Με μεγάλη μας θλίψη μάθαμε σήμερα για τον θάνατο της Ειρήνης. Η Ειρήνη, παρούσα στο κίνημα εδώ και πολλά χρόνια. Και στις γειτονιές του Πειραιά και όπου χρειαζόταν.

Μια πολύπλευρη αγωνίστρια που δε λογάριασε ποτέ τις συνέπειες. Τη μια μέρα ανεβοκατέβαινε τα βουνά με το «Φυσιολάτρη Νίκαιας» και την επόμενη να αντιμετωπίζει μόνη της ένα τάγμα εφόδου νεοναζί της Χ.Α. που είχε επιτεθεί στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Pasamontaña στον Κορυδαλλό.

Ήταν στους δρόμους δίπλα μας, δε δίστασε ποτέ να ορθώσει το ανάστημά της στους φασίστες, στο ειρηνοδικείο στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών (“να μην τους αφήσουμε να πάρουν τα σπίτια τού κόσμου” μάς έλεγες, να τους πάρουμε με τις πέτρες). Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες πάντα παρούσα, παρόλες τις ήττες και τις απογοητεύσεις.

Κλαίει ο Κορυδαλλός κι η Νίκαια σήμερα. Η Ειρήνη νικήθηκε από τις εγκληματικές πολιτικές της κυβέρνησης που έχει απαξιώσει τη Δημόσια Υγεία. Πολιτικές που η ίδια πάντα αγωνιζόταν να ανατραπούν. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ το έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος σου και εις βάρος της κοινωνίας.

Συντρόφισσα Ειρήνη καλό ταξίδι, ζεις και θα ζεις στους αγώνες μας για ένα καλύτερο αύριο.

Αναδημοσίευση από το https://www.neaprooptiki.gr

του Raffaele Alberto Ventura

Τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια το όνο­μα Τζιόρτζιο Αγκάμπεν δεν υποδηλώνει απλώς έναν από τους πιο πολυδιαβασμέ­νους Ιταλούς φιλοσόφους στον κόσμο, δεν αποτελεί απλώς σημείο αναφοράς για μια συγκεκριμένη τάση της ελευθεριακής αρι­στεράς, αλλά παραπέμπει και σε μια από τις πιο συναρπαστικές πνευματικές εμπει­ρίες του σύγχρονου κόσμου. Τα κείμενα του Αγκάμπεν διαβάζονται σαν επιφυλλί­δες, με τις εμπνεύσεις τους, τα επινοήματά τους, τις ανατροπές τους, αλλά φυσικά και τα κλισέ τους, τους μανιερισμούς τους και τις ελλείψεις τους (για μια αυστηρή κριτική, βλ. το σύντομο δοκίμιο που του αφιέρωσε ο Ιταλός Claudio Giunta).((Βλ. το κείμενο του Claudio Giunta, Ritornoalla «filologia»? (Su Said, Agamben e altracritica universitaria) στη διεύθυνση http://www.claudiogiunta.it/2018/12/ritorno-alla-filologia-su-said-agamben-e-altra-critica-universitaria/)). Οι συγγραφείς που ο φιλόσοφος βοήθησε να προωθηθούν αποτελούν πλέον μέρος των πολιτιστικών αποσκευών μιας ολόκληρης γενιάς, της ίδιας γενιάς που σήμερα αισθάνεται αμη­χανία για τις τοποθετήσεις του σχετικά με την πανδημία του Covid-19 – η οποία, σύμ­φωνα με τον ίδιο, δεν αποτελεί τίποτα παρά μια εφεύρεση.

Αν είχε γράψει απλώς ότι έγινε κακή διαχείριση ή εκμετάλλευση της πανδημίας, ίσως και σε υπερβολικό βαθμό, θα ήταν πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά σίγουρα δεν θα προκαλούσε τέτοια φασαρία. Ερήμην άλ­λων έγκυρων κριτικών φωνών, αυτό ήταν αρκετό για να καταστήσει τον φιλόσοφο σημείο αναφοράς για τους υπέρμαχους του ανοίγματος της οικονομίας και τους αντι­εμβολιαστές, στον ίδιο βαθμό και αντίθε­τα από το σκάνδαλο που προκλήθηκε στο εσωτερικό του προοδευτικού αναγνωστι­κού του κοινού. Η φήμη του φιλοσόφου σε ένα ευρύτερο, μάλλον βαρήκοο, κοινό απο­δεικνύεται από τις προτάσεις αναζήτησης στο Google, μεταξύ των οποίων ξεχώρισε πριν από λίγο καιρό η λέξη-κλειδί «Giorgio Gambe». Αλλά θα ήταν λάθος να αποδώσουμε τις θέσεις του για την πανδημία σε μια πρόσφατη μεταστροφή ή σε μια διπλή προσωπικότητα, τον Δρ. Τζιόρτζιο και τον κ. Γκάμπε.

Αντιθέτως, οι θέσεις που εκφράζει είναι απολύτως συνεπείς με το θεωρητικό πλαίσιο που ανέπτυξε μέσα στα χρόνια, υπό το λάβαρο της ριζοσπαστικής κριτικής της νεωτερικότητας με την τριπλή μορφή του κράτους, του καπιταλισμού και της επιστήμης. Για να εκπλήσσεται το αναγνωστικό κοινό τόσο καθυστερημένα, πρέπει να είναι κι αυτό πολύ απρόσεκτο.

Σπέρματα ναζισμού

Σε μια ανάρτηση πριν από λίγες ημέρες, ο Αγκάμπεν συνέκρινε το διαβατήριο εμβολι­ασμού με το κίτρινο αστέρι που φορούσαν οι Εβραίοι κατά τη διάρκεια του ναζισμού. Μια θλιβερά προκλητική εικόνα που στο μεταξύ είχε ήδη εμφανιστεί σε διάφορες δι­αδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο φιλόσοφος κατέφευγε σε μια εντελώς δυσανάλογη και ανάρμο­στη ιστορική σύγκριση, έχοντας ήδη υπο­στηρίξει πριν από ένα χρόνο ότι οι καθηγη­τές που συμμετέχουν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι του ίδιου φυράματος με εκείνους που συντάχτηκαν με τον φασισμό. Και όμως, αυτού του είδους οι συγκρίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο για τον Αγκάμπεν, ο οποίος καταφεύγει συχνά και πρόθυμα στην «reductio ad Hitlerum» [αναγωγή στον Χίτλερ, λογοπαίγνιο με την αποδεικτι­κή μέθοδο της απαγωγής σε άτοπο] – πράγ­ματι, αυτή είναι η πραγματική ποιητική του φόρμα, η υπογραφή του, το επιχείρημα που έχει ήδη προτάξει αρκετές φορές για να πε­ριγράψει τη σύγχρονη εποχή. Προσεκτικός αναγνώστης της Χάνα Άρεντ, ο φιλόσοφος φαίνεται να ασχολείται εδώ και είκοσι χρό­νια με τη ριζοσπαστικοποίηση της θεωρίας της για τον ολοκληρωτισμό, προκειμένου να συμπεριλάβει σε αυτήν ολόκληρη τη νεωτερικότητα. Κάτι που έχει τον τελευταίο καιρό ολοένα και πιο παράδοξα αποτελέσματα, τα οποία αναδεικνύουν τα όρια αυ­τής της ανιστορικής προσέγγισης, η οποία επιτελεί το διπλό έργο της δημιουργίας σύγχυσης στο παρόν και της παραποίησης του παρελθόντος.

Αν και η εικόνα του στρατοπέδου συγκέντρωσης ήταν ήδη κεντρική σε ένα από τα δοκίμια που δημοσίευσε το 1998, είναι στην πασίγνωστη ανάλυσή του για την «κατάσταση εξαίρεσης» ως ερμηνευτι­κό υπόδειγμα για την κατανόηση των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 11η Σεπτεμβρί­ου του 2001 που ο Αγκάμπεν επιτελεί την πιο δημοφιλή αναγωγή του [στον Χίτλερ, βλ. παραπάνω]. Ο Αγκάμπεν όμως βλέπει σπέρματα ναζισμού σε κάθε μορφή χρήσης και κατάχρησης της αρχής της υποχρεωτικότητας, τα βρίσκει ακόμη και στη Δημο­κρατία της Βαϊμάρης, υποστηρίζοντας ότι «η Γερμανία είχε ήδη πάψει να είναι κοινο­βουλευτική δημοκρατία ακόμη και πριν από το 1933» – διαχέοντας έτσι τον ναζισμό σε μια μακρά νύχτα στην οποία όλοι είναι φαι­οί, τόσο πριν όσο και μετά την κυριαρχία του, επειδή δεν υπάρχει «αληθινή δημοκρα­τία». Όμως η προσέγγιση αυτή είναι επικίνδυνη, επειδή η θεώρηση του Άουσβιτς ως έκφρασης μιας γενικότερης καταστροφής που ονομάζεται νεωτερικότητα φέρνει τον Αγκάμπεν πιο κοντά στην αναθεωρητική ανάγνωση του ναζισμού που έκαναν οι ίδιοι οι φορείς του, ξεκινώντας από τον Καρλ Σμιτ και τον Μάρτιν Χάιντεγκερ.

Οι φασίστες που δεν είναι φασίστες

Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα ακόμη γεγονός που κάνει αυτή την καθολική αναγωγή ακόμα πιο τρανταχτή: για τον Αγκά­μπεν, όλοι είναι φασίστες… εκτός από τους φασίστες. Υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία σχετικά με την προσωρινή προσχώρηση του Χάιντεγκερ στον εθνικοσοσιαλισμό, η οποία διχάζει τους ιστορικούς και ανοίγει αμέτρητα ερωτήματα: ωστόσο, δεδομένης της πρόσφατης ανακάλυψης των ανέκδο­των τετραδίων του, γνωστών ως Μαύρων Τετραδίων, δεν θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για τον αντισημιτισμό του. Είναι επομένως εκπλη­κτικό το γεγονός ότι ο Αγκάμπεν, τόσο παρατηρητικός με τις ενδείξεις φασισμού στην εκπαίδευση από απόσταση, μπόρεσε να δηλώσει ότι αυτά τα σημειωματάρια δεν έχουν τίποτα το σκανδαλώδες στον βαθμό που ο Χάιντεγκερ «βλέπει στον Ιουδαϊσμό το στοιχείο της εκρίζωσης του πολιτισμού» (ηχογράφηση της 5ης Απριλίου 2019 στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο στο Παρί­σι). Άλλες εκφράσεις αυτής της ίδιας δύναμης που ξεριζώνει τους λαούς, επεσήμανε ο Αγκάμπεν με την ευκαιρία αυτή, παραφρά­ζοντας τον Γερμανό φιλόσοφο, ήταν ο αμερικανισμός και ο σοβιετικός σοσιαλισμός.

Αλλά αυτό είναι απλώς ένα κλα­σικό αναθεωρητικό επιχείρημα, το οποίο δεν αθωώνει τον Χάιντεγκερ, αλλά αντί­θετα δείχνει ότι δεν ήταν ένας αιμοδιψής βιολογικός ρατσιστής, αλλά εκφραστής ενός «πνευματικού αντισημιτισμού» τύπου Τζούλιους Έβολα. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να είναι κανείς πολύ περήφανος. Ένα παρόμοιο επι­χείρημα ισχύει και για τον Έζρα Πάουντ, τον μεγάλο Αμερικανό ποιητή που ενστερ­νίστηκε θερμά τον φασισμό εξαιτίας των δι­κών του πολιτικών, πολιτιστικών και οικο­νομικών ιδεών: δηλαδή, ούτε τυχαία, ούτε από σύγχυση, ούτε από καιροσκοπισμό.

Η θέση του Πάουντ στην ιστορία της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα είναι αδιαμφισβήτητη και μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες στον Τζιόρτζιο Αγκάμπεν που επιμελήθηκε μια ανθολογία των γραπτών του – όσο αμφιλεγόμενα κι αν είναι αυτά (οι θεωρίες του Πάουντ εμπνέουν, ως γνωστόν, μια από τις πιο δραστήριες ομάδες της ιτα­λικής ακροδεξιάς [τη νεοναζιστική οργά­νωση CasaPound])– για τον εκδοτικό οίκο Neri Pozza το 2016. Ωστόσο, φαίνεται λίγο παράξενο να αναγράφεται στο οπισθόφυλ­λο του βιβλίου ότι «κανείς εκτός από αυτόν δεν διέσχισε την Ευρώπη της εποχής του με απόλυτη διαύγεια». Αγκάμπεν, σοβαρολο­γείς; Δεν μπορούμε πραγματικά να βρούμε κανέναν πιο διαυγή από έναν ποιητή θα­μπωμένο από τον Μουσολίνι; Ο πρόλογος του Αγκάμπεν στην ανθολογία είναι ασα­φής και υπαινικτικός, γεμάτος υπόρρητα νοήματα, σαν να θέλει να υποδηλώσει ότι ο προβληματισμός για την πολιτική ιδε­ολογία του Πάουντ (και τις «ψευδαισθή­σεις του για τους λατινικούς λαούς και τον φασισμό») θα ήταν μια χυδαιότητα ανάξια ενός διανοούμενου που, όπως ο ποιητής και όπως ο Χάιντεγκερ μετά από αυτόν, είναι ικανός να αποτιμήσει την «καταστροφή του δυτικού πολιτισμού». Αλλά ποια ακριβώς είναι αυτή η καταστροφή μπροστά στην οποία ακόμη και ο φασισμός μετατρέπε­ται σε λεπτομέρεια; Αυτό το γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι.

Μερικές ενδείξεις: πρόκειται για «ένα άνευ προηγουμένου ρήγμα στην παράδοση της Δύσης», καθώς «ο δεσμός μεταξύ πα­ρελθόντος και παρόντος έσπασε». Πώς, πότε, γιατί; Ο πρόλογος θα μας αφήσει στο σκοτάδι, αν και η ανάγνωση των πρόσφα­των τοποθετήσεών του για τον Covid-19 μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο νέος κόσμος που ετοιμάζεται δεν είναι τί­ποτε άλλο από την πραγμάτωση αυτής της αρχαίας καταστροφής. Μπορούμε να υπο­θέσουμε ότι ο Αγκάμπεν επικαλείται τη νιτσεϊκή θεματολογία της συντηρητικής επα­νάστασης των αρχών του εικοστού αιώνα, κάνοντας έτσι αναφορά στην καταστροφή που επέφερε η Γαλλική Επανάσταση ή ο θρί­αμβος της υπολογιστικής λογικής – αλλά ο φιλόσοφος μπορεί να θέλει να παραμείνει ασαφής για να μη σοκάρει τους αριστερούς οπαδούς του.

Με τη δύναμη που του έδινε το κε­φάλαιο φήμης που έχει λαφυραγωγήσει, ο Αγκάμπεν είχε ακόμη σε εκείνες τις σελίδες την πολυτέλεια να υποστηρίξει την καταγ­γελία κατά της «φιλαργυρίας», της «τοκο­γλυφίας» και της «χρηματολατρείας» ενός διαβόητου αντισημίτη, καθώς, παραθέτο­ντας τον ποιητή, «οι καλλιτέχνες είναι οι κεραίες της φυλής». Όροι που κάθε άλλο παρά ουδέτεροι είναι, δεδομένου του πλαι­σίου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό ακριβώς το απόσπασμα θα μετατραπεί στο οπισθό­φυλλο των Γραπτών του Πάουντ στο πιο αβλαβές «οι καλλιτέχνες είναι οι κεραίες του είδους». Μην τυχόν και σας περάσει από το μυαλό ότι η ύψιστη μορφή διανοη­τικής διαύγειας για τον Αγκάμπεν τη δεκα­ετία του 1930 ήταν ο φασισμός, ή μάλλον η ιδεολογία που εξέφρασαν ποικιλοτρόπως οι αγαπημένοι του Πάουντ, Χάιντεγκερ και Σμιτ. Πόσο μάλλον που ο πραγματικός φα­σισμός, όπως γνωρίζουμε σήμερα, είναι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση και το διαβατή­ριο εμβολιασμού, οι ακραίες συνέπειες της καταστροφής για την οποία ήθελαν να μας προειδοποιήσουν οι φασίστες διανοούμε­νοι, οι οποίοι δεν είναι πραγματικά φασί­στες. Είπαμε, η τέχνη του Τζιόρτζιο Αγκά­μπεν βρίσκεται στις ανατροπές της πλοκής.

* Το άρθρο του Raffaele Alberto Ventura δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Domani στις 29/7/2021. Όπως σημειώνει ο/η μεταφραστής το κείμενο αλιεύτηκε από το https://francosenia.blogspot.com/2021/07/giorgio-gambe-e-i-fascisti.html, απ’ όπου μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύεται στο περιοδικό ΤΟ ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ, Νο 5, Νοέμβριος 2021. Από ΤΟ ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ το «αλιεύσαμε» εμείς και με τη συναίνεση των συντρόφων της συντακτικής ομάδας του περιοδικού το δημοσιεύουμε στη neaproptiki.gr.

Μόνο σάτιρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η ταινία του Άνταμ Μακκέι Μην κοιτάτε πάνω που προβάλλεται από τις αρχές Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους κι από τις 24 Δεκεμβρίου στο Netflix. Όλη η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα περνάει μπροστά από τα μάτια μας, στην πιο επικίνδυνη για το ανθρώπινο είδος και θανατηφόρα της εκδοχή. Ομολογουμένως, η θητεία Τραμπ συνέβαλε ώστε η πολιτική κριτική και η σάτιρα να φτάσουν σε ανυπέρβλητα ύψη. Όλα ωστόσο τα συστατικά του τραμπισμού σε ελαφρώς ηπιότερες δόσεις μπορούν να παρατηρηθούν ακόμη και σήμερα, χωρίς να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις, αρκεί να κοιτάξουμε …δίπλα μας.

Το σενάριο του Άνταμ Μακκέι (στη συγγραφή του οποίου συνεργάστηκε κι ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Σιρότα, που μας είναι γνωστός από τις στήλες του στον Guardian και το Jacobin κι εσχάτως ως λογογράφος του Μπέρνι Σάντερς) στηρίζεται σε ένα ακραίο γεγονός: Τη παρατήρηση ενός καθηγητή αστροφυσικής και μιας υποψήφιας διδακτόρισας ότι ένας τεράστιος κομήτης, στο μέγεθος του όρους Έβερεστ, σε περίπου 60 ημέρες θα συγκρουστεί με τη γη, καταστρέφοντας τον πλανήτη. Η συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, που παραπέμπει στην υπαρξιακή απειλή του πλανήτη λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας, είναι το μόνο εξωπραγματικό. Γιατί από κει και πέρα, στην προσπάθεια τους οι δυο επιστήμονες να ενεργοποιήσουν την πολιτική ηγεσία ώστε να αποτρέψει την καταστροφή, όλα τα ξεκαρδιστικά που συμβαίνουν αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αναλογιστείτε:

Μια πολιτική ηγεσία ανίκανη να ξεχωρίσει το σημαντικό από το γελοίο να είναι χαμένη στις μικρότητες της· σεξουαλικά σκάνδαλα, διορισμό κολλητών και κυρίως η εναγώνια προσπάθεια να επανεκλεγεί, στην οποία θυσιάζεται ακόμη και η επιβίωση του πλανήτη.

Τηλεοράσεις μεγάλης θεαματικότητας που καλλιεργούν την ελαφρότητα ενώ οι πρωταγωνιστές της τηλεαστέρες επιπλέουν περιχαρείς στα πελάγη της, μπερδεύοντας την είδηση της πρόσκρουσης ενός κομήτη στη γη με την ανακάλυψη ενός νέου πλανήτη, ενώ η αποστολή τους είναι μία: να διαφυλάξουν πάση θυσία την αποχαύνωση.

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και influencers που λειτουργούν ως υπερβολή της μιντιακής πραγματικότητας, αναπαράγουν προσβολές και αναλαμβάνουν εργολαβικά τη δολοφονία χαρακτήρων, δημιουργώντας ένα πολύ βολικό νέφος συγκάλυψης της πραγματικότητας για κάθε εξουσία.

Στρατιωτικοί, απολειφάδια της ψυχροπολεμικής εποχής, εμμονικοί πολεμοκάπηλοι και πολεμοχαρείς που ο ακροδεξιός λόγος τους ξεχειλίζει από ρατσισμό και ομοφοβία, ανίκανοι να εκτελέσουν σωστά την μία και μοναδική δουλειά που έχουν να κάνουν.

Δισεκατομμυριούχοι που έχουν υπό τις διαταγές τους την πολιτική ηγεσία και διαθέτουν την ισχύ ώστε να επιβάλλουν την αντιμετώπιση μιας απειλής ως ευκαιρίας, για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή ρήση, για επιπλέον πλουτισμό.

Επιστήμονες, γεμάτοι αμετροέπεια, στις υπηρεσίες των υπερπλούσιων που είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμοι να συναινέσουν στο πιο ριψοκίνδυνο επιχειρηματικό σχέδιο και να εξασφαλίσουν την υλοποίησή του, όταν όχι μόνο οι συνάδελφοί τους επιστήμονες αλλά και η λογική επιμένει για τους κινδύνους.

Η επικαιρότητα της ταινίας υπογραμμίζεται από την πληθώρα πραγματικών χαρακτήρων στην καθημερινή πολιτική ζωή που ξεπερνούν σε γραφικότητα τους ήρωες του Μακκέι, ο οποίος στο παρελθόν έχει υπογράψει τις εξαιρετικές πολιτικές ταινίες Το μεγάλο σορτάρισμα (για τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008) και Vice (για το αντιπρόεδρο του Μπους Ντικ Τσένι). Ας αναλογιστούμε για παράδειγμα:

Την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη τους 100 νεκρούς ημερησίως, γιατί όλοι οι υπουργοί ξέρουν ότι οι ίδιοι δεν θα χρειαστεί ποτέ να περιμένουν στη σειρά των νοσοκομείων.

Τη φαιδρότητα των ιδιωτικών και δημόσιων τηλεοράσεων που χρηματοδοτούμενες από τη λίστα Πέτσα μετατρέπουν την ειδησεογραφία σε σόου, χάριν της τηλεθέασης, ενώ κόβουν κάθε ενοχλητική φωνή.

Το πανηγύρι του facebook προς αναζήτηση like, ενώ η πολιτική κριτική απέναντι στην κυβέρνηση κόβεται και τιμωρείται με απαγόρευση αναρτήσεων, αποστολής μηνυμάτων, χρήσης του messenger, κ.λπ.

Την Ελληνική Αστυνομία που κυνηγάει ανύποπτους διαδηλωτές στις πορείες, βαράει περαστικούς στη Νέα Σμύρνη, εισβάλει σε σπίτια πολιτών, την ίδια ώρα που αφήνει το οργανωμένο έγκλημα να απολαμβάνει πλήρη ατιμωρησία δολοφονώντας ακόμη και δημοσιογράφους μέρα μεσημέρι, έξω από το σπίτι τους.

Ζάμπλουτους εφοπλιστές και πετρελαιάδες που χρηματοδοτούν από κυβέρνηση μέχρι δεξιούς και «αριστερούς» δημάρχους για να νομοθετούν κατά παραγγελία τους …νύχτα και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά έχουν το θράσος να ενδύονται τη στολή του σωτήρα κι εθνευεργέτη!

Τέλος, ας αναλογιστούμε τους περισσότερους επιστήμονες της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων που έχουν περάσει από τις οθόνες μας εδώ και δύο χρόνια, με πρώτον και καλύτερο τον Σωτ. Τσιόδρα δηλώνοντας την μια ότι οι μάσκες είναι περιττές, την άλλη ότι τα παιδιά δεν μεταδίδουν τον ιό λόγω ενός ενζύμου που έχουν στην μύτη, την τρίτη ότι δεν έχουν άποψη για τον συνωστισμό στα λεωφορεία, κ.α.

Όλα τα παραπάνω φαινόμενα υπάρχουν δίπλα μας και όχι πάνω… Η θαυμάσια ταινία Μην κοιτάτε πάνω μας προσέφερε την ευκαιρία να τα δούμε και να τα σχολιάσουμε!

Υγ. Προσοχή: Μην κλείστε την τηλεόραση όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους γιατί δεν θα μάθετε ποτέ τι θα γίνουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι μπορούν χάρη στα πλούτη τους οι ίδιοι να επιβιώσουν, όταν καταστραφεί ο πλανήτης λόγω υπερθέρμανσης και κλιματικής αλλαγής…

Πηγή: kommon.gr

Του Πάνου Κοσμά

Το 2020 ήταν χρονιά μεγάλης ύφεσης και μεγάλης πτώσης των κερδών στο σύνολο του επιχειρηματικού τομέα. Οι αστικές πένες που ανέλαβαν να διεκτραγωδήσουν αυτό το αναπάντεχο «πάθημα» των καπιταλιστών απαιτώντας την κρατική βοήθεια (αλήθεια, τι απέγινε το δόγμα ότι το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει στην οικονομία;) από τα μέσα του 2021 είναι όχι μόνο ανακουφισμένες αλλά και θριαμβολογούν για τη θεαματική ανάκαμψη των κερδών. Και των ρυθμών ανάπτυξης, φυσικά, αλλά τις συγκεκριμένες πένες τις ενδιαφέρει η ανάπτυξη μόνο στον βαθμό ή επειδή συνοδεύεται από εξίσου μεγάλη, ή και ακόμη μεγαλύτερη, ανάκαμψη των κερδών.

Όποιος/α όμως σκεφτεί πως οι αστικές πένες και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου έπαψαν γι’ αυτόν τον λόγο να ζητούν την κρατική βοήθεια, θα έχει κάνει μέγα λάθος. Και όποιος/α ήταν αρκετά καλοπροαίρετος άνθρωπος για να φανταστεί πως θα περισσέψει και λίγο ενδιαφέρον για τον κόσμο της εργασίας, έχει αποδειχθεί αφελής. Η γενική εικόνα είναι ότι τα κέρδη ανακάμπτουν γρήγορα και θεαματικά ενώ η εργασία παραμένει σε μνημόνιο διαρκείας.

«Ήρθε η ανάπτυξη», για τα κέρδη…

Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για την Ελλάδα και τα κέρδη του επιχειρηματικού τομέα. Στο σύνολο της οικονομίας, ο δείκτης των κερδών¹ που επιμελείται η μακροοικονομική βάση στατιστικών δεδομένων της Κομισιόν AMECO βυθίστηκε το 2020 στο 84,9 από 113,3% το 2019. Όμως το 2021 ανέκαμψε σε 91,4 και το 2022 αναμένεται να πραγματοποιήσει νέο άλμα στο 104,5. Ο δείκτης αυτός όμως δίνει μόνο μια γενική αλλά χρήσιμη εικόνα για το τι συμβαίνει με τη μάζα των κερδών στο σύνολο της οικονομίας. Περιλαμβάνει δηλαδή το αποτέλεσμα των ισολογισμών του συνόλου των επιχειρήσεων: τόσο αυτών που έχουν ισχυρή κερδοφορία όσο και αυτών που αυτών ισχνή κερδοφορία ή και ζημίες.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα των κερδών των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, όπου έχουμε και τα πλέον πρόσφατα δεδομένα, δηλαδή των εισηγμένων στο χρηματιστήριο -και συγκεκριμένα στο Χρηματιστήριο Αθηνών- επιχειρήσεων. Εκεί, τα κέρδη όχι απλώς ανέκαμψαν θεαματικά σε σχέση με το 2020, αλλά για τις περισσότερες -και πιο ισχυρές- από αυτές τις επιχειρήσεις ανέκαμψαν πάνω από τα επίπεδα του 2019. Με απλά λόγια, αυτές οι επιχειρήσεις όχι μόνο «έσβησαν» τις απώλειες του 2020 αλλά βρέθηκαν με κέρδη υψηλότερα του 2019! Και αυτό, στο εννεάμηνο του 2021, δηλαδή σε διάστημα μόλις λίγων μηνών από το «άνοιγμα» των οικονομιών με την άρση των lockdown. Στη λίστα των πρώτων 40 εξ αυτών² βρίσκουμε απίστευτα ποσοστά αύξησης των κερδών από το εξάμηνο του 2021 (όπου τα κέρδη είχαν ήδη ανακάμψει σημαντικά) στο εννεάμηνο του 2021, από 50% έως πάνω από 1.000%.

…αλλά όχι για την εργασία

Στον αντίποδα, η εργασία ζει σε καθεστώς ακραίας λιτότητας, σε μνημόνιο διαρκείας. Η Ελλάδα έχει δύο θλιβερές «πρωτιές», όσον αφορά τον εργατικό μισθό και, συνακόλουθα, τους δείκτες κοινωνικής δυστυχίας:
Η πρώτη: Ο κατώτατος μισθός εξακολουθεί να είναι, 10 χρόνια ύστερα από την μείωσή του κατά 22% την 1η Μαρτίου 2012 επί πρωθυπουργίας Λουκά Παπαδήμου, κάτω από τα επίπεδα του Φεβρουαρίου 2012. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ο κατώτατος μισθός παραμένει κάτω από τα επίπεδα των αρχών του 2012!

Η δεύτερη θλιβερή πρωτιά είναι απόρροια της πρώτης: η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία το όριο της φτώχειας είναι πολύ κάτω από τα επίπεδα του 2009 (αφού αντιστοιχεί στο 60% του ισοδύναμου διάμεσου μισθού). Το γεγονός αυτό έχει δύο συνέπειες:

Πρώτο, ότι… καλλωπίζει τους δείκτες της φτώχειας. Το ποσοστό φτώχειας, υπολογιζόμενο σε βάση πολύ μειωμένη σε σχέση με τον χρόνο έναρξης της κρίσης (2008-2009), καταγράφεται πολύ χαμηλότερο του πραγματικού (και, παρ’ όλα αυτά, το υψηλότερο στην Ευρωζώνη). Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, το ποσοστό φτώχειας υπολογισμένο με βάση το 60% του διάμεσου μισθού του 2008, ήταν το 2015 48% και το 2019 42%!!! Μπορεί να εικάσει κανείς την ανάλογη εκτίναξη των αριθμών σε άλλους δείκτες της φτώχειας αν πάρουμε ως βάση τα προ της κρίσης επίπεδα…

Στα προηγούμενα θα πρέπει να προσθέσουμε τη μεγάλη έκταση των παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας, που τα κυβερνητικά νομοθετήματα διευκολύνουν ή και να νομιμοποιούν (όπως οι προβλέψεις του «νόμου Χατζηδάκη»), που επιδεινώνουν την κατάσταση και πιέζουν συνολικά την κλίμακα των μισθών προς τα κάτω, με αποτέλεσμα υψηλό ποσοστό εργαζομένων να αμείβεται με μισθό στο φάσμα από -10% έως +10% του κατώτατου.

Η ανάπτυξη ήρθε για τα κέρδη, αλλά η εργασία περιμένει στη στάση, υπό βροχήν και επί ματαίω…

Ο ΣΕΒ διεκδικεί, τα συνδικάτα όχι!

Ωστόσο, το… συνδικαλιστικό όργανο των εργοδοτών, στην ουσία το «συνδικάτο των εισηγμένων», ο ΣΕΒ, δεν αρκείται σε αυτά. Διατυπώνει διαρκώς προς την κυβέρνηση παραινέσεις, προτάσεις αλλά και απαιτήσεις. Η πλέον πρόσφατη απαίτησή του, διατυπωμένη διά χειλέων του προέδρου του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου, είναι να στηρίξει η κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις για να αντισταθμίσουν το αυξημένο ενεργειακό κόστος, για να παραμείνουν ανταγωνιστικές διεθνώς! Μα να επιδοτούνται τα εργατικά νοικοκυριά κι όχι οι επιχειρήσεις; Σκάνδαλο! Πράγματι τέτοια… ταξική μεροληψία της κυβέρνησης προς τον κόσμο της εργασίας, είναι αδιανόητη… Αφού όμως διασκεδάσαμε λίγο με το ανέκδοτο, ας μιλήσουμε σοβαρά. Οι επιχειρήσεις, πέρα από τη θεαματική ανάκαμψη των κερδών, έχουν και ένα πασίγνωστο τρόπο για να αντισταθμίσουν τις απώλειες από την αύξηση του κόστους παραγωγής: μετακυλίουν το κόστος στις τιμές των τελικών προϊόντων. Δηλαδή μετακυλίουν το κόστος στη λαϊκή κατανάλωση! Οι εργαζόμενοι όμως, δεν έχουν στα χέρια τους ένα τέτοιον μηχανισμό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πληρώνουν για να προμηθευτούν τα αναγκαία για τη ζωή τους προϊόντα και υπηρεσίες τη μετακύλιση από τις επιχειρήσεις του κόστους παραγωγής τους στα προϊόντα.

Πέραν τούτου όμως, οι επιχειρήσεις έχουν πολλαπλώς και γενναία επιδοτηθεί τα τελευταία χρόνια, οπότε οι διαρκείς εκκλήσεις τους προς το κράτος για βοήθεια αποτελούν πρόκληση. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αξιολογήσουμε την απλόχερη στήριξη που τους έχει παράσχει το κράτος σε πλήρη αντίστιξη με την απουσία στήριξης στην εργασία.

Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένας «μηχανισμός» μέσω του οποίου μπορεί να διεκδικηθεί η κάλυψη των απωλειών στο εργατικό εισόδημα από το κύμα ακρίβειας που είναι σε πλήρη ακμή: η διεκδίκηση σημαντικών αυξήσεων στον εργατικό μισθό. «Μα έτσι θα δημιουργηθεί φαύλος κύκλος αυξήσεων στις τιμές και τους μισθούς», φρικιούν οι νεοφιλελεύθεροι. Ωστόσο, ο Μαρξ έχει διευκρινίσει από τον 19ο αιώνα πως αυτός ο κύκλος είναι «φαύλος» μόνο για το κεφάλαιο, όχι για την εργασία. Αυτό εξάλλου εξηγεί την «ψύχωση» των νεοφιλελεύθερων με τον πληθωρισμό και αποκαλύπτει τους βαθύτερους φόβους τους για το τωρινό κύμα πληθωρισμού: τους ανησυχεί -και το λένε!- ο «εργατικός πληθωρισμός», δηλαδή το να προκαλέσει ο πληθωρισμός ένα κύμα αγώνων για την αύξηση του εργατικού μισθού.

Ας κάνουμε λοιπόν τους φόβους τους πραγματικότητα! Ας κάνουμε σημαία μας το σύνθημα για αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ των μνημονίων επίπεδα. Μια τέτοια κατάκτηση δεν θα καλύπτει τις εργατικές ανάγκες, αλλά θα δώσει αυτοπεποίθηση και «φτερά» στους αγώνες των εργαζομένων, θα αποτελέσει καμπή στη συγκυρία. Η επίτευξη αυτού του στόχου, ωστόσο, απαιτεί, πέρα από κατανόηση της σημασίας του, και συνδικάτα που να έχουν ταξική επίγνωση και προσανατολισμό όσο και… ο ΣΕΒ!

Το απόγευμα της 23ης Δεκεμβρίου, το Δημοτικό Σχήμα «Πόλη Ανάποδα» οργάνωσε διαμαρτυρία για την παράνομη μετατροπή της Πλατείας Ελευθερίας σε πάρκινγκ. Μεταξύ άλλων δράσεων, γράψαμε στην άσφαλτο «No Parking Χώρος Μνήμης και Πρασίνου» -τα αυτονόητα δηλαδή, ό,τι επιβάλλουν οι ίδιοι οι νόμοι, το Χωροταξικό, η ιστορία της πόλης, οι ανάγκες των κατοίκων. Λίγη ώρα αργότερα, συμπολίτες μας σχεδίασαν ένα μεγάλο κίτρινο αστέρι, σε μνήμη των Εβραίων συμπολιτών μας που βασανίστηκαν στον ίδιο χώρο.

Την επόμενη μέρα στις 3 το μεσημέρι, μέλος του σχήματός μας βρέθηκε στον χώρο και διαπίστωσε ότι το συνεργείο του Δήμου, σε μια σπάνια κρίση ταχύτητας και αποτελεσματικότητας, είχε ήδη μουτζουρώσει το αστέρι και τα συνθήματα με μαύρη μπογιά. Το αυτοκίνητο του συνεργείου που ανέλαβε να απαλλάξει την πόλη από το «ενοχλητικό» εβραϊκό αστέρι, ήταν παρκαρισμένο κάθετα στις ευδιάκριτα σχεδιασμένες θέσεις ΑμεΑ, καταλαμβάνοντας τουλάχιστον δύο από αυτές. Το μέλος μας φωτογράφισε τα σβησμένα συνθήματα και το αυτοκίνητο.

Εκείνη την ώρα, συνέβη ένα μικρό περιστατικό, ενδεικτικό της αντίληψης του Δήμου για τον δημόσιο χώρο: ένα ακριβό αυτοκίνητο παρκάρει καταλαμβάνοντας μέρος από τη μόνη ελεύθερη θέση πάρκινγκ για ΑμεΑ που είχε απομείνει. Ο υπάλληλος του Δήμου συνομιλεί με τον οδηγό και στη συνέχεια παίρνει δυο-τρία παλιά ταμπλό και μια κορίνα του Δήμου για να σκεπάσει το σήμα των αναπήρων, ώστε να μην φαίνεται ότι το αυτοκίνητο παρανομεί. Προφανώς, το μέλος μας φωτογράφισε και τη νέα αυτή «κυκλοφοριακή ρύθμιση».

Όταν αντιλήφθηκαν οι υπάλληλοι ότι κατέγραψε τα παραπάνω, του επιτέθηκαν. Είπαν ότι ήρθαν να «σβήσουν αυτά τα εβραϊκά» και αναρωτήθηκαν τι πρόβλημα μπορεί να έχει κάποιος με αυτό. Στην απάντηση ότι το μέλος μας είναι ένας από αυτούς που έγραψαν «αυτά τα εβραϊκά», ξεκίνησαν τις απειλές: ότι θα τον πάνε στην Αστυνομία, ότι «θα του σπάσουν τα μούτρα», του επιτέθηκαν σωματικά και τον έβρισαν, επιλέγοντας κυρίως λεξιλόγιο γύρω από τον προσδιορισμό «αδερφή» (αναφέρουμε αποσπάσματα από τον λόγο τους, γιατί αυτός ήταν σαφώς πολιτικά χρωματισμένος, στο ίδιο χρώμα με αυτό που χρησιμοποίησαν για να σβήσουν τα «εβραϊκά»).

Απαίτησαν επίσης από το μέλος μας να σβήσει τις φωτογραφίες. Όταν αυτό, προφανώς, αρνήθηκε, καθώς κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να καταγράφει δημόσιες πράξεις σε δημόσιο χώρο, ο ένας υπάλληλος όρμησε και του άρπαξε το κινητό από τα χέρια. Ταυτόχρονα, κάλεσε την Αστυνομία, όπου κατήγγειλε ότι το μέλος μας φωτογράφισε τα προσωπά τους, τους έβρισε κοκ.

Στις επίμονες καταγγελίες του μέλους μας ότι του άρπαξε το κινητό, ανταποκρίθηκαν πολίτες που βρέθηκαν στο σημείο. Μια γυναίκα μάλιστα κάλεσε την Αστυνομία για να καταγγείλει την κλοπή που έβλεπε. Μετά από πιέσεις τρίτων, ο υπάλληλος επέστρεψε το κινητό. Αντί όμως να λήξει το επεισόδιο εδώ, ο ίδιος προσπάθησε στη συνέχεια να κρατήσει με τη βία το μέλος μας στο σημείο. Όταν ο έτερος υπάλληλος, συνειδητοποίησε τις νομικές συνέπειες των πράξεών του, τον ανάγκασε να το ελευθερώσει.

Αρπαγή κινητού, απειλές, βία, παράνομη κράτηση (!) προσώπου και όλα αυτά μέρα-μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης, μπροστά σε δεκάδες μάρτυρες που διαμαρτύρονταν, τραβούσαν με το κινητό τους και καλούσαν την Αστυνομία. Το μέλος μας βέβαια δεν είχε κανένα λόγο να φοβηθεί, αφού εκτος απο δίκιο, στο πλευρό του έχει μια ολόκληρη συλλογικότητα. Πώς θα αισθανόταν όμως στη θέση του ένας απλός πολίτης, μια μετανάστρια, ένα παιδί;

Παρά τα προφανή αδικήματα, επιλέξαμε να μην δώσουμε συνέχεια με μηνύσεις. Επιλέγουμε επίσης να μην δημοσιοποιήσουμε το όνομα του υπαλλήλου (το οποίο είναι στη διάθεσή μας), ούτε να ζητήσουμε πειθαρχικές διώξεις. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο ένας υπάλληλος, αλλά η ίδια η Διοίκηση. Όταν πρέπει να υπερασπιστείς μια παράνομη επιλογή, κατρακυλάς σε παράνομες πρακτικές. Δεν είναι τυχαίο ότι παρόμοιες πρακτικές, με μηνύσεις, απειλές κοκ, μοιράζονται μια σειρά δημάρχων του ίδιου χώρου, από τον Βόλο και τη Χίο ως τον Άλιμο, ακολουθώντας κι εδώ την αυταρχική γραμμή της κυβέρνησής τους, ενάντια σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση.  Καλούμε λοιπόν τη Διοίκηση, να σταματήσει να παρανομεί, υπερασπιζόμενη ένα «έργο» χωρίς άδεια, χωρίς μελέτη, χωρίς προϋπολογισμό, χωρίς απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, χωρίς τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, σε λίγες ημέρες θα αναγκαστεί, από την προσφυγή που θα κάνουμε με την αντιπολίτευση στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση.

Η Πλατεία Ελευθερίας θα ξαναγίνει Πλατεία Ελευθερίας. Και ο κ. Ζέρβας θα αντιληφθεί ότι δεν είναι σερίφης στην Άγρια Δύση, αλλά Δήμαρχος εκλεγμένος από μια μειοψηφία, και οφείλει να τηρεί τους νόμους και τις δημοκρατικές αρχές. Τι έχει να πει λοιπόν για τη βία που άσκησαν υπάλληλοι του Δήμου σε δημότη και την αντισημιτική και ομοφοβική φρασεολογία που χρησιμοποίησαν;

ΥΓ. Ελάχιστο, αλλά ενδεικτικό: την ώρα της φασαρίας, το ακριβό αμάξι αποχώρησε από τη θέση των αναπήρων. Όταν ρωτήθηκαν σχετικά οι υπάλληλοι, απάντησαν ότι σκέπασαν το σήμα «για να το ξαναβάψουν καλύτερα». Το βράδυ της ίδιας μέρας ωστόσο, το σήμα παρέμενε σκεπασμένο και στις θέσεις των αναπήρων ήταν παρκαρισμένα συμβατικά οχήματα. Στο κάτω-κάτω μελέτη για κατανομή θέσεων στο παράνομο αυτό πάρκινγκ δεν υπάρχει, οπότε μπορούν να την τροποποιούν κατά το δοκούν.

Πηγή: ipolianapoda.gr

Ένα νέο επεισόδιο στο σίριαλ αυταρχισμού, εφαρμογής του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη και επίθεσης κατά των εργαζομένων από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συνεχίστηκε στον ΕΦΚΑ.

Ο υπουργός των ιδιωτικοποιήσεων-ξεπουλημάτων Χατζηδάκης έχει στοχοποιήσει τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ σαν αιτία όλων των δεινών, όπως κάνουν πάντα οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις όταν θέλουν να προωθήσουν ιδιωτικοποιήσεις.

Ο άθλιος αυτός κυβερνητικός εκπρόσωπος εμφανίζεται χωρίς αντίλογο στα ΜΜΕ και κατηγορεί το προσωπικό του ΕΦΚΑ σαν βασανιστές, γραφειοκράτες με δεσποτική συμπεριφορά και πολλά άλλα που δεν ισχύουν. Για το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι ευθύνονται οι κυβερνήσεις που υλοποιούν αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές και οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίζουν. Οι εργαζόμενοι είναι τα εκτελεστικά όργανα αυτών των πολιτικών.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι τη χαριστική βολή στα Ασφαλιστικά Ταμεία την έδωσε η ενοποίηση-τερατούργημα στον ΕΦΚΑ με τον ασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου, που περιλαμβάνονταν στο 3ο Μνημόνιο, που ψηφίστηκε από την ένα σημαντικό μέρος βουλευτών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Αυταρχισμός Χατζηδάκη και επικοινωνιακά τρυκ

Την Παρασκευή 17 Δεκέμβρη λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο υπουργός Εργασίας ζήτησε από την Διοίκηση του ΕΦΚΑ να ανακαλέσει τις άδειες του προσωπικού κατά την περίοδο των εορτών, εξαιτίας του συσσωρευμένου όγκου των εκκρεμοτήτων και των αναγκών εξυπηρέτησης των πολιτών!

Ο ΕΦΚΑ με ευθύνη κυρίως της Νέας Δημοκρατίας έχει 300.000 εκκρεμείς αιτήσεις συνταξιοδότησης, οι οποίες για να έρθουν σε πέρας απαιτείται σκληρή δουλειά πολλών μηνών από το προσωπικό και δεν οξύνεται κανένα πρόβλημα μέσα σε 2-3 μέρες αδειών των εργαζομένων. Επίσης στα τέλη του χρόνου τα Ασφ. Ταμεία δεν έχουν κάποιες σημαντικές λειτουργίες να επιτελέσουν. Συμβαίνει ότι και τις άλλες περιόδους, ενώ έχει και μικρότερη προσέλευση από πολίτες. Πριν 15 ή 20 χρόνια όντως υπήρχαν πολλές εργασίες που γίνονταν στις υπηρεσίες των Ταμείων, οι οποίες πλέον έχουν καταργηθεί, γίνονται αυτόματα, ηλεκτρονικά ή έχει μετατοπιστεί η περίοδος εκτέλεσης τους.

Η ενέργεια αυτή του Χατζηδάκη είχε δύο στόχους: ο ένας ήταν ένα ακόμα επικοινωνιακό τέχνασμα προς τους ψηφοφόρους του, ώστε να τους πείσει ότι ενδιαφέρεται για τα προβλήματα τους, και ο άλλος να τιμωρήσει τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ, που με την εργασία του αποδεικνύουν καθημερινά στους πολίτες ποιοι φταίνε για την ταλαιπωρία τους.

Αυτό το δελτίο τύπου βγήκε λίγες μέρες πριν τις γιορτές όταν ένα ποσοστό των εργαζομένων ήδη κανόνιζε τις άδειες του. Σημειώνουμε εδώ ότι δεν ζητάνε όλοι οι εργαζόμενοι άδειες, ότι όσοι παίρνουν άδεια έχουν αντικαταστάτες και δεν αδειάζουν οι υπηρεσίες και ότι οι περισσότεροι παίρνουν άδειες και για οικογενειακούς λόγους (εξαιτίας μικρών παιδιών, ανήμπορων γονέων κλπ).

Την Δευτέρα ο Διοικητής του ΕΦΚΑ εξέδωσε ανάλογο έγγραφο, όπου καλούσε τα στελέχη του ΕΦΚΑ να ανακαλέσουν τις άδεις των υπαλλήλων εκτιμώντας τις υπηρεσιακές ανάγκες και τις εκκρεμότητες. Με αυτή την ενέργεια του πέταξε και το μπαλάκι της ευθύνης στους διευθυντές οι οποίοι θα πρέπει να αποφασίσουν για τις άδειες του προσωπικού με δύο αρνητικές εισηγήσεις από τη Διοίκηση και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου!

Απεργίες και ποινικοποίηση των αγώνων

Οι δύο ομοσπονδίες των εργαζομένων του ΕΦΚΑ αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και έτσι εξήγγειλαν η μεν ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Κοινωνικής Πολιτικής) 48ωρη απεργία στις 23-24 Δεκέμβρη, η δε ΠΟΣΕ-ΙΚΑ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων ΙΚΑ) 24ωρη στις 23 Δεκέμβρη.

Οι απεργίες κηρύχτηκαν δημόσια τη Δευτέρα 20 Δεκέμβρη. Την Τετάρτη το πρωί ο ΕΦΚΑ με μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σε διατεταγμένη υπηρεσία προσέφυγε στα δικαστήρια για να κηρυχθούν παράνομες και καταχρηστικές οι απεργίες των δύο ομοσπονδιών. Το Πρωτοδικείο Αθηνών παράλαβε την αγωγή στις 9:30πμ, την επίδωσε στις 10:30 στις ομοσπονδίες και τις καλούσε στις 12:00 να δικαστούν!

Διαδικασίες fast-track, ενώ άλλες επιθέσεις κάνουν χρόνια να προχωρήσουν δικαστικά (βλέπε δολοφονία Ζ. Κωστόπουλου, δίκη Χρυσής Αυγής κα).

Η αγωγή στηρίχτηκε κυρίως στις διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη και κυρίως στο τετραήμερο προαναγγελίας της, στη μη προσφυγή στον ΟΜΕΔ και στο προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Λειτουργίας. Βέβαια αν ακολουθούσαμε τις διατάξεις του αντεργατικού νόμου, η απεργία μας θα έπρεπε να προκηρυχτεί μετά τις γιορτές, δηλαδή όταν θα έχει τελειώσει η ουσία ενός από τα βασικά αιτήματα της απεργίας μας.

Η απεργία αυτή δεν προκηρύχτηκε μόνο για τις άδειες. Οι άδειες ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, το κερασάκι στην τούρτα των επιθέσεων Χατζηδάκη στους εργαζόμενους και στην ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Το δικαστήριο, όπως ήταν αναμενόμενο, χαρακτήρισε την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Παρόλα αυτά η απεργία έγινε με την στήριξη της ΑΔΕΔΥ, η οποία σύμφωνα και με την απόφαση που έχει παρθεί για ανυπακοή και απειθαρχία από τα συνδικάτα στις διατάξεις του αντεργατικού νόμου, προκήρυξε δύο 24ωρες απεργίες για να μπορέσει να απεργήσουν οι εργαζόμενοι.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι

Την Πέμπτη η απεργία είχε μεγάλη συμμετοχή σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα και σε διάφορες πόλεις σε όλη τη χώρα. Τα ποσοστά συμμετοχής ήταν πρωτοφανή και αυτό δεν άρεσε στον υπουργό Χατζηδάκη και στο Διοικητή του ΕΦΚΑ και ξεκίνησαν μια πρωτοφανή προσπάθεια τρομοκράτησης των απεργών.

Μόλις το Πρωτοδικείο έβγαλε την απεργία των δύο ομοσπονδιών (ΠΟΠΟΚΠ & ΠΟΣΕ-ΙΚΑ) παράνομη και καταχρηστική ο Χατζηδάκης έδωσε το σύνθημα: με δήλωση του αναφέρθηκε στην απόφαση του δικαστηρίου για την απεργία, “ξεχνώντας” την νόμιμη α και σε ισχύ απεργία της ΑΔΕΔΥ για τον ΕΦΚΑ και κάλεσε τους εργαζόμενους να γυρίσουν στην εργασία τους!

Ακολούθως ο Διοικητής του ΕΦΚΑ Δουφεξής Παν. με μια παράνομη ενέργεια του, “αγνόησε” την απεργία της ΑΔΕΔΥ και ζήτησε να παρθούν “παρουσίες” και όσοι έλλειπαν λόγω της απεργίας, ουσιαστικά ζήτησε να χαρακτηριστούν σαν αδικαιολόγητα απόντες!

Ξεκίνησε με εντολή της Διοίκησης ένα κυνήγι των υπαλλήλων, όπου καλούσαν τηλεφωνικά τους νόμιμα απεργούς να γυρίσουν στην εργασία τους, καθώς θα είχαν πειθαρχικές συνέπειες, κυρώσεις με πρόστιμα και άλλες απειλές και εκφοβισμούς!

Ευτυχώς δεν κατάφεραν να πείσουν παρά μονάχα ένα πολύ μικρό κομμάτι εργαζομένων, όμως οι ενέργειες αυτές δείχνουν τον αυταρχικό κατήφορο αυτής της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η χειρότερη και πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση από το 1980 και μετά.

Ένα ακόμα “περίεργο” συμβάν που συνέβει αυτές τις μέρες, ήταν ότι το γνωστό για την ανελευθερία του Facebbok χαρακτήρισε την ανάρτηση της ΑΔΕΔΥ για την απεργία στον ΕΦΚΑ σαν spam, δηλαδή ότι παραβιάζει κάποιους όρους χρηστής λειτουργίας!

Αυτή η κυβέρνηση έχει καταργήσει κάθε νομιμότητα. Η απεργία και οι δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων έχουν μπει στο στόχαστρο με μεθόδους που πλέον είναι καθαρά χουντικές.

Οι εργαζόμενοι έδειξαν χαρακτήρα και αγωνιστική διάθεση απέναντι σε αυτή την αντεργατική κυβέρνηση και τον προβοκάτορα υπουργό Χατζηδάκη.

Το συλλαλητήριο στην Αθήνα έξω από το υπουργείο Εργασίας είχε μεγάλη συμμετοχή. Ήταν σχεδόν σαν τα συλλαλητήρια των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία του 2013 με τις απολύσεις-διαθεσιμότητες.

Οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα κατά της ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης και κατά του Χατζηδάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Έγινε πορεία προς τη Διοίκηση του ΕΦΚΑ, η οποία για άλλη μια φορά δεν συνάντησε τους εκπροσώπους των εργαζομένων, αδιαφορώντας για τα αιτήματα  τους.

Επίσης οι εργαζόμενοι έψαλαν τα “κάλαντα του σούπερμαν”, καλώντας τον Χατζηδάκη “ένσημα να μην πιάσει” και να φύγει μια ώρα αρχύτερα από τον ΕΦΚΑ!

Χουντικές πρακτικές από την Διοίκηση του ΕΦΚΑ

Την Παρασκευή η ΠΟΣΕ-ΙΚΑ δεν συμμετείχε στην απεργία, παρά την επίθεση υπουργού-διοίκησης απέναντι στα μέλη της. Προφανώς οι σχέσεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ με την μέλη της κυβέρνησης τους εμπόδισαν να σηκώσουν το γάντι.

Η Διοίκηση του ΕΦΚΑ συνέχισε να προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους της ΠΟΠΟΚΠ και το βράδυ της Πέμπτης 23 Δεκέμβρη εξέδωσε δελτίο τύπου, όπου εν είδει δικαστηρίου έκρινε ότι η απεργία της ΑΔΕΔΥ δεν είναι νόμιμη, καθώς δεν πληρεί τους όρους του νόμου Χατζηδάκη! Προφανώς αυτή η ανακοίνωση γράφτηκε από τον Χατζηδάκη και το επιτελείο του.

Και αυτή η απεργία παρόλο που ήταν Παραμονή Χριστουγέννων και δεν συμμετείχε η μία από τις δύο ομοσπονδίες του χώρου, είχε σημαντική συμμετοχή και έστειλε μήνυμα στην ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται εύκολα. Ενώ πραγματοποιήθηκε και συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα γραφεία της Διοίκησης του ΕΦΚΑ, η οποία είχε από πριν παραγγείλει ότι δεν ήθελε να συναντήσει για άλλη μια φορά τους εργαζόμενους!

Οι εργαζόμενοι\ες του ΕΦΚΑ δεν εκφοβίζονται με τις χουντικές πρακτικές της Διοίκησης και του Χατζηδάκη. Δεν θα μας γυρίσουν σε παλαιότερες σκοτεινές εποχές. Τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα καταργήσουν έτσι, τα δικαιώματα μας.

Δηλώνουμε απερίφραστα ότι θα συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Απέναντι σε κάθε κίνηση για πειθαρχικά και διώξεις κατά εργαζομένων, που συμμετείχαν σε νόμιμη απεργία, θα έχουν σκληρή απάντηση.

Υπάρχει πλέον ένα πάνδημο αίτημα στον ΕΦΚΑ: να φύγουν οι προβοκάτορες Χατζηδάκης και Δουφεξής!

Κάτω τα ξερά σας από τους εργαζόμενους και τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση

Οι αγώνες δεν ποινικοποιούνται

Να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος (4808/2021)

Χρ. Βαγενάς, Γεωρ. Χασάπη

Εργαζόμενοι ΕΦΚΑ & μέλη των Ριζοσπαστικών Αγωνιστικών Κινήσεων                            

Στον υγρό τάφο του Αιγαίου έχασαν την ζωή τους δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες τις μέρες των Χριστουγέννων.

Ο τραγικός απολογισμός ξεπέρασε τους 34 νεκρούς!

Τρία ναυάγια δουλεμπορικών σκαφών από κυκλώματα που δρουν ανεξέλεγκτα στην περιοχή, το πρώτο στην Φολέγανδρο όπου έχασαν την ζωή τους 3 άτομα, μια μέρα μετά (24/12) η προσάραξη ιστιοφόρου στα Αντικύθηρα που έχασαν την ζωή τους 11 άτομα και το μέγεθος του δράματος μεγάλωσε με το τρίτο ναυάγιο που έγινε πάλι με ιστιοφόρο, το οποίο αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 19 άτομα!!!

Ε.Ε – Ελλάδα – Τουρκία καταγγέλλουν ως αποκλειστικά υπαίτιους τα κυκλώματα των διακινητών και με τον τρόπο αυτό συγκαλύπτουν και αθωώνουν την εγκληματική τους πολιτική στο προσφυγικό – μεταναστευτικό, την συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας, τον εγκλωβισμό των εκατομμυρίων μεταναστών – προσφύγων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην γείτονα χώρα, τον κανονισμό του Δουβλίνου και το άθλιο τερατούργημα περί ασφαλούς τρίτης χώρας.

Για να σταματήσει το μακάβριο έγκλημα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο απαιτείται το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά και να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση και η προώθηση των ξεριζωμένων σε χώρες που αυτοί επιθυμούν.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε πρόσφυγες και μετανάστες και διαδηλώνουμε την θέλησή μας να συμβάλουμε με τον οργανωμένο αγώνα μας να σταματήσει το Αιγαίο να είναι θάλασσα πνιγμένων μεταναστών και προσφύγων.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου 31 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί”

Παράταση πανδημίας, «μνημόνιο με ανάπτυξη» και προδρομικά φαινόμενα μιας νέας πολιτικής συγκυρίας

Το 2021 από μια άποψη τελειώνει όπως άρχισε: Με ένα νέο, φονικό κύμα πανδημίας, το 4ο, που από μόνο του αποτελεί βαρύτατη μομφή κατά της κυβερνητικής πολιτικής στη διαχείριση της πανδημίας και τεκμήριο χρεοκοπίας της. Ακόμη και μέσα σε αυτή την ομοιότητα όμως, κρύβεται μια μεγάλη διαφορά: η… χειραφέτηση της «οικονομικής και κοινωνικής ζωής», η… χειραφέτηση της κυβέρνησης, από τον βραχνά των ανθρώπινων απωλειών της πανδημίας. Οι πάνω από 100 θάνατοι ημερησίως δεν είναι πλέον «σοβαρός» λόγος για να «διαταραχθούν» η καπιταλιστική παραγωγή, η κατανάλωση και ο κυβερνητικός κυνισμός. Το ευπώλητο προϊόν των ημερών είναι η «εορταστική ατμόσφαιρα» που τονώνει την κατανάλωση (και την παραγωγή) κι όχι οι θλιβερές ειδήσεις που την υπονομεύουν… Το 2021 τελειώνει επίσης με αδιατάρακτη μια άλλη «σταθερά», οικονομική αλλά και πολιτική: τη λιτότητα για τα εκατομμύρια όσων ζουν από τη δική τους εργασία κι όχι από την εργασία των άλλων. Το καθήκον αυτών που ζουν από τη δική τους εργασία είναι επίσης να εξαντλήσουν τα περιθώρια του πενιχρού βαλαντίου τους για να μετάσχουν στην εορταστική μέθεξη σαν ευσυνείδητοι καταναλωτές κι όχι σαν ασυνείδητοι διεκδικητές αυξήσεων στο εισόδημά τους (που «δεν αντέχει η οικονομία»)˙ επ’ αμοιβαία ωφελεία: θα χαρούν κι αυτοί όσο μπορούν, θα δώσουν ακόμη μεγαλύτερη χαρά στα αφεντικά, που περιμένουν πώς και πώς να «κινηθεί η εορταστική αγορά».

Το 2021 τελειώνει, επίσης, με αλαλαγμούς αγαλλίασης από την πλευρά του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών και τις εισηγμένες σε αυτό εταιρείες, που από το πρώτο ήδη εξάμηνο του έτους κατέγραψαν εκρηκτική επάνοδο στα κέρδη (με τις απαραίτητες εξαιρέσεις του κανόνα), όχι μόνο πολύ ψηλότερα από τα επίπεδα του υφεσιακού 2020 αλλά ψηλότερα και από τα επίπεδα του 2019.

Αν θέλουμε να (ανα)στοχαστούμε -«μέρες που είναι-, αυτά τα τρία θεμελιώδη δεδομένα (η νέα κορύφωση των ανθρώπινων απωλειών από την πανδημία και το αδιατάρακτο της λιτότητας ενώ τα κέρδη ανακάμπτουν «ακαριαία» και θεαματικά), που δεν είναι ασφαλώς τα μοναδικά, μας προσφέρουν πλούσιο υλικό. Όχι μόνο για να απολογίσουμε κριτικά τα πεπραγμένα του 2021, αλλά και για να αναλογιστούμε με ποιο «ποδαρικό» μπαίνουμε στο 2022.

Πανδημία και το 2022 και… βλέπουμε

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πανδημία δεν τελείωσε και θα μας «απασχολήσει» και το 2022. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, και της «δικής μας» πρώτης απ’ όλες, αλλά και των διεθνών καπιταλιστικών θεσμών (βλέπε σελ. 4 και σελ. 8-9), αυτή παρατείνεται. Υπάρχει ένα πολύ ασφαλές και εύγλωττο κριτήριο για να διακρίνουμε με ποιον τρόπο απασχολεί η παράταση της πανδημίας τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές: τις αντιδράσεις των χρηματιστηρίων! Όταν εμφανίστηκε η παράλλαξη Όμικρον του ιού, τα χρηματιστήρια (περιλαμβανομένου του ελληνικού) αντέδρασαν με μεγάλη πτώση. Αντίθετα, άφησε εντελώς αδιάφορους τους «παίκτες» στο ελληνικό χρηματιστήριο το «ρεκόρ» των 130 θανάτων από Covid-19 τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου. Για τον «κόσμο των επιχειρήσεων» και τους πολιτικούς του εκπροσώπους το πρόβλημα με την πανδημία γενικά και την Όμικρον ειδικά δεν είναι ότι θα φέρουν νέες ανθρώπινες απώλειες αλλά ότι μπορεί να υπονομεύσουν ξανά (υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις να πάρουν νέα μέτρα, αποθαρρύνοντας τους καταναλωτές ή μπλοκάροντας ξανά τις διάσημες πλέον εφοδιαστικές αλυσίδες) την «οικονομική δραστηριότητα», δηλαδή την κερδοφορία.

Στην αρχική της εμφάνιση, η Όμικρον δημιούργησε τέτοιους φόβους. Στη συνέχεια οι φόβοι υποχώρησαν, όταν άρχισαν αν δημοσιεύονται οι πρώτες εκτιμήσεις ερευνών που έδειχναν ότι δεν είναι ιδιαίτερα φονική. Στη συνέχεια όμως επανήλθε ο «φόβος των φόβων»: ότι μια νέα «σούπερ μεταλλαγή» του ιού μπορεί να προκύψει από τη «συγχώνευση» Δέλτα και Όμικρον, καθώς μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα…

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πανδημία θα παραταθεί τουλάχιστον και μέσα στο 2022. Το γεγονός ότι ο πλανήτης παραμένει ένα τεράστιο «εργαστήρι» μεταλλαγών του ιού, εγκαθιστά τον διαρκή κίνδυνο νέων κυμάτων της πανδημίας. Μην ξεχνάμε ότι το πιο πρόσφατο κύμα της πανδημίας οφείλεται σε μια μετάλλαξη (τη Δέλτα), ότι οι πραγματικές ιδιότητες της Όμικρον δεν έχουν ακόμη διαπιστωθεί και ότι όσο ο ιός «φιλοξενείται» σε ανθρώπινα σώματα σε όλο τον πλανήτη, νέες μεταλλαγές θα προκύπτουν με μαθηματική βεβαιότητα.

Ενεργειακή κρίση – πληθωρισμός…

Κατά τα άλλα, το νέο μεγάλο γεγονός του 2021, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ήταν το ξέσπασμα της ενεργειακής κρίσης και του πληθωρισμού. Αμφότερα, συνιστούν τομές στα οικονομικά δεδομένα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η κρίση του 2020, η «κρίση του κορονοϊού», δεν ήταν βέβαια «εξωγενής». Οι ιδεολόγοι του καπιταλισμού που ισχυρίστηκαν κάτι τέτοιο, ξεχνούν τρία πράγματα:

Πρώτο, ότι η Covid-19 συγκαταλέγεται στις ζωονόσους, δηλαδή προκαλείται από ιούς που μεταφέρονται από τα ζώα στους ανθρώπους, μέσα από δύο «διαδρομές» για τις οποίες ευθύνεται απολύτως ο καπιταλισμός: α) τη συστηματική καταστροφή των ενδιαιτημάτων της άγριας ζωής, που φέρνει διαρκώς πιο κοντά την άγρια ζωή με τον άνθρωπο, β) τις συνθήκες εκτροφής των ζώων στα κρεματόρια της βιομηχανικής κτηνοτροφίας, που αποτελούν ένα ακόμη «εργαστήρι» διασταύρωσης, μετάλλαξης και μεταφοράς στον άνθρωπο ιών που προέρχονται από ζώα.

Η ακόρεστη βουλιμία καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της φύσης και οι πλέον σύγχρονες μέθοδοι κερδοφορίας στον τομέα της βιομηχανικής κτηνοτροφίας (και γεωργίας) βρίσκονται πίσω από τις ζωονόσους γενικά και την Covid-19 ειδικά. Και αυτές οι δύο αιτίες είναι βέβαια απολύτως ενδογενείς στον καπιταλισμό.

Τρίτο, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, που το 2020 είχε την ατυχή συνάντηση με τον κορονοϊό, είχε ήδη βεβαρημένη υγεία και έπασχε από σημαντικά «υποκείμενα νοσήματα». Μπορεί να μην ήταν η ωρίμανση των εσωτερικών αντιφάσεων του νεοφιλελεύθερου μοντέλου συσσώρευσης η οποία οδήγησε «φυσιολογικά» στην έκρηξη μιας δομικής κρίσης το 2020 αλλά η δράση του κορονοϊού σαν καταλύτη, όμως το πώς αντέδρασε ο «οργανισμός» του καπιταλισμού στην κρίση (τι χαρακτηριστικά και τι βάθος προσέλαβε αυτή) και το πώς διαχειρίστηκαν την κρίση οι ιθύνοντες του καπιταλισμού (κυβερνήσεις και καπιταλιστικοί οργανισμοί, εθνικοί και διεθνείς), επομένως και ποιες ήταν οι συνέπειες αυτής της διαχείρισης, καθορίστηκαν από εντελώς ενδογενείς στον καπιταλισμό παράγοντες.

Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι η κρίση του 2020 δεν ήταν είχε την τυπολογία και τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής οικονομικής κρίσης. Πρώτα απ’ όλα ήταν κρίση καθολική, καθώς έθεσε με οξύτητα ζητήματα κοινωνικά και αξιακά˙ όχι ως συνέπεια των οικονομικών επιπτώσεων, αλλά και ανεξάρτητα από αυτές˙ όχι σε δεύτερο, αλλά σε πρώτο χρόνο. Δεν ήταν μια κλασική κρίση και όσον αφορά την καθαρά οικονομική της διάσταση: για πρώτη φορά στην ιστορία του καπιταλισμού, οι μηχανές της παραγωγής και της κατανάλωσης (και άρα η συνεπαγόμενη ύφεση) σταμάτησαν με… κυβερνητική εντολή. Ως οικονομική κρίση είχε επίσης την εξής διαφορά σε σχέση με την κρίση του 2008: για να την αντιμετωπίσουν, οι κυβερνήσεις δεν κινητοποίησαν μόνο νομισματικά μέσα (τις μάζες του φτηνού χρήματος των κεντρικών τραπεζών και τα μηδενικά επιτόκια) αλλά και δημοσιονομικά μέσα (οι κυβερνήσεις «πλήρωσαν» την καραντίνα, σε εργαζόμενους και καπιταλιστές). Φυσικά με ιδιαίτερη… ευαισθησία προς τους καπιταλιστές και με τη μέθοδο «τόσο όσο» στους εργαζόμενους.

Αυτό το τελευταίο είχε, μεταξύ άλλων, το εξής διπλό αποτέλεσμα: α) Η καπιταλιστική κερδοφορία υπέστη το 2020 μεγάλη πτώση, αλλά η δυνατότητα κερδοφορίας απλώς ανεστάλη και δεν ματαιώθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, με τη λήξη των lockdown ο μηχανισμός της παραγωγής και της κερδοφορίας ήταν έτοιμος να δουλέψει αμέσως σε υψηλούς ρυθμούς. β) Η κατανάλωση ανεστάλη και δεν ματαιώθηκε (ή ματαιώθηκε κατά ένα μικρό μέρος της), οπότε με τη λήξη των lockdown ήταν και η κατανάλωση έτοιμη να επανέλθει άμεσα σε υψηλά επίπεδα.

Εδώ είναι η άκρη του νήματος για να εξηγήσουμε την ενεργειακή κρίση και την άνοδο του πληθωρισμού. Με τη λήξη των lockdown η παραγωγή και η κατανάλωση επανήλθαν σε υψηλά επίπεδα, η ζήτηση αυξήθηκε απότομα και αποθέματα δεν υπήρχαν (γιατί ο κορονοϊός και τα lockdown ήρθαν ξαφνικά και δεν έδωσαν τα περιθώρια για σχηματισμό αποθεμάτων). Οι περίφημες εφοδιαστικές αλυσίδες «φράκαραν». Ο συνδυασμός πολύ μειωμένης προσφοράς σε σχέση με πολύ αυξημένη ζήτηση έφερε το πολύ γνωστό αποτέλεσμα: μεγάλη αύξηση τιμών. Πρώτα στα εμπορεύματα που πρέπει να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις για να καταναλωθούν, ιδίως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και σε καταναλωτικά προϊόντα που έρχονται «από την άλλη άκρη του κόσμου». Στη συνέχεια στην παραγωγή, σε όλη την γκάμα των προϊόντων και στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Και έτσι «εγεννήθη ημίν παιδίον νέον»: ενεργειακή κρίση-πληθωρισμός.

…και ο σπασμένος «κρίκος» της παγκοσμιοποίησης

Ως εδώ, καλά. Πώς εξηγείται όμως ότι αυτή η «διαταραχή» μεταξύ προσφοράς και ζήτησης κρατάει ήδη ένα οχτάμηνο και πλέον προβλέπεται ότι θα κρατήσει και όλο το 2022; Πολλά θα έπρεπε να ειπωθούν για να απαντηθεί με πληρότητα αυτό το ερώτημα, αλλά στον διαθέσιμο χώρο αυτού του κειμένου πρέπει να ειπωθεί το βασικό. Ότι η κρίση στις εφοδιαστικές αλυσίδες παρατείνεται πολύ πέραν των ολίγων μηνών κυρίως επειδή η «παγκοσμιοποίηση» και το «ελεύθερο εμπόριο» είναι σε κρίση. Για να καταναλωθεί ένα προϊόν, πρέπει πρώτα κάπου να παραχθεί και στη συνέχεια να φτάσει στον τόπο της κατανάλωσής του. Αυτό για το οποίο περηφανεύονταν οι απανταχού την Γην νεοφιλελεύθεροι τις τελευταίες δεκαετίες αποθεώνοντας την «παγκοσμιοποίηση», ότι ένα τελικό προϊόν μπορεί να συναρμολογείται ως τέτοιο στη χώρα Χ, να ενσωματώνονται σε αυτό όχι μόνο πρώτες ύλες που παράγονται σε διαφορετικές χώρες αλλά και ενδιάμεσα προϊόντα-εξαρτήματα που παράγονται στις χώρες Ψ, Ζ και Ω που μπορεί να απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους και εν τέλει να καταναλώνεται οπουδήποτε στον πλανήτη, αυτό ακριβώς έγινε τώρα ο μεγάλος «βραχνάς»! Ο εμπορικός πόλεμος που ξεκίνησε σαν πόλεμος με όπλο τους δασμούς, που εξελίχθηκε σε επιχειρηματικό προστατευτισμό (με κρατικές παρεμβάσεις για να προστατευτούν από ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις από ανεπιθύμητες εξαγορές από ανεπιθύμητους «τρίτους») αλλά και σε προστατευτισμό στα δίκτυα μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, τώρα μεταφέρεται με οξύτητα στις εφοδιαστικές αλυσίδες. Το διεθνές εμπόριο δεν είναι «ελεύθερο» -αν ήταν ποτέ- διότι οι «εθνικές προτεραιότητες» έχουν μεταφερθεί προ πολλού από τη σφαίρα της γεωπολιτικής στη σφαίρα της οικονομίας γενικά και τώρα πλέον με οξύτητα στη σφαίρα του διεθνούς εμπορίου. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον να προτεραιοποιούνται οι επενδύσεις στην «αυτονομία» και την «ανθεκτικότητα» όσον αφορά τα αποθέματα και τις προμήθειες στρατηγικού χαρακτήρα (τουλάχιστον).

Στο σημείο 9 του Κανονισμού του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF) σημειώνεται με τη μορφή κατευθυντήριας γραμμής: «Οι μεταρρυθμίσεις και οι επενδύσεις στο πλαίσιο του μηχανισμού θα πρέπει να βοηθήσουν να καταστεί η Ένωση πιο ανθεκτική και λιγότερο εξαρτημένη, μέσω της διαφοροποίησης των βασικών αλυσίδων εφοδιασμού και, συνακόλουθα, της ενίσχυσης της στρατηγικής αυτονομίας της Ένωσης παράλληλα με μια ανοικτή οικονομία». Ωστόσο, τη «στρατηγική αυτονομία» πολλοί εζήλωσαν: η Κίνα χτίζει την πρωτοβουλία ΒRΙ, οι ΗΠΑ τις δικές τους εκλεκτικές συμμαχίες κ.λπ. Λιμάνια που υπάγονται στα σχέδια του ενός αλλά όχι του άλλου, υποδομές logistics που εξυπηρετούν τον έναν αλλά όχι τον άλλο, χερσαίοι και θαλάσσιοι δρόμοι μεταφοράς που διευκολύνουν τον έναν αλλά όχι τον άλλον, μονοπώλια και ολιγοπώλια στην παραγωγή ανταλλακτικών και οξύς ανταγωνισμός για τα κοιτάσματα σπάνιων γαιών – όλα τίθενται υπό αναδιαμόρφωση σε κλίμα ανταγωνισμού.

Σε αυτές τις συνθήκες, το μόνο βέβαιο είναι ότι οι εφοδιαστικές αλυσίδες δεν θα ανασυσταθούν σύντομα˙ και όταν ανασυσταθούν, δεν θα είναι ενιαίες και προσβάσιμες για όλους – η περίοδος της αθωότητας και του «ελεύθερου εμπορίου» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί…

Όπως ακριβώς το λέει η EPRS | Υπηρεσία Ερευνών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: «Η ανθεκτικότητα είναι μια χρονοβόρα και δαπανηρή διαδικασία». Και εξόχως ανταγωνιστική…

Οι συνέπειες

Οι συνέπειες όσων προαναφέρθηκαν είναι διεθνείς. Στη συνέχεια «εξειδικεύονται» σε ευρωπαϊκές και ελληνικές. Όσον αφορά τη διεθνή τους διάσταση πρώτα, μπορούμε να κάνουμε με ασφάλεια δύο εκτιμήσεις:

Πρώτο, το δίπολο ενεργειακή κρίση – πληθωρισμός θα μας συντροφεύει και σε όλη τη διάρκεια του 2022 και ότι αυτό, σε συνδυασμό με την παράταση του κύκλου της πανδημίας, θα έχει πολλαπλές συνέπειες: οικονομικές (μείωση, ενδεχόμενα και σημαντική, των ρυθμών ανάπτυξης σε σχέση με το 2021), κοινωνικές (ένταση της κοινωνικής δυσαρέσκειας), πολιτικές (αναζήτηση πολιτικής έκφρασης, προς τα αριστερά και προς τα δεξιά, της κοινωνικής δυσαρέσκειας).

Δεύτερο, ότι η πολιτική των κεντρικών τραπεζών (εξαπόλυση μαζών φτηνού χρήματος στις αγορές και μηδενικά επιτόκια) θα δεχθεί μεγάλες πιέσεις και θα αναγκαστεί να μετατοπιστεί. Πόσο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αλλά στα μέσα Δεκεμβρίου όλες οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρών χωρών έχουν ραντεβού για να καθορίσουν τις κατευθύνσεις τους.

Στην Ευρώπη έχει ήδη προαναγγελθεί η επάνοδος στη δημοσιονομική πειθαρχία και αναμένονται οι γαλλικές εκλογές το φθινόπωρο για να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και των ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων ύστερα από τη χαλάρωση την περίοδο της πανδημίας. Στον υπόλοιπο κόσμο κυρίως με μέτρα νομισματικά και στην Ευρώπη κυρίως με μέτρα δημοσιονομικά, ο καπιταλιστικός κόσμο ς επανέρχεται στο μοτίβο των περιοριστικών μέτρων.

Ελλάδα: τα στοιχήματα του 2022

Το 2022 θα είναι για την Ελλάδα έτος προεκλογικό, ίσως και εκλογικό. Το γεγονός αυτό «προσανατολίζει» συνολικά τις πολιτικές διεργασίες και προετοιμάζει την αλλαγή της «πολιτικής μηχανικής» συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Εξαιρώντας το ενδεχόμενο του «αναπάντεχου», δηλαδή ξαφνικών γεγονότων και εξελίξεων που δεν μπορούμε να προβλέψουμε, ενδεχόμενα βαδίζουμε στην ανάδυση ενός νέου πολιτικού σκηνικού:

• Η κυβέρνηση φθείρεται πολιτικά. Τόσο όσο επιτρέπει η ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και ουσιαστικής παρέμβασης από την Αριστερά, αλλά φθείρεται. Ανάλογα και με τον χρόνο των εκλογών, η φθορά μπορεί να μεγαλώσει, λιγότερο ή περισσότερο.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ, με σταθερή επιλογή της ηγεσίας του την περαιτέρω σοσιαλδημοκρατικοποίηση και τη συστημική υπευθυνότητα, αδυνατεί να «εισπράξει» την κυβερνητική φθορά, δηλαδή να εκφράσει πολιτικά την κοινωνική δυσαρέσκεια. Όσο περισσότερο η πολιτική συμπεριφορά της ηγεσίας του θυμίζει ΚΙΝΑΛ, τόσο περισσότερο τα δημοσκοπικά και εκλογικά του ποσοστά θα θυμίζουν επίσης ΚΙΝΑΛ.

• Το ΚΙΝΑΛ έγινε εσχάτως το επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος για έναν βασικό λόγο που δεν αναφέρεται: γιατί συμβολίζει τόσο την ενδεχόμενη μετατόπιση της φόρμουλας διακυβέρνησης σε πιο ευρωπαϊκή κατεύθυνση (χωρίς αυτοδυναμία και με πολιτικές συμμαχίες όπου ένα αστικό κόμμα του κέντρου, τύπου ΚΙΝΑΛ, είναι απαραίτητος μπαλαντέρ) όσο και το μεγάλο στοίχημα της πλήρους σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.

• Η άκρα δεξιά διακρίνεται από μια βασική αντίφαση: ενώ οι ιδέες της και οι πρακτικές της έχουν διαρκώς διευρυνόμενη κοινωνική αποδοχή, οι πολιτικές της εκφράσεις είναι από γελοίες έως αναξιόπιστες. Αυτό όμως κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξει και μάλιστα ξαφνικά.

• Σε τέτοιες συνθήκες, η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από το σύνδρομο της απλής αναπαραγωγής και να διεκδικήσει να εκφράσει πολιτικά την κοινωνική δυσαρέσκεια που δεν μπορεί να εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ, και έτσι να αποτρέψει τον «εξευρωπαϊσμό» του πολιτικού σκηνικού (ή, γιατί αυτή είναι η εναλλακτική, την παράταση της πολιτικής ηγεμονίας της Δεξιάς του Μητσοτάκη). Προς το παρόν αποτυγχάνει καταφανώς να παίξει έναν τέτοιο ρόλο. Αν αυτή η πολιτική αδυναμία καταγραφεί και «επισήμως», για παράδειγμα στις εκλογές, θα έχει σημαντικές εκφυλιστικές συνέπειες.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ χαιρετίζει τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ).

Ο αγώνας και τα αιτήματά τους θίγουν τον πυρήνα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και από αυτή την σκοπιά πρέπει να έχουν την πιο πλατιά στήριξη και αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων.

Καταγγέλλουμε την απόφαση του Υπουργού Εργασίας να καταργήσει τις άδειες του προσωπικού καθώς και την προσφυγή της Διοίκησης του ΕΦΚΑ στα δικαστήρια, εξασφαλίζοντας για πολλοστή φορά να κηρυχθεί και αυτή η απεργία ως παράνομη και καταχρηστική!

Η συνέχεια της απεργίας δείχνει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να μην υποταχθούν σε προκατασκευασμένες αποφάσεις και πολιτικές επιλογές που υπονομεύουν και ακυρώνουν το δικαίωμα στην απεργία!

Καταδικάζουμε την επιχείρηση συγκρότησης απεργοσπαστικού μηχανισμού και την τρομοκρατία που εξαπολύθηκε ενάντια σε εργαζόμενους στον ΕΦΚΑ και η οποία έπεσε στο κενό!

Το αντιδραστικό θεσμικό – νομοθετικό πλαίσιο αναδεικνύεται σε κεντρικής σημασίας πρόβλημα και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει οι αγωνιστικές και ταξικές δυνάμεις άμεσα να οικοδομήσουν ένα πλατύ, ανοιχτό και μαζικό μέτωπο παλεύοντας για την κατάργηση του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη.

Στην γραμμή αυτή συμβάλει τα μέγιστα η πρωτοβουλία που ήδη έχει αναληφθεί από συνδικαλιστές – σωματεία – συλλογικότητες και στο επίκεντρο είναι ο αντιδραστικός νόμος Χατζηδάκη.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Πηγή: penen.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εκατοντάδες αστυνομικοί εχθές εισέβαλαν στον εργασιακό μας χώρο, κόβοντας τα συρματοπλέγματα και ανατινάζοντας τον μετασχηματιστή του ρεύματος προκαλώντας διακοπή ηλεκτροδότησης σε ένα εργοστάσιο υψηλής επικινδυνότητας.

Εκατοντάδες αστυνομικοί εχθές αντιμετώπισαν εμάς, εργαζόμενους με υψηλή εξειδίκευση σε θέματα ασφάλειας, σαν να ήμασταν κοινοί ποινικοί εγκληματίες.

Εκατοντάδες αστυνομικοί εχθές εργαλειοποιήθηκαν από την ENERGEAN και μετέτρεψαν τις εγκαταστάσεις των πετρελαίων σε πεδίο μάχης άνευ λόγου και αιτίας.

Εκατοντάδες αστυνομικοί εχθές ξέχασαν τον ρόλο τους να προστατεύουν τους πολίτες και μετατράπηκαν σε υπαλλήλους ακολουθώντας βήμα- βήμα τις εντολές του επιχειρηματία και εκθέτοντας την ζωή μας σε άμεσο κίνδυνο αφήνοντας μας επί ώρες σε συνθήκες υψηλής επικινδυνότητας χωρίς ούτε ένα ποτήρι νερό ακόμη και μετά την σύλληψη μας.
Έφταιγαν οι εκατοντάδες αστυνομικοί; OXI. Και αυτοί καταπονήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, εξέθεσαν και αυτοί την ζωή τους σε κίνδυνο καθώς τους ανάγκασαν να επιχειρήσουν βράδυ μέσα σε εγκαταστάσεις υψηλής επικινδυνότητας.

Οι χθεσινές απάνθρωπες συνθήκες που βιώσαμε τόσο εμείς όσο και οι συμπολίτες μας αστυνομικοί διαμορφώθηκαν δόλια από κάποιους οι οποίοι επιθυμούσαν την δημιουργία αναταραχής για να πετύχουν τον σκοπό τους και να προκαλέσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό. Διαμορφώθηκαν από την εργοδοσία των πετρελαίων σε ευθεία συνεννόηση και συνέργεια με την πολιτική ηγεσία της αστυνομίας.

Να είναι βέβαιοι λοιπόν ότι οι ευθύνες θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν. Να είναι βέβαιοι ότι με αυτές τις ενέργειες όχι απλώς δεν εξασφαλίζουν την εργασιακή ειρήνη αλλά αντιθέτως δυναμιτίζουν το κλίμα. Να είναι βέβαιοι ότι η χρήση χημικών καταστολής ακόμη και εναντίον των παιδιών μας και των συζύγων μας μπροστά στο δικαστικό μέγαρο μέρα – μεσημέρι, με αποτέλεσμα συνάδελφος μας να διακομισθεί στο Νοσοκομείο, θα καταδικαστεί από την ίδια την κοινωνία. Να είναι βέβαιοι ότι η κατασυκοφάντηση μας με δελτία τύπου που εμπεριέχουν ψευδής ισχυρισμούς και υπερβαίνουν την αρμοδιότητα της αστυνομίας θα απαντηθεί αρμοδίως. Να είναι βέβαιοι ότι όποιος κρύβεται πίσω από προφορικές εντολές θα ξεσκεπαστεί.

Σε κάθε περίπτωση εμείς επιμένουμε στις καταγγελίες μας περί ανασφαλούς λειτουργίας των εγκαταστάσεων και δηλώνουμε ρητά ότι θα προστατεύσουμε τις ζωές μας, τις οικογένειες μας και την ευρύτερη περιοχή με κάθε νόμιμο μέσο. Ήδη έχουμε καταθέσει μηνυτήρια αναφορά ενώ αναμένουμε το πόρισμα του Υπουργείου καθώς και την επιτόπια μετάβαση της ΕΔΕΥ.

Δυστυχώς πλέον μετά τα χθεσινά γεγονότα η ασφαλής περιφρούρηση του Πρίνου έχει βιαίως σταματήσει παρά την θέληση μας.

H ελληνική δικαιοσύνη με την χθεσινή της απόφαση να μην ασκήσει ποινική δίωξη εναντίων μας αλλά να διατάξει προκαταρκτική εξέταση για να διερευνηθεί κατά πόσο ευσταθούν οι καταγγελίες μας δείχνει ότι ο αγώνας μας ήταν και είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Θα συνεχίσουμε ενωμένοι σαν μια γροθιά μέχρι το τέλος.
Καλές γιορτές σε όλους!!!

για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος        Ο Γεν. Γραμματέας

Μ. Κελαϊδάκης     Στ. Τσάγκας