Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, είναι εθελοντής διασώστης και λαμβάνει μέρος σε διεθνείς αποστολές διάσωσης προσφύγων στη Μεσόγειο. Είναι καλεσμένος ομιλητής στην Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» στις 25 Σεπτέμβρη, στην Πλατεία Πρωτομαγιάς και με αυτή την αφορμή έδωσε την συνέντευξη που ακολουθεί στην εφημερίδα Documento


Ερώτηση: Η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» πραγματοποιείται στις 25 Σεπτεμβρίου στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Ποιο είναι το κεντρικό πρόταγμα, η αιχμή της φετινής διοργάνωσης;

Για ακόμα μια χρονιά, ο αγώνας προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών για ζωή και ελευθερία είναι στο επίκεντρο της Αντιρατσιστικής Γιορτής. Θέλουμε να αναδείξουμε το κρίσιμο ζήτημα της αλληλεγγύης, ενάντια στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τις παράνομες επαναπροωθήσεις και τον εγκλωβισμό των ανθρώπων από την Ευρώπη-φρούριο και την Ελλάδα-φυλακή.

Θέλουμε έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους, Παλεύουμε για μια κοινωνία αλληλοβοήθειας και αρμονικής συνύπαρξης μέχρι την εξάλειψη κάθε μορφής αδικίας, διάκρισης και ανισότητας. Συνοδοιπόροι μας: Ο κόσμος της αλληλεγγύης και της αντίστασης που οι διοργανωτές αναμένουν να γεμίσει και φέτος τους χώρους του φεστιβάλ, ώστε να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ιδέες και να διευρύνουμε τις κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών.

Ερώτηση: Έναν χρόνο μετά την καταδίκη της «Χρυσής Αυγής» (αυτή την περίοδο διοργανώνονται και εκδηλώσεις για τον Παύλο Φύσσα) βλέπουμε τον φασιστικό λόγο να κερδίζει έδαφος και κομμάτια του δρόμου με αφορμή και την πανδημία. Ποια είναι η δική σου οπτική σε σχέση με αυτό, αλλά και με την υποδοχή που είχε η πρόσφατα κούκλα Αμάλ στο Μεταξουργείο από εθνικιστικές και αστυνομικές δυνάμεις;

Η νέα κυβέρνηση από την αρχή υιοθέτησε μια χρυσαυγίτικη ρητορική μίσους και ξενοφοβίας. Αποκορύφωμα τον Μάρτη 2020 όταν κύρηξε την χώρα σε κατάσταση στρατιωτικής εισβολής και ανέβασε τρομακτικά το επίπεδο της βίας απέναντι σε ανθρώπους, όπου το μόνο που ζητούσαν ήταν προστασία στο έδαφος της Ευρώπης.

Όσο εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες ο Ερντογάν, άλλο τόσο τους εργαλειοποιεί και ο Μητσοτάκης, τους βαφτίζει εθνική απειλή, πράκτορες των τούρκων, εισβολείς και συσπειρώνει το έθνος απέναντι σε έναν φαντασιακό εχθρό.

Το ελληνικό κράτος έβγαλε τον στρατό απέναντι σε άοπλους αιτούντες-άσυλο, δολοφόνησε επιβεβαιωμένα δύο πρόσφυγες στον Έβρο με απευθείας βολές όπλου και βασάνισε, λήστεψε και επαναπροώθησε δεκάδες άλλους, στήνοντας ένα μυστικό κέντρο βασανιστηρίων και απελάσεων για κρυφές επιχειρήσεις την νύχτα.

Έκτοτε στο Αιγαίο, το ελληνικό λιμενικό απαγάγει καθημερινά ανθρώπους που φτάνουν μόνοι τους στα ελληνικά νησιά , τους αφαιρεί τα κινητά ώστε να μην υπάρχουν στοιχεία, τους βάζει μέσα σε πλωτές σχεδίες (liferaft) και τους πετάει αβοήθητους στην ανοιχτή θάλσσα χωρίς μηχανή και πηδάλιο.

Μόνο στην πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, εξαφανίστηκαν 85 πρόσφυγες στην Φολέγανδρο, 25 στην Σάμο, και 23 στην Λέσβο.

Όλο αυτό, νομιμοποιεί και απελευθερώνει κύματα ρατσιστικής βίας που ήδη ενυπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Όταν το ίδιο κράτος φέρεται ως απαγωγός, βασανιστής και δολοφόνος, τι περιμένουμε να πράξουν οι ανοιχτά δηλωμένοι φασίστες;

Ερώτηση: Με ποιον τρόπο θεωρείς ότι ο αγώνας στο πλευρό των προσφύγων/ισσών μπορεί να συνδεθεί με τους αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες που έχουν αναδυθεί ως τέτοιες στον δημόσιο λόγο το τελευταίο διάστημα;

Τα δύο αυτά ζητήματα σχετίζονται άμεσα μια και o εθνικισμός και η πατριαρχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Αυτό σημαίνει ότι μια μετανάστρια υποτιμάται με έμφυλο τρόπο πολύ περισσότερο ως γυναίκα, λόγω του ότι δεν είναι ντόπια. Και αντίστροφα μια μετανάστρια υποτιμάται πιο πολύ ως μεταναστευτικό υποκείμενο, λόγω του ότι είναι γυναικά.
Στις διασώσεις στην Μεσόγειο έχουμε δει την πιο άγρια μορφή του, αφού σχεδόν κάθε γυναίκα που διασώζουμε έχει υποστεί βιασμούς από παραπάνω από έναν άντρες στην Λιβύη.

Τα ελληνικά χοτ σποτ των νησιών επίσης, είναι γνωστά κολαστήρια έμφυλης βίας με τις γυναίκες να αναγκάζονται να μετακινούνται όλες μαζί αφού πέσει η νύχτα.
Στον καθημερινό δημόσιο λόγο βλέπουμε συχνά πως οι ίδιοι άνθρωποι που ωρύονται ότι «οι μουσουλμάνοι απειλούν τις γυναίκες μας» και ότι οι γυναικοκτόνοι είναι σίγουρα αλλοδαποί (Γλυκά Νερά) είναι αυτοί που όταν ο δράστης είναι Έλληνας θα πούνε ότι «το θύμα φταίει γιατί τον προκάλεσε, ντυνόταν προκλητικά κτλ».
Το ζήτημα είναι να επέλθει η σύνδεση και στο επίπεδο των υποκειμένων. Να συνδεθούν οι αγώνες για την ελευθερία, την ισότητα και ανθρώπινα δικαιώματα.
Μόνο αν συντονιστούν οι αγώνες των καταπιεσμένων μπορεί να επέλθει ένα νέο πρόταγμα για μια πραγματικά ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία όπως την φανταζόμαστε.

Ερώτηση: Μέσα από τη δική σου εμπειρία και τη συμμετοχή σου σε αποστολές διάσωσης ποια είναι η κατάσταση σήμερα σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα; Η διάσωση προσφύγων έχει καταστεί μία ποινικοποιημένη πράξη; Σε ποιους άξονες βασίζεται η κεντρική διαχείριση της πολιτείας, των αρμόδιων θεσμών και της ΕΕ;

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας, της Ιταλίας και γενικά της Ε.Ε. δεν βασίζεται στην προστασία της ανθρώπινης ζωής αλλά στην αποτροπή, στον εγκλεισμό και στην μετατροπή του προσφυγικού πληθυσμού σε ένα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό χωρίς χαρτιά και δικαιώματα.

Σκοπός τους είναι η αποτροπή και η παρανομοποίηση. Να εδραιωθεί το στρατόπεδο ως η συνθήκη ζωής.

Όπως έλεγε και ο αρχηγός της ΕΛΑΣ «να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο ώστε να τους αποθαρρύνουμε από το να έρχονται».

Στην Ιταλία, η αποτροπή αυτή γίνεται δια του πνιγμού. Με το να τους αφήνουν να πνίγονται ή να τους επιστρέφουν στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης. Στην Ελλάδα, η αποτροπή γίνεται με το να τους κλειδώνουν στα στρατόπεδα της εξαθλίωσης των ελληνικών νησιών και ειδικά τον τελευταίο 1,5 χρόνο με την ραγδαία αύξηση των παράνομων pushback και την όξυνση της συνοριακής κρατικής βίας.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο η αλληλεγγύη αντιμετωπίζεται ως αδίκημα. Όποιος βοηθάει πρόσφυγες, οποίος τους αντιμετωπίζει ισότιμα , ακόμα και αυτοί που τους βλέπουν μόνο ως αποδέκτες μιας δυτικού τύπου φιλανθρωπίας, στοχοποιούνται και στιγματίζονται.

Στα ελληνικά νησιά, από τον τελευταίο ρατσιστή μέχρι τους περιφερειάρχες, η γραμμή που επικρατεί είναι «να πάρουν πόδι οι ΜΚΟ», όπου ως ΜΚΟ τσουβαλιάζουν όποιον και όποια βοηθάει πρόσφυγες. Εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι βαφτίζονται «πράκτορες των Τούρκων», «διακινητές» και «εθνοπροδότες».

Δεν ξεχνάμε το περσινό κύμα ρατσιστικής βίας με μαζικές περιπολίες «αγανακτισμένων κατοίκων» και επιθέσεις σε πρόσφυγες, αλληλέγγυους, χώρους ΜΚΟ και δημοσιογράφους.

Την ιδιά ρητορική χρησιμοποίει και η Ιταλία και η Frontex, όπου τα διασωστικά καραβιά χαρακτηρίζονται συλλήβδην «pull factor», παράγοντες, δηλαδή, που έλκουν την μετανάστευση. Έτσι έχουμε δεκάδες διασώστες υπό ποινικές διώξεις, διασωστικά καράβια κατασχεμένα, και πρόστιμα μέχρι και 300.000 ευρώ σε οργανώσεις επειδή διέσωσαν ναυαγούς με το λάθος χρώμα δέρματος.

Φυσικά, πίσω από όλα αυτά κρύβεται και η προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να διώξουν τους ενοχλητικούς μάρτυρες από τα σύνορα της Ευρώπης. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να εξασφαλίσουν την αορατότητα των ενεργειών τους, ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν ανενόχλητα μαζικές παράνομες απελάσεις και δολοφονικές πρακτικές ανάσχεσης της μετανάστευσης, μετατρέποντας τα σύνορα σε ζώνες απόλυτης ασυδοσίας, βαρβαρότητας και θανατοπολιτικής.

Ερώτηση: Στην ιδιαίτερη χρονική συγκυρία που διανύουμε με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι η Αντιρατσιστική Γιορτή δίνει το στίγμα της αλληλεγγύης και θωρακίζει εν μέρει την κοινωνία και τους πρόσφυγες από τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς;

Μπροστά στην κρίση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, και σε μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης πολύ πριν την Covid-19, οι ευρωπαϊκές ελίτ, προκειμένου να αποσπάσουν συναίνεση, καταφεύγουν στην εύκολη συνταγή της εθνικής ασφάλειας και της προστασίας των συνόρων, ενσωματώνοντας ευρύτερα ακροδεξιά ακροατήρια, χτίζοντας έτσι ανοσία στις πιο δολοφονικές τακτικές και αντιλήψεις.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να κάνουμε κατανοητό ότι εχθρός μας δεν είναι οι πρόσφυγες, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες. Η αντιμετώπιση ανθρώπων με όρους εχθρού, απειλής, και εισβολής. Ο ρατσισμός, το μίσος προς τους αδύναμους και η αντίληψη ότι όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο, δηλητηριάζουν όλη την κοινωνία και μπορεί σήμερα να χτυπάνε τους μετανάστες, αλλά αργά ή γρήγορα θα στραφούν και προς τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση, που έχουν λιγότερα προνόμια.

Η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες είναι αναγκαία προϋπόθεση για την σύνδεση ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, ως κομμάτι του αγώνα για μια πιο ανοιχτή, δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία. Η αλληλεγγύη χτίζει κοινότητες αγώνα, θωρακίζει υλικά απέναντι στις ρατσιστικές επιθέσεις, συμβάλλει στην ανάπτυξη δεσμών κοινωνικής ευαισθητοποίησης και στο ξερίζωμα της ξενοφοβίας από τις γειτονιές μας. Και ιστορικά να το δούμε. Οι μεγαλύτερες απειλές για τις κοινωνίες μας δεν ήταν ποτέ οι μετανάστες, αλλά ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, αυτά γέννησαν τα μεγαλύτερα νεκροταφεία του 20 ου αιώνα, το ολοκαύτωμα, τους δύο παγκοσμίους πολέμους και την αποικιοκρατία.

Πηγή: kar.org.gr

Χθες 8 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου από τους ναζί της ΧΑ πραγματοποιήθηκε πολύ μαζική πορεία από το μνημείο προς το ιστορικό μπλόκο της Κοκκινιάς.

Ο κόσμος ήταν πολύς, ο παλμός δυνατός, εργαζομενοι/ες, μετανάστριες, σωματεία, Αντιφασιστικες συλλογικότητες, οργανώσεις, Φοιτητικοί Σύλλογοι φώναξαν πως δεν έχουμε τελειώσει με την ακροδεξιά και το φασισμό.

Μετά το τέλος της αντιφασιστικης πορείας, καθώς φοιτητες-μέλη της ΑΡΑΣ και της ΛΑΕ κουβαλούσαν το πανό προς τα γραφεία τους στην Πατησίων έχοντας βγει από το μετρό, ομάδα ΔΡΆΣΗ τους ακολούθησε και τους κυνήγησε ως την είσοδο των γραφείων τους, στα οποία μάλιστα εισήλθε χωρίς ένταλμα δηλαδή εντελώς παράνομα.

Πραγματοποιήθηκε έλεγχος φοιτητών που τραβήχτηκαν από τα ρούχα μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ενώ αυτοί φώναζαν “είναι απλά ένα πανο” ενώ αστυνομικοί τους απειλούσαν φωνάζοντας να κατέβουν κάτω στη είσοδο. Είναι ενδεικτικο ποιους στοχεύει η κυβέρνηση της ΝΔ και το κράτος.

8 χρόνια μετά το βράδυ της δολοφονίας του Φυσσα που αστυνομικοί δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τους δολοφόνους που τολμούσαν να λένε “δικοί σας είμαστε”, νέοι και νέες αντιφασιστες/τριες που τίμησαν τη μνήμη του Παύλου, δέχτηκαν αυτή την αντιμετώπιση από δυνάμεις καταστολής.

Ως Αντιφασιστικος Συντονισμός Αθήνας Πειραιά καταδικάζουμε έντονα την απαράδεκτη αυταρχικης ενέργεια της ομάδας ΔΡΑΣΗ και δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιστές. Δεν έχουμε τελειώσει με την ακροδεξιά.

Αν η μισή είναι στη φυλακή, πολλοί παραμένουν στα σώματα ασφαλείας και σε κυβερνητικές θέσεις.

Συνεχιζουμε τον αγώνα!

Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά

Δυναμική και με πολύ μεγάλη η συμμετοχή η σημερινή αντιφασιστική διαδήλωση για τα 8 Χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής. Συμμετοχή από πολλούς ανθρώπους, αντιφασιστικές συλλογικότητες με συνθήματα κατά του Φασισμού, δίνοντας, ηχηρά, το μήνυμα πως δεν χωράνε οι φασίστες στις γειτονιές μας.

Τιμώντας τη μνήμη του Παύλου Φύσσα αλλά και των άλλων θυμάτων των Φασιστών και της Αστυνομίας, ακούστηκαν συνθήματα όπως “Ποτέ ξανά Φασισμός”, “Ο Παύλος ζει, τσάκισε τους Ναζί!”, αλλά και συνθήματα που επισήμαναν πως πολλοί φασίστες είναι, πλέον, στη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνηση.

Στην αρχή της πορείας η μητέρα του Παύλου και μητέρα του Κινήματος, Μάγδα Φύσσα, δίνοντας τη δική της συμβολή σε αυτή τη ιδιαίτερα δυναμική πορεία. Μαζί της, οι γονείς του Ζακ Κωσόπουλου, ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η μητέρα της Ερατούς από τη Μυτιλήνη, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου και ο γιος του Νίκου Τεμπονέρα.

Πλήθος κόσμου, γέμισε το Κερατσίνι και πορεύτηκε, συμβολικά στο Μνημείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς, συνδέοντας την αντιφασιστική πάλη την περίοδο της Κατοχής με το 2013 και σήμερα. Πολύς κόσμος, από τα μπαλκόνια, χειροκροτούσε τη διαδήλωση, φωνάζοντας συνθήματα.

Ο κόσμος χειροκροτάει στα μπαλκόνια! Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί! pic.twitter.com/cRtvYSyekI

— ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (@Ksmetanastwn) September 18, 2021

Το Αντιφασιστικό Κίνημα έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στο Φασισμό και τις εγκληματικές τακτικές του.

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Του Κώστα Δικαίου

Οι ανατροπές στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό συσχετισμό δύναμης είναι ένας συνδυασμός οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών εξελίξεων που πράγματι οδηγούν σε κολοσσιαίες αλλαγές στην μορφή του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Η προσπάθεια της Κίνας να πάρει την οικονομική κυριαρχία υποσκελίζοντας τις ΗΠΑ, συνεπάγεται την αλλαγή του κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας, το οποίο από ευρωατλαντικό γίνεται ευρασιατικό. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξουν και οι πολιτικές – κοινωνικές σχέσεις τουλάχιστον στην ευρασιατική περιοχή, όχι μόνο υποσκελίζοντας την αμερικανική επιρροή αλλά δημιουργώντας και νέες μορφές διαμεσολάβησης με τις άρχουσες τάξεις και τους λαούς που θα ευνοούν την νέα υπερδύναμη και τους συμμάχους της. Όλα αυτά βέβαια επειδή μιλάμε για ιμπεριαλισμό -στον οποίο υπάρχει αυστηρή ιεραρχία που επιβάλλεται όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και με την ισχύ των όπλων- συνεπάγονται και στρατιωτικές συγκρούσεις και ματοκύλισμα λαών, πολύ περισσότερο που η ΗΠΑ απέχουν πολύ από το να χάσουν την στρατιωτική τους υπεροπλία.

Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού

Πράγματι η Κίνα προωθεί ένα φιλόδοξο γεωπολιτικό σχέδιο για την δημιουργία ενός σύγχρονου δρόμου του Μεταξιού, ενός μοντέρνου δικτύου κατά μήκος του μυθικού εμπορικού δρόμου που συνέδεε την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη. Όπου κάποτε διακινούνταν μετάξι, μπαχαρικά, τσάι, χρυσός, πορσελάνη και ασήμι, θα περνούν τώρα τρένα υψηλής ταχύτητας, αγωγοί φυσικού αερίου και πετρελαίου, θα δημιουργούνται δρόμοι λιμάνια και αεροδρόμια, θα απλώνονται οπτικές ίνες και θα διαμορφώνονται νέες οικονομικές ζώνες. Το σχέδιο One Belt – One road (OBOR) αποτελεί μια διπλή και με πολλές διακλαδώσεις διαδρομή: την χερσαία «Οικονομική Ζώνη του Δρόμου του Μεταξιού» και τον «θαλάσσιο Δρόμο του Μεταξιού του 21ου αιώνα». Οι προοπτικές είναι μεγάλες, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των δυτικών ιμπεριαλιστών σαν αποτέλεσμα της παρατεταμένης κρίσης των οικονομιών τους, της αποτυχίας του σχεδίου της  παγκοσμιοποίησης που είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό για το οποίο εφαρμόστηκε (ξεπέρασμα της κρίσης των δυτικών ιμπεριαλιστών σε βάρος εξαρτημένων χωρών), δηλαδή να ισχυροποιηθούν  οι αναπτυσσόμενες χώρες (BRICS) και να γιγαντωθεί η Κίνα, και της ταπεινωτικής στρατιωτικής ήττας της ιμπεριαλιστικής μηχανής των ΗΠΑ αλλά και του ΝΑΤΟ σε Ιράκ, Συρία, Λιβύη με επιστέγασμα την ντροπιαστική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν γεγονός που αφήνει το πεδίο ανοικτό για τα σχέδια Κίνας – Ρωσίας και σειράς άλλων περιφερειακών «παικτών».

Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ μέσω Τραμπ εφάρμοζαν το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» και αποχωρούσαν από συμφωνίες όπως η ΤΤΡ (Συνεργασία των δυο πλευρών του Ειρηνικού, από την οποία εξαιρείται το Πεκίνο) και η ΤΤΙΡ (η «μυστικοπαθής» Διαντλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων με την ΕΕ) εφαρμόζοντας προστατευτισμό και εμπορικούς πολέμους, η Κίνα προωθούσε με στρατηγικούς σχεδιασμούς το OBOR! Και ασφαλώς ο Μπάιντεν προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα των ΗΠΑ προβάλλοντας το δόγμα «Η Αμερική επιστρέφει», αλλά κανείς δεν περίμενε αυτή η επιστροφή να είναι τόσο… συμβολική όσο η ήττα στο Αφγανιστάν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα για τα κινεζικά σχέδια.

Ο Θαλάσσιος Δρόμος

Το 1405 ο κινέζος αυτοκράτορας Γιονγκ Λι χρηματοδότησε την πρώτη από τις πιο εκπληκτικές ναυτικές εξερευνητικές αποστολές που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος σε κλίμακα και διάρκεια. Εκμεταλλευόμενοι σειρά τεχνολογικών ανακαλύψεων (όπως η μαγνητική πυξίδα -μια από τις τέσσερεις πιο γνωστές κινεζικές ανακαλύψεις μαζί με το χαρτί, την πυρίτιδα και την τυπογραφία), είχαν φτιάξει έναν τεράστιο στόλο από 250 πλοία (60 από τα οποία φορτηγά με μήκος 120 μέτρα). Αν αναλογιστεί κανείς τους μικρούς στόλους που είχαν εξερευνητές όπως ο Κολόμβος το 1492 ή ο Μαγγελάνος το 1521, συνειδητοποιεί πως οι συγκεκριμένες αποστολές ήταν επικής κλίμακας. Ο σκοπός των ταξιδιών (επτά συνολικά, από το 1405 έως το 1433) ήταν να δείξουν στον κόσμο την δύναμη και την μεγαλοπρέπεια της δυναστείας των Μινγκ και να συλλέξουν φόρους από τους «βάρβαρους»! Οι πληροφορίες που συλλέχθηκαν και οι επαφές που αποχτήθηκαν σε μια περιοχή από την Ινδία μέχρι την Αραβική χερσόνησο και την Αφρική θα επέτρεπαν στην Κίνα να κυριαρχήσει σε όλη αυτήν την έκταση.

Ωστόσο, το 1435 οι Μινγκ απαγόρευσαν το θαλάσσιο εμπόριο (έκαψαν τα μεγάλα πλοία) τόσο γιατί ήθελαν πόρους για να αντιμετωπίσουν τους Μογγόλους στον βορρά όσο και εξαιτίας μιας θεμελιώδους μεταστροφής σε μια εσωστρεφή εθνική φιλοσοφία που θεωρούσε ότι η Κίνα ήταν τέλεια και δεν χρειαζόταν να κοιτάει πέρα από τα σύνορά της! Ενώ λοιπόν η βιομηχανική επανάσταση ανέπτυσσε την Ευρώπη, η Κίνα παράκμασε, με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι και αργότερα οι ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στις ανατολικές θάλασσες και στην ίδια την Κίνα.

Ωστόσο, η σύγχρονη Κίνα κάθε άλλο παρά απομονώνεται. Ο θαλάσσιος δρόμος του Μεταξιού (String of Pearls) έχει σαν κύρια όδευση την διαδρομή μέσω της Νότιας Σινικής θάλασσας, το στενό της Μάλακα (πορθμός ανάμεσα στην Ινδονησία, την Μαλαισία και την Σιγκαπούρη που ενώνει τον Ειρηνικό με τον Ινδικό ωκεανό), τον Ινδικό, την Ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ, την Μεσόγειο, το Γιβραλτάρ και στην συνέχεια στα λιμάνια της βόρειας Ευρώπης. Η διαδρομή Σανγκάη – Ρότερνταμ μέσω της διώρυγας του Σουέζ είναι μια απόσταση 10.525 ν.μ. και η μέση διάρκεια είναι 27 ημέρες και 10 ώρες. Από την διώρυγα του Σουέζ περνάει το 12% του παγκόσμιου εμπορίου και ανοίχτηκε για να εξυπηρετήσει το αποικιακό εμπόριο, στην συνέχεια την μεταφορά του πετρελαίου από τον Περσικό κόλπο και τώρα προστέθηκαν τα εμπορεύματα την Κίνας και της νοτιοανατολικής Ασίας προς την Ευρώπη.

Η Κίνα έχει κάνει προσπάθειες να ελέγξει την ασφάλεια αυτής της διαδρομής, με χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Την στρατιωτική της βάση στο Τζιμπουτί (στην Ερυθρά θάλασσα), την πρώτη στο εξωτερικό, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του κινεζικού στόλου στο δυτικό τμήμα του Ινδικού ωκεανού και την ανατολική Μεσόγειο.
• Τον έλεγχο του λιμανιού Χαμπαντόντα της Σρι Λάνκα (η οποία δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα χρέη της προς το Πεκίνο και τελικά αποδέχθηκε «κούρεμα» του χρέους αλλά με την προϋπόθεση να παραχωρήσει το λιμάνι για 99 χρόνια!).
• Τις επενδύσεις στην Αιν-Σούχνα και στο Πορτ-Σάιντ στην Αίγυπτο, που δημιούργησαν μια μεγάληοικονομική ζώνη κινεζικών συμφερόντων στο Σουέζ.
• Τις επενδύσεις σε όλες τις αραβικές χώρες, ακόμα ακόμα και στο Ισραήλ, που ήθελε μάλιστα να νοικιάσει το λιμάνι της Χάιφα (στο οποίο ελλιμενίζεται ο 6ος Στόλος των ΗΠΑ) σε κινεζική εταιρία!

Ωστόσο, οι αντιδράσεις που συναντάει η Κίνα σε αυτή της την προσπάθεια είναι σημαντικές και ξεκινούν από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν σημαντικό προβάδισμα στον ναυτικό έλεγχο των θαλάσσιων οδών με την στρατιωτική τους υπεροπλία και τα αεροπλανοφόρα τους. Η Κίνα μόλις τα τελευταία χρόνια έχει κατασκευάσει δύο συμβατικά αεροπλανοφόρα, την στιγμή που οι ΗΠΑ διαθέτουν 10, μεταξύ των οποίων και πυρηνοκίνητα. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ έχουν και πολλές πολιτικές διασυνδέσεις λόγω της μακρόχρονης  ηγεμονίας τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και αξιοποιούν τις αντιθέσεις διαφόρων χωρών με την εξάπλωση της Κίνας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι χώρες της Νότιας Σινικής Θάλασσας. Οι ΗΠΑ απορρίπτουν εδώ και πολύ καιρό τις διεκδικήσεις της Κίνας σχεδόν σε όλες τις νησίδες και τους υφάλους στη Νότια Σινική θάλασσα έναντι άλλων χωρών που βρέχονται από αυτή (Μαλαισία, Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Μπρουνέι). Στο όνομα της ελεύθερης ναυσιπλοΐας, οι ΗΠΑ καταδικάζουν τις διεκδικήσεις της Κίνας στο αρχιπέλαγος των Παρασέλ σε βάρος του Βιετνάμ και της Ταιβάν και στο αρχιπέλαγος των Σπράτλι σε βάρος των Φιλιππίνων. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την διεκδίκηση της Κίνας επί της Ταιβάν, την οποία εξοπλίζουν με σύγχρονα όπλα οι ΗΠΑ, την σύγκρουση βόρειας και Νότιας Κορέας και τις αψιμαχίες για νησάκια με την Ιαπωνία. Αλλά και η Ινδία βρίσκεται σε σύγκρουση με την Κίνα για διεκδικούμενα εδάφη τόσο στα δυτικά όσο και στα ανατολικά Ιμαλάια, που είχαν οδηγήσει και σε πόλεμο το 1962. Η επέκταση της Κίνας ανησυχεί την Ινδία, που συμμαχεί με τις ΗΠΑ (αλλά και την Ρωσία), με σημαντικότερο αποτέλεσμα τα κοινά ναυτικά γυμνάσια ΗΠΑ και Ινδίας στο στενό της Μάλακα. Η ενίσχυση της παρουσίας του Ναυτικού των ΗΠΑ στην Σιγκαπούρη ανησυχεί ιδιαίτερα την Κίνα, γιατί ένας αποκλεισμός των στενών θα είχε ολέθρια αποτελέσματα για τις εξαγωγές της αλλά και για την προμήθεια πετρελαίου από τον Περσικό κόλπο (το 80% του εισαγόμενου πετρελαίου περνά από το στενό καθώς και το 40% των εξαγωγών της!).

Στα σχέδια του θαλάσσιου OBOR βρίσκεται η διάνοιξη διώρυγας στην Ταϊλάνδη που θα παρακάμπτει το στενό της Μάλακα. Η λεγομένη διώρυγα του Kra θα μείωνε την διαδρομή κατά 800 έως 1.300 χιλιόμετρα και τον χρόνο κατά 2 έως 5 ημέρες και θα ωφελούσε και την Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Ο έλεγχος όμως της διώρυγας Kra από την Κίνα αποτελεί σημείο τεράστιας γεωπολιτικής σύγκρουσης με τις ΗΠΑ. Η προετοιμασία για σύγκρουση σε αυτό το πεδίο αποτελεί την κύρια αιτία που έχει οδηγήσει σε μερική αποχώρηση των ΗΠΑ από συγκρούσεις όπως στην Συρία, την Λιβύη, το Ιράκ και πρόσφατα το Αφγανιστάν.

Το λιμάνι του Πειραιά, πύλη εισόδου για την Ευρώπη

Ο Θαλάσσιος OBOR έχει στόχο την μεταφορά των εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού του Πειραιά στην Κεντρική  Ευρώπη, παρακάμπτοντας το Γιβραλτάρ. Από τον Πειραιά μέσω τρένου (θα) μεταφέρονται στο Βελιγράδι και από εκεί με μια νέα σιδηροδρομική γραμμή που χρηματοδοτεί το Πεκίνο στην Βουδαπέστη. Το 51% του λιμανιού του Πειραιά πωλήθηκε στην κινεζική Cosco (όπως και το 24% του ΑΔΜΗΕ) κατ’ επιταγήν των μνημονίων της ΕΕ και του ΔΝΤ για την ρύθμιση της κρίσης χρέους. Παρόμοιες εξαγορές έγιναν σε όλη την Ευρώπη, όπως και συμφωνίες για έργα σε τιμές που απέκλειαν τις ευρωπαϊκές εταιρίες. Μέχρι σήμερα οι επενδύσεις της Cosco έχουν οδηγήσει το λιμάνι του Πειραιά σε μεγάλη αύξηση της δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να ξεπεράσει την Βαλένθια και να γίνει το πρώτο λιμάνι στην Μεσόγειο, ενώ απειλεί να εκτοπίσει και το Αμβούργο από την τρίτη ευρωπαϊκή θέση και να βρίσκεται πίσω από το Ρότερνταμ και την Αμβέρσα!

Ωστόσο, η κινεζική διείσδυση ανησύχησε την Ευρώπη όπως και τις ΗΠΑ και άρχισε ο εμπορικός πόλεμος και ο προστατευτισμός. Έτσι εμφανίστηκαν τάσεις που απαγορεύουν την εξαγορά επιχειρήσεων (ειδικά υψηλής τεχνολογίας και υποδομών ενέργειας) και επιβάλουν περιορισμούς στην εξάρτηση από κινεζική τεχνολογία (ειδικά στο 5G και την Huawei) και στις κινεζικές επενδύσεις σε λιμάνια, σταθμούς μεταφόρτωσης εμπορευματοκιβωτίων και σιδηροδρομικά δίκτυα. Οι πιέσεις εκδηλώθηκαν και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί η κινεζική πλευρά από την αγορά μεριδίου στη ΔΕΔΔΗΕ (λόγω της συμμετοχής της στον ΑΔΜΗΕ), να καθυστερήσει το έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης της ηπειρωτικής Ελλάδας με την Κρήτη επειδή στον ΑΔΜΗΕ κυριαρχούσαν οι Κινέζοι ενώ οι Ευρωπαίοι ήθελαν να δοθεί το έργο σε ευρωπαϊκές εταιρίες, να υπάρχει καθυστέρηση στις επενδύσεις της Cosco στον Πειραιά λόγω της άρνησης του ελληνικού κράτους να δώσει την άδεια για τέταρτο προβλήτα απαραίτητο για να εξελιχθούν τα κινεζικά σχέδια (εμπλέκονται και διαμαρτυρίες από την τοπική κοινωνία και τις τοπικές επιχειρήσεις), με αποτέλεσμα να μην προχωράει το επενδυτικό σχέδιο που έχει συμφωνηθεί ώστε να παραχωρηθεί και το υπόλοιπο 16% του λιμανιού στην Cosco. Παράλληλα, οι Kινέζοι αποκλείστηκαν και από την αγορά των ναυπηγείων (Nεώριο Σύρου και Ελευσίνας) τα οποία διεκδικεί η εταιρία ONEX με αμερικανική χρηματοδοτική υποστήριξη… Όπως δήλωσε και ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ, ο Πειραιάς είναι το «κεφάλι του Δράκου» της πρωτοβουλίας OBOR στην Ευρώπη.

Το 2019 η Ελλάδα εντάχθηκε στη σημαντική γεωστρατηγική πρωτοβουλία της Κίνας των «16+1», στην οποία συμμετέχουν 16 κράτη της κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με στόχο να προσελκύσουν κινεζικές επενδύσεις που μέχρι τότε κατευθύνονταν προς τις 4 μεγαλύτερες χώρες (Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία). Σήμερα η 16+1 έχει χάσει την δυναμική της και κάποιες χώρες την έχουν αποκηρύξει, όπως η Λιθουανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ υπέγραψε συμφωνίες με την Κίνα, δεν συμπεριέλαβε τα δίκτυα 5G λόγω των πιέσεων από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, σε αντιστάθμισμα του αποκλεισμού των Κινέζων θα πρέπει να προωθηθούν επενδύσεις από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, πράγμα που δεν φαίνεται να έχουν την δυνατότητα να το κάνουν, επομένως ο OBOR παραμένει ο μεγάλος «παίκτης».

Ο μεσαίος Διάδρομος ή χερσαίος δρόμος του Μεταξιού

Πρόκειται για ένα χερσαίο εγχείρημα που περιλαμβάνει δεκάδες διασυνδέσεις και στο οποίο συμμετέχουν πολλές περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν κ.ά.) και θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μαζί με τις γεωπολιτικές προσπάθειες της Ρωσίας να επεκτείνει την επιρροή της. Ήδη Ρωσία και Κίνα συμμετέχουν στον πολιτικοστρατιωτικό οργανισμό της Σαγκάης (Κίνα, Ρωσία, Καζακστάν, Κιργισία, Τατζικιστάν και Ουζμπεκιστάν μαζί με Ινδία και Πακιστάν και το Ιράν ως παρατηρητή) που έχει στόχο να κάνει την Ευρασία κέντρο του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα συμφέροντα όλων αυτών ταυτίζονται, όπως θα δούμε παρακάτω, με αποτέλεσμα πολλά γεωπολιτικά και οικονομικά στοιχήματα να αναφύονται. Μάλιστα, ακριβώς το τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κόστος που απαιτείται για να ενοποιηθεί αυτός ο χώρος είναι που οδήγησε τις ΗΠΑ στο να αποσυρθούν από το Αφγανιστάν και να επιδιώξουν να διατηρήσουν τον έλεγχο των θαλάσσιων οδών ενώ ταυτόχρονα θα δυναμιτίζουν και θα αποσταθεροποιούν κάθε προσπάθεια της Κίνας και της Ρωσίας!

Πρώτος σταθμός το Πακιστάν, με τον οικονομικό διάδρομο Κίνας – Πακιστάν (CPEC), που αποτελεί βασικό άξονα του OBOR. Περιλαμβάνει οδικό, σιδηροδρομικό και ενεργειακό δίκτυο συνολικού μήκους 3.000 χιλιομέτρων που εκτείνεται από την Δυτική Κίνα έως τις πακιστανικές ακτές με απόληξη το λιμάνι του Γκουαντάρ. Στόχος, η πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές των αραβικών χωρών και την Αφρική. Στη συνέχεια ο OBOR στοχεύει τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, φτάνοντας μέχρι την Κασπία, όπου διασταυρώνεται με τον διεθνή διάδρομο μεταφορών  Βορράς – Νότος, που ξεκινάει από τον Ινδικό Ωκεανό και μέσω Ιράν – Ρωσίας κατευθύνεται προς την Βόρεια Ευρώπη. Την ίδια στιγμή που ο  Τραμπ αποχωρούσε από την συμφωνία για τα πυρηνικά και υπονόμευε την σταθερότητα του Ιράν με το εμπάργκο, η Κίνα υπέγραφε συμφωνία ότι τα επόμενα 25 χρόνια θα κάνει επενδύσεις ύψους 400 δια. δολαρίων, με αντάλλαγμα την προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου σε χαμηλές τιμές.

Από την Κασπία τα πράγματα περιπλέκονται. Υπάρχει ο τουρκικός διάδρομος και η ρωσική διαδρομή μέσω ενός καναλιού σύνδεσης της Κασπίας με την Αζοφική θάλασσα. Η Τουρκία προωθεί τον Τουρκικό διάδρομο, που θα καταλήγει στο νέο κανάλι της Κωνσταντινούπολης, ένα φαραωνικό έργο που θα υποσκελίσει τα στενά του Βοσπόρου και πιθανά θα αναστείλει και το καθεστώς της συμφωνίας του Μοντρέ, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Ρωσίας (η συνθήκη εμποδίζει τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ να περάσουν στην Μαύρη θάλασσα σε μεγάλους αριθμούς και ισχύ και επιτρέπει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα χωρίς να πληρώνονται φόροι!. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα η Τουρκία θα εντάξει στο «παν-τουρκικό» τόξο και τις χώρες τις κεντρικής Ασίας που παραδοσιακά βρίσκονται στην επιρροή του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Το 2000 οι συναλλαγές Κίνας – Τουρκίας ήταν μόλις 1 δισ. δολάρια, ενώ το 2018 έφτασαν τα 28 δισ.! Κινεζικές εταιρίες κατέχουν το 65% του λιμανιού εμπορευματοκιβωτίων Kumport της Κωνσταντινούπολης και το 51% της γέφυρας Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ για την σιδηροδρομική και οδική διέλευση από τα στενά του Βοσπόρου. Συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις για την κατασκευή τρίτου πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία, τα δίκτυα της Huawei έχουν επεκταθεί στο 30% του συνολικού δικτύου και η Κίνα έχει δώσει ήδη 5 δισ. για την κατασκευή των «σιδηροδρομικών δρόμων του Μεταξιού» που θα συνδέουν την Κίνα με την Ευρώπη. Ήδη τρένα ξεκινούν από το Καρς της Τουρκίας και μέσω Τιφλίδας στην Γεωργία, Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν, Κασπίας και Καζακστάν καταλήγουν στην Κίνα. Ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έγινε με στόχο να εξασφαλιστεί διάδρομος μέσω Αρμενίας προς το Αζερμπαϊτζάν ώστε να μειωθεί η απόσταση, γι’ αυτό και στηρίχτηκε το Αζερμπαϊτζάν σε βάρος της Αρμενίας, η οποία μετά την ήττα αποδέχτηκε την παραχώρηση του διαδρόμου!

Ταυτόχρονα, γίνεται προσπάθεια να κατασκευαστεί σιδηροδρομική γραμμή μέσω Τουρκίας, Ιράν και Πακιστάν που θα μειώσει τον χρόνο από και προς την Κίνα. Ο χρόνος από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Ισλαμαμπάντ θα μειωθεί σε 10 ημέρες, όταν η θαλάσσια διαδρομή διαρκεί 21 ημέρες!! Βέβαια, απαιτείται η αναβάθμιση των σιδηροδρόμων του Πακιστάν, με το σχέδιο για την σιδηροδρομική γραμμή ML-1 να αποτελεί βασικό τμήμα του CPEC. Η Τουρκία βασίζει πολλά στον OBOR και αυτό φάνηκε καθαρά από την εγκατάλειψη του κινήματος των Ουιγούρων αυτονομιστών στην Κίνα παρά το γεγονός ότι παλαιότερα τους στήριζε, ότι αποτελεί βασική αιχμή των Δυτικών ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ ενάντια στην Κίνα και ότι στο έδαφός της φιλοξενεί τουλάχιστον 50 χιλιάδες πρόσφυγες, αφού πρόκειται για τουρκογενείς μουσουλμάνους.

Υπάρχουν και άλλα σχέδια που υποβαθμίζουν την Ρωσία στην περιοχή του μεσαίου διαδρόμου, όπως η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Τουρκμενιστάν – Αφγανιστάν – Πακιστάν – Ινδίας ΤΑΡΙ, ο οποίος μειώνει την εξάρτηση των χωρών της κεντρικής Ασίας από την Ρωσία ενώ ταυτόχρονα διοχετεύει αέριο στην Ινδία χωρίς να υποχρεώνει την χώρα να εξαρτηθεί από την Ρωσία και το Ιράν. Αυτός ο αγωγός είχε και την έγκριση των ΗΠΑ, αλλά μετά την αποχώρηση από το Αφγανιστάν μένει στην Κίνα να αποφασίσει πώς θα διευθετηθούν οι ανταγωνισμοί των περιφερειακών παικτών. Πάντως, ο άξονας Κίνας, Ρωσίας, Ιράν δεν φαίνεται να διεμβολίζεται από τις προσπάθειες της Τουρκίας και των Δυτικών ιμπεριαλιστών.

Η Ινδία έχει δυσαρεστηθεί από τις εξελίξεις, αφού ισχυροποιούνται χώρες με τις οποίες βρίσκεται σε ρήξη, όπως το Πακιστάν (διένεξη για την περιοχή του Κασμίρ) και μάλιστα σε συμμαχία με τον άλλο αντίπαλό της, την Κίνα. Μάλιστα, μια σύγκρουση με το Πακιστάν θα θέσει σε κίνδυνο τα σχέδια του OBOR. Παράλληλα, οι αυτονομιστικές – τζιχαντιστικές οργανώσεις που δρουν στο Αφγανιστάν μπορούν με υποδαύλιση των ΗΠΑ να δημιουργήσουν χαοτικές καταστάσεις στους Ουιγούρους στην Κίνα, στο Βαλουχιστάν στο Ιράν και στις μουσουλμανικές χώρες στην κεντρική Ασία στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας και να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή. Γι’ αυτό και η σχετική ισορροπία στο Αφγανιστάν αποτελεί κομβική προτεραιότητα της πολιτικής της Κίνας, ενώ η Ρωσία έχει θέσει σε συναγερμό τις βάσεις της στην περιοχή.

Ο δρόμος του μεταξιού και η Ρωσία

Τρεις μεγάλες ενεργειακές οδούς διαθέτει η Ρωσία στην προσπάθειά της να ενταχθεί σαν οργανικό κομμάτι στον μεσαίο διάδρομο. Τον αγωγό «Δύναμη της Σιβηρίας», που κατευθύνεται στην Κίνα από την Σιβηρία και ο οποίος αμβλύνει τις επιπτώσεις από τις κυρώσεις των Δυτικών ιμπεριαλιστών σε βάρος της για την προσάρτηση της Κριμαίας. Τον αγωγό Turkish stream, ο οποίος μέσω της Μαύρης θάλασσας κατευθύνεται στην ευρωπαϊκή Τουρκία και από εκεί μέσω Βουλγαρίας στην κεντρική Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ουκρανία και τα προβλήματα από την περικύκλωσή της από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές. Και τον αγωγό North stream 2, ο οποίος κατευθύνεται στην Γερμανία μέσω της Βαλτικής θάλασσας, αφήνοντας και πάλι την Ουκρανία εκτός και προκαλώντας διαίρεση στην ΕΕ, ειδικά με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πρωτοστατούν στην απομόνωση της Ρωσίας. Παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να μείνει εκτός των τεράστιων ανακατατάξεων που συμβαίνουν στην Ευρασία για χάρη ενός όλο και πιο αμφίβολου ευρωαντλαντικού συνασπισμού.

Ωστόσο, η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία αποτελεί διακηρυγμένο στόχο των ΗΠΑ και άλλων Ευρωπαίων συμμάχων. Μάλιστα, η Ελλάδα εμπλέκεται και πάλι σε αυτήν την διαδικασία. Η προώθηση του East Med στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας και της Ιταλίας (IGI). Η προώθηση του ΤΑΡ, που μεταφέρει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας – Ελλάδας – Αλβανίας στην Ιταλία και μέσω του αγωγού  IGB  στην Βουλγαρία και την κεντρική Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ρωσία. Αλλά κατά κύριο λόγο η προώθηση τερματικού σταθμού υγροποιημένου αερίου στο νησί Κρικ της Κροατίας και πλωτής εξέδρας τερματικού σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη που θα μεταφέρουν στην Ευρώπη το ακριβό σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ (αλλά και της Αλγερίας και των ΗΑΕ) με αντάλλαγμα την περιβόητη ενεργειακή ασφάλεια των Ευρωπαίων έναντι της Ρωσίας, αποτελούν απόδειξη των σχεδίων των ΗΠΑ να αποτρέψουν την δημιουργία επέκτασης του OBOR και των ρωσικών αγωγών. Ακόμα παραπέρα, η μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης (το οποίο ενδιαφέρονται να αγοράσουν αμερικανικές εταιρίες μαζί με αυτό της Καβάλας) σε βάση του στρατού των ΗΠΑ (ειδικά σε σχέση με την άσκηση DEFENDER 21, που στρεφόταν ενάντια στην Ρωσία) αλλά και σε διαμετακομιστικό κέντρο με σιδηροδρομική και οδική γραμμή που θα το συνδέει με την Βουλγαρία και την Μαύρη θάλασσα παρακάμπτοντας τα στενά του Βοσπόρου, αποτελεί ανοιχτή απειλή προς την Τουρκία να πάψει να πατάει σε δυο βάρκες και να απεμπολήσει τα σχέδιά της για τον OBOR και τις σχέσεις της με την Ρωσία, ευθυγραμμιζόμενη με την δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Ελλάδα αναλαμβάνει τον ρόλο του  συνόρου του δυτικού κόσμου απέναντι στην επέκταση της Κίνας και της Ρωσίας, μεταφέροντας τις τεράστιες γεωπολιτικές συγκρούσεις στην ίδια μας την χώρα.

Ο Δρόμος της Βόρειας Θάλασσας

Η κλιματική αλλαγή με το λιώσιμο των πάγων δημιουργεί μια ακόμα θαλάσσια δίοδο η οποία μέχρι τώρα ουσιαστικά ήταν ανοιχτή μόνο δυο μήνες τον χρόνο. Η διαδρομή από την Σανγκάη μέχρι το Ρότερνταμ μέσω της Βόρειας Θάλασσας είναι 6.500 ν.μ. και 17 ημέρες, δηλαδή πολύ πιο σύντομη από αυτήν του Σουέζ. Ωστόσο, βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, η οποία έχει επανεξοπλίσει την περιοχή τόσο λόγω του διαδρόμου όσο και λόγω των πρώτων υλών που κρύβουν οι πάγοι του αρκτικού κύκλου. Η απάντηση των ΗΠΑ είναι η επάνδρωση των υφιστάμενων βάσεων στην Βόρεια Νορβηγία (παρά το γεγονός ότι οι συμφωνίες μετά τον Β ΠΠ απαγόρευαν την στρατιωτικοποίηση της περιοχής) και η ενεργοποίηση του στόλου του Ατλαντικού, που θα ελέγχει την έξοδο από την Βόρεια θάλασσα.

Η επανάσταση των εμπορευματοκιβωτίων της τελευταίας δεκαετίας, η εξέλιξη των σύγχρονων logistics αλλά και η οργάνωση της παραγωγής με βάση την αρχή just in time (δηλαδή όχι μεγάλοι αποθηκευτικοί χώροι που θα συσσωρεύεται απόθεμα αλλά γρήγορες μεταφορές από τον παραγωγό στον καταναλωτή έγκαιρα) δίνουν σε όλες τις εναλλακτικές διαδρομές μεγάλη σημασία. Μια άλλη παράμετρος είναι σε ποιο βαθμό θα επηρεαστούν οι παγκόσμιες μεταφορές από την επιβολή νέων φορολογιών με σκοπό την μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή. Αυτοί οι φόροι, που στοχεύουν στην τεχνολογική μεταβολή και την χρήση υδρογόνου στα ποντοπόρα πλοία, μπορεί να καταστήσει την Βόρεια διαδρομή ακόμα πιο συμφέρουσα.

Άλλοι εμπορικοί δρόμοι

Η διώρυγα του Παναμά αποτελεί μια ακόμα κλασική διέξοδο στην οποία η απόσταση είναι 13.411 ν.μ. και το ταξίδι κρατάει 34 ημέρες και 22 ώρες και άρα σημαντικά περισσότερο κοστοβόρο. Ταυτόχρονα όμως, η διώρυγα του Παναμά ελέγχεται από τις ΗΠΑ, πράγμα που δεν ικανοποιεί την Κίνα. Η τελευταία συζητάει με την Νικαράγουα την διάνοιξη μιας νέας διώρυγας, πράγμα το οποίο μαζί με μια προσπάθεια εμπορικών συμφωνιών της Κίνας με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής δείχνει ότι ο OBOR μπορεί να επεκταθεί και στην αμερικανική ήπειρο. Κάτι τέτοιο όμως θα εξόργιζε τις ΗΠΑ. που θεωρούν την Λατινική Αμερική την «πίσω αυλή» τους.

Τέλος, οι διαδρομές από το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας (περίπλους της Αφρικής) και από τον πορθμό του Μαγγελάνου (περίπλους της νότιας Αμερικής) είναι σημαντικά μακρύτερες και κοστοβόρες.

Συμπέρασμα

Από όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι συντελείται μια μεγάλη αλλαγή στην μορφή του πλανήτη, η οποία αλλάζει τα δεδομένα στην γεωπολιτική σκακιέρα. Δεν πρόκειται όμως απλώς για ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς αλλά για αντιπαράθεση που αφορά την αλλαγή στην ηγεσία του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Τέτοιες αλλαγές ιστορικά έχουν γίνει μόνο με μεγάλους πολέμους. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά στην ανάπτυξη τέτοιων κολοσσιαίων συγκρούσεων. Μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να σώσει τους λαούς από τις αδηφάγες ορέξεις των αρχουσών τάξεων και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να παλεύουμε εργαζόμενοι και νεολαία.

Το «βραχυκύκλωμα» στο «σκοτεινό κύκλωμα» συνεχίζεται

Του Γιώργου Ορταντζόγλου*

Η πάλη των εργαζομένων του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας, μέσα από το Σωματείο τους και με συνεχή ενημέρωση των δημοτών, ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του δήμου τείνει να αποκτήσει ευρύτερη διάσταση και να αποκτήσει εμβληματικό και «υποδειγματικό» χαρακτήρα. Αφού απέτυχε να περάσει στο Δημοτικό Συμβούλιο το σκανδαλώδες σχέδιο ανάθεσης σε ιδιώτη της αναβάθμισης της υποδομής ηλεκτροφωτισμού του δήμου, ο δήμαρχος Γ. Βούρος επιχείρησε να περάσει τα σχέδιά του μέσα από την Οικονομική επιτροπή του δήμου, όπου όμως προσέκρουσε στην άρνηση εργαζομένων της Επιτροπής να «συνεργαστούν». Προκειμένου να μην ναυαγήσει ξανά το σχέδιό της, η δημοτική αρχή κατέφυγε σε αφόρητες πιέσεις, απειλές και εκβιασμούς προς μέλη προς τους εργαζόμενους της επιτροπής διενέργειας του διαγωνισμού και τελικά κατέθεσε αγωγή σε βάρος του Σωματείου Εργαζομένων του δήμου για να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία-αποχή που προκήρυξε για να στηρίξει τους εργαζομένους-μέλη του. Η απόφαση του δικαστηρίου που εκδίκασε την αγωγή του δημάρχου αποτέλεσε άλλη μία ήττα της δημοτικής αρχής και άλλη μία νίκη των εργαζομένων, καθώς η αγωγή απορρίφθηκε πανηγυρικά! 

Έχοντας απέναντί μας μια δημοτική αρχή τόσο αποφασισμένη να υλοποιήσει με κάθε τρόπο το σχέδιο ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του δήμου, η οποία υπερασπίζεται με όλα τα μέσα την ανάθεση της αναβάθμισης του ηλεκτροφωτισμού του δήμου σε ιδιώτη, δεν έχουμε αυταπάτες: ο αγώνας όχι μόνο δεν τελείωσε εδώ, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι σκληρός. Ωστόσο, πετύχαμε σημαντικές νίκες, είμαστε συσπειρωμένοι γύρω από το σωματείο μας και δεχόμαστε ήδη τη συμπαράσταση διαρκώς διευρυνόμενου τμήματος των αγωνιστικών δυνάμεων της αυτοδιοίκησης αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, είμαστε αποφασισμένοι/ες να συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική νίκη.

Αγώνας με ευρύτερη σημασία

Ο αγώνας μας δεν αφορά κάποιες «ιδιαιτερότητες» του δήμου ή της δημοτικής αρχής της Ν. Φιλαδέλφειας-Ν. Χαλκηδόνας. Αντίθετα, η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών των δήμων τείνει να γίνει η νέα «κανονικότητα» στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Η συντριπτική κυριαρχία στους δήμους των δυνάμεων της ΝΔ, η «ντροπαλή» και ένοχη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που συνέργησε και ο ίδιος θεσμοποιώντας πιο «ήπιες» (ή και όχι) εκδοχές ιδιωτικοποίησης, η αδυναμία του κινήματος στην αυτοδιοίκηση αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος, μοιάζουν με συνδυασμό ακατανίκητο, ανυπέρβλητο. Παρ’ όλα αυτά, ο αγώνας μας δείχνει ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια αντίστασης. Όσον αφορά λοιπόν τη δική μας εμπειρία, τον δικό μας αγώνα, οι αποφασιστικοί παράγοντες για τις μέχρι τώρα νίκες μας είναι οι εξής:

α. Η ύπαρξη συγκεκριμένης και κοστολογημένης αντιπρότασης εκ μέρους των εργαζομένων στο σχέδιο ιδιωτικοποίησης:

Ήταν ο καταλυτικός, ο πιο αποφασιστικός παράγοντας. Οι εργαζόμενοι στο Τμήμα Ηλεκτροφωτισμού του δήμου κατέθεσαν αντιπρόταση στο σχέδιο του δημάρχου που προέβλεπε την αναβάθμιση του ηλεκτροφωτισμού με την εργασία των εργαζομένων του δήμου και με κόστος 1.090.842,80, όταν η πρόταση του δημάρχου ήταν να αναλάβει το έργο ιδιώτης με κόστος 3.724.292,26 ευρώ! Η διαφορά ήταν τεράστια και έπαιξε καταλυτικό ρόλο προς όλες τις κατευθύνσεις. Χωρίς αυτό το στοιχείο, δεν θα κερδίζαμε την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο ούτε θετική απόφαση στο δικαστήριο. Δεν θα είχαμε τις ίδιες δυνατότητες να απευθυνθούμε στους δημότες/ισσες ενημερώνοντάς τους και ζητώντας την υποστήριξή τους. Το συνδικαλιστικό κίνημα στην αυτοδιοίκηση δεν αρκεί μόνο να καταγγέλλει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών. Πρέπει και να αναλαμβάνει την ευθύνη να υποδείξει τον διαφορετικό εφικτό δρόμο.
β. Με τον τρόπο αυτό, οι εργαζόμενοι του δήμου παρουσιάστηκαν μπροστά στους δημότες και τις δημότισσες με ένα διαφορετικό πρόσωπο: ως αυτοί που «ρισκάρουν» περισσότερη δουλειά για να υπερασπιστούν τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών του δήμου. Ως αυτοί που αντιλαμβάνονται το εαυτό τους όχι μόνο σαν «δικαιούχους» μιας «εξασφαλισμένης» θέσης εργασίας και του μισθού, όχι μόνο σαν διεκδικητές δικαιωμάτων για τον εαυτό τους, αλλά και σαν υπερασπιστές των συμφερόντων των δημοτών/ισσών. Αυτό είναι επίσης ένα μεγάλο δίδαγμα για το με ποιον τρόπο μπορούν οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα στο δημόσιο να ανακτήσουν αξιοπιστία που θα τους επιτρέψει να απευθύνονται στον κόσμο και να εξασφαλίζουν τη στήριξη και συμμετοχή του.

γ. Η ύπαρξη και συνεχής δράση ενός μαχητικού σωματείου εργαζομένων στον δήμο. Ήταν το μυαλό και η καρδιά της κινητοποίησης, με συνεχή δράση και συνεπή παρουσία όλα τα τελευταία χρόνια. Ο ισχυρός συσχετισμός δύναμης συνεπών αριστερών συνδικαλιστικών δυνάμεων έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Η νίκη στο Δημοτικό Συμβούλιο

Με ψήφους 19 υπέρ, 12 κατά και 2 «παρών» (από την παράταξη του δημάρχου) το Δημοτικό Συμβούλιο στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας αποφάσισε να σταματήσει οποιαδήποτε διαδικασία που αφορά την αντικατάσταση φωτιστικών παλαιάς τεχνολογίας με νέας τεχνολογίας LED από ιδιωτική εταιρεία, συνολικής αξίας 3.724.292,26 ευρώ!

Το Σωματείο Εργαζομένων του δήμου φρόντισε να θέσει το θέμα ως έκτακτο προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ θα έπρεπε η Διοίκηση να το είχε συμπεριλάβει στα θέματα ημερήσιας διάταξης. Το Τμήμα Ηλεκτροφωτισμού κατέθεσε εμπεριστατωμένη πρόταση για προμήθεια υλικών και φωτιστικών που προβλέπει η τοποθέτησή τους να γίνει από τους ηλεκτρολόγους του δήμου, με συνολικό κόστος 1.090.842,80 ευρώ, χωρίς ιδιωτικά-εργολαβικά υπερκέρδη, από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν άμεσα διαθέσιμα χρήματα στο ταμείο ανταποδοτικών. Με την πρόταση αυτή, τα ταμεία του δήμου ωφελούνται ούτε λίγο ούτε πολύ κατά 2.633.449,46. Βάζοντας φραγμό μόνο στη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, ο δήμος μπορεί να εξοικονομήσει ένα τεράστιο για τα οικονομικά του δεδομένα ποσό, μειώνοντας την προβλεπόμενη από την πρόταση του δημάρχου δαπάνη κατά 70%!

Σε μια συνεδρίαση «ναυάγιο» για την παράταξη του δημάρχου, η πρότασή του καταψηφίστηκε. Προφανώς ο δήμαρχος είχε στο μυαλό του να περάσει στα μουλωχτά το ζήτημα μέσω της οικονομικής επιτροπής, όπου έχει την πλειοψηφία (νόμος ΝΔ) και γι’ αυτό ήταν αρνητικός στη συζήτηση του θέματος. Όμως η αντιπολίτευση άναψε αρχικά το «πράσινο φως» για να συζητηθεί το θέμα και κατόπιν άναψε το «κόκκινο φως» για να βάλει φρένο στα σχέδια της διοίκησης, τη στιγμή που ο δήμαρχος και οι λοιποί παρατρεχάμενοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν την πολιτική τους επιλογή (όχι βέβαια όλοι, κάποιοι δεν γνώριζαν τίποτα…).

Σε πανικό η διοίκηση Βούρου

Σε έκτακτο δημοτικό συμβούλιο αρχές Σεπτεμβρίου, η αντιπολίτευση καταδίκασε σύσσωμη την ενέργεια του δήμαρχου να σύρει το σωματείο στα δικαστήρια, στήριξε για άλλη μια φορά την πρόταση των εργαζομένων και του σωματείου και κάλεσε την διοίκηση Βούρου να δημιουργηθεί διαπαραταξιακή επιτροπή απ’ όλες τις παρατάξεις, καθώς από το τμήμα ηλεκτροφωτισμού και το σωματείο, με σκοπό την αναβάθμιση – αντικατάσταση των φωτιστικών στην πόλη με νέου τύπου LED.

Ο δήμαρχος και οι συνεργάτες του με κινήσεις αστραπή και με πραξικοπηματικές ενέργειες, δεν επέτρεψαν το θέμα να μπει ούτε σε ψηφοφορία, έκλεισαν τα μικρόφωνα και τη διαδικτυακή σύνδεση και αποχώρησαν από την αίθουσα δημοτικού συμβουλίου για να μην βγει απόφαση. Η στάση τους καταδεικνύει ενοχή, αδυναμία να στηρίξουν την πρόταση  των 3.724.292,26 ευρώ, μα πολύ περισσότερο το αδίστακτο, αυταρχικό ύφος του αποφασίζω και διατάζω. Όμως οι δυναμικοί, επίμονοι αγώνες των εργαζομένων του σωματείου, φορέων, συλλογικοτήτων  και των κατοίκων της πόλης θα δώσουν ηχηρή απάντηση στα σχέδια τους με βασικό σύνθημα δήμος για τους δημότες, όχι για τους ιδιώτες.

*μέλος του Δ.Σ. του σωματείου εργαζομένων στον δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Ν. Χαλκηδόνας

8 χρόνια από τη δολοφονία του Πάυλου Φύσσα

Αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι το Σάββατο 18 Σεπτέμβρη

Η Κίνηση «Απελάστε τον Ρατστισμό» καλεί στην αντιφασιστική συγκέντρωση που θα γίνει το Σάββατο 18 Σεπτέμβρη, στις 5:30 μ.μ. στο μνημείο της δολοφονίας του Παύλου στο Κερατσίνι και στην πορεία που θα ακολουθήσει ως το ιστορικό μπλόκο της Κοκκινιάς.

Είναι μια μέρα μνήμης και αγώνα. Οχτώ χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, το αντιφασιστικό κίνημα έχει πετυχει μια μεγάλη νίκη: Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής είναι στη φυλακή και τα τάγματα εφόδου της έχουν διαλυθεί. Όμως ούτε οι φασίστες έχουν εκλείψει, ούτε οι αιτίες και οι αφορμές που εκμεταλλεύονται επιχειρώντας να ξαναβγούν στον προσκήνιο.

Η πρόσφατη διάλυση της αντιφασιστικής συγκέντρωσης από την ΕΛ.ΑΣ με αφορμή τα δρώμενα της κούκλας Αμάλ στο Μεταξουργείο, την ώρα που μια χούφτα φασιστών προστατεύονταν προκλητικά από πολλές διμοιρίες ΜΑΤ είναι ενδεικτική.

Οι δολοφονίες προσφύγων/ισσών και οι παράνομες επαναπροωθήσεις χιλιάδων ανθρώπων στο Αιγαίο και στον Έβρο είναι επίσημη κυβερνητική πολιτική με τις πλάτες της ΕΕ.

Η εθνικιστική/αντιτουρκική προπαγάνδα καθημερινά σουλατσάρει στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ.

Ενώ την ώρα που τα σωματεία των εκπαιδευτικών δίνουν μάχη για το άνοιγμα των σχολείων με μέτρα υγειονομικής ασφάλειας, οι Μπογδάνοι της κυβέρνησης στοχοποιούν νήπια προσφυγόπουλα και μεταναστόπουλα δημοσιοποιώντας τα ονόματά τους σε ένα κρεσέντο ρατσιστικής υστερίας.

Γι’ αυτό, η μαζική κινητοποίηση της 18η Σεπτέμβρη έχει μεγάλη σημασία. Για να συνεχίσουν οι φασίστες της ΧΑ και τα διασπασμένα παρακλάδια τους να βρίσκονται στο περιθώριο. Για να ξανακαταδικαστούν οι χρυσαυγίτες χωρίς να μειωθεί η ποινή τους στο Εφετείο που ακολουθεί. Απέναντι στις ρατσιστικές και εθνικιστικές πολιτικές της κυβέρνησης που τους θρέφει. Για να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη στον κόσμο της προσφυγιάς που αγωνίζεται για ζωή κι ελευθερία.

Όλες και όλοι, στις 18 Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι.

Ποτέ ξανά φασισμός – Ο Παύλος ΖΕΙ – Ο αγώνας συνεχίζεται

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Πηγή: kar.org.gr

του Χρήστου Βαλλιάνου

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε άλλος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης να μας αποστομώνει με δηλώσεις σαν κι αυτήν και με την αυταρέσκεια που χαρακτηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη: «Προτιμώ να πάει ένα παιδί σε δημόσιο ΙΕΚ και να γίνει web designer παρά να πάει σε ένα πανεπιστήμιο που θα πάρει ένα πτυχίο που δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα στην  αγορά εργασίας» (από τη συνέντευξη Τύπου με την ευκαιρία της ΔΕΘ, 11/9/2021).

Γιατί, ανεξάρτητα από το πόσο «πιασάρικες» και εναρμονισμένες με το πνεύμα αντίστοιχων απόψεων που διακινούνται στα καφενεία της επικράτειας φαίνονται τέτοιες δηλώσεις, οι δηλώσεις αυτές δεν είναι καθόλου αυτονόητες και, κυρίως, καθόλου ανώδυνες. Αντίθετα, μας αποκαλύπτουν μια μάλλον ζοφερή και πάντως όχι ειδυλλιακή εικόνα για το μέλλον που μας υπόσχεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Οι δηλώσεις αυτές μας αποκαλύπτουν καταρχήν ότι η ανάπτυξη που μας υπόσχεται ο κ. Μητσοτάκης δεν μας χωράει όλους. Μάλιστα, δεν χωράει ούτε καν όλους τους αποφοίτους πανεπιστημίου (που, σημειωτέον, με τον περιορισμό των εισακτέων ελέω Κεραμέως, τα προσεχή χρόνια θα είναι σημαντικά λιγότεροι από τους σημερινούς). Το πόσοι και ποιοι από τους αποφοίτους πανεπιστημίου θα χωρέσουν στη μελλοντική «ανάπτυξη» είναι κάτι για το οποίο δεν μπορεί να μας διαφωτίσει ο κ. Μητσοτάκης. Το θέμα αυτό, μας εξηγεί, ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα της (ελεύθερης) αγοράς εργασίας. Τα πανεπιστημιακά πτυχία έχουν κάποια αξία στον βαθμό που επικυρώνονται κοινωνικά από τη ζήτηση των πτυχιούχων στην αγορά εργασίας. Και επειδή η ζήτηση στην αγορά εργασίας είναι τόσο ευμετάβλητη όσο και ο φθινοπωρινός καιρός στα ορεινά της χώρας, το μήνυμα είναι ότι αυτό που οφείλουν να κάνουν τα πανεπιστήμια είναι να παρακολουθούν τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας και να προσαρμόζουν τα προγράμματα σπουδών τους σ’ αυτές τις εξελίξεις. Η άποψη που θεωρεί ότι αποστολή του πανεπιστήμιου είναι να εξοπλίσει τους φοιτητές του με τις βάσεις ενός επιστημονικού τρόπου σκέψης με τον οποίο αυτοί θα μπορούν να προσεγγίζουν τα σύνθετα και συχνά πρωτότυπα προβλήματα της επαγγελματικής τους ζωής μέχρι και σαράντα χρόνια μετά την απομάκρυνσή τους από τα αμφιθέατρα, είναι μια άποψη παρωχημένη. Αυτό που μετράει είναι η απόκτηση κάποιων επαγγελματικών δεξιοτήτων, και συγκεκριμένα αυτών που απαιτεί η αγορά εργασίας για το σήμερα. Για τις επαγγελματικές δεξιότητες που θα έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας μετά από δέκα χρόνια υπάρχουν οι εταιρείες συνεχιζόμενης επαγγελματικής επανακατάρτισης και τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Απευθυνθείτε εκεί.

Φθάνουμε έτσι στο τραγικό σημείο να θεωρείται προτιμότερο ένα πτυχίο ΙΕΚ που πιστοποιεί ότι ο κάτοχός του έχει κάποιες επαγγελματικές δεξιότητες (web designer) τις οποίες ένας απόφοιτος λυκείου με γερές βάσεις θα μπορούσε να αποκτήσει σε ελάχιστους μήνες ως μαθητευόμενος σε κάποιο αντίστοιχο γραφείο, από ένα πανεπιστημιακό πτυχίο για το οποίο η αγορά εργασίας αποφάσισε ότι δεν έχει «κανένα αντίκρισμα». Πιο νεοφιλελεύθερος, πεθαίνεις.

Υστερόγραφο: Με τα παραπάνω δεν υπαινίσσομαι ότι μέχρι σήμερα τα πανεπιστήμια υπηρετούν ιδανικά τον σκοπό της εμπέδωσης της κριτικής επιστημονικής σκέψης, που έρχεται να υπονομεύσει η οδηγία της Μπολόνια και η συναφής νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και όσες προηγήθηκαν, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα παράδειγμα, χωρίς να υπεισέλθω σε μια πιο συγκεκριμένη ανάλυση: Αν οι πανεπιστημιακές σπουδές ήταν εξαρχής οργανωμένες έτσι ώστε να προάγουν πρωτίστως και με συνέπεια την κριτική επιστημονική σκέψη και έρευνα, δεν θα είμαστε σήμερα αντιμέτωποι με το φαινόμενο ένα όχι αμελητέο μέρος του ιατρικού κόσμου στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, να στέκεται αναποφάσιστο ή και αρνητικά διακείμενο απέναντι σε ένα θέμα της δικής του επιστημονικής αρμοδιότητας, όπως είναι η ανάγκη του καθολικού εμβολιασμού για την προστασία της δημόσιας υγείας και των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.

Πηγή: commune.org.gr