίγους μήνες μετά.

Μέσα σ’ όλα αυτά, τις πρώτες εβδομάδες του 1969, οι Beatles μαζεύτηκαν στα Twickenham film studios για να δουλέψουν νέα τραγούδια για μια συναυλία, που μάλλον θα μεταδιδόταν ζωντανά και στην τηλεόραση και παράλληλα είχε εγκατασταθεί ένα κινηματογραφικό συνεργείο που κατέγραφε τα πάντα. Το κόνσεπτ (που μεταξύ άλλων τελικά κυκλοφόρησε και ως το άλμπουμ “Let it Be”) ουσιαστικά ήταν ότι δεν υπήρχε κόνσεπτ, πέρα από αυτά. Φτάνοντας σε ένα άδειο στούντιο και μετά από κάποια χρόνια αποχής από την επαφή με το συναυλιακό κοινό, είναι φανερό ότι η επαφή με τον κόσμο ήταν κάτι που τους έλειπε, παρόλο το ότι είχαν καεί από την υπερέκθεση τα προηγούμενα χρόνια.

Οι ιδέες πολλές που έπεσαν στο τραπέζι: να το κάνουν στη Λιβύη στα ερείπια ενός αρχαίου θεάτρου (κάτι που έκαναν οι Pink Floyd τρία χρόνια μετά στην Πομπηία), να παίξουν σε κοινό στο Primrose Hill (μια γειτονιά στην οποία μεταξύ άλλων διέμεναν στο παρελθόν ο Friedrich Engels και η ποιήτρια Sylvia Plath), σκέψεις για να είναι τα σκηνικά από διάφανο πλαστικό κλπ κλπ.

Το “Let it Be” (1969), το αρχικό φιλμ του Michael Lindsay-Hogg που προέκυψε απ’  τα πλάνα που τραβήχτηκαν, ήταν επιεικώς απαράδεκτο και παρουσίαζε τους Beatles μέσα από μια άκρως πρόχειρη υποκειμενική οπτική γωνία, με μεγάλη δόση ρατσισμού και μισογυνισμού. Δε γνώριζαν πόσο στρεβλός, και ύπουλος, ήταν ο Michael Lindsay-Hogg, που είχε αναλάβει τα γυρίσματα. Κατέγραφε τα πάντα, ακόμα και με κρυμμένα μικρόφωνα σε γλάστρες.

Βλέπουμε έναν τύπο ο οποίος ακατάπαυστα έριχνε ανούσιες ιδέες και καυχιόταν για το όταν είχε παίξει σαν παιδί σε ταινία του Orson Welles. Επιμένει στο σχέδιο “λάιβ στη Λιβύη”, ενώ όλοι την απορρίπτουν και σε μια χαρακτηριστική σκηνή προτείνει να παίξουν σε κάποιο… ορφανοτροφείο ή σε μια παιδιατρική κλινική. Και το κάνει ακόμα χειρότερο όταν λέει: “θα φροντίσουμε να μην είναι τα παιδιά άρρωστα που θα συμμετέχουν”…

Οφείλουμε ένα τεράστιο συγνώμη στη Yoko Ono και τον Ringo

Ο Lindsay-Hogg στην ταινία του 1969 είχε απομονώσει αποσπάσματα που έδειχναν κάποιους τύπους κλεισμένους στα υπερφίαλα εγώ τους και τη Yoko Ono πηγή του “κακού”.

Κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μείνει στον αέρα η σεξιστική κατηγορία ότι “τον Lennon τον έσερνε απ’τη μύτη η Yoko” και “αυτή η κάργια διέλυσε τούς Beatles”, σε συνδυασμό με το “ο McCartney ζήλευε την προσωπικότητα του Lennon και ήθελε τα πρωτεία” και ότι αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαλυθούν.

Ο Jackson επεξεργάστηκε πάνω από 60 ώρες φιλμ και 150 ώρες ηχητiκών για να φτιάξει το “The Beatles – Get Back”.

Απ’ότι βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του Jackson, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει. Το τελευταίο διάστημα επικρατεί ότι ήταν απόφαση του Lennon να διαλυθούν οι Beatles, κάτι που δήλωσε ο McCartney ξεκάθαρα, κάτι που βέβαια θα μπορούσε απλά να είναι μια δήλωση “προς υπεράσπισή του”. Όμως σε αυτό συνηγορούν και άλλες πρόσφατες μαρτυρίες, όπως και το ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο η εξάρτηση του Lennon από την ηρωίνη.

Για πολλά χρόνια, το κυρίαρχο αφήγημα ήταν ότι η Yoko με τη συνεχή παρουσία της έφερνε σε δύσκολη θέση τη μπάντα και χειροτέρευε τις σχέσεις τους. Στο νέο ντοκιμαντέρ του Jackson βλέπουμε ότι ήταν παρούσες οι σύντροφοι και των άλλων τριών, όπως και αρκετοί άλλοι καλεσμένοι/ες. Και όπως λέει ο ίδιος ο McCartney: “κανένας δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Ήθελαν απλά να είναι μαζί συνέχεια.” και “είναι καταπληκτική, είναι μια χαρά”.

Επίσης οφείλουμε ένα τεράστιο συγνώμη και στον Ringo. Είναι απλά ένας από τους καλύτερους ντράμερ όλων των εποχών. Ναι, δεν συνέβαλλε στις συνθέσεις όσο οι McCartney – Lennon, αλλά χωρίς αυτόν θα ήταν μια τελείως διαφορετική μπάντα. Ήταν ο εργάτης της μπάντας, δένοντας τα μελωδικά σχήματα του ντουέτου με μοναδικής έμπνευσης ρυθμικά σχήματα, παράγοντας τελικά ένα συλλογικό αποτέλεσμα, χωρίς να έχει την φιλοδοξία να “βγει μπροστά”, χωρίς να αναλωθεί σε μια εγωκεντρική παράθεση δεξιοτεχνίας.

Ο McCartney και η μαγεία της δημιουργίας

Σαφέστατα ελάχιστοι έχουν αμφισβητήσει το τεράστιο ταλέντο τού McCartney από τη δεκαετία του 60 ως τώρα. Στο ντοκυμαντέρ του Jackson βέβαια βλέπουμε στην πράξη τη δημιουργία τη στιγμή που συμβαίνει. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που ξεκινάει να συνθέτει το “Get Back”. Και με ένα εξαιρετικό μοντάζ βιώνουμε τη δημιουργία του κυριολεκτικά από το πουθενά, παίζοντας, βελτιώνοντάς το και αυτοσχεδιάζοντας τους στίχους. Πραγματικά μια από τις ομορφότερες στιγμές του ντοκυμαντέρ, όλη η χαρά και η “μαγεία” της δημιουργίας, μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας.

Εδώ κάπου να κάνουμε μια αναφορά στην αρχική βερσιόν του τραγουδιού. Ο MacCartney αυτοσχεδίασε διάφορους στίχους που οδηγούν σε αυτό που έχει γίνει γνωστό ως η εκδοχή «No Pakistanis» (κάτι που βλέπουμε και στο ντοκιμαντέρ). Αυτή η πρωτόλεια εκδοχή παρωδούσε τις αντιμεταναστευτικές απόψεις του Enoch Powell, ενός συντηρητικού βουλευτή του οποίου οι ρατσιστικές ομιλίες είχαν τότε κερδίσει μεγάλη δημοσιότητα στα βρετανικά ΜΜΕ. Οι στίχοι αφορούσαν τη στάση απέναντι στους μετανάστες στη Βρετανία αλλά και στις ΗΠΑ: “… don’t need no Puerto Ricans living in the USA”; και “don’t dig no Pakistanis taking all the people’s jobs” (σε ελεύθερη μετάφραση: “έρχονται οι Πακιστανοί και μας παίρνουν τις δουλειές”). Στίχοι που προορίζονταν σαν μια συνολική παρωδία και μια κριτική ενάντια στις προκαταλήψεiς κατά των μεταναστών. Αργότερα, το θέμα της μετανάστευσης επανήλθε σε ένα αυτοσχέδιο τζαμάρισμα που έχει γίνει γνωστό ως “Commonwealth“, με ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα. Με στίχους όπως: Tonight, Enoch Powell said, “Get out immigrants, immigrants a-better go home” και “You’d better get back to your Commonwealth homes”.

Βέβαια όλα αυτά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ “κανονικά”, εκτός από κάποια bootleg, γνωστά κυρίως στον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους. Λέγεται ότι οι ίδιοι τα λογόκριναν και τα έκοψαν σαν “χαμηλής ποιότητας”, αλλά τη δεδομένη στιγμή, και όχι μόνο, οι Beatles ήταν το νο1 πολιτιστικό προϊόν του καπιταλισμού και, παρόλο το γενικό εξεγερσιακό κλίμα δεν ήταν και τόσο εύκολο και απλό να σπάσουν αυγά. Κάτι που έκανε λίγους μήνες αργότερα ο John Lennon βέβαια, αρχίζοντας με το “Give Peace a Chance”, τον ύμνο του αντιπολεμικού κινήματος.

Στο “Get Back”, ο Peter Jackson με ατράνταχτες αποδείξεις, μάς δείχνει έναν MacCartney να υποστηρίζει τους συντρόφους του στις συνθέσεις και τους στίχους τους, να προσπαθεί να ενώσει την μπάντα και να λειάνει τον εγωισμό τους. Θα μπορούσε να είναι χορτασμένος από την ήδη μεγάλη επιτυχία, αλλά έχει ακόμα διάθεση να δουλεύει παραγωγικά, να εμφυσεί ενθουσιασμό και να τους τραβάει μπροστά. Ταυτόχρονα είναι απίστευτα προσγειωμένος, με αυτογνωσία και αντίληψη, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Είναι πολύ συγκινητική η στιγμή που ο Harrison έχει αποχωρήσει και ο Lennon δεν εμφανίστηκε και κάθεται στην καρέκλα του και λέει «and then there were two» καθώς τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα.

Τι κρατάμε από όλα αυτά

Οι οχτώ χορταστικές ώρες του ντοκιμαντέρ μας παρουσιάζουν (σε πολλές περιπτώσεις χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι), τέσσερα νέα παιδιά (δεν ήταν καν 30 χρόνων τότε) μέσα στις ανθρώπινες αντιφάσεις τους, που ζούσαν και αφουγκράζονταν την εποχή τους. Η επίσημη ιστορία μάς έμαθε ότι τον Ιανουάριο του ’69, αλληλοτρωγόντουσαν, ήταν αδιάφοροι για την κοπιαστική καθημερινότητα, τσαντιζόντουσαν με τη σχολαστικότητα του MacCartney, με την παρουσία της Yoko, αλλά αυτά βλέπουμε ότι δεν συνέβαιναν.

Οι Beatles ήταν μια παρέα από το Liverpool, βγαλμένη από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης. Μια παρέα με τζην, πέτσινα τζάκετ και όλο το ροκ’ν’ρολ ίματζ που έβαλαν κάποια στιγμή κουστούμια και γραβάτες, μετά από παραίνεση του μάνατζέρ τους Brian Epstein, τα πρώτα χρόνια δούλεψαν πολύ σκληρά, παίζοντας σε μικρά club ατέλειωτες ώρες και η αλληλεπίδρασή τους με τον κόσμο ήταν καθοριστική στη μετέπειτα πορεία τους.

Ποτέ δεν υποδύθηκαν ότι ήταν βιρτουόζοι μουσικοί ατομικά, αντιθέτως η δύναμή τους ήταν ομαδική. Με όλα τα σκαμπανεβάσματά τους και τα εγώ που αναπόφευκτα είχαν φουσκώσει, ήταν πρώτα απ’ όλα φίλοι και λειτουργούσαν συλλογικά. Δε δίστασαν ποτέ να μοιράσουν τους ρόλους στις φωνές, να αλλάξουν μεταξύ τους ρόλους, να πιάσει ο Lennon πχ το μπάσο και ο McCartney το πιάνο κλπ κλπ.

Και όλα αυτά πάντα με απίστευτο χιούμορ, και απέναντι στο σύστημα, που επηρέασε γενιές καλλιτεχνών. Μια από τις πολλές χαρακτηριστικές στιγμές ήταν το 1963 στο Royal Variety Performance, όταν ο Lennon είπε το ιστορικό: “In the cheaper seats you clap your hands. The rest of you, just rattle your jewellery” (“Στα φθηνότερα καθίσματα χτυπάτε τα χέρια σας. Οι υπόλοιποι, απλά κουδουνίστε τα κοσμήματά σας”), ένα θαρραλέο ταξικότατο σχόλιο, σε ένα “φιλανθρωπικό” event που είχε επίσημο χορηγό (και παρόντες) τη βασιλική οικογένεια…

Δε δίστασαν να πάρουν θέση απέναντι σε κοινωνικά θέματα. Το 1964, στην πρώτη τους τουρνέ στις ΗΠΑ, πήραν μια δύσκολη απόφαση (όντας μια ανερχόμενη μπάντα) βάζοντας το λιθαράκι τους στην καταπολέμηση του ρατσιστικού διαχωρισμού, αρνήθηκαν να παίξουν μια συναυλία στο Gator Bowl στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα. Οι διοργανωτές και οι τοπικοί αξιωματούχοι υποχώρησαν, επιτρέποντας τον μη διαχωρισμό του κοινού η μπάντα ανέβηκε πανηγυρικά στη σκηνή.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως οι Beatles κυκλοφορούσαν το “Get Back” με τους αρχικούς αντιρατσιστικούς στίχους και το αντιιμπεριαλιστικό “Commonwealth”, επέστρεψαν στις συναυλίες κάνοντας θριαμβευτικές παγκόσμιες περιοδείες σε όλο τον πλανήτη, χωρίς κανένα διαχωρισμό σε κράτη, ανατολικά και δυτικά μπλοκ κλπ.

Βέβαια η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Μισό αιώνα αργότερα, πλέον γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ότι κατάφεραν, ήταν το αποτέλεσμα κοπιαστικής δουλειάς, που μετά από ένα ασταθές ξεκίνημα, πήγε πολύ καλύτερα από ό,τι φαντάζονταν οι ίδιοι.

Οι δύο στίχοι από το “I’ve got a feeling” που τελικά έπαιξαν στη συναυλία της ταράτσας νομίζω τα λένε όλα: “Everybody had a hard year, everybody had a good time.”

Οι Beatles άφησαν ένα τεράστιο συλλογικό πολιτιστικό αποτύπωμα, που ακόμα και τόσα χρόνια μετά παραμένει σημαντικότατο. (Ένα αρκετά πρόσφατο παράδειγμα από την ίδια εποχή με το ντοκιμαντέρ του Jackson είναι το άλμπουμ “Let it Be… Naked”. Μια “γυμνή” επανέκδοση, λίγο πολύ όπως το ήθελαν οι ίδιοι, χωρίς τις υπερβολές της παραγωγής του αρχικού άλμπουμ από τον Phil Spector.)

Τους ευχαριστούμε για όλα και ευχαριστούμε και τον Peter Jackson για το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, που καταρρίπτει πολλούς λάθος και άστοχους μύθους. Και όπως είχε πει κάποτε ο Curt Cobain: “Οι Beatles ήταν η αυθεντική μπάντα και όλοι όσοι επακολουθήσαμε είμαστε cover bands”.

Η ΟΕΝΓΕ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια ακόμα φορά. Καθημερινά ρεκόρ κρουσμάτων, εκτόξευση θανάτων και διασωληνωμένων. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Στις 2/12/21 8.30μμ ο αριθμός των εκτός ΜΕΘ διασωληνωμένων βαρέως πασχόντων μηχανικά αεριζόμενων ασθενών στη λίστα αναμονής για εισαγωγή σε ΜΕΘ ήταν 172 (εκατόν εβδομήντα δύο) σύμφωνα με την σχετική επίσημη ηλεκτρονική πλατφόρμα ΕΚΑΒ – ΕΚΕΠΥ – υπουργείου Υγείας.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, στην καρδιά της πανδημίας, στην κορύφωση του 4ου κύματος με τα νοσοκομεία φρακαρισμένα και το λιγοστό προσωπικό κατάκοπο, συνεχίζει την ίδια αδιέξοδη πολιτική που μας έφτασε ως εδώ. Συνεχίζει να επενδύει στο δόγμα υγεία – ατομική ευθύνη και στον κοινωνικό αυτοματισμό, στοχοποιώντας αυτή τη φορά, μετά την «ανεύθυνη νεολαία» και τους υγειονομικούς, τους 60αρηδες ως υπαίτιους για το χάλι του δημόσιου συστήματος υγείας. Συνεχίζει να αξιοποιεί το εμβόλιο ως μέσο κοινωνικού κανιβαλισμού και επιβολής αντιδραστικών μέτρων. Συνεχίζει την πολιτική των περικοπών, μειώνοντας την κρατική χρηματοδότηση το 2022 για τα νοσοκομεία και τα Κ.Υ κατά 279 εκ ευρώ.

Έφτασε στο σημείο ο Πρωθυπουργός της κυβέρνησης να ισχυρίζεται προκλητικά ότι δεν έχει διαφορά η νοσηλεία διασωληνωμένων εντός ή εκτός ΜΕΘ. Από τη μία καταγγέλλει τον ανορθολογισμό και από την άλλη δε δίστασε από το βήμα της βουλής να μετατραπεί ο ίδιος στον πιο γνήσιο εκφραστή του, στον πιο φανατικό οπαδό του για να κρύψει κάτω από το χαλί τις βαριές κυβερνητικές ευθύνες για την εξέλιξη της πανδημίας. Έφτασε στο σημείο να αρνείται την Εντατική Θεραπεία, την σύγχρονη Ιατρική, την ίδια την επιστήμη για να δικαιολογήσει τους θανάτους εκτός ΜΕΘ ασθενών που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να παλέψουν για τη ζωή τους. Είναι πραγματικά θλιβερή η μέχρι τώρα σιωπή πανεπιστημιακών καθηγητών «ειδικών» του κράτους, της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας και της Προέδρου της, των προέδρων του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και μεγάλων Ιατρικών Συλλόγων για αυτές τις απαράδεκτες δηλώσεις του πρωθυπουργού που μας γυρνάνε δεκαετίες πίσω, πριν το 1960 όταν η Σαπφώ Μαγκριώτη εγκαινίασε στην Ελλάδα την έννοια της Εντατικής Θεραπείας.

Απαιτούμε έστω και τώρα για να σωθούν ανθρώπινες ζωές να υλοποιηθούν αυτά που ζητάμε ήδη από τον Μάρτιο του 2020.

• Μόνιμες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών στα δημόσια νοσοκομεία, στα Κ.Υ και στο ΕΚΑΒ με κατεπείγουσες διαδικασίες και μόνο με έλεγχο των τυπικών προσόντων.

• Μονιμοποίηση όλου του επικουρικού υγειονομικού προσωπικού και των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

• Να αρθούν οι αναστολές εργασίας των υγειονομικών και να επιστρέψουν άμεσα με συχνά τεστ μέχρι να εμβολιαστούν.

• Άμεση επαναλειτουργία όλων των νοσοκομείων που έχουν κλείσει.

• Άνευ όρων και άνευ αποζημίωσης επίταξη των μεγάλων ιδιωτικών θεραπευτηρίων για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται με το σύνολο των δομών τους, συμπεριλαμβανομένων και των κλινών ΜΕΘ και για covid και για non–covid ασθενείς.

• Ένταξη του συνόλου του ιδιωτικού τομέα στον κρατικό σχεδιασμό, οργανωμένα και με κεντρικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας

• Ενίσχυση των νοσοκομείων και Κ.Υ με τις αναγκαίες ιατροτεχνολογικές υποδομές.

• Επιτέλους σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση και ιχνηλάτηση με μαζικά δωρεάν επαναλαμβανόμενα τεστ για όλους στους εργασιακούς χώρους και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

• Μέτρα για την πρόληψη της διασποράς στα εκκολαπτήρια της επιδημίας. Μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας, πύκνωση των δρομολογίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Επιτέλους μέτρα για ολιγομελή τμήματα στα σχολεία.

Η αποφασιστική ενίσχυση της δημόσιας περίθαλψης με μόνιμο προσωπικό και υποδομές και γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η οξύτατη υγειονομική κρίση.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους όλων των κλάδων, όλο τον λαό, να μπει μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα.

Kαλούμε το λαό μας να εμβολιαστεί. Να μη χαρίσει στην κυβέρνηση το δώρο της επιστήμης για την προστασία της υγείας και της ζωής του.

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Στις 17 Δεκέμβρη, εκδικάζεται μια υπόθεση κατά συνδικαλιστικών στελεχών του ΜΕΤΑ, που αποτελεί προσπάθεια τρομοκράτησης και φίμωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, των εργαζομένων, αλλά και της ελευθερίας του Τύπου.

Συγκεκριμένα, κατόπιν σχετικής κατάθεσης αγωγής της «Commercial Value», διώκονται ο αρχισυντάκτης του ErgasiaNET, Γιώργης Χρήστου, ο Γρηγόρης Καλομοίρης και ο τότε εργαζόμενος στη συγκεκριμένη εταιρεία, Μίλτος Αλικαρίδης, για άρθρο που δημοσιεύθηκε, στις 23 Μάρτη 2017, στο ErgasiaNET, το συνδικαλιστικό «βραχίονα» του ΜΕΤΑ δράσης και ενημέρωσης των εργαζομένων, και αφορούσε σε δυσμενή μεταβολή της εργασιακής σχέσης του Μίλτου Αλικαρίδη. Η υπόθεση ήταν να εκδικαστεί στα τέλη Γενάρη, αλλά πήρε αναβολή λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού.

Στην ανακρίτρια, όπου κλήθηκε ο δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης του ErgasiaNET για να δώσει κατάθεση, σημείωσε ότι αυτός έγραψε το κείμενο και αρνήθηκε, κατόπιν σχετικής ερώτησης, λόγω του δημοσιογραφικού απορρήτου, να αποκαλύψει τις πηγές του.

H «Commercial Value» θεωρεί πως ο τίτλος του άρθρου αλλά και το περιεχόμενό του, το οποίο στηρίζεται σε δημόσια έγγραφά, τα εξώδικα δηλαδή, από όπου και η πηγή των πληροφοριών, ισχυρίζεται πως είναι συκοφαντικά.

ΕΔΩ το δικόγραφο για την παραπάνω δίκη.

Αναδημοσίευση από elaliberta.gr

Κόμμα Κομμουνιστών – Διεθνιστών Ελλάδα

(ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα

Απόφαση 2ης Συνδιάσκεψης (Γενάρης 1944)

Μέσα στις συνθήκες του πολέμου, κάτω από την ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή και καταπίεση, την οικονομική καταστροφή, τον πληθωρισμό, τη φοβερή πείνα και εξαθλίωση και την κοινωνική αποσύνθεση, ένα λαϊκό κίνημα πλατύ, ζωηρό, ορμητικό, με χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και «λαοκρατικά» εμβλήματα φούντωσε και ανδρώθηκε με εξαιρετική γοργότητα μέσα στη χώρα αγκαλιάζοντας μικροαστικά και εργατοϋπαλληλικά στρώματα και αγροτικές μάζες στην ύπαιθρο. Το κίνημα αυτό ουσιαστικά εμπνέεται και καθοδηγείται από το σταλινικό κόμμα που με την εθνικοαπελευθερωτική του πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελληνικής μπουρζουαζίας και του συμμαχικού με αυτήν ιμπεριαλιστικού μπλοκ που του πρόσφερε μεγάλες στρατιωτικές υπηρεσίες με την οργάνωση των αντάρτικων σωμάτων. Στο βάθος του όμως το κίνημα αυτό αντανακλά και εκφράζει θολά και συγχυσμένα την ταξική αντίθεση των μεγάλων στρωμάτων των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων της χώρας εναντίον της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, το απέραντο μίσος και την αγανάκτησή τους κατά των καταπιεστικών μέτρων των ιμπεριαλιστών της κατοχής και κατά των εξαθλιωτικών όρων της ζωής τους μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, τα αντιπολεμικά και φιλοσοβιετικά τους αισθήματα και γενικότερα τους πόθους τους για μια ριζική αλλαγή.

Η ελληνική μπουρζουαζία μ’ όλο που, όπως ήτανε φυσικό, ύστερ’ από την πολεμική της ήττα και την ξένη κατοχή τάχθηκε υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, απόφυγε εντούτοις να μπει επικεφαλής ή να πάρει μέρος, στην οργάνωση για ένα κίνημα μαζών στηριγμένο σ’ αυτή τη βάση. Σαν τάξη εκμεταλλευτική που από καιρό έχει ξεπεράσει τον προοδευτικό της ρόλο και βρίσκεται στη δύση της τρέφει έμφυτη και δικαιολογημένη δυσπιστία προς τις μάζες και μάλιστα για ένα τέτοιου είδους κίνημα που θα τους έδινε όπλα. Άλλωστε μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής παρακμής και κατάρρευσης και κάτω από την πρωτοφανή οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων ή δημιουργία και η ανάπτυξη όχι μιας απλής εθνικιστικής κίνησης αλλά ενός μαζικού λαϊκού κινήματος είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο στη βάση ενός εθνικοαπελευθερωτικού προγράμματος που πλαισιώνεται από αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις και συνθήματα. Επομένως μόνο από τα κόμματα της μικροαστικής δημοκρατίας και ιδιαίτερα από το σταλινικό με την παλιά του παράδοση και την αχτινοβολία του σαν εκπροσώπου της Διεθνούς θα μπορούσε ένα τέτοιο κίνημα να οργανωθεί και όχι από τη μπουρζουαζία και τα κόμματά της. Γι’ αυτό η ελληνική μπουρζουαζία στηρίζει και την επιτυχία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, του αγώνα δηλαδή για την αποκατάσταση της χαμένης πολιτικής κυριαρχίας της μέσα στη χώρα, στη στρατιωτική νίκη του συμμαχικού μ’ αυτήν αγγλοσαξονικού μπλοκ που στην υπηρεσία του έχει διαθέσει τα στρατιωτικά της στελέχη και τον «εθνικό στρατό» της που βρίσκεται στο εξωτερικό και καθοδηγείται από την κυβέρνηση του Καΐρου. Κι αυτοί ακριβώς είναι οι λόγοι που τα δυο μεγάλα ιστορικά της κόμματα, το Φιλελεύθερο και το Λαϊκό, που πάντα τους εμπιστεύθηκε τις τύχες της η μπουρζουαζία σ όλη την ιστορική της διαδρομή, κρατήθηκαν παράμερα από κάθε κίνηση, μέσα στην αφάνεια που είχανε πέσει από την εποχή ακόμα της δικτατορίας του Μεταξά.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της μπουρζουαζίας, ένα ολόκληρο κίνημα αναπτύχθηκε μέσα στη χώρα γύρω από εθνικοαπελευθερωτικά συνθήματα που περιλαμβάνει μέσα στους κόλπους του ένοπλα σώματα στην ύπαιθρο και οπλισμένες ομάδες μέσα στις πόλεις, και εκφράζει από μιαν άποψη την ταξική αντίθεση, των προλεταριακών μαζών απέναντί της. Η κατάσταση αυτή, όπως είναι επόμενο, έχει γεμίσει με φροντίδες και ανησυχία τη μπουρζουαζία. Ξέροντας καλά το βαθύ αντικαπιταλιστικό αίσθημα που κυριαρχεί σήμερα μέσα στις μάζες, διαπιστώνοντας την ανάπτυξη της μαχητικής τους διάθεσης και τον ταξικό δρόμο πού πήρανε οι τελευταίες κινητοποιήσεις τους, βλέπει καθαρά να διαγράφεται στον ορίζοντα το φάντασμα της κοινωνικής εξέγερσης των εργαζομένων μέσα στις συνθήκες του φοβερού χάους που απεργάζεται ο σημερινός ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Δεν την ησυχάζει καθόλου η εθνικιστική σφραγίδα που βάζει η σταλινική καθοδήγηση στις εκδηλώσεις των μαζών. Με το ένστικτό της νιώθει πως αυτές εκφράζουνε τα αντικαπιταλιστικά και αντιπολεμικά αισθήματα τους κι όχι την πίστη τους στην ιδέα του έθνους. Διαισθάνεται πώς όλο αυτό το λαϊκό κίνημα του ΕΑΜ, παρ’ όλο που διαπαιδαγωγείται συστηματικά με εθνικιστικές ιδέες, κλείνει μέσα του πολλούς κινδύνους γι’ αυτήν. Οι κίνδυνοι αυτοί έχουνε τη ρίζα τους όχι στις ανύπαρχτες επαναστατικές διαθέσεις των καθοδηγητών του αλλά στο αντικαπιταλιστικό πνεύμα που ολοένα και περισσότερο μεγαλώνει μέσα στη μάζα και τροφοδοτείται ακατάπαυστα από την αποσύνθεση και την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Διαισθάνεται πώς από τη μια στιγμή στην άλλη η μάζα αυτή μπορεί να μπει σ’ άλλο δρόμο και να δράσει κάτω από συνθήματα όχι πια εθνικιστικά…

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν από τους Αγγλοαμερικάνους και τη σοβιετική γραφειοκρατία στις συνδιασκέψεις της Μάλτας και της Τεχεράνης επρόκειτο όπως ήτανε φανερό να ασκήσουνε μιαν αναμφισβήτητη επίδραση στις πολιτικές ζυμώσεις και εξελίξεις μέσα στη χώρα, επίδραση που έχει αρχίσει ήδη να εκδηλώνεται και γίνεται αισθητή. Η συμφωνία για να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η προσπάθεια για να συντριβεί στρατιωτικά η Γερμανία και να συνθηκολογήσει χωρίς όρους, απαιτεί την ενοποίηση και κάτω από ενιαία κατεύθυνση διεξαγωγή του εθνικααπελευθερωτικού αγώνα στις κατεχόμενες χώρες και στην Ελλάδα. Για να πραγματοποιηθεί η ενότητα αυτή παραμερίζουνε για την ώρα από το προσκήνιο το διχτάτορα βασιλιά (εξαναγκασμός του Γλύξμπουργκ να δηλώσει ότι θα επανέλθει στο θρόνο του μόνο όταν το θελήσει ο λαός υστέρα από δημοψήφισμα) που στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο αυτό εξαιτίας της πάνδημης καταφοράς εναντίον του, και εξασκούνε μια συνδυασμένη πίεση για τη συμφιλίωση και τη συνεργασία των κομμάτων και των αντιμαχομένων οργανώσεων πάνω στη βάση του κοινού αγώνα εναντίον του «ξένου καταχτητή» (διακοίνωση του επιτροπάτου των Εξωτερικών της ΕΣΣΔ στον Έλληνα πρόξενο, δηλώσεις Ήντεν). Έτσι η επίδραση από την πλευρά των διεθνών πολιτικών εξελίξεων στη σημερινή περίοδο επενεργεί κατευναστικά στη διαμάχη και στις αντιθέσεις των κομμάτων και των οργανώσεων και ανοίγει προοπτικές για τη πραγματοποίηση μιας «εθνικής κυβέρνησης», δηλαδή μιας σύμπραξης του σταλινικού κόμματος με την αστική αντίδραση. Οι προοπτικές αυτές είναι τόσο περισσότερο πιθανές όσο από τη μια μεριά οι διαθέσεις και η θέληση της μοσχοβίτικης γραφειοκρατίας εξασκούν αποφασιστική επίδραση στη διαμόρφωση της πολιτικής των σταλινικών κομμάτων και από την άλλη η άρνηση κάτω από τις δοσμένες συνθήκες των αστικών κομμάτων να συνεργαστούν και να συμμετάσχουν σε μια κοινή κυβέρνηση με το σταλινικό κόμμα, που βρίσκεται επικεφαλής του εαμικού κινήματος, θα ερχότανε σε σύγκρουση όχι μόνο με τα ιδιαίτερα κομματικά τους συμφέροντα αλλά και με τα γενικότερα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπούνε και που γι’ αυτήν η απόχτηση της λαϊκής βάσης του ΕΑΜ αποτελεί κυριολεχτικά σανίδα σωτηρίας.

Η συμμετοχή του σταλινικού κόμματος σε μια κοινή κυβέρνηση με τα κόμματα της αστικής αντίδρασης πραγματοποιούμενη θα αποτελέσει ένα σημαντικό σταθμό στην πολιτική ζωή της χώρας. Υστερ’ από τις κυριολεχτικά κοσμογονικές ζυμώσεις και εξελίξεις των τελευταίων χρόνων που αποστερήσανε τη μπουρζουαζία από κάθε λαϊκή βάση απογυμνώσανε και αποσκελετώσανε τα κόμματά της, ξεσηκώσανε ένα τεράστιο κύμα αγανάχτησης και μίσους εναντίον της, το σταλινικό κόμμα, το κόμμα αυτό της πιο επαίσχυντης προδοσίας, ετοιμάζεται με τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση να ολοκληρώσει το προδοτικό του έργο, να καταβάλει και την τελευταία προσπάθεια για να σώσει το καθεστώς του ελληνικού καπιταλισμού που καταρρέει, προσφέροντάς του σαν έρεισμα και υπόβαθρο τη λαϊκή βάση του ΕΑΜ και αναλαβαίνοντας να παίξει το ρόλο του δήμιου της επαναστατικής πρωτοπορίας, ακριβώς όπως και η σοσιαλδημοκρατία στον περασμένο πόλεμο…

Στη σημερινή στιγμή η πάλη εναντίον της καπιταλιστικής αντίδρασης, συγκεντρωμένης γύρω από την αξονόδουλη κυβέρνηση Ράλλη και τους Γερμανούς κυρίαρχους, στη χώρα, αποτελεί το κεντρικό άμεσο καθήκον της εργατικής τάξης και του επαναστατικού της, κόμματος. Στην επίθεση που επιχειρείται από μέρους της για τη συντριβή του κινήματος των μαζών, με το σταμάτημα και το πνίξιμο των απεργιακών κινήσεων και γενικά των ταξικών εκδηλώσεων τους, τις διώξεις, συλλήψεις, φυλακίσεις, δολοφονίες και εκτελέσεις των πρωτοπόρων αγωνιστών τους, πρέπει να απαντήσουμε με την κινητοποίηση και το κατέβασμα, στον αγώνα των μαζών, παίρνοντας σαν βάση τις άμεσες διεκδικήσεις τους, και με τη μεθοδική οργάνωση της μαζικής αυτοάμυνας κατά εργοστάσια και συνοικίες για το τσάκισμα των τρομοκρατικών ενεργειών. Ουσιαστική όμως προϋπόθεση για μια νικηφόρα πάλη εναντίον της αντίδρασης είναι η αποτελεσματική καταπολέμηση των εθνικιστικών και λαϊκοδημοκρατικών αυταπατών που συστηματικά έχει καλλιεργήσει μέσα στις μάζες το σταλινικό κόμμα κι έτσι θολώνουν τη συνείδησή τους, σπέρνουν σύγχυση μέσα στις γραμμές τους και παρεμποδίζουν την ταξική κινητοποίησή τους και την ανάπτυξη της επαναστατικής τους πρωτοβουλίας. Το κόμμα μας, παίρνοντας ανοιχτά μέρος στις ταξικές συγκρούσεις που οδηγεί ακαταμάχητα η όλη εξέλιξη της κατάστασης σε διεθνή και εθνική κλίμακα, μέσα στη νέα περίοδο των Εξεγέρσεων και των επαναστάσεων, πρέπει: α) να προσπαθήσει να δώσει συνειδητή έκφραση στους συγχυσμένους αγώνες των εργαζομένων και να τους μπάσει στο δρόμο της με απόλυτη συνέπεια ταξικής πάλης· β) στην πορεία της πάλης και στο φως της συγκεντρωμένης από τις ίδιες τις μάζες πείρας, να τις πείσει να σπάσουν κάθε δεσμό με τη μπουρζουαζία και με την εθνικιστική της πολιτική και να δημιουργήσουν το ανεξάρτητο ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ των εργατών, υπαλλήλων, φτωχών χωρικών και βιοπαλαιστών, στηριγμένο στο πρόγραμμα των αμέσων οικονομικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών διεκδικήσεών τους και στη βάση της οργανωτικής μορφής του ενιαίου μετώπου (αναλογική συγκρότηση επιτροπών Ταξικού Μετώπου στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια στα καταστήματα, υπεύθυνων μπροστά στη μάζα και ανακλητών απ’ αυτή σε τοπική και εθνική κλίμακα) γ) αποκαλύπτοντας όλο το ουτοπιστικό, δημαγωγικό και αντιδραστικό περιεχόμενο του συνθήματος της «Λαϊκής Δημοκρατίας», να αντιτάξει σαν μόνη διέξοδο για τους εργαζόμενους μέσα στη σημερινή φοβερή κρίση την πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση και το ανέβασμα στην εξουσία της επαναστατικής κυβέρνησης εργατών – αγροτών, της μόνης που μπορεί να συντρίψει την αντίσταση των εκμεταλλευτών και να δώσει ολοκληρωτική ικανοποίηση στις διεκδικήσεις των μαζών…

Δημοσιεύεται όπως παρατίθεται στο: Χρήστος Αναστασιάδης, «Το εαμικό κίνημα και ο τροτσκισμός. Σταλινικές ψευτολογίες και ιστορικές αλήθειες», Μαρξιστικό Δελτίο, τεύχος, 2 Απρίλιος – Ιούνιος 1979, και Χρήστος Αναστασιάδης, Ο τροτσκισμός και η εποχής μας. Ιστορικά και πολιτικά κείμενα, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2003, σσ. 188-192. ολόκληρη η απόφαση υπάρχει στο: «Προλετάριος και «Διεθνιστής» της Κατοχής, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη Αθήνα 1986, σσ. 323-329.

Εισαγωγικό σημείωμα rs21: Η πρώιμη σοβιετική περίοδος χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την εργατική εξουσία και τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και από τον πλήρη μετασχηματισμό της κοινωνικής ζωής. Πολλά από τα κινήματα εναντίον της καταπίεσης που άνθισαν μετά τη δεκαετία του 1960 βρίσκουν πρόδρομο σε αυτά τα πρώτα σοβιετικά χρόνια. Σε αυτό το άρθρο η Ira Roldugina δημοσιεύει μια μακροσκελή επιστολή από έναν ομοφυλόφιλο άνδρα, που υπογράφει ως NΠ σε έναν γιατρό που υποστηρίζεται από τις σοβιετικές αρχές, ο οποίος λάμβανε αλληλογραφία από όλη τη Ρωσία. Η επιστολή παρουσιάζει λεπτομερώς τη μαρτυρία του από πρώτο χέρι σχετικά με την πολιτική της σεξουαλικότητας στην πρώιμη σοβιετική Ρωσία. Το άρθρο αποτελείται από δύο μέρη, το πρώτο μέρος θέτει το πλαίσιο και το δεύτερο είναι η επιστολή του NΠ. Το άρθρο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Nick Evans.

Ira Roldugina

«Κανένας νόμος και καμία σύμβαση δεν θα μας πείσει ότι οι πράξεις μας είναι εγκληματικές και ανώμαλες». Κουίρ χειραφέτηση στην πρώιμη Σοβιετική Ρωσία

Ιστορικό και πλαίσιο

Θα εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε την πλήρη κλίμακα των καταπιέσεων στην ΕΣΣΔ και να μην κατανοούμε τους μηχανισμούς τους, για όσο χρονικό διάστημα πολλά έγγραφα παραμένουν απρόσιτα στους ιστορικούς και συχνά στους συγγενείς των θυμάτων. Ορισμένα από τα έγγραφα εξακολουθούν να είναι κλειδωμένα στα αρχεία της FSB¹ που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη Ρωσία. Το 2014, το καθεστώς διαβάθμισης ενός όγκου εγγράφων που αφορούσε το έργο των σοβιετικών υπηρεσιών ασφαλείας παρατάθηκε για άλλα 30 χρόνια, μετά από απόφαση μιας διυπουργικής επιτροπής για τη διατήρηση των κρατικών μυστικών. Παρ’ όλα αυτά, ενώ παραμένουν πολλά κενά, οι ιστορικοί έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο στην ανάλυση των σοβιετικών καταπιέσεων και στην εκτίμηση του αριθμού των θυμάτων.

Το 1934, ένα άρθρο για τον «σοδομισμό»² εμφανίστηκε σε όλους τους σοβιετικούς ποινικούς κώδικες και διατηρήθηκε στη νομοθεσία μέχρι το 1993. Σε αντίθεση με όσους καταδικάστηκαν βάσει του περίφημου «πολιτικού» άρθρου 58, όσοι καταδικάστηκαν βάσει του άρθρου 121 του Ποινικού Κώδικα της ΡΣΣΔ³ δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως θύματα πολιτικής καταστολής από το κράτος ή την κοινωνία στη μετασοβιετική Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε ακόμη σχεδόν τίποτα για το πώς ζούσαν οι ομοφυλόφιλοι στην ΕΣΣΔ και τις μορφές καταπίεσης που αντιμετώπιζαν. Οι σοβιετικές στατιστικές, που αποχαρακτηρίστηκαν τη δεκαετία του 1990, δείχνουν ότι κατά μέσο όρο μεταξύ χιλίων και χιλίων πεντακοσίων ανδρών σε όλη τη Σοβιετική Ένωση καταδικάζονταν βάσει αυτού του νόμου κάθε χρόνο⁴. Είναι δυσκολότερο να υπολογιστεί πόσοι ακόμη άνθρωποι εκβιάστηκαν και εξαναγκάστηκαν σε συνεργασία από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Ακόμα λιγότερα είναι γνωστά για τις λεσβίες γυναίκες. Ο νόμος δεν τις αφορούσε· αντίθετα, η καταστολή τους είχε τη μορφή της παθολογικοποίησης. Όλα τα σχετικά ιατρικά έγγραφα είτε καταστράφηκαν μετά από μια καθορισμένη περίοδο είτε παρέμειναν απόρρητα. Αυτό το τείχος σιωπής βοήθησε τις σύγχρονες ρωσικές αρχές να κατασκευάσουν τη ρητορική τους περί «παραδοσιακών οικογενειακών αξιών» και να περάσουν το νόμο «κατά της διάδοσης της ομοφυλοφιλίας». Κανείς απ’ όσους επέζησαν από τα στρατόπεδα εγκλεισμού ή τα νοσοκομεία της σοβιετικής εποχής και βρίσκεται ακόμα εν ζωή δεν είναι πλέον διατεθειμένος να μιλήσει ανοιχτά ο ίδιος γι’ αυτό, και έχει σοβαρούς λόγους γι’ αυτό.

Στις σπάνιες εξαιρέσεις περιλαμβάνονται τα απομνημονεύματα του αρχαιολόγου Λεβ Κλέιν, «Ο κόσμος γύρισε ανάποδα», γραμμένα με το ψευδώνυμο Βάντιμ Σαμοΐλοφ που χρησιμοποίησε ο Κλέιν για το μη ακαδημαϊκό του έργο. Ο διάσημος σοβιετικός και Ρώσος αρχαιολόγος και ιστορικός εξηγεί πώς οι συγκρούσεις με την επίσημη εξουσία στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 οδήγησαν στην καταδίκη του βάσει του άρθρου 121. Του αφαιρέθηκαν τα ακαδημαϊκά του διαπιστευτήρια και καταστράφηκε η φήμη του. Το παράδειγμα αυτό δείχνει πόσο εύκολα και αποτελεσματικά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το άρθρο περί «σοδομισμού» για να ξεκαθαριστούν οι λογαριασμοί με έναν αντίπαλο. Ο Κλέιν δίνει μια λεπτομερή περιγραφή του σωφρονιστικού συστήματος και της θέσης των ομοφυλόφιλων μέσα σε αυτό. Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας είχε ελάχιστες ελπίδες να αποφυλακιστεί ζωντανός ή τουλάχιστον χωρίς σοβαρό τραυματισμό. Ο ίδιος ο Κλέιν προστατευόταν από την ιδιότητά του ως μέλος της «διανόησης», οπότε η περιγραφή του είναι αυτή του μάρτυρα και όχι του συμμετέχοντα στα γεγονότα.

Ο «παραδοσιακός» χαρακτήρας της σεξουαλικότητας στη σοβιετική και ρωσική πραγματικότητα είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο τροπάριο. Αυτό ενισχύεται από το στίγμα που περιβάλλει την ομοφυλοφιλία, το οποίο καθιστά αδύνατο για τους ανθρώπους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να μιλήσουν σε πρώτο πρόσωπο. Αλλά αυτό δεν ίσχυε πάντα.

Οι καταπιέσεις που ξεκίνησαν στα πρώτα χρόνια της εξουσίας των Μπολσεβίκων, και ακόμη περισσότερο η μεγάλης κλίμακας τρομοκρατία της δεκαετίας του 1930, έχουν συσκοτίσει πολλές επαναστατικές κοινωνικές διαδικασίες που ξεφεύγουν από έναν στενά πολιτικό ορισμό. Ένα τέτοιο φαινόμενο ήταν η χειραφέτηση των φύλων, η οποία επηρέασε τους ομοφυλόφιλους σε ολόκληρη τη χώρα. Οι Μπολσεβίκοι κατήργησαν τον νόμο περί «σοδομισμού» το 1917, σε μια κίνηση που είχε ήδη συζητηθεί και προετοιμαστεί ενεργά στην τσαρική Ρωσία. Άλλες διαδικασίες έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο: η αυξημένη κινητικότητα του πληθυσμού, η εκκοσμίκευση, η εξάπλωση του αλφαβητισμού και η αλλαγή της φύσης της πατριαρχικής οικογένειας. Οι αριστερές ιδέες, οι οποίες διαδίδονταν στην κοινωνία από τα τέλη του 19ου αιώνα, επέτρεψαν την κατανόηση των αφηρημένων αντιλήψεων περί δικαιοσύνης με πιο απτό τρόπο, σε σχέση με τις συγκεκριμένες συνθήκες των συγκεκριμένων ατόμων. Επιπλέον, η αποδυνάμωση της λογοκρισίας μετά τα επαναστατικά γεγονότα του 1905 άνοιξε το δρόμο για πολυάριθμες μεταφράσεις της λαϊκής ευρωπαϊκής ιατρικής βιβλιογραφίας. Σε αυτή τη βιβλιογραφία, οι ομοφυλόφιλοι συχνά παθολογικοποιούνταν, αλλά τουλάχιστον περιγράφονταν και αναλύονταν με επιστημονικούς όρους και όχι με όρους θρησκευτικής ηθικής. Το διάσημο βιβλίο του Αυστριακού ψυχιάτρου Κραφτ-Έμπινγκ (1840-1902), το οποίο μεταφράστηκε αρκετές φορές στα ρωσικά, περιλάμβανε πολλές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο. Μετά τη δημοσίευση της πρώτης αυστριακής έκδοσης, στην οποία ο Κραφτ-Έμπινγκ περιέγραφε κλινικά περιστατικά από τη δική του ιατρική πρακτική, οι αναγνώστες άρχισαν να του γράφουν, θέλοντας να μοιραστούν τις δικές τους αντιλήψεις και εμπειρίες. Με την πάροδο του χρόνου, μετά από πολλαπλές επανεκδόσεις, το έργο του είχε εξελιχθεί σε μια συλλογή ιστοριών που αφηγούνται ομοφυλόφιλοι άνθρωποι για τον εαυτό τους. Η ρωσική μετάφραση αυτού του βιβλίου συνέβαλε στο να γίνει ορατή η χειραφέτηση των ομοφυλόφιλων και στις ρωσικές πηγές. Οι Ρώσοι άρχισαν επίσης να γράφουν τις δικές τους επιστολές.

Μια τέτοια συλλογή φυλασσόταν στο αρχείο του Βλαντιμίρ Μπεχτέρεφ (1857-1927) και έχει δημοσιευτεί από εμένα⁵. Ο Μπεχτέρεφ ήταν ψυχίατρος, νευρολόγος, φυσιολόγος και ιδρυτής του Ψυχο-νευρολογικού Ινστιτούτου. Ξεκίνησε την εργασία του με ομοφυλόφιλους κατά την τσαρική περίοδο, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της ύπνωσης. Κατά τη σοβιετική περίοδο απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη επιρροή και ζήτηση. Με την οικονομική υποστήριξη των νέων αρχών, ταξίδευε συνεχώς σε όλες τις μεγάλες ρωσικές πόλεις για να κάνει διαλέξεις και παρουσιάσεις. Έχουμε επιστολές που γράφτηκαν στον γιατρό από όλη τη Ρωσία. Οι απαντήσεις του δεν έχουν διασωθεί, καθώς δεν είχε γραμματεία. Ο Μπεχτέρεφ ήταν υπεύθυνος για την αλληλογραφία του, και αν κρίνουμε από την ένταση και τον τόνο των επιστολών που λάμβανε, έχαιρε μεγάλης εμπιστοσύνης και σεβασμού από το κοινό. Εκτός από τα παραδοσιακά αιτήματα ασθενών για τη θεραπεία ενός ολόκληρου φάσματος νευρικών και άλλων ασθενειών, το αρχείο περιλαμβάνει μια σειρά επιστολών με εντελώς διαφορετική έμφαση: σε αυτές οι άνθρωποι, που αισθάνονται έλξη για άτομα του ίδιου φύλου, δεν ζητούν να θεραπευτούν, αλλά εμπλέκουν τον ειδικό σε ένα είδος διαλόγου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιστολές αυτές μοιάζουν συχνά με την αλληλογραφία μεταξύ του Κραφτ-Έμπινγκ και των αναγνωστών του. Για να καταλάβουμε γιατί το έκαναν αυτό, θα πρέπει να εξηγήσουμε εν συντομία ποιοι ήταν.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όλοι οι επιστολογράφοι ανήκαν στην ίδια κοινωνική ομάδα. Προέρχονταν από κατώτερες κοινωνικές τάξεις, είχαν μικρή μόρφωση (τουλάχιστον με την έννοια της συστηματικής εκπαίδευσης) και ανήκαν περίπου στην ίδια γενιά. Ήταν άνθρωποι που γεννήθηκαν στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, οπότε θα είχαν μεγαλώσει όταν η αριστερή ρητορική διαδίδονταν ευρέως στη ρωσική κοινωνία και στη συνέχεια θα είχαν βιώσει τις νέες δυνατότητες που άνοιξε η αλλαγή του καθεστώτος το 1917.

Για παράδειγμα, η Τατιάνα Μιροσνίκοβα, πρώην αγρότισσα, η οποία σπούδασε στο Ινστιτούτο Λαϊκής Εκπαίδευσης στο Εκατερίνοσλαβ (σήμερα Ντνεπρ) στα μέσα της δεκαετίας του 1920, έγραψε στον Μπεχτέρεφ,

«Όσο για τις γυναίκες, τις έχω αγαπήσει και τις αγαπώ με τρόπο που κανένας άνδρας δεν μπορεί να αγαπήσει. Υπηρέτησα στον Κόκκινο Στρατό και φρόντισα τις νεαρές κυρίες όπως ακριβώς θα έκανε ένας άνδρας. Η έλξη ήταν μερικές φορές τόσο ισχυρή, και εξακολουθεί να είναι, που αν με πρόδιδαν, τότε θα προσπαθούσα να αυτοκτονήσω από ζήλια. Γι’ αυτό μπήκα στη φυλακή. Δεν μπορώ να βρω λόγια για να εκφράσω πόσο ισχυρά ήταν τα αισθήματα έλξης που ένιωθα. Τώρα είμαι φοιτήτρια στην εργατική σχολή του Ντνεπροπετρόβσκ στο Ινστιτούτο Λαϊκής Εκπαίδευσης. Ζω εδώ τρία χρόνια, έχω μια φίλη, με την οποία ζω πάνω από δύο χρόνια, και την αγαπώ τόσο πολύ που, ως ένδειξη της φιλίας μας, άλλαξε το επώνυμό της.»

Μια επιστολή ενός άνδρα από το Ροστόφ, ο οποίος δίνει μόνο τα αρχικά Λ.Γκ., αρχίζει με μια συγγνώμη: «Αγαπητέ αναγνώστη, σου ζητώ να συγχωρέσεις τη φτωχή μου μόρφωση για κάποια λάθη στις λέξεις και στη στίξη μου, όπως τελείες και κόμματα. Είμαι 35 ετών, είμαι ένας παιδεραστής […] ένας άνθρωπος που θα τον αποκαλούσατε ομοφυλόφιλο». Με ασυνάρτητες, ανολοκλήρωτες φράσεις, με λάθη στη σύνταξη και τη στίξη, οι άνθρωποι αυτοί, που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον, δίνουν αποκαλυπτικές και λεπτομερείς περιγραφές αυτού που, μόλις είκοσι χρόνια νωρίτερα, θα θεωρούνταν αμαρτία, για την οποία θα μιλούσαν, αν μιλούσαν, μόνο στην εξομολόγηση. Αυτά και άλλα τέτοια στοιχεία που βρέθηκαν στο αρχείο δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι, παράλληλα με τις μεγάλες, κατακλυσμιαίες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, συνέβαινε και ένα άλλο, πολύ λιγότερο ορατό γεγονός. Στη νέα, ορθολογική και κοσμική Ρωσία, η χειραφέτηση των ανθρώπων για τους οποίους η έλξη προς τα άτομα του δικού τους φύλου αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς τους ήταν ένα ακόμη επαναστατικό επίτευγμα, το οποίο, κυριολεκτικά μέσα σε μια δεκαετία, αφού έγινε αντιληπτό και αξιολογήθηκε από τις αρχές, στη συνέχεια ανακόπηκε με στοχευμένες καταστολές και την εισαγωγή του νόμου περί «σοδομισμού».

Ωστόσο, μια συγκεκριμένη επιστολή που στάλθηκε από την Οδησσό ξεχωρίζει μέσα στο αρχείο του Μπεχτέρεφ. Σε αντίθεση με τις άλλες, αυτή γράφτηκε σε γραφομηχανή και είναι σημαντικά μεγαλύτερη. Ο συγγραφέας δεν δίνει το όνομά του και υπογράφει ως ΝΠ. Αφηγείται την ιστορία της απίστευτης ζωής του στον καθηγητή Μπεχτέρεφ με τη μορφή φυλλαδίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο οποίο ταυτόχρονα αποκαλύπτει πολλές προσωπικές λεπτομέρειες. Ο κομψός τρόπος γραφής είναι αμέσως εμφανής και δεν μοιάζει καθόλου με τις άλλες επιστολές. Ο ΝΠ ισχυρίζεται ότι γεννήθηκε στη Σιβηρία σε μια μεγάλη αγροτική οικογένεια, αλλά προφανώς έχει εργαστεί σκληρά για να αποκτήσει μόρφωση και έχει αναλύσει προσεκτικά τη ζωή του. Είναι επίσης φανερό ότι έχει αφιερώσει πολύ χρόνο για να συντάξει την επιστολή και την έχει χωρίσει προσεκτικά σε υποενότητες, με τους δικούς τους υπότιτλους: «Επιτεύγματα της κοινής μας ζωής», «Πώς η επανάσταση επηρέασε τη σεξουαλική μας ζωή», «Αποτελούμε κίνδυνο για την κοινωνία;».

Επιστολή του NΠ προς τον δρ. Μπεχτέρεφ

«Εξαιρετικά αξιότιμε καθηγητά,

Όταν άκουσα τη διάλεξή σας, βρήκα σ’ αυτήν πολλά αληθινά χαρακτηριστικά της ζωής της κοινωνίας μας. Ειδικότερα, πολλά από αυτά παρουσιάστηκαν με ακρίβεια στην επιστολή από το Ροστόφ. Ωστόσο, δεν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με την άποψή σας ότι οι σεξουαλικές έλξεις εξαρτώνται αποκλειστικά από την ανατροφή, αν και, φυσικά, αυτό είναι επίσης δυνατό σε κάποιο βαθμό. Σε αντίθεση με την άποψή σας, θα σας δώσω διάφορα παραδείγματα από τη δική μου ζωή και από τη ζωή πολλών ομοφρόνων μου. Γεννήθηκα σε μια αγροτική οικογένεια στη Σιβηρία. Είχα δύο αδελφούς και δύο αδελφές. Τα αδέλφια μου ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι. Και όμως, παρά τις ίδιες υλικές συνθήκες –δεν έχει νόημα να μιλάμε για εκπαίδευση, καθώς δεν υπάρχει εκπαίδευση στην αγροτιά– από τους πέντε από εμάς, εγώ από την πρώτη κιόλας παιδική ηλικία, άρχισα ήδη να βιώνω εντελώς διαφορετικά συναισθήματα και επιθυμίες όσον αφορά τις σεξουαλικές σχέσεις. Από την πρώτη κιόλας παιδική ηλικία, όλες μου οι κλίσεις ήταν θηλυκές. Μου άρεσε να καθαρίζω δωμάτια, να ράβω, έπαιζα με κούκλες, και μου άρεσε να ντύνομαι με γυναικεία φορέματα, και έκανα στον εαυτό μου γυναικεία χτενίσματα. Αργότερα έφτιαχνα περούκες και φορούσα γυναικεία κοσμήματα. Φορούσα κορσέ και όλες οι παρέες μου στην παιδική μου ηλικία ήταν κορίτσια. Δεν μου άρεσε να παίζω με αγόρια λόγω της σκληρής συμπεριφοράς τους. Ποτέ δεν τσακώθηκα, ποτέ δεν έβρισα, μισούσα το κάπνισμα και το ποτό. Μου άρεσε να μένω καθαρός, να διατηρώ το δωμάτιό μου καθαρό, δεν χρησιμοποιούσα ποτέ βρώμικα σεντόνια και αγαπώ τα λουλούδια. Με άλλα λόγια, δεν είχα όλα τα “φυσιολογικά” για έναν άνδρα χαρακτηριστικά, όπως την αγριάδα, τη μέθη, την αγένεια κ.λπ. Ήμουν επικριτικός για τον τρόπο που οι άνδρες συμπεριφέρονταν στις γυναίκες, καθώς επέτρεπαν στον εαυτό τους κάθε είδους ελευθερία, αλλά απαιτούσαν οι γυναίκες να είναι πιστές και τίμιες απέναντί τους, και καθώς ο πιο ακόλαστος άνδρας απαιτούσε μια τίμια κοπέλα όταν παντρευόταν. Αυτό με προβλημάτιζε μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Θεωρούσα ότι ένας ακόλαστος άνδρας ήταν πολύ χειρότερος από οποιαδήποτε πόρνη, αφού μια πόρνη οδηγείται σε αυτό το δρόμο από ανάγκη, ενώ ένας ακόλαστος άνδρας που χρησιμοποιεί μια πόρνη οδηγείται μόνο από τη δική του σεξουαλική ικανοποίηση. Και στη συνέχεια, όταν άρχισα να μεγαλώνω, διαπίστωσα ότι με έλκυαν περισσότερο τα άτομα του δικού μου φύλου».

Ο ΝΠ αναφέρει παρεμπιπτόντως τις αριστερές του απόψεις, οι οποίες ήταν σημαντικές για τον ίδιο, και περιγράφει τη συνάντησή του με τον σύντροφό του, με τον οποίο ζούσε μαζί για 17 χρόνια κατά τη στιγμή που έγραφε στον Μπεχτέρεφ. Δεν αναφέρει το όνομα του συντρόφου του.

«Φυσικά, η ζωή στις μικρές επαρχιακές πόλεις είναι αδύνατη για εμάς, λόγω της πατριαρχικής φύσης της και της κλειστοφοβικής ομοιομορφίας όλων των κατοίκων. Επομένως, είναι καλύτερα για εμάς να ζούμε σε μεγάλες πόλεις, όπου μπορούμε πιο εύκολα να κρύψουμε τις κλίσεις μας, αφού σε μια μεγάλη πόλη ούτε οι γείτονές σου δεν ξέρουν τι κάνεις ή ποιον γνωρίζεις. Το 1907 ήμουν στο θέατρο και άρχισα να μιλάω με έναν νεαρό στρατιώτη που καθόταν κοντά μου. Καθώς μιλούσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε τις ίδιες απόψεις για τα πολιτικά ζητήματα, δηλαδή ήμασταν και οι δύο αριστεροί. Γίναμε αμέσως πολύ στενοί φίλοι. Με συνόδευσε στο σπίτι από το θέατρο. Έμεινε το βράδυ μαζί μου. Από εκείνη τη στιγμή γίναμε στενοί φίλοι […] Εκτός από τις πολιτικές μας ομοιότητες, ανακαλύψαμε ότι μοιραζόμασταν πολλά άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά. Ήταν προσεκτικός, όπως κι εγώ –δεν κάπνιζε και δεν έπινε, όπως κι εγώ δεν κάπνιζα και δεν έπινα– ήταν σεμνός, πράγμα που επίσης μας έφερε κοντά, και δεν ήταν σπάταλος. Συνολικά, αυτό μας έκανε να έχουμε έναν πολύ στενό δεσμό μεταξύ μας. Μετά από ενάμιση χρόνο, ζούσαμε ως ένα ενιαίο νοικοκυριό. Κάθε αμφιβολία και δυσπιστία μεταξύ μας είχε εξαφανιστεί. Δεν κρατούσαμε λογαριασμούς. Όλα όσα κερδίζαμε, ή, ακριβέστερα όσα κέρδιζα εγώ, αφού εκείνος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και έπαιρνε μόνο 8 ρούβλια το μήνα, τα είχαμε κοινά. Εκείνη την εποχή, υπογράψαμε ένα σύμφωνο γάμου, πιστεύοντας τότε ότι αυτό θα δημιουργούσε έναν ακόμη πιο στενό δεσμό μεταξύ μας. Και έτσι εδώ και 17 χρόνια ζούμε ευτυχισμένα μαζί, χωρίς διαφωνίες και καυγάδες».

Ο συγγραφέας δίνει κάποιες εξηγήσεις στο ίδιο το κείμενο για την κομψότητα της δομής της επιστολής και για το βάθος της ανάλυσης που φαίνεται εξαιρετικό αν αναλογιστεί κανείς το αγροτικό του υπόβαθρο. Ο NΠ γράφει ότι, αφού ήταν αναλφάβητος μέχρι την ηλικία των 21 ετών, έκανε ένα άλμα στην πνευματική του ανάπτυξη, χάρη στον σύντροφό του, ο οποίος είχε ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα.

«Όταν γνωριστήκαμε, ήμασταν και οι δύο, και εγώ ειδικότερα, σχεδόν αναλφάβητοι, αλλά ο φίλος μου ήταν πολύ αποφασισμένος να σπουδάσει. Σηκωνόταν στη διάρκεια της νύχτας για να μελετήσει. Η φιλοδοξία του με επηρέασε και άρχισα κι εγώ να μελετώ. Σε διάστημα ενάμισι έτους, μελέτησα τη ρωσική ιστορία, τη ρωσική γλώσσα, τα μαθηματικά μέχρι την άλγεβρα, την ιστορία της λογοτεχνίας και άρχισα να μελετώ τις φυσικές επιστήμες. Έγινα συνδρομητής της τοπικής εφημερίδας και της εφημερίδας Petrograd Financial Times⁶. Εν ολίγοις, άρχισα να απολαμβάνω το διάβασμα και τις ακαδημαϊκές αναζητήσεις. Φυσικά, η ζωή μας πρόσφερε ένα σημαντικό πλεονέκτημα όσον αφορά την ανάπτυξή μου. Μέχρι την ηλικία των 21 ετών ήμουν εντελώς αναλφάβητος, αλλά μετά από δύο χρόνια της κοινής μας ζωής ήξερα ήδη πολλά. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μας θητείας αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Μόσχα για να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας. Η ζωή στη Μόσχα βοήθησε ακόμη περισσότερο την ανάπτυξή μου. Εδώ υπήρχαν πολλά κυριακάτικα σχολεία και απογευματινά μαθήματα. Μετά από τέσσερα χρόνια στη Μόσχα είχα τελειώσει το γυμνάσιο και είχα αποφασίσει να συνεχίσω τις σπουδές μου».

Οι ακόλουθες λεπτομέρειες που αποκαλύπτει ο συγγραφέας είναι ακόμη πιο εκπληκτικές. Στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο NΠ και ο σύντροφός του ξεκίνησαν για τη Γερμανία, όπου σκόπευε να συνεχίσει τις σπουδές του. Αυτού του είδους τα ταξίδια στο εξωτερικό από κάποιον που προερχόταν από μη προνομιούχο περιβάλλον, ο οποίος μετανάστευε για λόγους άλλους από την εργασία ή την επαγγελματική ανάγκη, ήταν από μόνα τους σπάνια για την εποχή. Οι εντυπώσεις από τη χώρα τις οποίες μοιράζεται με τον Μπεχτέρεφ, γεμάτες φιλοσοφικές προεκτάσεις και θυμίζοντας δημοσιογραφία των πολιτών, είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτες.

«Τις πρώτες κιόλας μέρες μας εκεί, δηλαδή την 1η Αυγούστου σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο, συλληφθήκαμε ως ύποπτοι για κατασκοπεία και κρατηθήκαμε για τρία χρόνια σε απομόνωση. Η απομόνωσή μας δεν πέρασε άσκοπα. Διαβάσαμε ολόκληρη τη βιβλιοθήκη της φυλακής και μάθαμε αρκετά. Ολόκληρος ο τρόπος ζωής του γερμανικού λαού είχε μεγάλη επίδραση πάνω μας. Βρήκα εκεί πολλά που είχαν απήχηση σε μένα. Βρήκα την καθαριότητα και την τάξη εκεί. Βρήκα ευσυνειδησία και τακτική ζωή. Ανακάλυψα τι μπορείς να πετύχεις αν μετράς κάθε λεπτό, δηλαδή αν δεν χάνεις χρόνο. Καθώς ταξίδευα κατά μήκος του Έλβα, έμεινα έκπληκτος από την τάξη που επικρατούσε παντού. Εδώ δεν υπήρχε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο ακαλλιέργητης γης. Και όλα αυτά είχαν επιτευχθεί από ανθρώπινα χέρια. Εδώ είδα όλη τη σημασία του χάσματος μεταξύ της πατρίδας μας και της Γερμανίας. Έμεινα έκπληκτος που όλοι οι προηγούμενοι κυβερνήτες μας, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν γερμανικής εθνικότητας, δεν είχαν δώσει καμία σημασία στη δική τους πατρίδα. Η σεξουαλική μας ζωή ξεθύμανε λόγω του σοβαρού υποσιτισμού εκείνη την εποχή. Το 1918 μας έστειλαν στην Πετρούπολη. Με την άφιξή μου στη Ρωσία κατατάχθηκα στον Κόκκινο Στρατό».

Στην επιστολή του ο NP αφιέρωσε ιδιαίτερη προσοχή στην έννοια της «κοινωνικής ηθικής» και στην κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν μια γυναίκα, παντρεμένη με έναν ομοφυλόφιλο άνδρα. Σε γενικές γραμμές, η ρητορική του ΝΠ φαίνεται εξαιρετική, ειδικά για κάποιον με το υπόβαθρό του, αλλά φαίνεται επίσης απίστευτη για ένα άτομο οποιασδήποτε θέσης σε αυτή την περίοδο.

«Δεν θα είναι μυστικό για κανέναν ότι τέτοια πράγματα γίνονται χωρίς συμφωνία ακόμη και με γυναίκες, και σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να τιμωρηθεί, αν υπήρχε η θέληση, και οποιοσδήποτε άνδρας θα μπορούσε να κατηγορηθεί για βιασμό, αφού καμία γυναίκα δεν ανοίγει τα πόδια της σε έναν άνδρα με τη θέλησή της, και εκείνος αναγκάζεται να καταφύγει σε ψυχολογική βία».

Σε αυτή τη φράση, ο συγγραφέας εκφράζει μια ιδέα που θα γινόταν, με πιο σαφή τρόπο, μια από τις βασικές προϋποθέσεις της ριζοσπαστικής φεμινιστικής κριτικής μισό αιώνα αργότερα, στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1960: η ιδέα ότι η σιωπή γύρω από την πατριαρχία και την ανδρική κυριαρχία είναι καταπιεστική ακόμη και όταν δεν υπάρχει άμεση σωματική βία. Σήμερα ο ΝΠ θα χαρακτηριζόταν φεμινιστής, και ίσως να το άξιζε.

Μια από τις πιο δραματικές στιγμές της επιστολής του ΝΠ φυλάγεται για το τέλος του κειμένου. Στο πρώτο μέρος της επιστολής δίνει την εντύπωση ότι δεν ήταν ποτέ παντρεμένος με γυναίκα, ίσως σκόπιμα για να εντείνει το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια όμως μας δίνεται η ιστορία του έγγαμου βίου του με μια γυναίκα. Όλα όσα γράφει μοιάζουν αρκετά σύγχρονα, ακόμη και εκατό χρόνια αργότερα.

«Παντρεύτηκα, δηλαδή παντρεύτηκα μια γυναίκα, όταν ήμουν 19 ετών. Σκέφτηκα τότε ότι δεν μπορείς να είσαι εργένης για πάντα. Και να πώς κατέληξε. Η γυναίκα μου με αγάπησε. Νόμιζα ότι θα τη συνήθιζα. Είχα σεξουαλικές σχέσεις μαζί της, αλλά το έκανα χωρίς το απαραίτητο πάθος από την πλευρά μου, σχεδόν ως καθήκον. Δεν ήθελα να την προσβάλω και προσπάθησα να της δώσω κάτι από αυτό που επιθυμούσε, αλλά το ένιωθα αποκρουστικό και αφόρητα ψεύτικο. Αργότερα άρχισα να βρίσκω την όλη διαδικασία εντελώς απωθητική. Η σύζυγός μου άρχισε επίσης να παρατηρεί αυτή τη συμπεριφορά. Άρχισαν οι αναστεναγμοί και οι επιπλήξεις. Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να την πείσω ότι είχα μια τέτοια φύση που έπρεπε να την ανεχτεί. Ποτέ δεν την εμπόδισα να βγαίνει με νεαρούς άντρες, και ήμουν μάλιστα ευτυχής μέσα μου που θα με απατούσε, προκειμένου να μπορέσω έτσι να την ξεφορτωθώ. Στο τέλος, βρήκα την υποκρισία αδύνατη. Ήθελα να την έχω φίλη, αλλά όχι γυναίκα μου, αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Δεν μπορούσε να με καταλάβει, και μου ήταν δύσκολο να την καταλάβω. Παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο. Αλλά ποιος ήταν ένοχος… Φυσικά, ήταν οι κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν σε αυτόν τον γάμο. Τότε κατάλαβα το έγκλημα που είχε διαπραχθεί. Δύο ζωές είχαν καταστραφεί, ειδικά η ζωή της γυναίκας. Πού θα μπορούσε να πάει τώρα; Βρισκόταν σε αδιέξοδο. Εξάλλου, δεν ήταν και τόσο εύκολο να πάρει διαζύγιο στην τσαρική περίοδο, και το να είναι μια γυναίκα χωρίς σύζυγο, σκεφτείτε τι σήμαινε αυτό…».

Υπάρχουν πολλές άλλες λεπτομέρειες στην επιστολή: για τη ζωή της ομοφυλοφιλικής κοινότητας σε πόλεις όπως η Οδησσός, όπου ζούσε ο ΝΠ την εποχή που έστειλε την επιστολή· για τις διώξεις των ομοφυλόφιλων ανδρών ακόμη και μετά την κατάργηση του νόμου περί «σοδομισμού», βάσει του νόμου περί «διαφθοράς ανηλίκων»- για τους εκβιασμούς τους από συμμορίες στις πόλεις· για τη φύση της σεξουαλικότητας στο σύνολό της και για τους στενούς δεσμούς με εκείνους που ο ΝΠ αποκαλούσε «φυσιολογικούς». Αλλά το κύριο καθήκον της επιστολής του ΝΠ, προφανώς, ήταν να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Ήθελε να μιλήσει στον επιφανή γιατρό για τις αδικίες και τις αυθαίρετες διώξεις που υφίσταντο οι ομοφυλόφιλοι στη νέα σοβιετική Ρωσία, με την ελπίδα, ίσως, ότι ο Μπεχτέρεφ θα μιλούσε στις διαλέξεις και τους λόγους του για αυτές τις πτυχές της ζωής εκείνων που οι σοβιετικές αρχές δεν θεωρούσαν de jure εγκληματίες.

«Πού βρίσκονται τα επιτεύγματα αυτού του πολιτισμού, για τον οποίο τόσο πολύ καυχιόμαστε; Η στάση που τηρούν απέναντί μας οι αρχές, οι νόμοι των οποίων θα έπρεπε να βασίζονται στην επιστήμη και τη λογική, είναι εντελώς άδικη. Αγωνιστήκαμε για τη σοβιετική εξουσία από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ύπαρξής της, και τώρα που έχουμε ειρήνη, αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους. Τι πρέπει να κάνουμε; Σίγουρα μια τέτοια στάση δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα, σίγουρα η κοινή λογική θα νικήσει τις ξεπερασμένες μεσαιωνικές προκαταλήψεις;»

Τα λόγια με τα οποία ο ΝΠ τελειώνει την επιστολή του θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί από τον Χάρβεϊ Μιλκ, τον διάσημο Αμερικανό ΛΟΑΤ ακτιβιστή που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων τη δεκαετία του 1960, αντιστεκόμενος σε αστυνομικές επιδρομές και επιθέσεις σε γκέι μπαρ και επιμένοντας στην αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

«Δεν θα αναγκάσουμε κανέναν να ενταχθεί στον τρόπο ζωής μας, και αν συνάψουμε σχέσεις με αμοιβαία συμφωνία και των δύο μερών, και αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό, τότε κανένας νόμος, καμία σύμβαση δεν θα μας πείσει ότι οι πράξεις μας είναι εγκληματικές και μη φυσιολογικές. Οι νόμοι γράφονται από ανθρώπους και αλλάζουν, και πιστεύουμε ότι θα έρθει η μέρα που θα αναγνωριστεί το δικαίωμά μας – δηλαδή το πολιτικό δικαίωμα στην ελεύθερη συμβίωση».

Το ύφος της επιστολής, οι σκέψεις και οι ιδέες που εκφράζει ο συγγραφέας και οι απίστευτες λεπτομέρειες της βιογραφίας του θα μπορούσαν να κάνουν κάποιον να σκεφτεί ότι αυτό το ανώνυμο κείμενο είναι, αν όχι ψεύτικο, τότε εξωραϊσμένο. Η χρήση γραφομηχανής ενισχύει αυτές τις υποψίες. Θα το αποκαλούσαμε εξωραϊσμένο αν το κείμενο δημιουργήθηκε πράγματι από τον συγγραφέα στην εν λόγω περίοδο, αλλά ορισμένα γεγονότα είτε διαστρεβλώθηκαν είτε επινοήθηκαν, και αν ο συγγραφέας του κειμένου κατείχε διαφορετική κοινωνική θέση από αυτήν που αναφέρεται στο κείμενο. Επιπλέον, παρά τον τεράστιο αριθμό γεγονότων που παρουσιάζει ο ΝΠ στην επιστολή, είναι αδύνατο να ελεγχθούν ή να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο συγγραφέας τους. Ένα πολύ πιο μορφωμένο άτομο θα μπορούσε να έχει γράψει μια τέτοια επιστολή, γνωρίζοντας για τον Μπεχτέρεφ και το ενδιαφέρον του για τους ομοφυλόφιλους άνδρες, προκειμένου να δημιουργήσει μια τέτοια λογοτεχνική αφήγηση. Φαινόταν αδύνατο να ελπίζει κανείς σε ακριβή ταυτοποίηση του συντάκτη.

Στο Λένινγκραντ, οκτώ χρόνια μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία σύνταξης της επιστολής του ΝΠ (το 1925), πολλοί ομοφυλόφιλοι άνδρες συνελήφθησαν κρυφά από το μυστικό πολιτικό τμήμα νούμερο 4 της OGPU⁷. Εκατοντάδες άνδρες συνελήφθησαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες βάσει του ενός ή του άλλου σημείου του άρθρου 58 («αντεπαναστατικές» δραστηριότητες) του Ποινικού Κώδικα. Μερικούς μήνες αργότερα, ο αντιπρόεδρος της OGPU Γκένριχ Γιάκοντα ενημέρωσε τον Στάλιν με ένα μήνυμα για την ανακάλυψη μιας «κοινωνίας παιδεραστών», και το 1934 εμφανίστηκε ένα νέο άρθρο 154 στον Ποινικό Κώδικα της ΡΣΣΔ και άλλων δημοκρατιών (το 1960, όταν εισήχθη ένας νέος Ποινικός Κώδικας, πήρε τον αριθμό 121). Τα έγγραφα σχετικά με την υπόθεση αυτή, που προφανώς σχετίζονταν ειδικά με την αντεπαναστατική δραστηριότητα, έχουν διατηρηθεί στο αρχείο της FSB. Ξεφυλλίζοντας τις αμέτρητες καταγγελίες σε θρυματισμένο χαρτί κακής ποιότητας (υπήρχε μεγάλη έλλειψη χαρτιού εκείνη την εποχή), και ρίχνοντας μια ματιά στα ξεθωριασμένα γράμματα, διάβασα πώς κατά την πρώτη συνάντηση με τον ανακριτή, ο εκάστοτε υπάλληλος/οδηγός/κομμωτής/μπάρμαν επιμένει ότι ήταν πράγματι ομοφυλόφιλος, αλλά δεν είχε ποτέ εναντιωθεί στη σοβιετική εξουσία. Τέτοιες δηλώσεις ήταν πολύ σύντομες, και καταγράφουν απλώς ένα πράγμα – το άτομο δεν ομολογήσει. Στη συνέχεια επισυνάπτονταν το πρακτικό της δεύτερης ανάκρισης του ίδιου ανθρώπου, που έγινε ένα μήνα μετά την πρώτη. Η εικόνα αλλάζει ριζικά. Ο ανακρινόμενος άνδρας αποκαλεί τον εαυτό του «παιδεραστή», συμπαθεί ταυτόχρονα τον φασισμό και αντιτίθεται με σφοδρότητα στη σοβιετική εξουσία, ιδίως στις κολλεκτίβες. Η δεύτερη ανάκριση παρέχει άφθονες λεπτομέρειες και ονόματα.

Μελέτησα αυτά τα έγγραφα αφότου ανακάλυψα την επιστολή του ΝΠ. Η παρακάτω ανάκριση τράβηξε αμέσως την προσοχή μου, καθώς αόριστα αντανακλούσε γνωστά γεγονότα, αλλά με ενδείξεις ημερομηνιών και τόπων.

«Από το 1910 έως το 1914, έζησα στη Μόσχα, δούλεψα σε γραφομηχανή και παρακολούθησα απογευματινά μαθήματα (γενικής εκπαίδευσης). Από το 1914 έως το 1918 ήμουν στη Γερμανία, όπου είχα πάει για να βρω δουλειά και να μάθω γερμανικά… Ήμουν στη Γερμανία μαζί με τον πολίτη Στεπάν Αντόνοβιτς Μίνιν. Τον Ιανουάριο του 1919, κατατάχθηκα εθελοντικά στον Κόκκινο Στρατό και εργάστηκα ως μέλος του τμήματος επιχειρήσεων στο αρχηγείο της ταξιαρχίας της πρώτης ουκρανικής μεραρχίας… Με τον Στεπάν Αντόνοβιτς Μίνιν ζω 26 χρόνια, από το 1907».

Η υπογραφή στην ανάκριση είναι Νίκα Πολιάκοφ – NΠ.

Ο Πολιάκοφ γεννήθηκε το 1885 σε ένα χωριό της περιοχής Ιρκούτσκ. Αφού έφυγε από την Οδησσό, έζησε με τον σύντροφό του Στεπάν στο Λένινγκραντ το 1933 στην ίδια διεύθυνση – οδός Ρουμπινστάιν, σπίτι 15 («Οικία Τολστόφ»), διαμέρισμα 561. Συνελήφθησαν εκεί από την OGPU τον Σεπτέμβριο του 1933. Δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία ότι ο NΠ ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Νίκα Πολιάκοφ, και η υποψία ότι η επιστολή προς τον Μπεχτέρεφ είχε εξωραϊστεί έπρεπε επίσης να απορριφθεί. Παραμένει άγνωστη η τύχη του Πολιάκοφ και του Μίνιν, οι οποίοι δικάστηκαν από μια ειδική συνεδρίαση του Οργάνου της OGPU, και ο καθένας τους καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στα στρατόπεδα. Η υπόθεση περιέχει μια αναφορά ότι ο Μίνιν απελευθερώθηκε μετά τη φυλάκισή του στο στρατόπεδο Σολόφκι, αλλά δεν σώζεται κανένα τέτοιο έγγραφο για τον Πολιάκοφ. Είναι πιθανόν να μην επέζησε των σκληρών συνθηκών εγκλεισμού στο στρατόπεδο Μπελομόρσκο της Βαλτικής, όπου εξέτιαν τις ποινές τους οι συλληφθέντες αυτής της κατηγορίας.

Η επιστολή του Νίκα Πολιάκοφ είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της πρώιμης σοβιετικής κουίρ χειραφέτησης, η μνήμη της οποίας έχει εξαλειφθεί από τις καταπιέσεις και την σιωπή που επιβλήθηκε σχετικά με την αγάπη του ίδιου φύλου. Ενώ η ιστορία της γυναικείας χειραφέτησης έχει δεχτεί διάφορες μορφές θεσμικής υποστήριξης, οι πρώιμοι σοβιετικοί κουίρ παραμένουν στο κάτω μέρος της ατζέντας της κοινωνίας των πολιτών. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι αόρατοι στις κανονιστικές και νομικές πηγές και δεν έχουν καθόλου θέση στη «μεγάλη αφήγηση» της ρωσικής ιστορίας. Ωστόσο, στον απόηχο της εκατονταετηρίδας της Ρωσικής Επανάστασης, αυτή η κοινωνική ομάδα επιδεικνύει μια εντυπωσιακή σύγκλιση με τη νεωτερικότητα – το δικαίωμα να είναι κανείς ο εαυτός του εξακολουθεί να μην θεωρείται ακόμη αυτονόητο. Και όμως, μια φωνή από τη δεκαετία του 1920, της οποίας τα επιχειρήματα είναι επίκαιρα και τα παραδείγματα καταπίεσης οικεία, δίνει μια εντελώς νέα διάσταση στον ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και βάζει τέλος στο ερώτημα «αν είναι δυνατόν να είσαι queer στη Ρωσία»⁸. Τώρα είναι απαραίτητο να γραφτεί η ιστορία τους.

Η επιστολή του Νίκα Πολιάκοφ και ολόκληρη η ιστορία της πρώιμης σοβιετικής queer ατζέντας στη δεκαετία του 1920 μπορούν επίσης να συνεισφέρουν νέο υλικό και ιδέες στη συζήτηση για την έννοια της «νεωτερικότητας». Η έννοια επικρίνεται συχνά, αλλά λίγα έργα σύγχρονης ιστορίας μπορούν να αποφύγουν τη χρήση της. Μια πρόσφατη ειδική έκδοση του περιοδικού Нового литературного обозрения⁹ («Νέα Λογοτεχνική Επιθεώρηση») έδειξε πώς κορυφαίοι ιστορικοί που έχουν εμπλακεί στη συζήτηση για τη νεωτερικότητα και τις συναφείς έννοιες, κατέληξαν όλοι να παρουσιάζουν τις δικές τους διανοητικές κατασκευές. Τι κάνει ένα άτομο και μια κοινωνία σύγχρονους ή μοντέρνους; Ποια χαρακτηριστικά και ποιες ιδιότητες αποκαλύπτονται από αυτή τη διαδικασία; Πώς και πότε η ιδέα της προόδου εισήλθε στην καθημερινή ζωή και πώς την υλοποίησαν οι άνθρωποι στην πράξη; Ήταν η μετααυτοκρατορική Ρωσία απλώς σοβιετική ή υπήρχε μια σταλινική και μια πρώιμη σοβιετική φάση; Ο προφανής παραλογισμός αυτών των ερωτημάτων εξηγείται, από τη σημαντικότατη –και σπάνια προβληματική– απόσταση μεταξύ των θεωριών για τις αντιλήψεις της νεωτερικότητας, αφενός, και των εμπειρικών μελετών, αφετέρου. Θα έλεγα ότι ο Νίκα Πολιάκοφ και η ιστορία της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκε, ιδωμένη μέσα από τον φακό της νεωτερικότητας, μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε αυτή τη διχοτόμηση. Μας επιτρέπουν ταυτόχρονα να υπονομεύσουμε τις οικουμενικιστικές αξιώσεις της έννοιας και να καταδείξουμε πώς αυτή άλλαξε ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο. Η ρητορική του ασκεί κριτική σε κάθε έννοια εξουσίας εξωτερικής προς τον άνθρωπο («οι άνθρωποι γράφουν τους νόμους»), και επίσης δίνει νόημα στη δική του μορφή ύπαρξης, μια μορφή που αντιμετωπίστηκε ως αμαρτωλή επί αιώνες και εκδιώχθηκε από τη δημόσια σφαίρα. Το αίτημά του για νομιμότητα, και η αίσθηση κοινότητας με εκείνους που είχαν βιώσει μια παρόμοια χειραφέτηση, η ένωσή τους σε μικρές κοινότητες σε πόλεις σε όλη τη χώρα – όλα αυτά δείχνουν μια αναλαμπή της νεωτερικότητας, και της προόδου, εκεί όπου κανένας ιστορικός δεν είχε καν μπει στον κόπο να κοιτάξει¹⁰. Φαίνεται ότι στις έννοιες της νεωτερικότητας που κυκλοφορούν σήμερα (απούσα, κοινή, εναλλακτική ή διαπλεκόμενη), θα πρέπει να προστεθεί μια ακόμη – η κουτσουρεμένη νεωτερικότητα.

Μετάφραση: elaliberta.gr

Ира Ролдугина, «“Никакие законы, никакие условности не убедят нас, что наши поступки преступны и ненормальны”. Из истории раннесоветской квир-эмансипации», Colta, 1 Ιανουαρίου 2018, https://www.colta.ru/articles/specials/17030-nikakie-zakony-nikakie-uslovnosti-ne-ubedyat-nas-chto-nashi-postupki-prestupny-i-nenormalny

Ira Roldugina, “Queer emancipation in early Soviet Russia”, rs21, 9 Φεβρουαρίου 2018, https://www.rs21.org.uk/2018/02/09/queer-emancipation-in-early-soviet-russia/

Σημειώσεις

1 Η FSB είναι η μετασοβιετική υπηρεσία που διαδέχθηκε την KGB.

2 Ο όρος που χρησιμοποιήθηκε ήταν «мужеложство» (μουζιελόζστβο).

3 Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνιστώσα δημοκρατία της ΕΣΣΔ.

4 Queer History of Belarus in the second half of the 20th century: a preliminary study, Μινσκ 2016, https://belarusianqueerstory.noblogs.org/files/2016/10/queer_history.pdf

5 Ирина Ролдугина, «“Почему мы такие люди?”: Раннесоветские гомосексуалы от первого лица: новые источники по истории гомосексуальных идентичностей в России», Ab Imperio, τεύχος 2, 2016, σσ. 183-216. https://muse.jhu.edu/article/630661

6 «Биржевые ведомости» (μπιρζιέβγιε βεντομόστι): «Χρηματιστηριακές ειδήσεις».

7 Προκάτοχος της KGB.

8 Разногласия. Выберите пол, Αύγουστος 2008, https://www.colta.ru/storage/rubric/68/raznoglasiya_link_1.pdf

9 Нового литературного обозрения (Νόβοε Λιτερατούρνοε Ομπεζρένιε), https://www.nlobooks.ru/

10 Το βιβλίο του Dan Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia (2001), παραμένει η μοναδική πρωτοποριακή μελέτη στον τομέα αυτό, αλλά παρόλα αυτά είναι περισσότερο προσανατολισμένη στην ανάλυση της επιστημονικής συζήτησης για την ομοφυλοφιλία, παρά στην ομοφυλοφιλική υποκειμενικότητα, απλώς και μόνο επειδή ο Healey εργάστηκε με διαφορετικές πηγές.

Πηγή: elaliberta.gr

Μάχη για ουσιαστικές αυξήσεις και ΣΣΕ, ενάντια στο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο διάλυσης

του ναυτικού επαγγέλματος από κυβέρνηση – εφοπλιστές

Στην χθεσινή συνεδρίαση της Διοίκησης της ΠΝΟ η ΠΕΝΕΝ ανέδειξε την κλιμάκωση της επιθετικότητας εφοπλιστών – κυβέρνησης – ΥΕΝ ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά – μισθολογικά και κοινωνικοασφαλιστικά προβλήματα.

Κατήγγειλε με δριμύτητα το φιάσκο του σχεδιασμού, της οργάνωσης και της διακοπής της απεργίας από την γνωστή πλειοψηφία της ΠΝΟ του εργοδοτικο-κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η μη συνέχιση της απεργίας ήταν εντολή της κυβέρνησης και των εφοπλιστών και έγινε ερήμην και σε πλήρη δυσαρμονία με την αγωνιστική βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ναυτεργατών.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η νέα ηγεσία της ΠΝΟ και οι αυλοκόλακες που την πλαισιώνουν όχι μόνο είναι κατώτεροι των περιστάσεων αλλά πορεύονται σε ακόμη χειρότερη γραμμή σε ότι αφορά τα οξυμένα Ναυτεργατικά προβλήματα.

Μια πετυχημένη κατά γενική ομολογία απεργία όπως ήταν αυτή στις 10-11 Νοέμβρη δεν συνεχίζεται με το κατάπτυστο επιχείρημα να δώσουμε χρόνο σε εφοπλιστές – κυβέρνηση να απαντήσουν στα αιτήματά μας.

Η απάντηση δόθηκε άμεσα από κυβέρνηση – ΥΕΝ – εφοπλιστές: Άρνηση – αδιαλλαξία και απόρριψη με ένα μεγάλο όχι στα δίκαια Ναυτεργατικά αιτήματα!

Στην παρέμβασή της η ΠΕΝΕΝ κατά την συνεδρίαση της Διοίκησης ξεκαθάρισε ότι τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, η πολιτική κυβέρνησης – εφοπλιστών είναι απόλυτα προσανατολισμένη στο δόγμα ανταγωνιστικότητα – κερδοφορία και απέναντι σε αυτή την θρασύτατη αδιαλλαξία η απάντησή μας πρέπει να είναι οργανωμένος – συντονισμένος, καλά σχεδιασμένος αγώνας στον οποίο κεντρικό ρόλο – λόγο πρέπει να έχουν οι ίδιοι οι Ναυτεργάτες.

Η χρεοκοπημένη γραμμή που αναπαράγει το μπλοκ του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού με την συναίνεση των σωματείων του ΠΑΜΕ μέσω της ανάθεσης και της εκπροσώπησης είναι συνταγή αποτυχίας και ήττας!!

Οι Ναυτεργάτες και μόνο αυτοί πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση των αιτημάτων, της περιφρούρησης και της επιτυχίας της απεργίας και να παλέψουν μέχρι τέλος διεκδικώντας λύσεις στα ώριμα προβλήματά τους.

Ο άλλος δρόμος είναι η άτακτη υποχώρηση, ο συμβιβασμός και η υποταγή.

Στην ίδια συνεδρίαση η ΠΕΝΕΝ έθεσε τρεις όρους προκειμένου να διασφαλίζεται ο χαρακτήρας, η αγωνιστική διεκδίκηση και η εξέλιξη της απεργίας:

1. 1. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς 7 + 7% για διετή ΣΣΕ για το 2020 – 21.
2. 2. Απόρριψη της εφοπλιστικής πρότασης για 3ετή ΣΣΕ.
3. 3. Μίνιμουμ πλαίσιο για τα θεσμικά αιτήματα με κεντρικό στόχο την κατάργηση του νόμου 4150/2013.
4. 4. Προκήρυξη απεργίας για την φορτηγό ναυτιλία μέσα στον Μάρτη για όλα τα πλοία που θα είναι στον ελλαδικό χώρο και με κεντρικό αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις για την ποντοπόρο Ναυτιλία, τα μεσογειακά Φ/ Γ – Δ/Ξ και αυτά κάτω των 500 κόρων.

Οι προτάσεις αυτές αποτελούν ένα ελάχιστο πλαίσιο στόχων που απορρίφθηκαν από τις άλλες δυνάμεις!

Αυτό δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι δυνάμεις της πλειοψηφίας της ΠΝΟ θα χρησιμοποιήσουν την απεργία για να υλοποιήσουν την γραμμή που επιτάσσουν εφοπλιστές – κυβέρνηση – ΥΕΝ!

Καθοριστική δύναμη που μπορεί να ανατρέψει αυτούς τους άθλιους σχεδιασμούς είναι οι Ναυτεργάτες οι οποίοι πρέπει και οφείλουν να μπουν μπροστά, να απαιτήσουν και να διασφαλίσουν με κάθε τρόπο να έχουν την δική τους αναντικατάστατη συμβολή στην διάρκεια της απεργίας.

Για την πορεία των διαπραγματεύσεων, για τις θέσεις ΥΕΝ – εφοπλιστών και οι ίδιοι να έχουν καθοριστικό ρόλο για την απεργία και την συνέχισή της.

Απεργία με σημαδεμένα χαρτιά, με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, με τους απεργούς θεατές και όχι συμμέτοχους, η πορεία και το αποτέλεσμά της θα είναι προδιαγεγραμμένο!!!

Η ΠΕΝΕΝ με σαφήνεια, καθαρότητα, συνέπεια, αγωνιστικότητα, βάζει μπροστά και ξεκάθαρα μια άλλη γραμμή για τον ρόλο των Ναυτεργατών στο όπλο που έχουν στα χέρια τους, είναι παντοδύναμο και λέγεται ΑΠΕΡΓΙΑ:

Απαντάμε στις αιχμές που μας προσάπτονται: Η ΠΕΝΕΝ δεν φιμώνεται, δεν πρόκειται ποτέ να κρύψει ή να αποσιωπήσει τις θέσεις της, δεν θα κάνει βήμα πίσω στις διεκδικήσεις των Ναυτεργατών!

Αυτοί που λειτουργούν διασπαστικά είναι αυτές οι δυνάμεις που απέχουν συστηματικά και επαναλαμβανόμενα από την οργάνωση, την προετοιμασία των αγώνων, είναι αυτοί που υπονομεύουν τις απεργίες, τις οδηγούν σε ήττα και εχθρεύονται την συμμετοχή των Ναυτεργατών.

Καλούμε τον ιστορικό μας κλάδο και όλους τους Ναυτεργάτες να πάρουν μαζικά – αγωνιστικά μέρος στην απεργία, να έχουν ουσιαστική συμμετοχή και συμβολή και με τον τρόπο αυτό να δώσουν την δική τους απάντηση στην επίθεση κυβέρνησης – εφοπλιστών, παλεύοντας μέχρι τέλος για την επίλυση των αιτημάτων τους.

Στις 10 -11 Δεκέμβρη είμαστε όλοι απεργοί,

Είμαστε όλοι στην πρώτη γραμμή

Για την επιτυχία της απεργίας

Νίκη στην απεργία των Ναυτεργατών!

                       Έναρξη απεργίας 10/12/2021 ώρα 00.01 – Λήξη απεργίας 11/12/2021 ώρα 24.00        

Πειραιάς 1/12/2021

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Πηγή: penen.gr